|
. . . “เอ้า กินไปเยอะ ๆ”
3 r# _ U, }+ \+ K9 c0 ?2 t8 _หลังโรงเรียนมีมุมหนึ่งที่เต๋อจะต้องหมั่นแวะเวียนเยี่ยมเพื่อนตัวน้อยเป็นกิจวัตรมันคือลูกสุนัขพันธุ์ทางขนสีน้ำตาลที่บังเอิญหลงเข้ามาในโรงเรียนไม่มีใครสนใจว่ามันจะกินนอนมีความเป็นอยู่อย่างไรเท่าไหร่นักแต่นับว่ายังดีที่มีคนแบ่งอาหารให้ไม่ขาดช่วงไม่ว่าจะเป็นแม่ค้าในโรงอาหารหรือนักเรียนหญิงที่ชอบแบ่งเศษขนมให้เป็นทาน จะสงเคราะห์ด้วยความเมตตาก็ดีหรือเพลิดเพลินกับการโยนอาหารให้มันงับกินก็ดีก็ทำให้เจ้าตัวน้อยมีชีวิตรอดมาได้แม้อยู่ในวัยกระเตาะกระแตะ # F% a) Z3 p5 Z/ A- r3 P
“แกอยู่ตัวเดียวไม่เหงาบ้างเหรอ” เต๋อคุยไปด้วยพลางลูบหัวลูกหมาที่กำลังเคี้ยวเนื้อไก่ย่าง
* W; Y5 C7 p: m" X“อ้าว ไอ้เต๋อ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ เล่นกับหมาเหรอ” ไม้ในชุดบาสเกตบอลโผล่มาขัดจังหวะพอดี “ไปเล่นบาสกับกูสิเดี๋ยวจะสอนต่อจากเมื่อวาน วันนี้ซ้อมเลย์อัพนะ” # B# l$ L- ^! f! n9 a
“เอาสิ. . . งั้นฉันไปก่อนนะไอ้หมาน้อย” เต๋อลุกถอดเสื้อนักเรียนเหลือเพียงเสื้อยืดด้านในให้ทะมัดทะแมงเหมาะกับเล่นกีฬา สิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เต๋อระบายความเครียดได้อยู่บ้างก็คือกีฬาบาสเก็ตบอลไม้สอนเทคนิคบาสให้เต๋อติดตัวไว้เขาเน้นย้ำอยู่เสมอว่าเต๋อควรจะมีทักษะกีฬาติดตัวไว้บ้างเพื่อไม่ให้ดูอ่อนแอและเข้าสังคมได้แม้สังคมที่นี่อาจบรมห่วยสำหรับเต๋อแต่เมื่อวันใดที่เต๋อย้ายไปอยู่โรงเรียนอื่นแล้ว ความสามารถนี้จะเป็นทุนให้เขามีทักษะสังคมที่ดีหาเพื่อนใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ง่าย เต๋อเอาจริงเอาจังกับการซ้อมนี้มากส่วนหนึ่งเป็นเพราะเชื่อในคำพูดของไม้แต่อีกส่วนที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันคือเขารู้สึกสบายใจและอบอุ่นที่เมื่อยามได้อยู่ใกล้ไม้ , n7 R# m. |. w- A* A$ c
จะอย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไปได้ไม่นานนักหลังจากไม้ขึ้นรับตำแหน่งจตุรเทพโพดำประจำรุ่น 40 ด้วยเหตุผลว่าเป็นมีความสุขุมและเปี่ยมบารมีเชื่อถือได้ สามารถปกครองนักเรียนหมู่มากได้ดีที่สุดจากนั้นเขาก็ต้องผันตัวไปเป็นผู้ดำเนินกิจต่าง ๆ ทั้งงานหลวงงานราษฎร์ตั้งแต่งานภายในเช่นจัดกีฬาสีหรือกิจกรรมออกร้าน ไปจนถึงงานภายนอกเช่นเป็นตัวตั้งตัวตีรวมกลุ่มตระเวนราตรี ค้างคืนตามที่ต่าง ๆอาจดูเป็นเรื่องธรรมดาสามัญสำหรับคนที่โตแล้ว แต่สำหรับเด็กวัยมอสามการแหกกฎโรงเรียนและกฎที่บ้านนั้นล้วนเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความกล้าบ้าบิ่นนอกจากนี้ยังมีการวางแผนกลั่นแกล้งครูที่นักเรียนลงความเห็นว่าเหม็นขี้หน้าจนไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนต่อไปได้ไปจนถึงไกล่เกลี่ยตัดสินข้อพิพาทกรณีชกต่อยกันระหว่างโรงเรียน
3 ~7 R* Z. H& g* Nเมื่อมีเรื่องที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมากมายขนาดนี้เวลาที่มีให้เต๋อจึงหรอยหรอลง นอกจากภูมิที่บ้าคลั่งกับส่งผลงานประกวดโครงงานวิทยาศาสตร์ประหลาดๆ แล้ว เต๋อก็มีเพียงลูกหมานิรนามเท่านั้นที่คอยอยู่เป็นเพื่อนหลังเลิกเรียน
9 S' _: y: `; a) o. ~+ X9 Lเมื่อตกเย็นเต๋อจะนั่งมองแป้นบาสอย่างเหม่อลอยเฝ้าคอยว่าไม้จะมาหาเมื่อไหร่ แม้บางครั้งจะหัดชู้ตบาสเองคนเดียวแต่ก็ให้ความรู้สึกไม่เหมือนเก่าก่อน 2 J# `7 n; g8 j
บางครั้งพิษเหงากัดกร่อนลึกในใจจนน้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ คนเดียวลูกหมาสีน้ำตาลได้แต่ครางงี๊ด ๆ กระดิกหางปลอบใจ แม้ว่าจะช่วยอะไรไม่ได้มากก็ตาม เมื่อความคับคั่งใจสั่งสมจนยากจะเก็บซ่อนไว้ในที่สุดวันหนึ่งก็ต้องเปิดเผย เต๋อดักรอพบไม้ในห้องน้ำ. . . เขาเปิดฉากตัดพ้อ
0 w3 ?* X- {! C% B“ไม้ ช่วงนี้ยุ่งมากเลยเหรอ ไหนเคยสัญญาว่าจะมาซ้อมเพิ่มให้ไง”
! ]/ F4 {1 q- u! f f“. . . .” ) }( a- H( C! A U& I
“ดีใจด้วยนะ เป็นโพดำแล้ว เหมือนเป็นฮีโร่ประจำรุ่นเลย” . C8 P3 V% ~# q+ |& ^8 x" ]
“ขอบใจ. . .” ไม้แก้เก้อด้วยการทำเป็นส่องกระจก - I8 z7 s5 S& x9 w! }* a! M
“ไม้ไม่มีอะไรจะพูดกับผมเลยเหรอ”
" F* E `; u7 l' d2 ^เสียงตอบรับคือความเงียบ * c$ h2 [) h: T
“ผมทำอะไรให้ไม้ไม่สบายใจ. . .” แล้วไม้ก็แทรกขึ้นมาทันที“เมื่อไหร่มึงจะเลิกเซ้าซี้คนอื่นวะ!” . . เต๋อหลบตา . . “กูไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้อย่างนี้นะเว้ย!ไม่มีเพื่อนเล่นมึงก็ไปหาเล่นที่อื่น ไม่ก็ไปหาอย่างอื่นทำดิ!” . . “ถามจริง! ขาดกูแล้วลงแดงรึไง? นี่ถ้ากูตายมึงจะฆ่าตัวตายตามไหมเนี่ยทำไมมึงเป็นแบบนี้วะ” . . เนื้อตัวของเต๋อชาและสั่นเทาความรู้สึกเย็นเฉียบไหลเวียนไปมาในร่างจนหายใจไม่ทั่วท้อง
, _( n j+ j" B3 Y* l“เพราะเราชอบไม้” . . . . “โว้ยยยยยยยยยยยย! บอกรักกันแล้วโว้ย!” กลุ่มเพื่อนผู้ชายที่แอบฟังอยู่ข้างห้องน้ำเผยตัวออกมาด้วยเสียงอันดัง
/ [& q( ]' I1 k, k“กูชนะ เอามาเลยร้อยนึง บอกแล้วว่าไอ้เต๋อแม่งจิต ตุ๊ดแหง ๆ”แจ็คแบมือทวงเงินจากเพื่อนที่แพ้พนัน
7 B& o* b# b7 z* x, t% @“ไอ้แจ็ค มึงน่ะเสือกเสียงดังขึ้นมาก่อนยังไม่ทันรู้เลยว่าตกลงไอ้ไม้ตอบรับมันมั้ย” เพื่อนอีกคนแย้งท่ามกลางเสียงผิวปากโห่ร้องลิงทะโมน
6 ?; t& F D& h6 Z2 a' ^# m/ D“นี่พวกมึงเล่นไรกันวะ” ไม้เขม็งใส่ให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องตลก # y5 l3 u3 t0 t L
“ก็กูเห็นมึงสองคนแอบมานัดทำไรกันในห้องน้ำ พากันมาโม้คควยเปล่าวะ”เพื่อนคนหนึ่งตอบ , M% Q& e4 e' L# b6 L
“เขาจู๋จี๋ซ้อมบาสด้วยกันนานแล้วโว้ย ตกข่าวแล้วพวกมึง” ) x! [# c' @0 k/ @, l! `
“จตุรเทพเกย์คนแรกถือกำเนิดขึ้นแล้ว” $ T7 B1 f# w3 |* O
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” . . . . “ปัญญาอ่อน!” ไม้เตะอัดเข้ากลางท้องเต๋อ “โอ๊ย!” บอกไม่ได้ว่าคำสบถของไม้หรือเสียงร้องจากเต๋อกันแน่ที่ทุกให้พวกผู้ชายสะดุ้งเงียบ , q* A! s- S0 M5 o4 i* Y& t* S
“อย่างกูเนี่ยนะจะชอบมัน! ไอ้หนอนพยาธิอ่อนแอ!เก่งจริงมึงลุกขึ้นมาต่อยกูคืนเลย!” ไม้ระดมตีนใส่เต๋อเต็มเหนี่ยวขณะที่อีกฝ่ายทำได้เพียงห่อตัวป้องปิดใบหน้าและจุดสำคัญ - D0 B6 _2 R! Y/ P4 ~1 e
“ถ้าโลกนี้มันโหดร้ายจนใช้ชีวิตลำบากนักละก็! มึงไปตายซะไป๊!” / H4 O8 i& t' u. ~) t, s2 b
แจ็คมองเต๋อที่ดิ้นพราดไปมาอย่างหวาดหวั่นระคนสังเวชนี่เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูก็คงได้ ว่าไม้ไม่ใช่คนที่จะหลู่เกียรติกันได้ง่าย ๆ
8 P9 j- j( v5 \- Y, C“พวกมึงก็เหมือนกัน! อย่าล้อเล่นกับกูอย่างนี้อีก! กูเอาจริง!นอกจากไอ้แทนแล้วทั้งห้องใครจะต่อยชนะกูได้!” ไม้ตาขวาง “หรือมึงจะเอา?” เขาจ้องไปทางแจ็ค
( G; U" s3 U$ D5 t: _“เห้ย แหย่เล่นนิดเดียวน่า เพื่อนกันทั้งนั้น” แจ็คเข้าไปตบไหล่ปลอบให้ไม้ใจเย็น “เดี๋ยวเอาตังค์ที่ได้เลี้ยงเบียร์ขวดนึงหายกันเนอะ?”
# u- C4 B" v2 f. u/ v4 l“สัตว์!” ไม้ปัดมือแจ็คออกแล้วเดินออกจากห้องน้ำก่อนพ้นประตูเขาทิ้งข้อความกับเต๋อที่แน่นิ่งไม่ปริปากใด ๆ
; d* b3 F6 P! ?' x0 X b5 D) g“อย่ามายุ่งกับกูอีก กูเกลียดคนอ่อนแอ” . . หลังจากนั้นเต๋อก็หัดบาสคนเดียวมาตลอดมีคนให้กำลังใจบ้างก็เพียงลูกหมานิรนามที่เฝ้าอยู่เป็นเพื่อนและทิพย์ที่แวะมาส่งน้ำให้เป็นครั้งคราว . . “ฉันขอแม่ได้แล้วนะ ถ้าจบจากที่นี่เมื่อไหร่ฉันจะย้ายบ้านย้ายโรงเรียน แล้วจะเอาแกไปอยู่ด้วย” เต๋ออุ้มลูกหมาขึ้นมาเล่น“ถึงตอนนั้นจะตั้งชื่อให้นะ. . .รอก่อนล่ะ” . . . วันคืนอันโหดนรกผ่านไปวันแล้ววันเล่าเต๋อตั้งตารอคอยเวลาที่จะได้เริ่มชีวิตใหม่ อาจกล่าวได้ว่า ยังมีลมหายใจอยู่เพื่อให้วันนั้นมาถึงแค่นั้นจริงอยู่อาจเป็นการตัดสินใจผิดพลาดของทิพย์ที่ดันทุรังให้ลูกชายได้เข้าศึกษาในโรงเรียนที่พรั่งพร้อมเกินฐานะจนกระทั่งประสบปัญหาภาษีสังคมและการกลั่นแกล้งต่าง ๆ แต่เหรียญย่อมมีสองด้านเสมอแม้แต่ละวันคืนของลูกชายจะผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเลการเรียนการสอนที่ทันสมัยของโรงเรียนนี้หล่อหลอมให้เต๋อฉลาดอ่านออกเขียนคล่องเกินกว่าเด็กข้างบ้านที่มีฐานะใกล้เคียงกันเขาเริ่มทำความเข้าใจกับคำอธิบายที่ซับซ้อนเป็นนามธรรมได้หนังสือในห้องสมุดที่เขาเลือกหยิบขึ้นมาอ่านเป็นพิเศษมักเป็นหนังสือที่เพื่อนวัยเดียวกันไม่ค่อยสนใจจำพวกจิตวิทยา พฤติกรรมศาสตร์ และปรัชญาต่าง ๆนอกจากนี้แล้วก็ยังหัดเล่นบาสด้วยตัวเองต่อไปด้วยความเชื่อว่าจะทำให้เขาได้ระบายความเครียดที่สั่งสมอยู่ในใจผ่านกีฬาซึ่งก็ช่วยได้พอสมควร กลับบ้านกินอิ่มนอนหลับ จนกระทั่งวันหนึ่ง + ?& F( C& a, C1 y4 }
ในเวลาพลบค่ำวันศุกร์ หลังจากที่เต๋อซักซ้อมบาสเสร็จเขาได้ยินเสียงร้องหนึ่งซึ่งคุ้นเคยดี
! \+ }3 R' [0 F, T# P3 ^$ Y8 o% j“เอ๋งงงงงงงงงงงง”
) N9 o) A$ J" Vลูกหมา? เกิดอะไรขึ้น!?
0 }( j( S) S0 ~$ F% [# f. . เด็กหนุ่มเร่งรุดไปหาต้นเสียงซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลลูกหมานิรนามตกตะเกียกตะกายกลางบ่อน้ำลึกหลังโรงเรียนน่าแปลกที่ปกติลูกหมาตัวนี้จะไม่มาวิ่งเล่นบริเวณนี้เพราะมีแมวอ้วนเจ้าถิ่นห่วงเขตแดนยิ่งชีพไม่ยอมให้สัตว์ตัวเล็กกว่ามันเข้ามาเดินยุ่มย่ามจะอย่างไรก็ตามนี่คงไม่ใช่เวลามาขบคิดหาสาเหตุ 1 ?1 Y: t6 v8 J" a1 _
“เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงง” เจ้าลูกหมาร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงดังกังวาลแต่ช่วงเวลานี้แทบไม่เหลือใครอยู่ในโรงเรียนแล้วนอกจากยามหรือเจ้าหน้าที่บางคนซึ่งก็กระจายไปตามตำแหน่งต่าง ๆในโรงเรียนกว้างใหญ่เช่นนี้ต่อให้วิ่งตามหาก็ต้องใช้เวลา เขาตัดสินใจวิ่งขึ้นสระว่ายน้ำเผื่อจะมีคนที่ว่ายน้ำอยู่และขอให้ช่วยได้ เพราะเต๋อว่ายน้ำไม่เป็น
. \( M2 x& l# D% Z+ jโชคร้ายที่ไม่มีใครอยู่เลย แต่ภาวะคับขันเช่นนี้แสงเทียนย่อมเห็นเด่นชัดท่ามกลางความมืดสายตาเขาบังเอิญเหลือบเห็นห่วงยางชูชีพสำหรับที่มีคนใช้แล้วลืมเก็บพอดีถ้าเป็นอย่างนี้ก็อาจแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้ . . แต่. . . . . “เผี๊ยะ!” มือที่กำลังจะเอื้อมหยิบอุปกรณ์ช่วยชีวิตถูกตีด้วยด้ามไม้ยาว % Q# G2 `7 U1 E4 g9 L. h1 g3 G
“จะเอาไปทำอะไร นี่ไม่ใช่ของชมรม” ไม้ดึงห่วงกลับมาไว้ในมือตนที่ว่าไม่ใช่ของชมรม ก็คือเป็นของส่วนตัวที่เขาใช้สอนเด็กว่ายน้ำ
6 _# y' N$ Z. q( O/ c2 X“ของไม้เหรอ! ยืมหน่อย ลูกหมาตกบ่อน้ำ!” : D; O/ X$ s( y- k
“ทำไมมึงไม่ว่ายไปช่วยเองละ” 1 l& U) R3 d' t$ `( M
“เราว่ายน้ำไม่เป็น ขอยืมเถอะ หรือไม่ก็ไม้ลงไปช่วยก็ได้ ขอร้องละ!” 2 H1 Z' z; R3 H( M, x
“มึงนี่มีปัญหาทุกอย่างกับชีวิตเหลือเกินนะหัดเอาตัวรอดโดยไม่ต้องรบกวนคนอื่นได้ไหม” 7 |7 T$ @( Y( W6 C1 C1 d
ยิ่งต่อล้อต่อเถียงนานเท่าไหร่ก็ดูจะไม่เป็นการดีสำหรับชีวิตที่รอความช่วยเหลือ“จะด่าจะชกเรายังไงก็ได้ ไปช่วยหมาก่อน ได้โปรดเถอะ!”เต๋อร้องไห้และพนมมือกราบไม้โดยอัตโนมัติ ชีวิตของเพื่อนตัวน้อยมีค่ากว่าการยึดติดศักดิ์ศรีนี้แต่ผิดคาด ไม้เป็นคนไม่ชอบเห็นอากัปกิริยาเรียกร้องความเห็นใจในวิธีทำนองนี้โดยเฉพาะหากผู้ชายเป็นคนทำให้ดูต่อหน้า 2 M7 U, B5 J( j5 I$ F5 S- _$ C
“ยังไม่เลิกทำตัวอ่อนแอให้คนเขาสมเพชอีกนะที่กูสอนมึงให้หัดกีฬาเนี่ยไม่ทำให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างเรอะ”
2 ~9 X6 B+ P) e3 O6 j- S“ฮืออออ อย่าเพิ่งพูดเลย ช่วยหมาเราด้วย” 9 @( H& j3 y' L7 o( N$ s) v
ไม้ก้มมองเต๋อที่หมอบแทบเท้าอย่างครุ่นคิด ' D- R- c6 v% d7 `1 R; M
“เอาสิ” . . เขาปล่อยลมห่วงยางออกแล้วโยนทิ้งไว้ให้เต๋ออยากจะร้องลั่นแต่ก็พูดไม่ออกเมื่อเห็นห่วงค่อย ๆ ฟีบลงจนแบนราบและก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถเป่าคืนกลับสภาพเดิมได้ด้วยกำลังตนเองในเวลาอันสั้น
# L9 w5 g) u* {“คนอย่างมึงนี่มันเกิดมาเพื่อสร้างปัญหาจริง ๆ ว่ะหัดแก้เองซะบ้างนะ” . . . เมื่อเต๋อกลับไปจุดเดิมอีกครั้ง ไม่มีวี่แววของลูกหมาอีกแล้ว . . เขาได้แต่หวังว่าคงจะมีใครสักคนผ่านมาเห็นและช่วยมันไว้ได้ทันท่วงที . . . . . คำตอบถูกเฉลยขึ้นในเช้าวันจันทร์ . . . . “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” ครูและนักเรียนมองเต๋อที่ตะโกนลั่นจนทุกคนต้องหันเป็นสายตาเดียว " J+ J5 {; j3 {/ ]7 y! \4 G
ซากลูกหมาลอยอืดบวมเป่งชิดมุมบ่อน้ำมุมหนึ่งเสียงหวี่แมลงวันที่บินตอมร่างยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังหดหู่ . . “ปล่อยผม!!” * `" K5 i" W' x
อารมณ์ขาดสติสั่งให้เต๋อตั้งท่าลุยลงบ่อทั้งที่ตัวเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นครูวิไลและครูผู้ใหญ่อีกท่านช่วยกันรั้งตัวเต๋อไม่ให้ลงไปเก็บซากลูกหมาที่จริงหากเต๋อไม่พบก็ยังไม่มีใครสังเกตเพราะเป็นมุมอับสายตา 4 `' o% Y5 w2 ~! b% ?
“ปล่อยผม ฮืออออออ!” # G5 f( @3 E- K. h9 j
“ตั้งสติหน่อย! มันตายแล้ว เธอช่วยอะไรมันไม่ได้แล้ว! เดี๋ยวครูให้ภารโรงช้อนขึ้นมาให้”ครูวิไลกล่าว . . ไม้ผ่านมาอยู่ในเหตุการณ์พอดีเนื่องจากสงสัยว่ามีคนมุงดูอะไรบางอย่างเนืองแน่น . . ทันทีที่ทั้งสองพบเจอ เต๋อกัดฟันกรอดทั้งน้ำตาใช้นิ้วชี้ให้ไม้เห็นผลลัพธ์ของสิ่งที่เขาจงใจให้เกิดขึ้น . . ดูเหมือนว่าไม้ก็เข้าใจดีว่าเต๋อรู้สึกอย่างไรกับเขาแต่ก็ไม่ใช่สาระสำคัญเพราะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสำหรับไม้ 0 Z" T8 c- m. U" Z! P
“โธ่เอ้ย นึกว่าไร แค่หมาตัวเดียวทำเป็นเจ้าน้ำตา. . .” . . “. . .คนอ่อนแอ” . . ความรักครั้งแรกและสัตว์เลี้ยงตัวแรกปิดฉากลงพร้อมกัน จริงอย่างที่ไม้พูดบางทีผมอาจจะเป็นคนอ่อนแอ
! `3 i% y. i" t9 ~" F1 `% Eแต่คงไม่ใช่เพราะอารมณ์อ่อนไหวเปราะบาง ผมกระด้างขึ้นพอ ๆกับไม้น่ะแหละ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
% w3 X2 R. Z* G- f7 Q* F0 Gความอ่อนแอที่ว่าหมายถึงตัวผมไม่สามารถละวางจากความพยาบาทได้ต่างหาก
1 h& |* Q# u, [+ K, q( a, jและผมจะเดินหน้าต่อไป. . . จนกว่าจะล่าพวกมันครบทุกคน . . . “ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง!”
6 Y/ J- P0 ^$ q" j- O- g“ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!”
0 h- ?5 Z& p. @- K+ C4 i( s2 S“ฉ่าง ฉ่าง ฉ่าง ฉ่าง !” . . หืมห์. . . นี่มันเสียงบ้าที่ไหนอีกกระหึ่มจนหัวใจจะหลุดออกมาให้ได้ ผมอุตส่าห์อาฆาตคนในความฝันอยู่เพลิน ๆปาไปตีหนึ่งแล้วใครยังจะเฉลิมฉลองเฮลั่นจนผมต้องตื่นขึ้นมา . . เสียงลำโพงชั้นดีกับมารยาทสังคมชั้นเลวแบบนี้ คงเป็นอื่นใดไม่ได้นอกจาก“หลังเดิม” . . . ผมเดินออกไปหน้าบ้านทั้งเสื้อกล้ามขาสั้นไปดูซิว่าเกินอะไรขึ้นกันแน่ . . เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทันทีแม่บ้านบัวยืนหน้าบอกบุญไม่รับในสภาพง่วงเหงาหาวนอน
- b5 u1 X8 }- N9 D) E“คุณเตอร์ก็นอนไม่หลับหรือคะ” เป็นคำถามที่ฟังดูแปลกๆ ถ้าหลับลึกแล้วจะมาสถิตอยู่ต่อหน้าเธอได้อย่างไรเอาเถอะมันก็คงเป็นการทักทายที่ไม่หวังคำตอบตามรูปคำถาม . “ปาร์ตี้กันอีกแล้วเหรอครับ”
/ N4 \% T5 _. {“ใช่ค่ะ เลี้ยงสละโสด วันมะรืนจะแต่งกันแล้ว” เธอตอบพร้อมป้องปากหาว
# T# b3 h8 ~( Qบ้านถัดจากผมไปสองหลังเป็นของลูกชายผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง เขาอายุราวสามสิบแยกตัวจากครอบครัวใหญ่ออกมาทำธุรกิจของตัวเองตระกูลนี้จัดว่าร่ำรวยอยู่ทีเดียวเชียวแต่ความเกรงใจอันเป็นหนึ่งในคุณสมบัติผู้ดีคงใช้เงินซื้อกันไม่ได้จริง ๆทุกครั้งที่เขาพาแฟนสาว ชู้บ้านเล็กบ้านน้อยหรือเพื่อนฝูงมาจัดปาร์ตี้ริมสระหน้าบ้านก็จะเปิดเครื่องเสียงสนั่นลั่นซอยราวกับไซเรนเตือนให้หลบเครื่องบินทิ้งระเบิดในช่วงสงครามโลกจะเข้าพิธีวิวาห์กันอยู่รอมร่อ แทนที่จะหากิจกรรมที่เป็นมงคลต่อชีวิตคู่กลับสร้างความเดือดร้อนแก่เพื่อนบ้านไม่สร่างซา
6 V% m @+ Q6 g* {9 T9 V$ Sผมใช้โทรจิตตรวจสอบรอบบริเวณ พบว่ามีอีกหลายชีวิตที่ยังนอนไม่หลับอาจเพราะไม่อยากมีเรื่องกับบ้านหลังนั้น หรือไม่ก็คิดว่าปล่อยไว้เดี๋ยวก็จบ ๆไปเอง. . . จากการพูดคุยกันจึงทราบว่าคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายของแม่บ้านบัวยังคงไม่กลับจากธุระต่างประเทศซึ่งผมคิดว่านานขนาดนี้อาจจะเสียชีวิตทั้งคู่ไปแล้วก็ได้ อย่างไรก็ตามทำให้แม่บ้านบัวต้องรับภาระดูแลลูกชายของสามีภรรยาคู่นั้นซึ่งเด็กต้องไปโรงเรียนแต่เช้าแล้วต้องมาเผชิญกับมลภาวะทางเสียงกลางดึกขนาดนี้ย่อมไม่เป็นการดีแน่นอน . . ผมตัดสินใจไปขอความร่วมมือให้บ้านนั้นเบาเสียงลดพร้อมกับน้าบัว
0 W+ h0 j' m r# K E* a& Z: l' {แต่เมื่อไปถึงก็พบว่ามีคนตัดหน้าก่อนแล้ว . . คุณรปภ. นี่เองที่กำลังเจรจากับคนในบ้านหลังนั้นคงจะได้รับโทรศัพท์จากสมาชิกหมู่บ้านทั้งหลายให้ช่วยจัดการให้เรียบร้อยโดยที่ตัวเองขอซุกหัวหลบอยู่ในบ้านโยนภาระให้เป็นหนังหน้าไฟชัด ๆ . . “โธ่พี่ ผมไม่ได้บอกว่าให้เลิก แต่ช่วยเบาเสียงหน่อย บ้านอื่น ๆเค้าบอกผมมา” ( F" z+ x' z9 X- u0 _- t. x8 N1 l
“ไหน! มึงพามาเลย ไอ้หน้าไหนสั่งกู! เดี๋ยวแม่งเจอเหนี่ยว! เอิ๊ก!”ชายเจ้าของบ้านสวมกางเกงขาสั้นตัวเดียวออกมายืนเอ็ดทั่วตัวแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ข้างในยังมีคนอีกเจ็ดแปดคนเมาเต้นกันอีรุงตุงนังข้างสระน้ำบ้างก็ลงไปแหวกว่ายแหกปากในสระเป็นที่สนุกสนาน ถ้ามองจากที่ไกล ๆคงนึกว่ากำลังจะจมน้ำตายและตะโกนขอความช่วยเหลือ
/ i, l& ]+ ^6 @, T+ k“วันเดียวเองทนไม่ได้รึไง! น้ำใจคนไทยไง! รู้จักป่าว!”
0 w7 Y) q* y5 Z+ x6 a7 E. c“เท่าที่ผมได้ยิน มันไม่ใช่น้อยนะครับ เดือนละสองสามหนได้” ในที่สุด ผมก็เข้าไปมีส่วนร่วม 6 p; M$ I" e1 h4 }
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้หนุ่ม! บ้านที่ขับบีเอ็มสีดำป่ะ เข้ามาดื่มกันก่อน!เอิ๊ก!” ตามประสาคนเมาเขากวาดมือเชิญให้เราเข้าไปภายในเมื่อต้อนวัวต้อนควาย แต่ไม่มีใครตอบรับ , w7 c/ ]) B; H c" a
“ขอบคุณครับ ขอรับไว้แต่น้ำใจ” ผมหงายฝ่ามือตั้งปฏิเสธ“หลายคนต้องไปทำงานแต่เช้านะครับ เด็ก ๆ ก็ต้องไปโรงเรียน”
$ N; N6 v l) H. W' R, R“เฮ้ย เป็นเด็กเป็นเล็ก! มาสั่งสอนผู้ใหญ่ได้ไง!” เขาตวาด 0 S; T Z& s, x1 X5 E
“จะกินจะดื่มไม่ว่าหรอก แต่เบาเสียงลงหน่อยพ่อคู้นเอ็ดตะโรเป็นงานบวชงานโกนตามบ้านนอกไปได้” แม่บ้านบัวเสริม 7 Y! U. K" V7 d% Y" U9 V1 E6 s
“พวกมึงไสหัวกลับไปให้หมด! กูรำคาญ เดี๋ยวยิงไส้แตก!!”
& u3 f9 E8 ~ a n9 q0 t2 V5 H“ผมมาเตือนกันเองดี ๆ นะครับคุณ ดีกว่าให้เพื่อนบ้านแจ้งตำรวจนะครับ”รปภกล่าวประโยคดังกล่าวเข้าหูแฟนสาวของเจ้าของบ้านและเธอตรงปรี่เอาเรื่องทันทีเธอยังอายุน้อยแต่งหน้าจัดจ้าน สวยแบบไร้ราศีเหมือนออหรี่คิดว่ารสนิยมทางสังคมคงไม่ห่างจากใบหน้าเท่าไหร่นัก 4 D" y% @3 r. G+ M3 \
“อียามนี่มึงระวังตัวไว้!” เธอเอาเหล้าเหลือค่อนแก้วสาดหน้ารปภ“อย่ามาอวดดีอ้างตำรวจ มึงไม่รู้เหรอผัวกูลูกใคร” พูดไม่ทันขาดคำก็แสดงกิริยาต่ำดั่งที่คาดไว้ยามหนุ่มอยู่ในฐานะที่ต้องยอมอ่อนข้อแม้จะเป็นการหมิ่นเกียรติก็ตาม
# L/ X# O+ r& w a' }“คนมีการศึกษาน่าจะพูดกันดี ๆ ได้นะคะ” แม่บ้านบัวกล่าว . ~( b2 b% R9 A5 G
“แหม! พูดยังกะพวกมึงมีการศึกษา คนใช้ ยาม อีกตัวยังไม่จบตรี กล้าพูดเนอะ!”หญิงสาวชี้กราดเรียงตัว
2 j) c% n, Q- O0 e“แต่ดูแล้ว ผมว่าพวกเขาวางตัวและใช้คำพูดมีการศึกษากว่าคุณอีกนะ”ผมย้อนกลับ “มึงอย่าลามปามแฟนกู!” ฝ่ายชายเอ่ย
. M4 [; f2 @- g: e; ^, y4 Q$ t“มึงรู้ไหมกูลูกใคร!!”
. p! Z9 ~7 n# e, {5 O& U9 v“เรากลับกันก่อนเถอะครับ” รปภหนุ่มแอบสะกิดให้ผมถอยทัพแต่ผมไม่สน
( ]% y. R5 A- n- ?& V. }( y2 T; P9 O& }“ลูกใครก็ไม่อาจทราบได้ครับ รู้แต่ว่าน่าเศร้ามากที่อายุขนาดนี้ยังไม่สามารถพึ่งพาตนเพื่อปกป้องตัวเองได้”
+ N/ x9 [- [$ l0 B3 Y4 H“ไอ้เหี้ย!” ชายหนุ่มโกรธคลั่งพุ่งเข้าชกแต่ผมเอี้ยวหลบอย่างง่ายดายทำให้เขาล้มกระแทกพื้น 8 W" H \, D* T3 J2 C+ W& D
เพื่อนในกลุ่มชักรำคาญที่การเจรจาไม่สิ้นสุดเสียทีเดินตุปัดตุเป๋หอบสังขารเมากริ่มเข้าร่วมวงวิวาทะด้วย
. p4 F* s1 A: @# K“เอาปืนมาอวดแม่งดิ!” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่าที่เจ้าบ่าวเดินหายไปในบ้านชั่วครู่ ! u5 o) ^$ W( e$ `! Y3 T/ ]
“คุณเตอร์คะ น้ากลัวค่ะ กลับบ้านใครบ้านมันกันดีกว่า” น้าบัวพลอยวิตกจริตไปอีกคนใจจริงอยากเผยความสามารถให้เห็นกันโจ่งแจ้งไปเลย เธอจะได้สบายใจว่าเลือกยืนข้างผมยังไงก็เป็นฝ่ายชนะกองทัพขี้เมานี่จะทำอะไรผมได้
6 t% d8 {) X- S9 J. d! {- n$ d“ไอ้สัตว์! เกะกะบ้านคนอื่น กลับไป๊!” ; ^! o5 w8 N" e" i4 F1 k
“คนจะมันส์กันอย่าเสือก!” - d( f* a) d4 _" W& H8 E7 l
“เดี๋ยวรอปืนมาก่อนเถอะมึง” ว่าที่เจ้าสาวชี้ขู่และไม่นานนักหนุ่มเจ้าของบ้านขี้เมาก็ออกมาพร้อมปืน . . . “ไหน! ใครจะปากดีอีก!” แม่บ้านบัววิ่งหนีเตลิดไปแล้วส่วนรปภพยายามเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายใจเย็นลง . . . “กูฆ่าคนไม่ติดคุก! มึงจะลองมั้ย!” เพื่อนบ้านเจ้าอารมณ์หันลำกล้องมาตรงหน้าเต๋อทว่าก็ไม่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามมีแสดงอาการร้องขอชีวิตหรือแสดงอาการลุกลี้ลุลนให้เห็นแต่อย่างใด . . . เต๋อมองหน้าผู้ร่วมปาร์ตี้ฝ่ายอริ . . “หนึ่ง” . “สอง”เขานับจำนวนและจดจำใบหน้าไล่ทีละคน
+ S7 J# [) \; W% O" U! F; N" F1 D“สาม . . . สี่ . . . ห้า” ' E7 h" [9 x5 D: w1 C. ~/ z
“นับหาพ่อมึงเหรอ! นับเหี้ยอะไร!” ใครคนหนึ่งด่าถามด้วยความหงุดหงิด
; V' q5 t, s# y7 @! d“หก เจ็ด . . .” . . “กูถามว่ามึงนับอะไร!!” & ]+ C/ |5 J7 x! @9 q2 y3 x
ชายหนุ่มไม่แยแสแม้จะอีกฝ่ายพร้อมเหนี่ยวไกได้ตลอดเวลา ( Q% l6 o7 S; n
“แปด. . .” . . “เอาละ. . .ผมจำพวกคุณได้หมดแล้ว. . .” เต๋อหันหลังกลับและสะกดจิตให้รปภที่อยู่ด้วยเลิกสนใจเช่นกันกลุ่มนักดื่มเจ้าสำราญต่างฉงนที่ฝ่ายตรงข้ามบทจะจบก็จบเอาดื้อ ๆ
/ p1 m8 o- ?0 I; |# H. L$ l0 vแต่แล้วก็มีคนหนึ่งจุดประเด็นขึ้นมาแหวกวงเงียบ
- x; ?& ^ P7 g& d! v- ~- U“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน กลับบ้านมึงไปเลย!” ได้ยินดังนั้นคนที่เหลือจึงพากันโห่ไล่ไสส่งเต๋อและรปภ “ควย!นึกว่าจะแน่! แม่งป๊อด” “กลัวจนเยี่ยวราดเลยมั้งฮ่า ๆ ๆ” - S! ~0 n6 H: u7 l* _0 j
กลุ่มชายหญิงเจ้าสำราญทะนงตนว่าเป็นผู้กุมชัยชนะจริงอยู่ท่าทีของเต๋อนั้นคนทั่วไปคงตีความว่าเป็นหนีเพื่อรักษาชีวิต . . . . ที่ความจริงยิ่งกว่านั้นคือเขาได้หมายหัวเหยื่อเรียงตัวไว้แล้ว . . “อวยพรให้งานแต่งเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตคุณนะครับรวมถึงเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วย” เต๋อกล่าวไว้เช่นนั้นก่อนเดินลับสายตาไปท่ามกลางเสียงโห่ฮาและร้องรำทำเพลงอย่างไม่แยแส ! X2 _+ A! }: O9 P$ X' `
สองวันให้หลัง . ในห้องนั่งเล่น ณัฐกำลังใช้หลับตาเพ่งนิมิตจนคิ้วแทบชนกันไม่ใช่ว่าเห็นภาพเหตุการณ์ไม่ชัด แต่เพราะมันชัดเกินไปนี่เองณัฐจึงต้องแสร้งทำเป็นว่ากำลังยังใช้พลังอยู่ความคิดภายในใจหลังจากที่ได้เห็นภาพเต๋อแขนขาหักเนื่องด้วยมีปากเสียงปะทะกับธนิกอีกครั้งทำให้เขากำลังคิดอยู่ว่า “ควร”จะพูดสิ่งใดออกไปจึงจะเป็นผลดีที่สุดขณะที่มีนนั่งประสานมือราวกับภาวนาอะไรสักอย่างต่อพระผู้เป็นเจ้าส่วนธนิกกระวนกระวายเดินวนรอบห้องเหมือนรอฟังผลผ่าตัดญาติก็ไม่ปานทั้งสองวานให้ณัฐอ่านเหตุการณ์เพื่อให้แน่ใจว่าการเดินทางไปเอาของคืนถึงหมู่บ้านเต๋อนั้นเจ้าบ้านจะไม่ซ่อนลูกเล่นไว้ซุ่มโจมตีคงมีแต่ทางนี้เท่านั้นเพราะโทรไปก็ไม่มีคนรับสาย ' j$ i9 g+ R }& Y' O0 c" Y
“นานไปแล้วนะเฮ้ย เห็นอะไรบ้างฮึ” ธนิกสะกิดให้ณัฐออกจากนิมิตซึ่งณัฐเองก็รู้ดีว่าวิธีนี้ถ่วงเวลาได้ไม่นานเท่าไหร่หากมีธนิกรออยู่เขาไม่ชอบรอและใจร้อนเป็นที่หนึ่ง . . เด็กหนุ่มแกล้งลืมตาตื่นช้า ๆ 2 ^' S* s3 {' e1 j! [
“ไหนเธอช่วยตอบทีถ้าพี่กับพี่นิกไปถามหามือถือจะมีเกิดอะไรขึ้นบ้าง. . .” มีนถาม
# O- @9 x# \/ n, ~% X, F& cในสภาพกดดันเช่นนี้ ณัฐรู้สึกน้ำท่วมปาก ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเต๋อแต่มันคือความสับสนคำพูดที่ออกจากปากเขาต่อหน้าบุคคลผู้เกี่ยวข้องย่อมมีส่งผลกระทบต่ออนาคตที่จะเกิดขึ้นซึ่งขณะนี้คือจะเกิดการทะเลาะลงไม้ลงมือกันอีกครั้งและคราวนี้เต๋อจะบาดเจ็บสาหัสจะอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ณัฐหาไม่ปราถนาดีหรือฝักใฝ่ฝ่ายใดเป็นพิเศษเขาเองก็มีสิ่งที่ซ่อนเร้นภายในใจ
, f) k6 v' m+ L. l$ g/ m, }) T4 }) r+ {เมื่อเห็นธนิกหงุดหงิดจนน้ำในตู้ปลากระเพื่อมไปมาเขาจึงเอ่ยปากขึ้นในที่สุด
7 z2 E% x; U* G1 A" ^7 L“ไม่มีอะไรร้ายแรงครับ. . .แต่ถ้าพวกพี่ไปกันเอง อืม. ..ขากลับรถจะยางแตกครับ เอ่อ. . .ไปเหยียบอะไรเข้าก็ไม่รู้” แน่นอนว่าเป็นอุบายที่กุขึ้นสดๆ ร้อน ๆ
/ K# b& ^8 a3 h0 X' B/ W1 Pธนิกทำหน้าไม่สบอารมณ์และถามต่อ “ถนนสายไหนล่ะจะได้เลี่ยง” * @- M3 p( Y' J$ Z; v2 l) b& T- Z7 b
“ผมไม่ทราบครับ มองไม่ออกเลย” . . “เวรกรรม. . . ทั้งเบอร์ติดต่อทั้งข้อมูลที่อยู่ในมือถือพี่มีแต่เรื่องสำคัญทั้งนั้นเลยนะ” มีนก่ายหน้าผากเมื่อเข้าใจว่าความยุ่งยากจะเกิดขึ้นซ้ำซ้อน . . ณัฐสบตาพี่ ๆ เพื่อหยั่งเชิง เมื่อเห็นว่าทั้งสองปักใจเชื่อแล้วจึงค่อย ๆ รวบรวมความกล้าออกอุบายต่อไป
1 R& A* f7 m, q, R5 b! y“เอ่อ. . .ให้ผมไปเอง .ดีไหมครับ” . . “พูดเป็นเล่น” ธนิกรู้สึกเหมือนณัฐเป็นวัวที่อยากเข้าไปเดินเล่นในโรงฆ่าสัตว์ . . “เอ่อ. . .ผมมั่นใจว่า. . .ทุกอย่างต้องเรียบร้อยครับ. . .คือว่า. ..ผมก็อ่านเหตุการณ์ล่วงหน้าเช็คความปลอดภัยให้ตัวเองได้เรื่อย ๆ อยู่แล้ว” เด็กหนุ่มเสนอตัวอย่างระมัดระวังไม่ให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้ว่ากำลังตั้งใจเปลี่ยนอนาคตที่แท้จริงเพื่อหวังผลบางอย่างหากทำได้แนบเนียนละก็จะไม่มีใครจับผิดได้เลยเพราะคนที่เห็นภาพนิมิตได้มีเพียงเขาเท่านั้น . . “เราตัวคนเดียวจะไหวเหรอ จำได้รึเปล่าว่าเขาคุมคนได้ทีละเป็นสิบ ๆ”มีนเห็นว่าเป็นข้อเสนอที่ช่วยเธอได้ แต่ก็เป็นห่วงน้องอยู่เช่นกัน . . “เรื่องนั้น. . .ผมทราบครับ. . .อืม แต่คิดว่าอย่างน้อย. ..พี่เขาคงไม่คิดจะทำร้ายคนที่เคยอ่านอนาคตเพื่อช่วยชีวิตเขาหรอกครับ” / [. i) _# Q- L O2 z1 a( I
ได้ยินดังนั้นมีนจึงนึกได้ว่าเต๋อก็เคยพูดทำนองว่าจะสะกดจิตคนตอบแทนณัฐเพราะไม่อยากติดค้างบุญคุณจึงเป็นไปได้ว่าหากณัฐเป็นคนกลางล่ะก็ ภารกิจนี้อาจลุล่วงง่ายกว่าที่คิด $ L/ t* [$ g% y% E4 K, `
“จริงสินะ เธอพูดถูก เต๋อก็คิดแบบนั้นอยู่แล้ว”
: w. i5 \8 L2 n5 M7 u/ x“พี่มีนพูดอะไรน่ะครับ” ธนิกหันขวับดูเหมือนมีนจะลืมไปว่าเธอควรปกปิดเรื่องที่ไปพบเต๋อเป็นการส่วนตัว
. }' h* A( m- Z1 b# u, w7 A“อ๋อ. . . พี่หมายถึงที่ณัฐพูดมาก็ฟังขึ้นน่ะยังไงก็ต้องเกรงใจกันบ้างแหละ” เธอรีบตัดบทและสรุปจบโดยไว . . “งานนี้คงไม่ต้องรบกวนเธอแล้วละนิก พี่ว่าณัฐคนเดียวก็เอาอยู่” . . “เอางั้นเรอะ. . .” ธนิกมองณัฐเกาหัวยิ้มหน้าเจื่อนท่าทางไม่เชื่อมือเท่าไหร่นัก กระนั้นก็อาจจะดีที่น้องชายได้เรียนรู้วิธีพบปะเจรจากับผู้อื่นเสียบ้างโดยเฉพาะกับคนอันตรายอย่างเต๋อหากทำสำเร็จก็นับว่าณัฐได้เรียนรู้การเป็นผู้ใหญ่ไปอีกก้าวหนึ่งซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย . . “งั้นก็ได้ แล้วอย่าเปลี่ยนใจทีหลังละครับ ผมไปก่อนล่ะ” เขากระดิกนิ้วเรียกกุญแจรถบนโต๊ะลอยกลับสู่ฝ่ามือแล้วเดินออกจากห้องไป . . . . เมื่อธนิกพ้นจากวงสนทนา ณัฐคลายอาการเกร็งลงรู้สึกโล่งใจที่ทุกอย่างเข้าที่ทางตามที่ตนคิดไว้ / o( z3 J. Y4 q- w$ C; Q
“ฝากด้วยนะณัฐ อย่าลืมล่ะว่า ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลโทรหาพี่นิกทันทีรู้มั้ย” มีนกำชับ . M& }( L/ r+ O/ n9 r
“ครับ” ณัฐรับคำ และต่อมาก็เหมือนจะนึกสิ่งที่ใคร่ถามขึ้นมาได้ 6 h7 |. G( y; [: _5 n- Q6 ~5 l
“เอ่อ. . .พี่มีนครับ . . . ระหว่างพี่นิกกับพี่เต๋อพี่ว่าใครน่ากลัวกว่ากันครับ” . . เป็นคำถามที่มีนเองก็ไม่เคยเอะใจมาก่อนเช่นกันกระนั้นก็แสดงความเห็นกลับไป . . “ถ้าถามว่าใครน่ากลัวกว่ากัน. . . พี่ตอบไม่ได้หรอกถ้าสมมติเธอทำให้นิกโกรธ เขาจะเป็นศัตรูของเธอคนเดียวและจะเล่นงานเธอจนถึงที่สุดไม่หัวร้างข้างแตกก็พิกลพิการ หรือไม่ก็อาจถึงตาย. . . ถ้าเป็นเต๋อ. . .เธอจะยังมีชีวิตและอวัยวะอยู่ครบ. . .แต่. . . . . . . . .คนทั้งโลกจะเป็นศัตรูกับเธอ” . . . เด็กหนุ่มพยักหน้า ความเห็นจากมีนช่วยชี้คำตอบที่เหมาะสมกับตัวเขาที่สุดบัดนี้ณัฐตัดสินใจได้แล้วว่าจะต้องเดินหน้าต่อไปทางไหน . . . แสงแดดยามบ่ายทอประกายสว่างจ้า ณัฐนั่งสงบใจอยู่ในห้องตามลำพังตาจ้องไปที่โทรศัพท์อย่างครุ่นพินิจหลังจากมีนเล่าความลับที่ให้ฟะงด้วยความไว้ใจว่าเธอไปพบกับเต๋อมาก่อนหน้านี้ ไม่ได้ไปแอบสอดแนมตามที่บอกกับธนิกจะว่าไปก็น่าตลกที่ธนิกนั้นน่ากลัวจนคนรอบข้างต้องโกหกเอาตัวรอดกันไปหมดอย่างไรก็ตาม เขาคิดว่าน่าจะลองต่อสายอีกสักครั้งก่อนการเข้าไปหาเต๋อถึงที่แบบขาดพิธีรีตองควรจะเป็นทางเลือกสุดท้ายเพราะเต๋อท่าทางจะไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิต
/ T/ [0 M6 v; c+ A0 _6 `( fณัฐสูดลมหายใจลึก . . “เอาวะ. . .” ในที่สุดก็กดต่อสายไปจนได้ . . เสียงรอสายกับเสียงใจเต้นสั่นแทบจะเต้นเป็นจังหวะเดียวกันณัฐรู้สึกตื่นเต้นจนปวดฉี่ขึ้นมาทันใด . . “สวัสดีครับ” ปลายสายรับในที่สุด . . “หวัดดีครับ. . .พี่. . .เต๋อรึเปล่าครับ. . . เอ่อ. . .ผมณัฐนะครับจำได้ไหม” . . “ก็เกือบจะจำไม่ได้หรอกครับถ้าไม่โชว์ชื่อคนโทรเข้ามาแต่ช่างมันเถอะครับ. . .ณัฐน้องธนิกใช่ไหม ที่เจอกันวันที่พี่นอนแอ้งแม่งริมสระ”แม้แต่เต๋อยิงมุกจิกกัด แต่ณัฐก็ยังโล่งอกที่ยอมคุยด้วย . . “เอ่อ. . .โทรศัพท์นั่น. . .อยู่กับพี่สินะครับ” . . “ครับ. . . พี่เขาทำตกไว้แถวหน้าบ้านพี่ขอโทษที่ไม่ได้รับสายเพราะพี่ไม่ค่อยอยู่บ้าน วุ่นทั้งงานราษฎร์งานหลวงเงินก็ต้องหา ลูกหนี้ก็ต้องตามล่า ฮะ ๆ” เต๋อพูดอย่างหน้าตายไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้วคงไม่ต้องทำไขสือทำเป็นว่าอีกฝ่ายไร้เดียงสา ให้มันรู้กันไปเลยว่าไผเป็นไผณัฐแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย . . “ฝากขอโทษพี่มีนด้วยนะที่พี่เคยเสียมารยาทกับเธออีกเดี๋ยวพี่จะออกไปทำธุระข้างนอก กว่าจะกลับคงค่ำเลยล่ะถ้ายังไงพี่ขอส่งคืนวันพรุ่งนี้ได้ไหมครับ” . . “ได้ครับ. . .แล้วแต่พี่สะดวกเลยครับ” . . “จริงสินะ เราเคยช่วยพี่ให้พ้นจากอุบัติเหตุนี่นา ขอบคุณมากครับ”เต๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่ากลั่นจากใจจริงหรือมีสิ่งใดแอบแฝงและแม้ณัฐอยากจะบอกว่าไปขอบคุณธนิกเถอะแต่ก็พูดไม่ได้ก็คนที่ช่วยชีวิตเต๋อกับเกือบเอาชีวิตไปเป็นคนคนเดียวกัน . . “แหะ ๆ ก็ว่าไปตามที่เห็นครับ. . . อืม. ..พี่มีนจำเป็นต้องใช้มือถือด่วนน่ะครับ. . .เอ่อ. . .ถ้าเป็นพรุ่งนี้ก็โอเคครับ”
3 Q R+ M8 k# J9 o“ครับ ไม่มีปัญหา จริงสิ. . .เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทำธุระแล้วครับไว้คุยนัดวันเวลากันทีหลังได้ไหมครับ” เต๋อกล่าว . . “ครับ” ณัฐรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ยังไม่สามารถเข้าเรื่องอยากพูดที่แท้จริงได้แต่กระนั้นก็อยากจะทิ้งท้ายอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายได้นึกถึงความสามารถของเขา . . “เอ่อ. . .พี่ครับ. . .พก. . .ร่มไปด้วยนะครับ วันนี้พี่ต้องใช้” . เต๋อกระแอมหัวเราะ “ตอนนี้ไม่ใช่หน้าฝนสักหน่อยหรือว่าพกร่มหมายถึงอย่างอื่นกันนะ. . .” เมื่อเห็นอีกฝ่ายอารมณ์ดีคุยง่ายกว่าที่คิดณัฐจึงเล่นบ้าง . . “นั่นสินะ. . .ร่มแบบไหนกัน. . .อืม. . .พี่ลองเล่นเกมกับผมหน่อยไหมครับ” . w3 Q/ Q' i( f8 y. M/ M9 Z
“น่าสนใจ ว่ามาสิครับ” เต๋อรับคำท้า 5 [( N) N1 T' F# i; ~8 p0 ~$ ~
“ผมให้เลือกได้อย่างเดียว ห้ามโกงนะครับเลือกร่มที่พี่คิดว่าตรงกับคำบอกใบ้ของผมไปได้อย่างเดียว แต่ถ้าเลือกผิดพี่จะลำบากนะครับ” . . “ได้เลยครับ พี่สัญญา” เขาตอบรับสั้น ๆ . . “เอ่อ. . . อีกอย่างหนึ่งครับ. . . ขอเบอร์ติดต่อของพี่ได้ไหมครับ.. .ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ” . นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบากใจเต๋อนึกเสียดายเหมือนกันที่อ่านใจเด็กคนนี้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนกันแน่เขาเป็นคนขี้ระแวงโดยสัญชาตญาณ แต่อย่างไรก็ตามในความไม่ชอบมาพากลนี้เขากลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างน่าลุ้นหาคำตอบและหากอีกทางเกิดสับปลับขึ้นมาก็มั่นใจว่าจะไหวตัวทัน . . . “เอาสิครับ พี่ให้ณัฐรู้คนเดียวนะ สัญญาก่อน” 1 [4 J- \5 Y7 K
“ครับ สัญญา ๆ” ณัฐเริ่มมีความหวังเขยิบขึ้นอีกนิดเมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีเปิดรับมากขึ้นไปอีก
9 |8 u5 x1 f+ t7 qและหลังจากคุยกันเรียบร้อยแล้ว เต๋อก็ขอตัววางสายไป . . เขายืนลูบคางอย่างพิจารณา นี่ไม่ใช่ช่วงหน้าฝนหรือมีมรสุมเข้าณัฐอาจจะไม่ได้หมายถึงร่มกันฝน แต่ร่มในคำใบ้อาจหมายถึงถุงยางซึ่งน่าจะเป็นไปได้มากกว่าเพราะเขาคลุกคลีอยู่กับการล้างแค้นคนด้วยการให้แสดงออกทางกามารมณ์อย่างอุกอาจมานักต่อนัก . . . จะอย่างไรก็ตามแม้เป็นเกมที่น่าสนใจแต่เขาก็ไม่มีเวลาวิเคราะห์ให้มากความนัก เต๋อตัดสินใจเลือก “ร่ม” ที่คิดว่า “ใช่” เพียงหนึ่งชิ้นตามคำสัญญา เขาขยับไทค์ให้เข้าปกคอชุดสูทแล้วเสร็จจึงบึ่งรถบีเอ็มสีดำทมิฬคู่ใจ . . . . มุ่งสู่งานสมรสของเพื่อนบ้านไร้การอบรมซึ่งเขาคิดว่าอยู่ร่วมโลกด้วยกันไม่ได้อีกต่อไป . . . : g' N8 m3 k0 D# Z. V" D" }
& t0 x0 }* m* I- Y6 D, @
1 V6 [ R& {$ D; f
* _) E$ T7 @) i6 O! i, e | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2023-7-8 18:54:23
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2023-7-11 01:26:02
โพสต์ 2023-10-26 01:22:17
โพสต์ 2024-2-20 04:33:46