|
. . . “เอ้า กินไปเยอะ ๆ”
# V) f3 c* [ M# L5 tหลังโรงเรียนมีมุมหนึ่งที่เต๋อจะต้องหมั่นแวะเวียนเยี่ยมเพื่อนตัวน้อยเป็นกิจวัตรมันคือลูกสุนัขพันธุ์ทางขนสีน้ำตาลที่บังเอิญหลงเข้ามาในโรงเรียนไม่มีใครสนใจว่ามันจะกินนอนมีความเป็นอยู่อย่างไรเท่าไหร่นักแต่นับว่ายังดีที่มีคนแบ่งอาหารให้ไม่ขาดช่วงไม่ว่าจะเป็นแม่ค้าในโรงอาหารหรือนักเรียนหญิงที่ชอบแบ่งเศษขนมให้เป็นทาน จะสงเคราะห์ด้วยความเมตตาก็ดีหรือเพลิดเพลินกับการโยนอาหารให้มันงับกินก็ดีก็ทำให้เจ้าตัวน้อยมีชีวิตรอดมาได้แม้อยู่ในวัยกระเตาะกระแตะ
4 |7 K% W& V% s: e* A6 t% z- v“แกอยู่ตัวเดียวไม่เหงาบ้างเหรอ” เต๋อคุยไปด้วยพลางลูบหัวลูกหมาที่กำลังเคี้ยวเนื้อไก่ย่าง
6 N' f7 Q2 w. z# O* `8 I( M7 v. a“อ้าว ไอ้เต๋อ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ เล่นกับหมาเหรอ” ไม้ในชุดบาสเกตบอลโผล่มาขัดจังหวะพอดี “ไปเล่นบาสกับกูสิเดี๋ยวจะสอนต่อจากเมื่อวาน วันนี้ซ้อมเลย์อัพนะ” ; h# g2 c! u) r5 k% V- j: r# [( o6 U3 X
“เอาสิ. . . งั้นฉันไปก่อนนะไอ้หมาน้อย” เต๋อลุกถอดเสื้อนักเรียนเหลือเพียงเสื้อยืดด้านในให้ทะมัดทะแมงเหมาะกับเล่นกีฬา สิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เต๋อระบายความเครียดได้อยู่บ้างก็คือกีฬาบาสเก็ตบอลไม้สอนเทคนิคบาสให้เต๋อติดตัวไว้เขาเน้นย้ำอยู่เสมอว่าเต๋อควรจะมีทักษะกีฬาติดตัวไว้บ้างเพื่อไม่ให้ดูอ่อนแอและเข้าสังคมได้แม้สังคมที่นี่อาจบรมห่วยสำหรับเต๋อแต่เมื่อวันใดที่เต๋อย้ายไปอยู่โรงเรียนอื่นแล้ว ความสามารถนี้จะเป็นทุนให้เขามีทักษะสังคมที่ดีหาเพื่อนใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ง่าย เต๋อเอาจริงเอาจังกับการซ้อมนี้มากส่วนหนึ่งเป็นเพราะเชื่อในคำพูดของไม้แต่อีกส่วนที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันคือเขารู้สึกสบายใจและอบอุ่นที่เมื่อยามได้อยู่ใกล้ไม้ ; X1 L( N: `( k6 }4 o, q5 l! u
จะอย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไปได้ไม่นานนักหลังจากไม้ขึ้นรับตำแหน่งจตุรเทพโพดำประจำรุ่น 40 ด้วยเหตุผลว่าเป็นมีความสุขุมและเปี่ยมบารมีเชื่อถือได้ สามารถปกครองนักเรียนหมู่มากได้ดีที่สุดจากนั้นเขาก็ต้องผันตัวไปเป็นผู้ดำเนินกิจต่าง ๆ ทั้งงานหลวงงานราษฎร์ตั้งแต่งานภายในเช่นจัดกีฬาสีหรือกิจกรรมออกร้าน ไปจนถึงงานภายนอกเช่นเป็นตัวตั้งตัวตีรวมกลุ่มตระเวนราตรี ค้างคืนตามที่ต่าง ๆอาจดูเป็นเรื่องธรรมดาสามัญสำหรับคนที่โตแล้ว แต่สำหรับเด็กวัยมอสามการแหกกฎโรงเรียนและกฎที่บ้านนั้นล้วนเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความกล้าบ้าบิ่นนอกจากนี้ยังมีการวางแผนกลั่นแกล้งครูที่นักเรียนลงความเห็นว่าเหม็นขี้หน้าจนไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนต่อไปได้ไปจนถึงไกล่เกลี่ยตัดสินข้อพิพาทกรณีชกต่อยกันระหว่างโรงเรียน
0 q4 k7 c% \9 a/ Q2 l2 _เมื่อมีเรื่องที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมากมายขนาดนี้เวลาที่มีให้เต๋อจึงหรอยหรอลง นอกจากภูมิที่บ้าคลั่งกับส่งผลงานประกวดโครงงานวิทยาศาสตร์ประหลาดๆ แล้ว เต๋อก็มีเพียงลูกหมานิรนามเท่านั้นที่คอยอยู่เป็นเพื่อนหลังเลิกเรียน ( _, | e. g1 E! }/ ^" u& r
เมื่อตกเย็นเต๋อจะนั่งมองแป้นบาสอย่างเหม่อลอยเฝ้าคอยว่าไม้จะมาหาเมื่อไหร่ แม้บางครั้งจะหัดชู้ตบาสเองคนเดียวแต่ก็ให้ความรู้สึกไม่เหมือนเก่าก่อน
- Y2 {( T$ n }) U& y( {บางครั้งพิษเหงากัดกร่อนลึกในใจจนน้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ คนเดียวลูกหมาสีน้ำตาลได้แต่ครางงี๊ด ๆ กระดิกหางปลอบใจ แม้ว่าจะช่วยอะไรไม่ได้มากก็ตาม เมื่อความคับคั่งใจสั่งสมจนยากจะเก็บซ่อนไว้ในที่สุดวันหนึ่งก็ต้องเปิดเผย เต๋อดักรอพบไม้ในห้องน้ำ. . . เขาเปิดฉากตัดพ้อ " m9 d) p: K0 U0 t5 @1 R
“ไม้ ช่วงนี้ยุ่งมากเลยเหรอ ไหนเคยสัญญาว่าจะมาซ้อมเพิ่มให้ไง”
1 V+ M( Y/ Z8 }1 T9 h“. . . .” 3 T7 d# d7 F! G
“ดีใจด้วยนะ เป็นโพดำแล้ว เหมือนเป็นฮีโร่ประจำรุ่นเลย” : d% u% e2 B' [2 E1 ?0 ~* s3 V* I
“ขอบใจ. . .” ไม้แก้เก้อด้วยการทำเป็นส่องกระจก
m5 ~% E- o6 m% Q“ไม้ไม่มีอะไรจะพูดกับผมเลยเหรอ”
, T! r1 i, g3 Q1 J1 L( g! Uเสียงตอบรับคือความเงียบ 0 k( J: J* A3 U9 R# B( w' Q
“ผมทำอะไรให้ไม้ไม่สบายใจ. . .” แล้วไม้ก็แทรกขึ้นมาทันที“เมื่อไหร่มึงจะเลิกเซ้าซี้คนอื่นวะ!” . . เต๋อหลบตา . . “กูไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้อย่างนี้นะเว้ย!ไม่มีเพื่อนเล่นมึงก็ไปหาเล่นที่อื่น ไม่ก็ไปหาอย่างอื่นทำดิ!” . . “ถามจริง! ขาดกูแล้วลงแดงรึไง? นี่ถ้ากูตายมึงจะฆ่าตัวตายตามไหมเนี่ยทำไมมึงเป็นแบบนี้วะ” . . เนื้อตัวของเต๋อชาและสั่นเทาความรู้สึกเย็นเฉียบไหลเวียนไปมาในร่างจนหายใจไม่ทั่วท้อง ! [: u }6 a* o! W! l$ q/ A
“เพราะเราชอบไม้” . . . . “โว้ยยยยยยยยยยยย! บอกรักกันแล้วโว้ย!” กลุ่มเพื่อนผู้ชายที่แอบฟังอยู่ข้างห้องน้ำเผยตัวออกมาด้วยเสียงอันดัง
1 I- e& e; G! H! s“กูชนะ เอามาเลยร้อยนึง บอกแล้วว่าไอ้เต๋อแม่งจิต ตุ๊ดแหง ๆ”แจ็คแบมือทวงเงินจากเพื่อนที่แพ้พนัน 5 ]4 c8 _0 `# P; J5 r
“ไอ้แจ็ค มึงน่ะเสือกเสียงดังขึ้นมาก่อนยังไม่ทันรู้เลยว่าตกลงไอ้ไม้ตอบรับมันมั้ย” เพื่อนอีกคนแย้งท่ามกลางเสียงผิวปากโห่ร้องลิงทะโมน % M0 A R/ I- G# C2 U
“นี่พวกมึงเล่นไรกันวะ” ไม้เขม็งใส่ให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องตลก
' t9 j' f$ e B$ x; V6 H. {6 x“ก็กูเห็นมึงสองคนแอบมานัดทำไรกันในห้องน้ำ พากันมาโม้คควยเปล่าวะ”เพื่อนคนหนึ่งตอบ
) ?" c8 A4 A/ a) j# _/ |, c% O“เขาจู๋จี๋ซ้อมบาสด้วยกันนานแล้วโว้ย ตกข่าวแล้วพวกมึง”
4 i4 r+ k d& M3 o( ~& P: f7 l/ x, q! o1 ]“จตุรเทพเกย์คนแรกถือกำเนิดขึ้นแล้ว”
a* N! X5 u' R# t, U* H* X“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” . . . . “ปัญญาอ่อน!” ไม้เตะอัดเข้ากลางท้องเต๋อ “โอ๊ย!” บอกไม่ได้ว่าคำสบถของไม้หรือเสียงร้องจากเต๋อกันแน่ที่ทุกให้พวกผู้ชายสะดุ้งเงียบ
$ p9 \7 |/ ?7 g3 U4 |: @4 P* u“อย่างกูเนี่ยนะจะชอบมัน! ไอ้หนอนพยาธิอ่อนแอ!เก่งจริงมึงลุกขึ้นมาต่อยกูคืนเลย!” ไม้ระดมตีนใส่เต๋อเต็มเหนี่ยวขณะที่อีกฝ่ายทำได้เพียงห่อตัวป้องปิดใบหน้าและจุดสำคัญ
4 T+ n4 P% c6 f1 b; F7 a$ A“ถ้าโลกนี้มันโหดร้ายจนใช้ชีวิตลำบากนักละก็! มึงไปตายซะไป๊!”
. j7 q" X$ P5 P2 v/ Lแจ็คมองเต๋อที่ดิ้นพราดไปมาอย่างหวาดหวั่นระคนสังเวชนี่เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูก็คงได้ ว่าไม้ไม่ใช่คนที่จะหลู่เกียรติกันได้ง่าย ๆ
+ b- C7 o) r2 i% w2 f1 p+ V n“พวกมึงก็เหมือนกัน! อย่าล้อเล่นกับกูอย่างนี้อีก! กูเอาจริง!นอกจากไอ้แทนแล้วทั้งห้องใครจะต่อยชนะกูได้!” ไม้ตาขวาง “หรือมึงจะเอา?” เขาจ้องไปทางแจ็ค
. \3 T. b/ O* Q6 t8 I" O“เห้ย แหย่เล่นนิดเดียวน่า เพื่อนกันทั้งนั้น” แจ็คเข้าไปตบไหล่ปลอบให้ไม้ใจเย็น “เดี๋ยวเอาตังค์ที่ได้เลี้ยงเบียร์ขวดนึงหายกันเนอะ?”
) k# s# ?# ^4 S“สัตว์!” ไม้ปัดมือแจ็คออกแล้วเดินออกจากห้องน้ำก่อนพ้นประตูเขาทิ้งข้อความกับเต๋อที่แน่นิ่งไม่ปริปากใด ๆ 6 d5 C9 r7 ~8 q g
“อย่ามายุ่งกับกูอีก กูเกลียดคนอ่อนแอ” . . หลังจากนั้นเต๋อก็หัดบาสคนเดียวมาตลอดมีคนให้กำลังใจบ้างก็เพียงลูกหมานิรนามที่เฝ้าอยู่เป็นเพื่อนและทิพย์ที่แวะมาส่งน้ำให้เป็นครั้งคราว . . “ฉันขอแม่ได้แล้วนะ ถ้าจบจากที่นี่เมื่อไหร่ฉันจะย้ายบ้านย้ายโรงเรียน แล้วจะเอาแกไปอยู่ด้วย” เต๋ออุ้มลูกหมาขึ้นมาเล่น“ถึงตอนนั้นจะตั้งชื่อให้นะ. . .รอก่อนล่ะ” . . . วันคืนอันโหดนรกผ่านไปวันแล้ววันเล่าเต๋อตั้งตารอคอยเวลาที่จะได้เริ่มชีวิตใหม่ อาจกล่าวได้ว่า ยังมีลมหายใจอยู่เพื่อให้วันนั้นมาถึงแค่นั้นจริงอยู่อาจเป็นการตัดสินใจผิดพลาดของทิพย์ที่ดันทุรังให้ลูกชายได้เข้าศึกษาในโรงเรียนที่พรั่งพร้อมเกินฐานะจนกระทั่งประสบปัญหาภาษีสังคมและการกลั่นแกล้งต่าง ๆ แต่เหรียญย่อมมีสองด้านเสมอแม้แต่ละวันคืนของลูกชายจะผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเลการเรียนการสอนที่ทันสมัยของโรงเรียนนี้หล่อหลอมให้เต๋อฉลาดอ่านออกเขียนคล่องเกินกว่าเด็กข้างบ้านที่มีฐานะใกล้เคียงกันเขาเริ่มทำความเข้าใจกับคำอธิบายที่ซับซ้อนเป็นนามธรรมได้หนังสือในห้องสมุดที่เขาเลือกหยิบขึ้นมาอ่านเป็นพิเศษมักเป็นหนังสือที่เพื่อนวัยเดียวกันไม่ค่อยสนใจจำพวกจิตวิทยา พฤติกรรมศาสตร์ และปรัชญาต่าง ๆนอกจากนี้แล้วก็ยังหัดเล่นบาสด้วยตัวเองต่อไปด้วยความเชื่อว่าจะทำให้เขาได้ระบายความเครียดที่สั่งสมอยู่ในใจผ่านกีฬาซึ่งก็ช่วยได้พอสมควร กลับบ้านกินอิ่มนอนหลับ จนกระทั่งวันหนึ่ง
7 ?- E3 b( Y: B7 p3 {4 Vในเวลาพลบค่ำวันศุกร์ หลังจากที่เต๋อซักซ้อมบาสเสร็จเขาได้ยินเสียงร้องหนึ่งซึ่งคุ้นเคยดี 8 G# q; F% v# {* I9 l8 i. S9 b5 \# w/ h
“เอ๋งงงงงงงงงงงง”
; C( `( Z5 K9 h( o& c0 P+ v2 Kลูกหมา? เกิดอะไรขึ้น!?
, d) m: B) a, j: [! @ x/ s2 ^* ?. . เด็กหนุ่มเร่งรุดไปหาต้นเสียงซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลลูกหมานิรนามตกตะเกียกตะกายกลางบ่อน้ำลึกหลังโรงเรียนน่าแปลกที่ปกติลูกหมาตัวนี้จะไม่มาวิ่งเล่นบริเวณนี้เพราะมีแมวอ้วนเจ้าถิ่นห่วงเขตแดนยิ่งชีพไม่ยอมให้สัตว์ตัวเล็กกว่ามันเข้ามาเดินยุ่มย่ามจะอย่างไรก็ตามนี่คงไม่ใช่เวลามาขบคิดหาสาเหตุ
( @- b% p7 M' y& L$ x( a8 w“เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงง” เจ้าลูกหมาร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงดังกังวาลแต่ช่วงเวลานี้แทบไม่เหลือใครอยู่ในโรงเรียนแล้วนอกจากยามหรือเจ้าหน้าที่บางคนซึ่งก็กระจายไปตามตำแหน่งต่าง ๆในโรงเรียนกว้างใหญ่เช่นนี้ต่อให้วิ่งตามหาก็ต้องใช้เวลา เขาตัดสินใจวิ่งขึ้นสระว่ายน้ำเผื่อจะมีคนที่ว่ายน้ำอยู่และขอให้ช่วยได้ เพราะเต๋อว่ายน้ำไม่เป็น
0 E" Y. C# K+ `7 p9 y* H. Xโชคร้ายที่ไม่มีใครอยู่เลย แต่ภาวะคับขันเช่นนี้แสงเทียนย่อมเห็นเด่นชัดท่ามกลางความมืดสายตาเขาบังเอิญเหลือบเห็นห่วงยางชูชีพสำหรับที่มีคนใช้แล้วลืมเก็บพอดีถ้าเป็นอย่างนี้ก็อาจแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้ . . แต่. . . . . “เผี๊ยะ!” มือที่กำลังจะเอื้อมหยิบอุปกรณ์ช่วยชีวิตถูกตีด้วยด้ามไม้ยาว
$ d# x/ [! A2 Z1 ~“จะเอาไปทำอะไร นี่ไม่ใช่ของชมรม” ไม้ดึงห่วงกลับมาไว้ในมือตนที่ว่าไม่ใช่ของชมรม ก็คือเป็นของส่วนตัวที่เขาใช้สอนเด็กว่ายน้ำ
) W2 O: p c' c" O ?“ของไม้เหรอ! ยืมหน่อย ลูกหมาตกบ่อน้ำ!” ' i/ F, l/ N1 @9 C8 l! R8 [
“ทำไมมึงไม่ว่ายไปช่วยเองละ” 9 `4 F5 E7 f4 L
“เราว่ายน้ำไม่เป็น ขอยืมเถอะ หรือไม่ก็ไม้ลงไปช่วยก็ได้ ขอร้องละ!” 9 m, ]- g4 t; \: P: L
“มึงนี่มีปัญหาทุกอย่างกับชีวิตเหลือเกินนะหัดเอาตัวรอดโดยไม่ต้องรบกวนคนอื่นได้ไหม” & e4 k. E$ `- I6 g: q* _8 A; R. L$ w$ ]: H
ยิ่งต่อล้อต่อเถียงนานเท่าไหร่ก็ดูจะไม่เป็นการดีสำหรับชีวิตที่รอความช่วยเหลือ“จะด่าจะชกเรายังไงก็ได้ ไปช่วยหมาก่อน ได้โปรดเถอะ!”เต๋อร้องไห้และพนมมือกราบไม้โดยอัตโนมัติ ชีวิตของเพื่อนตัวน้อยมีค่ากว่าการยึดติดศักดิ์ศรีนี้แต่ผิดคาด ไม้เป็นคนไม่ชอบเห็นอากัปกิริยาเรียกร้องความเห็นใจในวิธีทำนองนี้โดยเฉพาะหากผู้ชายเป็นคนทำให้ดูต่อหน้า
# E+ X- V( S8 E% W“ยังไม่เลิกทำตัวอ่อนแอให้คนเขาสมเพชอีกนะที่กูสอนมึงให้หัดกีฬาเนี่ยไม่ทำให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างเรอะ” " N3 M& C2 X" D: k* a- L( I$ T3 S! u
“ฮืออออ อย่าเพิ่งพูดเลย ช่วยหมาเราด้วย”
/ J1 d1 }: ?7 z: ?- Eไม้ก้มมองเต๋อที่หมอบแทบเท้าอย่างครุ่นคิด ! D) [) @3 Q6 C
“เอาสิ” . . เขาปล่อยลมห่วงยางออกแล้วโยนทิ้งไว้ให้เต๋ออยากจะร้องลั่นแต่ก็พูดไม่ออกเมื่อเห็นห่วงค่อย ๆ ฟีบลงจนแบนราบและก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถเป่าคืนกลับสภาพเดิมได้ด้วยกำลังตนเองในเวลาอันสั้น
3 U3 A \% w2 b% ^$ V“คนอย่างมึงนี่มันเกิดมาเพื่อสร้างปัญหาจริง ๆ ว่ะหัดแก้เองซะบ้างนะ” . . . เมื่อเต๋อกลับไปจุดเดิมอีกครั้ง ไม่มีวี่แววของลูกหมาอีกแล้ว . . เขาได้แต่หวังว่าคงจะมีใครสักคนผ่านมาเห็นและช่วยมันไว้ได้ทันท่วงที . . . . . คำตอบถูกเฉลยขึ้นในเช้าวันจันทร์ . . . . “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” ครูและนักเรียนมองเต๋อที่ตะโกนลั่นจนทุกคนต้องหันเป็นสายตาเดียว
/ f2 K8 z0 }! t7 @. v9 Wซากลูกหมาลอยอืดบวมเป่งชิดมุมบ่อน้ำมุมหนึ่งเสียงหวี่แมลงวันที่บินตอมร่างยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังหดหู่ . . “ปล่อยผม!!” * |* }" L h w5 q
อารมณ์ขาดสติสั่งให้เต๋อตั้งท่าลุยลงบ่อทั้งที่ตัวเองก็ว่ายน้ำไม่เป็นครูวิไลและครูผู้ใหญ่อีกท่านช่วยกันรั้งตัวเต๋อไม่ให้ลงไปเก็บซากลูกหมาที่จริงหากเต๋อไม่พบก็ยังไม่มีใครสังเกตเพราะเป็นมุมอับสายตา / }7 c3 b, g4 x4 G7 z6 K' n
“ปล่อยผม ฮืออออออ!”
" O. C1 w' g$ E2 ~“ตั้งสติหน่อย! มันตายแล้ว เธอช่วยอะไรมันไม่ได้แล้ว! เดี๋ยวครูให้ภารโรงช้อนขึ้นมาให้”ครูวิไลกล่าว . . ไม้ผ่านมาอยู่ในเหตุการณ์พอดีเนื่องจากสงสัยว่ามีคนมุงดูอะไรบางอย่างเนืองแน่น . . ทันทีที่ทั้งสองพบเจอ เต๋อกัดฟันกรอดทั้งน้ำตาใช้นิ้วชี้ให้ไม้เห็นผลลัพธ์ของสิ่งที่เขาจงใจให้เกิดขึ้น . . ดูเหมือนว่าไม้ก็เข้าใจดีว่าเต๋อรู้สึกอย่างไรกับเขาแต่ก็ไม่ใช่สาระสำคัญเพราะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสำหรับไม้
. }6 \5 y: m' m0 J8 E4 Q“โธ่เอ้ย นึกว่าไร แค่หมาตัวเดียวทำเป็นเจ้าน้ำตา. . .” . . “. . .คนอ่อนแอ” . . ความรักครั้งแรกและสัตว์เลี้ยงตัวแรกปิดฉากลงพร้อมกัน จริงอย่างที่ไม้พูดบางทีผมอาจจะเป็นคนอ่อนแอ
3 i( A9 x \% Z! {" W% _2 M5 H- \แต่คงไม่ใช่เพราะอารมณ์อ่อนไหวเปราะบาง ผมกระด้างขึ้นพอ ๆกับไม้น่ะแหละ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ \" m# O4 `6 I/ N# G0 D* J6 f
ความอ่อนแอที่ว่าหมายถึงตัวผมไม่สามารถละวางจากความพยาบาทได้ต่างหาก
, o1 G$ V" L* G+ dและผมจะเดินหน้าต่อไป. . . จนกว่าจะล่าพวกมันครบทุกคน . . . “ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง!”
. D3 X' q- r7 E$ }7 t“ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!”
1 g+ O* y e( }. l9 i5 ^“ฉ่าง ฉ่าง ฉ่าง ฉ่าง !” . . หืมห์. . . นี่มันเสียงบ้าที่ไหนอีกกระหึ่มจนหัวใจจะหลุดออกมาให้ได้ ผมอุตส่าห์อาฆาตคนในความฝันอยู่เพลิน ๆปาไปตีหนึ่งแล้วใครยังจะเฉลิมฉลองเฮลั่นจนผมต้องตื่นขึ้นมา . . เสียงลำโพงชั้นดีกับมารยาทสังคมชั้นเลวแบบนี้ คงเป็นอื่นใดไม่ได้นอกจาก“หลังเดิม” . . . ผมเดินออกไปหน้าบ้านทั้งเสื้อกล้ามขาสั้นไปดูซิว่าเกินอะไรขึ้นกันแน่ . . เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทันทีแม่บ้านบัวยืนหน้าบอกบุญไม่รับในสภาพง่วงเหงาหาวนอน 8 _8 S+ D& d, W9 g6 F' J
“คุณเตอร์ก็นอนไม่หลับหรือคะ” เป็นคำถามที่ฟังดูแปลกๆ ถ้าหลับลึกแล้วจะมาสถิตอยู่ต่อหน้าเธอได้อย่างไรเอาเถอะมันก็คงเป็นการทักทายที่ไม่หวังคำตอบตามรูปคำถาม . “ปาร์ตี้กันอีกแล้วเหรอครับ”
* m0 H1 |! `, }* f! q+ i' j6 \( b“ใช่ค่ะ เลี้ยงสละโสด วันมะรืนจะแต่งกันแล้ว” เธอตอบพร้อมป้องปากหาว ( |4 Q9 o+ C$ s) l0 Q
บ้านถัดจากผมไปสองหลังเป็นของลูกชายผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง เขาอายุราวสามสิบแยกตัวจากครอบครัวใหญ่ออกมาทำธุรกิจของตัวเองตระกูลนี้จัดว่าร่ำรวยอยู่ทีเดียวเชียวแต่ความเกรงใจอันเป็นหนึ่งในคุณสมบัติผู้ดีคงใช้เงินซื้อกันไม่ได้จริง ๆทุกครั้งที่เขาพาแฟนสาว ชู้บ้านเล็กบ้านน้อยหรือเพื่อนฝูงมาจัดปาร์ตี้ริมสระหน้าบ้านก็จะเปิดเครื่องเสียงสนั่นลั่นซอยราวกับไซเรนเตือนให้หลบเครื่องบินทิ้งระเบิดในช่วงสงครามโลกจะเข้าพิธีวิวาห์กันอยู่รอมร่อ แทนที่จะหากิจกรรมที่เป็นมงคลต่อชีวิตคู่กลับสร้างความเดือดร้อนแก่เพื่อนบ้านไม่สร่างซา
. @' c$ }( _' l0 uผมใช้โทรจิตตรวจสอบรอบบริเวณ พบว่ามีอีกหลายชีวิตที่ยังนอนไม่หลับอาจเพราะไม่อยากมีเรื่องกับบ้านหลังนั้น หรือไม่ก็คิดว่าปล่อยไว้เดี๋ยวก็จบ ๆไปเอง. . . จากการพูดคุยกันจึงทราบว่าคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายของแม่บ้านบัวยังคงไม่กลับจากธุระต่างประเทศซึ่งผมคิดว่านานขนาดนี้อาจจะเสียชีวิตทั้งคู่ไปแล้วก็ได้ อย่างไรก็ตามทำให้แม่บ้านบัวต้องรับภาระดูแลลูกชายของสามีภรรยาคู่นั้นซึ่งเด็กต้องไปโรงเรียนแต่เช้าแล้วต้องมาเผชิญกับมลภาวะทางเสียงกลางดึกขนาดนี้ย่อมไม่เป็นการดีแน่นอน . . ผมตัดสินใจไปขอความร่วมมือให้บ้านนั้นเบาเสียงลดพร้อมกับน้าบัว + ?4 z" T. R6 z. S' e
แต่เมื่อไปถึงก็พบว่ามีคนตัดหน้าก่อนแล้ว . . คุณรปภ. นี่เองที่กำลังเจรจากับคนในบ้านหลังนั้นคงจะได้รับโทรศัพท์จากสมาชิกหมู่บ้านทั้งหลายให้ช่วยจัดการให้เรียบร้อยโดยที่ตัวเองขอซุกหัวหลบอยู่ในบ้านโยนภาระให้เป็นหนังหน้าไฟชัด ๆ . . “โธ่พี่ ผมไม่ได้บอกว่าให้เลิก แต่ช่วยเบาเสียงหน่อย บ้านอื่น ๆเค้าบอกผมมา” ( i+ {: [$ x6 X$ ]* K& a
“ไหน! มึงพามาเลย ไอ้หน้าไหนสั่งกู! เดี๋ยวแม่งเจอเหนี่ยว! เอิ๊ก!”ชายเจ้าของบ้านสวมกางเกงขาสั้นตัวเดียวออกมายืนเอ็ดทั่วตัวแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ข้างในยังมีคนอีกเจ็ดแปดคนเมาเต้นกันอีรุงตุงนังข้างสระน้ำบ้างก็ลงไปแหวกว่ายแหกปากในสระเป็นที่สนุกสนาน ถ้ามองจากที่ไกล ๆคงนึกว่ากำลังจะจมน้ำตายและตะโกนขอความช่วยเหลือ - c& M2 W2 D1 O5 }2 @8 |
“วันเดียวเองทนไม่ได้รึไง! น้ำใจคนไทยไง! รู้จักป่าว!” 1 ^, ?5 W2 F6 S/ x
“เท่าที่ผมได้ยิน มันไม่ใช่น้อยนะครับ เดือนละสองสามหนได้” ในที่สุด ผมก็เข้าไปมีส่วนร่วม 6 w: r! e1 c" |4 R1 I
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้หนุ่ม! บ้านที่ขับบีเอ็มสีดำป่ะ เข้ามาดื่มกันก่อน!เอิ๊ก!” ตามประสาคนเมาเขากวาดมือเชิญให้เราเข้าไปภายในเมื่อต้อนวัวต้อนควาย แต่ไม่มีใครตอบรับ - \. n r3 c4 C. n$ N8 `
“ขอบคุณครับ ขอรับไว้แต่น้ำใจ” ผมหงายฝ่ามือตั้งปฏิเสธ“หลายคนต้องไปทำงานแต่เช้านะครับ เด็ก ๆ ก็ต้องไปโรงเรียน”
! f' J3 X$ m! E2 O0 ^+ P“เฮ้ย เป็นเด็กเป็นเล็ก! มาสั่งสอนผู้ใหญ่ได้ไง!” เขาตวาด 7 K( C3 C1 B8 l2 W
“จะกินจะดื่มไม่ว่าหรอก แต่เบาเสียงลงหน่อยพ่อคู้นเอ็ดตะโรเป็นงานบวชงานโกนตามบ้านนอกไปได้” แม่บ้านบัวเสริม
! N! o5 w" i% L5 F1 h h“พวกมึงไสหัวกลับไปให้หมด! กูรำคาญ เดี๋ยวยิงไส้แตก!!”
# G U' J0 i" k- Q* v“ผมมาเตือนกันเองดี ๆ นะครับคุณ ดีกว่าให้เพื่อนบ้านแจ้งตำรวจนะครับ”รปภกล่าวประโยคดังกล่าวเข้าหูแฟนสาวของเจ้าของบ้านและเธอตรงปรี่เอาเรื่องทันทีเธอยังอายุน้อยแต่งหน้าจัดจ้าน สวยแบบไร้ราศีเหมือนออหรี่คิดว่ารสนิยมทางสังคมคงไม่ห่างจากใบหน้าเท่าไหร่นัก 3 f9 O5 o5 w4 o, b
“อียามนี่มึงระวังตัวไว้!” เธอเอาเหล้าเหลือค่อนแก้วสาดหน้ารปภ“อย่ามาอวดดีอ้างตำรวจ มึงไม่รู้เหรอผัวกูลูกใคร” พูดไม่ทันขาดคำก็แสดงกิริยาต่ำดั่งที่คาดไว้ยามหนุ่มอยู่ในฐานะที่ต้องยอมอ่อนข้อแม้จะเป็นการหมิ่นเกียรติก็ตาม 8 U: L9 \# Q' L2 m1 D2 C7 g
“คนมีการศึกษาน่าจะพูดกันดี ๆ ได้นะคะ” แม่บ้านบัวกล่าว ( @' t% Q7 ^3 k# h6 H6 B
“แหม! พูดยังกะพวกมึงมีการศึกษา คนใช้ ยาม อีกตัวยังไม่จบตรี กล้าพูดเนอะ!”หญิงสาวชี้กราดเรียงตัว
. {: y7 G, M+ A8 Q8 Y“แต่ดูแล้ว ผมว่าพวกเขาวางตัวและใช้คำพูดมีการศึกษากว่าคุณอีกนะ”ผมย้อนกลับ “มึงอย่าลามปามแฟนกู!” ฝ่ายชายเอ่ย * {7 L, P! q& |' v) S3 u& G
“มึงรู้ไหมกูลูกใคร!!”
. h; x# H( ^* n6 n) Q5 H“เรากลับกันก่อนเถอะครับ” รปภหนุ่มแอบสะกิดให้ผมถอยทัพแต่ผมไม่สน 9 F/ k% G5 D8 D
“ลูกใครก็ไม่อาจทราบได้ครับ รู้แต่ว่าน่าเศร้ามากที่อายุขนาดนี้ยังไม่สามารถพึ่งพาตนเพื่อปกป้องตัวเองได้”
# o: R0 I# ]0 q+ x“ไอ้เหี้ย!” ชายหนุ่มโกรธคลั่งพุ่งเข้าชกแต่ผมเอี้ยวหลบอย่างง่ายดายทำให้เขาล้มกระแทกพื้น + ^4 R8 E) i$ y. M4 X9 C ]2 p
เพื่อนในกลุ่มชักรำคาญที่การเจรจาไม่สิ้นสุดเสียทีเดินตุปัดตุเป๋หอบสังขารเมากริ่มเข้าร่วมวงวิวาทะด้วย 7 a& `6 y: J0 q j, d
“เอาปืนมาอวดแม่งดิ!” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่าที่เจ้าบ่าวเดินหายไปในบ้านชั่วครู่
}7 j) S4 R/ {$ k( F9 j: O“คุณเตอร์คะ น้ากลัวค่ะ กลับบ้านใครบ้านมันกันดีกว่า” น้าบัวพลอยวิตกจริตไปอีกคนใจจริงอยากเผยความสามารถให้เห็นกันโจ่งแจ้งไปเลย เธอจะได้สบายใจว่าเลือกยืนข้างผมยังไงก็เป็นฝ่ายชนะกองทัพขี้เมานี่จะทำอะไรผมได้
/ l2 T* q$ @) J/ k/ _% `“ไอ้สัตว์! เกะกะบ้านคนอื่น กลับไป๊!” 1 F# J. Q, N1 X4 `9 c. T+ R
“คนจะมันส์กันอย่าเสือก!” 9 e/ |) t# H& |$ A* p" _
“เดี๋ยวรอปืนมาก่อนเถอะมึง” ว่าที่เจ้าสาวชี้ขู่และไม่นานนักหนุ่มเจ้าของบ้านขี้เมาก็ออกมาพร้อมปืน . . . “ไหน! ใครจะปากดีอีก!” แม่บ้านบัววิ่งหนีเตลิดไปแล้วส่วนรปภพยายามเกลี้ยกล่อมให้อีกฝ่ายใจเย็นลง . . . “กูฆ่าคนไม่ติดคุก! มึงจะลองมั้ย!” เพื่อนบ้านเจ้าอารมณ์หันลำกล้องมาตรงหน้าเต๋อทว่าก็ไม่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามมีแสดงอาการร้องขอชีวิตหรือแสดงอาการลุกลี้ลุลนให้เห็นแต่อย่างใด . . . เต๋อมองหน้าผู้ร่วมปาร์ตี้ฝ่ายอริ . . “หนึ่ง” . “สอง”เขานับจำนวนและจดจำใบหน้าไล่ทีละคน
+ q1 O6 I' y: a1 U“สาม . . . สี่ . . . ห้า” , T% W9 p+ `% |8 Q2 q
“นับหาพ่อมึงเหรอ! นับเหี้ยอะไร!” ใครคนหนึ่งด่าถามด้วยความหงุดหงิด
) a* a6 l7 Y; l7 b. b. D“หก เจ็ด . . .” . . “กูถามว่ามึงนับอะไร!!” 0 f; d% ~% C+ S* B+ I3 I% G/ I- M
ชายหนุ่มไม่แยแสแม้จะอีกฝ่ายพร้อมเหนี่ยวไกได้ตลอดเวลา ) \9 Q8 Q9 H6 N1 ~7 P
“แปด. . .” . . “เอาละ. . .ผมจำพวกคุณได้หมดแล้ว. . .” เต๋อหันหลังกลับและสะกดจิตให้รปภที่อยู่ด้วยเลิกสนใจเช่นกันกลุ่มนักดื่มเจ้าสำราญต่างฉงนที่ฝ่ายตรงข้ามบทจะจบก็จบเอาดื้อ ๆ ( [! }* k% c% ?( E, `+ R- @
แต่แล้วก็มีคนหนึ่งจุดประเด็นขึ้นมาแหวกวงเงียบ 6 q1 A3 k- n& K
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน กลับบ้านมึงไปเลย!” ได้ยินดังนั้นคนที่เหลือจึงพากันโห่ไล่ไสส่งเต๋อและรปภ “ควย!นึกว่าจะแน่! แม่งป๊อด” “กลัวจนเยี่ยวราดเลยมั้งฮ่า ๆ ๆ” 9 Y( H& p; M* u/ Y5 x* y4 U
กลุ่มชายหญิงเจ้าสำราญทะนงตนว่าเป็นผู้กุมชัยชนะจริงอยู่ท่าทีของเต๋อนั้นคนทั่วไปคงตีความว่าเป็นหนีเพื่อรักษาชีวิต . . . . ที่ความจริงยิ่งกว่านั้นคือเขาได้หมายหัวเหยื่อเรียงตัวไว้แล้ว . . “อวยพรให้งานแต่งเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตคุณนะครับรวมถึงเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วย” เต๋อกล่าวไว้เช่นนั้นก่อนเดินลับสายตาไปท่ามกลางเสียงโห่ฮาและร้องรำทำเพลงอย่างไม่แยแส
w" y+ ^( \% j3 h$ W4 M$ f1 zสองวันให้หลัง . ในห้องนั่งเล่น ณัฐกำลังใช้หลับตาเพ่งนิมิตจนคิ้วแทบชนกันไม่ใช่ว่าเห็นภาพเหตุการณ์ไม่ชัด แต่เพราะมันชัดเกินไปนี่เองณัฐจึงต้องแสร้งทำเป็นว่ากำลังยังใช้พลังอยู่ความคิดภายในใจหลังจากที่ได้เห็นภาพเต๋อแขนขาหักเนื่องด้วยมีปากเสียงปะทะกับธนิกอีกครั้งทำให้เขากำลังคิดอยู่ว่า “ควร”จะพูดสิ่งใดออกไปจึงจะเป็นผลดีที่สุดขณะที่มีนนั่งประสานมือราวกับภาวนาอะไรสักอย่างต่อพระผู้เป็นเจ้าส่วนธนิกกระวนกระวายเดินวนรอบห้องเหมือนรอฟังผลผ่าตัดญาติก็ไม่ปานทั้งสองวานให้ณัฐอ่านเหตุการณ์เพื่อให้แน่ใจว่าการเดินทางไปเอาของคืนถึงหมู่บ้านเต๋อนั้นเจ้าบ้านจะไม่ซ่อนลูกเล่นไว้ซุ่มโจมตีคงมีแต่ทางนี้เท่านั้นเพราะโทรไปก็ไม่มีคนรับสาย 4 S- X0 _6 F8 C! w1 W0 y
“นานไปแล้วนะเฮ้ย เห็นอะไรบ้างฮึ” ธนิกสะกิดให้ณัฐออกจากนิมิตซึ่งณัฐเองก็รู้ดีว่าวิธีนี้ถ่วงเวลาได้ไม่นานเท่าไหร่หากมีธนิกรออยู่เขาไม่ชอบรอและใจร้อนเป็นที่หนึ่ง . . เด็กหนุ่มแกล้งลืมตาตื่นช้า ๆ 4 n" T- W$ ]6 _3 L6 ~2 j+ L
“ไหนเธอช่วยตอบทีถ้าพี่กับพี่นิกไปถามหามือถือจะมีเกิดอะไรขึ้นบ้าง. . .” มีนถาม
, u8 O9 [& j- G. Sในสภาพกดดันเช่นนี้ ณัฐรู้สึกน้ำท่วมปาก ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงเต๋อแต่มันคือความสับสนคำพูดที่ออกจากปากเขาต่อหน้าบุคคลผู้เกี่ยวข้องย่อมมีส่งผลกระทบต่ออนาคตที่จะเกิดขึ้นซึ่งขณะนี้คือจะเกิดการทะเลาะลงไม้ลงมือกันอีกครั้งและคราวนี้เต๋อจะบาดเจ็บสาหัสจะอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ณัฐหาไม่ปราถนาดีหรือฝักใฝ่ฝ่ายใดเป็นพิเศษเขาเองก็มีสิ่งที่ซ่อนเร้นภายในใจ
5 _, `+ Q% T+ h9 K. `; eเมื่อเห็นธนิกหงุดหงิดจนน้ำในตู้ปลากระเพื่อมไปมาเขาจึงเอ่ยปากขึ้นในที่สุด . J% v$ k3 m( g" D
“ไม่มีอะไรร้ายแรงครับ. . .แต่ถ้าพวกพี่ไปกันเอง อืม. ..ขากลับรถจะยางแตกครับ เอ่อ. . .ไปเหยียบอะไรเข้าก็ไม่รู้” แน่นอนว่าเป็นอุบายที่กุขึ้นสดๆ ร้อน ๆ
. x8 M# f" A' v% xธนิกทำหน้าไม่สบอารมณ์และถามต่อ “ถนนสายไหนล่ะจะได้เลี่ยง”
+ ?2 T5 b/ X5 R; M+ w“ผมไม่ทราบครับ มองไม่ออกเลย” . . “เวรกรรม. . . ทั้งเบอร์ติดต่อทั้งข้อมูลที่อยู่ในมือถือพี่มีแต่เรื่องสำคัญทั้งนั้นเลยนะ” มีนก่ายหน้าผากเมื่อเข้าใจว่าความยุ่งยากจะเกิดขึ้นซ้ำซ้อน . . ณัฐสบตาพี่ ๆ เพื่อหยั่งเชิง เมื่อเห็นว่าทั้งสองปักใจเชื่อแล้วจึงค่อย ๆ รวบรวมความกล้าออกอุบายต่อไป
! n5 }" [3 B! H) Q7 |+ q“เอ่อ. . .ให้ผมไปเอง .ดีไหมครับ” . . “พูดเป็นเล่น” ธนิกรู้สึกเหมือนณัฐเป็นวัวที่อยากเข้าไปเดินเล่นในโรงฆ่าสัตว์ . . “เอ่อ. . .ผมมั่นใจว่า. . .ทุกอย่างต้องเรียบร้อยครับ. . .คือว่า. ..ผมก็อ่านเหตุการณ์ล่วงหน้าเช็คความปลอดภัยให้ตัวเองได้เรื่อย ๆ อยู่แล้ว” เด็กหนุ่มเสนอตัวอย่างระมัดระวังไม่ให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้ว่ากำลังตั้งใจเปลี่ยนอนาคตที่แท้จริงเพื่อหวังผลบางอย่างหากทำได้แนบเนียนละก็จะไม่มีใครจับผิดได้เลยเพราะคนที่เห็นภาพนิมิตได้มีเพียงเขาเท่านั้น . . “เราตัวคนเดียวจะไหวเหรอ จำได้รึเปล่าว่าเขาคุมคนได้ทีละเป็นสิบ ๆ”มีนเห็นว่าเป็นข้อเสนอที่ช่วยเธอได้ แต่ก็เป็นห่วงน้องอยู่เช่นกัน . . “เรื่องนั้น. . .ผมทราบครับ. . .อืม แต่คิดว่าอย่างน้อย. ..พี่เขาคงไม่คิดจะทำร้ายคนที่เคยอ่านอนาคตเพื่อช่วยชีวิตเขาหรอกครับ”
D. d$ A4 @8 H, Nได้ยินดังนั้นมีนจึงนึกได้ว่าเต๋อก็เคยพูดทำนองว่าจะสะกดจิตคนตอบแทนณัฐเพราะไม่อยากติดค้างบุญคุณจึงเป็นไปได้ว่าหากณัฐเป็นคนกลางล่ะก็ ภารกิจนี้อาจลุล่วงง่ายกว่าที่คิด
' Q/ r5 v& t; X5 G) K$ P$ y“จริงสินะ เธอพูดถูก เต๋อก็คิดแบบนั้นอยู่แล้ว” ' T* X# x, g4 e) B8 J8 k. U% Y
“พี่มีนพูดอะไรน่ะครับ” ธนิกหันขวับดูเหมือนมีนจะลืมไปว่าเธอควรปกปิดเรื่องที่ไปพบเต๋อเป็นการส่วนตัว 7 i- z6 B1 K5 ?( V4 f: \
“อ๋อ. . . พี่หมายถึงที่ณัฐพูดมาก็ฟังขึ้นน่ะยังไงก็ต้องเกรงใจกันบ้างแหละ” เธอรีบตัดบทและสรุปจบโดยไว . . “งานนี้คงไม่ต้องรบกวนเธอแล้วละนิก พี่ว่าณัฐคนเดียวก็เอาอยู่” . . “เอางั้นเรอะ. . .” ธนิกมองณัฐเกาหัวยิ้มหน้าเจื่อนท่าทางไม่เชื่อมือเท่าไหร่นัก กระนั้นก็อาจจะดีที่น้องชายได้เรียนรู้วิธีพบปะเจรจากับผู้อื่นเสียบ้างโดยเฉพาะกับคนอันตรายอย่างเต๋อหากทำสำเร็จก็นับว่าณัฐได้เรียนรู้การเป็นผู้ใหญ่ไปอีกก้าวหนึ่งซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย . . “งั้นก็ได้ แล้วอย่าเปลี่ยนใจทีหลังละครับ ผมไปก่อนล่ะ” เขากระดิกนิ้วเรียกกุญแจรถบนโต๊ะลอยกลับสู่ฝ่ามือแล้วเดินออกจากห้องไป . . . . เมื่อธนิกพ้นจากวงสนทนา ณัฐคลายอาการเกร็งลงรู้สึกโล่งใจที่ทุกอย่างเข้าที่ทางตามที่ตนคิดไว้
8 I. c8 r' e0 f% F“ฝากด้วยนะณัฐ อย่าลืมล่ะว่า ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลโทรหาพี่นิกทันทีรู้มั้ย” มีนกำชับ % H0 s7 R, Y) e& e+ n
“ครับ” ณัฐรับคำ และต่อมาก็เหมือนจะนึกสิ่งที่ใคร่ถามขึ้นมาได้ 4 G. E3 F0 d+ Q+ F+ }
“เอ่อ. . .พี่มีนครับ . . . ระหว่างพี่นิกกับพี่เต๋อพี่ว่าใครน่ากลัวกว่ากันครับ” . . เป็นคำถามที่มีนเองก็ไม่เคยเอะใจมาก่อนเช่นกันกระนั้นก็แสดงความเห็นกลับไป . . “ถ้าถามว่าใครน่ากลัวกว่ากัน. . . พี่ตอบไม่ได้หรอกถ้าสมมติเธอทำให้นิกโกรธ เขาจะเป็นศัตรูของเธอคนเดียวและจะเล่นงานเธอจนถึงที่สุดไม่หัวร้างข้างแตกก็พิกลพิการ หรือไม่ก็อาจถึงตาย. . . ถ้าเป็นเต๋อ. . .เธอจะยังมีชีวิตและอวัยวะอยู่ครบ. . .แต่. . . . . . . . .คนทั้งโลกจะเป็นศัตรูกับเธอ” . . . เด็กหนุ่มพยักหน้า ความเห็นจากมีนช่วยชี้คำตอบที่เหมาะสมกับตัวเขาที่สุดบัดนี้ณัฐตัดสินใจได้แล้วว่าจะต้องเดินหน้าต่อไปทางไหน . . . แสงแดดยามบ่ายทอประกายสว่างจ้า ณัฐนั่งสงบใจอยู่ในห้องตามลำพังตาจ้องไปที่โทรศัพท์อย่างครุ่นพินิจหลังจากมีนเล่าความลับที่ให้ฟะงด้วยความไว้ใจว่าเธอไปพบกับเต๋อมาก่อนหน้านี้ ไม่ได้ไปแอบสอดแนมตามที่บอกกับธนิกจะว่าไปก็น่าตลกที่ธนิกนั้นน่ากลัวจนคนรอบข้างต้องโกหกเอาตัวรอดกันไปหมดอย่างไรก็ตาม เขาคิดว่าน่าจะลองต่อสายอีกสักครั้งก่อนการเข้าไปหาเต๋อถึงที่แบบขาดพิธีรีตองควรจะเป็นทางเลือกสุดท้ายเพราะเต๋อท่าทางจะไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิต
, |8 V+ [5 P4 I/ K+ {3 N1 n' i7 ?ณัฐสูดลมหายใจลึก . . “เอาวะ. . .” ในที่สุดก็กดต่อสายไปจนได้ . . เสียงรอสายกับเสียงใจเต้นสั่นแทบจะเต้นเป็นจังหวะเดียวกันณัฐรู้สึกตื่นเต้นจนปวดฉี่ขึ้นมาทันใด . . “สวัสดีครับ” ปลายสายรับในที่สุด . . “หวัดดีครับ. . .พี่. . .เต๋อรึเปล่าครับ. . . เอ่อ. . .ผมณัฐนะครับจำได้ไหม” . . “ก็เกือบจะจำไม่ได้หรอกครับถ้าไม่โชว์ชื่อคนโทรเข้ามาแต่ช่างมันเถอะครับ. . .ณัฐน้องธนิกใช่ไหม ที่เจอกันวันที่พี่นอนแอ้งแม่งริมสระ”แม้แต่เต๋อยิงมุกจิกกัด แต่ณัฐก็ยังโล่งอกที่ยอมคุยด้วย . . “เอ่อ. . .โทรศัพท์นั่น. . .อยู่กับพี่สินะครับ” . . “ครับ. . . พี่เขาทำตกไว้แถวหน้าบ้านพี่ขอโทษที่ไม่ได้รับสายเพราะพี่ไม่ค่อยอยู่บ้าน วุ่นทั้งงานราษฎร์งานหลวงเงินก็ต้องหา ลูกหนี้ก็ต้องตามล่า ฮะ ๆ” เต๋อพูดอย่างหน้าตายไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้วคงไม่ต้องทำไขสือทำเป็นว่าอีกฝ่ายไร้เดียงสา ให้มันรู้กันไปเลยว่าไผเป็นไผณัฐแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย . . “ฝากขอโทษพี่มีนด้วยนะที่พี่เคยเสียมารยาทกับเธออีกเดี๋ยวพี่จะออกไปทำธุระข้างนอก กว่าจะกลับคงค่ำเลยล่ะถ้ายังไงพี่ขอส่งคืนวันพรุ่งนี้ได้ไหมครับ” . . “ได้ครับ. . .แล้วแต่พี่สะดวกเลยครับ” . . “จริงสินะ เราเคยช่วยพี่ให้พ้นจากอุบัติเหตุนี่นา ขอบคุณมากครับ”เต๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่ากลั่นจากใจจริงหรือมีสิ่งใดแอบแฝงและแม้ณัฐอยากจะบอกว่าไปขอบคุณธนิกเถอะแต่ก็พูดไม่ได้ก็คนที่ช่วยชีวิตเต๋อกับเกือบเอาชีวิตไปเป็นคนคนเดียวกัน . . “แหะ ๆ ก็ว่าไปตามที่เห็นครับ. . . อืม. ..พี่มีนจำเป็นต้องใช้มือถือด่วนน่ะครับ. . .เอ่อ. . .ถ้าเป็นพรุ่งนี้ก็โอเคครับ” , F9 v* k# R* [/ Q
“ครับ ไม่มีปัญหา จริงสิ. . .เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทำธุระแล้วครับไว้คุยนัดวันเวลากันทีหลังได้ไหมครับ” เต๋อกล่าว . . “ครับ” ณัฐรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ยังไม่สามารถเข้าเรื่องอยากพูดที่แท้จริงได้แต่กระนั้นก็อยากจะทิ้งท้ายอะไรบางอย่างให้อีกฝ่ายได้นึกถึงความสามารถของเขา . . “เอ่อ. . .พี่ครับ. . .พก. . .ร่มไปด้วยนะครับ วันนี้พี่ต้องใช้” . เต๋อกระแอมหัวเราะ “ตอนนี้ไม่ใช่หน้าฝนสักหน่อยหรือว่าพกร่มหมายถึงอย่างอื่นกันนะ. . .” เมื่อเห็นอีกฝ่ายอารมณ์ดีคุยง่ายกว่าที่คิดณัฐจึงเล่นบ้าง . . “นั่นสินะ. . .ร่มแบบไหนกัน. . .อืม. . .พี่ลองเล่นเกมกับผมหน่อยไหมครับ” 1 w) e$ l+ i J. x) w1 S
“น่าสนใจ ว่ามาสิครับ” เต๋อรับคำท้า ) x: Z4 d; K h. y: J
“ผมให้เลือกได้อย่างเดียว ห้ามโกงนะครับเลือกร่มที่พี่คิดว่าตรงกับคำบอกใบ้ของผมไปได้อย่างเดียว แต่ถ้าเลือกผิดพี่จะลำบากนะครับ” . . “ได้เลยครับ พี่สัญญา” เขาตอบรับสั้น ๆ . . “เอ่อ. . . อีกอย่างหนึ่งครับ. . . ขอเบอร์ติดต่อของพี่ได้ไหมครับ.. .ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ” . นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบากใจเต๋อนึกเสียดายเหมือนกันที่อ่านใจเด็กคนนี้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนกันแน่เขาเป็นคนขี้ระแวงโดยสัญชาตญาณ แต่อย่างไรก็ตามในความไม่ชอบมาพากลนี้เขากลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างน่าลุ้นหาคำตอบและหากอีกทางเกิดสับปลับขึ้นมาก็มั่นใจว่าจะไหวตัวทัน . . . “เอาสิครับ พี่ให้ณัฐรู้คนเดียวนะ สัญญาก่อน”
9 d x4 `; Z; V3 f/ W3 I1 F$ I“ครับ สัญญา ๆ” ณัฐเริ่มมีความหวังเขยิบขึ้นอีกนิดเมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีเปิดรับมากขึ้นไปอีก
9 h2 D4 g# [$ B/ N: z7 pและหลังจากคุยกันเรียบร้อยแล้ว เต๋อก็ขอตัววางสายไป . . เขายืนลูบคางอย่างพิจารณา นี่ไม่ใช่ช่วงหน้าฝนหรือมีมรสุมเข้าณัฐอาจจะไม่ได้หมายถึงร่มกันฝน แต่ร่มในคำใบ้อาจหมายถึงถุงยางซึ่งน่าจะเป็นไปได้มากกว่าเพราะเขาคลุกคลีอยู่กับการล้างแค้นคนด้วยการให้แสดงออกทางกามารมณ์อย่างอุกอาจมานักต่อนัก . . . จะอย่างไรก็ตามแม้เป็นเกมที่น่าสนใจแต่เขาก็ไม่มีเวลาวิเคราะห์ให้มากความนัก เต๋อตัดสินใจเลือก “ร่ม” ที่คิดว่า “ใช่” เพียงหนึ่งชิ้นตามคำสัญญา เขาขยับไทค์ให้เข้าปกคอชุดสูทแล้วเสร็จจึงบึ่งรถบีเอ็มสีดำทมิฬคู่ใจ . . . . มุ่งสู่งานสมรสของเพื่อนบ้านไร้การอบรมซึ่งเขาคิดว่าอยู่ร่วมโลกด้วยกันไม่ได้อีกต่อไป . . .
e7 u& |& [* |. T+ M& a- a) Q1 d. I+ e: a' p/ k% A2 P& n
8 y; ~7 X2 s s5 A
+ X: B) p. p9 `, H1 x# a5 N | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2023-7-8 18:54:23
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2023-7-11 01:26:02
โพสต์ 2023-10-26 01:22:17
โพสต์ 2024-2-20 04:33:46