ไพรอำพราง ตอนที่ 6 ตอนจบ

Maximam

: r; u6 G, ]( t  C) R6 I& mไม้ ออกเดินทางมาตามที่พระอาจารย์บอกให้และทางเข้าดินแดนนั้นก็คือ สวนสาธารณะที่เขามาเล่น
7 b: v& q* d6 F. s& jเอ้าดอร์และได้เจอไพร เมื่อมาถึงไม้ก็จูดธูปเปิดทางโดยมีท่านปู่เจ้าที่นำทางเข้าสู่แดนป่าหิมพานต์
9 e+ A. _: W: p6 L2 ?$ X: D"เอาหละไอ้หนุ่ม ข้างหน้านี้จะเป็นทางเข้าสู้ป่าหิมพานต์ จงหนักแน่นเอาไว้ให้มากนะ"
"ขอบคุณครับท่านปู่"
"จำไว้ ป่าหิมพานต์ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด จงมีสติอยู่กับตัว พาเจ้าไพรหลานข้ากลับมาให้ได้"

เมื่อพูดจบท่านปู่เจ้าที่ก็หายตัวไป ไม้ก็เดินทางเข้ามาท่ามกลางบรรยากาศที่งดงามราวเทพนิยาย
มีสัตว์ต่าง ๆ นาน เหมือนในภาพจิตกรรม ไม้เดินทางมาถึงลำธารเขาก็รู้สึกอยากอาบน้ำขึ้นมา
: }2 B. u9 t3 u- Y1 j  g! ]จึงทำการถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงกายที่ไร้เสื้อผ้า และในขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่นั้น
! u( |( K  R8 [; E2 b6 I"ท่านเป็นใครกันทำไมมาแก้ผ้ากลางป่าอาบน้ำเช่นนี้"
ไม้มองหาต้นเสียงนั้นแต่ก็ไม่พบ เขาจึงขึ้นจากน้ำมาใส่เสื้อผ้า.....
"โอ้โห.....ของเจ้านี่มัน  "
"นั้นใครกัน ออกมานะ"
"ข้าก็ไม่ได้ไปไหนนี่ อยู่ตรงนี้มานานแล้วนะ"
0 T  e) |  K" e) h, X! qไม้เงยหน้าขึ้นดูก็ถึงกับตกใจ
"เชี้ย........ อะไรเนี่ยต้นนารีผลทำไมถึงเป็นเพศผู้"
"จิตของเจ้ามันรักเพศชายไงจึงมองข้าเป็นชาย ทำไมจะลิ้มลองข้าไหม"
"ไม่ ข้ามาตามหาคนรักของข้าไม่ได้มาหาเสพสุขกับใคร"
+ ^4 \* B% x8 O- W3 T, X) H# L"แน่ใจเหรอ สักหน่อยเถอะหน่าาาา นะนะนะ ข้าเหงามากกกกกก"
  {& Q; Z4 r* t"ข้าต้องไปละ"
" \7 }0 z. R6 L- W6 A"ท่านไม่สงสารข้าหรือ ข้าเหงาเเละเดียวดาย"
; ^" r8 q# L% D8 y: A5 K- a"เจ้าไม่ได้เหงา เจ้าคือกิเลส อย่าราวีข้าเลย ข้าไม่อยากเสียคนรักของข้า"
6 E- q7 C) W. @7 ?0 l& O' y( X( xไม้มั่นคงต่อความรักของตนไม่ต่างจากไพร ต้นนารีผลต้นนี้ก็คือสุบรรณที่ลอบแปลงกายมาลองใจไม้

ไม้เดินทางต่อไปก็มาเจอกับสระอโนดาต เห็นพวกเหล่ากินนรรูปงามกำลังเล่นน้ำกันอยู่ กินนรแต่ละตน
! K) P: i9 A% y4 oช่างงดงามดุจเทพบุตรทุกตน ร่างกายที่เปียกน้ำ ใบหน้าที่ทำให้ไม้คิดถึงไพร มันก็ชักนำใจให้ไม้แอบ
# P3 y) @. Y" A7 H* y" J. m2 kซุ่มดู ....พี่ไม้ ช่วยไรพด้วย ช่วยไพรด้วยครับพี่ พี่ไม้.... เสียงร้องเรียกสติไม้ดังขึ้นในหัว ไม้จึงดึงสติ
และเดินหนี้จากที่แห่งนั้นไป ตอนนี้รอบข้างมีแต่ป่า ต้นไม้ เต็มไปหมด
* K. @$ [5 x8 x3 R"ยอดรักอยู่ไหนหลงไพรเดินเดินเดี่ยวเที่ยวหา รักเธอมุ่งมา สืบหาเจ้ายอดดวงใจ
; e3 Y" g/ h; F4 n9 f6 p. T+ Y; Qจะสักกี่ปี กี่วันไม่พรั่นสิ่งใด หากมีลมหายใจตามจนได้ดั่งถวิล
อาศัยเพียงขอน หนุนนอนคืนหนึ่งโคนไม้
3 E& L( ~+ X( H" X( pแสงเดือนเป็นเพื่อนปลอบใจ แนบกายไว้แอบหิน......"
* j( `0 F6 A8 G5 G0 ]3 p
เสียงเพลงเศร้า ๆ ของไม้ ทำให้ไพรที่นอนอยู่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ไพรเดินออกมาที่ด้านนอก
9 S# R( e! z& i% l3 kห้องนอน ...พี่ไม้ ไพรคิดถึงพี่เหลือเกิน ตอนนี้พี่เป็นอย่างไรบ้าง ขอสิ่งศักดิ์สิทธิคุ้มครองพี่ไม้ด้วยเถิด...

เวนไตยที่แอบยืนมองดูอยู่นั้นก็รู้สึกอยากจะกำจัดไม้ให้สิ้นซากโดยเร็ว ทันใดนั้นเขาก็บินลงไปที่ป่าหิมพานต์
้เวนไตยลงมาเที่ยวท่องเสพสุขกับเหล่านารีผลและเหล่านางไม้เพื่อระบายความกำหนัดของตน จนไม้ได้ลัก
5 P$ Q0 f& a! v1 G/ pลอบเห็นและแอบซ่อนตัวอยู่ภายในปีกที่กว้างใหญ่ ลีลารักของเวนไตยก็ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย
) j* r! i& H9 F. j7 n* `  @: U
. H6 }" {% ]; E( h8 mหลังจากเสร็จกิจ เวนไตยก็บินกลับวิมานฉิมพลีโดยไม่รู้ตัวเลยว่าไม้ได้แอบซ่อนตัวอยู่ในนั้นด้วยจนกระทั้ง
5 m1 b; R7 G2 M' Tมาถึงวิมาน และพบเจอไพรที่สวนหลวง
"มาเดินเล่นคนเดียวหรือไพร"
"เรื่องของข้า เจ้าพาข้ากลับเมืองมนุษย์เถอะนะ"
5 T; J$ }; m0 \) ?"ทำไมข้าต้องให้เจ้านั้นสมหวังด้วย นี่เจ้ารู้ไหมว่าคนรักเจ้าออกตามหาตัวเจ้าอยู่ และล่วงเข้ามายังแดน
หิมพานต์"
0 s% ~/ N$ Y5 L% }"พี่ไม้ พี่ไม้ต้องมาช่วยข้าแน่"
"555เจ้าอย่าหวังไปเลย ตอนนี้ข้าเห็นคนรักเจ้ากำลังสนุกกับพวกนารีผล กินนร มันคงไม่สนใจเจ้า
3 r9 T  \' Z0 p# h; }. Bแล้วหละ"
"ไม่จริง ข้าไม่เชื่ออย่างไรพี่ไม้ก็ต้องมาช่วยข้า เจ้านกโกหก"
"เชื่อข้าเถอะเจ้านั้นมันไม่รักเจ้าจริงหรอก มาเป็นเมียข้าดีกว่านะไพร โอ๊ยยยย"

เวนไตยรู้สึกเจ็บตรงปีกจึงสลัดปีกทันใดนั้นไม้ก็ร่วงลงมาจากปีกของเวนไตย
"พี่ไม้"
ไพรรีบวิ่งเข้าไปหาไม้ทันที
"นี่เจ้าแอบซ่อนตัวมาตอนไหน"
"ก็ตอนที่เจ้าเสพสมกับนารีผลไง นี่หรือพญานกผู้ยิ่งใหญ่ เสพกามไม่พอยังคิดจะโกหกพกลมอีก"
"มึง ..... ทหาร ทหารอยู่ไหน จับตัวไอ้ผู้บุกรุกนี้เอาไว้"
$ \, O8 Q# V/ I"เก่งนักก็เข้ามา"
ตอนนี้ไม้กับเวนไตยต่างสู้รบกันเพื่อชิงตัวไพร ไม้เกิดพลาดโดนคมดาบของเวนไตย
"อย่าอยู่เลยมึง"
"หยุดนะครับ ท่านเวนไตยข้ายอมจำนนต่อท่านเเล้ว"
"55555 ในที่สุดเจ้าก็ยอมข้าแล้ว มาให้ข้าเชยชมสักกน่อยเถิด ไพร"
"อย่านะไพร พี่ยอมตาย อย่าไพร"
ไพรเดินเข้าไปโอบตัวเวนไตย จนเวนไตยตายใจจากนั้นก็.....
"โอ๊ยยยยยยไพรรรรรรรรรรรรรรรร"
9 o8 d* _4 j! z7 U) C"วนไตยลูกแม่"
$ L* h/ I* N# X! U/ M3 O"เจ้าพี่ นี่เจ้าจะฆ่าเจ้าพี่เวนไตยหรือ"

ไพรสวมบ่วงนาคบาศเข้ารัดตัวพญาครุฑเวนไตย เวนไตยดิ้นรนทุรนทุรายรายกับโดยสายฟ้าฟาด
# V2 R+ ]7 ]& l' W9 e: l"ปล่อยเราสองคนไปซะเเล้วบ่วงนาคบาศนี้จะคลายตัวออก"
) l6 F, C: y" l0 l' o"นี่เจ้ากล้าทำเจ้าพี่ของข้า ฆ่าจะฆ่าเจ้า"
"พระชายารักพระสวามีเช่นใดข้าก็รักผัวของข้าเช่นนั้น ปล่อยข้าไปซะเถอะ พี่ไม้ เลือดพี่ออกไม่หยุด"
"ไพร หาทางหนีไป ไม่ต้องห่วงพี่"
"ไม่เราจะไม่แยกจากกัน พี่อยู่ไหนไพรอยู่นั่น ว่าอย่างไรพวกท่านจะะปล่อยพวกเราไปไหม"
"เจ้าพี่ ช่วยลูกเราด้วยเถิดลูกเราจะแย่แล้วนะเพค่ะ"
"พี่ช่วยไม่ได้ บ่วงนี้มีคาถาของพญาอนันตนาคราชกำกับไว้ น้องก็รู้ว่ามหาราชแห่งนาคพี่ปลดบ่วงไม่ได้"
"นั้นน้องจะไปเกษียณสมุทรที่ประทับของท่าน"
"ไม่ ไม่ ทันแน่นอน"
/ L1 T5 u! k2 Tทันใด้นั้นสุบรรณก็บินโฉบใช้เท้าคีบตัวของไม้และไพรจากวิมานฉิมพลีมาส่งที่โลกมนุษย์โดยไม่ฟังคำสั่ง
ซึ่งมันเป็นโทษอย่างนัก แต่สุบรรณก็ไม่สนเพราะอะไรนั่นหนะหรือ ไม้กับไพรคือคำตอบของทุกสิ่ง.....
  ]; a9 S3 U$ z& k. I8 {; C
4 y) G' T% d$ |5 @, ]เมื่อมาถึงโลกมนุษย์ ซึ่งเป็นป่าเดิมที่ไม้และไพรเจอกัน สุบรรณก้มลงกราบไพร
"ข้าขอหละนะ เจ้าโปรดปล่อยเวนไตยด้วยเถิด ข้าขอหละ"
"นี่ท่านเองก็..."
; |+ I" H2 |( v9 V- ]  Q* `$ k"ใช่ ข้าก็ไม่ต่างจากเจ้าสองคน"
"อย่าช้าเลยไพร ช่วยเข้าเถอะบ่วงของท่านพญาอนันตนาคราชอันตรายมากนัก"
) `) J: B4 `. M7 S* m7 U3 X6 T  [$ D! C( r"ได้ ข้าขอปลดปล่อยเวนไตยให้เป็นอิสระและอย่าได้เจอกับข้าแลคนรักข้าอีกเลย"
/ L4 b! x6 n. s' S, @2 u0 X
ทันทีที่ไพรเอ่ยวาจาบ่วงนาคบาศก็คลายออกจาเวนไตยและกลับมาสู่มือของไพร สุบรรณดีใจมากที่เวนไตย
ปล่อยภัยแล้ว
: w' c; Z! _- g6 m* A) G/ e1 ]4 G"เดี๋ยวท่านสุบรรณ ถ้าท่านกลับไปท่าน...."
. a* c! O; F2 W. }"จะตายข้าก็ยอม ขอบใจเจ้าทั้งสองที่ทำให้ข้ารู้ว่ารักแท้ไม่ได้มีแค่เพียงบุรุษสตรี ขอให้เจ้ารักกันอย่าง
1 |3 ]7 X3 L. Cจีรังยั่งยืน ขอให้บ่วงบาศคล้องใจเจ้าทั้งสอง ข้าไปละ"
2 u( U1 o8 e. N4 A
/ }4 x  n' `4 K9 e; P( L* Pและในที่สุดสุบรรณก็บินกลับแดนวิมานฉิมพลี เวนไตยและทุกคนต่างก็รับรู้ถึงสิ่งที่สุบรรณทำลงไป
"ข้าขอรับโทษทัณฑ์ที่ปล่อยตัวมนุษย์คู่นั้นไป"
( Y; s2 M$ i: k  Y# P"เจ้ากล้าดียังไงถึงไม่รอคำสั่งข้า เจ้าเป็นองครักษ์ของข้านะสุบรรณ"
"ใช่ ข้าเป็นองครักษ์ท่าน ข้าถึงทนเห็นท่านตายต่อหน้าไม่ได้ มหาราชมหารานีก็ช่วยท่านไม่ได้ พระชายา
ก็คิดจะกำจัดแต่ไพรกับไม้ บ่วงบาศไม่เคยรอเวลา ถ้าข้าจะตายเพื่อให้คนที่ข้ารักมีชีวิตรอด ข้ายอมตาย"
8 S4 C1 {9 K1 X& `  x"ดีนั้นเจ้าก็เตรียมรับโทษทัณฑ์ นับจากนี้ไปข้าจะแต่งตั่งเจ้าเป็นพระชายาแห่งข้า มีศักดิ์และสิทธิ์ช่วยงาน
9 S0 H  a9 P9 [% @ข้าเเละงานฝ่ายในมีศักดิ์และสิทธิเทียบเท่าพระสนมเอก ส่วนเจ้าศกุลตลาข้าขอสถาปณาเจ้าขึ้นเป็นพระ
" K3 A+ E% _: ~5 u# Cอัครชายามีศักดฺดำรงตำแหน่งรานีทันทีเมื่อข้าครองเมือง ขอเจ้าทั้งสองรักและปองดองกันอย่าทำให้ข้าต้อง
หนักใจ"

# Y/ m/ E1 F0 y1 h% }' L1 _6 xในที่สุดเวนไตยก็ได้ครองเมืองฉิมพลีต่อจากพระบิดาเนื่องจากพระบิดาทรงสละราชสมบัติ นับเป็นรัชสมัย
' ?" a  w, Z- |4 \. Vแรกแห่งแดนฉิมพลีที่ผู้ครองเมืองเป็นไบเซ็กส์มีอัครมเหสีเป็นสตรี และพระสนมเอกเป็นบุรุษ และอยู่กัน
อย่างสงบสืบมา

ส่วนไพรและไม้ นายเอกและพระเอกของเรื่องนี้ก็ครองรักกันอย่างมีความสุข โดยที่เขาทั้งคู่มีลูกชายตัว
น้อย 2 คน ที่เกิดจากการอุ้มโดยน้ำเชื้อของไพรและไม้ ความสุขของคนเรานั้นไม่มีอะไรมากไปกว่า
3 {/ u9 T4 b% S% ~! H* g+ p! yการได้มีความรักในแบบทมี่ตัวเราเลือกได้ สิ่งที่มีค่ามากกว่าความเป็นคนนั้นก็คือสิทธิความเท่าเทียม
0 h7 {0 t) ]5 P' |ทางเพศไม่ว่าจะเพศไหน ชนชาติใด ถ้าโลกยอมรับอารยชนได้ โลกก็ต้องยอมรับอารยเพศได้เช่นกัน
ขอบคุณทุกการติดตามทั้ง 6 ตอน ครับ ........The End.........
0 L6 l+ O2 T  x% S
6 Q3 S# h4 z3 b8 k/ T

BB5599

guwin001

ขอบคุณครับ

หมีพงศ์

สุดยอดเรื่องราวแฟนตาซีสุดล้ำ สนุกตื่นเต้น ลุ้นระทึก และมีโรแมนติกปนเสียวในบางช่วงบางตอน ขอให้มีผลงานดีๆแบบนี้มาแบ่งปันอีกเรื่อยๆนะครับ

ronram

ขอบคุณครับ ความรักสวยงานเสมอ

th3t0y

สุดยอดน้ำจาไหลเลยครับ

watkrub

ขอบคุณมากครับผม

nasan

ขอบคุณครับ

s_ideagroo

ขอบคุณมากครับ

premakung

วขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ

Anavin

Tom_Tommy

ขอบคุณครับ

acolyte

ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย น่าจะมีตุ้งแช่ ตุ้งแช่ กันก่อน

lemyaa

มีความทันสมัยเหมือนกันนะ #ป่าหิมพานต์สีรุ้ง 555

dorap27

ขอบคุณครับ

korea

ขอบคุณมากๆครับ

kaki

สนุกดีครับรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะครับ

arasi22

ขอบคุณครับ

เบญจมาศ

จบดี แต่จบไวไปหน่อย