พยัคฆา เสือร้ายสุดที่รัก EP. 2

Maximam

เมื่อท่านนายพลกลับมาถึงบ้าน ก็ต้องพบกับการสูญเสียครั้งใหญ่เมื่อคุณหญิงศิลาณีสิ้นใจจากภาวะ

เสียเลือดมากในการคลอดคุณหนูพยัคฆา และยังต้องเสียลูกน้องที่ซื่อสัตย์และจงรักภัคดีอย่างหมู่พลไป
"ภูมิ พ่อเอ็งกล้าหาญมาก ลุงจะรับเอ็งเป็นลูกบุญธรรมของลุง แม่ปลายเปรียบเสมือนแม่ที่แท้ของข้า
และจะเป็นแม่นมเลี้ยงดูลูกชายของข้านับจากนี้ไป นี่คือเขี้ยวพยัคฆ์โคร่งขาวรับไปเจ้าภูมิ คิดดี ทำดี
สร้างกรรมดี ของดีจะคุ้มตัวเอ็ง"
"ขอบคุณครับพ่อ"
"ขอบคุณท่านนายพลมาก ๆ เลยนะคะ ที่รับเลี้ยงลูกนกลูกกา"
"ไม่เลยแม่ปลาย ถ้าพลไม่เข้ามากันผมก็คงตาย หลังจากนี้แม่ปลายจะเหนื่อยหน่อยนะ"
"แม่ยินดีคะ แม่จะเลี้ยงดูคุณหนูเสือให้ดีที่สุด ให้สมกับการไว้ใจของท่านนายพลและคุณหญิงศิลาณี"
"ขอบคุณมากแม่ปลาย"

หลังจากเสร็จงานศพของคุณหญิงศิลาณีและหมู่พล อำนาจบารมีของท่านนยพลพยัคฆ์ก็กลับมาอีกครั้ง
และล่าพวกศรัตรูจนพ่ายยับ จนได้รับการสถาปณาขึ้นเป็นสมเด็จนายพลพยัคฆ์โคร่งขาว ปกครองอาณา
เขตดินแดนอังกอร์ตามที่ลูกชายของท่านได้สืบเชื้อสายของเจ้าแม่อังกอร์ตามที่อาจารย์เขมราชได้ทำนายไว้
ประชาชนต่างอยู่เย็นเป็นสุขสงบ การค้าการขายดีขึ้น ประชาชนต่างก็มีรายได้จากการฟื้นตัวหลังการเปลี่ยนแปลง
พร้อมกันนี้สมเด็จนายพลฯ ยังได้สถาปณาวงศ์ของตนว่า อังกอร์ ที่หมายถึงเสือผู้กล้าหาญ โดยแต่งตั้งลูกชาย
เพียงคนเดียวขึ้นเป็นสมเด็จเจ้าชายพยัคฆาราชบุตร แต่งตั้งภูมิขึ้นเป็น ท่านคุณภูมิ บุตรบุญธรรมพยัคฆ์โคร่งขาว
และแต่งตั้งแม่ปลายขึ้นเป็น พระนมนราทิพย์ ดินแดนแถบนี้นับวันก็ยิ่งเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาก

สมเด็จฯราชบุตรเติบโตได้ 10 ปี สมเด็จนายพลก็ส่งให้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศใช้ชีวิตอย่างสามัญชนคน
ธรรมดา ไม่มีบริวารฮ้อมล้อมจนกระทั้งตอนนี้สมเด็จฯ ราชบุตรก็อายุได้ 18 ปี และเตรียมกลับมาเยียมท่านพ่อ
แม่นม และพี่ชายที่แสนรักอย่างภูมิที่ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกัน
"Hi Dad, How are you"
"บ๊ะเจ้าลูกชาย กลับอังกอร์รอบนี้พูดฝาหรั่งเลยนะ"
"ใครบอกหละครับเขาเรียกภาษาอังกฤษต่างหาก"
"สมเด็จฯราชบุตรของนม ทูลหัวของนมกลับมาทำไมไม่บอกมาก่อน นมได้เตรียมของไว้รอต้อนรับ นี่ ๆ
พวกเอ็ง ไปเปิดเรือนครัวไฟข้าจะเตรียมอาหารคาวหวาน"
"โอ๋ โอ๋ นมครับใจเย็น ให้เสือได้กอดนมหน่อยนะครับ คิดถึงที่สุด"
"โอ๋....ลูก ตัวโตขึ้นเยอะเลย ทูลหัวของนม"
"แหม่ย่า หลานรักมา ลืมหลานชังเลยนะ มันน่าน้อยใจจริง ๆ"
"นี่เจ้าภูมิ พ่อก็อยู่อังกอร์กับย่าตลอดเวลา ไม่ได้ไปเรียนต่างแดนอย่างสมเด็จฯราชบุตรนี่ อีกอย่างย่าก็
เลี้ยงท่านมาเเต่แบเบาะนะไม่ให้คิดถึงได้ไง"
"นม ใช่คำสามัญเรียกเสือก็ได้ครับ ดูกันเองดี ว๊าววพี่ภูมิติดยศผู้กองแล้วหรือนี่ ร.อ.ผาภูมิ อังกอร์"
"ไม่ได้แค่ติดยศผู้กองอย่างเดียว ระหว่างที่ลูกกลับมาอังกอร์ภูมิจะเป็นราชองครักษ์พิเศษให้กับลูก ความ
ปลอดภัยของลูกคือหน้าที่ของภูมิ"
"ครับท่านพ่อ ผมจะดูแลสมเด็จฯราชบุตรอย่างดี"
"นั้นพี่ต้องเรียกข้าว่าเสือ ห้ามเรียกสมเด็จฯราชบุตร ทุกคนในบ้านนี้ด้วย ไม่มีคำว่าตำหนัก มีเพียงบ้านเท่านั้น"
"ครับ สม.....เอ่ย น้องเสือ"
"เจ้าภูมิ ขี้กลากจะกินหัว"
"555ไม่เป็นไรหรอกครับนม เสืออนุญาต เอ่อพ่อครับเสืออยากไปอังกอร์วัด เคารพอัฐิท่านแม่และท่านอา
คุณพ่อสุดที่รัก อนุญาตไหมครับ"
"อ้อนขนาดนี้ ไม่ยอมคงบ้านแตก ได้สิไปกับภูมิ"
"นั้นนมเตรียมชุดให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรครับนม ถ้านมจัดคงเป็นชุดเต็มยศแน่นอน เอาเป็นชุดชาวเมืองธรรมดาดีกว่าครับได้กลมกลืน
ได้เรียนรู้และรู้จักชาวบ้านมากขึ้นด้วย ชาวอังกอร์จะได้ไม่แตกตื่น"
"นั้นก็ตามใจคุณหนูแล้วกัน นมเตรียมอารหารและขนมมื้อเย็นไว้ให้นะคะ ภูมิดูแลน้องให้ดีด้วย"
"ครับย่า ผมสัญญาจะดูแลน้องเสือใก้ดี เหมือนกับที่พ่อดูแลท่านพ่อเมื่อครานั้น"
"ดีมากหลานย่า"
"เออ เสือ"
"ครับคุณพ่อ"
"อันนี้ห้อยคอไว้ สร้อยเขี้้ยวเสือพ่อว่าลูกควรติดตัวไว้ตลอดเวลามันคือของของลูก"
"โหคุณพ่อ สร้อยเรียบ ๆ แต่เขี้ยวเสือดูมีมนต์ขลังมากเลย ขอบคุณคุณพ่อนะครับ เสือจะรักษาอย่างดี"
ทันทีที่เสือสวมสร้อยคอก็เกิดการแผ่นดินไหว และฟ้าคำราม เป็นสัญญาณว่าวิญญาณร้ายได้เจกับเขี้ยว
ชิ้นแรกของตนเเล้ว เสือไปเปลี่ยนชุดเป็นชาวบ้านธรรมดา กางเกงขาก๊วยสีน้ำตาลเสื้อม่อฮ้อมสีกรมและ
โผกผ้าข้าวม้า ผิวขาว ร่างกายตัวเ็กแต่ก็สมส่วน คิ้วเข้มผมดำ มันช่างดูหล่อเหล่าเอาการมากดุจดั่ง
เจ้าชาย(เขาก็เป็นเจ้าชายจริง ๆ )และเทพบุตรในนิยายหรือวรรคดี เอาง่าย ๆ คือโคตรพ่อโคตรแม่หล่อ
"พี่ภูมิ มองอะไรตาค้างเลย"
"ขอโทษครับ สมเด็จ..... เอ๊ยย น้องเสือ ขึ้นรถครับ"
"อย่าลืมตัวบ่อยนะครับ"

เมื่อรถออกจากเขตราชฐาน เจ้าชายพยัคฆารือเจ้าชายเสือ มากับราชองครักษ์และรถตามเพียง 1 คัน
ซึ่งดูแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากสามัญชนคนธรรมดา สองข้างทางชาวเมืองได้ทำการซื้อขายกันย่างสนุกและ
มีความสุขในการทำมาหากิน เมื่อรถมาถึงอังกอร์วัด
"เดี๋ยวพวกเอ็งตามประกบห่าง ๆ คนจะได้ไม่แตกตื่น ส่วนเอ็งไอ้ผิง ไอ้ฮ่อมตามข้ามากับคุณหนู"
"ครับ"
"เออ พี่ภูมิข้าอยากได้กำยานไปจุดถสายองค์เทพและอัฐิท่านแม่ท่านอา พี่พาข้าไปซื้อได้ไหม"
"ได้สิครับ ทางนี้ครับ"
"กำยานหอมของแท้เลยจ้า เชิญเลือกดูก่อน"
"ขายอย่างไรครับ"
"ดอกละบาทจ่ะ"
"นั้นเอากลิ่นกฤษณา กลิ่ยกำยาน กลิ่นจันทร์หอมรวมกันให้ได้100บาทครับ"
"โอ้พ่อหนุ่ม ซื้อเยอะจัง คนแกก็ดีใจลยวันนี้ขายหมดไว"
"ไม่ดีหรือครับได้กลับไปพักผ่อนไว พรุ่งนี้ได้มีแรงออกมาขายอีก"
"หล่อแล้วใจดีอีกพ่อคุณ เจริญ เจริญนะพ่อ อะนี่จ้า"
"ขอบคุณครับนี่เงินครับ"
"โอ้...ไม่ต้องไหว้ยายดูถ้าน่าจะเป็นชาวรั้วชาววัง ยายแค่คนธรรมดา"
"ทำไมหละครับยาย ชาวอังกอร์เราเท่าเทียมกันหนมดทั้งเรื่องเทศ ชนชั้น วัฒนธรรม เราก็คนเดินดิน
เหมือนกัน ยายไม่ต้องคิดมากนะครับ"

ภายในปราสาทที่บรรจุอัฐิของพระนางศิลาณี อัครรานีแห่งอังกอร์ และอัฐิของ ร.อ.ออกยาพลทัด ที่ได้รับ
การอวยยศอัฐิหลังการสถาปณาของสมเด็จนายพล
"หือ พี่ภูมิ แม่นมส่งคนมาทำความสะอาดไว้หรือนี่"
"ไม่น่าใช่ครับ ถ้าคุณย่าสั่งต้องสั่งล่วงหน้าเป็นวัน"
"เอ๊ ใครกันที่เข้ามาทำความสะอาดปราสาทบรรจุอัฐิท่านแม่กับท่านอา"
ในขณะที่เสือกำลังจุดกำยานสักการะเทวรูปประจำพระวงศ์ และจุดสักการะอัฐิ ยายที่ขายกำยานก็เข้ามา
พร้อมดุไปว่า....
"นี่พ่อหนุ่ม เอ็งไม่รู้หรือว่าในนี้ห้ามคนนอกเข้ามาเว้นเเต่สมเด็จนายพลและเครือญาติเท่านั้น"
"เหตุใดเล่ายาย เราก็เป็นชาวอังกอร์เหมือนกันเหตุจึงขึ้นมาสักการะบรรพชนไม่ได้"
"ที่นี่คือสถานศักดิ์เปรียบดังเทวของสมมติเทพ"
"แต่นี่คือโลกมนุษย์ มนุษย์สามารถเข้าได้ทุกแห่งหนไม่ใช่หรือ ว่าแต่ยายเถอะทำไมยังเข้ามาได้"
"ก็ยายได้รับอนุญาตจากคุณนมนราทิพย์ให้มีสิทธิ์เข้ามาดูแลที่แห่งนี้ไง ตายๆ ถ้าคุณนมรู้เข้ายายตายแน่
เออ็งไปในส่วนของวัดเถอะนะ อย่าเข้ามาในปราสาทนี้เลย"
"นั้นก็ได้เพื่อความสบายใจของยาย"

เสือแกล้งอำคุณยายทั้งที่เขามีสิทธิ์ทุกอย่างในอาณาจักรอังกอร์นี้ ภูมิพาเสือเดินท่องเที่ยวชมความงามของ
อังกอร์วัด และก็มาเจอเข้ากับฮาเซน บุตรชายของกลุ่มตรงข้ามของพ่อเขา ซึ่ฮาเซนจำเสือได้
"อ้าว เจ้าชายพยัคฆา แต่งกายเยี่ยงชาวบ้าน ข้าจำแทบไม่ได้"
"เจ้าฮาเซน ข้ามาในฐานะสามัญชนไม่ต้องเรียกเจ้าชาย"
"เหตุใดเล่าเจ้าชายน้อยรูปงาม" ฮาเซนจับมือเจ้าชายเสือพร้อมกับจะจูบลงมือ เจ้าชายเสือจึงสะบัดออกแต่
ฮาเซนก็ไม่ยอมปล่อย ภูมิจึงเข้ามาช่วย....
"ปล่อยมือคุณเสือเดี๋ยวนี้นะ"
"เหตุใดข้าต้องฟังเอ็งว่ะไอ้ขี้ข้า"
"แล้วถ้ากระสุนฝังมือจะปล่อยไหม เจ้าชายฮาเซน"
"มึง"
"จะปล่อยมือผมหรือจะให้ลูกน้องผมยิง" เจ้าชายเสือหันมามองหน้าด้วยความดุดัน เจ้าชายฮาเซนก็เห็น
ใบหน้าของเสือโคร่งขาวที่น่ากลัวโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเจ้าชายเสือ ....
"เฮ้ยเสือออ"
"ใช่ครับ ผมเสือ เรากลับกันเถอะครับพี่ภูมิ"
"ครับ""สักวัน ข้าจะเอาเจ้ามาเป็นของข้าและยึดคืนทุกอย่างที่พ่อเจ้ามี มาเป็นของข้าให้หมด"
"นั้นท่านก็ต้องคิดหากลโกงให้ดีก็แล้วกัน"
"พยัคฆา ข้าจะทำให้เจ้ามาสบแทบเท้าของข้าให้ได้"


ภูมิขับรถพาเจ้าชายเสือกลับสู่วัง ตลอดทางเจ้าชายคิดว่าตอนนี้ท่านพ่อน่าจะไม่ปลอดภัย เพราะถ้าฝั่ง
ของนายพลฮกเซนยังไม่ฟื้นตัวดี ฮาเซนจะไม่ออกมาเพ่นพล่านแบบนี้ได้

good2022

ขอบคุณครับ

Anavin

daisuke338

ขอบคุณครับ

anuponm

ขอบคุณครับ

ธนภัทร

2936

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

risingmoons

สนุกมากครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

audiwoods

โตเป็นหนุ่มหล่อแล้วนะ​ พยัคฆา

takeshi

ขอบคุณครับ

kookkoo

ชักสนุก ขอบคุณครับ

lekthai

น่าสนุก ตามติดตอนต่อไป

Homealone

ขอบคุณครับ