|
-คนรถ- ep1
"นี่ตาแช่ม ! ได้ข่าวเรื่องคุณหนูยัง?"
"หืม..." ผมทำหน้าสงสัยขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปาก คนที่ถามผมคือ'น้อย' หัวหน้าแม่ครัวของที่นี่ "คุณหนูเหรอ?"
"ใช่ๆ ตาแช่มจำคุณหนูเพลิงได้ใช่ไหม?" ผมพยักหน้า 'คุณหนูเพลิง' จำได้สิ...จำได้แม่นเลยล่ะ "คือชั้นได้ยินคุณท่านคุยกับญาติๆว่าคุณหนูจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้วนะ"
"ฮะ..จริงเหรอ?" คำพูดของน้อยทำผมใจกระตุก..กี่ปีกันแล้วนะที่ไม่ได้เจอคุณหนู ตั้งแต่คุณผู้หญิงหย่ากับคุณผู้ชายแล้วพาคุณหนูไปด้วย... ตอนนั้นคุณหนู 7 ขวบเองมั้ง นี่ก็ผ่านมา10กว่าปีแล้ว อืมม..ตอนนี้คงโตเป็นหนุ่มแล้วสิ... "ว่าแต่ทำไมคุณผู้หญิงถึงยอมให้กลับมาตอนนี้ล่ะ.."
"ได้ข่าวว่าคุณผู้หญิงเสียแล้วล่ะ..โรคหัวใจกำเริบน่ะ...พูดแล้วก็ใจหายเนอะตาแช่ม.. ชีวิตคนเรานี่ไม่แน่ไม่นอนเลยจริงๆ..เฮ้อ.." น้อยถอนหายใจก่อนจะกลับไปเตรียมงานครัวเหมือนเดิม
"อืม..ว่าแต่คุณหนูจะกลับมาวันไหน น้อยรู้ป่าว"
"วันนี้แหละ แต่ไม่รู้กี่โมง"
...วันนี้เหรอ? จู่ๆ หัวใจก็เต้นผิดจังหวะ...กับข้าววันนี้ดูอร่อยขึ้นทันตา...คุณหนูเพลิงที่อยู่ในความทรงจำ คือลูกชายคนเดียวของคุณผู้ชาย ตอนนั้นอายุแค่เจ็ดขวบแต่ฉายแววความหล่อเกินเพื่อนร่วมรุ่น..พวกแมวมองต่างเข้ามาทาบทาม แต่ด้วยความที่คุณผู้ชายเป็นนักการเมืองใหญ่และไม่ค่อยสนับสนุนทางด้านนี้ คุณหนูจึงไม่ได้ไปโลดโผนบนเส้นทางบันเทิง...ตอนนั้น ผมยอมรับอย่างไม่อายเลยว่า..ผมหลงรักคุณหนู ไม่ใช่แบบผู้ใหญ่ที่รักเอ็นดูเด็ก มันเป็นความใคร่ ความตัณหา และแน่นอนถ้าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้คงเดากันได้.. ใช่ผมเป็นอีแอบ..อีแอบที่มาทำงานเป็นคนขับรถในบ้านของนักการเมืองชื่อดังแถมยังแอบปลื้มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนายจ้างอีกด้วย...แต่ทุกคนรู้ไว้เถอะผมรู้สถานะตัวเองดี แม้จะคลั่งไคล้แค่ไหน แต่ผมก็สำเนียกตัว..คุณหนูคือเดือนบนฟ้า ส่วนผมผมคือกรวดบนผืนดิน มิอาจเอื้อม...
.........
เวลา 18:44 นาฬิกา
"ตาแช่ม คุณท่านเรียกพบครับ!" ผมที่กำลังล้างรถอยู่หันไปตามเสียงเรียก 'ไอ้บอส'คนขับรถอีกคนกวักมือเรียกผมอยู่
"ตอนนี้เลยเหรอ?"
"ใช่ครับ ด่วนเลย"
"ได้ๆ งั้นเอ็งมาล้างรถต่อที" ผมยื่นสายยางให้ไอ้บอสมัน ก่อนจะสะบัดมือแล้วเดินเข้าคฤหาสน์ ห้องคุณท่านอยู่ชั้นสอง ขึ้นบันไดไปทางซ้ายมือ...
"คุณท่านครับ ผมแช่มครับ"
"เข้ามาๆ" สิ้นเสียงอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้าไป เห็นคุณท่านนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน ท่านมองมาทางผมแปปนึงก่อนจะหันกลับไปจ้องคอมพิวเตอร์ตามเดิม
"คุณท่านเรียกผมมีอะไรให้รับใช้ครับ" ผมเดินมาใกล้ มือประสานเป้า
"คืองี้นะ" ปากพูดแต่ตายังจ้องหน้าจอ " คือ...ไอ้หนูมันจะกลับมาอยู่นี่แล้ว..จำได้ไหม ไอ้เจ้าเพลิงน่ะ..?"
"ครับ จำได้ครับ"
"แช่มรู้ใช่ไหม?..ฉันไว้ใจคนยาก" คุณท่านเคาะแป้นพิมพ์ ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับผม "หลังจากนี้แช่มไม่ต้องมาขับรถให้ฉันละ ฉันขะให้แช่มไปเป็นคนรถให้เจ้าหนูมัน..รู้ใช่ไหมว่าทำไม..?" คุณท่านถามย้ำ
"ครับ..ผมรู้ครับ.." นอกจากผมจะเป็นคนขับรถแล้ว ผมยังทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดให้นายท่าน ฝีมือการใช้ปืนของผมไม่ธรรมดา พูดแบบไม่อวย...ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ การต่อสู้ผมก็ไม่เคยแพ้ใคร แต่พออายุมากขึ้น ข้อเข่ามันก็เสื่อมไปตามกาลเวลา จะให้บุกตะลุยแบบสมัยก่อนมันก็กะไรอยู่...ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมคุณท่านถึงอยากให้ผมเป็นคนรถให้คุณหนู คือตอนเด็กๆ คุณหนูเคยโดนอุ้มเรียกค่าไถ่ ในตอนนั้นคนขับรถเป็นนกต่อจากฝั่งศัตรูคู่แค้น...คุณหนูมีอันตรายตั้งแต่เด็ก เนื่องจากเป็นลูกนักการเมือง แน่นอนว่าอีกฝ่ายจ้องจะหั่นบรรลังฆ์ แต่คุณผู้ชายไม่มีจุดอ่อน ถ้าจะมีก็เพียงอย่างเดียวคือคุณหนูเพลิง ลูกชายสุดรักที่คุณผู้ชายยอมแลกทุกอย่างได้หากคุณหนูมีอันตราย...
"ฝากด้วยนะแช่ม ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาเสี่ยง ฉันไว้ใจแช่มเพียงคนเดียว." คุณท่านลุกขึ้นมาตบไหล่
"ครับ ผมจะดูแลคุณหนูให้ดีที่สุดครับ" ผมรับคำหนักแน่น...และห้ามไม่ให้คุณผู้ชายรู้เด็ดขาดเรื่องรสนิยมของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ผมจะต้องหักห้ามใจตัวเองเมื่ออยู่ใกล้คุณหนูให้ได้...คุณท่านไว้ใจผมขนาดนี้ ผมไม่ควรทำอะไรให้ท่านผิดหวัง...
"อืม ที่เรียกมามีแค่นี้แหละ เดี๋ยวไอ้หนูก็จะมาถึงแล้ว แช่มจะรอเจอไหม?.."
"เอ่อ..ผมยังมีงานต้องทำต่อครับ..." ผมบอกตามจริง ต้องไปล้างรถต่อ แต่ก็อยากเจอคุณหนูนะ...
"โอเค งั้นก็ไปทำงานต่อให้เสร็จ."
"ครับ.." ผมปิดประตูอย่างเบามือ ก่อนจะเดินกลับไปล้างรถต่อ....
...พอคิดถึงคุณหนูแล้วหัวใจฟูฟ่องบอกไม่ถูก เฮ้อออ ได้เป็นคนรถให้คุณหนูมันก็ดี แต่ก็นั่นแหละ..ผมจะหักห้ามใจตัวเองได้ไหมทุกคน ไม่ใช่ว่าคุณท่านกำลังไว้ใจคนผิดหรอกเหรอ....เฮ้อออออออ....
.......
ผมล้างรถเสร็จก็กลับที่พักเพื่ออาบน้ำล้างตัว ที่พักคนงานจะอยู่หลังห้องครัว คนที่พักที่นี่ได้ก็มีผม น้อย และไอ้บอส ที่คุณท่านไว้ใจให้อยู่ ที่นี่เป็นบ้านพักหลังเล็กๆ มีสามห้องนอนและสองห้องน้ำ คนงานคนอื่นๆ ส่วนใหญ่จะไป-กลับกัน
"ปังๆๆๆ ตาแช่มๆ!! คุณหนูมาแล้ว !!!" เสียงน้อยมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูรัวๆ มาได้จังหวะเป๊ะ ผมอาบน้ำเสร็จพอดี...ผมเดินมาเปิดประตู "คุณท่านเรียกให้ไปพบน่ะ เร็วๆๆ คิดถึงคุณหนูจะแย่.."
"เออๆ.." คิดว่าคิดถึงคนเดียวหรือไงน้อยเอ้ย..ไอ้ชั้นเองก็คิดถึงคุณหนูไม่ต่างกัน...คิดถึงมากๆเลยด้วย...
..พวกเราสองคนเดินจ้ำอ้าวเข้าไปยังคฤหาสน์หลังโต จุดหมายปลายทางอยู่ที่ห้องอาหาร...
..เสียงคุย เสียงหัวเราะดังมาแต่ไกล หัวใจผมเต้นระส่ำราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก...และทันทีที่เดินเข้ามาในห้องผมก็เจอกับคนที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานถึง 10 กว่าปี...
...คุณหนูเพลิง...
"อ้าว มากันแล้วรึ...นี่ ..จำได้รึป่าวไอ้หนู นั่นยัยน้อย และนั่นก็ตาแช่ม.." คุณท่านชี้มาทางพวกผมและนั่นทำให้คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทานอาหารอีกคนหันตามนิ้วมา....
...ผมสาบานได้ ว่าไม่ได้อวยเกินจริง...เทพบุตร! คำเดียวที่ใช้อธิบายความหล่อเหลาของคุณหนูได้...
"หวัดดีครับ ตาแช่ม ป้าน้อย" น้ำเสียงใหญ่กังวานทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ ผมยังไม่ทันทำอะไร ยัยน้อยก็โผเข้าหาคุณหนูซะแล้ว
"คุณหนู ป้าคิดถึงคุณหนูมากๆเลย.." น้ำเสียงของน้อยสั่นเครือ จะว่าไปน้อยก็ดูแลคุณหนูมาตั้งแต่เล็กๆ คงผูกพันธ์กันเป็นธรรมดา...
"คิดถึงเหมือนกันครับ" คุณหนูยิ้ม โอยยยยย แค่นั่งเฉยๆผมก็หวั่นไหวแล้ว ยิ้มมาทีคือขาอ่อน หล่ออะไรขนาดนั้น...
"อ้าว ตาแช่ม ยืนแข็งทื่ออยู่ได้ มาหาคุณหนูเร็ว!!" น้อยกวักมือเรียกผมยิกๆ ทำให้ผมต้องเดินขาอ่อนเปลี้ยมาหาคุณหนู คุณๆครับ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งเห็นความหล่อชัดเจน ปาก ตา จมูก คิ้ว ได้สัดส่วนราวกับรูปปั้นกรีก...โตขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก และก็ดูดีขึ้นมากเช่นกัน...
"หวัดดีครับตาแช่ม" คุณหนูยกมือไหว้ ผมที่มัวแต่อึ้งแทบรับไว้ไม่ทัน เสร็จแล้วผมก็นั่งลงตรงพื้นตามน้อยมัน
"คุณหนูโตขึ้น แล้วก็หล่อขึ้นมากเลยนะคะเนี่ย" น้อยเอ่ยชม
"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นครับ..แฮะๆ " คุณหนูเกาหัวแก้เขิน โดนชมซึ่งๆหน้าคงไปไม่เป็นแหละ "ป้าน้อยก็สวยเหมือนเดิมเลยนะครับ"
"แหมๆๆๆ คุณหนูก็.." ถึงตาน้อยเขินบ้าง ฮ่าๆ "คุณหนูสบายดีนะคะ" ถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองลืมเอาปากมา อยากจะถามอยากจะคุยกับคุณหนูนะ แต่มัวแต่อึ้งไงทุกคน...
"ก็ดีครับ ถ้าไม่นับเรื่องแม่.." คุณหนูเสียงเบาลง
"เสียใจด้วยนะคะคุณหนู..นี่ตาแช่ม ! ลืมเอาปากมารึไง " ประโยคหลังน้อยมันหันมาตวาดใส่ผม ก็คน..มันเขินอะ..^\\\^
"ครับ เอ่อ ..คือ คุณหนูสบายดีนะครับ?"
"ชั้นถามไปแล้วย่ะคำถามนั้น เป็นไรเนี่ยดูเบลอๆ" เออว่ะ..น้อยมันถามไปแล้วนี่หว่า
"ฮ่าๆๆๆ" แล้วทุกคนในห้องก็ขำออกมาพร้อมกัน ผมนี่เขินแทบเอาหน้ามุดดิน...
"เออ ไอ้หนู หลังจากนี้พ่อจะให้ตาแช่มเป็นคนดูแลเอ็งนะ มีอะไรเรียกใช้แช่มได้เลย ไม่ว่าจะเรื่องอะไร รู้ใช่ไหม..พ่อไว้ใจคนนี้คนเดียว"
"ครับ ฝากด้วยนะครับตาแช่ม" คุณหนูยิ้มกว้างให้ โอ้ยยยย โอยยยย หน้าร้อนผ่าวไปหมด...
"ยินดีรับใช้ครับ"
"เออ แช่ม พรุ่งนี้เช้าพาตาหนูไปซื้อของหน่อยนะ ล้างรถแล้วใช่ไหม เอาคันที่แช่มขับประจำไปได้เลย " คุณท่านสั่งผมก็พยักหน้ารับอย่างเดียว ฮรือออ จะได้รับใช้คุณหนูแล้ว
"ฮ้าววว ทุกคนครับ ผมขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับ เดินทางมาเพลียมาก...ขอตัวนะครับพ่อ..ไปแล้วนะครับ ป้าน้อย..." คุณหนูลุกจากเก้าอี้ นั่นทำให้ผมเห็นว่าคุณหนูตัวสูงมากกกกกก...กะจากสายตาคือเกิน 180 อะ สูงชะลูด.... "ตาแช่ม เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับ.." คุณหนูบอกพร้อมกับเดินออกจากห้องอาหารไป...
............
ผมกลับมาถึงห้องตั้งนานแล้ว แทนที่จะหลับแต่กลับคิดถึงแต่เรื่องคุณหนู ตอนเด็กผมว่าผมคลั่งหนักแล้วนะ แต่คือเทียบไม่ได้กับตอนนี้เลย...คุณหนูโตขึ้น หล่อขึ้น...ดึงดูดมากขึ้น....แล้วหุ่นสูงชะลูดแบบนั้น ผมกล้าฟันธงเลยว่า ไอ้นั่นของคุณหนูมันต้องใหญ่ยาวแน่นอน...
ผมขอโทษนะคุณผู้ชาย...คืนนี้ผมคงต้องขออนุญาตเก็บภาพของคุณหนูมาช่วยตัวเองซะแล้วล่ะ เพราะดูท่าว่าจะไม่หลับง่ายๆ แค่คิดถึงคุณหนู ไอ้กลางลำตัวของผมมันก็ชูชัน ยังไง.ะก็ต้องมีเสียน้ำแหละคืนนี้...
เฮ้อออ...แล้วจะหักห้ามใจยังไง เมื่อได้ใกล้คุณหนูจริงๆ...
...........
05:30 นาฬิกา
ผมตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเสียอีก เมื่อคืนคุณหนูทำเอาผมเสียน้ำไปตั้งสองน้ำ คิดดูละกัน ง่าผมคลั่งคุณหนูแค่ไหน...ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินไปเช็ครถที่จะไปส่งคุณหนูวันนี้ เสร็จเรียบร้อยก็ไปกินข้าวในห้องครัว น้อยมันทำกับข้าวรอไว้แล้ว..ผมก็นั่งคุยกับน้อยแปปนึง ก่อนจะออกไปนั่งสูบบุหรี่ที่ศาลาริมสระบัวหลังคฤหาสน์
"ตาแช่มๆ .." เสียงเรียกผมนี่ ผมหันซ้ายขวาไม่เจอใคร "ข้างบนครับ" ผมแหงนมอง เอ้า...คุณหนูนั่นเอง.... "ขึ้นมาช่วยผมหาของหน่อยครับ"
" คะ ครับ" ผมรีบดับมวนบุหรี่ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองตรงดิ่งไปห้องคุณหนู..
"ผมแช่มครับ" เคาะประตูตามมารยาท
"เปิดเข้ามาเลยครับ"
..สิ้นเสียงคุณหนู ผมก็เปิดประตูเข้าไปตามมารยาท เห็นคุณหนูก้มๆเงยๆ หาบางอย่างได้เตียง...
"คุณหนูหาอะไรอยู่ครับ.." ผมเดินเข้าไปใกล้ โอยยย...อกอีแป้นจะแตก เพิ่งสังเกตว่าคุณหนูไม่ได้ใส่เสื้อ..แล้วคือกล้ามเป็นแขนเป็นลอนๆ อะ อูยยยยย....ยิ่งกว่าที่จินตนาการไว้อีก แล้วผิวขาวเนียนอะไรขนาดนั้นอะ...ขาวไม่เกรงใจคนสูงอายุเลย...
"แหวนครับ พอดีผมทำหล่นแล้วมันก็กลิ้งไปใต้เตียง มันเป็นแหวนของคุณแม่.." คุณหนูหันมาตอบ ก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง...
ผมรู้สึกเหมือนบางอย่างแล้นวูบวาบไปทั่วร่าง โดยเฉพาะใบหน้า มันร้อนผ่าวเหมือนอังกับเปลวไฟ คุณหนูที่ลุกขึ้นมาจากการก้มหาของ ไม่ได้ใส่เสื้อใช่ไหม...พอคุณหนูหันมาทางผมเท่านั้นแหละ...ผมสาบานได้เลยว่า แทบหยุดหายใจ...เด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา ลำตัวข้างบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามแขน กล้ามหน้าอก และกล้ามท้องที่เป็นลอนสวยงาม..เป็นเพราะคุณหนูก้มหาของกระมัง ตะขอกางเกงที่ใส่อยู่มันจึงอ้าออกและทำให้ซิปมันรูดลงขนาดนั้น...รูดลงจนสุด มันเลยทำให้เห็นกางเกงในสีขาวยี่ห้อดัง...ผมกลืนน้ำลายกับภาพที่เห็น ไม่นึกไม่ฝันว่าตื่นมาวันแรกก็จะเจออะไรแบบนี้...โอยยยย แล้วขนรำไรตรงขอบกางเกงมันน่าสัมผัสอะไรขนาดนั้น...
"ผมหาตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่เจอ.." เสียงของคุณหนูช่วยดึงสติผมกลับคืนมา ผมสะบัดหัวไล่ความคิด
"เดี๋ยวผมหาให้เอง คุณหนูไปแต่งตัวเถอะครับ" และดูเหมือนว่าคุณหนูจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร คือคุณหนูก็รู้อยู่แล้วนะว่าซิปมันรูดลง แต่ก็ไม่เห็นจะตกใจหรืออะไร ยังคงปล่อยมันคาไว้แบบนั้น..สารภาพเลยว่าตอนนี้ไม่อยากหาแหวนผมอยากหาเพชร...หรือ ขนเพชร ดีอะ...กลืนน้ำลายอึกที่สอง อืมมม...จะว่าไป..มันอูมดีจังน้า ถ้าได้ขยำคงเต็มไม้เต็มมือ...มาแล้วววว ไอ้กึ่งกลางลำตัวผมมมันโด่อีกแล้วสิ...
หักห้ามใจ ไอ้แช่มมมมม!!! หักห้ามใจ...
ผมรีบก้มหาใต้เตียงก่อนที่คุณหนูจะสงสัยว่าทำไมผมถึงได้จ้องแต่ตรงนั้น...
"ฝากด้วยนะครับ...ผมขอไปล้างตัวอีกรอบละกัน ก้มหาจนเหงื่อซกไปหมดแล้ว.."
"ครับ..." ผมก้มดูใต้เตียงหาแหวน เห็นเท้าคุณหนูเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง...
'แกร่ก!'
อืม....กางเกงยีนและกางเกงในที่คุณหนูใส่เมื่อกี้ถูกถอดออกและมันกองอยู่ตรงข้างเตียงอีกฝั่ง อีดอกกกกกกกเอ้ยยยยยย.....คุณหนูจะอ่อยกันไปถึงไหน ผมจะหัวใจวายตาย แสดงว่าเมื่อกี้คุณหนูก็เดินโทงๆเข้าห้องน้ำไปน่ะสิ.!!! แล้วถ้าผม ถ้าผมไม่ได้ก้มอยู่ ก็คงได้เห็นหมดอะสิ....อาาาาาาาาาาส์ ไม่ไหวแล้ว...ผมใช้มือหนึ่งลูบแก่นกายที่แข็งขืน...ส่วนอีกมือก็ส่ายมือถือที่เปิดไฟฉายไปมาใต้เตียง คุณหนูนะคุณหนู... ถ้ารู้ว่าผมเป็นอีแอบ คุณหนูจะกล้าทำแบบนี้ไหม รู้อยู่หรอกว่าไปโตที่ต่างแดน แต่แบบนี้มันจะทำให้ผมบ้าตายเข้าสักวัน...ผมคิด ยิ่งหักห้ามใจเท่าไหร่ ยิ่งทำใจได้ยากเท่านั้น...
"นั่นไง.." แสงวิบวับกระทบเข้ากับไฟฉาย คงเป็นแหวนของคุณหนู ผมละม่อจากแก่ยกาย ก่อนจะสอดไปใต้เตียง..และได้แล้ววว ได้แหวนมาแล้ว!!
"คุณหนูครับ!! เจอแหวนแล้วนะครับ!" ผมตะโกนบอกคุณหนูที่ตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่ เสียงจากฝักบัวดังซ่าๆ...
"วางไว้ตรงลิ้นชักหัวเตียงเลยครับ!" คุณหนูตะโกนตอบกลับมา... ผมมองหา อยู่นั่นเอง อีกใั่งของเตียง
และแน่นอนผมต้องเดินอ้อม...นั่นทำให้ผมเดินมาเจอกองกางเกงยีนส์ที่มีเกงในสีขาวซ้อนอยู่...ผมหยุดชะงัก กำแหวนแน่นอยู่ในมือ...
...ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตอนนี้ตีกันให้วุ่น...ไอ้ผ้าบางๆสีชาวนั้นช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้เกิดมาห่อหุ้มน้องชายของคุณหนู...ผมเดินไปใกล้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นโดยสมองไม่ทันสั่งการ ผมหยิบกางเกงในผืนนั้นขึ้นมา พลิกหาบริเวณที่มันห่อหุ้มดุ้นควยคุณหนูและจ่อปลายจมูกไปตรงนั้น สูดกลิ่นเข้าปอดแรงๆ...
"อาสสสสสสส์" กลิ่นของคุณหนู กลิ่นควยชายแท้...หอมจริงๆ "ฟืดดดดดดด" ผมสูดกลิ่นอีกรอบ กลิ่นดีสุดๆไปเลย....
"ตาแช่ม หยิบผ้าขนหนูให้หน่อยครับ!"
"คะ ครับ!!" สะติกลับคืน ผมรีบวางกางเกงในลง แม้ในใจจะอยากสูดดมอีกสองสามฟอด.. รีบวางแหวนบนลิ้นชักหัวเตียง ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูสีขาวไปให้คุณหนู "คุณหนูครับ ผ้าขนหนูได้แล้วครับ"
'แอ้ดด'
ประตูห้องน้ำแง้มออกหน่อยๆ ผมวางผ้าขนหนูบนมือที่ยื่นออกมา
"ขอบคุณครับ" คุณหนูกล่าวของคุณพร้อมกับดึงผ้าขนหนูไป แต่...
แต่...ไม่ได้ปิดประตูกลับคืน มันยังแง้มออกแบบนั้น...
.....
ผมชั่งใจ...วันนี้คุณหนูทำผมใจสั่นแต่เช้าเลยนะครับ...หันไปมองกองกางเกง หลับตาถึงภาพเรือนร่างของคุณหนูที้เห็นเมื่อกี้... วันนี้บุญเราคงมีแค่นี้แหละมั้ง....มากกว่านี้คงไม่ดี ได้เห็นแวบๆ..ได้ดมกางเกงในก็สุดๆไปแล้วล่ะ... ผมให้กำลังใจตัวเอง พอแล้ว เกินกว่านี้คงรับไม่ไหว อาจหัวใจวายตาย......
แม้ตอนนี้จะเงี่ยนจนแก่นกายกระตุกหงึกหงัก และรู้สึกแฉะไปทั้งหัว...แต่ก็คงต้องหัดหักห้ามหัวใจ นั่นลูกของเจ้านายนะไอ้แช่ม!!!
...โอเค!!! ผมชั่งใจ พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว...
'แอ้ดดดดดดด'
ขณะที่ผมชั่งใจอยู่หน้าห้อวน้ำนั้น ประตูที่แง้มไง้ก็เปิดออกกว้าง...
...คนที่เดินออกมา แน่นอนว่าคือคุณหนูเพลิงสุดหล่อที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ หยดน้ำเกาะพราวทั่วตัว ผมตัดเป็นทรงถูกลูบไปข้างหลัง เท่ห์กระชากจิต...แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมใจสั่นระรัวเท่ากับการพันผ้าขนหนูของคุณหนู...
ไม่รู้ว่ารีบหรืออย่างไรถึงได้พันหลวมๆแบบนั้น ...มันหลวมจนผมเห็นพงหมอยดกดำของคุณหนู ชัดๆ เต็มสองตา...ถ้าดึงลงอีกหน่อยก็คือเห็นโคนควยแล้วอะ...ดกดำ เงาสลวย เพอร์เฟคกระทั่งขนหมอย..แล้วไอ้ที่มันห้อยตรงกลางหว่างขาจะเลิศจะปังแค่ไหนกันนะ...
...ใครไหวไปก่อนเลย...
...ผม 'แช่ม' ไม่ไหวนะบอกเลย แข้งขาอ่อนเปลี้ย หัวใจเต้นรัวเร็ว และนั่นมันทำให้ผมหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม...
แล้วโลกของผมมันก็เอียง รู้สึกว่าตอนล้มเหมือนจะคว้าผ้าหรืออะไรสักอย่างติดมือมา...
ได้ยินเสียงคุณหนูตะโกนเรียก...
และภาพสุดท้ายก่อนที่สติสัมปะชัญญะจะถูกตัด มันคือภาพเบลอๆ ของใครสักคนที่เปลือยล่อนจ้อน เขาส่งเสียงเรียกผม หลังจากนั้นเขาก็นั่งยองๆข้างๆผม รู้สึกเหมือนถูกเขย่าตัว...และก่อนที่ตาจะปิดผมก็เห็นอะไรลางๆ เป็นดุ้นๆไม่ชัดเจน แต่มันดูใหญ่มากกกก....
..................
แวะมาทักทายจ้า เห็นคนบ่นคิดถึง 5555 อ่านเอาหนุกๆละกันเนอะทุกคนนนนน
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
