|
.
# c0 Z. a1 n# A; k/ L. คณะนิเทศศาสตร์มหาวิทยาลัยที่จอยที่เรียนอยู่นั้นมีมาตรฐานค่อนข้างเป็นที่ยอมรับ รายล้อมด้วยสภาพแวดล้อมอันดี เอื้อต่อการเพิ่มพูนทักษะความรู้ด้านนิเทศศาสตร์ ทั้งห้องสตูดิโอ ห้องตัดต่อภาพยนตร์ หรือแม้แต่โรงละครเวทีโอ่โถง น่าอิจฉาจริงที่จอยมีโอกาสได้ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่พรั่งพร้อมเช่นนี้ เธอคงมีความสุขมาก ต่างจากผมซึ่งเก็บซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต เฝ้ารอคอยวันปรากฏตัวต่อหน้าเพื่อนเก่าทีละราย ซึ่งใครที่พบเจอผมล้วนเรียกได้ว่าชะตาถึงฆาตประหนึ่งจ้องตางูยักษ์บาซิลิกส์ ! s1 e* Y; U# e9 M
เพราะเมื่อผมยอมเผยโฉมต่อผู้ใด . นั่นหมายความว่าบุคคลนั้นต้องชดใช้ . . . บรรยากาศหน้างานคราคร่ำด้วยนักศึกษาและบุคคลภายนอกที่เฝ้ารอชมละครเวทีนิเทศศาสตร์ประจำปี เสียงเพลงประกอบละครเปิดวนซ้ำไปมาเหมือนสะกดจิตผู้คน มีกระดานดำแปะรูปเบื้องหลังการฝึกซ้อม และซุ้มถ่ายรูปให้ผู้เข้าชมได้ฆ่าเวลาไปพลาง ไม่มีใครสนใจว่าผมเป็นใครมาจากไหนในวาระต่างคนก็ต่างที่มาเช่นนี้ ผมจึงเดินสำรวจยืดเส้นสายได้อย่างสบายใจ
8 H7 j* f8 Z! v, K9 Y$ ]3 }/ Sหนุ่มสาววัยทำงาน หรือแม้แต่วัยกลางคนที่จูงลูกเด็กเล็กแดงมาดูด้วยก็มี เพราะแนวละครปีนี้กล่าวถึงความรักและการเสียสละ จึงกล่าวได้ว่าเป็นละคร “เด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูดี” เด็กชายวัยราวเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งมองมาที่ผม 1 f5 B. j, n3 I+ J) w$ |
ผมถือวิสาสะเดินไปก้มตัวลงส่งยิ้มให้เด็กน้อย พ่อแม่ของเขาไม่มีท่าทีระแวงหรือหวงแต่อย่างใด คงคิดว่าลูกตนเองน่ารักจนคนรอบข้างอดแสดงความเอ็นดูไม่ได้ เปล่าเลย. . . . N" Z% l. Y0 x2 L; y* t# Z
“เข้าไปแล้วถ้าเห็นอะไรน่ากลัว หลับตาไว้นะหนู เดี๋ยวมันจะติดตาไปจนโต” ผมแอบกระซิบเตือนเขาเบา ๆ # S" l5 S( _* ]. Q9 k/ h5 r
เด็กน้อยทำหน้าฉงน ไม่เข้าใจผมก็ไม่เป็นไร ผมก็ไม่ได้หวังว่าต้องเข้าใจหรอก . . . “เฮ้ย! ยุ่งไรนักหนาวะ” เสียงหนึ่งโผล่งขึ้น แม้จะไม่ใช่เสียงดังเท่าไหร่ แต่ใจความสื่อได้ว่าเกิดเหตุขัดแย้งขึ้น ผู้ที่คนรอบข้างจึงหันไปมองด้วยความสนใจ
0 G$ ]7 f) `8 v6 J' f: ]ตุ๊ดผมหยิกร่างอ้วนดำคนหนึ่งตกใจมือไม้สั่น
' g9 U: B. \4 G0 ~0 a“หนูแค่อยากถ่ายรูปกับพี่โจเอง หนูปลื้มพี่นะคะ” ตุ๊ดอ้วนกล่าว
3 z0 S- l2 U. j% e6 w+ ]+ l“น่ารำคาญว่ะ ไปให้พ้น” ชายที่ชื่อโจเอ็ด ทั้งเขาและตุ๊ดอ้วนสวมชุดนักศึกษา น่าจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในมหาลัยเดียวกันมาเข้าชมหรือช่วยจัดการแสดง
) x8 r) H0 S/ J- R# V: j9 B“เหี้ย! หลอนชิบหาย! กะเทยควาย!” หลังสบถแล้วโจจึงเดินแทรกตัวหายเข้าไปในฝูงชน ท่ามกลางผู้คนทีมองไล่หลังอย่างงง ๆ กระนั้นทุกคนก็หันกลับไปทำอย่างอื่นต่อ
: h& I9 R5 I# R1 F% C3 G& T1 B“เหวี่ยงทั้งผัวทั้งเมียแหละ อีโก้ได้โล่” เด็กสาวคนนึงเอ่ยขึ้น 0 w( v: V9 U" {
“มาดูแฟนเล่นละครแทนที่จะอารมณ์ดี ยังไม่วาย. . . .อีจอยคบกับอีโจนี่ดูเผิน ๆ เหมือนกิ่งทองใบหยกเนอะ หล่อสวยทั้งคู่ ลองลอกเนื้อในออกมาดูสิ เน่าเฟะ อีผัวทั้งหลงตัวเอง ขี้วีน ดูถูกคนอื่น อีเมียตอแหลตัวแม่ หลอกด่าเก่ง ชอบทำให้คนอื่นเป็นตัวตลก” เด็กสาวคู่สนทนาตอบรับ % n$ ?$ \: U% K' h5 a: e
“เอาเหอะมึง. . . .ด่ามันไปก็ใช่ว่าหน้าตาเราจะดีขึ้น ดีไม่ดี มีคนหาว่าองุ่นเปรี้ยว ฮะ ๆ ๆ” เด็กสาวยุติประเด็นไว้แค่นั้นและชวนเพื่อนเดินไปทางอื่น 7 h0 x; e8 ?7 i& Q5 @, W: B
ผมอยากพบจอยเร็ว ๆ จนใจเต้นตึ๊กตั๊ก เธอจะสวยแค่ไหนกันนะ ต้องเป็นแม่มดที่เซ็กซี่มาก ๆ แต่เดี๋ยวคงได้พบแน่นอน ตอนนี้ต้องดำเนินตามแผนก่อน . . . เคานเตอร์ตรวจและขายบัตรเข้าชมอยู่บริเวณประตูใหญ่พอดี ผมเดินตรงไปหาสตาฟที่ดูแลส่วนนั้น และ. . . . . . จ้องตา . . กลืนกินสามัญสำนึกของทุกคนให้อยู่ใต้อาณัติอำนาจโทรจิต
* ^9 ~9 y: B$ _ผมเหมาไข่ไก่มาหลายสิบแผงเพื่อการนี้โดยเฉพาะ คงต้องรบกวนเหล่าสตาฟช่วยกันหน่อย
7 q5 r8 |- f2 Z9 @( R9 C0 u. lช่วยเนรมิตฝันของผมให้เป็นฝันร้ายของใครบางคน . . . “อุ๊ย! อะไรคะเนี่ย” ผู้เข้าชมถามเมื่อได้รับสูจิบัตรพร้อมของติดมือสองสามอย่างหน้าทางเข้า
* r! }% k0 |1 \* g- W$ |9 J“ไข่ไก่ค่ะ กรุณาอย่าทำแตกนะคะ เดี๋ยวข้างในจะมีเกมให้เล่นค่ะ” นักศึกษาสตาฟขายบัตรตอบพร้อมรอยยิ้ม มือยังไม่หยุดนิ่ง จัดสูจิบัตรพร้อมของแจกไปด้วยอย่างขยันขันแข็ง
( {: i- H. Y8 [9 z“รับไข่ไปคนละฟองนะคร้าบบบบ อย่าทำแตกนะคร้าบบบ” สตาฟคนอื่น ๆ ช่วยกันแจกไข่ไก่ให้ทั่วถึงกัน ผู้เข้าชมรับไปอย่างงุนงง แต่ก็ยอมทำตามโดยดีเพราะคิดว่าคงมีเซอร์ไพร์สเล่นกับคนดูหรือชิงรางวัลเป็นลูกเล่นให้เกิดบรรยากาศตื่นเต้นน่าสนใจ
) N# j7 J3 O: p# \จอยในชุดแม่มดแอบแง้มประตูด้านหลังออกมาเรียกใครสักคน
- [ ^( P) v9 P& w# g1 |“เข้ามานี่สิ” เธอกวักมือเรียก
+ J5 k) V/ ^& m# z# c“ครับ? พี่จอย” สตาฟคนหนึ่งขานรับเสียงใส เดินเข้าไปหาเธอเผื่อว่านักแสดงรุ่นพี่มีอะไรไหว้วาน
! {1 {2 u9 C" M; t# T“ใครให้แจกไข่? แจกทำบ้าอะไร” 9 Z% a8 b7 y& ~; @, @
“ผมไม่ทราบพี่ แต่ต้องแจกทุกคน คงเป็นเกมไว้เล่นกับคนดูน่ะครับ” สตาฟหนุ่มตอบ
4 A3 Y# _. E8 }6 m) p“ไข่เนี่ยนะ?”
4 f; @0 ^5 V. s9 I6 j: L5 }“ครับ?” สตาฟหนุ่มเกาหัว
0 ^3 w, _6 l7 ?# K# X“วุ้ย! อยากเล่นอะไรตามใจเถอะ ไม่รู้ด้วยแล้ว เออนี่ อยากดื่มอะไรเปรี้ยว ๆ ให้สดชื่นหน่อย พี่วานไปซื้อหน่อยสิ น้ำผลไม้หรืออะไรก็ได้ค่ะ” จอยส่งธนบัตรให้เด็กหนุ่ม
0 n, D# j# a$ [6 O1 {5 j5 X“น้ำกระเจี๊ยบดีไหมครับ” เขาถามหลังรับเงิน
/ }( w/ V# B6 p4 u' wน่าแปลก จอยรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอทันทีเมื่อได้ยินคำว่า “น้ำกระเจี๊ยบ” มันเป็นคีย์เวิร์ดหรือคำสำคัญที่เกี่ยวพันกับเหตุการณ์ในอดีตที่เธอใช้โกหกสร้างเรื่องใส่ร้ายเพื่อนคนหนึ่ง ไม่ใช่ความรู้สึกผิดหรือเศร้าสลด หากแต่เป็นความอึมครึม เหมือนมีลางบอกเหตุบางอย่าง 2 g& Z" A9 a3 Q
“ไม่! ไม่เอาน้ำกระเจี๊ยบ! น้ำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่น้ำกระเจี๊ยบ” จอยกำชับเสียงแน่นเกินความจำเป็น
& l( y. P+ R* [“น้ำมะนาวแล้วกันนะครับ” สตาฟหนุ่มโค้งรับแล้วออกไปซื้อตามคำสั่ง
) T+ R+ a/ e# M0 c“วันนี้ทำไมรู้สึกขนลุกแปลก ๆ” จอยลูบไล้เนื้อตัวมองซ้ายขวาอย่างระแวง . . . ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังโพล่งขึ้นมาจนเธออุทาน “แม่งเย็ด!” เมื่อหยิบมือถือออกมาดูหน้าจอ ก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน % B) k0 u4 |" A7 R
“โธ่ อีเกรซตกใจหมด โทรมาทำไมตอนนี้” เธอบ่นกับตัวเองพลางกดรับสาย
$ P" Y" g' J2 Y+ k% \$ j2 Y: L“ว่าไงอีดอก ไหนบอกจะมาดูกูเล่น” เพื่อนสนิทท้วงขึ้นทันที
5 L5 G5 z- b! n9 e1 D) F“จอย! จอยเหรอ!” เกรซผลีผลามเอ่ยขึ้นอย่างตระหนก
; i- ?# e2 D, t“เออ มึงโทรหากูก็ต้องเป็นกูสิ”
7 `. g+ a) x5 l3 k" X2 J: t' L! B* e“อีดอกจอยมึงรีบถอนตัวออกมาเลย ละครเวที! มึงเป็นนางเอก! ช่วงที่มึงเป็นนางเอกละครเวทีมันหมายหัวมึงไว้แน่!!” + X9 A) A7 z2 |$ N, `
“ว้าย! อีนี่เมนส์ไหลย้อนขึ้นสมองรึไง พูดภาษาคนให้รู้เรื่องหน่อย”
0 p3 |+ Q% H/ @ M$ I/ @5 v( t“ไอ้เต๋อกำลังล้างแค้นพวกเราทีละคน กูโดนพร้อมแม่ตอนไปหาเสียง ยิ่งมึงกำลังเล่นละครเวทีถ้ามันรู้มันไม่ปล่อยมึงไว้แน่” , h' q" y* D: R4 k2 ~
“เต๋อไหนวะ. . .” จอยถาม ) ?! d6 K! E5 Z3 H4 _" @% ]
“อีที่เคยโดดตึกลงมาตอนมอสามไงเล่า! นึกออกรึยังอีควาย!!” เกรซตวาดลั่น ไม่รู้เพราะหงุดหงิดที่สื่อการกันไม่รู้เรื่องหรือเพราะเป็นห่วงอยากให้เพื่อนรีบตระหนักระวัง 6 M- N" v" t, ^% N7 v! S! n- T
“อ๋อ. . . นึกออกแล้ว อีนั่นน่ะเหรอ ทำไม ๆ ? มึงเจอมันมาเหรอ”
) Z! r2 I. c. k% b# L! i6 r“ไม่ใช่แค่เจอ มันยิ่งกว่านั้น! สะกดจิต! คือมึงนึกออกป่ะ. . .คือแบบ. . .!” ดูท่าเกรซจะมีปัญหาเรื่องการเรียบเรียงคำพูดเพื่อบอกเล่า วีจึงช่วยบุ้ยใบ้อยู่ข้างตัว เพราะมองออกว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำความเข้าใจผ่านโทรศัพท์ได้ง่าย ๆ
! D, w; n R& d+ V+ q6 u; W( V0 o“ยกตัวอย่างข่าวปรียาหรือใครก็ได้ไปสิ” วีกระซิบ 7 V. C; k3 S. A
“ข่าวแม่กูก็ฝีมือมัน!” ไม่น่าเชื่อว่าจะลงทุนยกแม่ตัวเองเป็นกรณีศึกษา
+ D) j/ e! c7 W7 q, z“จริงสิ ว่าจะถามอยู่พอดีว่าน้าดาเป็นอะไร ป่วยรึเปล่า เล่าให้ฟังหน่อยได้มะ เดี๋ยวกูเหยียบไว้เลย” คำตอบของจอยทำให้เกรซถึงกับใช้มือลูบหน้าปาดเหงื่อ เรื่องนี้คุยกันลำบากแสนสาหัสจริง ๆ
0 G* b' G4 f# v' N“มึงช่วยพูดกับมันหน่อย เอาไปเร็ว ๆ ซี่!” เกรซส่งมือถือให้วีลนลานเหมือนปัดระเบิดในมือให้ไปตูมที่อื่นไกล ๆ
" L% [- U+ i8 R6 M, ^3 i“หวัดดี ๆ จำเราได้เปล่า” วีถาม
1 j' e4 p2 H. i$ W3 f Y“อ้าว นี่ใครอีกล่ะเนี่ย” จอยจุ๊ปากอย่างหัวเสีย ทุกคนกำลังทำให้เธอสับสนขึ้นทุกที
S6 I8 W7 {9 {6 a* x$ J“วีไง ประธานรุ่นเราน่ะ มีเรื่องอยากจะบอก จอยตั้งใจฟังดี ๆ. . .” แต่ไม่ทันที่วีจะได้เล่า จอยก็แทรกสวนขึ้นมา
5 q2 ^' G ]7 ?6 F, Y“อีวีเหรอ!? แล้วจู่ ๆ มึงโผล่มาได้ไงคะ!? นี่มึงสองคนพูดวกวนไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่แล้ว พ่อใครตายแม่ใครเสียเดี๋ยวกูโทรกลับไปถามทีหลัง จะเข้าฉากแล้วอีดอก! แค่นี้ก่อนนะคะ” เธอกดวางสายและปิดเครื่องทันที 3 Y; f4 o" x x# B
“ไม่ไหวว่ะ” เขามือถือคืนให้เกรซ
0 E6 D/ B* t+ q9 t% h v* x“ทำไมวะ ว่าไง” เกรซถาม
! x( m) K" h& P# s( G+ E0 ?3 Z3 r“มันไม่ฟัง วางสายไปแล้ว นึกอยู่เชียวว่าอธิบายให้ฟังทีละคนไม่ง่ายเลย ต้องหาวิธีอื่น” วีส่ายหัวถอนหายใจ “คอยดูกันไปก่อน ช่วงนี้อย่าเพิ่งเล่าให้ใครฟังสุ่มสี่สุ่มห้า แจ้งตำรวจก็เอาไม่อยู่หรอก อย่าลืมว่าอาวุธของมันคือมนุษย์ทุกคน พลาดพลั้งขึ้นมาเราสองคนจะซวยหนักกว่าเก่า”
9 v6 E: N1 M* X# x* J+ L, ]. A“พวกจตุรเทพล่ะ? พอจะพึ่งพาได้ไหม” เกรซมองทอดไปนอกหน้าต่างอย่างซังกะตาย 9 R0 Q6 b! m$ g* G9 p8 p. v; {, {+ F8 F
“อยู่แล้วล่ะ” วียิ้ม . . . “เรื่องนี้พวกเราต้องจัดการกันเอง และจะขาดเหี้ยสี่ตัวนั่นไม่ได้เลย” “มึงเห็นอีตุ๊ดอ้วนปีหนึ่งนั่นป่ะ ตอแยอยู่ได้ หน้าแม่งหลอนสัตว์” โจ แฟนของจอยพูดกับเพื่อนที่ยืนฉี่ด้วยกันอยู่ข้าง ๆ ส่วนผมนั้นล้างมือทำความสะอาดอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ ความที่ผมเป็นคนนอกไม่มีส่วนได้เสียกับเรื่องนี้ โจจึงกล้าพูดโผงผางกระมัง ซึ่งมันไม่ใช่เลย ผมนี่แหละคือเจ้าหนี้แฟนของชายผู้นี้ จะอย่างไรก็ตาม ผมแสร้งล้างมือเหมือนไม่สนใจแต่กำลังแอบฟังทุกอย่างด้วยท่าทีสงบ . V4 F# I$ T) P/ o' ~1 @4 k
“มึงก็ว่าน้องมันแรงไปม๊าง” เพื่อนอีกคนตอบกลับโจ & J+ f7 I: j/ J3 x5 E8 @
“ไม่แรงไปหรอกกับอีตุ๊ดพวกนี้ แม่งขยะมีชีวิตชัด ๆ วัน ๆ เอาแต่ปลื้มผู้ชายหล่อ แต่สารรูปตัวเองดูไม่ได้เลย” + e) Q! P2 e- E$ v; ^" c
“ก็มึงหล่อไงเค้าถึงได้ปลื้ม มึงก็ชอบให้มีคนสนใจอยู่แล้วนี่” 7 F+ _' p: R2 W/ N. f1 z
“แต่ไม่ใช่มาวอแวกับกู แม่งไม่หัดเจียมกะลาหัวซะบ้าง เหี้ยเอ้ย มึงนึกดิ่ใครจะอยากถ่ายรูปกับมัน เก็บเอาไปเล่นของรึเปล่าก็ไม่รู้ เหี้ยตุ๊ดอ้วนพวกนี้แม่งน่าจับไปบดไขมันทำเป็นอาหารสัตว์ ตายแบบนี้ยังมีประโยชน์กว่ามีชีวิตอยู่เพื่อแดก แดก แดก ไปวัน ๆ” โจรูดซิปกดน้ำหลังเสร็จกิจธุระ “ไปเหอะว่ะ คนเริ่มเข้างานแล้ว” ทั้งสองเดินออกจากห้องน้ำไป เหลือเพียงความเงียบงัน . . . ผมได้ยินเสียงแผ่วเบาคร่ำครวญจากห้องน้ำ . . . “ฮือ ๆ ๆ ๆ” เด็กตุ๊ดอ้วนปีหนึ่งคนที่ขอถ่ายรูปกับโจเปิดประตูห้องส้วมออกมา เขาได้ยินทุกอย่างเมื่อครู่ เจ้าตัวผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นผม คงเข้าใจว่าห้องน้ำเงียบไม่มีคนอยู่จึงเผยตัวออกมาพร้อมใบหน้าแดงก่ำฉ่ำด้วยคราบน้ำตา พลังโทรจิตทำให้ทราบว่าเขาอยู่ในอารมณ์โกรธและเสียใจผสมกลืนกันอย่างแยกไม่ออกทีเดียว ผมส่งยิ้มให้น้องตุ๊ดอ้วน แต่เขาหลบตาผมแล้วตรงไปล้างหน้าล้างตา คงจะอายน่าดู . . . “ในยุคนี้ รูปลักษณ์เป็นต้นทุนทางสังคมชั้นดี นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ . . .” ผมพูดกับตัวเองในกระจกเพื่อที่น้องอ้วนจะได้ไม่รู้สึกประหม่าในคำพูด “. . .ผมเอง ก็เคยตะเกียกตะกายจนพ้นจุดนั้นมาแล้ว” , S- [* x- Q( W3 H9 r
“แต่ยังไงก็เถอะ แค่ขอถ่ายรูปไม่น่าพูดแรงขนาดนั้นเลยเนอะ” ผมส่งยิ้มให้อีกครั้ง 1 b: l* k7 s3 k% D5 m( l
“หนูเกิดมาเป็นแบบนี้แล้วไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเหมือนพี่เขาเหรอ” ในที่สุดตุ๊ดอ้วนก็ยอมเปิดใจกับคนแปลกหน้าเช่นผม 3 p% k+ w* |! Z& f7 d
“เท่ากันสิ แต่ในโลกแห่งความจริง แค่ศักดิ์ศรีมันยังไม่พอ ต้องมีอำนาจด้วยถึงจะไต่เต้าให้เท่ากันหรือเหนือกว่าได้ อำนาจที่ว่ามีทั้งความงาม ความมั่งคั่ง อำนาจทางความคิด อำนาจทางการเมือง เยอะแยะเลยแหละ ของพวกนี้คนมีวาสนาดีจะได้ติดตัวมาโดยไม่ต้องเหนื่อยมาก แต่อย่างเรา ๆ คงต้องพยายามกันจนเหนื่อย” 4 S% d8 z* @, w) y" o
“พี่หน้าตาดีก็พูดได้นิ หนูอยากรู้จริง ๆ ถ้าหนูมีอำนาจความงามอย่างพวกพี่ ชีวิตหนูจะเปลี่ยนไปแค่ไหน”
' g! j8 i5 `( s& K! w. g“หึ ผมไม่รู้หรอกนะว่าหน้าตาที่เปลี่ยนไปให้อะไรกับผมบ้าง เพราะเกือบทั้งหมดในชีวิตที่ผมมีอยู่ตอนนี้ได้มาจากอำนาจอย่างอื่น และคงไม่มีใครมีได้อย่างผม” ผมยิ้มกริ่ม / r' B$ u# u! B3 m
“พี่นี่พูดจาแปลกดีนะ ขอบคุณนะฮะที่ชวนคุย หนูไม่เป็นไรแล้วละ” ตุ๊ดอ้วนยิ้มให้พร้อมกับปาดน้ำตา ตั้งท่าขอตัวลา . . . . “เดี๋ยวก่อนสิครับ” ผมพูดขึ้น
2 t; q% R1 M" R5 V% X v“ถ้าคุณมีอำนาจมากพอที่จะสามารถแก้แค้นพี่คนนั้นได้อย่างง่ายดายแต่ต้องแลกกับการสูญเสียตัวตนไป คุณ จะยอมขายวิญญาณให้กับซาตานไหม”
P$ o( U, J! k“ไม่รู้สิฮะ. . .หนูไม่รู้หรอกว่าอย่างไหนมันจะดีกว่ากัน ระหว่างปล่อยวางกับแก้แค้น. . .” เขาก้มหน้าคิดอย่างจริงจัง แม้เข้าใจว่าตอบไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา . . . . . “แต่ถ้ามันทำได้ง่ายมากละก็ หนูก็อยากลองมีอำนาจเหนือคนอื่นดูสักครั้ง” . ผมชูนิ้วโป้งแทนคำยกย่อง . . . จากนั้นจึงจ้องน้องตุ๊ดอ้วนที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเปี่ยมความเอ็นดู จนสติของเขาเคลิ้มล่องลอยสู่ความเวิ้งว้าง . . . . ภายในห้องมหรสพโอ่โถง มีผู้เข้าชมละครวันแรกราวสามร้อยคนได้ บัดนี้การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น แสงไฟหรี่ลงช้า ๆ มีการเปิดวิดีทัศน์ตัวอย่างละครและคำแนะนำให้ปิดเครื่องมือสื่อสารขณะรับชม ผู้คนที่คุยเซ็งแซ่ด้วยความตื่นเต้นก็ดี ด้วยความปรีดาที่ได้พบเจอเพื่อนพี่น้องนักศึกษาก็ดี ต่างพร้อมใจกันหรี่เสียงลง จนเข้าสู่เข้าภาวะเงียบสงัด ท่ามกลางความมืด พิธีกรสาวในชุดแซกสีเงินเรียบหรูออกมาพร้อมไฟสปอตไลท์ส่องเป็นทางยาว + K* F7 F; b' D& M8 |6 V
เธอกล่าวเกริ่นนำตามพิธี พร้อมเชิญประธานคือคณบดีมอบช่อดอกไม้ กล่าวเปิดงานและทักทายลูกศิษย์ลูกหาพอเป็นกระสัย จากนั้นจึงส่งไมค์คืนให้พิธีกรสาวอีกครั้งเพื่ออัญเชิญคุณผู้ชมเข้าสู่โลกแห่งสุนทรียะ
, y" m4 ]& D6 |( h“เอาละคะ บัดนี้นักแสดงและทุกฝ่ายของเราพร้อมที่จะมอบความสุขความบันเทิงให้แก่ทุกท่านแล้ว ขอเชิญทุกท่านพบกับละครเวทีนิเทศศาสตร์ ครั้งที่ 19 เดอะ สเปิร์ม ควยดำตำเพื่อเธอ! เชิญรับชมค่า!!” , [5 ~ {* @2 B& m
ห้องมืดลงอีกครั้งเพื่อเตรียมตัดเข้าสู่ฉากแรก พิธีกรหญิงถูกฉุดแขนเข้าไปหลังม่าน เสียงโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์เล็ดลอดจากหลังเวทีสลับกับเสียงจุ๊ปากให้เงียบ ผู้คนในความมืดต่างฮือฮาทวนกันว่าเมื่อกี้ได้ยินอะไรแปร่งหู ไม่มีใครหูเฝื่อนหรอก คนที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดนี่แหละคือผู้บงการ . . . นี่แค่ไวน์เรียกน้ำย่อยเท่านั้น 4 R8 \" q. u0 ~7 P
ผมยังมีของเล่นอีกเยอะสำหรับเสกให้โรงมหรสพนี้เปลี่ยนเป็นลานประหาร . . ในห้องหลังเวที จอยยืนเตรียมพร้อมตามตำแหน่งที่ได้ซักซ้อมไว้ ถึงเธอจะยังไม่ปรากฏในฉากแรก ๆ แต่ก็ต้องแบกรับความเครียดไม่น้อยทีเดียวเพราะรับบทนางเอกซึ่งทุกคนคาดหวังไว้มาก รวมถึงพ่อและแม่ที่มาให้กำลังใจถึงที่ เธอหลับตาทำสมาธิอย่างใจเย็น แม้ว่าข้างหลังมีเหล่าสตาฟยืนชี้หน้าด่าทะเลาะกันเรื่องคำกล่าวเปิดเมื่อสักครู่ก็ตาม นี่เป็นละครเวทีเรื่องแรกในชีวิตและเธอได้รับบทนางเอกเสียด้วย จะทำพังไม่ได้เด็ดขาด เรื่องของคนอื่นช่างมันไว้ก่อน . . “อาหหหห์ อืมม์” “ใครทำอะไรอีกวะ” จอยคิด “อืม จ๊วบบบ” อาหห์” . . “ตั้งสติไว้อีจอย” เธอคิดบอกกับตัวเอง . “โอววว อืมม์ จ๊วบ” 7 P4 k4 P+ D2 e. J" E
“วุ้ย! ใครทำไรน่ะเบา ๆ หน่อยสิ”
- b) ~1 A1 j4 \. w% M! q9 iในที่สุดเธอก็ตบะแตก ตรงปรี่เข้าไปหาต้นตอเสียงหลังม่านด้านหนึ่งของห้องแล้วกระชากม่านออกมา . . . . โจกับอีกะเทยอ้วนที่ไหนไม่รู้กำลังกอดจูบลูบคลำกันอยู่อย่างดูดดื่ม แลกลิ้นกันพัลวัน . . . ด้วยความตกใจ เธอชักม่านกลับทันที . . เสียงนั้นจางหายไป . ' ~# x, Q4 S5 e' F3 ~
“จอย! เมื่อกี้โวยวายอะไร ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไปประจำที่เดี๋ยวนี้เลย” สตาฟหญิงรุ่นพี่ปีสี่เดินมาตำหนิอย่างไม่พอใจ
9 g' }0 o" S0 J, }8 S9 X7 Y“ก็. . . ก็ เมื่อกี้มัน . .” จอยตาค้าง มือไม้ชี้ประกอบคำพูดวนไปมาไม่รู้เรื่อง % v& P% I$ I8 H' S
“ก็อะไรเล่า” รุ่นพี่ขมวดคิ้ว
3 a f7 Q2 m! @0 b* D, M7 F“ข้างหลังนี้” เธอชี้ไปที่ผ้าม่าน 2 R. j; ?. j4 k4 L& Q
“หนูเหรอ” สตาฟรุ่นพี่เปิดม่านออก . . . ภายในนั้นมีเพียงกระป๋องสีเก่า ๆ ท่อนเหล็กและอุปกรณ์ชำรุดตั้งไว้สะเปะสะปะเท่านั้น
: w$ ^' @8 c& V5 }: \0 k. M“ไหน ไม่เห็นมีอะไรเลย” เมื่อรุ่นพี่ชำเลืองมองทั่ว ก็ไม่พบวี่แววของสิ่งผิดปกติใด ๆ
9 `' l7 \. b% b/ U) T“ก็. . .แต่. . .” จอยตะกุกตะกักไม่ได้ศัพท์
2 h" j& z- m* T“แกอย่าเพิ่งประสาทหลอนไปอีกคน แค่ที่อีหนิงสติแตกเมื่อกี้ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว พูดออกไปแบบนั้นได้ไง” รุ่นพี่ดันหลังเข็นให้จอยเดินกลับตำแหน่ง “ไปอยู่ที่เดิมเดี๋ยวนี้เลย อย่าให้พวกพี่ปวดหัวไปมากกว่านี้” จอยทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเหลียวหลังไปยังหลังม่านนั้นอย่างตระหนก เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ . . . มีงานวิจัยชิ้นหนึ่งในต่างประเทศทำการทดลองเกี่ยวกับพฤติกรรมกลุ่ม โดยให้บุคคลจำนวนหนึ่งเข้ามาในห้องที่มีหน้าม้าจากฝ่ายผู้วิจัยเป็นคนกลุ่มใหญ่ การทดลองเริ่มโดยให้ดูแผ่นป้ายสีหนึ่ง สมมติว่าเป็นป้ายสีน้ำเงิน หน้าม้าจะตอบว่าเป็นสีเขียว ผู้ถูกทดลองรอบแรกต่างตอบด้วยความมั่นใจว่าเป็นสีน้ำเงิน ทว่าเมื่อถูกถามซ้ำอีกหลาย ๆ รอบและหน้าม้าทุกคนต่างตอบว่าเป็นแผ่นป้ายสีเขียว สุดท้ายผู้ถูกทดลองก็จะสูญเสียความมั่นใจ และตอบว่าเป็นแผ่นป้ายสีเขียวตาม ด้วยความรู้สึกไม่กล้าผิดแปลกแตกต่างไปจากกลุ่ม / P$ G2 [' f( _: `
ผมจะดัดแปลงงานวิจัยนี้มาทดสอบกับปฏิกิริยาของจอย หน้าม้าก็คือ ทุกคนที่อยู่ในโรงละครนี้ซึ่งถูกผมครอบงำจิตไว้แล้ว อีกทั้งยังใช้ตาทิพย์สำรวจทุกความเป็นไปหลังเวที มีไม่ชีวิตใด ๆ เล็ดลอดไปจากสายตาของผมได้ . . . ขณะนี้ เนื้อเรื่องดำเนินไปถึงเกือบกลางเรื่อง จอยหรือแม่มดสาวอลิเซียคอยช่วยเหลือหนุ่มชาวบ้านคนหนึ่งที่เธอแอบรักให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิต โดยไม่เปิดเผยตัวตน เนื่องจากกฎเหล็กของเมืองนี้ไม่ยอมรับการใช้ไสยศาสตร์ คนที่เป็นแม่มดจะถูกจับเผาทั้งเป็น
- p5 j6 W8 `% f- ]0 z“อลิเซีย เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เถอะ แกกำลังจะทำให้ตระกูลเราเดือดร้อน! นี่เรื่องคอขาดบาดตายนะ!” พ่อมดพี่ชายกล่าวตามบท พอผมได้ยินเรื่องตระกูลกับความล่มสลายแล้ว จู่ ๆ ภาพธนิกก็แว่บเข้ามาในหัว บทละครประโยคนี้ช่างตลกร้ายสำหรับผมเหลือเกิน : d" @% e8 ~3 l: O
“พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะขอใช้เวทย์มนต์เพื่อช่วยเขาอีกครั้งเดียวเท่านั้น” จอยตอบ ' a Y2 }# h" K1 u( Z* ~1 Y( O9 j
“แกนี่มันรั้นจริง ๆ ถ้าถูกจับได้ล่ะก็ องค์ราชาไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่! แกจะตายก็ไปตายคนเดียว! อย่าให้พ่อแม่กับพี่ต้องเอาชีวิตมาแลกกับความเห็นแก่ตัวของแกไปด้วย” พ่อมดพี่ชายทุบโต๊ะโครม ตามบทที่ผมสะกดจิตให้สตาฟคนหนึ่งเล่าให้ฟัง จอยจะต้องเงียบไปสักพัก แล้วจึงหันหน้ามาทางคนดูส่งสายตาเรียกร้องความเห็นใจ
% [5 J2 t4 w) {" ?ทว่าจังหวะนี้ที่หันมานี้เอง จอยพบว่าแถวหน้าสุดมีความปกติบางอย่างเกิดขึ้น . . . “อาห์ เสียว” ตุ๊ดอ้วนกำลังก้มหัวลงอมควยให้โจแฟนของเธอ โจหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ จอยถึงกับสะดุ้งและชะงักงันไปชั่วขณะ ' p) M" r; L' x% Y5 U
“จ๊วบ จ๊วบ” เสียงสูญญากาศที่เกิดจากการปั๊มควยสูบขึ้นลง ๆ ดังจนเข้าหูเธอถึงบนเวที
6 }+ X/ P- q8 |; J* [/ Nเธอขยี้ตาครั้งหนึ่ง เมื่อมองอีกครั้งก็พบว่าภาพนั้นยังคงอยู่ที่เดิม คราวนี้ตุ๊ดอ้วนดูดพวงไข่ ไซร้ง่ามขาแฟนสุดหล่อของเธอ สลับกับลงลิ้นที่ปลายควยดูดเม้มเป็นจังหวะจ๊วบจ๊าบ " C/ I2 F& N7 F4 i9 L6 | N, Q
สิ่งที่ทำให้เธอสับสนยิ่งกว่านั้นคือ ทุกคนในโรงละครไม่มีใครสังเกตถึงความผิดแปลกนี้เลย เธอจึงยื่นมือชี้ให้คนบนเวทีเห็น " Y A& Y# z& S; ? ^
“จอย ลืมบทเรอะ” ผู้รับบทพ่อมดพี่ชายเข้ามากระซิบ “พูดต่อได้แล้ว เงียบนานไปแล้วรู้ไหม”
/ W. Q g2 _- T3 k6 g$ n“แกไม่เห็นเหรอ ข้างล่างอ่ะ” จอยชี้ สับสนจนกล้ามเนื้อใบหน้าบีบบิดเบี้ยว
) [$ j3 I5 a* ^+ ]“ไม่เห็นมีอะไร เล่นต่อได้แล้ว” พ่อมดพี่ชายจิกตาใส่
1 R4 {, u: B9 o9 w8 |( a" `“โอย แรง ๆ เลย เสียวควยโว้ย” โจร้องลั่นเมื่อถูกลิ้นคู่ขาตวัดรอบเส้นสองสลึง แต่คนทั้งโรงละครไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ นอกจากรอคอยให้ละครดำเนินต่อไป
" e7 n6 r2 u" X/ ^; g6 J“มันเป็นภาพลวงตา มันเป็นภาพลวงตา” จอยหลับกัดฟันบอกกับตัวเองในใจ . . . . “ขอโอกาสให้ฉันเถอะพี่ ฉันรักเขาจริง ๆ รักไม่น้อยไปกว่าคนในครอบครัวเราเลย” ในที่สุดเธอก็ต่อบทได้ และเมื่อลืมตาอีกครั้ง ที่นั่งตรงนั้นก็ว่างเปล่าไปแล้ว
* ^1 O- ~* U( G# V6 A/ r“นี่แกกล้าเอาพ่อแม่พี่น้องไปเปรียบกับไอ้คนพรรค์นั้นเชียวรึ!” พ่อมดพี่ชายตวาด “ถ้าอยากช่วยมันนักล่ะก็ ย่อมได้ แต่แกต้องออกไปซุกหัวนอนที่อื่น ที่นี่ไม่ต้อนรอบคนนอกคอก! บ้านหลังนี้ไม่มีสมาชิกชื่ออลิเซียอีกแล้ว!!” % J4 h% m4 l4 L# m0 S+ p* j& l
หลังบทสนทนาสิ้นสุด ม่านจึงปิดลงอีกครั้งเพื่อเปลี่ยนสู่ฉากต่อไป มีนกำลังกระวนกระวายเดินวนไปมาในห้อง หลังจากกลับมาจากบ้านของเต๋อ มือถือของเธอหล่นหายไปที่ไหนก็ไม่อาจทราบได้ นอกจากเรื่องโทรศัพท์แล้ว ยังมีอีกเรื่องที่ต้องกังวลใจ นั่นคือเธอไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเต๋อได้แต่โดยดี และดูท่าเต๋อพร้อมเป็นหมาบ้าฟัดทุกคนที่ขวางทางไม่ว่าจะเป็นคนจากเทศบาล พระ หรือสัตวแพทย์ ความเป็นผู้มีพลังพิเศษด้วยกันไม่ช่วยให้เต๋อเปิดใจยอมรับพวกพ้องเลย , L2 J9 u$ c8 q9 x/ r
คิดได้ดังนั้นจึงใช้โทรศัพท์บ้านโทรไปหาธนิกเพื่อหารือ 0 ] e$ f, f7 D; S
“ฮัลโหลพี่มีน?” ธนิกรับสาย 7 r5 r! G# `1 d5 y0 m$ b
“นิก มือถือพี่หาย โทรเข้าเครื่องแล้วไม่มีใครรับเลย อาจจะตกอยู่แถวบ้านเต๋อ เธอไปเป็นเพื่อนเอาคืนมาให้หน่อยสิ” เธอพยายามใช้น้ำเสียงน่าฟังที่สุด
r7 y C8 T8 a4 H+ C* ?& l9 E/ }* C“แถวบ้านเต๋อ? พี่ไปทำอะไรที่นั่นครับ?” / `( k- l, d( |! O
“พี่ไปสอดแนมมา เถอะน่านิก นะ ๆ ช่วยพี่หน่อย” + v$ @: P1 [* W( t' ^
“แล้วทำไมพี่ไม่กลับไปเอาเองล่ะครับ? ไม่มีรถ?” 2 E- |7 m2 [# E0 v, p: n' ]
จะว่าน้ำท่วมปากก็ได้ ใครจะกล้าบอกว่าไปแอบคุยกับเต๋อมา แถมยังมีแต่เรื่องที่เป็นประโยชน์กับฝ่ายตรงข้ามทั้งนั้น ลงทุนไปตั้งเยอะ แทนที่จะซื้อใจได้กลับกลายเป็นทำคุณบูชาโทษ ' k) e% B( a h) k
“พี่กลัวเต๋อ” 6 S8 t0 S, ^' l
“กลัวอะไรพี่มีน” . Q$ f2 x4 R7 x4 b0 j
“เธอก็เห็นว่าเขาสั่งให้คนทำอะไรก็ได้ ถ้าสั่งคนมาทำร้ายพี่ละ”
" Z" h7 E6 C' r! V( ~5 X“ไม่มีเหตุผลน่าพี่มีน พี่ไม่เคยไปทำอะไรมันไม่ใช่เหรอ ออกจะเป็นแม่พระสำหรับมันด้วยซ้ำ ไม่งั้นผมเล่นหนักมือจนมันตายไปแล้ว”
5 {. a3 u! h& T3 @3 N$ B; K“อย่าเพิ่งถามเลย ช่วยพี่หน่อยนะนิก ไม่มีมือถือแล้วพี่ลำบากนะ” เธอยังคงอ้อนวอน . . . อีกด้าน ธนิกกำลังยืนฉี่อยู่ในห้องน้ำสาธารณะแห่งหนึ่ง จังหวะที่กำลังปลดทุกข์อย่างสบายใจ เขาเงยหน้าขึ้นมุมสูงและได้เห็นภาพที่ไม่คาดคิด ตรงช่องระบายอากาศ มีดวงตาคู่หนึ่งหลุกหลิกไปมาอย่างกระหายใคร่รู้ . . . แต่ธนิกสนองกลับอย่างสุขุมกว่าทุกครั้ง . . “งั้นก็ได้ครับ ผมจะไปเป็นเพื่อน เดี๋ยวขอวางสายก่อนนะครับ ติดธุระอยู่” เขารีบตัดบทวางสายพร้อมกดน้ำชำระโถปัสสาวะ และเงยหน้าส่งยิ้มให้เจ้าของดวงตาคู่นั้น ไม่ใช่รอยยิ้มฉันมิตร . . แต่เป็นรอยยิ้มกระหายเลือดประหนึ่งพรานหนุ่มคึกคะนองก่อนออกล่ากระต่าย . . . ธนิกรูดซิปกลับอย่างเร็วไวและวิ่งพรวดออกจากห้องน้ำ ท่าทางเอาเรื่องถึงเลือดถึงเนื้อ นี่ไม่ใช่คำเปรียบเปรยเกินความเป็นจริงเลยสำหรับผู้มีอำนาจไซโคคิเนซิสระดับสูง . . “รู้ตัวจนได้” อีกฝากนอกห้องน้ำ เกย์วัยกลางคนที่ถ้ำมองธนิกมาตลอดรีบโดดลงมาจากเก้าอี้แล้ววิ่งหนีชนิดไม่หันกลับไปมอง . . “กร๊อบ!”
7 b' `4 P2 z$ k1 Q# V3 `“อ๊ากกกกกกกกกกกกก” ขาข้างหนึ่งของเกย์นักถ้ำมองบิดหัก เขาทรุดตัวล้มไม่เป็นท่า
6 Y8 i1 c- n. n( p$ m* C“น่าดีใจนะครับ ของ ๆ ผมจะเป็นภาพสุดท้ายในชีวิตที่คุณจะลืมไม่ลง”
2 d$ ^: w% c6 @, l“โอยยยยย! ผมไม่ได้แอบดู” เขานอนกุมขาดร้องโอดครวด
0 M g% }1 D4 W" ^) p2 V# Kธนิกขยับกรอบแว่นให้เล็งเป้าโจมตีเหยื่อได้แม่นยำ
F" M8 I# Q1 S5 `“ขอเก็บค่าชมของส่วนตัวผมนะครับ”
) B) r/ z# i3 J8 h7 t+ X: {# Oนัยน์ตาทั้งสองของชายดังกล่าวปูดโปน และ. . .กระเด็นหลุดนอกเบ้าหล่นพื้นเด้งเป็นลูกชิ้นปิงปอง 9 V0 ~, m, j2 f; j
“อว๊ากกกกกกกกกก!” เหยื่อร้องอย่างทรมานสาหัส ธนิกเหยียบดวงตาที่ถูกกระชากออกมาจนแหลกคารองเท้า . . . . “ถ้ามีปัญญาให้ตำรวจสเกตซ์ภาพคนร้ายได้ก็เอานะ จำหน้าผมไว้แม่น ๆ ล่ะ” . . . . . ขณะนี้ละครเวทีดำเนินมาครึ่งค่อนเรื่องแล้ว จอยยังคงสวมบทบาทแม่มดมนต์ดำผู้มีหัวใจบริสุทธิ์ได้อย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติ
4 [/ v. L% E* J9 b3 I) {“เธอคอยช่วยเหลือผมมาตลอดสินะ ผมจะตอบแทนอย่างไรดี ทั้งชีวิตชดใช้ให้ก็คงไม่หมด” พระเอกหนุ่ม - h4 B8 v& [( K9 `; i
“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะไมเคิล” จอยประสานสายตากับพระเอกหวานซึ้ง . . . แต่ในความเห็นของผม มันเลี่ยนเกินไป เหมือนกินโดนัทเคลือบน้ำตาลพร้อมโกโก้ปั่นใส่วิปครีม ต้องลดความหวานเลี่ยนด้วยรสเผ็ด ๆ เปรี้ยว ๆ หน่อยท่าจะดี . . . เสียงอะไรบางอย่างดังเอี๊ยดอ๊าดน่าเวที 6 M, i8 D" Y. V9 g
“แอร๊ยยย! เด้ามันส์มากอีดอก! ตูดแม่งตอดดีจริง ๆ อีฉิบหาย!”
# J: L8 E: R8 B0 k; Pจอยหันขวับไปยังกลุ่มผู้ชม . . . แฟนของเธอกำลังนั่งเทียนขย่มตอให้ตุ๊ดอ้วนรุ่นน้อง ทั้งคู่ถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อน นี่เป็นภาพเกินที่เธอจะรับไหว โจเป็นชายแท้รูปหล่อตามที่เธอและทุกคนเข้าใจ ไฉนจึงเป็นแบบนี้ได้
8 b$ Q2 G5 D' _/ B, g“โอ๊ย เย็ดกูแรง ๆ เลยอีอ้วน!”
6 m) ~+ _0 I; `+ ^3 g6 m& L: A“ไม่บอกกูก็ทำอยู่แล้วอีสัตว์! หุบปากให้เย็ดเงียบ ๆ ไป” ตุ๊ดอ้วนจับเอวโจซึ่งตัวเล็กกว่าลอยขึ้นเล็กน้อย ทำให้จอยเห็นควยตุ๊ดรุ่นน้องกำลังชำเรารูดากแฟนเธออย่างไม่ปราณี มันผลุบเข้าผลุบออกกระทบกันดังพั่บ ๆ ๆ ปนเปกับเสียงที่นั่งสั่นไหวไปมา
: o3 u" D7 O8 _6 y“อร๊ายยยยยยย!” เธอร้องลั่น 1 F$ }. {$ G/ s/ c/ f% e1 }
“เป็นไรวะ” พระเอกเดินเข้าไปถามไถ่
d1 j# ]% I& N# N8 Z M9 G" {บรรดาผู้ชมยังคงสงบนิ่ง อาจเข้าใจว่าเป็นไปตามบท
; G( }! P5 I! I# b4 H; S+ I/ x' {“พวกมึงไม่เห็นเหรอว่าข้างล่างมันทำอะไรกันอยู่! หูหนวกตาบอดกันไปหมดรึไง!!!” จอยตวาดลั่นโรงละคร เกิดเสียงฮือฮาในหมู่ผู้ชมที่เริ่มสังเกตว่าจอยแสดงนอกบท 4 ^) K% q8 ~+ E) W
พระเอกหนุ่มกวาดตามองทั่วโรงละคร แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ นี่ก็เป็นไปตามบท . . . ที่ผมเขียนขึ้น
8 \5 m+ q1 v( w" u4 z; g! y“ไม่เห็นมีอะไรเลยจอย แกสงบสติอารมณ์ก่อน ละครจะล่มเพราะแกนั่นแหละ!” 1 k1 f$ Q6 ? k( C0 U9 b. K* Q
“เปลี่ยนท่าเร็วอีดอก เสียวกันต่อ” ตุ๊ดอ้วนจับโจเล่นท่าหมา หันหลังไปทางเวทีให้จอยเห็นแฟนของเธอถูกกระแทกตูดจากด้านหลังชัด ๆ ! O% `' y; `; s/ i1 c$ Z% K
โจยึดพนักเก้าอี้ไว้รองรับแรงกระแทกจากการกระหน่ำเย็ดของตุ๊ดร่างควาย จึงเกิดเสียงอี๊ดอ๊าด ๆ ดังมากพอที่จะได้ยินอย่างทั่วถึง แก้มก้นสะโพกไซส์บิ๊กของตุ๊ดอ้วนกระเพื่อมไปมาตามระดับความถาโถมโหมซัด โจร้องครวญครางอย่างเป็นสุข สุขที่ไม่เคยลิ้มรสมาก่อนในชีวิตที่ต้องโดนกะเทยอัดตูด - X# [2 C: |8 t, @# S
ด้านบนเวที จอยตัวสั่นระริกด้วยความเดือดดาลและสับสน จริงคือเท็จ? เท็จคือจริง? เธอไม่อาจทนอยู่ในสภาพเหมือนเป็นมองเห็นผีแต่เพียงผู้เดียวนี้ได้อีกต่อไป จอยถอดรองเท้าที่ใช้ในการแสดงเขวี้ยงทิ้งไปคนละทาง
& B* u7 x1 r/ l1 |8 G ? \- ^8 _“พอที! กูจะลงไปลากคอมันกับมือ! จะได้รู้ว่าที่บ้าน่ะพวกมึงหรือกู!” เธอวิ่งพรวดพุ่งไปข้างหน้าเพื่อโดดลงจากเวที
3 t5 Y8 [. |! X% ?แต่พระเอกคว้าแขนกลับมาไว้ได้ทัน
- r+ Q5 Z6 J$ m2 {- M8 ]“อีเวร! แค่นี้ก็ทนไม่ได้!! ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลยนะมึง!!” ใบหน้าหวานละมุนของนักแสดงพระเอกกลับแดงก่ำด้วยโทสะราวกับแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน “โอ๊ย!” เขาเหวี่ยงแขนจอยกระเด็นกลับไปกลางฉาก : m, q& j. B& s
“เอาหลักประหารมา! อีนี่เป็นแม่มด! มันเห็นสิ่งที่เรามองไม่เห็น! เผามัน!” พระเอกป้องปากตะโกน
* l& u( O8 Q. ?, [* ]7 bผู้แสดงเป็นนายทหารในเมืองยกเสาเหล็กพร้อมฐานออกมาจากด้านข้างเวที ความจริงฉากเผาแม่มดนางเอกตามบทนั้นต้องเก็บไว้ท้ายสุด แล้วพระเอกก็คงไม่ทำกับนางเอกเช่นนี้ แต่ก่อนที่มันจะมั่วไปกว่านี้ ผมต้องชิงมั่วก่อนให้อีกฝ่ายตั้งตัวไม่ติด , I, v: |; k0 K9 J/ p2 h3 N
“พวกมึงเป็นอะไรกันหมด!!?” จอยหันไปมาด้วยความสับสนและหวาดกลัว นายทหารร่างกำยำสองคนจับจอยดึงขึ้นมาจากพื้นแล้วมัดกับเสาหลักประหาร 2 Y5 r! _: e/ y) n
แต่นี่คือการมัดจริง ๆ อย่างแน่นหนาเสียด้วย 2 b! g) T' _: w! A; i
“กรี๊ดดดดดด!” จอยร้องลั่น - `1 _9 J# l' q$ Z8 a2 g: J: h6 }
พ่อกับแม่ของเธอลุกจากที่นั่งแล้ววิ่งไปหาลูกสาวบนเวที จอยเพิ่งนึกได้ว่ายังมีพ่อกับแม่เปรียบเหมือนแสงสว่างปลายอุโมงค์
- j4 o+ E6 P7 H“ป๊า หม๊า ช่วยหนูด้วย! มันเป็นบ้ากันไปหมดแล้ว!!” . . . พ่อและแม่จอยมองพินิจร่างลูกสาวหัวจรดปลายเท้าอย่างเวทนา . . . ผู้เป็นแม่เดินไปยังหน้าเวทีโดยมีแสงไฟสาดส่องร่างเป็นจุดรวมสายตา
, [; c w& v$ C% g6 i“ดิฉันขอโทษด้วยที่เลี้ยงลูกไม่ดี อีดอกนี่ชอบตอแหล มารยาสาไถย ดูถูกเพื่อนอื่น ไม่ใช่ว่าดิฉันไม่ใส่ใจ แต่นึกว่าพอโตแล้วมันจะมีหัวคิดเลิกนิสัยเหี้ย ๆ ไปเอง ที่ไหนได้ มันยังคงตอแหลว่าเห็นนั่นเห็นนี่จนละครล่มหมด ในฐานะแม่ที่เบ่งหีคลอดอีดอกนี่ออกมา ดิฉันรู้สึกผิดอย่างหาประมาณมิได้” . . . จอยอ้าปากเหวอ & V( _1 V' h" t0 h' o8 J4 A" Q
พ่อจอยกล่าวขึ้นบ้าง “เราจะขอชดใช้ความผิดที่ทำให้พวกท่านเสียอรรถรสการรับชม โดยการแสดงตลกคั่นรายการชั่วคราวเป็นการเอนเตอร์เทนเมนท์ท่านผู้ชม!” เขารับหมวกทรงสูงแบบนักมายากลขึ้นมาสวม พร้อมกันนั้น เสียงดนตรี Billy Hill Theme แสนสนุกดังขึ้นทำลายความเงียบอึมครีม ผู้ชมหัวเราะเกรียวกราว ปรบมือผิวปากอย่างชื่นชม บางทีการแสดงนี้อาจน่าสนใจกว่าละครเห่ย ๆ นี้ก็เป็นได้ ผู้เป็นแม่เดินไปยังหลักประหาร และกระชากชุดที่จอยสวมอยู่ฉีกออกเป็นชิ้น ๆ พร้อมทั้งชุดชั้นใน . . . “แม่!! ทำอะไร!” . . . “หุบปากอีลูกเวร!” เธอใช้เศษเสื้อผ้าที่ฉีกออกมัดปากลูกสาวไว้ 2 d1 m0 q. G D5 ~
พ่อของจอยเริ่มการแสดงขั้นแรก ๆ เขาหยิบปากกาเมจิควาดหน้าจอย เติมหนวดจิ๋มฮิตเลอร์ และลากผ่านไปตามเรือนร่าง เขียนหัวนมให้เป็นลูกตา สะดือเป็นจมูก และหีให้เป็นปากมีฟันแหลมคม จอยดิ้นร่างขัดขืนหรือบ้าจี้ก็ไม่อาจทราบได้
- x/ i2 l9 n+ g8 k“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” ผู้ชมหัวเราะท้องแข็ง
' Z( U7 O ~0 ?" v$ o1 n“รายการต่อไปนะคะ” คุณแม่หยิบพลุไฟเย็นออกมากวัดแกว่งไปมา คนดูลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้น
: u. T) `7 j B. `แม่จอยเสียบไฟเย็นสองสามอันเข้ากลางหีลูกสาว และสั่งให้นายทหารช่วยบีบขาให้หีหนีบไฟเย็นเอาไว้ เธอขัดขืนไม่ได้เลย . . “วันนี้วันเกิดใคร แฮปปี้เบิร์ธเดย์กันเลยค่า!” คุณแม่จุดไฟเย็น กลายเป็นว่าหีจอยนั้นสามารถพ่นประกายไฟแสงสีสวยงามได้ ไฟเย็น ๆ ค่อย ๆ ลุกลามใกล้บริเวณนั้นทุกที ๆ . . . น่าตกใจจริง ๆ มีผู้ชมในที่นี้เกิดวันนี้ซะด้วย ร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดกับเพื่อนปรบมือตามจังหวะกันเอ็ดตะโรเป็นที่ครื้นเครง เอาละ ผมปรบด้วยคนก็ได้
2 [& e! Z1 z; H8 Nไฟเย็นดับมอดลงไปก่อนเมื่อเพลงจบพอดี ทำเอาจอยเสียวไส้ นี่คือกรรมของคนที่ทำให้ผู้อื่นเป็นตัวตลก บัดนี้ลูกหนี้ของผมเป็นได้แค่จำอวดหน้าม่านชั้นต่ำ . . . “รายการสุดท้ายครับ ขอจัดให้คุณลูกบังเกิดเกล้าเป็นพิเศษ” คุณพ่อจอยขอชามอาหารจานสตาฟมาสองชาม แล้วยืนเยี่ยวใส่ชามตรงนั้น ส่วนคุณแม่จอยก็ทำเช่นกัน เธอนั่งยองคร่อมชามแล้วปลดปล่อยน้ำฉี่ออกมา . . . “ไม่มีพรใดประเสิรฐไปกว่าพรของผู้เป็นบุพการี” คุณแม่กล่าวขึ้น " |. U& `$ l: k! e
ทั้งสองคว่ำชามน้ำเยี่ยวรดรินตัวลูกสาวประหนึ่งกรวดน้ำ สองตาของจอยเปี่ยมด้วยน้ำตาแห่งความบอบช้ำ E& l) G! i2 t4 ^7 R7 p
“ขอให้เจริญ ๆ นะคะลูก เลิกตอแหลดอกทอง อย่าเที่ยวไปดูถูกใครเค้าอีกนะคะ” c: ^! k. d$ S$ T# B" Y6 c
“ถ้าลูกเหี้ยกับคนอื่นอีก พ่อกับแม่ก็จะเหี้ยกับลูกแบบนี้อีกนะ จำใส่กะโหลกไว้” สองสามีภรรยายิ้มแก้มปริอย่างมีความสุข เป็นภาพกิจกรรมครอบครัวที่หาดูที่ไหนไม่ได้ที่ไหนอีกแล้วบนโลก . . . “เราเติมน้ำมันให้แล้วครับ ขอเชิญทุกท่านสุมฝืน” พ่อจอยกล่าวทิ้งท้ายแล้วเดินจูงคุณแม่ลงจากเวที การแสดงคั่นรายการจบลงแล้ว ในฐานะที่ผมเป็นผู้ประพันธ์ ต้องดำเนินต่อให้จบอย่างบริบูรณ์
. E; f) d+ L9 Tฉากเผาแม่มดนางเอกนั้นถูกดัดแปลงเล็กน้อย ผมถ่ายทอดคำสั่งผ่านโทรจิตถึงทุกคนในโรงละคร “หยิบฝืนออกมาครับ พิธีกรรมเผาแม่มดเริ่มแล้ว” . . . แหมะ!
" ~; h" F* F6 Y. nจอยรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า เท่านั้นไม่พอ มันพ่วงด้วยกลิ่นเหม็นสุดบรรยาย กลิ่นไข่เน่า!? 3 y# C$ H: p. h$ p$ S# T
“ขว้างโดนด้วยโว้ย!” ผู้ชมคนนึงโพล่งขึ้น “กูเอามั่ง ๆ ๆ” “ ฮ่า ๆ ๆ หนุกว่ะ”
$ Z" [5 D* E% n, vไข่เน่าลูกแล้วลูกเหล่าที่แจกพร้อมสูจิบัตรถูกขว้างปาไปกลางหลักประหาร ผู้คนครื้นเครงเฮฮากว่าซุ้มปาเป้าตามงานวัดเสียอีก ปาถูกมั่ง ไม่ถูกมั่ง เฉียด ๆ มั่ง แต่ใบที่โดนจัง ๆ ก็ไม่ใช่ว่ามีน้อย เศษเปลือกไข่เกาะตามเนื้อตัวจอย และเต็มไปด้วยคราบคาวเหลืองสีช้ำเลือดช้ำหนอง กลิ่นไข่เน่าตลบอบอวลทั่วเวที จอยทำได้เพียงก้มหน้าร้องไห้น้อมรับชะตากรรมที่เธอคิดว่ามนุษย์ทั้งโลกช่างเลวทรามไร้เหตุผล . . . เห็นทีต้องปรากฏตัวเพื่อเป็น “เหตุผล” ให้เธอหายสงสัย ผมเดินบีบจมูกขึ้นไปบนเวทีพร้อมสวมถุงมือสำหรับแกะเศษผ้าที่ใช้มัดปากเธอ . . . ทันทีที่ปลดผ้าออก สัญลักษณ์แรกผมสื่อกับเธอคือ “รอยสักอัปยศ” . . . “แก. . .” จอยได้สภาพอิดโรยบอบช้ำนึกถึงคำเตือนของเกรซ แต่กระนั้นก็จับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่ดี ไม่มีทางใช้สามัญสำนึกของคนธรรมดาวิเคราะห์ได้เลย ว่าผู้คนจำนวนมากพร้อมใจกันรุมเธอเละเทะขนาดนี้ได้ด้วยวิธีใด . . . “รู้สึกอย่างไรเมื่อต้องกลายเป็นตัวตลกให้คนอื่นเหยียบย่ำ” ผมเอ่ยขึ้น . . . “ไม่ต้องตอบผมหรอกนะ ตอบกับตัวเองก็พอ” . . สภาพจิตจอยใกล้เคียงกับคนบ้าเข้าไปทุกที ในหัวมีแต่ความว่างเปล่าขาวซีด เธอทำได้เพียงทรงตัวอยู่กับหลักประหารที่เต็มไปด้วยเชื้อเพลิงจากผู้ชมอย่างสิ้นสติสมประดี . . เอาล่ะ ผู้จุดไฟในฉากสุดท้ายควรจะออกมาปิดม่านได้แล้ว . . . ผมดีดนิ้วเรียกน้องตุ๊ดอ้วนออกมาท่ามกลางความมืด ร่างของเขาปรากฏชัดขึ้นเมื่อย่างสู่เบื้องหน้าเวที . . . “ขอโทษนะพี่จอย ตูดพี่โจแซ่บเวอร์อร่อยเหาะจริง ๆ หนูไม่คิดจะแย่งทำผัวหรอกนะคนเหี้ย ๆ อย่างเนี้ยะ ยืมวันเดียวไม่ว่ากันโน๊ะ” . . . ตุ๊ดอ้วนปาถุงยางที่ใช้เสพสมไปยังแม่มดนักโทษ
6 ^ \' B y0 @+ |( [+ }0 ?. G, Iมันแปะกลางหน้าผากจอยพอดี น้ำเชื้อจากกะเทยควายเล็ดไหลจากถุงยางผ่านเปลือกตาจมูกและริมฝีปาก . . ที่ยิ่งกว่านั้นคือเศษอุจจาระที่ติดถุงยางอันมาจากการเปิดซิงประตูหลังแฟนเธอ จอยไม่สามารถสะบัดหน้าไล่ออกไปได้ . . . และในที่สุดก็ไหลเข้าปาก “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” . . “เริ่ดนะคะ! สวยค่ะอีดอก!” . . เสียงปรบมืดดังเกรียวกราวประกาศก้องชัยให้แก่ผู้จุดเพลิง แสงไฟสาดส่องไปยังแม่มดที่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดั่งถูกเปลวร้อนแผดเผา พิธีกรรมขับไล่ความมืดสิ้นสุดลงแล้ว แต่ก็ไม่ได้ขับไล่ไปไกลนักหรอก . . . มันก็สิงอยู่ในใจเราทุกคนนั่นแหละ . . .
" ?$ _! }9 p; A2 D1 o8 M2 ~ | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-9-17 15:32:45
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-9-17 19:15:46
โพสต์ 2022-3-10 04:57:52
โพสต์ 2023-10-26 01:17:21
โพสต์ 2024-2-20 04:15:42