|
ผมจะลงจนครบทุกตอนเลยนะครับ แต่อาจจะลงช้าหน่อยเพราะว่าช่วงนี้ใกล้มิดเทอมแล้ว ก็ต้องขยันอ่านนิดนึง อ่านนิยายนี่แหละครับ
! }3 r5 i" o" P/ _0 Z
" H4 y# n# Q! z' I
“ทั้งหมดห้าร้อยสิบห้าบาทครับ”
" o3 |+ d6 ~7 b; c/ qพนักงาน คิดเงินยื่นถุงใส่หนังสือและชีทสรุปเรียนส่งให้ผม เพียงเห็นปริมาณก็น่าถอนหายใจ ผมอาจต้องใช้เวลากับมันพอสมควรถ้าต้องการรักษาเกรดเฉลี่ยไว้
* Q* T- H h! E- o, {+ W2 I; Aวันนี้ ทั้งวันผมต้องแบ่งสมองจากเรื่องล่าเหยื่อเอามาใช้กับการเข้าฟังบรรยายวิชา สำคัญในช่วงปลายภาค แวะซื้อตำราสำคัญและชีทสรุปที่วางขายหน้ามหาวิทยาลัยบำรุงราษฎร์ มหาวิทยาลัยเปิดที่ไม่มีการบังคับให้นักศึกษาเข้าเรียนตามเวลา เป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับคนที่เรียนและทำงานไปพร้อมกัน ข้อดีอีกประการหนึ่งคือ นักศึกษามหาวิทยาลัยบำรุงราษฎร์มีจำนวนมหาศาลทั้งกลุ่มที่เข้าเรียนประจำและ ปรากฏตัวเฉพาะช่วงใกล้สอบ หากฝากชีวิตวัยนักศึกษาไว้กับสถาบันนี้ แฝงตัวปะปนไปกับฝูงชนมากหน้าหลายตาเดินเข้าออกวันละเป็นร้อยเป็นพันคน ย่อมปลอดภัยกว่าเลือกศึกษาในมหาวิทยาลัยระบบปิดที่มีวงสังคมแคบกว่า เพราะผมไม่ต้องการให้ใครทราบว่ามีตัวตนอยู่ในสถานที่อันสะดวกต่อการสืบค้น เพื่อให้เข้าถึงตัวได้
: j( C7 N$ c) T- W6 ~) |, hบริเวณ ป้ายรถเมล์คลาคล่ำด้วยผู้คนและนักศึกษาเหมือนเคย ควันจากท่อไอเสียรถยนต์ ทัศนนียภาพเบื้องไกลบิดเบี้ยวด้วยไอร้อนระเหยราวกับอยู่ในทะเลทราย แถมพ่วงด้วยมลพิษทางเสียง ทำให้ผมนึกอยากหายตัวหนีไปจากที่นี่ดื้อ ๆ แต่ถึงอย่างไรก็คงต้องกัดฟันทนแล้วรีบเดินทางกลับน่าจะดีกว่ามัวคิดเพ้อเจ้อ เพราะเกียจคร้าน ผมตั้งท่าจะข้ามถนนย้อนกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยเพื่อไปยังลานจอดรถ
4 ]% k# W b5 m4 T5 Kระหว่างกำลังจะก้าวขาข้ามถนน ผมก็ถูกขัดจังหวะด้วยฝ่ามือใครสักคนที่ตรงมาจับไหล่ไม่ให้ซุ่มเสียง
! |2 `# E3 U1 e, U8 ?" z$ h1 a' [4 @“เต๋อ!! เต๋อ!! มาทำอะไรแถวนี้” ชายคนหนึ่งทักขึ้น แต่พอผมหันกลับไปมองก็เหมือนว่าเขาจะลังเลไปทันที
! \# U* c, z) Q
“เอ่อ. . . ขอโทษครับ ทักคนผิดครับ นึกว่าเพื่อน แหะ ๆ” เขายิ้มแหยโค้งหัวประหลก ๆ อย่างกับว่าการทักผิดถือเป็นโทษมหันต์ ส่วนผมกำลังคิดต่อว่าจะเอายังไงกับหมอนี่ดี เขาทักไม่ผิดคนหรอก แต่ผมนี่สิจะอยากสานต่อหรือเปล่า " c, |- `7 C* G( \
ชาย คนดังกล่าวโค้งแทนคำขอโทษอีกครั้งแล้วรีบหันกลับแทรกตัวไปในฝูงชนอย่างเขิน อาย เอายังไงดี บ้าชิบ ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะมาเจอหมอนี่ในที่แบบนี้ จะเข้าไปแสดงตัวหรือปล่อยไปอย่างนี้ดี ผมต้องรีบตัดสินใจแม้จะมีเวลาไตร่ตรองน้อยก็ตาม% Y& r9 Z! D9 m2 t/ P; u
และแล้วในที่สุดก็ไม่ทราบว่าสิ่งใดดลใจให้ผมวิ่งเข้าไปคว้าแขนเขาไว้
- a, v& `9 H, y“ภูมิ! ใช่นายจริง ๆ ด้วย!!” หวังว่าการที่ผมแสร้งทำหน้าดีใจสุดขีดนี้คงช่วยให้เขาหายจากความประหม่าที่คิดว่าตนหน้าแตก5 X9 O# a2 p. c* I( [; ^
.
/ q8 i* u3 }/ R9 z.
' q7 V1 U* ^- M! L w: @% J; `5 r.0 K4 K3 d0 t. D. y
.- L; a, e+ Q! @6 Q# R
หนุ่ม ตาตี่ ลักยิ้มหวาน ผิวขาวเหลือง ท่าทางหน้าเป็นตลอดเวลาคนนี้คือ ภูมิรักษ์ หรือ “ภูมิ” เพื่อนเก่าร่วมชั้นรุ่นเดียวกันอีกคนหนึ่ง เขาค่อนข้างพิเศษกว่าคนอื่น คือเป็นหนึ่งในสองเพื่อนร่วมรุ่นที่ไม่เข้าข่ายลูกหนี้แค้น หรือพูดอีกอย่างก็คือคนที่ไม่เคยมีปัญหากับผมนั่นเอง กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องการเจอเขาเวลานี้ สิ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจแสดงตัวคงเป็นเพราะสิ่งที่อาจเรียกนับว่าเป็นบุญคุณ ซึ่งเขาเคยมอบให้ผมเมื่อวันวาน
.
4 |1 _# ^4 s# Y.6 |& D+ X( f$ Q: k+ K/ G# X2 b
./ R7 M! y" ?% q/ W% S
ด้วย บุคลิกยิ้มง่ายและหน้าตาชวนโกรธไม่ลง ทำให้สมัยเรียนภูมิเป็นคนที่ไม่มีศัตรูเลยแม้แต่คนเดียว หลายครั้งที่ผมถูกรุมกลั่นแกล้ง เขาจะออกตัวปกป้องผมในแบบฉบับเขาเอง คำพูด “อย่าทำเต๋อเลย อย่าทำเต๋อเลย” เป็นสไตล์การขอร้องแข็งทื่อที่เขายกมาใช้เป็นประจำเมื่อต้องช่วยผม บางครั้งถูกลูกหลงไปด้วยจนถึงกับหัวร้างข้างแตกก็มี แล้วพวกเพื่อน ๆ ก็จะกรูกันล้อมหน้าล้อมหลังพยาบาลพร้อมคว่ำบาตรคนที่ทำให้เขาเจ็บตัว ภูมิอาจเปรียบได้กับตุ๊กตาสัตว์มาสคอตของห้องสาม ใครจะมาทำให้เลือดตกยางออกไม่ได้ แม้แต่ผู้ชายด้วยกันยังเอ็นดู ราวกับทั่วกายลงสาริกาให้คุณด้านเมตตามหานิยม ช่างตรงกันข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิง นอกจากนี้เขายังอุดหนุนรถเข็นขายเครื่องดื่มของแม่ผมเป็นประจำ ภูมิเป็นเพื่อนคนเดียวในห้องที่ไหว้แม่ผมแม้จะรู้ว่าเป็นแม่ค้าขายของหน้า โรงเรียน6 p W- }) d) s6 x, W6 A: |* h0 Q" {
.0 J8 y( }! e! C9 S
.
; |/ {$ f! i/ @; [/ P( u.8 z7 j! |4 p& X- G
มาถึงตรงนี้คุณอาจจะมองว่าเขาเป็นพวกเอ๋อเร๋อ แต่แท้จริงแล้วสติปัญญาจัดอยู่ในขั้นเฉียบคม เขาสนใจอ่านหนังสือทุกประเภท ยึดถือปรัชญาการเรียนรู้ตลอดชีวิต วิสัยทัศน์แซงหน้าครูฝ่ายวิชาการบางท่านเสียอีก ความจริงน่าจะได้อยู่ห้องหนึ่งด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนช่วงนั้นภูมิมัวแต่สนใจการค้นคว้าส่วนตัวนอกห้องเรียนจึงทำให้ เกรดตกลงมาอยู่ห้องสาม วีรกรรมครั้งแรกที่เขาแจ้งเกิดก็คือไปพูดท่าไหนไม่รู้ทำให้อาจารย์ทรงเดชที่ กำลังโกรธจัดเลิกล้มความคิดที่จะลงหวายเด็กทั้งห้องลงได้ราวปาฏิหารย์ ภูมิจึงเอาชนะใจพวกหัวโจกได้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา คุณสมบัติที่เป็นที่รักของทุกคนและหัวดีนี้เองทำให้ภูมิเคยได้รับการเสนอ ชื่อให้ดำรงตำแหน่ง “โพดำ” ของรุ่น ด้วยคะแนนสนับสนุนล้นหลาม แต่เขาปฏิเสธด้วยเหตุผลว่าตนไม่เหมาะกับการเป็นผู้นำ โดยเฉพาะจตุรเทพอีกสามคนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนหากผู้นำสูงสุดเป็นคนช่างประนี ประนอมและไม่สู้คน
( i- g6 U9 o0 \. j" Q3 ]; h.4 N+ ]7 M5 J6 I
.) J; F! l) }% p1 E- F
.
* p0 \5 C7 B- ^% `“เกรงใจจังที่ให้ติดรถด้วย” เขายิ้มจนตาตี่ ลักยิ้มหวานชวนให้นึกถึงเด็กวัยใสไร้เดียงสาแม้จะอายุเจ้าตัวเริ่มขึ้นต้น เลขสองเท่าผมก็ตาม
' G. x: ^. ^( Y& l* r“ไม่เป็นไรน่า เพื่อนกัน” ผมยิ้มให้ตามมารยาท
. }1 i4 x+ v& |6 j2 G+ \“เต๋อ ไปทำอะไรมา หล่อขึ้นเป็นกองเลย แล้วยังรถบีเอ็มอีก ได้มาไง” เขายิงคำถามรัว หันขวับซ้ายขวายังกับเด็กเล็กที่สนใจของรอบตัว หมอนี่จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว ติดตรงท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุขนี่แหละที่ทำให้เสียบุคลิกเอามาก ๆ ใครไม่รู้จักจะพาลเข้าใจว่าสติไม่เต็มเต็ง
1 W/ N* c! h3 \' F7 h
“เรื่องมันยาวน่ะ จะว่าไงดี...ผมมีรายได้จากธุรกิจขายตรงพอสมควรน่ะ ก็เลยใช้เพื่อตัวเองไปบ้าง” 2 f' `7 v, N; I$ i0 `
“คาด เข็มขัดด้วยนะภูมิ ผมไม่อยากใช้พลัง...เอ่อ...มีปัญหากับตำรวจ” บ้าชะมัด เสียสมาธิจนเผลอพูดอะไรรั่ว ๆ ออกไปแล้ว นี่ผมตัดสินใจผิดหรือเปล่า ไม่น่าไปเอาเจ้านี่ติดรถมาด้วยเลย ในหัวผมมัวแต่กังวลว่าเขาจะเอาเรื่องที่ผมเรียนอยู่ ม.บำรุงราษฎร์ไปเล่าให้คนอื่นฟัง
/ n2 U7 F2 h2 S; G. t“ไม่ คิดเลยว่าเราจะเรียนอยู่ที่เดียวกัน ภูมิเรียนเทคโนฯศึกษา แล้วเต๋อเรียนเอกอะไรเหรอ” โชคดีที่ภูมิไม่ติดใจที่ผมหลุดปากเมื่อครู่ เขาคาดเข็มขัดอย่างว่าง่าย
) c h; l/ q- ]- ]1 j“จิตฯสังคม โทปรัชญา”
" z" [+ K6 V5 ?8 m6 |“โห . . .” เขาเบิกตาอ้าปากค้างอย่างกับทั่วโลกมีคนเลือกเรียนสองสาขานี้ไม่เกินสิบคน
6 q! G% _1 u: ^“แปลกเรอะ”
$ H3 ]. A! s( I5 I* |1 ]“น่า สนใจมากเลย แบบนี้เต๋อก็เป็นพวกนีโอฟรอยด์เดียนใช่เปล่า? งั้นชอบใครเป็นพิเศษ คาร์ลจุง? อีริคสัน? เดี๋ยวนะ ๆ เมื่อกี้บอกว่าเรียนโทปรัชญานี่นา คิดว่าจะประยุกต์ใช้กับสาขาจิตวิทยาสังคมยังไง? ในแง่ญาณวิทยารึเปล่า? เมต้าฟิสิกส์ล่ะชอบไหม?” ภูมิจ้อขึ้นเรื่อย ๆ
2 t' H* R: I" V1 A0 |5 m+ Oผมรู้ว่าหมอนี่ไม่ได้ถามเพื่อลองภูมิแต่เป็นนิสัยของเขาอยู่แล้ว จึงชวนเขาคุยพลางคิดไปด้วยว่าจะทำอย่างไรต่อ จริงอยู่เจ้านี่เคยมีบุญคุณกับผมแต่มันเร็วเกินไปที่จะมานั่งคุยฝอยเจื้อย แจ้วขณะที่ชนักติดหลังอีกด้านของผมคือผู้สะกดจิตตามล้างแค้นเพื่อนร่วมรุ่น ไปทั่วอย่างนี้ มันกระอักกระอ่วนเหมือนผมฆ่าแมวไว้หลายสิบตัวแล้วจู่ ๆ ต้องมาร่วมโต๊ะอาหารกับประธานชมรมคนรักแมวอย่างไรอย่างนั้น ทำไงดี จับลบความทรงจำแล้วถีบลงจากรถตอนนี้เลยดีไหม
4 p. J: \5 W4 G7 I% n/ Q$ a, ]
“น้าทิพย์เป็นยังไงบ้าง” คำถามนี้ทำให้ผมชะงักเรื่องลบความจำไว้ชั่วคราว ส่วนเรื่องถีบลงรถแค่คิดเล่น ๆ นะ
7 z, N2 D* n. x7 E$ y2 j: P“เสียแล้ว แม่เป็นมะเร็ง” ผมตอบหน้าตาย มันผ่านไปนานพอที่จะทำใจเก็บซ่อนความอ่อนไหวไว้ได้เมื่อต้องตอบคำถามประเภทนี้
2 l/ E: U5 C% q
“ภูมิขอโทษนะ. . .” เขายิ้มแห้ง ๆ มือไม้งกเงิ่นเหมือนจะเข้ามาตบไหล่ปลอบแต่ก็ลังเลจนทำอะไรไม่ถูก
& l- |; d2 Z3 x" k1 Y% s3 Y2 I8 H o“ช่างเถอะ แล้วนายล่ะ ทำไมเรียนที่นี่ อย่างนายน่าจะสอบติดมหา’ลัยที่แข่งขันกันสูง ๆ นะ”
/ u! n% f. z4 Q; W$ R8 o* h“เรื่อง มันยาวเหมือนกัน. . . แหะ ๆ ภูมิต้องเลี้ยงลูกน่ะ ถ้าเรียนเต็มเวลาก็จะไม่มีเวลาทำงานหาเงินให้ลูก” สิ่งที่ได้ยินทำเอาผมเกือบเหยียบเบรค คนอย่างภูมินี่นะมีลูกแล้ว ถ้าบอกว่ามีลูกศิษย์ก็ว่าไปอย่าง
+ `. s- O" @+ Z3 B+ K9 N# S“ถึงท่ารถแล้ว ผมลงตรงนี้แหละ ขอบคุณนะที่มาส่ง” ภูมิจัดแจงสะพายเป้เตรียมเปิดประตูรถ
9 C: h" y" S2 R8 J H
“เดี๋ยว ก่อน!” งี่เง่าที่สุด เจ้านี่กำลังจะไปอยู่แล้ว แถมยังซื่อบื้อ เบอร์โทรอีเมล์ก็ลืมขอไว้ทุกอย่างซึ่งมันก็ดีกับผมแล้วนี่ จะรั้งตัวไว้ทำไมกัน สงสัยต่อมสอดรู้ของผมเริ่มทำงานได้ที่ t& r/ _' Z C
“ผมจะไปส่งนายถึงบ้าน อยากคุยต่อน่ะ ติดลมซะแล้ว” 9 u7 K o# O5 O& r( w+ n8 h
“ไม่ต้องหรอก ภูมิอยู่ไกลนะ นิคมอุตสาหกรรมต่างจังหวัดนู่นแน่ะ ลำบากเต๋อเปล่า ๆ” & w% i& K- f& D% X* d2 F
“เอาน่า อย่าเกรงใจเลย” ผมคะยั้นคะยออยู่ไม่นาน ภูมิก็ใจอ่อนยอมเดินทางไปด้วยกัน ; t2 J" l/ ^* U, L+ {& R
จากการสนทนาระหว่าง ทางบวกกับการวิเคราะห์เพิ่มด้วยตัวผมเองทำให้ทราบว่า ชีวิตของภูมิหลังจบมัธยมต้นก็ไม่ต่างจากบทละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่งดี ๆ นี่เอง ละครเรื่องนี้มีมูลเหตุจากคนสามคนคือ ภูมิ กันย์ และ พลอย - r# w, @2 E% K' v7 \& P% h
ภูมิ เด็กกำพร้าที่หญิงชราผู้หนึ่งรับอุปการะเป็นลูกบุญธรรมจากสถานสงเคราะห์ เนื่องจากลูกหลานแท้ ๆ ของเธอทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยว เนื่องจากหญิงชรามีฐานะมั่นคง ภูมิจึงได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีตามพัฒนาการช่วงวัย & Y! ^3 V5 R- m! T$ m5 p/ I; }; d O
กันย์ ทายาทผู้ดีเก่าสกุลโบราณ คือหนึ่งในลูกหนี้ที่ผมยังไม่ได้ชำระความ ซึ่งจะกล่าวเพิ่มเติมต่อไป
& E: [( Y) _7 r9 Y; Z1 tและ พลอย ลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจนำเข้าสินค้าต่างประเทศรายใหญ่ เป็นอีกคนหนึ่งนอกจากภูมิที่ไม่เข้าข่ายลูกหนี้ ซึ่งทั้งห้องมีเพียงสองคนนี้เท่านั้น
4 A4 x( o9 Q/ Rเหตุ ที่พลอยไม่เคยรังแกผม ไม่ใช่มาจากใจจริงเสียทีเดียว แต่เพราะเธอเข้าใจดีว่าภูมิเป็นคนไม่ชอบความรุนแรง จึงอ่อนโยนต่อผมเพื่อเอาใจภูมิ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพื่อว่าภูมิจะได้ช่วยเธอทำการบ้านและรายงานไง ด้วยเหตุนี้ภูมิจึงเข้าใจว่าพลอยคือแม่พระท่ามกลางหมู่มาร เขาหลงรักพลอยโดยบริสุทธิ์ใจ ขณะที่เบื้องหลังแล้วพลอยแอบคบหากับกันย์ ทุกคนมองออกว่าภูมิถูกหลอกใช้ บางครั้งพลอยยังถือดีเอางานส่วนของกันย์มาให้ภูมิทำด้วยซ้ำไป แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครกล้าเตือนเพราะมันเป็นเรื่องพูดลำบาก เธอบอกให้ภูมิเลิกยุ่งกับเธอช่วงใกล้จบการศึกษาเพราะภูมิใกล้หมดประโยชน์ เข้าทุกที
`& d3 H- U; P( fต่อ มาพลอยท้องกับกันย์หลังจบการศึกษาไม่นาน กันย์บังคับให้พลอยทำแท้งแต่เธอปฏิเสธเพราะเธอรักกันย์สุดหัวใจและมองว่า เด็กในท้องสมควรได้เกิดมาเป็นพยานรัก เธอวาดหวังว่าจะได้แต่งงานกัน
3 @5 V! [; P) n
ทว่า โชคไม่ดีที่เธอคิดไปเองฝ่ายเดียว กันย์ปฏิเสธทุกอย่างและหนีหายออกจากชีวิตเธอไป แต่ถึงอย่างนั้นพลอยก็ยังเลือกที่จะเก็บเด็กเอาไว้ ด้วยหวังว่าหากเด็กเติบโตสักหน่อยแล้วพาไปพบกันย์อาจทำให้ใจอ่อนลง แต่ไม่ทันถึงเวลานั้น พ่อและแม่พลอยก็รับไม่ได้ พลอยถูกพ่อตบตีโทษฐานทำให้เสื่อมเสียถึงวงศ์ตระกูล พลอยซึ่งอยู่ในภาวะถูกกดดันจากรอบข้างรู้สึกไม่เหลือใคร จึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านบากหน้าไปหาภูมิ ซึ่งขณะนั้นภูมิเองก็กำลังลำบาก หลังหญิงชราล้มป่วยและเสียชีวิตลง เหล่าลูกหลานแท้ ๆ ก็ต่างกลับมาแย่งชิงสมบัติและยึดบ้านที่ภูมิอาศัย ทั้งภูมิและพลอยจึงกลายเป็นเทวดาตกสวรรค์ในเวลาไล่เลี่ยกัน 2 t# Z3 S$ a) H
แต่ ภูมิก็พิสูจน์รักแท้ด้วยการยอมเป็นที่พึ่งทางกายและทางใจให้พลอย เขานำเงินก้อนสุดท้ายที่ติดตัวให้พลอยเป็นค่าทำคลอด ทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำ ทั้งเป็นเด็กเสิร์ฟ ทำงานร้านสะดวกซื้อเพื่อหาเลี้ยงพลอยและเต็มใจเลี้ยงลูกที่เกิดจากกันย์โดย ไม่รังเกียจเดียดฉันท์ ภูมิเรียน กศน. จนจบและเข้าศึกษาต่อที่ม.บำรุงราษฎร์ เพื่อเรียนและทำงานพร้อมกันเช่นเดียวกับผม ปัจจุบันเขาเป็นหนุ่มโรงงานย่านนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งในภาคตะวันออก วันนี้เขาลางานมาเพื่อทำธุระทะเบียนนักศึกษา เราจึงบังเอิญได้พบกันนั่นเอง
+ F1 m7 a- i1 Y8 ^- M- h8 b.
+ x) U7 B' z2 M. I& D& ^: N0 q.2 T) Y I: Z. _
.7 k% h7 @$ B6 S l3 a
ใน ที่สุดผมก็เดินทางมาถึงที่พักของภูมิ ซึ่งเป็นห้องเช่าตึกแถวสามชั้นโทรม ๆ ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัย สะท้อนถึงรายได้โดยประมาณและความเป็นอยู่ของเขา ดูเหมือนการที่ผมเอารถยนต์ราคาแพงมาจอดแถวนี้จะทำให้กลายเป็นจุดรวมสายตาของ ผู้พบเห็นจนผมรู้สึกประดักประเดิด 9 w0 ]; S7 e9 K L$ T
ระหว่างขึ้นตึกมีสาวโรงงานวัยราวยี่สิบปลาย ๆ คนหนึ่งเดินสวนกับเรา ผมได้ยินคำพูดในหัวเธอที่แสดงถึงความร่านเงียบ เธอจ้องจะหาโอกาสงาบภูมิอยู่เหมือนกัน ติดแต่ตรงที่มีเมียมีลูกแล้ว แม้ภูมิจะดูไม่เต็มบาทอยู่บ้าง แต่โดยรวมแล้วรูปร่างหน้าตาและความหนุ่มก็ถือว่าทำให้เป็นขวัญใจสาวโรงงาน ย่านนี้ได้ไม่ยากนัก อย่างไรก็ตามเป้าหมายของเธอคงเป็นได้เพียงฝันกลางวันเพราะภูมิไม่ใช่คนเจ้า ชู้ : K) d, d- o W$ r2 k
“พลอย เปิดประตูหน่อย” ภูมิเคาะประตู 1 }1 A( L2 t% Q1 M3 I* y
ผม ได้ยินเสียงลูกบิดหมุนดังแกร๊ก เป็นการสื่อว่าจัดการให้เรียบร้อยแล้วแต่ต้องเปิดเข้ามาเอง ภูมิถอดรองเท้าและผลักประตูเข้าไปเบา ๆ ส่วนผมยืนรอเชิงด้านนอก ยังไม่กล้าเข้าไปจนกว่าเจ้าของห้องจะเอ่ยปากเชิญ
5 W5 t" c- G: H“มี เพื่อนมาเยี่ยมแน่ะ จำได้ไหมว่าใคร” ภูมิยิ้ม ขณะที่พลอยกำลังนั่งสอนให้ลูกน้อยวาดรูปด้วยสีเทียนอยู่เพลิน ๆ เธอหันมาทางผมด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ เพราะผมเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว
9 h* H }4 @" ^% B$ K5 ~“เต๋อรึเปล่าน่ะ” เธอเผยอปากด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
, z& ^4 m9 Q* q6 r1 W+ Y
“ถูก ต้องแล้ว คุณวิหค อรุณทอแสง หล่อจนจำแทบไม่ได้ใช่ป่ะล่ะ” ภูมิพูดเฉลยยังไม่ทันจบประโยคดี พลอยก็ลุกพรวดวิ่งกรี๊ดกร๊าดเข้ามาจับมือผมด้วยความดีใจออกนอกหน้า - x& W+ ^4 G- T8 K
“ไป ไงมาไงเนี่ย! เจอกันที่ไหน!” พลอยจูงมือให้ผมเข้ามาในห้อง เธอถามถึงที่มาอย่างสนอกสนใจ ขณะที่ผมให้ความสนใจกับตัวเธอและข้าวของภายในห้องมากกว่า พลอยแต่งตัวสวยเกินความจำเป็นในย่านที่พักแถบนี้ และถึงแม้สภาพห้องเช่าจะคับแคบ เครื่องใช้ไฟฟ้าก็มีเพียงโทรทัศน์เครื่องเล็กกับพัดลมเก่า ๆ แต่เครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งกลับตรงกันข้ามกับภาพรวมของห้อง มันล้วนแต่เป็นสินค้าราคาแพงเกินไปสำหรับหนุ่มสาวโรงงาน
2 w; P, ^* u9 k) ^6 ?" U. y“นี่น้องเก่ง ไหว้คุณอาสองคนรึยัง คุณอาอีกคนชื่ออาเต๋อนะ” พลอยหันไปหาลูกชาย
: \1 v" Y' L/ `- D9 y
“สะ หวัดดีคับ อาภูมิ อาเต๋อ” เด็กชายวัยห้าขวบก้มหัวไหว้อย่างอ่อนน้อม แสดงว่าผู้ปกครองปลูกฝังมารยาทและอบรมบ่มนิสัยมาเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม มันน่าแปลกตรงคำว่า “อาภูมิ” ผมหันไปสบตากับภูมิ แต่ดูเหมือนเขาจะเซ่อจนตีความไม่ออกว่าผมต้องการสื่ออะไร น้องเก่งเอารูปวาดสีเทียนโชว์ให้ภูมิดูตามประสาเด็ก
& g" ~* b7 D" g“วาดเก่งนะ” ผมชมเพื่อเสริมบรรยากาศอันดี แต่ดูเหมือนจะคิดผิด
8 M4 a' G8 E! k V: T7 d5 G
“เหมือนพ่อเขาแหละ” คำตอบจากพลอยทำให้ภูมิเงียบไปชั่วขณะ ผมสังเกตได้ว่าภูมิกำลังปิดซ่อนอารมณ์บางอย่าง
& A$ n8 y" }# T0 t3 iชักได้กลิ่นบางอย่างที่ไม่สู้ดีนัก บางทีอาจมีเรื่องทำให้ผมต้องเข้าไปก้าวก่ายเข้าจนได้
! @; |2 f$ H5 T5 i* s3 N.
# v, ~5 R3 n1 h% Z9 F7 C4 w3 X.6 u5 a9 G B; w, X
./ V# W8 X8 \( N* A' t2 Y [
พลอย อาจไม่ใช่คนที่จริงใจกับใครเต็มร้อยตั้งแต่ไหนแต่ไรทั้งกับผมและภูมิ แต่อย่างน้อยความจริงใจก็น่าจะเกินร้อยละเจ็ดสิบ เห็นได้จากที่เธอสั่งอาหารอีสานชุดใหญ่มาเลี้ยงและต้อนรับขับสู้ผมเป็นอย่าง ดี ซึ่งเป็นการให้เกียรติแฟนทางอ้อม นับว่าน่ายกย่องทีเดียว เราสามคนต่างพูดคุยถึงวันวานอันหวานชื่นสมัยเป็นนักเรียนนุ่งขาสั้นอย่างออก รสชาติ ภูมิเป็นคนฉลาดที่เลือกยกแต่หัวข้อที่พอจะคุยกันได้เพราะเข้าใจว่าผมมี ประสบการณ์ในรั้วโรงเรียนที่น่าจดจำน้อยกว่าใครเพื่อน ส่วนพลอยพอติดลมบนก็ขุดขึ้นมาเล่าได้ร้อยแปด ตั้งแต่นินทาครูบาอาจารย์ยันถึงเรื่องตำนานผีสางภายในโรงเรียน ประเด็นสนทนาลุกลามไปเรื่อยและไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงง่าย ๆ เรียกได้ว่าเพลินจนลืมเวลา
- D- W: y1 Y" K5 L7 ` i9 v, X( Y5 j“สามทุ่มแล้วนะ น้องเก่งต้องนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน” พลอยหันไปมองนาฬิกา
$ r9 S2 \* X1 v: T1 X$ `) h0 e
“ผมควรจะกลับแล้วละ ขอโทษนะที่รบกวนนานไปหน่อย” ผมชิงพูดขึ้นมาเองเป็นการแสดงถึงความรู้จักกาลเทศะ : z3 ^7 }5 R& ^+ y
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ค้างที่นี่สักคืนก็ได้” พลอยพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี อาจเป็นเพราะรสเสวนาที่ผ่านมาทำให้หัวใจอิ่มเอม
8 E `) h1 G+ N: c“แต่. . .” แน่ละ ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
6 C3 y/ P# [3 y q“นั่ง ดื่มกับภูมิสักหน่อยสิ แหม. . . นาน ๆ ทีเพื่อนผู้ชายคุยกัน เอาอย่างนี้ เดี๋ยวเรากับน้องเก่งจะไปขอนอนห้องเพื่อนข้าง ๆ สักคืน จะได้คุยกันตามประสาผู้ชาย”
) K' V; R& h) V6 c/ y/ H“ไม่ดีกว่า แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว” ผมแบ่งรับแบ่งสู้
& S; T& l* |$ r1 s7 d% V3 W
“ค้าง ที่นี่เถอะเต๋อ นานทีปีหนนะ พรุ่งนี้ภูมิเข้าสายได้ ถ้าพลาดก็ไม่รู้จะได้เจอกันอย่างนี้อีกเมื่อไหร่” ภูมิตอกย้ำอีกเสียงหวังให้ผมสบายใจยิ่งขึ้น
7 e: V0 R g3 f2 b9 E* oใน ที่สุดผมก็ตอบรับด้วยความเกรงใจ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากหาโอกาสอยู่กับภูมิตามลำพัง เผื่อจะได้ความคืบหน้าเกี่ยวกับพวกจตุรเทพ รวมถึงมีเรื่องที่ผมอยากถามภูมิ ซึ่งคงไม่สะดวกใจหากพลอยยังอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ไม่น่าเชื่อว่าพลอยจะเป็นฝ่ายเชื้อเชิญผมเอง ใจกว้างกับแฟนเพื่อนอย่างคาดไม่ถึง ซึ่งนับว่าหาได้ยากในผู้หญิงทั่วไป นิสัยนี้เป็นข้อดีที่ชูจุดขายของพลอยได้อย่างโดดเด่นกว่าใคร
# ^$ Z. n. M) B! |9 B: B“เดี๋ยวเราลงไปซื้อเบียร์ให้นะ” พลอยตั้งท่าหยิบกระเป๋าเงิน
( M a% `/ a6 U/ P1 _: H“ไม่ต้องหรอก พลอยเลี้ยงผมตั้งเยอะ เดี๋ยวผมลงไปซื้อเอง จะได้ซื้อโฟมล้างหน้ากับครีมอาบน้ำด้วย ไม่ได้เตรียมมาเลย”
# t& H5 i3 d7 N# {6 k“งั้นก็แล้วแต่เต๋อแล้วกัน. . .ตามสบายนะสองคน น้องเก่งคะไปนอนกันดีกว่าค่ะ” เธออุ้มลูกออกจากห้องไปพร้อมส่งยิ้มให้ผมกับภูมิ# t6 U3 K. K& O _
.- L% {, N# H6 D( [
.
* b4 J$ n* Y8 X# E* P! q( V3 O. J# m.1 h$ M# a! N7 L, n! G6 R6 {
.3 u% [1 P4 N+ `: d! S, a' Y/ k( c
.
. {* v, C3 N; T3 W+ Nขณะ ผมกำลังหยิบเบียร์และเลือกอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำในร้านของชำหน้าห้องเช่า ก็ต้องสะดุดหูเมื่อได้ยินเสียงคุยกระซิบกระซาบตรงโต๊ะม้าหินหน้าร้าน คลับคล้ายคลับคลาว่ามีชื่อภูมิอยู่ในประโยค ผมจึงใช้โทรจิตขยายกำลังเสียงให้รับรู้ได้สะดวกขึ้น
. q8 |0 V1 ]& L( C$ L“เนี่ย วัน ๆ เมียก็ไม่ทำอะไร เกาะผัวแดก” ป้าเพิ้งวัยราวหกสิบนุ่งผ้าถุงท่าทางเป็นเจ้าของร้านพูดพลางหยิบถั่วลิสงทอด เคี้ยวอย่างเพลินปาก
~' g8 v1 u" T9 V# R6 U0 S$ {
“อี ตาภูมิอะไรเนี่ยก็โง๊โง่เนอะป้า เอาลูกเขามาเลี้ยง เมี่ยงเขามาอมแท้ ๆ อายุยังน้อยหน้าตาก็ดี ทำไมมาเอาแม่ม่ายเด็กใจแตกลูกติด” คู่สนทนาสาวโรงงานวัยกลางคนเสริม ช่างเข้ากับกับขาเม้าธ์ผู้พี่ได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย 0 D: D0 C3 F8 B$ p I- `$ C5 n
“แหมเอ็ง ผู้ชายโง่จะเพราะอะไรซะอีกละ ถ้าไม่ใช่ติดหอย” ป้าเพิ้งสรุป ทั้งสองหัวเราะคิกคัก ๆ / \0 G$ d/ _8 F5 F) H: V- \! c1 }
“โอย เม้าธ์มากคอแห้ง หาอะไรเย็น ๆ ดื่มกันหน่อย โค้กสักขวดไหม ป้าเลี้ยงเอง” เธอลุกขึ้นเดินไปยังตู้แช่เครื่องดื่ม
( P; O4 {& O7 D9 s# _/ x" f2 b# l“ป้าคะ ตักบาตรอย่าถามพระสิ เร็ว ๆ นะป้าเดี๋ยวหนูลืม กำลังมันส์” สาวโรงงานสนองอย่างไม่เกรงใจ
+ [0 C0 ?5 j1 ?5 N4 w4 }! G“เอ้านี่ คนละขวด” ป้าเพิ้งวางขวดเครื่องดื่มสองขวดลงบนโต๊ะ
% }" b# {4 A( v8 y0 {5 ]
“เดี๋ยวสิป้า ป้าเอาน้ำส้มสายชูมาทำไม”
+ N9 u) K. \* n o5 B; |“. . .ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะเอ็ง” ป้าเพิ้งงงกับตัวเองแต่มือก็เปิดขวดไปแล้ว
# k: ?1 c L+ O6 Z1 p1 t( a“แล้ว ทำไมหนูต้องหยิบขึ้นมาด้วย อะไรกันเนี่ย!!” ทั้งสาวโรงงานและป้าเพิ้งซดน้ำส้มสายชูไปครึ่งขวดก็เกิดอาการสำลัก แสบคอจนทนไม่ไหว จากนั้นก็อาเจียนพุ่งพรวดออกมาใส่หน้ากันและกัน/ ]4 S# S, Y9 Q3 z4 l$ q& d
.5 v; ]& p% q4 i
.
“หวังว่าได้กลั้วคอแล้วลมปากคงจะสะอาดขึ้นนะครับ” ผมวางเงินค่าของทิ้งไว้แล้วเดินออกจากร้าน
?6 c0 f. v1 \8 f2 P. T/ I9 F0 vผมกลับเข้ามาในห้อง อีกครั้ง จัดการอาบน้ำเรียกความสดชื่นสบายตัวกลับคืนมา ภูมิเปิดโทรทัศน์ให้ผมดูฆ่าเวลาขณะให้รอเขาอาบน้ำต่อ แต่ผมไม่อยากดูรายการช่วงดึกเท่าไหร่ สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคืออนุสรณ์รุ่นฝุ่นจับที่วางไว้ชั้นล่างสุดของชั้น วางของ ผมหยิบมันขึ้นมาปัดฝุ่นและพลิกไปยังหน้าของม.3/3 รุ่น 40 ตั้งใจจะเปิดผ่านลวก ๆ เพราะคิดว่าก็คงไม่ต่างกับเล่มที่ได้มาด้วยการสะกดจิตนายทะเบียนและเล่มของ คนอื่น ๆ แต่เล่มที่ภูมิมีอยู่นั้นผมเชื่อว่าไม่เหมือนของเพื่อนคนอื่นแน่นอน . . . ภูมิแปะรูปผมเพิ่มเข้าไป เขาเขียนข้อความเพิ่มไว้ว่า “รุ่น 40 มี 36 คน นับเต๋อ วิหค อรุณทอแสง เข้าไปด้วย” . . . ผม ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ได้ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยรู้สึกมานานจนจำไม่ได้แล้ว ละอายใจที่บ่ายนี้มัวแต่คิดถึงตัวเองจนเกือบละเลยเจตนาดีของภูมิ . . . “หนาว จังเต๋อ” ภูมิออกมาจากห้องน้ำ ผมรีบปิดหนังสือรุ่นเก็บเพราะเพิ่งรู้สึกได้ว่าไม่เป็นการสมควรถือวิสาสะแม้ มันจะไม่ใช่ไดอารี่ก็ตาม 2 c4 ^4 z1 ^' U! ~
“อยากดูก็ดูไปสิ ฮะ ๆ รอภูมิใส่เสื้อก่อนนะ เดี๋ยวนั่งดื่มกัน” " Q9 M0 V' }& H d' D" C$ w0 W& h- X
ภูมิ นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ทำให้ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาเป็นคนซ่อนรูป หุ่นเรียบแบนแต่กล้ามเนื้อแข็งแรงต่างจากสมัยเรียนด้วยกัน นั่นคงสะท้อนให้เห็นว่าห้าปีที่ไม่เจอกันเขาต้องอาบเหงื่อต่างน้ำทำงานหนัก แค่ไหน เขายอมทิ้งอนาคตที่จะเอาดีสายวิชาการซึ่งพรั่งพร้อมด้วยเกียรติยศทางสังคม ทรัพย์สินที่ผมบันดาลขึ้นได้ด้วยอาศัยพลังพิเศษไม่สามารถเทียบได้กับความ อุตสาหะเสียสละอันเปี่ยมล้นที่ภูมิมอบให้สองแม่ลูก เราคงมีอะไรต้องคุยกันเยอะทีเดียว
$ h6 ~" @0 ]2 H. o6 r/ x6 I.( ?3 F# R9 d0 _4 i5 d
.
) A* J+ A- F$ H+ S. m.. e4 m5 S$ e2 a2 x+ K
“ดูน้ำหวานสิ เปลี่ยนชื่อเป็นไอช่าแล้ว สวยเช้งเลยเต๋อว่าไหม” ภูมิพูดชวนให้ผมมองไปยังรายการโทรทัศน์ที่ไอช่าเป็นพิธีกร 9 h( i5 n8 |' z! W
“อ๊ะ. . . ขอโทษนะเต๋อ ภูมิลืมนึกไป เปลี่ยนช่อง ๆ” ดูเหมือนเขาจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าแม่โพแดงจอมแสบนี้ผูกพันกับผมด้านติดลบ แต่ผมไม่ติดใจอะไร
6 _0 _- l z! a% B& B“ช่างเถอะภูมิ ว่าแต่นายจำกลอนจตุรเทพได้ไหม”
$ {1 k3 \: y; l" g3 ]7 i
“คุ้น ๆ อยู่นะ แต่นึกไม่ออกอ่ะ” เขาเกาศีรษะ 4 Q+ B& m8 {: k& z( d! J
“โพ ดำฤทธิ์ร้อนแรง...ต่อซิ” ผมขึ้นต้นให้ พลางขอชนแก้วเพื่อเร่งเร้าให้เขาคิดว่าเรื่องที่พูดคุยต่อไปนี้เป็นเพียง เรื่องสนุก ๆ ปิดบังวัตถุประสงค์ที่ซ่อนไว้ 6 J5 q3 L7 _& l0 x C/ b3 }
“อีกโพแดงแฝงคมหนาม...ท่อนนี้ของน้ำหวานใช่ไหม!” เขายิ้มร่าเหมือนได้เล่นเกมปัญญานิ่ม
4 v7 H7 ?4 g& \ |9 e: k2 I“ข้าวหลามตัดสัตว์สงคราม ดอกจิกนามมารคราบคน” เราต่อกลอนพร้อมกันจนจบและระเบิดหัวเราะออกมา
0 s% t7 u; S* N p' i+ f6 j“ไม่ น่าเชื่อเลยเนอะว่าตอนนั้นเราจะทำเท่กันไร้สาระแต่เป็นตุเป็นตะได้ขนาดนี้” ผมสรุปเกมอารัมภบทสั้น ๆ ก่อนเข้าสู่ประเด็นคำถามที่แท้จริง
9 y& U0 {, k/ C
“ว่าแต่. . .นายพอจะรู้ไหมว่าจตุรเทพของเราทำอะไรกันอยู่ นอกจากไอช่า” # l6 E" o, z/ X
“ไม่รู้หรอกนะ เต๋ออยากเจอพวกเขาเหรอ” ภูมิถาม
- g [2 L; a c4 Y0 f“ก็ทำขายตรงนี่ เลยอยากตามหาเพื่อนเก่า ๆ เผื่อใครรวยจะได้ให้ช่วยซื้อของเพิ่มยอดขายซะหน่อย”
7 l* L* J5 s x. }# W& ^“และ ตอนนี้ทุกคนน่าจะเรียนมหา’ลัยกันแล้ว แต่ผมลองเสิร์ชตามอินเตอร์เน็ตแล้ว ไม่พบข้อมูลของพวกผู้ชายในมหา’ลัยไหนเลย” ผมนำร่องให้อีกนิด อยากฟังความเห็นจากผู้รอบรู้อย่างภูมิ
, r2 x' ^8 o* v/ S' _“ภูมิว่าเต๋อคิดอย่างนั้นมันแคบไปนะ” เขาทำหน้าจริงจัง
3 X6 w7 V. q& `$ m) X% Q7 o
“การ ศึกษามันมีตั้งหลายแบบ จบม.ปลาย ก็ต่อปวส.สายอาชีพเป็นอนุปริญญาได้ หรือไม่ก็อาจเรียนในระดับวิทยาลัยเน้นหนักวิชาชีพ เรียนแผนพิเศษอะไรทำนองนี้ มันมีตั้งหลายแบบนะ”
# K7 ^5 L: U- W2 A; }/ {# G+ m“แต่ ก็อย่าลืมว่า สุดท้ายแล้วเขาอาจจะไม่ได้สังกัดสถาบันใดเลยก็ได้ บางคนอาจเลือกเส้นทางชีวิตฝ่ากระแสหลักที่ทุกคนต้องทำตาม” เขาสรุปทิ้งท้าย
1 ^9 c0 j* _$ ^% ?/ I' ^8 P1 vช่าง สมกับเป็นผู้มีวิสัยทัศน์ทางการศึกษากว้างไกลจริง ๆ จริงสินะ ผมอยู่ในกรอบคำว่ามหาวิทยาลัยมากเกินไปจนลืมนึกถึงตรงนี้ การได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับภูมิช่วยลับคมความคิดผมให้เฉียบขึ้น มากทีเดียว อย่างไรก็ตามนาทีทองย่อมมีจำกัด เพราะผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าภูมิเป็นค่อนข้างคออ่อนกว่าที่คิด พอเมามากเข้า คำพูดกับความคิดเริ่มไม่ปะติดปะต่อกัน เข้าเริ่มวิพากษ์จุดอ่อนของระบบการศึกษาไทย โยงไปถึงระดับนานาชาติ แถมยังลากเข้าหัวข้ออภิปรัชญาและความจริงแท้ของจักรวาลได้เป็นต่อยหอย ขั้นสุดท้ายเขาพูดกับผมเป็นภาษาอังกฤษล้วน พฤติกรรมดังกล่าวชี้ให้เห็นว่าผมควรจะเก็บขวดที่เหลือและหยุดการดื่มเพียง เท่านี้ก่อนที่เขาอาจจะคิดสมการล้างโลกขึ้นมา4 P9 Q( u5 W$ E
.3 ` |. I4 R4 V/ c5 a
.
7 V+ d2 D& N! N: Y. C" R.
ผม จัดการพาเขาไปอาเจียนลงคอห่านเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น เห็นผลทันตาเพราะเมื่อถึงเตียงเขาก็กลับมาสื่อสารด้วยภาษาไทยได้เสียที ปัญหาของผมกระจ่างไปแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลาไขปัญหาของเจ้าตัว
5 M" F, L8 g u# r2 X# sท่ามกลางความมืดมิดหลังจากปิดไฟ ผมตัดสินใจเปิดประเด็นคำถามแรกขึ้นมา
8 U& i% d j3 |" T! z, Y5 m) w
“ภูมิ ถามอะไรหน่อยสิ”
' M5 f! m. k# i) u0 ~* g% G0 w* J“. . . . . . . .” ภูมิไม่ตอบสนอง ไม่ใช่เพราะหลับแต่น่าจะเพราะฤทธิ์น้ำเมาทำให้เลอะเลือนมากกว่า
$ Z8 [, E) y: N. F$ r0 ]“ตอนนี้พลอยทำงานอะไรเหรอ”
% y' N; z2 w4 S+ a: z
“. . . . . . . . . . .”
! ?) S( \% p. D [; O2 E4 ]# Z; a' e“นายเลี้ยงพลอยกับเก่งด้วยตัวคนเดียวใช่รึเปล่า”
1 a3 m( j, a; }+ ]* k$ g- c“. . . . . . .พลอย เขาต้องเลี้ยงลูก ไม่งั้นใครจะเลี้ยง” ภูมิตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
' B/ D% Q( K0 p% ~7 v
“ถ้างั้น เครื่องสำอางแพง ๆ นั่นหมายความว่ายังไง” ผมถามต่อ # M, d6 ^, M% |: t/ y
“. . . .ผู้หญิง. . .ก็รักสวยรักงาม. . . .เรื่องธรรมชาติ”
- H2 [, l `3 L1 Q9 l- A( h“เฮ้ย! ตอบให้สมเหตุสมผลเหมือนตอนถามเรื่องจตุรเทพสิ! นายกำลังหลงทางหรือเปล่า” ผมลุกขึ้นมาครึ่งตัวและเขย่าตัวภูมิเพื่อให้รู้สึกว่านี่เป็นคำถามที่ไม่ ต้องการคำตอบขอไปที
% I2 r) v' p7 k3 ]; l
“. . . .หลงทาง. . . ยังไง” ( @, M8 }$ H4 P9 v: k! A
“เหมือน สมัยเรียนไง พลอยใช้นายเป็นเครื่องมือ อย่าหลอกตัวเองอีกเลยภูมิ นายเอาตัวเองมาผูกพันกับผู้หญิงคนนี้นานเกินไปจนอนาคตมืดมัวแล้วรู้ไหม ทำไมคนอย่างนายต้องมาเป็นหนุ่มโรงงานในวัยเรียนอย่างนี้ด้วย ใช้ศักยภาพตัวเองให้คุ้มค่ากับที่มีอยู่หน่อยสิ” 0 ~4 c: k" w! m$ D; c: n; B& y% M1 i4 }
“เต๋อ...อย่าพูดแบบนี้ ภูมิไม่ชอบ” ภูมิตอบเชื่องช้าแต่น้ำเสียงหนักแน่นขึ้น * `- `2 e' }% G, y8 E
“งั้นขอถามอีกอย่างเดียว”
( v8 N' J2 G2 p* ?: m; \7 H“. . . . . . . . . . . . . .” ภูมิเงียบเหมือนกับตั้งใจรอฟัง9 V; z9 R9 C8 z4 I' k$ g
.
5 g, R4 F( y; Z9 Q! p.5 y: c$ F5 R$ L
.
% f {( E! L7 x: S4 l6 L m- v( _+ H“ทำไมพลอยให้น้องเก่งเรียกนายว่าอาภูมิ ทั้งที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิด”
1 P# n. G6 f" n4 `" [% [. u1 S.
5 v9 Z, y& P! {( s5 d9 |.
, c& ] B$ z, r s. v.
' g0 t1 N7 E6 _( w: b
ดูเหมือนคำถามนี้จะจี้ใจดำเขาจนได้ ในที่สุดภูมิก็ลุกขึ้นจากที่นอนเล่าให้ผมฟังหมดเปลือก " ^2 u: u; _/ b& T* @- [
พลอย ยังลืมกันย์ไม่ได้ ยังเฝ้ารอวันที่จะได้พบกับกันย์อย่างสมศักดิ์ศรี ถึงได้ซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางแต่งตัวสวย ๆ หลอกตัวเองหลายปีว่ายังคงมีความหวัง ขณะเดียวกันก็ทำใจไม่ได้ที่เคยอยู่ในครอบครัวเศรษฐีกินดีอยู่ดี แต่ต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้ อายที่จะต้องประกอบอาชีพชนชั้นแรงงานทุกชนิด เธอจึงอ้างว่าไม่อยากทำงานเพราะต้องการดูแลลูกอย่างใกล้ชิด ตั้งแต่คบกันมาเกือบห้าปี ภูมิไม่เคยมีอะไรกับพลอยแม้แต่ครั้งเดียว ในสายตาพลอยนั้น ภูมิคงเป็นได้แค่เพียงหลักตั้งมั่นชั่วคราว หากวันใดโอกาสเป็นใจ เธอคงพร้อมตีจากภูมิได้ทุกเมื่อเพื่อไปอยู่กับกันย์ ซึ่งเธอคิดว่าคู่ควรกับคำว่าพ่อมากกว่าภูมิ เธอจึงสอนให้ลูกเรียกว่า “อาภูมิ” นั่นเอง - u% i2 `' O5 u& j! I W/ R3 [
“ตอบให้หมดแล้วนะ คราวนี้. . .ภูมิจะถามเต๋อบ้าง” ภูมิมองหน้าผมด้วยสติเลอะเลือน
4 j+ o, t5 l% g* [) ~, o& W“ได้สิ ว่ามา” ผมผายมือเชิญให้พูดออกมา
+ g: y/ }5 B% f- C“ทุกวันนี้ภูมิยังดีไม่พอใช่ไหม”
( f% V# ]+ _, G8 o6 q1 U. e- }7 d( q5 g
“นายต้องถามพลอย ไม่ใช่ผม” ; H4 W5 m- ~% ^3 o- y* r
คำ ตอบของผมคงแทงลึกตัดขั้วหัวใจเจ้าตัว ภูมิระเบิดน้ำตาออกมาราวกับภูเขาไฟปะทุ แย่จริง ผมที่เป็นฝ่ายมีสติมากกว่าไม่น่าจะใช้คำพูดแบบนี้กับคนเมาเลย รู้ ๆ อยู่ว่ามันเป็นสภาพต่างจากตอนมีสติ . y9 ^/ q* {' _" p0 N
ไม่ รู้จะปลอบใจภูมิอย่างไรนอกจากสวมกอดโดยปราศจากคำพูด ผมอยากให้เขาร้องไห้สุดพลัง ปลดปล่อยความเครียดพรั่งพรูออกมาให้หมด หลังจากต้องสวมบทบาทพ่อพระยิ้มสู้ทุกปัญหาผิดมนุษย์มนาเป็นเวลานาน9 t3 ?8 T+ h( j
.
! t4 `% [0 v0 d E9 F7 g& K( o: `6 ^.
7 {* A. Y/ \* z7 m |; b" f# {4 b" m9 i.
. M3 I8 R# \* K8 ~; |& g8 Zผมปล่อยตัวอยู่อย่างนั้นสักพัก ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น3 R; |+ Z$ t' D: s
.2 T& }( x( } t& Y" A$ E
.
1 f$ p8 l) Z6 p9 P# A., W( Q" N: a7 Z) i
ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เข้าจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว
% _! m. F% q) n/ u$ u& o. H.. }1 q% N! P- e# a# Q! R: L
.
) W0 S2 ^3 w$ s1 I$ P.. l9 E* M. }0 \: I
.+ E9 y2 ~4 c( A& [7 o
ภูมิจูบผม!4 i- K9 p& Q1 |) {- z
.
. f' g; O! p$ O l& S.
$ V0 N3 m5 m8 K% o+ \.
3 X2 m4 U' a4 I b.$ X9 O8 |3 L4 O1 G7 m- f% P
“เฮ้ย! ทำอะไร!” ผมดิ้นขัดขืน แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเลย ภูมิจับผมกดคร่อมกับที่นอนและยังคงไม่ยอมปล่อยริมปากที่ประกบแน่นด้วยกัน แรงจากคนที่ทำงานหนักอย่างเขาเยอะกว่าผมจนยากเกินรับมือไหว 9 _( o6 B6 c; E
ระดับ แอลกอฮอล์ในเลือดข้างในตัวผมทำให้การโอนถ่ายจิตเข้ายึดครองสติไม่ใช่เรื่อง ง่ายในเวลานี้ ก็ใครจะไปรู้ว่าต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ผมจึงดื่มเข้าไปซะเยอะ “ตั้งสติหน่อยภูมิ!” ปากที่ประคบกันอยู่ทำให้ผมส่งเสียงได้แค่อู้อี้ ๆ ขณะที่ภูมิยังไม่ลดละ พยายามสอดลิ้นเข้ามาให้ได้ ผมรวบรวมพลังสุดลมหายใจ ผลักหน้าเขาออกไปเพื่อให้ปากผมสามารถเปล่งเสียงได้ . . . “ภูมิ! นายทำกับผมไม่ต่างจากคนอื่นเลยนะ!!” . . . ภูมิชะงักลงเมื่อได้ยิน ปล่อยตัวผมให้คลายจากการกดรัด . . เขาเอ่ยคำว่า “ขอโทษ” เบา ๆ และล้มตัวลงนอน . . . คืนนั้นเรานอนหันหลังให้กัน เป็นความรู้สึกที่อึดอัดทรมานจนอยากให้มันผ่านไปโดยไว . . . . ผมคงต้องรีบทำอะไรสักอย่างเพื่อภูมิ อยากให้เขาหลุดพ้นจากวงจรอันแสนกล้ำกลืนฝืนทนที่เป็นอยู่นี้ 3 f& o; C y% L0 E. D- J% v# \- k
รุ่งเช้า ผมตื่นก่อนภูมิและตัดสินใจออกเดินทาง โดยทิ้งโน้ตบอกเขาไว้ว่าจะกลับมาอีกครั้งตอนเย็น ผมลัดคิวล้างแค้นโดยหมายหัวกันย์ขึ้นก่อนรายอื่นเพื่อจัดการปัญหาระหว่างสาม คนนี้ให้เสร็จสิ้น ข้อมูลที่ได้จากเฟสบุ๊คของวีช่วยให้ผมรู้ว่าตอนนี้มันเรียนที่ไหนอยู่คณะ อะไร ใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงผมก็ถึงที่หมาย . . . “พี่กันย์ อยู่นี่ครับ” เด็กที่ถูกผมสะกดจิตให้พามาถึงตัวกันย์เปิดประตูให้และโค้งขอตัวลา ที่นี่คือห้องวาดรูปห้องหนึ่งในคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่เต็มไปด้วยฉากขึงผ้าใบ กระป๋องสี และรูปปั้นประติมากรรมเรียงรายทั่วห้อง กลิ่นสีและสารเคมีฉุนเตะจมูก . . . “ใครเข้ามาน่ะ ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” กันย์หันหลังพูด เรียวนิ้วจับพู่กันบรรเลงลายเส้นพริ้วไหวไปมาบนผืนผ้าใบอย่างไม่ยี่หระ
% c+ i5 n; K1 E, \% j“ผมมาเยี่ยมนายน่ะกันย์ ได้ข่าวว่าฝีมือวาดรูปแนวแอบสแทรคโดดเด่นจนคว้ารางวัลระดับประเทศเลยนี่”
; T. k4 y* Y$ j3 ~: v
“นาย เป็นใคร” กันย์หันมาทางผม เขาเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว ทว่าไฝใต้ตาก็ยังคงเป็นเอกลักษณ์ โครงหน้าหวานละมุนคล้ายผู้หญิง โครงร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเกลี้ยงเกลาตามแบบฉบับผู้ดีมีสกุลรุ่นชาติ เขาไว้ผมยาวและรวบไว้ด้านหลังสะท้อนถึงบุคลิกตามสาขาที่ร่ำเรียน & s1 Y! m, n+ j9 `; b5 q) Y2 y# a( X
“ลืมเพื่อนเก่าแล้วรึ” ผมกระตุ้นให้เขานึกออกด้วยตัวเอง , @/ @" U, J5 K% J( q9 U" t8 O
“ฉัน ไม่นิยมจำชื่อคนนอกวรรณะ” เขาหันไปวาดรูปสีน้ำมันต่อ แต่ผมเดินเข้าไปขวางระหว่างผืนผ้าใบ เป็นการบังคับกลาย ๆ ว่าเขาต้องฟังผมเท่านั้น
' x- l' R/ @, J* U6 {“นาย คงไม่ลืมสิ่งที่ทำกับผมไว้หรอกนะ?” ผมหมายถึงหลายครั้งหลายคราวที่เขานั่งสเก็ตซ์รูปภาพตอนที่ผมถูกเพื่อนรุม บังคับให้เปลือยกายล่อนจ้อน บางครั้งก็เป็นคนบงการให้เพื่อนคนอื่นเหยียบย่ำผม โดยอ้างว่าทำเพื่อศิลปะ แต่อย่างไรก็ตามต้องยอมรับว่ากันย์คืออัจฉริยะด้านศิลปะชนิดหาตัวจับยาก กวาดรางวัลทั้งระดับจังหวัดและประเทศจนประกาศนียบัตรและโล่เกียรติคุณสะสม ไว้เต็มบ้าน
4 h; \3 H5 G6 b4 C u“ลาโง่เอ๋ย มันคือศิลปะ นายควรแซ่ซ้องสรรเสริญมากกว่าก่นประณามด้วยความขลาดเขลา”
+ W( P# o( x+ `5 h1 O7 R“ศิลปะบ้านแกสิ!?” ผมเริ่มของขึ้น ผลักฉากขึงผ้าใบล้มตึง ความโกรธปะทุเสียยิ่งกว่าตอนได้รับจดหมายแบล็คเมล์
1 f! q3 P* ]: W3 r, u* ~2 c
“ไม่แปลกที่นายจะไม่เข้าใจ เพราะศิลปะคือสุนทรียรสที่มีไว้สนองอุดมการณ์ของคนชั้นสูงเท่านั้น” เขาพูดต่ออย่างหน้าตาย 9 s q9 M8 h# l4 M" Q3 d/ O. \% N
“ความ คิดผูกขาดวัฒนธรรมสงวนไว้เฉพาะแวดวงชนชั้นสูง มันพังพินาศไปนานแล้วตั้งแต่มีเทคโนโลยีเข้ามา ฉันหรือใครก็มีสิทธิ์ซื้อซีดีโมสาร์ทมาฟัง หรือจะพอใจชื่นชมภาพโมนาลิซ่าในกุ๊กเกิ้ลเอาก็ได้ ดูท่าแกจะยึดติดกรอบความคิดคร่ำครึว่าวิชาจำพวกศิลปะ วรรณคดี ประวัติศาสตร์ มีแต่คนชั้นสูงที่เรียนด้วยรสนิยมเพราะไม่ขัดสนเรื่องปากท้อง แกลำพองเกินไป! ลืมตาดูโลกซะมั่งว่าตอนนี้มันเปลี่ยนแปลงมากไปเท่าไหร่ เลิกอ้างนามสกุลกินบุญเก่าหลอกให้ชาวบ้านยกย่องไปวัน ๆ ซะที! ยุคสมัยที่แกฝันมันจบไปนานแล้ว!! หัดอ่านหนังสือหลากหลายบ้างนะจะโลกทัศน์จะได้กว้างเกินกะลาครอบ!” ผมร่ายยาว ดึงดันเอาชนะความดื้นด้านไม่เข้าท่าของไอ้ผู้ดีแปดสาแหรกที่นั่งเต๊ะไม่รู้ ร้อนรู้หนาวตรงหน้า " J! c3 v: \3 |$ M. v
“อย่า คิดว่าการศึกษาหรือการยกทฤษฎีสวยหรูขึ้นมาอ้างจะสร้างความชอบธรรมให้กับตน เองได้ สายโลหิตยังคงเป็นเครื่องยืนยันถึงฐานะในสังคม ต่อให้นายจบปริญญาเอกและรวยล้นฟ้าก็ไม่ต่างจากสามล้อถูกหวยในมุมมองของพวก เราหรอก” นับว่ากันย์เป็นลูกหนี้คนแรกที่ได้ต่อปากต่อคำกับผมได้อย่างมีชั้นเชิง 7 T) G' Z& F$ @, T
“ถ้า จะพูดให้เข้าใจง่าย ๆ เทพก็คือเทพ มารก็คือมาร แม้จะแตกต่างกันในรายละเอียดแค่ไหน แต่โอปปาติกะเหล่านี้ก็ไม่มีทางย้ายจากภพภูมิที่เป็นกำพืดเดิมของตนได้” กันย์เริ่มโยงไปถึงปรัชญาเชิงศาสนา 0 k0 ^# ~* t. n5 @. H( K/ x8 ]( G
“งั้น เทพอย่างพวกแกมีค่านิยมทำผู้หญิงท้องแล้วทิ้งรึไง รู้ไหมว่าลูกโตจนเข้าอนุบาลแล้ว!! ภูมิกับพลอยต้องมาแบกรับปัญหาที่แกไม่เคยแม้แต่จะเหลียวแล เคยคิดจะส่งเสียเลี้ยงดูลูกในไส้บ้างรึเปล่า!!” ผมหยิบรูปน้องเก่งที่ได้มาจากห้องภูมิ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อร่อนไปยังกันย์ เขาใช้สองนิ้วคีบสู่ฝ่ามืออย่างลงจังหวะ
4 {8 ~2 Q7 H3 {: |& I.
$ t0 f6 p0 v+ d ]3 T.
7 }& [& F! h. U* O* O' ?- a2 | y2 m: Oกันย์ใช้เวลาเพ่ง พินิจรูปน้องเก่งอยู่สักพัก ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในที่สุดเขาก็ลุกจากเก้าอี้ ขึ้นมาอยู่แนวสายตาในระดับเดียวกัน
7 ^) D% J* L! q9 u! k.
" S) N7 M5 g( S, W8 r* o.
. W9 k( n+ g; t) H, ]- ^; j.
9 `7 o2 a: W: J6 `4 q: P0 ^กันย์ฉีกรูปน้องเก่งแยกเป็นสองส่วนแล้วส่งคืนให้ผม3 {5 }3 \/ e4 y Q* F; L$ a
.
# w0 d' z6 U1 L2 v.: V' ^ x+ W4 Q9 t' b
.
" a' B( I- T5 F- T: p# F“หญิง อ่อนต่อโลกนางนั้นเลือกที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้เอง ฉันไม่สามารถรับผิดชอบได้ แม้ฐานะทางบ้านเธอจะร่ำรวย แต่ก็อย่างที่บอกไปว่า ในมุมมองของพวกฉัน ครอบครัวหล่อนก็ไม่ต่างจากเศรษฐีใหม่ที่ตั้งตัวได้จากการถูกหวยรวยหุ้น เราไม่เหมาะสมกันด้วยชาติตระกูล” 0 _$ d! G6 }# ^4 A( k6 Y
“ไม่ เหมาะแล้วแกไปทำเค้าท้องทำไม!! เลิกแถข้าง ๆ คู ๆ ได้แล้วไอ้ผู้ดีสติแตก!!” ผมเริ่มจับจิตของกันย์ได้คร่าว ๆ มันต่างจากกระแสจิตของคนทั่วไป และจากประสบการณ์ที่สะกดจิตคนมาหลายร้อยราย ทำให้ผมรู้ว่านี่เป็นลักษณะคุณภาพจิตของผู้เสพย์ยาเสพติด นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้มันพูดละเมอเพ้อพกด้วยสำนวนเพี้ยน ๆ ; [" c+ f" j0 Z/ i) [5 ~- R
“เจ้า หล่อนก็มีคู่ครองปัจจุบันแล้วนี่ ฐานะก็เหมาะสมกันดี คงมีความสุขตามอัตภาพ แล้วนายจะเดือดร้อนไปทำไมกัน” กันย์ลอยหน้าลอยตายียวนด้วยมาดสงบนิ่ง
3 }( a6 e6 r# v5 U- r* `“ภูมิ กับแกอาจจะพูดไม่รู้เรื่องทั้งคู่ แต่ความเป็นคนของแก มันเทียบกับภูมิไม่ได้แม้ปลายเท้า เขาเป็นลูกผู้ชายมากกว่าแกอีก จำไว้ด้วย!” ผมชักเหลืออดกับเจ้านี่ทุกที ยิ่งเห็นมันวางตัวได้นิ่งเฉยไม่ไหลไปตามเกมยิ่งนึกหมั่นไส้ แต่มันกำลังจะจบลงแล้ว จากที่โต้ตอบเฉือนวาทะกันไปมาทำให้ผมเริ่มจับทางวิเคราะห์บุคลิกของมันได้ และผมจะกำลังจะเล่นกับวิธีพูดที่ใช้โจมตีจุดอ่อนของคนบุคลิกแบบมัน: b( A. F. R) t$ P' s& @/ J! f' ]
.
0 H7 {. N3 `7 j$ z.& q) L/ F1 c( v: e0 Y
.
“จะ บอกอะไรให้อย่างนึงนะ พลอยเล่าให้ฉันฟังว่าเครื่องเคราของภูมิขนาดเร้าใจมาก เทียบกับแกแล้วเหมือนไม้แคะหูแคะฟัน แถมภูมิมีกล้าม มีกล้ามหน้าท้องหกลอน จับพลอยเอากันท่าอุ้มแตงจนถึงสวรรค์ ลีลาเด็ด ๆ แบบนี้ผู้ชายระหงบอบบางอย่างแกทำไม่ไหวหรอก พลอยฝากทิ้งท้ายมาบอกว่าสงสัยลูกชายตระกูลคงนี้มีแต่พวกขี้โรคบ่มิไก๊ ข้างในไร้น้ำยา” ผมมั่นใจว่ามันต้องสะอึกเมื่อได้ยิน7 V. n; u3 b0 n4 n( F
.% D" S! C3 t8 a" Q
.4 G4 m7 y/ B! T, L1 t
. “บังอาจนัก! พวกไพร่!” ได้ผลเกินคาด กันย์หน้าแดงก่ำ พุ่งตรงเข้ามาบีบคอผม % C) h, |* |3 Q S A5 y8 X
“คน สกุล “จิรวรกาล” ล้วนสูงส่งด้วยเกียรติภูมิที่สืบทอดมาหลายชั่วคน!! จะมาถูกไพร่อย่างแกลบหลู่ไม่ได้!!” ผมหายใจติดขัดเล็กน้อยจากแรงบีบ แต่มันก็คุ้มเมื่อเทียบกับความสะใจที่ได้กระชากหน้ากากเจ้าผู้ดีจอมปลอมออก มาได้ ในที่สุดมันก็ลดตัวลงมาเป็นทาสแห่งโทสะระดับเดียวกับผม
0 P0 _6 t0 R& n; }“ถอน คำพูดบัดเดี๋ยวนี้ไอ้ไพร่เลว!!” เขาเริ่มหนักมือขึ้น แต่ก็ถือว่าไม่เกินขอบเขตที่ผมจะออกแรงต้าน พลกำลังของพวกขี้ยาร่างบางจะมาสู้กับคนปกติได้อย่างไร ไม่งั้นพวกนี้มันไม่เล่นปืนผาหน้าไม้กันหรอก
; B9 V) _7 g0 d4 t' x, {
ผม ผลักอกกันย์จนเซถลาไปชนชั้นวางของ ถังบรรจุสีเขียวที่วางไว้หมิ่นเหม่หตกลงมาราดตัวเขาจนท่อนบนเขียวปี๋เหมือน เนื้อตัวเปื้อนเลือดมนุษย์ต่างดาว เขานั่งกองอยู่กับพื้น มึนงงศีรษะจากแรงกระแทกถังสีที่ทำด้วยโลหะ 7 u2 F+ h0 I6 Z3 s, c; Q2 W k( U
“แกเปรียบเปรยว่าตัวเองเป็นฝ่ายเทพ และฉันเป็นฝ่ายมารใช่ไหมกันย์?” ผมย่างเท้าเข้าใกล้เขาทีละน้อย
) V8 E& ~4 E! r4 qส่วน กันย์ยังคงไม่มีสติเข้มแข็งพอที่จะโต้ตอบ ม่านตาผมขยายกว้างขึ้นเมื่อได้สบตากับเหยื่อรายนี้ โทษทัณฑ์ที่มันได้รับคือต้องจัดนิทรรศการศิลปะประจานด้านมืดของตนสู่สาธารณะ . . . . . “ฟังไว้ให้ดีไอ้เทพชั้นต่ำ พญามารตนนี้จะดึงแกลงมาสู่ภพภูมินรกเอง” . . . .
9 I {0 R+ c1 Z) D9 [& j4 v5 X) N9 G& U7 W
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-9-13 19:42:17
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-9-13 20:46:56
โพสต์ 2021-9-13 23:18:27
โพสต์ 2021-9-14 08:35:26
โพสต์ 2021-12-23 22:45:37
โพสต์ 2024-2-11 18:22:25