แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2021-7-28 18:34
+ I7 Y, S7 @% W( L2 B9 I" }0 W* B
9 v9 s# H4 i" Q; n; f7 t0 x1 v
กราฟ กราฟนอนอยู่บนสนามหญ้าของสวนหลังมอ เหม่อมองท้องฟ้าดูเมฆที่ล่องลอยไปมาอย่างเป็นอิสระ กราฟนั้นชอบมองเมฆและจินตนาารว่าตัวเองเป็นเมฆอยู่เสมอ มันช่วยทำให้กราฟผ่อนคลายได้มากเลยทีเดียว ''กราฟ!'' เสียงเรียกชื่อกราฟดังขึ้น ผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งวิ่งมาหากราฟ ''กานต์ บอกแล้วไงว่าอย่าวิ่ง'' กานต์วิ่งมาหยุดอยู่ตรงกราฟพร้อมกับหอบอย่างหนักจากการวิ่ง กราฟรีบลุกขึ้นมาแล้วพากานต์นั่งลงที่พื้นหญ้า เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่หน้าของกานต์ ''ทำไมต้องวิ่งมาด้วยล่ะ'' กราฟถาม ''ก็เราไปเจอนี่มา'' กานต์ยื่นต้นกระบองเพชรมาให้ดู ''น่ารักจัง'' ''เราเห็นมีคนทำตกลงมาจากหอเมื่อวานน่ะ เราเลยเก็บมาแล้วเปลี่ยนกระถางให้มัน'' กานต์บอกยิ้มๆ ''กานต์นี่ชอบกระบองเพชรมากเลยใช่มั้ย'' กราฟเอามือลูบหัวกานต์อย่างเอ็นดู ''ก็เหมือนกับที่กราฟชอบเมฆนั่นแหละ'' กานต์บอก ''แล้วเปิดเทอมอาทิตย์แรกเป็นไงบ้าง ได้เพื่อนบ้างมั้ย'' กานต์ถาม ''ก็ยังไม่มีหรอก แต่ก็เจอคนที่น่าสนใจตอนรับน้องคนนึงน่ะ'' กราฟตอบ ''กานต์ล่ะ'' ''เรามีเพื่อนเยอะแยะเลย ทุกคนเป็นมิตรมาก'' กานต์ตอบพร้อมรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้า กราฟนอนลงบนพื้นหญ้าเอาหัวหนุนตักกานต์ไว้ กานต์เอามือลูบหัวกราฟไปมา ''หาเพื่อนได้แล้วรู้มั้ย เราไม่ได้อยู่คณะเดียวกันนะ'' กานต์บอก ''รู้แล้วน่า แต่นอกจากกานต์แล้วใครจะอยากคุยกับเราล่ะ'' กราฟบอก ''เรายังอยากคุยกับกราฟเลยตอนนั้น ทำไมคนอื่นจะไม่อยากคุย'' ''ถ้างั้นทำไมเราถึงมีกานต์เป็นเพื่อนคนเดียวตอนมัธยมล่ะ'' กราฟถามขำๆ เพราะตอนมัธยมนั้นกราฟเป็นคนที่ชอบทำอะไรที่คนมองว่าแปลก จึงถูกเพื่อนๆตีตัวออกห่าง ก็มีแค่กานต์นี่แหละที่เข้ามาคุยและขอกราฟเป็นเพื่อน แถมยังไม่เคยมองว่าสิ่งที่กราฟทำแปลกอีกด้วย กานต์ทำหน้าเหมือนปวดหัว ''ปวดหัวหรอ'' ''อืม นิดหน่อยอะ'' ''ตากแดดแหละ ไปนั่งในร่มกันเถอะ'' กราฟพากานต์ย้ายมานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ''เฮ้อ เพราะงี้ไงคาบพละเราถึงไม่เคยได้ลงเล่นเลย'' กานต์บอกขำๆ ''อย่าหาเรื่องวิ่งเลยน่า'' กราฟบอก ''อ๊ะ!'' กานต์ร้องออกมา นิ้วมือโดนอะไรบางอย่างตำจนเป็นแผลเล็กแต่เลือดกลับไหลออกมาไม่หยุด ''ไปโดนอะไรล่ะ'' ''ไม่รู้'' กราฟรีบเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาาห้ามเลือดของกานต์ไว้ ''ระวังหน่อยสิ ก็รู้ว่าตัวเองเลือดไหลแล้วหยุดยาก'' กราฟดุ ''ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่นา'' กานต์บอกทำหน้าเศร้าๆ กราฟเอามือกดผ้าห้ามเลือดเอาไว้ ''เราอ่อนแอจัง'' กานต์พูด ''ก็ระวังตัวเองหน่อยสิ'' กราฟบอก กราฟเอามือลูบหัวของกานต์ ''ถึงร่างกายจะอ่อนแอแต่หัวใจกานต์แข็งแรงมากเลยนะรู้มั้ย'' กราฟบอก กานต์ก็ยิ้มออกมา ''ว่าที่หมอแต่ทำตัวเองเจ็บตัวบ่อยๆแบบนี้เนี่ยนะ'' กราฟแซว กานต์เป็นนักศึกษาแพทย์ ''โธ่ เดี๋ยวเราก็รักษาตัวเองได้ไงถ้าเราเป็นหมอ'' กานต์บอก ''เหมือนกับที่ต้นกระบองเพชรทำได้อะหรอ'' ''ใช่'' กานต์ตอบยิ้มๆ กานต์มองขึ้นไปบนฟ้า ''ถ้ากานต์เป็นหมอแล้วถึงตอนนั้นต้องรักษาให้เราฟรีนะ'' ''เรื่องอะไรล่ะ ถ้าแค่มีดบาดอะ โอเค'' ''โธ่ หมอไม่ใจดีเลย'' ''ก็คนไข้ไม่น่ารักไง'' กานต์เอามือดันหัวกราฟเบาๆ ''คุณหมอผู้เป็นที่รัก'' กราฟพูดยิ้มๆ ''ทำไมเรียกอย่างนั้นล่ะ'' ''ก็กานต์แปลว่าผู้เป็นที่รักไง'' ''ชื่อเรามีความหมายดีขนาดนั้นเลยหรอ เพิ่งรู้เลยนนะเนี่ย'' กานต์บอก ''เข้าดีออก'' กราฟบอกยิ้มๆ ''รู้ตัวอีกทีพวกเราก็อยู่ด้วยกันมาจนถึงมหาลัยแล้วเนอะ'' กานต์พูดยิ้มๆ ''นั่นสิ ดีจังเนอะ อยู่ด้วยกันไปนานๆเลย'' กราฟตอบ ''ขอบคุณนะที่คอยดูแลเรามาตลอดเลย'' กานต์บอก ''เราตางหากที่ต้องขอบคุณกานต์ที่คอยดูแลเรามาตลอด'' กราฟมองหน้ากานต์ ''นี่ วันจบเราไปถ่ายรูปด้วยกันที่นั่นมั้ย'' กราฟถาม ''ที่นั่นที่เราเจอกันครั้งแรกน่ะหรอ'' ''อื้ม'' ''ได้ดิ งั้นสัญญานะ ว่าจบแล้วเราจะไปถ่ายรูปที่นั่นด้วยกัน'' กานต์ยื่นนิ้วก้อยมา กราฟยิ้มแล้วเอานิ้วยื่นขึ้นไปเกี่ยวก้อยสัญญา ''พอถึงวันนั้นแล้วเรามีเรื่องสำคัญที่จะบอกกราฟด้วยนะ'' กานต์บอกยิ้มๆ ''เรื่องอะไรหรอ'' ''ไม่เอา ยังไม่บอกหรอก'' กานต์หันหน้าหนีเขินๆ ''โธ่ บอกหน่อยน่า'' ''ไม่เอา'' กราฟนอนเอนหัวพิงไหล่ของกานต์ ''อยากอยู่ด้วยกันทุกวันเลย'' กราฟบอก เวลาที่กราฟอยู่กับกานต์นั้นกราฟสบายใจมาก กราฟรู้สึกเหมือนเป็นตัวเองได้ตลอด ''ไม่ได้สิ กราฟต้องหาเพื่อนบ้างรู้มั้ย จะมาอยู่แต่กับเราไม่ได้หรอก'' กานต์บอก ''แต่ไม่ใครที่กราฟอยู่ด้วยแล้วสบายใจเท่ากานต์นี่นา'' กราฟบอก กานต์ยิ้มแล้วเอามือลูบหัวกราฟเบาๆอย่างเอ็นดู ''เชื่อเราสิว่ามี เดี๋ยวกราฟก็เจอเองแหละ'' กานต์บอกยิ้มๆ อยู่ๆกานต์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไป ''ไปไหนอะกานต์'' กราฟเรียก ''เราต้องไปแล้วน่ะ'' ''โอเค งั้นไว้เจอกันนะ'' กานต์ยิ้มสดใสมาให้ ''อื้ม ไว้เจอกันนะ'' แล้วกานต์ก็เดินหายไป 1 `8 h# i6 o0 f" V9 {
กานต์ กราฟสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เอามือจับที่แก้มดูก็เห็นว่าตัวเองน้ำตาไหล ''อีกแล้วหรอ'' กราฟลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่าง แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา กราฟเดินไปเอาต้นกระบองเพชรที่ชั้นมาวางไว้ตรงหน้าต่างเพื่อให้รับแสงแดด จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำ กราฟเดินมาปิ้งขนมปังไว้แล้วเดินไปที่ต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งที่เขียนบนกระถางไว้ว่า 'ผู้เป็นที่รัก' กราฟเกิดคิดถึงกานต์ขึ้นมา ''วันนี้ไปหาหน่อยดีกว่า'' กราฟพูด เดินไปกินขนมปังที่ใส่เครื่องปิ้งไว้ แล้วแต่งเนื้อแต่งตัว หยิบกระเป๋าแล้วเดินลงไปเอาจักรยาน ก่อนจะขับออกไป ระหว่างทางที่ขับไปหากานต์กราฟก็ผ่านร้านต้นไม้ของพี่พฤกษ์ กราฟเลยแวะซะหน่อย ''สวัสดีครับพี่พฤกษ์'' กราฟทักทาน ''หวัดดี วันนี้มาซื้ออะไรหรอ'' ''อยากได้ดอกไอริสครับ'' กราฟบอก พี่พฤกษ์หายไปในร้านสักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมกับช่อดอกไอริส ''จะเอาไปให้ใครที่ไหนเนี่ย'' ''ให้เพื่อนน่ะครับ'' กราฟบอกยิ้มๆ กราฟบอกลาพี่พฤกษ์แล้วก็ปั่นจักรยานออกไปต่อ สักพักกราฟก็มาถึงที่อยู่ของกานต์ กราฟจอดจักรยานไว้ข้างนอกแล้วเดินเข้าไปหากานต์ที่อยู่ข้างใน กราฟเดินมาถึงที่ที่กานต์อยู่แล้วก็ทักทาย ''ว่าไงกานต์ วันนี้เรามาหานะ'' กราฟบอกยิ้มๆ ''เมื่อเช้าเราฝันถึงกานต์ด้วยแหละ เลยมาหาเลยเนี่ย'' กราฟบอกต่อ เอาช่อดอกไอริสวางลงบนหลุมศพของกานต์ ''ต้นกระบองเพชรต้นนั้นมันยังไม่ตายเลยนะรู้มั้ย อึดมากเลย'' กราฟบอกกานต์ กราฟนั่งมองรูปถ่ายของกานต์ที่กราฟเป็นคนเอามาวางไว้ ''กานต์ไม่อยู่แล้วเหงามากเลยรู้มั้ย'' กราฟพูด ''แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วนะ เรามีแก๊งเพื่อนแล้ว แถมเพิ่งไปทะเลกันมาด้วย เป็นครั้งแรกเลยที่ออกไปไหนกับกลุ่มเพื่อน'' กราฟบอกยิ้มๆ ''เราเครียดมากเลยนะ เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีใครรับเราที่เราเป็นเราได้แบบกานต์มั้ย'' กราฟพูด ''แต่เพื่อนๆกลุ่มเราดีกับเราทุกคนเลย เรามีความสุขมากเลยแหละ'' กราฟบอกยิ้มๆ ''อ้อ จำที่กานต์บอกเราได้มั้ยว่าเดี๋ยวเราก็เจอคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่เหมือนตอนอยู่กับกานต์'' กราฟถาม ''เราว่าเราเจอแล้วล่ะ'' กราฟพูดออกมายิ้มๆ กราฟมองรูปของกานต์ ''จริงๆแล้วกานต์ใจร้ายมากเลยนะ ทั้งๆที่ตัวเองสัญญาเองแท้ๆว่าเราจะเรียนจบแล้วไปถ่ายรูปที่นั่นด้วยกัน'' กราฟพูด ''ตอนนี้เหลือแค่เราซะงั้น'' กราฟพูดขำๆ กราฟมองหน้ากานต์ในรูป ''เราจะไม่ร้องไห้หรอก กานต์ไม่ชอบนี่ใช่มั้ย'' กราฟพูดกับรูปของกานต์ยิ้มๆ กราฟลุกขึ้นยืน ''เรากลับก่อนดีกว่า แล้วจะมาหาใหม่นะ'' กราฟบอกกานต์ แล้วกราฟก็เดินออกมาเอาจักรยานแล้วปั่นกลับคอนโดของตัวเอง พอกลับมาถึงห้องแล้วกราฟก็เดินไปเอาต้นกระบองเพชรที่ซื้อคู่กับปุณมาดูแล้วยิ้มออกมา กราฟเอาต้นกระบองเพชรนั้นไปวางไว้ข้างๆกับต้นของกานต์ ''เรามีความสุขดีนะ'' กราฟบอกต้นกระบองเพชรแล้วเดินเข้าห้องนอนไป
- U% \3 Y: ]2 j2 h- S' {5 E( [
คิม
8 F7 t( y# j2 h- F& `
เป้ การปิดเทอมกลางภาคนั้นจบลงแล้ว เพราะเป็นแค่กลางภาคเทอม1เลยปิดแค่เดือนกว่าๆ คิมกับเป้นั่งเล่นเกมกันอยู่ที่โต๊ะตัวประจำของกลุ่ม ''หลังจากกลับมาจากทะเลมึงไปทำไรมาวะ'' เป้ถาม ''ก็ไม่มีไรว่ะ ก็อยู่คอนโด มึงอะ'' ''เหมือนเดิมแหละ อยากปิดเทอมอีกแล้วโว้ยย'' เป้บ่น ''มึงจะไม่เรียนเลยรึไงล่ะ เพิ่งเปิดก็บ่นละ เทอมนี้จะรอดมั้ย'' ปุณที่เพิ่งมาถึงพูดขึ้น ''ใครจะไปบ้าเรียนเหมือนมึงล่ะ'' ''บ้าเรียนเหี้ยอะไรล่ะ กูแค่เสียดายค่าเทอมที่จ่ายไป'' ปุณบอก เอากระเป๋าวางแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน เวลาผ่านไปสักพัก อยู่ๆปุณก็เหมือนตกใจอะไรแล้วรีบเก็บของลุกขึ้น ''กูไปก่อนนะ ถ้ามีใครมาถามว่ากูไปไหนบอกว่าไม่รู้'' แล้วปุณก็รีบเดินหนีไป ''เห้ย เดี๋ยวก่อนดิวะ'' เป้เรียกแต่ปุณก็ไม่หันแล้วเดินหนีไป ''อะไรของมันวะ'' เป้พูด ''ไม่รู้ว่ะ'' มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะ ''ขอโทษนะ เรามาหาปุณอะ ปุณอยู่มั้ย'' เป้หันไปมองหน้าคิม ''ไม่รู้อะ มันยังไม่มา'' เป้ตอบ ''อ๋อ โอเค งั้นถ้าปุณมาแล้วบอกด้วยนะว่าคอมตามหา'' คอมบอกแล้วก็เดินออกไป ''มันมีอะไรกันหรอวะ'' เป้ถาม ''ไม่รู้ว่ะ'' คิมตอบ ''ไอนั่นมันจีบปุณหรืออะไร กูเห็นชอบมายุ่งกับไอปุณบ่อยๆ'' เป้ถาม ''ไม่ใช่ว่ามันคบผู้หญิงหรอ'' คิมบอก ''ไม่รู้แม่ง เล่นเกมต่อเหอะ'' เป้พูดแล้วทั้งคู่ก็เล่นเกมกันต่อ + J8 a1 ]6 b d
ปุณ ปุณเดินหนีออกมาจากตรงนั้น ปุณตัดขาดการติดต่อจากคอมมาได้สักพักแล้ว เพราะไม่อยากจะเป็นที่คลายเหงาของคอมอีกต่อไป ปุณเองก็อยากมีความรักดีๆเหมือนกันแต่เพราะปุณนั้นชอบคอมมานาน ถึงจะรู้ว่าไม่มีโอกาสเป็นได้มากกว่าที่แก้เหงาก็เถอะ ปุณจึงตีตัวออกห่างเพื่อที่จะให้ตัวเองทำใจเรื่องคอมให้ได้ แต่คอมก็พยายามติดต่อและตามตื๊อปุณ ทำให้ปุณนั้นทำใจยากขึ้นไปอีก ''ปุณ!'' คอมเดินมาเจอจนได้ ปุณนั้นเดินหนีแต่คอมก็วิ่งมาจับแขนของปุณไว้ ''ทำไมถึงหลบหน้าเรา'' ''เราเปล่า'' ''มีอะไรก็บอกดิ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ'' ''คอมเห็นเราเป็นเพื่อนจริงๆหรอ'' ปุณถาม ''ใช่ดิ ทำไมถามงั้นอะ'' ''เราไม่ได้คิดกับคอมแบบเพื่อนไง'' ปุณบอก ''ห้ะ'' ''เราคิดกับคอมมากว่าเพื่อน'' ปุณบอก ''เรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เราเลยเลือกที่จะเดินออกมา เราไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว'' ปุณเดินหนี ''เดี๋ยวก่อน'' คอมดึงปุณเข้ามากอด ''ปุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ อย่าไปไหนเลย อยู่กับเราเถอะ'' คอมบอก ปุณแกะแขนคอมออก ''ปล่อยเราไปเหอะนะ'' ปุณบอก ''ปุณอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีไม่ใช่หรอ ปุณชอบเราไม่ใช่หรอ'' คอมบอก กอดปุณไว้แน่น ''แล้วคอมล่ะเคยชอบเราบ้างมั้ย ชอบเรามากกว่าเพื่อน มากกว่าแค่เรื่องเซ็กส์ได้มั้ย'' คอมก็เงียบ ปุณยิ้มแล้วแกะแขนคอมออก แต่คอมก็กอดแน่น ''ปล่อย'' ''ไม่ปล่อย'' ความรู้สึกหลายๆอย่างมันเอ่อล้นไปหมด ปุณใกล้ที่จะร้องไห้ออกมา ''เค้าบอกให้ปล่อยก็ปล่อยดิวะ'' สายฟ้าเดินเข้ามาดึงตัวปุณไปแล้วผลักคอมจนกระเด็น ''มึงเสือกควยอะไรวะ นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง'' คอมถามสายฟ้า ''ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของกู นี่เพื่อนกู'' สายฟ้าบอก ท่าทางดูน่ากลัว ''ปุณ มาคุยกันดีๆเถอะ'' ปุณกอดสายฟ้าไว้ ''ก็เห็ฯอยู่ว่าเค้าไม่อยากคุยกับมึงยังจะหน้าด้านอยู่อีก'' ''นี่มันเรื่องของพวกกู มึงไม่เหี่ยว ย่ามาเสือกได้มั้ย'' สายฟ้าทำท่าจะต่อยคอมแต่ปุณห้ามไว้ ''พาไปจากตรงนี้หน่อย'' ปุณบอก สายฟ้าทำหน้าหงุดหงิดแล้วพาปุณเดินไป คอมทำท่าจะเดินตามมา สายฟ้าหันไปหาคอม ''ถ้ามึงยังตามมามึงได้เจ็บตัวแน่'' สายฟ้าบอกเสียงเรียบแล้วพาปุณเดินไป
& b3 m9 V: L/ W: l% ] X: T
สายฟ้า ''มึงจะกลับไปที่โต๊ะมั้ย'' สายฟ้าถาม ''ไม่เอา'' ''โอเค'' สายฟ้าพาปุณไปนั่งที่โต๊ะอื่นไกลจากคณะ สายฟ้าเอามือแตะไหล่ปุณ ''มึงโอเคมั้ย'' สายฟ้าถาม ''กูโอเคๆ ขอบคุณนะที่เข้ามาช่วย'' สายฟ้ายิ้มแล้วเอามือโอบไหล่ปุณไว้ ''ไม่เป็นไร เพื่อนก็ต้องช่วยเื่อนอยู่แล้ว ว่าแต่ไอเหี้ยนั่นเถอะ อะไรของมัน'' ''ไม่รู้เหมือนกัน เค้าคงอยากเก็บกูไว้แก้เหงามั้ง'' ''ถ้ายินยอมกันทั้งสองฝ่ายกูก็ไม่อะไรหรอก แต่มึงก็บอกแล้วว่ามึงไม่โอเคแต่มันก็ยังตามตื๊อ'' สายฟ้าบอกอย่างหงุดหงิด ''กูพยายามจะถอยห่างแล้วน่ะ'' ปุณบอก ''ดีแล้ว อย่าไปยุ่งกับคนแบบนั้นเลย ถ้ามันมายุ่งอีกก็บอกกู โอเคมั้ย'' ''อือ'' สายฟ้าดึงปุณเข้ามากอดไว้แล้วเอามือลูบหัวปุณไปมา ( w6 B. e2 i9 F
คอม ปุณกลับมาที่ห้องด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย ถึงมันจะยากในการที่จะออกมาจากคอม แต่ปุณก็จะพยายาม ปุณไม่อยากกักขังตัวเองไว้กับคอมอีกแล้ว ปุณนั้นชอบคอมแม้จะรู้ว่าคอมมอปุณเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาเท่านั้น ปุณเอาของวางบนโต๊ะแล้วไปอาบน้ำ ปล่อยความรู้สึกที่หนักอึ้งของตัวเองให้ไหลผ่านไปกับน้ำที่ไหลผ่านร่างกาย ปุณออกมาที่ระดบียงแล้วจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อคลายเครียด เสียงข้อความโทรศัพท์ของปุณดังขึ้น ปุณหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นกราฟ 'ปุณ' 'ว่าไง' 'วันนี้ว่่างมั้ย ไปหาได้หรือเปล่า มีของจะให้' 'ได้ดิ' 'โอเค งั้นเดี๋ยวเราออกไปนะ' 'โอเค' กราฟยิ้มแล้ววางโ?รศัพท์ลงเพื่อดูดบุหรี่ต่อ เหม่อมองท้องฟ้าตอนกลางคืนอย่างไร้จุดหมาย เสียงออดห้องของปุณดังขึ้น ปุณก็เดินไปเปิดเพราะคิดว่าเป็นกราฟ ''ปุณ'' คนที่อยู่หน้าประตูกลับเป็นคอมซะงั้น ปุณปิดประตูแต่คอมก็ดันไว้แล้วแทรกตัวเข้ามาในห้อง ''กลับไปเหอะ'' ''ทำไมล่ะ'' ''คอมก็รู้ จะมาถามทำไมวะ'' ''ทำไมต้องไล่เราด้วย เราทำอะไรผิดหรอ ก่อนหน้านี้เราก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรกันเลยนี่'' ''มันมีปัญหามาตลอดเราแค่ไม่เคยบอกคอม เราขอล่ะ เลิกยุ่งกับเราเหอะ ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่'' ปุณบอก ''ปุณจะเลิกยุ่งกับเราได้จริงๆหรอ'' คอมดึงปุณเข้ามากอดแล้วผลักปุณลงกับเตียง ก้มลงไปจูบคอของปุณ ปุณเอามือดันออก ''ปล่อยนะ!'' ปุณบอกพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ''ไม่ปล่อย ปุณแน่ใจหรอว่าจะเดินหนีจากเราไปได้จริงๆ ปุณทำได้หรอ มีคนอื่นที่รักปุณเท่าเราอีกหรอ มีคนที่รับตัวตนขอปุณได้เท่าเราอีกหรอ'' ''อย่าทำแบบนี้'' ''ทำไม ก็ชอบไม่ใช่หรอ อย่ามาเล่นตัวไปหน่อยเลย'' ผลั่ก! กราฟที่มาถึงพอดีดึงคอเสื้อของคอมขึ้นมาแล้วต่อยหน้าคอมไปเต็มแรงจนไปกองกับพื้น ''เหี้ยอะไรวะเนี่ย!'' คอมโวยวาย ''ผัวมึงอีกคนรึไง'' คอมถามปุณ กราฟก็ต่อยหน้าคอมไปอีกที ''หุบปากหมาๆของมึงเดี๋ยวนี้นะ'' กราฟบอกเสียงดุท่าทางดูน่ากลัว ดูเปลี่ยนไปจากกราฟตอนปกติมาก กราฟขึ้นไปนั่งคร่อมคอมแล้วต่อยหน้าคอมไปมาไม่ยั้ง ปุณรีบเข้าไปห้าม ''พอได้แล้วกราฟ!'' ปุณดึงมือกราฟไว้ กราฟหันมา ''แต่มันทำร้ายปุณนะ'' ''ไม่เป็นไร'' ''ไม่เป็นไรได้ไง เราจะปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายตัวเราเรื่อยๆเนี่ยนะ'' กราฟบอก ''มึงออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ แล้วถ้ามึงมาที่นี่อีกกูจะแจ้งตำรวจ'' คอมลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกไป เอามือจับหน้าของตัวเองที่ระบมไปหมด ''อยากอยู่คนเดียวมั้ย'' กราฟถาม ปุณส่ายหน้า ''ไปนอนห้องเรามั้ย'' ''อืม'' ''โอเค ปะ'' กราฟพาปุณลงไปข้างล่าง กราฟให้ปุณข้อนท้ายจักรยานแล้วปั่นออกไป ปุณนั้นเสียใจมากที่คอมทำแบบนี้กับตัวเอง เหมือนน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ปุณนั่งซบหลังของกราฟไว้ ร้องไห้ออกมาให้เต็มที่เพราะไม่อยากจะให้ใครเห็นตัวเองร้องไห้จึงรีบร้องตอนนี้ที่มีโอกาส 3 X( x* Y8 U a4 I- R) S4 C. d
ใช้เวลาสักพักก็มาถึงคอนโดของกราฟ กราฟพาปุณเข้าห้องมา กราฟส่งผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้ามาให้ ''ไปอาบน้ำมั้ย'' กราฟถาม ปุณที่อาบมาแล้วแต่ตอนนี้รู้สึกตัวเองสกปรกไปหมดจากคอมเมื่อกี๊ก็รับมาแล้วกราฟก็พาปุณไปที่ห้องน้ำ ปุณเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำของกราฟ กราฟถอนหายใจแล้วเดินไปแกะโจ๊ะซองทำให้ปุณ สักพักปุณก็ออกมาในชุดนอนของกราฟ ''ก็เข้าดีนี่'' กราฟบอกยิ้มๆ ปุณมานั่งที่โต๊ะกินข้าว กราฟเอาโจ๊ะมาวางไว้ให้ ''ขอบคุณนะ'' ปุณบอก นั่งมองโจ๊กที่กราฟทำมาให้ กราฟเอามือไปลูบหัวปุณไปมา ''ไม่เป็นไร'' กราฟบอกแล้วลุกไปอาบน้ำบ้าง ปุณนั่งกินโจ๊ก คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในอดีตของตัวเองและคอม ถึงปุณจะเสียใจแต่ก็คิดถูกแล้วที่เดินออกมา ดีกว่าถลำลึกกับความสัมพันธ์แบบนั้นไปมากกว่านี้ กราฟเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวแล้วลงมานั่งกับปุณ ''โอเคมั้ย'' กราฟถาม ''โอเคขึ้นมากแล้ว'' ปุณบอกยิ้มๆ กราฟยังคงโมโหคอมอยู่ ''ถ้ามันมาอีกก็บอกเราเลยนะ'' กราฟบอก ''อย่าไปฆ่าเค้าล่ะ เรากลับกราฟจะมีปัญหาซะเอง'' ปุณบอก ''ก็เราเป็นห่วงปุณนี่นา'' กราฟบอก ปุณยิ้ม ''ขอบคุณนะ'' ปุณยื่นมือมาจับแก้มของกราฟเบาๆ หลังจากกินเสร็จกราฟก็เดินเอาจานไปล้าง ปุณเดินดูไปรอบห้องของกราฟ ต้นไม้ต้นเล็กๆวางอยู่ตามที่ต่างๆของห้อง โดยเฉพาะต้นกระบองเพชรที่เยอะเป็นพิเศษ ปุณเดินไปเห็นต้นกระบองเพชรที่ซื้อคู่กันก็ยิ้มออกมา ปุณเห็นว่ามีรูปแลบออกมาจากชั้นหนังสือจึงหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูน่ารักบอบบางถ่ายคู่กับกราฟ ''นี่ใครหรอกราฟ'' ปุณถาม กราฟเดินเข้ามาดูแล้วก็ยิ้ม ''กานต์เพื่อนเราน่ะ'' กราฟบอกยิ้มๆ ''ดูน่ารักดีจัง'' ปุณบอก ''น่ารักสิ เค้าเป็นคนที่ถึงจะร่างกายอ่อนแอแต่ก็เข้มแข็งมากเลย สมัยก่อนตอนมัธยมก็มีเค้านี่แหละที่คอยปกป้องเราจากการโดนแกล้ง'' กราฟเล่าให้ฟัง ''เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก คอยช่วยเราทั้งเรื่องเรียน เรื่องอะไรต่างๆทุกเรื่องเลย'' กราฟบอก ''ความฝันของกานต์คือการที่เป็นหมอเพื่อดูแลคนที่อ่อนแอเหมือนตัวกานต์เอง'' กราฟพูดยิ้มๆ ''ฟังดูแล้วดูเป็นคนทีน่ารักมากเลยนะ ว่างๆชวนเค้าไปเที่ยวกับเราบ้างสิ'' กราฟก็นิ่งไปแล้วยิ้มออกมา ''กานต์เค้าไม่อยู่แล้วน่ะ'' ''เค้าไปเรียนต่างประเทศหรอ'' ''เปล่า พลิกรูปสิ'' ปุณก็พลิกรูปนั้นดู ข้างหลังนั้นมีข้อความเขียนเอาไว้ 'ถ้าแม่เราเอารูปใบนี้ให้กราฟแปลว่าเราสู้ไม่ไหวแล้วล่ะ เราขอโทษที่รักษาสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้ เราคงไม่ได้อยู่เป็นคุณหมอที่กราฟคอยปกป้องอีกแล้ว แต่อย่างน้อยเราก็มีช่วงเวลาดีๆร่วมกันนะ กราฟเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเลย เราคิดว่าเราคไม่ได้มีโอกาสไปบอกกราฟที่นั่นแล้วล่ะ เรื่องที่เราอยากบอกกราฟคือ เราชอบกราฟนะ ชอบมานานแล้วด้วย กราฟไม่ต้องตอบรับความรู้สึกของเราก็ได้ เราแค่อยากให้กราฟู้ว่ามีคนบนโลกนี้ที่รักกราฟในตัวตนของกราฟจริงๆนะ อย่างน้อยก็มีเราแล้วคนนึง หวังว่ากราฟจะไม่ได้เห็นรูปใบนี้ เพราะเราไม่อยากไปจากกราฟเลย ขอโทษอีกครั้งนะ รักเสมอมา - กานต์' ปุณอ่านแล้วก็เข้าใจ ''ขอโทษนะ'' ''ไม่เป็นไรๆ ก็ปุณไม่รู้นี่นา'' กราฟรับบอก ''เค้าเป็นเพื่อนคนแรกคนเดียวของเรา ตอนนั้นเราโดนแกล้งหนักมากก็มีกานต์นี่แหละที่มาปกป้องเราและเป็นเพื่อนกับเรา กราฟตั้งใจเรียนมากจนสอบเข้าหมอที่มอเดียวกับเราได้ แต่หลังจากเริ่มเปิดเรียนได้ไม่นานอาการโรคมะเร็งเม็ดเลือดของกานต์ก็ทรุดลง กานต์สู้มาตั้งแต่สมัยยังเด็กแล้ว ถึงเราจะอยากให้กานต์ไปได้ไกลกว่านี้ก็เถอะ แต่กานต์เค้าก็ทำเต็มที่แล้ว'' กราฟเล่ายิ้มๆ ปุณเดินเข้าไปกอดกราฟไว้ ''ถ้ากานต์รู้ว่ากราฟรักเค้าขนาดไหนกานต์คงมีความสุขมากเลยล่ะ อย่างน้อยตอนที่กานต์ยังอยู่กราฟก็เป็นความสุขของเค้านะ'' กราฟย้มแล้วกอดปุณตอบ ''ขอบคุณนะ'' กราฟบอก ''เพราะงี้ไง เราเลยไม่อยากให้ปุณเอาตัวเองไปผูกไว้กับคนแบบนั้น เราไม่รู้ว่าเราจะต้องไปจากโลกนี้เมื่อไหร่ ใช้ชีวิตของเราแบบที่เราอยากใช้เถอะ เข้าใจมั้ย'' กราฟบอกยิ้มๆ ''เราง่วงแล้ว'' กราฟบอก ''ไปนอนกันเถอะ'' กราฟพูดต่อ แล้วทั้งคู่ก็ไปนอนบนเตียงของกราฟ กราฟดึงปุณเข้ามานอนกอดไว้ ปุณรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเวลาที่อยู่กับกราฟ กราฟเองนั้นก็รู้สึกเป็นอิสระ สามารถเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ต่อหน้าปุณ กราฟนั้นดีใจจริงๆที่วันนั้นตัวเองคิดถูกและเข้าไปทักปุณในวันรับน้องจนได้เป็นเพื่อนกันในวันนี้ แล้วทั้งคู่ก็ผลอยหลับไป ( M& g# L: ~; c& B3 i% G% e
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-7-5 03:11:35
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-7-5 06:44:39
โพสต์ 2021-7-5 03:28:42
โพสต์ 2021-7-5 03:28:44