เมฆ...สีทอง ตอนที่ 11

Maximam

ระยะหลังมานี้ น้ำมนต์มักทำตัวแปลกไป ไม่ค่อยพูดเหมือนก่อน กลับบ้านดึกทุกคืน จนต้นกล้าสงสัย
"เฮียมีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่างานเยอะ ดูเฮียเครียดๆนะครับช่วงนี้"
"เหนื่อยๆนิดหน่อยครับกล้า กล้าครับ"
"ครับเฮีย"
"ผมขอโทษนะครับ ที่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาให้กล้าเลย"
"ไม่เป็นไรครับเอาเรื่องงานก่อนเถอะครับ ไว้ว่างๆ ค่อยไปพัผ่อนกัน" ระหว่างนั้นก็มีสายเรียกเข้าที่โทรศัพท์
น้ำมนต์ ถ้าน้ำมนต์คนเก่าจะรับสายทันทีไม่มีรีรอแต่นี้...... "เดี๋ยวน้ำมนต์ไปทำงานก่อนนะครับ"
"ครับ อย่าเครียดนะ ดูแลสุขภาพจิตตัวเองด้วยครับ"

หลังจากน้ำมนต์ขับรถอกไป สายเรียกเข้าจากโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น
"ไม่เป็นไรบาส เดี๋ยวกล้ารับเอง เราเก็บโต๊ะเถอะ"
"ครับคุณผู้ชาย" ทันทีที่ต้นกล้ารับสาย
"สวัสดีครับ บ้านเจ้าสัวศรัญกรครับ"
"เจ้าสัวอยู่ไหม"
"ออกไปทำงานครับ ไม่ทราบจากไหนครับ"
"ไม่ต้องอยากรู้หลอกว่าฉันเป็นใคร เอาเป็นว่าขอบใจ"
เสียงนี้เป็นเสียงที่กล้าคุ้นดีเลยชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าน้ำมนต์กับเมฆจะมีอะไรกันเเล้วหรือยัง สิ้นเสียงกล้าก็

โทรหาเพชรทันที "ฮัลโหลเพชร นัดแชมป์และตัวเพชรมาเจอกล้าที่ร้านโอปอล์หน่อยดิ กล้ามีเรื่องที่อยาก
ปรึกษาด้วย"

ที่ร้านอาหารของโอปอล์ วันนี้หมิวกับมดอยู่ร้านด้วยเมื่อกล้ามาถึง
"พี่หมิว พี่มด สวัสดีครับ"
"อ้าว สวัสค่ะคุณน้อง วันนี้อีน้ำมนต์ไม่มาด้วยเหรอ" หมิวเอ่ยขึ้น
"เฮียเข้าออฟฟิศหนะครับ พอดีกล้ามีเรื่องอยากปรึกาาเพื่อน ๆ หน่อยอะครับ"
"ดูท่าน่าจะเรื่องสำคัญนั้นพี่กะอีมดเข้าครัวดีกว่าพวกเราได้คุยกันได้สะดวก ปะอีมด"
"ไม่เป็นไรพี่หมิว พี่มดอยู่ด้วยกันนี้แหละครับหลาย ๆ คน  หลาย ๆ ความคิด"
"กล้ามีเรื่องอะไร" เพชรกับแชมป์มาถึง ต้นกล้าถึงกับโผเข้ากอดคอเพื่อนทั้ง 2 ทันที
"เป็นไรกล้า กล้าร้องไห้ทำไม" แชมป์พูดขึ้น
"อีเจ้ กูว่าเรื่องนี่น่าจะใหญ่นะ"
"อือหว่ะอีมด ปกติกล้าไม่เป็นแบบนี้ ปอล์ไปดูเพื่อน"
"ค่ะพี่ กล้านั่งก่อน ดื่มน้ำให้สดชื่นก่อน"
"ขอบใจมากปอล์"
"เล่ามามีอะไร"
"เพชร เวลาคุณพอร์ชกลับบ้านช้าเขามักทำตัวอย่างไร"
"หือ แถ...ทันทีที่ถาม โทรศัพท์ห้ามแตะ โทรเข้าก็ไม่รับต่อหน้า"
"กล้า อย่าบอกนะว่า"
"กล้าไม่แน่ใจแชมป์ เฮียนนิ่งทุกอย่าง แต่มีบ้างช่วงหลังๆ ที่ไม่รับสายเบอร์ๆนึง ต่อหน้ากล้า กลับบ้านดึก
แบบไม่มีเกตุผลมา 2 สัปดาห์แล้ว เมื่อเช้ามีสายโทรมาเขาไม่รับ และก็โทรเข้ามมาเบอร์บ้าน"
"หือ แบบนี้มันแปลก ๆ นะกล้า ให้เจ้จัดการให้ไหม" หมิวพูดขึ้น
"อย่าครับพี่ กล้าอยากรู้ให้แน่ชัด กล้าไม่อยากให้ที่ย้านเขามีปัญหากัน"
"แล้วรู้ไหมว่าอีคนที่โทรมามันเป็นใคร"
"กล้าคุ้นเสียงมากเพชร เหมือนกัยคนที่เพชรเสีย 20 ล้านให้ไป"
"อีเมฆสีทอง ไม่มีทางกล้า เจ้าสัวน้อยการศึกษาดี การงานดี ยังไงก็ไม่ลดตัวลงไปนัวกับอีนี่แน่นอน"
"นั่นสิกล้า เพื่อนพี่คนนี้มันรักเรามากนะ ไม่มีทางแน่นอน มันอาจเป็นพวกก่อกวนเชื่อพี่" มดพูดขึ้น
"ตอนนี้กล้ายังไม่กล้าการันตีว่าใช่หรือไม่ ทุกคนครับอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ไปนะขอให้กล้ามั่นใจก่อน"
"กล้า ปอล์พูดตรงๆนะ ถ้ามันจริงกล้าจะหย่ากับเจ้าสัวน้อยใช่ไหม"
"ไม่ ไม่ได้นะกล้า ยังไงก็ต้องแย่งของ ๆ เรากลับมา แกจะให้อีสีทองนั้นเอาของๆเราไปง่ายๆเหรอ"
"กล้า กล้าสมชื่อ ถ้าเขากล้าแย่งกล้าก็กล้าให้ ชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไม่ใช่เหรอ เราจะมาทะเลาะกับ
คนพวกนี้ไปเพื่ออะไร กล้าไม่อยากเป็นอย่างอาป๊าที่ต้องคุมบรรดาซ้อๆให้อยู่ในขอบในเขต ต้องมานั่ง
เก็บงำ อดทน ทั้งๆที่มีทางเลือก ถ้าเจ้าสัวมีเมียเดียวไม่ได้ กล้าก็ไม่ควรเป็นเมียใหญ่ เพราะกล้าต้องการ
เป็นแค่เมียในสมรสที่มีมี 2 3 4 5 ตามมา"
"เฮียกล้า"
"น้องตี๋เล็ก" หมินเต๋อมาถึงที่ร้านพร้อมพูดขึ้นห้าม
"เรื่องนี้มันมีมูลเหตุ เฮียกล้าใจเย็นก่อนนะครับ"
"หลักฐานมีไหม"
"มีครับเฮียหลักฐานทุกอย่างมีพร้อมขอแค่เฮีย อดทนเเละเล่นตามเกมส์ไปก่อนนะครับ"
"เกมส์อะไรครับน้องตี๋เล็ก"
"ไว้ผมจะเฉลยตอนท้ายนะครับ"
"ถ้าเกมส์มันยากพี่ขอเลิกกลางทางนะ"
"ผมเชื่อครับว่าเฮียเล่นได้แน่นอน จะไม่มีใครเจ็บ หรือต้องเสียเงินล้านแน่นอนครับ"
"ลองดูก็ไม่เสียหายนะกล้า แกยังดีนะที่มีน้องตี๋เล็กคอยช่วย"
"นะครับเฮียกล้า ผมขอนะครับ"
"พี่จะอดและทนให้เกมส์จบไวที่สุด" ระหว่างนั้นพั้นก็เข้ามาพอดี ด้วยอาการสีหน้าบึ้งตึง
"คุณพ่อครับ"
"มีอะไรพั้นซ์"
"คุณพ่อออกมาดูดีกว่าครับ"
เพชรออกมาที่ร้านเห็นภาพบาดตาว่าพอร์ชกำลังนั่งป้อนอาหารให้กันเด็กหนุ่มรุ่นลูก เพชรถึงกับฟิวขาด
"พอร์ช...."
"เพชร เฮ้ยยย อะไรเนี่ย" เพชรสาดน้ำใส่หน้าพอร์ชท่ามกลาวงสายตาผู้คนมากมาย จากที่ต้องมาช่วยกล้า
ตอนนี้กลายเป็นกล้าต้องเข้ามาช่วย "เพชร ใจเย็นก่อน" แชมป์พูดขึ้น
"ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว ไอ้นี้มันใคร"
"อ้าวลุง ลุงเป็นใครมาเรียกผมไอ้"
"เมีย แต่งงานถูกต้องตามกฎหมาย เงินที่ปรนเปรอแกก็มาจากฉันสำนึกและกราบขอโทษฉันซะด้วย"
"เฮ้ยพี่ไหนพี่บอกว่าเมียพี่ตายแล้วไง แล้วนี่อะไรวิญญาณเมียพี่เหรอ" เพี๊ยะ..
"แกกล้าแช่งให้ฉันตายเลยเหรอไอ้พอร์ช" เพชรทั้งทุบ ตบ และถีบจนพอร์ชล้มลงกลางร้าน
"เพชรคุณทำผมมากไปแล้วนะ"
"แล้วที่คุณทำกับผมมันไม่มากไปหรือไง"
"เพชร เพชร พอเเล้ว อายคนเขา ขอโทษนะครับ ทานอาหารตามปกติเลยครับ" กล้า ปอล์ แชมป์ เข้ามา
แยกเพชรออก เด็กที่มาด้วยนั้นถึงกับอายท่ามกลางงสายตาผู้คน "เฮ้ยพี่ แมงดาต้องซ้อมเมียดิ นี่พี่ยอมให
เขาซ้อมพี่นี่แมงดา ปิงสูบเลือด พี่ครับผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าเขามีพี่อยู่ ผมจะไม่ขอยุ่งกับคนคนนี้อีก"
"ฉลาดดีนี่หนูที่คิดได้"
"ผมจะกลับบ้านเเล้วมีอะไรไปคุยที่บ้าน"
"ไม่พอร์ช พอร์ช คุณกลับมาคุยที่นี่ให้จบเดี๋ยวนี้"
ทั้งคู่ทะเลาะกันต่อที่หน้าร้าน โดยพอร์ชพลั้งมือผลักเพชรกระแทกเข้ากับรถแล้วขับรถ ส่วนตัวของเขาออกไป
โดยไม่แคร์ความรู้สึกของลูกที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย พั้นซ์รีบวิ่งออกมาหาพ่อที่หน้าร้าน
"คุณพ่อ เป็นอะไรมาหรือเปล่าครับ"
"พ่อไม่เป็นไร กดเบอร์คุณปู่เชนให้พ่อด่วน"
"ครับพ่อ คุณปู่ครับมาที่บ้านด่วนเลยครับคุณพ่อมีเรื่อง"
"เดี๋ยวผมขับรถไปส่งที่บ้านนะครับคุณเพชร"
"ขอบใจนะหมินเต๋อ"
"เฮียกล้า.."
"ไปส่งเพชรกับพอร์ชเถอะ เดี๋ยวเฮียให้คนไปรับ เพชรเเขนนาย ไปโรงพยาบาลไหม"
"เคล็ดนิดหน่อย ไหวอยู่ กล้าเรื่องนั้นอย่างไรแกก็ต้องเชื่อมั่นในคุณใหญ่และน้องตี๋น้อยนะ"
"ฉันจะพยายาม"


ที่บ้านเพชร
คุณพ่อเชนให้ลูกน้องขับรถมาอย่างไว แต่ก็ช้าไป 2 นาที
"ขับรถประสาอะไร บอกว่าไม่เกิน 15 นาที นี่ 17 นาที พรุ่งออกไปแล้วหาคนมาขับใหม่" เชนเวลาที่ไม่พูด
คือใจดีมากแต่อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเพชร เชนมักแสดงอาการโมโหร้ายออกมาเสมอเพราะ เพชร คือสิ่งสำคัญ
ในชีวิตของคนเป็นพ่ออย่างเขา
"คุณพ่อ ไม่ต้องไล่เด็กมันออกหรอกครับ ไปพักผ่อนปะ ไม่คิดมากเดี๋ยวท่านก็อารมย์ดี"
"ครับ คุณหนู"
"แล้วนี้เป็นอะไร ใครทำอะไรลูกถึงขึ้นนต้องหิ้วปีกกันมาแบบนี้ แล้วนี้ใคร"
"นี่หมินเต๋อ  ลูกชายคนเล็กของท่านเจ้าสัวแม็กกับซ้อหลิวครับพ่อ ตาพั้นซ์ยังขับรถไม่เเข็ง หมินเต๋อเลยขับ
มาส่ง"
"สวัสดีครับคุณท่าน"
"สวัสดี คนกันเองเรียกอาก็ได้ พี่แม็กก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เอ่อพั้นซ์พาคุณชายเล็กไปนั่งคุยที่สวนก่อน ปู่มี
เรื่องจะคุยกับพ่อเรา"
"ครับคุณปู่ คุณพ่อ ป่ะนายตามา"ทั้งคู่เดินออกไทางสวนด้านหลังบ้าน

"พ่อ..." เพชรเดินเข้าไปกอดพ่อโดยที่แขนอีกข้างยังขยับไม่ถนัด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า
"ร้องให้พอ และก็ร้องเป็นครั้งสุดท้าย"
"พ่อ มันต่อหน้าต่อตาเพชรเลย ต่อหน้าลุกมันก็ไม่เว้น"
"นั้นก็เลิก ไอ้ภพมันก็พร้อมที่จะดูแลแก พ่อเองก็พอใจในนิสัยมัน ทั้งซื่อสัตย์ทั้งจริงใจ"
"แต่ลูกหละพ่อ ตาพั้นซ์จะรู้สึกอย่างไร แค่แกเป็นเด็กอุ้มบุญก็ถือว่าแกมีรอยแผลแล้ว แล้วนี้พ่อที่รับเป็น
อุ้มบุญด้วยกันยังมาเลิกกันอีก เพชรสงสารลูกครับพ่อ"
"มันจะเป็นอะไรไป ไอ้ภพเองก็ดูแลตาพั้นซ์ได้ดีกว่าพ่อมันเองซะอีก"
"แต่พ่อ เพชรขอโอกาสให้พ่อสั่งสอนมันอีกสักครั้งได้ไหม"
"โอกาส ตั้งแต่แต่งงานมา โอกาสที่ฉันให้ผัวแกมันกี่ครั้งแล้ว"
"หนูขออีกครั้งพ่อ"
"ได้ หลังจากนี้ไม่มีอีกแล้วนะ ส่วนตาพั้นซ์พ่อจะหาทางคุยกับแกเอง"
"ขอบคุณครับพ่อ"
"อะ ไอ้ภพ มาพอดี"
"นี่ครับท่าน เอกสารข้อมูลของคนที่โกงท่าน"
"ดี เดี๋ยวพาเพชรไปหาหมอ และก็ดูแลเพชรให้ดีด้วย"
"ครับท่าน ไปครับคุณเพชร แขนยกไหวไหมครับ"
"ไหวอยู่ ขอบใจนะ" หลังจากที่ภพพาเพชรไปหาหมอ พ่อเชนก็โทรสั่งระงับการเงินของพอร์ชทั้งหมด พอร์ช
เกิดปัญหาใหญ่เเน่เมื่อมีเงินแต่ใช้ไม่ได้ ตัดมาที่คู่ลูกกันบ้างดีกว่า

ที่สวนหลังบ้าน พั้นซ์นั่งกุมขมับที่ศาลาริมน้ำหมินเต๋อเอายาและน้ำมาให้
"ทานยาหน่อยไหม"
"ฉันไม่น่าบอกพ่อเลย"
"ถึงคุณ ไม่บอกยังไงพี่เพชรก็ต้องรู้อยู่ดี พ่อคุณอิทธิพลพอๆกับเตี่ยผมปิดอย่างไรก็ไม่มิดหรอก"
"ขอบใจนายนะที่มาส่ง"
"ครับ เอ่อเดี๋ยวผมกลับก่อนแล้วกัน"
"จะรีบกลับไปไหนไอ้หนุ่ม"
"คุณท่าน"
"เรียกอาก็ได้ หรือจะเรียกปู่ก็ไม่ว่า" หมินเต๋อถึงกับเขินๆ
"คุณปู่มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"พั้นซ์"
"ครับคุณปู่"
"หากวันใด พ่อเราเลิกกันเราจะรับได้ไหม"
"ได้ครับคุณปู่ ผมก็ไม่อยากให้คุณพ่อเพชรต้องมาทนทุกข์เพื่อผมอีกแล้ว คุณพ่ออดทนมามากพอเเล้ว"
"แล้วภพ หลานคิดว่าอย่างไร"
"ลุงภพ ดูแลผมกับคุณพ่อได้ได้กว่า พ่อพอร์ชอีกครับ "
"แล้วอนาคตถ้าปู่จะให้ภพมาแทนที่พ่อเรา เราคิดอย่างไร"
"ถ้าพ่อเพชรยินดี ผมก็ไม่มีปัญหาครับ ดีซะอีกพ่อเพชรจะได้มีความสุขแบบจริงๆสักที"
"อือ ดี ถ้าหลานไม่มีปัญหาอะไร ปู่ก็ตามนี้ เอ่อเดี๋ยวหมินเต๋ออยู่ทานข้าวกับปู่และเจ้าพั้นซ์ก่อนนะค่อยกลับ"
"ขอบคุณครับคุณปู่"..........



ส่วนเพชรหลังจากทำแผลเสร็จแขนเพชรก็ถึงกับต้องใส่เฝือก
"ขอโทษนะครับคุณเพชรที่ผมไม่ได้ดูแลคุณ"
"นายต้องไปทำงานให้พ่อฉันนี้ จะแยกร่างมาได้ไง"
"คุณเพชรรักเขามากๆ นะครับเนี่ย ถึงยอมขนาดนี้"
"อย่างน้อยเขาก็พ่อของตาพั้นซ์"
"ผมคงแทนที่ไม่ได้ใช่ไหม"
"ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินดีกว่า พาเพชรไปบ้านนายที่ชลบุรีหน่อยสิ เย็นๆค่อยกลับ"
"ครับคุณเพชร"
"อยู่กันลำพังเรียกเพชร เฉยๆก็ได้"
"ครับ เพชร" ภพพาเพชรไปพักผ่อนที่บ้านตั้งแต่บ่ายจนเย็นจึงพากลับมาบ้าน ระหว่างที่อยู่ชลบุรีเพชรกับ
ภพ ก็ได้...... "ผมขอโทษนะครับเพชร ผมรักและชอบคุณมาตั้งแต่มหาลัยแล้ว เพชรจะไล่ผมออกก็ได้นะครับ"
"ไล่ออกทำไมหละ ภพรักเพชรจริงขนาดนี้ เพชรสิต้องขอโทษภพที่ปล่อยให้มันเกินเลยขนาดนี้"
"ขอแค่เพชรรักภพสัดนิดแม้เป็นแฟนเก็บ ภพก็ยอม"
"ไม่นาย ภพจะได้เป็นตัวจริง"
"เพชร"
"เพชรรักภพนะ เพชรควรเชื่อพ่อตั้งแต่แรกไม่งั้นคงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้"
ภพโอบกอดเพชรไว้แน่น จนถึงเวลาต้องแต่งตัวกลับ ดูถ้าพอร์ชคงจะกระเด็นในอีกไม่นาน แต่น้ำมนต์กับ
ต้นกล้านี่สิ เมฆจะก่อกวนอย่างไร แล้วต้นกล้าจะทนเล่นเกมส์ได้นานไหม ติดตามในตอนต่อไปนะครับ.......

r.lee

ขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ

เด็กดี

ขอบคุณครับ

bigdure

ขอบคุณ​ครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

view99

ดีมาก

Somsak1461

ถ้าพอร์ชคงจะกระเด็นในอีกไม่นาน แต่น้ำมนต์

pom951

รอลุ้นครับ สงสารไม่อยากให้ต้นกล้าเสียใจ

Eakkadoor

อึดอัดมาก รีบเฉลยเถอะ สงสารต้นกล้า

สมพร

ขอบคุณมาก

kkkggg

ขอบคุณครับ

chapat

ติดตามครับ

รอลุ้นครับ

yymomo

ขอบคุณครับ

4554

ขอบคุณนะคับ

sex_hi_hi

ขอบคุณครับ

Manmun

ขอบคุณมาก

ไมตรี

takeshi

ขอบคุณมากครับ

mm2013

ขอบคุณมากครับ