超大JB เสือปืนโต บทนำ

วนิดา.

* ผมรับจ้างแต่งนิยายรายตอนนะครับ แบบ one shot หรือตอนเดียว 250-400 บาท หากยิ่งตอนเยอะผมจะลดราคาให้เป็นพิเศษ ID LINE :  k-ardpon

เกาเทียนเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายของเมือง A และเขาก็ต้องย้ายมาเรียนที่เมือง C แทนจากอดีตเคยเป็นคนเรียนดีอยู่ในสังคมที่ดีต้องมาอยู่ในมัธยมปลายในเมืองนี้แล้วอย่างสำคัญคือมัธยมชิงเต็มไปด้วยอันธพาล



              เขารู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเมื่อตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน



              สองมือเขากำสายสะพายแน่นก่อนบ่นพึมพัมกับตัวเองว่า "เอาละ วันแรกอาจจะได้เพื่อนดีๆ สักคนก็ได้"



              เกาเทียนตั้งมั่นเอาไว้แล้วเขาเดินเข้าโรงเรียนอย่างเงียบเชียบและระหว่างทางนั้นเขาก็ได้สายตาแปลกๆ ของคนรอบตัวกระทั่งผ่านนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งที่มีท่าทีคล้ายนักเลง  เขาก้มหน้ามองลงบนพื้นเพื่อหลบหลีกสายตาที่มองมา



              ทว่ามันไม่ได้ง่ายดายแบบนั้นเมื่อชายตัวสูงสุดในกลุ่มเพื่อนพูดขึ้น "หน้าตาน่ารักจังเป็นนักเรียนมาใหม่เหรอ? สนใจมาห้องพวกพี่ให้พี่สอนไหมจ๊ะ?"  เขาไม่สนใจเพียงแค่ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงแมลงเท่านั้นก่อนแขนเขาถูกกระชากให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับชายคนนั้น



          "มีอะไร?" เสียงของเขาค่อนข้างติดเย็นชาจนชายที่ยืนหน้าเข้ามากันหัวเราะชอบใจ "ถ้าไม่มีขอตัวและฉันไม่ใช่น้องของนายเผลอๆ ฉันอาจอยู่ชั้นสูงกว่านายก็ได้"  เขาพูดทิ้งท้ายแค่นั้นแล้วทำท่าจะสะบัดมือที่จับแขนเขาไว้ออก



              แต่มันไม่สำเร็จแถมยังโดนบีบแน่นกว่าเดิม เกาเทียนเย่เบ้หน้าด้วยความเจ็บพร้อมช้อนตามองอย่างอ้อนวอน



          "พี่ชาย ฉันพึ่งมาโรงเรียนนี้ครั้งแรกเลยรีบหน่อยเพราะฉันกลัวว่าจะเข้าชั้นเรียนไม่ทันเพื่อน พี่ชายช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหม?"  เขาพูดน้ำเสียงที่ติดสั่นเล็กน้อยและอีกฝ่ายก็ปล่อยมือออกจากแขนเขาแล้วหัวเราะชอบใจกับฝูงเพื่อน



          "แน่นอน พี่ชายจะปล่อยนายแต่ตอนพักเที่ยงมาหาพี่ชายที่ด้านฟ้าได้ไหม?" ว่าแล้วเอามือมาลูบข้างขมับเขาก่อนมันจะมาหยุดตรงแก้มเขาพร้อมกับวนเวียนอยู่แถวนั้นจนเขารู้สึกจั้กจี้หน่อยๆ



              เกาเทียนจับมือข้างที่ลวนลามเขาไว้พลางช้อนตามองคนตัวสูงกว่า "พี่ชาย ฉันเป็นคนบ้าจี้น่ะแล้วฉันขอตัวไปห้องเรียนก่อน บายๆ" เขาพูดขึ้นมาแล้วโบกมือให้ชายหนุ่มทั้งหลายตรงหน้าพร้อมผละออกโดยทิ้งสายตาร้อนแรงตามหลังมา



             ก่อนเขาจะเดินขึ้นบันไดของตึกอย่างเอื่อยเฉื่อยกระทั่งมาหยุดที่ชั้นเรียนที่เขาต้องเข้าไปแนะนำตัวกับเหล่าเพื่อนในวันนี้  เกาเทียนทันทีขาเขาผ่านประตูห้องเข้ามาแล้วมันทำให้เขาได้รู้ว่าที่นั่งทุกคนถูกวางด้วยกระเป๋าแทนตัวคน



              สายตาของเขาหยุดที่โต๊ะคู่สองตัวข้างหลังห้องสุด มันว่างเปล่าดูเหมือนไม่มีคนเขาจึงเอากระเป๋าตัวเองไปวางพร้อมกับนั่งลงอยู่คนเดียวภายในห้อง  เขาแอบสงสัยเล็กน้อยว่าเขานั้นมาเช้าเกินไปหรืออะไรทว่าพอยกแขนข้างซ้ายตัวเองมาดูนาฬิกาเข็มยาวมันเกือบชี้เข้าเวลาเจ็ดโมงกว่า



              กระทั่งกริ่งของโรงเรียนดังขึ้นมาเพื่อบ่งบอกนี้คือเวลาเข้าเรียนคาบแรกตอนเช้า  เกาเทียนนั่งเงียบพร้อมกับหูที่กระดิกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายทยอยเข้ามาในห้อง  เขาเหยียดหลังตรงเล็กน้อยหลังนักเรียนคนอื่นๆ เห็นเขาแล้วซุบซิบกัน



             เขาเม้มปากนิดหน่อยทั้งที่ในใจอยากตะโกนตอกกลับไป 'เฮ้ อย่างน้อยช่วยนินทาฉันเสียงเบาไม่ได้หรือไง?" แต่ความเป็นจริงคือทำได้เพียงนั่งเงียบจนทุกที่นั่งเต็มไปด้วยไออุ่นจากนักเรียนคนต่างๆ



              เสียงพูดคุยจ้อแจ้เริ่มดังขึ้นเมื่ออาจารย์ประจำชั้นไม่อยู่ทว่าถ้อยคำเหล่านั้นไม่ได้พ้นเกี่ยวกับการสงสัยในตัวเขา  เกาเทียนเย่ตัดความรำคาญของตัวเองโดยการซบแขนลงบนโต๊ะก่อนหูเขาจะกระดิกอีกครั้งหลังได้ยินใครคนหนึ่งในห้องกล่าวถึงเพื่อนที่นั่งข้างกาย



              โชคดีนิดหน่อยที่เขาได้ยินและจับใจความได้ว่ามันหมายว่าอะไร



          "เด็กใหม่คนนั้นไม่รู้เรื่องเลยหรือไงว่าคนที่เขาไปนั่งข้างๆ น่ะเป็นที่ของหลิวเย่"  เสียงผู้หญิงหน้าตาสวยพูดกับเพื่อนข้างกายแล้วประเด็นสำคัญคือเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าเห็นด้วย "หลิวเย่น่ากลัวจะตาย รู้ไหม..ผู้ชายทั้งโรงเรียนมีแต่ยอมสยบใต้ฝ่าเท้าเขาเรื่องความน่ากลัวเลยนะ"



              หลังได้ยินเสียงเหล่านั้น เกาเทียนหน้าเสียพลางเหลือบสายตามองเก้าอี้ว่างเปล่าด้านข้างก่อนเขาจะปลอบใจตัวเองด้วยการ 'คนแซ่หลิวนั่นคงอาจไม่มาวันนี้ก็ได้..' สุดท้ายคำขอของเขาไม่เป็นไปตามคำเรียกร้องเมื่อเขาถูกสายตาคมกริบมองแผ่นหลังจนขนลุกชัน



              กระทั่งเสียงตุ๊บของกระเป๋าดังแว่วผ่านหูจากนั้นตามด้วยเสียงลากเก้าอี้กับเสียงผิวปากของคนข้างกาย



              เขานั่งตัวเกร็งอัตโนมัติในขณะที่อีกฝ่ายยกเท้าพาดลงบนโต๊ะ  กลิ่นเหม็นอับของเหงื่อทำเอาเขาเบ้หน้าพร้อมเงยหน้าขึ้นมา



          "ไง เด็กใหม่"  เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนแต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่เอามือหยาบกร้านนั้นมาบีบแก้มเขาหลังจากจ้องตากัน  หลิวเย่ผิวปากอีกครั้ง  เกาเทียนสบตาอีกคนอย่างหวาดกลัว



          "หน้าตานายน่ารักดีจริงๆ"  ว่าแล้วก็จับหน้าเขาแหงนขึ้นแล้วก็ไปทางซ้ายทีขวาทีก่อนปล่อยมันในที่สุด  เขาเจ็บจนหน้าชาพร้อมเอ่ยขอบคุณหลิวเย่เสียงแผ่วทั้งที่ในใจเขากู่ร้องว่า 'ผู้ชายบ้านไหนมาชมผู้ชายที่สูง 170 น่ารักกัน!?'


* ผมรับจ้างแต่งนิยายรายตอนนะครับ แบบ one shot หรือตอนเดียว 250-400 บาท หากยิ่งตอนเยอะผมจะลดราคาให้เป็นพิเศษ ID LINE :  k-ardpon

Homealone

ขอบคุณครับ

ore

ขอบคุณครับ

kookkoo

ขอบคุณครับ

lekthai

เครครับ ขอบคุณ

4554

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Panawat339

ขอบคุณ​ครับ​

risingmoons

ติดตามครับ

takeshi

ขอบคุณครับ

DeliverBand

ขอบคุณครับ

mm2013

ขอบคุณมากครับ

guyinbkk2510

รออ่านผลงานต่อครับ ขอบคุณ

kkkggg

ติดตาม

lnatl

น่าติดตามครับ

ninenut

ขอบคุณครับ

oppowow

ขอบคุณครับ

Blackblood888

ขอบคุณครับ

dojikung

ขอบคุณครับ

T-guyy

ขอบคุณมากครับ