แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2020-6-6 13:27
ขออภัยที่รอบนี้ล่าช้าไปหน่อยครับ มันมีเหตุผลหลายประการ อย่างแรกคือ ตอนนี้งานผมเริ่มกลับมาทำปกติแล้ว งานเลยเยอะขึ้น กับอีกประการหนึ่ง คือตอนนี้ผมร่างตอนจบเสร็จแล้ว หรือจะเรียกแบบหรูๆ ว่า "Artist Proof" พอผมลองย้อนอ่านไปก็รู้สึกมันยังไม่สะใจ มันยังได้อีก อะไรแบบนี้ เลยต้องปรับแก้บท บางทีก็ต้องย้อนกลับไปปรับบทก่อนหน้า ให้มันเข้ากับสถานการณ์ที่วางเอาไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉากระหว่างจ็อบกับพวกเด็กเทคนิค ที่ปรับแล้วปรับอีกให้สะใจ บนความสมเหตุสมผล ด้วยเหตุนี้ เลยต้องขออภัยอย่างยิ่งนะคร้าบบ แต่สัญญาว่า ถ้าบทมันโอเคและสะใจแล้ว ผมจะมาโพสให้ดูแบบคอมโบ เอาให้อ่านกันตาแฉะเลย
เช้านี้จ็อบกับบอล ไปโรงเรียนพร้อมกันแต่เช้าในใจของทั้งคู่มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขหลังจากที่ได้รับรู้ความในใจของกันและกันคาบเช้าเป็นการทดสอบเรื่องกรดเบส แต่ไม่มีอะไรยากสำหรับจ็อบก็ในเมื่อความสุขมันล้นอยู่ในใจ แต่ก็ต้องมาสะดุดลงเมื่อมีข้อความไลน์เข้ามา “มาที่ดาดฟ้าตึกวิทย์เดี๋ยวนี้มาคนเดียวด้วยนะมึง” ข้อความในไลน์จากผู้ใช้คนเดิม สั่งให้จ็อบไปที่หน้าฟ้า จ็อบตกใจและแอบสงสัยว่าจะเล่นอะไรกับตนเองอีก เมื่อจ็อบไปยังที่นัดหมายก็พบร่างชายหนุ่มกำยำคนหนึ่ง นอนสลบเหมือนอยู่ มีเพียงกางเกงในสวมไว้กันอนาจาร และถุงเท้ารองเท้านักเรียนตามแบบของโรงเรียนมือถูกมัดไพล่หลัง ส่วนเท้าถูกมัดเข้าด้วยกัน ปากถูกผ้าปิดไว้ จ็อบพยายามเพ่งมองว่าผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นคือใคร “เชี้ยยยยยย พี่ต้อมนี่หว่า”จ็อบตกใจมากที่เห็นรุ่นพี่ตนเองอยู่ในสภาพนี้ ต้อมเป็นรุ่นพี่ม. 6 โรงเรียนเดียวกับจ็อบและเรียกได้ว่าเป็นไอดอลของจ็อบก็ว่าได้ ทั้งเรื่องกีฬาบาส รูปร่าง บุคลิกภาพล้วนแล้วแต่ได้แรงบันดาลใจมาจากต้อม ต้อม เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาดีอีกคนของโรงเรียนสูงประมาณ 178 ซม. ตามแบบคนที่เล่นกีฬาบาสบ้างร่างกายพอมีกล้ามเนื้อบ้าง แต่ไม่ได้ชัดเจนแบบนักเพาะกาย “พี่ต้อม ตื่นพี่ตื่นใครทำเชี้ยอะไรพี่เนี่ย” จ็อบพยายามปลุกต้อม ที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่ “หืออออ” ต้อมรู้สึกตัว “พี่ต้อม ทำไมพี่มาอยู่ในสภาพนี้เนี่ย”จ็อบถามต้อมด้วยความสงสัย “ไหนวะ เชี้ย ใครมาลอกคราบกูเนี่ย”ต้อมตกใจกับสิ่งที่ตัวเองเห็น “ใครเป็นคนทำพี่เนี่ย พี่ลองนึกสิ”จ็อบคะยั้นคะยอให้ต้อมนึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนทำร้ายจนมาอยู่ในสภาพนี้ “ก็เมื่อเช้า กูก็มาโรงเรียนปกติแล้วกูก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ พอใกล้จะเข้าแถว ก็มีเด็กนักเรียนกลุ่มนึงเอาขนมเอาน้ำมาให้ แต่มันจะเข้าแล้วแถวเลยเก็บขนมกับน้ำไว้ก่อน กะว่าขนมจะไปกินตอนเที่ยงจนพอเข้าแถวเสร็จ กำลังจะไปเรียนก็กินน้ำ แล้วก็ไปเข้าห้องน้ำ แล้วภาพก็ตัดเลยว่ะ”ต้อมพยายามเรียงลำดับเหตุการณ์ที่ตนเองได้เจอ “เชี้ยแล้ว”ต้อมตะโกนลั่นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “ทำไมวะพี่ต้อม”จ็อบถามต้อมกลับไปด้วยความสงสัย “ก็วันนี้มีสอบสัมภาษณ์โควต้าเข้าเรียนคณะวิศวะของมอดังอ่ะกูจะทำไงดีวะเนี่ย” ต้อมกำลังเครียดกับการหาทางแก้ปัญหา “แล้วเพื่อนพี่อ่ะไม่ยืมชุดเขามาก่อนล่ะ” จ็อบเสนอ “ไอ้ห่านี่เพื่อนกูก็ต้องสัมภาษณ์ด้วยป่ะวะ” ต้อมตอบ จ็อบก็พยายามช่วยคิดหาทางออก “พี่ต้อม พี่เอาชุดผมไปใส่ก่อน เดี๋ยวผมรออยู่ข้างบนนี้”จ็อบเสนอทางเลือก “เอางั้นเหรอวะ”ต้อมเหมือนจะดีใจที่จ็อบยื่นมือเข้ามาช่วยแต่ก็รู้สึกเกรงใจเพราะการช่วยเหลือนี้มันหนักหนาเหลือเกิน “เอาน่าพี่ คิดมาก พี่น้องกันมีไรต้องช่วยเหลือกันสิ” “ขอบใจว่ะ” ต้อมพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอออกจากตาจ็อบรีบถอดเสื้อและกางเกงส่งให้ต้อม โชคดีที่ต้อมกับจ็อบตัวไล่เลี่ยกันเสื้อผ้าครั้งนี้ถึงไม่ใช่ปัญหาเมื่อต้อมแต่งตัวเสร็จแล้วจึงรีบวิ่งออกไปยังห้องสัมภาษณ์อย่างรวดเร็ว
ตอนนี้จ็อบ ซึ่งไม่กี่นาทีก่อน ยังอยู่ในชุดนักเรียนเต็มยศ แต่บัดนี้เหลือแค่กางเกงในสีน้ำเงินขอบยางสีดำรองเท้านักเรียนสีดำ และถุงเท้าสีขาว ในมือถือ โทรศัพท์ กระเป๋าเงิน และกุญแจ จ็อบก้มดูสภาพตัวเองแล้วรู้สึกแปลกกับสิ่งที่เห็น ทำให้มีอารมณ์กลับมาอีกครั้งน้องชายของจ็อบเริ่มแข็งตัว และอยากจะโผล่พ้นกางเกงในของจ็อบออกมาเจอโลกภายนอก
“กษิดิษฐ์!!กษิดิษฐ์ไปไหน” อาจารย์พยอมเรียกหา ใบหน้าอันเหี่ยวย่นพยายามสอดส่ายสายตามองหาจ็อบ “สงสัยไปเข้าห้องน้ำเห็นบอกว่าท้องเสียครับ เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ” บอลรีบตอบอาจารย์พยอมอย่างรวดเร็วแล้วจึงคว้าโทรศัพท์รีบโทรหาจ็อบ “ไอ้จ็อบมึงอยู่ไหน อาจารย์พยอมเขาถามหามึง มาหาด่วนเลย” “กูอยู่ที่ดาดฟ้าตึกเนี่ยไปไหนไม่ได้” “ทำไมถึงไปไหนไม่ได้วะ” “มึงมาดูเองดีกว่า”
บอลรีบก้มตัวเพื่อหลบสายตาอาจารย์พยอมแล้วรีบวิ่งจ้ำอ้าวไปชั้นดาดฟ้า “ไอ้จ็อบทำไมมึงมาอยู่สภาพนี้วะ” “กูเจอพี่ต้อมเว้ยแกมานอนสลบ...” “เออเดี๋ยวค่อยเล่า แล้วมึงจะไปเจออาจารย์พยอมยังไงวะ ท่าทางน่าจะเรื่องซีเรียสอยู่”ทั้งบอลและจ็อบต่างช่วยกันคิด “เอางี้มึงเอาชุดที่กูไปใส่ก่อน เพราะยังไงอันนี้ก็เสื้อผ้ามึง” “แต่วันนี้มึงไม่ใส่บ็อกเซอร์นะเว้ยไอ้บอล” “เออไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องแค่นี้กูทำให้คนพิเศษของกูทำไมจะทำไม่ได้วะ” บอลพูดเสร็จรีบปลดกระดุมเสื้อนักเรียนส่งจ็อบ แล้วค่อยๆปลดเข็มขัดและถอดกางเกงนักเรียนส่งให้จ็อบเป็นชิ้นต่อไปตอนนี้กลับกลายว่าเป็นบอลที่ต้องมาในอยู่สภาพเกือบเปลือยแทนจ็อบ “กูไปก่อนนะเดี๋ยวกูรีบมา” จ็อบบอกกับบอล ก่อนที่จะรีบไปหาอาจาย์พยอม
เสียงข้อความเข้าทางโปรแกรมไลน์ “สนุกกันไหมวันนี้กับสิ่งที่กูให้เดี๋ยวจะมีอะไรสนุกกว่านี้อีก” “มึงจะทำอะไร” ปลายทางไม่ตอบข้อความนั้นแต่ก็มีข้อความเข้ามาอีก แต่เป็นของต้อม “กูผ่านสัมภาษณ์แล้วแต่เขาพาพวกกูไปมหาวิทยาลัยเขา น่าจะกลับมาตอนเย็นเลย ขอโทษด้วยจริง”
“ท่านผอ.ครับ ดาดฟ้าตึกวิทย์มันกว้างเหมาะก่อนการติดโซลาร์เซลล์นะครับ”เสียงอาจารย์ไกรวิทย์ เดินนำผอ. ชมดาดฟ้า “เชี้ยยยซวยแล้วกู” บอลอุทานในใจเมื่อได้ยินเสียง พร้อมกับหันมองซ้ายขวาไปเพื่อหาที่หลบโชคดีที่ยังมีห้องเก็บอุปกรณ์อยู่ที่ได้ดาดฟ้าที่ ตั้งอยู่เดี่ยวๆเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่ต่อด้วยไม้อัดคัทเอาท์ป้าย บอลสามารถเข้าไปซ่อนได้ “อาจารย์ไกรวิทย์คิดมาหรือยังว่า เราต้องลงทุนกับงบประมาณตรงนี้เท่าไหร่” ผอ.ถาม “ประมาณห้าแสนครับแต่เราสามารถใช้ไฟจากแผงโซลาร์เซลล์นี้ ได้ทั้งตึกวิทย์นี้เลยนะครับท่าน”อาจารย์ไกรวิทย์รีบชี้แจง “ท่านรองมานพตึกวิทย์นี้ค่าไฟเดือนนึงเท่าไหร่นะ” ผอ.หันไปถามรองผอ.ที่ติดตามมาด้วย “เดือนหนึ่งก็ประมาณแสนถึงแสนสองครับท่าน” “ก็น่าสนใจประมาณเทอมนึงเราก็คุ้มทุนละ” “อาจารย์ไกรวิทย์ห้องนั้นห้องอะไร”ผอ.ถามอาจารย์ไกรวิทย์ พร้อมทั้งชี้มือไปห้องเก็บของที่บอลอยู่ซึ่งระหว่างนั้นบอลกำลังแอบอยู่ที่ในห้องนั้นผ่านช่องไม้ที่แตกออกมา “เอาไงดีวะออกไปตอนนี้ไม่ทันแล้ว เอาไงดีวะ เอาไงดีๆๆๆ” บอลรีบคิดอย่างกระวนกระวายใจตอนนั้นมีแค่อุปกรณ์การทดลองที่ชำรุดของหมวดวิทยาศาสตร์ พร้อมกับตู้เหล็กล็อคเกอร์ เอาไงเอากันวะ “ท่านผอ.คะ” เสียงผู้หญิงส่งเสียงเรียกผอ.ไว้ “เดี๋ยวท่านมีประชุมกับนายกสมาคมผู้ปกครองของโรงเรียนตอนสิบโมงครึ่งนะคะตอนนี้สิบโมงยี่สิบแล้วค่ะ” “ขอบคุณมากคุณหนิง”ผอ.กล่าวขอบใจ เลขาฯ “งั้นผมฝากอาจารย์ไกรวิทย์ไปสำรวจห้องนั้นหน่อยนะถ้ามันไม่จำเป็นก็ลื้อออกก็ได้ จะได้มีที่ติดโซลาร์เซลล์เพิ่มส่วนงบประมาณเดี๋ยวผมเสนอไปทางเขตของบสนับสนุน ผมว่ามันไม่น่าจะยากนะเพราะมันเป็นโครงการที่ลดรายจ่ายของโรงเรียนแล้วเอางบประมาณที่เหลือมาหาสิ่งสนับสนุนให้โรงเรียนเพิ่มขึ้น” ผอ.สั่งการอาจารย์ไกรวิทย์พร้อมทั้งขอตัวไปประชุมพร้อมกับรองผอ. เมื่ออาจารย์ไกรวิทย์ลาผอ.และรองแล้วก็เดินตรงดิ่งไปยังห้องเก็บห้องอีกครั้ง “แอ๊ดดดดด” “ห้องเก็บอุปกรณ์ของหมวดวิทย์ที่ไม่ใช้นี่หว่าเดี๋ยวต้องไปคุยกับหัวหน้าหมวดละ แล้วจึงปิดประตู” “ติ๊ง.....”เสียงขอความเข้ายังมือถือของบอลที่แอบอยู่ในตู้ล็อกเกอร์ทำให้อาจารย์ไกรวิทย์ชะงักและหันกลับมามองภายในห้องอีกครั้งอาจารย์ไกรวิทย์กำลังจะเปิดประตูตู้ล็อกเกอร์แล้ว บอลได้แต่ภาวนาในใจ “อาจารย์ครับเมื่อกี้เห็นหัวหน้าหมวดถามหาอาจารย์น่ะครับ” “ขอบใจมากกษิดิษฐ์” ใช่แล้วเสียงสวรรค์เป็นเสียงที่คุ้นเคยที่สุด “ไอ้จ็อบมาช่วยเราแล้ว”บอลนึกดีใจ พออาจารย์ไกรวิทย์เดินจากไปแล้วจ็อบรีบวิ่งเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อหาบอล “กูนึกว่ากูจะไม่รอดแล้ว”บอลพูดออกมาด้วยความโล่งใจ “เออดีที่กูกลับมาพอดี แต่อย่าพึ่งสบายใจไป กูไม่รู้ว่าไอ้บ้านั่นมันจะเล่นอะไรเราอีก”จ็อบบอกกับบอล “แล้วมึงเล่าให้กูฟังได้ยังว่าเรื่องเป็นมายังไง”บอลถามจ็อบด้วยความสงสัย “ก็กูได้รับข้อความจากไอ้บ้านั่นแหละบอกให้มาดาดฟ้า แล้วมาเจอพี่ต้อมนอนกองอยู่กับพื้นสภาพคือเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว แล้วแกต้องไปสอบสัมภาษณ์มหาวิทยาลัยที่เขามาโรงเรียนวันนี้ด้วยไงกูก็เลยให้เขายืมเสื้อผ้าไป” จ็อบอธิบายให้บอลฟัง “แล้วกูจะบอกข่าวดีว่าตอนบ่ายกูต้องไปซ้อมคัดตัวเป็นคฑากรว่ะ ส่วนพี่ต้อม แกบอกว่า แกคงกลับมาถึงเย็นเลยเพราะทางมหาวิทยาลัยเขาบอกว่าแกผ่านการสัมภาษณ์เลยให้ไปพาทัวร์มหาวิทยาลัย”จ็อบพูดเสร็จ ทำเอาบอลทำหน้าเซ็ง “หมายความว่ากูต้องอยู่ในสภาพนี้ไปจนเย็นเลยใช่ไหม” “ท่าทางจะเป็นเช่นนั้น”จ็อบทำท่ากวนตีนใส่บอล “งั้นกูไปก่อนนะ ถ้าเสร็จก่อน กูจะรีบหาชุดมาให้มึง” จ็อบก็ขอตัวไปธุระตัวเองต่อปล่อยให้บอลนั่งรอบนดาดฟ้าต่อไป จนเมื่อเวลาผ่านไป เวลาบ่ายสองโมงบอลด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าว บอลจึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
บอลค่อยย่องลงจากดาดฟ้าพยายามทำตัวเหมือนไม่มีตัวตน จากชั้น 6 จนถึง ชั้น 1 ซึ่งเป้าหมายของบอลคือห้องกรรมการนักเรียน โชคดีที่ห้องกิจกรรมเปิดอยู่เนื่องจากกรรมการนักเรียนที่เป็นเวรเฝ้าห้อง ออกไปโรงอาหารเพื่อซื่อน้ำด้วยระยะทางไม่ไกลกันมาก จึงตัดสินใจไม่ล็อคห้อง จึงเป็นโอกาสของบอล “เอาวะอย่างน้อย น่าจะมีเสื้อผ้าอะไรให้กูใส่บ้างแหละวะ” บอลตัดสินใจค้นห้องอย่างรีบร้อนส่วนใหญ่จะเป็นอุปกรณ์เดินขบวน อุปกรณ์เชียร์บอลเหลือบไปเห็นถุงกระดาษใบหนึ่งจึงวิ่งเข้าไปดู เหมือนสวรรค์มาโปรด มันคือชุดพละของนักเรียนคนหนึ่ง คาดว่าน่าจะเป็นของกรรมการนักเรียนสักคน ที่ใช้ห้องกิจกรรมเป็นห้องแต่งตัวชั่วคราวและยิ่งโชคดีไปกว่านั้น ทั้งเสื้อและกางเกงเบอร์เดียวกับบอลเป๊ะ เพียงแต่ที่หน้าอกปักชื่อไว้ว่า ธาม ธนเกียรติบัญชากุล บอลเรียบคว้าถุงกระดาษนั้นวิ่งออกจากห้องเพื่อเข้าห้องน้ำ แต่!!!!จังหวะที่บอลกำลังจะหลุดจากประตูห้องกิจกรรมจวนจะพ้นแล้วเด็กหนุ่มเวรเฝ้าห้องกำลังเดินกลับมาพอดี แต่ได้เห็นแค่เพียงหลังของบอลเท่านั้น “เห้ยใครวะ” เด็กหนุ่มคนนั้นวิ่งตามร่างนั้นไปจนถึงอาคารชั่วคราวหลังโรงเรียน “มันไปไหนวะ”เด็กคนดังกล่าวกำลังมองหาร่างปริศนาที่ตอนนี้อันตรธานหายไปแล้ว “หาอะไรวะไอ้เอ็ม” “อ่าวพี่จ็อบเมื่อกี้ผมเห็นใครไม่รู้เหมือนแก้ผ้า วิ่งออกจากห้องกิจกรรมมาอ่ะคับพี่”เด็กหนุ่มตอบคำถามต้นเสียงนั้นไป จ็อบรู้ทันทีว่าเป็นไอ้บอล “ตาฝาดน่าพี่มาเดินทำสมาธิแถวนี้สักพักใหญ่ๆ แล้วนะ ไม่เห็นใครเลย” จ็อบตอบ “คงงั้นพี่เดี๋ยวผมกลับไปเฝ้าห้องก่อนนะครับ เดี๋ยวประธานนักเรียนมาแล้วไม่เจอผมผมโดนด่าเละเทะแน่”
“ไงคับคุณเพื่อนที่รักไม่สิคุณแฟนที่รักออกมาได้แล้ว” จ็อบแซวบอลที่หลบอยู่แถวนั้น บอลลุกออกมาจากบ่อโคลนซึ่งเป็นฐานโหนเชือกข้ามแอ่งน้ำ ด้วยสภาพเลอะโคลนทุกตารางนิ้วในร่างกาย “ไอ้เชี้ยบอลทำไมมึงเละอย่างนั้นวะ” จ็อบถามบอลพร้อมกับพยายามกลั้นขำ “ก็กูวิ่งหนีมาแบบไม่คิดชีวิตมันเกือบเห็นกูแล้วไง กูก็เลยต้องลงไปหมอบในบ่อโคลนนี่ไงว่าแต่มึงเถอะไหนบอกว่ามีคัดตัว” “พอดีอาจารย์ที่คัดตัวเขากลับมาไม่ทันเลยเลื่อนไปก่อน มึงรีบไปล้างตัวเหอะว่ะ” จ็อบรีบไล่บอลไปล้างตัว บอลรีบวิ่งตัวเลอะโคลนไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดเพื่อที่จะได้กลับมาเปลี่ยนชุด “ไอ้จ็อบกูซวยละ อาจารย์นรเวช ยืนเฝ้าอยู่แถวห้องน้ำ สงสัยรอจับเด็กสูบบุหรี่แน่ว่ะเอาไงดีวะ ตัวกูเริ่มคันแล้ว” “มึงก็ลงไปล้างในสระนี่แหละหามุมลับตาหน่อย จัดการล้างตัวให้เสร็จเลย” “เอางั้นเหรอวะ”บอลเริ่มลังเลว่าสิ่งที่เพื่อนเสนอจะดีหรือไม่ “หรือมึงจะรอให้โคลนแห้งติดตัวมึง” “เออมึงเป็นต้นทางให้กูหน่อย” บอลบอกกับจ็อบ บอลถอดถุงเท้าและรองเท้านักเรียนที่เลอะโคลนออกแล้วจึงค่อยๆ ก้าวลงสระน้ำมองหามุมที่พอมีต้นไม้อำพรางตาได้บ้างบอลล้างโคลนออกจากตัวจนเรียบร้อยแล้วจึงขึ้นมา “ไอ้จ็อบส่งถุงเสื้อผ้ามาหน่อย” “อ่ะนี่แต่เห้ย มึงจะใส่ทั้งเปียกๆ เนี่ยนะ ไอ้ตัวไม่เท่าไหร่หรอก แต่กางเกงในมึงอ่ะถ้าลองใส่ชุดพละนี้ไป มึงเป็นห่อหมกแน่” “เออว่ะงั้นเอางี้ก็ได้วะ” บอลพูดจบก็ถอดกางเกงในที่เปียกลงมากองที่เท้าพร้อมกับรับถุงเสื้อผ้าจากจ็อบมาใส่ “เห้ยพอดีตัวกูเลยว่ะ” และยิ่งโชคดีไปกว่านั้นในถุงนั้นมีถุงเท้ารองเท้านักเรียนอยู่ด้วยถึงแม้จะใช้งานแล้วก็ตามแต่สถานการณ์แบบนั้น บอลคงไม่มีทางเลือก ตอนนี้บอลกลับมาเป็นนักเรียนปกติแล้วแต่ใครจะไปรู้ว่าข้างในของบอลมันพร้อมจะตื่นตัวได้ตลอดเวลา ยิ่งเวลาที่กางเกงวอร์มถูกับท่อนลำของบอลนั้น ระหว่างที่จ็อบกับบอลกำลังจะเดินพ้นจากอาคารชั่วคราวริมน้ำอยู่นั้น “เห้ยกูไม่ออกไปแล้วนะ กูไม่กล้า” บอลบอกกับจ็อบ ทำให้จ็อบแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พอจ็อบหันมามองบอลก็เข้าใจ “ไอ้เชี้ยทำไมของมึงเคารพธงชาติอย่างนั้นวะ” “ก็แม่งถูกับกางเกงวอร์มมันเสียวนี่หว่า” “เออไม่ไปก็ไม่ไป ยังไงช่วงบ่ายเราก็ว่างอยู่แล้วนี่ มานั่งเล่นริมน้ำก็ไม่เลวนะ” ทั้งจ็อบและบอลก็มานั่งเล่นอยู่ริมสระน้ำที่เป็นส่วนของพื้นปูนนอกห้องเรียนของอาคารชั่วคราว “ตรู๊ดๆๆๆ” “ครับพี่ต้อมได้ครับ ผมอยู่แถวริมสระน้ำอาคาร 6 ครับ” “ใครวะ”บอลถามอย่างสงสัย “พี่ต้อมเขามาถึงโรงเรียนละจะเอาชุดมาคืนกูไง” “อ่าวแล้วเขาจะใส่อะไรกลับบ้านละวะ หรือว่าไอ้นั่นเอาชุดมาคืนแล้ว” “พี่แกแวะกลับไปเอาชุดที่บ้านมาแล้ว”
“อยู่นี่กันนี่เองแล้วจ็อบไปเอาชุดใครมาใส่ล่ะ” ต้อมเดินเข้ามาหาทั้งสองคน “ก็ชุดไอ้บอลนี่แหละครับพี่ส่วนไอ้บอลก็ไปยืม ชุดคนอื่นที่เขาไม่ใส่แล้วมาอีกที” “อ่ออ่ะนี่ขอบใจมากว่ะจ็อบ ขอบใจน้องด้วยนะมีอะไรให้พี่ช่วยตอบแทนบอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” ต้อมส่งเสื้อผ้าคืนให้จ็อบ “มึงเอาชุดกูคืนมาได้แล้ว”บอลรีบทวงชุดของตัวเองคืน “ไปเปลี่ยนห้องน้ำก็ได้ป่ะไอ้บอล” จ็อบรีบชวนบอลจะไปเปลี่ยนชุด แต่ว่า “จ็อบมึงลืมไปแล้วเหรอว่ากูไปไหนไม่ได้” บอลเตือนความจำ “เออว่ะงั้นคงต้องเปลี่ยนตรงนี้ พี่ต้อมจะว่าอะไรไหมครับพี่” “เอาเหอะตามสบายน้องผู้ชายด้วยกัน” “เดี๋ยวไอ้จ็อบมึงควรถามกูด้วย” บอลรีบแย้งมาทันที “เอาน่าเหมือนอย่างที่พี่ต้อมเขาบอกไงว่า ผู้ชายด้วยกัน หรือว่ามึงอาย” จ็อบตอบอย่างกวนๆ กลับ “เออก็ได้พี่ต้อมก็อย่าตกใจแล้วกันนะพี่”บอลบอกกับต้อมพร้อมกับชี้มือไปทางกางเกงในของบอลที่ตากอยู่ตรงขอบปูน “เห้ยอย่าบอกนะว่าเรา......” ต้อมทำท่าตกใจ “อย่างที่พี่คิดแหละก็ของมันดันไปถูกับกางเกงวอร์ม เลยตื่นไปไหนไม่ได้ไงพี่” จ็อบรีบตอบแทน “เอาเหอะๆตามสบายละกัน” ต้อมรีบตัดบท จ็อบถอดชุดนักเรียนที่ตัวเองใส่อยู่ออกแล้วส่งให้บอลส่วนบอลก็ถอดชุดพละตัวเองออกวางไว้กองไว้กับพื้น แล้วรับชุดจากจ็อบมาใส่เหมือนเดิมส่วนจ็อบตอนนี้ก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเช่นเดียวกัน ระหว่างนั้น ต้อมก็หวังดีช่วยเก็บชุดพละที่กองกับพื้นมา ก็เห็นชื่อที่ปักที่หน้าอกว่า ธาม ธนเกียรติบัญชากุล ต้อมถึงกับมือไม้อ่อนหมดเรี่ยวแรงกองเสื้อผ้าล่วงไปกับพื้นอีกครั้ง “พี่ต้อมเป็นอะไรพี่” จ็อบถาม “ซวยแล้วมึงมึงขโมยชุดใครไม่ขโมย ดันไปขโมยชุดกรรมการนักเรียนที่โหดที่สุดพ่อเขาเป็นมาเฟียนะเว้ย” เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งจ็อบและบอลต่างหน้าซีด “คงไม่เป็นไรมั้งพี่บางทีมันก็แค่คำร่ำลือมั้ง” บอลพยายามใจดีสู้เสือ “เห็นเขาว่ากันว่าเคยมีคนไปกระแทกไอ้คนนี้ ตอนเย็นก็โดนลักพาตัวตอนเช้าถูกทิ้งไว้ที่ป้ายรถเมล์ในสภาพสะบักสะบอม” บอลหน้าซีดหนักกว่าเดิม “จ็อบคืนนี้กูขอไปนอนด้วยอีกคืนนะแต่เดี๋ยวกูโทรหาเตี่ยก่อน” “เออ”จ็อบเองก็ช็อคไม่แพ้กัน “เรียบร้อยละเตี่ยบอกว่า ต่อไป วันธรรมดา ไปค้างบ้านมึงก็ได้ ถ้ามึงโอเค” “โอเคดิวะกูว่า เรามาคิดกันดีกว่า จะเอาชุดนี้ไปคืนยังไงดี” จ็อบตั้งคำถาม “พี่ว่าตอนนี้คงมีวิธีเดียวแหละว่ะ” ต้อมเสนอความคิด ความคิดของต้อมคือหาจังหวะไปยังห้องกิจกรรมอีกครั้ง แล้วใช้หมากฝรั่งอุดรูลูกบิดไว้ไม่ให้มันล็อคห้องเพราะห้องกิจกรรมล็อคแค่ลูกบิดอย่างเดียว แล้วรอเวลากลางคืนค่อยเอาชุดไปคืนทั้งจ็อบและบอลตกลงตามนั้น ต้อมซึ่งเคยเป็นอดีตกรรมการนักเรียนชุดที่ผ่านมาจึงรู้จักกับน้องๆ ที่มาทำงานในกรรมการนักเรียนชุดนี้อยู่บ้างจึงรับหน้าที่ดึงดูดความสนใจของคนทีทำหน้าที่เฝ้าห้องกิจกรรมเมื่อต้อมสามารถดึงเวรเฝ้าห้องออกไปได้แล้ว จ็อบรีบเอาหมากฝรั่งอุดรูกุญแจเพื่อให้แผนของคืนนี้ดำเนินต่อไป “งั้นเดี๋ยวพี่ขับรถมาสแตนด์บายไว้คืนนี้ด้วยนะถ้าเสร็จงานจะได้รีบกลับบ้านกัน พี่จะได้ไปส่งที่บ้าน” ต้อมกลับบ้านไปเอารถพร้อมกับซื้อเสบียงมาเตรียมไว้ นาฬิกาเข็มชี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า เด็กหนุ่มสามคนในชุดนักเรียน เปิดประตูออกมาจากห้องเรียนโฮมรูมที่มืดสนิท “ไอ้บอล มึงไปเอากางเกงในที่ตากไว้ตอนกลางวันมาแล้วใช่ป่ะ”จ็อบแซว “เออ กูเอามาแล้ว แล้วใส่มาแล้วด้วย”บอลตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
ทั้งสามรีบตรงดิ่งไปยังเป้าหมายของพวกเขาคือห้องกิจกรรม ในมือบอลถือถุงใส่เสื้อผ้าเจ้าปัญหามาด้วย
บอลรีบเปิดประตูเข้าห้องกิจกรรมแล้วรีบวางถุงเสื้อผ้า ก่อนที่จะหันหลังกลับ ทันใดนั้น “เดี๋ยวสิมึงจะไปไหน ขโมยของคนอื่นไปแล้ว จะเดินออกไปหน้าตาเฉยเลยเหรอ” เสียงปริศนาเดินออกมาจากมุมมืดในห้องและมีเด็กหนุ่มอีกสี่คน เดินหิ้วปีก ล็อคแขนของต้อมกับจ็อบมาทางหน้าประตู บอลตกใจในภาพที่เกิดขึ้น
ตอนนี้เดินทางมาเกือบครึ่งเรื่องแล้ว แต่ยังมีตัวละครลับในชุดเครื่องแบบหรือยูนิฟอร์มอีกหลากหลายอาชีพที่จะวนเวียนเข้ามาในวงการ SM ของจ็อบและบอลแน่นอนครับ ขอบคุณที่ติดตามกันมาจากใจ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-6-6 01:54:41
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-6-6 02:07:20
โพสต์ 2020-6-6 03:05:48
โพสต์ 2020-6-6 06:36:38
