รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด20 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน20
* F( d( y% R3 X0 p# [
" e/ J& i6 D2 K5 e3 o# `


( U& h* g+ y2 ?- u. c% J) p
$ J. V& O" {5 B8 {$ N# _0 m( Gหนึ่งปีผ่านไป
# a2 `2 S' D3 C5 r  Q; ~
8 L, O% ?; }7 \) h0 H" Q
“คนเล็ก!”

; A. {2 n! ~( Z/ x3 ?
. [' \* U6 j5 S: l5 i  V' D5 C7 eผมหันไปมองตามเสียงเรียก


“แฮ่กมาอยู่นี่เอง” เจ้าของเสียงวิ่งย่ำเหยาะลงบนเนื้อทรายสีขาวละเอียดก่อนหยุดปลายเท้าลงตรงหน้า“พี่ตามหาให้ทั่ว”
/ `4 p. l, c8 j- t# G" Z9 p9 V
0 ^2 @! `: L! \, n3 L+ ?$ d
พี่ไมล์นั่งลงข้างๆ และทันทีผมก็เอนศีรษะซบไหล่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่ชายคนรอง เอามือจับๆตรงกล้ามเนื้อแขนเล่นพี่ชายใครน้าหุ่นก็ล่ำหน้าก็หล่อ
# S. d5 N2 Q& E) n, D7 w* N
3 l$ C" g! t9 v8 M
“ก็...เบื่อ” ตามด้วยถอนหายใจอีกเฮือกให้รู้ว่าเบื่อจริงๆ

6 M6 R3 J# w' H1 r1 C
“ไอ้คุณจริตนั่นมาตอแยอีกแล้วเหรอ”


“เขาชื่อประกิตต่างหาก”
- n; q2 G0 \& C2 G
. U( g, w% U+ _
“ก็นั่นแหละแล้วใช่อย่างที่พี่พูดไหม”
6 `* F" j. t9 j- p5 `) S- _" E  s
" C* ?. ?: \2 c1 s+ ~
“อืม” ผมพยักหน้า คุณประกิตหรือคุณปรนเป็นลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดชลบุรี และเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท น้ำปลารสเอก จำกัดของพวกเราด้วย

1 ^; p3 S9 p! g; u2 a& Y; Q
+ a: h4 ~7 H! C$ A6 C1 m& O/ ?เมื่อห้าเดือนก่อนผมเจอกับคุณปรนจากการไปประชุมเรื่องการจัดโปรโมชั่นของสินค้า และก็นั่นแหละ...ไม่รู้ว่าส่วนไหนของผมไปกระแทกตาเข้าเลยตามจีบผมอย่างออกนอกหน้าประหนึ่งผมเป็นหญิงสาวสวยหยาดเยิ้ม

- _/ }4 K# a. t( ]- ]
* z7 `6 N: T; |1 ~6 p# U, pได้ข่าวว่าผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็นผู้ชาย ดีนะที่ครอบครัวผมรับรู้เรื่องรสนิยมทางเพศของผมแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องเป็นลมล้มพับกันแน่ๆที่มีผู้ชายมาตามจีบคนเล็กของบ้าน


  d% z( z' r2 u3 U9 U! P! S“เขาก็ดูจริงใจหน้าตาก็ดี ทำไมถึงไม่ชอบล่ะหืมม”

$ T& }. k6 ^) W# F3 |
“พี่อยากให้น้องคบกับเขาเหรอ”


“ก็ไม่อ่ะพี่หมั่นไส้มัน เก๊กหล่อ”
/ x: u% a# J- f8 W: }9 e$ J7 N

- q. j1 `  L8 B6 r5 o& s“เขาก็หล่อจริงๆนิ”


“แน๊! แล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้หล่อสู้ไม่ได้ตรงไหน” พี่ไมล์ผลักศีรษะผมที่วางบนไหล่อย่างน้อยใจผมเลยใช้สองมือยึดเอาไว้แน่น พลางขืนศีรษะไว้สุดฤทธิ์แล้วพูดจาเอาใจพี่ชายขี้ใจน้อย
& N" A4 i8 N" a( `7 L+ f. n5 @9 a
1 C& F* j/ [+ [% M+ i
“ใครจะมาสู้พี่ชายของผมได้ล่ะคนเนี้ยหล่อที่สุดแล้ว” แล้วพี่ชายบ้ายอจะต้านทานไปไหนได้นอกจากนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างหลงตัวเอง

+ _" N' X  g, F4 v* \
“เปิดใจบ้างนะคนเล็ก” แล้วยิ้มกว้างของผมก็ค่อยๆหุบลงเรื่อยๆเมื่อน้ำเสียงจริงจังแฝงความห่วงใยอย่างชัดเจนกับฝ่ามือหนาอบอุ่นที่เอื้อมมาลูบศีรษะผมอย่างอาทร “ตั้งแต่เรากลับบ้านมาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานกับหมกตัวอยู่กับบ้าน หรือไม่ก็มานั่งเหม่อลอยอยู่ที่หาดบอกตามตรงว่าพี่เป็นห่วง ออกไปเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตาใครเข้ามาดูไว้บ้างก็ไม่เสียหาย ถึงพี่จะหวงน้องแต่ก็ไม่อยากให้เกาะคานไปจนตายหรอกนะ”
7 A0 M/ J  c9 I1 E3 o) t. E
) T  m3 |  u  l( f
% P9 l# [3 D9 m) ]3 t9 nถึงท้ายประโยคจะแฝงความหยอกเย้าเอาไว้แต่โดยรวมแล้วมันกลับกระทบความรู้สึกบางอย่างตีตื้นเข้ามาในอกจนต้องกดมันให้ลึกลงไปสุดใจเช่นเดิม

. {; [- P8 x  \  I, B# J1 X: [
“น้องยังไม่อยากมีแฟนนี่นาอยากอยู่กับพ่อแม่พี่ชายไปอีกนานๆอีกอย่างยังไม่อยากให้พ่ออายที่ควงผู้ชายเข้าบ้าน”

+ u. R/ T: Q$ V' s: m9 B
7 \5 ^. _2 z* ?( K7 r, ~1 G. B) x“หึๆ ก็พูดไปเรื่อย ป่ะ กลับบ้านกันดีกว่าหาดจะปิดแล้ว แม่รอกินข้าวเย็นด้วย” พนักพิงจำเป็นของผมลุกพรวดขึ้นก่อนดึงแขนฉุดให้ผมลุกตาม ใช้อีกมือปัดก้นเอาเม็ดทรายที่ติดกางเกงออก แล้วเดินจูงมือกวัดแกว่งกันไปขึ้นรถ พอถึงก็ปล่อยมือแยกกันขึ้นรถคนละคันของใครของมัน


$ r6 o6 t$ C2 E0 \- q+ w, ?รถเบนซ์สีดำขลับของพี่ไมล์ขับออกไปแล้ว ส่วนผมยังนั่งอยู่ในรถนิสสันมาร์ชสีขาวคันเดิม สองมือที่จับพวงมาลัยปล่อยลู่ลงอย่างคนหมดแรงพร้อมกับแผ่นหลังที่เอนพิงบนเบาะอย่างเหน็ดเหนื่อย

1 ]6 @- _: t+ V7 {( S7 \
...คิดถึงเขาอีกจนได้...
5 y1 i; t2 _4 t9 P0 q

หลังจากผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายในคืนนั้น ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นจิ่นตั้งก็พาผมมาส่งยังคอนโดหลังจากที่คุณเฟยหลงเข้าไปพักในโรงแรมแล้ว
& N$ z  {, l( _+ J. {  T3 p
. K! |3 Q" n& d0 l# {
: v% \% C$ h, S# }, Y9 vหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนั้นผมยังจำได้ถึงความทรมานในห้องสี่เหลี่ยมที่อบอวลไปด้วยความทรงจำของเราสอง หลอกหลอนผมแม้ยามหลับตื่น จะหนีไปก็ไม่ได้เพราะต้องเก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อรักษาแผลตามร่างกายของตัวเองให้หายดีก่อน ขืนออกไปทั้งอย่างนี้ชาวบ้านคงตื่นตระหนกกับคนอวดผีที่ตามร่างกายเต็มไปด้วยแผลพุพองและผิวหนังสีน้ำตาลย่นจากรอยไหม้
5 Y( K0 V& Y' |) Q

7 q3 A" U7 v) F( ^& d2 f+ nแล้วตัวคนเดียวอย่างนี้จะไปพึ่งพาใคร บอกที่บ้านก็ไม่ได้อีกสุดท้ายก็ได้ไอ้ปอนด์กับพิณมาคอยดูแล พิณน่ะไม่เท่าไหร่ช่วยดูแลป้อนข้าวป้อนยาปกติ แต่ไอ้ปอนด์นี่สิเจอหน้าผมก็ก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของเขาซ้ำยังจะบอกทางครอบครัวผมให้ได้
& E) N5 h$ s1 Z0 k# H6 U

4 j2 E0 \6 f6 i. ?ผมต้องขอร้องอ้อนวอนแล้วระเบิดความอัดอั้นอีกรอบพร้อมหลั่งน้ำตามันถึงจะยอม

9 L) X- `6 ~! ^) {
แล้วหลังจากสภาพร่างกายผมหายดีบวกกับละอายใจเกินกว่าจะกลับเข้าไปทำงานในบริษัทอีก แน่ล่ะ...หายไปร่วมครึ่งเดือน จึงตัดสินใจกลับบ้านที่พึ่งพิงทางใจเดียวของผมเข้าไปกราบเท้าพ่อแม่ กอดพี่ชายทั้งสองแม้ทุกคนจะสงสัยในท่าทีของผม แต่ก็ไม่คาดคั้น มีแต่ความยินดีกับการกลับบ้านของผมในครั้งนี้...ความยินดีที่แผ่ออกมาให้อุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ
+ c4 U3 i# F0 u3 R" R7 {
: F/ W7 {3 y+ o! y/ W! Y6 C
แล้วผมก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทน้ำปลารสเอก กิจการหลักของครอบครัวใช้ชีวิตเรื่อยๆอย่างเรียบง่าย แม้ในบางช่วงเวลาจะรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป และต้องดำเนินต่อไปอย่างมีความสุข...ผมบอกตัวเองเช่นนั้น...สักวัน...สักวันผมต้องมีความสุขให้ได้อย่างแท้จริง...


...ถึงแม้เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมามันจะยังไม่พอจะเยี่ยวยาก็ตามที...

* j' i8 |3 [) A% d  c0 J
ไม่ใช่ผมปิดกั้นตัวเอง...แต่จะให้ผมทำเช่นไร เมื่อความรู้สึกผิดมันเกาะกุมหัวใจเมื่อคิดจะเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามา...รู้สึกผิดกับคนที่มีใจเมื่อข้างในผมยังมีใครอีกคนจับจองอยู่ทั่วทุกตารางพื้นที่...รู้สึกผิดกับเขาคนนั้นถ้าผมจะรับใครเข้ามาแทนที่...เพราะแม้เขาจะทำเลวกับผมแต่สิ่งดีๆก็มีก็มากมายเช่นกัน

# T1 Y* p% K4 p- ^! S/ p
' a' B$ }# b8 C# lถึงจะคอยเตือนว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว...จบไปนานแล้ว...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆในใจผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นของเขาอยู่เช่นเดิม...


, g/ T' y( p$ f- Z" v' _...ผมมันน่าโง่จริงๆ

* b# `! l1 D# d8 d% P! ?
นั่งนิ่งรวบรวมแรงใจอยู่สักระยะผมจึงติดเครื่องยนต์หมุนควงพวงมาลัยเพื่อกลับบ้าน  

1 j8 T* H( T+ O3 t" I( @
เมื่อก้าวขาเข้ามาในบ้านบรรยากาศอบอุ่นก็โอบล้อมรอบตัวผมให้ความอึดอัดในใจคลายตัวลง ผมสามารถยิ้มได้ หัวเราะได้ มีชีวิตที่ดีต่อไปได้ก็เพราะพวกเขา...ครอบครัวของผม
7 C0 |+ D) A1 a0 s, o: R


/ @( K4 L) z: D6 H
1 l, w$ X3 u) S2 n3 d
เป็นเช้าอีกวันที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงข้อความบอกอรุณสวัสดิ์และแจกันดอกไม้บนโต๊ะทำงาน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าบุคคลที่ส่งมาก็คือคนเดียวกับเจ้าของข้อความหวานเลี่ยน...คุณปรณ
; X2 K* c6 i: e
  y9 u/ E5 `) W& ~% O
ผมถอนหายใจพลางนั่งลงบนเก้าอี้ สองมือเอื้อมไปเตรียมจะย้ายแจกันดอกไม้ไปไว้มุมโต๊ะเพื่อให้ทำงานได้สะดวก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อดอกไม้ในวันนี้แปลกตาไป
2 G! s" d4 z6 q% Y' n" S$ P5 {

ทุกวันจะเป็นดอกกุหลาบ ลิลลี่ สีขาว ชมพู สลับกันไป แต่วันนี้เป็นดอก...forget me not สีม่วง...และภาชนะที่ใส่ก็ไม่ใช่แจกันอย่างทุกที ถ้าสังเกตดีๆมันคือกระถางเซรามิกสีขาวเพ้นท์ลาย ด้านในเป็นดินวิทยาศาสตร์สีชมพูหล่อเลี้ยงต้น forget me not ให้เจริญเติบโต
* h/ a) [* r' @7 J. b4 r  e4 |
4 [6 C$ p0 E5 V, t9 c. r1 w! a; H3 ^
ตึกตัก ตึกตัก


ไม่รู้ทำไมเมื่อจ้องมองหัวใจถึงได้เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น


! _8 u+ Z! |/ e' x7 ^4 y บ้าสิ!เพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว!
  e$ ?7 ]% G* @* D" d# h7 Z% k

เลิกฟุ้งซ่านบ้าบอแล้วทำงานซะ!!
7 @) C' `( ^9 C' _& R

: e" I# O9 e  zแต่ก็ไม่รู้ทำไมตลอดทั้งวันสายตาผมถึงได้เอาแต่เหลือบมองช่อดอกสีม่วงอยู่เสมอ แถมเลิกงานตอนกลับบ้านยังหอบหิ้วมาด้วยทั้งที่ทุกครั้งจะเก็บเข้าไว้ในตู้กระจกของห้องทำงาน


คงเพราะความมีชีวิตของมันที่ทำให้ผมทิ้งขว้างไม่ลง


เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาจอดในรั้วบ้านก็ต้องแปลกใจกับรถจิ๊บล้อโตคันสีขาวที่จอดอยู่ ใครมานะ?? เพราะส่วนมากบ้านผมมักไม่ค่อยมีแขกมาในเวลาเลิกงานสักเท่าไร


, q  n! M; L0 p- H) j“แม่ครับใครมาเหรอ”


“แขกของพ่อน่ะจ้ะพอดีพ่อเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”
) ^8 ?/ I0 Q2 ?6 {6 |& ~# l9 D
+ \+ r! H, ~* N0 b
“แล้วพ่อเป็นอะไรมากไหมครับ!!” ผมถามอย่างตกใจเพราะโดยปกติพ่อเป็นคนขับรถระมัดระวังไม่เคยเหยียบคันเร่งเกินแปดสิบ ไม่ฝ่าไฟแดง ไม่แซงซ้ายมีความเสี่ยงน้อยมากที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเป็นพี่เมตรพี่ไมล์ก็ว่าไปอย่างสองคนนั้นทำตรงข้ามทุกอย่างที่กล่าวมา


: Z! b9 ]) L/ Y4 [' j  C  R/ H8 N“ใจเย็นๆพ่อเขาไม่เป็นอะไรหรอก แต่คู่กรณีนี่สิ...” แม่ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “หมาเขาวิ่งตัดหน้ารถพ่อเรา ตอนนี้พาไปหาหมอมาแล้ว พอดีเขาเป็นชาวต่างชาติมาเที่ยวน่ะลูกเลยพามาพักที่บ้านเราก่อน”

7 y/ ?6 ]" H+ s; {; d1 ]/ X
“แล้วหมาเป็นอะไรมากไหมครับ”
9 ]" }  P5 |4 C) x6 H  m

“เห็นว่าขาหน้าหักต้องใส่เฝือกอ่อนแต่โดยรวมก็ปลอดภัยดี”
6 q5 v7 @8 y$ R) D' q7 a

เฮ้อ โล่ง ไม่รู้สิคงเพราะผมเคยเลี้ยงสุนัขด้วยมั้งเลยอ่อนไหวกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ
  p0 K% _! G. a& J7 e1 ~$ o

“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวมากเลย”


“จ้ะเดี๋ยวลงมาทานข้าวเย็นกัน”
; N' M. p0 L2 _5 I+ b

: M# s8 z# G, P; N, z“ครับแม่ขอหอมที” ผมชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มของมารดาฟอดใหญ่ก่อนขึ้นมาบนห้อง

, f! A8 ]3 [  Z* C) C# c& p
6 B! Q: Z5 R3 W- Oผมเดินเอากระถางต้นไม้น้อยๆมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง หลังจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำคลายความเมื่อยล้า ออกมาเลือกเสื้อผ้าที่ดูสุภาพสวมใส่ แน่ล่ะ วันนี้ที่บ้านมีแขกจะให้ใส่เสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงขาก๊วยก็กระไรอยู่ เกรงใจแขกพ่อนิดนึงเนอะ

' k- }3 X- F: O7 H" z7 u
“อ้าว พี่เมตรไม่กินข้าวเหรอครับ” ผมหยุดถามพี่ชายคนโตที่เดินสวนขึ้นบันไดมา อีกฝ่ายส่งยิ้มบางพลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนพร้อมกับยกมือขยี้หัวผมทักทายและเดินขึ้นห้องไป
; a) y4 ]- S: j$ r( }$ T

% y) Z" b9 N% o9 u3 ?0 {3 sสงสัยวันนี้งานจะหนัก

& g  k/ j" M3 o/ d9 \
5 A6 k- X1 N$ j0 H* m& q6 l- [หงิง หงิง


* X5 N8 N/ \' H: Z2 pสองขาที่กำลังจะก้าวผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องอาหารหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงประหลาดแว่วเข้าหู สายตามองเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นมีอะไรสงสัยหูจะฝาด

, m2 n( W$ [0 q: x4 A
แต่แค่ขยับปลายเท้ายังไม่ทันพ้นก้าว

. y0 i/ q+ c, l% Y6 A1 F; a
7 Z0 X1 M' V2 H& xหงิง


0 f3 x  t9 v+ ]' O0 |( Z# ^' `ไม่ฝาดแล้วล่ะ! ของจริงเลย!เสียงสุนัขอยู่ในห้องนั่งเล่น!
2 P# b7 n3 h8 y# g; j

6 S6 y: F  a2 `ผมตัดสินใจเบนทิศทางจากเดิมเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนจะพบสุนัขตัวโตนอนอยู่บนโซฟา ขาหน้าข้างซ้ายมีสิ่งแปลกปลอมสีขาวพันอยู่คาดว่าน่าจะเป็นเฝือกตามคำบอกเล่าของแม่


ที่แท้ก็สุนัขของแขกพ่อนี่เอง
- R/ q3 z& T" R$ _0 v- t

( B# j6 a; I, R# m  y) _' p( q. Hผมทรุดตัวลงนั่งยองข้างโซฟาพร้อมกับส่งมือเข้าไปลูบลำตัวเจ้าตัวโตที่นอนนิ่งส่งเสียงครางหงิงๆ โถคงเจ็บน่าดู...ขนสีดำเงางามลื่นมือบ่งบอกว่าเจ้าของคงดูแลอย่างดี ผมระบายยิ้มออกมาเมื่อเจ้าหมาตัวนี้พานให้คิดไปถึงเจ้าตี๋น้อยของผม มันก็ตัวใหญ่มีขนสีดำแบบนี้เหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงสุนัขตัวนี้ไม่มีขนสีขาวรอบดวงตาเป็นเจ้าตาแต้ม
9 X: N0 F! |$ F4 }+ f

0 [1 D! V0 G( `หงิง


  u1 c$ L, V1 Aมะไม่สิ!! มือไม้ผมสั่นขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าตัวที่นอนนิ่งอยู่ในคราแรกลืมตาขึ้น พร้อมส่งเสียงหงิงเหมือนทักทายปนออดอ้อน ลำตัวที่นอนตะแคงข้างพลิกหงายชูสี่ขาขึ้นด้านบนเผยให้เห็นอีกเสี้ยวหน้าที่ซ่อนอยู่ในฟูกของโซฟา


  O2 s. C! B9 n1 xตาแต้มสีขาวที่คุ้นตาทำให้ขาผมอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพรมสองตาเบิกมองกว้างอย่างตกใจ

, q! w/ k: R' H; I; a- m
หงิง

7 ^. ]" m( C- O& L+ y+ U3 w3 V# T
2 t! I$ O8 i& j* {+ k+ p9 x4 cมันส่งเสียงอีกครั้งพร้อมใช้ดวงตากลมใสจ้องมองขณะที่หางกระดิกฟาดกับโซฟาส่งเสียงเป็นจังหวะ


ตุบ ตุบ

) {/ T& z. n$ R+ I* `" ]& `" O
  e3 H5 F/ h1 I7 M% r ผมเม้มปากแน่น มือสั่นระริกเผลอขยุ้มขนนุ่มมืออย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกหลากหลายปะทุเข้ามาในจิตใจไม่...ใจเย็นๆคนเล็ก สุนัขอาจจะมีลายซ้ำกันก็ได้เหมือนชิสุ โกลเด้นฯ หรือแม้แต่หมาวัดก็ยังเหมือนๆกันเลยอย่าคิด อย่าตกใจ
; g( Y( S# {! g; T9 w
  D5 r" ]# Z% R8 Z1 Q
สะกดจิตให้สติตัวเองกลับมาแล้วสูดหายใจเข้าลึกหลายๆที มองไปทางเจ้าหมาเจ็บด้วยสายตาอ่อนลง คลายแรงมือที่ขยุ้มขนเปลี่ยนเป็นลูบปลอบเบาๆอย่างสำนึกผิด


“ขอโทษน้าเจ็บไหม พี่นี่แย่เนอะ”
. ^6 L4 p8 ]; ~2 v0 p' M  Q8 d3 Z

“หงิง” ฮ่าๆมันตอบผมด้วยล่ะ มันฟังผมรู้เรื่องใช่ไหม
" n% Q$ Q2 {/ `

4 y, f4 F4 b$ Z$ r“คนเล็กทานข้าวลูก”

, Y, y* U/ U# `" S: P* D3 ]
' O8 j% g/ e! c2 `; A* Z# |( ?) M“ครับแม่”ผมขานรับเสียงที่ดังมาทางหน้าห้องนั่งเล่นลูบหัวเจ้าหมาเจ็บสองทีเบาๆก่อนลุกเดินมายังห้องอาหาร

! H0 v. K5 G" Q1 ~) c
% D" U! ]. R5 i( Hห้องอาหารวันนี้ก็มีพ่อนั่งตำแหน่งหัวโต๊ะเช่นทุกวัน ถัดไปทางด้านขวาเป็นพี่ไมล์ตรงข้ามกันเป็นแม่และถัดมาจากแม่ ผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งหันหลังอยู่คงเป็นแขกของพ่อ
5 N; K& c( K7 ]
! N7 N0 j5 g, [
4 V# @+ I. S- s7 l- d* A“อ้าว คนเล็กนั่งสิลูก”
* a# ]+ Y7 s! q, P& y  A' U* m
6 M6 ]0 C" D& m" j, u  N/ l
“ครับ” ผมยิ้มแหยๆเมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาทยืนค้ำหัวแขก จึงเดินอ้อมไปอีกด้านของโต๊ะเพื่อนั่งเก้าอี้ข้างพี่ไมล์ ความจริงเก้าอี้ตัวนี้เป็นที่ประจำของพี่เมตร แต่วันนี้คุณพี่ท่านงดข้าวเย็นผมเลยจัดการยึดชั่วคราวซะเลย


" S( w# y( d* b' b; Pครืด


; e* A/ |4 `$ b& B, X5 V: l8 Yกึก
4 S1 {2 J. O: u+ u" ~0 m7 o* C

โครม!
7 c- i1 f: |2 _- ~0 v% j1 T0 \
  v5 }4 I# q  b$ C  o
- l2 S, V2 ]; F% h9 dสองมือที่กำลังยกเก้าอี้ลากออกมาพลันอ่อนแรงหลุดมือตามมาด้วยเสียงโครมของเก้าอี้ที่ล้มหงายตึงลงไป แต่ตอนนี้สมองผมไม่รับรู้สิ่งรอบตัว หูอื้ออึงอย่างไม่สามารถมีเสียงอันใดสะท้อนเข้ามาได้ เหมือนจู่ๆลูกกระเดือกก็ขยายใหญ่อุดตันหลอดลมจนจะพูดก็ลำบากหายใจก็ไม่สะดวก จะมีก็เพียงดวงตาทั้งสองข้างที่ทำงานดีเยี่ยมถึงมองเห็นใบหน้าคมคร้ามสันกรามได้รูปของแขกของพ่อได้ชัดเจนนัก
6 q( E& X/ Z0 ]4 B6 k

...ใบหน้าเดียวกับที่ประทับอยู่ในหัวใจผมตลอดมา...

3 n, g8 C/ ]# g8 d$ k# Q
“คนเล็กเป็นอะไรลูก” เสียงของแม่เรียกให้ผมรู้สึกตัวก่อนกระพริบตาเพื่อให้มั่นใจว่าผมไม่ได้มองผิดไป
7 n, U3 n0 |; l

8 l2 b0 _% U0 b+ Z1 h$ k3 P0 `...ใช่ ‘เขา’ จริงๆ...


% e2 F" m$ J; e: }- R“ขะขอโทษครับ ผะผมซุ่มซ่ามไป” ว่าแล้วก็รีบก้มลงจัดการกับเก้าอี้ แต่มื้อไม้ก็สั่นเกินกว่าจะยกมันตั้งขึ้นมาได้ สุดท้ายก็ทำมันหลุดมือให้ส่งเสียงโครมครามอย่างไม่น่าฟัง
7 D# L; ]! T2 b  I7 h
* L  t) q6 m" B$ b
“มาพี่ช่วยเป็นอะไรน่ะเรา” สุดท้ายพี่ไมล์ก็มาช่วยแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้างเพื่อช่วยประคองให้นั่งลงบนเก้าอี้...ตรงข้ามกับเขา
3 S) o8 \, f$ d2 [; l

* W5 I+ Z9 h, C( [- g  r! B2 S- l“นะน้องไม่เป็นไร” ผมบอกปัดเมื่อพี่ไมล์เริ่มเข้ามาลูบหน้าลูบตาอังหน้าผากเสมือนผมเป็นไข้จนพ่อต้องตัดบทนั่นแหละถึงจะยอมหยุด
3 \' D; E) ]. l% R

7 V8 Z5 L1 a* G. N3 ?“พอแล้วสองพี่น้องนี่ พ่อมีแขกอยู่อย่าเสียมารยาทสิ”
8 \& ~; p: y8 m; U% N+ y
; s; J. J4 z: q
“แหะๆขอโทษครับ เออนี่...เดี๋ยวพี่แนะนำแขกพ่อให้รู้จักคุณตี๋ใหญ่เป็นคนฮ่องกง ฮ่าๆตลกเนอะมันต้องชื่อจีนๆไม่ใช่เหรอ ทำไมชื่อตี๋ใหญ่ ฮ่าๆ”


8 R& \, l) H1 i+ N1 u“ไมล์”
1 g7 C+ Z. `3 v  e& r# ~
; {9 t4 I7 n1 \/ u, c
“อุ้ย ขอโทษครับ แต่ผมสงสัยจริงๆนี่” พี่ไมล์หันไปขอโทษบุคคลที่กล่าวอ้างว่าตัวเองชื่อตี๋ใหญ่ ขณะที่ผมยังจ้องหน้าเขาอย่างเหม่อลอยผมอยากจะหลบสายตาลุกไปให้ไกลจากตรงนี้หรือไม่ก็ตะโกนด่าให้สาสมกับที่โดนกระทำ แต่ไม่...ไม่เลย...ผมไม่อาจละสายตาตัวเองไปจากใบหน้าเขาได้เช่นเดียวกับหัวใจที่ไม่อาจห้ามความคิดถึงที่ล้นทะลักออกมา

) M: _1 l/ p8 n4 A6 q& u' A
...ผมยังคิดถึงเขายังรักเขา ไม่น้อยไปกว่าเดิมเลย...
" A& f0 T/ A  H- S: Z+ f
9 r( j- L4 J8 X4 o# [
: f/ D- j6 E& E“ผมชื่อตี๋ใหญ่ครับ...คนสำคัญผมเป็นคนตั้งให้” สายตาคมนิ่งเรียบแฝงประกายมองสบตาอย่างสื่อความหมาย ผมหลบสายตาวูบสองมือกำแน่นอย่างไม่อยากรู้สึกอะไรกับดวงตาคู่คมอีก...ไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ถ้ามากกว่านี้...ผมคงต้องเจียนตายจริงๆ “ส่วนชื่อเดิมที่เป็นชื่อจีน ผมจำมันไม่ได้แล้วล่ะครับ”
0 ~, w0 h: e- z, E' V
! Q% n8 M# w0 K* U% |; ?- `
“คุณตี๋ใหญ่เขาเพิ่งได้สัญชาติไทยมาน่ะเห็นว่าจะย้ายมาอยู่ประเทศไทยถาวร”
4 l2 T# z2 e4 v. n

4 T4 V( i+ [8 s- m7 Rโกหก
6 y/ w5 C) L/ p, q! Y
1 x* E$ H" `4 _  P. m4 l  g
+ X0 ]* f' y' c  O- _เผาะ!


“โหที่แท้ก็ย้ายตามสาวมานี่เอง”


ผมอยู่ไม่ได้...อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วผมห้ามน้ำตา...ความเจ็บปวด...ความสับสน...ไม่ไหวแล้ว...ทนไม่ได้แม้สักวินาทีเดียว
7 T" P3 r3 H/ v1 A

3 d$ Y% q) |; p# {& t' Iครืด


“ผะผมขอตัวก่อนนะครับเหมือนไม่ค่อยสบาย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งออกจากห้องอาหารอย่างไม่สนใจอะไรอีก
# _6 P4 S  o6 \& V0 W- X/ r4 p# d

" U$ B; K9 d" {* ^“อ้าวไม่ทานข้าวก่อนเหรอลูก”

% H$ B! G2 O( }7 E% O9 H" _# p
5 f6 Q/ x6 Q2 |( _- p5 r- ~รู้เพียงแต่ว่า...

) Z& b- E5 X5 c3 W9 F4 q5 \2 E( p
. M" Q3 Y2 ]  P( W“เป็นอะไรของเขากัน”
9 `% n0 ]1 Z% G& H$ [; e# _$ J
9 L' B, X. W$ U# T6 b1 B/ f7 D
ถ้าอยู่ตรงนี้อีกเพียงแค่เสี้ยววินาที...
4 T* N: w0 T% `4 }* Y* A0 ]& s
5 W7 w0 T3 N/ K- y* P0 ?$ [& b
- P0 s9 c: S# |  E6 t“หรือว่าไอ้คุณปรณมันทำอะไรคนเล็ก!!”

, |& G' U3 E1 E6 Z% L
อีกแค่นิดเดียว...
3 ]$ f/ H9 {# X

“เหลวไหลน่าตาไมล์”
! U$ `1 F+ h2 i
& V! J" @) p: x# G
" E. {9 }# T# |! t; y...ผมคงไม่อาจเข้มแข็งฝืนทนความเจ็บปวดกดเก็บความรวดร้าว ต่อต้านความคิดถึงได้อย่างแน่นอน...ผมไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอ...


# a$ z3 L0 \! Z* i" fและที่สำคัญผมไม่อยากให้เขารู้...ว่ายังรักเขาอยู่


ไม่ว่าเขาจะมาปรากฏตัวด้วยจุดประสงค์อันใด...ความบังเอิญหรือตั้งใจ...สุดท้ายทางของเราสองคนก็ไม่อาจมาบรรจบกันได้อีก
5 \3 n' X$ V4 [* L% [
/ S3 M2 @0 E5 P% [, c
( S) g) b, y0 h" G
" A8 l# U* d' @% ~
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ยกมือขึ้นกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ดหนังตาหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น ความมืดที่ปกคลุมไม่เป็นผล...ผมยังรู้สึกแสบตาเช่นเดิม


2 P; q; F& q) N! @9 Dคงเป็นผลจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อช่วงหัวค่ำ
$ T9 P+ D6 N; B& ~

ผมพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งร่างกายรู้สึกอ่อนแรง...ไม่ ผมต้องเข้มแข็ง
) d7 P! o  _, h
+ M; T3 U. I3 r2 y
ในเมื่อมันไม่ใช่ความฝันอย่างที่ภาวนาให้เป็นผมก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงได้อย่างแข็งแกร่งที่สุด

% r' h! x( W5 f
  {5 h# A/ ~- }เพราะฉะนั้นถึงจะไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดแต่ผมก็ประคองตัวเองลงไปในครัวเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่าและนมจืดดื่ม


9 ?: Q" l2 x* ^, b8 _หมับ


“อ๊ะ!” แก้วนมหลุดมือผลจากความตกใจที่ถูกคุกคามจากกอดทางด้านหลัง แต่มือปริศนาก็รับมันไว้ได้ทันก่อนจะตกแตกบนพื้นแล้วจัดการวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัวโดยที่แรงกอดรัดยังไม่คลายลง
  Z+ {" E, W/ X6 y
- V. i& @: |7 S2 r- h6 Z
ส่วนผมเมื่อรู้สึกตัวได้ก็ดิ้นสุดแรงแต่ขนาดตัวเท่าลูกแมวหรือจะไปสู้คนตัวเท่ายักษ์ได้
: ~0 \$ g; D$ P7 h1 I* ]; R) B

“ปล่อย!! อ๊ะ” ผมเบี่ยงหน้าหลบเมื่อปลายจมูกอีกฝ่ายจรดลงบนลำคอลมหายใจร้อนผ่าวรินรดเรียกให้ผมดิ้นรนหนีจากการคุกคามมากขึ้น
' A4 P% P$ q3 H5 D6 A
8 |1 F8 h3 ]. P8 B. S
“คุณเล็ก...” เสียงทุ้มต่ำส่งเสียงผะแผ่วโหยหาปลายจมูกหยุดรุกไล่คุกคามแต่ยังกดแช่ทิ้งไว้ให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจกรุ่นไออุ่น

5 u  X6 z. A* }
ลมร้อนที่ทำให้ผมหยุดดิ้น สองมือที่พยายามปัดป่ายจิกแน่นลงบนข้อมือหนาที่โอบรัดช่วงเอว ตัวผมสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังจะพังทลายลง

3 ^6 c* {7 C$ A/ c/ ]
“...ผมคิดถึงคุณ” ผมถูกจับตัวหมุนหันหน้าเอาหาอีกฝ่าย เสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าในแสงสลัวก็โน้มลงมาแนบชิด สายตาที่ห่างเพียงปลายจมูกกั้นจ้องมองมาอย่างลึกซึ้งโหยหา ยามที่หัวใจผมโยกคลอนคำเอ่ยเอื้อนก็เปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึกที่เสียดสีกันผะแผ่วตอกย้ำให้หัวใจผมเพิ่มเป็นสั่นไหวอย่างรุนแรง “...คิดถึงที่สุด”
# B0 ~  H: b  B- |! j
0 K$ }( M* C! U$ m3 ~8 y
/ `- G2 K2 |8 a/ P( L- Pจุ๊บ


: c1 _5 J4 t" ]1 Vจากนั้นริมฝีปากอุ่นร้อนก็ประกบลงมาอย่างหนักหน่วงทว่านุ่มนวล บดขยี้เค้นคลึงตักตวงความหอมหวานจากผมไปอย่างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด ลิ้นร้อนสอดแทรกแหวกกลีบปากเข้ามาเกาะเกี่ยวสอดรัดเข้ากับลิ้นหยุ่นของผมให้ความรู้สึกกำซ่านทั่วโพรงปากลามแผ่ไปทั่วสรรพางค์กายพร้อมกับกวาดต้อนน้ำบ่อน้อยกอบโกยเข้าชิมรสอย่างไม่รู้จักพอ
, n/ I) j- D* ~2 v
0 J: h, d/ _" x- z- m& J/ U
6 z9 f: u0 b* P1 `1 @ขณะเดียวกันผมก็ได้แต่ยืนนิ่งรับสัมผัส ไม่โต้ตอบ ไม่ผลักไสหรือแม้แต่ห้ามปรามฝ่ามือร้อนที่เริ่มคุกคามไปตามร่างกาย ทำได้เพียงใช้นัยน์ตามองเปลือกตาสีเข้มเบลอเบือนที่ปิดสนิทเนื่องจากเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสวาบหวาม อีกทั้งน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้แต่สุดท้ายก็ยังคลอหน่วงรอบหน่วยตายิ่งทำให้ภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน

- t1 B( W3 I! s5 U1 C; d9 n
; p# M7 F2 [4 U, O7 ~  o" {4 uเขาจะรู้บ้างไหมนะว่าสัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากเช่นไร...จูบของเขาเสมือนยาพิษที่ถึงแม้รสชาติปรับให้หอมหวานนุ่มลิ้นแต่สุดท้ายก็พรากลมหายใจไปอย่างช้าๆ...ฝ่ามือที่ลูบไล้เปรียบดังมีดปลายแหลมคมกรีดลึกลงบนเนื้อหนังให้เจ็บแสบทรมานไปทั่วร่างกาย

7 ?7 A  v+ u& q4 A
# c8 G' c2 H/ D" Dผ่านไปนานแสนนานความขมขื่นแสนวาบหวามก็จบลง

; {: H7 l- F; g
; m# O6 w/ I/ a1 S“คุณเล็ก...” ใบหน้าคมถอนออกพร้อมกับเปลือกตาเปิดปรือขึ้น ฝ่ามือที่ประคองท้ายทอยเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าพลางใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำตาบนผิวแก้มให้อย่างอ่อนโยน
2 G# R/ P- P% h3 [9 T% c2 D
" s2 N! }1 A. _* N; q- ], p8 V
“ผม...”
! ~% E: Y( O! X3 X  @

6 [4 W6 L: \" u) o7 H8 t/ u; v“พอใจหรือยัง”


: `/ e4 ^- w: N4 |; ?/ `+ t“...”


“ถ้าพอใจแล้วก็ไปสักทีกลับที่ของนายไปได้แล้ว!!”ผมพูดเสียงเรียบเย็นชาไม่ได้ตวาดหรือตะคอกแต่อย่างใด

8 _7 V; x0 {% R+ x; y
" c6 t. k) M! ?1 Q+ f0 |  Nเขารั้งผมเข้าไปกอดแน่นอีกครั้ง


“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้วที่ของผมคือข้างๆคุณ ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง คุณฟังผมอธิบายก่อนนะ...”
$ @9 x1 T: ^. ?) n

+ x4 Z6 k/ @' J“ถามฉันสักคำหรือยังว่าฉันต้องการหรือเปล่า” ผมพูดแทรก ซึ่งก็เพียงพอให้เขาหยุดเสียงลง ผมจึงออกแรงดันแผ่นอกกว้างซึ่งคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

0 y3 N5 J1 x7 A4 T1 y8 b6 N3 ~
“ฉันไม่ได้ต้องการนายแล้ว...คุณจิ่นสือ” จบคำผมก็ดันเขาออกให้พ้นทางแล้วเดินจากมา
2 _9 `5 L# m, \3 z. A$ |+ ?

“ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะเลิกรักผมแล้ว”
5 q. i' x, p! h% M, e4 [
* Y! {1 U6 v3 d# f- L
ปลายเท้าผมชะงักลงแต่ก็ไม่คิดจะหันหลังกลับไป
  k9 x5 j; \3 }- P$ C' P6 r' [! Y

. h5 w) y" I' u“รักงั้นเหรอ มันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วล่ะ” ผมกลืนก้อนสะอื้นลงคอพร้อมกับเค้นเสียงที่ตรงกับหัวใจผมออกมา “เพราะมันลบล้างกันไม่ได้เลยกับการทรยศหักหลัง”
% t4 C: J; `8 F' P9 l. D
5 z' n2 L" e6 ~6 K- a/ U- |- g
ใช่แล้วล่ะ...ต่อให้ผมรักเขามากมายแค่ไหน เราก็กลับมาคบกันไม่ได้อยู่ดี...เพราะผมคงเชื่อใจเขาไม่ได้อีกต่อไป แล้วการอยู่อย่างหวาดระแวงมันจะมีความสุขได้เช่นไร
& G( W! A- I' e

3 |6 _7 y2 C# K, b/ ~) p4 iแม้แต่ประโยคที่ว่าเขาจะกลับมาอยู่ข้างๆกันผมยังไม่ปักใจเชื่อเลย...ผมไม่มีทางเชื่อว่าเขาจะทิ้ง ‘คนๆนั้น’ เพื่อมาหาผมได้


; B0 A5 w) D! r( s7 sมันก็คงเหมือนกับทุกครั้งที่สุดท้ายแล้วคนโดนทิ้งก็คือผมอยู่ดี...
8 Z' z; I; O9 z  {! A$ R; p; j

) o8 ?! d4 Y9 q3 C


- s, P- \/ q0 ]* }$ @% iคิดว่าคำพูดของผมเมื่อคืนมันจะทำให้เขาถอดใจหรือเปล่า...ขอตอบเลยว่าไม่ เพราะเช้ามากลิ่นหอมของอาหารยังลอยโชยมาพร้อมกับประโยคแสนชื่นชมของแม่
$ [6 v, k$ ]' b# o$ d% L

“เช้านี้เกี๊ยวกุ้งเต้าหู้ไข่ฝีมือคุณตี๋ใหญ่เขาอร่อยมากเลยนะลูก พ่อกับแม่ลองชิมมาแล้ว”

) o6 X" N# ~& T( [
8 U& A  l8 k9 J" Aผมมองชามเกี๊ยวตรงหน้าก่อนมองเลยไปยังอีกคนที่ส่งยิ้มบางตอบกลับมา จึงตัดสินใจคว้ากระเป๋าเอกสารแทนการหย่อนก้นลงบนเก้าอี้เหมือนอย่างเช่นทุกเช้า
4 G) P5 Z* a. C5 i8 Y/ [

“ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่พอดีวันนี้มีประชุมกับฝ่ายศิลป์”


“อ้าวไม่ทานอาหารเช้าก่อนล่ะลูก”
# G- ^) S) f  ?- n
, J; c! \& A3 f% L
7 W# a, g/ @5 x0 T8 D1 r  r3 y“ไม่ล่ะครับผมกินไม่ลง”


* s: J. X$ R' X* b: E& h' |แล้วผมก็เดินออกมาเลยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกคนแต่หางตาก็เผลอมองเห็นสีหน้าผิดหวังได้อย่างชัดเจน  มันยังคงซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบเช่นเดิม จึงขัดใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ยังอุตส่าห์มองออกอีก
% Y8 Y# F# _. k9 i* \% x
1 W5 g7 ~- c8 t# \. n, I
โฮ่ง
. r' z* K' L6 x( {' _
+ N/ d) y: Y( Q& o8 E# v
แต่แล้วก็ต้องระบายยิ้มออกมาเมื่อข้างรถนิสสันมาร์ชของผมมีเจ้าหมาขาหักนั่งหูตั้งรออยู่

( `$ u- s6 s% Y7 s7 n
ผมเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งยองลงตรงหน้ายื่นมือออกไปและแทบจะทันทีเจ้าตี๋น้อยก็ยกขาข้างที่หักขึ้นมาวางบนฝ่ามือ
, @; C. L/ h2 g: |3 R1 }

“คิดถึงจังเลย~” แล้วฉลาดอย่างเจ้าตี๋น้อยน่ะหรือถึงจะฟังไม่ออก มันจัดการกระโดดโถมเข้ามาในอ้อมกอดผมพร้อมทั้งส่งลิ้นสากมาเลียใบหน้าจนแฉะน้ำลายไปหมด  


% h9 T1 Q% K- }, T  ^“โอ๊ยพอๆพี่เลอะหมดแล้ว ฮ่าๆ ไม่เอาๆเดี๋ยวโดนขาเดี้ยงกว่าเดิมนะ” ปล้ำเล่นกันอยู่พักหนึ่งจนผมล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งแผ่กับพื้นนั่นแหละมันถึงจะยอมหยุด
6 t3 m4 r) T, F# Q

ผมก้มลงจุ๊บเหม่งเมื่อมันยอมสงบเสงี่ยมนอนหมอบลงไปก่อนให้รางวัลด้วยการใช้สองมือประคองให้หน้ามันแหงนขึ้นมาแล้วจุ๊บลงบนปลายจมูกสีดำ


“อยู่กับพี่ด้วยกันที่นี่ไหม ไม่อยากให้กลับไปเลย” พูดพลางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู เพิ่งเจอกันได้แค่วันเดียวก็ต้องจากกันอีกแล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมาผมคิดถึงมันมากเลยนะ แค่คิดว่ากลับมาจากทำงานจะไม่ได้เห็นมันอีกผมก็ใจหวิวๆแล้ว“หึ ไม่อยู่ด้วยกันก็ไม่ต้องมาอ้อนเลย”
0 D+ y( V7 C' ~$ B6 Y" F) r2 ^

ก็มันเล่นเอาหัวมาดันๆถูๆขาก่อนนอนหงายท้องพลิกตัวไปมาซ้ายขวาแล้วทำเหลือบตาเหลือกมองมาอ้อนๆชิ ยังจะมีเสียงคราหงิงด้วยนะ


ฉลาดไม่มีใครเกินเลยเจ้าตี๋น้อยผมเนี่ย!!

2 G: ^; {; n( O7 O4 Z* i: r3 b
# p9 i* i6 W- r7 H% ?. Y“ท่าทางมันจะชอบน้องนะ กับพี่มันโคตรหยิ่งเลย” ผมหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับพี่ไมล์ในชุดออกกำลังกายยืนเท้าเอวมองไปยังเจ้าตี๋น้อยอย่างหมั่นไส้


“พี่หน้าตาไม่ดีล่ะสิ”


4 t  L! ?. t7 y) _$ K“โห ช่างกล้าแต่พี่หมั่นมันจริงๆนะ เมื่อเช้าลูบหัวเล่นหน่อยทำเป็นสะบัดหนีทีกับน้องล่ะอ้อนเอาๆอย่างกับเป็นเจ้าของมันอีกคนแน่ะ”

: E7 W* b) @8 M) w9 e
6 ^8 `6 C5 @$ n' _/ Nอึก พูดเหมือนมีตาทิพย์
9 C8 d$ V% U* E% r' j! U2 N* O6 y

) y/ \) b) i6 R8 F" ?“สงสัยมันถูกชะตากับน้องมั้ง เอ่อ ผมไปทำงานดีกว่าแล้ววันนี้พี่ไม่เข้าบริษัทหรือ” ผมเปลี่ยนเรื่องพลางลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
6 Q- G* w9 I; z
* U0 {5 S# h) B0 A% P- E: X
“เข้าช่วงบ่ายพอดีเดี๋ยวพี่ต้องเข้ากรุงเทพฯไปส่งคุณตี๋ใหญ่ขึ้นเครื่อง”

; K( ]1 p% p. o: i7 w$ G) D
กึก


“เขาจะกลับวันนี้แล้วเหรอครับ”
# ~8 E; J8 W: t6 _

“น่าจะนะพ่อว่ามาอย่างนั้น”


ผมนิ่งไปก่อนค่อยๆก้มลงไปมองเจ้าตี๋น้อยตรงหน้าย่อตัวลงแล้วใช้อ้อมแขนกอดมันไว้แน่นพลางซุกใบหน้าเข้าหาขนสีดำขลับ

1 z% m3 Y6 b$ D! A4 K
“ฮึกกอดลานะตี๋น้อย”
% M; h3 w5 V8 G5 V$ G: B

6 l1 b2 O) d1 F* @9 |7 R! S“หงิง”

ซ่า~ซ่า~
1 w% g# m2 ?% y  q
# X, n( E: }! ]( a6 X* L2 T
สายลมโบกพัดลู่ใบหน้าหอบเอากลิ่นอายของน้ำทะเลโชยเข้าจมูกพร้อมกับพัดพาเอาเกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งจนเกิดฟองสีขาวล้อกับหาดทรายเนื้อนวลละเอียดตาบรรยากาศที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

) c" M9 I1 Y: `$ x/ q
' w; s& A1 z6 T1 k7 \ยิ่งช่วงนี้มรสุมเข้านักท่องเที่ยวจึงบางตาลงเลยได้ความเงียบสงบอย่างใจต้องการ...

; Y8 X  h8 L* e6 I  `, d1 V
แม้จะเป็นคนไล่ให้เขาไป แม้จะบอกว่าเราไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้ แม้จะเป็นคนที่ทรยศหักหลังกันอย่างเลือดเย็นแต่สุดท้ายก็อดจะวูบโหวงในใจไม่ได้

/ w6 J# \" S' d6 y& V
( L9 V6 I* W: Z% x, eหลังเลิกงานก็เหมือนเช่นเกือบทุกวันที่จะมานั่งปล่อยใจลงทะเล ต่างกันที่ทุกทีผมจะหนีความวุ่นวายไปหาดนางรำหาดทรายสีขาวเนียนละเอียดตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามสดใส รอบเกาะมีโขดหินสีน้ำตาลเข้มจัดวางตามเป็นแนวอย่างที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ไว้กลมกลืนกับประติมากรรมรูปปั้นพระอภัยมณีกับนางผีเสื้อสมุทรอันเป็นเอกลักษณ์ของหาด

$ V; |' a. o) e  I1 T
& f- ^6 X) L* a2 s0 Bแต่วันนี้ผมมายังหาดพลาที่ถึงแม้น้ำทะเลจะสีสวยสู้หาดนางรำไม่ได้ เนื้อทรายไม่ขาวละเอียดเท่าซ้ำยังมีแนวปูนสูงเกือบสองเมตรกั้นชายหาดเอาไว้ แต่อย่างน้อยหาดก็ไม่ได้ปิดตอนหกโมงเย็นสามารถให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเมื่อไหร่ก็ได้อย่างใจต้องการ
/ }3 L% `4 |: q. u- O  U  s5 u

( I1 `9 J' _: h/ A# }ผมก็เชื่อว่า...หาดทุกหาดมีมนต์ขลังของมันอยู่..

$ B6 Z0 l7 ^* @% q4 I+ S) ~
อย่างเช่นเวลานี้ผมนั่งมองพระอาทิตย์สีส้มกำลังจะจมหายลงในทะเล แต่ยามจะลาลับก็ยังทอแสงสีทองลงบนผืนน้ำสีดำให้เกิดประกายวิบวับดั่งดวงดาวนับล้านจากฟากฟ้าเต้นระบำปล่อยแสงระยิบระยับแข่งกัน


, V1 @' D& O$ g& {! X: p4 ^ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

0 V" X( ^- _1 r' S" W5 i( o
ผมหลุดจากความคิดเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น

0 q2 Q+ x: e7 l  [% ]- g
1 Y2 b+ H% P. |# U# p; W( J“ครับแม่”


6 j! |4 V9 |- s“อยู่ไหนน่ะเล็ก มืดแล้วนะลูกยังไม่กลับบ้านอีก”
  e5 z- X- l. G) e! G

2 X8 P) y" o% @' l; f& {' ~“ผมอยู่หาดพลาน่ะครับ”

7 G& T2 u+ |  V0 H! F2 k& ?' E1 x  C
“ถึงว่าตาไมล์ไปหาที่หาดนางรำไม่เจอ ทำไมวันนี้ไปไกลจังลูกทุกคนรอทานข้าวอยู่นะ”

' \! i% I) \( n
“ทานกันได้เลยไม่ต้องรอครับ เล็กว่าวันนี้จะนอนค้างที่หาดคงไม่กลับบ้าน”เสียงแม่เงียบไปสักพักหนึ่งก่อนเอ่ยเอื้อนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอาทร

% D, `1 w. V, h7 K& P/ L* _5 X) z
“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าลูก”


) _3 H! m/ w1 N4 N“ผมแค่อยากนอนฟังเสียงคลื่นน่ะครับแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ รักแม่นะพรุ่งนี้เจอกันครับ”

4 v4 B- D5 w7 Q( y
( [) P9 P8 B1 _$ B! r8 ~8 q5 g# hวางสายจากแม่ไปแล้วผมก็นั่งทอดสายตาไปยังผืนน้ำทะเลสีดำกับฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนจากเย็นย่ำเป็นหัวค่ำมืดสลัวและ ณ ตอนนี้ มืดมิดเงียบสงัด...ทุกสิ่งอย่างถูกความมืดปกคลุมมีเพียงแสงจันทร์เรืองรองสะท้อนให้เห็นรูปทรงเรือนราง โชคดีที่ท้องฟ้าเปิดโล่งไร้เมฆบดบังจึงได้เห็นกลุ่มดวงดาวพราวระยับแข่งกับผิวน้ำดั่งภาพสะท้อนของกันและกัน
2 O& k5 [! o- ^$ k

“เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกครับ”


ขวับ

6 C& K+ v: p* m( H* H/ L+ |
ผมหันไปตามเสียงของคนที่คิดว่าบินกลับไปฮ่องกงแล้ว แต่ ณ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าผมในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอย่างที่สมัยก่อนเขาชอบใส่...สวมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงตัวคุ้นตา...ตัวที่ผมซื้อให้


2 k$ |% m7 u- ?: p+ uฟึ่บ!


ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีทันทีแต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่เข้ามาคว้าต้นแขนเอาไว้
7 A. ^: h% d) b" N4 V
# s# I3 G2 b$ \( K: f5 E9 n" a' Z' q
“ไหนว่ากลับไปแล้วไง!!” ผมสะบัดมือหันหน้ามาตวาดสุดเสียง
+ N" U/ y4 R" W) G
1 y7 {8 ]/ k- N+ u* C5 [
2 {( n/ a" U* Y“จะให้ผมไปไหนก็หัวใจผมอยู่นี่!!”
  r+ D6 D5 {: w

“ไปตายซะไป!”

7 h/ K# T8 q( c8 F) ?& D
ไม่ได้คิดเช่นนั้นแต่ปากมันไปเองเหมือนเป็นปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติเพื่อปกป้องหัวใจตัวเองจากประโยคกลลวงที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น


3 b3 P' T" W2 Q7 K* [) u...เมื่อก่อนเคยบอกรักที่ไหนกัน...


“ผมรู้ว่าผมเลว แต่ช่วยฟังกันหน่อยได้ไหม”

6 `) u% d( l5 u0 r' ~4 a0 O
# f3 X' g8 I2 C* S7 h% J% V' s“ไม่ฟัง!!! ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น! ไม่ฟังๆ” สองมือยกขึ้นปิดหูแน่นพลางนั่งคู้ทิ้งตัวลงบนปลายเท้าศีรษะส่ายไปมาอย่างไม่อยากรับรู้อะไรอีก
0 `, ?* g) O" J7 X8 C9 H
, d% ~9 w' v0 N7 a. {
+ G9 h  `, _% s" d“เล็ก...คุณเล็ก!!”


เพี้ยะ ปั่ก ตุบ

) ~0 {& F$ a3 Z* A
9 y# [! ?. @3 t: jผมยกมือขึ้นปัดป่ายกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้
7 b" ^; g8 z9 h

( z  z0 I0 c1 V7 S! r8 @“...!!” สุดท้ายเขาก็ยอมล่าถอยออกไป ร่างกายสูงใหญ่ยืนนิ่งใช้สองตาจ้องผมอย่างผิดหวังเสียใจแต่เชื่อเถอะไม่เท่ากับที่ผมเคยรู้สึกหรอก ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคือ...ค่อยๆเดินถอยหลังห่างออกไป...โดยทิศทางนั้นเป็นทะเลแสนมืดมิดและน่ากลัว
# g/ K3 D$ [' @4 U* P

6 ?: {, O7 j& F/ C. ^ช่วงขายาวค่อยๆก้าวถอยหลัง...ทีละก้าว...ทีละก้าว โดยตลอดเวลานัยน์ตาคู่คมยังจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่ละสายตาระยะห่างของเราสองไกลห่างกันเรื่อยๆ จนกระทั่งเท้าทั้งสองข้างของเขาสัมผัสกับระลอกคลื่นร่างกายผมก็ผวาเฮือกจะกระโจนไปหา...
! ?5 ]% W0 a9 o1 P7 ^* c

% n+ Q" Q) }9 F' @; [....แต่ก็หยุดตัวเองลง...มันเป็นแค่แผน...เป็นแค่เล่ห์กลให้ผมหลงไปติดกับ...เขาไม่คิดจะตายจริงๆหรอก...ก็แค่อยากให้ผมใจอ่อนก็เท่านั้น...

5 S( c9 j1 a( h: g! ^. R/ l
ซ่า!~ ซ่า!~
' h+ N! W$ Z7 X
% X. y6 B" k# ]: P$ ?. m, J! B
เสียงคลื่นไม่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอีกต่อไปแล้ว ตรงข้าม...มันกลับเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมกลืนกินทุกสรรพสิ่งให้หายไปในความมืดมิดอันน่ากลัว...ความรู้สึกร้อนรุ่มกระสับกระส่ายเกิดขึ้นกับตัวผมจนไม่สามารถที่จะทนอยู่เฉยได้อีกต่อไปสองเท้าวิ่งลงไปยังริมหาดพร้อมกับตะโกนเสียงกึกก้องแข่งกับเสียงคลื่นให้คนที่อยู่กลางทะเลหยุดกระทำบ้าๆสักที


“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!! จะบ้าหรือไง อยากตายจริงๆใช่ไหมฉันบอกให้ขึ้นมา!!”

! p" m) h* t0 y5 Z2 e% {8 @, b
ซ่า~ ซ่า~

; J  \3 b0 D6 F2 ]
เขายังคงเดินถอยหลังต่อไปเรื่อยๆขณะที่สายตายังจ้องมองกัน แม้จะในความมืดอันห่างไกลผมก็ยังเห็นแววตาแน่วแน่ของเขาสายตาที่ว่าเขาจะไม่ยอมหยุด...จนกว่า...


$ z/ b6 [0 a3 [7 ^ครืน!~ ครืน!~
3 k  E, |, K( j8 C( ?) T" c+ `
2 T3 B; T& r/ B9 H7 ~5 B
; m% j4 ]# U( B. \ผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดที่บัดนี้ไร้ประกายดาวด้วยเมฆหมอกก้อนดำทะมึนเคลื่อนตัวมาปกคลุมทั่วพื้นที่เสียงฟ้าร้องครืนพร้อมกับลมกระพือพัดโหมเป็นสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าลมฝนต้องกระหน่ำลงมาแน่นอน

+ D+ Z. U: K! I- B# Z
นั่นยิ่งทำให้ผมร้อนรน หันไปมองอีกฝ่ายที่เวลานี้ถูกท้องทะเลดำมืดกลืนหายไปจนถึงช่วงอกแล้วมิหนำซ้ำสายฝนยังเริ่มโปรยปรายลงมา ลมพัดโหมให้ใบไม้ต้นหญ้าปลิวลู่โน้มเอียงตามแรงลมเม็ดทรายกระจายขึ้นฟุ้งทั่วหาด ผืนน้ำที่นิ่งสนิทเริ่มตื่นตัวโยกคลอนก่อเกิดเกลียวคลื่นตีกระทบจนเกิดเสียงเซ็งแซ่ช่างน่ากลัวจับใจ


! C2 D! T, H. g1 a- x  v- c% Lแปะ แปะ แปะ
6 c; g6 F  r; l

“พอ!! เลิกเดินลงไปได้แล้ว! ฉันบอกให้นายหยุดแล้วขึ้นมา!”

9 q% p8 i& @6 q7 g3 [; |9 L! Y8 b
# s* E' o. k/ Zครืน!~ ซ่า!~
# m9 p5 O. H* I9 T$ v0 T! ?" C

( R; H# d- Y9 g: f1 {# fเปรี้ยง!!
$ ^/ L  `# J1 D

ผมวิ่งสวนกระแสคลื่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นสูง ตีแหวกแรงต้านลงไปกลางทะเลแต่ก็ไม่สามารถถึงตัวเขาได้เนื่องจากเขาอยู่ลึกเกินกว่าที่ความสูงของผมจะเอื้ออำนวยผมลูบละอองน้ำที่กระเซ็นเปรอะใบหน้าบดบังการมองเห็นในขณะที่ตะโกนก้องอยู่ตลอดเวลา
4 j5 Y- S' W2 N% H: ?' |; O/ o
- S$ i4 R. N+ N. g2 Q. Z
“ขึ้นมา! อยากตายจริงๆหรือไง!!”

5 }7 c' T3 I: j. N& j, V; Y2 ^
“ผมรักคุณนะคุณเล็ก ขึ้นฝั่งเถอะครับมันอันตราย” คราวนี้คนที่เงียบมาตลอดเปิดปากตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าผมเริ่มเดินลุยน้ำลึกลงไปอีกครั้ง

$ U6 P; _$ Z# y8 ~& I
  _0 f5 b7 _( _4 ^7 h6 p! J; u( ]“มาบอกรักบ้าอะไรตอนนี้ ขึ้นมา แค่กๆ ขึ้นมานะ! บอกว่าหยุดเดินได้แล้วไง!”

% d* g. w4 G1 R5 V/ K
8 M* s' r$ @  P8 K0 U. aครืนนนนนน! ซ่า!~
$ l1 e/ P5 m. B( e4 L

- [" V5 G- U7 [“คุณเล็กกลับไปมันอันตราย! ผมผิดจนไม่น่าให้อภัย ทำตัวน่ารังเกียจสมควรแล้วที่คุณไล่ให้ไปตาย แต่ผมรักคุณนะ รักคุณจริงๆ” ผมพยายามเดินเข้าไปหาเขาจนตอนนี้น้ำปริ่มริมฝีปากแล้ว

  e3 \5 A* w' n+ f; q$ G4 Q
& M1 ]7 w) Y" V& P% X“ฮึก ฉันไม่ได้อยากให้นายตายจริงๆสักหน่อย...ฮึก แค่กๆ”
, ^0 Y, n+ R3 A5 E# X5 Y% ]' s1 N
' _: i8 n0 U7 b5 l7 a
ตูม!!
; W* {8 A# W* _& n2 m

" _$ P$ R2 l/ f# P4 \$ i( rในจังหวะที่ผมเดินแหวกน้ำพลางตะโกนโต้กับเขาอยู่นั้นคลื่นยักษ์ที่มาจากไหนไม่รู้โถมแรงเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างของผมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ลำตัวถูกเกลียวคลื่นพลิกกลับกลายเป็นสองเท้าลอยคว้างสัมผัสความว่างเปล่าแต่เป็นสองมือที่ตะกุยตะกายสัมผัสพื้นทรายของก้นทะเลลึก
# [) l, j+ c5 {* b

( f7 L; D! z  l+ C% D3 cผมพยายามตะกายเพื่อให้ตัวเองโผล่พ้นผืนน้ำ แต่มันช่างยากเหลือเกินกับการต่อสู้กับเกลียวคลื่นอันบ้าคลั่ง ยามที่น้ำเค็มไหลบ่าเข้าจมูกเข้าปากแทรกซึมแย่งอากาศ ดวงตาแสบพร่าระคายเคือง
9 N' g7 f+ B6 L8 W5 y8 o+ {

# Q' p3 U* o7 t3 Hหมับ

* @6 z- N8 S2 }9 V/ r  B) x1 W
( k' m. j' W% k; S4 i- U5 Rแรงกระชากที่แขนดึงผมจากก้นทะเลลึกสู่ด้านบน เมื่อโผล่พ้นผืนน้ำสู่บรรยากาศที่เต็มไปด้วยออกซิเจนให้ผมสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตะกรุมตะกรามพร้อมทั้งไอสำลักไปพร้อมๆกัน


“คุณ...เป็นไงบ้าง” เจ้าของมือหนาที่ช่วยดึงผมขึ้นมาและยังช่วยลูบใบหน้าเอ่ยถามด้วยเสียงเป็นกังวลใบหน้าหวาดกลัวของร่างที่ผมกำลังเกาะยึดทำให้ผมร้องไห้โฮออกมา พลางใช้มือข้างหนึ่งทุบตีเขาไม่หยุด
! t9 Q+ z3 _, g4 D0 S% B
- O& q* K4 h1 r& C0 @1 }# m+ c
4 s  V( z) m7 A) z“ไอ้บ้า ฮือออ ไอ้หมาบ้า นายเป็นต้นเหตุทำให้ฉันเกือบตายอีกแล้วนะฮึก ฮือออ” ผมสะอื้นไห้ไม่หยุดซ้ำยังไม่คิดจะออมแรงมือปากก็พร่ำด่าอย่างเจ็บแสบ...
" V0 y1 F4 g, l% u/ |
. Y8 s1 Q' P: w/ [, Y
แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าใจผม...ว่าสาเหตุที่หลั่งน้ำตามันมาจากความเจ็บใจตัวเอง...ที่ลึกๆแล้วก็ไม่สามารถโกรธแค้นคนตรงหน้าได้เลยซ้ำยังยอมอภัยให้ง่ายๆเพียงแค่เห็นเขาจะหายไปต่อหน้าต่อตา


& c# c& w% [6 B& o+ F. hในระหว่างที่จมลงใต้ทะเลผมตกใจ ผมหวาดหวั่น แต่ไม่มีความกลัวเลยเพราะผมมีเขาอยู่...มั่นใจว่าเขาต้องช่วยผมได้
1 H) E1 `) e8 F6 w1 P; d! D& v2 V
# [- `4 G+ U; y& ^9 w4 H& d
“ผมขอโทษ...ผมเสียใจ...รักคุณนะ”


7 z& f, X5 ~$ x# J5 g1 |“ฮือออออ”
" B7 F5 y" [4 j; ?3 T1 G: c
" c$ M8 o! y0 j& T; ^
ณ วินาทีนี้ผมยอมแล้ว ยอมลดทิฐิทุกอย่างลงเพื่อฟังเขาอีกสักครั้ง

.........................................................................................

+ e7 s0 ]) [% n# [4 n

Aonz003

sa99

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

uglymen

น้ำตาไหลพราก ล้นมหาสมุทรเลย

pipi1

ขอบคุณครับ

a03

ดอกม่วง

กว่าจะยอมลดทิฐินะเล็ก ไล่เขาไปตายแต่ตัวเองเกือบตายเอง(ใหญ่ง้อด้วยวิธีนี้ถือว่าเสี่ยงแต่ก็ผ่านฉลุย)555555555555

lekthai

ขอบคุณ

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

maravann

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

gaybin

ตอนนี้น้ำตาจะไหลเลยครับ

topto

ตามต่อ

hnum

ขอบคุณครับ

kimkibomwarm

บริษัท น้ำปลารสเอก จำกัด

loveza

ขอบคุณครับ

winwin2

ขอบคุณครับ

bassabassy

อ่านแล้วยิ้มตามเลย

mm2013

ขอบคุณมากครับ