|
เร่ร่อน19
: \1 Y, N; ^( a, K% [
% I6 }4 y$ @9 A
& Z5 p. u( j! c/ ^+ T' l/ r# N. p
เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...
6 k# Z5 O) O. K' W+ _% R% G, k; Q
/ \3 [; ]6 [/ _, P4 Z" T+ G1 k& u+ e
ติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์
6 b1 L! X. T' a7 `% e
$ N0 X0 m1 b2 d- P! G' E2 x
. l& B. [2 L: Vส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย: q/ `7 t9 ?- h
4 s. O4 h: s/ u4 s- U2 l$ C: m3 v( Q) |, y/ M
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’
6 U9 P. f% `# N5 f. ~) d' O
, Q3 _: n/ o- [
6 |" K+ d. G% T; z- U" U! i( ]สั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
" y# ^/ @0 G" S4 y
5 o1 V( ^! s3 T) J7 k$ I& u2 T) U2 {7 ^
พรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง) E& p) m+ r5 g G- O8 N8 m
3 g* N0 M/ i, H$ Z
5 T$ }: M9 }" g8 G8 \! U4 ~ P$ x' Rมองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ# @" r6 p" A* I" O+ k; G) D1 \, u
# C1 p8 v# _( S
j# b7 j8 w- b; S3 c! R" u+ lผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
+ s% x6 \2 D6 K6 T0 N' [+ E8 c, K8 X0 T" E
' O7 C8 |2 [! I+ aหรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
4 P& q7 H- n4 ^2 _ n
) @) {8 K. q- V( O
U1 t* X1 @7 F) Rก๊อกๆ
' h2 x j: a$ y8 t! }# E" @9 z7 R9 l# @
! _3 |- ^2 P, Y# ^5 }+ iเสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
% {0 |; `& l% b m; ~
0 K. j# K; n, J
. x2 g/ S2 U3 h8 f4 D. g% f“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้
4 Z! c) @- |, o$ R/ N; a; v( _; Z* S
- g2 F* N: ~$ j1 i% e7 s6 a7 X8 k" O# A* f
ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”
7 l7 C o, C, T k( S+ ^) ]. c: \. D& ]9 w, e; R5 d& g7 O! Y: a3 F" ^) z
8 R% F7 D( } S- W- E4 [ r. lหือ??( o( k* w# d K6 T
% I2 ~8 \( }7 c6 K9 j3 W& B9 A0 U2 @8 q0 Q0 _7 l2 g
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...
! l- c& n4 g" m0 r& \$ r& w3 M+ B2 y, o
5 B" e: g N- Z( G7 _" T* @
แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม
# ~9 q+ M1 d/ c9 K$ ]$ O
& B$ f! o& h" q1 d3 H" N3 T4 M( b8 X; M9 z- J
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป! C5 \8 m( Y3 k( K/ W( p
8 _2 N7 q/ V' i& |' k) j
1 v ?. R7 L& I; k9 v9 ~
จากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง ' I& n; j) K- a8 |
& B6 J7 v+ @) @& b. I7 I
1 ]* a2 U* P7 Sก๊อก ก๊อก i! c$ n, A/ q, X. `/ G& m
* O+ J. k! t) A4 |% }
3 p) ]: e9 h: V+ F. ~คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด
8 d# M* |) S* X p- _2 z3 R0 G9 l) K- ^/ T9 k) P* g
# E( f6 c, D" a3 f' ] q; S9 Eและตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา9 y5 J* g8 P. B8 a
. Q. q" L' D+ l/ {: F" K; n0 N( J. F) v7 M( M; j" ]
ช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ
: U; v# u$ ?5 g; ]& G* N
( W7 N4 G% s5 J: B. [/ V O2 i1 t% | D# J* A2 z! Z& q8 Q
“นั่งก่อนสิครับ”5 {; u0 O: _ s% u- [& j
' k. t9 e: n, `( z
& U% P& W' K/ u' F) h& F2 Oเครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
* \: @' K9 O2 _$ J' o r$ ?" L2 K; w- L! W
, Z: G, K, d$ U/ l% a, v2 {
“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ” , P. i' R W2 l, {
8 h/ a$ w) B; a a, E X7 k3 J$ X+ w! w" A' t h/ G3 l+ e V9 D' _
“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง% C* M( [/ N" N: v. N- i
0 |: x7 F+ y" ~/ E
8 C1 l8 y% f/ h4 qที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
9 q4 R7 }0 N8 U. Q% z
7 u# _1 w) G" W- d9 y" N
" s- P- W# `$ D$ G# w6 x. x4 B6 A“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง
+ k D& w$ ?$ U, }* [. h1 _& i: ~% |$ n) p/ A1 [
7 ^% L1 K) J- s' k. }9 W" Q6 p$ W! xผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ
9 H- b# j, N* M- ]) o- W; w' K) |' i' @
% Z; i9 m8 p& z1 Y2 I! O“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ3 M% J) `( S+ v4 N( y- |
/ `/ @- T- x. d8 j+ t' v
8 O2 R3 s) N0 n" l* {- c, L“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด
* {+ E7 ]. y4 I* V- _/ n) z8 ~4 i, [ M, K5 y/ ]( R* s
# k; E) N6 Z8 m0 K8 a# G* D- Wผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน. S* ^7 C- E. W( e3 Z: C" \2 r( c
* W2 I s) D9 s; [6 g% I8 t% [# O7 U
: |7 C) }, m/ g- l* n9 D# Kและเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ8 s6 i2 T/ ~. K0 X( v5 ^4 b
/ q6 A& b1 U* Q e6 h1 j8 E) `4 ~, k9 a. {4 i5 z+ ]+ C
“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”
7 N; n a. u: u* ?$ n2 l' f9 D/ I% b4 J N9 O( `" C# `
0 a; O; C( W* ^2 P' ~8 d5 A
น้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม' X6 O0 i% e7 L) T& D
h; \3 Z0 G% n# `3 V9 w5 m
; e( I! i* B# X- K7 Cหลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้
0 ?! a4 E, E6 G- n4 f6 t7 y& {% f9 p, q! F! q8 |% I0 g
m0 S2 p- ]( k4 t5 c
...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง; ` i. U: |5 E/ F
4 t4 F5 W1 t% }5 r4 ?/ ~. O% {- u9 v
แล้วใหญ่ล่ะ...." U7 ^# s' B/ _8 J4 `, l. E
: P l0 c" }% u6 x3 x5 d
: i- W- j; R! dไม่...ผมจะเชื่อใจเขา. x0 z. @) G6 n$ V7 D$ E! _
" ], Y/ ]& V; X6 l& | v1 g3 M
4 u* p. U1 y P4 ]' [- ^: E
และคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
* a" n0 ]6 b. i0 f7 g' d$ K3 F' g: M3 |* x. P9 v4 n. c: K
1 d: D6 g4 Z+ \! U& wขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...
) {$ I$ f3 k4 W' r2 \7 A4 g
9 r g: `" c! u0 }4 i2 G% d( B/ [" u/ E5 Q
2 [: y5 y6 L) A* P+ g0 h" `
5 B% u+ \& v+ _" f! M7 v$ }
คุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
% [3 I8 N! E+ \+ v8 b
& w" P. _7 V+ @, }& T8 _0 @1 X; ?/ J5 n; g. B
แต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร
9 K- h$ h8 o: j$ v6 c+ Z: S3 ~* p2 O' X! l' X
& l9 j: J1 P% T! W* K
ดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม
; }- A+ U" w6 W. A, ^9 A) i# V0 @/ u% M6 I) I
. K8 N1 S5 k. o( C1 Lสองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก
$ Z7 P% I( c# u" N! z
8 B k" S% E2 W+ A' G
$ y5 h+ l! r2 \' Y) `“ชอบไหมครับ”" Z% d2 v+ r( k5 e1 Z
( A) i/ _" F' s: B# l! |! M
4 h/ V: r( u) m7 d“ครับ สวยมากจริงๆ”* Q! @2 c' m$ L2 H
( z% t* h1 m' T0 _1 ~) e
# ^8 l W) Q3 D- K$ m
“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”+ ~) a9 V( Z6 X$ T8 s; d
4 J4 I* \# q% ^; N
% \$ M1 w# `# H& M& k* w7 hผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์2 p( b: k' a* Y* B) L3 f$ p
2 Z4 o6 G! d; Z+ X' p+ c* e# s6 i* ~0 Q" b( @6 P0 q
“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก- y6 a; [+ l' H9 C3 G# O5 |
/ C, y6 [! T7 c. w7 P
1 p* e o6 z7 \; n% K“มีครับ”! G N, k2 p9 c
0 t- @) L2 f s6 v& ]2 f2 A
! W' r# p& p6 j* Q3 o0 o( Q' hนั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด, U, q. @4 S" w
: x- X7 L) X2 a& _# Q8 K
) ] R3 S* ?0 f" d N8 \7 M' d$ c" ~“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป” / h+ |, r) k" r |
$ x- c: p: { n( Z7 I- m/ c) a$ @& Z( `8 P# ]+ w2 f
“แน่นะครับ”
; L+ s, L* ^9 b+ N
$ E; j2 N0 u l3 B' E; y
- E) A, H' c: j" }8 g“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน& i9 n5 h0 N5 c! b
7 m' O( j! f6 J6 H, ^ r+ E" G! G* z" i. K* I
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว
& S. O+ q/ O5 K
. u" [# C: h/ a9 o5 y: ?6 [ A, D; n! Y: F" w% |7 N
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
9 U# S q& b7 U1 ?* P0 D; E9 Q3 q" n; `# x$ j6 Q# [0 j) m
' u$ f G$ i! t4 k, R) E
“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม4 [7 b2 y, J3 J: D) w$ S( d" U
# G4 W) n+ ]& L6 a0 D
( T' n$ F5 e) j- s: l- m' I
ผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
0 j8 H, a6 C% }0 j& N* [4 q
) F6 d: C: T, I- L6 X2 L; p
2 C( U& W8 F: u! Y4 n( o& e0 Z) f
“ดอกอะไรหรือครับ”& S; a- e: K( ^2 Z, m
" P9 Y" `6 E. ?. e( S; g
N- O+ n7 B6 F0 D7 R" Y1 Dคุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”/ v/ E6 F! M2 V& ?5 r
2 ~: ^1 ?% F$ E0 K- ]9 P" {, p% M( I
. N. w( }# S& ^( _% r& G
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ& \- j- @6 x# N: n
9 R! Y! c. H( Y
, P* g. N1 _8 A# t“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”/ \5 s6 o5 q$ Q7 `( x1 B- X
' D& F* j* x/ q$ s# B( F( ~7 M' v2 K. P$ T! Q1 ?0 o! v5 V( A& |
อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี
& s& Z# E, G5 b# ^4 K. V9 d
" v: n1 O8 |$ w* ?% Y) t5 O `+ p# a6 X
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”
5 _4 |/ z& [$ }6 \; _0 M* y8 W
% U. \+ N7 b% b3 Y0 F* a' y
3 J; @8 M2 y4 k0 o' ?$ T @“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว
* n/ I `* N) x0 B
3 F, v; _5 P: n& O0 K% h
2 A9 T1 n6 ]' s; W/ V; s& q" N“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”
c5 D1 M \ V: n2 p! e( |. }' U
" ^+ d. O% t# S# Q" _3 j( R8 i& O5 q' o$ J: m. e+ z5 [
นัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก
) Q5 p/ O& y5 O+ E2 R9 J& c l- q8 w. c e. @
6 G# y' w8 ]* @$ V! X
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย$ {9 W# o7 B$ G5 W% r
' r$ R8 |2 N3 z! ]- G$ ?6 i: W& b/ i
“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”" m0 z6 c2 \- A0 f
9 ^: L4 ]& `/ ]% M8 U ^( [) F0 W5 n
$ O" C5 {! e+ v8 x- H* B; r, A
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง
# E, c! ]# T6 v% ^: ~( E) s; A
# t3 X$ p+ ^: ?$ A+ m) q) x) g4 O$ x f" Y
“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”4 a; a4 s4 @- H- Z4 m2 ?' R: D
$ A, d; j! @/ C
8 `- ^* {' p# J3 F; e
มาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม
$ Q* j) z$ X. Y5 `' _9 n$ Q7 ?6 ~: `
. u2 U4 h$ X/ r" t2 T) D2 ~3 B4 [/ G9 F+ z; w0 h7 l; A s
“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”
) S% I4 _6 d1 y$ _1 h6 _+ o1 B/ o
& I0 p1 w' `' ~1 @# d- N, f2 u" r% w1 L
นัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”
1 p) _1 J( |( Z) q1 X8 \, q' h* f* t9 _
; R% ]' d+ D, I/ _+ t* D4 j7 b& W- f6 dลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...7 c- B+ n! m" e- g
* \: y# C& G6 A- c" k$ K
, M' ]6 M# R; r6 {4 h“เสี่ยวสือต่างหาก”
+ \' h: k1 }0 [1 A6 p. d3 s+ w
% p3 ^( c) z( H" I- } ...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง( g) c& T! {; L' h1 |4 a
& i4 f' Z0 }1 B+ E1 J- E7 A+ `
r) T. q. [* o' D7 R“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”
) B* i, m8 l7 M* t6 V* P5 K
2 {5 e4 p9 `. y
w' N0 S2 j u @7 W3 iหัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!, H7 s' K6 b) @9 H, ?
# S6 ?9 U$ Q+ M, S# y. b) ]3 P
/ x: h0 `3 W" e8 H0 i# L2 c$ Q* F0 H$ `2 ^1 k K! @
# J! z. l: J* a3 |3 Qปึง!!7 v6 ]: k; [5 k7 Z* e
* n } _; r) U9 D. U4 _; h2 Y! ]4 w/ M
โครม!!7 l8 X4 i, {4 W+ b3 a- [
; J# C) d( i" H6 [3 V% X h& e6 M. t" Y
เฮือก!!- {$ p) Z7 i/ g6 p; x( s
( p5 B' H: a- a: @: [! p
5 @% w& P% a& b- d
ผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล, @( k! A% K; m4 b
6 w1 Q+ E8 g' A, ^! j) L
1 V4 V" z- d1 K3 @8 V$ g8 [
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย, a8 C [4 k6 D9 [% h' X5 m" J7 o$ N
( a; [/ W+ V1 T7 p9 y6 W5 p
$ v; Z& u4 K; }5 \ v“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”
# M0 q; R& D2 M: o% d- K4 K4 Q) u, r+ x% S5 L& o. C) ]% t U
& M$ N% ]- }& G: y/ I/ v5 ^“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น4 S4 v8 z- P, _5 d$ [% {: C5 k
+ x, T) U$ n4 u5 p; D
3 w- v1 A e9 A8 q' jหลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
3 h1 |- D* c; E9 }! [( d7 x5 s A" V; C
1 D+ F& z8 L* {1 I. Y: y, B- pมารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน
; u' j% }4 ^( W6 w" o- W" H' L* N; P: u, @4 f0 k+ }
9 z9 R& U* p1 }: E
“ทะทำไม...”3 L4 A1 S9 D3 |8 V/ I, H
/ C. B% p: |' Q& A! T8 l, n; h
7 A: t6 U6 n' C- x4 @7 ^$ `$ Q8 V
“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
% n4 g* D% L- j! s" r6 z2 o6 ?* q) |& v
$ V! h5 x8 h- C# d4 u4 [3 r# r; d1 oณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...7 K! w7 i) r U+ ~# d
1 w4 }4 k* d& u7 S/ P7 n8 l; X
7 W+ R- N9 r( B! R“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”) t" \ X7 Z' ]' Q: C5 U
' I9 E) A: d1 o6 q# P
- B# \0 g0 S& @: T1 k
สะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย' m1 o" J* m0 u3 U
d" U/ R# |% @7 U" Z1 I8 J) A2 F$ p3 }
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”2 b$ \! ~3 ~) \' ]
$ P1 p, S/ S3 O$ m h/ j
C' A$ B$ j4 F! Tฟึ่บ!!5 a' M& m! s3 i8 G2 R6 S3 I8 M
/ u0 ^' {' j$ r2 F; w( i
4 L7 F+ a; [1 P, ^
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...# R4 }+ u. I) U( b) M2 ?
6 b( c* o% ^; v6 @+ {
+ z3 t" j/ X' B7 g7 J- o K“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น" w& v, F: { y9 `7 H0 l1 _
7 c$ f3 R% U/ Y: ?' V; i5 ]
7 j5 k7 W# L6 n7 C) P, D
“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
8 V' [, Q2 }' N: X& X# _
1 k8 R. _ ~' B V* c/ \( }& P; r
“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป
; _' T" h( n5 r& o! y8 a, |) m" f V* l
5 a+ u, y. H1 u- s' A! G- b5 t s" G
ผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ... A1 g2 E* Y: l" P' q) d6 s1 N/ R
3 c% Q8 {5 n6 p, \* I* ]2 V! u+ p" o7 n$ x# Y/ |4 {
ไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...
% A' S, j. U) h
) S9 Q# o! f6 F0 m" E; V
: X6 {3 `/ P* |& Z( A! T" X, cผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...
& T- @' o/ M% n* T, w
! \. O1 S0 e4 u$ a+ ~$ f4 W: v9 C" g0 M5 [
เพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...5 p+ E& ^" _' T) t3 j: ^
: N! L2 n, U, K9 _
1 D V7 v$ r) u( E2 Qสุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม
: g) G: J0 X! B. M
) H+ G/ p( F. |( b$ M0 e1 G8 t! M
....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...
- c) Z# P. o9 @' M* h. j* [/ g2 t1 N* Q: k9 b! A
3 g& W X J( o3 |6 t4 r
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...! i+ S* b: c5 V+ q0 r o: [6 }
& B2 c" H5 Q, G& ?) O) |3 ?( |
! g: h' W7 t! g" N X. ~
$ B/ h: U& A. n( kใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...7 i6 Z$ j1 }. W
2 t5 P' \" q1 g+ t) t1 J
& l) ?- r- G2 P% ]2 E e" Q: l
: D# j3 L5 P8 [+ j; R! F
% l' I5 W5 |1 d/ g. W6 L' u% nแกร๊ก!3 r; N; O5 f0 U5 M* U# y
7 y/ k( K' V2 Q" Y5 X9 ^+ h- u
6 H/ P: x9 K9 U, h0 bเสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ
a* ~; c; }5 c# S% B5 V7 j: u9 y9 X, M$ Y' w# d% W
2 H% W* i: n% ]8 ^* D
กุกกัก กุกกัก6 A. ]* h# S% v# \! F: P
0 H; c7 Z# @8 p
1 K) `; P! J9 e4 S* y- O; p* Z“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
# z8 O3 l+ U8 Y" K7 H Q) {+ w, t Z, C
/ m$ f6 _2 Y, X( Y) P, B8 R: H4 s
“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ' n2 j" m1 }9 Z3 T' {
+ u! W" o+ F# V1 L! b, M( o- l
% v. p# e1 | [% f/ ~5 @* sผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย- H: Y" i5 q, R2 d' r/ C
" L$ b7 V7 `) i: N8 _
5 @* s9 K) w+ y A- J4 X
“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง; c; W5 P$ @1 _% Q; R$ s. R0 @
" f! x$ N6 y! F' i1 @/ y+ N3 c
! u y) a$ u" n. }
ผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน
* D5 W3 R( ~; S3 B0 H! D
$ C/ V7 f5 a6 T! H) X7 s
: ^0 T: b, j3 ]ถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...5 X$ X& Z; Q# t
( W! l6 ~6 d5 U' ~* f. C1 K
" \& ]7 `$ E2 w3 W6 j' j! o. n“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”! I, w' E+ Q8 F7 {5 E" Q
6 F# ?, }) g2 u% J" D+ b' H! X
! P) n7 ?! _9 R* B/ F# s3 P
“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”- A+ Z/ }2 W( |" P# C
5 W* _. z: e3 u. H
2 m% s- C4 r* z" ?+ F% J“คือผม...”
* l3 P _; ~1 l3 H+ |, M) ~
~9 {/ z' p6 H; w2 H4 D- |8 w2 f) Q$ L
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง”
$ A3 G& |! [5 V) o9 u1 P: m) [
) |2 C" P# i1 ~7 W" {; q, _: h% i6 s# {1 V6 R& U8 w
จบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน
# E9 O' \( E- ?0 [9 h9 Q5 {% v; R) b
* c" `# |: ]+ _! O1 i( A
“เปล่าครับ”
& x; W3 a; {* A0 |" u: g) W
4 ]# a- I2 H9 g, v6 O0 I# L8 A! ~* o2 U
“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”
* A7 |3 }8 b# Y' E& j
# r$ o# [( {! k% w$ O9 t z
) W8 b1 S! N% v }+ Y4 U“ครับ”& T5 t/ ~6 f2 ?& c2 c3 S8 R
' R4 v* l2 C- n# a) H ]9 ^: @6 g* f# G3 R1 g- U& y
“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”3 u; Y5 j% V3 K& b" G
! Q; m% w H" f: s @8 y. a" D# \8 z; p
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ; p! K# i$ ?5 N" g! d. y& [
3 B# j' h# O: P3 e
! R* ?+ a3 [: v* K5 F
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน7 N' q2 u7 `" _8 p
) @- \) J- J' f3 @
/ ?% @) |9 X6 f) W; `; x
5 [7 B1 u! L( j7 T9 A% F. E# Dขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...- j$ `" M; z4 c" n
. i3 c$ e+ _& m3 ]9 l
# Q' {. b" ^% t9 x
3 m+ G* I" G) w
ผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก& P2 I$ W5 T: |6 F7 N; M
" }- R9 e! v3 p1 f8 D! \8 M
) d5 P! X' V3 @, j“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย+ ?- F; L6 L1 @( s
i. d0 B; n/ X+ k( k2 A
) S: L$ a$ \4 T/ f, R( H9 Jจ๋อม
# b3 s8 W8 e$ k( u! o @, p0 K, _
5 S& \' S/ K) T' `$ X8 z% d1 z5 `& b
เสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
) O0 p! N# F/ M' i+ U# ]4 S! M1 E, Z; H& }. Y
/ ~4 w# b2 @3 @8 d/ W% B8 E6 Hถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน6 X9 i7 A& P: [; P$ y4 e/ s' }& o6 O
1 { a7 K' h1 z% i! o. C/ H- S8 U
“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
$ H4 @# k, ^2 }! j( [6 H. Q% x
+ o- \0 @! b6 Y1 L$ O3 U7 Y) M; v* H9 S
“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้” - H7 N+ N k4 j% o3 V0 p, j
0 G) I% ]4 C" t5 Z
- T4 K+ I$ J& H/ P. {
เงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก- t4 W: o% }- U/ |/ C: B) Y
1 a) n* L1 T5 n
( k+ t+ j. U. ?& O& H
“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”
0 i0 ^2 [9 V/ J+ n$ `$ e7 |
- s$ a0 q' _4 e; C( L6 P7 {/ h5 x3 i }; q& r, N0 y( N9 s( {
“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม7 Y0 u+ l6 T+ J% I2 S# r' A0 X
* @* h6 R5 Z2 R3 j' a8 u: z* E' H
, N* q: ]) I/ k, i+ N0 ~2 J* R- u& I
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง
+ T% r1 _5 z, {8 P" e* \2 z. F" o0 W* }& ^: S8 W
# V: P3 L9 {. f) L4 Z7 e, @7 n“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ” # q7 G7 Z, S8 l
- U3 l& U# x" X. n, C C8 w; U+ s9 I, S8 ?. [
ฟึ่บ
, j: x0 F! s" o$ |8 d* E2 f: C
" h% U, K5 |. V1 p
! \9 z, z, C& q% Pตึก
' Z% f; R( x( U% Y7 b! _0 D, n
" o! \8 R- ^6 M
/ K9 Z1 }- B9 \/ j- t, E- ^) bโครม( Z8 {3 I/ s' l: f5 e
; ^4 D8 A& D c2 A! v) f9 w+ a# t
6 \* G2 R7 D+ a' M+ Q
แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช
2 h1 p; N/ P i+ _8 ?) I, P+ [; v' [) N) S! M: k
% T2 W. J k+ C) X k“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”. ~, C2 ~( L c9 [
+ T7 F0 D K/ `% w& G" C. n
. r; ~( Q# Q6 K W/ ^* t8 r. P“อ่ะ อา”" _! ~* Y$ b, i
/ r1 ^; d4 ~ y( }3 z. c
) \) S/ A! i1 P7 A* y9 T' l! p' p( Cฟึ่บๆๆๆ
6 o) {1 `% W3 L) F: G D
/ F) E) z0 Q. a- r
' r2 x! o( K. W' ]...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...! ~' }) Z: `( R, c* x5 `8 L6 w1 `
+ h% O1 o ^9 Z, j) R+ S8 `
, ]0 m1 y' N4 J4 F* a( jเขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...! ~. j3 ?3 j5 g- U" e( Z$ F* u0 k
6 M' @; C3 s3 ~7 T! s% g
# _6 [$ d, T- qผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว
% c$ m( c. t' ?# b/ f& g/ V9 _; ^- |+ K4 B
; | C8 n1 W( B5 D' Uผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
! r6 G" u+ T+ s3 h$ T9 ]: h" D" m, {' C: @' I) x
3 V( L5 u n& ~4 Y6 @& J
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
( C* X! G) D( Z+ G2 Q' a' b; \: P9 V
. n- b& x' y" B; W' V8 aไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี
4 c! j. C, g: `! G/ n( M5 O2 a$ _: m! A4 G$ B
$ A) L# z/ G0 H( J9 K
; ^0 _% k2 l: v+ Q* u' sที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้. @3 v8 M6 G. F# `" a
2 X3 {! K8 N5 S: ?: C: t
3 y9 z. a: }& x1 x8 d- A8 R
อย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น
$ C, V, S& h' |% g3 g- g2 m5 Z8 k3 S8 \+ H! p8 q' K
# E6 B1 K9 o' K1 d) d' Q
ผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
& O, g! q; i" A0 {% L/ V* P9 R c+ D3 S. W) t
5 z2 w4 t5 u, }7 U% q+ w
ผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด.., j4 u3 m$ o- H/ \7 x. d, R
( [# `% P4 _( f( P: |4 v/ u0 b) j. E7 @9 r; X) L
ผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้4 e2 N- \3 Q6 m+ y& H) O
' U; n) f5 ^' Z8 ]6 H- ~% l( x
0 A8 r6 y/ n( H2 b- Q* X/ R" k/ I: wกึก
* `1 w+ ?4 G2 |5 u, |9 y2 `
1 x# N4 \* o( n$ x) @* m4 M
7 @# I. \% w0 v- s1 Iมือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...
2 X$ U3 z" Q6 k( \" s ?
# o! T. Z1 b% ^+ ]* S* s. M3 k1 S0 S/ x- ]" I! n
ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน* i4 u) V0 v6 @7 s2 N, N% F3 h
' a0 R/ I" Z' N( B$ v7 W* t+ m+ L y- Y
แสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
# Z5 R7 y' _/ w# q/ G t }3 F! K8 M; K; z) ?8 Y1 o
1 D6 |+ r! w/ k; X
แต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี
& C, x) N, V; q5 I) `8 P. f0 J5 F& g5 @, y
2 [9 |- h+ y A- }! x
อย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก
) }" z7 W/ F3 g! Z: }/ o5 ~) m( M4 o9 K# [
! V5 n% c+ {# ~) [# k; C* lแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่
3 y) z, P Z. Q% r+ w! E B& p6 v4 [: ~9 C2 T% D4 e) u' I
2 w9 B+ z0 W0 y1 ]6 jหนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ
7 s8 @" l1 T, M* S& o+ r1 H: t1 z: I+ i) f, c- X8 |+ w# `* x
5 U* h4 o9 w. G& k
ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...8 E$ J' I. i0 b& l w& _( d
7 `! {$ t" h" V5 d/ ]
! c2 I# ~" e0 S/ R8 R5 Q( z
ในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!% K! O4 \/ ]7 [. v1 x7 @ m. H0 n& B! M
- S. U% \; Z) t, Z; l
3 y, q7 W3 ^$ ~) v3 G$ Mผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!7 x3 A3 _* j# c) j% Y3 u- P) b
0 h' H$ ]3 f1 f( | |! R
- g' ~, n1 V1 E. C5 D i; x- [
นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี. C+ r' A) E9 }- W3 K# D1 Z* G$ o5 O
& H0 Y/ Q/ q6 c# N
+ o% r$ c# ^+ O: o4 R% `+ `
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม
5 x' }. ]0 I: s) A* m$ E3 A, S0 `; |* v' b: A& u6 @0 ]1 H
- p- \" b/ F4 B: k% Dทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป
$ ? K b5 A4 J5 v5 `& y" E1 u$ ?8 o2 _' U
- N u" T( n* A7 u1 Y& u
‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
3 X& W" r: y9 w! @. O& y5 R3 ?% P1 ^" D' H3 ?( C
6 u' |- N6 [. U
ยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา4 z2 v( O; o2 O' O
2 r4 ^4 h' i S$ l$ }
เยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่
( }; O6 m; F* x; P* O5 T; u, A
3 u2 Y5 H# r% g2 M: }# C
u" r, }/ A/ E; U8 f( y; p+ J% p0 v% D8 ]5 T
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น$ R# w6 ?' o) K2 b5 v; X; I2 f4 v7 F
4 E9 A8 k8 u. v& ?; p# s
0 ?3 ^, g! [- l' Dเปาะ!! y; q# l2 B; ~. \. N
, l2 s% B H: x8 [" _8 V e D5 h% L/ h8 m+ p
ไม่ติด!
; q6 _9 x9 D3 o0 B
! a" c: K2 P3 b% k+ [# k7 v; y$ P+ }+ Z: H/ x1 ^( \" i5 W6 I
เปาะ! เปาะ!
; f c0 }4 |4 |! e' s
7 B- V, P, x1 f9 J+ y+ d" d
( R5 f+ R5 L ?7 \6 j5 ~. ~2 }: kผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง
; ^5 p7 q2 w x8 [; ?5 A( ]
: |* C5 P+ W# R# E" A8 F9 k( n
( ~8 T6 p z7 iตุบ9 E j/ M9 U ^# W' B7 P/ ^
8 F U J# G1 w& Y4 S* \& e5 Q
, v! c+ h4 f1 i/ V2 L+ @
บ้าเอ๊ย!!
6 ?9 b8 {$ L( O8 F x L4 {% T) m: F5 v* W, s9 C$ g5 l
# ` H- i6 n" ?- A8 ^; Q6 J
ผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น
% Y/ Z1 m* Q7 G7 V' g3 X& |* l T( p7 i. P. x2 L
' X s t6 ^. h0 D3 `- |2 t2 h) Mผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา6 s h- x. H7 m
+ ?! {! C; ~! ^! q( U0 s5 Q2 N6 O+ I) _+ K+ P! d; Q8 p4 R$ M8 k, Y
ผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
% x1 o, A& I4 ]' C9 y- n" e0 Q) G( w/ d3 ]# v2 O
, k" Z! m3 J2 s% u* V& z
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี
, m/ d+ R. \- g8 d* f% q( s/ {+ E- g
: F8 c) w) d: B( _
แปลเป็นไทยได้ว่า...
2 x3 B6 B2 I$ [0 G& h
6 J7 S6 g' r/ N" R1 \6 Z. }5 o6 A- p# k, k1 N2 z
% f( h; b# m4 p4 b( B5 ]3 ^กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป h* Q8 Y/ o" f0 J- C* m
2 O5 v) N+ g! ^# s; s
1 B3 o+ m* U u O' x/ H# G- u, s, B, C8 @3 o
และยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
4 H$ }, f; }) e. { {* D( B, F/ T0 a5 _
! q! C7 X+ O% P" @8 r: _: lแต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
6 e; S0 m& U0 P. i$ ~: {3 O8 n) [2 V) i7 X
- x) U4 |+ C' P
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...
$ q! \2 j/ I3 J0 \9 S* M( C$ I8 x
/ N* J7 t) D" G! S
ฟึ่บ!
& N. e, V' b/ m/ _ Y
4 }# w, t5 E- P/ G. h2 ?
/ S7 R h7 {- B0 J5 [8 Cผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
9 K8 z# p0 ?/ _6 O" q% ~, l
; e6 w! ?" H1 K) @3 E: Z- x+ P
4 d0 Q" U0 y% g. o0 mแท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย- Y1 q# l# L8 Y* x. Z0 j2 ]
, ]6 G/ [, v! a4 a/ k; N4 X
* D4 ]4 l' T$ K2 c0 K( ]คนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน 4 @6 S( S, Y( v9 V
( R2 |7 Q1 b: g8 y( x" Z4 X2 o' {1 U/ u9 @
แล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
7 W' Z' R) M9 x6 U3 G
3 U, O/ U; W. A1 o2 J! x) j6 ^& ~/ x2 t4 H1 _) Q8 q' L4 p) ~
แกร๊ก!/ W4 |1 _/ g2 z+ ?! E7 o
: \7 J" Q1 B2 g) e" G" G# k/ j
4 _- c2 m) O1 y6 G, N- l4 u“$&^%(*)!”5 Y5 N2 }* r; ]% T6 S/ n3 x* f4 h5 {
7 Q% [7 A. X* Y0 @, ]$ J$ C1 a; ]& W8 I0 | F4 a* p
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก
4 [) F0 O1 `7 W4 w4 C$ `$ _1 ^/ y* P
X- u6 e- {, E$ P) G+ s6 gเมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก
, S, y1 {! y; Z. o2 L- x4 K5 C6 U5 g- V1 R# q" u1 [
# t' L4 m+ T* ~- j
“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้
2 [$ m' G( ^1 S @' L1 E* w) l: ]) U0 y" }; G4 t/ m4 e
3 w% l, z; L* I& E3 }; \+ ~
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น
2 m2 U8 z" W; n5 d% l
8 ^5 }* g/ q+ D/ m Z
1 g2 R, t4 m3 v% q& m( C2 ~/ Oเหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ
3 H O$ `6 v7 ^& {; D# q7 [8 B [2 l! h2 `3 ~; {. U$ d) [
2 q G/ g9 O. b1 j( j( u
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี6 |9 V: e/ N/ [9 j( m6 t
+ E% @9 ?! g7 J3 Z1 m- @0 i$ y1 U& O9 ~
* G( W, {" _) q) q6 R0 oตึก ตึก
' |- ~, K r0 `# p6 ]4 s# U; K
R$ n3 C; \6 S7 S9 `5 s k3 |8 H7 Z$ v; l6 E$ B3 [! O9 c6 f
ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
! H) |2 b' N! E' M) d4 a
% T+ h6 n# E, ~/ D g4 C F, v7 v" r; m8 z' {% u
“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...
) f% N9 ?! P ?! J. a% Q, j7 o" v% T1 z/ V; F7 G1 ]
' }$ _8 g3 `( Dเพี้ยะ!!
% P: A8 K- r' B0 V7 S+ ^$ R' M& K+ z8 {5 o; }; ]) K+ {
% o% R; a) z# q$ i* q/ c1 M; _ฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...4 K5 c/ t* C, y( }
5 L8 f) ]! r i' K1 b
, L: D/ j2 m0 Uผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน' Y$ F3 Y2 i8 p4 Q; O; y
6 F- {( b1 \% S; y& Y
% }5 s" P: z P
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน
$ i2 F. q* ~ d) @
& w+ J' Y/ \( |. U
" q, o- O2 m: \8 Gผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่! h8 `& t+ u# f% W, ~
/ ]3 P, x' ?' [, X# F
& o9 M0 y- ]# W& H“อึก”. y' D/ }) n; p0 w
7 r, b# k6 K4 U$ M3 g
5 _' }5 O$ ]% Z7 s& v
“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
" o" B) ~: J+ K q- Y/ k8 k4 G( U2 S/ M6 \
( s0 B- u7 \! p4 r/ h1 L
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว0 s/ O* ?+ b/ p! s" r ]
8 h. {+ D+ M: x0 T5 S6 a
. r, V# [- P& R“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว
: l. ?$ G$ ?) i$ [+ ~# d4 Q9 D2 w1 _& i/ w( G, x
" k, u2 l) t7 V9 }8 V. R8 o$ X
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น
! f5 [/ i8 a9 i3 z) p( ?! G! y! \' X+ i; J4 u
Y3 _5 |+ ]# U; X' d2 [
“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ! \" u' }3 [# D0 ?, i- o1 q4 h
9 W' b- a. h* ?- o$ e/ J& O: j% g; i6 E& p
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร0 [3 b6 k& k8 s$ h8 `
3 N/ l1 P n' o$ B( D
& }# z) p+ L9 w, D7 d$ \1 _! I
“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
, Z H1 E0 @) F+ a4 v9 [$ d
( q* G, R/ Y% K2 U% y4 u
1 B. s5 I" {' {7 {* {' \% @ผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ7 ]$ }+ `3 y8 ?2 r$ x( E. M
. {. d7 J& ^1 b; [) y" L' m
8 n( s+ i8 ]$ N
“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
- P/ [* R6 Q3 l! n
' \" K/ N! M B
8 t$ j+ J g, m0 Fผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม
4 f, h( C5 ]' ^5 c% J1 X+ ]1 U. R1 g5 ]* w4 S5 E) t
* Z( s6 ~+ o1 D: ]3 r3 o" z
“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
- t0 \# |) l J: {5 ]( X
: Y# M! f* G' t. J! v# X9 Q
1 @+ v1 v; W3 p“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน” . |7 y7 d7 I, t$ d6 e
' r: M6 R; Z1 Q2 D2 Y
! D: x# I; v7 @$ kผมพยักหน้ารับ
8 {* Y6 R( e% c* m1 F4 d' \9 [: t# ~8 N/ R/ k
0 w8 _( ^, A: S3 U
“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”/ C( }: z% b! T& L9 `2 i% k
8 t6 g/ X/ p Y8 ^; s. K
( ?" Z& ]. r2 b+ Q5 k9 uผมพยักหน้าอีก P7 W: x* T6 l- c$ r
: M5 |2 x0 p' z2 A7 L x, d, K( `; {' y' F% O4 o7 Q
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู/ z6 r& `6 ?2 R1 b' v/ F7 a7 [8 j
- e; F! B. \& S, a* L/ i: W
) t* f9 r* L1 w9 f
“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้; u( f" [8 d6 D; ^( h. \
7 H. r# L! J I+ }, A. p/ K0 j* A0 t% ^& @1 \' ?! D4 d! _$ r
หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”
# ~% S1 V( _2 `# }7 I& ^
1 {/ N9 ~6 V% X( r x) R2 A
1 O/ x9 R1 [" L. q" P- ?3 ^. B8 r“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”
8 i5 F) t2 `% q9 G1 x/ j* F1 ?: w3 ]' ~8 S% F+ Z
) |* p7 ?5 L* S$ x2 m; L
“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”
0 t: X: e" k" n# ~0 C4 f0 a1 g r, w7 i6 y9 F8 u9 M6 S
8 l, i3 ?$ ~- `" m0 @! c
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ6 f. G) a0 z) v7 B/ H
' S; ~3 y% M9 w# Q( D& |: s* |( ~5 |5 i @2 x
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”' r8 f A- e9 d j: W2 ?
' g% s' G; e" u7 X, o
0 S8 b# j+ w% ~/ N3 [“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา7 A7 u/ _ q: J- {- }9 n s- ~+ W; e3 c
; t( F: ~3 Q @; a6 l C3 y/ G+ O! Z2 H! H( ]" l1 e6 T
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”" `: }, k* n& Z5 m
+ W& W0 J8 W! s2 h
$ R9 W5 g7 E; r7 u, |: @
$ r1 R( l1 p3 R6 [: \ ?4 n' ^ I
เธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง
" R- h" {. E. z' x( }+ @, D2 L/ m- _; W
# T. `0 a: w! _9 B6 y: O& f( Y
หญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง% O L/ V. e3 B+ h9 S
9 Q5 M# X0 X- w; s4 s
: X+ R1 o! n1 a* H0 p
“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
2 A/ M: {5 H4 I" S" t' m
, _6 ~1 l" U+ w8 B" W# a6 H
. P5 w* ~& F( n1 M, |( E- F“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”# D0 z& {) M* _: t+ y; i( ~
; K( o1 Y( |+ R$ W1 v- X% j$ U7 Z4 j
ใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว
: D$ i G# _. s5 |4 w% v% |7 ~% w9 N4 C \0 e$ p# K$ C! K
2 @/ A' s' b* o: [
สองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย...
" v( H$ i' e/ o9 s1 ]3 I9 j/ l. `, s. F; Z' T% e! l" j- ?
. _, K& ^7 [' p" z6 aผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง" E% R% h, I+ d! h, g" [3 j
' B4 X j- x' u4 D( B: C3 i0 Y8 P# K5 S
ผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่: N) k. E8 A% q5 M6 y
, a: [$ C& {$ a0 g' p2 t1 W, S5 {
& S$ K9 B3 T! U, \7 h/ {ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
; s/ v8 O5 f8 D+ @+ S. \9 p* ~) g( r; M) ^, s1 q+ J- ~9 Q# x
, c0 e! g2 d; k6 Z# vและคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน& Z, u) F5 J- I5 O2 d
! v) X# h/ k: D6 d& P5 U: v' _/ V* u2 Z8 ^' M6 }% z
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..' P+ X# A2 w9 J# [' B P5 N
( j/ x. i _) V- l4 `; A
' F* V3 t. A0 a* t( B, Dขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ
: t- w+ R3 O7 p: B7 I, \! f) n7 X |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
