|
เร่ร่อน19
* J( g$ d" c0 N& D; S9 r8 c! T9 x/ e( n, s8 H& L5 w$ W
! ?1 j' ]- [( W& G8 t# z0 \2 e
w/ r8 H J7 [# q( R l" [- xเหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...4 m7 @* b& Q, \4 K# m6 f3 N
9 k4 S9 S# n, F8 j
9 V$ X( [5 ]' J8 jติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์
5 t7 i% c$ g# D& X
* V1 [+ n4 `, ?! D
! Q8 _# n# H$ V& qส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย4 `8 X7 b# i+ N% L% \6 c
1 k3 C1 _* j1 S4 C2 }9 u* ^( k9 o0 \+ n/ n7 |0 u) d( v
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’
* z+ `% [- P2 W& E- p3 Y) m' S1 n6 ?& m8 }" P" E$ X7 v9 d
% x+ d5 W- o; Qสั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
7 V+ |8 w' g6 Y) u, V7 }3 t9 H0 X4 m
0 t! K6 k& Y' ? y! m+ wพรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง& A% p; C3 |9 h- k4 L; V, F0 j" m
5 O" w' e" y8 c: v- m
* ^& z3 n, Z% T
มองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ i- \% h5 ~) z& l1 C4 ?+ J
% } P- L. r" s. h- w/ r7 S& u, t, a5 e
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
6 O5 [0 L$ h" J4 T4 p' ?
2 R; Z: y; P! _1 k; N
: z- n7 |+ s. V# J1 h$ qหรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย; m! u) J. O3 z, P
# V5 D; h1 u5 [
& e: k7 @* X9 Uก๊อกๆ, G" k& W3 u% P9 V Z3 s5 u2 _
5 P9 }' R9 }: k4 V* O" ^8 \
# ~' g0 E4 ^0 i
เสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
( o" j* t/ L, Z% u( A" e
6 h5 g1 J! H' Z: k- m. C! R5 i0 K- a: A
“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้
; ~7 L0 Q/ f1 K5 E5 ?* U9 M
8 A* x2 Y$ T! |
- H/ p3 ] c( d4 ]" F3 [ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”' g6 H' g4 a. F5 a6 C; u
4 A2 [- g: e% e# ]& P( F% a- m3 ~- U3 f E
หือ??
9 c' G' `2 q1 m) m) e! s( l% e. i' n; t4 J, k1 U8 J
# O/ w. C$ a4 I3 c A: Z! ~3 Nผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...+ P% }5 n/ n& v" K* {5 x
, Q6 Y9 e7 G% p8 w7 o
5 n# X% N1 q3 m4 b* Iแต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม. s D3 I8 p9 {5 h0 N
" h, B1 e3 J% i: I% d% Z6 I) K+ W/ `& ]- _ v9 I
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป
% N: a) Y( {; ?
' L* U% S0 o) J+ A
+ P# a+ [" H2 N: V/ g9 v6 Dจากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง . y. x8 h8 |# J' P
* K' P& P9 n4 W. J; n$ b
+ p, z/ D; }/ J g1 iก๊อก ก๊อก
& Z2 I! `. i9 _2 H' `# e0 Q. u- ?. K# g
$ r( a) F M3 ~# R- S. @คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด
# q" |" N3 D( U* C7 a8 Q0 Z' Y+ a
1 S S- L: y( z0 o6 x6 _! aและตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา) r+ _9 W/ F$ a2 _
/ ]- g1 H5 E( n1 L; \' w: `
4 |% _* J1 `+ w! X, Hช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ
4 j$ w! a' Q4 N, u3 c
+ W; H8 W" w! x- ~% N! ]8 O5 p: K E( H- E( p) T
“นั่งก่อนสิครับ”
! A& J0 b; J. L* ?( I/ h
9 p8 R: K! W+ s- H n& F8 l1 i( o$ `' v- l* U3 X, j
เครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ, p3 {; C" x5 f+ u6 M/ b
4 b+ d* K9 H; N. o1 s; K1 O/ A* W
. c' |* i$ K3 d. O“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ” 3 F# {8 z3 {( n6 a# Z; P( l) I
" A( E5 E! y' s/ A: U% h! U* `6 z+ B6 o2 i" X6 t7 s
“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง
( E5 [) @5 i7 y5 h+ O& u( a
9 C: k: B4 K9 q }5 p
0 M+ K2 Z2 `0 V% _# Y1 e4 `" {ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข: x! W$ g: ~( \' B
+ o1 L( w; D. o6 Q- x2 v) ^* m
U1 I- d' G3 A Z4 j
“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง
$ H4 {/ B& w+ V# ~7 i+ J4 H- y
3 L) D3 S* p" {, D0 z5 M4 e) {7 R+ T% K" M7 j3 D! ~
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ" u: g! z8 Y8 b# ~+ a/ n2 i. D
- j# i& X* W0 W# w: R
9 f- x, \4 d1 E5 N! a# k
“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ
@5 C9 I* [/ D; E$ H
! `# D/ y. t* V# ], w$ n2 z% [7 m
8 W2 R8 [' J% B( D, y1 J“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด* N( e0 z" V+ e9 y4 N
' Q( p2 k7 F1 \! }3 K t4 E
; v2 m. z* |8 A" d
ผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน/ W# J0 M9 G$ S" k: \# N/ o" P
' \2 r; C1 g- V1 i1 p/ d& R/ c6 E6 T* f- Q' q' d
และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ; t2 r! g# r/ e$ o2 w
% Y3 L3 Z/ p g- F, B$ ?! M
. f0 @5 F& o E5 n" @5 ?0 b3 I" D @( J“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”7 R! `5 R; g# c( f* L3 o6 N- V
2 @7 q2 u/ l. Q: k E/ l' A3 @
* C/ C# }8 i% G: u( G6 C& cน้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม1 r( F6 m F! Y3 V
, S: b6 s8 X P& c6 c! J8 l7 x# R' H3 @: l7 Z& d& b
หลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้
. ]3 q: `4 k2 Y. Q5 F
) g# R/ H* s9 N. Y( D# B7 f2 e# ~6 r' R+ Z1 n
...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง
- q1 V2 ?8 E2 u3 o/ ]/ ?' u0 v0 [8 o( y* T S8 R6 l4 n6 Y! q
+ j$ m; P- g- p0 s. Y5 ?- R7 ^, Tแล้วใหญ่ล่ะ....
8 J. p! M, `# `& P0 s* C
3 U( Q8 S. c' q0 N5 _ _9 I5 s1 L, }+ @/ }" k; Z1 h
ไม่...ผมจะเชื่อใจเขา9 F [2 u+ r6 u, H2 _4 X
; C8 b q, ]9 \' I) b# N4 y+ I, V# I( C
3 u! ^: J0 Y: b/ O- f2 `และคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
, H6 ~, a' F/ e- ]# N p6 \3 P. q
% n: o. l% Y1 V- ^! c4 k# j
ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...
7 T& x' k# Y3 n6 }, Q, ^) N) ]5 S8 }! _! E, o
/ U* Z( j% V# S* ?5 ]* \1 L, ?5 t
7 I. K4 W5 A0 C* R
) d8 e! J- O/ O$ Pคุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ) I! ~; a- E2 d& e, z' C9 O
& A2 e# q- u8 D0 V+ z
1 w5 v' {) M4 M# {" f: Vแต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร+ ?% t- L9 \5 M( K$ e
# O9 N1 U+ ^2 t% e/ Q( H0 q0 z* m' P4 n1 ^2 t1 T' U
ดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม: f" N+ t" |5 i0 o+ C) F
7 m/ J! j+ n4 N2 |; Q; i/ P5 a; C- h, \
สองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก9 J- B8 x( |, W, u7 W
- S1 u" L6 U; t- p2 F1 Z6 |. K" R1 f* d0 o( A7 C7 {4 Y
“ชอบไหมครับ”
& j$ X" t' a8 ?+ U! h- B; g; e7 n; I4 z* ?
( [7 F4 P$ M$ `, f& f0 Y
“ครับ สวยมากจริงๆ”
1 g/ X8 e" N3 ^2 y
y3 P) u" _4 g
( c8 y& |3 t: ^/ Y2 D, V- [9 B“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”! Z) k6 H7 @# k& a
7 B5 `' L) N# h/ y2 Y
# `9 F* b! N5 p$ Oผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์7 X. P* i, i0 C
% D# s4 k# z. @ W
6 V% s/ ?2 ~, J1 W0 v* k! z1 U“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก
7 P6 g3 W% G( Q! b N K* I, W0 B) x6 v: ^7 S4 t
1 o( s5 |3 k# N% ]; u7 a" U" t; c
“มีครับ”$ F% a* {0 i7 P5 }, W7 T! z
D: l3 p) N6 m
! O7 \5 v) Y; ~/ A- ~0 {
นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด" ?4 n4 j, {0 W( l3 {
; R: F" ^2 w9 c' H' L/ ]/ [* e
% h' j: k; R8 E$ L0 m
“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป” + W5 F2 ]) o, x
1 E8 R N6 p% g! l7 S5 t2 ^3 c/ ?$ V% B ?( t5 Q3 _7 J
“แน่นะครับ”2 b2 m5 z- Z. W' G% B6 B& w
8 u/ d/ ^# o. A6 m( {$ Z* a' x' \* d6 r- d& N: T
“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน$ o# \, n r0 P6 J. r
6 P; U, G/ Q* B) C" N( x
. Y! g; p& Q) B" O& c1 ?: b; bปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว; A5 m+ }; j8 z/ L6 H
' z+ \% A2 I( ~: j# ^4 f9 k
( v# O; ~/ s6 @# h d
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
5 W* G$ z+ ? C+ s% `2 a' D
# {7 E* S& i: F/ w; ^2 i( c$ S& _8 Z3 c, \
“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม) ~4 X* g2 K# r7 v
- A" i$ m- R1 d" d8 q" Z, k; G4 R/ g2 ~" k. s/ u5 h
ผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
5 D1 x% E5 A# |6 L" o8 _! A( Z: S& D1 @5 d) n0 }) S T
- f- S& W+ T% G" p
* s+ k7 L) e: a9 t x5 t
“ดอกอะไรหรือครับ”3 L1 t+ Q7 v. x( D$ j0 T% x
' p- ?- R0 M5 P, ?3 ~* N" f; o
! ~( X7 K @1 Z' ?* ?) I4 Z0 _ C
คุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”
# `* r+ w o* I/ k, R2 y% V3 g# [( G' g B* a f
, F9 G# ]/ C% d3 I- @0 L, |: i“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ
" B$ P5 d$ n. V% R1 ?4 \: j' q/ k. z
" ?3 R2 Y: O" \4 z“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”
4 A `5 h0 c# r% T# h
3 Z( f8 ^ ^8 B3 n# c8 F/ q8 X% _/ M# j
อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี- W2 ?/ K" B1 K* H* q# b, o0 e# D* T0 K
O- u9 w8 m* J: {0 M+ E$ E( z2 |) T0 t! r
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”4 P9 s' f; s) w' z0 {4 s' {
3 h6 Z$ V4 Y( f9 E* n4 Y" s
, t) T, A* D4 P0 p7 Q' O8 T$ u“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว' i2 L V$ v7 W! |
b+ H% r7 ]4 Y3 L9 n
# j- b1 q4 `7 I“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”- m& Q9 [- [! w3 b( q( \0 z! U; ^
6 U' A* ~! j% [ O
+ w% ?/ o/ _ Q- Yนัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก9 K) S: H* D& s
4 E/ ~1 L' N1 A) m9 E$ F/ d1 y
3 e3 k4 t5 f2 V# b* g
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
! P6 h I$ U8 y4 P$ u
. P! C, ~' t9 L% Y. n3 j1 _
, l; p* @/ s5 @3 A7 J; t“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”' w$ h9 l! ~) l" |/ g
' J6 A2 u: e; B, u
" R$ i4 b2 ?: q' G
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง
7 z, a% ~- X# O5 O4 ` s. {7 R9 P, U9 y# \+ [
! V8 \ j* \' D9 ]$ f I/ P“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”
7 z3 i" w' M( k8 O
; f; w+ Q: R1 h) p5 S" g1 [ m' D- b8 I7 R- A
มาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม
. b% K0 K5 A5 O9 Y q8 H" T
6 n8 C& |; a! q7 T4 T+ f' A0 ~5 s) v
“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”
. l* E# h4 ]- P9 S" s5 h/ o8 o; o. T$ k% R9 ?: O! b. {, j! x
1 ~. l0 J2 q4 ~9 K3 i; ^! | a
นัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”. [' J& Q8 [$ J' q' R1 U; q z
9 y& D3 @1 D2 K+ y2 g+ C0 t+ P8 j: f T8 j7 B
ลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...% Y U& d8 N9 |7 N+ Q
% H! U5 a7 a- S2 g
z0 U3 K* m& Z; d- h$ n( K“เสี่ยวสือต่างหาก” + b$ S: h# r* Y: z
" H+ U( c8 {2 z! D3 k' N& |& `+ k; ?$ o( A2 i% b
...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง
' _+ @$ X. Y9 ^& } f/ O% [9 r) _/ Z
2 W0 y/ R5 |$ @# V, @“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”
7 N# |( E+ ~( d' _* K; o! C5 f7 X5 O/ e) O/ S5 s
3 \- z" Q) m ~
หัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
9 Q/ i3 R8 @ W: {
& \- S. Z4 i, { M0 T: @$ e: C6 S
) h( u) O* d0 g0 {" Q8 P# h1 r# [6 X. R D4 l4 L. C) {
. n+ A: m. O, y# zปึง!!
, Y. H+ B! S( I2 }0 U" ?' F) A& r" w t8 I h) H
: c5 X' o5 V/ ^; J7 dโครม!!: v: y8 P2 p3 D2 F6 I" ~
9 T) V( o* K% d3 ~6 Z/ Y% b9 A+ r' U2 [' n: q$ ~
เฮือก!!
/ w; ? ?; R7 l+ \2 Y+ Z& l6 o% W' f R3 n. k; Z* x. E% o7 e" q/ ]$ q
4 r- T7 b* w" {
ผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล
4 H( I: ]3 ?- g7 D9 X7 ^5 O/ e5 i9 e. |: n+ a! \9 C
2 a: f& |0 j7 Z6 m) @. l$ W* `
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย
& X4 Q8 r, ~- |; y9 h! N9 a, H7 v) C3 d1 m; ]2 j
( y8 c7 e$ M7 k6 j6 v, S' `“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”1 U# A, k" n3 p0 S/ {7 z6 {
4 g3 G& d( _% z
" _' _4 m; u5 J! e5 a# Q“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น
* k; B, h7 B6 \0 Q
P2 S A/ O: {, ]: i5 v9 q
, e1 ?9 }, q" w0 x' S3 E0 C; cหลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
' \6 {# T* A( F, g5 Z5 i3 Y) G( t6 ]6 }' j$ J2 T4 [
7 `, f' i4 [& ?. V8 cมารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน4 K! A& a1 Z, S( e% T# q# d+ ^
. b# L$ d) I: d h/ a- ^
) M0 Z# ^& q6 n( K
“ทะทำไม...”
+ s0 b- W8 C! c6 r2 M- t( _- E6 C, G/ h( U$ z$ E
) I' S" v- q* b# p1 D. u“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
0 C) \% o9 `2 M; X+ N' a0 @ u$ k
9 ^% N3 `: Y8 V8 W# ^3 Eณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...
6 |) Y! p2 J& N) G7 ?0 O- c5 @# |3 v7 c0 w* N7 |1 o3 s& s7 F( s& u9 E, \
- m) x% w3 m- W5 g# T8 ?' c“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”, p. i3 w+ O m5 t" b
: b+ P x* c7 J+ z! }
( Q r4 W. y5 _7 ~6 J3 h
สะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย
! ^2 f. w' A% i" w
& l0 T/ ?: F8 ^" S6 g# K. `4 s6 v: a2 J0 D, j, s
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”
2 c5 w+ F! N* T* m0 S2 Z: u9 \0 Y$ M
) l8 o* d8 P S/ y2 I7 }
ฟึ่บ!!
4 |8 q; N, [3 N* z4 s- T; s& g$ R" Y7 E$ A6 b
]0 W# ]$ N( u4 J2 d- Gฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
5 R7 O' E9 @6 L$ a3 P0 g
8 Q1 l' Y u6 X
- h# x& M6 P7 ?9 Q! |: }2 j“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น
) E! l& C y: |+ o9 m9 ^3 X# v6 X
0 a1 b, N- w! P4 C3 B
“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
2 v. B/ d3 m) n/ Z, X. ?
' S+ Q' J2 e3 S+ ~* [$ r3 i: \: V! f1 i2 g; N3 Q# ^
“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป
3 L# B- ~0 c' ]
5 E' ^! ] z2 a
$ a4 c( N: S9 }8 ~; Lผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...7 Y4 W$ k+ B6 o( @
5 b* b) a E. I& F# a# Z# [& s: i$ b$ d- F2 S! J
ไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...0 `2 u* d4 @1 H- s% g! n
* ]" [9 D/ l& u$ m
6 ]7 O1 E: Y/ g% l cผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...$ ?1 D' b& `8 Z. e
( |7 T' N' n! t: O3 j* s# n3 d$ l ` k
/ K. S2 _4 c) {# b8 N7 r, y# Vเพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...
5 `. k8 k: a) R; k" t$ ?; t* p( t: P! g/ m$ x- z7 t# X8 G, w2 l) P
( L# {. Z+ ?' k4 i( `, h! Q8 l, K
สุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม
6 I; I' A$ F* i3 P# v
* d O2 }8 g3 P* D' m2 R
1 p& s2 y3 c9 x9 o1 p4 F0 Z @....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...% T& r0 B) c- @4 b* G. |7 Y: U6 k- g
; C& G: F& ~# q; c {) w
3 X9 U H# Z8 Y2 B; w
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...
: e- o* y5 K/ T
' ~1 c0 U/ \! G( d) z7 C1 v3 r3 w( W: O: h3 M* {* y5 R
2 m9 Q0 w8 T% v7 I! O, ?7 Mใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...6 \2 R/ M! M$ N; Y6 l
* C0 @+ \+ w% k4 i& O+ ^! E/ L
& C% u0 w4 @0 E& ~
* L3 w, Z' h4 Z
. u- ?5 x T) yแกร๊ก!5 Y0 S8 H/ ?( E6 `8 Y" u- |
: _* | e4 }- {7 R
4 G( `& K3 X" F
เสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ; v8 x$ u8 j& j a8 K6 p3 r
" m T; r: Z$ b* i2 B1 d' ]0 X* [8 U; ^, \) X; |
กุกกัก กุกกัก2 j! I# ^4 M' F, ] v m$ [
! |9 y# d/ Q; @8 t9 W, V1 w
* A; U( F O4 y, [5 v( z
“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
: y3 T& I B: ?$ `, i: T. L% E
3 F# N) A- R* ]. l l! V
; B E- n: n. P E9 f“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
& ]8 @% d3 m6 Z& `' _' m! Q, V# w9 H# z
- u* w2 R( H5 c# t! Bผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย
) K; \" F b3 V3 g" S) w
9 ]- G* t- z2 R0 L7 @: s2 @" F4 C( K9 S
“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง
m0 ]! c2 t& B( [ \" l5 u6 m G
0 `* F$ f6 G' U# w: q/ n7 p' W, g o/ m- [7 e" A1 P! L; C
ผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน
& U* r4 k& p5 P! Y4 E
) ?# S: c2 P4 D$ w' ?
/ b8 }& R$ q; T! I W [' Aถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย... \0 G' y6 u/ T' p4 y* t4 m
5 q$ k' u, H4 F9 Z5 v5 B% w" N! L& L& l. [ y: Y9 N3 o9 {: u
“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”
/ k* R5 W! z3 ^) d7 g# e+ @9 W
5 v6 G3 m) ?/ g, Z p$ p$ P
, |5 o+ m# h$ l“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”
* v* {8 C2 H; u4 Q/ q3 f# ^" A! o- e+ v9 f3 M7 `0 ^5 W
1 Y! r# g( H w8 {: c: l$ e8 J& V6 W
“คือผม...”4 a) L3 X2 I6 r# Z) h
+ K* T: |( Q9 S }/ y6 X& ^$ E
+ Y: u5 a. S6 i5 v
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง”
0 g8 Q4 N+ w( G d" }9 ~" y/ k$ v5 ~6 Z) L
' y+ O$ L( c1 g' n0 n5 k
จบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน
, r7 ?' G1 k8 o' z9 @- I: T- X, s4 X$ n' M
( L, B' H+ w: e5 w8 j
“เปล่าครับ”
& \" j! U: a. M. k) O, f' g! g
' U8 W) C$ p6 Y2 }0 D
# f- S. ~! m) m4 H9 _“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ” C- j# N& }: U" z! ?3 q9 Y
- E9 P v$ c6 d3 H
$ m* j' W) T8 Z% k8 y& X: [ u“ครับ”
9 w7 ~3 x1 J7 N- h& f/ v( U2 n6 _
+ B6 W* N/ U2 G& S0 r) [( C, K# d" V3 l) z. U% h) [5 K0 E# i1 t0 O
“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”' h& ~( t$ ?; _
" N3 R# {* F3 E( s9 `) T0 S$ d4 r0 r/ b( ~+ ^
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
/ B+ D0 O% c# u: f/ r
7 @0 X' k }4 A! X5 T3 i& ?# M# s+ A. [
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน: X! V! G$ c/ z; K& L9 I
" e0 W& B* W6 h) v3 `; [
) u1 B6 o" p2 L# `$ s8 v2 G7 [& ~" s1 v
ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา.../ x6 i/ H; O$ j% n0 G8 ^
9 R9 g& l- \& l% T! @* s" x
( E5 }; H3 V+ }
7 `+ n& ?" _2 a$ j; P- e0 wผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก
& f3 _9 c8 ]- N4 x3 @- R# H; ^5 o8 h% V/ C" D) U+ j# A- a+ z
0 u2 [9 E( p: p' Z2 o( E“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย- X$ { j0 U/ v% [! g0 |) ^% R
2 L/ T2 [# \- [' [! G2 g7 g
9 \2 _+ `. D+ w- O3 l; c6 nจ๋อม
3 x8 {9 f5 A+ d4 O: H. _1 `% e( @) d5 i# e. [: ~3 H
& j6 s* X3 u0 J2 L' Z( O
เสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
4 Q& u) K: w5 ?/ f
, M C* q5 q1 B/ s% l7 Y1 b u
7 |+ W" z7 j# J' Vถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน
2 U2 i1 I) V% W( F) [
% D3 e) \6 c4 P' V$ M+ }9 Y$ E' b R* E0 G5 ~2 }' B& s n
“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
4 c4 B$ I1 W& K0 ~2 _' V i8 H$ u! Q+ y; _# {0 o
* W8 {9 Y, ^' m! M1 `1 ]; W“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้” - \$ j1 q4 E& w" a
, Y1 R* }. A' M7 a
& R4 B5 P) k& \' `( B! G
เงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก
. V2 w& s! z( M% Q" P4 j9 e5 B/ j
9 T* K. k- ]: A
+ D- d: d0 X/ t. i“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”
* D; P% f, T2 v' F8 U$ e: `+ C9 I, }7 R( | s
C6 N8 |6 C r |' z* i& b“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม1 A. J+ _1 ` A3 E) e; L
3 l; p- w1 ^- s" t D8 X
; a: [3 N" V; K4 r) K. l( X6 {
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง- `# U) g3 q! o$ u( X. V+ w
$ w- ` T2 R5 L. R
7 m0 z0 e: L- r* @* x& D9 K; ?“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ”
4 q3 ?$ G/ Z! V* o5 x4 C$ Z! }( } I) p; n& T7 F x' `
, m6 W. K m- `ฟึ่บ5 r8 r' ?1 x9 e g: h- ^. A
4 ?. n; S' n9 D" }- |$ \, F* L: [$ J, G) R* Y
ตึก! i! R6 M/ e/ B/ \( ^3 N: I0 M5 G
7 `: O0 c# F/ Q7 a
4 o+ ?% O- U; z3 M4 B$ E2 G
โครม
* A3 {1 j8 x0 Q6 J# k
' ]% `* i, P' e l) M$ h V; X |; b3 ~$ d& Z
แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช! i* X N2 Y+ e0 f, s" \
% e# ^) c+ U2 O' o' e1 c# R
, L5 c% c" S3 {- V8 p“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”
' M/ b* d( q4 O+ @" v6 t- X1 \' B- C, H0 `( t; O
) a( f1 { b$ c* b" @“อ่ะ อา”+ F) Q, ~' m2 U. o' Y
2 \/ |; [1 q. ]
( v) b% V: u3 w# bฟึ่บๆๆๆ
$ B( N' t$ o. A4 r
. n/ Q2 y/ e8 r2 R9 @/ G3 n) a2 h& l6 w8 S$ A, n
...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...8 H5 V8 H3 c1 [. s6 C6 V
) s7 m. j5 n% c: r% w) f% W" J
; O9 O3 x5 a; y' Q
เขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...
* f0 F1 C+ B+ C( _( P1 w
: F+ u% _( Z3 _% U j1 E* @2 ]" v; K( |+ S4 r- U; ~! e* N
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว
5 W, Z* M7 k' v& B# W' I" o4 b" j1 }' H: |9 x
; b, W0 r! z) _( f: N r9 n4 Y/ Y
ผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
8 Y y# b; f5 y' F) `! }$ @/ m m9 s! s2 x# O
# }% e9 k V1 `0 C) h, qความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
" A) c* s7 u, A0 {' t' y
- Z2 s2 j. f3 K3 z) J/ K, W8 r9 j
( g+ g1 s0 U* H- C, B# o$ N9 z Jไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี; p( T* {3 e# c# J. L, e
2 k8 a9 @" g) [- o) S3 G+ m/ c8 [5 F/ E E
3 e/ Y d' W% K. C6 S9 yที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
& k$ l3 e% C7 h Y( B3 z) M K0 U5 ]" S5 \ r: N6 O
, t3 \1 R! T6 B4 y; Y% L Nอย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น! }/ a X" J: L+ u
) a/ a3 \, G& Y3 o% f* m$ _. V
! r$ H3 I0 _6 r+ z. B8 O8 @ผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
$ G6 H8 Y4 ~3 T! J! W' K& k
' t6 T4 Z* F; B( B
& p" g. r9 y6 hผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..
$ K( x% e2 l3 O+ J' l
- `2 O5 Y. [/ n: c7 m) Q+ N* Y: C# L K
ผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้/ u6 q2 |& [8 G8 _/ d( v
0 X. u: h/ u. E6 k- C$ }& D
! @* Q3 a1 X( u4 H, ^* mกึก
. f& k. k8 s' J+ q! U7 N
- e" {4 c/ n+ B0 y. K) j0 E
7 ~- _7 i1 v6 |, n8 }มือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า.../ b& O( a5 r2 ^, y4 o) f. [; M) Q) t
5 ~7 z, {9 ^2 _, v: ?; T3 {/ Z! C1 Y/ I$ w, K$ ^, ]$ N# D7 U
ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน( B; N( y+ a, ?# _1 |. O$ |& b0 f* M
3 n) k+ e% A9 M6 U
( T6 N- Y) u$ }4 k+ ~9 T0 Q; lแสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
; X* x1 N$ C+ ^( P& P9 }# K, J; m
- y" ^6 i& G5 _แต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี
+ j, m% S$ ]9 f- y
+ _* j# x. `6 B+ o; L. P2 O: E; g) A) d$ D+ H
อย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก
6 x" ]+ ~; f" q6 n' Q
# v: V* N& c$ E) o* u- Y3 L
5 d% F( x) _+ I" Sแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่
! x: d7 c1 h/ }! s2 F
K$ l5 k r" n/ s0 k# m1 U' M( Q: J8 W
: G6 m# W# [" h- d- |4 S$ k+ P" \4 Pหนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ) x' m) C; B% l. O% p
, N0 _0 S6 t+ B6 r; e4 Z2 G8 q y. |+ |' R% M
ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...
9 e! m# v' r9 f- j$ N4 s; u3 K1 J- a/ G& Q% |0 j/ m
2 R9 l$ w6 r4 s, q4 B! u- f$ oในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!
+ d! K: a- h+ Z& I" Y* x! @8 s2 k& Z/ V9 ]& ^* _! h
2 w, V, U9 H/ |) @ผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!
% k' J3 j v( c. h* z5 R
}; t9 x, T- i4 ^2 [
# U7 @% l X1 S7 |+ m/ t+ X, mนิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี
, {( f* A' B; A s" b$ `
! Z: V: u0 h1 i, A+ ], x/ o: a3 k; f5 |/ C* r
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม
0 z8 ?) F1 x2 o& g3 Z+ m) g' a: N/ R5 O2 l
: G) d6 z8 r0 Xทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป ! I6 y- G. Q% V
. a6 l: a+ q/ z+ l, L9 P
0 X/ `" [7 K# N2 a' ^' K1 y2 \7 q
‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’% y2 L* ] L3 K, {
3 t6 P& e0 @4 _7 {% }, b
4 }6 d' o1 V/ q7 T rยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
! F$ `8 j4 z5 Q5 P( t p5 z& Z+ t, c" y# s6 n% K
เยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่ 9 ?/ Y4 w' m0 ^& q- ?
8 ^) q2 F) P3 T7 w7 {) b9 t
# \& W: p- l. {1 c# O) a
0 O) [+ t3 f1 C0 J, S% _* ]# Rทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น7 g$ I* h8 j0 N
' o# E9 m" ^3 W. h+ Z& F3 J* \# p y9 \1 m" ]! C- k; W
เปาะ!( G' F6 v# b8 |1 T9 @3 G2 r% K
1 S1 K+ }4 U8 D! h
- r' F' D: F) O" I- \ไม่ติด!
) E- {! d+ K5 J% c8 {* S; d; a* G$ q) N& n' x( F2 Q
. Y- h$ \2 p; R: }+ K: B0 |เปาะ! เปาะ!
1 ]4 T/ U4 S) R1 O' N6 Z+ x5 D. e" M( \) U& v, C
6 G2 X ]/ S4 k+ {, eผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง
. @& D% A" u. e& d' B# ?. e4 I" \* _
; p. l- }/ B% w' d4 a. s) \
ตุบ
9 x" F* _! E8 B4 T2 Z1 v+ A, Y& M1 K/ h
* @9 _! W" u9 R) ?/ \, E# I6 oบ้าเอ๊ย!!
' ?, q: ^8 ~" h) v7 o
$ f( z9 B* h4 s' b, n P( h9 u/ a
; n/ f8 r3 F, }2 ^ผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น9 I+ ~8 n" x7 f# I( K3 p- m
- z+ ~5 D& l) I* C/ Q
) c# p4 n/ D; Q N, y, f# R. Gผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา
$ u1 X- n* \7 h$ R% f, `- D$ k4 C% N: j! P; ?; M( w
* Q0 U% L" E/ `$ E! q- c+ `4 }& Pผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
0 f& A$ k. x4 Z
0 |3 o6 J! U7 F5 ?3 P' J/ S! g6 y+ p$ L0 V ?4 A5 m4 p
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี2 b) ]7 @% }& X' c/ D5 U( v
V" k7 Q& i9 G3 L$ W* K* J7 q4 d
8 K2 ?7 h% ?. t5 ^แปลเป็นไทยได้ว่า.../ _7 [0 k: `- W' J4 w) n
) p; O7 o0 l# z6 b
! p* |3 }6 r4 X6 j0 g# z9 k0 W7 d# ^8 {5 k. R
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป& f+ A+ T+ t! f2 H! b! e
0 N+ R" a6 t) E' F
% C5 H; {" h& g' q" m( j1 V7 P
% A1 I) Y3 b7 @3 {2 A9 u+ uและยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
$ S" V9 N7 K* `! ?% P. w5 D
# { p' L [+ R" N& i k3 t c- `- J3 j0 }% Q6 S
แต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
7 E& ~- r/ P4 S6 A5 ?! x$ R
# k" Z. L; Q2 }8 X% ]) k1 U5 Q6 P- H' `4 F) ?. m
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...
/ {3 S- i9 Y, X' w6 z% H9 j6 t- b* c
2 Y* V$ G6 v" {- N
% A! ]1 |+ f8 x, l! l- X. Zฟึ่บ!2 m7 K5 _" B( z. R0 {7 i, j
- @0 `- {. c4 u9 p4 y0 o" e
( i8 }+ F, k- U F Uผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน4 |$ ^; P# O# p4 B
j2 c' U \4 j* M$ p# t9 u, C7 u2 ^
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย' T* j' [6 F; M$ U. D; o
. q) B( \; z& j& y l; `- N9 Z. G# U2 {
คนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน * A2 [2 {2 `$ A& ^- S3 F
7 q- L1 X: p- Q
9 @1 E1 V8 v/ X B# G- b* i6 Iแล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย' [5 U8 o1 V9 t
5 O x }, V! m8 z' b1 x+ K; \
& M+ F" T7 h/ H' }/ @% f
แกร๊ก!
! n; m1 \$ u7 }& c' w# t% p0 h* S( k. C/ o6 m6 G7 S
( Z, ]3 H% Z: K3 B# E' I7 P! \ l“$&^%(*)!” c1 V: ^; E, ^/ Q1 Z) {; B
2 h7 M0 L2 {$ V$ v3 q d- I1 \+ k1 h0 ?7 y0 a( @) r5 q A0 `" V
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก6 z, b$ h9 A1 T& l
) f/ z1 G; j& D! |( e* p0 e0 o
7 e2 H: f: v5 j6 r; n. z* Aเมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก3 K; Q2 {& _& C8 G' R5 w; @4 H
, B- h4 d4 _5 j6 a, Z
4 X" W: ?$ E( S“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้+ b* g9 L! e+ l7 f
" U6 t6 L2 U6 N9 i9 u9 A- ~# y$ E$ f8 @
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น, R# d* U/ d, X; Q0 n7 O$ H
; C9 q0 I, K" ]0 n
' c, |! O+ J& l: U/ y( e
เหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ
0 Y+ U3 a( g8 M& A# a; H. A f. p* Y: ~+ E) h
3 V- o8 b- G4 [6 v; D& o9 iคิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี
- L) g& x1 O4 v# L2 K) e8 Q- e! h$ l* S
) K( j/ q/ b" u8 bตึก ตึก
1 w1 y% i4 |( |- |% v5 J% {& r
* y- F- u9 o% w& b& y* s% j7 P9 O, C5 p: A
ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
1 ]8 Y# u* e' Y# ~& _2 {, |4 Q1 m: k3 `& U) }6 a
~' @9 s5 n% ~8 U: u* P: v* w“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...
4 C: \; B( C3 ^. X, e
( w; p- K8 y* L
2 r$ ^; E) F vเพี้ยะ!!
9 Z, c& z) T9 |5 z4 c$ G. R& l1 e
7 y' ]5 u8 T9 t; W. |! k
ฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ... P6 m2 \% y+ v& c7 S+ H
3 O( l( } o* F, R
1 @% `& j- y, wผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน
6 A7 B |$ d* y4 O6 Z9 J3 V- C4 j, E5 r1 w7 U1 @6 E
8 H. {; S/ | r+ k& i
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน6 o* w; d; O0 J
- d. x( F+ Z5 ?4 x: v3 R
8 Q1 ^1 R+ w/ |, M x. L( d# sผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่( U1 u9 I$ c, ^" V# o
4 f7 ]. v C4 ^4 ~& `# c
7 F2 B `6 y' G( D0 K& ?
“อึก”4 B6 l2 w) d+ a# I: w. Z
0 }' g4 [) V2 L2 R
! k" ]1 k% }( @5 Z$ x! Z0 B% [& D
“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
' h3 i. N0 T! Y* |. E# h9 A6 k& L+ t* d" |
% c% ?( P+ a' `8 b! V' V
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว3 X/ A. n5 u4 o( L7 M5 k
0 T5 C2 A& h X: |% I- \
3 C) q" |7 w) J" r% A“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว
* \; [; F1 F3 E Z! G) C+ p+ ?0 L% n; u& T
" Z3 z$ x2 Q' @* @5 {, E$ G( D
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น
# ]8 e! S4 ]. P5 \( z& q$ k/ ?9 i0 x$ M5 @0 P* w
+ ? L2 n% c* u) r: L% w5 {8 D
“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ9 T6 ?( u) t% L2 s/ X( h1 v
5 g: u3 s( c. l- w, B7 E- O6 Z5 a6 |! D' n6 `. b( t' b0 z7 A
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร
1 i0 y6 p" p2 d- Z5 a' s, Y& ?) G, ~2 d, n2 Y! ?
, Z+ ^( B* s. o; R9 R& `( F" G“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
5 e& r8 t( T3 o# X# k$ b- t! {( O+ U/ F3 z& h, X$ B
2 z3 U. R- I, _7 P6 Y8 C3 q; Fผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ8 h: V G' }3 e6 `( n! a! F
2 U1 Z# R( [) v* C! v5 J) D" V* T2 [0 g' C' Z _. U. w$ s' a
“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
' t& G8 N- G6 ]$ Y/ T# v v. c: J J. m$ i8 q
' p% e9 ^( ?1 q2 H2 |# _. ~
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม4 H O( Y+ ~! ^% [" u
4 [7 ]) Y. A8 @ @. E) I9 a0 Z
1 ~, @9 B$ h: B3 A“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน2 Q0 H* ^2 p2 Q! _ N. i& L# b8 i
, a1 g# c8 }" t1 F
5 I8 l( R% s4 _( z$ a
“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน”
/ o! V) V( h1 E3 J+ G4 ^
- I. L! _4 w& K( L; H" h* {$ O+ @- e) Q3 n8 f3 H4 B0 @
ผมพยักหน้ารับ. O3 b& M" O6 h3 e' f1 `. G5 p
7 ^- o9 b, ]1 i" O- E; k1 ]% Z9 n9 I; O, Q/ q
“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”
/ G! b/ L& x. J9 y- z. B! S* }# t; ^" H
N h2 y) k9 `, a( h n0 I: e$ zผมพยักหน้าอีก x! y3 o4 y; S* }
# d% m) Q D9 y2 b! S# B3 @# Y7 x8 t$ j3 x1 M0 c. k" a
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู0 A6 D# d1 p' o
' {5 F& ~1 U/ e( S I; V6 c
& p0 f `3 r: a4 r+ B" K, D9 u! t“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้7 D: [$ K3 d3 R+ v0 J, G
) M( X( A5 p. v3 W) x* j% _4 V# P+ b% [
หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”2 `2 [" x; p7 s1 H6 w! G3 [
- y g' F4 M0 I) Y' W3 f+ ~
* r9 t+ z* F3 q9 n( n5 I9 }
“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”% C2 g9 ]! M! ~
% R! d0 p! h( | p; I
* r' J* u$ x! I7 ~ d“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”. r }$ v. K- K$ I! X1 d
' l+ J! q' z' k- @# t. X9 R. h1 L3 C9 J% _- V B& l9 N, o% W
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ
# ?# L1 ]( N0 H8 n3 \; s3 ]' x, c
; S+ }) L2 |. j, H( M! I) a. O
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”
$ W) \+ C4 R+ W. K0 r# ^7 v- i! e$ z: i0 R4 ]( u
6 B! Y7 @& l$ \8 v- F“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา5 m$ X' w% L$ q$ m0 C* u v
, l3 T' N9 z! T* e" @- }" L/ x$ o. u* o' f
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”$ P6 q0 ?) p+ n# T% j" I. P
6 ]: {" L; h, ]* ]1 g- a8 q; e1 C/ ]8 J5 ^
+ y( G' M0 L% Z8 |9 k* s2 a: i, m4 m" L2 X( M% b
เธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง1 T& u$ ]( k0 b$ R, k2 x
{4 H0 K7 U, a0 o* n( J
+ ?0 j/ J9 \0 f+ d7 n3 M/ [หญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง4 k5 e& h" Y6 K; f: c2 G' @% ? z
: c. r0 b9 `2 e r
2 h7 ~# p. E' b5 Z“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
1 r% o0 t) J9 } o9 `, z! h; K- t' _) a/ z, T- E
( `4 Z! G! G, u/ x4 l/ {! M" r
“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”+ ^" t: n! q7 o, \
+ q% X/ r, K' p1 n3 z4 H
* k5 g! ~( F' [+ @8 J$ p) G
ใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว0 C+ @3 L( k. E$ E7 A4 z- P5 N
* I+ s8 s8 `' i+ D4 S2 B( ]) N
: c" d3 s* s( N+ t+ M$ }4 O
สองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย...7 I1 w6 n1 ]$ f7 ~6 A
) g0 i7 ?" T* ~" \
% h& e8 i, j( D5 Q1 O hผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง
. H* \( V" p+ y, z3 P8 D/ S& y& f: k, t
) z7 J* w- ]( V$ P7 Sผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่7 w B. V* _5 L0 m% A( F& v- D) |
; [% \9 f3 u% M" \% ]
% q" r) X* v' w1 }ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
2 F: d3 q( Z8 B3 |; a) I% B/ t( a9 v+ |6 [+ ?: [
) m" b: g$ R, e: z" E' u3 o
และคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน4 N7 \& R4 T: k% q+ M! p [% w
7 K7 O; e' ~, o! y3 |
" ?$ A) q A" Q! |
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..
4 `, Z7 |* H) `3 Z" a# y5 p* S; i4 b* a( f# a) y7 M+ P$ Q: T
/ T: h5 i* O# [, y
ขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ
$ W# D( x. u% U. ^0 o, s; R* p |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
