|
เร่ร่อน19
# h* P2 V4 P) u. I" V5 l; K2 u/ c4 v6 {4 j+ I: d( z7 ^* }( L# Q3 X8 o
5 l! U K9 _) ]% ^) L7 s& X6 I \3 Y
2 \/ j# i2 M3 M( U, _ q9 {5 L
เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...2 _& K; p* a( m, U7 ^/ z8 q
2 G3 N _5 o+ B, V, K `6 A8 e: M& I1 R$ w% G$ H1 y! v
ติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์7 e9 b' t$ i: V- `& y+ @1 T
6 K$ J+ b7 r& n
$ e5 ]2 S, C& d( l! L& s4 a; h
ส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย
; ^" A& Z6 S/ |: L" w' `. l, B8 H; h" M; z
3 {& \+ d! R. J& I, [+ j4 \
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’ 2 c1 g/ B0 B8 ? N+ C' x0 u
: c: r; o) c; O" T+ ]
7 d6 I2 d; Z, V9 y/ p# w6 o; nสั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
7 x0 d J: ^9 B# b m' ~7 \: l) E0 c8 R) C8 e! q
4 ^+ J k$ W; T X
พรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง
! }9 o+ P, X9 S' b6 ? D- _* m) w- q& w- i4 O% G
/ G# t+ [( n3 m/ Pมองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ
9 p/ D+ B7 k' ^0 i4 d0 n! e- C, f. \/ r7 ~
" Q- U3 M0 T$ u) ~ {4 R. c2 ?. Iผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
/ u( n$ x; [$ T
3 w: E6 p2 o, o0 |5 p, A% c+ L. b" g- z* ^3 n$ ]7 W
หรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
) U" J- M$ c$ r7 ^
* Q9 m; P- x* L, b
; E) i9 ^0 l* q9 U4 s9 Lก๊อกๆ3 ^: k* `6 J6 V0 d1 M; _
7 U/ t- o# v! B
- g2 }2 `" c) M! l; zเสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
" V; Z& s/ f- J) {# L( {
, p& H6 ?0 J, }" S* ~
6 I" x7 A7 V7 P" B2 g, X“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้. E+ |: s( A/ {& O( _+ v, ?
% ^7 `% |8 q% t ], x4 C( w" j q
ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”
. X8 b7 R$ M5 q/ u; M4 }3 X% E; W8 }
) F6 ]0 d5 E2 T% T2 tหือ??5 A i+ k& b- \+ p% Z
% l" J8 ~0 I4 Z
; o/ x; T+ ~! M3 }& Uผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน... B3 n% q5 y: a# {
" j# e3 s" K9 ` ]) j% f' `' c3 ] I% d2 X+ v) o3 g' t2 a
แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม
6 @7 f) r$ _/ `- x# T( V x {+ V( \
1 ~5 H* c4 Y, [- g S
; E$ D, A7 \, R+ N: l( S& A% i“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป, ~+ ]* D8 A. z1 o- t/ H" v( S+ a; [
% b9 }$ U7 k0 ?, p
* E C7 j3 x: `2 R2 ^
จากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง 7 w1 n; U2 t" W
% d0 P4 ~4 c5 W
& i9 u( h# A8 e5 m; u! A" b
ก๊อก ก๊อก
* G, k: `$ d. n8 d2 x
/ R3 s) K0 Z% X0 @' a* [# t$ T
- e: D1 j* O1 c- bคนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด& U" L+ |. t; T; k
$ r# h' P9 q1 }! k
- o, t( ]) O' x! D- [และตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา
+ D2 y7 i7 T, I: Q+ [$ t4 N/ v' v1 }6 ]" y' i
6 ]$ ]7 y0 c$ w) u# b7 x! B
ช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ
& R$ w6 @. _* X' e! r! m# Y$ \: e6 ~
! y6 J# D; M) z
* o! v9 l" b. U: r: x“นั่งก่อนสิครับ”
. ?$ |% q4 K: z7 E' z: B* s. B8 z0 ^* Y) ]( k0 j1 ~
7 M' s7 w/ B1 f2 B
เครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
0 a* B% C0 ]# D' M2 _8 O, t9 j
0 J$ Q% b: b# J8 t% l/ Z7 q! u
1 t# N1 s% d0 [“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ” 7 `0 J% j( G3 E5 C0 o& Z$ W& `
& d$ t/ i6 }( a$ o! i T4 r
0 c& t$ e/ y" o“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง) Z! u& R/ a: S/ E2 Q, D r
" K! R$ F& S6 L& ^+ G$ z
* \2 w, `6 I5 m G5 i: [3 xที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
* E6 D4 J1 t1 w! k
. y$ I, R, ?& Y( o/ W
4 |( I+ X. N9 I4 o u“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง
4 C; E B5 ]" G* P
5 J1 F+ I8 P2 x! T; s: ^; Q( f/ W" G/ U; P+ k
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ
1 ^( g, F6 z3 _' O
3 { V! }7 W( T5 P R5 u% t5 W0 _4 E( e' ]% E& Z R( k
“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ+ a( v$ t/ K! p8 u4 I/ y7 V' W9 ?5 H
1 f* `; t# l* c
& y* y% M& _% w I; _& Y. t! S9 x
“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด
4 R6 c8 R9 N x
, e8 J7 b" K5 R5 y4 X
, n f6 c$ y0 ~0 a8 Y& Qผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน
' m: ?2 |9 t: y+ l; y% u5 M% o, |- r$ K" y0 Q& G
$ P/ p8 n7 o8 N. n6 Z1 [, V% rและเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ. u- j6 r' `, @2 B* @
) @- z" ?7 O# g( I% k
* Z$ W0 \" z$ w+ j“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”0 @, p0 R6 d1 [ X3 _( E9 y
8 q3 A ~5 \8 Y3 {7 h9 Z2 w$ a" n/ _" K/ G% l
น้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม
2 V* b/ V7 s# p/ [. h* V0 K0 i: |& @: e3 {% m6 N& I" ~5 C: ^& U+ d
1 H6 ?: [' S) [4 R8 ?
หลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้% J/ x" j- C' z7 i+ U+ O. C' ~
* m) q# A; B) \# Q {) A! _, f
0 M% s7 C5 _( S; i/ B2 l7 l...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง
$ F3 H1 M$ i$ b4 ^2 s, F3 d, A* B7 W! a, t
+ G" P7 j" J/ R3 B" E# g
แล้วใหญ่ล่ะ....: S* F1 C$ R& `2 u% S+ ?2 a% V& H
, t5 j! x" V' R9 ]) ~9 I7 E- a# Q3 O. g- m, ?
ไม่...ผมจะเชื่อใจเขา
9 U) L8 n( C$ k) Q) ]# U) w# r/ H
. A, ]/ ~' q7 I7 o* o
" ?1 d0 _- L h( t* N2 q. Z' Mและคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
! D/ `0 p1 J5 B9 m3 `8 I7 X+ c' P R) Q7 V' ]* t6 i
( N! ?3 _, Z& L9 f/ h
ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...7 A' R* n6 S9 w' t! c- t4 p. k2 {
( _. K- B- q; Y' W" H- P# Y4 k
) K2 w- p4 j/ {# p
* q6 ^& C( q7 e( ?( l& B; k8 l: F
6 L0 d5 E# L7 T4 Oคุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
8 i" y0 y3 S; c' [* u9 U: k7 B5 c
3 L6 i5 D, w" g8 Q) U" y8 C1 ]& M
แต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร0 J6 B) a4 H; r# ~
! R1 |) j3 x( x: c
/ B' k1 G( F \ ^
ดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม
3 B- Q9 o* o! j! B$ o- L) \& R1 k8 x5 o
) x2 J S0 s& p0 _
สองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก" H$ E% f7 k* u( O, E8 t
2 h% ]2 f1 I' K) N
) B7 S! C, w; e0 m) Z! V
“ชอบไหมครับ”
& ^ W$ [5 i* _+ o Z$ S: N9 @* _+ c$ \) T! a# q; ^
1 i9 d6 V' U9 {: n6 k/ P m- P“ครับ สวยมากจริงๆ”& }' [/ h g! R7 f* z7 |! Z
1 F& Y4 ]5 {3 ?% a% }, ^. U( _9 W l2 H. H' Z0 Q$ @
“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”7 ~% {- B/ W' E. I2 ]* ~
, M3 v" T8 J6 R. I) D/ |- r! V/ n# [0 a. V8 S. d
ผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์
+ s0 a3 r4 f" ?3 d# J# [" v' z! H
0 h; P( ?5 W/ J) j“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก
# v( z1 x4 I- z; q" f. {# Z5 Y& D
1 _. B) t7 v& K8 I& _
“มีครับ”/ X2 [6 m( O+ I f$ f
9 D& f# v. D) [
8 U* I+ U% Y/ T* J% u
นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด$ o8 l* s7 U6 K7 s8 o# H" V3 }$ h
, \+ n0 j3 y ~) p! [/ [$ Y+ @; v& F/ x }4 p. \: v
“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป” 2 I6 F2 o% w, C Z8 P' a
& `# W( m! Z! X) d9 v8 w% {" @7 F7 a# s7 v
“แน่นะครับ”0 m8 S5 Z4 q0 `. @
! a+ R! U- J* A/ l
8 x4 x$ v4 v2 G* U2 q; S“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน3 ^" s+ f1 ^1 g# S3 {
( d1 O1 e0 t; {
* p1 G3 e0 A0 [8 u" @. q2 _( {
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว
5 c5 n; D1 \$ F4 }9 p
4 w$ w6 p# Q) ^! i8 ^* d8 X6 I+ q# r3 c8 |2 I" ^- ^7 p
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก4 R7 U2 t2 g" T. o1 C \, i
! m0 c& [* L! b& _/ s
0 k4 p/ u3 X6 R- Y4 f
“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม
0 i+ b. g9 c& M& x2 w6 `, b4 y7 b$ j4 P
, w! P5 f0 r; mผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง- o# B; k2 i0 \: [8 o3 n) ~
# P! ]! a5 |3 M& s" ^
- l8 b8 A/ Z/ P( t" n9 {
; N: p: n. T( d# ~9 m“ดอกอะไรหรือครับ”2 J4 c/ N% k. N: D2 C- p* d8 u
# \' ^: a* V$ o7 A7 ^
' y9 Y4 W# [' G; E9 u" c& m& h4 F9 r0 p6 kคุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”# w. k) e Z G; ~8 O( q3 j
* }9 b' }2 p; O, P
R' X8 ^9 o' g6 ?3 ~“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ
2 c5 X+ Z$ {( T6 H3 f9 a' R! x# B9 k/ W; ?9 p
& u: x+ Z8 u9 b1 Y/ l8 {“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”9 ^' L5 I: M) n; t
; o2 ~4 N4 ?& L, b9 B, `
6 X/ m5 S1 q/ i+ j( L! b7 N6 [* h: P+ hอืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี) v; g+ b1 n' g( U/ H6 p a
5 V4 `+ P% H# w7 y
5 {" b" B$ T2 G* g, P7 m
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”
$ P3 e: _0 S; d1 e' S! n9 D* k0 W/ i. P% H3 h; j
. a* K& V' v! G
“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว1 C1 y" h+ w3 }) r3 l- H( e
- Q, K% ]& O$ |8 y
. v: S) R) @! ?" n2 e& ~8 L
“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”
% f6 V6 f' X2 ]% U( f z3 i, ?! g) U: p- ^& v9 U
4 D/ ?& J7 T1 O; f: H- J0 aนัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก
% ]) v. x8 N- r6 q. Y" P
- _7 H" ~% R7 i0 D. ~/ a3 ~5 T, `7 Z+ ?7 X- y$ U( p
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
# G9 g. v. ^/ \+ }. k+ e# b3 L# T1 b7 L; R9 E
/ X: E# o* q# r Z6 q“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”. i% P: ?1 I9 i' e: `, R
! Y9 H5 [( G) A3 ]
% ~8 R: W7 \2 |: \
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง ! d. {0 U: M* e. N& U: m* \$ [
: m: Z; A7 o, D+ R ` C: ]0 r
5 Y3 |+ i1 b* C8 K9 h0 R+ D
“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”4 k; X( j4 ?2 q+ D i2 t$ {
- s; O; s9 i4 i0 K$ }
$ \; j1 p6 {+ L2 l2 Rมาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม; g7 ^2 Z; S: E, g: L) d
- V$ t% C/ r3 o0 z7 x
2 @# I b j& l) J$ K
“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”" \- H) r0 g1 |9 \; n
. f% E, l8 d* a# e* {
! u! M- I2 z0 _ j2 Q8 L
นัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”, w1 \. d: S& e0 Q" c' Y2 v) U
5 D) L* J- u: l% Q* e: T4 r0 N, p
# [4 H G$ X) V0 R& s% [ลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...7 Z, q6 W& |: b5 G3 {/ J
; l+ R8 X% ]) [2 O
+ N/ S; B0 j+ s8 W( J; @
“เสี่ยวสือต่างหาก” 8 T; q( G! C( t* r+ O3 S
/ c4 w" ^! B w- r
& {) d6 x. S: i! n
...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง" l, K9 G% {0 K. v# W$ p, [
, {4 K0 Y; z3 Y6 z3 h! @6 L
6 q7 u6 e v: M! e1 H" `. V“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”5 X- o) k9 w. |) I/ ~) J/ k2 z
; U# m/ B* h: X5 O$ H4 ]
/ p/ S, z2 {& q- ?หัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
: i3 U$ ?5 {! s; a4 M/ e
$ C1 T. B5 A' r2 l) D% G8 _) f2 Q1 X& _# q5 |: \* e
1 K* J; a4 `+ l! g! ]0 `/ `5 C
2 \! r3 p) H, B0 f1 Gปึง!!
, k1 r8 W3 N& S, O# u/ O) J$ a6 w5 l( \6 h# F$ q. A
: K8 o2 ~1 V3 q2 q$ J9 p
โครม!!
8 Q" I$ l9 e& H# V2 |
* a! `; s s; f+ [5 ?& W# l; E2 y
: l c) M5 N" W& T9 X* [เฮือก!!3 Z* @9 s8 g0 [* j8 j( O3 H
5 ]! G# W# n! \: H4 E
a% g- U$ p& A$ l: x+ [8 lผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล1 b: N2 |" e. l! }% T7 Z
( V9 |& t f3 q+ L5 j5 l. ~ Y5 d* g% M0 L6 h+ E# K6 z
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย6 M6 C. f; d8 h! S M/ G
+ v/ z W9 X7 C; H) V
) c) ]3 ?# o9 S# D ]2 J, N4 h5 q
“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”& C& g( ~( V, Z' s& c
2 `1 ~: K' o+ ?: Y6 E/ O$ I1 t# o7 l
“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น3 @$ n; `( d: r! B+ i
6 E. K9 O2 K9 t! [. W
3 I B7 ~& j) e, D7 S+ F, g
หลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
5 j* W. G! J9 C- d% |; k P5 _# P% ~9 q& A3 q. O8 B
) E3 p5 s# C. ~5 `, [$ `& q/ g" ?มารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน0 O$ Q$ b2 @. u# b* S: x" W" ?* N
( h# u# S/ d1 R) D0 ]5 ]
) b5 K( c6 m8 k
“ทะทำไม...”
3 l; A5 n4 Z* I$ i. s5 p) M0 @; M
7 r2 f! o y% v/ i3 S
0 C9 n9 l* T8 m2 S) ?0 L“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว9 \5 N4 p& ?- ?) `: M" r
# Q2 R" ]) \& p
; U( b$ H4 k. {# n& Tณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...
6 h! T# a( i, w! a. F
" Y3 T/ o" C T L5 O6 \! Q3 x* D3 p% z% ~, L
“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก” {8 ^: m. d, s! h- F
7 Y3 s9 A2 u5 U) z% |
8 L! A# c) D# d2 s" v- kสะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย
* t: v- a( P3 V, ? h- J, w3 P# Q% {% q$ Y# Y
% p4 E- b# s$ f6 ~( {. [
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”( ^; E; Y: G Z+ m+ c
! x9 C1 s1 I9 |
0 H q0 Y( k& t6 K Yฟึ่บ!!* l2 i1 d$ J2 L( G4 z
+ C5 n% z7 Y6 y1 Q/ \; l
* e* D- Y" G; W' S3 nฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
' B& p' S$ ~4 U# z; U0 r' f: z$ }* b& r3 o
4 C: j0 x$ z$ D5 U“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น0 l& D8 K% N1 B
8 B1 C. R; u* w @ A
" S5 d+ f& W ]# }! x- w6 u“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
9 _2 l' D9 S/ a: ?. W
. y: T3 k0 O+ m% s8 C( G; z" {& h0 a* B/ y6 Z
“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป5 L. [/ d5 y. ?7 F* D* O; `% r
/ K" v& S4 ]; _0 B7 p6 a7 P& b/ I) M1 n: L8 h, V4 |
ผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...1 G$ e8 v- L/ @; ?' }# K# T! T
. L& K3 X: B; k z; Z
7 q8 j% _* Q$ z* y [7 F& c1 [ไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...
- E3 r3 b4 Z; W4 w; U: w6 K ^' |, ]0 v# @
/ V% @! E9 e6 k# _
ผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...$ d5 ~, ^8 d) a2 y3 |6 ^; O
- O- ^' [, }3 V5 G
' m9 C @6 R! t: H R5 O: B- E' n
เพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...2 z: @: P5 c+ L; N7 x
. @. ?4 B0 f6 q) o: e/ X' I3 q7 \/ C: D% x/ O) u( D
สุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม7 F0 d* d" {3 f
3 i5 v9 v) H2 k! i* _* S; m+ p7 }
& [" ]' G; T! N, n/ {....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...
& j9 A! Q/ P2 f. Z( ~# v3 V* e2 O! X2 @& e% J( G
) a" j% [. i" k. m; b% r7 V...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...- k8 D9 p- { m# q8 M
) H g( g, d9 N% \- U& i0 V8 W
. T4 z& x! @5 m- A& T' R/ B& P( Z: z
ใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...
, E) o( Q8 x0 i5 m6 b" R- a4 [( Y/ X9 M2 O: d8 a0 d: l7 B4 s
: ~9 V- u, o+ X6 \
6 t) M. X4 m$ a7 u$ n) G% x3 P$ p$ h$ C2 \: \9 n5 a
แกร๊ก!
& E1 q' z6 q) f5 J/ E# b1 J: Q9 b7 ]; {2 u& o3 u
' z+ Z9 w+ W' _% Qเสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ
: R. P- q# @4 c; A. U3 Y4 e" ?' f* L0 D, F& |5 x. _( p( H
/ m) o( H) c5 N& |( m' S6 k: m H
กุกกัก กุกกัก2 e/ Y. h; t8 p) A- y
1 B; v" {6 @% [! X/ }1 `, A: L% i4 x9 K" |
“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
- a) w$ i. S4 y7 m+ | O" _, y. `/ v9 f5 C ^% U! ~
1 z8 u1 \" D# s! E
“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
& |/ p8 ?9 }: m7 P" x4 L o
+ R& h# J+ `) r2 h
4 \4 G! I/ f( g- c) \3 m+ {7 ^; gผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย
3 {, ^9 W1 S2 `4 a: u8 ` C2 T) s9 M* m- P( q$ `
# m) b/ i9 `- b# }9 G/ x3 {
“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง
4 D; R( Y S# M! t& t% [3 M" \$ Q4 l: r4 T9 a* G1 K
' M. P- u! ?- {9 `5 tผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน. k* [! f& p* e. d- n) a
z: W1 E/ m8 W
2 [' [* h/ ^+ e2 a) J; @
ถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...
% V; U& J. Y8 ?: i) J
' U+ y9 C, }! B4 L$ O6 ?
$ v ~/ k& n$ u6 [, o! L( w% n6 X. t“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”1 I/ E" I U- w% M* P0 h
( q) C b! @( K; a; }8 v3 m0 t! u5 J9 N9 o
“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”
- C( N) n3 g8 {% U4 B. V; S& B e$ e) v; J9 J1 z
5 A% u- b5 g. _! F“คือผม...”, t1 ]) ?4 R7 X7 n
+ v6 k' C+ e" c; W
: F$ C5 Y9 Z7 U- r
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง” 2 \4 u Q% w. [& u- w. C5 a
0 \7 R2 p' G$ [% a+ r: \" E v
4 [7 F- F$ i4 T6 Z8 f6 M9 i+ [& nจบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน) w# [, o8 ?) I0 z* g" w
8 G+ o9 C9 \+ X" D
& K9 ~" {9 ^7 N% p) Z% L
“เปล่าครับ”
' ?4 d6 @9 }# `' ?
' _) o- C4 y# s! j2 a; A* S# l" ?1 t' r' K3 z
“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”! |" @! ~6 e0 L3 _3 D3 s3 z0 ?
' J) d( T8 Q2 b+ u( x+ s
( ]& u; B/ n ^5 D5 Y6 i' e“ครับ”
Z3 e- z3 q( M* W/ ^/ C) ?2 N9 Y
$ ?# _/ ^; |% I, d: P2 X0 i
- |8 h: m% ~4 M1 C' l' P( D! q“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”
# [. M. W4 f) q5 z4 d8 a, m; K6 ?2 j) \* _ {, k/ f
3 w( z5 k9 C) V7 o s6 G# t
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
2 l w& U- d1 K2 w2 r
3 c, }% s) U4 i. H8 R/ ]
; V2 P3 U% A9 {" R9 |% u5 }ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน! H4 q4 f' A6 `- |8 u
$ \" [6 K4 @4 e; f2 i
0 M Q O& [2 J) x
! i* c# d3 D. F( N% U, i5 Tขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...
! N6 M6 v `( g3 P
$ Z+ D5 k( L, J" I- W
, E+ f& g6 o0 b8 h8 L. ~% w% ^5 S& U* I2 P' c* U5 O
ผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก& D2 z- N2 l" _' `9 c8 P
7 T6 l T& P( [2 l4 a7 o
: C% v$ ^9 k- @2 `0 J5 E
“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย1 `% F; j7 U( A' v$ m
0 U1 x3 p& F7 u+ i1 O
2 |4 v" G% u n1 V0 yจ๋อม
2 E8 s" c! q/ `! f/ S$ z" P4 t; K! U* g, L! m2 c* T3 ? F$ W
' t$ o2 \3 b1 B1 D
เสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
5 X- S" }# |6 U( b1 q& Z" W0 G. Z3 X0 ?6 o5 Y/ l3 I& [+ J
! I; S! ~/ m+ ?5 O
ถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน! f8 w- {3 I# J9 |: O
5 Y8 R3 c- |- j
' ~; D9 J- F' ~& t1 E
“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
& H0 ?( }8 p3 Q0 n! h H: k8 u9 n, {# s# ?
+ V( D# ]" s$ [
“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้”
w+ L. `" e/ k3 N |0 O4 @/ `$ P9 D0 K3 x# _
9 C S6 \+ E3 x# @' F# oเงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก1 j$ {6 ~; B1 {
. R8 X+ w6 y! X! {
2 u3 M( [4 c6 i, T6 a5 J5 Z“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”% ?( l }8 o# k! p: K' @6 W0 B
! b7 O9 m6 }; W; Q
- V" M0 t% j) H' P“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม) f; M( S( y# E2 {% u- w$ r' d3 T
+ `/ F2 u6 A% ~ Z" h8 a
! V( Y, {1 R# Q+ T" {แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง
& g. K; A! C" K5 [! C5 s4 C0 m. f3 f1 ]( `& G" R7 \
; J; X8 F8 G* \7 R8 \; H, t% {“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ”
: _; M' c- p% \# K* }( E8 |* u4 a3 _8 K+ Y+ Q( n% x" ^: R8 W
$ M8 u: w, X7 J" R: w) C8 D+ x* pฟึ่บ
* j& D- f3 Z9 n
3 m4 k# A5 u6 m8 I E) t. O3 w7 N t; k3 P, ]% Q2 l- ]* j
ตึก
0 e |7 I0 G# S0 R
( h, j8 @) k$ F3 P5 {. C# _+ {1 \% G/ H3 k) w1 H O. J
โครม4 R" ]. ^5 ?: B) Q$ D+ \1 f0 f7 l
0 m% t# V4 @1 h/ z0 L) o) j+ T. i! g" B4 w
แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช
/ {- O* Y* F: _0 p- q! F! K1 S- h" {1 w1 w3 J
% y" u5 } ]6 U" M, U“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”
' i$ N! l. i9 \
, Q5 D0 [/ N' w/ J1 p
1 c# j, z5 g3 k* j“อ่ะ อา”5 g8 ~& y8 Y' z* m
* ?9 T2 Z. A) x) \) Z
W: D7 x: d; ^+ B- ]
ฟึ่บๆๆๆ' i8 O. S( _6 p! ]
2 {7 {2 V; K" E- G
( a% ?6 [; D2 z$ A: S5 W...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...
9 [' z! W% G6 F# g5 x5 K1 q4 N( \! x. v; Z& ]) [
% {0 ~5 i, Y, G0 yเขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด... v! K( p& r3 e
8 k8 Z( q9 T% j% U% N
( g9 K# |3 o6 @, f6 A; ^* {
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว
1 _ p" C) V# E$ b+ E$ T) y$ W8 X5 [4 T% u
/ K. @; `6 E; n0 `ผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
; ~3 E% Y$ h% h& m: D7 E" I! d+ T; R/ N1 y' k
, R) B' x9 y. y9 _* V4 `
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
5 c" I- ~9 R9 d: o& r4 _7 n( W8 q# \* |+ d! Q8 S( T
1 A: W4 O# |& y. a$ l
ไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี0 `' X, p; W1 ?' ^% y; T
9 o& }9 r* a/ {8 Q3 o5 x8 L) o/ \) d* y0 P7 V3 K8 }- `
! o" q# A5 \' \; ^) Gที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
/ v8 N; X7 u7 i" M# a2 s/ ~5 k0 ~, o" G9 N8 z( L
I; V7 @6 }. l1 j0 `อย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น* Y& m' l5 T- g" ]9 N" Z
: w- f6 ]1 y! [- _
. r, A1 P8 k; g" [8 w3 Z8 ^6 c) Mผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน1 u2 u8 m9 x6 n& O
. m7 R- q' K4 C" v0 V+ v2 ^' f! {: J
, I+ u2 k: D$ F% rผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..( n4 g: ]& f& G9 c, }5 v- d; C
5 |7 n* m. G* d7 R2 |% Y2 D
3 b- f7 O! q4 O' L/ j# v) |
ผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
% W' w7 ]$ l( k6 i- W. P5 F6 {2 f0 I$ p4 J# a
/ u1 W$ _) ]& [& M6 a
กึก& h$ P0 E9 p& S
1 T. |- Y: y# |0 H6 ^
$ y) B9 \* \+ X5 ^: C" s1 G8 Sมือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...! M; B5 J0 r( _% _
4 a; |( D" ?0 A7 u
4 c/ I/ i" d5 N: V# p; Wผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน7 x! P0 y4 |8 A( f; n% F( x' h4 U
# a$ T! x+ y) m; n! C
# \) g% j4 o( lแสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
+ z9 a p* V4 a$ j6 o( z( g6 Y
2 S7 c& R6 Z2 r8 }
# _! C( b" {) c5 s& lแต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี" F' ~5 Y0 n$ A! o- C9 p
* E0 B& P$ O& a+ M) v6 d# z' S! z
4 g$ s; c/ C7 t4 w7 @& yอย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก
/ f7 j. R( K m! X5 }% M& H2 G$ z! ^" W
3 ^0 m' r$ ?+ }; S; [/ Dแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่) B1 r# _4 x# C
8 j- g- C7 ?; J) _5 h/ q
8 m& L6 Y, X( b( f
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ
5 t2 {$ q, N) [5 y$ n9 q. d! K" [5 A; ^+ s" T) f
; c4 x) E) I4 M" h/ M
ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...
- T) F) b4 V% {9 ~! a+ |+ z! D. k+ P/ p
5 N6 L3 t! A8 S5 Z
ในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!
# Q; N; J4 z9 Y% x3 e' w- A- M. c- l! G
$ O9 s& E, K2 |0 P5 z( fผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!. M1 _ ^! k6 \; U0 ~
0 y, u- L0 U: ], ^& D2 @
& |- R1 J# r, C" V( c
นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี
2 A3 C) n/ m9 f* e6 y6 i- `' o7 @5 q3 C9 v: D
- M6 H+ p/ J5 p w3 T! \
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม5 Y" \! G: s; y
7 w7 O9 d/ x/ G; a& ?1 @) N g6 W
6 `* p% G: E0 r. C# |
ทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป 6 T, k( C3 {/ i# j/ ^/ O
c# n; }8 `" e/ A5 h* I
2 o4 i, t9 y1 e! W" W j* t‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
" f* N1 Z& d5 e5 m0 S" B
1 h: [) V2 |' F+ D/ M2 L9 Z0 g5 n
8 ?! \* R9 T- @: hยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา; q# \2 e3 X! z
0 [( ^, t( `5 v' J
เยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่
3 a/ M5 f5 @) I
+ |2 A! Y/ p" y' Z0 A3 k" s- D) K y3 M+ w; ~
' p# [) O( C$ g" e5 J0 h" b2 P' Vทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น
, ~" N6 F: h F' M& p9 H
( p, l3 a0 W3 ] J7 H5 F+ H6 ]& R
เปาะ!
! a5 ?$ \- U D4 Q% _" @
' s$ J: m0 u: y5 D+ d) O: B2 @- s
ไม่ติด! 4 v2 }& h! S% b1 {6 U: ]7 d
3 Q* y) v+ \- x W- p6 q: Q* f4 \/ {
6 L# m+ f1 ]: Yเปาะ! เปาะ!
( [# I$ l8 W1 |1 V3 z/ x4 N2 l+ y$ S# A5 G5 _
/ h( D9 T1 `. L5 Uผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง
" v! q. A, Z" C# ?4 _/ Z
0 L/ K8 }* ^, F
" i+ b9 n$ F' O0 w# Eตุบ
; g+ r2 G8 e; C8 ^% V# a6 C
' q# H' w3 O6 G8 y b0 F3 D
5 [+ w* u* a+ Kบ้าเอ๊ย!!3 N5 u* @. b+ Q
' B7 D* x: x/ ?# X9 @
1 g0 v# l# Q! j3 D# \/ q, N3 Yผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น- b j3 u$ M; {: L4 a
. x, k8 ~9 p3 r; m
6 ` C! Z' Y6 W1 u3 Uผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา: l2 b, T) U# V$ U4 E0 U0 s
- J, [! R4 Z2 v5 f
% L; W2 ~2 o1 p% Eผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ, [7 o$ V7 Q4 D' t( Q7 ^
) a4 e2 \) D, E0 z& G/ S2 s% [+ U: {$ |
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี
. B8 |# u8 T2 L. }* r& p9 ? a U1 q2 C- O" C/ c
2 Y* j7 A" G- G+ G" Y% m Qแปลเป็นไทยได้ว่า...# h$ \* R+ q% }# } ?4 L
4 ]- ^. L1 H8 [5 X3 x9 u; n$ q# n' c3 |1 I( }. A6 K
! Q. O* f" f% t
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป, D9 S& W: B, R* L" ~/ C$ K
6 p' n+ E# i5 t) r, H) j O2 b' ~" S0 A4 Q3 x
5 R! f' ?/ v/ ?) ^! }- H! D, k1 f% Gและยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก7 A% W; P! w- \1 P
0 z! _5 a; D8 q, a
$ t: D9 H; m; p. A6 y: C# oแต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
% S6 {6 e! H3 O1 ]5 _6 l" v# |
" ~" ~( q6 ]. B1 o( ^1 J+ Z
มันหมายความว่ายังไงกันแน่... r9 X$ T1 _2 ?3 `8 y. S. {
* l% N* A8 Z( A0 e" ]6 ]
! r' [2 J, S3 w- @1 Wฟึ่บ!; r# y/ j- |% U) a6 D+ c' ^
5 u" G/ f) _5 N; a ^0 D; G9 ]2 u, Z" W( R: Q' c
ผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
5 C$ m, r5 p% ^. i: x* O: n/ r" U$ e3 d4 |0 L2 x5 R7 u
$ y$ ]5 T; ?! x/ h; j0 ]
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย. }( \0 B* d) y4 p" c) T4 u
$ u! g3 s/ R) O2 d( X: T8 Y
. k0 e: o! o: O. Vคนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน
/ ^2 K o' x! j$ V% j- I
: m; `, y7 S9 m% [8 Y/ R. l- I8 h; u2 V$ t( j* o
แล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
0 m9 g% M0 h/ d. |6 B f
9 b \8 {1 Z7 n# J& `3 d* d% X
+ S9 f1 S: a+ ]) g' hแกร๊ก!4 p6 P" _6 `& C: A+ z, D
, `+ B1 }$ @6 ^! ~1 |% }' m4 K9 T# Q4 ]8 J, z2 s$ p
“$&^%(*)!”( m# H: p F, T# `/ U
/ g+ M: t: N8 s( A' h3 r9 X! E* {/ D
4 z! v+ X- c$ v1 {! ]# D! ~0 Yเสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก
' V+ m" _6 Z( S; }* Q% o0 E
5 h# O+ D, f5 C+ i3 G+ a" F0 q
( ]) C' [! e1 E2 ~) i# Y; Vเมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก0 F3 ^% a9 @ J" r3 Z/ n6 B
. m `" D' p' G2 |& ~% {: Z2 M
; ~& u2 j" S$ u* V" d: T“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้4 W. }+ a) o1 @/ q3 e2 Z2 A6 a2 x V
7 j) W* H# L! r# @! \8 d$ A# ]; \* A3 {9 P( q
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น9 c# E" f, K& M, D# j0 N* f
; S5 l+ b6 e) n9 D
. j" H0 T0 W9 R9 q9 jเหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ
) J0 l$ E( }6 l6 q4 |& }/ D4 H/ {: q2 Z4 w+ D0 F6 v/ I! ?; ^
0 f3 r' {- q+ Cคิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี
" p6 H& D) ^5 J# ]8 u4 e# w. h1 s* J% |$ V" ~: a
" g& F- v+ N: j% |3 xตึก ตึก# H. h$ I( F# ?
m I( U, D/ I Q' d
5 F, E3 v5 H) W! ?+ _4 c
ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
2 y% ]4 M& }+ c, ^; i9 v0 K2 V/ S7 v0 p& O6 S+ ~, ?
9 _8 ~% T; v* m6 U% B' v3 _
“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...! _6 j- k: x8 v4 U! y! Y- ]; ^
3 y( C! j, C0 E6 g# x- f8 {$ O4 J' w( w6 _" W7 [7 x
เพี้ยะ!!
* Z, O- q+ T2 E' q; |; ?9 `- d7 J* {. W2 Q
3 Y2 P# o" h& \0 N+ b$ w2 U$ o
ฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...% I* @( t8 S& T8 ?& j+ _$ |
# h- I: _ i k( b: p1 m' Y
2 [7 d( r% h* `
ผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน
8 H" d8 D& ]& A y2 a0 f3 W2 M# s! Y
. w# c% H8 P4 c% P5 k
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน4 K) B/ c% [& G# }; W* ~
1 Z, z# E5 L1 l, a7 m: h$ V" v8 M- j( v8 p5 e* X1 E
ผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่
5 h# N0 y" m6 {3 k7 ^6 i6 K z! M% u
/ [2 y( M4 H% x/ J
- X- O2 i. c1 l5 [3 w: P/ o. ~“อึก”, Z9 V i9 M& ~4 \) {
3 N& F* P& |$ l2 F4 U7 _# M) b1 W6 o3 ]# f% [8 |
“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
# y/ E7 g$ E# ?1 `5 k3 a7 a6 u: n7 ] i6 Y
/ q0 v: s! {3 i6 Y“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว
1 ?1 ]$ G' I9 m8 M* d5 n. C3 o+ u1 @- o
; ?% ]6 X8 a. h+ H: Y# m& u
“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว; r3 t1 b; S/ I' l/ j3 t0 e
' R0 p F" T0 p* e4 n8 m! t, r# @$ s4 ^
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น
6 W0 ^$ Y M) i$ u
2 s; B* ^9 d% |( u
4 q8 M# C' a2 t& P7 V) Q S“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ
. I7 h0 \2 o: i: D" L0 g7 R. e+ c2 c, B$ ]
' R+ M6 X$ x0 f, y
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร( O0 T) f6 a! G# R
" H# L3 w% e" o! {
M3 D5 ]1 U, ]7 h“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า8 }7 |/ h4 h: d, K. B
: G4 p8 {$ Y# Z9 ~6 T. V
5 a9 X! g# K% O: r' Eผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ
( J! d2 Z ^6 g, j/ a1 T
; m; r2 W! F( I) M; d$ N
4 ^2 N+ j$ I: S( l“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
" |+ X7 ~1 l9 {3 x/ t( y* V* x6 j' r7 U. {% D5 H
3 [ h+ A$ u: M4 }0 S( o# }' ^ W' zผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม: P9 a5 u5 Y/ f
% I% E" v/ ^) ~1 Z3 i( W2 M
0 M5 J( G. u# r* H: d( d. A0 J( H
“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
& m1 R7 g! f; F! D* i# p! ]* ~- R/ ?; H; s6 G1 Q
0 ~+ t& e! P- W8 D, M, W; x$ s0 V“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน”
0 W1 { A( ?$ |- I N5 b; @8 K4 e G+ u
* E& l" o; r- n8 a4 [' o9 L
ผมพยักหน้ารับ
% @% p1 F% q+ M9 ]1 r1 v
+ y# N: E3 ~4 t& {
' T+ Y( ^. y2 d$ J f“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”, G/ a' N% Z0 A' d0 e
) [& T: j+ l0 J( ~4 X. M
+ {1 U, X0 k# Y, D, z3 h8 b7 `ผมพยักหน้าอีก
$ _) A) h. L% X+ T, `2 @! Z( k" O# l; z6 f B( I
# W# N/ K# ?/ E1 [
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู
" ~2 y9 j/ R8 u2 |& S. h3 {
; w6 G* \8 K0 h" F+ y5 A2 M$ p) K9 c- o3 n
“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้2 [. P9 h3 J5 |* k$ n
A# H5 U6 E' i# L: |7 l/ ?0 ]% P K4 m) ^4 q
หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”0 B6 Z: B+ i* Z; Q! |& h2 ?" y
. M; G# w" T! L4 s8 V2 R! X
% q6 f! G" p: v: D
“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”! E- A+ F0 c/ j4 o# U5 ?
" H1 j) B% u, k6 L3 M) I, P- r2 k- A7 l2 D
“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”: s$ k! J; Y% s: `1 L, [
6 q: o3 }" y/ n) W" g/ e
" V. r3 @# }0 Z+ i$ V) j; |) C$ @
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ
0 M! P9 y5 P4 B# \' e9 k% U+ c$ b! m
4 x& z. u5 s+ r' q5 a2 V
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”. d. F$ R& W" T# l; F0 y
& ?( f( ]/ Q9 V+ F Z( ?3 O6 l* \, C' \. b6 L- k
“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา
' [ D7 c5 @3 j. h! p0 ^5 E
U" w: h6 @: s; l7 O7 N }" W& j" i O% c9 ?
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”
6 h' G& T4 P* I9 ]" r; q * m; ?) ]" m/ w2 W( h1 O/ T/ D
. i1 c1 Y6 K+ F3 L( i2 T$ w
4 k+ h+ X4 M8 j* E+ Z- I! o% A" \4 W* Y& J! C; s
เธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง; c2 Y1 o- n6 C, c" c
( E. H0 |& l$ H# G. ^1 }
' v( U. L. ]' |+ W& w
หญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง, l3 m0 z& H7 D* K5 Z3 c: ^5 m
2 W" F9 d; h5 l
& \( B7 a/ N1 V5 Y4 N Z4 {" o
“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้8 D9 G# }& \' y6 @
! J6 k& R3 K. [* }* R
4 C6 W8 q8 Q2 g0 ?0 i. E( v“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”
* r! i9 E$ m% D4 F* h/ T9 O8 W( V' d1 W( a3 c3 V& J
/ M ~" J$ y* C) yใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว
]9 q/ n$ |% ?- F" {/ y4 A% I( x& r( f
& p0 r* g2 V3 W: pสองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย.../ k4 |$ c! t) n" F9 \. ?# B
4 R* C! E5 b. Z% @9 s& O- {, Z4 i% @8 z$ e4 V) P6 a
ผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง, G& D; V3 }* i" n* v
1 C$ t7 t; ~# d$ b; w' U8 |8 E# C! k \$ @9 R9 D
ผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่
2 T9 v, v) t/ ?/ @- p* `
, ?7 G0 I, q: k% ]! n# Q9 d
: A6 k" Q# Q% l9 u6 E I: s8 L& t, xประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย" a3 x. _9 u: h3 o
6 P! |7 ^( \5 ~0 K% Z
- h9 X0 U- f' F( J2 G% ~และคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน) w& W: B0 o, w* F7 x: r
( I+ A9 u, r! e: N3 a9 X
) Z7 O, I- N' \" r$ _4 Sความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..5 z. a7 s4 o/ i0 y3 ~, l6 @$ P7 S3 s% X
) b5 o- ~* e7 ?6 n% X/ r O& t
- T, l8 W0 l3 [8 C! [5 ~- q$ |ขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ
. W9 I; ?; Z6 M* s, x1 _ |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
