|
เร่ร่อน19$ K5 N5 t) n% \
+ m1 L3 g5 k4 f/ z6 r9 ]9 H
- ?6 T0 w' p3 q( A4 |+ P# m
- h# _ S1 y# R* \4 _* n) f
เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...
8 _# x! | ~3 Z9 t3 n6 ^/ r* U& B) H9 T8 g. S
{) x+ M- K$ ]( Y6 h9 tติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์8 e: o/ r6 f! ^' c
/ T' ?; y' s1 H9 p! w, A& @9 d/ ]; {$ |6 j
ส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย5 X3 S8 \: @& N: E
* ]1 I a5 x+ ?/ t% d" X1 R. _0 |5 A5 p. W& }. n- Y
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’ * P9 A' e* a+ ~
# Q* K8 i; N$ [+ p
. }. U& n- ?2 v
สั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
$ Z5 f9 D2 @, a c# ]5 B
, o* i/ C. _/ l T* J- ]8 |$ b4 w5 o
4 f/ q1 w4 h: L, s0 `- Wพรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง5 r: w8 C* P. n+ V/ i( F
$ R: }* W) j* L# A( k7 O" y' B' B( m/ |/ l7 T: y; u
มองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ
y6 Z3 j) G3 Q) ]; G& @! E& [
8 D& A8 _4 ^9 c0 U% m& L6 |- O9 {6 W( |; ]( j5 \* J! i
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
- s2 C5 ]2 E- Y/ g* z, K7 b% F# h: k: T" S: G1 m
8 K# N5 C8 W& g+ J: Y2 bหรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
" _7 `" W5 m2 K3 I7 \$ v' V2 w% Q
+ t" f; }; q3 G, R( `4 B M4 G
ก๊อกๆ
$ P" z+ I" M! ]3 v3 s+ A
" X! O- b) L1 m! x- N" u: c; N) u) x5 ]' L
เสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
h" M) m9 j% n5 N9 a! \- _9 o/ u/ O7 z
F1 {) U# O0 \7 |“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้
# S D- t9 {$ d Z# l- T4 b' C0 Q1 e& x& }. z# m9 d
$ p* ~) B; E! K) A
ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”
8 n7 Y( w% T& ^; ~+ b+ D) L) r! x4 ~% n q. k7 Z
0 m3 \$ U. m( M* kหือ??5 Z% k+ v; _. @1 C
3 _/ r3 l- g" P, w! a- E! \5 s
# c( Q. r; N" E! a$ M" W% S* l
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...
- K: e9 A) @( K9 k" a0 P3 U0 u% l3 A: Q; z: U" ^
4 x4 U( }( r/ V+ q" Jแต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม
3 A; [/ ^5 h& L, R# o" @$ t( d; L( N) u" X A1 j
3 X3 r, \; d0 Y) o
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป
4 w6 b* c6 o1 V: W. b; X
1 ~8 t* W/ J' y4 O+ J/ o- B
; @+ I7 B, N2 ^3 g2 S0 aจากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง
# n8 a; A+ a4 U1 m. R+ X# Z! c% ]0 F$ a. g* T
5 U" I8 G4 }/ g
ก๊อก ก๊อก$ l9 l8 M; q% T/ C; a( Q
" }+ s- D! m! ]/ R, i
5 r5 b, U+ }1 ?3 Aคนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด& p7 F0 N7 I, ^5 y, k- s! C! \
% e9 G# ]) s0 j- ~; U
5 l Q# [7 |8 i' n* k4 Oและตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา
* O! L3 O5 Q+ E$ ~2 m
8 I' |0 s/ ]: A, B$ J
0 g: \1 j) I! Sช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ& O7 E, m) P) x( |3 G4 P
+ m6 Y1 ^: W# X% c9 ^/ J, w
2 o! ?4 A" j, i$ K& ]. E& I8 u“นั่งก่อนสิครับ”1 I$ I" F0 | `. |, p) G( Z
& q0 f5 G* W& V9 {4 g2 J0 T# n
" D5 E' S& ]) S3 }8 fเครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
: a A/ C. l( m( G3 x3 f3 ~4 ~4 u, |" g: n5 {# u( S. m, |
9 g! f3 a7 }8 ^“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ”
( T# Z# p2 S" S
' u& y6 L$ W0 F# U1 s% X! O7 L( N" ?/ ?5 N
“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง1 R: k" v: ]* B, u2 p6 o5 X \
8 n. F! R' {1 V9 M: g" _" B7 E5 s& I! t
ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
! Y3 W6 V& k* ?2 V
3 Q6 c, [7 }% q& n' y% T
) g: ]. A" {) T4 A7 \! ?' F“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง2 ?" C- C' [+ J) Q1 \
8 m. ~/ S+ Q' I
_" S- q1 d: Y& a0 g: k$ b, Kผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ
$ Z8 E0 S. v$ B0 q' q
' t: u: @3 j- |; G$ e* n
% ?7 A9 u% ~8 n/ E/ g8 q/ E“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ
. d& I! W9 g3 w4 R: E- c. X/ p. O% v s- r) e7 p$ l2 [& [- @8 B" ]' N: D' R1 i
& w' x6 I% v8 V! C1 Q“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด6 _, Y' Y0 S, O* z
E8 j% | y" c# r
/ W7 P3 E# G; S) g7 }. C) E# k
ผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน
\9 } K3 a' g) O& W( b1 |2 w" B m8 A& Q* `
* K# k, J: U! g( Q
และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ
6 a' K2 M, r* u9 R4 \. ^
- |/ I" s+ k( h1 L" l% ~1 K! A; A& \* N8 s
“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”
) S; m$ n/ f1 @' D. c- l+ o1 }
" Q/ `- o/ H% S
, T( E7 }1 m. s- r, |3 Kน้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม
9 [4 O5 j: h+ ~: S7 e+ x! l! N q% ]* K) x) K( b ^) I
) [; [2 S1 ^1 G2 x9 v& Yหลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้/ [+ _' I# _, A% M( V
% X C- u! l% e" b z! E
3 U+ [( Q/ X- \0 \( i4 P |...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง& L- }4 s8 j) k9 j0 e
4 a" T& @3 ~/ O5 d8 y( ^. E8 y; ?) \1 z# y2 f. G i; q# @
แล้วใหญ่ล่ะ....
$ Y8 E/ ^$ ]9 p1 ?
( o0 c& a* X: b. y9 z6 V7 e0 t) P& T! J6 {' {
ไม่...ผมจะเชื่อใจเขา% `9 a1 C9 w7 V2 q( H
& X% `0 O9 z+ V+ f& o2 s
" N4 }; a+ X r+ `5 p' pและคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
- L9 a7 |! {/ S# G, [! {! |: Q+ U. j4 i- K$ |) @& I, f6 l
- L, o/ s% Y: u( B1 D
ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...3 c" {% n6 G4 E5 \
. T. y* m2 y# T) b5 o9 L* \7 B
( @% d% W5 j$ l2 B p% O/ Z9 J) t% T: {
7 z9 Q0 b9 h3 V4 dคุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา + Q- H1 M. H" A" A
! ~+ y+ [- [. j0 ]4 H! c4 ]1 R8 R
แต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร
8 R4 O8 Q2 s) s7 C3 J5 [; A& b) T+ P
/ n3 ^0 q a0 ?/ L h4 Wดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม
3 L8 D: _3 j- V! h4 I) n; N/ Q5 t6 N: e' |5 ^2 d
! _# T# @3 _: ?+ b# dสองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก
$ ?% K% Z+ s3 O% ~
+ p/ c' \1 Z% V2 ^1 q9 E( Z6 \5 l. V s( B2 O
“ชอบไหมครับ”. z6 k1 b7 N! l
, _/ r) o" t P( x) c$ ~) }
1 K( B/ x2 Z/ c# Q0 y“ครับ สวยมากจริงๆ”
4 n, p; {2 q: U2 }5 {9 w+ |( w2 g' e" ~4 F" y9 m4 _/ c$ Q( f
( x/ r0 }, k! B) E! L“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”) ]/ W/ x; Y- P% s* A
2 [% p; R/ _ D% z, B, e9 I( ]
2 t6 ]+ m/ \+ i9 [. Kผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์& c6 Q" f# q; p
l+ h' a# d T! V s7 a
! W* F# a) s; ]“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก3 R& V- [2 d4 N. u( @
% |, J9 i+ i" d) z- m: ]
% E$ m: V# A8 W2 \“มีครับ”
/ R, Q3 T# Z6 ] ~
1 D' m9 d( m: p% }# O2 F3 R" X9 A/ Q: ~' Z# g% H- W
นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด. }0 |1 C( f" u! E1 k+ U4 W3 Y
( V1 _1 d& C8 o2 u8 }! |9 h8 X D3 I7 f
“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป”
7 u# q8 X( H. x$ R3 U0 ?. l
! z+ h: H- g7 U" d, k/ A
- s+ ]9 e, J% g Q, B1 V! n“แน่นะครับ”+ t. |5 d6 T6 y( x, ~
5 x. h4 f/ N% U; b; O" K# b) r y
0 C0 p7 `9 i9 v“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน
) b8 A- o6 i1 v9 e" z( ^0 I0 o# p1 w) @ O4 r
P @, K" _5 @5 F# `8 ?
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว
) v. d b1 a8 _2 u% |. E1 G8 }8 Y2 i% k# x% B) a
: K8 N& O) @* M& D* B
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
7 X1 t" O1 T2 O& M
. B' K* F$ U. ~) D! ?3 s/ z O7 [' c: E
“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม
; \! s7 A* S2 Z" I' K9 W! W7 h4 i& H8 U: M9 [' G
$ ^% g- y v) U* cผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
! {! H: t- S3 ~7 a& v1 \6 t& _* J2 C5 i$ t" B: d6 n4 H9 q8 t
& c( L4 L: h/ u' m8 s3 a- K
9 X( z2 h9 _2 I4 t e0 {& r
“ดอกอะไรหรือครับ”
! K! g& A V' `9 H. C' n* H8 i, Q+ G7 d) P- Y3 U4 _
% ~: U6 K7 g. w$ u8 Y9 Yคุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”; _- z0 b0 i) Y; u5 e. J
8 s6 b& ~* j l1 E* s
+ c" X* p7 I" Y$ b
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ: v0 X4 B/ \% O* \% S
& }* I7 k: G2 d. y; f2 _1 }, S3 m- {
5 t5 A8 {3 d _% m/ @. n“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”# T0 g0 x5 A' `. ?
' E9 a. F0 ^. m5 d8 _
6 c$ B" S7 L! p& l6 ~อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี, j, z3 D3 g7 s# \
" Y: |; | ?* G+ U! q. I) Y5 z6 Q V: f7 W8 r) k
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”0 ?8 M* b0 @ T% o. A7 n' V3 g
: a$ r1 H5 c+ c! B9 N9 u+ U; ~* N7 Z
( n1 e I% x6 C/ B0 m6 B“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว
9 O8 C8 ^ p+ y5 {9 e
2 Y& @5 o: d' D4 g0 S6 m0 |: a) j5 j0 i* P' @
“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”6 z8 [, X& e3 b
: u# E. v/ z2 Y/ G7 H- q+ K4 n+ N. ?
นัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก
4 p4 A/ o+ S; s7 q' t0 u, f; f+ D6 p s
A) t9 R- ]+ v+ Z1 Z
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
9 o' O' o2 S [$ a8 v) w3 v2 W) |5 p4 A. A) U( h1 m) ]8 d
6 y1 u' f% K6 |& N“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”& \/ t3 d$ d; F7 w5 O2 q0 T( }
3 d/ j! m$ M1 [+ N v; D9 c, T4 c
- {& \* G* v. y k# Y# x: ^แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง
5 {! E' b9 m' r6 @. U) k. X, z% ~% _/ {+ m I
5 W+ m* \" x; F! V- C/ E
“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”
. P1 `. s2 I9 N8 l1 o: p% G, T+ Y/ D- S) O0 @
: T0 J: k9 z" }7 I3 G- _# n) e8 {มาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม9 ~" q. P2 w+ h7 n- _6 K
+ V% {+ q M: N* i. r6 C4 y' d) L5 N5 @3 P% N0 D% g
“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”! I6 E0 G4 z2 W
3 L$ a" w: r) @% `' O5 l
2 X: r& h0 [$ D$ B' Sนัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”
2 Y! d K3 V! g! U
. }2 ~& }1 z1 f; ?$ j3 A1 B: q& _8 H
ลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...1 t8 `4 M5 j% r7 q
" C- `9 K2 i! ?
& P: P$ N: v5 ~: b“เสี่ยวสือต่างหาก” 0 U7 C q4 ^, i* }% ~
3 c$ g; Y1 F( z
: c! _) c6 c% ], d2 R* H ...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง4 i( [- p9 q. r5 y
: D0 f; I0 c& G) ~) Y0 M
. |0 T& f& ]$ E) h“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”
' E6 P0 V5 ?. A! `" N9 X4 J1 f1 V9 d7 I
) `6 d6 a1 b0 W* P' ^0 B
หัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
# x, F$ F" o( I* |% b: n3 N
0 n" l: p+ p7 S4 P" `
) p7 x7 D- M/ ]4 z$ B2 C; I# d. |, ]- s0 j# ]) e5 D7 A
* r$ Z/ v0 e8 c/ W) |
ปึง!!
7 u& t& f4 R5 L% l: [
7 g" w; z P; q( z/ Y0 I
4 y, ~# ~. S0 _! cโครม!!
5 o0 r+ r9 r' B2 D: g
' V# g4 j7 K* C! X
0 F" y. |8 c3 ^9 Cเฮือก!!0 E( n2 ]1 d9 S1 O
; K% R& x, i' r2 |- d" ]) d) F! h+ j" r- w8 ~
ผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล4 z! b7 O) i! q
' q" ~2 n5 b+ z% K& C
6 n- z! }2 G I# `& c) `ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย
+ {+ |: i6 E, O5 `' b+ Z1 C( m+ \
9 ]: ?" r: b- V
+ Z( N+ O0 u* X! q“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”. x1 q2 {1 N3 G; I
" D6 F+ M2 ^3 l! ?0 k8 L/ `5 T; W8 l% X/ s. Y
“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น, y+ |& ?: K! {" Q
3 Q* Z6 J# c9 O" y3 o0 h( C: E: Z( |9 F
หลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย" h" M& s# I8 a. X- s
3 [# i! }8 H( n( s. h3 `5 B9 P8 _1 i9 v7 c: n
มารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน
& H- S& C8 J4 I. h% {0 v& ?2 A7 H* k' V9 t* H
2 Z5 G( L5 c% z6 o9 q1 w( K9 x6 U6 g6 Y
“ทะทำไม...”+ u9 h3 H" W/ C$ p, d
. f4 Q; y, @0 C& J6 f) K% E
; T7 t( {8 F$ B
“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
1 B( U3 m6 ]) q1 q+ z, J r! F8 z T2 U
, A1 |0 D* h! x @ณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...
9 D9 u' w- W7 `# n* X/ k3 o$ N7 d6 |* _* W' {8 F" {& _
0 H- z$ d: G" R
“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”
+ g" Z: B0 @; O3 l O; \
5 s' r$ B/ q( [0 j! L& D7 M+ @! [: j& j R6 j: s
สะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย- c* U) b& T6 W8 t* v' P4 R
# r! p: Y; i; L3 _: ~+ X1 L
: t% F% Q; q6 \- U
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”/ i9 c( I3 y: `) \( |
( W4 M8 v; M6 {1 u$ H) B! J% ^
$ {9 I' A9 r$ r' G" [0 q; A* Mฟึ่บ!!! x4 w- u: _$ d% ?1 e
0 j, ?3 S5 o# t5 ]( q. j( H$ s* i% O$ i9 h# k2 Y. z/ s# y, \
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
/ a* c6 W. M$ a
7 C6 x" N9 S- I2 Z5 G
' c/ i+ J1 z, J0 k“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น$ o' H2 Q8 F3 n! N: b5 E
. k3 ~1 u# I3 x0 h0 K; w& o: p
7 X6 H$ R4 s1 ^5 y: y. s# U. S“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
9 C+ K) e: R: p& b; C) M4 J3 N1 M! E( Q. ]% J. H
. f4 W; f: S4 p+ `: r4 v$ w. c
“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป& _+ @. H* l) u9 j A5 d1 b
! L* q4 S8 _& Y b6 E9 E
# M6 b$ J" ^; E9 Pผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...: _/ j; O! a4 U& e. }* |: K8 ~: L
7 a3 ~1 p( T% u! {/ w
8 ^* ?4 X$ r& |0 Mไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...
3 z, L E: x; s0 N8 W! M p
1 B, M' N1 O% T+ G' A9 t( G/ z& _7 H
ผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...
( [/ a$ G( C: ^& y$ U/ f1 p
6 I8 u# b2 g0 [9 i
" j6 y/ h @* o! V3 O5 _6 Gเพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...% X* {5 a- B. |$ J" ?- v) Y
: W# m, Y; Y' J. c2 u# R* F8 r
4 @8 y- {3 r2 D3 H( Zสุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม) P8 N& `! R* [, }+ F+ o
/ `3 H/ U+ k: C! n! g
# J! @6 C- o! {) T5 Q2 n- L- B....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...
/ q$ T0 T. U0 s- G! B' n% K* T2 P/ v/ V' [1 E! s
* s' @! ^, q& P# o
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...# g; `1 ?. _# Y% f! k
: J* ~" o% `6 P, n6 _8 _$ K: q1 L3 b# a2 W
+ v) \$ ]% K) @2 w
1 t- ]3 M- c. h% \ใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...
% }; r: t% M& w4 M
0 ~& m8 ?6 k' Q* p8 \
( \! t$ E2 h. S* H1 F& ~8 V6 H& M" e* F' |+ g! x \9 X
+ {4 ~2 ]- ^: ?) @6 H9 qแกร๊ก!
. Y1 L7 ~0 W8 H9 N0 o8 ]# h9 O0 ]* b, O
) v* X- P3 E% t
เสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ8 l7 e5 w2 F) M3 J: H. Z; Z
( ~2 v2 _' v# o+ c: R8 Q
+ ~# k+ l1 h3 C/ a3 h+ B7 _/ m. H2 Gกุกกัก กุกกัก
4 h+ D, ~; H) z
7 m2 f3 `- `" C- M2 v% z
! z+ O9 D+ F2 j* Q“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
; j' w* b0 t4 [1 K) `, X; t
. U5 j" C4 T) Z: I _- U
) k$ P4 l: f2 ]) I" i& ?“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
& L. z$ [% |6 `0 m2 `7 A% `
& T7 J7 h) }+ s( h, O. ?3 g1 N0 K
. u$ G$ w% T) m$ O! P0 cผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย
s' I. \( v7 p1 r( M |
y) N1 T/ C0 W1 T
8 X4 R# X" k' p5 \“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง, I# l6 Y( }) n T/ h/ C# H
) w, S. c3 K$ ^8 S
0 X6 P! g# j D, X6 x1 |ผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน
& _7 d2 Y3 G% e. {- q
9 Z4 v2 [7 h5 g
8 H* h* K& ?) c" x' Xถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...
3 \. e. M( l' k$ f2 q! v0 O/ p/ g) s; B
5 H0 G+ M* i9 t& w9 H# R“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”
5 W+ c/ M z- L1 W# m( D- S
' @, K* L8 u8 j% N9 S: T2 `
$ J0 S! `2 |. n q! a) a' T+ P“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”; h3 s! r" }+ ~3 x. P
% q! L* l, J: ~9 q# {9 q: p4 i: P& S4 ^& H
“คือผม...”
7 G/ u8 M; W1 O% S: m! K+ F0 Y! ?$ p* K8 a2 S: i
% n+ Z! E7 w. j4 W% m7 G
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง”
" u" r0 v" ~3 \3 z& |
|9 K S" X, Y/ r7 m
# l9 H6 Y" M# c' o( p7 Lจบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน
1 M9 J% r% v8 a4 o* O4 l
, z8 {4 L% F! H
9 ]* r6 K( k! v* c9 A: ~" @) s6 o5 e“เปล่าครับ”7 p/ \/ j2 G; u7 d/ n
1 B8 o( x7 R$ z& \' M* O/ N- q9 z. @
“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”4 n& }" ]9 p$ U, F; |0 C
8 J! |$ G4 f1 d5 _$ W1 Z8 S! I
- N, B9 D/ _! [& w ^5 A$ K* z& p# d8 n“ครับ”
$ r5 y' C& w% B# ~: u7 _3 k/ x) p) ^
. {! w3 I& o3 d4 ?
“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”6 z6 P7 d2 r% ]- O( C% y- Y; L! N
# l' [' o* m5 T6 B& j# r2 a' A0 m6 d% z
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
8 x8 K0 v5 G% z9 t* r, r/ Q3 z5 j# R; h
0 {3 l3 a: r7 E& Dถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน; m/ y5 S; V! U5 E. p
% {9 {' R; Q" I- w+ y
& a& m+ M# j0 r% l/ h, } |6 `: s' T* s8 U! }; R# e E
ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...* y, X/ D# s' I. B
/ r( }* q0 y" s, g& O+ [% a5 |
5 G) U( Z: p [) V& K
ผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก8 T9 o; g2 E5 l
; d' u9 s9 ]" m! n$ g" E4 U
8 Y" C( T7 R( k7 ]& D3 w“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย
* t2 v" i8 |- V7 l, I& \8 M; m, s/ A1 N# v
8 R/ S5 `" }: A* R9 q
จ๋อม
\0 ]7 s1 L; H, O9 h# y; n. i
0 m) ~ q5 z% {5 Y+ v2 d
/ y2 t. u$ x$ z9 U5 L' Z" @1 Cเสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ) E' u1 E- M) J% D' V9 Q: a9 P' @. Z3 @& P
?: D z- y" y
# e1 r$ v% L* k' H( E, Mถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน* \5 q$ Q4 H& S* j2 ~# w
' _2 ~" ~! w( O
2 b4 g+ a9 R0 O* | M8 \6 J: P“มา...ฉันช่วยสระผมให้”) ]# B$ L+ c/ c2 Q8 G6 E
, Y1 D- V! z, G& X H
- ^* y! w. X% j, ~9 d: i# |“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้” % l$ n7 F5 i- j- H# S% j4 L5 E+ A
$ @* {- j: m0 K d, f7 K( H: }! d# |* O3 ]( Q3 z" z
เงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก+ w& v; M0 [/ W8 R" n
/ F6 w6 ?% Z4 f8 h
2 _& a w0 v4 Y; W- Z4 W$ `
“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”/ S' R) h- {$ K3 D
! K: Z8 V" C. V- Z, B* K- m
) M* ~9 J' i2 i: g8 C; y“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม
( o' R* \& }0 {2 f! X
- g0 n5 N7 A" k* x1 X6 W" }* j1 _" ?; R9 M6 D
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง a- ~+ Y/ T9 t& _" V% N8 ?+ o& w( f
1 b5 n$ m4 v8 M* `7 U2 k: q! ^
! \# K# n' |, I
“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ”
, l0 n/ l- g6 W M4 S/ e+ V: ?! k6 W" y. i: U% G; l2 K
% r, H; H' ]6 G* `9 x: gฟึ่บ
& \2 X/ y9 E o3 h2 U1 z x
" Q1 h5 l) p& p. O1 H/ L8 G( \& b, L4 I: W. I2 o
ตึก7 q6 _" x5 V0 X X. x2 ~$ ~. {- M
7 c) X- f! o6 v& u1 n( u
- ]9 R3 S: M+ e2 _โครม
# K( o& N" c0 o) n C* R
* L) N& w9 ?1 }; d% V! a5 z9 w, E8 {, j; C5 Y
แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช5 B8 ~# O4 z- q: z) L
, g2 L2 U' O) F* D4 I. p" |0 X# v4 o* c
“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”' u1 b, o5 L5 n3 E- y9 d
, B3 {6 X2 L: M/ X i/ L
( i/ Q3 O% ?; f" L6 I1 @ c4 e! ~
“อ่ะ อา”
- C, Q2 [& s; I/ J# O* O' i6 R9 V
# `/ h) P6 X3 E J1 [* q. f$ wฟึ่บๆๆๆ
; d4 D4 U2 c( }; Q4 @6 c& n* N. X1 b+ i. z8 A; A! ]
. a% V: m/ m5 o# o
...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...
. p9 X* Y( ]# {9 l/ u+ x4 s" E# Z, g6 T P, x: v
* g8 X7 V5 u1 o( @; G
เขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...
, p; U1 }4 O3 t1 g& I& O! y! L0 O, O2 S S i
, n# P/ R/ Y, x! L
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว
# _) j# m1 Q2 `/ A9 ]4 _
# ?9 O7 C1 {( V, R* b' b& {. R( C/ U7 K% u' {8 E
ผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก5 p* F- h3 X8 c [! K. t
7 b' B- r, r4 ^2 Q2 M. _
$ P, ~) n a; w. y$ `# P0 pความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
& g! \7 H3 P; x- ~ N7 c
* V5 g/ b! b' {. O
; x E- K# C5 w# Y7 Lไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี
! |3 ]# l$ b: h5 L; z! @" o) Q5 m/ i
6 w. L; {* w: @0 s) U" O
" s, a# k$ c/ D2 g: q6 V
" N+ T5 X. c4 R3 z/ F: iที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
" l/ C; w, W! M2 H/ Z9 e0 z6 Y
9 {4 [( m' q9 y# H) t. t* O* @2 J6 w( @- y$ T% _: D$ x
อย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น
$ {% ]) q) @2 d! {0 K9 ]& i
8 j. @2 N2 a1 a2 b: s0 o U' w9 g9 u$ p
ผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน E) ]6 y, j, t" L
. B2 ~3 E M; @/ T* {' @1 [5 n
& h d1 X9 m: N5 g) e
ผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..* U' G/ S2 m( r6 w- K5 l4 P( J
) K/ x& z8 w0 O) K2 z
' x, z/ C- K" j5 Z! v# t
ผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
# _/ ?1 U: v8 u" I+ b' G, _2 U# ?" k+ G( c, g
3 s4 Q6 L5 _4 F$ `กึก: `4 v. t3 `' L+ X& c% Y
; @1 ?" b1 |, ?6 X }+ P
, ^$ z6 ^1 N' k! C' ]: A0 Pมือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...+ [6 C0 K6 E. F
' o! E6 a; s+ g ]
2 `5 ~0 C* h1 L: G
ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน
+ n. `( `+ S+ z' @; k' F3 J2 R# V& t9 @( O
8 q9 K% `: p+ p0 N: Hแสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
6 ] w7 h' u3 W; y7 F8 z% |1 h3 h3 k- q4 y' R M! a& c
6 ]2 n* g( y% l( w' Wแต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี
% h8 f! n7 x3 V4 O1 z% c
( Y K5 S# ]5 M6 C2 u7 ?3 j3 R1 _1 I I
อย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก8 ~' J' M" B d' y* v+ Y! K
0 Z: q) P4 c: a8 r, G
; s% r, T% }, E o7 q: Hแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่/ i5 |. B' Y4 Z5 E8 G
( M& i! o, q4 Q1 _0 a0 C
% c% {+ a, A) j' F
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ
* S) R2 W: n# J: l) e8 @2 ?/ ?- S/ ~. w) ]3 v
, X: m e5 C9 U8 j
ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...
" V3 k( A! d1 \0 |; b- e' F* s+ x P& _9 K N( W& ?; f: c; E6 {5 a* E
/ L# Y( [* f- p( Tในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!! D4 \( K$ J4 Q
, O/ ]( s" h: b/ V- t+ @8 A
& B/ u N. c& ]1 ~$ U6 Xผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!( J" v# S5 S% L2 ]* ?7 B- {& U
9 W& ^6 z1 ]- b9 P4 {& R8 P4 t2 T, C, U
& @2 R8 w, J g; \$ |
นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี6 k8 X0 s5 c1 ~, O6 e! z
: S5 [5 p' Y/ o( m* M* a" q
, e! k. n; b5 _. m2 D
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม
- r' l. ?. z; R& j! P
1 c% S% ?( |/ k9 l& B/ O: z. Q) V# Q' O; M
ทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป
$ l/ L" O! A& v( ?+ y. c/ |: y
2 t* s- \/ `/ O( a" m6 v2 K% l7 |3 ]( q5 U
‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
; m6 l0 Z; j. |0 l, b) J4 F
/ g+ {* E# \( s# b% M; P- i: V& m5 \$ G N8 |/ o7 N1 g) ?
ยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
* l( m U( X6 W7 i) [( P, j" c C: W
b6 r1 q4 V9 lเยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่ * p' } z' V+ ~& q+ D9 R8 ~, K2 e
0 e# j& x0 y4 a6 e) |+ e, P8 s
* g1 _! K4 i2 ?1 nทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น: c% F6 Z5 O }! g. k( u
. k: Q u8 y$ }0 i( W' e4 x& v
1 Y" P& x% W2 f x( _" I9 |# v
เปาะ!5 b; j! v3 b) \5 G9 K- @
2 J/ J+ k. Z" e9 E5 R
; @8 j# y- j- b( n1 r- E) vไม่ติด!
6 V5 {, |( w* |4 x- U2 A, c" h" x. l8 w& o
/ ~3 d4 r/ q8 x) k$ Y5 @
เปาะ! เปาะ!4 ?9 H1 h& @8 {! {' B
, T. ^' m& E2 Q, U- v
% X7 a3 C( P( G8 S3 qผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง% i" N$ z, n, C# [$ v- F, i) X
& W( e/ F- W. f1 I$ p$ d3 J. K+ B( t+ {" u3 [& O
ตุบ
& K$ }- V" x: C' H% t! L
! p+ X' ~8 J8 `: t5 ? I3 C/ k8 a2 v: n
บ้าเอ๊ย!!
/ `8 U$ Q4 o$ M4 F! V# H
) R- M, V, e( Q+ u( X U9 e# Q _7 |! g! L) j0 W+ z
ผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น: [. _1 W0 w. \! m4 D1 y
! L) p% @9 p; O0 \* S5 f
- P1 C( O' ]! Z( dผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา$ p, g/ r4 B( M }$ ?
+ L0 h8 @6 g( |/ F6 \
; O- m/ e5 s3 N* j7 q( b; ~( O2 P; N
ผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
! P; ~7 C+ m2 w4 w6 L) W7 _& i( E# q
5 e& z; ]0 I; Y. H! L$ P- x7 j% S4 Z! {# X3 U
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี, D) w7 y0 K+ U. ^! h& O
2 |9 v! C2 u9 n. |- Y/ [$ h
9 L+ ^& n, x* ] G( kแปลเป็นไทยได้ว่า...
# }% B+ T1 r9 I3 u1 t
& J2 T) m: V& d+ b8 [; a! C" \; a2 s; z% R# S- r% E# U9 I( S
5 R3 t7 D6 A( c
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป; J# ]9 o% f) N
/ u: `: j4 v' B# W
$ Z7 m" i4 b- q. k9 \% o/ U9 x* Z1 n
และยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
- S4 f7 w6 I* F! x% j0 c
2 i$ r( V# M( L7 F$ a
, Y8 z2 d N: j. g$ y# tแต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน0 D/ l' w$ v8 T0 y
5 f5 L9 e* r$ e! b3 [1 T# h
5 y6 r$ W% ]- @
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...
5 w0 ^7 D3 _. L! R& S f: c$ c, S# j4 W9 E$ h! V; t
}8 F7 N. `( W* @ฟึ่บ!
; x; ]8 U" q8 P! z3 @/ [6 D; n% s m9 h
* H0 s) L4 r+ F0 j5 `# wผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
! n* b4 W- Q) v! {% d7 S; j# K% y' Y \* d. S
6 b9 K/ u( i. T% w u- r* ~แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย, E% P6 Y6 Z; j$ [3 s. ?9 v
, X& k: J9 o9 j5 O2 Z* ]8 K
3 [: s# u! w4 F/ L1 vคนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน
( S3 d$ w9 f' i" i+ q- t5 j% L$ X* P8 `7 \' W
( ^" {/ c- @0 Z. k |' Q% \แล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
2 P" I6 a6 O) {# w+ k1 x" p2 U- |, c) G# }; V3 {8 C3 g
i6 O0 e& ?" Z( \" V( A" aแกร๊ก!
. S% D! T4 ^9 b3 l
# P/ _% O: y% d% W5 s3 A a2 a& z
" c0 D( R& M1 v0 E) G" W“$&^%(*)!”
9 n- ^; G- `7 U2 U. c& j- j+ R& M
) r: s5 s3 H4 J( a. t7 ?9 Q0 J* K2 Z: N
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก+ y: o* s) S/ ?) V- V# X
* E; D1 Y% S* x; i! p9 Q
! [* v5 d1 L3 e. }9 e# X. Y5 tเมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก/ I1 Z; \5 G6 g( r0 }1 F
) J p: M% E F" g0 m
|' G6 l* z5 j- V1 M“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้% P: [/ c2 S+ J7 X% N
& w$ `, z( ?2 y7 f- P; W+ A
# w4 N$ E, L7 O0 q/ |ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น
6 p) l+ J% q; D' Z2 v2 ^: {" t) I: r X2 ?1 [ x8 l
T P3 e4 M2 l5 t( w
เหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ
3 h% j) ? ?+ ]% D; I2 c h% I6 s: y7 a6 L
9 a ]8 d1 H; I; H/ P5 X
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี. i: x' r! W9 c5 E0 ]% j3 @, Z
- }! X- X* e* h& U8 k4 ~, V4 n5 H0 [1 R L7 ?: K8 e
ตึก ตึก: `3 R& T$ H: y; Q* }6 h0 _/ V$ `1 n
/ F `1 l$ T: I# @
- P% L" f3 M" j0 E5 B& [2 Kยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ7 @, d9 t4 ~* S j
; C2 ^6 ?2 G- o. q1 `0 Q
N) Z* {7 l! s3 R
“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...+ S( K5 i% p- X$ R- x6 o! `6 j
% `7 J. W( l5 O% v. Z6 `4 b) X6 P/ ^, B2 Z/ n5 H/ j9 J' Q
เพี้ยะ!! R2 i$ }+ F4 U9 K1 c
) A) S/ i# c0 C# M& k4 [# F/ Z2 q
5 r) S7 b& e, n- i) a G; r8 I4 zฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...
% N' m9 A1 [. l$ L0 q
) c8 Z( G. S$ J" M" Q
, M, l/ n/ r* f2 D8 Nผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน0 r# a0 a1 M0 X, C9 Q; |
% ^ F9 L6 W% ]7 L' r( O! S9 I# u! Z- N( q. \
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน- i; R/ v1 |& o X, F
* H% V* |( E: s4 p4 _& ?- i* Y! @: L% Z" k, Z2 o4 B$ R9 J
ผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่
, B* Y+ m, @( T% r: t5 _9 i
$ `6 {; P- k# r3 C4 c$ n
7 C) e1 E; p4 Z7 ]$ `“อึก”
; z( w2 O$ l* i& |; ` d1 i2 D* l
4 }$ Q; o/ Q# ^" |! G* r“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
% t$ ]( ?3 W7 E$ x% T: N3 V D! n$ ~6 d) m& `2 f
$ R \) f6 E" G& v X3 a
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว
" o! f1 j; u% v, r0 Q1 K/ z2 }4 f
u8 {% V9 A) M6 H# k# A- ]4 Q; _
6 g/ b L' s. ?5 M2 X“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว- y! \, z2 s" s5 C; y0 V
$ h' x! n% p a8 j% q
2 n5 j4 z% A; t; Cผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น
' N8 s1 @. |+ ?% Z+ b" F2 X, \( |+ v+ B& r0 w) u
: ? M) A1 h9 c( Y: [
“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ
& ]1 u4 C# {" l6 H0 H
8 R) }- m$ d* Q; Y! M- T% @5 `& _" [( g8 T# P+ \5 i
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร! n: L- k" ^ D8 ?
2 N1 m, b. R6 b& d
1 J. ~0 Z$ R) a“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
+ o% E5 Y, t. _1 E) m X, v, k
. R: t! t( l) T! \, C5 ?9 p; `
' y4 J( v, S& h8 P' i) W0 G$ ]1 Zผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ* N! R; g8 |- i, H
! @2 j- i/ b9 I4 Z$ w
) l9 Q7 g9 n4 F/ f7 Q) D T6 }; n“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ) z: K# x% t: l& v4 v' \
3 F4 m7 p- {/ ^& |& O9 L- T& ^- h
* p0 J" g+ q% m9 e
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม
* \( I4 `7 l. }; S4 l6 M
/ d/ U$ A; ~, R. h
$ ~% c: |+ Z6 L1 V“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
0 D* t1 D! c: Z. Z- s2 R) c# A" n5 K2 ?% ]+ f" i
; Q2 V$ Q: k' m$ {( m% R5 o
“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน”
" o7 q; R0 h$ }/ P1 S2 Q1 Q x0 y/ p8 q: L4 H# M
* \) W# B* S6 n5 K% h
ผมพยักหน้ารับ$ J3 d/ v' w6 H3 Y& [, K( V4 i. H
, [" C5 x! r" x, o+ {) D
! T; R& q) f: C/ W2 ?" ]( r- L; j“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”- u; H; W' E1 l/ N! O x- d, Q/ g+ Z$ J
z- O% W8 S; T% O- q1 }
" o' @% p7 f0 [ j( w. pผมพยักหน้าอีก
+ H6 a: ]; ?% E
( p# {3 F! z. L' C+ p, A$ |. d) t' M8 `
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู+ \% h t7 S* R4 ]3 U
Y! X, S7 a- T5 w$ c( S& m2 Q* d3 K# q- D
“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้# ~* D) {: p h8 l. z6 M
$ t( |- ^ j5 u% f [8 T4 g
1 n& E- ~9 F2 ^หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”6 @- N' d! T1 Q( ]- C8 n l
9 K$ [( ^. N M7 Z \
% Q3 x) |3 l) u; V. C$ A
“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”' |9 v) E" E5 e5 @, O# i" B% f4 Z
k" X( i" X& S: g7 D
& H- d$ }; p) U) R, I9 r+ K
“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”
+ v( l+ k3 W4 \2 s8 a6 ?* u1 g/ a- j$ n5 u% P. x- J; g2 n* |
& ^: {! N8 H/ X
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ, A6 }" l' r: p, ~" ?2 B
" F. w T/ u. f1 n/ g0 u# T$ B- t/ d5 C; @
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”( @8 P1 K9 |! m% M
+ @9 C( y. g9 R& I T+ f
* t% |8 B _( X5 O6 B“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา
8 ]% e! y( ]5 j: r/ k# E0 X- ^ ^% m$ Z r
2 s# `0 @2 A' T. _“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”
) G6 h) q* o( X K7 l + ?4 u6 |$ p; I3 d
w) N# T/ A, Z1 W5 }. ]
( K% u# D& {: ^9 T* |
8 |* g( U) w" d ~# S o' E6 jเธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง l. Y3 v# z' L& b
9 J5 S/ ~4 B! _& s
8 A7 O ~4 l- E1 T( j
หญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
# z- w! a) W# A6 ?7 F
. `7 `3 i! B! l! V7 G* ?* }; U
( s# }8 Z# M/ ?# S) _“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
: c5 ^) y4 Z: { t6 ?/ V9 p9 l6 a: t
5 E1 Q8 E. Z8 E& X, u“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”, o9 t9 t3 d2 p4 n+ l
+ j# B. _" L {9 Y9 b) ^
. D) a. B/ j0 xใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว
& r7 U+ }7 v$ x; E- x9 d6 H4 G) [ l: q3 [" P8 X3 ]) I7 n
, |+ S( n! d4 r0 d7 y3 D: b
สองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย...
# P2 Z$ A! G/ D1 Y& Y0 J
1 K0 Y+ q: i+ J% _
& c3 s. Z) B- Nผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง' }0 h8 _" s, p# ^/ s! C
6 f3 m H7 D7 v& B# x' @
5 e& Q D) t; `8 x0 c+ `ผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่+ \9 m5 T0 F% ]+ C
4 C. e# e0 Z; r S& w* R) g" j0 c D) J# Y8 Z: B
ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
/ E) r; a4 l# y. X/ V( [
+ e) D7 V) w5 L5 ?' O" K7 X$ ^
) v; Q/ c2 V; qและคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน. s. m9 c$ I, }; j$ S5 T7 K
5 K* O5 A8 n9 L3 e* g7 d; v% M! K8 c c5 O6 m5 y p' F
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย.., W* Z1 {& S' Z
8 P* ?! U+ h9 K7 w) @
! ~. A$ P) C! Yขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ / J9 s7 }6 D1 o7 D1 H! u* h& m
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
โพสต์ 2020-5-1 03:51:29