|
เร่ร่อน17.2
; z% ?8 u3 i; {% L/ R$ A4 m6 E j! [5 S: B' |, c, R& _, w9 s& x
2 G5 q" _& U* i g- ]7 E
; M: s2 q( V; L# l
สุดท้ายสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้...ใหญ่ต้องกลับไป กลับฮ่องกง กลับไปเป็นจิ่นสือ...กลับไปดำเนินชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาสักที
& I9 I+ m* t0 }- t. V- Q
* y5 R% }) O5 e* n; [: j
' W \8 L3 G# ?7 D/ k9 G‘ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...ผมก็คือนายตี๋ใหญ่ของคุณเล็กเสมอ’8 i! d/ W; {! k' K7 e
2 i: G. s) S2 O. x7 Y5 O" M+ C% U6 H
6 ?( z4 W: V# U6 X3 e( `8 \ถึงใหญ่จะพูดอย่างนั้น และผมก็พยายามปลอบใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ดีว่า...เขาไม่มีทางเป็นนายตี๋ใหญ่ของผมได้เหมือนเก่า...+ y ?& R5 q# e3 i
1 ]8 u3 h- Y% \2 h. i' M! V3 a, P' o3 U3 I8 U% F! n
นายตี๋ใหญ่..ชายเร่ร่อนที่ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัวแต่เนื้อแท้ข้างในกลับเป็นคนดี
+ g+ @6 v! j5 l: q0 S3 p) X
' B d0 ~# @8 u! v0 d- ]. q7 U4 z% s2 H& I% V& [" c; z% ?- I! |. O
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของเจ้าตี๋น้อยที่ขยันดุสุนัขตัวโตซะเหลือเกินแต่ก็หัดมันจนเป็นสุนัขที่ฉลาดและน่ารักมากเช่นกัน
+ L. h1 Q5 c9 ~5 V# D- d4 r4 s# ^( r: T6 i% B5 p- ?: I7 q
7 p" z) @! J6 w1 w/ I7 Q
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของร้านกินเส้นอันเลื่องชื่อ จากนี้คงต้องปิดร้านลงทั้งที่ยังไม่ได้ขยายร้านตามที่คาดหวังไว้ ซ้ำยังต้องปิดถาวรเลยด้วยซ้ำ
5 @4 w/ z G- R* Z ?0 m8 y. M; @. |" v3 ], U7 l
6 B2 k# q8 s: P! `4 H, Y- Gนายตี๋ใหญ่...ใหญ่...ของผม" p( y5 Z% a% m) `
' |3 G+ O% D6 w# k
+ k8 [0 S- K1 s( W1 t5 ]6 Pจากนี้คงมีแต่คุณจิ่นสือ บอดี้การ์ดคนสำคัญของตระกูลเฟยคนสนิทของคุณเฟยเฟิ่ง อาจารย์ผู้นำด้านการสอนศิลปะการต่อสู้ให้บอดี้การ์ดรุ่นต่อไป \. P3 y; H9 @; m t5 a
' X% M5 C3 h' i
9 @1 Z& A3 K |$ C9 U& nคิดแล้วช่างน่าขันสิ้นดี...นายตี๋ใหญ่ไม่มีอะไรสู้คุณจิ่นสือได้เลย.... l O" {, L" j0 n% q2 m2 G6 h* i
: V8 ? ~. F7 _/ T
/ G0 z# X. X( }, g4 f0 k2 j) Sกำหนดการกลับฮ่องกงคือนับจากนี้อีกสามวัน...มันช่างน้อยนิดเสียจริง% v, V# K7 S& Y7 C4 Z( I. l! t! i/ D
- I# U& R- v$ p7 l# X9 V: ^+ P
2 g" D) J8 ^) P1 iหรือถึงจะให้เป็นสามสัปดาห์ สามเดือน สามปีมันก็ยังน้อยอยู่ดีสำหรับผม สำหรับเวลาของเรา
' T1 R5 j; u1 C% w5 I8 o' s& n4 _2 Q9 O$ _: q
4 |: Q; [5 K- ^( r* I, e( x
“ใหญ่ตกลงวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
1 o h5 y; d0 x' N
/ l4 D0 Y: G% _6 M6 [3 ] C3 u& d) i9 s: B8 d6 A! U
เราสองคนที่เปลือยเปล่านอนกอดกันโดยที่ร่างกายส่วนบนของผมขึ้นไปเกยบนอกของเขาหลังจากผ่านกิจกรรมร่วมรักกันเสร็จสิ้น มันเต็มไปด้วยความวาบหวามเสียวซ่านเช่นเดิม แต่จะต่างตรงความอิ่มสุขที่เคยเปี่ยมล้นจนเต็มตื้นบัดนี้มันมีความขมปร่าปะปนเข้ามา1 R) B; O6 w1 ?5 d3 J9 K1 A
/ Q; Q6 z1 B$ b: h4 H) N
5 U8 M6 [, e* Q# U" O" M9 G# d6 H
และเมื่อลมหายใจหอบเมื่อห้านาทีก่อนค่อยๆกลับมาปกติผมก็เอ่ยถามอีกฝ่าย ถึงจะพอรู้เรื่องมาจากคุณเฟยเฟิ่งบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้จากปากของใหญ่...อยากฟังเสียงทุ้มต่ำนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง5 L Z% R D. X( ?% P
# i1 t' j- c" F/ W0 Y( o! M8 T; P6 Y) @) b
จุ๊บ! P' {. M$ W8 t/ z Z! P7 \3 V
, l3 D. v! @% J/ n( [! a
( j' U2 P1 D& {% G9 }0 Z/ l
ใหญ่ก้มลงจูบศีรษะผมก่อนจะค่อยๆเอ่ยเล่าสู่กันฟัง
3 c( U4 }4 U( E
: [ b* \, |. V
, Y/ T' u/ u8 V- z$ Q& w& J4 e; }“ระหว่างที่รอเครื่องบินของตระกูลเฟยมารับหลังจากงานประมูลเพชรสิ้นสุดลง ไม่รู้ศัตรูฝ่ายไหนลอบเล่นงานเรา มันเล็งยิงเข้าที่ศีรษะของคุณเฟยหลงแต่โชคดีที่ฝีมือมันห่วยเลยพลาดเป้า เราจึงรีบพาคุณเฟยหลงขึ้นรถ จิ่นตั้งเป็นคนขับรถพาคุณหลงหนีไป ส่วนผมนำคนที่เหลือยิงสกัดเราจัดการมันได้ทั้งหมด แต่ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น...” ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาราวปลอบประโลมไม่ให้ผมรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ฟังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นเบาลงได้เลย ใหญ่คงรู้...ว่าคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆอย่างผมเมื่อมาฟังเรื่องราวนองเลือดคงรู้สึกไม่ดี
3 u# i9 y3 K2 z( r/ M X7 B
- s/ K) r& Q f
! p8 P; e! N8 Z/ Q" b8 G3 r" Q* Pและใช่...ผมกำลังรู้สึกไม่ดี
$ | O P# S' X) G% Z9 R) s1 k/ z( o2 W: f- N& q F& d0 f
) ?% E1 H' ^" {+ M9 L1 }7 hผมกำลังจะปล่อยให้ใหญ่ของผมกลับไปทำร้ายคนอีกหรือ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไม่ใช่หรือจะเที่ยวฆ่าฟันกันตามใจชอบได้อย่างไรกัน
) e8 j! U- q8 A& [) k6 n# l( }+ L( E
/ K) h- u5 y7 y, V3 r
“มันวางระเบิดไว้ใต้ท้องรถด้วย...”) ~, q% t$ F3 { I3 w
; ~, I8 |" j4 R8 j1 U' d J% ?
& U/ _ `* M# M2 E/ t% q“ระเบิดเหรอ...ทะทำไมถึง...”% ^1 Z D S4 ^
6 i3 U2 i, d1 o' p7 i
, |, g" h* B( u& p5 v0 S“ผมถึงบอกว่ามันเป็นโลกที่คุณไม่มีความสุขกับมันได้หรอก” ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังสั่นจนผมรู้สึกได้“คืน
: g: R4 i/ v+ n& F
R: j) W1 v' x6 K1 i0 Xก่อนงานประมูลเพชรคุณหลงหนีออกไปเที่ยวโดยออกคำสั่งไม่ให้พวกเราตามไปพวกมันที่ซุ่มตามอยู่คงอาศัยโอกาสนี้ติดตั้งระเบิดไว้”
- g4 D6 H) v5 p4 ~5 K* N- t- u( K( F$ d
$ ]. S) x U0 R \) ~7 Jฟังดูโหดร้ายกันจัง...
5 t6 |! r* L# ~
1 t5 d9 o! d- a( d/ _1 ?5 h0 z$ D: c
“จิ่นตั้งที่อยู่รถคันเดียวกับคุณหลงบอกผมผ่านเครื่องมือสื่อสารของเรา จะจอดก็ไม่ได้เพราะมีรถอีกคันที่ดักซุ่มรออยู่อีกทางขับตามอยู่ แต่จะยังอยู่บนรถก็ไม่ได้อีก สุดท้าย...” เสียงทุ้มหยุดชะงักไปชั่วครู่เหมือนเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง - {2 [* N6 l/ K o8 O1 A
( t) M5 I5 T4 M: C% g
2 k. M' ~$ b9 p0 Y) h) f: Hผมไล้ปลายนิ้วลูบแผงอกสีแทนเบาๆก่อนเงยหน้าสบตาเอาคางวางบนอก“แต่ใหญ่ไม่อยากเล่า ไม่เป็นไรนะ”
2 p/ a. I8 d: k# b* N' A! `! |
" l5 Z% B9 R( q8 _. G" b0 l
ใหญ่ส่ายศีรษะก่อนยิ้มบางให้- {: C: u* A `- C6 ?0 s
' p" {. z+ _2 O; V2 x0 V( |- l1 n# }3 G( {9 h
“...สุดท้าย จิ่นตั้งจึงตัดสินใจให้คุณหลงเป็นคนขับแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปเพื่อปลดระเบิด” ผมเงียบต่างจากจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงขึ้น เหมือนในหนังฝรั่งที่ผมเคยดูเลยแต่เรื่องจริงมันคงไม่สนุกเหมือนในหนังแน่ ต้องปลดระเบิดทั้งที่รถยังวิ่งด้วยความเร็วสูงระวังลูกกระสุนจากผู้ไล่ล่า ซ้ำยังต้องปกป้องนายเหนือหัว3 b8 B- _) S( p7 M
7 F; a, a4 E. ?2 ^( _5 \5 `
) C9 \' Z3 `1 k4 xนี่หรือชีวิตที่ดีกว่าที่คุณเฟยเฟิ่งพูดถึง
$ I, d4 k% ^5 B1 S/ ^6 ?5 z
x5 V' J( h/ O2 X# U: ]% I t1 T7 X9 b
“ผมที่ขับรถตามไปจนทันเห็น...จิ่นตั้งโผล่ตัวออกมานอกรถเพื่อปลดระเบิดมีเพียงขาที่เกี่ยวภายในตัวรถเอาไว้ และ...ปืน RPG ที่เล็งมาจากอีกมุมหนึ่งของถนน ตอนนั้นแผนการในสมองผมรวนไปหมดมันอยู่ไกลเกินกว่าที่ผมจะยิงสกัด ผมทำได้แค่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วที่สุดเพื่อช่วยคุณหลงออกมาจากรถคันนั้นให้ได้ ในหัวผมมีเพียงต้องช่วยคุณหลง แต่ในจังหวะจ่อท้ายรถและกำลังจะขับขึ้นไปตีคู่คุณหลงก็เหลือบไปเห็นRPG ที่กำลังจะพุ่งมา คุณหลงปล่อยพวงมาลัยรถและพุ่งเข้าไปดึงร่างจิ่นตั้งเข้ามาและกอดไว้ทั้งตัวก่อนจะเปิดประตูกระโดดลงไปอีกทาง ผมไม่มีทางเลือกต้องขับรถพุ่งไปรับลูกปืนเอาไว้แทนก่อนมันจะพุ่งโดนร่างทั้งสองคน”
: h4 _# o% o- V/ W
1 g% w0 ]/ w& j T: D- [, F# q" n
, w6 n4 s$ D8 U" _6 Y6 E8 y“แล้วนายก็ลอยตกลงมาในน้ำเหรอ”" x* D: T, H0 p
, I; ~1 W& _! I/ k) r
% V: Q, j2 D' [2 D
“เรียกว่าลงมาทั้งคนทั้งรถไฟลุกท่วมเลยล่ะ”; {/ o1 q1 l3 h) B: i/ W
1 d& R: m% p8 N5 s3 m% D
P# L2 s# M, }6 h- _9 q* g3 k“แล้วต่อจากนั้น”
, \# C: N" @' C. ~) M# p
7 x0 @ P4 w/ ?$ K- n% k: x, C' X; L* ?
“ผมจำไม่ได้แล้ว”$ f% p, o7 T& f% v; F
/ J0 }/ M5 G' U2 T$ h
7 D+ m+ a/ u& \& |* v5 J8 \แล้วความเงียบก็ปกคุลมทั่วห้องอีกครั้งเหมือนต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
3 V% z# W, ]5 {$ M m Y) V' b$ h7 b6 g/ u% F
, t6 i8 N" Z) ]4 Aสำหรับผมที่ใหญ่รอดชีวิตมาได้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก ถึงจะไม่รู้เรื่องปืน RPG มากแต่ก็รู้ว่ามันสามารถระเบิดรถได้ทั้งคัน แต่ใหญ่ที่อยู่ในรถกลับรอดมาได้!! ไม่รู้เป็นเพราะบุญเก่าหรือร่างกายกระดูกเหล็กกันแน่1 g& N8 ]- U& ^' |
+ O* T$ M# B) Z& ]' J% ^
J) U7 i# o7 R
แล้วผมต้องขอบใจไอ้ RPG ใช่ไหมที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ==
% U# [$ r" F# j9 Z
2 |. L* v- g7 k. k' F8 L$ ~' x1 o, o) v6 b+ _3 e5 o! T! {
“ใหญ่...เล็กสงสัย”; B" d2 V+ z+ O# b6 Z0 s
5 C" ^0 d4 J# s% K; r/ W
" m Q5 j, p# |; }“ครับ”
/ }9 L8 ]- A5 [9 ~* v s3 U" s$ ?% ^3 q+ } q6 ]0 d
g( ?) m" {$ T/ |, ]( g8 iผมเสหลบสายตาก่อนเอียงเบี่ยงใบหน้าลงมาซบอกแกร่งดังเดิมเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนถาม “ทำไมในเวลานั้นถึง...คิดแต่จะช่วยคุณเฟยหลงล่ะ”
: Y* N3 ~1 }; O" \. Z
. X8 x4 A! s- a: j' e: E, a
* \" A; }7 H- c) K- ~4 h* r. \; sเพราะถ้าเป็นผมต่อให้ใจดีกับคนอื่นไปทั่วยังไงแต่ถ้าอยู่ในเวลาเป็นตายแบบนั้นผมคงนึกถึง‘พี่น้อง’ ตัวเองเป็นอันดับแรก: X% ~% A& |0 g! \$ o8 C0 T
' J& N8 A9 z7 y; {# M3 d) ?9 H; Q z4 ]- r) M
ใหญ่เงียบร่างกายที่ผมเกยอยู่เกร็งขึ้นอย่างรู้สึกได้$ d; M0 o: g5 Z% @. U
; L- V4 r+ d- {; {, n$ Z
+ A* E" p% b1 M( r; J$ z: |! d“คุณเล็ก พวกผมน่ะ...” ใหญ่คลายกอดออกก่อนประคองผมให้ลงมานอนเคียงข้างพลางดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมกายให้ จรดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ แต่พวกเราถูกฝึกมาเพื่อจงรักภักดีไม่ใช่...รัก”6 n- n0 L; z g {4 L/ t3 o& b
6 U4 n' _. d8 s7 t" a9 V' s0 ]3 O1 j; A
มันเป็นประโยคบอกเล่าที่บีบหัวใจผมเหลือเกิน
5 e0 {! C7 l6 k$ S( z5 T8 ?+ @, f# q; S: `. T
/ ?( K# k0 c9 k( R# w
เพื่อคนในตระกูลเฟยแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองหรือคนในครอบครัวก็ต้องมองข้ามไปอย่างนั้นหรือ
4 J* R+ Y5 x) U/ e' S) B; H0 s# `% j6 ~( B1 e1 V
) Z: B* }; J' h O8 N! lใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่าตรงไหนกัน..., ]* C# X% z* n8 u5 z! _" ~
4 w I7 U: c' J! Z
# ]* d, B1 r+ h7 q! j0 f3 N
“ผิดหวังในตัวผมไหม”# g/ v, `9 }, j
) w+ v5 i# o( H# s- w
& N% ^6 |9 t; ^ _" t1 Fผมส่ายหน้าทันทีพลางยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายที่นอนตะแคงกอดอยู่เคียงข้าง d% X+ G/ p9 R/ j# A) o) S
7 H' V' F: T* w# n
, S: u6 d# z. ~# t' w6 {! f“สงสารมากกว่า”
$ `' k7 T( B* d |6 h* b" w. I' e8 f! G. v7 |0 d/ w
* ~4 V* q. {5 c6 X9 J5 d
“คุณเล็ก...”* h- I3 x8 ^6 {/ y; S% q
P m3 x/ ~! _' s& `7 j3 M# X) Q) e& J8 s' k9 `6 x5 ]
“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสืออย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึกเพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้”% K/ p. \# p; f4 g$ M! M [1 T9 O
! @+ i. b. y4 u3 A: Z% ^! ?
' I6 T# e9 X7 ~! d, t“...” . n! Q9 j( L8 }; E3 v
% G0 W1 B! U( k" i- K" X; |5 ~- k$ a# w% W/ I. @3 b! J
“รับปากสิ”
! @: s* N8 Y7 g9 P3 x$ |/ o! x4 {% N$ Z0 t+ z- _
7 w& ]5 H1 A5 B2 K
“...” ใหญ่ยังเงียบผมจึงมองเขาด้วยแววตาร้องขอ เขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด ผมยิ้มกว้าง
4 \- B$ K, D& }4 t% p( g9 ?, C" i& H$ t
% b& d( o, b2 ?& H0 j; q+ ~8 k
, @) ^+ r& w, L4 _3 L
7 o/ i: A( y# w( Kผมยืนมองรถเข็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบทั้งคันด้วยแววตาสั่นไหว โต๊ะเหล็กและเก้าอี้ถูกเก็บพับซ้อนกันไว้พร้อมล่ามด้วยโซ่อีกทีหนึ่ง ตลอดระยะเวลาที่ทำการเก็บข้าวของเพื่อปิดร้านเป็นการถาวรกันนั้นมีลูกค้าขาประจำแวะเวียนมาถามถึงสาเหตุ ซึ่งผมกับใหญ่ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากบอกไปว่า...มีธุระ+ T S8 ?9 _! x" ?% `5 Y" Q C# S
: \, [) i$ @" J
% T \: q, [3 X$ eซึ่งทุกคนต่างทำหน้าเสียดายและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...รอร้านกินเส้นกลับมาเปิดกิจการอีกครั้ง
, U7 B2 C( k/ f2 x8 g( P N, a/ ]" ~& { q
: x) W7 k$ _" Y. p* S9 g# L
“กลับเถอะคุณเล็ก” ใหญ่กุมมือผมไว้ก่อนพาเดินกลับมายังรถเพื่อกลับคอนโคไปเตรียมเก็บข้าวของในการเดินทางกลับฮ่องกงในวันพรุ่งนี้
) D. N; _( ~+ b' L6 o
2 B3 j B- G2 y4 T. p9 c; r- {) e( e/ J5 r: a3 ?+ p
ผมหันหลังกลับไปมองร้านอีกครั้งจบลงแล้วสินะทุกอย่างที่ร่วมทำกันมา
# u% Y% t% e! n
3 C' N( Q( e9 r: H: ?
8 V! O; `, F r. q1 k! \' Z( p( u* C7 r( H7 |8 \& h1 g
2 K* K7 g+ k. h2 z3 W9 B
พอกลับมาถึงห้องผมก็ช่วยใหญ่เก็บของที่ไม่มีอะไรมากมาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอากลับไปเนื่องจากจิ่นสือคงใส่เสื้อกล้ามกางเกงยีนตัดขารองเท้าแตะไม่ได้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆที่นู่นก็มีไว้ให้เสร็จสรรพ เรียกได้ว่าของที่เก็บมีแค่หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขาในคราแรก
" A3 c+ E0 J! a# b. Q w6 |8 P, y4 n
% d/ d* S @: K
แต่ที่อ้างว่าเก็บของก็คงเพียงเพื่อต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
6 S7 Z1 _, }8 N$ `$ F! p, {4 R+ t9 R9 e) [4 h3 ?/ L) U
: E0 C$ J9 b5 N- Q0 o* D
ผมไปกับเขาไม่ได้ ผมเข้าใจ& D2 `+ I/ _4 h8 L; P
( B7 R! ]' @2 W1 R( c
9 H) ?1 ^/ I4 Y+ l8 c8 c! B
‘คุณเล็กเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับมารับคุณนะ’* ]3 A- k3 c+ } Q. J
, v" [) P2 \# ~+ r. m! [0 J# e) L4 y0 X; k2 n$ K. |
‘ขอไปด้วยไม่ได้เหรอเล็กเป็นห่วง แล้วเราก็ค่อยกลับมาพร้อมกัน’
% b4 t5 a* O6 q. j* D' s. v1 L% v' _$ m/ S: a: r( w2 ]
9 O& N3 [3 P" X/ m! E/ R; P# Q‘คุณไปไม่ได้และผมก็กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ผมจะกลับมา ขอคุณเล็กกับครอบครัวของคุณรับคุณไปอยู่ด้วยกัน’
! D- q% q. E1 d
; y3 d9 t6 O$ P$ B+ {: }, D
( u- w }' d( t‘ก็ได้แต่ต้องกลับมานะ แล้วห้ามขาดการติดต่อด้วย’
' p3 {9 O, p. Y
4 ^2 V* G: @# [7 o0 C- `( T9 x: l( z
& c' P+ s% w3 c: q7 @3 M* B; O; T‘ครับ’' g; [1 }$ k; Z2 @2 q7 j. b
7 |7 s# S! o4 x6 ? V/ [
2 v* E2 ?- |" D& {/ {แม้ผมจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมของอีกฝ่ายแต่ผมจะเชื่อใจเขา ผมต้องเชื่อมั่นในรักของเรา
9 g2 K2 o9 @. Y( q; W. p. b
! o$ w3 {7 Y. d" x" _" Z* I% r' n1 \# x2 d: v3 w
“ใหญ่พรุ่งนี้คุณเฟยเฟิ่งจะมารับกี่โมงเหรอ”1 {- I: R; N, d; T8 o5 {4 f; ?5 C F
6 A, ?! y8 G! r
) T6 B) e5 b/ N5 ^“สิบโมงด้านล่างคอนโด”: a% r, Z4 {* G1 m" p* w1 E
. T2 f2 q% X$ j
0 ~5 n% M. m$ a: n+ N“อืม”
& N9 v3 e5 k, J' f |) a
; ^2 M. q2 O: W3 Y3 ` U" l5 w
9 a) Q) [) r8 s1 J, ^ผมพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเหงาหงอยที่ปิดไม่มิด แล้วใหญ่ก็คงสังเกตเห็นจึงเดินเข้ามารวบร่างผมเข้าไปกอด “อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่สบายใจนะ”& q( _0 U$ z, L) A
" S B& _# r' r
: i& g$ R: ], A- o" M2 }“ขอโทษ...”
& D8 a3 S1 g7 G5 u' Y5 `$ d; Q' L; s/ w
" @/ P3 g& g( e! k$ a
“โฮ่ง” แล้วเสียงของตัวขัดจังหวะก็ดังขึ้นแต่ก็ช่วยให้ใจผมอุ่นขึ้นมากเช่นกัน+ T* Z2 B$ E+ U' X5 o
* [5 }4 p; ]1 v
* U- E7 L3 }% x! ]3 q* ~
ผมผละออกจากอ้อมกอดของนายหมาตูบลงไปลูบหัวของเจ้าหมาตากลม8 V2 o! h2 _5 A
4 `' j! x. u- U6 P6 F7 K# z
N( b9 L" u' }7 q. Kอย่างน้อยผมก็ยังมีตี๋น้อยอยู่ด้วยนี่เนอะเราจะรอวันที่เขากลับมาด้วยกันนะ. b) H" F! C" v
: O0 O: D+ _9 D; I/ N8 H0 m1 ]* q$ d1 W- N$ c3 ]
0 S$ |8 f/ a, r: ^# O
1 K* W8 R- _- m! Z: A( B2 J, S4 y. g+ u
5 T& L) P6 e: m+ H# f
ปัง! ปัง! ปัง!
4 K, P* z- q' o6 b; ?) H$ ]; J! q( O- |8 k5 d. N$ f
7 N% E/ V+ S) C: T) F( B
ลูกปืนสาดกระสุนเข้ามาในจังหวะที่ศีรษะผมถูกกดให้ก้มลงและถูกกระชากจนลอยหวือเข้าไปในรถ _/ s" m8 E8 [0 s( I1 L
) l6 L: E- u& u3 A+ @$ q+ l \. q: y
บรืนนนนนน, j3 W7 ~: {: B" K0 b
% J1 s& S& \9 R
3 U8 a4 y* g8 }8 O: iจากนั้นรถก็ถูกขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของจิ่นตั้ง ผมที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หายได้แต่ซุกตัวลงในอ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่น ร่างกายสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบกับโครงเหล็กของรถ) x4 O& t n! E4 I' F
( U7 U! [' \ U% g- G: X
- N9 U8 g" E( H, A
ปัง ปัง
/ ]! [/ \5 I3 U# \. T0 E: s( N6 J% O7 k4 g7 o+ |1 j1 i2 O( X
. P! G- K% \4 X# p/ B0 S' O. |
เคร้ง เคร้ง
2 K0 V7 W2 @1 v9 }2 G, G1 ?) \. x6 i9 L
: H0 d. y- N# X/ _! }% H
“ขอปืน!!” เสียงคำรามลั่นของเจ้าของอ้อมกอดก่อนปืนสีดำขลับจะถูกโยนส่งมาจากด้านหน้า ใหญ่ตวัดมือรับอย่างชำนาญก่อนลดกระจกลง กดร่างผมให้ลงไปหมอบบนพื้นด้านล่างเบาะ ก่อนยื่นตัวออกไปสาดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามบ้าง
/ Q& Q# j1 e$ D
6 I6 W1 c9 @! D3 k) t8 A B+ O0 {& u- v
ปัง ปัง ปัง& D# n- n' I7 h3 y9 ~
' `; S4 r; K9 Q. U* h: m
$ x4 l* O! I1 V“อารักขาคุณเฟิ่งก่อน!!” ในจังหวะที่ใหญ่เอาตัวเข้ามาในรถเพื่อเปลี่ยนปลอกกระสุน ร่างกายกำยำของเขาก้มลงต่ำเพื่อบดบังร่างผมเอาไว้ เสียงตะโกนของคนขับรถเร็วท้านรกก็ดังขึ้น สองมือที่จัดการกับปืนในมือชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินก่อนตวัดสายตาไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งก้มศีรษะลงต่ำอยู่อีกฝั่งประตูของเบาะด้านหลัง7 q* M7 V: w5 P% _
7 L# b% L, a5 e; |! s
% Y$ e* v4 C( i- s8 gและวินาทีต่อมาใหญ่ก็เอื้อมจับร่างของคุณเฟิ่งเหวี่ยงไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับ“ก้มลงคุณเฟิ่ง!! กระจกกันกระสุนคุณจะปลอดภัย!!”
5 _& z% g/ z. w) H' ~
6 g4 N7 C5 ]! W
! i( x1 T% x- q4 I5 Q: p! H% s$ Z! z# N5 X“ไม่! จิ่นสือ!คันนี้ไม่กันกระสุน!!” 8 p% a6 N) f6 k1 |! Z2 ^: b
! X) h& ? @/ E/ Z+ S
8 n, b; u6 ?; d' L7 ~$ T* F
“ชิบ!! คุณเฟิ่ง!! ก้ม! ก้ม!” ใหญ่ตะโกนสวนบอกร่างขาวด้านหน้าพร้อมทั้งกดศีรษะของผมให้ต่ำลงอีก ก่อนที่ใหญ่จะยืนตัวไปนอกรถเพื่อยิงสกัดไม่ให้อีกฝ่ายยิงกระจกหรือล้อได้ โดยมีจิ่นตั้งที่ขับรถฉวัดเฉวียนซ้ายขวาไปมาช่วยอีกทางหนึ่ง
`. p) E+ \! L/ t; y& A
4 n7 q9 c) t% N+ a& Y0 w& v# Q; k. A( f
เอี๊ยดดดดดด! l2 ^9 n: Y9 I8 Q
5 {% n0 S$ W) l# m" U1 o
3 H* I7 X8 m6 fเสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนพร้อมกับตัวรถที่เอียงขึ้นจนมีเพียงสองล้อหน้าหลังของด้านซ้ายที่สัมผัสกับพื้นผิวส่วนตัวรถอีกด้านกลับลอยขึ้น ยามที่คุณจิ่นสือหักพวงมาลัยกะทันหันเข้าซอยก่อนจะกระแทกลงกลับมาวิ่งสี่ล้ออีกครั้ง. Z2 S. U2 l8 g+ F* q6 U+ ~
4 v7 y9 s% v! T9 q
3 O% I0 n5 s: Rช่างน่ากลัวจริงๆ
+ z1 Y8 J$ c: w$ f6 Y& C9 r% B& V9 h1 X4 r
* J% C5 k% K/ |& G5 M; U6 B
“บ้าเอ๊ย! ไอ้ตี๋หลบ!” เสียงใหญ่ตะโกนลั่นพร้อมเสียงปืนที่หยุดลง ผาพาร่างตัวเองจากพื้นด้านล่างขึ้นไปบนเบาะและมองไปทางกระจกด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ใหญ่เรียก ( x+ \6 C1 c1 T4 C1 u- {$ Q; k
* V$ T$ L; g o, H, _; H+ W" Y Y
- d/ l& j) R( a* F: F
“คุณเล็ก!หมอบลงไป!”
- j) V" S7 h% ?7 A$ m* {' R. L( \& V; i+ Y/ I- c! a/ t
/ R2 \' q1 m; Q% M( Q
ไม่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ตี๋น้อย...เจ้าตี๋น้อยของเรากำลังวิ่งตามมา
) G6 G( l3 G! `# M; u
, C) F& t- K& E. s8 W! K0 R* p; J3 W8 e/ Q. Z0 \# }
ภาพตรงหน้าผมคือ...บนถนนมีรถกระบะสีบรอนด์กำลังขับตามเรามาโดยกระบะด้านหลังมีชายฉกรรจ์สามคนเล็งปืนยิงโจมตีรถของเรา ในขณะที่เยื้องไปทางขวาบนฟุตปาธเจ้าสี่ขาหน้าแต้มกำลังวิ่งอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน สายตามันมองมาทางนี้พร้อมกับสี่ขาที่วิ่ง วิ่งและวิ่ง ตามเจ้าของของมัน หูทั้งสองข้างลู่ไปตามลม และเสียงเห่าที่แว่วดังเข้ามาในรถสลับกับเสียงหอบบอกให้รู้ว่ามันวิ่งตามเรามาตั้งแต่ต้น
( P( J* t- V D# C
' B6 p6 q5 _5 L% A8 j P
- i+ H1 G5 C8 [1 f" z, y9 bผมพาเจ้าตี๋น้อยมาส่งใหญ่ขึ้นรถของคุณเฟยเฟิ่ง แต่เพราะเสียงปืนทำให้ใหญ่ดันผมเข้ามาในรถคนเดียว...ผมไม่คิดว่ามันจะตามมา ไม่คิดว่าตัวเองจะลืมเจ้าหมาน้อย...
7 A5 i" Y# F+ q; |8 @+ s6 X- @8 c$ M6 z Q7 e; i, ?+ m
; S+ }+ @; f2 n4 K+ [5 D; ?
“ฮึก ตี๋น้อยตี๋น้อย” ผมส่งเสียงเรียกออกไปพลางสะอื้น สองมือลูบกระจกตรงตำแหน่งเดียวกับที่เห็นร่างเจ้าตี๋น้อยอย่างสงสาร “ใหญ่...ทำไงดี ช่วยมันด้วย”
2 P6 D3 u) J5 x4 T
/ q, S+ B' R7 b: w% {
8 X$ G; y# d) O+ U6 A1 Jปัง
/ ]+ I& h1 w! w7 a9 C. o) c. z, [8 m$ V+ D9 f! c" I
5 b1 U# s% q" V# W8 }' j
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ผมเบิกตาโพลง รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเพื่อปัดความพร่าเลือนออกไป ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่ใหญ่เพียงยิงผู้ชายหนึ่งในสามของฝ่ายตรงข้ามที่จ่อปืนเล็งมายังตี๋น้อย
. u6 B1 |$ \$ P* k3 p+ s2 {. K M
9 g7 z) R: q9 n0 pปัง ปัง
) a: a; f2 _6 G9 I% W1 d9 g, `9 B8 q0 Y
& q) F9 b/ K* w& Q, Z
และสองนัดต่อมาที่ปล่อยออกจากรังปืนใหญ่ก็สามารถยิงล้อรถของอีกฝ่ายได้จนรถที่ขับตามเสียหลักลงสู่ข้างทาง
+ l" s; C1 [ A% A" G
) @2 m# n$ W0 Q/ N9 C( D7 {$ w8 o7 H
“คะคุณจิ่นตั้งครับ ชะช่วยจอดรถได้ไหม รับตี๋น้อยก่อน...รับมันก่อนมันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปร้องขอคนที่ยังเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าเดิม
9 ]$ z! d# J- H+ b% \5 Q- S i! K8 L' Q8 g" Y
1 C' }9 t4 L- E( B1 T% i) b7 R“ไม่ได้” เสียงทุ้มต่ำเรียบตอบกลับมาทันที
8 z, t0 o: K* n
" Z& n) |/ M" A+ R( y
* Z) m X2 Z5 e* p“คะคุณเฟยเฟิ่ง...” ผมหันไปอ้อนวอนอีกคนที่น่าจะช่วยผมได้มันวิ่งไม่ไหวแล้ว...ลิ้นสีแดงห้อยออกมาจากปากบอกว่ามันเหนื่อยมาก...
+ y9 u5 }/ R# H; K) n7 s+ v( [7 R, l. p! i" k. x! n
! c4 U: Z1 |! Y) X9 m) w( ?
“จิ่นสือ จัดการคนของนายให้เงียบเดี๋ยวนี้!” จิ่นตั้งคำรามลั่นรถ ผมหันไปมองคนตัวโตด้านข้างที่สอดตัวเข้ามาในรถแล้วและกำลังเติมกระสุนผ่านม่านน้ำตา ใหญ่บอกเขาสิ ขอร้องเจ้านายใหญ่ที...ฮึก ทำไมหลบตาอย่างนั้นล่ะ...ใหญ่ไม่รักมันแล้วเหรอ...6 w7 r8 ~* w& o; `( c
' h. U6 A4 t+ C4 g- M! r/ j/ ^8 X; \/ v1 [/ v" N3 `# w2 O& k. z
ปึก!
! C; l, `+ J2 l( X. p
2 \& e( f5 \& W2 ^$ v! @- ]( K
" Q/ ~$ V4 @5 Gเอ๋ง!
4 g, _! J! [6 W! g: T
/ u6 B8 S% X) Y- m$ l1 a2 K
% L. A' Q2 |: M' _- V“ตี๋น้อย! ฮือออออ” คราวนี้น้ำตาผมทะลักออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก ผมกระโจนจะเปิดประตูรถโดยไม่สนใจแล้วว่ารถจะวิ่งด้วยความเร็วสูงแค่ไหนแต่ก็ถูกรั้งกลับมาด้วยคนตัวโต พยายามดิ้นพร้อมร้องไห้โฮมากขึ้นเรื่อยๆกับภาพผ่านกระจกเบื้องหน้า$ z+ {; t% x/ J/ h% P+ t
\" A, f1 R- u# j1 }1 P1 S
) K& M4 a7 F1 w& g; sมันถูกรถชน มันวิ่งลงมาบนถนนและถูกรถเก๋งชนจนกระเด็นไปอีกทาง ร่างของตี๋น้อยนอนตะแคงราบบนพื้นถนนมันเจ็บ...มันลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใบหน้าที่แนบพื้นคอนกรีตแหงนเงย ดวงตากลมคู่นั้นมองมายังรถคันที่ขับห่างออกมาเรื่อยๆ...คันที่มีผมและใหญ่เจ้านายของมันนั่งอยู่ภายใน...5 l$ x$ V9 E9 W( \' m2 S% R
% g& t; N4 z/ v* {
- y0 q$ e7 ]2 W“ฮืออออ ฮืออออ” มันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ทรุดล้มลงไปเหมือนเดิม ผมเห็น..เห็นเลือดไหลออกจากปาก ผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย...ทำได้แค่เอาสองมือแนบกระจกและร้องไห้...แค่นี้จริงๆที่สามารถทำได้ในเวลานี้
( P) c7 K" G+ x7 ]2 I8 x: B% e6 Q
! d( G; Q' J0 m! o( Q* m. }! u; I# ]2 E: p# f7 R
“ใหญ่...” ผมหันมามองเจ้าของมันอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด เขาหลบตาผมและไม่ได้มองไปที่ร่างของตี๋น้อย จ้องเพียงกระบอกปืนในมือตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่เพราะผมรู้จักเขาดีถึงรู้ว่าเวลานี้เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน- l& H: S8 B9 A' m# O& Y
+ ]7 u0 h( S& l) z
5 M; k. i, a: \9 b4 R
ถ้าเขายังเป็นตี๋ใหญ่ผมมั่นใจว่าเขาจะเข้าไปช่วยมันอย่างไม่ลังเล
" g$ P5 e2 n1 p4 L) X9 V0 B6 E; F% B' a! O$ @
7 o. ]" w/ F% i9 C: X( rแต่นี่เขาคือจิ่นสือที่ต้องห่วงความปลอดภัยของเจ้านายเป็นอย่างแรก
$ R3 I. W4 T. Y0 Y. a2 b2 ~
! D5 l4 s( Q# V9 ]" ]
{$ z4 h0 F: |6 I: X% j“วนรถกลับไป” เสียงนุ่มหวานของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้นผมหันขวับไปมองเขาอย่างมีหวัง / d F) J2 M N( U0 C
1 ?6 R# Z8 E Q/ Z9 Q2 `9 O5 d
) `' O. H' t# W8 N8 y e
“ไม่ได้ครับเราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่าถอยไปหรือยัง” จิ่นตั้งเอ่ยขึ้น$ U" T/ E- h) S* z1 Q) x: b4 q6 D, a
- K; z) R$ T0 O4 t) w; ]- {2 F9 V" r- E! C. K* N$ i
“แต่เสี่ยวสือยิงล้อมันแล้วตามมาไม่ได้หรอก”
% l+ P' j6 S2 {; w/ ?# a8 O
9 L8 j7 b$ V; v3 A, S5 c0 b1 X" @+ d k
“แต่...”" f; e6 C; o0 J! l% ~: B& {2 A, z
- @, x8 I" A- D; `; T" n% e! w: [# \
“นี่คือคำสั่ง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเข้มขึ้นจิ่นตั้งเหลือบมองทางกระจกส่องหลังก่อนเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบกว่าเดิมเช่นกัน' f" C2 u1 u9 A. [9 T. e
7 I/ {8 E/ E/ K0 e8 ?! c9 j/ w# D) e3 f
“ผมรับคำสั่งจากคุณหลงคนเดียวและคุณหลงก็สั่งมาให้ผมดูแลความปลอดภัยของคุณเฟิ่ง เราจะไปลานจอดกันเครื่องบินของตระกูลเฟยมารอรับแล้ว”# C6 J3 b3 ?, b, w
: @7 y0 O: [& c1 m. d; b8 f5 z* n
" q7 f- M; T# ?, a# m. y
น้ำตาผมไหลลงมาอีกรอบคุณเฟยเฟิ่งเพียงเหลือบหางตาไปมองแล้วพูดขึ้นอีก
; d; ] }! K- _+ S0 C+ C2 a( r" J7 @0 x$ o9 B
3 B# u/ h& d e1 V“เสี่ยวสือนายเป็นคนของฉันใช่ไหม”* m) _+ W" m/ `& O/ L! ^0 [0 e
3 Y: ^5 f6 o& x/ k% S$ P/ s* ~( H1 X* U# Y6 r& j
“ครับ”7 b5 m( G( f2 m4 S
: m. s# v: x2 ?; o( x# Y7 D, N: c( p& @7 J+ v
“งั้นฉันขอสั่งให้นายมาขับรถแทนจิ่นตั้งแล้ววนกลับไปรับสัตว์เลี้ยงของนายซะ”: Y% Q8 T8 _3 ^% r
& ~+ z5 W5 g* l" R8 u i8 u+ Y# x
9 h" j9 d3 \1 z* v“ขอบคุณครับคุณเฟิ่ง” ใหญ่จับหมับเข้าที่หลังเสื้อสูทของจิ่นตั้งทันทีเหมือนจะจับเขาออกแล้วตัวเองจะเข้าไปแทนที่ แต่ก่อนจะออกแรงยกจิ่นตั้งก็ว่าเสียงเรียบขึ้น
* G O, j; B; o* J E( r4 v
; @, f. l+ ~# F
3 z2 s1 `: a$ J, `) N“ไม่ต้อง” แล้วเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางเดิมผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปมองใหญ่แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกให้เขายกมือขึ้นลูบศีรษะผมพลางส่งยิ้มบางอย่างดีใจเช่นกันมาให้
1 E+ a! F3 e. y5 D, ]$ g3 G
! R) I; q- ]* _6 t
, f% \$ ~% q$ S1 I' t7 ]$ \พอรถจอดตรงร่างของตี๋น้อยที่ยังนอนอยู่จุดเดิมผมก็จะลงไปแต่ติดที่ใหญ่ให้ผมนั่งรออยู่ในรถและเขาก็เปิดประตูลงไปอุ้มมันขึ้นมา
1 }% t3 d; Y+ M5 Y( ]- g4 P/ v& K4 \) W
, P- i( U3 r* C+ n Bร่างแน่นิ่งถูกส่งขึ้นมาวางบนเบาะหลังบนที่ว่างตรงกลางระหว่างผมกับใหญ่ ขณะที่รถออกวิ่งอีกครั้งแต่ความสนใจผมอยู่กับเจ้าหมาน้อยของผมอย่างเดียว " ~4 h- K& W9 b$ ?* c5 g
1 L: e1 o- e$ v+ M2 h9 C% x( i3 L7 _) W2 K# Q/ r1 ^
ทำไมมันนิ่งอย่างนี้ล่ะ เหมือนไม่หายใจเลย...
( l4 ^& f, j( }2 s& m: @* {+ Q! {3 S
% p) P$ m( I9 l5 l0 zผมค่อยๆยื่นมืออันสั่นเทาไปลูบลำตัวมันเบาๆ
4 v7 r. t" h1 ^7 l/ b7 D. p' _* ]$ I
\( P E& [) ~“ใหญ่...มะมันจะไม่ตายใช่ไหม”% a, E3 f/ p- @( E( F
& S0 r+ t! |, U" J* F
. ?( w4 L) m% C2 S Lใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามผม เขาเพียงแต่จับประคองหัวมันขึ้นมาแล้วเป่าลมเข้าปากสลับกับปั๊มหัวใจให้มัน 6 ?+ a. d. d$ n# E: h
7 d7 d2 n$ J r' Z& |7 v# A: d6 h* [) U/ e; f; i
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจอันสั่นไหวระหว่างที่ใหญ่พยายามช่วยชีวิตมัน ผมก็พูดบอกให้ตี๋น้อยฟื้น ให้ไม่เป็นไร...
4 Q& q) \) C+ l3 I% Q* a' Z7 ^
P; Y6 Z( q* [4 J0 T. P: c- M! i8 S$ Q
“มะมันหายใจแล้ว...ใหญ่...ตี๋น้อยไม่ตายแล้ว...” คราวนี้น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบเมื่อตี๋น้อยที่ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นแต่แผ่นท้องก็กระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง ใหญ่เหยียดตัวขึ้นมองพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก
& g% d3 G* u# U/ A# B) P& K9 j0 g4 K% g8 `
! g; b& {, C5 ]# O+ K
“เก่งมากไอ้ตี๋...”
5 h8 V# A7 m2 j6 _" ~- O
6 V2 r/ {3 i! K( P1 l
* M! ?' W! r) L; n7 v, l( {1 m! }* T- `
- c/ e( i/ f" F
/ T. l( m& V2 Z
; I# r$ G |. ]“เราคงต้องพาคุณเล็กไปฮ่องกงด้วย อยู่ที่นี่คนเดียวจะอันตราย” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมา ตอนนี้เรายืนอยู่บนลานกว้างที่มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่จอดรออยู่อีกมุมหนึ่ง1 m3 W& L, ~' Z6 A3 \2 h
/ J- w! I; L7 y$ y, H/ d' m" j: U' u. m% [% O, p: Q6 G# [
“แต่...”5 C) h9 z+ l, I( u$ B
/ V5 z* U0 v1 f- r! W
5 x$ y" ~: l4 ^9 E
“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวสือ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่หลงให้เอง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมองใหญ่อย่างกังวล ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอให้ผมรออยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก
6 R$ @2 P. ]8 ?; I$ g) ~# q, S% D; p% h E8 r
$ x$ z4 G1 f. D* U( W* I; F
ยิ่งจิ่นตั้งขมวดคิ้วมองผมด้วยความไม่ค่อยชอบใจนั่นอีก...ผมว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
h+ {% u4 x- b, [- n3 |) k9 B# C- ~/ Q- }9 X
4 T+ x6 n. l0 F; W, s* F" M
“และถึงแม้พี่หลงจะไม่ยอม แต่เสี่ยวสือคือคนของฉันเขาไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะขนาดคนของเขาฉันยังว่าอะไรไม่ได้เลย” คุณเฟยเฟิ่งเหลือบตาไปมอง ‘คนของเขา’ ด้วยสายตาประชดประชัน แต่เหมือนคนที่ถูกกล่าวอ้างจะไม่รู้สึกอะไร
5 Y. Z0 I* k3 B" f v5 s6 {, u% [ `& X# h. r
3 g2 J2 t3 x9 K& p8 h/ {. T“ขอบคุณคุณเฟิ่งมากครับ” 6 l& S, C1 N8 `1 B, G2 s/ u9 E
+ y; c; _4 G# z# l6 W: A. b: f
: Y3 w( W; q# b+ A( d& R9 B“เรื่องเล็กน้อยไปเถอะ”. j' t+ b k6 D/ D3 n
s3 p, n! U; L3 M& G! w# V/ ^; U1 V6 \( A/ B* b4 `
แล้วคุณเฟยเฟิ่งก็เดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนโดยมีจิ่นตั้งเดินตามหลังไป ส่วนนายใหญ่หันมาอุ้มเจ้าตี๋น้อยที่ลืมตาแล้วแต่ยังขยับตัวไม่ได้ในรถก่อนจะพาทั้งผมและเจ้าหมาตามขึ้นไปบนเครื่อง8 Q& p' H: H# b' ]9 O2 c% J" `
; J; i* o; V; q9 E3 W9 d
9 d2 M- q) ~: |2 Y2 X% B& m: t“ใหญ่จะไม่โดนว่าใช่ไหมเล็กไปด้วยแบบนี้”
" }& X' ] n* E4 o" N/ `! ^2 U, v* q0 J2 C. A" s3 M
9 D1 P. b: a7 c8 d, Z( B' G“อย่ากังวลไปเลยนะแค่มีคุณผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”% w) Y' `* t- C6 x/ ~: o$ _5 Q
5 z8 }2 d( C. G; ?" X% U, s# T' a9 I& w' q- V" C3 T; }/ ~
ไม่น่าเชื่อว่าบนเครื่องจะมีคุณหมออยู่ด้วย และถึงจะเป็นหมอรักษาคนแต่เขาก็สามารถดูแลเจ้าตี๋น้อยพันแผล ป้อนยา ได้เป็นอย่างดีนั่นทำให้ผมสบายใจว่าตี๋น้อยของผมปลอดภัยไม่เป็นไรแล้ว
" [" }& D; a" ]/ @# N6 m; q
4 Y; m* K5 m" Q
4 t- R* S9 m3 v+ n“นอนพักหน่อยนะ” ใหญ่นั่งลงข้างๆผมหลังจากกลับมาจากคุยกับคุณเฟยเฟิ่งที่เบาะด้านหน้า ) x, u$ W9 k7 v+ V
& g* W4 g. u2 k: [
8 F. a# l, D3 N“ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเล็กใช่ไหม” ผมมองไปยังคุณเฟยเฟิ่งอย่างกังวลตอนนี้ใหญ่เป็นจิ่นสือที่มีหน้าที่ดูแลเจ้านายของตน
3 G6 G& P& n! O% b
+ n6 F7 ]' {5 `! C" r
, S5 C( @% I+ ~) X/ S* ^“คุณเฟิ่งอนุญาตให้ผมมาอยู่กับคุณได้ พักเถอะเดี๋ยวก็จะถึงบ้านผมแล้ว” ผมเอนลงบนเบาะที่ถูกปรับเอน ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมมาบนร่างก่อนที่แขนของอีกฝ่ายจะสอดมารองใต้คอ และมืออีกข้างก็ดึงผมเขามากอดไว้
3 O" S$ R9 X" _/ ?
; T( J o) D+ H5 ]$ w* z, ]4 K) g, M
ผมซุกร่างเข้าหาความอบอุ่น สัมผัสอ่อนโยนที่จรดลงบนศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง
1 e8 q3 c- z9 ]! j S7 [" F6 K1 F) F) F# g
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง...ขอให้เรามีกันอย่างนี้อย่าได้มีอะไรพรากเราสองคนออกจากกันเลย
9 H2 T1 v" g; D6 @. y1 u# @
3 E4 l# Z0 w0 u$ e6 `+ I: O
) e) A4 m# y2 k4 R& n% E/ e$ V L( S- C. s( w
! ]! [8 @& s/ b/ Y! _3 Y- m
4 d4 A1 ?# H3 `6 }' G, pเครื่องบินจอดลงบนลานของตระกูลเฟย...& D% @4 l3 r5 w0 R- y
5 S- R; B+ T7 G! n- y: c
9 |2 a' g/ G+ Zส่วนผม ใหญ่และเจ้าตี๋น้อยถูกนำมาส่งยังตระกูลจิ่น
$ z2 L; I y% ?6 ?5 w
) m' I$ _5 O' [2 R/ y1 ~
4 ?0 d i; q) P8 `1 }ช่างเป็นบ้านที่มีทางลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน จากตัวเมืองที่เป็นที่ตั้งของตระกูลเฟยต้องขับรถเลี้ยวลดคดเคี้ยว เข้าถนนนั้นออกซอกซอยนี้ ผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่าเขาที่ดูไม่รกรังซ้ำยังถูกตกแต่งอย่างดี จนผมมึนงงไปหมดว่าตกลงแล้วเราจะไปบ้านคนหรือสุสานอันไกลโพ้นกันแน่0 l# O. y4 v8 b9 V+ i+ [
: {( H3 ]1 {8 ^4 C# F1 ?% m; }. K
8 o" k# C# x2 eแต่พอผ่านรั้วที่สูงกว่ารั้วบ้านทั่วไปถึงสามเท่าเข้ามายังอาณาเขตภายในผมกลับต้องตื่นตากับภาพเบื้องหน้า1 _1 @* i# N1 `9 H1 Z
. r q( ^+ f; y: C9 {& e, b# `8 y6 i" ^. S# G" B0 B
มันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัง แต่มันคืออาณาจักร& i2 f& A2 ?- h% m* k: _0 ~- g0 }
2 L" l6 N1 k4 k8 O# a0 @/ Y( i$ T. \7 l
ตรงกลางคือสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตโอ่อ่าสวยดั่งปราสาทในเทพนิยาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ ที่ดูเหมือนบ้านพักอาศัยบ้างเหมือนโกดังอะไรสักอย่างบ้าง ปลูกแซมสลับกับต้นไม้...เหมือนไม่ใช่เพื่อความร่มรื่นแต่ปลูกเพื่อแบ่งพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน ยังไม่นับรวมด้านหลังที่ผมมองไม่เห็นแต่คาดว่ามันต้องมีอะไรน่าเหลือเชื่อรออยู่แน่ๆ
1 W& z9 p+ ~2 L: W. g; ^1 f8 d# Q2 F* J t* W$ r) I! L; P: s. K
/ K+ ]! f, o+ n( lพอถูกพาเข้ามาในตัวบ้านก็ต้องฉงนสงสัยยิ่งกว่าเดิม2 J+ a0 F/ A, y$ h
8 L: t7 {5 V+ R
' f. K0 E& j; Z2 z' u3 ?ช่างเป็นบ้านที่แปลกมากจริงๆ
1 N6 p) v/ b4 q0 s9 O' v7 w
" ^5 U1 x2 ^ I' {' |
, F ]3 S( O3 s) bบ้านก็หลังใหญ่โตโออ่าตามสไตล์คนตระกูลใหญ่มีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองตามที่กล่าวไว้
; N7 V! J) P& { P ?
/ ]7 A+ [2 y" ~2 y( u
# f2 U9 B/ ]+ X4 b3 @) ~ที่น่าแปลกใจคือคนในบ้านต่างหาก
6 Q7 T# w2 n1 z8 W4 L0 c2 Y/ u \5 Y! Q" f; F4 s
$ i( q, S6 F* ?* j* [9 f
ทำไมกัน??...ลูกชายที่หายออกไปจากบ้านถึงห้าเดือน ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรกลับมาบ้านถึงไม่มีใครดีใจเลย คุณจิ่นตั้งก็ดูเฉยชาอย่างที่ผมนึกไปเองว่าเขาคงเป็นคนหน้าตายแสดงออกไม่เก่งอย่างนั้นเอง แต่กับพ่อแม่คงต้องมีท่าทีดีใจบ้างไม่ใช่หรือ??2 z c! E* D' I' L
; g, ?2 y6 }! p( j
5 [5 S# ]+ L% f5 t1 O$ \) E uทำไมถึงทำท่าทีเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเล่า พอใหญ่หรือจิ่นสือลูกชายของพวกเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้ที่ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนกันโค้งคำนับทำความเคารพ% o) t v) n/ U2 n1 e2 A+ u
& K7 D! Z9 W4 x# t& e, r% D( q6 c
( X/ Q6 x( X# i3 cส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่เพียงหันมามองและเอ่ยบอกให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีความห่วงใยอาทรในดวงตาหรือแม้แต่รอยยิ้มดีใจ2 x( \% a1 }/ e5 F/ V
1 |2 X( Y o- q( S3 j. D& {1 Z! V
1 V! }9 S2 m, ^+ M# Qทำไมกัน??9 x: s" w4 I) w
# X; `6 w; E& u) Y1 H& ^' A
" n6 V; j8 n1 R: @6 Dหรือเพราะเป็นบุคคลตระกูลสูงเลยต้องสงวนท่าทีเอาไว้??( H) V3 Y" a: D1 `7 c3 Z3 a$ s' ]
* } F0 M0 [' G* X3 \7 P
) D: r! m, D1 iแต่มันก็ไม่ต้องขนาดนี้หรือเปล่า??
; T; y: f' Z4 l* O* c
2 ?7 e/ k" l4 \/ G. z3 @. {
" U7 \! o/ o( w9 w% Q" p: N0 w# {$ q0 o- k5 i$ _
. _& _# K2 |( `4 P/ M, zปัง
/ o% C: c* n* o% I8 X( b- P3 u2 J, I& o8 r! J2 }; D# y
" ?1 |' e3 Y7 a" o0 Yเมื่อเข้ามาในห้องและประตูถูกปิดลงผมก็แหงนหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามใหญ่เพียงยิ้มมุมปากและลูบศีรษะอย่างเบามือ0 a% @2 |# \. P
4 c- y2 T% o. o9 F4 w, T
3 n% Z9 K" q7 T/ J9 K4 t2 G“อย่างเป็นกังวลเลยที่นี่ก็แบบนี้แหละ คุณอาจจะอึดอัด”9 g) r: X1 }0 ?" Y: m% @2 m) v
& S( j! H7 \& i5 S$ g: c
% s, ^% G o4 V+ F& y+ q“ไม่เลย ถ้าใหญ่อยู่ได้ เล็กก็อยู่ได้สบาย” ผมพูดให้เขาวางใจ ผมไม่ได้อึดอัดใจเรื่องที่ใหญ่พูดถึงเลยสักนิด ผมก็แค่สงสัย...แต่ก็นั่นแหละอยู่ๆไปเดี๋ยวผมก็รู้เอง เรื่องที่ผมต้องทำต่อไปและทำเดี๋ยวนี้คือเคลียร์กับคนที่เมืองไทยต่างหาก: Q$ O2 o% A1 H; a' s' P+ m
( m* t5 K) T7 Y% r, x* z* Q! l# K% I8 ^- j9 T/ F S8 X& Y2 i5 \# Y1 J
“ใหญ่ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม”
. h9 O4 z2 T/ I4 p* s$ M" R& E, Q" H. W2 a2 J$ X) M9 q
0 W" f9 r0 ]7 p* kเขาพยักหน้าก่อนจูงมือผมมายังโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง
1 o, t2 I5 B, U. \/ b# _0 i# n% G% Z- Y; q/ J# D
3 ]8 B( M y* n7 ?เฮ้อ...คงต้องให้ไอ้ปอนด์ช่วยโกหกคนทางบ้านให้ก่อนล่ะนะผมยังไม่พร้อมที่จะบอก; H0 O( |% e/ O
( w7 R8 ]0 m6 o; ^8 e4 c9 ?* M1 h4 p: J7 g0 J
แต่ผมจะบอกแน่ๆ4 O" t( f( H, i, Z8 W- F7 Y; k" g+ O
" D, s7 U2 l M6 v- B9 q/ Uขอโทษนะครับพ่อแม่พี่เมตรพี่ไมล์...แล้วเล็กจะกลับไปรับโทษในเร็วๆนี้นะ
. U' ^" j3 h; Z# m |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-22 15:30:09
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-22 16:49:10
โพสต์ 2020-4-22 17:00:37
โพสต์ 2020-4-22 20:53:33
อาจเป็นเจ้าชายมากกว่า คนคุ้มกัน นะ 555 
โพสต์ 2020-4-22 22:05:26
