|
เร่ร่อน17.2
$ P5 U0 O g8 t0 D9 d( ^$ c# C/ c" ?' k- s& V0 M7 c0 o+ V3 i- B+ K
1 k3 u3 S" v, O; K( w
q. n( j5 M0 N2 L) ?
สุดท้ายสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้...ใหญ่ต้องกลับไป กลับฮ่องกง กลับไปเป็นจิ่นสือ...กลับไปดำเนินชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาสักที
9 \0 c! U3 Q3 l/ w! D! f6 x3 @1 c* v/ Z6 ^
. T0 k' q# ?: [‘ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...ผมก็คือนายตี๋ใหญ่ของคุณเล็กเสมอ’
) d. H' C! M8 Y5 X" F
) N3 J; }; Q6 L: _" h0 Y9 n
( H7 A% Q$ F+ b8 A7 g1 aถึงใหญ่จะพูดอย่างนั้น และผมก็พยายามปลอบใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ดีว่า...เขาไม่มีทางเป็นนายตี๋ใหญ่ของผมได้เหมือนเก่า...
4 r" k! ~ {; i: Q+ s/ y+ I0 N1 M+ ]( A* I6 U* a# {) n/ I" `
4 p( a ] A; o) k. N# Iนายตี๋ใหญ่..ชายเร่ร่อนที่ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัวแต่เนื้อแท้ข้างในกลับเป็นคนดี5 S0 T. y1 V/ u
T& F$ H* J8 y' A3 o* Y
' f c% p% f6 Dนายตี๋ใหญ่...เจ้าของเจ้าตี๋น้อยที่ขยันดุสุนัขตัวโตซะเหลือเกินแต่ก็หัดมันจนเป็นสุนัขที่ฉลาดและน่ารักมากเช่นกัน6 k8 S7 E# I) u) s
- I( P# V y/ n6 ~3 s
) h. H. F8 b2 ?# K& _นายตี๋ใหญ่...เจ้าของร้านกินเส้นอันเลื่องชื่อ จากนี้คงต้องปิดร้านลงทั้งที่ยังไม่ได้ขยายร้านตามที่คาดหวังไว้ ซ้ำยังต้องปิดถาวรเลยด้วยซ้ำ3 X" ^+ \& G; [7 S# N# z+ @* U. n& p
* @- X! c5 d1 [ b0 L
+ d2 ?* p! K/ ^8 O9 D8 fนายตี๋ใหญ่...ใหญ่...ของผม
$ H2 C$ ?+ o! k( @6 O) p2 B7 y# ]3 m2 E ?
+ ]% P$ g3 J# Y& u- C. L% Uจากนี้คงมีแต่คุณจิ่นสือ บอดี้การ์ดคนสำคัญของตระกูลเฟยคนสนิทของคุณเฟยเฟิ่ง อาจารย์ผู้นำด้านการสอนศิลปะการต่อสู้ให้บอดี้การ์ดรุ่นต่อไป, v9 Z4 Q5 g6 e0 a4 V
+ }5 ~2 p* V* w" {1 A( f* j
0 M& k- i$ l* W% @6 R; |0 pคิดแล้วช่างน่าขันสิ้นดี...นายตี๋ใหญ่ไม่มีอะไรสู้คุณจิ่นสือได้เลย...) P% M+ ?- M D( I' k8 `1 U- g
* G' E" m. p9 E }1 M% _- b7 c* H: Z* b3 ?
กำหนดการกลับฮ่องกงคือนับจากนี้อีกสามวัน...มันช่างน้อยนิดเสียจริง& B. u, @9 B2 @/ M1 I6 O
. S u: o: d. R. p3 q5 R( s
! C. ]- V- m# h$ s1 J, W5 Cหรือถึงจะให้เป็นสามสัปดาห์ สามเดือน สามปีมันก็ยังน้อยอยู่ดีสำหรับผม สำหรับเวลาของเรา6 r; z* N" Y# [: {, ~0 H
, C! C# {6 O9 U8 Q8 J H! r
% f/ ]& H; G& Z! A. Z+ Q“ใหญ่ตกลงวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
L: Q' C5 v1 W: w% c3 a& P8 ]$ X
/ ?. J6 U. S/ Y, k( @) F3 `/ L: t1 n; d
เราสองคนที่เปลือยเปล่านอนกอดกันโดยที่ร่างกายส่วนบนของผมขึ้นไปเกยบนอกของเขาหลังจากผ่านกิจกรรมร่วมรักกันเสร็จสิ้น มันเต็มไปด้วยความวาบหวามเสียวซ่านเช่นเดิม แต่จะต่างตรงความอิ่มสุขที่เคยเปี่ยมล้นจนเต็มตื้นบัดนี้มันมีความขมปร่าปะปนเข้ามา& O6 i: y" e5 W3 _ g& \8 ]5 H' v
+ \% Q4 e u3 a- N& C: p* [; \! o; h1 q
และเมื่อลมหายใจหอบเมื่อห้านาทีก่อนค่อยๆกลับมาปกติผมก็เอ่ยถามอีกฝ่าย ถึงจะพอรู้เรื่องมาจากคุณเฟยเฟิ่งบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้จากปากของใหญ่...อยากฟังเสียงทุ้มต่ำนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง/ M7 J& E7 u8 H6 }
5 s& s$ _! A& ]: @
+ g0 I) Z# G( P4 d5 c8 s7 c" ?จุ๊บ" b9 m( F- U1 p
. }3 `% G4 S* Z. N0 G$ K+ k# N, R! J
2 |1 y- F$ ~. R& t0 N5 t9 f/ Oใหญ่ก้มลงจูบศีรษะผมก่อนจะค่อยๆเอ่ยเล่าสู่กันฟัง K$ D! t9 j( L/ a: v5 V& r
& c2 C1 J8 m ~
' t, S- y4 Q8 R3 ?8 z' W7 U“ระหว่างที่รอเครื่องบินของตระกูลเฟยมารับหลังจากงานประมูลเพชรสิ้นสุดลง ไม่รู้ศัตรูฝ่ายไหนลอบเล่นงานเรา มันเล็งยิงเข้าที่ศีรษะของคุณเฟยหลงแต่โชคดีที่ฝีมือมันห่วยเลยพลาดเป้า เราจึงรีบพาคุณเฟยหลงขึ้นรถ จิ่นตั้งเป็นคนขับรถพาคุณหลงหนีไป ส่วนผมนำคนที่เหลือยิงสกัดเราจัดการมันได้ทั้งหมด แต่ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น...” ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาราวปลอบประโลมไม่ให้ผมรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ฟังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นเบาลงได้เลย ใหญ่คงรู้...ว่าคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆอย่างผมเมื่อมาฟังเรื่องราวนองเลือดคงรู้สึกไม่ดี5 \* K3 k: @9 u" L1 F0 z* Y% T7 V# r: h3 {3 z
( _' U, P% R9 r }9 M+ a8 ~: q i) y& @" d' I$ U' r
และใช่...ผมกำลังรู้สึกไม่ดี
0 }- \7 p: H+ U; W6 R4 z$ ^, `- h: I b8 E
' O/ a: H& \5 |: i2 vผมกำลังจะปล่อยให้ใหญ่ของผมกลับไปทำร้ายคนอีกหรือ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไม่ใช่หรือจะเที่ยวฆ่าฟันกันตามใจชอบได้อย่างไรกัน5 u* e5 L* R% }4 o
2 C6 U0 W2 f* V
; N4 g; }1 V) A! ^' ~“มันวางระเบิดไว้ใต้ท้องรถด้วย...”
% L8 Z% ]4 x# Q4 ]4 A/ A- G9 t8 j
. `9 J7 \: f* F& D* |/ G. `- K/ l
& W1 @$ ^7 D$ }: L1 C“ระเบิดเหรอ...ทะทำไมถึง...”
5 W5 K! o3 j: m$ c6 \ O7 `
. e5 k0 J9 q# T0 _
4 p% b9 R6 t% g7 j, U4 F% h“ผมถึงบอกว่ามันเป็นโลกที่คุณไม่มีความสุขกับมันได้หรอก” ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังสั่นจนผมรู้สึกได้“คืน: s! m) }1 A: S |7 A( ~- k
- G+ D- n1 V# |# n/ v8 u5 aก่อนงานประมูลเพชรคุณหลงหนีออกไปเที่ยวโดยออกคำสั่งไม่ให้พวกเราตามไปพวกมันที่ซุ่มตามอยู่คงอาศัยโอกาสนี้ติดตั้งระเบิดไว้”7 w) t$ t1 {( g3 t8 u
2 J$ y" Z$ Z7 \. D& K* _0 ^
7 B G G$ n/ d4 C# {5 c
ฟังดูโหดร้ายกันจัง...
, ?0 U- W7 m, b1 h& b, u
0 ^( K8 Q( r: b% h
* p1 W. k6 U& ]9 y* A6 k0 k“จิ่นตั้งที่อยู่รถคันเดียวกับคุณหลงบอกผมผ่านเครื่องมือสื่อสารของเรา จะจอดก็ไม่ได้เพราะมีรถอีกคันที่ดักซุ่มรออยู่อีกทางขับตามอยู่ แต่จะยังอยู่บนรถก็ไม่ได้อีก สุดท้าย...” เสียงทุ้มหยุดชะงักไปชั่วครู่เหมือนเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง : j0 G/ e% u6 T4 r. t1 A
: A- V+ _1 Q! k( v/ H/ O' a2 x* G4 F/ s6 w, W9 y3 R" U' C0 a
ผมไล้ปลายนิ้วลูบแผงอกสีแทนเบาๆก่อนเงยหน้าสบตาเอาคางวางบนอก“แต่ใหญ่ไม่อยากเล่า ไม่เป็นไรนะ”0 q) U0 P, M3 u' }- N: k
, A' O) [8 ^" w. w% b' L4 v6 ]
1 W+ P1 M' I3 Q( T: o& m9 b* Eใหญ่ส่ายศีรษะก่อนยิ้มบางให้
7 J: i+ D" m; S6 h! {: U A8 X
) I6 F, i5 Q, I6 N9 G; G: i, O2 O& l
“...สุดท้าย จิ่นตั้งจึงตัดสินใจให้คุณหลงเป็นคนขับแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปเพื่อปลดระเบิด” ผมเงียบต่างจากจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงขึ้น เหมือนในหนังฝรั่งที่ผมเคยดูเลยแต่เรื่องจริงมันคงไม่สนุกเหมือนในหนังแน่ ต้องปลดระเบิดทั้งที่รถยังวิ่งด้วยความเร็วสูงระวังลูกกระสุนจากผู้ไล่ล่า ซ้ำยังต้องปกป้องนายเหนือหัว
1 L6 O+ X. L2 S3 F H) W2 d! d$ e f9 k8 I- S0 t4 ?! B& V, _5 ^
+ w; H: S$ X; V% V6 {6 f5 Mนี่หรือชีวิตที่ดีกว่าที่คุณเฟยเฟิ่งพูดถึง
) W4 K. J! d* ^
( U& [4 T# [/ r. b! v/ d3 ]. B$ h0 o; U: W, I; l9 r
“ผมที่ขับรถตามไปจนทันเห็น...จิ่นตั้งโผล่ตัวออกมานอกรถเพื่อปลดระเบิดมีเพียงขาที่เกี่ยวภายในตัวรถเอาไว้ และ...ปืน RPG ที่เล็งมาจากอีกมุมหนึ่งของถนน ตอนนั้นแผนการในสมองผมรวนไปหมดมันอยู่ไกลเกินกว่าที่ผมจะยิงสกัด ผมทำได้แค่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วที่สุดเพื่อช่วยคุณหลงออกมาจากรถคันนั้นให้ได้ ในหัวผมมีเพียงต้องช่วยคุณหลง แต่ในจังหวะจ่อท้ายรถและกำลังจะขับขึ้นไปตีคู่คุณหลงก็เหลือบไปเห็นRPG ที่กำลังจะพุ่งมา คุณหลงปล่อยพวงมาลัยรถและพุ่งเข้าไปดึงร่างจิ่นตั้งเข้ามาและกอดไว้ทั้งตัวก่อนจะเปิดประตูกระโดดลงไปอีกทาง ผมไม่มีทางเลือกต้องขับรถพุ่งไปรับลูกปืนเอาไว้แทนก่อนมันจะพุ่งโดนร่างทั้งสองคน”
$ Z" d! ?$ i+ m( u s( x1 V; ]5 C
5 d6 S; T- \/ z3 f, ^; E! o( l$ T& z1 o: x5 s
“แล้วนายก็ลอยตกลงมาในน้ำเหรอ”. f p; y. W {
7 L, T* {1 M1 p+ Q+ v% O- b, E! v+ ^( D7 O! @ v: c, Q# j. | q6 O- h
“เรียกว่าลงมาทั้งคนทั้งรถไฟลุกท่วมเลยล่ะ”
7 @, S7 {! c" N$ e( ]# g" T
6 ~3 ~" E' F% }7 X9 U; R+ \. f; y, z8 G4 ~7 E- N- t D$ V4 q
“แล้วต่อจากนั้น”4 {3 e4 h( g8 b: \
% S) a4 M! Z+ F4 F: t
( y8 G K+ t) M! O3 M! E“ผมจำไม่ได้แล้ว”
* J6 [1 w9 e1 [9 z w1 R* @: x. ~( B% H; n2 E% [9 y9 L
* f3 F3 [' a$ K+ P. C& p
แล้วความเงียบก็ปกคุลมทั่วห้องอีกครั้งเหมือนต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
" M# i$ K; j0 ^7 \3 h, V( Y4 h) _$ X& T8 [' ^% j
, i' k7 m5 S1 u1 Eสำหรับผมที่ใหญ่รอดชีวิตมาได้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก ถึงจะไม่รู้เรื่องปืน RPG มากแต่ก็รู้ว่ามันสามารถระเบิดรถได้ทั้งคัน แต่ใหญ่ที่อยู่ในรถกลับรอดมาได้!! ไม่รู้เป็นเพราะบุญเก่าหรือร่างกายกระดูกเหล็กกันแน่- i, L Y3 x+ g. Y7 A
" J3 Y" K0 ~6 j# k& D0 }" B
- x2 B3 D3 R6 Y
แล้วผมต้องขอบใจไอ้ RPG ใช่ไหมที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ==
- h" k y' N6 V' Q9 d4 e" a7 s7 y6 l. Y# H* ~0 n9 m; W$ X
7 i) j' }( I- E9 K- t
“ใหญ่...เล็กสงสัย”
+ C# ]# X4 K4 T, ?& Z/ u
t8 X8 t& G+ D: w& I- F2 v6 W& W7 n7 u
“ครับ”
9 L3 _9 v: G1 ~4 i8 k! R& D% O9 ~) u8 E# m4 X9 Y: i/ B5 F
! E2 P2 G; X8 x. Zผมเสหลบสายตาก่อนเอียงเบี่ยงใบหน้าลงมาซบอกแกร่งดังเดิมเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนถาม “ทำไมในเวลานั้นถึง...คิดแต่จะช่วยคุณเฟยหลงล่ะ”5 O1 x: J6 ~4 _: B8 F p( V& [
9 ^# D4 P: m. V, a; N+ I( Z
: Q5 a4 Y' K9 n2 f* F5 Y0 K
เพราะถ้าเป็นผมต่อให้ใจดีกับคนอื่นไปทั่วยังไงแต่ถ้าอยู่ในเวลาเป็นตายแบบนั้นผมคงนึกถึง‘พี่น้อง’ ตัวเองเป็นอันดับแรก
) n5 S! {0 F) ?" V3 E! A# G' ]0 R0 F/ D/ c; h& p
& T" I! h% p% t% N
ใหญ่เงียบร่างกายที่ผมเกยอยู่เกร็งขึ้นอย่างรู้สึกได้
! J; V7 h. Z# Q9 N
: h4 c# S& ^% r) i9 |: Z& o6 T' O6 ~2 C5 i
“คุณเล็ก พวกผมน่ะ...” ใหญ่คลายกอดออกก่อนประคองผมให้ลงมานอนเคียงข้างพลางดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมกายให้ จรดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ แต่พวกเราถูกฝึกมาเพื่อจงรักภักดีไม่ใช่...รัก”
6 d" B0 w; |% j& ~- U: g! B: G, H% t X
4 u) a T. J3 s; qมันเป็นประโยคบอกเล่าที่บีบหัวใจผมเหลือเกิน4 e. |- }" `5 _6 ]
1 _7 n1 {8 v& T: W' V! T
5 c8 L: }2 a9 H% ^4 h0 l) Zเพื่อคนในตระกูลเฟยแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองหรือคนในครอบครัวก็ต้องมองข้ามไปอย่างนั้นหรือ
* _. A' T5 n8 y' u$ b$ u# Y: y
8 b, C/ n7 G/ a7 u* p, j% e
: T% O! |8 L* U Fใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่าตรงไหนกัน...
# [ v& m4 T6 G. z8 g. N2 U# W
0 r8 U! S, f. s* n
6 r" Q/ y- h4 G) w6 T2 H“ผิดหวังในตัวผมไหม”
K; O! V3 {+ U" q7 @! s2 f5 k. B- D; b/ Y1 l7 C) I
Z" N; h. V9 }+ K$ U# Bผมส่ายหน้าทันทีพลางยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายที่นอนตะแคงกอดอยู่เคียงข้าง
, R, B, r! |. `$ f! _
/ H) a. |! s7 m* `% Y: J" y2 K8 j6 e( \8 m
“สงสารมากกว่า”
. ~+ u* p( m# d9 l& G/ M
1 W) \. g5 W; D# ~5 O$ p9 q A% d" I, ]& @7 @5 Y1 H& G
“คุณเล็ก...”/ g; \. e' p, {5 D1 n
- K. v! I. w" Q& m7 N/ c8 P8 H7 _1 t0 k6 }+ e/ m3 p1 w7 L4 V5 _
“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสืออย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึกเพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้”
2 N! @8 P! ^( k" Y5 G( X( N8 `' ^' [; Z( k1 T# F
4 ]# i, n5 K+ f; [' w: p“...” 8 H4 ~0 U5 B+ g
! q( F9 `5 d Y1 y. T7 _
' e3 U( W# b+ [$ J. U4 d“รับปากสิ”8 v/ R+ L K; r0 _# c9 r
# K" x: C! |, [5 d3 T! g, \
& @8 f8 a( H+ J) D+ y“...” ใหญ่ยังเงียบผมจึงมองเขาด้วยแววตาร้องขอ เขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด ผมยิ้มกว้าง, B" z( R/ {7 t7 r. @
0 A& {/ e. d) ^: e
' Q! P* i, ]+ O9 r4 M- `! l0 l: J; l3 F' g2 m9 z
0 I: B) `% N/ r# `5 r
ผมยืนมองรถเข็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบทั้งคันด้วยแววตาสั่นไหว โต๊ะเหล็กและเก้าอี้ถูกเก็บพับซ้อนกันไว้พร้อมล่ามด้วยโซ่อีกทีหนึ่ง ตลอดระยะเวลาที่ทำการเก็บข้าวของเพื่อปิดร้านเป็นการถาวรกันนั้นมีลูกค้าขาประจำแวะเวียนมาถามถึงสาเหตุ ซึ่งผมกับใหญ่ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากบอกไปว่า...มีธุระ2 B# _2 f& ^, m/ a! n& W
) X9 ` I! n, v. ]4 N1 ^; @! D3 s( [, [
ซึ่งทุกคนต่างทำหน้าเสียดายและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...รอร้านกินเส้นกลับมาเปิดกิจการอีกครั้ง
5 E# n2 m6 j7 h, b+ p3 k, B5 q8 K& A2 O
1 e9 d+ g0 V+ c0 }$ ] F* W
“กลับเถอะคุณเล็ก” ใหญ่กุมมือผมไว้ก่อนพาเดินกลับมายังรถเพื่อกลับคอนโคไปเตรียมเก็บข้าวของในการเดินทางกลับฮ่องกงในวันพรุ่งนี้
2 g0 p3 `0 {4 y' i; c M8 L9 M; p7 E& {: h+ L {3 t
/ Y0 ^* {; D9 Q. t5 Q
ผมหันหลังกลับไปมองร้านอีกครั้งจบลงแล้วสินะทุกอย่างที่ร่วมทำกันมา. Y' b5 P2 d' K3 g1 Z3 P% c% k
% K/ B- u8 l8 y
5 |( b+ L# C: y. }6 M* d
% z9 w2 x5 E1 t+ D+ W' E( M, m( B
; f2 W: J5 e- ^9 Q* I' W7 Vพอกลับมาถึงห้องผมก็ช่วยใหญ่เก็บของที่ไม่มีอะไรมากมาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอากลับไปเนื่องจากจิ่นสือคงใส่เสื้อกล้ามกางเกงยีนตัดขารองเท้าแตะไม่ได้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆที่นู่นก็มีไว้ให้เสร็จสรรพ เรียกได้ว่าของที่เก็บมีแค่หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขาในคราแรก- Q, t" w- {* t2 x
$ Y. k* _0 h9 C. h
: }; S0 K: o$ e4 H8 R4 C
แต่ที่อ้างว่าเก็บของก็คงเพียงเพื่อต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น" i1 j$ y1 c* [4 c5 ~5 f
+ C q% ^! c: i; R
* ?+ l& f# [/ Q4 W" W! f2 \ผมไปกับเขาไม่ได้ ผมเข้าใจ
* Q( a. Z" h/ A3 d0 s" X R2 L8 H# {, n( j8 v
: [, P# d# U: c1 G
‘คุณเล็กเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับมารับคุณนะ’# H( }6 I0 z! f% e" j+ e
0 I2 v' |# Z: r
7 q% `1 E6 |5 m1 Y9 J
‘ขอไปด้วยไม่ได้เหรอเล็กเป็นห่วง แล้วเราก็ค่อยกลับมาพร้อมกัน’
. W; U c, A$ K+ X2 t7 A1 \+ |3 }3 @( s: Z
8 B: H+ d$ @( k$ ]
‘คุณไปไม่ได้และผมก็กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ผมจะกลับมา ขอคุณเล็กกับครอบครัวของคุณรับคุณไปอยู่ด้วยกัน’5 m: Z! p7 `, z# `" w; C: O2 P
! L1 c/ G# S) r1 @8 D; {
; ], Y1 m) Q8 @+ a‘ก็ได้แต่ต้องกลับมานะ แล้วห้ามขาดการติดต่อด้วย’# _8 b2 j! K u( G
: P3 |3 i" J I& x
/ ?. L& z# X, y$ P% i# g% _2 [‘ครับ’
% W. D: v3 [( y0 l& T9 _7 u3 _$ `; \2 c! l" u; ^
7 q4 p4 s( \0 w' Z: F1 L
แม้ผมจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมของอีกฝ่ายแต่ผมจะเชื่อใจเขา ผมต้องเชื่อมั่นในรักของเรา
1 F, c" A& T; M. j2 {2 E
; t( g. |$ O! h/ M
, w7 U( n. D2 Z; p! F$ D“ใหญ่พรุ่งนี้คุณเฟยเฟิ่งจะมารับกี่โมงเหรอ”( _6 w6 ~4 \: \" @2 j) i( v
1 K7 h$ R$ ?5 U# a8 O$ i
# J- _- l7 B, W8 w“สิบโมงด้านล่างคอนโด”
6 f# z& U$ _1 p3 I; a3 U6 ?8 i0 D, r C
% e! N$ @1 H* M) g$ h' P E$ U
“อืม”
, O% o( I! @) Q* o( F* O, \1 U u& u# `7 A& K0 |
$ q, U' e+ E" Bผมพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเหงาหงอยที่ปิดไม่มิด แล้วใหญ่ก็คงสังเกตเห็นจึงเดินเข้ามารวบร่างผมเข้าไปกอด “อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่สบายใจนะ”* \( k# o6 i! z
& d9 R9 l4 @- h8 z
+ A* S$ b6 [. @8 o* r" J“ขอโทษ...”9 I, P1 \( h, G! z& l: ]) ]2 ]
/ l6 z- `) Q# j# M) i
! r" {3 S6 I& M) ?$ P“โฮ่ง” แล้วเสียงของตัวขัดจังหวะก็ดังขึ้นแต่ก็ช่วยให้ใจผมอุ่นขึ้นมากเช่นกัน$ S0 r) P# N+ u: Z( k n |
4 x3 h5 E f% U. P. f# A, x3 n# S/ X8 a- W( k+ m/ P+ R
ผมผละออกจากอ้อมกอดของนายหมาตูบลงไปลูบหัวของเจ้าหมาตากลม
$ b1 Y/ @% e8 b7 A' y1 J. @& @0 j" l" b/ }& x7 d: D" P$ W0 j8 R
; r: I' c- L7 ?( c" h9 V7 \6 ^ t
อย่างน้อยผมก็ยังมีตี๋น้อยอยู่ด้วยนี่เนอะเราจะรอวันที่เขากลับมาด้วยกันนะ
: J) G! o' D: I3 V
+ x) M* u0 @1 T& b# K! R0 S
& `) W, P O/ h2 b
& C( w3 F; |' L' t" R8 l+ P2 x# F& }3 q+ n: C2 t1 m) Z7 a) ~6 {
7 x: w% m/ A/ {& z; M8 ]( R, C6 I, {. u' N8 \ }
ปัง! ปัง! ปัง!" V F8 G! Z- f- B6 ^6 x
. V" \$ ], Z# N6 G9 P) a
" ~5 L7 [4 W' E* X6 H) {
ลูกปืนสาดกระสุนเข้ามาในจังหวะที่ศีรษะผมถูกกดให้ก้มลงและถูกกระชากจนลอยหวือเข้าไปในรถ. {% L3 C k: _; a
7 j! \- a( {7 S- R) `) \% m/ Z0 I5 L+ E
บรืนนนนนน
6 M" b: [4 }1 l0 q, a- S# K$ m+ y F
/ z2 F9 W1 O! ^8 w, i u a; m3 }; k0 {! D3 Z: z
จากนั้นรถก็ถูกขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของจิ่นตั้ง ผมที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หายได้แต่ซุกตัวลงในอ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่น ร่างกายสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบกับโครงเหล็กของรถ
. H% `. X- D4 h5 y6 n
9 y; A, z2 t/ L7 T7 _) E
2 a/ J1 _, p9 L! G, ^, o0 D8 lปัง ปัง
% M. d. ^1 m+ _4 g% s. {* @7 m! I8 M3 B
0 N, ^; D- f) j6 x$ t; N {4 W+ J
เคร้ง เคร้ง( `' T; A+ [" l
& |! `; ~! t4 H* j& W% H4 e% p$ j
# w' {( H) ?3 X" y4 X. b, y1 s% B“ขอปืน!!” เสียงคำรามลั่นของเจ้าของอ้อมกอดก่อนปืนสีดำขลับจะถูกโยนส่งมาจากด้านหน้า ใหญ่ตวัดมือรับอย่างชำนาญก่อนลดกระจกลง กดร่างผมให้ลงไปหมอบบนพื้นด้านล่างเบาะ ก่อนยื่นตัวออกไปสาดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามบ้าง
- ?- X0 b3 @2 {$ [2 j
~5 ?" @; |" l# ^2 K5 ]# h
6 i w8 l8 A1 u+ ]- w: uปัง ปัง ปัง
7 ?$ p* W M" m4 R% z" [ {* A" _+ m& E- B8 R _
6 i# t5 g9 X) o7 i! o
“อารักขาคุณเฟิ่งก่อน!!” ในจังหวะที่ใหญ่เอาตัวเข้ามาในรถเพื่อเปลี่ยนปลอกกระสุน ร่างกายกำยำของเขาก้มลงต่ำเพื่อบดบังร่างผมเอาไว้ เสียงตะโกนของคนขับรถเร็วท้านรกก็ดังขึ้น สองมือที่จัดการกับปืนในมือชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินก่อนตวัดสายตาไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งก้มศีรษะลงต่ำอยู่อีกฝั่งประตูของเบาะด้านหลัง( A8 k1 I* a. G# Q' b. q, L
( y* r! E3 Z) p8 x- s" R
3 \5 X/ V) i8 O, A, l7 p# y8 [
และวินาทีต่อมาใหญ่ก็เอื้อมจับร่างของคุณเฟิ่งเหวี่ยงไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับ“ก้มลงคุณเฟิ่ง!! กระจกกันกระสุนคุณจะปลอดภัย!!”% J, Z& ], Z. y4 C( b" x; P
?1 _6 @* K$ U
6 y$ K9 r2 t0 g$ C' {“ไม่! จิ่นสือ!คันนี้ไม่กันกระสุน!!”
/ O% J8 e6 O' T! b
% ?6 [" g6 C1 |, ^( L+ [& Z% F
& U0 K9 y% ]# s7 [“ชิบ!! คุณเฟิ่ง!! ก้ม! ก้ม!” ใหญ่ตะโกนสวนบอกร่างขาวด้านหน้าพร้อมทั้งกดศีรษะของผมให้ต่ำลงอีก ก่อนที่ใหญ่จะยืนตัวไปนอกรถเพื่อยิงสกัดไม่ให้อีกฝ่ายยิงกระจกหรือล้อได้ โดยมีจิ่นตั้งที่ขับรถฉวัดเฉวียนซ้ายขวาไปมาช่วยอีกทางหนึ่ง" M) {" G9 m6 R% q: O) b1 c8 W0 s2 }4 h
3 d/ @% V- P, J* `9 ]! o8 L0 a
# m9 L+ ?, ?! Y# ^- `เอี๊ยดดดดดด
" f+ h. ~* F1 G" _' ^) c8 M* ]% y ?+ B2 ~, E2 z# a- I
1 J3 g |+ n' I- ^% t0 o2 o6 D9 W
เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนพร้อมกับตัวรถที่เอียงขึ้นจนมีเพียงสองล้อหน้าหลังของด้านซ้ายที่สัมผัสกับพื้นผิวส่วนตัวรถอีกด้านกลับลอยขึ้น ยามที่คุณจิ่นสือหักพวงมาลัยกะทันหันเข้าซอยก่อนจะกระแทกลงกลับมาวิ่งสี่ล้ออีกครั้ง
1 K7 H# s0 I( a9 _/ m$ `! P" H* X% s- N& ]/ ?
& A* {& ]) L; |+ l2 z6 a1 ~; ?+ T% Uช่างน่ากลัวจริงๆ
6 i$ N: @) i2 y) M
4 n1 B% A1 Q9 o+ c) `0 W2 k6 ?, A% O7 B2 x" `8 K
“บ้าเอ๊ย! ไอ้ตี๋หลบ!” เสียงใหญ่ตะโกนลั่นพร้อมเสียงปืนที่หยุดลง ผาพาร่างตัวเองจากพื้นด้านล่างขึ้นไปบนเบาะและมองไปทางกระจกด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ใหญ่เรียก , \) G. A5 E! h+ S$ Y
" ]7 |. x2 m, N, {
; f" h6 E& f/ J( E# x“คุณเล็ก!หมอบลงไป!”: Q* T+ T' Q" M9 G+ @0 s" g
& p$ R- ~/ f1 V
0 z, W( o: N0 Y8 kไม่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ตี๋น้อย...เจ้าตี๋น้อยของเรากำลังวิ่งตามมา
7 x$ w/ q8 c; l- u; |0 b2 U* _3 R; Q; S
: U: w' Q6 U0 K1 {7 mภาพตรงหน้าผมคือ...บนถนนมีรถกระบะสีบรอนด์กำลังขับตามเรามาโดยกระบะด้านหลังมีชายฉกรรจ์สามคนเล็งปืนยิงโจมตีรถของเรา ในขณะที่เยื้องไปทางขวาบนฟุตปาธเจ้าสี่ขาหน้าแต้มกำลังวิ่งอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน สายตามันมองมาทางนี้พร้อมกับสี่ขาที่วิ่ง วิ่งและวิ่ง ตามเจ้าของของมัน หูทั้งสองข้างลู่ไปตามลม และเสียงเห่าที่แว่วดังเข้ามาในรถสลับกับเสียงหอบบอกให้รู้ว่ามันวิ่งตามเรามาตั้งแต่ต้น. O- U3 H: v$ c
3 D2 E) N: B( w# z& ]
1 Q# `2 o' |9 ?1 I) W' Q4 }* q e8 m
ผมพาเจ้าตี๋น้อยมาส่งใหญ่ขึ้นรถของคุณเฟยเฟิ่ง แต่เพราะเสียงปืนทำให้ใหญ่ดันผมเข้ามาในรถคนเดียว...ผมไม่คิดว่ามันจะตามมา ไม่คิดว่าตัวเองจะลืมเจ้าหมาน้อย...; r& \8 i# R1 `# l, }+ W7 L9 M
. w7 w$ z$ A3 y- r: L
6 c+ O% |- ]/ o
“ฮึก ตี๋น้อยตี๋น้อย” ผมส่งเสียงเรียกออกไปพลางสะอื้น สองมือลูบกระจกตรงตำแหน่งเดียวกับที่เห็นร่างเจ้าตี๋น้อยอย่างสงสาร “ใหญ่...ทำไงดี ช่วยมันด้วย”
1 p& X$ j2 U: v7 C/ N; }: z4 q* e
* m. P( P% ?: ^" g' s) Y# Z2 ^3 O: Q
' L7 _. G+ |& Wปัง
" t: V7 s+ D0 h/ M+ f. k- b Z
# S9 b9 P9 o* G. \* i, @7 ^/ z) r3 f& f. U' z7 E
เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ผมเบิกตาโพลง รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเพื่อปัดความพร่าเลือนออกไป ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่ใหญ่เพียงยิงผู้ชายหนึ่งในสามของฝ่ายตรงข้ามที่จ่อปืนเล็งมายังตี๋น้อย L7 L9 B- b, @) ~, b; N: Y
4 [( Q6 v; Z# M C% \
5 R7 W9 B6 y) b! Y3 h4 m: iปัง ปัง
' s1 u# R8 t0 ?( s
& g) V! s; ?( y
9 s/ L+ y5 c8 G8 C# }, j5 lและสองนัดต่อมาที่ปล่อยออกจากรังปืนใหญ่ก็สามารถยิงล้อรถของอีกฝ่ายได้จนรถที่ขับตามเสียหลักลงสู่ข้างทาง
. f" s' C8 t0 @) y7 \" G, t! b0 { k
) w6 I+ t e( @) b ]4 \5 X. M
“คะคุณจิ่นตั้งครับ ชะช่วยจอดรถได้ไหม รับตี๋น้อยก่อน...รับมันก่อนมันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปร้องขอคนที่ยังเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าเดิม( `3 x7 {/ R$ z {' }
8 g! S4 K/ E- e; B8 }
& a7 E G: I) g% e* A“ไม่ได้” เสียงทุ้มต่ำเรียบตอบกลับมาทันที
- j5 c# h! V( ` S7 Y' E$ d/ I, E0 H; \4 l1 W1 S/ K; y" j9 J4 i
( N, S# _: f2 V% q
“คะคุณเฟยเฟิ่ง...” ผมหันไปอ้อนวอนอีกคนที่น่าจะช่วยผมได้มันวิ่งไม่ไหวแล้ว...ลิ้นสีแดงห้อยออกมาจากปากบอกว่ามันเหนื่อยมาก..., s4 F9 s8 C1 P) |' W Q1 B* }; b
( C8 S+ j, G0 A; f
' ^3 B8 F% c" n: h/ R8 p7 H“จิ่นสือ จัดการคนของนายให้เงียบเดี๋ยวนี้!” จิ่นตั้งคำรามลั่นรถ ผมหันไปมองคนตัวโตด้านข้างที่สอดตัวเข้ามาในรถแล้วและกำลังเติมกระสุนผ่านม่านน้ำตา ใหญ่บอกเขาสิ ขอร้องเจ้านายใหญ่ที...ฮึก ทำไมหลบตาอย่างนั้นล่ะ...ใหญ่ไม่รักมันแล้วเหรอ...0 V) ~& T2 X: T1 {5 c
. l w$ x- Q( v: P, \- l$ C
" d5 [, l" |4 E' [& zปึก!- |' p. h- ]" G/ L/ I8 Z
0 q' _8 C4 K7 A& [1 d' `8 } V
P+ |) b! M4 ?7 { P' r$ l2 Fเอ๋ง!
" e$ s0 T) s( y/ a5 N [7 t: u9 T6 `2 X3 ~
; ?& z- \" ~) i6 w) a' d6 ~
“ตี๋น้อย! ฮือออออ” คราวนี้น้ำตาผมทะลักออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก ผมกระโจนจะเปิดประตูรถโดยไม่สนใจแล้วว่ารถจะวิ่งด้วยความเร็วสูงแค่ไหนแต่ก็ถูกรั้งกลับมาด้วยคนตัวโต พยายามดิ้นพร้อมร้องไห้โฮมากขึ้นเรื่อยๆกับภาพผ่านกระจกเบื้องหน้า
, X8 g* b1 Z: ^# i9 \/ J# Y7 w* I! y0 ^! t
) h3 }% i% D% I7 n
มันถูกรถชน มันวิ่งลงมาบนถนนและถูกรถเก๋งชนจนกระเด็นไปอีกทาง ร่างของตี๋น้อยนอนตะแคงราบบนพื้นถนนมันเจ็บ...มันลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใบหน้าที่แนบพื้นคอนกรีตแหงนเงย ดวงตากลมคู่นั้นมองมายังรถคันที่ขับห่างออกมาเรื่อยๆ...คันที่มีผมและใหญ่เจ้านายของมันนั่งอยู่ภายใน...% ~9 U* y5 R; _& M
7 S6 U* P0 x/ D$ |, A3 L5 N! R ~. n
, ^1 v* `$ R: `! m2 a: {“ฮืออออ ฮืออออ” มันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ทรุดล้มลงไปเหมือนเดิม ผมเห็น..เห็นเลือดไหลออกจากปาก ผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย...ทำได้แค่เอาสองมือแนบกระจกและร้องไห้...แค่นี้จริงๆที่สามารถทำได้ในเวลานี้
9 _6 c4 i: D! ?+ g% q7 ?) j% V: ^
1 X5 }: H" T5 g6 [5 I* k1 `, {“ใหญ่...” ผมหันมามองเจ้าของมันอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด เขาหลบตาผมและไม่ได้มองไปที่ร่างของตี๋น้อย จ้องเพียงกระบอกปืนในมือตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่เพราะผมรู้จักเขาดีถึงรู้ว่าเวลานี้เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
( g+ n! |5 D9 p+ Q8 |. a4 Y5 A, k1 K" F( E* k0 x
$ v7 w9 B$ E: i: v8 _
ถ้าเขายังเป็นตี๋ใหญ่ผมมั่นใจว่าเขาจะเข้าไปช่วยมันอย่างไม่ลังเล
% o- M, u* [; c, q: `4 k% w7 Q1 r* ?( a0 _ a! P8 @* l
6 p4 _- N( E s9 W1 Uแต่นี่เขาคือจิ่นสือที่ต้องห่วงความปลอดภัยของเจ้านายเป็นอย่างแรก
6 V& I; `4 {2 |' ?$ S s: n! i% _1 y& l3 _0 p/ P( u
; v- b; f: w7 o
“วนรถกลับไป” เสียงนุ่มหวานของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้นผมหันขวับไปมองเขาอย่างมีหวัง # V( C6 U( @' F. m
% C# Z) n4 |2 l7 _6 U4 ~# W" l4 O# j- O; K( Y" J
“ไม่ได้ครับเราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่าถอยไปหรือยัง” จิ่นตั้งเอ่ยขึ้น4 c l2 G+ `: f2 V" e$ D
( w* z% z# l8 S v2 S i8 [8 w$ M3 g4 Y" y
“แต่เสี่ยวสือยิงล้อมันแล้วตามมาไม่ได้หรอก”
, o2 z0 b( ?, n! e* ]. q2 @' J( Z e6 F1 p' ]
- ?, j1 {: A4 U! N8 F) O7 H+ t
“แต่...”( R# J- D1 o5 V& q" k
# K& A+ S& f! [+ g, _
2 m: B! i% o1 O5 l# ]
“นี่คือคำสั่ง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเข้มขึ้นจิ่นตั้งเหลือบมองทางกระจกส่องหลังก่อนเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบกว่าเดิมเช่นกัน9 B. E4 E8 c( o0 v1 \; Z
" \6 n8 E7 T2 d% y# T# q L- x B+ R" q
“ผมรับคำสั่งจากคุณหลงคนเดียวและคุณหลงก็สั่งมาให้ผมดูแลความปลอดภัยของคุณเฟิ่ง เราจะไปลานจอดกันเครื่องบินของตระกูลเฟยมารอรับแล้ว”
9 }! ?' }3 R# T9 h4 K' e) i" m( _$ l1 K4 Q) G/ q0 c8 F" @* n
, G2 n. z" a, tน้ำตาผมไหลลงมาอีกรอบคุณเฟยเฟิ่งเพียงเหลือบหางตาไปมองแล้วพูดขึ้นอีก
" F: B4 |# o. \) M% }1 p% x" C
8 A8 ^% a5 {9 h2 K
$ W4 \: u: Z% p- K9 D1 _7 C. v“เสี่ยวสือนายเป็นคนของฉันใช่ไหม”
3 E8 ?4 c" r; b9 O* l4 ?, @ J$ V6 N* m* V0 i. T3 k
2 }& u) W* I7 e
“ครับ”
! t% U! ?) h. J( S' x' Q. Y8 U. m- a3 P8 @
& Z7 x8 ]. o/ s6 E" Y6 ~“งั้นฉันขอสั่งให้นายมาขับรถแทนจิ่นตั้งแล้ววนกลับไปรับสัตว์เลี้ยงของนายซะ”# u5 x8 I' g6 W: l3 p
" J5 O8 J& ^8 [3 C3 k6 Z
5 @, M+ o# a$ |1 `4 I“ขอบคุณครับคุณเฟิ่ง” ใหญ่จับหมับเข้าที่หลังเสื้อสูทของจิ่นตั้งทันทีเหมือนจะจับเขาออกแล้วตัวเองจะเข้าไปแทนที่ แต่ก่อนจะออกแรงยกจิ่นตั้งก็ว่าเสียงเรียบขึ้น
+ a3 M F- E) J* w. h0 N9 N7 R5 C0 c2 B
3 O( a$ x# `' M: h8 C' ^4 a( x0 c" x' n) m“ไม่ต้อง” แล้วเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางเดิมผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปมองใหญ่แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกให้เขายกมือขึ้นลูบศีรษะผมพลางส่งยิ้มบางอย่างดีใจเช่นกันมาให้! v" w) |- y: z3 B2 Z8 X
% B+ J7 P0 c8 w) j
+ z L& _' T0 ^พอรถจอดตรงร่างของตี๋น้อยที่ยังนอนอยู่จุดเดิมผมก็จะลงไปแต่ติดที่ใหญ่ให้ผมนั่งรออยู่ในรถและเขาก็เปิดประตูลงไปอุ้มมันขึ้นมา6 `+ f' E/ C& L8 G) m4 D, j
! d5 U4 T* ~3 T7 j1 c; `
: W* L7 N; G6 O. L+ H! mร่างแน่นิ่งถูกส่งขึ้นมาวางบนเบาะหลังบนที่ว่างตรงกลางระหว่างผมกับใหญ่ ขณะที่รถออกวิ่งอีกครั้งแต่ความสนใจผมอยู่กับเจ้าหมาน้อยของผมอย่างเดียว " h, |! }8 W6 A3 j, S
: c4 W: n+ a8 i: p D: G* t5 h) x. F; p6 S" `9 N( A
ทำไมมันนิ่งอย่างนี้ล่ะ เหมือนไม่หายใจเลย...
* u5 g9 a8 }8 A b1 J& S N7 X7 |+ _5 L
. Q) y6 s5 _5 {2 [& o% r8 yผมค่อยๆยื่นมืออันสั่นเทาไปลูบลำตัวมันเบาๆ
* ?! [! A/ w) U2 K" U U5 H
" Q1 Y# @. g4 b! l6 u) R
( l/ v4 G$ r. F% m" k* C$ I" U- w“ใหญ่...มะมันจะไม่ตายใช่ไหม”
3 s K7 q u4 V! C3 r5 Z+ b' F5 `( d
9 f/ _6 [# ~+ U) B; `+ q! m1 @
ใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามผม เขาเพียงแต่จับประคองหัวมันขึ้นมาแล้วเป่าลมเข้าปากสลับกับปั๊มหัวใจให้มัน
. q- _- I. V) E" f, ?# i; z0 }; ], [6 d1 ^- M
1 e, H4 p: r; W5 W2 g5 ]
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจอันสั่นไหวระหว่างที่ใหญ่พยายามช่วยชีวิตมัน ผมก็พูดบอกให้ตี๋น้อยฟื้น ให้ไม่เป็นไร...
' F. T. J! O) U1 }
5 [* t6 \) M! b- h/ R: G( R
2 @! L( H( t; H- _- ?7 [( @6 x“มะมันหายใจแล้ว...ใหญ่...ตี๋น้อยไม่ตายแล้ว...” คราวนี้น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบเมื่อตี๋น้อยที่ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นแต่แผ่นท้องก็กระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง ใหญ่เหยียดตัวขึ้นมองพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก6 K6 O0 z$ ]) p8 d* i h! p
# u) N n. T' c
: o8 w, q5 N) u% [“เก่งมากไอ้ตี๋...”) p( I% y3 L, n7 \+ X
e! }1 B& ^6 D5 C
4 j- d. w3 U T' H9 l
2 u- i I, N. d! _8 n, k
3 T8 \# @2 @- I( J$ d/ V9 E
; o* D" M( ^- `) z7 F$ \6 ?% \" S- j# L$ d) y4 I2 z1 E8 G' |
“เราคงต้องพาคุณเล็กไปฮ่องกงด้วย อยู่ที่นี่คนเดียวจะอันตราย” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมา ตอนนี้เรายืนอยู่บนลานกว้างที่มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่จอดรออยู่อีกมุมหนึ่ง4 Y6 T0 H' {6 I
9 F) S, p3 ~6 l1 K* S4 c
7 x8 T4 L# L0 p1 E8 b“แต่...”- g l! @9 S; N0 |: W
* r; o) _; t, t% d) J% [! Y
+ d9 t# V, ?8 r7 @" A“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวสือ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่หลงให้เอง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมองใหญ่อย่างกังวล ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอให้ผมรออยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก
9 @& T' G0 h/ @+ t8 d. A+ |4 o$ l2 j6 P$ A0 K, G+ C6 b( e8 o
1 V! v; ?0 K7 I) I8 t$ q9 d2 aยิ่งจิ่นตั้งขมวดคิ้วมองผมด้วยความไม่ค่อยชอบใจนั่นอีก...ผมว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
& t. e* j. Z/ ]' F
; W4 R& O+ G9 `# y5 g; Z* c. e9 C# a& ^1 R
“และถึงแม้พี่หลงจะไม่ยอม แต่เสี่ยวสือคือคนของฉันเขาไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะขนาดคนของเขาฉันยังว่าอะไรไม่ได้เลย” คุณเฟยเฟิ่งเหลือบตาไปมอง ‘คนของเขา’ ด้วยสายตาประชดประชัน แต่เหมือนคนที่ถูกกล่าวอ้างจะไม่รู้สึกอะไร
' t& @0 t& R0 u/ `7 s; Z/ z7 d
, ]* y; {# q% L" H) V) u! C7 b8 o1 f& K) o+ R3 W: [$ _
“ขอบคุณคุณเฟิ่งมากครับ”
! m( e; }: h" b0 C" @; v9 O: b! M
1 |: c6 e5 d( _' j t. a8 u* t3 J“เรื่องเล็กน้อยไปเถอะ”2 x n8 @2 z* p% Q" Q. S( |6 n
t5 n# U3 A8 O. U7 M/ K
7 s( P) j8 s2 E/ o% y/ k
แล้วคุณเฟยเฟิ่งก็เดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนโดยมีจิ่นตั้งเดินตามหลังไป ส่วนนายใหญ่หันมาอุ้มเจ้าตี๋น้อยที่ลืมตาแล้วแต่ยังขยับตัวไม่ได้ในรถก่อนจะพาทั้งผมและเจ้าหมาตามขึ้นไปบนเครื่อง7 g" Z* J- R9 g% b3 u& G# W
- a; [$ g) t; L4 `
3 |, J8 c. \" l, Q0 d$ j- z, i9 u: h: x“ใหญ่จะไม่โดนว่าใช่ไหมเล็กไปด้วยแบบนี้”+ }: |# B6 I8 `) p& x
( O6 V/ C1 T/ _; K/ F/ b+ P. l" a5 K# D% R$ P5 _
“อย่ากังวลไปเลยนะแค่มีคุณผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”
- i4 y* i$ ]' c- g4 e: Y+ q% u& B/ }$ v: q# E. L+ e* ~8 ?$ s% i6 ?4 k
" j; L8 |9 v! U: Yไม่น่าเชื่อว่าบนเครื่องจะมีคุณหมออยู่ด้วย และถึงจะเป็นหมอรักษาคนแต่เขาก็สามารถดูแลเจ้าตี๋น้อยพันแผล ป้อนยา ได้เป็นอย่างดีนั่นทำให้ผมสบายใจว่าตี๋น้อยของผมปลอดภัยไม่เป็นไรแล้ว# j* |, E/ k9 k' _9 L2 O) k/ @1 g; j7 u
2 j3 v2 n( E0 K
4 M0 h! ]# E* V0 u“นอนพักหน่อยนะ” ใหญ่นั่งลงข้างๆผมหลังจากกลับมาจากคุยกับคุณเฟยเฟิ่งที่เบาะด้านหน้า . W2 _9 I, [" n5 @6 @4 S, t
$ e9 f! i! ]6 N. p1 t: J/ e1 b( d
; f& \9 h+ L. w# R4 K8 Q; E“ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเล็กใช่ไหม” ผมมองไปยังคุณเฟยเฟิ่งอย่างกังวลตอนนี้ใหญ่เป็นจิ่นสือที่มีหน้าที่ดูแลเจ้านายของตน
* ]+ N9 Y- W0 @9 N3 T* U" @( c
7 T* @" C& z! U0 {
5 h9 s( W1 v5 r' p4 \% R“คุณเฟิ่งอนุญาตให้ผมมาอยู่กับคุณได้ พักเถอะเดี๋ยวก็จะถึงบ้านผมแล้ว” ผมเอนลงบนเบาะที่ถูกปรับเอน ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมมาบนร่างก่อนที่แขนของอีกฝ่ายจะสอดมารองใต้คอ และมืออีกข้างก็ดึงผมเขามากอดไว้
: R& d4 S6 b5 Z/ D) G, [
* Q/ F7 B4 G. B/ L u5 E7 v8 w/ Y- Z8 F |: p) R! K
ผมซุกร่างเข้าหาความอบอุ่น สัมผัสอ่อนโยนที่จรดลงบนศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง
6 L* p, Q; q: S6 M
3 y+ F3 ~6 P( k5 N7 aขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง...ขอให้เรามีกันอย่างนี้อย่าได้มีอะไรพรากเราสองคนออกจากกันเลย
/ E6 i! v' L0 E O* z- s
" d, R! X5 d! e$ d- d1 y5 u; q
% \/ F: J) C, M% K D; }7 W& }! W+ H9 K' o. x( V
4 u! c* T/ O L) l
7 b& F! |4 o4 N* o4 [5 X" G. Vเครื่องบินจอดลงบนลานของตระกูลเฟย...
- E9 ?* N$ d& r6 k/ z* L
& |9 N) b1 @% q8 D
1 i" H+ F* H& I, O2 I* E& c; {ส่วนผม ใหญ่และเจ้าตี๋น้อยถูกนำมาส่งยังตระกูลจิ่น, U8 R$ J" R7 d+ I
. E9 @9 E( ?7 B9 j& t- f+ c7 B
8 S% q4 z7 }# p! ?% Uช่างเป็นบ้านที่มีทางลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน จากตัวเมืองที่เป็นที่ตั้งของตระกูลเฟยต้องขับรถเลี้ยวลดคดเคี้ยว เข้าถนนนั้นออกซอกซอยนี้ ผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่าเขาที่ดูไม่รกรังซ้ำยังถูกตกแต่งอย่างดี จนผมมึนงงไปหมดว่าตกลงแล้วเราจะไปบ้านคนหรือสุสานอันไกลโพ้นกันแน่1 \1 M% t4 U. O \9 L) q9 O [: H* z
0 e6 ^# @7 d( M
) c1 m* ?& T9 j0 L# J2 U, B4 C( i
แต่พอผ่านรั้วที่สูงกว่ารั้วบ้านทั่วไปถึงสามเท่าเข้ามายังอาณาเขตภายในผมกลับต้องตื่นตากับภาพเบื้องหน้า/ `# r( m; N# s8 j
( I7 N2 l" R* [4 v+ O5 f; E' B* X0 i. L1 e
มันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัง แต่มันคืออาณาจักร
2 E$ a; o" n$ `1 h& I/ `2 O% G/ a3 p, z' r; ` r
. b& c* C9 b5 B/ Z
ตรงกลางคือสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตโอ่อ่าสวยดั่งปราสาทในเทพนิยาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ ที่ดูเหมือนบ้านพักอาศัยบ้างเหมือนโกดังอะไรสักอย่างบ้าง ปลูกแซมสลับกับต้นไม้...เหมือนไม่ใช่เพื่อความร่มรื่นแต่ปลูกเพื่อแบ่งพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน ยังไม่นับรวมด้านหลังที่ผมมองไม่เห็นแต่คาดว่ามันต้องมีอะไรน่าเหลือเชื่อรออยู่แน่ๆ
5 X9 X2 ?5 ~1 R. q2 N/ A
7 A+ A: _2 C1 j' H
2 P% ^0 Y2 ?5 V/ J' e6 Pพอถูกพาเข้ามาในตัวบ้านก็ต้องฉงนสงสัยยิ่งกว่าเดิม4 k' ]! C/ _: W H( P4 V j+ s, ^
: T+ O9 R$ R) e# u8 B) h
5 z8 x2 Y4 ?: `% Q0 C4 Cช่างเป็นบ้านที่แปลกมากจริงๆ
3 t+ T/ h: |) q. ?( z1 {9 `3 s3 @! |9 s: {! U
, ] q3 _. z8 l& Y* Oบ้านก็หลังใหญ่โตโออ่าตามสไตล์คนตระกูลใหญ่มีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองตามที่กล่าวไว้
' a* o- k6 V7 ^' Z6 M( d* r0 M% n
+ D) ]& B. z/ J z- O. t/ Q" Y4 a
ที่น่าแปลกใจคือคนในบ้านต่างหาก
0 M3 M% f9 }2 K* _( z( e
. ~1 P) L8 t! o9 _4 h H }1 j6 [5 J: Y& }* l
ทำไมกัน??...ลูกชายที่หายออกไปจากบ้านถึงห้าเดือน ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรกลับมาบ้านถึงไม่มีใครดีใจเลย คุณจิ่นตั้งก็ดูเฉยชาอย่างที่ผมนึกไปเองว่าเขาคงเป็นคนหน้าตายแสดงออกไม่เก่งอย่างนั้นเอง แต่กับพ่อแม่คงต้องมีท่าทีดีใจบ้างไม่ใช่หรือ??
/ P0 \2 Q! ~: U. d) A- i
+ Y2 z* \9 f% |; C0 m3 U' C$ f
! l G6 A) ?9 G3 {6 G6 m9 B% xทำไมถึงทำท่าทีเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเล่า พอใหญ่หรือจิ่นสือลูกชายของพวกเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้ที่ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนกันโค้งคำนับทำความเคารพ% g' s5 p* o1 V8 v3 |" B6 n! }
; E n6 h1 k; H* z) o
9 O+ f: \+ r Y' Kส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่เพียงหันมามองและเอ่ยบอกให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีความห่วงใยอาทรในดวงตาหรือแม้แต่รอยยิ้มดีใจ
2 Z$ A( |( K ~: L( }$ l% f+ B6 P1 D* q% s
3 o0 U5 |, z% H$ k9 b2 @& v% mทำไมกัน??1 B& P4 b+ b, r9 r" L
7 p% y) m* w6 \7 B/ H1 [
5 k! Q8 k1 S. X" t
หรือเพราะเป็นบุคคลตระกูลสูงเลยต้องสงวนท่าทีเอาไว้??. B+ ?& {6 q. O2 ^6 b' h% h+ N9 H
; {* s7 K6 @3 N
* D& e: c$ m' q' p, Y+ p; d4 Iแต่มันก็ไม่ต้องขนาดนี้หรือเปล่า??5 ^0 w# L9 V, t& m+ Q* q% h. f$ [
, Y! f* L& e( B' F
) `* k5 P$ f8 t7 L! w
$ m8 E' W+ H) P( F; t
5 {" n, t9 k2 q/ I0 t W( c7 G5 V: f
ปัง; \8 ]# x) M8 _5 @/ G
5 G0 @' J+ k! |3 m1 R) T# A5 J, D& `: S/ y4 R$ D3 X
เมื่อเข้ามาในห้องและประตูถูกปิดลงผมก็แหงนหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามใหญ่เพียงยิ้มมุมปากและลูบศีรษะอย่างเบามือ
; @0 X+ K! Y) n9 v S' x; }1 D1 M2 z. U. ^% V
6 M* S. V1 z1 V8 d" [
“อย่างเป็นกังวลเลยที่นี่ก็แบบนี้แหละ คุณอาจจะอึดอัด”
: e9 e# S+ ^9 q' ^) E8 d
" z6 B0 b. a8 J' j
0 q7 V; L( o, u- Y: `/ a“ไม่เลย ถ้าใหญ่อยู่ได้ เล็กก็อยู่ได้สบาย” ผมพูดให้เขาวางใจ ผมไม่ได้อึดอัดใจเรื่องที่ใหญ่พูดถึงเลยสักนิด ผมก็แค่สงสัย...แต่ก็นั่นแหละอยู่ๆไปเดี๋ยวผมก็รู้เอง เรื่องที่ผมต้องทำต่อไปและทำเดี๋ยวนี้คือเคลียร์กับคนที่เมืองไทยต่างหาก, m9 Z: M, ]! n% s6 `
$ ^0 e7 G8 [0 A* I
& q' T9 Z. V+ Q* c. o3 k
“ใหญ่ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม”
: I8 n9 }0 Y# q# P" _1 [. ~* X
4 o) ] g8 u" t0 O6 E$ @* x- f; Q9 t- f
เขาพยักหน้าก่อนจูงมือผมมายังโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง ) ^, n4 M$ _' y# v: _, I! p
3 @: b8 ^6 T1 e+ F& m* ?
, g4 }7 m' o3 W' O' N
เฮ้อ...คงต้องให้ไอ้ปอนด์ช่วยโกหกคนทางบ้านให้ก่อนล่ะนะผมยังไม่พร้อมที่จะบอก
* n: _! k8 N" J- d" }" C9 k$ k
7 h# G9 n- \1 S. Y7 x
6 b+ Y' F b; ^, p3 V8 gแต่ผมจะบอกแน่ๆ: c& G$ U6 C4 r. C& }# M6 I3 N
8 j' D& _8 ~ `9 j
ขอโทษนะครับพ่อแม่พี่เมตรพี่ไมล์...แล้วเล็กจะกลับไปรับโทษในเร็วๆนี้นะ 0 h/ D2 ^: S- C, V) q5 v
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-22 15:30:09
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-22 16:49:10
โพสต์ 2020-4-22 17:00:37
โพสต์ 2020-4-22 20:53:33
อาจเป็นเจ้าชายมากกว่า คนคุ้มกัน นะ 555 
โพสต์ 2020-4-22 22:05:26
