รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด10 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน10

/ D8 i$ I5 m% y+ s2 K# P


8 A: K/ k& N; I; v. m4 jสองสัปดาห์แล้วสินะ
; L0 O& v. C: l1 L& T% Q
/ S7 v0 V" g; ^1 I# F2 Q
! A0 N5 X/ f9 Q/ F& ]1 \8 iในห้องสี่เหลี่ยมขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรที่มีผมเพียงคนเดียวอาศัยอยู่
1 I- q, j1 A$ N: y2 V: H' x6 ^

เหมือนสองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ที่มีคนร่วมอาศัยเป็นเพียงความฝัน...ฝันที่ดีและอบอุ่นมากๆ
8 |: d" M3 }, t2 e: }" w

8 O& d; u$ v$ W* P  I+ f- vแต่มันไม่ใช่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะหลอกตัวเองไปเพื่ออะไรเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของใหญ่ยังวางอยู่ที่เดิมมุมเดิม แม้แต่สมุดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ก็ยังวางสอดไว้ใต้เสื้อผ้าในกล่องพลาสติกเช่นกัน ผมคิดว่าเขาจะกลับมาเอาเพราะมันเป็นสิ่งของที่ติดตัวเขามา แต่ก็ไม่ เหมือนเขาไม่ได้ลืมแต่จงใจทิ้งไว้


- s% w% E; t4 W# `+ f8 ]ส่วนผม...ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดังเดิม ตื่นเช้า ไปทำงาน ทานข้าวเที่ยงกับคุณพชร ทานข้าวเย็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโด ดูหนังแผ่นเข้านอน และก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานอีกชีวิตดำเนินวนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดีใจเศร้าใจ หรือตื่นเต้น เหมือนกราฟเส้นตรงที่ไม่มีขึ้นหรือลง

- }/ ^; ?$ \& n% m! R
ส่วน ‘ใหญ่’ ผมยังคงคิดถึงเขาเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนเก่าแล้วก็ตาม
" M3 y: Y- `+ I, i3 X

โซฟา...ที่เคยเป็นที่หลับนอนของเขา บัดนี้กลิ่นกายที่ผมเคยใช้เป็นเครื่องบรรเทาความคิดถึงได้จางหายไป แต่ถึงกระนั้นบางคืนผมก็ยังชอบนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวหนาซุกหน้าแนบความอุ่นนุ่มของหมอนอิง
5 P) p/ d* e2 A4 J1 M+ ]6 l

! m1 `8 o" Q- f% C! s' b6 B' Cชีวิตเราต้องดำเนินไป ถึงภายนอกผมอาจดูไม่เป็นไรแต่ในใจผมยังมี ‘ใหญ่’ อยู่เท่าเดิม
6 @  f& B* h4 a& t
% g0 @8 R6 e4 X' s0 d, X
แม้ไม่ได้ฟูมฟายหรือวนเวียนคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาแต่ในยามเผลอเขาก็จะแทรกแซงเข้ามาในความคิดทุกครั้งไป ให้ผมรู้ว่า...ยังรักเขา...

* y; Y* O$ {  ~
ก๊อก ก๊อก
3 m+ N5 T, _+ I% s

3 ~/ f4 I3 B3 Y" x! N! g: E% V: {ผมเงยหน้าขึ้นจากงานไล่มองจากมือไต่ขึ้นไปยังเรียวแขนเพื่อมองคนที่กำลังเคาะโต๊ะเรียกผมอยู่
; @  j, O# Y/ Q  f! `

9 l) i0 a( t2 Zไอ้ปอนด์...ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงมีอะไร
4 K0 A$ Y  e; h4 L+ W# k2 J! L

) H+ V7 p+ k& |& ?: {“เที่ยงนี้มึงไปกับหัวหน้าป่ะ” ผมพยักหน้าหน่ายๆเมื่อคิดว่าคุณพชรไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

* c& |( ]. ~( \* Q; d
& B" V; r/ }" s- Z! Q5 c2 t“กูไปด้วยได้มะ”

# k# B3 T4 g$ I# k( I
“ไปทำไม”
! i5 X) V* l: q4 O
( {% y5 [0 P/ }/ q' Z$ Y, f7 V8 ?
( ^2 o# K8 U, V“ฮั่นแน่! มึงชอบหัวหน้าแล้วใช่ป่ะถึงพูดแบบไม่อยากให้กูไปด้วย” คือ...ผมสื่ออะไรผิดหรือเปล่ามันถึงได้พูดแบบนี้พลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ผมว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นเลยนะ


“เปล่าคิดไกลไปละ”
  E$ y, [- i" l' A# I+ x" D

2 c8 u- e5 }8 P! M& @5 N& N5 k0 B: h“อ้าว” จากที่ยิ้มๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีทำให้ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้


; z: }/ o5 k8 V5 V“มึงอยากให้กูชอบเขาหรอเมื่อก่อนเห็นช่วยกันเขาออก”
- L9 o/ o6 `; k8 e
2 [' R9 n0 g8 U+ V8 h0 c8 E4 Y
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้จักนิสัยใจคอนี่โว้ยกลัวจะมาหลอกมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจว่าเขาชอบมึงจริงๆ นิสัยก็โอเคหน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป๊ะคนสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมขนาดนี้กูต้องเชียร์อยู่แล้ว ดีกว่าไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นไหนๆ” ประโยคสุดท้ายมันพูดเหยียดเสียงเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ผมได้ยินชัดเจน
! p' U8 i/ l6 x  i* U! }
" Y" E7 q8 [/ L4 i: h
+ |) A( m1 ~- d; zใช่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะผ่านสายตามันไปได้

( r1 k; a5 P3 I/ v- ^! b
" u7 P) o$ }+ i5 A# Sผมจ้องตามันนิ่งทันทีไอ้ปอนด์หน้าเจื่อนไปเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ผมชิงตัดหน้ามันซะก่อน
/ L' I) h1 g. n9 w. u3 U- r3 ?, e

. r. |7 s; I" \7 b6 {/ |& F“ใหญ่มีดีกว่าสิ่งฉาบฉวยภายนอกที่มึงมอง ถ้าเลิกอคติแล้วมึงจะเห็น” ผมเลื่อนเก้าอี้ออกไกลโต๊ะให้ตัวเองลุกขึ้นได้และเดินหนีออกไปในห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน ผมท้าวมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะชงกาแฟ อีกข้างลูบใบหน้าที่แสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน

! \3 J3 _* J' ?1 n
ไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ผมคิดถึงใหญ่เวลาทำงานทั้งที่ผมสามารถจัดการตัวเองได้แล้วเชียว

, _0 H; [9 _/ P7 p0 z) t8 m7 ^
2 r* S4 c& C/ ?) Z( G6 X“คุณเล็กครับ” ผมไม่ได้หันไปมอง แค่ฟังน้ำเสียงก็พอรู้ว่าใครและผมยังไม่อยากจะสนทนากับเขาในตอนนี้ “เที่ยงแล้วเรา...”


“ครับผมปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวตามออกไปครับ”
, B5 ~; H/ |/ r' ^: `' H. o
( g. I4 D( z9 A9 d! r
" E/ F1 d! l1 G& C! W“เป็นอะไรมากมั้ยขอผมดูหน่อย”


* u9 C8 f& w% E“ไม่ๆไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทานยาเสร็จแล้วจะตามไป” ผมยังยืนยันคำเดิม


* a+ |; r1 A8 R7 O“งั้นก็ได้ครับผมรอที่รถนะ”
- A- ]" z8 w/ B

; ]0 G6 {3 `) i0 n2 K“ครับ”
9 g, d' S$ |$ A: A4 j

ตลอดบทสนทนาผมยังหันหลังคุยกับเขาเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่เสียมารยาทพอควรแต่ผมยังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ผมนึกโกรธคุณพชรที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้ใหญ่โดนดูถูก มันงี่เง่ามากจริงๆ
1 e/ R; f9 Y) u5 g' |/ I7 W" l. w

ผมเป่าลมออกทางปากเพื่อช่วยปรับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติ

  h3 T0 P( ]. N1 U. x
" C# M; A3 l5 D& G! {3 T$ C8 \ติ๊ดๆ


จังหวะที่ผมจับลูกบิดประตูห้องพักผ่อนเพื่อเปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เลขเก้าตัวขึ้นต้นด้วย 056 เป็นรหัสประจำจังหวัดนครสวรรค์ ผมขมวดคิ้วส่วนมากเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วยเลขนี้จะเป็นเบอร์ของออฟฟิศโทรมา ซึ่งไม่ใช่แน่นอนเพราะตอนนี้ผมก็อยู่ออฟฟิศ
8 _0 j9 |1 L; ~
7 w3 U6 g+ O+ j; w! `  t3 u) j9 l
7 }2 i$ H2 k/ k% v4 z“ฮัลโหลครับ” ผมสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายทันทีที่ผมเอ่ยคำทักทายออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเมื่อปลายสายผูกขาดบทสนทนาทั้งหมด
. W+ t3 D9 u, N0 b" Q7 C

พลั่ก!


1 M9 z$ {2 {! u; I1 n: sเครื่องมือสื่อสารยังแนบที่ใบหู มืออีกข้างใช้เปิดประตูพร้อมกับเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่งวิ่ง และวิ่งซอยเท้าไปยังรถนิสสันมาร์ชสีขาวของผม ระหว่างทางเจอไอ้ปอนด์เลยฝากมันไปบอกคุณพชรเรื่องขอยกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้ ได้ยินเสียงมันตะโกนถามหาสาเหตุตามหลังแต่ผมไม่มีเวลามาคุยกับมันมากนัก
+ s- v/ ~, t8 T
7 j) I( e$ g1 L1 u% E7 }3 b
เมื่อมาถึงรถปลายสายก็วางไปแล้ว ผมขับรถเลี้ยวออกจากบริษัทสู่โรงพยาบาลรัฐบาลประจำจังหวัด
- u1 ?  N- ~' A/ M; b. j

* z' o! b2 F5 J3 V& J. X% q* @
7 @3 r- x( Z% o6 k+ p+ }6 K‘คุณเป็นญาติของคุณตี๋ใหญ่หรือเปล่าคะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องญาติของคุณประสบอุบัติเหตุถูกรถชนค่ะ ทางเราต้องทำการผ่าตัดต้องให้ญาติมาเซ็นรับรู้ ไม่อย่างนั้นทางโรงพยาบาลจะไม่สามารถทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยได้ค่ะ’
$ K% u4 W  q3 k2 _1 v" b
# ]  k1 ?" h4 g$ r

; O2 S7 d1 S( B  }; @เพียงเท่านี้ผมก็ยอมปลดเกราะกำบังหัวใจทุกอย่างทิ้งเพื่อกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง
4 h8 c3 y5 v9 F3 K4 ?8 l- `

ตึก ตึก ตึก


เสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนของทางโรงพยาบาลดังถี่ประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรัวอย่างหนักหน่วง ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยจากการวิ่งสุดกำลังหรือจิตใจที่ห่วงหากันแน่
7 L, y: C) [  B  a8 h7 ]

* o! ]- H8 R% O8 K7 N“คะคุณพยาบาลครับผม แฮกๆ เป็นญาติของตี๋ใหญ่”
: D6 i" E0 p6 z3 H5 S
9 J1 I8 H9 f3 I* R
, K. a- b2 S3 f% b“ค่ะ เชิญทางนี้” คุณพยาบาลผายมือก่อนเดินนำผมไปทางห้องฉุกเฉิน ใจผมสั่นด้วยความกลัวไปหมดสองมือชื้นเหงื่อกำแน่น เมื่อย่างกรายเข้ามาในบริเวณห้องฉุกเฉิน ในห้องมีเตียงอยู่ห้าเตียงตั้งเรียงต่อกันเป็นแถว มีนางพยาบาลสองคนยืนทำแผลให้ผู้ป่วย อีกหนึ่งหมอในชุดกาวน์กำลังยืนจดบางอย่างยุกยิกบนกระดาษ เสียงโอดโอยของคนเจ็บหนักดังเสียดแทงเข้ามาในหู กลิ่นน้ำยาล้างแผลส่งกลิ่นโชยให้ลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาที แต่ประสาทรับรู้คงไม่มีส่วนไหนทำหน้าที่ได้ดีเท่าประสาทตาอีกแล้ว

6 E' d% D( @+ O; T, U# c
% Z5 Q; \" F: a% _/ lสายตาของผมเพ่งมองไปยังเตียงผู้ป่วยหนึ่งในห้าเตียงของห้องฉุกเฉิน คุณพยาบาลผายมือไปที่เตียงนั้นเป็นเชิงบอกว่า ‘ญาติ’ ของผมนอนอยู่บนนั้น ส่วนเธอขอตัวไปเอาเอกสารที่ผมต้องเซ็น

* r! N+ \$ ^$ Y7 I4 Q2 i% ]2 m' q
) ?3 g5 r3 `# U! a5 H: ]ก่อนไปคุณพยาบาลได้บอกรายละเอียดให้ผมฟังว่าใหญ่ประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์โดยโดนรถยนต์ที่ฝ่าไฟแดงมาชนอย่างแรงจนกระเด็นไปอีกฟากของถนนก่อนร่างจะไถลไปบนพื้นถนนไปติดกับทางกั้น ดีที่ใส่หมวกกันน๊อคไม่อย่างนั้นคงเจ็บหนักกว่านี้มาก แต่ต้องผ่าตัดกระดูกดามโลหะช่วงสะโพกเนื่องจากมีกระดูกบางส่วนแตก
+ g9 A" u) Q- B

* l( i9 F3 s, j7 }% M2 v' uผมโล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ไม่เจ็บหนักจนเข้าขั้นโคม่าเมื่อคุณพยาบาลไปอีกทางผมจึงเดินไปยังเตียงที่เขานอนอยู่

2 S$ g5 t% e* c5 R& Z& O4 R
ตึก ตึก
9 Y, C" P. K- n% a
7 m  n" f5 j; m2 K& w
ทั้งที่ผมซอยเท้าอย่างกับแชมป์วิ่งโอลิมปิก ขับรถดั่งแชมป์แข่งรถฟอร์มูล่าวันเพื่อให้มาถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่เพียงไม่ถึงสามฟุตที่เขาอยู่ตรงหน้าขาทั้งสองข้างกลับอ่อนแรงลงจนแทบไม่สามารถจะก้าวต่อ

  ]2 L* y7 S. F- m- Q& P. A$ ^
; M5 w: l  q" \  @6 Lตึก ตึก
9 S$ T7 j) _0 s% s- t
3 B3 ]) @+ W# ~# t3 ^
ผมฝืนก้าวขาจนสองมือจับลงที่ปลายเตียง
! k3 z& b3 R' L2 g9 j
" J: }: }4 x# b" ^, B. ~! r, ?
0 b/ C: U- a$ |% P; [เขานอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง ส่วนของใบหน้าไม่มีบาดแผล รอยถลอกตลอดแนวซีกขวาของร่างกายจากการเสียดสีเนื้อหนังกับถนนคอนกรีตไล่จากบ่ากว้างมายังแขนช่วงลำตัวและช่วงขายาว เลือดสีเข้มไหลซิบออกจากแผลผสมกับน้ำเหลืองใสๆปะปนกับเศษดิน
6 r. N* t, F6 ]3 o$ U( ?
. g. C: |3 r; h. K
คงต้องทำแผลก่อนจะเข้ารับการผ่าตัดเขาคงจะเจ็บมาก


4 G- a/ @' h, y. U( A- G3 O“คุณเล็ก...”

3 B; E* o. P7 C  x
& X2 J; P6 j0 m% E- B“ใหญ่!!” ผมละสายตาจากแนวแผลหันมามองใบหน้าอิดโรยของคนที่เอ่ยทักผมคิดว่าเขาสลบไปเสียอีก!!

* d: q' i( f4 m: Q% y( O
1 C" A/ N4 J" g: c“ฉันนึกว่านายไม่ได้สติ เจ็บมากมั้ย...” ผมลูบแขนข้างที่ไม่มีแผล เขาส่ายหน้าให้ผมว่าไม่เป็นไร เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร หัวใจนักสู้ของเขาเป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรัก

+ a0 P4 ]& h- J* }6 H4 ^  _+ H& P3 y
1 d" }; A! C3 \3 `“ผมแค่เผลอหลับไป”

' @# M4 A, F: W: I
  a" V7 r. A8 f# d, f5 u“ทำไมถึงไปขี่มอเตอร์ไซค์แบบนั้นนายซื้อรถหรอ” เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนบอก
% u1 ?  m% I8 l5 c( ?- _

“รถเถ้าแก่ เขาให้ผมมาส่งของ...” อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเถ้าแก่เถ้าหงอกไปอยู่ไหนซะล่ะลูกน้องเจ็บหนักขนาดนี้ไม่เห็นมาดูแล หรือว่ายังไม่รู้
# K1 s& r4 ?/ m+ R6 q- z9 _. \' r

“เถ้าแก่นายรู้เรื่องหรือยัง” ใหญ่พยักหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาว่างเปล่าจ้องสบตาก่อนตอบ
, U. |) `2 T' R) Q

$ ]0 F7 [, j, F0 `6 ~“มอเตอร์ไซค์เขาพังทั้งคันแพงกว่าค่ารักษาพยาบาลเสียอีก ไม่ให้ชดใช้ค่าเสียหายก็บุญแล้วคงไม่มารับผิดชอบอะไรอีก เขาบอกแบบนี้ พยาบาลจึงถามหาบัตรประกันสังคมจากผม...ผมไม่มี”


หัวใจผมกระตุกก่อนเจ็บปลาบไปทั่วทั้งใจร่างกายสั่นไหวอย่างโกรธคนใจร้ายใจดำพวกนั้นเสียเหลือเกิน
- F0 b6 [9 L/ S" z' Q7 J# H

ความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำจนละเลยความผิดชอบชั่วดีกันได้เลยหรือ

+ O9 Q3 j& G7 M
“แล้วคนที่ชนนาย...”
2 S  e9 Q/ o: W
4 j' U: V) w* a6 |
( Z% i& x/ F& i+ F: X% _% B“หนีไปแล้ว ตำรวจตามจับอยู่” ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวมองไปยังคนเจ็บที่ไม่มีท่าทียี่หระกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเขาชินชาเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไร
& `. ^: T: `4 _- z! ]6 v

$ d4 }, @& l+ A8 l! b+ S: {# }“ใหญ่...ไม่เป็นไรนะ” เขายิ้ม ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้


“แค่มีคุณ”
. W& R( ^3 s% _- a$ T
7 s6 {' x7 n5 Q
ผมยิ้มกว้างตอบเขาทั้งหน้าแดงแจ๋แก้มสองข้างร้อนฉ่าในใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่หายไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
1 b  R& Z2 v! x$ F7 E
: E, S/ P7 J4 F2 y6 z( Y, \0 w; s& @
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านั้นเมื่อคุณพยาบาลเดินเอาเอกสารเข้ามาให้ผมเซ็นและใหญ่ถูกพาตัวไปเข้ารับการผ่าตัด


“ฉันจะรออยู่หน้าห้องนะ สู้ๆ” ผมชูสองนิ้วพลางยิ้มให้กำลังใจ ใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลถูกเข็นนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยที่สายตาสองเราสบประสานกันตลอดเวลาจวบจนประตูกระจกขึ้นฝ้าบดบังพร้อมกับเขาที่หายเข้าไปในห้องนั้น


ผมหุบยิ้มพลางถอนใจ ความกังวลเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ถึงแม้หมอจะบอกว่าการผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด เข็มนาฬิกาหมุนสองรอบบรรจบกันคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีร่างใหญ่นอนหลับตาไม่รู้สึกตัวอยู่

6 N1 q5 F1 w$ l- R0 A
“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะครับอาจต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันเพื่อดูอาการและป้องกันแผลติดเชื้อ”

  P9 J3 ]! A1 ?( e$ e/ O* Q. Q8 @  t
“ขอบคุณครับคุณหมอ”

+ X: K9 [% q) _: O$ s. K- Y) l2 Q( E
“เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายนะครับ”


* J1 s7 t$ M% u  b“ครับ” ผมขอบคุณหมออีกครั้งก่อนจะเดินตามเตียงที่ถูกเข็นขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผมแยกตัวไปกรอกข้อมูลพร้อมกับยื่นความประสงค์ขอย้ายใหญ่ไปห้องพิเศษแทนห้องรวม

; G% {6 F  r+ n/ A. y; N4 y
. j* f9 D! l) r% C9 ]0 [7 s2 [เพื่อความสะดวกของผมญาติคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้าและความเงียบสงบเพื่อให้ใหญ่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
. u7 D6 C+ K1 D2 d) C/ w% \

( I+ p" [$ {7 l4 j. Q0 G9 S6 \7 V  n
6 e% |7 f( P1 x8 f2 X  {
: z/ H9 D$ {" y5 @“ผมอยู่ห้องรวมได้ห้องพิเศษมันแพง” ให้มันได้อย่างนี้สิรู้สึกตัวขึ้นมาก็พูดเรื่องเงินๆทองๆเลย ดีนะที่ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว
  W9 U" G3 @1 |& c% s( v

“นายอยู่ได้แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันปูเสื่อนอนใต้เตียงเฝ้านายอย่างนั้นหรอ” เขาเงียบก่อนโต้เสียงเบาลง
8 z4 K! L# r/ c$ f7 n  o! L: b

& A2 g* N# K2 O8 t“คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอกผมอยู่ได้”
# G, x: q+ C$ M: q; I

4 Q' P0 K1 j- \. }. `6 jผมทำหน้าบึ้งก่อนลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียงบีบแก้มสากไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว

% c4 n8 n) ?7 D& s. T: V# N) p% q
2 _" o+ q/ @( r5 ~- U8 G“หมอกำชับมาว่านายเพิ่งผ่าตัดมาถ้าไม่จำเป็นห้ามเคลื่อนไหวมาก ทั้งแผลผ่าตัดและก็แผลตามตัวนายก็ห้ามโดนน้ำถ้านายปวดฉี่ปวดอึใครจะช่วย หรือนายจะเรียกพยาบาล” เขาทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที นิสัยตื่นคนของเขายังแก้ไม่หายสินะ
! z+ _. Z: }% c+ V# v  U! T

& ]" g# g4 a( k. f/ ^2 z( T! E“กลัวคุณลำบาก”
# F- W- D- P. c+ d. |5 C' [# l( W* ^
4 z" t0 r9 D* |; F, o" ?
“ฉันเต็มใจ”
% L3 C3 `& R; u5 m1 o  [  Q$ a1 u
' T, H9 _* J8 ]
3 z1 z6 y# e3 a% G+ w5 v- N( }  vสุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปสนใจที่แผลเขาแทน “เจ็บมากมั้ย”
6 t. @8 g* M) I! r. [' X

เขาส่ายหน้า เหมือนจะอยากขยับตัวจากความเมื่อยขบผมจึงลุกขึ้นยืนช่วยจับเขาพลิกนอนตะแคงข้างที่ไม่มีบาดแผล
, l6 k! ]$ v+ b- N9 i
8 `3 b4 |5 L2 _/ ~/ I2 Z4 ^
; u, P8 X# q, c# _/ n“เดี๋ยวฉันไปโทรลางานแป๊บนะ”
* a, j1 X- V9 d8 X: y) ?5 z

# A; `+ h& V1 J9 W  o1 @7 a2 V“อย่าเลยผมอยู่ได้จริงๆ ไม่อยากให้คุณเสียงาน”
4 M. w, |; J) a

4 V' y/ z8 v7 A, t' Z( C“เอ๊ะ ทำไมนายดื้อ” ผมเอ็ด“นายมีคนอื่นนอกจากฉันให้มาอยู่เฝ้ามั้ยล่ะ ฉันจะได้ไปทำงานอย่างไม่ห่วง” ผมพูดเสียงเข้ม ส่วนเขาเงียบอย่างเถียงไม่ออกซึ่งมันทำให้ผมนึกบางอย่างได้


“ใช่สิ นายมีแฟนแล้วนี่เดี๋ยวผู้หญิงของนายคงมาดูแล เธอรู้เรื่องหรือยังล่ะ” เสียงผมแข็งอย่างรู้สึกได้ ใหญ่ขมวดคิ้วงง
" Y1 ^$ d" u5 G8 o/ N

“ผมไม่มีแฟน”

! }/ x1 w$ t8 S: T3 J. N
9 |+ j5 v  E; l* h: ~6 U“แล้วคืนนั้น...!” เกือบหลุดปากผมรีบปิดปากเงียบแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว

$ Y( V! `* P- ]4 v7 R, ?
9 t2 m1 {/ A+ X( c" f4 a  l- L/ X0 ]ใหญ่ชะงักไปก่อนมองผมอย่างเคลือบแคลงเขาค่อยๆถามอย่างระวังคำพูด
; N0 b  y# k1 ]/ B
( O/ h8 \2 B. m* R. T% C
( {: z6 g7 Y% t* ~“คุณไปหาผมที่ทำงานหรอคุณคงเห็น...”
# S3 T- }7 h& L& F

“ฉันไม่ได้จะแอบดูวันนั้นฉันจะไปรับนายแต่บังเอิญไปเห็น” เมื่อนึกถึงภาพร่วมสวาทของสองคนความเจ็บก็แล่นปลาบขึ้นมาอีกครั้ง
9 A6 }- o  J7 {' s8 B; I# O* r3 X
6 G$ d* {4 D* W: |, C2 I$ S
' O5 z9 Z3 D: I+ D“คุณโกรธผมเรื่องนี้หรอ”

+ F! R- R2 \( n/ B
“เปล่า!!”
# d( I8 g# X3 g0 s2 A2 s. ^

  @4 o% Q+ {( S7 s- q1 ?“แล้วทำไม...”


“นายนั่นแหละ!ทำไมทำแบบนั้น! ประเจิดประเจ้อ!!”  

; e7 n- X% @9 }+ p
4 a; k, {- M( c7 l: |  C“มันไม่ดีหรอ...” ยังจะมีหน้ามาถามตาใสอีก!


“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ นายแค่ความจำเสื่อมไม่ได้ปัญญาอ่อนก็ต้องรู้สิว่ามันดีหรือไม่ดี!” เขายิ่งขมวดคิ้วหนักจนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะผูกรวมกันแล้ว

0 f0 P+ O* m5 f2 E
“ผมไม่รู้...จิตใต้สำนึกบอกผมว่ามันไม่ผิดมันธรรมดา เหมือนทุกคนต้องกินข้าว”
: |' p7 S$ p& ?! ?3 N
! N$ n1 t$ |  M8 U, {& h5 }
“การที่นายมีอะไรกับคนอื่นมันเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่นายไม่ได้รักหล่อนน่ะหรอ...หรือนายรัก” ท้ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้
4 ^0 p& o8 t% M1 v

) I* [5 F, R: w“ไม่ได้รักผมรักใครไม่ได้”
# d) X3 k; P$ q: M

+ i2 Y8 i) b( B; g# J9 x7 J0 N“ทำไม” ใจผมเต้นรัวอย่างรอคำตอบ


2 V, O# h7 v, G6 \6 y! _4 C“ผมไม่รู้ พอผมเริ่มรู้สึกดีกับใครสักคน” ใหญ่สบประสานสายตากับผมอย่างมีความหมาย “ตรงนี้...” เขาชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ“มันกู่ร้องคัดค้านว่าห้ามรัก รักไม่ได้”

5 R7 _: S5 U( W
4 e+ T4 b6 E5 w  l* m) Y“…!!!”


+ H/ k* e0 z, Sหลังจากประโยคกรีดหัวใจจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม สมองผมว่างเปล่า หูอื้ออึงเกินกว่าจะชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาของใหญ่มองมาเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเขา และเขาก็ตัดเยื่อใยผมด้วยการบอกผมทางอ้อมว่าไม่ได้รัก


ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
0 W! S9 y* Z1 w8 z$ H1 }; V

* _2 {2 }! {( H& l) ?2 \( kเพราะเมื่อเพียงเขาเริ่มรู้สึกดีเขาก็ตัดมันทิ้งเหมือนเป็นก้อนเนื้อร้าย และวางผมไว้เพียงฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น
0 w  [! h, `( Q$ b7 C
+ j+ m# A$ x6 E6 d% c: }0 b9 a
  ]- O5 @8 `+ n& X% Cตรงข้ามกับผมที่ถลำลึกรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
8 a6 \( s2 i4 f6 Q  G) K& k
: u8 L/ G& W- G
0 M( J" p2 c8 x7 R+ X/ T6 oมันไม่ยุติธรรมเลย!!

0 O8 L# s# v. ~* }: V& h


1 M! F' j- O+ b  c
7 C! p. K1 o9 _* w1 U# `7 U& R! X) U+ A2 Wโครกกกก

  f. w( u8 |4 T
" }* K2 U7 V% ?: Vผมกดน้ำชักโครกเมื่อเทน้ำปัสสาวะในโถฉี่แสตนเลสลงไป ใหญ่ยังไม่สามารถลุกมาเข้าห้องน้ำเองได้ขนาดแค่ขยับตัวยังลำบาก จะให้ใส่แพมเพิสก็ไม่ได้อีกเพราะจะไปกดทับแผล หมอจึงให้เขาถ่ายหนักถ่ายเบาลงในโถก่อนใหญ่ติดจะเกรงใจมากกกกก เมื่อปวดเขาชอบอั้นไว้จนไม่ไหวจริงๆถึงจะบอกผม
9 [" }1 R- Q2 J4 m; j

ผมบอกว่าทำได้ๆ เต็มใจทำให้ ก็ยังจะคิดมากอยู่ได้

. P+ ?3 J: M0 a: S( ?
/ o4 o3 m" {3 u; t" g' j  eผมโทรลางานสองวันตามเวลาที่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาล เมื่อคืนกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่คอนโดหลังจากใหญ่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ย่องเบาเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่อะไรกลัวเจอไอ้ปอนด์


4 q, E% c' h7 S2 I  R) l1 ^ผมล้างโถแสตนเลสคว่ำไว้ในห้องน้ำ ก่อนเดินไปล้างมือ แล้วหยิบกะละมังใบเล็กเปิดน้ำใส่พร้อมผ้าขนหนูผืนพอดีมือ เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผู้ป่วย
0 m3 X; `2 K( t7 e

“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาทำแผลให้ใหม่ เช็ดตัวก่อนเนอะ” ผมนั่งบนเตียงด้านหนึ่งก่อนใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคม ไล่มาที่บ่ากว้าง ช่วงลำตัวแขนและขาข้างที่ไม่มีแผล ซึ่งผมจะระวังมากเมื่อเช็ดเข้าไปใกล้บริเวณแผล
# Q9 W! Q3 |" i" w0 ~. S
& G: S; d& ^8 m0 c
: Z/ X/ _  a/ _* Fเขาไม่ได้ใส่เสื้อเพื่อไม่ให้ผ้าแตะโดนแผลส่วนกางเกงก็ถลกขึ้นมากองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ผมช่วยทำความสะอาดร่างกายเขาได้ง่ายขึ้น แต่มันยากนิดหน่อยตรงที่ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆนี่แหละมันรู้สึกร้อนวูบๆแปลกๆ
) L; z; ?7 W! G! L
+ I9 K8 n% g6 ?9 l
เมื่อผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จห้านาทีต่อมานางพยาบาลสองคนก็เข้ามาทำแผลให้ใหม่ ผมจึงลงไปเซเว่นด้านล่างเพื่อซื้อนมและน้ำผลไม้ ติดขนมปังสอดไส้มาด้วยสามสี่ห่อ เผื่อหิว
/ H1 [7 D( [. K( o: N

กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากหมีป่วยที่ซีกขวาของร่างกายมีผ้าก๊อซสีขาวอันใหม่แปะไว้ทั้งแถบ
# A8 b/ b* h5 ?* y( Y0 x: X6 K

3 x# N& Q2 C: u4 Pเขาหลับอยู่...
$ O4 a1 Y6 i1 L4 O) e, d- p' {# R

ผมยกเก้าอี้อย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงข้างเตียงพลางจ้องมองใบหน้าคมดุ มือวางแนบลงบนศีรษะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน


# `" l  e) o) M  Y  R' i& rไม่เป็นไร...มันไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะรักผมมั้ยผมรักเขาข้างเดียวก็ได้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อไม่มีเขาอยู่


% T' P+ R* ~5 U+ ^# dผมจะไม่สร้างเกราะให้ตัวเองโดยการผลักไสเขาให้ไปเจอโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังอีกแล้ว

  V6 ~' A* [6 q; a' W

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

Kantruk

ขอบคุณครับ

redboy

ใจจะขาด

uglymen

รักได้ ไม่ผิดอะไรเสียหน่อยนี่นา

zen112

ขอบคุณที่มาต่อครับ

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ

Pathxx

สนุกมากครับ รอติดตาม

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​ครับ​

bo69dy

ขอบคุนครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

nongbasz

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ