รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด9 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน9


! O% }3 \9 J! ^
* A- ?( W8 ?6 k. B$ }* M1 j. O! u6 v
โป๊ก!
) W; u( Y, J2 ~' J- J# i. i2 ^) @/ o
- m2 b, M  h/ e- v
& c' X+ m0 P' e# \# c+ bศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง

$ b' `( z6 R) U; S
; h( D0 v: a2 ^ไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
" x7 x# [* s/ Z: F" Z  k

/ R& H5 Q0 `/ p7 s5 h“คุณเล็กครับ”
% S9 V/ h2 R+ W

! x# `/ @  c0 H4 w: {6 N: f9 z4 L“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
+ s& k4 z# R& G( b8 A9 s; a" G
: T5 c1 v: ~* _; i- i
“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม


4 w. M- X7 r2 D: F“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
; i1 z# m: D5 l  q/ ?: Z

& b8 A) O+ {7 j5 ?* |8 l( P“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน

! |- d0 W/ a2 s) P6 {4 `2 l
“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
2 X( k3 T' O  X( @0 j. R
6 b" J# n) F- s3 [9 S1 ^( J4 ~
ขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า
2 T: d: \" Q' T7 X) A# {

1 O6 }1 D. W& A3 Iผมแค่อยากอยู่เงียบๆ


$ w+ D2 U2 l% O' P* `: kเพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น

1 _, [# o2 u. S6 U8 A
ย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น


( i' [: G0 f" Eวันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ

8 ^3 p* z9 T- r2 m8 c& G; H7 ]7 N9 Q
โอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้
7 ]1 U" F) S3 e0 Q
! w/ V! \+ B& i: ?
- O- d& F$ A4 E6 cมีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส


2 ]; A& b) P1 ~  v! ?เขาบอกว่าชอบผมจริงๆ

1 ]' J7 Z( s1 d3 L5 h
8 O7 y! ]2 ?7 bสำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี
* T4 G4 t! d- A( Y9 ]8 k' D
9 u% N1 Y5 y4 E0 q  G1 r5 h: Q
มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
  L' X3 S  @3 o9 `
" J& A) d6 s/ s9 ~0 u4 T' H
กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่

4 p& X6 n6 F/ v  j
ขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...

* j% B! t5 Z6 x5 L/ v' K% [8 w1 f2 c9 y
แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้

7 P9 Y* g7 {; S
# E! I5 _# x& O- p1 q7 Sแม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้
& C. W5 X, q0 C0 e8 Q5 `
7 K0 _7 d& K  j0 e' F9 V# {6 r* G
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...


หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล
# g; l* Z1 s7 L1 X
  \4 u3 u6 C$ z; N' H8 i$ P# v1 |
ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...
4 o" P9 d1 x# ?; l0 |% p

! }& M# ]9 }* ~( x “เล็ก...คุณเล็ก”
5 M* P- D+ I; q7 s3 ~" _+ W' S+ K

" }8 U/ X3 J4 `1 f& k) n“คะครับ!”

8 `, Z! n# _/ m5 m5 D# l- f+ I
7 c* [+ r/ P9 }4 I1 W“ถึงแล้วครับ”
/ ?4 V# ?( X6 f3 T1 s. [4 j  l% X3 m1 Q

“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
  A4 Q- R2 B1 t+ J5 ~

อยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!


ผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น


ส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า
8 l# d3 V9 \9 ~+ |

; }' q. ^9 b6 E5 N, _ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม

( ^) }* V# A& F# |2 R' u8 h1 L
$ A  Z4 l0 L5 n8 x9 aแต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
; I& _/ |# j, c% V! Q5 Y2 [7 f

* F* u3 l3 b* [. k, u. Zอึก

: p2 Q1 Z& m7 v" D$ e
/ O5 `' ~' n. q0 p2 ]; P6 {  d“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ  
0 L% l& B5 U# W
1 k: B5 _; ]1 ^* m; m  K6 M: x
ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น

8 B) O" V8 x; F+ v& }, h
! H% H. q3 t2 Tเบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น
4 I: E; R  U9 S1 D: p: x

4 B0 m7 x' j3 x% a0 y% q6 Wโดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น


2 c8 V' o2 f# u# U& Q2 {+ Kนึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด
! a- o* b) b/ y" D$ u


“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”

1 ?+ l6 E# z; q/ ~( Q “ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
# M% T$ a4 U+ K7 O4 N# B( S
3 U, Z: h3 i! s1 p- @นับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้
2 B% l7 {8 P0 J- O* {* B
" Z, A6 H/ W  Q3 A% S$ bผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ

ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก

- A7 L3 O' b0 R9 Gมันช่างตรงข้ามกับความจริง

“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”
4 Z' M  S! Q( N0 R+ v8 n$ V2 o
8 ~( m+ }, f+ z5 W5 M2 fเขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้

  \6 \8 X* j/ _1 j“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ

9 P/ `# `5 F! tผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ

7 m' |/ p4 M2 Q8 w, G, |ลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน

3 G' P& N2 O0 r1 x0 |; K+ R& \แต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้
. ^) Z! Y2 _3 U
เขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม

“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”

อึก
* O, h& \! M: \
ผมเม้มปาก วางช้อนลง
4 |4 F% N" z1 K( u
  A8 E/ N7 }3 k4 f/ R+ L- ~. T2 }& P“ดะได้สิ”
- o; v, S4 ^* m1 M
“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”
# R9 j" c8 n9 U" J5 j% s, j: H
  @  p! s& D/ o, W$ M2 K“อะอือ”
  {- B, {6 t1 L; {8 z: r
5 Q5 d  K. u. Z. w3 o2 i9 v( [“ทักได้ด้วยมั้ย”

( \: C5 G7 g2 F' @. J“อะอืม...”

6 ~* @& E, D$ u, R$ ?2 y: a“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”

& c' o: Y/ @& X, f1 f: x! s4 v“นะแน่นอน...”
1 e7 {* Q( s7 B0 Y
“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม

6 d+ c; s8 n; O' c$ h2 ]5 Q. E- F“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...
6 V" k) s- E" W. v4 D$ g
“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย
+ A! ?6 K9 J1 f% z/ X/ u2 B) _$ a
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน
% C# }9 V! Q0 Z
สองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน
1 L1 A* T0 H1 D& b/ E7 d
/ O8 \& B- |5 _1 r" x+ A2 t- e/ }สองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา

; F* T; v6 g$ e% }“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”

& I) i- L) g! `; A7 ^ปัง

/ X( \  r5 r! H& ^6 l6 F, }' fจบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว
0 O- D. z3 i, ~4 e! g% k
ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู
, j. v- T& z! S4 Z* i. n1 W% S2 o
จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง
$ W; L8 F; L. y+ a
แล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น
  w* ?  f  v  C
- z1 C# `; R6 H8 H+ ?+ D9 Q7 Lแล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร
& C$ C/ r7 _5 B; J9 B
6 A5 _# Q% P) Y% i
$ h, U7 X' ]8 u4 Z8 S# b# q' g( q
* H  Y' ^6 y" g$ R) J1 n“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่
/ `+ q9 u+ `0 R  L6 Y
8 @7 n; A' U7 k- V5 `7 d" H
“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
' h! F. U, X1 a: ?
6 p) d3 ]7 U5 \5 C# c
“คุณโอเคมั้ย?”
4 A* R& A! f3 n

. i0 p& B) Z' N4 p7 W“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง

" Y2 F0 m8 |3 Y
“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”
) s8 _4 h/ K2 T2 p! ?

8 W+ r2 D' G" y& Q% B1 @3 w“แล้ว...”


0 E' W  y9 v# W& b5 I1 u4 |  s* }“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่

* D) f$ o' L6 U( O
ขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี

0 n$ \2 O1 ^4 \" I
“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา

) r0 Q: ~) W6 ]; E! R, W
, I- I4 m4 p) P% B" k8 s; A1 ~“ผมขอโทษ”

  S6 b7 v2 k9 V" y7 K2 z
- b6 c) S: N: x“ครับไม่เป็นไร”
) O) Y. c6 Z8 I) W/ ~5 X" S
; S9 u, l$ W" d# i" A( G
ระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย
3 \9 S6 z$ r+ r
, d- M' s" j" g
และเจ้านายของมัน

# b/ r9 P* N/ W0 e7 T
ผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด
& [6 t* d$ O* m; S4 Y
1 h# \; F7 [6 v6 N3 A, H. J  c- {2 b9 \: n
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
  k! v$ x  b* C. j' Q! q

! x; A/ q5 z3 F* Kทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน
2 j3 _, B) i/ H

ผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร


5 ^  ]% l$ c2 Q) Mแต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง
( g5 _2 Q; v: z; l7 a
8 R- k' K/ x: h5 q# U! v
เป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง

9 i- Z0 W! k) a' q: m& |
ไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!

5 X. L/ U) o. r* n" G
แล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ

/ q9 `( C9 H" h$ M# x
7 ?' p4 ~- U. x3 g( |, uมือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา
1 l6 p! d5 X$ W2 c# E5 K1 Q6 \- L; y

- V$ c+ @% B3 w$ I0 h, cทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก
8 i! k' x. V# a2 }* f3 l

ห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน

vejung

ขอบคุณครับ

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

redboy

กลับไปเอาเขาคืนมา

bo69dy

ขอบคุนครับ

uglymen

อาการเศร้ามากเลยนะ แบบนี้

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ  

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากนะคะ