|
เร่ร่อน9
3 }* J4 @* c1 V9 _% {: N
& @. c/ A5 Z" k y$ l0 h/ v( G6 d, ?" b: A7 T
* v; S0 `! K) G; Z
- X1 v: w+ I ?, G @2 ]! _! z+ ^โป๊ก!' ~$ p& R. u) F; }+ E1 H
9 Q# J) f0 ?, l+ P" d3 _3 d. o
S' Q. b5 t5 I/ j% J0 U
ศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง
. o/ L2 Q/ k _/ e! I9 f. x1 P# y% i g4 L# k& T/ x
, s B0 Q# v1 s9 s% Cไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ4 P, b. l5 J0 I! }+ y0 d2 T3 l3 r
2 r; n! g2 Z* _ u8 ~$ ?( C- Z8 `* y9 N& L
“คุณเล็กครับ”
/ N; i/ Y0 o+ \; }/ [( m' [1 h. U
+ h, j. e* S u( N; B8 Z! m4 `
3 j$ Y7 {/ `. U# {“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
7 _! O5 F- a' B8 u& c& I! O/ o) y7 N; A. M! z
; W. K6 ]* y9 O, |
“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม
& E1 l3 Y* ~0 B' m% S1 U2 x$ z
8 P2 e3 ]* W* i, A* _
3 I7 B2 L; u( I5 n9 O; K, d“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ$ I/ ]" y/ A+ V0 V9 o" L, y; @
V6 A. h0 F4 g' U
6 X3 b7 {' n, g% I" e! Z+ t“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน) N* l# S& @7 P8 p- f( S! w
- ]: h% [1 T: p/ n: j% \& Q! F( t2 x6 A# w
“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
+ b5 c ^$ E+ M+ M8 T& b0 k! P3 S! j* a
* g& b/ X4 {" [9 }$ _' |- B
ขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า: z: M# ^: C$ [0 i2 \5 i
3 n, V% i- B, ~0 \$ t
. p1 [4 o; M- p( {7 d' N
ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ
- ]2 e; s; Y3 X0 R( u0 H3 G2 `
1 o( z7 T. e" V w$ u# T4 k- L. z1 `* X f4 `, S+ ^
เพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น( A4 Q5 g% s& N* B) V, i$ h
, `. L- m/ I5 p6 _8 C4 c
1 o0 |8 L1 w' K* Fย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น! I# b4 G* b* |0 V, b
% i- j3 |7 A: P1 t. I+ B" i; G' {3 \5 K5 P* {
วันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ6 e/ k8 _5 ~6 z( B
/ T- b1 k7 ~: ^% s( g s9 X
3 n, G% g6 W/ d; P& cโอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้7 i* N' s( Q" v8 s1 V( ^" Z5 r
/ H6 }1 v% O% }" ~( `* s
. ]3 a" W/ o0 E9 ?: U' M
มีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส $ {% ^0 i/ [; X. H9 }5 t
8 s5 @. D+ g1 V* c9 W7 n* H
1 J5 ?1 \+ L/ R/ ?0 |; g+ @" J
เขาบอกว่าชอบผมจริงๆ
: m1 V( s3 f/ c. H9 b; e* X2 o, `( S! u2 j
2 u9 o4 Y7 u8 ?: t4 e
สำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี7 e, ^$ v' l: o" l. T; J. ?/ q9 |1 y/ w& K5 _
- L/ j, D. X8 W+ m# R/ @! |" M/ ~
7 `: }" n6 P4 {4 n2 D$ d
มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
8 n% [( s G2 T! E
; p) G ~( m7 k! h# z( h
8 m; V2 M0 s* G) {) x4 G( rกับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่
' j7 c9 q, j# a0 i6 ?
6 R5 }* w( g; h
2 M6 X6 ]# g, P4 Xขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...3 K& w1 T. y2 C/ V8 ~
0 {& ~0 q' p- O; D* x$ T, V
5 x! z. i r9 G- G* k: w
แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้
& p: J. G# ?. x7 @* V
5 @9 K* Y ~0 j3 V
" a0 V/ `6 U3 s8 t- S! x0 U" oแม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้
. J) T& }2 k1 @" J
8 O5 M0 t6 k! ~: e2 d
8 V, e, e$ A/ M7 Jเมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...% f+ e5 }; ~% [, S8 L5 H
1 H: i* Y0 M) w. x
m/ s" W, r' j) g, L0 _หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล
) E* Y; e+ X6 u( u( g, R: [$ r3 W& x4 u$ O- P
1 E0 F% e( D; e- p, i; V
ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...9 Q3 a, `6 J6 `/ f7 n% ?# U7 F* i8 ~: V
% |% H" C/ q% J0 b% @4 m; Q* w+ e
( |! {9 f; I8 W1 U. s. I6 |" u
“เล็ก...คุณเล็ก”' j" r$ c: i. v- B* \! n, X
9 R. l, ~4 y9 L9 U* C) r6 y4 c6 O! O
“คะครับ!”
/ i9 q/ [. D( G) l3 ~, k) u" m3 U4 j* x* u
! s$ |; Y. _+ ?" A
“ถึงแล้วครับ”
8 V$ T0 Z# W' ?% L8 {$ P. W) O: v! L" a5 }
7 x, B4 ^- b6 |
“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว' J, h7 t1 m* O* o) J
3 S* o/ |0 l2 R9 e! ]
/ ?. f% T5 ^! z, x: @ jอยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!
+ r* j3 Z, z, b E$ h
( j) w$ E6 H; b$ W% Y) b/ g a# U$ E2 T3 i; G4 S
ผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น
4 V9 y G/ _% J, h0 }; s) k. _+ [- ]2 c8 p5 V7 W
0 L2 f j# O, u$ ~$ [/ E0 O7 v+ Aส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า0 O" @. C& [8 c9 b3 z
2 Y S# F! s4 d/ u& b# t1 A, O8 K5 _' D D. m
ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม# C. V6 o) F7 d# T V. ~
( Q$ @8 V+ m0 o x# v* l2 n u: U+ T5 \ D7 G# c5 S
แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
" ~5 [3 P' g7 t' |' u; g
/ _9 B' B" ~* L/ b. g; F! k
! i$ D6 S+ }. M% N9 ^( E, J" K% U; Wอึก
! R, x1 N t3 D; i- I9 R
/ o& N5 E& q# n7 c3 `% h
( b4 r" _: ^. [5 K! ~“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ
9 r! ^( T+ @4 I3 v- ]' A- N, L( y3 q4 k- w4 o
* J/ r' s; z! ?7 [# B4 z9 ~
ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น* Q7 f; u) Y# v" n6 @0 _
& N, w& h, {, s: t. p& K* Q
9 q1 N! {& b- r, { n' Z. sเบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น, R9 J2 e6 _% }. z7 b5 B
/ e E+ w$ l5 t# ]
( Y. T& p5 R$ M3 [" o tโดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น
! j/ W, W: @9 c- u5 s/ g/ v( ?& ~( G0 H
( z$ Y. x$ L% T8 u9 V2 T& @6 Z nนึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด$ L# x5 Q4 _! g1 s
1 m4 _( Y2 o& C, e8 L- g& X* h0 _8 p0 |
2 `: }0 q, j1 E' T; @+ I$ K“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”
1 O0 B( a; ~+ i# l3 r, z3 t5 F o* d1 l+ w
“ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
- \. M. b; _( k& }. R4 Y
0 \0 j5 z) r8 _( @' E3 Bนับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้5 k. f( n& q7 _0 l
" x' j( _ p( L5 c
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ9 A: o2 L/ m( I7 T
( } `0 \+ P+ v8 @7 a
ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก $ N L& F1 I2 l4 f
4 Z1 N. t8 h1 Zมันช่างตรงข้ามกับความจริง
/ A! {) k$ O3 i( }
! X7 L; o" J7 a8 c1 k; A“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”
8 O/ V/ F0 x" I( y2 P' H9 u2 ?. ~2 g+ X+ ~6 N* V
เขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
% G, Q8 ~& z! L; Q( Y, z1 }; w l) `( s9 U' ~
“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ7 E" v$ n- e( j& k4 Z& w
& D' @/ `7 d, i; a& K" u, Eผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ% K8 O8 V9 e' s% B6 [* k% {
" u6 j8 T: o2 ~! b8 b
ลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน
6 `% H$ s) k" ~0 Z# Y. d, y; _/ j' E8 i- P2 i2 C$ y
แต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้
7 h& ~) j. \9 k8 z
J% v1 k- _% ^- vเขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม u3 v) k4 y; y$ Q/ t: w7 a
$ v' e' h( Y+ o1 s& N( h“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”
I: o& B% I7 L& [$ O* e5 T
' P% h# O( s% e5 b8 sอึก
. ~ q) E+ ^' w6 x
Y" }+ H6 _7 T# P, W) Xผมเม้มปาก วางช้อนลง, F* v* }! w6 h0 j$ _
$ I/ z1 H# P% Q3 G! D* G- q% ?5 o“ดะได้สิ”
, T( V l D. e* [7 t$ e. y* }3 J- Q0 }
“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”
3 J& u$ u& E% x; P$ {, \% [ x4 U8 Z: ? [6 u, N
“อะอือ”* S) V/ K4 y, T2 a" r
/ X& K- s2 M3 g: q$ ?
“ทักได้ด้วยมั้ย”/ ]3 ?, e! p0 M3 F5 Q
* H. m3 U: Q# n t$ n- T
“อะอืม...”' u6 |4 H+ Y2 \5 B: z& ~4 n D
5 `/ f, Y0 a( [( U“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม” 3 L& M8 q a* n4 \) D% U6 w
9 L; K5 S' H/ e' Y1 g' b8 I% C6 R. R
“นะแน่นอน...”0 K1 U6 ~3 U4 r. Y& d; _+ s T. n- ~: s
8 k* t2 p3 y5 i. U5 s7 w# d+ T
“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม
) D) M8 c% t' D, |, }. z# g
. l/ _. Q' h& V9 J“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...
5 h. r0 [% l) C9 h$ Z& l0 O# A9 h) ]2 X s
“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย1 ?5 _) k9 i5 U
( @( Y% \- I" \7 E6 vผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน7 G+ h, g0 e2 v' }' ^6 }
$ K3 R1 O$ ^. F n: w: @0 pสองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน$ X: Y2 _$ b9 a( T
- F. `! W; u8 E, C3 Mสองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา * ^ B; b. S2 S
# }2 b. R+ z# |6 e
“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”
& X% o" u" d" _9 W
" _" L* G; s3 B9 z$ Jปัง
; W. D/ j% Y. G4 f6 g) c. W& g, |/ Q4 y1 l4 X6 L+ K
จบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว
/ S' N- W$ T% A @6 v" W3 q7 ^& f1 f. @" A& |, A3 z
ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู; e, n# H9 S( E" o3 z# d5 F( S* `
* D) r! H! Q$ g; O5 a0 f, [5 Fจบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง
( K" _& |& ]8 c. W8 z5 }) @% O! p8 w, E- T0 V. G9 H: n' ?; }! \7 X
แล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น6 u# x- K6 k) [6 M' S' Q
7 f& i+ \/ C( \- j0 l1 l M' xแล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร" X- m! e1 ~( S. B& W0 u( M& T
9 a8 a% f2 o& S* Q
* T! C- n; a" [2 s" O# V& q, S6 {( `5 V$ s
“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่
}1 y! K8 N6 n9 B
( o$ V3 P1 F. ~2 O; B0 j* f" ^+ |2 c
“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
. k6 a/ ?5 }' G0 |% v
! C5 S1 z2 J$ }) a7 u4 \; O2 c' l3 s+ L( B4 x4 T. F
“คุณโอเคมั้ย?”$ A$ m! h, h( C7 O& x
1 J+ t0 b3 D; ~
) A5 p' u8 D3 b( k9 H
“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง
! A8 m+ l, M& Q" m" |7 S9 P% T0 ]# w6 u5 e+ x& Q
4 f- l& T$ D H% j“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”
N ^ @7 i, |) f' f: J/ E& [" z* Q
" {, Z( y; H. F1 t3 h* B& x. T4 U* o6 w- H& N' W
“แล้ว...”$ u. q/ ~9 p, I u3 q0 L7 e
4 D& V# {' e; P: _2 i( b- [
% w8 q& |6 q( M: T1 Q, V. f7 j7 X“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่
. o( F5 h9 l1 x4 V3 P, M
: V& x" {: s7 K4 R8 S8 T( b
! W/ u- t+ G3 G( R$ Hขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี 9 d V* p) m. }! w0 P
* N5 m4 O5 ~2 X) V; m+ T8 r
6 E* t6 u, q9 ^0 O
“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา
( A7 u# E' w, {. b; @. t# @; i s
2 t @! z6 `; a9 v9 E
9 h8 k% M3 s+ A4 }# s7 e: }“ผมขอโทษ”
' a% K. t d2 A
" `3 t& e# h1 F2 `# G* K+ l. O" v: u; `* i( l7 I5 @1 B
“ครับไม่เป็นไร”
5 Z3 w, P5 T, K3 D& t; b8 Y
+ ~7 X( v u% t1 X
7 d u) d5 w5 N5 v$ `2 W% e" tระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย
2 t5 C3 f: j# i9 k' J( ]6 _0 r* L) Q0 b# r4 E! \) V4 R
6 w# s2 J/ |( Q2 T) Q! G# H, }
และเจ้านายของมัน
0 |7 D2 O& \# A( s- Q* M+ D4 ^4 U: @( J) Y$ f6 C8 D& i. a
% M% }0 \- N0 p! Y1 V. Y2 t
ผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด c! H3 s7 z7 x9 {5 P1 @
5 J* y V, x' ^4 e
' u+ i2 |* y) R8 |( M% Qเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง9 C2 @: C( w. x0 [ `
. P6 s- W) C0 K0 I
2 L T+ b' q" n/ xทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน
; b% H6 E8 d8 _ K V8 G$ B% b! @4 q' m, w
" w6 |( ` o" B9 `. Vผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร8 Q, k+ k: U! G# g+ u' O1 W
1 ^* P7 `: ^* v2 X" _! q2 C/ \
; c: G3 S5 B! E( h1 g6 ~: H$ vแต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง
5 C0 a" |1 ?; h7 t. [ i) f& x. w( L) R% x0 U4 C0 J' \& q: z/ r
" b. @- i+ N, Y5 n8 ?- k' r0 A" C- j
เป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง
9 r7 k3 |. P$ O
9 o v5 I: s( D3 s8 P3 ^! H( c/ l3 e2 r) ?) h; e y
ไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!
2 i; u1 x( _. R8 f5 H3 i' A& A( G, i+ `' ]2 X& `
& c9 U, Z# T2 ]% c4 P, ~6 gแล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ( U. j8 }+ L i4 B2 L2 j/ @
" C+ _& c8 I3 x; V$ z
4 S, D# Q: o# R- O6 i8 }
มือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา % c2 |) G8 \1 }2 z: Y: I
& F4 N4 ^( C8 t) Q- ?2 X1 ?) |0 Y
4 h8 e& H7 d0 i6 w/ f5 u* i
ทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก4 e7 D2 F: W- w% q
, L9 g5 N: H8 f+ v+ t4 Q: S
2 T8 `; U- L+ Eห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน
l% d: z( _& i- p. T; D |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-11 21:17:28
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-12 01:37:35
โพสต์ 2020-4-12 02:49:37
ขอบคุณครับ