|
เร่ร่อน9) ]1 z* U% c' L5 i5 }. B* W
. b! o' W: @, S0 e2 @+ Z5 j
4 S8 C4 M `3 r5 m3 ~0 P3 q: x' c/ D5 t
- Y* |8 J5 e% _/ P- G3 [โป๊ก!
2 w- E# p7 s9 J& ?; w* R2 {: i0 Q1 E2 ?% W( R2 T- }8 `
& g4 q8 B. | J: w; G* r' b* N% h) K
ศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง
4 L# ], {3 g1 z o/ _. @6 G M* F5 m7 g j: R2 F# [
; }/ x! g% M7 X* h9 k8 iไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
: P/ z( k& J% Q0 L) L5 C. d& K& C2 Y
2 i3 U6 i% [% R“คุณเล็กครับ”
. T$ G* r$ l* r/ }% L0 E% b1 I( x7 o2 k @) N+ I
& z; o% n6 I$ I6 p
“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้6 H* r# \3 d: L2 Q
4 t% V' @. v0 n" o2 X! D# T0 W) \
% A8 Z" `0 I3 w9 A* e$ n“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม ) w# A, V0 s m5 B2 q
2 E3 w) d; M' e& E2 x
: i# K! i" V0 o4 s$ i; D; L
“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
$ t7 s0 x+ A# o- M: R0 l4 S! ~) V& t/ u$ |) r m9 u% v
_8 g2 `: b0 s! D, j3 S“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน
; F' Y ?$ X& ~* E/ c! P
5 y( v9 @1 v4 g: Z' u4 v+ i" {9 I; e' b5 n( X; { n/ j
“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
* `; w; N# g8 N- I- B2 _7 G2 ?+ Z K. D2 o6 I
9 l% Y& C. d6 e/ B$ x' h1 G Oขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า
$ |4 z8 u3 R+ B5 z% o; E9 J4 {, u* W- B
% g! l; {1 ^9 s2 L9 S* ?! _1 j
ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ1 @: s5 T3 Y3 h& Y3 e4 X, Z
5 v* @; N3 V; C: O8 l3 W& p- _
- ]" P; Z0 w0 S. R" ^; s# Cเพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น5 {" W8 u9 @2 T0 A- b. @
# j8 r1 H j0 L$ M1 K4 t: A4 s0 |0 c! t7 s( i2 U- Q
ย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น
?9 r. l1 l2 S: l7 h
& R y4 [3 C# m: N1 F, v6 x2 R5 T, r* n+ z! [
วันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ# _% U4 R: ?0 i+ z5 O' ?
: e# C* E3 s. R; r" }, M2 r
2 }# O9 n4 U) r, n/ h
โอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้$ Q! P3 e; \6 Q; b c3 S
$ J3 I3 S7 u. E( Y! u
% g$ E) E# n1 Fมีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส
- K' s8 f( x6 X4 f& u
, h1 x2 S! W) I+ U& A7 g9 G% T
เขาบอกว่าชอบผมจริงๆ2 j& d! _* |$ x1 f$ b: l
s1 i3 W8 o0 c) m
$ W6 _3 V- p" N3 j$ z9 {$ ?; iสำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี
* i, o2 f/ E" g u4 p0 r
- |8 X* g8 i9 N/ E
$ W- `) M C1 O1 T3 R/ R6 J* s มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
+ ^; u$ C* [% i" P+ [) k6 F! |/ j8 d. e5 r* f- S9 y
Z# I% ?9 W) I- I% W, _กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่
; \4 D; ?# }* H
# [2 V T+ U0 K2 }9 f" }3 I8 m/ s& @( H1 Q. T, p
ขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...2 H1 l; I/ L; J: ~, r% p
- x" H; \9 M3 \) n8 ]0 _4 _
/ Y# k _) U4 i$ j( z* y
แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้6 _1 h: \, p! m9 A7 u/ N& u
$ d3 i2 E9 N$ Y5 ^- W
/ D- q$ p/ Q$ k+ A9 v% ~5 qแม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้+ q5 R _! L% B
$ A/ @3 C( z7 s. H
: l: N* o+ L5 |; b+ y% M6 ^; K
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...
) b o3 N! Q: J$ E& G4 @/ e( I& X z, o% _$ f8 u) p- D, r; {
: m2 f* w/ y+ y/ E+ W, u( ~. s
หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล
$ x2 \. v% s/ k" r' f
/ c' A% L | z7 R$ f& Z) k" f" d& v7 S1 s; B3 M
ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...
" b! o$ R$ Z' I: A6 |! P
( v6 Y- k( ?* I- k- W |) M' w( { {; {$ i2 _4 v% u
“เล็ก...คุณเล็ก”
9 _& [$ {' v K3 S0 ?% ~0 S8 R
0 ]9 q S: d: ~( {. p3 `8 C. n
) }! k0 R, c+ Z) @: y“คะครับ!”
) l4 E; H4 U! ~( E5 S
( t0 ~# r# \4 G6 R) z5 v
* K1 T4 c$ `$ M0 U“ถึงแล้วครับ”* h: O5 h# H% ?# F, b; r- f
. I; m$ v0 O* Y* V
2 T; {" b5 r5 L$ G3 K5 L: X) Z" m
“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
+ b9 R2 x4 Y' h& f$ I
6 E K) |0 T- t4 b& A) @+ C. K* a7 L6 I% e
อยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!7 X6 P, i: @! z q$ C
6 p5 i$ p6 r1 r* b( ]2 s9 k* M
$ t/ K, l) n5 |/ [8 j: p" ?ผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น) N7 j, x$ a% T( Q
+ w% E8 K$ R. D
& r# q8 `1 e. E" V5 g
ส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า8 b, N n( C9 \; |( {1 f" |5 f; X! R
8 s$ V% v6 V5 n- D5 x0 H. t
2 d: q4 ^9 Z! V6 w' i$ \ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม+ C& v6 w" ]9 \* [ |
. `8 H W9 b- o$ J( Z6 J7 h
( O+ w! n" @/ j( dแต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
& R: q' `; _+ B6 W6 f
+ t! Y' m$ _7 M
# }9 ~! y" L, p* J7 Vอึก. T) S0 `2 t1 H4 u" z8 {- H
& `" E5 c: O9 M' [% A% }
! m) a8 ?% m0 M5 a- p0 q7 |
“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ 4 P: r4 h+ w! Y) l
) h/ |" N- j0 B' ]/ @- N7 I5 i2 [3 ~7 N3 f. M1 R7 K! J
ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น" ^* w/ m( a' P, W$ f
) C) S6 c: z# N/ b5 ]7 o; Z
* `1 }' ^# C) a) O& r9 Zเบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น
& o' q0 f3 R- |+ `
8 R6 D; L, k/ ^: v
% X" ?& a' [1 V1 }3 A7 mโดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น& C7 G8 |2 j6 a5 u" R
, N) c) ]- |) V. H% S2 D7 G4 b. H) G, m: Y. Y0 }6 p4 l+ H# T% p. e
นึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด% @1 N3 l. O6 s, O( S1 `2 \
1 l2 O/ P% ~' s2 e2 S
* R- I, D ]+ f2 P
5 R5 _/ a9 `5 H" v2 L“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”) f5 p* Z6 b+ X1 S
6 Z% Q0 D( S+ o# g$ v1 g “ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”9 @; S% D. c; A
' t7 c2 B0 w' z" B0 oนับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้) }1 c0 Z$ c5 z
! a0 B5 U ~5 B- T1 [
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ* D6 M" H9 ]+ L
+ F( o/ y; P$ a6 v/ a3 `
ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก 4 {' E$ m4 S) C A P( l4 @$ \
: T8 n. R! U' B5 X/ Z& v. g2 \
มันช่างตรงข้ามกับความจริง% j' A6 R I8 A& g4 c# e2 C: @
J. j" C3 {, Z
“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”) m' K* ~+ S: Z1 x5 J6 N
. Q, j9 ]8 l6 D. V' u3 T3 I6 P" k' pเขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
. @' f' Y3 ^6 H* N- J* I9 N! m0 o. _7 e& P6 T% v# b: Z$ N/ P
“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ
6 a( {) b, G. D) E1 w1 a! G
" A! c& x, n0 R( i+ d/ D( V7 tผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ
# F/ W6 F' p I3 [; m9 V
`) K0 [2 }' W _ F! S5 Y5 H' Yลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน% k2 k+ ?( H) [6 _0 B f6 Y
! N3 Q7 P' |# x4 W' K# ~& E
แต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้
( K8 j; d+ z4 w8 j: R
$ u- N9 C p6 O% xเขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม1 l2 ]' n, W' L8 M) G0 C
f, H! V' ~$ O: ?3 |+ B3 K
“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”' [2 s# p2 M& S" A" c( [6 ?" Z
# T" o! s5 q1 K* t- q' X% r' j2 \ Y
อึก
4 [& x3 T' n( h+ F* i4 p9 K) W, w6 \( q
ผมเม้มปาก วางช้อนลง
* N6 a/ C3 {8 u& D3 \6 s! c _
4 B5 i& V M( e" L- O“ดะได้สิ”
/ \# h0 ~$ m9 c+ S# s4 P0 ~( H& d( a R) {. g& ?
“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”
2 i' O8 e' O' e; T* T/ r: [; }1 b: h
“อะอือ”
2 g. _5 a* J, f$ i+ j4 s4 ?# E: o$ x' [4 X: d, h$ m( e2 m
“ทักได้ด้วยมั้ย”
1 }6 I, P! V% y. w! u' ?' _7 l" L+ H1 b
“อะอืม...”( @6 M6 k* I: E* F
) b% e# ~* z9 T: }5 Q* U“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”
% w" ~# T! V3 h, z
6 e8 V+ ?& `! D“นะแน่นอน...”( d. X, J- c0 n; o; D# V. |. o
8 _* \, Q/ k8 p5 X+ P# W' j“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม8 o* A7 o7 [' I
( y; q: Y" j3 h5 [! A“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว... I& J4 v8 X- n! }# Q
, L; q7 z7 Z' |
“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย) K. ~/ h+ @" N9 w+ D! F2 }6 D4 U" R
$ W5 [6 n2 ?% @" _
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน
2 c+ J% D4 F! R' G0 B7 k3 H: T1 M7 c: ]
สองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน ?# F A3 m/ b) \+ {
5 v: l* H6 ~, `$ g# Z3 jสองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา
K0 A# L7 y5 E) ~; n8 Q7 K
0 v9 s, _9 I1 L“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”
* C4 _6 F) ]( A% \$ u" o
: v$ e& z9 _+ Y: D# ?) iปัง
4 }. d" r8 _$ U, L6 T
( S8 h: z( k' @! v) O; d+ T9 Jจบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว, E4 d: R- ^, ~
+ ~1 y, I) O. r3 x
ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู1 K# t! ~8 h( @! R8 C. @4 v* a
) |! E& _% z9 ~9 @) E3 L6 H( `
จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง$ F% O+ ^' O" ~! e2 C) [ L8 `
3 n9 m$ V( u( Q- B M6 f, @/ p
แล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น5 Z+ p' x4 O8 B+ D
/ D% W. B* n7 A* w
แล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร
$ o2 I. q( k2 U" ~+ ~: h2 Z: j: t
0 \6 h: f! L* Z+ o" ?# K- i5 v: Y0 ?" {, t
“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่
. W! c+ M9 ^5 {: k8 a+ U
% W5 d" k9 N8 F) m+ i
, V* o0 c/ y7 u0 y“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
1 `7 x: p' S) h) ~# j
5 f) W N/ U6 \" K1 U! g! ~
& s, z6 h% B+ |4 s) T1 T“คุณโอเคมั้ย?”
9 {( \, P4 G, k2 u8 n
3 O, D4 D2 h* S& j) X6 k
1 i; N! h3 d3 ?1 {“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง
$ l) \- Y& r2 L3 ]* T/ P: K @! _9 G! X7 u' b( M+ T, Z
+ {6 @8 K4 T- Y+ \
“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”
; i( h, k# a4 o2 {9 k& h) d5 C. U2 R. Q+ Q' X
; h V9 n7 d# j' l4 V/ s/ t
“แล้ว...”
# _7 z: r) @; L7 a$ d: ?/ J& v
. @% c0 _: f, `- `/ ]0 w ^& V& \9 M; \8 V! J
“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่) v( ]$ Y" @ ?; b- H' d
5 ?( y* Q6 P6 L5 X7 J9 L i9 w' o' T( b0 X
ขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี
# ]1 B- {9 x& ]5 `9 A" `: w4 @+ {
% I: F4 @( L( F1 G% C% A/ l
, o; H) p" }0 H: Q D0 S) K“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา4 j4 T1 F' j! G) B+ r; Y
, X; m0 }. e9 M. x
q( p8 F9 G8 R8 b8 g6 e0 F“ผมขอโทษ”, X' ~7 J x; F" {) E
7 y: Y1 \6 }! {: }- o. r6 x# N% l$ [& _& ~9 M
“ครับไม่เป็นไร”
. V9 C! f& Q+ ~& W
$ H2 [' \: g+ V/ |* M) N* `4 f4 r1 [
ระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย
) r) E* V3 ~+ `) |/ b
: M; l, z/ W. H1 u. Z B% r* D0 n9 O" Y5 w* }( a, b2 p+ Q
และเจ้านายของมัน
! Q+ H& \' D/ |6 p' u+ y ?5 C3 w) V$ Y- i% O. k6 B
9 T9 B- n5 f% K W# }( L- Lผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด
8 S# Z- R1 n0 S+ Y$ O
H" m7 c7 J7 W2 s0 v) M* u) w" }& k1 F: @: W5 Z7 b
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
3 r- X9 _1 ~5 `% _* d9 O
+ m7 r; ]; s. D
& V+ c, o$ i7 r- I! W, Hทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน' |. s n8 A. r. r$ D' E
+ c8 O6 z+ {3 Z) X/ h* I8 B
D& P. [- y5 e f: B, G) r' ]$ qผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร1 Z' T: K4 b8 q. j1 q2 {
3 z9 U: E' F" X
: y4 w b5 A9 O/ |% @
แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง
3 m X, ^+ x8 U; p- B
6 B8 `; D% M, S& Z
7 E# ^/ l( U8 F' B+ x& {( Bเป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง
$ @7 r9 j2 X0 [; R
. E( S1 r4 _% L4 u! J2 ?/ P
/ c8 |+ _8 U2 p' {; sไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!
# M; X3 v$ B& o) u% Y2 M
- i9 Y( \4 A# {$ p
3 |: I- I5 T1 N! s; g) W5 P9 uแล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ
- V/ [& u" M, @, e" E# [
u7 O# @% d3 ^. m! V. g8 B. m2 J
. Y; v( G x9 pมือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา , b+ o7 U3 |4 E3 t* v
4 g3 P3 z3 L- i% \3 V4 \& K
" l3 c! h& H. G3 c9 u5 P2 Q
ทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก
9 o' r" X4 \: \5 s/ |' l& v3 B
( w1 c) |* h U- ]8 j2 r8 z# y. c _* C, Y
ห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน
! q* L1 O! _) ?4 k8 z |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-11 21:17:28
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-12 01:37:35
โพสต์ 2020-4-12 02:49:37
ขอบคุณครับ