รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด 3 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน3
0 j; g7 F3 L0 M7 m0 F

8 m7 Q7 K+ Z- Y7 ?( u7 w% _
' \% R; U: g/ I5 f) o5 Nฟุบ
1 a" d/ O6 Z/ u2 M' C
4 g1 L& n- V. P3 `$ G: Z
ผมทิ้งตัวนอนหงายแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดแรง ไม่ไหว ถ้ามีงานยักษ์เข้ามาแบบนี้บ่อยๆผมตายแน่ สี่วันมานี้ผมแทบจะกลายร่างเป็นไส้เดือนมุดดินหนีอย่างเดียว แต่คงเป็นไส้เดือนที่โชคร้ายที่สุดนอกจากจะมุดดินหลบไม่ได้แล้วยังโดนปูนโบกทับจนซี้แหงแก๋พอจะชอนไชหนีไปอีกครั้งก็โดนตามมาโบกทับอยู่ร่ำไป
$ K5 i* [. Q! e1 N
' X  t; \5 g3 [1 v- N' u
คงเป็นเพราะงานนี้เป็นงานหนักงานแรกหลังจากผมเรียนจบมามันเลยหนักหนาสาหัสเป็นพิเศษหวังว่าอีกไม่นานคงจะปรับตัวทดเวลาบาดเจ็บได้
  a9 x5 z/ o0 @. I
- a8 K# o3 C3 [1 e: {6 n6 i) E
9 z8 X% g6 ]4 R) b- Q  Lทุกวันนี้ก็พยายามทดแล้วทดอีก ถ้าเป็นวิชาเลขก็ทดจนนับนิ้วไม่ไหว ต้องตื่นตีห้าเพื่อไปถึงที่ทำงานตอนหกโมงเช้านั่งสุมหัวทำงานกับทีมอีกห้าคน พอบ่ายโมงคอมเพลนงานกับหัวหน้า แล้วกลับมาสุมหัวทำงานกันต่อถึงห้าทุ่มเที่ยงคืนหรือเข้าเช้าวันใหม่เลยก็มี
9 i7 v' [, k, D2 Q) M) z: f$ q

8 m# m2 P! d0 s& aไม่ได้แวะไปไหนเลยนอกจากที่ทำงานกับคอนโด หมดแรงจริงๆแม้แต่อาหารของชายจรจัดผมก็ไม่ได้เอาไปให้เขามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างหวังว่าเขาจะเอาตัวรอดได้เหมือนอย่างก่อนหน้าที่จะเจอผม
* r7 Q, j9 \0 ?* X: Z
5 Y% D$ u/ h  r, Z& X# j/ @
อย่างเช่นวันนี้ผมก็กลับมาถึงห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที
3 |/ ]1 a0 J- ]6 J% Q
( e7 |8 c) ]9 R) c: p0 u& A/ F9 k' A2 i8 W
เพิ่งตระหนักเอาตอนนี้เองว่าการนอนแผ่บนเตียงมองเพดานห้องเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแล้วT^T


นอนนิ่งสักพักผมก็ยันตัวลูกขึ้นเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เฮ้อเหนื่อยชะมัด ขอนอนเอาแรงเรียกลมปราณสักหน่อยเหอะ

0 u. f8 m! b0 e. l5 ^
หัวถึงหมอนปุ๊บสมองผมก็เหมือนสับคัทเอาท์ลงทุกอย่างดิบสนิทด่ำดิ่งเข้าความมืดสนิทแม้แต่ฝันก็ไม่มี
! \6 j' d7 u' L6 S- c, L6 a4 d
# j/ t  o8 A: b8 \' s; n: N
5 P/ t; |& w- aเช้านี้เป็นอีกวันที่ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานเหมือนสี่วันที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมรู้สึกสดชื่นมากกว่าเดิม แน่สิ งานใกล้เสร็จแล้วเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวคาดว่าวันนี้คงเสร็จ...และเสร็จทันเวลาเลิกงานปกติซะด้วย
6 m  ~) \; I' G+ X3 ^& S$ x
* h: e- @" b$ T3 G9 k' m
5 a9 k9 z6 w: ^& k$ B; A2 X) Z“ไอ้เล็ก”
* U  i+ q' }2 |6 F; V5 T0 E( K2 i8 m
% P4 E6 q0 I5 Q& X) w& h: }& Z
* I" N# y% @! K6 w“ว่าไงครับพี่มิ่ง” ผมละจากสิ่งที่เขียนเงยหน้าขึ้นมอง
, E8 g7 ~2 h; R# @

พี่มิ่งเป็นหัวเรือของงานนี้ก่อนจะถึงมือหัวหน้างานทุกอย่างจะต้องผ่านพี่มิ่งก่อน ถ้างานดีพี่แกก็ได้หน้าไปแต่ถ้างานบรรลัยพี่แกก็รับเละเหมือนกัน
  w2 o" P( L% \

, q5 I% n1 C4 |. ^7 ?0 T* _พี่มิ่งเลยเป็นผู้ชายสองบุคลิก เวลาปกติก็เฮฮาปาร์ตี้ขี้เล่นมีมุมกวนประสาท(กวนตีน)แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน อื้อหืออย่าให้พูด มาเฟียชิดขวายากูซ่าชิดซ้ายบัวขาวที่ว่าหน้าโหดนักหนายังเทียบไม่ติดฝุ่น
) A0 J, L& `1 \- X1 o
5 h. y1 b# E7 p/ r7 B' ^1 b
แต่เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างนับถือจากใจจริงกับความเก่งกาจทั้งเรื่องงานและการจัดการคนของพี่มิ่ง พี่เขาคือแบบอย่างของผมเลยล่ะ เมื่อผมอายุยี่สิบแปดผมอยากเป็นให้ได้เหมือนพี่เขาในตอนนี้

$ f# L% R1 f% K' L5 {$ V" ^' K; I; u
“ออกไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว”


9 j+ V  Q/ Q, j* j“อ้าว แล้วงาน...” มองงานล้านแปดที่กองตรงหน้าเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงกับมัน มาแปลกแฮะทำมาชวนกินข้าวเมื่อวานแค่ขอไปเข้าห้องน้ำยังจะเขมือบหัวผมอยู่เลย
$ ]( t# {3 Y! I- H' t6 h
- G3 z" |0 Q4 ?- o) ~0 g( d2 J% S
“พี่ส่งให้ลูกค้าไปแล้วทุกอย่างโอเค” พี่มิ่งยิ้มร่ายิ่งให้ผมงงหนักเข้าไปใหญ่

- V5 S- W$ ^& s2 `
: X7 Q. u) E' O  h( Nอะไรคือส่งงานให้ลูกค้าไปแล้ว
4 \9 G: |! r3 q
) \( {! A/ C( R
แล้วที่ผมปั่นหัวฟูอยู่มันคืออะไร(วะ)


เหมือนพี่มิ่งจะเข้าใจหน้าตาหมางงของผมเลยส่งมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่สองทีหัวเราะร่าเหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากก่อนตอบ


“อ้อ ที่มึงทำน่ะเป็นสรุปงานที่ต้องส่งให้หัวหน้า...” อ่อ...ผมพยักหน้าเข้าใจ ถือเป็นงานด่วนเหมือนกันสินะ...ผมกำลังจะคิดแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(ผมยังมีความเคารพเลยหลีกเลี่ยงคำว่าชั่วร้าย)พร้อมกับประโยคตีแสกหน้า “...ศุกร์หน้าว่ะ ฮ่าๆ”
# r. s- E; y2 A# X' D
6 K! K' q4 u9 _* X% s7 E
; a7 }( F5 w" W/ I9 tผมโยนปากกาลงบนโต๊ะทันที
6 [8 X6 F, S0 H

7 p: }7 |, R5 \: q9 v( R2 E“อ้าวพี่แกล้งผมหรอ”


“ฮ่าๆก็เห็นท่าทางมุ่งมันตั้งใจแล้วไม่อยากขัดจังหวะ ช่างอุทิศตนเหลือเกินนะปุญมนัสก๊ากกกกกกก”
. M% S0 }4 T" b  H6 T: H, N

ไอ้พี่เวร!!
" Q  U( K$ m/ M/ K
$ k; i) S& A& D, I! L$ f$ A$ i& W/ w
/ Z) p! V, B! \2 zถ้าไม่ติดว่าแต่งงานแล้วจะแช่งให้อาภัพรักทั้งชาติไปเลยชิ!!


2 n$ I7 i+ s9 F2 A" `3 F1 m“ไปยังพี่ อ้าว เป็นไรหน้าเป็นตูด” ไอ้ปอนด์เดินเข้ามาเรียกพี่มิ่งก่อนหันมาทักผม สี่วันมานี้ไอ้ปอนด์ไปกลับกับผมแล้วผมก็หมายหัวเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะทิ้งให้มันกลับเอง!! ทำหน้ากวนตีนดีนัก ฮึ่ย! ทำไมทุกคนต้องรุมแกล้งผมด้วยนะ
& }" a" s7 s: }1 K

. i! [( z" A5 l7 T6 i

* }+ E' [5 I, a) d& C& L' S
) O+ s! b: a9 |' y8 c9 `& f& zเสร็จจากมื้อกลางวันที่เหมือนเหมือนงานฉลองกลายๆที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีผมก็อดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้ ยังไม่ทันจะได้แกล้งไอ้ปอนด์โดยการให้มันเดินกลับเลยเหมือนมันจะจับรังสีฆาตกรจากผมได้ดันเรียกพิณมารับซะงั้น ฝากไว้ก่อนเถอะ!

% K  y: }1 p% z9 h5 l0 s
: q: P$ A/ ^3 D% C( m+ {0 k. lนี่ยังไม่นับเรื่องที่ทุกคนรู้หมดว่าวันนี้ได้หยุดครึ่งวัน

9 I7 i" J7 N! J
. u" v+ p* w6 x! f, }; y3 \; pแต่ผมไม่รู้!!

" r  R) z: N8 V6 z5 A
เคืองเว้ย!


2 l  e4 B; w6 [8 dใจเย็นปุญมนัสนายคือคนจิตใจดีผู้มีเมตตาอย่าให้สัตว์โลกมาดึงจิตใจนายให้ต่ำลง หายใจเข้าออกช้าๆ อืม อย่างนั้นแหละ
" p; j5 J2 n8 X% m) @' `  S
4 H& L+ d- W* D7 O$ u( e" d6 @
7 l( m0 H2 z0 c4 G) [6 O“ทำหน้าอะไรของมึง”
4 Q8 u# W7 c- @) ?' x+ U& u
$ R- q- {+ z5 T/ C, N! E/ \- G; g
“ช่างผมเหอะ”
. G. f! J( m% T/ r$ W

1 q- w% w- V5 V/ Zผมสะบัดหน้าใส่พี่มิ่งก่อนเดินแยกออกมาจากหน้าร้านอาหาร วันนี้ผมจะโกรธทุกคน!! โดนว่าสาวแตกก็ช่างมันไม่อย่างนั้นผมจะโดนแกล้งแบบนี้อยู่ร่ำไป ผมไม่ชอบให้ใครมามองผมเป็นตัวตลกนะ!!


/ z, X% W9 T6 V  m, F) c4 ~0 Lเอิ่ม...ความจริงผมก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก ออกจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำแค่ทำท่าให้ดูเยอะไปงั้นแหละ พวกพี่มิ่งรู้ถึงข้อนี้ดีถึงไม่สนใจท่าทีของผมเลย วันไหนงอนจริงขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!
' G) u/ @7 M5 Y- A9 U, ]
) x8 W: D0 L! u& Y4 H
+ g% d1 f, u' g. G* ?เมื่อควบคุมสติได้แล้วผมก็ขับรถกลับคอนโด ถึงห้องก็ถอดชุดทำงานออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้ามสีขาวกระโจนขึ้นเตียงนอนหลับเพื่อฟื้นฟูร่างกายอันอ่อนเพลียของตัวเอง
" J6 u9 S* L; Y3 q
% p7 {. T! D$ }( P+ ]4 K
กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเย็น โอ้โหตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงตอนนี้ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แต่ดูจากอาการของตัวเองถึงจะหลับไปร่วมสี่ชั่วโมงแต่ร่างกายพร้อมจะชัทดาวน์ต่อ เพลียจัดจริงๆ
! K" q# u, q! g  R$ h
, A4 A3 B) |  H/ ~1 v, {
* \5 x( q7 G# N8 ]* `8 d+ t3 Hไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับมานอนยาวตอนกลางคืนทีเดียวแล้วกัน
1 a$ M  M2 u, F& k% |9 x( S

3 U4 `* @0 S9 J, z# v, y* [3 n% `  Oคิดได้เช่นนั้นผมจึงลุกเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นก่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองเสื้อยืดขาสั้นก่อนหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าสตางค์ออกจากห้องเดินไปสั่งข้าวกล่องที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำแล้วข้ามถนนเพื่อไปเซเว่นเหมือนทุกครั้ง

/ A5 U/ }8 C' M) h+ O6 R& y& Y
! Z. ]! D% o& E" l# _4 w5 Fกลับมาแล้ววิถีชีวิตที่ผมคุ้นเคย คิดถึงเธอจัง T^T
& ~' v6 N! B; r8 J# @* R0 I

# W: z: Y7 h2 a" Uแล้วก็เป็นเหมือนเคยในกิจวัตรประจำวันที่ไม่ได้ทำมาหลายวันเมื่อผมได้ข้าวกล่องก็เดินทะลุซอยผ้าที่บรรดาแขกขาวแขกดำเจ้าของร้านจำหน้าผมได้แล้วเพื่อเลี้ยวตรงไปยังตรอกอับแสง หวังว่าจะยังจำผมได้นะ
3 s; [8 W3 m7 g8 ]- C

- d1 H% ?4 [' T- vผมเอากล่องข้าววางไว้ปากทางเข้าพร้อมน้ำหนึ่งขวดอ้อ นมจืดอีกหนึ่งกล่องของน้องหมาก่อนส่งเสียงเข้าไป
6 w4 @  I1 c. Z. ?0 W
* @" ^4 F  U" T! [% d: Z
+ g( i' z8 e/ E8 K8 Y2 I( l4 L% Z“นาย!ฉันเอาข้าวมาให้”

) \3 T8 ^4 _; K5 i% Y( t
เงียบ
7 E: I# U+ q. B7 a
( f# t+ [  v. j" g& p2 g8 P
“นาย!จำฉันได้หรือเปล่า เอาข้าวมาให้แล้วนะ!”

; w% C8 T% s! N! V' a+ n" c' h
$ v# D0 T; g- h& ?ยังเงียบ
) x& O0 [! e4 X' W' `
, j/ z0 S, a: G
ผมเริ่มเอะใจทุกครั้งก็เงียบแต่ไม่ไร้การเคลื่อนไหวแบบนี้
! C/ e1 J$ j" g  j" D' x6 u" Y+ `6 J

ผมควักโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนเปิดโปรแกรมไฟฉายและส่องแสงเข้าไปในตรอกมืดอับ
0 u% I8 K* v9 |$ p' n% [

ว่างเปล่า
4 {0 Z  e/ o1 M+ q) H

ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ทั้งคน ทั้งน้องหมา
* G( h3 ~( F& t" s6 I4 |, E) a2 [
: m! H% D# i3 [4 G& O4 Y
ผมลดมือที่ถืออุปกรณ์ส่องแสงลงข้างตัว พยายามคิดในแง่ดีเอาน่า...แกหายไปตั้งหลายวันนะคนเล็ก ถ้าเขามามัวรอแกมีหวังอดนานอยู่ในตรอกนี้แน่ ที่เอาน้องหมาไปด้วยก็คงกลัวว่ามันจะเดินหายไปที่อื่น
1 E/ @+ j+ d" K: j  ~; S7 ^
. Z2 d7 z) ?# s# k
เดี๋ยวเขากลับมาเห็นอาหารที่เราวางไว้ให้คงรู้เองแหละ

$ h  P8 h( x6 M/ A
* m; k- y/ x* A% Pเดี๋ยวพรุ่งนี้คงเจอกันเหมือนเดิม


, c2 v7 Y! k# Y$ u" j& X
5 ?7 }3 [2 v3 q! P- o  L+ e2 o
7 i! M( U  ]1 H: Q- Y* Tเย็นวันรุ่งขึ้นเมื่อผมกลับมาจากที่ทำงานผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาซื้อข้าวตามปกติ ก่อนเดินไปเส้นทางคุ้นเคยเพื่อไปตรอกเดิมแต่เพียงแค่เลี้ยวพ้นซอยผ้ากล่องข้าวขวดน้ำเปล่าหรือแม้แต่กล่องนมที่ผมวางไว้เมื่อวานยังอยู่ที่เดิมบ่งบอกว่าไม่มีใครหยิบมัน...และบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้กลับมา
9 o) m2 @2 T+ }6 \- m  y5 W1 i4 q

หรือไม่อยู่แล้ว...

; b1 t1 o4 [* ^" U0 B" `
ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูให้แน่ชัด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ยังเหมือนเดิม ถุงพลาสติกหูหิ้วที่บรรจุบรรดากล่องข้าวขวดน้ำและนมไว้กระพือพัดโยกตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆส่งเสียงก๊อบแก๊บดังแว่วเข้ามาในหู เสียงเสียดสีกันเหมือนทำนองดนตรีเพี้ยนดังหยุบหยับรำคาญหูเสียดแทงเข้ามาในอกเหมือนมันกำลังส่งเสียงเยาะเย้ยผมอยู่

" a9 P9 ^% z1 k* I' B$ a
; W" K$ d, K% Y. q& `ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติของคนเร่ร่อนที่มักจะอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง เหมือนอย่างสองวันก่อนผมคุยกับแม่ทางโทรศัพท์แม่ยังบอกเลยว่าลุงเร่ร่อนที่แม่เคยช่วยไว้เมื่อปีก่อนแล้วหายตัวไปกลับมาแล้ว แม่ถามลุงว่าหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปีลุงบอกแม่ว่า ‘ลุงเดินไปกรุงเทพฯมาไปอยู่ที่โน่นได้พักหนึ่งแต่ติดม๊อบลุงกลัวเลยกลับมาที่ระยอง’
, |; u/ r* b$ y- W5 Y0 x
/ h# B/ h$ A& c. p# f, ^
อยากจะถามแม่เหลือเกินว่าพอแม่เอาของไปให้ลุงแล้วไม่เจอแม่รู้สึกอะไรหรือเปล่าแต่ก็เห็นแม่ยังอยู่ปกติสุขดี
1 D/ S& P! ?- K; L5 N

5 q* L+ Z2 w. o* p/ B3 Uแล้วทำไมใจผมต้องโหวงแบบนี้ด้วยล่ะรู้สึกเหมือนว่าหัวใจตัวเองเป็นนาฬิกาลูกตุ้มแกว่งไปไกวมาจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้

8 R6 n# l* E6 m+ C7 }% Z' s  Q
. |% D3 N% n  J$ f) zอาจเป็นเพราะผมไม่ได้มองเขาเป็นแค่ชายเร่ร่อน หกวันที่เจอกันกับอีกสี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้ามันเหมือนกับเขาเป็น‘เพื่อน’ ของผมอีกคนไปแล้ว
, `+ Q; _) m% q6 D  Q

“ยายครับ” ผมเดินไปยังตึกแถวห้องที่เป็นเจ้าของผนังด้านหนึ่งของตรอกทางตันที่ชายเร่ร่อนเคยอาศัยอยู่ พอดีเห็นยายเจ้าของบ้านนอนดูโทรทัศน์บนเก้าอี้ไม้โยกแถมเปิดประตูเหล็กบ้านพับเอาไว้เลยเดินเข้าไปเรียกด้วยเสียงสุภาพ
" l$ P8 f0 x! x- _
1 ?( }1 I# h" l% q" ~* J& ?1 T% Z
“ว่าไงพ่อหนุ่ม” คุณยายหันมาพลางลุกนั่งตัวตรงผมเลยถามเข้าประเด็นทันที

9 T' v- U) ^( ?: c9 S7 W
“เอ่อ ยายเห็นผู้ชายตัวสูงๆประมาณนี้บ้างมั้ยครับ” ผมทำมือกะขนาดให้ดู “ผมยุ่งๆหน้าตามอมแมม ใส่เสื้อสีดำ ไม่สิบางทีเขาก็ใส่แจ๊คเก็ตสีแดง อ้อ มีน้องหมาเบ้าตาดำข้างหนึ่งด้วยนะครับ”


  M% d  R  V; Q+ H4 [ผมอธิบายอย่างกระตือรือร้นยายทำท่านึกชั่วแวบหนึ่งก่อนโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว


+ B1 n( J5 ~8 J“อ๋อ!!ยายจำได้แล้ว ไอ้คนบ้าน่ะหรอ ยายไล่ไปแล้ว”
5 g( G0 p4 \7 e6 D

ใจผมกระตุกวูบ
* I* u, I4 I  x: [# H, p

. g. V* C9 [3 L" m$ s7 Q“อะอะไรนะครับยาย ไล่งั้นหรอ...” เสียงผมแผ่วหวิว


3 Z3 e& v7 N, R3 d) {2 L: L“ใช่น่ะสิ!! มันมาจากไหนไม่รู้มาแย่งข้าวหมาบ้านยายกิน ขนาดข้าวบูดขยำกระดูกมันก็ยังแย่ง บ๊ะ! ยิ่งมารู้ว่ามันแอบซุกหัวนอนอยู่ข้างบ้านเลยรีบให้ลูกชายเอาไม้ไล่ตีมันไปกลัวว่าวันดีคืนดีจะมาขโมยของในบ้าน ท่าทางอย่างนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก!”


3 V* ~3 ~" W  z1 T  Cผมพูดอะไรไม่ออก ทุกคำพูดของยายเหมือนตะปูที่แทงจี้อยู่ตรงหัวใจส่วนน้ำเสียงเปรียบดังค้อนที่ตอกย้ำๆให้มันลึกจมหายเข้าไปยังก้อนเนื้อที่เต้นแผ่วลง
' a7 e% E# @8 e# _# b* K

4 V; o8 v1 W6 u, r5 Hตอกมิดหายไปจนมองไม่เห็นแต่ยังทิ่มแทงใจให้เจ็บปวด
$ o! o( E2 B4 x% w
8 j# e9 ]  y( T- e+ J
1 s' f# Z& W4 u+ V- N% h( Bสมองผมเบลอไปชั่วขณะก่อนพยายามตั้งสติและเริ่มออกเดินตามหาชายเร่ร่อนทั่วบริเวณเท่าที่จะหาได้และคาดว่าเขาจะไปอาศัยอยู่ทั้งในตรอกซอกซอยเล็กใหญ่ สวนสาธารณะ วัด ลานจอดรถหรือแม้แต่ที่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย

$ c+ e: m- N! `- r9 J  ^
จวบจนสามทุ่มขาผมเริ่มล้าและท้องเริ่มหิวจึงตัดใจเดินกลับคอนโด ตลอดเวลาที่ทานข้าว อาบน้ำหรือทำภารกิจส่วนตัวอื่นๆในสมองผมมักจะคิดวนเวียนอยู่แต่ว่า

9 o% d, I+ h& F9 k
/ _/ `) d( g) w. U8 x) c‘เขาไปไหน’

2 X" F, }+ ^) C# E
/ A' d' f4 T% j8 c# Y6 Z1 O‘จะอยู่ยังไง’
2 @; @; Y: _3 J! R
) [" d7 z9 d% j4 I1 D5 ~  d. C
6 [. r3 u" J" N' @‘จะโดนใครไล่ตีอีกมั้ย’


3 i7 e4 q, |. B* w& R; L' Uและ

- I4 p& }0 V9 k5 {
‘ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง...’
6 N( k* V7 N+ {) N" L( ?5 E
$ @3 `$ J& @3 x! P/ _
ครืดดดด ครืดดดด


+ ~2 n' Z6 H% G6 ?* h: P3 Bเสียงโทรศัพท์มือถือสั่นครูดกับโต๊ะเรียกสติผมที่นั่งเหม่อลอยบนโซฟาเดินมารับสายด้วยร่างกายเอื่อยเฉื่อยแต่เมื่อเห็นชื่อปรากฏของคนปลายสายน้ำตาที่ไม่คิดจะไหลก็รื้นขึ้นเต็มหน่วยตา
; D% J. J& `' W
: j+ k4 [( {- ]  a% j/ ^; D
0 J% X5 T# Y! v- I“มะแม่...”


- _1 [% r7 E, c& E) e, D* ^[คนเล็กเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม]


8 y$ E6 V- j7 P" a7 U1 P- s* Pสิ่งที่อัดอั้นในใจพรั่งพรูออกไปแค่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก ผมเล่าเรื่องกระทบจิตใจในวันนี้ให้แม่ฟังด้วยเสียงสะอื้น ถ้าแม่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้มาแค่เสียงผมคงโผกอดท่านไปแล้ว
( Y! W( a6 b7 a

ไม่รู้ว่าแม่จะฟังรู้เรื่องมั้ยผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแค่อยากได้ที่พักพิงและคำปลอบโยนที่จะทำให้ความรู้สึกผิดในใจทุเลาเบาบางลง

# d( e$ `2 g7 M! K; t
2 m7 l% @' y& t2 Q8 w# ~. n[คนเล็กอย่าคิดมากสิลูกทุกคนเกิดมามีกรรมด้วยกันหมด คิดเสียว่าเป็นกรรมที่เขาต้องใช้นะลูกนะ]
, x' S3 N6 H0 k0 \" f- R: V; \8 i

“ตะแต่เพราะผม...”
% }6 o1 E( ~& v9 a

: a& Q4 o  b! }! K# i" p[ลูกของแม่ทำดีที่สุดแล้วเชื่อแม่นะ]


“ครับ”
1 X' h, H' }& n

แม่ปลอบผมอีกสองสามประโยคถึงวางสายไปถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ไม่ได้รู้สึกผิดน้อยลงเลยยังไงผมก็ยังคิดว่าเป็นเพราะผมอยู่ดี


6 h! W  S' q, n  q0 o  p  @' C( wคนที่ช่วยเหลือเขา...และทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

$ g# v3 T! o# g) ^  f, k6 n
% D+ z2 v5 @4 w+ [3 b' c
ตื่นเช้ามาตาผมบวมมากคงเป็นเพราะเมื่อวานร้องไห้หนักไปหน่อยสู้ๆปุญมนัสแกต้องผ่านมันไปให้ได้

+ O# Q) [4 T4 k: ?% y
ผมต้องหาเขาให้เจอ


ผมไม่สามารถปล่อยผ่านไปอย่างที่แม่บอกได้
7 a+ K/ ]. [- w& h
6 v* ^+ s* r' v  b
0 b: K' D8 w0 U% B, iอย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ต้น...เขาไม่ใช่แค่ ‘ชายเร่ร่อน’ และเขาคือ‘เพื่อนของผม’
+ m( N# a* r8 F0 |
6 A( k. L, z( X$ c2 C+ ^# b
+ f, E6 W% x9 ^
เที่ยงของวันนี้ผมต้องออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่งเลยต้องตบหน้าตัวเองเรียกขวัญกำลังใจกักเก็บความห่อเหี่ยวไว้ข้างในดึงความสดใสมั่นใจเข้ามาแทนที่ ไม่อย่างนั้นนอกจากลูกค้าจะไม่เชื่อถือข้อสำคัญจะโดนพี่มิ่งเตะโด่งตกสะพานเดชาเอาได้
+ y( M1 D( \' |
1 q3 Z( Y: ]3 t
เอ้อ ขอนอกเรื่องหน่อยพูดถึงสะพานเดชา นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้ขับรถข้ามสะพานแห่งนี้เพราะส่วนมากจะวนเวียนอยู่แถวในเมืองมากกว่า ครั้งแรกตอนย้ายข้าวของจากกรุงเทพฯมาทำงานที่นี่ ได้ยินว่าเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ของจังหวัดนครสวรรค์แต่ผมอยากจะบอกว่ารถมันติดบรรลัยมาก อยากจะบอกผู้เกี่ยวข้องว่าควรมีมาตรการมาปรับปรุงมันบ้างก็ดี แบบเอกลักษณ์คงไว้แต่ช่วยจัดการไอ้ถนนคอขวดนี่ทีเถอะขนาดผมนานๆมาทีนะแล้วคนที่ต้องผ่านมันทุกวันล่ะ บ้าตายกันพอดี

0 D# }( G4 R5 L
' j5 w& V- _8 [& h: u6 aนั่งบ่นไปผมก็มาถึงร้านอาหารอีสานแซ่บอีหลีซึ่งอยู่เยื้องกับแมคโคร พี่มิ่งบอกนัดกับลูกค้าไว้ร้านนี้นั่งรอได้ประมาณสิบห้านาทีลูกค้าก็ก็มา พี่มิ่งเป็นคนคุยรายละเอียดทั้งหมดผมมีหน้าที่แค่คอยส่งเอกสารและทำตามที่พี่มิ่งสั่งให้เท่านั้น
+ ]1 a& X" X$ u) e3 ~5 E; [
" U9 Y7 H( D' }) A' Z/ @7 o
8 s! Z. Y( c& x) hและการพบลูกค้าก็ผ่านไปด้วยดี เรากลับเข้าเมืองกันมาอีกครั้ง พี่มิ่งบอกไม่ต้องเข้าบริษัทแล้วกลับบ้านได้เลย ทุกวันนี้ผมยังสงสัยว่าตกลงพี่มิ่งเป็นเจ้าของบริษัทหรือเปล่าถึงได้มีอำนาจการตัดสินใจไปเสียหมด แต่เอาเถอะเชื่อพี่มิ่งไม่เคยมีปัญหา (เพราะถ้ามีพี่เขาจะเป็นคนรับกระสุนแทนเองทั้งหมดฮา)
7 a$ D1 J2 w; e' S4 {

, H( u, z8 Z8 W3 Mผมให้พี่มิ่งส่งผมหน้าร้านขายอาหารตามสั่งผมกะว่าจะข้ามถนนไปเซเว่นซะหน่อย


/ _3 m% ?: Y: [: X$ ^กึก
- W8 S9 h& G9 C, v* _

ทันทีที่ผมลงจากรถมายืนเทียบริมถนนเตรียมข้าม สายตาผมที่กวาดมองรถซ้ายขวาต้องหยุดอยู่หน้าเซเว่นฝั่งตรงข้าม


% G4 S% T- \: U7 q! {ตรงนั้น...หน้าเซเว่นที่มีเครื่องชั่งน้ำหนักหยอดเหรียญตั้งอยู่ ข้างๆกันมีผู้ชายรูปร่างคุ้นเคยนั่งยองๆหันข้าง มือฉวยหยิบแฮมเบอเกอร์ที่มีเด็กกัดกินเหลือไว้แล้วทิ้งลงในถังขยะมากินราวกับเป็นอาหารเลิศรส

- `* [& P$ s7 T! d
( \& p1 [3 n' @. }7 j+ iชายเร่ร่อน!!
. f# q3 J) h1 e7 ^# L% w8 y

* ^  B+ ?. r5 r+ l5 d, p2 Hผมละสายตาชั่ววินาทีมามองถนนเพื่อรีบข้ามไปหาเขาให้เร็วที่สุด มาถึงเส้นแบ่งสีขาวที่กั้นระหว่างทางรถสวนผมหันกลับไปมองเขาอีกครั้งแต่ก็หายไปแล้ว...


0 s! U* w# W/ i/ o# [หายไปแล้วงั้นหรอ...

$ z, G# a+ Q) v) q4 Y
5 M/ ?  z' X! Y1 J1 Gไม่!! ผมจะไม่พลาดอีก!!
( f* K) T: Y4 g( S. L3 C
% o" b# Y- l* o
3 O; |8 @0 _: I: O7 F4 eผมรีบข้ามถนนอย่างรวดเร็วไปหยุดหมุนคว้างหน้าเซเว่นกวาดตามองหาจนทั่วไม่เจอเลยวิ่งไปดูรอบๆอย่างกระวนกระวาย

6 H* _4 Z: i% [5 z- D
ไม่มี...นี่ก็ไม่มี...ทางนั้นก็ไม่เจอ

9 W, W$ `2 I) Z2 v6 A' \& [
ตัดสินใจวิ่งเข้าไปถามพนักงานเซเว่นที่ถูพื้นตรงประตูทางเข้าอยู่แล้วก็ได้คำตอบเดิมซ้ำๆ
* s  F* s- u% g* E; d' l4 ~! o

+ c& x- K3 {, Qไล่ไปแล้ว...ลูกค้ากลัว


9 i% X# m8 |$ F/ ?8 V) }& nฮะๆ ค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกหนึ่งตัว...

5 g& u8 ], p4 _2 E; G0 r- L
' H% F. h; d/ G! f' b) M$ o0 ?) B

ผมเดินเอื่อยเฉื่อยไปบนทางฟุตบาทไม่อยากกลับห้องหัวใจมันหนักอึ้งเกินไปที่จะไปอยู่ในสถานที่เงียบสงบคนเดียว
( h3 @+ F2 G% F) ~% J6 V1 ~3 A/ G+ `
! `5 x, D+ I0 b
ขาทั้งสองข้างพาผมเดินมาถึงหนองสมบุญ สวนธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมือง นั่งลงตรงริมหนองเหม่อมองออกไปไกลให้สายตามองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่อยากจดจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง


ผมนั่งอยู่แบบนั้นจนท้องฟ้าขึ้นแถบสีส้มทองจึงยันตัวลุกขึ้นเอาล่ะ เข้มแข็งไว้คนเล็ก นายทำดีที่สุดแล้วจำที่แม่บอกไม่ได้หรือไง


5 C1 r* e7 D2 y9 j- H; L# Lผมตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางแทนที่จะเดินทางตรงกลับห้องตัวเอง การได้เห็นสิ่งต่างๆแปลกใหม่รอบตัวทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น บ้านเรือนที่ปลูกสร้างรูปแบบเดียวกับตึกแถวด้านหน้าแต่วัสดุที่ใช้สร้างเป็นไม้กระดานแผ่นดูแล้วคงสร้างมาหลายสิบปีเพราะดูทรุดโทรมมาก คนที่อาศัยอยู่มีไม่มากเหมือนตึกแถวด้านหน้าที่ใช้ทำการค้า มีป้ายไวนิลประกาศขายบ้านติดไว้หลายหลังคงเพราะใช้ทำการค้าไม่รุ่งเรืองเหมือนสมัยก่อนแล้ว
  D6 a7 `& R! \

1 y: C9 Z! j2 ~บ๊อก บ๊อก


0 g' {! D* Y. D1 cเสียงเห่าแหลมเล็กแบบนี้เป็นของลูกหมาไม่ผิดเพี้ยนแต่จะเป็นลูกหมาจากที่ไหนและของใคร...


ผมสนใจขึ้นมาทันทีหันขวับเดินฉับเข้าไปยังบ้านไม้หลังหนึ่งที่ประตูไม้แบบบานพับปิดงับไว้เฉยๆไม่ได้ล็อก ส่งเสียงพึมพำขอโทษและขออนุญาตเจ้าของบ้านไปด้วย
$ p" G1 Z; J4 H9 H& V3 `7 J

เอ เหมือนผมจะได้ยินเสียงมาจากทางนี้นี่นาหรือไม่ใช่...
0 C+ r/ y( p, H' k5 Q) j6 I
* d! i% J( P3 A" P9 Z2 U6 }8 B
0 F0 I& R$ ?1 aบ๊อก


! Q! O! v7 |$ o% ~: M* T4 A  n8 tตึกๆๆ
* r6 D, m6 P- x1 C" e

ผมวิ่งขึ้นบันไดไม้ผุอย่างลืมตัวว่าต้องระวังว่ามันจะหักขอเถอะ ขอให้ใช่อย่างที่คิด
. }, ?: f5 e; Y
8 U' @* x! I+ T7 d' o
/ P2 o" v* b! ?5 s% |$ b2 L( tบ๊อก
5 n' f7 _) J" m
# V0 ?+ l# O$ G! w7 H" C; p
ชะใช่...ใช่จริงๆด้วย

" X: t6 ]6 I! ^0 b$ y( D; z8 {
' Q0 d6 G  \  k1 \% _7 P: G“น้องหมา!!!” ผมวิ่งเข้าไปหาแต่ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ น้องหมาเข้าไปติดอยู่หลังตู้ไม้เก่าหลังใหญ่ผมลองยื่นมือเข้าไปแล้วแต่มือผมใหญ่เกินไปไม่สามารถยื่นเข้าไปได้ เสียงครางหงิงๆช่างน่าสงสารอดนึกถึงเจ้าของมันไม่ได้ เขาจะตามหามันหรือเปล่าหรือจะทิ้งน้องหมาอย่างที่ผมทิ้งเขา


คิดไปถึงว่าถ้าเขาอยู่ตรงนี้คงเลื่อนตู้นี้ออกอย่างง่ายดายไม่ใช่ผมคนไม่เอาไหนที่ออกแรงเท่าไหร่ตู้หลังนี้ก็ไม่มีวี่แววจะขยับเลยสักนิด
% u1 I( t% ?. m+ E! k7 ]5 B' ?

; f0 _5 S8 \/ f# ]$ {1 m. P3 Q" qบ้าชะมัด!!
& x1 z5 E8 s# A

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
. w5 L3 u# t% @2 A$ U5 c

* }) x0 @* j" l2 P( f: J# v* h“ไฟไหม้!ไฟไหม้ๆหนีเร็ว”

4 k; Y; A& ?3 Q' {5 X/ W0 l& z
7 m  d. k& {0 [9 aเสียงอึกทึกด้านนอกเรียกให้ผมละจากการเลื่อนตู้วิ่งไปเปิดหน้าต่างชั้นสองมองลงไป ภาพมุมสูงที่เห็นคือความโกลาหลที่ทำให้ผมมึนงงชั่วขณะเสียงหวีดร้อง คนวิ่งวนสาละวนวุ่นวาย ทั้งวิ่งตัวเปล่าหอบลูกหอบหลาน แบกข้าวของเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างคนต่างกระเสือกกระสนเอาตัวรอด
" d4 j, n( H: ]0 G2 m
- {* f9 S+ b/ ~6 l
แล้วทุกอย่างก็กระจ่างแจ้งเมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาอบอวลทั่วบริเวณไอความร้อนสัมผัสโดนผิวจนต้องเบี่ยงตัวหนี และที่สำคัญลมพัดพากลุ่มไฟก้อนใหญ่โหมกระพือมาถึงบ้านหลังนี้แล้ว!!
- t$ J  Z4 H2 V: R
2 t' b. c7 x# _% y, T# K
“แค่กๆ” ผมเริ่มสำลักควันไฟจึงดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมามัดปิดจมูกไว้ รีบวิ่งกลับไปยังตู้หลังใหญ่ที่กักขังน้องหมาเอาไว้ไม่!! ผมจะไม่ทิ้งมันเด็ดขาด ผมมีชีวิตรักชีวิตยังไงน้องหมาก็เช่นกัน!!
0 P' |0 o1 n% S( w, L3 f7 P

& E. i; M2 i2 [2 \  n, {9 Mผมไม่สามารถทิ้งมันไว้ให้โดนไฟคอกตายได้!!
( V+ v3 D: Z3 [/ h

ผมออกแรงดันตู้อีกครั้งและก็เหมือนเดิมมันไม่ขยับ น้องหมาเริ่มออกแรงดิ้นและร้องครางหงิงมากขึ้น มันคงรู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว ผมเริ่มมองหาตัวช่วยอื่นเห็นไม้กระดานที่นำมาสร้างเป็นผนังบ้านด้านหนึ่งหลุดออกจากแผ่นอื่นห้อยลงมาผมไม่ลังเลเลยที่จะไปดึงมันให้หลุดออกมาทั้งหมด ออกแรงดึงสุดกำลังจนตัวเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าจากแรงกระชาก แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องเจ็บไม่เจ็บ ผมรีบลุกขึ้นเอาหัวไม้ด้านหนึ่งกดกับผนังจับอีกด้านมั่นแล้วออกแรงงัดสุดแรง
" |' U* @  X& u; X) U! M
0 `3 ^* S0 E" N0 Y
% n" I) Q' f4 X$ Vเปาะ!!
* u/ _$ D! m+ s" e/ O  {4 O: F

, M! J& _; F0 J4 o4 Sอะไรมันจะซวยแบบนี้!! ไม้หักเป็นสองท่อน!! ที่โชคร้ายไปกว่านั้น! ตู้ขยับออกไปไม่ถึงสามมิลด้วยซ้ำอะไรมันจะเหนียวติดแน่นทนทานขนาดนี้!!


0 r! l, y+ e4 |- m, \* ?พึ่บ!!
; G5 q0 \6 |' Z* [+ X3 \! L1 t
# f* M' b/ }% j5 X* g; f
! I+ r1 R6 @3 U3 a. N“โอ๊ย แค่กๆ” ไฟลามไหม้ไปครึ่งหนึ่งของบ้านหลังที่ผมอยู่แล้ว ลมพัดแรงเมื่อครู่พาไอร้อนลวกผิวผม อากาศเริ่มน้อยลงรู้ได้จากการหายใจที่ไม่ค่อยสะดวกนัก

4 y7 V+ I2 Q! {. |
ต้องรีบแล้ว!!

8 R4 T; y+ J4 O: r* W
เหลือทางสุดท้ายแล้วล่ะ!! ต้องโค่นตู้นี้ซะ!ถึงจะเสี่ยงที่น้องหมาจะเจ็บตัวแต่ก็ดีกว่าตายกันอยู่ในนี้!!

" f" H; s; x: ]/ y/ E
. J- ]3 S* M: O2 |! d6 y“ช่วยด้วยมีคนติดอยู่ในนี้!!” ผมตะโกนสุดเสียงพลางพยายามงัดตู้จากด้านหลังเพื่อให้มันล้มคว่ำหน้าลงไป น้องหมาก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเต็มที่ด้วยการออกแรงดิ้น เสียงครางหงิงเงียบไปคงเพราะสำลักควันไฟเหมือนผม


ปึง!!


1 s% X' _5 P+ l: g; q2 Lสำเร็จ!!
: X! q' F8 n% d

ทำไมไม่โค่นมันตั้งแต่แรกวะ!
. A/ s2 P$ U  {6 Y

น้องหมาโดนขาตู้กระแทกจนกระเด็นติดผนังนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผมที่กระโจนเข้าไปอุ้มมันเหมือนกัน ผมอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนก่อนหมุนตัวกลับไปทางบันไดเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ก่อนจะก้าวลงบันไดสายตาผมก็เหลือบเห็นคานไม้ที่เต็มไปด้วยไฟเพลิงสีแดงกำลังจะตกลงมา ผมก้าวถอยหลังหนีแต่กลับสะดุดกับทางต่างระดับจนล้มลงไป อ้อมกอดผมกระชับน้องหมาแน่นหลับตาปี๋

4 M# f! Q, l& w5 k1 m; V
ไม่พ้น...โดน ต้องโดนแน่ๆ
. f3 s3 ~" g) s5 p: X7 X" }8 l
" y$ A) f0 N' u) D( u# ^4 m
# W9 `, L  o5 M, W# j9 q8 g- I9 s“อ๊ากกก”
# Q& A" I, l8 f! a" h0 B6 b

ปั่ก


! K, H9 g! w1 {6 b  Y# h; bผมรู้สึกถึงของหนักหล่นทับแต่ไม่เจ็บไม่ร้อนลืมตาโพลงขึ้นมองก็เจอกับคนที่ตามหามาตลอด
" v( `; H: Q: y  P' k

ชายเร่ร่อน!! เจอแล้ว ฉันเจอนายแล้ว!!
+ G% i8 o/ b+ z" c
( u) J) K" f/ j' J
ผมคลี่ยิ้มออกมา แต่...!!

, a; W$ {* \7 w" R' _
คนเล็ก! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจนะโว้ยยย
# n2 G6 ]# S# Y/ ~, I

ทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ!!
  N, H( P# W" j5 e

; |$ A! ^5 \/ l+ @8 {7 i1 U1 x“นาย!เป็นไงบ้าง”
& f& |; V( R8 r) _% I; F/ u
; i4 B* b2 b7 e/ q1 h
1 j1 ]8 q3 D! o“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” เขาพูดพลางลุกขึ้นทำหน้าเหยเก ไม้ที่เต็มไปด้วยเปลวไฟนั่นตกทับลงบนแผ่นหลังเขาผมเห็น!! แล้วก็เห็นด้วยว่าเขาปัดมันออกไปด้วยมือเปล่า!!

+ |2 j$ B) G- ]8 [2 P
ทำได้ยังไงกัน!!

/ _( t4 u- @# g$ \5 Z
เขาลุกขึ้นยืนพลางประคองผมขึ้นด้วย ขมวดคิ้วยืนมองบันไดที่พังทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างครุ่นคิด บันไดพังงั้นหรอ...แล้วเราจะลงไปชั้นล่างกันได้ยังไงล่ะ!
$ }5 @* U8 X* a. h% b7 ^# ?

, o! X, E- x  @' c5 @. _ “ขึ้นมา” ในระหว่างที่ผมกำลังแตกตื่นเขาก็ย่อตัวลงจับตัวผมให้ขึ้นไปบนแผ่นหลังกว้างของเขาให้มือหนึ่งกอดกระชับไหล่เขาเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งเสียงบอกให้ผมอุ้มน้องหมาดีๆ ท่อนแขนทั้งสองข้างเกี่ยวช้อนกระชับต้นขาผมแน่นก่อนผมจะถามว่าเขาจะทำอะไรร่างสูงก็เอ่ยแทรกซะก่อน “จับดีๆล่ะ”


ฟุบ


# F* n+ g2 H& e( Fผมยังไม่เข้าใจในสิ่งเขาพูดชายเร่ร่อนก็กระโดดลงมาจากชั้นสองที่สูงประมาณสิบฟุต...สะสิบฟุต...บ้าไปแล้ว!!เขาทำได้ยังไง!!


หัวใจผมแทบวายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับความหวาดเสียวขั้นสุดยอดถ้าผมรอดจากเหตุการณ์นี้ไปเครื่องเล่นไหนที่ว่าแน่ผมคงไม่หวั่นอีกแล้ว
- a/ y7 W; [* U& i  Q# U: X6 W) D

$ q$ ]" i+ m. A: r* Sตึกๆ


ผมรู้สึกได้ว่าเขาออกแรงวิ่งนั่นหมายความว่าเราลงมายืนบนพื้นได้อย่างปลอดภัย จบจากตรงนี้ผมคงต้องถามเขาว่าไปเรียนวิชาตัวเบามาจากไหนผมจะได้ไปเรียนบ้าง แต่ตอนนี้สติผมเหมือนล่องลอยคงเพราะจากการขาดอากาศหายใจ หมดเรี่ยวแรงมือที่เกาะเกี่ยวรอบคอเริ่มหลุดออก อีกข้างที่กระชับกอดน้องหมาเริ่มอ่อนแรงลง
1 S  I% h4 Y2 _

9 Y+ d5 C  N- G+ H  Tก่อนทุกอย่างจะวูบไป




. v3 D9 O& Z  i
* M* p; r3 Y- e: |: U+ V“เล็ก ไอ้เล็ก” เสียงเรียกอันน่ารำคาญทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้นใบหน้าแรกที่เห็นลอยอยู่ตรงหน้าเป็นไอ้ปอนด์ หน้าตามันตลกชะมัด

/ u8 [7 R" p3 @* E( r" {
“อย่าบอกที่บ้านกูนะ” ผมส่งเสียงแหบแห้งออกไปคงไม่ถามว่าที่นี่ที่ไหนหรือผมเป็นอะไรไป เพราะสิ่งที่เผชิญมามันบอกในตัวมันเองอยู่แล้ว แต่ห่วงที่สุดคงเป็นเรื่องที่บ้านถ้ารู้กันนะรับรองได้โดนสั่งย้ายด่วนแน่


ผมยังไม่อยากกลับระยอง!!
3 K$ d+ l/ q( y9 ?; ~  }4 H

3 b8 V; b4 Q8 I" R“เออๆกูรู้แล้วมึงเป็นไงบ้างให้ตามหมอมั้ย” มันถามอย่างกระตือรือร้น
$ T/ f* I5 A/ M. \
; \- Q& q( a9 ?9 [
“ไม่ต้องๆกูโอเคเออมึง...แล้วชายเร่ร่อนล่ะ” ผมถามตรงประเด็นที่อยากรู้
+ E, D$ W6 z4 r9 y& J$ V0 b6 O

“มึงถามถึงมันทำไม! มึงยังกลัวอยู่หรอ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ มีชาวบ้านไปช่วยมึงทันก่อนจะโดนไอ้บ้านั่นทำร้าย มันสารเลวมากทั้งที่มึงเป็นคนให้ข้าวให้น้ำแท้ๆยังจะมาทำเลวกับมึงอีก คนที่ไปช่วยมึงไว้บอกว่ามันกำลังจับมึงแก้ผ้าวิปริตที่สุด! นี่มันคงทำร้ายมึงจนสลบไปใช่มั้ยสมน้ำหน้าโดนรุมสกัมไปคงเละอยู่ คงได้ไปโรคจิตในคุกอีกนาน!!”
4 ]1 }, r2 j$ M9 H2 h4 g; z
1 o. o% O( r% o
“มะมึงว่าอะไรนะ...ขะเขา...” ไปกันใหญ่แล้วระหว่างที่ผมสลบไปเกิดเรื่องร้ายขึ้นขนาดนี้เชียวหรือ!


: p8 [2 Z* `' h5 c“พวกกูจับมันเข้าไปนอนในซังเตแล้วรับรองมันมาทำอะไรมึงไม่ได้อีกแน่นอน!!”
/ G: U, _0 |  g4 B



" k- @" G/ F! v% ^* n  _  [ฮะๆค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกแล้ว...จนได้แต่ภาวนาว่าพื้นที่ที่ตอกลงไปมันจะหมดลงเสียที

( n( d8 U2 ^1 K7 P& y# B& M. C1 ~

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

65gpy

ขอบคุณครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

kabuki

ตัดสินคนที่ผิวหน้าจริงๆ สงสารอ่ะ

kichjakan

ขอบคุณครับ

uglymen

เป็นงั้นไป เฮ้อ

Phol_th

มารัว ๆ อ่านไม่ทัน

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

bassabassy

ขอบคุณครับ

Akeoutdoor

เศร้าเกินไปละ

N-xanco

ขอบคุณครับ

Pathxx

สงสารเลย

Aonz003

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

Aquarius_Camu

ขอบคุณครับ

loveza

ขอบคุณครับ

jatuAAA

ขอบคุณครับ