รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด 3 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน3

( K  [/ u4 j5 A" U" Z1 B0 c
9 k6 o7 z( ?6 o# n0 g1 u
0 t& I6 |5 S$ f! zฟุบ


ผมทิ้งตัวนอนหงายแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดแรง ไม่ไหว ถ้ามีงานยักษ์เข้ามาแบบนี้บ่อยๆผมตายแน่ สี่วันมานี้ผมแทบจะกลายร่างเป็นไส้เดือนมุดดินหนีอย่างเดียว แต่คงเป็นไส้เดือนที่โชคร้ายที่สุดนอกจากจะมุดดินหลบไม่ได้แล้วยังโดนปูนโบกทับจนซี้แหงแก๋พอจะชอนไชหนีไปอีกครั้งก็โดนตามมาโบกทับอยู่ร่ำไป

2 H- Q6 c% ~/ {4 [. a. T
คงเป็นเพราะงานนี้เป็นงานหนักงานแรกหลังจากผมเรียนจบมามันเลยหนักหนาสาหัสเป็นพิเศษหวังว่าอีกไม่นานคงจะปรับตัวทดเวลาบาดเจ็บได้
$ F6 q1 k  s. I0 f( l0 z, z
4 ]" U! W/ j+ @8 y, H  S, J; M
& V( N9 v% }9 p1 Aทุกวันนี้ก็พยายามทดแล้วทดอีก ถ้าเป็นวิชาเลขก็ทดจนนับนิ้วไม่ไหว ต้องตื่นตีห้าเพื่อไปถึงที่ทำงานตอนหกโมงเช้านั่งสุมหัวทำงานกับทีมอีกห้าคน พอบ่ายโมงคอมเพลนงานกับหัวหน้า แล้วกลับมาสุมหัวทำงานกันต่อถึงห้าทุ่มเที่ยงคืนหรือเข้าเช้าวันใหม่เลยก็มี
( [8 c9 J5 n- e5 T/ `8 n0 ^
2 p! E" Z  k( L* I9 d
ไม่ได้แวะไปไหนเลยนอกจากที่ทำงานกับคอนโด หมดแรงจริงๆแม้แต่อาหารของชายจรจัดผมก็ไม่ได้เอาไปให้เขามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างหวังว่าเขาจะเอาตัวรอดได้เหมือนอย่างก่อนหน้าที่จะเจอผม
. _4 D6 y( f0 N# J
- E" o) ]3 m# ^  \
อย่างเช่นวันนี้ผมก็กลับมาถึงห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที

7 L/ f% ~6 |/ u6 c  O5 o
% t/ C$ p; [# ~/ V  Hเพิ่งตระหนักเอาตอนนี้เองว่าการนอนแผ่บนเตียงมองเพดานห้องเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแล้วT^T

) A& A$ [; V: I9 ?; D5 E
นอนนิ่งสักพักผมก็ยันตัวลูกขึ้นเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เฮ้อเหนื่อยชะมัด ขอนอนเอาแรงเรียกลมปราณสักหน่อยเหอะ
  G. u9 O1 x; n2 G5 q3 R
: B: R- d4 ?# e
" ?: r& m( @, H& z2 V9 m0 }หัวถึงหมอนปุ๊บสมองผมก็เหมือนสับคัทเอาท์ลงทุกอย่างดิบสนิทด่ำดิ่งเข้าความมืดสนิทแม้แต่ฝันก็ไม่มี


0 a8 G5 `1 C, o) V! [+ z4 Bเช้านี้เป็นอีกวันที่ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานเหมือนสี่วันที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมรู้สึกสดชื่นมากกว่าเดิม แน่สิ งานใกล้เสร็จแล้วเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวคาดว่าวันนี้คงเสร็จ...และเสร็จทันเวลาเลิกงานปกติซะด้วย
# v1 [5 |' O6 t! d+ t( S( H
- {5 y0 L' Q, k- [7 X" t5 w: e
“ไอ้เล็ก”

3 m* S8 O" U$ W  G3 l
“ว่าไงครับพี่มิ่ง” ผมละจากสิ่งที่เขียนเงยหน้าขึ้นมอง
" M0 ~+ Z/ V$ u  ?
, e1 o3 n6 {& n% J: T5 [
- G9 c& m! _" U$ [$ ^% rพี่มิ่งเป็นหัวเรือของงานนี้ก่อนจะถึงมือหัวหน้างานทุกอย่างจะต้องผ่านพี่มิ่งก่อน ถ้างานดีพี่แกก็ได้หน้าไปแต่ถ้างานบรรลัยพี่แกก็รับเละเหมือนกัน
# D' R( c! z1 l& e( j) ?

พี่มิ่งเลยเป็นผู้ชายสองบุคลิก เวลาปกติก็เฮฮาปาร์ตี้ขี้เล่นมีมุมกวนประสาท(กวนตีน)แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน อื้อหืออย่าให้พูด มาเฟียชิดขวายากูซ่าชิดซ้ายบัวขาวที่ว่าหน้าโหดนักหนายังเทียบไม่ติดฝุ่น
; H) J: ]( j. E4 M- z  }
8 \' L( ~9 ^+ ~
แต่เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างนับถือจากใจจริงกับความเก่งกาจทั้งเรื่องงานและการจัดการคนของพี่มิ่ง พี่เขาคือแบบอย่างของผมเลยล่ะ เมื่อผมอายุยี่สิบแปดผมอยากเป็นให้ได้เหมือนพี่เขาในตอนนี้


' M9 |, \9 v$ i) E% `# W1 w“ออกไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว”

7 d( S. O- |* D/ p& s. g3 }
9 {& h4 }, ~0 m& J“อ้าว แล้วงาน...” มองงานล้านแปดที่กองตรงหน้าเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงกับมัน มาแปลกแฮะทำมาชวนกินข้าวเมื่อวานแค่ขอไปเข้าห้องน้ำยังจะเขมือบหัวผมอยู่เลย
# Y* k" r3 n7 H( `7 O9 ]

“พี่ส่งให้ลูกค้าไปแล้วทุกอย่างโอเค” พี่มิ่งยิ้มร่ายิ่งให้ผมงงหนักเข้าไปใหญ่

; }6 ]5 `" e8 _* X' A6 }$ p: \$ h
% ?% }7 w2 U* H& `1 }$ tอะไรคือส่งงานให้ลูกค้าไปแล้ว
% Y5 a4 r" l9 ^# r

8 t4 {9 M5 |! Y1 Pแล้วที่ผมปั่นหัวฟูอยู่มันคืออะไร(วะ)
) R' g! }/ Y6 |5 b4 P
1 x, A  {0 q# F/ Z6 y3 p
เหมือนพี่มิ่งจะเข้าใจหน้าตาหมางงของผมเลยส่งมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่สองทีหัวเราะร่าเหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากก่อนตอบ

# g/ q6 k6 b6 h1 ?  u+ U
  C& ?2 N/ s# J" w: s, l% @“อ้อ ที่มึงทำน่ะเป็นสรุปงานที่ต้องส่งให้หัวหน้า...” อ่อ...ผมพยักหน้าเข้าใจ ถือเป็นงานด่วนเหมือนกันสินะ...ผมกำลังจะคิดแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(ผมยังมีความเคารพเลยหลีกเลี่ยงคำว่าชั่วร้าย)พร้อมกับประโยคตีแสกหน้า “...ศุกร์หน้าว่ะ ฮ่าๆ”


/ X8 ^" e8 x4 v* gผมโยนปากกาลงบนโต๊ะทันที


“อ้าวพี่แกล้งผมหรอ”


“ฮ่าๆก็เห็นท่าทางมุ่งมันตั้งใจแล้วไม่อยากขัดจังหวะ ช่างอุทิศตนเหลือเกินนะปุญมนัสก๊ากกกกกกก”
$ G, Q+ h: T# L* q' r9 Z9 ~

ไอ้พี่เวร!!

/ `9 Q5 T, S, X. [
$ Y# g4 O+ Q& j- z" Cถ้าไม่ติดว่าแต่งงานแล้วจะแช่งให้อาภัพรักทั้งชาติไปเลยชิ!!

8 \( q9 r: I3 ?% c/ \+ q3 W
“ไปยังพี่ อ้าว เป็นไรหน้าเป็นตูด” ไอ้ปอนด์เดินเข้ามาเรียกพี่มิ่งก่อนหันมาทักผม สี่วันมานี้ไอ้ปอนด์ไปกลับกับผมแล้วผมก็หมายหัวเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะทิ้งให้มันกลับเอง!! ทำหน้ากวนตีนดีนัก ฮึ่ย! ทำไมทุกคนต้องรุมแกล้งผมด้วยนะ

7 |! b2 D  V. F3 k, H

) X- N: \3 N$ j- A
8 Q% v# j; ^  @: w8 A
2 `& U1 g! W% }' n$ H6 r7 wเสร็จจากมื้อกลางวันที่เหมือนเหมือนงานฉลองกลายๆที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีผมก็อดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้ ยังไม่ทันจะได้แกล้งไอ้ปอนด์โดยการให้มันเดินกลับเลยเหมือนมันจะจับรังสีฆาตกรจากผมได้ดันเรียกพิณมารับซะงั้น ฝากไว้ก่อนเถอะ!

6 }( \( f7 G/ g& s- W' }% M. O
! N6 w* F1 s) `* j/ Cนี่ยังไม่นับเรื่องที่ทุกคนรู้หมดว่าวันนี้ได้หยุดครึ่งวัน
3 u; k" x: Q% A
) v. i* n9 J; i/ W) _8 G
แต่ผมไม่รู้!!

/ a& x% a7 _# e
! _$ J- A! c; U: {" k! @เคืองเว้ย!
( \! V$ L$ R5 Q/ n
. W; n6 }( d) Y8 F- @
ใจเย็นปุญมนัสนายคือคนจิตใจดีผู้มีเมตตาอย่าให้สัตว์โลกมาดึงจิตใจนายให้ต่ำลง หายใจเข้าออกช้าๆ อืม อย่างนั้นแหละ
. L: v* h# N/ V5 D/ ^. a: h6 b' ^

, q: z/ f6 L$ Q! d5 E“ทำหน้าอะไรของมึง”
# Q$ ^( `+ W* Q8 W6 w

“ช่างผมเหอะ”


ผมสะบัดหน้าใส่พี่มิ่งก่อนเดินแยกออกมาจากหน้าร้านอาหาร วันนี้ผมจะโกรธทุกคน!! โดนว่าสาวแตกก็ช่างมันไม่อย่างนั้นผมจะโดนแกล้งแบบนี้อยู่ร่ำไป ผมไม่ชอบให้ใครมามองผมเป็นตัวตลกนะ!!
4 n% B8 T$ }, j7 ^
  S% f# ?3 D( u& g& o2 `0 X$ r3 o
เอิ่ม...ความจริงผมก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก ออกจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำแค่ทำท่าให้ดูเยอะไปงั้นแหละ พวกพี่มิ่งรู้ถึงข้อนี้ดีถึงไม่สนใจท่าทีของผมเลย วันไหนงอนจริงขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!
3 n3 h  d/ C2 R4 W4 m
; l2 ~7 W7 Z0 A* Y, o8 x3 e
6 L0 H. P' \. t  c, h4 u2 B0 K9 W" mเมื่อควบคุมสติได้แล้วผมก็ขับรถกลับคอนโด ถึงห้องก็ถอดชุดทำงานออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้ามสีขาวกระโจนขึ้นเตียงนอนหลับเพื่อฟื้นฟูร่างกายอันอ่อนเพลียของตัวเอง
  B% P; ~' V* G- ]4 h$ P' Q, N9 F5 s3 A

กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเย็น โอ้โหตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงตอนนี้ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แต่ดูจากอาการของตัวเองถึงจะหลับไปร่วมสี่ชั่วโมงแต่ร่างกายพร้อมจะชัทดาวน์ต่อ เพลียจัดจริงๆ
) d! y+ p; P3 |% b$ {! O
( }* l4 A8 B' A0 L
: y9 X4 U+ t# b/ lไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับมานอนยาวตอนกลางคืนทีเดียวแล้วกัน
9 D2 N) b( S% b- \2 e/ @
$ U; Q3 {; Z2 \
( u+ C, }# b9 l) e8 iคิดได้เช่นนั้นผมจึงลุกเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นก่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองเสื้อยืดขาสั้นก่อนหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าสตางค์ออกจากห้องเดินไปสั่งข้าวกล่องที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำแล้วข้ามถนนเพื่อไปเซเว่นเหมือนทุกครั้ง
$ ]7 [7 N5 c1 G( N3 x7 [
7 O1 Z' n1 k, {) w# u7 \! x7 D4 Z
6 z1 |  u6 N3 N. Y1 k6 A; Hกลับมาแล้ววิถีชีวิตที่ผมคุ้นเคย คิดถึงเธอจัง T^T
6 V! a- d; n% ?% `) P- Y9 q( h3 t

3 k9 m/ w; k8 V+ |3 wแล้วก็เป็นเหมือนเคยในกิจวัตรประจำวันที่ไม่ได้ทำมาหลายวันเมื่อผมได้ข้าวกล่องก็เดินทะลุซอยผ้าที่บรรดาแขกขาวแขกดำเจ้าของร้านจำหน้าผมได้แล้วเพื่อเลี้ยวตรงไปยังตรอกอับแสง หวังว่าจะยังจำผมได้นะ
! _6 b8 M# x' ^; n' i# j

2 \1 Q: ?. \8 l' i7 h6 kผมเอากล่องข้าววางไว้ปากทางเข้าพร้อมน้ำหนึ่งขวดอ้อ นมจืดอีกหนึ่งกล่องของน้องหมาก่อนส่งเสียงเข้าไป

& @/ l( i0 u6 N! B7 t) T1 i
“นาย!ฉันเอาข้าวมาให้”
) a, p7 U) A+ C) Y1 k
7 @" K( L6 t: I- u$ e) J2 }
เงียบ
  u9 u# g) N5 T1 O" R0 n# i
, H0 e2 l: j7 f* V9 w
“นาย!จำฉันได้หรือเปล่า เอาข้าวมาให้แล้วนะ!”
% q+ ?0 ~) ^  `( q3 w0 M# r" {
$ \' E: X. v: K4 V
ยังเงียบ


ผมเริ่มเอะใจทุกครั้งก็เงียบแต่ไม่ไร้การเคลื่อนไหวแบบนี้


ผมควักโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนเปิดโปรแกรมไฟฉายและส่องแสงเข้าไปในตรอกมืดอับ
; a4 [; i6 @" V2 w
0 M6 E  Y* U( V" h
6 i4 n' n$ N* j* j5 Vว่างเปล่า

$ o- T$ @1 T$ h' ?3 p) `4 P& n& `
ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ทั้งคน ทั้งน้องหมา
9 M3 \8 T; g& N6 u9 y

* [  W/ ?7 {& t' F  Gผมลดมือที่ถืออุปกรณ์ส่องแสงลงข้างตัว พยายามคิดในแง่ดีเอาน่า...แกหายไปตั้งหลายวันนะคนเล็ก ถ้าเขามามัวรอแกมีหวังอดนานอยู่ในตรอกนี้แน่ ที่เอาน้องหมาไปด้วยก็คงกลัวว่ามันจะเดินหายไปที่อื่น


/ T$ c$ Z9 j. I4 H% i/ Uเดี๋ยวเขากลับมาเห็นอาหารที่เราวางไว้ให้คงรู้เองแหละ


/ F6 ~" w. C5 S6 B& t0 |7 Zเดี๋ยวพรุ่งนี้คงเจอกันเหมือนเดิม



' k5 t! ?( h5 \) c+ `: Q
% V. t) M9 y3 b% k6 qเย็นวันรุ่งขึ้นเมื่อผมกลับมาจากที่ทำงานผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาซื้อข้าวตามปกติ ก่อนเดินไปเส้นทางคุ้นเคยเพื่อไปตรอกเดิมแต่เพียงแค่เลี้ยวพ้นซอยผ้ากล่องข้าวขวดน้ำเปล่าหรือแม้แต่กล่องนมที่ผมวางไว้เมื่อวานยังอยู่ที่เดิมบ่งบอกว่าไม่มีใครหยิบมัน...และบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้กลับมา

6 r6 D0 K+ m) K" `: z$ }+ h
หรือไม่อยู่แล้ว...
6 p. e2 o+ c/ e: }- t; ], f# }

! E2 @' G( C; m- V0 dผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูให้แน่ชัด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ยังเหมือนเดิม ถุงพลาสติกหูหิ้วที่บรรจุบรรดากล่องข้าวขวดน้ำและนมไว้กระพือพัดโยกตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆส่งเสียงก๊อบแก๊บดังแว่วเข้ามาในหู เสียงเสียดสีกันเหมือนทำนองดนตรีเพี้ยนดังหยุบหยับรำคาญหูเสียดแทงเข้ามาในอกเหมือนมันกำลังส่งเสียงเยาะเย้ยผมอยู่


& e$ W4 j; i: V3 `& e" W4 p/ M% gทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติของคนเร่ร่อนที่มักจะอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง เหมือนอย่างสองวันก่อนผมคุยกับแม่ทางโทรศัพท์แม่ยังบอกเลยว่าลุงเร่ร่อนที่แม่เคยช่วยไว้เมื่อปีก่อนแล้วหายตัวไปกลับมาแล้ว แม่ถามลุงว่าหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปีลุงบอกแม่ว่า ‘ลุงเดินไปกรุงเทพฯมาไปอยู่ที่โน่นได้พักหนึ่งแต่ติดม๊อบลุงกลัวเลยกลับมาที่ระยอง’
7 v8 v2 L. u. \2 F3 G, Y0 b0 f
4 P# Y/ }4 o( x4 W! i: m' A6 X
อยากจะถามแม่เหลือเกินว่าพอแม่เอาของไปให้ลุงแล้วไม่เจอแม่รู้สึกอะไรหรือเปล่าแต่ก็เห็นแม่ยังอยู่ปกติสุขดี
0 B. s, L7 f% h7 c: o
% x: J) M) \3 J5 a# P3 k: n
% ?8 N6 N" U$ P2 Vแล้วทำไมใจผมต้องโหวงแบบนี้ด้วยล่ะรู้สึกเหมือนว่าหัวใจตัวเองเป็นนาฬิกาลูกตุ้มแกว่งไปไกวมาจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้
6 o$ i3 |5 s* ^

อาจเป็นเพราะผมไม่ได้มองเขาเป็นแค่ชายเร่ร่อน หกวันที่เจอกันกับอีกสี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้ามันเหมือนกับเขาเป็น‘เพื่อน’ ของผมอีกคนไปแล้ว
! |: A# b5 ]5 Y" f* ~5 m

“ยายครับ” ผมเดินไปยังตึกแถวห้องที่เป็นเจ้าของผนังด้านหนึ่งของตรอกทางตันที่ชายเร่ร่อนเคยอาศัยอยู่ พอดีเห็นยายเจ้าของบ้านนอนดูโทรทัศน์บนเก้าอี้ไม้โยกแถมเปิดประตูเหล็กบ้านพับเอาไว้เลยเดินเข้าไปเรียกด้วยเสียงสุภาพ

5 C! U0 E8 h3 n4 f
3 Y" M1 V$ y5 K. S2 F“ว่าไงพ่อหนุ่ม” คุณยายหันมาพลางลุกนั่งตัวตรงผมเลยถามเข้าประเด็นทันที

, x! L6 J% r( J- ]7 x0 b9 Q
7 c: v# H: X4 }8 [' y  n2 |“เอ่อ ยายเห็นผู้ชายตัวสูงๆประมาณนี้บ้างมั้ยครับ” ผมทำมือกะขนาดให้ดู “ผมยุ่งๆหน้าตามอมแมม ใส่เสื้อสีดำ ไม่สิบางทีเขาก็ใส่แจ๊คเก็ตสีแดง อ้อ มีน้องหมาเบ้าตาดำข้างหนึ่งด้วยนะครับ”
& C# {6 r$ N& Y! F
( y% z5 A* L4 ]! b
5 t& x" m$ S; Nผมอธิบายอย่างกระตือรือร้นยายทำท่านึกชั่วแวบหนึ่งก่อนโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
. [7 ]6 R  O/ `5 [) N9 J0 B
: j$ e% h% o- u+ G- R" r
. \. U; Q/ T7 i. o0 v“อ๋อ!!ยายจำได้แล้ว ไอ้คนบ้าน่ะหรอ ยายไล่ไปแล้ว”

& B3 a5 o# ^( m
4 h, }0 ~! b! _. c, Z* Vใจผมกระตุกวูบ
! t5 F7 d4 Q6 f9 Q* p; [

( \, `, j9 {- S+ [: t" V8 F: B“อะอะไรนะครับยาย ไล่งั้นหรอ...” เสียงผมแผ่วหวิว
: ~. p* }' P8 {. v4 \5 C

/ `9 [. T) j4 L8 s5 M# U+ |“ใช่น่ะสิ!! มันมาจากไหนไม่รู้มาแย่งข้าวหมาบ้านยายกิน ขนาดข้าวบูดขยำกระดูกมันก็ยังแย่ง บ๊ะ! ยิ่งมารู้ว่ามันแอบซุกหัวนอนอยู่ข้างบ้านเลยรีบให้ลูกชายเอาไม้ไล่ตีมันไปกลัวว่าวันดีคืนดีจะมาขโมยของในบ้าน ท่าทางอย่างนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก!”

4 [8 u/ }0 k; U( r
) L2 u9 j: h$ f& W' Bผมพูดอะไรไม่ออก ทุกคำพูดของยายเหมือนตะปูที่แทงจี้อยู่ตรงหัวใจส่วนน้ำเสียงเปรียบดังค้อนที่ตอกย้ำๆให้มันลึกจมหายเข้าไปยังก้อนเนื้อที่เต้นแผ่วลง

* E+ C0 B/ q7 p# C( \4 Q( Q( p, g
7 i# _; s* R5 c& G( |" \ตอกมิดหายไปจนมองไม่เห็นแต่ยังทิ่มแทงใจให้เจ็บปวด


8 }7 U8 C# K9 E6 [$ b2 ]สมองผมเบลอไปชั่วขณะก่อนพยายามตั้งสติและเริ่มออกเดินตามหาชายเร่ร่อนทั่วบริเวณเท่าที่จะหาได้และคาดว่าเขาจะไปอาศัยอยู่ทั้งในตรอกซอกซอยเล็กใหญ่ สวนสาธารณะ วัด ลานจอดรถหรือแม้แต่ที่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย

: v+ C( I+ C2 x$ R
8 D6 m0 x! ]8 R- C1 K7 hจวบจนสามทุ่มขาผมเริ่มล้าและท้องเริ่มหิวจึงตัดใจเดินกลับคอนโด ตลอดเวลาที่ทานข้าว อาบน้ำหรือทำภารกิจส่วนตัวอื่นๆในสมองผมมักจะคิดวนเวียนอยู่แต่ว่า

6 x4 ]* J- W) X$ Y# M- T5 v- ~8 E% f/ k
‘เขาไปไหน’
8 o. L& ~  H; Y5 ^, p
$ G1 e9 [6 t. Y, D; }2 N0 N
‘จะอยู่ยังไง’
0 ~7 i  ?5 u" a3 `5 Z  r! }2 Y

; v; ^  o, k7 e. j# c‘จะโดนใครไล่ตีอีกมั้ย’


' L, U, h2 A1 `; N2 N& ]และ
) t" N& O+ T: b) X8 _
: Q; t* m6 y2 m5 w0 }
6 f* C" F$ `3 p, K# J9 H9 E% N$ O$ p‘ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง...’
$ D3 F: s( X+ ?" ~+ K

7 {8 G# z- F3 r" ]6 ?6 ^ครืดดดด ครืดดดด
- a; p6 L  Z4 w! ?6 K& ]

เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นครูดกับโต๊ะเรียกสติผมที่นั่งเหม่อลอยบนโซฟาเดินมารับสายด้วยร่างกายเอื่อยเฉื่อยแต่เมื่อเห็นชื่อปรากฏของคนปลายสายน้ำตาที่ไม่คิดจะไหลก็รื้นขึ้นเต็มหน่วยตา

% D) Y2 E/ [- q. T. e8 i; `
9 S4 N, U' T  [+ [“มะแม่...”
) N7 B8 A1 z: \# l
7 ]4 s+ a/ m8 j& F1 s! M8 g
) J- o6 z7 O2 G4 I3 `' X[คนเล็กเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม]
/ B: N( L. F4 j4 O
( a$ g6 B4 P' P
% w! N% v3 d5 V, ~8 D) v( ^% xสิ่งที่อัดอั้นในใจพรั่งพรูออกไปแค่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก ผมเล่าเรื่องกระทบจิตใจในวันนี้ให้แม่ฟังด้วยเสียงสะอื้น ถ้าแม่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้มาแค่เสียงผมคงโผกอดท่านไปแล้ว
5 ]5 z6 Y6 P3 ]
8 O' \# ?1 b! N6 a& c2 ?0 K
ไม่รู้ว่าแม่จะฟังรู้เรื่องมั้ยผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแค่อยากได้ที่พักพิงและคำปลอบโยนที่จะทำให้ความรู้สึกผิดในใจทุเลาเบาบางลง


[คนเล็กอย่าคิดมากสิลูกทุกคนเกิดมามีกรรมด้วยกันหมด คิดเสียว่าเป็นกรรมที่เขาต้องใช้นะลูกนะ]
' w/ s% i6 Q. O

- E# K+ j$ `) l. k* n! r3 _' H“ตะแต่เพราะผม...”
6 Q( o7 s6 o  t# h
$ p" x, W# j1 d3 {) ]: h2 ?& V
[ลูกของแม่ทำดีที่สุดแล้วเชื่อแม่นะ]
( G9 V% w4 X2 }# L) v  j" c5 B
' v+ h+ x6 v( Q* C
) r7 s5 u6 S6 i8 @6 O- C* q“ครับ”
/ I5 {" ~* O( ]/ N1 `; Z) K4 ~

2 d7 p, b9 J6 w, \" u! t4 Eแม่ปลอบผมอีกสองสามประโยคถึงวางสายไปถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ไม่ได้รู้สึกผิดน้อยลงเลยยังไงผมก็ยังคิดว่าเป็นเพราะผมอยู่ดี
: \) H7 _" A; \" f

% G4 U! `  I8 V6 g1 u7 Uคนที่ช่วยเหลือเขา...และทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

" ~. v) {. z1 o9 d) l& b
6 z' J. \1 [9 i2 J9 |  W
ตื่นเช้ามาตาผมบวมมากคงเป็นเพราะเมื่อวานร้องไห้หนักไปหน่อยสู้ๆปุญมนัสแกต้องผ่านมันไปให้ได้

8 ~: o' K' f2 N) i8 a  d
6 O/ e3 D+ t% h5 D- Dผมต้องหาเขาให้เจอ
- g% N) Z2 _( V5 ]6 v, k1 ^, M$ E
9 W0 B! t8 k9 k. t0 V
ผมไม่สามารถปล่อยผ่านไปอย่างที่แม่บอกได้


* @* [" b5 n/ @; Q7 y" O) i* B* N; wอย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ต้น...เขาไม่ใช่แค่ ‘ชายเร่ร่อน’ และเขาคือ‘เพื่อนของผม’
" I  I* A2 ?4 h0 k; X
  m$ W0 m1 y$ S4 X% H) H) q
4 E* H+ C6 Q5 K4 l+ ]
' V8 }/ U) B2 A' q8 Wเที่ยงของวันนี้ผมต้องออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่งเลยต้องตบหน้าตัวเองเรียกขวัญกำลังใจกักเก็บความห่อเหี่ยวไว้ข้างในดึงความสดใสมั่นใจเข้ามาแทนที่ ไม่อย่างนั้นนอกจากลูกค้าจะไม่เชื่อถือข้อสำคัญจะโดนพี่มิ่งเตะโด่งตกสะพานเดชาเอาได้


เอ้อ ขอนอกเรื่องหน่อยพูดถึงสะพานเดชา นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้ขับรถข้ามสะพานแห่งนี้เพราะส่วนมากจะวนเวียนอยู่แถวในเมืองมากกว่า ครั้งแรกตอนย้ายข้าวของจากกรุงเทพฯมาทำงานที่นี่ ได้ยินว่าเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ของจังหวัดนครสวรรค์แต่ผมอยากจะบอกว่ารถมันติดบรรลัยมาก อยากจะบอกผู้เกี่ยวข้องว่าควรมีมาตรการมาปรับปรุงมันบ้างก็ดี แบบเอกลักษณ์คงไว้แต่ช่วยจัดการไอ้ถนนคอขวดนี่ทีเถอะขนาดผมนานๆมาทีนะแล้วคนที่ต้องผ่านมันทุกวันล่ะ บ้าตายกันพอดี
3 V! x: P1 U% l

" F7 i) f+ I; L, ]' Q% hนั่งบ่นไปผมก็มาถึงร้านอาหารอีสานแซ่บอีหลีซึ่งอยู่เยื้องกับแมคโคร พี่มิ่งบอกนัดกับลูกค้าไว้ร้านนี้นั่งรอได้ประมาณสิบห้านาทีลูกค้าก็ก็มา พี่มิ่งเป็นคนคุยรายละเอียดทั้งหมดผมมีหน้าที่แค่คอยส่งเอกสารและทำตามที่พี่มิ่งสั่งให้เท่านั้น

" n( P( m* i# s0 U7 y
และการพบลูกค้าก็ผ่านไปด้วยดี เรากลับเข้าเมืองกันมาอีกครั้ง พี่มิ่งบอกไม่ต้องเข้าบริษัทแล้วกลับบ้านได้เลย ทุกวันนี้ผมยังสงสัยว่าตกลงพี่มิ่งเป็นเจ้าของบริษัทหรือเปล่าถึงได้มีอำนาจการตัดสินใจไปเสียหมด แต่เอาเถอะเชื่อพี่มิ่งไม่เคยมีปัญหา (เพราะถ้ามีพี่เขาจะเป็นคนรับกระสุนแทนเองทั้งหมดฮา)
/ H, x% u% w  N9 U; U+ z7 M& N# L
) y7 w: O& T8 _+ R4 ?" |
ผมให้พี่มิ่งส่งผมหน้าร้านขายอาหารตามสั่งผมกะว่าจะข้ามถนนไปเซเว่นซะหน่อย
* O, r; S; `6 R7 }) i
9 J: x, @+ |. k# P2 O; v. C
: s5 \; Z" P: X. P3 I+ y* zกึก
/ B/ i6 \. C4 Q, {, N0 z( u; H

# r! ?* ]8 |) e! m7 y# p2 gทันทีที่ผมลงจากรถมายืนเทียบริมถนนเตรียมข้าม สายตาผมที่กวาดมองรถซ้ายขวาต้องหยุดอยู่หน้าเซเว่นฝั่งตรงข้าม
5 O8 A# \- o  N$ @
3 u4 w, W* H: F/ a' {& n9 a
ตรงนั้น...หน้าเซเว่นที่มีเครื่องชั่งน้ำหนักหยอดเหรียญตั้งอยู่ ข้างๆกันมีผู้ชายรูปร่างคุ้นเคยนั่งยองๆหันข้าง มือฉวยหยิบแฮมเบอเกอร์ที่มีเด็กกัดกินเหลือไว้แล้วทิ้งลงในถังขยะมากินราวกับเป็นอาหารเลิศรส
, P: x" k* m5 n+ ~% Z* ~
  t# i0 \5 G$ e1 ~( ~3 f3 {
' ]: ~4 L2 e* f! `) dชายเร่ร่อน!!

/ r' u7 y' N/ H  M! J  ?
8 z+ j4 B: N+ R8 b3 \# o7 `1 W0 wผมละสายตาชั่ววินาทีมามองถนนเพื่อรีบข้ามไปหาเขาให้เร็วที่สุด มาถึงเส้นแบ่งสีขาวที่กั้นระหว่างทางรถสวนผมหันกลับไปมองเขาอีกครั้งแต่ก็หายไปแล้ว...


. l/ r' q+ H' E3 z  M: iหายไปแล้วงั้นหรอ...


ไม่!! ผมจะไม่พลาดอีก!!
# }; s$ Q/ t& W' K2 ~

ผมรีบข้ามถนนอย่างรวดเร็วไปหยุดหมุนคว้างหน้าเซเว่นกวาดตามองหาจนทั่วไม่เจอเลยวิ่งไปดูรอบๆอย่างกระวนกระวาย

: h: V* v, @- X  H
ไม่มี...นี่ก็ไม่มี...ทางนั้นก็ไม่เจอ
& j7 Z# q( H% M  Q6 `$ ~
7 w  _$ h* t  H3 E3 X. ]( g
ตัดสินใจวิ่งเข้าไปถามพนักงานเซเว่นที่ถูพื้นตรงประตูทางเข้าอยู่แล้วก็ได้คำตอบเดิมซ้ำๆ

( P' W. g% V; q9 `
; e& O+ t3 m8 D0 z% Kไล่ไปแล้ว...ลูกค้ากลัว


' z0 i1 m2 l" f: K( J, Kฮะๆ ค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกหนึ่งตัว...
' b, x9 @, u3 e; ?
( z$ s* l- j2 k% ~6 b7 r


ผมเดินเอื่อยเฉื่อยไปบนทางฟุตบาทไม่อยากกลับห้องหัวใจมันหนักอึ้งเกินไปที่จะไปอยู่ในสถานที่เงียบสงบคนเดียว


ขาทั้งสองข้างพาผมเดินมาถึงหนองสมบุญ สวนธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมือง นั่งลงตรงริมหนองเหม่อมองออกไปไกลให้สายตามองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่อยากจดจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง
$ Q8 u0 Y0 T( D6 y: p7 X: a8 z

! p+ m/ [( Y, D6 l$ Nผมนั่งอยู่แบบนั้นจนท้องฟ้าขึ้นแถบสีส้มทองจึงยันตัวลุกขึ้นเอาล่ะ เข้มแข็งไว้คนเล็ก นายทำดีที่สุดแล้วจำที่แม่บอกไม่ได้หรือไง
1 b+ N$ O3 R# j. M/ y' r; w# S, X# Y
  V6 H- b  R% Q
+ e, }6 U/ y6 W; R" Gผมตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางแทนที่จะเดินทางตรงกลับห้องตัวเอง การได้เห็นสิ่งต่างๆแปลกใหม่รอบตัวทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น บ้านเรือนที่ปลูกสร้างรูปแบบเดียวกับตึกแถวด้านหน้าแต่วัสดุที่ใช้สร้างเป็นไม้กระดานแผ่นดูแล้วคงสร้างมาหลายสิบปีเพราะดูทรุดโทรมมาก คนที่อาศัยอยู่มีไม่มากเหมือนตึกแถวด้านหน้าที่ใช้ทำการค้า มีป้ายไวนิลประกาศขายบ้านติดไว้หลายหลังคงเพราะใช้ทำการค้าไม่รุ่งเรืองเหมือนสมัยก่อนแล้ว


บ๊อก บ๊อก
9 T8 n0 }0 b. s  V/ a& M

เสียงเห่าแหลมเล็กแบบนี้เป็นของลูกหมาไม่ผิดเพี้ยนแต่จะเป็นลูกหมาจากที่ไหนและของใคร...


ผมสนใจขึ้นมาทันทีหันขวับเดินฉับเข้าไปยังบ้านไม้หลังหนึ่งที่ประตูไม้แบบบานพับปิดงับไว้เฉยๆไม่ได้ล็อก ส่งเสียงพึมพำขอโทษและขออนุญาตเจ้าของบ้านไปด้วย

! p0 L0 d' _0 c6 r) v+ I
เอ เหมือนผมจะได้ยินเสียงมาจากทางนี้นี่นาหรือไม่ใช่...
3 z( Z; m- n3 t$ B* d
. K$ B& ]2 \8 p* i
1 a3 G6 K% p$ G# yบ๊อก

( u7 W& Z8 U# }+ h- ~' S
2 ?1 ^: s4 Z9 ^) U- Lตึกๆๆ
$ O+ c% d% E! M
" I' `) f) }& U  b% `
  e5 _7 D" L# r6 E" \3 tผมวิ่งขึ้นบันไดไม้ผุอย่างลืมตัวว่าต้องระวังว่ามันจะหักขอเถอะ ขอให้ใช่อย่างที่คิด


บ๊อก


ชะใช่...ใช่จริงๆด้วย
, J& c) G* {, _0 t$ _
6 \8 O; i7 T) L1 M7 E9 s
“น้องหมา!!!” ผมวิ่งเข้าไปหาแต่ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ น้องหมาเข้าไปติดอยู่หลังตู้ไม้เก่าหลังใหญ่ผมลองยื่นมือเข้าไปแล้วแต่มือผมใหญ่เกินไปไม่สามารถยื่นเข้าไปได้ เสียงครางหงิงๆช่างน่าสงสารอดนึกถึงเจ้าของมันไม่ได้ เขาจะตามหามันหรือเปล่าหรือจะทิ้งน้องหมาอย่างที่ผมทิ้งเขา
+ s: F6 d. Y1 P# }. m
- `/ F7 n3 f$ Z5 d! |, ]
( {( `( w  w* F1 R4 ~- b- _; Xคิดไปถึงว่าถ้าเขาอยู่ตรงนี้คงเลื่อนตู้นี้ออกอย่างง่ายดายไม่ใช่ผมคนไม่เอาไหนที่ออกแรงเท่าไหร่ตู้หลังนี้ก็ไม่มีวี่แววจะขยับเลยสักนิด
: v5 o- ?6 k  W4 L5 h; }4 S2 n
2 M/ ?8 ^* z; }5 N6 t4 U8 R9 w
บ้าชะมัด!!

3 h3 u1 g" F  X# L
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”


3 f( C- ^4 w" ?4 x7 v$ y7 q“ไฟไหม้!ไฟไหม้ๆหนีเร็ว”
+ w" |+ ^3 X7 P8 n: M6 ~' Z  [2 {7 t
, Y& ^7 U- T$ T  w9 r
2 f- u  i7 H2 S( Kเสียงอึกทึกด้านนอกเรียกให้ผมละจากการเลื่อนตู้วิ่งไปเปิดหน้าต่างชั้นสองมองลงไป ภาพมุมสูงที่เห็นคือความโกลาหลที่ทำให้ผมมึนงงชั่วขณะเสียงหวีดร้อง คนวิ่งวนสาละวนวุ่นวาย ทั้งวิ่งตัวเปล่าหอบลูกหอบหลาน แบกข้าวของเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างคนต่างกระเสือกกระสนเอาตัวรอด
* M+ W: N* ^* e- N8 y  S6 ]! @+ q
7 s& u) I1 H2 u  R. X
' g) L) ]6 C) [0 S1 b$ [แล้วทุกอย่างก็กระจ่างแจ้งเมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาอบอวลทั่วบริเวณไอความร้อนสัมผัสโดนผิวจนต้องเบี่ยงตัวหนี และที่สำคัญลมพัดพากลุ่มไฟก้อนใหญ่โหมกระพือมาถึงบ้านหลังนี้แล้ว!!
; U/ C. i3 U; I& ~' g  \! F
! O% g, B9 Q# R. }" i3 u- s8 j. L
“แค่กๆ” ผมเริ่มสำลักควันไฟจึงดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมามัดปิดจมูกไว้ รีบวิ่งกลับไปยังตู้หลังใหญ่ที่กักขังน้องหมาเอาไว้ไม่!! ผมจะไม่ทิ้งมันเด็ดขาด ผมมีชีวิตรักชีวิตยังไงน้องหมาก็เช่นกัน!!
, j0 N9 ^' A5 K' w# P& Y+ R4 m9 T$ g

, M# O8 `; }# k6 l$ `0 a& ?ผมไม่สามารถทิ้งมันไว้ให้โดนไฟคอกตายได้!!
# e+ I0 N: T: h( A

3 H  L( D/ ~1 @( lผมออกแรงดันตู้อีกครั้งและก็เหมือนเดิมมันไม่ขยับ น้องหมาเริ่มออกแรงดิ้นและร้องครางหงิงมากขึ้น มันคงรู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว ผมเริ่มมองหาตัวช่วยอื่นเห็นไม้กระดานที่นำมาสร้างเป็นผนังบ้านด้านหนึ่งหลุดออกจากแผ่นอื่นห้อยลงมาผมไม่ลังเลเลยที่จะไปดึงมันให้หลุดออกมาทั้งหมด ออกแรงดึงสุดกำลังจนตัวเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าจากแรงกระชาก แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องเจ็บไม่เจ็บ ผมรีบลุกขึ้นเอาหัวไม้ด้านหนึ่งกดกับผนังจับอีกด้านมั่นแล้วออกแรงงัดสุดแรง

, M! q6 h7 w: N
5 {% M- N/ `9 X# V: oเปาะ!!
( x& E5 C" n8 ^, u$ @  V- V

3 s2 y5 F3 N- j+ Iอะไรมันจะซวยแบบนี้!! ไม้หักเป็นสองท่อน!! ที่โชคร้ายไปกว่านั้น! ตู้ขยับออกไปไม่ถึงสามมิลด้วยซ้ำอะไรมันจะเหนียวติดแน่นทนทานขนาดนี้!!
1 h# x8 c) K0 Y: c( a
% ^9 v) C. N+ j6 z+ f) f6 u
พึ่บ!!
$ {5 ?  L7 ?9 d" p9 r: R

“โอ๊ย แค่กๆ” ไฟลามไหม้ไปครึ่งหนึ่งของบ้านหลังที่ผมอยู่แล้ว ลมพัดแรงเมื่อครู่พาไอร้อนลวกผิวผม อากาศเริ่มน้อยลงรู้ได้จากการหายใจที่ไม่ค่อยสะดวกนัก
* E; ^, B( }+ v: x1 c( i
1 R- q$ H$ m3 D7 r
ต้องรีบแล้ว!!
! @* b% o& `. a# u. G2 o, X
  J7 g1 x1 Q( V* W
เหลือทางสุดท้ายแล้วล่ะ!! ต้องโค่นตู้นี้ซะ!ถึงจะเสี่ยงที่น้องหมาจะเจ็บตัวแต่ก็ดีกว่าตายกันอยู่ในนี้!!

" S/ u) A" U2 d
“ช่วยด้วยมีคนติดอยู่ในนี้!!” ผมตะโกนสุดเสียงพลางพยายามงัดตู้จากด้านหลังเพื่อให้มันล้มคว่ำหน้าลงไป น้องหมาก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเต็มที่ด้วยการออกแรงดิ้น เสียงครางหงิงเงียบไปคงเพราะสำลักควันไฟเหมือนผม


9 [6 C' `; N$ f  `! `! Iปึง!!
" T  Q0 @5 {) p+ Q, }& ?) j
# s$ J6 L  M- W+ O5 n% d, j+ G9 R
6 F4 Q  Q9 S/ Y/ M3 O0 r2 T3 l" [สำเร็จ!!
+ @8 x& P6 I5 @8 I4 }
" O- @$ V+ z5 u
7 B6 Q) O( K% ~! Y% n7 l3 Q* c* F$ tทำไมไม่โค่นมันตั้งแต่แรกวะ!
' V3 R& U5 i  a8 [- @

$ d* r; v8 W2 V) Vน้องหมาโดนขาตู้กระแทกจนกระเด็นติดผนังนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผมที่กระโจนเข้าไปอุ้มมันเหมือนกัน ผมอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนก่อนหมุนตัวกลับไปทางบันไดเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ก่อนจะก้าวลงบันไดสายตาผมก็เหลือบเห็นคานไม้ที่เต็มไปด้วยไฟเพลิงสีแดงกำลังจะตกลงมา ผมก้าวถอยหลังหนีแต่กลับสะดุดกับทางต่างระดับจนล้มลงไป อ้อมกอดผมกระชับน้องหมาแน่นหลับตาปี๋
) P; V5 ^0 F+ t

% ]* v. }- ~7 _9 ?  g! ^" k4 Aไม่พ้น...โดน ต้องโดนแน่ๆ
6 J! ]7 ~$ [, r; }3 \6 m. m
" C$ S% w* ~* S
“อ๊ากกก”

8 M$ n5 o9 @6 o0 C
9 d2 b* I  q* ~" k% x7 [3 y4 p- [ปั่ก
: B9 f) e3 a: M/ n) @7 l- @
) c; b7 a/ v" z) R  \: [! [, S6 w
ผมรู้สึกถึงของหนักหล่นทับแต่ไม่เจ็บไม่ร้อนลืมตาโพลงขึ้นมองก็เจอกับคนที่ตามหามาตลอด


8 s0 _5 f8 f" c# Iชายเร่ร่อน!! เจอแล้ว ฉันเจอนายแล้ว!!


4 p& r) c# W# ?ผมคลี่ยิ้มออกมา แต่...!!

6 E5 ^6 V' G& Y4 v
! ?5 V% F9 S+ F/ rคนเล็ก! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจนะโว้ยยย
6 u( D5 g  t! K4 u( b

ทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ!!

$ ]) r: ?; O, v' N0 ~2 p$ O/ M; f
“นาย!เป็นไงบ้าง”

* H! [- l# |, K7 m* J! k
“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” เขาพูดพลางลุกขึ้นทำหน้าเหยเก ไม้ที่เต็มไปด้วยเปลวไฟนั่นตกทับลงบนแผ่นหลังเขาผมเห็น!! แล้วก็เห็นด้วยว่าเขาปัดมันออกไปด้วยมือเปล่า!!


! Q2 N- X/ i4 z9 dทำได้ยังไงกัน!!

1 |5 ~0 q) H8 q, M8 i
2 M' Q- }) j, e( Tเขาลุกขึ้นยืนพลางประคองผมขึ้นด้วย ขมวดคิ้วยืนมองบันไดที่พังทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างครุ่นคิด บันไดพังงั้นหรอ...แล้วเราจะลงไปชั้นล่างกันได้ยังไงล่ะ!
  P" ^- U- x! q4 o) L
! Z. w$ I" a- V4 A3 y
“ขึ้นมา” ในระหว่างที่ผมกำลังแตกตื่นเขาก็ย่อตัวลงจับตัวผมให้ขึ้นไปบนแผ่นหลังกว้างของเขาให้มือหนึ่งกอดกระชับไหล่เขาเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งเสียงบอกให้ผมอุ้มน้องหมาดีๆ ท่อนแขนทั้งสองข้างเกี่ยวช้อนกระชับต้นขาผมแน่นก่อนผมจะถามว่าเขาจะทำอะไรร่างสูงก็เอ่ยแทรกซะก่อน “จับดีๆล่ะ”
) i2 H3 b4 U7 p4 B' f

3 y. P$ D+ F: k. r* z& Lฟุบ
! A- ?) J4 C+ J& @

ผมยังไม่เข้าใจในสิ่งเขาพูดชายเร่ร่อนก็กระโดดลงมาจากชั้นสองที่สูงประมาณสิบฟุต...สะสิบฟุต...บ้าไปแล้ว!!เขาทำได้ยังไง!!
% o& B' i7 y. @# \
9 }% {1 ~( T6 w
; A( c5 J1 g1 O0 cหัวใจผมแทบวายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับความหวาดเสียวขั้นสุดยอดถ้าผมรอดจากเหตุการณ์นี้ไปเครื่องเล่นไหนที่ว่าแน่ผมคงไม่หวั่นอีกแล้ว


ตึกๆ

9 t4 f8 u. P. G: K2 @# M
ผมรู้สึกได้ว่าเขาออกแรงวิ่งนั่นหมายความว่าเราลงมายืนบนพื้นได้อย่างปลอดภัย จบจากตรงนี้ผมคงต้องถามเขาว่าไปเรียนวิชาตัวเบามาจากไหนผมจะได้ไปเรียนบ้าง แต่ตอนนี้สติผมเหมือนล่องลอยคงเพราะจากการขาดอากาศหายใจ หมดเรี่ยวแรงมือที่เกาะเกี่ยวรอบคอเริ่มหลุดออก อีกข้างที่กระชับกอดน้องหมาเริ่มอ่อนแรงลง

$ U6 V6 z( F8 t! |
+ d- V0 g: T, jก่อนทุกอย่างจะวูบไป
2 K, G" x6 T% j4 r
, `1 S+ |% Q0 ^! p
: n( s2 P0 M+ x9 W; {1 P# O


$ i8 ]" p* d6 b8 s$ e  K1 S2 E8 ]/ M“เล็ก ไอ้เล็ก” เสียงเรียกอันน่ารำคาญทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้นใบหน้าแรกที่เห็นลอยอยู่ตรงหน้าเป็นไอ้ปอนด์ หน้าตามันตลกชะมัด

+ U, c1 Y9 K5 c- c7 ?
$ S) E- s0 \/ _1 i“อย่าบอกที่บ้านกูนะ” ผมส่งเสียงแหบแห้งออกไปคงไม่ถามว่าที่นี่ที่ไหนหรือผมเป็นอะไรไป เพราะสิ่งที่เผชิญมามันบอกในตัวมันเองอยู่แล้ว แต่ห่วงที่สุดคงเป็นเรื่องที่บ้านถ้ารู้กันนะรับรองได้โดนสั่งย้ายด่วนแน่
8 V5 \. H& l- ~- p' ~7 ~

$ B8 w6 Z6 f1 U$ z3 uผมยังไม่อยากกลับระยอง!!


“เออๆกูรู้แล้วมึงเป็นไงบ้างให้ตามหมอมั้ย” มันถามอย่างกระตือรือร้น


“ไม่ต้องๆกูโอเคเออมึง...แล้วชายเร่ร่อนล่ะ” ผมถามตรงประเด็นที่อยากรู้


, a& v; }; b4 `“มึงถามถึงมันทำไม! มึงยังกลัวอยู่หรอ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ มีชาวบ้านไปช่วยมึงทันก่อนจะโดนไอ้บ้านั่นทำร้าย มันสารเลวมากทั้งที่มึงเป็นคนให้ข้าวให้น้ำแท้ๆยังจะมาทำเลวกับมึงอีก คนที่ไปช่วยมึงไว้บอกว่ามันกำลังจับมึงแก้ผ้าวิปริตที่สุด! นี่มันคงทำร้ายมึงจนสลบไปใช่มั้ยสมน้ำหน้าโดนรุมสกัมไปคงเละอยู่ คงได้ไปโรคจิตในคุกอีกนาน!!”


“มะมึงว่าอะไรนะ...ขะเขา...” ไปกันใหญ่แล้วระหว่างที่ผมสลบไปเกิดเรื่องร้ายขึ้นขนาดนี้เชียวหรือ!
4 e/ |/ b. K( s" j! C1 g7 E

# C& p% G0 F; B+ W- j; V$ I“พวกกูจับมันเข้าไปนอนในซังเตแล้วรับรองมันมาทำอะไรมึงไม่ได้อีกแน่นอน!!”
. N0 {, S& v% z. M& r6 j* g3 ]0 m' G7 I
- j. u1 k+ u. Y+ p/ t- a


: o% R  j  e" S4 l$ |0 Aฮะๆค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกแล้ว...จนได้แต่ภาวนาว่าพื้นที่ที่ตอกลงไปมันจะหมดลงเสียที

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

65gpy

ขอบคุณครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

kabuki

ตัดสินคนที่ผิวหน้าจริงๆ สงสารอ่ะ

kichjakan

ขอบคุณครับ

uglymen

เป็นงั้นไป เฮ้อ

Phol_th

มารัว ๆ อ่านไม่ทัน

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

bassabassy

ขอบคุณครับ

Akeoutdoor

เศร้าเกินไปละ

N-xanco

ขอบคุณครับ

Pathxx

สงสารเลย

Aonz003

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

Aquarius_Camu

ขอบคุณครับ

loveza

ขอบคุณครับ

jatuAAA

ขอบคุณครับ