รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด 3 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน3

7 L/ W* {7 D6 t' }$ ~+ u
% F$ m0 [3 w: B3 O9 C7 N7 I
# o. E* d: V( ]/ a9 S) ]ฟุบ

9 R: E7 r& B0 y$ y
6 s7 n5 ^& V' ?1 j/ D6 Q0 eผมทิ้งตัวนอนหงายแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดแรง ไม่ไหว ถ้ามีงานยักษ์เข้ามาแบบนี้บ่อยๆผมตายแน่ สี่วันมานี้ผมแทบจะกลายร่างเป็นไส้เดือนมุดดินหนีอย่างเดียว แต่คงเป็นไส้เดือนที่โชคร้ายที่สุดนอกจากจะมุดดินหลบไม่ได้แล้วยังโดนปูนโบกทับจนซี้แหงแก๋พอจะชอนไชหนีไปอีกครั้งก็โดนตามมาโบกทับอยู่ร่ำไป


2 u$ I+ D% d# W$ [คงเป็นเพราะงานนี้เป็นงานหนักงานแรกหลังจากผมเรียนจบมามันเลยหนักหนาสาหัสเป็นพิเศษหวังว่าอีกไม่นานคงจะปรับตัวทดเวลาบาดเจ็บได้
$ |& _& p( |; }2 v( d$ @0 H
. S; Q+ q& O5 ^- c: B* r+ |
; C" T: ]6 g+ {. y; h7 A# ~+ |; Z6 Sทุกวันนี้ก็พยายามทดแล้วทดอีก ถ้าเป็นวิชาเลขก็ทดจนนับนิ้วไม่ไหว ต้องตื่นตีห้าเพื่อไปถึงที่ทำงานตอนหกโมงเช้านั่งสุมหัวทำงานกับทีมอีกห้าคน พอบ่ายโมงคอมเพลนงานกับหัวหน้า แล้วกลับมาสุมหัวทำงานกันต่อถึงห้าทุ่มเที่ยงคืนหรือเข้าเช้าวันใหม่เลยก็มี


3 l3 R# u7 t6 r% C- d) V- g- Oไม่ได้แวะไปไหนเลยนอกจากที่ทำงานกับคอนโด หมดแรงจริงๆแม้แต่อาหารของชายจรจัดผมก็ไม่ได้เอาไปให้เขามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างหวังว่าเขาจะเอาตัวรอดได้เหมือนอย่างก่อนหน้าที่จะเจอผม

2 t) N' W: V# O. k
+ l! b: c" t! W! I' Eอย่างเช่นวันนี้ผมก็กลับมาถึงห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที
9 p# C2 G6 J6 _, o& S
$ ?1 n" ~1 q3 K/ m+ I3 h! s+ s
เพิ่งตระหนักเอาตอนนี้เองว่าการนอนแผ่บนเตียงมองเพดานห้องเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแล้วT^T

" A& {: M* h) x
นอนนิ่งสักพักผมก็ยันตัวลูกขึ้นเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เฮ้อเหนื่อยชะมัด ขอนอนเอาแรงเรียกลมปราณสักหน่อยเหอะ


หัวถึงหมอนปุ๊บสมองผมก็เหมือนสับคัทเอาท์ลงทุกอย่างดิบสนิทด่ำดิ่งเข้าความมืดสนิทแม้แต่ฝันก็ไม่มี


( V. `3 u8 @; d. w. Q, z: u8 p, sเช้านี้เป็นอีกวันที่ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานเหมือนสี่วันที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมรู้สึกสดชื่นมากกว่าเดิม แน่สิ งานใกล้เสร็จแล้วเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวคาดว่าวันนี้คงเสร็จ...และเสร็จทันเวลาเลิกงานปกติซะด้วย
: }6 f2 o$ r5 ~1 Y1 t/ j
$ t7 Q$ y3 i& n3 G: Y
3 y( A# |, |# c- u" _" I* Q# \“ไอ้เล็ก”

" B/ r  g1 H+ P6 m4 m1 D
“ว่าไงครับพี่มิ่ง” ผมละจากสิ่งที่เขียนเงยหน้าขึ้นมอง
5 f" |$ g" E' }- ]# F3 H; O% K
" X. n3 H$ S% P! @6 J9 x
พี่มิ่งเป็นหัวเรือของงานนี้ก่อนจะถึงมือหัวหน้างานทุกอย่างจะต้องผ่านพี่มิ่งก่อน ถ้างานดีพี่แกก็ได้หน้าไปแต่ถ้างานบรรลัยพี่แกก็รับเละเหมือนกัน


( Q7 Z. J: s8 H9 l/ |พี่มิ่งเลยเป็นผู้ชายสองบุคลิก เวลาปกติก็เฮฮาปาร์ตี้ขี้เล่นมีมุมกวนประสาท(กวนตีน)แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน อื้อหืออย่าให้พูด มาเฟียชิดขวายากูซ่าชิดซ้ายบัวขาวที่ว่าหน้าโหดนักหนายังเทียบไม่ติดฝุ่น
' Z( p6 R/ C1 i2 G$ F  ~& y
$ K5 q( L1 k% ~; o
) ]* j# l' c# @. ^" O8 Hแต่เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างนับถือจากใจจริงกับความเก่งกาจทั้งเรื่องงานและการจัดการคนของพี่มิ่ง พี่เขาคือแบบอย่างของผมเลยล่ะ เมื่อผมอายุยี่สิบแปดผมอยากเป็นให้ได้เหมือนพี่เขาในตอนนี้

) D5 f! }5 P7 u
“ออกไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว”
# r$ ^1 N& F3 {1 T" T* O7 ^; ?

# F$ G% y3 k2 E. M0 A“อ้าว แล้วงาน...” มองงานล้านแปดที่กองตรงหน้าเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงกับมัน มาแปลกแฮะทำมาชวนกินข้าวเมื่อวานแค่ขอไปเข้าห้องน้ำยังจะเขมือบหัวผมอยู่เลย


“พี่ส่งให้ลูกค้าไปแล้วทุกอย่างโอเค” พี่มิ่งยิ้มร่ายิ่งให้ผมงงหนักเข้าไปใหญ่


อะไรคือส่งงานให้ลูกค้าไปแล้ว
9 e. u! U$ _) r9 R
- s1 k! k9 g3 O4 X0 Y. G7 C
5 j6 b2 j; }4 B  t/ f& d1 sแล้วที่ผมปั่นหัวฟูอยู่มันคืออะไร(วะ)


. L" O6 L% K; q  X9 r0 S  rเหมือนพี่มิ่งจะเข้าใจหน้าตาหมางงของผมเลยส่งมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่สองทีหัวเราะร่าเหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากก่อนตอบ
3 U; g0 s7 W! n8 V7 D2 G9 R' O- Z7 }
. E/ Q. [) G9 @; n: b3 H4 A
“อ้อ ที่มึงทำน่ะเป็นสรุปงานที่ต้องส่งให้หัวหน้า...” อ่อ...ผมพยักหน้าเข้าใจ ถือเป็นงานด่วนเหมือนกันสินะ...ผมกำลังจะคิดแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(ผมยังมีความเคารพเลยหลีกเลี่ยงคำว่าชั่วร้าย)พร้อมกับประโยคตีแสกหน้า “...ศุกร์หน้าว่ะ ฮ่าๆ”

$ O- f! d, {: D; g! |
* k. b! |- A/ j  s3 b) R2 g* d% ~  Qผมโยนปากกาลงบนโต๊ะทันที
/ p# j! \2 q2 e
$ M7 ]4 E! e' H. s; h
% `- }$ v8 o( P: V$ P# A“อ้าวพี่แกล้งผมหรอ”
( N& C$ }6 t5 U6 u" ^

) y; P$ k# d& H& u6 O3 H“ฮ่าๆก็เห็นท่าทางมุ่งมันตั้งใจแล้วไม่อยากขัดจังหวะ ช่างอุทิศตนเหลือเกินนะปุญมนัสก๊ากกกกกกก”

. M& z% ]2 L; U1 B
+ _9 Q( T. c! i4 m8 e; ]- jไอ้พี่เวร!!
" {0 p) O# P/ {( M, Y

, f& U; e6 ^) M; O$ |ถ้าไม่ติดว่าแต่งงานแล้วจะแช่งให้อาภัพรักทั้งชาติไปเลยชิ!!
1 i7 U" u$ K. g2 x0 L
6 Q1 j. Q1 I; G- n8 K2 @
“ไปยังพี่ อ้าว เป็นไรหน้าเป็นตูด” ไอ้ปอนด์เดินเข้ามาเรียกพี่มิ่งก่อนหันมาทักผม สี่วันมานี้ไอ้ปอนด์ไปกลับกับผมแล้วผมก็หมายหัวเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะทิ้งให้มันกลับเอง!! ทำหน้ากวนตีนดีนัก ฮึ่ย! ทำไมทุกคนต้องรุมแกล้งผมด้วยนะ


! o# C) I! y4 _* X( Y* E. A
  M3 k( K. x( c3 C& O

$ z+ p2 u8 _( d- h4 Tเสร็จจากมื้อกลางวันที่เหมือนเหมือนงานฉลองกลายๆที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีผมก็อดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้ ยังไม่ทันจะได้แกล้งไอ้ปอนด์โดยการให้มันเดินกลับเลยเหมือนมันจะจับรังสีฆาตกรจากผมได้ดันเรียกพิณมารับซะงั้น ฝากไว้ก่อนเถอะ!
, z4 a+ `9 y& X9 ~# T

( e3 f2 n) Y- y4 ^& m/ _6 c# J! Z5 \นี่ยังไม่นับเรื่องที่ทุกคนรู้หมดว่าวันนี้ได้หยุดครึ่งวัน
3 U0 z  O; f+ C  l1 j

8 H# I: Z# j7 c) ~  fแต่ผมไม่รู้!!
' f' b# N6 g$ K$ R# a
3 y. \, c( ~) G; x/ \
เคืองเว้ย!


4 i( O1 _: R' n, p. ^ใจเย็นปุญมนัสนายคือคนจิตใจดีผู้มีเมตตาอย่าให้สัตว์โลกมาดึงจิตใจนายให้ต่ำลง หายใจเข้าออกช้าๆ อืม อย่างนั้นแหละ
! P# V& c* r% m* p
  Y& ?# n( @$ ?5 p! R' ~9 Y7 w6 P
, x  b2 u7 ^" k& ~* A) D2 K“ทำหน้าอะไรของมึง”
7 i( d, Z) i( l4 P9 ?* K2 q. p

2 K* z' u! Z7 U/ N$ O* A“ช่างผมเหอะ”
5 S% r( x7 F, o6 Z
" Z; c7 i! a# U' d
! S" W1 u7 b3 w- v* pผมสะบัดหน้าใส่พี่มิ่งก่อนเดินแยกออกมาจากหน้าร้านอาหาร วันนี้ผมจะโกรธทุกคน!! โดนว่าสาวแตกก็ช่างมันไม่อย่างนั้นผมจะโดนแกล้งแบบนี้อยู่ร่ำไป ผมไม่ชอบให้ใครมามองผมเป็นตัวตลกนะ!!
$ d: k" O  F3 u+ L1 R) d
* N& `# `1 f; T* m$ }+ G
4 B% f( U# k+ A9 C6 E0 E  B. u! eเอิ่ม...ความจริงผมก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก ออกจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำแค่ทำท่าให้ดูเยอะไปงั้นแหละ พวกพี่มิ่งรู้ถึงข้อนี้ดีถึงไม่สนใจท่าทีของผมเลย วันไหนงอนจริงขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!

3 j' U$ G, u9 A! z- V! ?/ s6 f
4 k) z7 n+ m7 k% hเมื่อควบคุมสติได้แล้วผมก็ขับรถกลับคอนโด ถึงห้องก็ถอดชุดทำงานออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้ามสีขาวกระโจนขึ้นเตียงนอนหลับเพื่อฟื้นฟูร่างกายอันอ่อนเพลียของตัวเอง
, i" @& H. W4 W0 w

กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเย็น โอ้โหตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงตอนนี้ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แต่ดูจากอาการของตัวเองถึงจะหลับไปร่วมสี่ชั่วโมงแต่ร่างกายพร้อมจะชัทดาวน์ต่อ เพลียจัดจริงๆ
7 D- |! ^  W) h' o" v3 V/ _

ไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับมานอนยาวตอนกลางคืนทีเดียวแล้วกัน


6 Y: s+ u$ {( n# s: ?' g" gคิดได้เช่นนั้นผมจึงลุกเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นก่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองเสื้อยืดขาสั้นก่อนหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าสตางค์ออกจากห้องเดินไปสั่งข้าวกล่องที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำแล้วข้ามถนนเพื่อไปเซเว่นเหมือนทุกครั้ง


กลับมาแล้ววิถีชีวิตที่ผมคุ้นเคย คิดถึงเธอจัง T^T


' Q: m3 g9 y. m7 B' wแล้วก็เป็นเหมือนเคยในกิจวัตรประจำวันที่ไม่ได้ทำมาหลายวันเมื่อผมได้ข้าวกล่องก็เดินทะลุซอยผ้าที่บรรดาแขกขาวแขกดำเจ้าของร้านจำหน้าผมได้แล้วเพื่อเลี้ยวตรงไปยังตรอกอับแสง หวังว่าจะยังจำผมได้นะ

( F% v% `$ l" F7 b+ i! e" q
- G2 x. d" W  k7 L8 hผมเอากล่องข้าววางไว้ปากทางเข้าพร้อมน้ำหนึ่งขวดอ้อ นมจืดอีกหนึ่งกล่องของน้องหมาก่อนส่งเสียงเข้าไป

: d$ I$ m1 Z/ \* \
“นาย!ฉันเอาข้าวมาให้”

* k) h, `, q/ z9 p: a
$ d! r# }# {* P; l' Cเงียบ
+ I+ L& P# v3 r

. E$ l6 b  z4 a; @+ {- H& t“นาย!จำฉันได้หรือเปล่า เอาข้าวมาให้แล้วนะ!”


ยังเงียบ


ผมเริ่มเอะใจทุกครั้งก็เงียบแต่ไม่ไร้การเคลื่อนไหวแบบนี้

5 t1 H9 J3 V- H4 v0 z$ G
& ^  G4 p# Y. [, M! Zผมควักโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนเปิดโปรแกรมไฟฉายและส่องแสงเข้าไปในตรอกมืดอับ
  b$ z: h- M" z) V0 u; q4 y, R% m

* G9 c' l$ z. W- b4 R0 sว่างเปล่า
5 X2 g, b& P. x1 p

ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ทั้งคน ทั้งน้องหมา


ผมลดมือที่ถืออุปกรณ์ส่องแสงลงข้างตัว พยายามคิดในแง่ดีเอาน่า...แกหายไปตั้งหลายวันนะคนเล็ก ถ้าเขามามัวรอแกมีหวังอดนานอยู่ในตรอกนี้แน่ ที่เอาน้องหมาไปด้วยก็คงกลัวว่ามันจะเดินหายไปที่อื่น
1 e8 L5 q2 P8 }, i: e

เดี๋ยวเขากลับมาเห็นอาหารที่เราวางไว้ให้คงรู้เองแหละ


เดี๋ยวพรุ่งนี้คงเจอกันเหมือนเดิม
. B5 b  I" I% l/ l
% _( n. i; f& L& J
$ y/ \2 n! x# T  P- @1 Q
7 r1 \( k6 v  |. @
เย็นวันรุ่งขึ้นเมื่อผมกลับมาจากที่ทำงานผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาซื้อข้าวตามปกติ ก่อนเดินไปเส้นทางคุ้นเคยเพื่อไปตรอกเดิมแต่เพียงแค่เลี้ยวพ้นซอยผ้ากล่องข้าวขวดน้ำเปล่าหรือแม้แต่กล่องนมที่ผมวางไว้เมื่อวานยังอยู่ที่เดิมบ่งบอกว่าไม่มีใครหยิบมัน...และบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้กลับมา
/ i' p, [" a) L. y( d6 d
9 d/ C1 L1 p" p" q
หรือไม่อยู่แล้ว...

1 h* A+ F9 w, o6 K9 P) R
ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูให้แน่ชัด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ยังเหมือนเดิม ถุงพลาสติกหูหิ้วที่บรรจุบรรดากล่องข้าวขวดน้ำและนมไว้กระพือพัดโยกตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆส่งเสียงก๊อบแก๊บดังแว่วเข้ามาในหู เสียงเสียดสีกันเหมือนทำนองดนตรีเพี้ยนดังหยุบหยับรำคาญหูเสียดแทงเข้ามาในอกเหมือนมันกำลังส่งเสียงเยาะเย้ยผมอยู่
' Z& q- F% k+ j9 E

ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติของคนเร่ร่อนที่มักจะอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง เหมือนอย่างสองวันก่อนผมคุยกับแม่ทางโทรศัพท์แม่ยังบอกเลยว่าลุงเร่ร่อนที่แม่เคยช่วยไว้เมื่อปีก่อนแล้วหายตัวไปกลับมาแล้ว แม่ถามลุงว่าหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปีลุงบอกแม่ว่า ‘ลุงเดินไปกรุงเทพฯมาไปอยู่ที่โน่นได้พักหนึ่งแต่ติดม๊อบลุงกลัวเลยกลับมาที่ระยอง’
8 V2 y' s9 e# ~9 m
0 ~9 i* t' C" |6 n: V' D, w; f
อยากจะถามแม่เหลือเกินว่าพอแม่เอาของไปให้ลุงแล้วไม่เจอแม่รู้สึกอะไรหรือเปล่าแต่ก็เห็นแม่ยังอยู่ปกติสุขดี
! i6 R7 E' Q9 o5 V

  V$ V$ ?" O1 Z, [# vแล้วทำไมใจผมต้องโหวงแบบนี้ด้วยล่ะรู้สึกเหมือนว่าหัวใจตัวเองเป็นนาฬิกาลูกตุ้มแกว่งไปไกวมาจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้
6 D& |& a0 e" z0 g

  o9 H% e& R: rอาจเป็นเพราะผมไม่ได้มองเขาเป็นแค่ชายเร่ร่อน หกวันที่เจอกันกับอีกสี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้ามันเหมือนกับเขาเป็น‘เพื่อน’ ของผมอีกคนไปแล้ว
( u0 K7 l% V$ S5 J- }, }& A
4 J6 \# t' W/ Z. B3 q9 t
) C/ g3 ^+ _; N4 M* z' b4 R+ R) A& R“ยายครับ” ผมเดินไปยังตึกแถวห้องที่เป็นเจ้าของผนังด้านหนึ่งของตรอกทางตันที่ชายเร่ร่อนเคยอาศัยอยู่ พอดีเห็นยายเจ้าของบ้านนอนดูโทรทัศน์บนเก้าอี้ไม้โยกแถมเปิดประตูเหล็กบ้านพับเอาไว้เลยเดินเข้าไปเรียกด้วยเสียงสุภาพ


“ว่าไงพ่อหนุ่ม” คุณยายหันมาพลางลุกนั่งตัวตรงผมเลยถามเข้าประเด็นทันที
9 A$ |6 |; G8 V9 J  }: ~
1 M; p/ d4 U) M$ ]$ C
“เอ่อ ยายเห็นผู้ชายตัวสูงๆประมาณนี้บ้างมั้ยครับ” ผมทำมือกะขนาดให้ดู “ผมยุ่งๆหน้าตามอมแมม ใส่เสื้อสีดำ ไม่สิบางทีเขาก็ใส่แจ๊คเก็ตสีแดง อ้อ มีน้องหมาเบ้าตาดำข้างหนึ่งด้วยนะครับ”
: m1 y8 Q! F0 o2 [

1 T. A: S  Y. u4 T& _; Eผมอธิบายอย่างกระตือรือร้นยายทำท่านึกชั่วแวบหนึ่งก่อนโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
* M, o* h9 H0 f6 ^" }( |7 q
% p6 i- c5 k4 f3 q. {
( n& @' Y3 R* h) }0 L& r6 f“อ๋อ!!ยายจำได้แล้ว ไอ้คนบ้าน่ะหรอ ยายไล่ไปแล้ว”


ใจผมกระตุกวูบ


“อะอะไรนะครับยาย ไล่งั้นหรอ...” เสียงผมแผ่วหวิว


“ใช่น่ะสิ!! มันมาจากไหนไม่รู้มาแย่งข้าวหมาบ้านยายกิน ขนาดข้าวบูดขยำกระดูกมันก็ยังแย่ง บ๊ะ! ยิ่งมารู้ว่ามันแอบซุกหัวนอนอยู่ข้างบ้านเลยรีบให้ลูกชายเอาไม้ไล่ตีมันไปกลัวว่าวันดีคืนดีจะมาขโมยของในบ้าน ท่าทางอย่างนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก!”


  N0 C& t! F2 [* Xผมพูดอะไรไม่ออก ทุกคำพูดของยายเหมือนตะปูที่แทงจี้อยู่ตรงหัวใจส่วนน้ำเสียงเปรียบดังค้อนที่ตอกย้ำๆให้มันลึกจมหายเข้าไปยังก้อนเนื้อที่เต้นแผ่วลง
1 D& S/ |6 _: r- Z
( ^+ A/ Z4 S4 u9 N+ z
3 n# n4 J6 q7 d: ?( qตอกมิดหายไปจนมองไม่เห็นแต่ยังทิ่มแทงใจให้เจ็บปวด
' m7 _6 ]( ]) V9 H; L
0 B! w' D4 {( }* S# L: R
สมองผมเบลอไปชั่วขณะก่อนพยายามตั้งสติและเริ่มออกเดินตามหาชายเร่ร่อนทั่วบริเวณเท่าที่จะหาได้และคาดว่าเขาจะไปอาศัยอยู่ทั้งในตรอกซอกซอยเล็กใหญ่ สวนสาธารณะ วัด ลานจอดรถหรือแม้แต่ที่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
, a5 }) o$ }+ L- O1 ^4 g! v
' ~, U5 z/ g; M2 V
: n* x" Q% \6 p4 W7 P1 n5 a2 S+ P( cจวบจนสามทุ่มขาผมเริ่มล้าและท้องเริ่มหิวจึงตัดใจเดินกลับคอนโด ตลอดเวลาที่ทานข้าว อาบน้ำหรือทำภารกิจส่วนตัวอื่นๆในสมองผมมักจะคิดวนเวียนอยู่แต่ว่า


‘เขาไปไหน’
3 C. e, M4 e6 f/ V
$ e, @' u$ B, L; N8 g5 m, o0 Z
‘จะอยู่ยังไง’
3 Z4 v/ [$ [- y! F, G9 L, z4 x

‘จะโดนใครไล่ตีอีกมั้ย’
' L  r( ^+ A# I
8 u8 K) a* u, y/ d9 C$ \9 D
( V% D3 V: T" N  Jและ
$ b& G7 B3 W7 S. j

‘ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง...’

! b  T" k$ n5 \
ครืดดดด ครืดดดด
( T0 p. ^3 K( w$ ?
' y, E6 W% o  z7 c0 z/ c. m
เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นครูดกับโต๊ะเรียกสติผมที่นั่งเหม่อลอยบนโซฟาเดินมารับสายด้วยร่างกายเอื่อยเฉื่อยแต่เมื่อเห็นชื่อปรากฏของคนปลายสายน้ำตาที่ไม่คิดจะไหลก็รื้นขึ้นเต็มหน่วยตา
1 l, `* S# P* i

“มะแม่...”
: b; N7 ]/ M% ^$ D

[คนเล็กเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม]
7 o" E- m& c1 k
& p* F" h: e% G+ m
สิ่งที่อัดอั้นในใจพรั่งพรูออกไปแค่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก ผมเล่าเรื่องกระทบจิตใจในวันนี้ให้แม่ฟังด้วยเสียงสะอื้น ถ้าแม่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้มาแค่เสียงผมคงโผกอดท่านไปแล้ว


ไม่รู้ว่าแม่จะฟังรู้เรื่องมั้ยผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแค่อยากได้ที่พักพิงและคำปลอบโยนที่จะทำให้ความรู้สึกผิดในใจทุเลาเบาบางลง
! S( Q# m1 Y1 l* z/ h7 L

[คนเล็กอย่าคิดมากสิลูกทุกคนเกิดมามีกรรมด้วยกันหมด คิดเสียว่าเป็นกรรมที่เขาต้องใช้นะลูกนะ]

1 {$ P$ M' v& e3 {) C7 \
* _2 C: t" f& R$ s/ N“ตะแต่เพราะผม...”
# m: j8 ]7 `( j8 b% z

[ลูกของแม่ทำดีที่สุดแล้วเชื่อแม่นะ]
* i9 \; o- D0 e3 a1 \$ M8 W; ~
! p9 h+ W' W! L9 R
$ A7 ?$ v8 ?2 Z, x' y# m“ครับ”


แม่ปลอบผมอีกสองสามประโยคถึงวางสายไปถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ไม่ได้รู้สึกผิดน้อยลงเลยยังไงผมก็ยังคิดว่าเป็นเพราะผมอยู่ดี
4 l, ^' u  x2 h; p; [- A

คนที่ช่วยเหลือเขา...และทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
7 e" w4 v- z0 T3 J
8 L4 h5 ~! _0 K9 n6 O$ D2 C

ตื่นเช้ามาตาผมบวมมากคงเป็นเพราะเมื่อวานร้องไห้หนักไปหน่อยสู้ๆปุญมนัสแกต้องผ่านมันไปให้ได้


ผมต้องหาเขาให้เจอ


ผมไม่สามารถปล่อยผ่านไปอย่างที่แม่บอกได้


9 A6 w, y$ U3 J  fอย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ต้น...เขาไม่ใช่แค่ ‘ชายเร่ร่อน’ และเขาคือ‘เพื่อนของผม’
: A( ?+ K6 @; u1 T' \" v( l; v
: Z- L  D" Y2 E; p" U+ m
7 ?4 M3 N- b9 E; o4 {
' B! T/ E, b6 \+ j' v. [6 Z0 Wเที่ยงของวันนี้ผมต้องออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่งเลยต้องตบหน้าตัวเองเรียกขวัญกำลังใจกักเก็บความห่อเหี่ยวไว้ข้างในดึงความสดใสมั่นใจเข้ามาแทนที่ ไม่อย่างนั้นนอกจากลูกค้าจะไม่เชื่อถือข้อสำคัญจะโดนพี่มิ่งเตะโด่งตกสะพานเดชาเอาได้
- [* t6 v; i, C- G

เอ้อ ขอนอกเรื่องหน่อยพูดถึงสะพานเดชา นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้ขับรถข้ามสะพานแห่งนี้เพราะส่วนมากจะวนเวียนอยู่แถวในเมืองมากกว่า ครั้งแรกตอนย้ายข้าวของจากกรุงเทพฯมาทำงานที่นี่ ได้ยินว่าเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ของจังหวัดนครสวรรค์แต่ผมอยากจะบอกว่ารถมันติดบรรลัยมาก อยากจะบอกผู้เกี่ยวข้องว่าควรมีมาตรการมาปรับปรุงมันบ้างก็ดี แบบเอกลักษณ์คงไว้แต่ช่วยจัดการไอ้ถนนคอขวดนี่ทีเถอะขนาดผมนานๆมาทีนะแล้วคนที่ต้องผ่านมันทุกวันล่ะ บ้าตายกันพอดี

/ \- S! D! E+ ]8 T) o0 g! ~$ Q2 a) [
นั่งบ่นไปผมก็มาถึงร้านอาหารอีสานแซ่บอีหลีซึ่งอยู่เยื้องกับแมคโคร พี่มิ่งบอกนัดกับลูกค้าไว้ร้านนี้นั่งรอได้ประมาณสิบห้านาทีลูกค้าก็ก็มา พี่มิ่งเป็นคนคุยรายละเอียดทั้งหมดผมมีหน้าที่แค่คอยส่งเอกสารและทำตามที่พี่มิ่งสั่งให้เท่านั้น
+ i" O! J5 Y/ c( Y
) c' X! J; k5 ?0 y
และการพบลูกค้าก็ผ่านไปด้วยดี เรากลับเข้าเมืองกันมาอีกครั้ง พี่มิ่งบอกไม่ต้องเข้าบริษัทแล้วกลับบ้านได้เลย ทุกวันนี้ผมยังสงสัยว่าตกลงพี่มิ่งเป็นเจ้าของบริษัทหรือเปล่าถึงได้มีอำนาจการตัดสินใจไปเสียหมด แต่เอาเถอะเชื่อพี่มิ่งไม่เคยมีปัญหา (เพราะถ้ามีพี่เขาจะเป็นคนรับกระสุนแทนเองทั้งหมดฮา)


ผมให้พี่มิ่งส่งผมหน้าร้านขายอาหารตามสั่งผมกะว่าจะข้ามถนนไปเซเว่นซะหน่อย
7 M* n: Q5 I9 i  f  L0 I/ h# \1 P
# o$ ?. q" x% I! j$ g5 H
( m7 o. f9 E' {' C) e. fกึก
& y- r. q$ \' O: j" r( F+ l4 R1 w/ ?% c

ทันทีที่ผมลงจากรถมายืนเทียบริมถนนเตรียมข้าม สายตาผมที่กวาดมองรถซ้ายขวาต้องหยุดอยู่หน้าเซเว่นฝั่งตรงข้าม

  j4 m" o% N+ ~/ t. i
8 U8 ]1 D( t; Z; \ตรงนั้น...หน้าเซเว่นที่มีเครื่องชั่งน้ำหนักหยอดเหรียญตั้งอยู่ ข้างๆกันมีผู้ชายรูปร่างคุ้นเคยนั่งยองๆหันข้าง มือฉวยหยิบแฮมเบอเกอร์ที่มีเด็กกัดกินเหลือไว้แล้วทิ้งลงในถังขยะมากินราวกับเป็นอาหารเลิศรส
  d# H8 S/ k' E( O
' d- ^) l; h6 o
  Z/ F( x4 b2 i1 A' q6 qชายเร่ร่อน!!
8 x, o+ x$ e1 l- p/ \
: A9 c5 g- V8 N5 d3 l
# b. F/ d& Z' _; ^ผมละสายตาชั่ววินาทีมามองถนนเพื่อรีบข้ามไปหาเขาให้เร็วที่สุด มาถึงเส้นแบ่งสีขาวที่กั้นระหว่างทางรถสวนผมหันกลับไปมองเขาอีกครั้งแต่ก็หายไปแล้ว...
5 |; [- J+ I( \" {: E$ s2 N
2 ]& e" c7 a3 c* O8 g/ K
หายไปแล้วงั้นหรอ...


ไม่!! ผมจะไม่พลาดอีก!!


ผมรีบข้ามถนนอย่างรวดเร็วไปหยุดหมุนคว้างหน้าเซเว่นกวาดตามองหาจนทั่วไม่เจอเลยวิ่งไปดูรอบๆอย่างกระวนกระวาย
5 L5 t2 M0 X+ Z3 S8 s

ไม่มี...นี่ก็ไม่มี...ทางนั้นก็ไม่เจอ

5 a+ J6 B0 x& Y1 L6 ]. D
/ _  F! I2 E/ g3 |  k7 dตัดสินใจวิ่งเข้าไปถามพนักงานเซเว่นที่ถูพื้นตรงประตูทางเข้าอยู่แล้วก็ได้คำตอบเดิมซ้ำๆ
# P: y" }" a; A  G6 |7 A6 C3 k* F
: S( q+ V! V  R( \5 x3 J
% U$ [! i, ~0 |4 G5 @3 Jไล่ไปแล้ว...ลูกค้ากลัว

8 p* K3 ]0 r) E) P
ฮะๆ ค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกหนึ่งตัว...
4 ~% `, Q. X5 |: q; |2 f1 K
$ S4 N  t9 F* H+ c
3 n1 J2 n  I+ Z3 ~3 s. y

3 z0 h* \) V: S/ q1 ?2 Iผมเดินเอื่อยเฉื่อยไปบนทางฟุตบาทไม่อยากกลับห้องหัวใจมันหนักอึ้งเกินไปที่จะไปอยู่ในสถานที่เงียบสงบคนเดียว


4 u- N1 t- g( G  w# e. lขาทั้งสองข้างพาผมเดินมาถึงหนองสมบุญ สวนธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมือง นั่งลงตรงริมหนองเหม่อมองออกไปไกลให้สายตามองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่อยากจดจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง
$ W3 L  H8 N1 _: \: {) N
$ N) t. @1 v/ _' {7 O
ผมนั่งอยู่แบบนั้นจนท้องฟ้าขึ้นแถบสีส้มทองจึงยันตัวลุกขึ้นเอาล่ะ เข้มแข็งไว้คนเล็ก นายทำดีที่สุดแล้วจำที่แม่บอกไม่ได้หรือไง
8 W/ D  @, M: l

- R+ J, }) _/ W" t6 `. }0 i: qผมตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางแทนที่จะเดินทางตรงกลับห้องตัวเอง การได้เห็นสิ่งต่างๆแปลกใหม่รอบตัวทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น บ้านเรือนที่ปลูกสร้างรูปแบบเดียวกับตึกแถวด้านหน้าแต่วัสดุที่ใช้สร้างเป็นไม้กระดานแผ่นดูแล้วคงสร้างมาหลายสิบปีเพราะดูทรุดโทรมมาก คนที่อาศัยอยู่มีไม่มากเหมือนตึกแถวด้านหน้าที่ใช้ทำการค้า มีป้ายไวนิลประกาศขายบ้านติดไว้หลายหลังคงเพราะใช้ทำการค้าไม่รุ่งเรืองเหมือนสมัยก่อนแล้ว
5 E8 P5 ?# P5 @- I! X# a3 \
+ R  b$ }8 O/ D" I
1 K+ H; {8 f$ r- L$ _* X0 S2 Wบ๊อก บ๊อก
: d( K# ~9 M: [( w9 z+ r& m! n
7 T7 W7 c& E( r$ k) j/ F8 @% }
8 \% ~$ d7 m' G, Qเสียงเห่าแหลมเล็กแบบนี้เป็นของลูกหมาไม่ผิดเพี้ยนแต่จะเป็นลูกหมาจากที่ไหนและของใคร...
; ]4 p% Z/ w- N. ~
) w4 F7 v# b0 T2 s
! ?0 X8 r4 ~$ ?: _& wผมสนใจขึ้นมาทันทีหันขวับเดินฉับเข้าไปยังบ้านไม้หลังหนึ่งที่ประตูไม้แบบบานพับปิดงับไว้เฉยๆไม่ได้ล็อก ส่งเสียงพึมพำขอโทษและขออนุญาตเจ้าของบ้านไปด้วย


! s: o5 F2 C. p* K  |! M% sเอ เหมือนผมจะได้ยินเสียงมาจากทางนี้นี่นาหรือไม่ใช่...

" ^1 `+ \  C8 t; K; c
" ]1 }7 U  ~# N- L. fบ๊อก
: [% M  z; _. R  |7 e" i. P  ?$ T0 ?
0 m3 G2 u0 I; E5 V
. v3 k0 x3 {; H7 e+ ]4 S' s7 n$ b% Y5 lตึกๆๆ
. P% r3 l" o; {. s! I! K
6 V$ {, V% c+ t  Y  h4 C1 N
. z. l$ i4 t7 m# p7 Fผมวิ่งขึ้นบันไดไม้ผุอย่างลืมตัวว่าต้องระวังว่ามันจะหักขอเถอะ ขอให้ใช่อย่างที่คิด
3 ]  b; L7 V, R- h
- B* w. U# Q) l8 C
บ๊อก


ชะใช่...ใช่จริงๆด้วย

- J" N+ E5 a& V* C7 Y7 h( K' a: y" r/ U
, ?6 _! k1 o# \2 j7 T, a4 C“น้องหมา!!!” ผมวิ่งเข้าไปหาแต่ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ น้องหมาเข้าไปติดอยู่หลังตู้ไม้เก่าหลังใหญ่ผมลองยื่นมือเข้าไปแล้วแต่มือผมใหญ่เกินไปไม่สามารถยื่นเข้าไปได้ เสียงครางหงิงๆช่างน่าสงสารอดนึกถึงเจ้าของมันไม่ได้ เขาจะตามหามันหรือเปล่าหรือจะทิ้งน้องหมาอย่างที่ผมทิ้งเขา


คิดไปถึงว่าถ้าเขาอยู่ตรงนี้คงเลื่อนตู้นี้ออกอย่างง่ายดายไม่ใช่ผมคนไม่เอาไหนที่ออกแรงเท่าไหร่ตู้หลังนี้ก็ไม่มีวี่แววจะขยับเลยสักนิด


บ้าชะมัด!!

5 [2 q1 X3 E9 u) l, ]& e5 F
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”


“ไฟไหม้!ไฟไหม้ๆหนีเร็ว”
; G6 L+ h. S$ l: G- V( u; B

* o( y- U' L( D. J$ K) O( v$ sเสียงอึกทึกด้านนอกเรียกให้ผมละจากการเลื่อนตู้วิ่งไปเปิดหน้าต่างชั้นสองมองลงไป ภาพมุมสูงที่เห็นคือความโกลาหลที่ทำให้ผมมึนงงชั่วขณะเสียงหวีดร้อง คนวิ่งวนสาละวนวุ่นวาย ทั้งวิ่งตัวเปล่าหอบลูกหอบหลาน แบกข้าวของเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างคนต่างกระเสือกกระสนเอาตัวรอด

% j. n9 B* o* ~6 [
$ x4 z1 a# S9 H8 dแล้วทุกอย่างก็กระจ่างแจ้งเมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาอบอวลทั่วบริเวณไอความร้อนสัมผัสโดนผิวจนต้องเบี่ยงตัวหนี และที่สำคัญลมพัดพากลุ่มไฟก้อนใหญ่โหมกระพือมาถึงบ้านหลังนี้แล้ว!!
8 o% E) s  p5 N2 X& V- ?" i4 ?4 P
/ ], B: W, s2 D3 c( T, `6 `7 {
“แค่กๆ” ผมเริ่มสำลักควันไฟจึงดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมามัดปิดจมูกไว้ รีบวิ่งกลับไปยังตู้หลังใหญ่ที่กักขังน้องหมาเอาไว้ไม่!! ผมจะไม่ทิ้งมันเด็ดขาด ผมมีชีวิตรักชีวิตยังไงน้องหมาก็เช่นกัน!!
4 @7 G1 z- V" b7 k# o
7 E) D; p- {$ A' _' n) ~0 G& V
ผมไม่สามารถทิ้งมันไว้ให้โดนไฟคอกตายได้!!
1 Y$ `2 V8 i/ s
) f$ p! O2 d( o4 ^3 F) I) t
! k6 u7 ^; g7 {6 Y3 mผมออกแรงดันตู้อีกครั้งและก็เหมือนเดิมมันไม่ขยับ น้องหมาเริ่มออกแรงดิ้นและร้องครางหงิงมากขึ้น มันคงรู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว ผมเริ่มมองหาตัวช่วยอื่นเห็นไม้กระดานที่นำมาสร้างเป็นผนังบ้านด้านหนึ่งหลุดออกจากแผ่นอื่นห้อยลงมาผมไม่ลังเลเลยที่จะไปดึงมันให้หลุดออกมาทั้งหมด ออกแรงดึงสุดกำลังจนตัวเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าจากแรงกระชาก แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องเจ็บไม่เจ็บ ผมรีบลุกขึ้นเอาหัวไม้ด้านหนึ่งกดกับผนังจับอีกด้านมั่นแล้วออกแรงงัดสุดแรง
% ?. p* K; _/ h

เปาะ!!
7 v% p! `0 ]; y3 L# N

อะไรมันจะซวยแบบนี้!! ไม้หักเป็นสองท่อน!! ที่โชคร้ายไปกว่านั้น! ตู้ขยับออกไปไม่ถึงสามมิลด้วยซ้ำอะไรมันจะเหนียวติดแน่นทนทานขนาดนี้!!

, G( [9 D  X! m6 b. L5 e$ T* |
6 H/ }9 i5 ~4 J; Oพึ่บ!!
( ~/ p8 S* f4 l

1 v; m/ H% _3 m/ c- L“โอ๊ย แค่กๆ” ไฟลามไหม้ไปครึ่งหนึ่งของบ้านหลังที่ผมอยู่แล้ว ลมพัดแรงเมื่อครู่พาไอร้อนลวกผิวผม อากาศเริ่มน้อยลงรู้ได้จากการหายใจที่ไม่ค่อยสะดวกนัก


1 o* O- P; H3 [" rต้องรีบแล้ว!!

2 L2 C2 Z+ G. ]1 N4 Q% F. R" L
เหลือทางสุดท้ายแล้วล่ะ!! ต้องโค่นตู้นี้ซะ!ถึงจะเสี่ยงที่น้องหมาจะเจ็บตัวแต่ก็ดีกว่าตายกันอยู่ในนี้!!


/ V5 e6 U7 S* h9 ~, s3 L! [1 c“ช่วยด้วยมีคนติดอยู่ในนี้!!” ผมตะโกนสุดเสียงพลางพยายามงัดตู้จากด้านหลังเพื่อให้มันล้มคว่ำหน้าลงไป น้องหมาก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเต็มที่ด้วยการออกแรงดิ้น เสียงครางหงิงเงียบไปคงเพราะสำลักควันไฟเหมือนผม
8 ^8 t( m3 M6 M% ]) O* @% y
: \2 k" m9 U- S$ N- f1 F3 U
ปึง!!
& N" T, [: P7 H- w6 ?" V8 X2 I$ u/ \
; ]8 J5 }/ z" B7 y) L$ P/ I6 K6 T* n
สำเร็จ!!


7 j0 n& |8 P8 f- hทำไมไม่โค่นมันตั้งแต่แรกวะ!
- U6 k% e3 l7 f$ k) R
* X. n3 B+ w% F9 E
5 |5 z4 Y; U% I6 _น้องหมาโดนขาตู้กระแทกจนกระเด็นติดผนังนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผมที่กระโจนเข้าไปอุ้มมันเหมือนกัน ผมอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนก่อนหมุนตัวกลับไปทางบันไดเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ก่อนจะก้าวลงบันไดสายตาผมก็เหลือบเห็นคานไม้ที่เต็มไปด้วยไฟเพลิงสีแดงกำลังจะตกลงมา ผมก้าวถอยหลังหนีแต่กลับสะดุดกับทางต่างระดับจนล้มลงไป อ้อมกอดผมกระชับน้องหมาแน่นหลับตาปี๋
" o, e; D. T+ j# r3 t

6 f4 \2 P( Q! u" \6 aไม่พ้น...โดน ต้องโดนแน่ๆ
0 ~" Y. [# ^: F: |6 Q6 r2 a

; l- |+ g8 v% N" H1 T! O“อ๊ากกก”
, l3 I1 M3 r# W+ f" s2 ?
" t6 _% |' m$ p  m2 T5 R5 _0 }
+ w8 M+ R: M& j2 @4 F: }8 lปั่ก
; ?$ k! T7 |0 c# q; N9 E
6 \8 l9 e  K9 F+ {% n* Z* O6 @
# I0 x3 @0 r( Y8 Jผมรู้สึกถึงของหนักหล่นทับแต่ไม่เจ็บไม่ร้อนลืมตาโพลงขึ้นมองก็เจอกับคนที่ตามหามาตลอด
- R6 q, A% R0 E
9 \: C  t% V( n# D) }, g" L1 S. X
ชายเร่ร่อน!! เจอแล้ว ฉันเจอนายแล้ว!!

3 T. U7 q# G0 l4 j0 ?0 T; F
ผมคลี่ยิ้มออกมา แต่...!!

9 Z+ t6 E9 V: z( e* h* q; m( W
คนเล็ก! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจนะโว้ยยย
7 m1 T, d6 l; p( S

+ q' V% f; u! n9 w0 a- x. jทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ!!
0 m. |  q  N" I8 r) K
2 Z1 j! o0 [* g7 k5 h$ L
+ l+ p! R% g# [/ N$ R“นาย!เป็นไงบ้าง”
, E# G  e* e! w

# }4 }- k/ j6 g) q' \$ A; e9 m“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” เขาพูดพลางลุกขึ้นทำหน้าเหยเก ไม้ที่เต็มไปด้วยเปลวไฟนั่นตกทับลงบนแผ่นหลังเขาผมเห็น!! แล้วก็เห็นด้วยว่าเขาปัดมันออกไปด้วยมือเปล่า!!


5 E5 Z0 p. s0 F2 G: B  T+ ?0 |ทำได้ยังไงกัน!!


เขาลุกขึ้นยืนพลางประคองผมขึ้นด้วย ขมวดคิ้วยืนมองบันไดที่พังทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างครุ่นคิด บันไดพังงั้นหรอ...แล้วเราจะลงไปชั้นล่างกันได้ยังไงล่ะ!

2 l" k5 L( ^0 v9 L
( t" p1 F8 T. h1 n& v “ขึ้นมา” ในระหว่างที่ผมกำลังแตกตื่นเขาก็ย่อตัวลงจับตัวผมให้ขึ้นไปบนแผ่นหลังกว้างของเขาให้มือหนึ่งกอดกระชับไหล่เขาเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งเสียงบอกให้ผมอุ้มน้องหมาดีๆ ท่อนแขนทั้งสองข้างเกี่ยวช้อนกระชับต้นขาผมแน่นก่อนผมจะถามว่าเขาจะทำอะไรร่างสูงก็เอ่ยแทรกซะก่อน “จับดีๆล่ะ”

# [( `2 r' i3 s8 x/ o  C
  Y  ~" l! m  s. mฟุบ
, w: _" a1 _- P0 t3 L0 Z4 R( M2 \$ F# A

3 \5 X! p  G- A" g. ~ผมยังไม่เข้าใจในสิ่งเขาพูดชายเร่ร่อนก็กระโดดลงมาจากชั้นสองที่สูงประมาณสิบฟุต...สะสิบฟุต...บ้าไปแล้ว!!เขาทำได้ยังไง!!
& L. b7 |  B5 y9 B

1 K1 z1 v2 e  S$ q8 v6 Pหัวใจผมแทบวายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับความหวาดเสียวขั้นสุดยอดถ้าผมรอดจากเหตุการณ์นี้ไปเครื่องเล่นไหนที่ว่าแน่ผมคงไม่หวั่นอีกแล้ว


* Y0 u. A9 ^" Nตึกๆ

7 e. l) z: t6 m: o$ g
ผมรู้สึกได้ว่าเขาออกแรงวิ่งนั่นหมายความว่าเราลงมายืนบนพื้นได้อย่างปลอดภัย จบจากตรงนี้ผมคงต้องถามเขาว่าไปเรียนวิชาตัวเบามาจากไหนผมจะได้ไปเรียนบ้าง แต่ตอนนี้สติผมเหมือนล่องลอยคงเพราะจากการขาดอากาศหายใจ หมดเรี่ยวแรงมือที่เกาะเกี่ยวรอบคอเริ่มหลุดออก อีกข้างที่กระชับกอดน้องหมาเริ่มอ่อนแรงลง
/ R9 U2 K) H3 k- i: P$ @
1 H8 A4 f; G1 v1 x* U* T
6 O6 Z& q% ?( n3 B; D1 @+ ]ก่อนทุกอย่างจะวูบไป

) [& I0 R) }3 i# ^



“เล็ก ไอ้เล็ก” เสียงเรียกอันน่ารำคาญทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้นใบหน้าแรกที่เห็นลอยอยู่ตรงหน้าเป็นไอ้ปอนด์ หน้าตามันตลกชะมัด
' L& Z/ C$ J8 ^% s

“อย่าบอกที่บ้านกูนะ” ผมส่งเสียงแหบแห้งออกไปคงไม่ถามว่าที่นี่ที่ไหนหรือผมเป็นอะไรไป เพราะสิ่งที่เผชิญมามันบอกในตัวมันเองอยู่แล้ว แต่ห่วงที่สุดคงเป็นเรื่องที่บ้านถ้ารู้กันนะรับรองได้โดนสั่งย้ายด่วนแน่

( B) |& `9 x1 v( l! s7 _
ผมยังไม่อยากกลับระยอง!!
9 b! H  M- D5 d0 N/ B! Y8 {
. L. M8 `/ B$ R& s# y  U7 f1 G
( ]* R7 I8 e  B  a/ I, J: ]' l“เออๆกูรู้แล้วมึงเป็นไงบ้างให้ตามหมอมั้ย” มันถามอย่างกระตือรือร้น


% P' n0 t5 v( ~: }. k  a“ไม่ต้องๆกูโอเคเออมึง...แล้วชายเร่ร่อนล่ะ” ผมถามตรงประเด็นที่อยากรู้
$ m& E/ c9 C0 t, {$ M1 \
' Y7 n4 `$ p1 c5 j; y) S
“มึงถามถึงมันทำไม! มึงยังกลัวอยู่หรอ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ มีชาวบ้านไปช่วยมึงทันก่อนจะโดนไอ้บ้านั่นทำร้าย มันสารเลวมากทั้งที่มึงเป็นคนให้ข้าวให้น้ำแท้ๆยังจะมาทำเลวกับมึงอีก คนที่ไปช่วยมึงไว้บอกว่ามันกำลังจับมึงแก้ผ้าวิปริตที่สุด! นี่มันคงทำร้ายมึงจนสลบไปใช่มั้ยสมน้ำหน้าโดนรุมสกัมไปคงเละอยู่ คงได้ไปโรคจิตในคุกอีกนาน!!”

- f" v( ]6 T' z$ M. p9 `' v8 W  D
3 q7 h! a$ W: `2 U9 k“มะมึงว่าอะไรนะ...ขะเขา...” ไปกันใหญ่แล้วระหว่างที่ผมสลบไปเกิดเรื่องร้ายขึ้นขนาดนี้เชียวหรือ!
3 V. J0 V- u6 G& T% f; M2 S

“พวกกูจับมันเข้าไปนอนในซังเตแล้วรับรองมันมาทำอะไรมึงไม่ได้อีกแน่นอน!!”



( l* \6 l; o, Q( x0 F) o
7 J8 j- E2 A  M- D3 \- R% h% }ฮะๆค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกแล้ว...จนได้แต่ภาวนาว่าพื้นที่ที่ตอกลงไปมันจะหมดลงเสียที

( b7 h6 O, V3 t. P4 P

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

65gpy

ขอบคุณครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

kabuki

ตัดสินคนที่ผิวหน้าจริงๆ สงสารอ่ะ

kichjakan

ขอบคุณครับ

uglymen

เป็นงั้นไป เฮ้อ

Phol_th

มารัว ๆ อ่านไม่ทัน

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

bassabassy

ขอบคุณครับ

Akeoutdoor

เศร้าเกินไปละ

N-xanco

ขอบคุณครับ

Pathxx

สงสารเลย

Aonz003

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

Aquarius_Camu

ขอบคุณครับ

loveza

ขอบคุณครับ

jatuAAA

ขอบคุณครับ