แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย kew315 เมื่อ 2019-11-9 05:24
เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล่า ที่ผมได้เจอกับตัว เนื้อหาแทบไม่มีความ 18+ หรือ 20+ เลย ดังนั้น ผู้ที่ต้องการด้านนั้น ขอให้ผ่านกระทู้นี้ไปเลยได้เลยครับ
แต่ต้องขอขอบคุณเข้ามานะครับ
หลังจากวันนั้น ก็ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว น้องกายไม่ได้ติดต่อมา หรือ มีไลน์แอดมาแต่อย่างใด เงียบสนิท เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็เข้าใจอยู่แหละครับ เพราะจดหมายนั้นข้อความแรก มันก็ทำร้ายความรู้สึกพอสมควร
ดังนั้นการจะเปิดอ่านต่ออาจจะไม่เปิดขึ้น แต่เรื่องนั้นผมก็ทำใจไว้บางอยู่แล้วละ เพื่อให้โชคชะตาเป็นตัวกำหนด ถึงแม้ในใจลึก ลึก ผมยังคิดถึงรอยยิ้มของน้อยอยู่หลายครั้งบ้างก็ตาม
อาทิตย์ก่อนผมไปห้างที่ผมเคยไปดูหนังตั้งแต่เช้า และไปร้านไอติม โต๊ะตัวเดิมที่เคยนั่งกับ น้อยกาย ในใจก็หวังว่า น้องกายจะเดินผ่านมาแล้วเจอผม แต่มันก็แค่ความคิดตลกๆ ที่คิดเอาเอง หลังจาก วันนั้นผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว ผมจึงตัดสินใจปล่อยน้องเขาไป
เพราะผมเชื่อว่า อะไรที่เป็นของเรา มันก็จะมาหาเราเองโดยที่เราไม่ต้องวิ่งตามหามัน.......เห้อ คิดแล้ว น้ำก็ไหล—————————————————————————————————————————————————
สายลมยามเย็นพัด เบา เบา ต้นหญ้ากระทบกันเสียงดังหยั่งกับอยู่ในหนัง ผมนอนเล่นอยู่ขอบสนามฟุตบอลใต้ต้นไม้ใหญ่ เสียงคนเล่นฟุตบอลกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานทุกคนก็เริ่มแยกย้าย เสียงฝีเท้าของใครบ้างคนเดินเข้ามาหาผม
..... : พี่ไปหาอะไรกินกันเถอะ ผมหิวแล้ว (ผมลืมตาขึ้นมอง ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นน้องชายผมเอง เขาชื่อ เอฟ)
ผม : เล่นเสร็จแล้วหรอ (เอฟพยักหน้า พร้อมกับดื่มน้ำ) ไปกินร้านไหนดีละ คิดเลยนะ (แล้วผมก็หลับตานอนต่อ)
เอฟ : ไปกินสเต็กกันไหม อ้าววว พี่ตื่นได้แล้ว ผมหิวแล้วเร็วววววว
จากนั้นเอฟก็ดึงมือผมเพื่อให้ผมลุกขึ้น ผมลุกขึ้นยื่นปัดหญ้าที่ติดตามตัวแล้วก้มลงหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาและหยิบหนังสือการตูนขึ้นมาอ่านพร้อมเดินไปยังร้านสเต็กที่กินประจำ
[ผมอยู่ ม.4 ครับ ส่วน เอฟ เป็นน้องชายผม เขาอยู่ ม.1 พึ่งจะเข้าโรงเรียนเดียวกับผม เขาเป็นเด็กชอบเล่นกีฬา เท่าที่ดูที่จริงเขาน่าจะผิวขาว แต่ตอนนี้ดูดำๆนิดหน่อยจากการเล่น กีฬา เขาสูงประมาณ 150 น้ำหนัก 47 หน้าตาดีใช่ได้ สำหรับผม คงเรียกว่าน่ารักละมั้ง]
เอฟ : เอาเหมือนเดิมครับ ป้าเมย์ พี่เอาเหมือนเดิมไหม (ผมละสายตาจากหนังสือการตูนมองหน้าเอฟ แล้วยักคิ้วให้หนึ่งที แล้วกลับไปอ่านหนังสือการตูนต่อ) ของพี่เขาก็เอาเหมือนเดิมครับ
จากนั้นเอฟก็แย้งหนังสือผมไปอ่าน ผมมองหน้าเอฟ แต่เอฟก็ทำเป็นไม่สนใจ ผมก็ไม่ได้โกรธ เพราะ มันเป็นเรื่องปกติที่โดนบ่อยๆ แต่ในบางครั้งก็มีการเตือนกันบ้าง ผมมักมีนิสัย (ต้องการเป็นเจ้าของ แบบว่า ต้องการรู้ทุกเรื่องในชีวิตของคนๆนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ดี เลว มีสาระ ไร้สาระ ทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับคนๆนั้นไม่ว่าจะเกี่ยวมากน้อยก็ต้องการจะรู้ ดังนั้นผมจึงตั้งกฎข้อตกลงการเป็นพี่น้องขึ้นมา 5 ข้อ หนึ่งในนั้น คือไม่มีความลับต่อกันและต้องตอบทุกคำถามด้วยความจริงไม่โกหก)
ผม : วันนี้เป็นไงบ้างเรื่องสอบ
เอฟ : ก็เหมือนเดิมแหละ พี่ก็รู้
ผม : ก็อย่าให้เกรดตกละกัน
เอฟ : (เอฟลดหนังสือการตูนลงมองหน้าผมแล้วยิ้มแบบกวนๆ) ระดับผมแล้ว (ยิ้ม)
ผม : แล้วจะคอยดู (ลืมบอกไป ตอนอยู่โรงเรียนผม ผมมีความสามารถพิเศษในการสืบประวัติและข้อมูลของคนที่ผมต้องการได้ และมักจะมีคนมาบอกข่าวตลอดกับคนที่ผมติดตามอยู่ คือฟังดูแล้วอาจจะเวอร์นะครับ แต่ผมไม่ได้เป็นตัวเด่นในโรงเรียน แต่ทุกคนที่รู้จักผมมันจะมีความเกรงใจและให้เกียรติกว่าปกติ [เพื่อนๆ และรุ่นน้อง])
จากนั้นเราก็กินสเต็กกันและก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมกับเอฟ ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ เราสองคนเพียงสร้างมันขึ้นมา เอฟ กับผมอยู่บ้านคนละทางกัน ซึ่งผมก็จะไปส่งเอฟขึ้นรถทุกวัน ซึ่งหลายๆครั้งที่ผมได้ยิน เอฟกับผมมักจะโดนคนในโรงเรียน พูดกันว่า เป็นแฟนกัน ซึ่ง ผมกับเอฟก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะเราเคยคุยกันแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้
[[[ เราไม่สามารถเปลี่ยนความคิด หรือ ทำให้เขาเข้าใจเราได้ คนที่ไม่รู้จักเราเขาพูดหรือถามเรา และเขาต้องการให้เราตอบตามที่เขาคิดเท่านั้น ดังนั้นมันอยู่ที่เราว่าจะทำแบบไหนมากกว่า ]]] และผมบอกแบบกับน้องชายผมทุกคน
ยกตัวอย่างง่ายๆ สมมุติว่าคุณทะเลากับเพื่อนคนหนึ่งทุกวัน แล้วมีคนถามว่า คุณไม่ชอบเขาใช่ไหม แล้วเราตอบว่า ป่าวเราทะเลากันเล่นๆ คุณคิดว่าเขาจะเชื่อในคำตอบนั้นหรือไม่ เขาแค่ต้องการคำตอบที่ว่า "ใช่" เพียงเท่านั้น
ผมทำกิจวัตรแบบนี้อยู่เลื่อยๆ แต่ไม่ได้หมายถึงไปส่งน้องเอฟ ทุกวันนะครับ ผมก็ไปกับน้องชายคนอื่น เพราะผมมีที่ประจำอยู่ 5-6 แห่ง ในโรงเรียน ที่เขาสามารถมาหาผมได้ และทุกคนรู้ แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจพวกน้องเขาเหมือนกันนะครับ คือพวกน้องเขาจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ เวลาอยู่กับน้องคนไหนน้องบางคนก็จะแค่มาทักทายผมแล้วกลับไปเท่านั้น ถึงแม้จะพยายามพาพวกเขาไปกินเลี้ยง หรือทำกิจกรรมด้วยกันแล้วก็ตาม ก็ไม่ส่งผลดีเท่าไหร่
ดังนั้นผมจึงปล่อย แต่ก็ยังดีที่พวกน้องเขาไม่ทะเลาะกัน มากสุดแค่ไม่ชอบขี้หน้า เพราะผมสั่งไว้แล้วว่า ห้ามตีกัน ถ้าทำตัดพี่น้องทิ้งหมด แต่ก็มีบางคนที่เขาเข้ากันได้นะครับ
เรื่องราวมันก็ผ่านไปด้วยดี โดยที่ผม และน้องๆ ไม่มีปัญหากัน เวลามันก็ผ่าน 2 ปี จนผม อยู่ ม.6 และ น้องเอฟ อยู่ ม.3 วันนั้นเป็น 3 อาทิตย์ก่อนเราจะเรียนจบ และสำเร็จการศึกษา
ผมก็นัดน้องๆบางคนที่เข้ากับน้องเอฟได้ และเพื่อนผมที่อยู่ในกลุ่มกันไปเที่ยงเลี้ยงส่งกัน 3 วัน 2 คืน
หลังจากถึงที่พักพวกเราก็แบ่งห้องพักกัน โดยผมได้นอนกับน้องเอฟ ซึ่งน้องเอฟเป็นคนขอมานอนด้วย พวกคนอื่นก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตลอดเวลา ที่พวกน้องรู้จักผม ผมไม่เคยล่วงเกินอะไรเลย เพราะผมห้ามตัวเองตลอด เพราะกลัวความสัมพันที่สร้างมามันจะหายไป ดังนั้นทุกครั้งที่มีโอกาส ผมจะถอยออกมาเอง ไม่ว่าโอกาสนั้นมันจะมาจาก เรื่องบังเอิญ หรือ ผมสร้างเองก็ตาม มากสุดผมก็แค่สัมผัส จากภายนอกเท่านั้น
เอฟ : พี่ผมนอนกับพี่นะ (ผมหันหน้ามองเอฟก่อนตอบ)
ผม : เอาสิ แล้วไม่มีใครแย้งหรอ
เอฟ : ไม่เห็นมีใครพูอะไรนะ (แล้วเอฟก็หันหน้าไปมองข้างนอกเพื่อดูว่า มีใครมองเขาไหม)
ผม : ช่างเถอะ เข้ามาจัดของได้แล้ว จะได้ออกไปเที่ยวกัน พี่นัดรถไว้แล้ว (ผมนั่งเช็คข้อมูลในโทรศัพท์แล้วแหล่ตามองว่าเอฟทำอะไร)
เอฟ(พยักหน้า)เดินเข้ามาในห้อง จากนั้นเขาก็เปิดกระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าออก เหมือนกำลังเลือกชุด เพราะเรากำลังจะไปเล่นน้ำทะเลกัน เอฟเลือกเสื้อรัดรูปแขนยาวสีครามเหมือนเป็นเสื้อวายน้ำ กางเกงผ้าร่มขาสั่นสีเขียวสะท้อนแสง เมื่อเลือกเสื้อผ้าได้แล้ว เอฟทำการเปลี่ยนทันที เอฟถอดเสื้อสีขาวที่ใส่มาออก เผยให้เห็นผิวขาวเลียบเนียน หัวนมเล็กที่ยังไม่แตกพาน สะดื้อจุ่น ขนรักแร้บางๆ กล้ามหน้าท้องที่เรียงเป็นก้อนสวยงาม และขอบกางเกงในสีขาว
แล้วเอฟเอาเสื้อมาใส่ จากนั้นเอฟก็ล่วงมือเข้าไปใส่เลื้อปลดหัวเข็มขัดออก ตามด้วยปลดกระดุมกางเกงยีนสีน้ำเงินเข็มขาเดฟ ออกแล้วรูดซิบลง เอฟเงยหน้ามองผมเล็กน้อย ผมสบตากับเอฟแล้วพูดว่า
ผม : ไปเปลี่ยนในห้องน้ำสีเปลี่ยนทำไมตรงนี้
เอฟ : ไม่เป็นไรขี้เกียจ พี่อย่ามองละกัน (จะเหลือหรอ ผมคิดในใจ)
ผม : จ้า กลัวพี่มอง แล้วก็ไม่เปลี่ยนในห้องน้ำเนอะ (แล้วผมก็ก้มลงมองโทรศัพท์ต่อ)
ผมกดโทรศัพท์แกล้งว่า กำลังเช็คข้อวามอยู่ ภาพพื้นหลังมัวๆก็แสดงให้เห็นกางเกงยีนของน้องเอฟที่กำลังลดลงมาที่ขาอย่างยากลำบาก ทำให้ใจผมไม่อยู่กับการเช็คข้อความ กางเกงในสีดำขอบขาวตัวนั้น (มันช่าง ฮื้ยจริงๆ) ไม่แค่นั้น เพราะกางเกงมันเป็นขาเดฟทำให้มันถอดยาก จนน้องเอฟน้องนั่งลงอ้าขาแสดงทรงเจี๊ยวน้อยๆที่อยู่ในกางเกงใน พอผมเห็นเท่านั้นผมก็กลัวจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
เลยตัดสินใจลุกขึ้น (น้องเอฟยังถอดกางเกงยังไม่เสร็จแถมไม่ได้ เอามือปิดแต่อย่างใด) น้องเอฟมองผมด้วยความสงสัย ผมมองหน้าเอฟแล้วพูดว่า
ผม : พี่ออกไปข้างก่อนนะ
เอฟพยักหน้าแล้วผมก็เดินออกจากห้องไปหาคนอื่นๆที่เริ่มรวมตัวกัน ไม่นาน น้องเอฟก็ออกมาจากบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเป้สีแดง จากนั้นเราก็ขึ้นรถไปเที่ยวทะเลกัน ตอนนั้นผมยอมรับเลยว่า สนุกมาก อาจจะด้วยความเป็นเด็กมั้ง อีกทั้งยังอยู่กับคนที่เราไว้ในละสนิทด้วยมั้ง ถึงได้ทำหลายๆอย่างที่บ้า หน้าอาย
รวมไปถึงการแกล้งกัน ทั้งดึงกางเกงกัน จับจู๋กัน ผมยังคงติดนิสัยเดิม อยู่คือเข้าไปร่วมเล่นไม่นานก็ออกมาอยู่คนเดียว ผมชอบนั่งดูความสนุกมากกว่าเข้าไปร่วม อาจเป็นเพราะอยากจะเก็บภาพความทรงจำนั้น บางทีอาจจะเป็นข้อเสียก็ได้ ทั้งๆที่มีโอกาสได้สัมผัสมากกว่านั่งมองแท้ๆ ผมนั่งมองและหัวเราะในความสนุกของทุกคน
แล้วน้องเอฟก็ขึ้นมาตาม เนื้อตัวเปียกโชคดีน่ารักไปอีกแบบ เสื้อแนบเนื้อจนเห็นหัวนมและซิกแพ็คชัดเจน
เอฟ : พี่เป็นอะไรป่าว เห็นขึ้นมาก่อน
ผม : ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร แค่อยากนั่งมองมากกว่า
เอฟ : ไปเล่นบานา นาโบ๊ทกันไหม
ผม : เอาสิ ชวนคนอื่นไปด้วยละ (จากนั้นเอฟก็วิ่งไปถามคนอื่นๆ)
หลังเล่นน้ำกันอย่างหนักหน่วง เราก็เดินทางกลับ ทุกคนหิวกันมากพอมาถึงที่พักก็ตรงไปยังห้องอาหารทันทีโดยไม่มีใคร คิดจะไปอาบน้ำกันก่อนถึงแม้ว่าจะได้ ล้างตัวมาบ้างแล้วก็ตาม
หลังจากทางอาหารกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปอาบน้ำที่ละคนสองคน ผมขอไปอาบน้ำก่อนเอฟ เพราะมีจนประสงค์ได้ดูอะไรเล็กๆน้อยๆของเอฟก็ยังดี แต่ผิดคาด เอฟเอาเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำด้วย พอผมเห็นดังนั้นจึงออกจากห้องไปร่วมวงกับคนอื่นๆที่กำลังนั่งรอบกองไฟ
ไม่นานเอฟก็อาบน้ำเสร็จ แล้วเดินมานั่งข้างๆผม น้องเอฟใส่เสื้อสีขาวที่ใส่มาตอนเช้า กับกางเกงชุดนอนลายการตูนขายาว พวกเรานั่งคุยกัน ร้องเพลงเล่นกีต้า และจบด้วยการเล่าเรื่องผีไป
เวลา 4 ทุ่มครึ่ง หลายๆคนก็เริ่มง่วน จาการเดินทางและการทำกิจกรรมทั้งวัน ผม : เอฟ ถ้าง่วนก็ไปนอนก่อนเลย เดียวพี่ตามเข้าไป เอฟ : อือ งั้นผมไปนอนก่อนนะ ฝันดีพี่ ผมล้มตัวลงนอน มองดูดาวถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมองเห็นก็ตามแต่ผมชอบนะ ชอบที่จะมองท้องฟ้า เพราะไม่ต้องโฟกัสอะไร เลยแค่มองไปขึ้นไป คิดอะไรไป บ้างครั้งก็มีบ้างอย่างผ่านเขามา เหมือนกับชีวิตของเราดีเนอะ ผมคงเป็นคนที่เหนื่อยน้อยที่สุดเพราะ ไม่ได้เล่นน้ำหนักหน่วงอยากพวกนั้น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว นาฬิกาบอกเวลา 5 ทุ่ม พอทุกอย่างเริ่มเงียบลง ในหัวผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าตอนเอฟเปลี่ยนชุด เหตุการณ์ที่เอฟถอดกางเกง ถูกผม ใช้สกิล [มโน ระดับ 10] อย่างรวดเร็วและมันก็เลยเถิดออกไปเลื่อยๆ ผมดึงสติตัวเองกลับแล้วลุกขึ้น เดินกลับไปยังห้องพักที่มีน้องเอฟ นอนหลับอยู่ พอผมเข้าไปในก็เห็นน้องเอฟนอนหลับสนิตอยู่บนเตียงนอน (ลืมบอกไปเตียงนอนมันเป็นเตียงเดียวใหญ่นะครับ) ผมค่อยๆคลานขึ้นบนเตียงอย่างเบาๆ เพราะกลัวน้องเอฟตื่น พอถึงที่นอนผมก็ถอนหายใจเพราะ ดีที่น้องไม่ตื่น แต่แล้วน้องเอฟก็พลิกตัวกลับมาหาผม แล้วกอดผมเอาไว้ ทั้งแขน ทั้งขาที่เกี่ยวผมเอาไว้ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากจะเอาน้องเอฟออก เพราะผมคงนอนไม่ได้ แต่แล้ว ผมก็เริ่มเปลี่ยนใจ เพราะ เมื่อผมขยับมือข้างขวาของผม มือของก็โดนเข้ากับบ้างจู๋ของน้องเอฟเข้า มันยังไม่ตื่นตัว มันยังนอนนิ่งอยู่ ผมค่อยๆขยับมือขึ้นลองจับดู ก็พบว่า น้องเอฟไม่ได้ใส่กางเกงในนอน เพื่อความแน่ใจ ผมเลยแกล้งพลิกตัวเข้าหาน้อง พอผมพลิกตัว น้องเอฟพลิกตัวน้องเอฟหงายแทน ใจของผมมันเต้นแรงมาก เพราะใบหน้าที่แสนน่ารัก มันใกล้ชิดผมมาก อีกทั้ง กางเกงของน้องก็เป็นใจที่จะดันจู๋ของน้องให้ตั้งขึ้นเห็นเป็นรูปทรงอย่างชัดเจน ผมค่อยๆขยับเข้าหน้าใบหน้าน้องที่ลงละนิด เพราะกลัวน้องเอฟตื่นและไม่ยากให้น้องเอฟพลิกตัว พอเข้าไปใกล้จนถึงหู ผมก็เผลอกันหายใจโดยไม่รู้ตัว และพยายามดันตัวขึ้น เล็กน้อยเพื่อจะหอมแก้มเนียนๆของน้องเอฟ กลิ่นหอมจากตัวของน้องบวกกับกลิ่นสบู่ยิ่งทำให้ผมหลงรักน้องมาขึ้น จนอารมณ์ของผมเริ่มจะคุมไม่อยู่ ถึงแม้น้องเอฟจะเคยมานอนบ้านผมหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกต่างออกไป อาจเป็นเพราะบรรยากาศและเป็นเพราะน้องเอฟดูหลับสนิทเอามากๆ ผมค่อยๆเอื้อมมือเข้ากอดน้องเอฟ จากนั้นมือผมค่อยๆลดต่ำลง เลื่อยๆจนไปถึงจู๋น้องเอฟ จู๋น้องเอฟยังนิ่งอยู่ไม่ได้มีการตื่นตัวแต่อย่างใด ผมลูบขึ้นและลง มันก็เริ่มการเปลี่ยนแปลงมันเริ่มแข็งขึ้น ผมเปลี่ยนจากการลูบขึ้นลงเป็นการชักขึ้นลงแทน น้องเอฟมีอาการหายใจทางปาก คงเป็นเพราะเสียวจากการเสียดสีกางเกงกับจู๋ของน้อง ผมหยุดจากการชักจู๋น้องขยับลงไปนวดไข่ของน้องเล่นสลับขึ้นลงกับการปั่นหัวจู๋ จากนั้นผมก็หยุดทุกอย่างลง จู๋ของน้องกระตุกเล็กน้อย ผมลองสัมผัสดูก็รู้สึกถึงน้ำหล่อลื่นไหลออกมา และการหายใจของน้องเริ่มกลับเป็นปกติ จากนั้นก็ใช้ล้วงเข้าไปในกางเกงของน้องเอฟน้ำหล่อลื่นของน้องเอฟไหลออกมากไม่น้อยเลย ผมเริ่มใช้มือค่อยๆชักขึ้นลงอย่างช้าๆ เพราะอยู่ในกางเกง เลยทำอะไรไม่ถนัดมือ จึงตัดสินใจ ดึงจู๋ของน้องที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ออกมาสู้โลกถ่ายนอก จู๋ของน้องสวยมากครับ เรียวยาวสมวัย มีขนบางๆขึ้นบริเวณโคนเท่านั้น ผมห้ามใจตัวเองไม่อยู่แล้วครับลุกขึ้น แล้วนั่งค่อมขาน้องเอฟแล้วก้มลงดูดจู๋น้องในขณะที่น้ำหล่อลื่นยังไหลออกอยู่ ผมทั้งดูดทั้งลิ้นเลียเมื่อน้องเอฟโดนใช้ปากดูดอย่างกะทันหัน คงเพราะความเสียว แล้วมือขวาของน้องเอฟก็พุ่งเข้ามาตบ(ชน)กับหัวผมอย่างจัง แต่ไม่ได้เจ็บอะไร ผมถึงชะงักถอนปากออก ตัวไม่ถูก และสติก็กลับมาแล้ว ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปจัดการเก็บจู๋น้องเอฟที่กำลังเริ่มหดตัวกลับ ผมขยับขึ้นไปมองใบหน้าของน้องเอฟ บริเวณผมน้องมีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย ผมจึงใช่มือเช็ดให้ จากนั้นผม ก้มลงไปหอมแก้มแล้วกระซิบข้างๆหูน้องว่า “พี่ขอโทษนะ” แล้วผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ตอนนั้นประมาณเที่ยงคืนพอดี ไม่น่าเชื่อเลย แค่ช่วงเวลาแปบเดียว ผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้วหรือนี้ ผมเดินกลับไปจุดที่พวกเราตั้งแคมไฟอีกครั้งแล้วนอนลงเหมือนเดิม หวนคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น คิดว่าน้องเอฟจะรู้ตัวไหม ถ้ารู้ตัวจะแกตัวยังไงดี แล้วน้องเขาจะยังเป็นเหมือนไหม ผมคิดไปต่างๆนานา จนเผลอหลับไป ตี 2 กว่า ผมตื่นขึ้นมาเพราะมีแสงจากกองไฟแยงตา ผมดันตัวเองขึ้นเล็กน้อยก็พบว่า ตัวผมมีผ้าห่มคุมอยู่ ไม่เพียงแค่นั้น ข้างกายผมมีน้องเอฟกำลังน้องพิงผมอยู่ ผมมองใบหน้านั้น แล้วอยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมา แบบไม่รู้ตัว ผมคิดว่าผมรู้คำตอบแล้วละสำหรับคำถามที่ผมตั้ง เพราะ ถัดจากใบหน้าของบนพื้นทรายมีข้อความสั้นๆอยู่ ถูกเขียนว่า “พี่น้อง” จากนั้นผมลุกขึ้นแล้วอุ้มน้องเอฟ ไปยังห้องพักเพราะข้างนอกค่อนข้างหนาวแล้ว และทุกอย่างของวันนี้ก็จบลง พอตื่นเช้าขึ้นมา น้องเอฟก็ไม่พูดถึงถามถึงเรื่องเมื่อคืน ผมไม่รู้ว่าน้องเอฟรู้ตัวไหม น้องเพียงแต่ถามว่า ทำไมเมื่อคืนผมไม่นอนในห้อง แล้วเอฟกลับเข้าไปนอนในห้องได้ยังไงเท่านั้น ตลอดเวลาที่เหลือ พวกผมก็เที่ยวกันเป็นปกติจนถึงวันนี้กลับ เราทุกคนสนุกกันมาก และวางแผนว่า อีก 3 ปี จะไปเที่ยวแบบนี้กันใหม่ ถึงตอนนั้นพวกน้องเอฟก็จบ ม.6 พอดี คุณเชื่อเรื่อง อาถรรพ์ 3,6 ไหม มีหลายคนบอกว่า มันเป็นอาถรรพ์ที่ทุกๆปีจะมีเด็ก ม.3 และ ม.6 ต้องตายก่อนจบการศึกษา แต่จะตายสลับกันและปีละคนเท่านั้น ส่วนตัวผม ไม่เคยเชื่อ เพราะ คนที่ตายแทบจะทุกคนที่ผมรู้และได้ยิน มักจะดื่มแล้วเกิดอุบัติเหตุเสมอ ดังนั้นผมเลยเชื่อว่า มันเป็นความประมาทมากกว่าอาถรรพ์ แต่ผมก็อยากให้เกิดกับตัวผมนะ แต่มันก็ไม่เกิด ผมลองคำนวณดูแล้วมันก็ไม่มีทางเกิด ตอนผมอยู่ ม.3 อาถรรพ์ มันจะไปตก ม.6 ตอนอยู่ ม.6 มันจะไปตกอยู่ ม.3 คือมันไม่ตรงกับปีของผม ถ้าถามว่า ทำไม ผมเคยคิดมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ผมอยากจะตาย แต่ต้องตายด้วยอุบัติเหตุที่ผมไม่ได้สร้างขึ้นมาเอง ผมคิดเสมอว่า การเติบโตนั้น มันยิ่งทำให้ชีวิตลำบาก รวมไปถึงคนรอบข้างเราด้วย แม้ว่าเราจะทำดีหรือให้ความสุขกับเขามากเท่าไหร่สุดท้าย เขาก็ยังมีความทุกข์บ้างอย่างกับเราอยู่ดี เช่น เป็นห่วง ต้องการดูแล และอื่นๆ ดังนั้น ผมจึงอยากตาย หรืออาจเป็นเพราะผมยังไม่เจอเป้าหมายในชีวิตของผมเท่านั้น วันที่ 3 มีนาคม 25__ (หลังจากเที่ยว 1 อาทิตย์ ) วันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิมทุกเช้าก็ต้องยื่นเข้าแถว ที่ต่างไปคือมีข่าวเกี่ยวกับเด็กเสียชีวิตซึ่งเป็นนักเรียน ม.3 เมื่อคืน แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมากเลย และคิดว่า คงไม่ใช้น้องๆของผมแน่นอน เพราะก่อนเข้าแถวผมก็เห็นน้องๆผมแทบทุกคน ยกเว้น น้องเอฟ แต่น้องเอฟก็ส่งข้อความมาปลุกผมตอนเช้าแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรมาก หลังจากเคารพธงชาติแล้ว ครูใหญ่ก็ขึ้นมาประกาศเกี่ยวกับเรื่องเด็กนักเรียนเสียชีวิตเหมือนทุกที แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อชื่อที่ถูกประกาศ เป็นชื่อของน้องเอฟ ตอนแรกผมคิดว่า ครูประกาศผิด เพราะหลังจากที่ประกาศแล้วมีครูอีกคนขึ้นมาคุยกับครูใหญ่ จากนั้นครูใหญ่พูดชื่อของอีกคนขึ้นมาแต่นามสกุลเหมือนกัน ผมเลยคิดว่า ไม่ใช่ แต่ในใจมันก็เริ่มรู้สึกไม่ดี จะโทรหาน้องเอฟ ตอนนี้เลยก็ไม่ได้เพราะเดียวโดนครูยืดโทรศัพท์อีก ผมเลยทำได้เพียง เปิดดูข้อความ และดูเวลาส่งข้อความ มันถูกส่งตอน 6.33 ดังนั้นคงไม่ใช่แน่นอนหลังจากเลิกแถว ผมก็โทรศัพท์หาน้องเอฟทันที โทรศัพท์ถูกปิดเครื่อง ผม : จะปิดเครื่อง เพื่อ !!! (ผมคุยกับตัวเอง) เลยตัดสินใจเดินไปถามคุณครูเพื่อให้แน่ใจ และคำตอบที่ได้ก็คือ ชื่อคนนั้นไม่ใช่ชื่อของน้องเอฟ ผมใจชื่นขึ้นมาและสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ ก็เดินกลับเข้าห้องเรียนไป ทำทุกอย่างเหมือปกติ ผมโทรศัพท์หาน้องเอฟ อีกสองรอบแต่ก็ปิดเครื่องเหมือนเดิม ผมคิดว่าน้องคงลืมเปิด หลังจาก เรียนไป 2 คาบ ก็เป็นช่วงพัก 10 นาที ผมนั่งบนตึกชั้น 4 บริเวณระเบียงทางเดิน แล้วก้มมองดูข้างล่าง แล้วสายตาผมก็มองเห็น เพื่อนในห้องเรียนของน้องเอฟ แต่ไม่เจอน้องเอฟ จึงทำการเรียนพวกมันขึ้นมา ถามถึงน้องเอฟ (ขอให้ชื่อพวกมัน คือ หนึ่งกับ สอง) สอง : พี่มีอะไรป่าวครับ ผม : เอฟมันไปไหนหรอ ฝากบอกมันเปิดโทรศัพท์ด้วย ( แล้วหนึ่งกับสองมันก็มองหน้ากันอย่าง งง) ผม : มีอะไรป่าว หนึ่ง : พี่ไม่รู้เรื่อง ไอเอฟหรอ ผม : เรื่องอะไร ?? สอง : ก็ที่ครูใหญ่ประกาศนั่นไงพี่ ผม : มันคนละคนกันไม่ใช่ไง สอง : มันเป็นชื่อของไอเอฟมันถูกแล้วพี่ ผม : ชื่อเอฟ มัน ............... ไม่ใช่หรอ พี่จำได้มันบอกพี่เอง หนึ่ง : แสดงว่า พี่ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนชื่อนานแล้ว มันไม่บอกพี่หรอ ผม : อย่ามาตลก อันนี้นัดกับเอฟมาใช่ไหม สอง : ป่าวนะพี่ พวกผมพูดจริงๆ ผม : โกหกไม่เนียนวะ พี่ยังเห็นมันปักชื่อ ..... ที่เสื้อนักเรียนมันอยู่เลย สอง : มันบอกว่า ค่อยเอาไปแก้ตอนขึ้น ม.4 เพราะจะต้องแก้เลข อยู่แล้ว ผมนิ่งเงียบไป และโบกมือไล่หนึ่งกับสองไป และนั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่พึ่งรับฟัง อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลโดยที่ผมควบคุมมันไม่ได้ จนเพื่อนสนิทผมต้องพาผมไปที่ที่ไม่มีคนแต่แล้ว โทรศัพท์ผมก็ดังนั้น เบอร์ที่โทรเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเบอร์ที่ผมต้องการติดต่อมากที่สุด คือน้องเอฟนั้นเอง ผมรีบสายแล้วก็มีเสียงหัวเราะ แล้วพูดว่า “ แกล้งพี่สำเร็จแล้ว ร้องไห้ด้วย 555 ไม่เป็นไรนะผมแค่ล้อเล่น ” แต่มันก็เป็นเพียงสกิล มโนที่มันทำงานเอง เพราะเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังสั่นและเต็มไปด้วยความเสียใจผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นแม่ของน้องเอฟเอง เธอบอกผมว่า “เย็นวันนี้ให้มาหน่อย แม่มีของบางอย่างที่น้องเอฟฝากให้ผม” ผมตัดสินใจไปเพราะกับเพื่อนและรุ่นน้องอีกจำนวนหนึ่ง เพื่อไปช่วยงานศพของน้องเอฟด้วย พอถึงงาน ผมก็ไปพบกับคุณแม่ของน้องเอฟ ที่กำลังนั่งพักอยู่ ผม : สวัสดีครับ ผม..... ครับ แม่ : .....เองหรอ แม่ได้ยินน้องพูดถึงเราบ่อยมาก ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลน้อง ผม : ไม่เป็นไรครับ ก่อนอื่นผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ (แล้วน้ำตาผมก็ไหลอีกครั้ง ผมพยายามเช็ดมันออกซักพัก) ว่าแต่คุณแม่มีอะไรกับผมหรือป่าวครับ แม่ : ก่อนน้องจะเสียเอาฝาก ของไว้ให้เรานะ (แล้วคุณแม่ก็หยิบสมุดโน้ต กับแหวนขึ้นมาวางบนโต๊ะ) ผมหยิบแหวนขึ้นมาดู มันเป็นแหวนเงินที่ไม่มีลวดลายอะไรเลย(ภายนอก) แต่ข้างในถูกแกะสลักด้วยคำว่า “ขอบคุณพี่ชาย”[เป็นภาษาอังกฤษ (คือระบบมันไม่ยอมให้ใส่เล่นต้องพิมพ์ไทยเอาครับ)] ผมพยายามกลั้นน้ำตาอีกครั้ง และหยิบสมุดขึ้นมาเปิดดู มันเป็นสมุดโน้ตที่ถูกบันทึกเป็นไดอารี่ผมวางสมุดลง แล้วก็ผมปลดสร้อยคอที่ผมใส่แล้วเอาแหวนใส่เข้าไป ส่วนไดอารี่ผมส่งกลับให้คุณแม่คืนและให้คุณแม่เป็นคนเก็บไว้เพราะผมเชื่อว่า คุณแม่เจ็บไม่น้อยไปกว่าผมแน่นอนและจะได้เก็บไว้อ่านเพื่อให้หายคิดถึงน้องเอฟอีกด้วย ผม : วันไหนที่คุณแม่ทำในกับเอฟได้แล้ว ผมขอให้คุณแม่ช่วยเผามันด้วยนะครับ คุณแม่มองหน้าผมและยิ้มทั้งน้ำตา หลังจากนั้นพวกผมก็ช่วยงานศพของน้องเอฟ ในวันนั้นก่อนนะแยกย้ายกันกลับบ้านไป ผมไม่ได้ถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับน้องเอฟ ผมถามแค่ว่า น้องเอฟดื่มหรือป่าว ผมตรวจออกมาน้องมีแอลกอฮอล์ในเลือดหรือป่าว และคำตอบที่ได้คือ “ไม่” แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว ————————————————————————————————————————————————— ผมนั่งคิดเรื่องราวในอดีต บนรถเมล์ที่ขันเคลื่อนอย่างช้าๆเพราะรถติด เพื่อจะงานครบรอบของโรงเรียนแห่งหนึ่ง พอเข้างานมาในงานมีเด็กน่ารักมากมาย ผมมองไปรอบๆเพื่อหาเป้าหมายไว้ดูเล่น แต่แล้วผมก็หยุดสายตาอยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง น้องกายนั้นเอง น้องกายกำลังเล่นกิจกรรมที่ทางโรงเรียนจัดให้ แต่น้องไม่เห็นผม ผมยื่นมองรอยยิ้มนั้นให้หายคิดถึง น้องกายใส่เสื้อที่โรงเรียนแจกให้ กางเกงนักเรียนสีดำ ผมตัดสินใจเดินถอยออกมา ผมเดินหาที่เงียบๆ ที่มีเด็กผู้ชายให้ดูและคนไม่เยอะจนอึดอัน จนไปเจออัฒจันทร์แห่งหนึ่งเป็นสนามบาสเกตบอล ผมนั่งดูเด็กผู้ชาย ม.ต้น(คิดว่างั้น) เล่นกันอย่างสนุกสนาน จากนั้นผมก็ติดนิสัยเดิม ล้มตัวนอนลง และหยิบหนังสือนิยายเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน โดยไม่สนใจรอบข้างเท่าไหร่ เพราะคิดว่า งานนี้มีปีละครั้งและผมไม่ได้มาทุกอีกอยู่แล้ว และอีกนี้เป็นปีแรกที่ผมมา เพียงเพราะปีนี้มันมีข่าวเท่านั้น ผมนอน อ่านหนังสือไปซักพักใหญ่ๆ ก็รู้สึกง่วงนอน โชคดีที่แถวนะแทบไม่มีคนมาเพิ่มเท่าไหร่ เลยไม่ได้นอนข้างทางใคร ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งเวลา 30 นาทีที่จะนอนงีบหลับ และเอาหนังสือปกหน้าเอาไว้ เสียงรอบๆเป็นเสียงกลอมชั้นดี มีเสียงเดินขึ้นลงอัฒจันทร์เป็นระยะ จนผมเผลอหลับไปจริงๆ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ อย่างที่บอกไปตอนต้น เนื้อเรื่องนี้ไม่เน้น 18+/20+ นะครับ (ยังมีต่อนะครับ)
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
