|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 27 หลังจากที่ญาติทุกคนกลับกันหมดแล้ว ผมก็ยืนเหม่อมองตามถนนที่ทอดยาวนานจนแม่กับพ่อต้องออกมาหา ท่านคงเป็นห่วงผม
/ B- x$ W, ^5 E2 E7 q9 Y4 B7 e“บอล ไปหาเบนซ์เถอะลูก เบนซ์เขาอยู่คนเดียว ป่านนี้คงเหงาแย่แล้ว” แม่เดินมาแล้วชวนผมส่วนคุณพ่อท่านเก็บกวาดหน้าบ้าน เพราะผมต้องย้ายมาอยู่ในคืนนี้วันนี้* V2 e9 ~1 w) ?) x* Z: d
“ครับงั้นผมไปก่อนนะ” ผมก็ขี่มอไซคู่ใจของผมมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล ไปถึงผมก็กอดเบนซ์ไม่พูดไม่จา วันนี้นี่เองที่ผมรู้สึกว่าอกของเบนซ์มันอบอุ่นดีจัง เบนซ์ก็ไม่มีคำพูดใดๆ เอามือลูบหลังผมอย่างเดียว นานมากที่ผมกอดเบนซ์ มันเป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายความกังวลต่างๆ นาๆ มันขาดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ “บอลพี่กอล์ฟกลับไปแล้วใช่ไหมครับ” เบนซ์ถามผม เสียงเบนซ์เบามากเหมือนกับว่าเบนซ์เข้าใจสภาพจิตใจของผมที่ค่อนข้างสับสน แต่คำถามนี้มันดูแปลกๆ พอถามจบเบนซ์ก็อมยิ้ม ผมก็พยักหน้ารับ “บอลเราถามบอลหน่อยได้ไหมครับ”ผมพยักหน้ารับ “บอลต้องไม่โกธรเบนซ์นะ”
# e9 I' ~2 j& Z) i c5 ?1 N. `0 j" F“เราก็มีเรื่องบอกเบนซ์นะ แต่เบนซ์รู้แล้วเบนซ์ต้องไม่โกธรนะครับ” ผมจะพูดเรื่องตั้มให้ได้วันนี้7 _ s7 _0 @% ^
“ไม่โกธรหรอกเบนซ์รู้เรื่องบอลหมดทุกอย่างแล้ว” ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่รู้เป็นเรื่องตั้มหรือเปล่า
$ p2 u5 b2 v8 a$ y“เบนซ์ รู้เรื่องอะไรครับ” ผมอ้อนเพราะที่ผมกลัวเบนซ์ที่สุดก็คือเรื่องตั้มเรื่องเดียว2 H" Q. n1 i! ]
“ก็เรื่องที่นายไปหว่านเสน่ห์ ไงล่ะ” เบนซ์ยิ้มและเอามือจับหัวผมเขย่า ผมก็สบายใจมากที่เบนซ์ไม่โกธรอย่างที่ผมคิดเอาไว้
6 ?/ F1 u3 v6 ?2 \3 D# I“รู้เรื่องนี้ได้ไงล่ะ บอกเราหน่อย”
* p2 Y- w9 P! w& W2 G“ตะกี้นี่พี่กอล์ฟพาพวกเขามาหาเราและเล่าเรื่องที่ตั้มลักหลับบอลให้เราฟัง”เบนซ์ดูท่าไม่โกธรหรือน้อยใจอะไร
7 c6 Q' H* R6 ^" w9 ?$ C# w“เบนซ์ไม่โกธรจริงหรือ เราไม่สบายใจมากเลยนะเรื่องนี้”ผมก็พูดตามความเป็นจริง1 J1 j5 \; N$ r) A9 D, _: G
“ไม่โกธรหรอก แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเราต้องเอามาคุยกันไม่ใช่เก็บเอาไว้ เขาลักหลับนายนี่แต่ถ้าบอลไปทำเอง อันนั้นเขาเบนซ์เอาตายแน่ ทีหลังระวังหน่อย ต่อไปถ้าที่ไหนมีบอลเบนซ์จะอยู่ด้วยตลอดจะได้ไม่มีใครเขาทำอะไรกับบอลได้อีก”
# u. p/ a* A0 R( t Q“เพราะอะไรเบนซ์ถึงไม่โกธรล่ะครับ” ผมยังอยากรู้
: s3 F7 j* W% `3 C“เพราะบอลรักเราที่สุด รักมากกว่าใครทั้งหมดไง แต่เรื่องตั้มก็น่าสงสารเขานะ ตั้มเขาว่าจะทำใจ ตั้มไม่รู้ว่าเรารักกัน” เบนซ์เขาเห็นใจตั้ม
2 E5 r+ z( |/ P Q“แต่ก็น่าสงสารตั้มนะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ เราไม่รู้มาก่อนว่าขาแอบรักเราขนาดนี้”(ผมเอาความจริงมาพูดนะนี่)! G5 H0 Y& Y: w2 E' Z% `$ }
“บอลก็ติดต่อเขาสิ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้” ครับ ความจริงก็คือหลังจากที่พี่กอล์ฟออกจากบ้านสวน ก่อนจะกลับบ้านได้มาแวะเบนซ์ก่อนแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เบนซ์ฟัง ตั้มก็รับรู้เรื่องผมกับเบนซ์ด้วย แต่ตั้มคงจะทำใจลำบาก ตั้มรักผมมาก ผมก็เลยต้องไปหาซื้อซิมโทรศัพท์รีบโทรติดต่อเขาทันที3 c( Z, r8 J6 R4 Z. [
“ตั้มหรือ”
( c1 g0 X9 p2 r% d“บอลหรือ บอลไม่โกธรเราหรือ” เสียงตั้มสั่นมาก @- ~0 b% q- R) ]; o- j
“ไม่ บอลไม่เคยโกธรตั้มเลยนะตั้มเป็นเพื่อนบอล”( r+ k( q" @9 _0 ~8 k
“ถึงแม้ว่าตั้มจะทำกับบอลอย่างนี้นะเหรอ”
- H3 D' z7 ^1 o9 z: k0 u' [“มากกว่านี้เราก็ไม่โกธร เราเป็นเพื่อนกันนะตั้ม”
4 x0 R+ q1 ^, O' `8 H“ขอบคุณมากบอล” ดูเหมือนตั้มเขาร้องไห้* }' p( q0 L# o8 V/ t% g
“ตั้มเราจะเป็นเหมือนเดิมนะ” แล้วเบนซ์ก็ขอคุยกับตั้ม ผมก็พอจับใจความได้ว่าเบนซ์อยากให้ตั้มเหมือนเดิมกับบอล เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมแล้วไม่ต้องกลัวว่าเบนซ์จะหึง ที่เบนซ์ไม่พูดอะไรมากตอนรู้เรื่องทีแรกเพราะเบนซ์ทำตัวไม่ถูกไม่ต้องมาคิดว่าเบนซ์จะโกธรอะไร “ทำไมเบนซ์ไม่หึงบอลเหมือนเมื่อก่อนล่ะครับ” ผมถามเบนซ์เพราะอยากรู้อะไรทำให้เบนซ์เปลี่ยนไปขนาดนี้ “เพราะรักมากไงล่ะ เราจะตามใจบอลทุกอย่างขอให้บอลอยู่กับเรา”คำตอบนี้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ
1 w( ?; N/ n8 I& }“มันหลีกเลี่ยงยากนะบอล ก็ตั้มรักบอลไม่แน่บอลอาจจะไปมีคนอื่นอีกก็เป็นได้”เบนซ์ว่าคำนี้ทำให้ผมต้องถามเบนซ์- W: v1 E. W. ~$ y6 s1 j0 w
“แล้วเราจะป้องกันอย่างไร เบนซ์ เราไม่อยากมีใครแล้ว”% y$ d! Y3 P, g* o% Y* E U. z
“ไม่ต้องหรอก เราเชื่อว่าบอลรักษาตัวเองได้ ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญบอลคงไม่ยอมหรอก แต่เบนซ์จะไม่ปล่อยให้บอลอยู่ตามลำพังอีกแล้ว” จริงของเบนซ์มั้ง
; w0 @+ T" Z: _2 }“ทำไมเขาต้องมารักมาอ่านกินเราด้วยนะ”: X6 A1 r9 T! L4 j& }- G0 ?
“แล้วทำไมบอลต้องรักเบนซ์ด้วยล่ะครับ ทำไมมาลักหลับเบนซ์ตั้งหลายครั้ง” ผมโดนย้อนศรซะแล้ว “ก็เพราะบอลรักเบนซ์ไงล่ะ”เบนซ์ไม่พูดต่อ คงเป็นเพราะว่าเบนซ์ได้ฟังคำพูดของพี่กอล์ฟเหมือนกันกับผม
; w& N. \9 y! J7 }) g“เราเป็นแฟนกันนะครับ แต่คนอื่นเขาก็เป็นคนอื่น” เบนซ์กล่าวเสริมอีกครั้ง แล้วเราสองคนก็ต้องหยุดคุยกันเมื่อคุณหมอเดินมา" x$ b9 \6 }6 V6 d0 A" ]
“เป็นไงรัชนนท์ อาการดีขึ้นมากเลยนะ” คุณหมอกล่าวส่วนผมต้องหลบไปอยู่ด้านข้าง0 R0 n8 b# x- R2 l1 s
“ครับ” เบนซ์ก็ตอบรับคำหมอ
0 g, Z; e$ n9 @# F9 `) u: O0 l“ไหน ลองเดินดูซิ” เบนซ์ก็ต้องเดินให้หมอดูเบนซ์เดินได้เก่งมากครับแทบจะช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง หมอก็ให้เบนซ์หัดนั่งหัดยืน เบนซ์ทำได้หมดทุกอย่างแต่ยังไม่คล่องนัก
2 h$ ]" {2 W4 k: T“เอาล่ะวันนี้รัชนนท์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนครับ” เบนซ์ก็บอกว่าท่านไปธุระ ที่จริงพ่อแม่อยู่บ้านผมทำความสะอาด จัดของให้เข้าที่เข้าทาง
1 j$ R; t2 M4 Y; D“ถ้ายังไม่พร้อมที่จะออกวันนี้ก็เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะครับ” คุณหมอก็เดินออกจากห้องไปเหลือผมกับเบนซ์ ผมกระโดดใหญ่เพราะมันคือความฝันอีกอย่างของผมที่เบนซ์จะได้ออกจากโรงพยาบาล l( V7 y0 Z1 x% X2 _2 u% U8 x
“โคตรดีใจเลยว่ะ สองเดือนกว่าแล้วที่เรามาอยู่โรงบาล ได้ออกซักที” เบนซ์ดีใจมากเขาแทบจะวิ่งมากอดผม ผมเลยวิ่งเข้าไปหาเบนซ์แล้วผมก็รีบโทรหาคุณแม่ให้ท่านรู้- F1 S1 t1 V @" s4 P
“เบนซ์นายไปนอนบ้านเราเลยนะ”
7 @2 q4 G5 L1 a0 D; [2 x“อือ ทีนี้เราจะได้เห็นบ้านนายแล้วสินะ”1 ~' B/ Y' [. {. M0 s
“ช่าย เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่ก็เดินทางมาถึง แล้วคุณพ่อก็ไปติดต่อกับหมอ ผมกับแม่ก็เก็บของพาเบนซ์ไปรอที่รถ 3 O+ r, P' z% B. r0 X3 B9 D( u8 m
“บอลนั่นรถใครหรือ” เบนซ์ชี้ใส่มอไซคันใหม่ของผมผมยังไม่ได้ตอบเลยเบนซ์ก็พูดเสียก่อน0 G3 S/ f/ C5 y# r! X4 J
“อย่าบอกนะว่ารถนาย”
. A: x3 Y: R6 i" @, Z& m$ a“ใช่รถเราเอง” X. N: [6 e' b) X
“อ้าวไหนคุณแม่บอกว่าคุณตานายขายไปแล้ว”. Z# |! v) I- A8 f" Z5 t4 C/ Q2 M
“คันใหม่”' J+ O2 v# U3 ~' H
“ไปกันเถอะเบนซ์ขึ้นรถเร็ว แม่ยังทำความสะอาดบ้านบอลไม่เสร็จเลยลูก”$ N5 F6 M$ }: d0 C/ D
“ผมขอนั่งไปกับบอลไม่ได้หรอครับแม่”/ v! B( L8 _2 L4 s
“เบนซ์มันอันตรายออก ไปกับคุณแม่เถอะ” ผมเป็นห่วงเบนซ์แต่เบนซ์เขาไม่ยอมหรอกยังอ้อนจะไปกับผม
0 z6 M J9 ~3 O& `' \0 H" b# z“นะแม่นะ นะครับ” แม่ก็ใจอ่อน แล้วเราสองคนก็นั่งมอไซกลับบ้านโดยมีผมเป็นคนขับ มันนานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้นั่งรถด้วยกัน+ H. ]- f5 y# n' X4 @
“บอล”% f6 [5 r, A0 @- G( U& s
“ไรหรอ”
5 h4 P7 y6 x4 }& P4 {8 h4 s“แล้วเราก็มีวันนี้อีกนะ” ผมทราบซึ้งเหลือเกินที่เขาพูดได้ตรงใจผม# i1 Z# y, `! I4 W+ L8 r
“จะมีอีกหลายวันถ้าเบนซ์ยังรักบอลอยู่”
, `$ X# U D2 k' c$ H8 J' f' I“รักสิ เบนซ์รักบอลคนเดียวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องมีเหตุผลนะ ต้องไม่แยกจากกันเหมือนที่ผ่านมา รู้ไหมมันทรมานมาก เบนซ์ไม่อยากเจออีกแล้ว” ผมรีบตอบเบนซ์ทันทีเพราะผมก็คิดเหมือนเขา “ใช่เราก็ทรมานมากไม่อยากจากเบนซ์อีกแล้ว”แล้วก็ถึงบ้าน รถคุณพ่อจอดรอแล้ว8 r4 O; i# q/ X1 o
“อย่าบอกนะว่าเป็นบ้านหลังนี้”
2 F# j2 m1 G! y& ~: `7 g“หลังนี้แหละ”
5 M- J- ~' I* K0 l7 r0 k9 j“น่าอยู่เนาะ บรรยากาศดีออก”1 q% ]1 Y# M) I+ B# s
จากนั้นเราสองคนก็เข้าบ้าน พอผมเข้าไปถึงแม่ก็คุยกับผมเรื่องทำบุญขึ้นบ้านใหม่ และจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อกับแม่ด้วย วันนี้เป็นวันเสาร์ แล้วงานบุญที่จะทำต้องทำวันจันทร์เพราะอาทิตย์เตรียมไม่ทันผมกับเบนซ์ก็ต้องไปหาเพื่อนเชิญมางานขึ้นบ้านใหม่ด้วย ผมตื่นเต้นมากครับที่จะได้ไปกับเบนซ์ แต่แม่กับพ่อไม่ยอมให้เราขี่มอไซเพราะท่านกลัวจะมีอุบัติเหตุอีก เบนซ์ก็เลยต้องเอารถเก๋งของแม่ไป “ขานายดีแล้วหรอเบนซ์จะขับรถได้หรือ”& N! ]: ?' m/ y$ R; W& n
“ดีแล้ว มันไม่ยากหรอกรับรองไม่มีปัญหา”& C3 o6 T' H/ j7 d) C$ A7 @4 z7 q
พ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ท่านอยากให้ผมสองคนมีเพื่อนมากๆจึงให้ไปชวนเพื่อนมา ผมกับเบนซ์ก็ตั้งเป้าไปที่บ้านโต้ก่อนเลย พอไปถึงก็ไม่เจอโต้ ที่บ้านของโต้บอกว่าโต้ไปหาเพื่อน ไว้ถ้าโต้กลับเมื่อไหร่ท่านจะให้โต้ไปหาผมที่บ้าน ผมจึงเอาที่อยู่ให้ไว้ จากนั้นเราก็เดินทางต่อไปที่บ้านช๊อฟ (ไม่รู้ท่านผู้อ่านจำหนุ่มจอมเซกส์คนนี้ได้หรือเปล่า) ช๊อฟดีใจ z0 q+ R+ s9 K7 R
มากที่ได้เจอผม ช๊อฟไม่รู้เรื่องที่เบนซ์ประสบอุบัติเหตุ “เฮี้ยเบนซ์เราไม่รู้เรื่องเลยนะนี่” “ไอ้ห่าเจอหน้ามึงก็แช่งกูเลยนะ”) s4 p# ?; p; \/ r9 A
“เปล่า กูคิดถึงมึงมากเลยว่ะ แม่งไม่ติดต่อกันเลย”9 G: c. B/ |$ t# Z F
“ขอโทษทีนะ ถ้ากูไม่อยู่โรงพยาบาลกูคงติดต่อมึง” เบนซ์ก็ตอบช๊อฟมั่ง “บอลนายมากี่วันหรอนี่ โคตรคิดถึงนายเลยว่ะ”ผมก็เลยแกล้งอำช๊อฟซะเลย& Z) d. h- g0 X$ y% h
“กลับวันนี้แหละ เรามาลานายอ่ะ”. w6 W2 M% }% u! S$ m
“นายสองคนพูดเหมือนกับว่าเราไม่ใช่เพื่อนเลยว่ะ” มันทำท่าน้อยใจ/ u" ?; U4 R6 F7 {" A- g
“อารายช๊อฟ มันไม่เหมือนเพื่อนตรงไหน” เบนซ์ก็เอามือจับไหล่ช๊อฟเขย่า “ก็ดูสิบอลมาตั้งนานก็ไม่ยอมติดต่อเรา พอจะกลับดันมาลาซะนี่ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” ผมหัวเราะช๊อฟ
+ n6 x9 v6 k6 \เขาคงน้อยใจจริงๆ แหละที่ผมกับเบนซ์ไม่เคยติดต่อเขาเลย “ช๊อฟเรามาเชิญนายไปบ้านเรา เราจะทำบุญขึ้นบ้านใหม่”
& ]" s5 D( ~6 K9 F“เฮ้ยกูหูฝาดหรือเปล่าวะ”
- i3 W. y1 Y, [ N, a; ~+ `“หู แกไม่ฝาดหรอก เอาที่อยู่ไปตามนี้ ถ้าช๊อฟไปค้างได้ก็ดีนะ ไปคืนพรุ่งนี้ไปช่วยงานแต่ต้องขาดเรียนนะสละเพื่อเพื่อนได้หรือเปล่า” ผมบอกช๊อฟ
. Y$ m/ M* B$ u9 p: J B“เรื่องแค่เนี้ย โดดเรียนเรายังโดด ไอ้แค่ขาด สบมยห.”3 ?" A8 z2 c: b9 M
“ช๊อฟชวนเพื่อนๆ ด้วยนะ”
) Y/ M7 m3 j. F$ _* ]“พวกมันบ่นถึงแกสองคนแทบทุกวัน รู้มั้ยไปเล่นบอลที่ไหน แพ้ตลอด” ช๊อฟพูดเก่งครับ คุยกับช๊อฟเรียบร้อยเราสองคนก็กลับบ้านเพราะเพื่อนก็มีอยู่แค่นี้ กลับไปบ้านผมก็เจอโต้กับเอ๋นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่เบนซ์ถามผมทันที; B/ ~9 w0 s- X9 M1 A
“ใครน่ะบอล อย่าบอกนะว่าแฟนนายอีก”
6 \0 x$ |! ]! K, d- b' d, ?“บ้าหรอ เพื่อนโต้มัน”
5 g$ E: ]9 u( _: F# A4 {“มันมีเพื่อนด้วยหรอ”
# B9 G5 h0 Q, z$ `% e5 ^/ i4 ?“เพื่อนพึ่งย้ายมาใหม่” ผมก็ช่วยพยุงเบนซ์ให้ลงจากรถขณะที่ผมพาเบนซ์เข้าบ้าน เอ๋เขาก็มองเราสองคนตลอด ผมเขินเลยผมกลัวว่าโต้จะเอาเรื่องผมไปเล่าให้เอ๋ฟัง# w+ X c7 n b {8 P8 X a( G
“โอ้โห บอลหายไปไม่กี่วันเป็นเสี่ยเลยนะแก” ผมอ๊ายอายเวลาที่มีใครพูดแบบนี้ดูมันไม่เป็นธรรมชาติเลย1 l+ d0 g/ r7 o- x
“โต้รู้เรื่องยัง” เบนซ์ทวนคำถามเรื่องจะชวนมาทำบุญ/ h2 @! q3 {' O, n* C
“อือ เราจะมาค้างที่นี่เลยได้เปล่าล่ะ” เบนซ์ยิ้มเพราะนานแล้วที่เบนซ์ไม่ได้คุยกับโต้บ้าน โต้อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก โต้จึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเบนซ์ที่โรงพยาบาล
) h& A& C Q( x4 k/ f5 L/ y“เออ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูก็เห็นมึงคิดสร้างสรรค์ก็วันนี้แหละ” เบนซ์ก็เดินไปหาโต้แล้วนั่งคุยกัน ผมก็เดินเข้าไปเอาน้ำมาให้ทั้งสองคนตามมารยาท! P/ m! p% Z5 ?4 n7 B0 ^1 D, I! s
“อ่าน้ำ” ผมยื่นให้โต้กับเอ๋ แต่เอ๋เขาไม่มองหน้าผมเลยเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว โต้ก็แนะนำให้เบนซ์รู้จักกับเอ๋ ผมก็นั่งอยู่ด้วย
- r0 |4 k' F+ d3 m2 J' i“นี่เอ๋เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ ลูกชายปลัดที่ย้ายมาใหม่อำเภอเราอ่ะ”& u/ g1 o1 o2 k t7 m" R
“เราชื่อเบนซ์นะเอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมไม่เห็นนายคนนี้เขายิ้มเลย ผมก็เลยเดินหนีไปทำอย่างอื่นดีกว่า ผมอยากให้เบนซ์คุยกับเพื่อนบ้างเพราะเบนซ์อยู่แต่กับผม ผมกลัวเบนซ์จะเบื่อเอา ผมก็เดินไปช่วยงานแม่ในบ้าน “บอลลูกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”7 t H; G- D" W5 S
“ซื้ออะไรครับ”+ s& S" h8 j$ d
“น้ำยาล้างจานลูก แม่ก็ลืมซื้อมาจากในเมือง”
% ]3 [! n8 P+ ]“ร้านค้าอยู่ไหนน้อ”
: c, h2 p% v3 l, }! i3 B“ไม่ใกล้เลยนะลูก อยู่อีกสามซอยถัดไป” พ่อกำลังทำความสะอาดจักรยานผมก็เลยเดินไปดูด้วย/ G0 {* T* r+ }! l
“จักรยานใครครับพ่อ”# e! K4 C4 r1 p+ u: B N
“ของที่บ้านนี้แหละ เขาคงลืมเอาไปมั้งของราคาแพงนะเนี่ยไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า บอลจะลองขี่ดูไหม”0 Q% ~! r% R, n* x7 w1 r
“ครับ มันเท่ห์ดีเนาะพ่อ” ผมก็ขี่ออกจากบ้านแล้วก็ผ่านโต้กับเบนซ์เบนซ์ก็ถามผม
1 P) I, P# V! l$ f( Z/ h“บอลไปไหน” เบนซ์ท่าเหมือนอยากจะไปด้วย
9 ^9 p# `# j7 T“ไปซื้อของให้แม่เดี๋ยวมา กินหนมมั้ยเดี๋ยวซื้อมาฝาก”9 w/ x# g& u5 Q9 m7 M1 ]+ |/ U
ไอ้โต้รีบพูดว่าเอาๆ ผมก็รีบไปตามทางที่พ่อบอก หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่มีบ้านห่างกันมาก สามซอยที่ว่าผมพึ่งจะผ่านไปได้แค่ซอยแรกแล้วแถบนี้ก็มีแต่สวนกล้วย สวนมะขามทั้งนั้น ดูไปก็น่ากลัวแต่ดีที่บรรยากาศดีมากครับสะอาดสะอ้านดีบ้านเรือนคนก็อยู่เป็นระยะส่วนมากจะมีแต่บ้านหลังเล็กๆ มีบ้านที่คุณป้าซื้อให้ผมใหญ่หน่อยผมขี่จักรยานไปเพลินๆ ผมก็ต้องกระเด็นไปกองอยู่กับพื้น“โอ๊ยเจ็บจังวันนี้ซวยจัง จักรยานบ้า” เสียงนั่นเป็นเด็กครับตัว เขากระเด็นเข้าป่ากล้วยริมถนนผมก็รีบลุกจากที่ไปดูเขาเพราะเท่าที่เห็นจักรยายเขาคอขาด “น้องเป็นไงบ้างครับ” ผมเอามือไปดึงเขาขึ้นมา ดูเขาไม่ค่อยเจ็บหรอก “อ้าวพี่บอลโลกโคตรกลมเลยพี่”ครับผมดีใจมากนั่น
# R j* b1 n! gเป็นน้องเดย์ พ่อหนุ่มน้อยของผมที่ผมรักเหมือนน้องชายมากที่สุด “พี่มาทำอะไรตรงนี้ครับ”ผมยังไม่ได้ถามเขาเลยดูน้องเดย์ดีใจมากครับพี่บังเอิญมาเจอผม
$ S2 `, Z) w: |$ D“บ้านพี่อยู่แถวนี้ครับว่าไงเจ็บไหมครับ”
9 \ V7 R. e8 f* x4 I“ไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะเจ็บหรือเปล่า” ตรงนี้มันเป็นสามแยกครับผมมองไม่เห็นว่ามีจักรยานของเดย์มา
+ `! F. q4 B _“พี่ไม่เจ็บหรอก มาลุกขึ้น แล้วน้องมาที่นี่ได้ไง”
3 ~% L. v O B4 r8 g“โน่นบ้านผม” เดย์ชี้เข้าไปในป่ามะขามหวานที่มองไม่เห็นบ้านเลยเห็นแต่ถนนเล็กๆทอดยาวเข้าไป6 G" G; x @7 j
“แล้วน้องจะกลับบ้านยังไงครับ” , n" @6 T8 Z4 v/ |% ?5 j( G. U+ \
“ไม่ยากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เอาเศษเหล็กนี่เดินไปก็ได้ แล้วพี่บอลจะไปไหนหรือครับ”7 S8 G* Y6 R% o( ?# \# x
“พี่จะไปซื้อของครับ ไม่รู้ร้านค้าอยู่ไหน”/ t& z B% q3 u
“เอางี้ผมพาพี่ไปดีกว่า” ผมก็จับจักรยานขึ้นแล้วบอกให้เดย์ซ้อนท้ายบอกทางพาผมไป# R9 j& @+ e- s0 _9 V! S+ W
“พี่พูดแปลกจังครับ”
( ]' {' k0 V( a0 e: U; {“แปลกตรงไหนครับ”
$ V6 {' ?9 ?) s“ก็ไม่รู้จักร้านค้า ไหนพี่ว่าบ้านพี่อยู่แถวนี้”. u6 K7 Y9 K+ ^
“อ๋อพี่ลืมบอกน้องว่า เป็นบ้านใหม่ของพี่”
; a( H7 }8 h0 P+ f- }* [6 [“อ๋อเข้าใจแล้วที่พี่เล่าให้ผมฟังวันนั้น แล้วพี่เบนซ์หายยังครับ”
, O& J/ e0 \2 v) N4 K/ C“หายแล้วพี่เบนซ์รออยู่ที่บ้านครับ” เดย์พาผมไปจนถึงร้านค้าตั้งไกลครับขากลับเดย์เขาอาสาถีบจักรยานให้ผมซ้อน ตัวผมหนักว่าเดย์ตั้งเยอะแต่เดย์ก็เก่งพาผมไปจนถึงที่จักรยานเขาจอด แต่มองไม่เห็นเลยว่าจักรยานเขาไปไหน
6 f; ]) t, e) t4 d- O“อ้าว จักรยานเดย์หายไปไหนแล้ว”
7 ?2 K5 t. p3 j% F! h7 M“สงสัยว่าพ่อคงเอากลับบ้านแล้วมั้ง”% R( P4 H( X6 f4 H! o5 H q6 ?
“งั้นก็แวะบ้านน้องเดย์ก่อนครับ”
) h$ ]$ t+ c9 s“พี่ครับเจอบ้านผมอย่าตกใจนะครับ” ผมก็แปลกใจทำไมน้องเดย์ถึงพูดงั้นคิดในใจหรือพ่อแม่เดย์เป็นยักษ์ อิอิ พอไปถึงผมก็ได้รับรู้ถึงความเป็นอยู่ที่ไม่พร้อมเลยซักอย่าง ผมทอดสายตามองภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผม เดย์ก็กอดเอวผม ผมก็เอามือจับหัวของเดย์ด้วยความรักความห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน5 X/ R# @! U. K; c
“พี่ครับบ้านผมก็มีแค่นี้แหละครับ”เสียงน้องเดย์เศร้ามากบ้านของน้องเดย์หลังเล็กๆ มุงหญ้าคาเก่าๆ โทรมๆหรือจะมองอีกอย่างก็กระท่อมนั่นเอง ไม่มีไฟฟ้า แล้วเด็กตัวเล็กๆ เ ป็นผู้หญิงอายุประมาณ5 ขวบก็วิ่งมาหาเดย์ มากอดที่เข่าเดย์แล้วพูด
2 r# g9 t; E9 H2 _. s“พี่เอาขนมมาฝากเมย์หรือคะ” ขนมที่ผมซื้อมาจะฝากโต้สามห่อผมก็ส่งยื่นให้น้องตัวเล็กๆนั่น
, r/ H' Y/ R5 Q, i! c6 F“พี่ครับไม่ต้องให้หรอกครับ เอากลับบ้านพี่เถอะ”
; n2 X0 @4 w/ t: l“พี่โตแล้วให้น้องเขาเถอะ” ผมยื่นขนมให้เด็กหญิงตัวน้อยๆนั่น เด็กก็ไหว้เอาจากผมอย่างมีมารยาท ผมนึกถึงวันที่เดย์เอาขนมไปฝากผมวันนั้นแล้วผมรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากครับ ผมก็นั่งลงแกะขนมให้น้องสาวเดย์พ่อกับแม่เดย์ก็เดินมา6 T/ Z4 y3 \! W1 S8 \3 A! o
“แม่ครับ นี่ไงครับพี่บอลที่ผมบอกแม่”/ R% Q, t1 m. c. R* c1 L" S
ผมจ้องมองหญิงชายที่แก่กว่าแม่กับพ่อผมเยอะ ผมมองเห็นความอ่อนน้อมถ่อมตนของท่าน ในความรู้สึกผมไม่มองเห็นความแข็งกร้านหรือความมีอำนาจเหมือนผู้ใหญ่คนอื่นเลยผมยกมือไหว้ท่าน
; ? q0 G/ X; P1 S, O) Z“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” เสียงท่านนิ่มนวลมากครับ
% Z0 S& g7 A% G R“ไปกวนพี่เขาหรือเปล่าเดย์” เดย์ก้มหน้าดูท่าเดย์จะกลัวพ่อมากผมรีบบอกท่าน
# y" Z) r8 \4 _$ a4 K# ^7 S9 r9 m“ไม่ครับน้องเดย์พาผมไปซื้อของที่ร้านค้า ผมย้ายมาอยู่ใหม่” พ่อกับแม่ก็ยิ้มให้ผม แล้วท่านก็ถามผมว่าบ้านอยู่ไหน ท่านทั้งสองก็สั่งให้เดย์ไปเอาน้ำให้ผม
, b% M' g9 v0 l% n1 @“บ้านผมอยู่ที่ท้ายสุดของหมู่บ้าน ติดกับอ่างเก็บน้ำครับ”
8 ^% ~( M" ^. `9 L0 n$ U“อ๋อ บ้านที่พึ่งมาซื้อน่ะหรือจ๊ะ”
" c3 D5 \7 v1 `* f3 Z2 M& ]" u$ D“ครับ” เหมือนท่านทั้งสองจะรู้เรื่องผมย้ายมาอยู่อย่างละเอียด
0 R2 B4 r8 j; w4 j0 w# A$ s“พี่ครับน้ำครับ” ผมรับเอาขันน้ำที่เดย์ถือมาให้ผม ผมก็ยกขันน้ำมาดื่มรสชาติไม่ได้เหมือนน้ำในขวดที่เราดื่มเลยครับท่านผู้อ่านถ้า ถ้าท่านเคยทานน้ำในบ่อ ท่านจะรู้ว่าเป็นไง; s+ i) f' [/ t8 S+ b& n
“บ้านผมไม่มีตู้เย็น ไม่มีโทรทัศน์” รู้สึกว่าเดย์จะน้อยใจมาก ผมก็เลยหาทางให้เดย์ไม่คิดมาก
3 L: _2 C- H, c! ] V“พี่ชอบมาก อยู่แบบนี้ ว่างๆ พี่มาค้างบ้านเดย์ได้ไหม”
7 p- H( y, P: t“ไม่กลัวลำบากหรือจ๊ะ” แม่เดย์ถามผม5 _! k( v2 O* L
“ไม่ครับ” ลืมบอกไปว่าผมพูดภาษากลาง แต่พ่อแม่เดย์เขาพูดภาษาท้องถิ่นท่านคงรู้ว่าผมไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ ผมเองก็กำลังหัดพูดภาษาท้องถิ่นอยู่ แต่มันไม่ได้พูดง่ายนะครับ (ภาษา จ.นครพนม) ( V( E @5 @, |! n' Z2 q8 P; d
“พี่ครับผมอยากให้พี่มาค้างบ้านผมจังเลยครับ”
" y6 m0 l" P+ ~9 m“พี่ต้องมาแน่ครับ”ผมก็ยิ้มให้เดย์ แล้วผมก็เชิญพ่อแม่เดย์ไปทำบุญที่บ้านผม “ได้จ๊ะพรุ่งนี้จะให้เดย์ไปช่วยก่อน มีไรก็ใช้ได้เลยนะจ๊ะ มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกป้ากับลุงได้นะ”. J4 J( t' V1 Y' B3 z, r# s I; F
“เดย์พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะมารับนะครับ” เดย์ดูเศร้ามากครับ แต่ผมก็ให้คำมั่นว่าผมจะต้องมารับเขาให้ได้ ผมก็รีบกลับบ้านเพราะผมกลัวว่าแม่จะรอเมื่อกลับถึงบ้านผมก็เจอโต้ทวงเอาขนม “เดี๋ยวมาเอาของไปให้แม่ก่อน” เสร็จผมก็เดินออกมาแก้ตัวที่ไม่ได้เอาขนมมาฝาก
8 o# h5 {+ ~5 |. K \“เราไปเจอเด็ก น่าสงสารมาก เราเลยเอาขนมให้เด็กเขา”3 F/ ^7 \1 n* R, _; J
“บ้านเขาอยู่ไหนล่ะบอล”, Q& P8 J% \- P u a! y3 ~/ a
“อยู่เลยบ้านเราไปไม่ไกล้เลยนะ จำเดย์ได้ไหมที่เราเล่าให้ฟังวันนั้น”ผมเคยเอาเรื่องเดย์เล่าให้เบนซ์ฟังแล้วเบนซ์ก็อยากรู้จักเดย์ ไอ้โต้รีบอ๋อทันที0 [. v5 O5 y9 \9 n* A
“บอลเด็กคนนี้น่าสงสารมากนะโว้ย เมื่อก่อนเรียนอยู่ที่อื่น แต่ปีนี้ได้ทุนการศึกษาคนยากจนเลยได้มาเรียนในเมืองนิสัยมันโคตรดีเลย”
2 w5 n: L1 E( A, T" {“อือเราไปเห็นมาแล้ว” ผมบอกโต้& h+ a* W( Q$ y0 N
“บอลแล้วบอลชวนเขามาบ้านเราหรือเปล่า” เบนซ์ถามผม
& E4 q: B X3 l/ U“ชวนสิ พรุ่งนี้มั้งเดย์จะมา”
( r* h* M- }) u6 d# w' K! p“บอลเบนซ์เราต้องกลับบ้านก่อนนะ เพราะต้องไปขออนุญาตพ่อแม่เอ๋ก่อน ไว้ตอนค่ำๆเราจะกลับมาใหม่”; R" L. Y# h( C: W' o
“เฮ้ยมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะเอ๋” เบนซ์บอกเอ๋เพราะน่าห่วงเขาลูกคนดัง6 J1 J$ M( W$ H2 Q% E- h7 t2 I/ z
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อเราท่านอยากให้เรามีเพื่อน กลัวเราไม่ติดที่นี่” พึ่งได้ยินเสียงเอ๋พูดก็คราวนี้8 ?! M1 Z' _( ]- `: i
“งั้นก็รีบมาล่ะ ให้ไปรับหรือเปล่าโต้” เบนซ์ถามโต้ B; `: g0 m) u3 L8 ^, [8 q7 [2 L
“ไม่ต้องหรอก ไม่แน่เอ๋อาจจะเอารถมาเอง” เอ๋แย่งตอบเขาสองคนก็กลับบ้านไป
& v$ h+ p. Y: |. Z“เบนซ์ แถวนี้น่ากลัวจัง เบนซ์ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดนะ” ผมกอดแขนเบนซ์
' S: ~7 f* v4 ~9 {* ?, C/ X“ครับเบนซ์ไม่ไปไหนหรอก ไม่แน่ถ้าบอลไล่เบนซ์ เบนซ์ก็ไม่ไป” มีหรือผมจะไล่เบนซ์ไม่มีทาง
& |# r& N8 U+ Y: u7 [9 H“สองคนมาอาบน้ำดูห้องนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อน” เสียงแม่ตะโกนเรียกเราสองคน ผมกับเบนซ์ก็เดินเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโต้ก็โทรมาแล้วบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นที่บ้าน เบนซ์เลยต้องโชว์ฝีมือทำกับข้าวเอง พ่อกับแม่ก็นั่งดูแล้วก็ชม “เบนซ์ไปได้แบบมาจากใครก็ไม่รู้เรื่องทำกับข้าวเนี่ย”คุณแม่พูดตอนที่เบนซ์ทำกับข้าว
$ o+ K) C' a# f4 ^: b8 R7 q“อ้าวคุณแม่ไม่ได้สอนเบนซ์หรอกหรือครับ” ผมถาม
, E- i' ]9 D# i“เปล่าเลยบอล เบนซ์อ่านในหนังสือ เบนซ์ทำเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว”เบนซ์พูดขณะที่ทำอาหารจานโปรดให้ผมอยู่
4 z) c9 U( q3 E! Z8 C2 \! }“สมัยเบนซ์ยังเด็ก พ่อกับแม่ก็ไปขายผ้าวันเสาร์อาทิตย์ ทิ้งเบนซ์เฝ้าบ้าน แล้วเบนซ์ก็จะชอบทำกับข้าวรอแม่กับพ่อทุกวัน”ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่าเบนซ์เก่งและแสนดีกว่าที่ผมคิด ตัวผมเองยังไม่ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่เลยซักอย่าง “หอมจังเลย” โต้แอบมาอย่างไม่ทันระวังตัว แต่ก็มีผู้ใหญ่เดินตามหลังโต้เ อ๋ก็ตามเข้ามาด้วยพ่อกับแม่เอ๋มาส่งเอ๋นั่นเอง
% h0 V+ G+ n5 w5 \" \5 b6 aแล้วพ่อแม่เบนซ์ก็เชิญให้ทุกคนทานอาหารก่อน พ่อแม่เอ๋ก็ทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเบนซ์อย่างลึกซึ้ง เอ๋จึงกลายเป็นเพื่อนเบนซ์อีกคน และพ่อกับแม่เขาฝากไว้ให้โต้กับเบนซ์ดูแล ผมดูเหมือนว่าจะเป็นหมาหัวเน่า พ่อแม่เอ๋ไม่ยอมฝากเอ๋ไว้กับผมเลยแต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากรู้จักเอ๋หรอก แต่มันก็น่าน้อยใจนะ “เบนซ์กับโต้พ่อขอฝากเอ๋ด้วยนะบางทีพ่อกับแม่อาจไม่อยู่ ไปราชการหลายวัน ฝากด้วยนะลูก” คุณประหลัดเขากล่าวผมก็เอาจานไปล้างแก้เขินที่เขาไม่ยอมพูดถึงผมเลย เอ๋เดินตามผมเข้าไปที่ครัว แต่ผมก็เดินหนีไม่รู้เป็นไร ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเอ๋ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี เมื่อทุกคนอิ่มกันหมด พ่อแม่เอ๋พ่อแม่เบนซ์ก็กลับบ้านกันหมดเหลือพวกผมสี่คนอยู่บ้านรู้ไหมอะไรจะเกิดขึ้น " z/ t2 w' ~" Q" G3 d
-------------------- จบตอนที่ 27 -------------------- 9 j: c' Q0 ?- f9 J9 @
: K1 ?7 U5 c. z0 ?1 D
ขอโทษเพื่อนๆ ที่หายไปนานนะครับ ช่วงสิ้นเดือนงานก็จะยุ่งๆ หน่อย แต่ผมก็จะพยายามมาอัพลงให้เรื่อยๆ น๊า ^^ , G. R3 z, G! n
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-30 13:11:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-3 21:00:50
โพสต์ 2019-6-15 06:06:47
ขอบคุณครับ
โพสต์ 2019-5-7 01:28:25