เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 23

Julio

เรื่องของเบนซ์  ตอนที่ 23

“ไอ้โต้ บอลมา”
9 c$ H$ B* g2 ~( z" G“เฮ้ยบอล ไอ้เพื่อนยากแกจริงๆหรอนี่” เสียงโต้ร้องพร้อมรีบวิ่งมาหาผม

“เป็นไงมั่งโต้ สบายดีมั้ย”ผมก็ดีใจที่เจอเพื่อน  ผมเริ่มมองดูความต่างว่าเพื่อนกับความรักมันเป็นสิ่งที่ต้องคู่ตามกันไป  

“นายไม่ยอมติดต่อมาเลยว่ะ”โต้ตำหนิผม อาจจะจริงของโต้ ผมก็ไม่ได้ติดต่อโต้จริงๆ  ตั้งแต่เดินทางไปบ้านปู่
  [$ q2 L* P$ h“เราขอโทษว่ะ มันไม่ค่อยมีเวลา”
“เออเวลาแกไม่มีให้เพื่อนหรอก  มีแต่ให้ไอ้เบนซ์นั่นแหละ  ลองไอ้เบนซ์ไม่เป็นไรดิ  แกก็คงไม่กลับมาหรอก”  ผมพูดไม่ออกมันเลย มันก็จริงของโต้  ถ้าเบนซ์ไม่เป็นอย่างนี้ผมก็คงไม่ได้มา
& N0 B, X, y0 N% p9 Y, ^“จริงของนายเรายอมรับ”  ผมตอบโต้ไปตรง ๆ
“บอล” ผมมองหน้าโต้แล้วผมก็พยักหน้ารับคำเรียก
“เราเสียใจด้วยนะเรื่องเบนซ์  แต่โชคยังดีนะเบนซ์ไม่เป็นไรหายจนได้”
“โต้เบนซ์เขาไปมีอุบัติเหตุที่ไหน”
“อ้าว นายไม่รู้หรือ”
“ไม่เรายังไม่กล้าถามเลย  นายบอกเราหน่อยดิ”
/ X5 a( ?+ @: R: g; k& ]“มันเสียใจเรื่องนายนั่นแหละ  มันขับรถเร็วมากเลยนะตั้งแต่บอลไม่อยู่  พวกเราเตือนมัน  แต่เบนซ์มันบอกมันอยากตายสุดท้ายมันก็ไปแหกโค้งที่เดิมแหละ”
' f( S( f, c4 |# A; y2 a7 O. I“ทำไมถึงอยากตายล่ะโต้”
0 Z2 C. ]4 A% l3 T* Y! ~% O“ความรักไม่สมหวัง  เบนซ์คิดสั้น  มันคิดว่าความรักมันไม่สมหวัง”
“ขนาดนั้นเชียว”
“คงไม่ต้องบอกนะว่าเบนซ์รักใคร”  ผมก็เดาว่าเบนซ์รักผมนั่นแหละ เพราะเรื่องความรักระหว่างผมกับเบนซ์  รู้เพียงโต้เท่านั้นส่วนเพื่อนคนอื่นไม่รู้  จะมีเพียงแค่สงสัย  เพราะผมกับเบนซ์ไม่เคยแสดงออกให้ใครรู้ว่ารักกัน  มีแต่แบบเพื่อน ๆ มากกว่า   

“ไปเข้าแถวก่อนวันนี้เป็นวันแรกของนายนะ”  ผมก็เดินไปกับโต้เพื่อเข้าแถวเคารพธงชาติ  พวกพี่ๆน้องๆที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันต่างมองดูผม  ผมรู้สึกเขินมาก  เพราะมันผิดปกติ  

“อายจังโต้  เขามองเราจังว่ะ”
“ก็นายมันหล่อนี่ เขาก็มองดิ” ไม่ใช่มั้ง  ผมคิดในใจเขาต้องสงสัยแน่ ๆ เลยว่าผมเป็นเกย์กลับมาก็เพราะเรื่องเบนซ์  ผมไม่อายเขาหรอกแต่ผมเกรงใจที่เขาตั้งตามองขนาดนั้น  เมื่อเคารพธงชาติเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เดินไปเข้าห้องเรียน เพื่อนรุ่นน้องหลายคนก็เดินตามผมมาถามผม
“พี่บอล ผมดีใจจังพี่กลับมาที่นี่อีก” เสียงที่ถามผมเป็นเสียงห้าวๆผมไม่คุ้นเสียงนี่เลยผมรีบหันหลังไปมองตามเสียงที่ถาม
“อ้าวน้องรู้จักพี่ด้วยเหรอครับ” ผมไม่ค่อยคุ้นหน้าเด็กคนนี้เลย
- O  W8 y' G) h7 q& Y6 s7 \) `“รู้จักสิครับพี่บอลขวัญใจของพวกผมเลยนะ” เด็กอีกคนก็ตอบ
“พี่จำผมไม่ได้เหรอครับ” ผมรีบมองหน้าเขาที่เขาย้อนถามผมอีกครั้ง
4 |" L1 z/ L! }% |/ S“เอ้ เคยเจอที่ไหนนะ” ผมสงสัยมากแต่เด็กคนนี้เขาก็ยิ้มขำๆ ยิ่งทำให้ผมสงสัย ทำหน้าน่ารักมาก  ดูเขาไร้เดียงสามากครับ
“พี่ครับ ผมเคยไปซื้อของก่ะพี่ที่ตลาดนัดไงครับ” ผมก็จำได้ทันทีเลยครับ เด็กคนที่ไปซื้อกางเกงใน
“พี่จำนายได้แล้ว  ที่ไปซื้อกางเกงใช่ไหมครับ”ผมยิ้มให้เขา
% f* K0 d, q, z. m' p“ใช่พี่  ผมนึกว่าผมจะไม่เจอพี่แล้วนะ”  เขายิ้มหวานใส่ผม  แต่ก็งงนิดหน่อยกับคำว่า  ผมว่าจะไม่เจอพี่แล้วนะ
3 F1 L$ z- N& R7 d+ _“เกือบจำไม่ได้แล้วนะ  ตัวใหญ่ตัวสูงกว่าเดิมอีก”อีกอย่างก็หล่อกว่าเดิมด้วย
0 E" r& H- u$ P5 K“พี่ครับตอนพักเที่ยงผมขอทานข้าวด้วยคนได้ไหมครับ” เพื่อนๆ เขาสองสามคนก็พูดเหมือนเขา
“ไว้คราวหลังนะครับวันนี้พี่ไม่ว่างเลยครับ  ไว้มีโอกาสพี่จะมาร่วมทานข้าวกับน้อง ๆ นะครับ”
+ ?! b3 K! A( [0 Z: V: W' k4 Wแล้วผมก็ต้องเดินตามหลังโต้เข้าห้องเรียนไป ปีนี้ผมอยู่ม.5 แล้ว  ผมมองไปเห็นเก้าอี้ว่างอยู่ตัวหนึ่งผมก็ถามโต้  “นั่นของเบนซ์ใช่ไหม”
! u3 D) h# m( D! j! h; v& e: {9 a“เออ ขอร้องแกอย่าเศร้าได้มะ  เดี๋ยวเบนซ์มันก็หายน่า”ผมก็พอทำใจได้บ้าง
( O- Z; n. G4 M8 B$ {“โต้เด็กสองสามคนนั่นใครวะ”  ผมยังไม่รู้จักชื่อพวกเขา
“คนที่ถามนายน่ะไอ้เดย์  เด็กมาใหม่พึ่งย้ายมาตอนเปิดเทอม
/ e5 f0 ~- _: t  R1 b$ r+ Qอยู่ม.2 ส่วนไอ้สามตัวนั่นก็แฟนบอลนายนั่นแหละไอ้โจ้  เจ  ดุม  สามสหายนี่มันไปดูนายเตะบอลตลอด จำไม่ได้เหรอ”
“เราไม่เห็นจำได้เลย  แต่เดย์เราจำได้เพราะเดย์เคยไปซื้อของที่ร้านเบนซ์เมื่อปีก่อน”  ผมพูดตามความจริง
“อ๋อ  ก็ตอนนั้นเด็กพวกนี้เขายังเด็กอยู่  แต่ตอนนี้มันโตแล้ว  แม่งโคตรโตเร็ว ดูดิแต่ละคนสูงฉิบหาย”โต้บอกก็จริงของเขาครับ
“โต้  ทำไมต้องมีฉิบหายด้วยล่ะ5555” ผมหัวเราะที่โต้พูด
“เฮ้ยไอ้บอล รอบนี้แกมาแปลกว่ะ  ดูแกร่าเริงกว่าเดิมว่ะ”
0 d. _4 {: d; Q7 Z“เหรอ  เมื่อก่อนเราเป็นไงหรอ”  ผมยังขำๆอยู่

“ก็เมื่อก่อนแกดูเหงาเศร้าซึมไม่หัวเราะไม่ยิ้ม  แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วเราจะได้ไม่ห่วงนาย จะได้ไม่เปลืองปากคอยถามว่าเป็นอะไร”  ผมก็แปลกเหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมได้รับคำชมจากเพื่อนในวันนี้ พออาจารย์เดินเข้ามาผมกับโต้ก็ต้องหยุดเสวนากัน  ตั้งใจเรียน  ขณะเรียนสมองผมก็หวนคิดเรื่องพี่กอร์ฟขึ้นมาที่พี่กอร์ฟว่าผมเรียนไม่เก่งเรียนแย่  มันทำให้ผมอยากตั้งใจเรียนมากขึ้น  เอาล่ะ  ผมบอกตัวเองว่าต่อไปนี้บอลจะเป็นบอลคนใหม่ให้ได้  แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่ออาจารย์เรียกชื่อผม
( ]: r# r4 g5 r6 R# x; o+ X“ชนานนท์”     

“ครับอาจารย์”
“ตั้งใจเรียนนะครับ” อาจารย์เดินมาแล้วก็มาลูบหัวผมอย่างเอ็นดูผมต้องมองหน้าอาจารย์ด้วยความแปลกใจ  ว่าอะไรทำให้อาจารย์คนนี้เปลี่ยนไป  เมื่อก่อนแกชอบดุด่าผมแกชอบว่าผมเสมอว่า  หน้าตาก็ดี้ดีแต่การเรียนสู้ไอ้ตลกสายันไม่ได้เลย  แต่วันนี้ผมได้รับคำสั่งอันเมตตา
! U+ K1 R% c5 ], C3 k“ว่าไงชนานนท์จะตั้งใจเรียนไหม”  อาจารย์ทวนคำถามเมื่อดูผมยังไม่ตอบ
“ครับ ผมจะตั้งใจเรียน”  ผมต้องน้ำตาซึมมันปราบปรื้มที่มีคนหวังดีต่อผมผมพึ่งรู้ก็วันนี้ว่า  อำนาจแห่งความห่วงใยจากคนที่เราไม่คุ้นเคย  หรือคนที่ไม่ถูกกับเรา  เวลาที่เขามอบความห่วงใยให้หรือความเมตตา  มันทำให้เราอึ้ง  น้ำตาไหลได้เหมือนกันครับ
; J+ i6 L' C3 r$ `1 G$ G“ชนานนท์”  

“ครับ”  

“ไม่มีอะไรที่คนเราทำไม่ได้นะ  เธอเก่งหลายอย่างแล้ว อย่างเล่นฟุตบอล  โรงเรียนเราถ้าไม่มีเธอก็ขายหน้าเขาแพ้แล้วแพ้อีกเหมือนที่ผ่านมายังเหลืออีกหลายอย่างที่เธอต้องเจอในวันหน้า  เธอต้องเอาอดีตมาเป็นครู  แล้วอดทนกับสิ่งนั้นมันไม่มีอะไรยากหรอก  เหมือนเธอเตะฟุตบอล  บางทีทีมคู่ต่อสู้เก่งมากๆ  เธอยังหาทางเอาชนะเขาจนได้  การเรียนก็เหมือนกันถ้าเธอลองคิดจะเอาชนะเหมือนแข่งกีฬาสิ  รับรองเธอต้องแตงฉานและเอาชนะมันได้แน่นอน”
  r$ \% _2 f$ Z% Z, F1 B# j“ครับ  ขอบคุณอาจารย์มากครับ” คติที่สองที่สอนผมให้ต่อสู้ (ท่านผู้อ่านทุกคนก็ให้กำลังใจผมท่านรู้ไหมว่าคำพูดหรือข้อเขียนที่ท่านกลั่นกรองออกจากใจท่าน  ผมได้รับมันและเสียงของท่านที่อวยพรผมให้กำลังใจผม มันก็ยังกึกก้องอยู่ในใจของผมเคียงคู่ไปกับคำที่พี่กอร์ฟพูดและอาจารย์พูดมันมีค่ามากสำหรับผม  ท่านผู้อ่านครับ ผมขอให้ท่านจงนำความเมตตาของท่านไปมอบไปส่งให้คนที่เขากำลังสับสน สิ้นหวัง  ผมรับรองเลยว่าแรงแห่งความห่วงใยความเมตตามันมีอำนาจชุบชีวิตคนคนนั้นให้กลับมามีชีวิตที่มีค่าอีกครั้ง  มันเป็นสิ่งที่มีค่ามากซะกว่าการรักษาบำบัดด้วยยาหรือวัตถุต่างๆ  ผมมองสิ่งนี้ว่ามันเป็นยาวิเศษ  ผมก็ตั้งใจเรียนจนออดดังพักเที่ยง ผมก็ไปขออาจารย์ที่ประจำหน้าประตูโรงเรียนคอยดูคนเข้าออกหน้าผมโชคดีที่ท่านเข้าใจ  ยอมให้ผมไป  

“อย่ามาสายนะ  ต้องทันเข้าเรียน  ถ้าเธอมาสายอาจารย์จะช่วยเธอไม่ได้”
' }# z# [4 j( I0 E9 Y1 E“ขอบคุณครับ  ผมจะมาให้ทันครับ”  ผมก็รีบวิ่งจากโรงเรียนไปโรงพยาบาลประมาณสองกิโลกว่าแล้วก็รับเอาอาหารจากแม่ค้าที่คุณแม่ท่านสั่งไว้ทุกวัน  ที่ผมต้องวิ่งก็เพราะกว่าที่จะรอรถรอบเมืองแล้วไปลงที่โรงพยาบาล ผมวิ่งไปเร็วกว่าอีก  

“บอลนายวิ่งมาหรือ”
  Z$ [  I4 @5 Z( l9 P“อือ”
! e2 C2 k: D/ |5 N; {: ?" U“ทำไมต้องวิ่งด้วยล่ะขี่รถก็ได้นี่”
“ไม่เป็นไรหรอกออกกำลังกาย”
“มันลำบากนะบอล  เราว่านายอย่ามาเลยให้พยาบาลเขาป้อนข้าวเราดีกว่า”
“ไม่เอา  บอลจะมา  ไม่ต้องพูดกินเร็วเข้าเดี๋ยวไม่ทันเรียนภาคบ่าย” ผมก็ยิ้มพูดบังคับเบนซ์ไม่อยากให้เขาพูดอีก
“บอลแล้วนายไมกินหรอ”
* z( z# p- h) u3 I' V3 s/ q“เรากินแล้ว” ผมจำต้องโกหกอีก  โชคดีที่ห้องนี้ไม่มีนาฬิกา
“บอล เบนซ์ถามหมอแล้วนะ”
“เรื่องอะไร”
* y/ ~/ t  q2 s“เรื่องเล่นเสียว”
“หมอว่าไงล่ะ”
“หมอบอกว่าได้แต่อย่าบ่อยนัก หมอว่าร่างกายเราแข็งแรงอยู่ถึงหลั่งน้ำได้”  เบนซ์ทำท่าดีใจ  ถ้าหากเขาขยับแขนได้คงกอดผมแล้วล่ะ  ผมเลยไปกอดเขาก่อนหอมแก้มด้วย
# q; p. t: N) Q1 [* }3 V' b& o“เบนซ์ นายโคตรหน้าด้านเลยว่ะกล้าถามหมอ”
“ก็ไม่อยากให้นายขัดใจเราไง”
) ^; y, T/ O! i- Q5 @6 t“คร้าบต่อไปบอลจะไม่ขัดใจเบนซ์อีกนะ”

ป้อนข้าวเสร็จก็ไปเรียนต่อ เวลาชั่วโมงหนึ่งผมทำเวลาได้ทุกครั้ง ตอนเย็นผมก็กลับบ้านเช่าหาข้าวปลาทาน  อาบน้ำ ซักผ้าเสร็จก็มานอนอยู่กับเบนซ์  ผมทำอย่างนี้มาเกือบเดือนแล้ว  มีอยู่วันหนึ่งที่ผมวิ่งไปที่โรงพยาบาลแล้วฝนตก  ฝนตกอย่างหนักมากครับ  ผมวิ่งร้องไห้ท่ามกลางสายฝนตั้งแต่โรงเรียนถึงโรงพยาบาลไปเอากับข้าวกับแม่ค้า  พอจะวิ่งข้ามถนนไปโรงพยาบาลรถก็เฉียดผม  ผมล้มลงกลางถนน  ข้าวต้มที่ผมถือในมือกระแทกกับพื้นถนนจนแตก  จากนั้นเสียงด่าจากคนใช้ถนนเขาก็ด่าว่าโง่   ผมไม่โกธรเขาหรอกครับ  ผมไม่ดูให้ดีเอง  ผมรีบลุกจับเอาอาหารที่ตกอยู่กับพื้นเอาส่วนที่มันไม่หกออกจากถุง แล้วรีบลุกขึ้นวิ่งต่อไป  ผมเกลียดฝนวันนี้ที่สุด“บอลนายเปียกหมดเลย” เสียงเบนซ์พูดแบบสั่นๆ  เบนซ์คงห่วงผม

“บอลนายโดนรถชนหรือ”
“เปล่านะเราหกล้ม”  ผมหลอกเบนซ์
“แล้วนี่รอยอะไรหรือ” เบนซ์ชี้ใส่ที่หัวเข่าแขนที่เป็นแผลถลอก  เสื้อกับกางเกงที่เป็นรอยขาด  จะไม่ขาดได้ไงล่ะตัวผมลื่ไปกับถนน  ถ้ารถอีกคับเขาเบรกไม่ทันผมอาจจะตายก็ได้
2 |- t! v9 p, j9 w( O" t“ก็หกล้มไง  กินข้าวก่อนนะ”  ผมก็เอาถุงข้าวต้มที่แตกใส่ถ้วย  ผมมาคิดเสียดายที่ผมไม่ยอมไปซื้อเอามาใหม่“อาหารวันนี้ไม่อร่อยนะเบนซ์” ผมบอกเบนซ์ตามตรงเพราะชิ้นเนื้อมันกระเด็นออกหมดเลย ผมตักข้าวต้มป้อนเบนซ์  อยู่ๆเบนซ์ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา
“เบนซ์อาหารไม่อร่อยหรือ”  ผมไม่ทนที่จะบังคับน้ำตาได้
“เปล่าอร่อยมากเลย”
“แล้วร้องไห้ทำไม”
* i- K/ t4 t3 W$ V0 o7 M“บอลก็ร้องไห้  ร้องทำไมล่ะ”
“เปล่าซะหน่อยเราไม่ได้ร้อง  น้ำฝนเข้าตาตางหาก  ตาเลยแดง” ผมต้องรีบเอามือเช็ดน้ำตาทำลายหลักฐาน  แต่เบนซ์ไม่ยอมหยุดร้อง
9 T6 _: ?* u+ a“เบนซ์ไม่ร้องนะ  เราตกลงกันแล้วไงว่าจะเข้มแข็ง”
0 v- Z: j* p1 s9 q2 e( k“ดูตัวนายดิ เลือดไหลแล้ว” เบนซ์คงสงสารผม  แต่ผมก็หาเรื่องกลบเกลื่อน  ผมเช็ดน้ำตาแล้วคุยเรื่องสนุกเบนซ์ก็หยุดร้อง
“เบนซ์นายอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ”
“ทำไม”
“ไม่ว่าเราจะเหนื่อยหรือจะเจ็บแค่ไหน  เราก็ยินดีเราทำเพื่อคนที่เรารัก นายต้องตอบแทนเราด้วยการที่นายต้องหายแล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง”
“ได้เราจะรีบหาย  แล้วเราจะทำเพื่อนายบ้าง”
8 `" L# U, I9 q* X6 b+ Q! D“ต่อไปเราสองคนต้องไม่ร้องไห้  เราต้องเข้มแข็งรู้ไหม”
“ตกลง”  ผมเชื่อสายตาของเบนซ์ว่าเบนซ์ต้องทำได้
“เราไปเรียนนะ”
3 a) D$ r1 N( S“ไม่ฉีดยาก่อนหรือ” “ไม่เป็นไรหรอก  เจ็บกว่านี้ก็เจอมาแล้วไม่เห็นเป็นไรเลย”
3 O" m; S; \& H- B2 S2 bผมก็เดินออกจากโรงพยาบาล วิ่งต่อไปดีนะที่ฝนหยุดแล้ว  ผมร้องไห้ตลอดทาง  บอกเบนซ์ไม่ไห้ร้อง  แต่ผมก็ห้ามน้ำตาไม่ได้ เออน้ำตามันอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีของผมก็ได้  เพราะทุกครั้งที่ร้องไห้หยุดเมื่อไหร่ก็สบายใจได้ทุกครั้ง  ไปถึงโรงเรียนเพือนๆ  ก็รุมถามว่าไปโดนอะไรมา  ผมก็โกหกเขาว่าหกล้ม พอใกล้จะเลิกเรียนผมเริ่มเจ็บมากครับเดินกลับบ้านแทบไม่ไหวเลยแต่ผมก็ต้องไหว  ผมกลับบ้านไปทำกิจของผมเรียบร้อยผมก็มานอนกับเบนซ์  พ่อแม่จะมาทุกเย็น  ผมไม่ค่อยสบายผมจึงหลับอยู่ข้างๆเตียงของเบนซ์  ตื่นมาอีกทีก็แม่ปลุกให้ตื่น
3 `. ^- a" J/ m2 l  e+ T0 {% H“บอล ลูกต้องไปฉีดยานะลูก”  ผมงัวเงียมาผมก็ต้องเดินตามพ่อกับแม่ที่จูงแขนผมแต่สุดท้ายผมก็เข่าอ่อนโดนพ่ออุ้ม  ผมรู้สึกตัวอยู่นะครับแต่ไม่อยากพูดขัดท่าน มันรู้สึกไม่มีแรงจะทำอะไรเลย  ผมเห็นท่านทั้งสองร้องไห้  ท่านคุยกับคุณหมอว่า ไม่รู้ว่าผมโดนรถชน  แต่ได้ยินมาจากแม่ค้าเพราะแม่ไปจ่ายค่าอาหารพอดี
" r) J' B" C6 u“คุณครับเด็กคนนี้วิ่งมาทุกวัน แกขยันดีนะนอนพักสักครู่  ก็คงหายจากพิษไข้ครับ”  
ผมก็สบายใจเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์  ผมคิดในใจว่าผมเป็นไข้หรือนี่  แล้วก็หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยมันเพลียไปทั้งตัว  ตาก็ไม่อยากลืม  มารู้สึกตัวตอนเช้าเพราะเบนซ์ปลุกผม
& S$ C& ?7 d& b& Y" B“บอล บอล ตื่นหรือยังน้อ”
3 m2 W! ^+ |) L% J“เบนซ์ให้บอลนอนสิลูก  ให้บอลพักผ่อนบ้าง”
7 R( l2 u' J) G( f“เบนซ์  อ้าวบอลมานอนนี่ได้ไง”ผมงงมากครับเมื่อลืมตามาเห็นตัวเองนอนที่เตียงคนไข้
“บอล  ลูกเป็นไข้นะลูก  แม่เอาข้าวมาป้อนลูกแล้วทานยาจะได้หายเร็วๆ”
/ o' e6 g0 f' @" Q  _; C4 [) I+ Tพ่อจูบที่หน้าผากผม  แล้วแม่ก็มาป้อนข้าวแล้วสิ่งที่ผมต้องแปลกใจมากที่สุดคือมือของเบนซ์มาจับที่แก้มผม
“เบนซ์  แขนเบนซ์หายแล้ว”  ผมดีใจที่สุด
+ N6 }/ K. k! C8 e5 h3 z; u“ใช่เบนซ์หายแล้วนะ”
“กิน ข้าวก่อนลูก  แล้วค่อยคุยกันเออบอลพี่กอร์ฟโทรมาพรุ่งนี้พี่เขาจะเดินทางมา เรื่องบ้านของบอล” ผมไม่ตอบเพราะผมดีใจเรื่องที่เบนซ์มีอาการดีขึ้นแต่ผมลุกไม่ขึ้น  เพราะมันยังเจ็บตามตัวอยู่มาก  
“บอล  อีกไม่กี่วันเบนซ์ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะลูก”
4 c2 m" O, J7 a: Z/ U“จริงหรอครับ”
“จริงสิลูก  แล้วเบนซ์เดินได้บ้างแล้ว  หมอพึ่งจะผ่าเอาเผือกออกตะกี้เนี่ย” แม่พูดคงดีใจเหมือนผม

( f/ k) W& S& l, r
; E' S$ d# l0 m4 f3 J: ~  Z: y3 W. h--------------------- จบตอนที่ 23 --------------------

0 k0 }0 T: |& b4 \
* N% j& ]; e) J4 J

Roysan

ขอบคุณครับ

ouisit

ขอบคุณครับ

Macckrub

ขอบคุณครับ

Macckrub

ขอบคุณครับ

HRHPrince

เย้

team901x

# f/ |) N6 n8 F. ~0 g9 o) Z
; p- T; s& I' Z2 Y( Wขอบคุณคับ

artwin

ขอบคุณมากครับ

artwin

ขอบคุณมากครับ

Peebame

บ้านใหม่ งานใหม่ ชีวิตใหม่
น้องเดย์เปิดตัวแล้ว
คิดถึงครับ

nong0987

ขอบคุณครับ

gang2520

ขอบคุณครับบ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

princo78

ขอบคุณครับ

kridty75

ขอบคุณครับ

eg1

# c+ \- }( U7 i4 o9 X  N
: b( C4 f1 b2 y! \+ }) N- cขอบคุณครับ

cchheeooww

ขอบคุณ​มาก​ครับ

AlphaPaKa

ขอบคุณครับ

tidchoo2

ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ

hon285

ขอบคุณครับ