เรื่องของเบนซ์ตอน 16 ครับเมื่อผมเข้าไปในบ้านก็ต้องได้ยินเหมือนที่เบนซ์บอก คุณตาย้ำอีกว่าให้ผมไปเรียนที่นครนายก ไม่ต้องห่วงทางบ้าน
; k: i j) P" i4 _+ V% ]“ไม่ครับ ผมอยากเรียนที่นี่ ผมไม่ไปนะ” ผมขอร้อง แต่ดูเหมือนคำขอร้องของผมจะไม่มีผลใดๆ “บอลอย่าดื้อสิ ผู้ใหญ่สั่งอะไรบอลต้องทำตาม” คุณตาท่านเริ่มทำเสียงดุใส่ผม
# J2 @4 o6 Q7 e% d6 F7 H& v“บอลดูพ่อของบอลสิ เพราะดื้อรั้นไม่ยอมฟังที่ผู้ใหญ่บอก หนีออกจากบ้านไปใช้ชีวิตอยู่กับแม่แก พากันเดือดร้อนหาเลี้ยงตัวเองก็แทบไม่รอด สิ้นชีวิตมาก็ไม่เหลืออะไรให้แกซักอย่าง รู้มั้ยว่าบอลมาอยู่บ้านกับตายาย ตากับยายก็ไม่รู้จะหาเลี้ยงบอลยังไงแล้ว บอลไปอยู่กับปู่ย่าเถอะ ตายายจะได้พักบ้าง”คำที่คุณตาพูดทำให้ผมต้องตัดสินใจเสียที “ครับผมจะไป” ผมก็ลุกขึ้นเดินหนีทันที ผมเดินไปหลังบ้านยายก็เดินตาม, t$ ]2 D4 q. X' G# n K' n# s. U
“บอลไปเถอะลูก ไม่ต้องมาห่วงใยทางนี้หรอกนะ หลานไม่เข้าใจหรอกว่ายายก็ลำบากใจเหมือนกัน”
- C% W9 [9 _3 O% Z4 _: q: F“ลำบากเรื่องผมใช่ไหมครับ ที่คุณยายต้องเลี้ยงผมใช่ไหมครับ” ผมน้อยใจที่จู่ๆเหมือนกับว่าเขาไล่ผมออกจากบ้าน ผมรู้สึกมาตลอดว่าตายายรักผมแต่วันนี้มันไม่ใช่เลย นี่หรือเด็ก เราไม่เคยตามความคิดผู้ใหญ่ทันเลย “สำหรับยาย ยายเลี้ยงบอลได้ แต่คุณตาอาจจะไม่ได้ คุณตาไม่ใช่ตาจิงๆของบอลนะ” จากนั้นคุณยายก็เล่าให้ฟังว่าคุณตาเป็นสามีใหม่ของคุณยาย ตลอดที่ผมมาอยู่บ้านแกไม่ค่อยพอใจหรอก แต่ยายก็ขอไว้ เมื่อมีโอกาสดีท่านจึงอยากให้ผมไปเสียที ทำให้ผมเข้าใจว่ามิน่าน้าชายจึงไม่เคยกลับบ้าน คงจะไม่ถูกกันกับคุณตานี่เอง
- Q3 d# w) h. g“ไม่เป็นไรครับคุณยายผมจะไปครับ” ผมยืนยันอีกครั้ง
$ P) u# n5 n5 z2 `% y- r“ไม่ต้องห่วงยายหรอกนะ ยายไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ยายอย่ได้อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวยายก็ตายแล้ว” ยายเดินร้องไห้เข้าบ้านส่วนผมนั้นก็เดินร้องไห้ไปหาเบนซ์) X& d) E3 _, ]0 a7 q1 A* w; E' o4 Z
“นายต้องไปใช่ไหมบอล” เสียงที่เศร้ามากๆ ถามผม ผมพยักหน้าเป็นการบอกว่าใช่) U+ G3 x6 P3 u5 C' g7 E
“ไปเถอะนะ แล้วจะไปวันไหนล่ะ” เบนซ์จ้องหน้าผมอย่างโหยหา/ T# E- Z- _7 I" _
“ไม่รู้ แต่คุณตาท่านไล่เราแล้วนะ ท่านไม่เคยอยากให้เราอยู่” ผมเสียใจมากที่ต้องพูดคำนี้$ P; k2 L* O1 n; {; B
“บอลเรารู้ตั้งนานแล้ว แม่บอกเราถ้าท่านรักบอล ท่านจะให้บอลไปอยู่บ้านเราทำไม” ถูกของเบนซ์ท่านมักจะหาทางให้ผมไปค้างบ้านเบนซ์ตลอด; l q% f- F$ P7 D& O
“ไม่เป็นไรนะบอล เบนซ์เข้าใจบอล เราสองคนยังเด็กอยู่ เราต้องหาที่พึ่งนะ” เบนซ์เขาปลอบผมตลอด ผมรู้สึกผิดที่ผมปิดบังเบนซ์เรื่องพี่กอร์ฟ ผมจึงตัดสินใจบอกเขา
' _5 e S5 M' P4 ]3 Q“เบนซ์อย่าโกธรเรานะ เรามีอะไรจะสารภาพกับเบนซ์”
- E+ j( y! I% c3 n! _: t" }2 v( i“ไม่โกรธหรอก เราก็มีเรื่องที่ปิดบังบอลเหมือนกัน แต่บอลต้องไม่โกรธเหมือนกันนะ”2 W$ G* L' P) e" d( o6 G2 R
“ครับ” ผมจะรับทุกเรื่องที่เบนซ์จะบอก “เบนซ์เรากับพี่กอร์ฟมีอะไรกันแล้ว แต่เรารักเบนซ์คนเดียวนะ”7 H, x4 c5 ]; {: ^
“ไม่เป็นไรเราพอรับได้ เราก็มีอะไรกับน้าโจเหมือนกัน วันนั้นที่นายได้ยินมันเป็นความจริงแต่เราต้องโกหก” ใช่ถ้าเบนซ์ไม่โกหกก็ไม่มีวันนี้หรอก- [/ O0 c1 I( b
“ตั้งแต่วันนั้นมาเบนซ์ก็ไม่ได้มีอะไรกับน้าอีกเลยนะ น้าโจสัญญาแล้ว” ผมรู้สึกน้อยใจนิดหน่อยแต่พอคิดว่าตัวเองก็มีกับพี่กอร์ฟแล้วมันทำให้ผมพอทำใจได้! n* N" W4 ^: E4 q9 B
“ทำไงน้าโจเขาถึงยอมล่ะ” ผมอยากรู้ว่าจะเชื่อได้แค่ไหน
& i2 l6 a6 A' E" Q“ก็เราบอกความจริงว่าเรากับนายรักกัน น้าเลยไม่ต้องการเราอีก” ผมก็คิดได้ว่าการที่ผมจะเลิกกับพี่กอร์ฟได้ผมต้องบอกเรื่องเบนซ์เหมือนกัน
0 J3 L* a0 O; J: e“บอล”
j1 g- |! S1 g! E“ว่าไง” ผมกอดเบนซ์แล้วผมก็เงยหน้ามองเพื่อรอคำถาม0 Y) G% ^* g1 M, t6 m
“เราไม่อยากให้บอลมีอะไรกับพี่กอร์ฟอีก เราอ่ะเราสัญญาว่าเราจะไม่มีอะไรกับใครอีก”เบนซ์คงหึงเหมือนที่ผมหึงเบนซ์
9 p* y$ P6 L8 Y7 A [1 [% C“ได้เราก็หงุดหงิดเรื่องนี้มาก” ผมต้องไม่ใจอ่อนกับพี่กอร์ฟอีก ผมรู้สึกมั่นใจว่าผมต้องทำได้ “งั้น เราไปช่วยเพื่อนๆ กันเถอะ แล้วต้องหายโศกเศร้าด้วยนะ เดี๋ยวเขาจะไม่สบายใจไปด้วย” ผมก็เลยหยุดคิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน ผมไปสนุกกับเพื่อนๆ ที่หน้าบ้านเพราะตอนเย็นนี้เราต้องสังสรรค์กันแล้ว ผมก็ไปคุยกับคนนั้นคนนี้ ผมอยากคุยกับพวกเขาให้เต็มอิ่ม ในความรู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก ทำท่าสนุกสนาน แต่ในใจของผมมันหวิวๆ ยังไงไม่รู้ แต่ก็ต้องยิ้มร่าเริงไปตามเพื่อน ในคืนนั้นผมก็ได้พบคนที่รู้จักบ้างคนที่ไม่รู้จักบ้าง ทุกคนมาทักทายผม ให้พรผมกันทั้งนั้น แต่พองานเลิกผมก็ต้องอยู่กับเบนซ์สองคน เราช่วยกันเก็บของ พวกพี่กอร์ฟเหนื่อยพากันไปนอนหมดเลย เมื่อเก็บของเสร็จเบนซ์ก็พาผมกลับบ้านเขา ไปคุยเรื่องที่จะต้องไปอยู่นครนายกให้แม่ฟัง เบนซ์ร้องไห้ทำใจไม่ได้ “ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ แล้วบอลมั่นใจแล้วหรอว่าจะอยู่ที่นั่นได้ แม่ได้ข่าวว่าร้อยวันพันปีเขาไม่เคยอยากให้ครอบครัวบอลเข้าบ้านเลยนะ” ผมต้องตอบแม่ด้วยความสับสน/ i1 V9 K' A8 C' P% L$ t7 A
“ถ้าผมไม่ไปจะไปอยู่ที่ไหนครับ ที่บ้านนี้เขาก็ไล่ผมแล้ว” ตอนนี้ผมสับสนมากไม่รู้ว่าจะไปอาศัยใครแล้ว “ถ้าเลือกได้แม่จะขอบอลมาอยู่บ้านด้วย มาเป็นลูกแม่อีกคน บอลขายของเก่งจะตาย แต่ทางคุณปู่คงจะไม่ยอม”! k0 E' P. C% u5 y( y
“นี่แหละนะลูกขาดพ่อขาดแม่ก็เป็นกันแบบนี้แหละ บอลต้องสู้ชีวิตให้ได้นะ ภายภาคหน้าเราจะเจออะไรก็ตาม การเรียนเราอย่าไปทิ้งเด็จขาด” พ่อพูดเสริมเพื่อให้กำลังใจ
- l7 N& i: U7 [/ R. p4 G5 m1 ~“ครับ ผมจะไม่ให้เสียการเรียนครับ” ผมก็ต้องเข้าห้องนอนกับเบนซ์ เข้าไปถึงห้องผมกับเบนซ์ก็นอนกอดกัน คงจะเป็นเพราะเสียใจมาก ผมไม่เกิดอารมณ์เลย มีแต่น้ำตาของผมที่ไหลอยู่ตลอดเวลา เบนซ์ปลอบผมทั้งคืนจนเช้า เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยครับ พอเช้าแล้วเบนซ์ก็พาผมกลับบ้าน ไปถึงพี่กอร์ฟก็ให้ผมเก็บเสื้อผ้า บอกว่าวันนี้จะพากลับแล้ว เบนซ์คงทำใจไม่ได้เห็นหายไปเลย ผมก็เข้าใจ ผมนั่งเก็บของไปเรื่อยๆ ผมก็เอาทุกอย่างที่เป็นของเบนซ์ใส่กระเป๋าไปหมดเลย คุณตาท่านก็เดินเข้ามา แล้วพูดขึ้นว่า) \4 a7 }0 o$ R
“ไปแล้วต้องไม่กลับมาอีก ลูกผู้ชายก้าวหน้าแล้วต้องไม่ถอยหลัง” น้ำตาผมที่แห้งแล้วตอนนี้มันหล่นออกมาไหลมาโดยไม่ตั้งใจ
0 k3 \' U3 z4 q9 o5 P. T7 |“เอาโทรศัพท์มาคืนฉันด้วย” คุณตาท่านทวงเอาโทรศัพท์ที่เคยให้ผมเมื่อต้นเดือน ผมเลยหยิบเอาคืนท่าน ท่านไม่ว่าอะไร แล้วท่านก็เดินออกไปเลย มันทำให้ผมยิ่งไม่อยากอยู่ที่นี่ ในใจตอนนี้รู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องไปตายเอาดาบหน้า เก็บของเสร็จพี่กอร์ฟก็พาผมเดินทางเลยครับ ส่วนคุณปู่คุณย่าท่านก็กลับรถตู้ส่วนตัว มีพี่สาวพลนั่งกลับไปด้วย
2 M; T* v) h% p! V/ b/ ?+ L; w“บอลนายต้องทำใจนะถ้าไปอยู่บ้านเรา” อ้าวเรื่องอะไรอีกล่ะ ผมตกใจครับที่พลบอกเช่นนั้น5 `7 F( V2 o4 {9 S9 b
“ทำไมหรือพล” ผมอยากรู้มาก
# \. `% t# w/ v, ]& g“ก็ที่บ้านเราคนอยู่กันเยอะมาก มีเรื่องปวดหัวอยู่ตลอด เดือนหน้าเราก็จะย้ายออกแล้วบ้านเราเสร็จพอดี”
" v2 O! D2 r# c- V+ Z+ Z“ไม่เป็นไรหรอกบอลก็ไปอยู่บ้านพี่ก็ได้” ผมคิดถึงเบนซ์ขึ้นมา ทำให้ผมบอกตัวเองว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามผมต้องไม่ไปอยู่บ้านพี่กอร์ฟ ผมจะไม่ยุ่งกับพี่กอร์ฟอีก ผมก็นั่งซึมไปตลอดทางคิดกลัวว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมอีกก็ไม่รู้ ผมจะต้องไปเจออะไรบ้างในวันข้างหน้าที่จะถึง ผมคิดถึงเบนซ์ไปด้วย คิดถึง เรื่องตัวเองไปด้วย เมื่อก่อนถ้าเป็นการเดินทางผมจะต้องมองวิวสองข้างทางอยู่ตลอด ดูความสวยงาม แต่วันนี้มันมองไม่ได้น้ำตามันจะไหลอีก เลยต้องนั่งขดตัวหลับตาปล่อยสมองและหัวใจคิดวนเวียนไปมาในเรื่องต่าง ๆ
6 u' C+ G- G* o: _: ?) I
7 I- S% L4 e( J- t0 E4 ?- V-------------------- จบตอนที่ 17 --------------------
3 U" m- {& |; a0 x
จากนี้ไป บอลจะเจอกับอะไรบ้าง โปรดติดตามและให้กำลังใจบอลด้วยนะครับ
: [3 H; {8 D! x' ~ |