|
ตอนต่อ — เสียงกระซิบของเตาอบว่างเปล่า Ep.3 เชฟใหญ่ก้าวออกมาจากเงามืด; s. B6 R/ a/ x8 T6 r0 x; S! u7 Y5 U9 \
รูปร่างสูง บ่าใหญ่ แต่ใบหน้าเหมือนรูปสลัก…ไร้อารมณ์จนดูอำมหิตกว่าใบหน้ายิ้ม รอบห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกานต์
! {# r4 J. }- I f& Q0 bและเสียงหัวใจเขาเต้นแรงเหมือนค้อนเหล็กกำลังทุบท่อน้ำ เชฟใหญ่ไม่แตะตัวกานต์9 ^# W# }# r1 C! e9 }2 y
ไม่ยื่นมือ ไม่ออกคำสั่งให้ใครทำอะไร) ]7 P. e5 D' P) c
แต่เขาเพียงยกมือขึ้นชี้…ไปที่เตาอบกระจกใสขนาดมหึมา
1 }3 c6 r9 t0 ?* Dที่ถูกเข็นมาวางไว้กลางห้อง เครื่องนั้นยังปิดอยู่
% e7 k2 d% b! ~ยังไม่ถูกใช้งาน0 W1 V% W; Q c' y9 r
แต่เพียง “ภาพ” ของมันก็ทำให้กานต์รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างบีบคออย่างช้า ๆ ลูกค้าคนรวยเริ่มกระซิบกันเบา ๆ' |0 g6 n* ~" |! m# ?# V2 x1 Q
ไม่ใช่คำว่าต้ม อบ หรือซอส2 z4 {( W' p& W0 I1 P$ T0 W/ p0 ]; Y
แต่เป็นคำแปลก ๆ ที่กานต์ไม่เคยได้ยิน “เมนูวิญญาณ…”
) m% L c4 n" Y“บทสุดท้ายของรสสัมผัส…”- T: ~+ d& G1 u
“การปลุกเนื้อแท้ของผู้ถูกเลือก…” กานต์รู้สึกสับสน
( l6 n0 V( Z0 w/ D5 }4 bมันไม่ใช่คำศัพท์ด้านอาหาร1 R" v+ U7 v6 ]5 N- }3 h) J, N8 A
ไม่ใช่สิ่งที่เชฟโดยทั่วไปจะพูดถึง มันคือ…
4 h# X' X d* {! i: X% r' ?/ ~พิธีกรรม เชฟใหญ่หันกลับมามองเขา# X3 b* Z5 @9 h5 x! A
สายตานิ่งสนิท/ c7 Y K4 c4 T2 x5 y
เหมือนอ่านลึกลงไปในความกลัวของเขาทีละชั้น “เราไม่ได้ทำอาหาร” เชฟพูดช้า ๆ O' X: \3 B* R2 {
เสียงของเขาดังชัดเจนในห้องโถงราวกับสะท้อนจากกำแพงทุกด้าน
& T+ e1 H) Z+ L" A! T“ที่นี่ เราทำการแปรเปลี่ยน…” คำว่า แปรเปลี่ยน ทำให้กานต์สะดุ้ง
4 G$ | m0 Q7 w f/ Dไม่รู้ว่าควรกลัวอะไรมากกว่า—คำนี้ หรือรอยยิ้มของลูกค้าที่นั่งล้อมเขาอยู่ หญิงคนหนึ่งพยักหน้าอย่างพอใจ" d/ B/ [# o% f; ?% @# |) I! F0 t
“เด็กคนนี้เหมาะ… ความกลัวของเขาเข้มข้นพอดี” ความกลัว?
$ m: m( ]0 u6 w1 |; Pพอดี?
8 f9 D3 X' ~& y& ~2 V; wพวกเขาวัดความกลัวเหมือนวัดรสชาติของไวน์อย่างนั้นหรือ? เชฟใหญ่เดินมาจนยืนอยู่ข้างโต๊ะ- X% O% |2 H3 |6 V
กานต์สั่น แต่ยังจ้องตาเขาอย่างท้าทาย เชฟยิ้ม—เป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนมนุษย์
9 z' i/ k) d$ ]9 n) _) T* Vแต่มีบางอย่างผิดปกติ บิดเบี้ยว ราวกับร่างมนุษย์กำลังสวม “ใบหน้า” ของรอยยิ้มอยู่ “ขั้นแรกของเมนู…”
6 O, U! S; r8 X' Q% Rเขาเอียงหน้าเล็กน้อย จับจ้องกานต์ไม่กะพริบ6 x# c% a( \: @ M6 P `
“…คือการทำให้ผู้ถูกเลือกเชื่อว่าไม่มีทางรอด” คำพูดนั้นเหมือนใบมีดน้ำแข็งพุ่งเสียบกลางหัวใจ ลูกค้าทั้งหมดปรบมือเบา ๆ
9 G+ V- t' L6 y/ f1 M4 m" Oไม่ใช่ด้วยความตื่นเต้น
, n( b( P- {9 X8 u* bแต่เป็นความพอใจที่กานต์รู้สึกได้ราวกับพวกเขาดูดความหวาดกลัวจากเขาโดยตรง เชฟใหญ่ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว% R9 S X- F1 z1 ~& m, w. E& y
แล้วยกมือขึ้นให้พนักงานทำบางอย่าง พนักงานชายร่างใหญ่สองคนเข้าไปที่เตาอบ; {- A% |) P) Z$ |7 c* w
เปิดมันออก! ?+ q8 X9 J9 W; g; t- Z. y
เสียง “ครี้ก…” ของบานประตูโลหะดังสะท้อน แต่ด้านในว่างเปล่า
: k% s3 T5 S5 E; ~7 R: ?ไม่มีไฟ
8 L( E4 N3 K+ Y! q% }5 a9 Mไม่มีความร้อน
: S2 V* ~5 B) m( |ไม่มีอุปกรณ์ทำอาหาร แต่กานต์กลับรู้สึกได้ถึง “บางอย่าง”" |# T, d1 V! P. h' s" u
บางอย่างที่มองไม่เห็น
2 b$ x0 J* B9 W0 L) }เหมือนช่องว่างมืดในเครื่องนั้นกำลังกวักมือเรียกเขาอย่างเงียบงัน “เตานี้ไม่ได้ใช้เพื่อปรุงอาหาร” เชฟใหญ่กระซิบ* @2 n6 r6 \2 s! Z9 T
“มันใช้เพื่อขังความกลัว… ให้กลายเป็นสิ่งที่เราต้องการ” ลูกค้าหลายคนเริ่มโน้มตัวมาข้างหน้า
" j4 c# L) P% h/ h; cสายตาเร่าร้อนด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าความอยากลิ้มรส เชฟใหญ่ผายมือไปที่เครื่องโลหะ& Z: g9 `, S& a7 C. T$ ?# G3 e
และพูดประโยคที่ทำให้เลือดในกานต์เย็นเยียบตั้งแต่ต้นคอถึงส้นเท้า— “เด็กหนุ่ม… เมนูที่แท้จริงไม่ได้เกี่ยวกับร่างกายของเธอเลย
. [+ T% X+ P+ D" A I O M- c& Kแต่เกี่ยวกับ ‘จิตใจ’ ของเธอต่างหาก” ห้องทั้งห้องมืดลงอย่างช้า ๆ" X: Y h% P. R. n6 B, R; e
แสงไฟเพียงหนึ่งเดียวส่องไปยังเตากระจกใสที่เปิดอ้าเหมือนปากสัตว์ประหลาดกำลังรอเหยื่อ และในเงานั้น' I% e% M4 l$ w9 v+ o2 n/ |
กานต์เห็นบางสิ่งเคลื่อนไหวช้า ๆ ในความมืดของเตา— แต่ไม่ใช่พนักงาน
- P" y1 P* C% `- u [2 j. N: e! f% oไม่ใช่เครื่องจักร- |$ i/ V" Q* C
และไม่ใช่มนุษย์ บางอย่าง…6 |8 n4 ]$ j. G, c9 `0 `
ที่กำลัง “ตอบสนองต่อความกลัวของเขา” เสียงกริ่งโลหะดังกังวาน
* b5 H% d& n1 Q- s* Eตามด้วยประกาศของผู้จัดการภัตตาคารในน้ำเสียงเรียบเย็น “เริ่มพิธีประมูลสิทธิ์ควบคุมผู้ถูกเลือก—กานต์” คำว่า ควบคุม ทำให้กานต์รู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองหายไปครึ่งหนึ่ง
$ q* h& _9 F# j+ Uลูกค้าทั้งหลายค่อย ๆ ขยับตัวล้อมโต๊ะเข้ามาใกล้' A8 |' y3 _* z/ Y
ราวกับกำลังจะเริ่มเกมที่มีเดิมพันเป็น “จิตใจของมนุษย์หนึ่งคน” เชฟใหญ่ยืนอยู่ด้านหน้า
0 X/ ~& C4 `. z; S& I# i5 B* Jเงาร่างของเขาทอดยาวบนพื้นเหมือนเงาของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่คน “ผู้ที่ชนะการประมูล…”: L' A" p0 r, I* L" Q
เขาเอ่ยเสียงนุ่มแต่กดดันจนห้องทั้งห้องเงียบ s% e; e/ m0 D
“…จะได้สิทธิ์เป็นผู้กำหนดว่า พิธีแปรเปลี่ยนของเด็กหนุ่มคนนี้จะดำเนินไปอย่างไร” ลูกค้าหลายคนยกแท่งโลหะบางอย่างขึ้น
/ T* H& k' ]- }8 ~6 oคล้ายเครื่องส่งสัญญาณราคาในประมูล* L' f& G4 ^( ?- e! o; I
แต่แสงที่วาบออกมาไม่ใช่ไฟธรรมดา—
! }/ }. d' V. d/ m! z4 U3 Y9 Nเหมือนแสงจากของบางอย่างที่ไม่ใช่เทคโนโลยีบนโลก ราคาที่พวกเขา “เสนอ” ไม่ใช่เงิน
" ^, m# a' u7 K1 n( Z Jแต่เป็นเสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยคำประหลาด+ b3 o$ J# Y9 q$ F& ]
เป็นเศษความทรงจำ
' h- E4 G! s0 f' Y8 x, e0 N! wเป็นเงาของภาพฝัน
$ Y# P$ \- h3 A$ r# z% ^0 Gเป็นคำสาบานลึกลับ. @3 @+ f- C) g8 S' x, k1 ]+ k
เสมือนว่าทุกคนกำลังแลกสิ่งที่ยิ่งกว่า “ทรัพย์สิน” กานต์รู้สึกคลื่นอากาศสั่นสะเทือนใกล้ศีรษะของเขา
% @/ Q( p8 |7 d' K3 Y* P. |เหมือนสิ่งที่ถูกประมูลคือ “พลังบางอย่าง”
! \6 q" K/ I$ Qที่อยู่ในตัวเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว ในที่สุด2 l: R# h: i$ E2 m5 g% V) u
หญิงสาวชุดดำ—คนเดียวกับที่เคยจ้องกานต์ราวกับอ่านจิตใจเขาได้—ยกสัญลักษณ์ของเธอขึ้น
) O1 `4 G0 S# C# A' V1 h+ ^ rแสงสีเงินแผ่ซ่านไปทั่วเพดาน
1 T$ O1 T& T, T4 a0 L" o3 l' T% ]ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นปิดประตูความเป็นไปได้ทั้งหมด เชฟใหญ่ประกาศเสียงก้อง “ผู้ชนะ—ท่านอัศนีรา” ห้องทั้งห้องปรบมือครั้งเดียวแบบพร้อมเพรียง
: T6 J( d6 e7 v+ k4 {( `* aเสียงแห้ง ๆ และเป็นจังหวะ
0 x1 [& N4 J( Eเหมือนพิธีกรรม ไม่ใช่การแสดงความยินดี กานต์ถูกพนักงานร่างใหญ่สองคนเดินเข้ามาหาราวกับเครื่องที่ไร้ความรู้สึก
$ a5 y; T5 l: @+ aพวกเขาเปิด “ปลอกคอพิธีกรรม” ซึ่งเป็นโลหะสีดำสนิท' G" [" g4 s; p; M7 d# `+ M
มีสัญลักษณ์เรืองแสงลอยบนผิวโลหะอย่างช้า ๆ
6 R0 j0 n- Q. ^4 Y6 fคล้ายเครื่องควบคุมจิตใจมากกว่าปลอกคอจริง ๆ คลิก—, ?* n3 H* z. m: ^: n* V+ v5 n
เสียงขัดโลหะเบา ๆ ดังที่ต้นคอของเขา โลกหมุนวูบในเสี้ยววินาที, Y" v! v$ s- f$ Y+ `/ d
ไม่ใช่จากความเจ็บปวด
0 R. ?: b% i( a4 O) x+ I# c* Mแต่จากความรู้สึกที่เหมือน “มีบางอย่างเข้ามาอยู่ในหัวเขา” ลมหายใจเขาถี่ขึ้นโดยไม่รู้ตัว พนักงานยื่นกานต์ให้หญิงสาวอย่างนอบน้อม
- G" J8 w6 Q( P( d, rราวกับส่งมอบ “กุญแจสำคัญของพิธี” อัศนีราเดินเข้ามา
3 e$ t: I; x6 z; e' `2 q O- lใบหน้าของเธอสวยสง่าและไร้ความกลัวใด ๆ3 F& P. E- O/ c, Z! I
สายตาของเธอเหมือนมองทะลุทุกความคิดของเขา เธอยื่นปลายนิ้วแตะที่ปลอกคอเบา ๆ ทันใดนั้น
4 ?9 X, H' l$ E y5 X$ G0 p6 Zแสงจากสัญลักษณ์บนปลอกคอเรืองแสงขึ้น3 \ j% w% y- v1 C( A. b
และเสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นในหัวของกานต์ ไม่ใช่เสียงของเขา
2 s6 ?7 f Z Z' xไม่ใช่เสียงในห้อง แต่เป็นเสียงที่ดังมาจาก “ด้านในปลอกคอเอง” “เจ้าคือของเราแล้ว… เด็กหนุ่ม” กานต์สะดุ้งสุดตัว
. W* B- _* y" T% b6 f( pแต่ไม่มีใครในห้องดูเหมือนจะได้ยินเสียงนั้น0 L' }' a9 t. h; T
ยกเว้นหญิงสาวที่ยิ้มบาง ๆ อย่างพึงพอใจ “กานต์” เธอพูดเบา ๆ
4 p% q6 y1 K7 V" m; F- S, f“ฉันไม่ต้องการร่างกายของเธอ…
D6 P8 K# C% v1 b7 Z) l! Gแต่ฉันต้องการ ความจริง ที่อยู่ในหัวใจเธอต่างหาก” ลมหายใจของกานต์หยุดลงชั่ววินาที ความจริงอะไร?
5 A8 w z3 o$ `. }6 s" a( P- H# A/ k, Fเขาไม่เคยรู้ว่ามี “อะไรผิดปกติ” อยู่ในตัว7 r6 j" k+ n* D% c5 L* Q* N5 k
แต่ทุกสายตาในห้องกำลังจ้องเขาเหมือนเขามีคำตอบที่พวกเขาตามหามานาน หญิงสาวโน้มหน้าเข้ามากระซิบใกล้หูเขา, }2 |+ [2 U( R
จนเขาขนลุกไปทั้งตัว “และฉันนี่แหละ… จะเป็นคนเปิดมันออกมา” , d& X4 C* H1 R; ^& O+ v! \
ห้องทั้งห้องมืดลงทันที
; _% {, Q: J) kเหลือเพียงแสงบนปลอกคอที่ส่องวาบเหมือนดวงตาอีกคู่หนึ่งที่กำลังจ้องเขาอยู่ ปลอกคอดำเรืองแสงขึ้นอีกครั้ง3 Y0 o& g8 E+ [) o3 N+ o# r U w
และดวงตาของกานต์ “ดับวูบ” เหมือนเปลวเทียนที่ถูกลมฝ่าพัด หญิงสาว—อัศนีรา—แตะปลายคางของเขาเบา ๆ
5 Z9 P/ V; J& Z7 mทันใดนั้นร่างของกานต์ก็หยุดดิ้น
/ u- ]* t9 t1 K1 x+ ]! uสายตานิ่ง
/ M6 E9 u" y3 [0 u0 Yราวกับความคิดทั้งหมดถูกสุ่มออกไปเหลือเพียงความว่างเปล่า คำพูดของเธอบินผ่านอากาศเหมือนเส้นด้ายแห่งเวทสะกดจิต “ยกเลิกพันธนาการ” พนักงานชายรูปร่างใหญ่เดินเข้ามาคลายโซ่จากข้อเท้าของกานต์
( u" x2 ^# a3 L& I+ _- M8 dแต่กานต์ไม่ได้ขยับ- }0 p8 |( I9 Q; R' u* ^- h
ไม่หนี2 g9 L; U- @* H
ไม่ต่อต้าน เขายืนอยู่…โดยไม่มีจิตใจของตัวเอง “ขึ้นไป” เธอพูดเบา ๆ กานต์ก้าวขึ้นไปบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่# a; p5 h+ x6 M, H4 `
เหมือนคนกำลังเดินบนบันไดที่มองไม่เห็น* B$ G6 ?1 u/ ]/ w
ช้า…แต่มั่นคง
8 @1 T* D6 \0 l3 {0 }8 Jเหมือนลูกตุ้มนาฬิกาถูกตั้งเวลาเรียบร้อยแล้ว เธอเอียงศีรษะ* H* E7 ~ X! i' d p J1 m: K8 x
“นอนลง” ร่างของกานต์ค่อย ๆ เอน9 q4 o' Q) v- f; n5 o; C0 n3 S, J; I
นอนลงตรงกลางโต๊ะพอดีอย่างแม่นยำ! R& w" r( o" f d* N1 I3 s4 h$ o
เหมือนภาพที่เธอเคยเห็นมาก่อนแล้ว
/ [1 c6 g1 S w( i7 c+ a, H3 ~" q) mเหมือนเขาเคยทำมาแล้วหลายร้อยครั้ง2 | t8 E9 D1 ?& Q9 z' W% m5 ]; f
ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกที่เขามา ดวงตาของกานต์ปิดลง" g1 V6 P' m& S: I
เขาไม่หลับ
) F% G, C9 @- z! J9 X. Fแต่จิตของเขาถูก “พับเก็บ” เหมือนผ้าทบซ้อนหลายชั้น
9 z [. {6 U, P3 j, _จนไม่เหลือเจตจำนงใด ๆ ในเงามืด
0 u7 u1 ~" f) X4 Hพนักงานหญิงหลายคนเข็นรถเข็นอาหารออกมา
7 J) K1 [7 v; g# S1 Lอาหารหรูหราหลายจานวางเรียงรายบนโต๊ะ6 }( C0 M/ h( u% C
แต่ไม่มีอาหารจานใดแตะต้องกานต์" ]- w$ S4 A7 T7 c+ W
อาหารทั้งหมดวางรอบตัวเขา—& l1 o, I1 t1 w
เหมือนโต๊ะเต็ม8 p8 F% |4 a2 }5 I: R8 W
แต่ ตรงกลางยังว่างเปล่าเสมอ ลูกค้าคนรวยนั่งลงตามเก้าอี้ของตน- `# D7 A5 U0 j' `
เสียงหัวเราะอ่อน ๆ กังวานขึ้น
A `5 P! F9 b; [" Y! E% N, Aแก้วไวน์กระทบกัน
; d. E: r% i: C* e4 g+ I$ x$ wเสียงช้อนส้อม
, s) F1 `! ~9 p; }เสียงสนทนาที่เหมือนอยู่ห่างออกไปหลายไมล์ ทั้งที่อยู่ตรงหน้า แต่สิ่งที่ทำให้ฉากนี้น่ากลัวที่สุดคือ— ไม่มีใครมองอาหารเลย& @4 l# m4 u; d. B
ทุกคนมองไปที่กานต์—แต่เหมือนไม่มีใครเห็นเขา เหมือนเขาเป็นภาพลวง
$ x* R) F) L3 Z7 q, V' V7 r0 J0 Eเหมือนเขานอนอยู่ในมุมหนึ่งของมิติ0 m* J) f/ D9 H1 i& n
ไม่ใช่บนโต๊ะจริง ๆ อาหารถูกตักเข้าปาก% F! `- h+ @! z( [1 J
ไวน์ถูกดื่ม3 y/ b! f' Z+ y! W
แต่สายตาของแขกทุกคนยังคงจับจ้อง “ที่ว่าง” ตรงกลางโต๊ะ
1 R9 p6 I9 r9 A- H6 K- Pแม้กานต์จะนอนอยู่ตรงนั้นก็ตาม อัศนีรานั่งลง, ?9 s' F9 {! E$ F; C
ยกแก้วขึ้น
6 [3 G3 f: {4 R, b+ _และพูดประโยคที่ทำให้ความจริงทั้งหมดสั่นสะเทือน— “เริ่มพิธี ‘โต๊ะว่างเปล่า’ ได้เลย” ทันใดนั้น
% I- e6 e) q( ~# z* `% yสายตาของกานต์เบิกกว้างในความมืดของจิต
! \3 \' @/ t6 e) bเสียงในหัวเขาดังก้อง— “เจ้าคือศูนย์กลางของความกลัว…
( K% N) e* S: q- X5 W! o. uแต่พวกเขามองไม่เห็นเจ้า
! |" j1 ~! C# N# \6 }พวกเขามองเห็นเพียง ความว่างเปล่า ที่เจ้าพยายามซ่อนมาตลอดชีวิต” ภาพรอบตัวเขาเริ่มบิดเบี้ยว9 n2 P: v0 O# Z9 p- z: G: r5 |- b( E
ลูกค้ายังคงกิน
7 @" e4 g4 m" R6 W$ |แต่เงาของพวกเขาเริ่มยาวออก
+ f. V+ l S, X2 ^' K3 jบิด
& k/ u6 _+ T9 w; eหนา
6 D. }2 h+ Y; U* P/ l# U, K8 ^เหมือนกำลังคืบเข้าหาโต๊ะ
; }. J. q$ M+ ^) Wไม่ใช่ตัวเขา, Y9 l; V$ ^+ r9 U( o, N
แต่ “ความว่างเปล่าในใจเขา” และกานต์…# Y) V: w. w- w9 p% d
เริ่มจำบางอย่างได้
2 c1 P/ ^0 z$ Y( h0 b @บางอย่างที่เขาพยายามลืม
+ M& P* a7 ~3 {4 M$ Wบางอย่างที่อัศนีราต้องการจากเขาตั้งแต่แรก
7 R9 q' L6 y& r$ t- ~' f! n" W | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์