ปรสิตสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ ตอนที่ 1.2 – เรื่องราวของชิต (1)

AMFUSE

3 Q) r  r& h" ~& Iตอนที่ 1.2 – เรื่องราวของชิต (1)
2 J4 H2 }# `8 w
$ ^# @& V) Q4 Qตอนที่ 1.2.1 – หลังงานวัด
: M8 z7 Y; \2 B' c  w  Eเสียงกลองยาวค่อย ๆ เบาลงพร้อมกับแสงไฟงานวัดที่ริบหรี่ลงทีละดวง ค่ำคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของงานประจำปี หมู่บ้านเล็ก ๆ จึงคึกคักกว่าปกติ ผู้คนทยอยกลับบ้านพร้อมของกินในถุงพลาสติก เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วค่อย ๆ จางหายไปเหลือเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรที่แทรกเข้ามาแทน


( H% E' {( u- v. K9 X( n# Wชิตในชุดเสื้อเชิ้ตเก่า ๆ กับกางเกงผ้าขาวม้าที่แม่บ้านข้าง ๆ บังคับให้ใส่มาช่วยงาน กำลังยืนยกเก้าอี้ซ้อนกันเป็นตั้ง ๆ เหงื่อยังชุ่มหลังจากทั้งวันต้องวิ่งช่วยงานไม่หยุด เขาไม่บ่นสักคำ เพียงยิ้มเจื่อน ๆ เวลาผู้ใหญ่สั่งงานซ้ำ ๆ
% }- S2 b1 G* @+ h/ t

“ชิต มาช่วยตรงนี้หน่อย” เสียงของเมฆ หนุ่มรุ่นพี่ที่ชิตรู้จักเพียงผิวเผินดังขึ้น


! n) W) I; V) A! A  R( }! ^ชิตเงยหน้าขึ้น เห็นร่างสูงของเมฆยืนอยู่ข้างกองโอ่งน้ำที่ใช้ตักเลี้ยงคนทั้งงาน ดวงตาคมกริบของเมฆจ้องตรงมาอย่างตั้งใจจนชิตเผลอรู้สึกแปลก ๆ ในอก แต่เพราะนิสัยที่ไม่เคยปฏิเสธใคร เขาจึงพยักหน้ารับแล้วเดินตามไป

' U- I  S$ W* v4 |; [
3 F9 Z% T, ~, ~+ `5 U  Kบริเวณด้านหลังศาลาวัดเงียบสงัดกว่าด้านหน้า แสงไฟจากหลอดนีออนส่องไม่ทั่วถึง บรรยากาศชื้นและอับด้วยกลิ่นดินเปียก ผืนฟ้ามีเพียงแสงจันทร์สาดลงมาทำให้เห็นเงาของสองหนุ่มทอดยาวบนพื้นดิน

( `/ M3 g: t+ M7 v
+ e5 Z/ m9 h2 w8 k+ t' u“ช่วยยกโอ่งไปเก็บข้างศาลาหน่อย มันหนัก” เมฆพูดพลางยกโอ่งขึ้นนิดหนึ่ง
' q' R* ~7 r0 O

ชิตรีบยื่นมือไปช่วยโดยไม่เอะใจอะไร ร่างกำยำของเขาโน้มตัวเข้าหา กล้ามแขนตึงแน่นเพราะแรงกด ทำให้เสื้อเชิ้ตเก่าแนบไปกับลำตัวจนเห็นรูปร่างชัด เสี้ยววินาทีนั้นเองสายตาของเมฆกวาดลงต่ำ และหยุดอยู่ที่เป้าผ้าขาวม้าที่แนบแน่นจากเหงื่อและแรงกด
7 G# K- q; G$ h7 G
" @9 Z0 g' ~( |" z, p! @, l+ ~( H
2 A# o: i( |1 u7 Lหัวใจของเมฆเต้นแรงขึ้นทันที ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างห้ามไม่อยู่—คืนนี้ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครอยู่ด้านหลังวัด มีเพียงเขากับชิต…
, t$ C2 W: M) c4 ~
3 A4 A! o$ ?& z( y
ชิตไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในเงื่อนไขของคนตรงหน้า เขายังคิดเพียงว่าจะยกโอ่งเสร็จแล้วกลับบ้านไปนอนพัก แต่บรรยากาศรอบข้างกลับค่อย ๆ กดดัน และเงาที่ทอดยาวจากร่างเมฆก็เหมือนจะคลุมตัวเขาไว้ทุกที
; b  l/ K, N: `" y

; T# m6 y1 ~/ D4 l: Tตอนที่ 1.2.2 – ถูกชวนไปที่เปลี่ยว
หลังจากยกโอ่งน้ำเสร็จ ชิตยกมือปาดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผาก กล้ามอกที่เปียกชื้นสะท้อนแสงจันทร์จนดูเด่นกว่าเดิม เมฆยืนมองอยู่เงียบ ๆ สายตาหนักแน่นเหมือนซ่อนบางอย่างเอาไว้

$ ?: k* ?3 E& l! O6 o+ G
& d4 p, [5 x9 Y. M“เหนื่อยสิท่า ช่วยทั้งวันเลย” เมฆเอ่ยขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำ
4 Y: s* l4 C  I. i4 F5 H
% h. E! r5 q$ W1 ^# }
! J& O1 n' O3 ^“ไม่เท่าไรหรอกพี่ แค่ทำงานวัด ใคร ๆ ก็ช่วยกัน” ชิตตอบพร้อมรอยยิ้มจริงใจ ไม่ทันเห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายกำลังจับจ้องไปที่ร่องกางเกงผ้าขาวม้าที่แนบกับเรือนกายจนเห็นเป็นสัดส่วนชัดเจน


# I- @1 o8 C4 O+ b* p$ r  kเมฆกวาดตามองรอบ ๆ เห็นว่าบริเวณนั้นแทบไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟเก่า ๆ ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่และเสียงจิ้งหรีดเรไรเป็นฉากหลัง เขาก้าวเข้าใกล้ชิตอีกนิด ก่อนพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ
, x% x" Z7 ^5 U1 q$ B
& H. B" N3 e- s& l
: @2 F! M) y8 F2 k7 T& R% R“ตรงนี้มืดไปหน่อย ช่วยขนเก้าอี้ไปเก็บในศาลาหลังวัดกับพี่หน่อยได้มั้ย ไม่มีใครอยู่แล้ว กลัวจะโดนขโมย”

, a; H3 E7 L/ I
ชิตไม่ได้เอะใจอะไรเลย เขาพยักหน้าตามง่าย ๆ “ได้สิพี่”

) i# E  N5 D. n" Q: F: p
; A+ _6 f7 z: m7 M( S7 xทั้งสองเดินเลาะไปตามทางดินด้านหลังศาลา ทางนั้นมืดและเงียบมากกว่าที่เดิม ต้นไม้สูงขึ้นเป็นแนวข้างทาง บดบังแสงจันทร์จนแทบไม่เหลือแสงส่องถึง เสียงฝีเท้าทั้งคู่บดกับดินแห้งกรอบดังกรอบแกรบยิ่งขับให้บรรยากาศน่าขนลุก
) P' Q! A: z- {  D. C- L& U
" A7 V( {! f. u& N* ]4 v
เมื่อเดินถึงมุมหนึ่ง เมฆหยุดกะทันหัน หันมามองชิตเต็มตา ชายหนุ่มบ้านไร่ยังไม่ทันรู้ตัวก็ถูกสายตาคมกริบตรึงเอาไว้เหมือนเชลย


“พี่…ให้ช่วยยกตรงไหนเหรอ” ชิตถามเสียงแผ่ว แต่คำตอบที่ได้คือมือหนาของเมฆที่วางลงบนไหล่เขาอย่างมั่นคง


บรรยากาศรอบข้างเงียบเกินไป เสียงลมพัดใบไม้ไหวเหมือนกลบลมหายใจของชิต เขารู้สึกถึงแรงกดที่ทำให้ร่างต้องพิงกับผนังไม้เก่าหลังศาลา ใจเต้นแรงแบบไม่เข้าใจว่าทำไม สายตาสับสนแต่ไม่กล้าผลักออก
$ A9 H8 J0 B3 z. Y; }* H+ T8 [

1 O. w) @0 O6 K- G+ H2 hเมฆยิ้มบาง ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา “ตรงนี้แหละ…ไม่ต้องไปไหนแล้ว”
& U  @' l$ l+ o; Y

4 ^" {* g" Z- e& eในเสี้ยววินาทีนั้น ชิตเริ่มรู้สึกได้ว่าเหตุการณ์ไม่เหมือนการช่วยงานปกติ ร่างกายเริ่มร้อนวูบวาบโดยไม่รู้สาเหตุ แต่เพราะความซื่อและไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เขาทำได้เพียงยืนนิ่งเหมือนถูกสะกด
, v/ |- D' L* G2 @

ตอนที่ 1.2.3 – การลอบได้ครั้งแรก


5 P6 N) K! C4 D# ~  q( l7 sแรงกดจากมือหนาบนไหล่ทำให้ชิตพิงติดผนังไม้เก่าด้านหลังศาลา หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา ทั้งเพราะเหนื่อย ทั้งเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตากลมของเขามองเมฆอย่างสับสน

4 R4 U- c2 S+ i/ L" J$ u& m5 _
“พี่…จะทำอะไรน่ะ” น้ำเสียงชิตเบาแทบไม่ต่างจากเสียงลม
$ e: K2 D/ T  F: b! O; |
- U0 C0 q9 t5 n& D$ A  r- G+ H
2 I0 a4 [( D% J+ pเมฆไม่ตอบในทันที เขากลับใช้สายตาคมกริบมองต่ำลงไปยังร่องผ้าขาวม้าที่เปียกชื้นจนแนบกับท่อนลำอวบใหญ่ที่ปูดชัดอย่างไม่อาจซ่อน ร่องรอยเหงื่อและกลิ่นกายจากแรงงานทั้งวันยิ่งทำให้ภาพนั้นเร้าอารมณ์ เมฆกลืนน้ำลายขณะก้าวเข้ามาประชิด
% A* {- b% f) `6 q6 {$ k
" Q4 O+ c+ D8 E5 s
“แค่…อยากลองชิมดูหน่อย” เขากระซิบชิดหู
# m5 t6 l+ l3 |5 V) c
- C% `& Y. Y/ o/ x1 j+ ]
! f7 ?  [4 q( ^7 Kชิตเบิกตากว้าง ร่างกายเกร็งสั่น แต่ไม่ทันได้ถอยหนี มือหนาของเมฆก็เลื่อนลงมากดตรงหน้าขา ผ้าขาวม้าถูกดันจนตึง ท่อนลำข้างในผงกหัวดันออกมาอย่างไม่ตั้งใจ


“อย่า…พี่ อย่าทำแบบนี้” เสียงชิตสั่นเครือ เขาพยายามดันอกอีกฝ่าย แต่แรงของชาวนาที่ผ่านการทำงานมาทั้งวันกลับสู้แรงเมฆไม่ได้เลย
  v7 F* x! J+ ~6 n) r1 @
9 x8 {( x; }, ~$ `8 a7 \" P- n
/ h5 u; i; |- P/ Rเมฆโน้มหน้าลง ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดหน้าท้องที่โผล่พ้นชายเสื้อเก่า ๆ เขาค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้า ใช้มือปลดผ้าขาวม้าที่ผูกหลวม ๆ อย่างง่ายดาย ก่อนที่เนื้ออวบยาวสีขาวเนียนกับหัวแดงสดจะดีดผึงออกมาในอากาศ
# W+ m; o* v) e- B

7 _" T7 S4 `+ i. pแสงจันทร์สาดลงบนท่อนลำนั้นจนดูโดดเด่นราวกับ “ของวิเศษ”

6 ~; ]3 J1 F) u1 n4 r. I
หัวใจชิตแทบหยุดเต้น เขารีบเอามือปิดไว้ด้วยความอาย แต่เมฆกลับจับมือทั้งสองของเขากดกับผนัง ไม่ให้ขยับได้


“พี่…อย่าทำเลย” เสียงขอร้องแผ่วเบา แต่กลับเต็มไปด้วยความสับสนและความร้อนผ่าวในกายที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ
- z! i2 o& E4 j- K. S* `4 B
7 O- a4 B. e1 l3 X  u+ l
เมฆไม่รอช้า เขาก้มลง ใช้ริมฝีปากร้อนจัดครอบลงบนหัวแดงสดทันที เสียงสูดกลืนดังชัดในความเงียบของค่ำคืน


“อ๊ะ…!” ชิตสะดุ้งเฮือก ท่อนลำเกร็งสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
% l. N& p$ B; z! G4 j9 W. O
! S7 A" g- ]. a6 `7 }
ปากของเมฆขยับช้า ๆ ดูดรัดแน่นราวกับต้องการรีดเอาทุกหยาดหยด ลิ้นร้อนกวาดไปรอบ ๆ จนชิตเผลอกัดริมฝีปากกลั้นเสียงคราง แต่ยิ่งพยายามห้าม ร่างกายก็ยิ่งตอบสนอง น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ซึมออกมาที่ปลายหัวแดง ถูกกลืนหายไปในปากของเมฆทุกหยด

; A7 q  a1 C; E* R( Y! y- ^9 c7 I
“หวาน…จริงด้วย” เมฆพึมพำเสียงพร่า ก่อนจะกลับไปซุกไซ้ต่ออย่างหิวกระหาย

# A7 h4 x  t0 ~9 y" }: n
' B) D% q2 W- G. V7 Cชิตตัวสั่น หัวใจเต้นถี่จนแทบขาดใจ ความอายและความสุขแปลกประหลาดผสมกันจนเขาไม่รู้จะหนีไปทางไหน แรงกดจากมือที่ตรึงไหล่ไว้ทำให้เขาทำได้เพียงพิงผนัง หลับตาแน่น ปล่อยให้ร่างกายถูกกลืนกินทีละน้อย
; m! }- k) q5 v3 u+ \
/ V" R2 g. Z" Q1 A0 t  ]
แรงดูดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับเมฆตั้งใจจะไม่ปล่อยแม้แต่หยาดเดียว จนในที่สุด ชิตก็ทนไม่ไหว ร่างกายเกร็งกระตุก น้ำอุ่นขาวข้นพุ่งทะลักออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า—ทั้งหมดถูกเมฆกลืนหายลงคอไปจนหมด ไม่มีแม้แต่หยดเดียวที่เหลือร่วงลงพื้น


& n; P- [7 ?6 f4 r; S6 Wเมื่อทุกอย่างจบลง ชิตหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงก่ำราวกับเพลิง ร่างกายอ่อนแรงพิงกับผนังไม้ สายตาหลบเลี่ยงไม่กล้าสบตาใคร
1 `0 R# N2 r1 ~% B) y+ X  j' Y
! h' [3 E: G" M
เมฆลุกขึ้น ปาดปากช้า ๆ แล้วโน้มหน้ามากระซิบเบา ๆ ข้างหู “ของเอ็ง…ไม่เหมือนใครจริง ๆ”
. E% y$ k# |" j* J! ]! x! K

ชิตไม่พูดอะไร เขาเพียงก้มหน้าด้วยความอาย รู้สึกถึงความลับที่หนักอึ้งในอก เขาไม่กล้าบอกใคร ไม่กล้าแม้แต่จะมองตาเมฆอีกครั้ง
' r$ ^/ Y1 e$ G) w
0 ]% `  Z1 `0 {* z' h0 b
ในคืนนั้น ความสัมพันธ์ลับแรกได้เกิดขึ้นแล้ว—และมันคือก้าวแรกที่ทำให้ชิตกลายเป็น “ของที่ทุกคนอยากได้”

3 _& P. [4 w! j
ตอนที่ 1.2.4 – ความอายและการเก็บเป็นความลับ
: \3 n' |* _$ Y

: F% ]3 Q; [+ n3 U3 G9 E3 Zหลังเหตุการณ์ใต้แสงจันทร์จบลง ความเงียบกลับมาอีกครั้ง เหงื่อบนร่างชิตยังชุ่ม เสื้อเก่าแนบไปกับกล้ามอกที่สั่นสะท้าน เขานั่งกอดเข่าพิงผนังไม้ ใบหน้าแดงก่ำจนไม่กล้าเงยขึ้น

/ y( K6 m# A; m7 s$ U! {6 p
1 a8 X4 R! ]1 s9 jเมฆยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มจาง ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาสะบัดผ้าขาวม้า จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วพูดขึ้นอย่างสบาย ๆ


“กลับบ้านเถอะชิต ดึกแล้ว เดี๋ยวพ่อแม่คนอื่นเขาจะว่าเอา”

3 `1 `2 Q  E5 U. @( I! f( v
คำพูดธรรมดา ๆ นั้นทำให้ชิตยิ่งอับอาย เขาไม่รู้จะตอบอะไร ร่างกายยังอ่อนแรงจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น หัวใจเต็มไปด้วยคำถาม—นี่มันคืออะไร? ทำไมเขาถึงไม่กล้าปฏิเสธ? แล้วทำไมร่างกายถึงตอบสนองขนาดนั้น?
' j3 c  o1 U! N. N
2 n1 |& z" k; q, |6 H# e
7 W3 h* y) k5 s* eเมื่อเดินกลับจากหลังศาลา สายตาของชิตไม่กล้ามองใครเลย เขาก้มหน้าเงียบ ๆ รู้สึกเหมือนทุกคนจะจับได้ ทั้งที่ในความจริง ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเขากับเมฆ
$ `  {. y5 Q. `3 p

คืนนั้น เมื่อถึงกระต๊อบเล็ก ๆ ริมนา ชิตทิ้งตัวลงบนเสื่อขาด ๆ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด ทุกครั้งที่หลับตา ภาพริมฝีปากของเมฆที่ครอบลงบนหัวแดงสดผุดขึ้นมาไม่หาย เขาพยายามสะบัดหัวไล่ภาพนั้นออก แต่ยิ่งไล่ก็ยิ่งชัดเจน
1 t7 I2 o% X* ?- i7 Q$ s

2 F8 M, F! i' J9 x5 z“ทำไมเราถึงยอม…” เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงเบาจนแทบไม่ต่างจากเสียงหายใจ
' h2 m+ n. Z! j" p- R- ^3 ?6 c  P& l
: N" t: W7 O- u. D/ Y6 }2 e
% x; ]& m0 ?2 `3 A& d  Eแต่เขารู้ดีว่า—แม้จะอายเพียงใด ก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง ไม่มีใครในหมู่บ้านที่จะเข้าใจได้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไปเขาคงถูกหัวเราะเยาะ ถูกตราหน้าว่าแปลกประหลาด
7 @& p  y$ x# U$ ^$ T' p0 X6 C

' ~8 p/ m% f/ l0 i4 J9 jดังนั้น ความลับนี้จึงถูกกลบฝังไว้ในใจตั้งแต่คืนนั้น และเมฆเองก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันถัดมา เขาทักชิตเหมือนเคย หยอกเล่นตามปกติ ราวกับไม่ได้กลืนกินทุกหยาดหยดจากร่างนั้นเมื่อคืน

9 b+ m6 ~3 R. q: w1 `
7 ^! t! d9 B) sเวลาผ่านไป วันกลายเป็นคืน คืนกลายเป็นวัน ชีวิตชิตดำเนินต่อไปเหมือนปกติ แต่ภายในใจกลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ความอาย ความสับสน และความหวาดกลัวปนกันเป็นก้อนใหญ่ที่เขาไม่รู้จะปลดปล่อยอย่างไร


3 i; W3 O% Z  v% n; d8 _และนี่คือ “กฎเงียบ” ที่ถือกำเนิดขึ้นในหมู่บ้าน—ใครได้ชิม จะเก็บไว้เป็นความลับ ไม่มีใครพูด ไม่มีใครยอมรับออกมา แต่ในเงามืด ทุกสายตายังคงจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มผู้ซื่อเกินกว่าจะรู้ว่า…ตัวเองได้กลายเป็นเป้าหมายของใครต่อใครไปแล้ว

7 e+ ^( X3 S. o: o. y' h
! F& H6 v, N- r* q  xจบตอนที่ 1.2

8 I! j# u7 @' P2 s* A5 y* U

, V* a" q% G+ V7 w


8 h  A4 L- T! _6 Z1 L0 T, Q
/ D/ _8 y8 }  Q# m6 |
: V) K& A! _8 N' i9 H. d




9 `" ?0 [( b6 J( ~2 C& u- v  k

Linkren

ดีนะค่อยปูเรื่องชิต  ก่อนจะเข้าด้านมืด

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ccchanelboy

เยี่ยม

Undo_XY

เรียกได้ว่าเป็นของอร่อยที่ต้องมาชิม

เลโกชิ

เป็นกำลังใจให้  มีผลงานมาให้อ่านอีกครับ

เบญจมาศ

ปูเรื่องเริ่มใหม่ก็ดีนะ จะได้รู้ที่มาของตัวละครอื่นด้วย

Winnie1010

มาต่อไวๆๆน่ะ

NHero123

ขอบคุน