ปรสิตสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ 8 (หมู่บ้านล้างบาง) Part 1

AMFUSE

6 U7 k8 f* L7 v+ P
6 X! A8 c( b1 |6 H$ E9 P* nตอน 8.0 : สาเหตุที่ล้างบางหมู่บ้าน
  p9 r& U& \) ~( c

5 L6 R$ T% K- _  ^กลางค่ำคืนเงียบงัน เสียงจักจั่นเรไรยังคงดังระงมในทุ่งนา แต่บรรยากาศของหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้กลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ตั้งแต่คืนที่ “บางสิ่ง” ตกลงในหนองน้ำ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทีละน้อย คนในหมู่บ้านเริ่มมีข่าวลือแปลก ๆ บ้างว่าพบชาวบ้านบางคนมีอาการกระสับกระส่าย บ้างว่าหัวเราะทั้งน้ำตา บ้างว่าหายตัวไปทั้งคืนแล้วกลับมาในสภาพอิดโรยเปียกชุ่ม แต่รอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยความสุขสมอย่างประหลาด
, r; f! ~: t* [& t9 q7 R
% `* w8 D8 N9 I7 c3 k6 E
แรก ๆ ผู้เฒ่าผู้แก่ยังคิดว่าเป็น “คุณไสยเล่นงาน” หรือไม่ก็โรคเสน่ห์ยาแฝดที่พวกหมอผีบางคนแอบทำใส่กัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป กลายเป็นว่าทั้งหมู่บ้านเริ่มซุบซิบถึงการมี “โรคกามระบาด” เพราะชายหนุ่มหลายคนล้มตายด้วยอาการขาดน้ำตาย แต่ร่างกายเต็มไปด้วยคราบอสุจิแห้งกรัง ตำรวจท้องที่บันทึกไว้ในรายงานว่า “เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่สงสัยจากการเสพสุขเกินขีดจำกัด”
" ]2 Y; A+ B  X/ h- i# |1 u

- \& ]2 ?: i, v( R3 r! qข่าวลือนี้แพร่ไปถึงอำเภอ และในที่สุดก็ถึงหูหน่วยสาธารณสุขจังหวัด พร้อมรายงานลับที่ยืนยันว่า มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังแพร่ในหมู่บ้าน
4 P3 m. T. _% v5 R  [
; `# _0 `4 i$ L# u# ^  Q+ _+ Z
⸻
) ?. X7 ]5 B! o. w' D" V
! |6 n, l8 w) o2 F. W
, O6 }! r- r& A  y& ]" `เสียงเคาะโต๊ะในห้องประชุมอำเภอ


3 U: T" q/ o. V+ W1 Y1 Q; \; Y“เราจะปล่อยไว้ไม่ได้อีกแล้ว” นายอำเภอเอ่ยเสียงเข้ม ท่ามกลางวงประชุมเล็ก ๆ ที่มีทั้งเจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ และบุคลากรสาธารณสุข
, K0 N! k' b; r; I! Y. t/ H1 i“แต่ท่าน เรื่องนี้ยังไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอัน…” หมอสาธารณสุขคนหนึ่งแย้งเสียงสั่น
# O5 P7 Q" P% A& U  a) G7 n“หลักฐานไม่ต้องมากไปกว่าความจริงที่ว่า หมู่บ้านนี้ส่งคนป่วย–คนตายออกมาทุกวัน และศพทุกศพก็…เอ่อ…เต็มไปด้วยร่องรอยการเสพสมผิดธรรมชาติ”


  b5 B" A1 r9 ?8 g& o3 r, Y" Y) mคำว่า “เสพสมผิดธรรมชาติ” ทำให้บรรยากาศในห้องประชุมเงียบงัน ทุกคนรู้ว่าความหมายจริงคืออะไร เพียงแต่ไม่มีใครอยากพูดออกมาตรง ๆ ว่าเป็น เรื่องเพศ

! H- a6 P9 f! x, U7 O9 d! _
9 d  ]+ |* X% j/ s9 rในที่สุดจึงมีคำสั่งเป็นเอกฉันท์—
“ปิดหมู่บ้าน และล้างบาง”


  J, e* N% n8 Y* w* S⸻
5 e2 j( o9 G8 {& p7 Z8 N" Y) G
7 b4 t( {: q" F; a4 \- h2 @, kกลับมาที่หมู่บ้าน

( o" G# U, ^9 Q( |' e. e4 Pขณะเดียวกันที่กระต๊อบท้ายทุ่ง ร่างของ ชิต ยังคงนั่งเปลือยกายอยู่ริมเตียง เส้นผมเปียกชื้นจากเหงื่อ ดวงตาคมเข้มทอดมองออกไปในความมืดรอบทุ่งนา เขารู้ดีว่าตนเองคือ “ต้นตอ” ของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด
% f. B: |+ [; u4 U2 h% G, G( a
ในเงามืด เสียงหอบหายใจของ “แก้ว” ดังลอดออกมาจากผ้าห่ม แก้มแดงช้ำ ร่างยังสั่นระริกจากการถูกครอบครองทั้งคืน แต่สิ่งที่น่าขนลุกกว่าคือรอยยิ้มสุขสมที่ประดับบนใบหน้าแม้จะหมดแรงแทบลุกไม่ขึ้น
6 W) |  H1 m  K
ชิตยกมือขึ้นแตะที่อกตัวเอง รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งยังคงเต้นอยู่ภายใน—ปรสิตที่เชื่อมกับเลือดเนื้อของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว แต่แทนที่มันจะกัดกิน เขากลับรู้สึกว่ามัน “โอบกอด” เขาไว้ทั้งกายและใจ

6 G2 S+ C/ z: _, }% p, M! m+ {“ถึงเวลาแล้วสินะ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกับตัวเอง มุมปากแสยะยิ้ม
: w$ O% A+ k: {$ H
⸻

ปรากฏการณ์แปลก

+ D3 N6 c9 Q6 q, Y! {/ a% \คืนเดียวกันนั้น แม่เฒ่าคนหนึ่งเดินออกมาหน้าบ้านเพราะได้ยินเสียงสุนัขเห่า พอเหลือบตามองไปทางทุ่ง เห็นเงาคนเดินเป็นแถวเรียงยาวเข้าสู่หนองน้ำ เธอตกใจจึงรีบตะโกนเรียกหลาน แต่พอหันกลับมา หลานชายวัยสิบเจ็ดยืนเปลือยอยู่ตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำ หายใจหอบ สะโพกขยับเหมือนกำลังเสพสุขกับอากาศว่างเปล่า

2 e7 ?3 o4 j& O: Bเธอหวีดร้อง แต่เสียงร้องนั้นถูกกลืนหายไปในเสียงจักจั่น
1 A3 l# }5 \* v
2 \! B% ~. ?8 d⸻

- Q! u* w, {7 R. `6 rเช้าวันรุ่งขึ้น

8 q/ a$ j3 _8 M$ Bรถบรรทุกทหารหลายคันแล่นเข้ามาปิดทางเข้า–ออกหมู่บ้าน ชาวบ้านบางส่วนพยายามวิ่งหนี แต่ถูกกันกลับ เจ้าหน้าที่อ้างว่า “มีโรคระบาด ต้องกักกัน”

ในขณะที่ชาวบ้านโวยวาย บางคนเริ่มมีอาการประหลาด—ชายหนุ่มน้ำลายยืด หญิงสาวหน้ามืดหอบแรง และเมื่อเจ้าหน้าที่พยายามเข้าไปช่วย กลับถูกดึงเข้าไปกอดรัดแนบแน่นราวกับจะเสพกามตรงนั้น

ข่าวนี้ถูกปิดอย่างมิดชิด ไม่มีสื่อใดเข้าถึงได้
- I8 ^. ~) B0 c! V
/ `4 ?: `4 Y; f* D⸻

* e5 |# X; y2 \  vปิดท้ายตอน 8.0
6 ~6 Y* i0 M  j, O& x% r, m1 ]( S
ค่ำวันนั้น ไฟจากคบเพลิงและระเบิดเพลิงถูกโยนเข้าไปตามบ้านเรือนทีละหลัง เสียงกรีดร้องดังสนั่นไปทั่วท้องนา บ้างเป็นเสียงเจ็บปวด บ้างกลับฟังคล้ายเสียงสุขสมจนขนลุก
5 |0 x) J2 S" v- m6 _& s
/ V, _2 H& C7 D' lและท่ามกลางเปลวไฟนรกนั้น—
) C. s1 x+ _, n( pร่างของ ชิต เดินออกมาอย่างสง่างาม เปลือยกายเต็มไปด้วยเหงื่อและควัน แต่รอยยิ้มของเขากลับเยือกเย็น

“ฆ่าได้ยังไง…ในเมื่อพวกกูคือพวกมึงแล้ว”

9 e% M  [+ V3 R% _# s  @คำพูดนี้ลอยไปท่ามกลางไฟโหม เผยเงาใบหน้าหล่อเหลาที่ดูไม่ต่างจากชายหนุ่มธรรมดาเลยแม้แต่น้อย—
5 `6 m0 H9 I" v6 I6 X6 Z/ ]นี่คือเหตุผลที่การล้างบาง…ไม่อาจหยุดยั้งได้
: Q4 i+ O! ~( K  ?* q) y# U1 g" M

ตอน 8.1 : ปฏิบัติการไฟนรก

8 Z' |. }+ ?" ]/ ~. @" kเสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกทหารดังกึกก้องฝ่าความมืดค่ำเข้าไปกลางหมู่บ้าน บ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่เคยสงบกลับถูกล้อมรอบด้วยรั้วลวดหนามที่เพิ่งขึงขึ้นสด ๆ หลอดไฟสปอร์ตไลท์สาดแสงขาวโพลนทั่วทั้งพื้นที่
& u! _3 P$ @$ d
* v1 h$ S$ m, P3 g6 l“เตรียมปฏิบัติการ กำจัดทุกชีวิตที่อยู่ในหมู่บ้านนี้”
เสียงนายทหารสั่งก้องผ่านวิทยุ
' J' u  G& {7 H8 g
เหล่าทหารพรานกับเจ้าหน้าที่สวมหน้ากากกันแก๊สต่างถือปืนเล็งเข้าบ้านเรือนทีละหลัง แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้…คือคนในหมู่บ้านไม่ได้ตื่นตระหนกหรือร้องไห้โวยวายเหมือนการกวาดล้างทั่วไป พวกเขากลับยิ้ม—บางคนยืนเปลือยอยู่หน้าบ้าน บางคนกอดรัดกันแนบแน่น น้ำขาวขุ่นไหลเปื้อนพื้น แต่ทุกสายตาจ้องทหารด้วยแววปรารถนา
3 c. _& Z9 p' @2 _( `
⸻

1 W- [3 H" q4 D  H9 Dเปลวไฟแรก
2 R# B: S& X  T2 {# Q; d7 K. I
เสียงปัง! ของระเบิดเพลิงลูกแรกดังขึ้น บ้านไม้หลังหนึ่งลุกวาบติดไฟทันที แต่จากในเปลวไฟ กลับมีเสียงครางดังก้องออกมา—ไม่ใช่เสียงเจ็บปวด แต่เป็นเสียงสุขสมปนสยอง
0 I& n+ X# h7 w+ ~3 J( w' Y
3 e+ ?( w! r5 ?$ s3 E- n& p“อ๊าาาาา…แรงอีก…แรงอีกกกกก”
& H' @' y6 e! d/ H* x
: k' P) G+ O7 u! ]ทหารที่ได้ยินถึงกับชะงัก บางคนมือสั่นเพราะไม่เคยเห็นใคร หัวเราะและคราง ระหว่างถูกไฟคลอกเช่นนี้

. k0 Y% ^5 E( W- H5 nจากควันไฟปรากฏร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินออกมาโดยที่ผิวหนังไหม้เกรียมเป็นบางส่วน แต่ท่อนลำกลับแข็งตึง น้ำใสไหลหยดลงพื้นทุกก้าวที่เดิน เสียงหัวเราะดังลอดออกมาพร้อมเปลวไฟที่ลามไปทั่วตัว

“มึงคิดว่าฆ่ากูได้เหรอ?”

เขาพุ่งใส่ทหารพรานคนหนึ่ง ร่างเปลือยกายปะทะเต็มแรง เลือดสาด แต่ทหารพรานคนนั้นกลับร้องเสียงหลง ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะถูกกอดรัดแนบชิด ท่อนลำของร่างติดเชื้อเสียดสีกับต้นขา ทหารพรานคนนั้นน้ำแตกคาชุดสนามก่อนจะล้มทั้งยืน
' y8 q* T; g" ~3 [; z
⸻
" ^7 O( B' t8 |+ v3 z
ความคลั่งเริ่มต้น
1 \  C- B( S9 {% o% ]* j) @
“ยิง! ยิงแม่งเลย!”
เสียงสั่งดังขึ้น กระสุนถูกกราดเข้าใส่ แต่ร่างคนติดเชื้อที่ล้มไปลุกขึ้นอีกครั้ง เลือดสาดพรั่งพรู แต่สีหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะดังสะท้อน
+ W8 D/ O$ R  [/ J) L6 @
ทหารหลายคนเริ่มลังเล บางคนหายใจแรงขึ้นเมื่อกลิ่นฟีโรโมนประหลาดลอยคลุ้งทั่วอากาศ เหงื่อเริ่มผุดตามไรผม ใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
' n% A/ o  ]) H2 X' r
. G4 R5 \# L7 {& j7 zหนึ่งในทหารพรานหนุ่มหน้าคมชื่อ “เวช” สะบัดหัวแรง ๆ แต่สายตาไม่อาจละไปจากร่างเปลือยที่เดินฝ่ากระสุนออกมาช้า ๆ เขาเริ่มหายใจหอบ มือสั่น น้ำเมือกใสซึมออกมาใต้เป้ากางเกงสนาม
; r- E/ @3 w9 T0 `/ f
“มึง…พวกกู…” เวชกระซิบกับตัวเอง “แม่ง…ทำไมกูเสียวแบบนี้”
! a0 O' ~& M2 p2 Y' T$ Q1 x
9 E+ S/ w, ?; e9 j: X* q⸻
2 c) S$ s6 P  g% f9 Y7 W4 y# ?
บรรยากาศหลอน+เร่าร้อน
0 \) |& q/ l) A
1 {* j% G% m' B2 v' R- oเสียงไฟไหม้บ้านทั้งหลังดังสนั่นพร้อมเสียงกระแทกตับ ๆ คล้ายใครกำลังร่วมรักในเงาไฟ ชาวบ้านหลายคนที่ติดเชื้อไม่หลบหนี กลับยืนเปลือยโชว์ร่างกลางถนน น้ำไหลย้อยตามโคนขา กอดจูบกันต่อหน้าทหารที่เล็งปืนใส่
( \/ p+ L! t, H, i, e
บางคนแหงนหน้ามองฟ้า ครางเสียงยาว บางคนเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ช้า ๆ เหมือนเหยื่อรอถูกเชือด แต่พอถึงตัวกลับซุกไซ้—เลียหน้ากากกันแก๊สจนทหารคนนั้นล้มลงไปดิ้นพร่านกลางเปลวไฟ

! o7 z) e0 ]5 t3 c( ]เสียงปืน เสียงคราง และเสียงหัวเราะปนกันจนไม่รู้ว่าอะไรคือเสียงความตาย อะไรคือเสียงสุขสม

⸻

ชิต ปรากฏตัว

( _+ q5 q* T$ Q5 ^; F. A. m9 Aท่ามกลางความโกลาหลนั้น ร่างหนึ่งเดินออกมาจากเงาไฟ—ชิต
0 J) @/ V. n  Q# uเขายังเหมือนเดิม หล่อคม แผงอกเปียกชุ่มเหงื่อ แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือดวงตาที่เปล่งแสงวาวแดงจาง ๆ
+ P2 u8 q! P, w* @& W/ a- Q
“พวกมึงล้างบางกูเหรอ?”
" t5 w* D. R# `เสียงทุ้มดังขึ้น “พวกมึงแม่งโง่…เพราะกูคือพวกมึงแล้ว”

พูดจบ เขายกมือขึ้น—เพียงเท่านั้นร่างติดเชื้อหลายสิบคนก็หันตามราวกับถูกสั่งการพร้อมกัน ก่อนจะพุ่งเข้าหาทหาร

7 U9 b; W% s" s0 I5 L; {9 D⸻

ภาพสยองดิบ
% J- p) |! ~6 b7 f2 e1 r6 ~
2 q% v5 L6 a3 o8 f4 k% a; mทหารพรานถูกจับกดนอนหงายกลางถนน ร่างเปลือยที่ติดเชื้อคร่อมซ้อน กัดดูด เลียปาก เสียงร้องสยองขวัญปนเสียงครางเสียวดังระงม
7 d5 D1 c  Q+ E- `  k9 e
. X6 h; j( m2 f8 Oบางคนถูกกอดจากด้านหลังจนท่อนลำถูกเสียดสีแรง ๆ จนน้ำทะลักออกมาเต็มชุดสนาม ทั้งที่ยังดิ้นสุดชีวิต
บางคนถูกลากเข้าไปในบ้านที่กำลังไฟไหม้—เสียงกระแทกดังตับ ๆ สลับเสียงกรีดร้องกับเสียงสุขสมจนฟังไม่ออกว่าเป็นความทรมานหรือความเสียว
  w& F, Y' N5 n
⸻

ปิดฉาก 8.1
' d8 [7 @  P& u1 m: N
6 }. W7 j: w) E# F' gไฟนรกเผาผลาญบ้านทั้งหลังค่อย ๆ ลามไปทั่วหมู่บ้าน แต่สิ่งที่ทำให้ทหารหลายคนใจสั่นไม่ใช่แค่เปลวไฟ—
มันคือร่างเปลือยที่ยังคงเดินฝ่าไฟออกมา ยิ้ม หัวเราะ และบางคนยังครางออกมาอย่างสุขสม

+ D2 g+ V9 z8 W$ s8 xและตรงกลางถนนไฟลุกโชน—ชิต ยืนเปลือยกายเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงตาวาวแดง

7 L: z% |! ?; w! P“คืนนี้พวกมึงฆ่ากูไม่ได้หรอก…เพราะทุกการยิง ทุกไฟที่เผา คือเชื้อที่กูปล่อยออกไป”
2 {; m- u2 P, |; @1 l! R
ร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ น้ำ และควันไฟ แต่กลับยืนสง่างามดั่งราชา ขณะที่รอบตัวทหารบางคนเริ่มทิ้งปืน—หอบหายใจแรง—และค่อย ๆ เดินเข้าหาชิตด้วยสายตาเปี่ยมปรารถนา
) W+ X0 j& X$ B! @, ]$ {
2 H0 R: z' s4 O% b  F6 N& m+ }/ b0 F
' n+ w8 \9 D; i7 P$ Q6 ^
% G7 t) k. G( G* W$ i. sตอน 8.2 : ผู้รอดในเงา
/ m+ ^- Y! }8 ~
ไฟยังโหมลุกท่วมหมู่บ้าน เสียงปืนกับเสียงครางยังประสานกันจนแทบแยกไม่ออก กลางซากไม้ไหม้ กลิ่นคาวกับควันไฟคลุ้งไปทั่ว
+ K  |7 S* ~+ m2 g: j  D, N. P
; j' O1 T6 v8 x- X9 p/ A; Eท่ามกลางความโกลาหลนั้น — มีคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่ไม่โดนเชื้อยึดร่าง พวกเขาหลบอยู่ใต้ถุนบ้านเก่า ๆ ที่ไฟยังไม่ลามถึง
; x3 [+ ^$ {9 V" F- z
& c+ h/ V/ k9 _7 d3 G, X( l, Hกลุ่มผู้รอด
0 J: V, V: o! M( D) d3 ?        1.        หมอพรต – ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ หน้าคมเข้ม ตาคมกริบ เขาคือหมอผีประจำหมู่บ้านที่เคยเตือนทุกคนเรื่อง “สิ่งต้องห้ามจากหนองน้ำ” แต่ไม่มีใครเชื่อ
0 d. \3 ]7 m8 b' Z0 ?  f' Y        2.        มัทนา – ครูสาววัยยี่สิบกลาง ๆ ที่เพิ่งบรรจุสอนเด็ก ปกติอ่อนโยน แต่ตอนนี้แข็งใจพาเด็ก ๆ ที่ยังไม่ติดเชื้อวิ่งหนีตาย
: v. y( |; D4 |9 g. v        3.        อินทร์ – ทหารพรานหนุ่มที่มากับคณะปฏิบัติการ เขาแตกต่างจากเพื่อน ๆ เพราะหัวใจเริ่มสั่นคลอนเมื่อได้กลิ่นเชื้อ ฟีโรโมนแปลก ๆ ทำให้เขามีอารมณ์พลุ่งพล่านผิดเวลา
5 h7 V2 f) }) X" a) K0 Q
ทั้งสามคนตอนนี้หลบอยู่พร้อมกับเด็ก ๆ 2-3 คน เสียงหอบหายใจดังแข่งกับไฟนรกที่ลามอยู่ไม่ไกล
) d5 Q- t* a/ E: i) M
2 \- N% l5 i) e⸻
4 d' u! G; ?& @5 F+ O
# X5 }) O; K$ b$ Bสายตาที่เห็นความจริง

มัทนากอดเด็กนักเรียนแน่น น้ำตาคลอเบ้าเมื่อได้ยินเสียงคนครางปนกรีดร้องจากบ้านถัดไป
& H% \  Y) m4 W7 s8 b9 X9 H# q7 P6 F
“ครู…นั่นเสียงใคร” เด็กชายถามเสียงสั่น

มัทนากัดฟันไม่ตอบ แต่ในใจเธอรู้—เสียงนั้นคือเพื่อนบ้านที่เธอเคยเห็นยิ้มให้กันทุกวัน ตอนนี้กลับครางอย่างสุขสมในกองไฟเหมือนสัตว์ร่านกาม

หมอพรตเอามือแตะหัวไหล่มัทนาเบา ๆ “อย่าหวั่นไหว นี่คือการชำระล้าง”

5 U6 ?( g) `8 M9 Cอินทร์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กลับหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาแดงก่ำ เขาสะบัดหัวแรง ๆ พยายามข่มอารมณ์ แต่ไม่อาจต้านกลิ่นคาวกับเสียงครางที่ดังทะลุเข้าหู

/ \. Z& P/ Z. v7 P. t⸻
3 n9 f6 g# O( ~' N& _% X
ความจริงของเชื้อ
$ L0 U5 z4 F4 _7 l: C
หมอพรตพูดเสียงต่ำ “สิ่งที่พวกเอ็งได้ยิน มันไม่ใช่เสียงคนแล้ว มันคือปรสิตกำลังใช้ร่างพวกเขาเพื่อแพร่พันธุ์…และที่ร้ายกว่านั้น มันปลอมตัวเก่ง ร่างกายยังดูเหมือนคนปกติ”

1 Z0 U. Y% I4 o5 w3 C3 t3 J$ }! f. ]8 Nคำพูดนั้นทำให้มัทนาหนาววาบ เธอกอดเด็ก ๆ แน่นขึ้น แล้วถามเสียงสั่น “งั้น…เราจะรู้ได้ยังไงว่าใครติดเชื้อแล้ว”
# ^) j$ r% r7 O& M! I
หมอพรตเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ “ร่างที่ยังหัวใจเต้นแรง แต่ไม่มีวันเหนื่อยจากกามราคะ…นั่นคือสิ่งที่ไม่ใช่คน”

สายตาทั้งคู่หันไปที่อินทร์—ที่ตอนนี้นั่งกุมเป้า กัดฟันแน่นเหมือนจะขาดใจ

: N/ D" E8 }. g# e⸻
" i1 c+ l  G- F% h
# Q% b1 z7 C8 g  h0 ]7 S9 e; ]อินทร์ : ความสั่นคลอน
: B  V: P4 H& e/ T8 t9 L1 b4 g/ \
อินทร์ยกหน้ามาขมวดคิ้ว “อย่ามองกูแบบนั้น กูยังไม่เป็นอะไร!”
" O7 p6 Z3 f1 l, O4 ~3 eแต่เสียงเขาสั่น มือกำกางเกงแน่นจนเส้นเอ็นบนแขนปูด
! F/ h3 U. z  W0 m' b& j& g
& n- g- e% V, [; g; C“ใจเต้นแรง ร่างกายร้อน…ทุกอย่างมันเหมือนอยากปลดปล่อยตลอดเวลา” เขาพูดหอบ ๆ เหงื่อไหลพรากจากขมับ

( J! Q& ~( i% n& C7 S1 R$ ~มัทนาขยับถอยเล็กน้อย กอดเด็กไว้แน่น “หมอพรต…เขากำลัง…”
- X  |/ }& `" L2 r2 Q' i# j2 [5 i
" j+ g+ M7 s" h+ Zหมอพรตขัดขึ้นทันที “ยังไม่ใช่ทั้งหมด เชื้อยังไม่เข้าคุมจิตใจ เขาอาจ…เป็นกุญแจเดียวที่เราใช้ต้านพวกมันได้”
) O" ?( r! R& N- W2 l. \% r5 C! r
อินทร์หันไปสบตาหมอพรต ดวงตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ร้ายถูกกักขัง “ถ้ามันควบคุมกูเมื่อไหร่…ฆ่ากูทันที”

⸻

ร่องรอยของชิต
9 ?- ~5 S6 m  G$ q$ p& F
! K; a0 \" L% }เสียงก้าวเดินดังตึง ๆ มาจากถนนหน้าบ้าน ทั้งสามคนแอบชะโงกมองออกไปจากช่องไม้
; t9 H2 m7 f4 @! z3 M$ \7 g
, ^3 q# h, M; Z8 `ชิต ยืนเปลือยอยู่กลางถนน ผิวกายเรืองวาวจากเหงื่อและควันไฟ รอบตัวมีร่างทหารพรานที่เคยเป็นเพื่อนอินทร์นอนเกลื่อน—บางคนตัวเกร็ง บางคนยังครางทั้งที่เลือดท่วม

ชิตยกมือขึ้นช้า ๆ สายตาวาวแดงกวาดไปรอบ ๆ เหมือนรู้ว่ามีคนแอบมอง “หนีไปสิ…ถ้าคิดว่าหนีพ้น”
* b+ Q  i# W- i; c! u, l
: q1 o4 k7 E7 w) M9 Z! aแล้วเขายิ้ม—รอยยิ้มที่หล่อเหลาแต่เต็มไปด้วยความวิปลาส ก่อนจะหันหลังเดินหายเข้าไปในซากไฟ
. h1 O) O6 g, E! H, m
⸻

/ d6 Q8 o! E$ Sปิดตอน 8.2

ไฟยังลุกไหม้ต่อเนื่อง ผู้รอดทั้งสามคนกับเด็ก ๆ กำลังหายใจแรง กอดกันแน่น ความเงียบหลังคำพูดของชิตทำให้บรรยากาศอึดอัดยิ่งกว่าเสียงไฟไหม้
; r9 Z; N' Q2 O' q
หมอพรตเอ่ยเบา ๆ “คืนนี้คือแค่จุดเริ่ม…การล้างบางครั้งนี้ ไม่ได้หยุดแค่หมู่บ้าน”

4 ^) W8 T& W2 L# ]; q5 }; ]) S$ S: yอินทร์นั่งก้มหน้า มือยังสั่น แต่ในแววตาเริ่มมีประกายบางอย่าง—ทั้งความหวาดกลัวและความอยาก ที่เขาเองยังไม่เข้าใจ

. M/ j1 |3 G. q3 gมัทนาหายใจแรง มองเด็ก ๆ ที่กอดเอวเธอแน่น เธอรู้ดี—โลกของพวกเขาไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว
; p7 ^9 @, Y2 e7 I
' I# N, Q0 n5 L5 O+ W/ o# q8 p. v


7 r! g) m% U7 P7 Zตอน 8.3 – หนีออกจากวงล้อม
' L) M* h* [7 P4 i# `$ a& l
& d+ \* w# z( t6 J0 Pเสียงไฟลุกโหมยังดังครืน ๆ ควันดำคลุ้งจนหายใจแทบไม่ออก มัทนาอุ้มเด็กไว้แน่น น้ำตาไหลพรากแต่กัดฟันไม่ร้อง เธอรู้ดี—ถ้าเธอร้อง เสียงนั้นอาจดึงดูด “สิ่งที่ไม่ใช่คน” ให้มา
7 E: `9 l, @! J( t/ Z$ P$ v
6 W/ Z! A- B/ _9 f8 Oหมอพรตขยับออกไปใกล้ชายคา ค่อย ๆ ชะโงกดูทิศทางข้างนอก “ไฟล้อมหมู่บ้านไว้ทุกด้าน ถ้าอยากรอด…ต้องฝ่าไปที่หนองน้ำ มันมีโพรงลับเชื่อมออกไปนอกป่า”
  {% p# Q; Q* }$ g/ q
! D2 `4 P: D" Pอินทร์ที่นั่งพิงผนัง กัดฟันจนกรามขึ้นสัน “โพรงที่ว่า…มันอยู่ตรงไหน”
" R- A1 c2 F' aหมอพรตตอบเสียงเรียบ “ใต้รากไทร…ที่เคยเป็นที่ฝังหมันเด็กตายคลอด”
1 {/ k( G8 P. a& S: r, |5 t& n
คำพูดนั้นทำให้มัทนาสั่นสะท้านทันที—โพรงที่เป็นทั้งสุสานและทางรอด

' R$ i& Z; J/ |/ g& E⸻

: v. F& I) ?+ g" B8 c! v- w) fการเดินทางในกองเพลิง
1 w: [) H' x% u) T
ทั้งกลุ่มค่อย ๆ พากันคลานออกจากใต้ถุนบ้าน ก้าวผ่านเถ้าถ่านกับซากศพที่ไหม้เกรียม เสียงแตกปะทุของไม้ดังสนั่น แต่เหนือกว่านั้นคือเสียงครางกามที่ยังดังเป็นระยะ ๆ

“อา…ซี้ด…ลึกอีก…” เสียงหนึ่งดังแผ่ว ๆ มาจากเงามืด
6 L+ F3 g6 P8 L, u( ]+ ~% K
- s. K/ i  T% {มัทนารีบปิดหูเด็ก ๆ แต่ตัวเองกลับต้องทนฟัง—ภาพข้างหน้าคือร่างหญิงสาวครึ่งตัวไหม้ แต่ยังคร่อมบนศพผู้ชาย ท่อนลำเชื่อมกันทั้งที่ร่างไหม้จนเนื้อหลุด เสียงครางยังไม่หยุดแม้เนื้อจะหลุดออกจากกระดูก
- b% o1 r2 \1 t# X9 {
, v/ n/ w  X: g: Z5 p, Lอินทร์กัดฟันแน่น “พวกมัน…ไม่ใช่คนแล้ว”

⸻
5 `. w% A$ a/ D( Z7 I% Z
ผู้รอดที่ไม่แน่ใจ
* E; g5 _# g% h) j+ w
ระหว่างทาง พวกเขาเจอชายหนุ่มสองคนโผล่จากกองควัน วิ่งปัดไฟที่แขน “ช่วยด้วย! กูยังไม่ติดเชื้อ!”

: w4 b) R$ U2 d8 Aมัทนาชะงัก กำลังจะวิ่งไปช่วย แต่หมอพรตยกมือห้าม
“อย่าเพิ่งเชื่อ…พวกที่ถูกยึดร่าง หน้าตายังเหมือนคนทุกอย่าง”

, I! |2 H" C' k2 [! o9 [) x' fอินทร์หอบหายใจแรง เหงื่อไหลพราก มองทั้งสองคนที่กำลังร้องไห้ “กูยังเป็นคน! กูสาบาน!”

  V4 j& v' I2 v4 v! r+ Tทันใดนั้น—ชายคนนึงทรุดลงกับพื้น ตัวสั่น กระตุก แล้วหัวควยแข็งปึ๋งดันเป้ากางเกงจนฉีกออก น้ำใสพุ่งออกมาเป็นสาย ขณะเดียวกันอีกคนก็ครางกระเส่าเหมือนเสพสุขสุดขีด

' Q4 m1 v: l5 o7 u+ Wมัทนากรีดร้องในคอ รีบกอดเด็กหันหน้าหนี
7 L2 [' Z1 a1 }# Z
( t8 G  X1 Q5 @# u% [/ Jหมอพรตตะโกนเสียงต่ำ “หนี! นั่นแหละตัวจริงของมัน!”

อินทร์ที่เห็นภาพนั้นกลับตัวสั่น ร่างร้อนผ่าวเหมือนจะคล้อยตามเอง เขากัดฟันวิ่งฝ่าไป ทั้งที่ในใจสั่นไหวเพราะ ความอยากในอกเริ่มเดือดพล่านไม่ต่างจากพวกนั้น

7 V7 t  A# N: U1 y. N& L6 n⸻
5 l5 [* M: Q( p. A, j1 v! {! \9 m0 J
. }2 J6 b5 m; E. B) h* B- R$ sหนองน้ำแห่งคำสาป

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงริมหนองน้ำ ควันไฟลอยต่ำจนคล้ายหมอกหนา ๆ แสงไฟสีส้มสะท้อนบนผิวน้ำ ทำให้ทั้งพื้นที่ดูเหมือนนรก

  b; f" V, v3 mหมอพรตชี้ไปที่รากไทรใหญ่ “โพรงอยู่นั่น! เข้าไปเร็ว!”

& i& o( h5 O1 z+ n6 o5 e' K& a0 \2 lมัทนาอุ้มเด็กวิ่งไปก่อน แต่แล้วเสียงฝีเท้าตามหลังดังขึ้น ตับ ๆ ๆ

อินทร์หันกลับไปเห็นร่างชายที่ตะโกนขอความช่วยเมื่อครู่ วิ่งตามมา—แต่ตอนนี้ใบหน้ายังดูปกติ เพียงแต่ดวงตาแดงวาว และตรงเป้ากางเกงยังคงเปียกชุ่มน้ำใส
/ ~% o& _1 z5 L4 g- \5 T. Z
“กูยังเป็นคน! กูไม่ใช่พวกมัน! ช่วยกูด้วย!”

มัทนาหยุดก้าวไปชั่ววินาที ใจสั่นระรัว เธอเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้น…เหมือนคนจริง ๆ ทุกอย่าง

⸻

ความลังเล

อินทร์ยกปืนขึ้นเล็งทันที “อย่าเข้ามา!”
เสียงเขาสั่น น้ำเสียงก้ำกึ่งทั้งโกรธและกลัว

8 g5 L1 R& a' K2 |* Fชายหนุ่มหยุดกึก ยกมือสั่น ๆ ขึ้น “อย่ายิงกู กูยังมีครอบครัว กูยัง…”
* s; r9 G& s! b$ [& {! \/ Jแต่ไม่ทันจบประโยค ร่างนั้นก็กระตุกอีกครั้ง น้ำเมือกพุ่งออกจากเป้าเต็มพื้น เขาหัวเราะคิก ๆ เสียงแปร่งประหลาด ก่อนจะพุ่งใส่มัทนา

ปัง! อินทร์เหนี่ยวไกทันที กระสุนเจาะกลางอก แต่ร่างนั้นยังหัวเราะพล่าน ๆ แล้วล้มลง ตัวเกร็งดิ้นค้างอยู่ที่ดินโคลน

มัทนาน้ำตาไหลพราก “นี่แหละ…ที่น่ากลัวที่สุด มันยังเหมือนคนจนเกือบเชื่อไปแล้ว…”

$ c) a9 s: \5 o7 P( I⸻
& E5 y6 Y+ q- m3 r. [
ปิดตอน 8.3

ทั้งกลุ่มกรูกันเข้าไปที่โพรงใต้รากไทร เด็ก ๆ ร้องไห้สะอึกสะอื้น อินทร์วิ่งตามเข้ามา เหงื่อโชก หน้าแดงหอบเหมือนคนกำลังถูกคลื่นกามซัด

/ L2 V* u# J# K# l( fหมอพรตปิดท้าย หันกลับไปมองหนองน้ำที่ยังส่องประกายวาบ ๆ กลางควันไฟ “หนีไปให้พ้นคืนนี้ก่อน…แล้วเราค่อยมาดูกันว่า พวกเอ็งยังเป็น ‘คน’ หรือไม่”
* b9 E* @) \  W- U- {/ u
: E% @! D1 S# |( B# o: Q( K/ qเสียงครางแผ่ว ๆ ยังดังตามมาจากหนองน้ำ ราวกับเตือนว่าพวกมันยังอยู่—และกำลังรอเวลา
$ ]+ f( c% f8 r; w$ u
" C1 A! M( V& n7 P8 X5 r+ C

toyladygaga

ขอบคุณครับ

magicianz

ขอบคุณครับ

lekthai

โหด เสว มัน สนุก

Oscarbkk

ขอบคุณครับ

secretman1

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ore

ชอบ

mirrorlord

ขอบคุณครับ รออ่านเรื่องปรสิตอยู่เลย ว่าจะมีคนมาต่อไหม

papae5za

สนุก

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

shinecaraff

อ่านแล้วโคตรระทึก

kuminum

ขอบคุณมากครับ

warin69

ขอบคุณครับ

udontwannaknow

ขอบคุณครับ