ส่วนที่ 1
) q; J* K6 f. G7 H% F
0 F. P$ x4 a6 u) R7 y9 P! q3 m2 q/ D/ o5 M! e
' f! \ [* X; d" E$ a2 y
การเดินทางที่มีชีวิตชีวาของจ็อกกิ้งโจ ตอนที่1 อากาศหนาวเย็น เปียกชื้น และน่าหดหู่ คือสิ่งที่โจใช้บรรยายถึงสภาพอากาศและอารมณ์ของเขา อากาศในช่วงเช้าสดใสและสบายตัว ก่อนจะค่อย ๆ มืดลงในฐานะนักวิ่งตัวยง โจจะไปวิ่งจ็อกกิ้งแม้ว่าอากาศจะสกปรกในตอนที่เขาเริ่มต้น แต่เขาคงแต่งตัวเหมาะสมกว่านี้ โจมีเสื้อผ้าหลายชุดที่เขาใส่วิ่งตั้งแต่กางเกงรัดรูปสำหรับวิ่งและเสื้อชั้นในแขนยาวไปจนถึงกางเกงขาสั้นและเสื้อยืด ในขณะนั้น โจพบว่าตัวเองเดินลุยแอ่งน้ำและเปียกโชกจนถึงผิวหนัง เนื่องจากฝนตกลงมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเมื่อเขาอยู่ห่างจากบ้านสามหรือสี่ไมล์ เขายังต้องเดินกลับอีกสามถึงสี่ไมล์ “ไปตายซะ” โจพูดกับท้องฟ้า คนจูงสุนัขเดินเล่นที่สวมกางเกงขายาวและแจ็คเก็ตมีฮู้ดหนา ๆ ได้ยินโจพูดกับตัวเองและมองเขาด้วยสายตาตลก ๆ หน้าตาตลกเพราะโจพูดกับท้องฟ้าหรือเปล่า หรือเพราะเสื้อยืดของเขาติดอยู่กับตัวเขาและหัวนมและผิวที่เรียบเนียนของเขาปรากฏผ่านเนื้อผ้า กางเกงขาสั้นของเขาซึ่งตัดสูงเพื่อเผยให้เห็นต้นขาของเขาส่วนใหญ่นั้นเป็นสีขาวและเปียกโชกด้วย เขาสวมกางเกงชั้นในสีขาวไว้ข้างในและโจก็ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่เชื่อว่าเขาสวมกางเกงชั้นในอยู่ มันเป็นเรื่องแปลกเพราะกางเกงชั้นในสีขาวสามารถมองเห็นได้ผ่านกางเกงขาสั้นสีขาว แต่โชคดีที่กางเกงชั้นในของเขายังคงซ่อนอยู่ เมื่อโจเริ่มวิ่งครั้งแรกเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วตอนที่เขาอายุยี่สิบเอ็ดปี เขาจำได้ว่าเห็นชายคนหนึ่งในวัยห้าสิบวิ่งท่ามกลางสายฝน กางเกงขาสั้นของเขาเปียกโชกและโจได้เห็นรูปร่างและสีของเนื้อองคชาตที่เปลือยเปล่า ชายคนนั้นถูกขลิบหนังหุ้มปลายอวัยวะเพศโจก็จำเรื่องนั้นได้เหมือนกัน นั่นคือวิธีที่ใคร ๆ ก็สามารถมองเห็นผ่านกางเกงขาสั้นสีขาวเปียก ๆ ของเขาได้อย่างง่ายดายเพียงใด เขาจะกลายเป็นความทรงจำของคนอื่นหรือไม่ จริง ๆ แล้วโจรู้สึกอายเกี่ยวกับร่างกายของตัวเองเล็กน้อย เขาไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้น แต่นั่นไม่ใช่ลักษณะที่จิตสำนึกของร่างกายทำงาน โจสูง ‘เพียง’ 1.72 เมตร แต่ผอม บางคนอาจเรียกเขาว่าผอม เขามีขนบนหน้าอกไม่มากนักและรักแร้ก็ธรรมดามาก แขนของเขาผอม แต่เขามีขาที่แข็งแรง ต้นขาของเขามีขนสีดำปกคลุมบริเวณด้านในใกล้กับขาหนีบของเขา แต่ต้นขาที่เหลือมีขนสั้นสีเข้มและสีบลอนด์ประดับประดาอยู่บ้าง น่องและหน้าแข้งของเขาบางมาก แต่ฝนก็ทำให้ขนร่วงลงมาจนดูเหมือนขนสุนัขเปียก ขาของเขาไม่ได้เรียบเนียนทั้งหมด แต่ผิวที่เรียบเนียนและนุ่มของเขาปรากฏให้เห็นใต้ขนที่บาง โจรู้ว่าคนส่วนใหญ่ไม่ได้รู้สึกไม่มั่นใจในขาของตัวเอง เท่ากับเขานั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงใส่กางเกงขาสั้น แม้ว่าเขาจะชอบพูดว่าเกลียดขาก็ตาม ไม่มีมครมองขาของคุณหรอก ไอ้โง่ นี่คือสิ่งที่โจบอกกับตัวเอง ขาของเขาถูกถุงเท้าปกปิดบางส่วนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม วันที่สดใสและน่ารื่นรมย์ได้เปลือนเป็นมืดลงและฝนก็เริ่มตกหนัก ก่อนที่จะจบการศึกษาด้วยวัยสิบแปดปี เมื่อโจหันหลังกลับ ตามเส้นทางคลองที่เป็นที่นิยมในหมู่นักปั่นจักรยาน นักวิ่ง คนจูงสุนัข และผู้ค้ายาเสพติดรายย่อย เขาก็ลุยน้ำในแอ่งน้ำและทะเลสาบที่ไม่เคยไปมาก่อนระหว่างการเดินทางขาออก เขาคงจะกระโดดลงไปในคลองแล้วว่ายน้ำกลับบ้านเหมือนกัน แต่คลองกลับไหลไปทิศทางตรงกันข้าม และเขาก็ไม่ใช่นักว่ายน้ำที่เก่งกาจนัก ถึงอย่างนั้นเขาก็สามารถจมน้ำได้ราวกับก้อนหิน ถ้าคุณประทับใจเรื่องนี้ โจเหนื่อยกับการลุยน้ำที่แอ่งน้ำเพราะระบายน้ำไม่ดีตลอดเส้นทาง เขาจึงออกจากจุดแวะพักที่ใกล้ที่สุด (ที่จอดรถและท่าเทียบเรือที่ชาวประมงใช้) และวิ่งไปตามเส้นทางข้างถนนเพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนสายหลักข้างหน้า มีป้ายรถเมล์ที่โจไม่อยากหยุด ไม่ใช่ว่าป้ายรถเมล์ไม่ดีหรืออะไรนะ เขาแค่ไม่ชอบหยุดเมื่อออกเดินทาง โจหยุดอยู่ดี โดยก้มตัวหลบที่ป้ายรถเมล์และปัดมือเปียก ๆ ของเขาไปบนผมเปียก ๆ ของเขา มันเป็นท่าที่ไม่ค่อยได้ผล แต่เขาก็รีดน้ำฝนออกจากหัวของเขาบ้าง ถนนก็เปียกเช่นกัน ฝนตก45นาทีและดูเหมือนแม่น้ำ ฟยอร์ดหรืออ่าว คุณคงเข้าใจแล้ว เขาไม่มีเงินสำหรับรถบัส และคันต่อไปก็จอดได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว แต่โจก็หยุดพักจากฝนที่ตกหนักสักพักขณะที่เขาคิดถึงการเดินทางที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายข้างหน้า ถนนเริ่มพลุกพล่านขึ้นเมื่อผู้โดยสารเริ่มเดินทางกลับบ้าน ตอนนั้นเป็นช่วงหลังพระอาทิตย์ตกดิน (ไม่ได้หมายความว่าจะมากเพราะตอนนั้นเป็นเดือนมกราคมและวันปกติจะมีแสงแดดเพียงชั่วโมงเดียว) และท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มแต่ยังไม่มืดสนิท มีรถยนต์ขับผ่านบนถนนมากขึ้นและรถบัสก็ดูเหมือนจะน้อยลง ซึ่งอาจเป็นเพราะต้องลดจำนวนรถลง โจอ้าปากค้างและพ่นน้ำออกมาเมื่อรถคันหนึ่งขับผ่านรางน้ำส่งผลให้น้ำกระเซ็นไปทั่วตัวเขาและกระแทกด้านหลังของป้ายรถเมล์อย่างแรง โจโกรธจัดและคิดที่จะเดินทางต่ออย่างยากลำบากนี้เมื่อมีรถคันอื่นวิ่งเข้ามาใกล้ เขาคาดหวังว่าจะมีน้ำกระเซ็นอีกครั้ง แต่กลับกลายเป็นว่าน้ำกลับลดความเร็วลงแทน โจรู้สึกขอบคุณที่คนขับมีความระมัดระวังและสามัญสำนึกที่จะชะลอความเร็วลงในสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจ เมื่อรถไม่เพียงแต่ชะลอความเร็วลงเท่านั้น แต่ยังหยุดลงอีกด้วย มีเด็กผู้ชายสามคนอยู่ในรถ โจไม่แน่ใจว่าอายุเท่าไร แม้ว่าพวกเขาจะมีอายุอย่างน้อยสิบเจ็ดปีก็ตาม เนื่องจากพวกเขาขับรถกัน ตอนนี้เขาอายุเกือบสามสิบแล้ว โจรู้สึกว่าตัวเองถือว่าคนที่อายุน้อยกว่ายี่สิบห้าปีเป็นเด็กผู้ชาย “คุณไม่เป็นไรนะ” เด็กชายที่นั่งเบาะหลังถาม เขาไม่เป็นไรใช่ไหม โจบ่นไม่หยุดหย่อนเกี่ยวกับความทุกข์ทรมานจากการเปียกโชก! “ผมสบายดี” โจตอบ ฮะ? “คุณอยากบอกชื่อของคุณไหม” เด็กชายถาม “โจ เจนกินส์” โจตอบ คุณดูหนาวและเปียก เรายกรถให้คุณได้ไหมโจ” เด็กชายคนเดิมถาม โจไม่อยากขึ้นรถกับคนแปลกหน้าสามคน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนแปลกหน้าสามคนที่ดูไม่เป็นอันตรายก็ตาม “ได้โปรด” โจตอบ อะไรนะ? ทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น? “เจ๋ง!” คนขับพูดในขณะที่ผู้โดยสารด้านหน้ายิ้มอย่างมีความสุข โจมองดูเด็กชายผู้มีเสน่ห์และสงสัยว่าเขาหลงเสน่ห์ใบหน้าที่สวยงามของเขาได้ง่ายขนาดนั้นหรือ โจไม่ได้ชอบผู้ชาย เขาไม่ได้เป็นเกย์ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขาเป็นเกย์และอายุน้อยกว่า 10 หรือ 15 ปี เขาก็คงจีบตอนนี้แล้ว เด็กชายที่ยื่นคำเชิญมีผมสีบลอนด์สั้นที่เน้นดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขา ดวงตาของเขาโตและกลม ใบหน้าของเขามีรูปร่างเหมือนฟักทองที่น่ารัก และรอยยิ้มของเขาทำให้ผู้ชายคนหนึ่งละลายได้ ยกเว้นว่าโจเป็นชายแท้ เด็กชายที่นั่งเบาะหลังเป็นคนที่ผอมที่สุดในบรรดาสามคนในรถ แต่โจรู้สึกว่าเขาเป็นผู้นำ “ผมชื่อลุค” เด็กชายที่มีเสน่ห์กล่าว “นี่คือวอลต์และเฮนรี่” “อืม คุณไม่สามารถนั่งในรถของผมในเสื้อผ้าเปียก ๆ ได้” คนขับพูดอย่างมรเหตุผล “นี่ ใส่เสื้อผ้าของคุณไว้ในนี้” คนขับโยนกระเป๋าลงบนพื้นถนนตรงหน้าโจ “ไม่มีทาง” โจหัวเราะ พยายามดีนะ แต่ช่างมันเถอะ! “คุณยังต้องการโดยสารไปด้วยใช่ไหม” ลุคถาม “ใช่” โจตอบ เขาพูดว่า ‘ใช่’ เพื่ออะไรกันแน่ “อืม คุณคงไม่อยากทำให้รถของเฮนรี่เลอะเทอะหรอกใช่ไหม” ลุคถามอย่างมีชั้นเชิง ลุคดูเหมือนจะมีแนวโน้มที่จะพูดด้วยคำถามเชิงวาทศิลป์ “ผม... ผมเดาว่าไม่” โจถูกบังคับให้ยอมรับ “เยี่ยมมาก! เอาล่ะ เราสามารถขับรถออกไปและทิ้งคุณไปได้ถ้าคุณต้องการโจ” ลุคพูด จากนั้นเขาก็พูดเสริมอย่างมีชั้นเชิง “หรือคุณต้องการถอดเสื้อผ้าที่เปียกและสกปรกเหล่านั้นตามที่เราขอ” “ผมจะ... ผมจะถอดเสื้อผ้าออกเหมือนที่คุณขอ” โจเห็นด้วย ทำไม? ทำไมเขาถึงยอมรับเงื่อนไขที่ยอมรับไม่ได้เช่นนี้? แค่ความคิดที่จะถอดเสื้อผ้าของเขาต่อหน้าเด็กผู้ชายเหล่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขารู้สึกแย่แล้ว เขาอยู่ข้างนอกและถูกเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเขาจับจ้อง เขาจะทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ? โจดึงเสื้อยืดของเขาออกซึ่งส่งเสียงดูดเมื่อเขาดึงมันออกจากหน้าอกของเขา โจยกผ้าที่เปียกชุ่มและอิ่มตัวขึ้นจากด้านล่างและดึงขึ้น
3 I8 R/ X s$ A- ~" X
เรื่องโดย J Forrester
: u$ _. X& {" _/ M# y | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-9-8 17:51:17
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-9-11 07:02:19