เราคือของกันและกัน ตอนที่ 3

guy009

+ j! z/ v& K; x6 A; Z1 ~: G

5 ปีต่อมา

คินนั่งอยู่ในห้องประชุมของบริษัทออกแบบ Creative Studio ชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

ในฐานะหัวหน้าทีมการตลาด เขากำลังดูเรซูเม่ของพนักงานใหม่ที่เพิ่งจะถูกย้ายมาเสริมโปรเจกต์ใหญ่จากฝ่ายกราฟิก

ชื่อในเอกสารนั้น ทำให้หัวใจของเขาสะดุด —

"ฟิวส์ ธนกฤต ภูมิเวท"

ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ คนที่เปิดเข้ามาก็คือเจ้าของชื่อนั้น

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตพับแขน ทรงผมเซอร์นิด ๆ ยิ้มกวนที่เขาจำได้แม่นตั้งแต่วันสุดท้ายในห้องพักมัธยมปลาย

ไง…นึกว่าจะไม่เจอกันอีกแล้วนะ" ฟิวส์ยิ้มให้เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คินกลับนิ่ง เงียบ ไม่ตอบคำ
สายตาเขาไหลผ่านร่างของฟิวส์ที่โตขึ้น หล่อขึ้น...และยั่วมากขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

แต่ในใจ...เหมือนมีไฟลุกวูบ
- P& U8 K8 {9 Oเพราะเขายังจำสัมผัสทุกส่วนของร่างกายนั้นได้
ทุกเสียง...ทุกจังหวะที่อีกฝ่ายบิดเร่าอยู่ใต้ร่างเขา

…;;;

สองสัปดาห์ต่อมา ทั้งคู่ต้องทำงานร่วมกันในโปรเจกต์ใหญ่

ความใกล้ชิดค่อย ๆ เผาใจคินช้า ๆ
) W" N9 Z, ~1 `; V: sเขาระวังทุกการสัมผัส พยายามไม่สบตา แต่ฟิวส์กลับเล่นเหมือนไม่รู้ตัว

มึงจะทำหน้าเคร่งไปถึงไหนวะ พออยู่กับกูทีไร ทำเหมือนกูเป็นโรคติดต่อ"
' B* I2 o& |1 `; _) J# Xฟิวส์แกล้งแหย่ขณะอยู่กันในห้องครีเอทีฟเงียบ ๆ

คินหันไปมองนิ่ง ๆ
"...ก็กูไม่อยากทำอะไรเกินเลยอีก"

"แปลว่าอยาก?"
$ A* f- d8 \% p9 u9 `9 B; ^' I8 wฟิวส์ยิ้มเยาะ  ดวงตากึ่งท้าทายกึ่งยั่ว

คินเดินเข้าไปใกล้ช้า ๆ
6 M5 q! O8 i" v4 I5 Rจนร่างทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
เสียงหายใจของทั้งสองดังชัดเจน

“อย่าท้า ถ้าไม่อยากโดนจริง”
เสียงคินต่ำและขุ่นร้อนราวกับน้ำมันเดือด

"งั้นมึงกล้าเหรอ?"
& Y) o& v9 u. s% B$ {$ h( a8 v- o, pคำพูดนั้นเป็นเหมือนประกายไฟก้อนสุดท้ายที่จุดระเบิดทุกสิ่ง

คินพุ่งเข้าจูบฟิวส์ทันที รุนแรง ดิบ และโหยหากว่าครั้งไหน
( e1 r/ I" n; Z+ \3 W3 x# _+ Z0 dร่างฟิวส์ถูกดันชิดกับผนังห้อง มือใหญ่ของคินรั้งข้อมือเขาไว้เหนือหัว
3 Q! z) x8 p  Fลิ้นเกี่ยวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

เสื้อเชิ้ตของฟิวส์ถูกปลดออกกระชาก ๆ
คินก้มลงขบกัดยอดอกที่แข็งตั้งเพราะความเสียว
เสียงฟิวส์ครางกระเส่า ปากแห้งผะแผ่ว

"อ๊ะ…ซี๊ด… คิน… เดี๋ยว…อื้มมม…"
3 M0 W# F  ^) ~2 l/ o! U, L% e; xแม้จะพูดว่า ‘เดี๋ยว’ แต่สะโพกกลับเบียดแนบเข้าหาอีกฝ่าย

มือคินรูดซิปกางเกงลง…
แก่นกายของฟิวส์พองตัวแนบชิดกลางลำตัวของเขา
เขาจับมันไว้ในมือ…ขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ
. x" j6 S. \) _; q; e' zในขณะที่อีกมือหนึ่งดึงกางเกงตัวเองลงจนพ้นช่วงสะโพก

ร่างสองร่างบดเบียดกันหน้าผนังห้องประชุมที่ไม่มีใครใช้
ไม่มีเวลาถอดเสื้อผ้าให้หมด ไม่มีแม้แต่คำว่าระวัง

มีแต่เสียงหอบ เสียงคราง เสียงความต้องการที่อัดแน่นมาหลายปี

ติดตามตอนต่อไป

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Linkren

ตัวหนังสือมันเล็ก มากๆ มองไม่เห็นเลย

guy009

Linkren ตอบกลับเมื่อ 2025-8-1 22:30
% b9 Y! K  `& s& P5 nตัวหนังสือมันเล็ก มากๆ มองไม่เห็นเลย

ปรับให้ล่ะครั๊าฟ💗

lekthai

ขอบคุณขอรับ

J.Scot

ขอบคุณมากครับ