แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย nobodyknows เมื่อ 2024-8-23 18:45
9 ] J; N' k6 E- W, F4 T( o! r! `: p( K
บทนำ ที่มาของผม
1 ^5 B3 {8 Q* k1 _# z" i( \4 a
“เฮียระวัง!” ' C! P( I4 w9 q# M I0 V
“ไนซ์หลบลูก”
( l+ K/ @, M# n/ B
เอี๊ยดดด ปัง เสียงตะโกนของพ่อแม่ผมดังขึ้น และน่าจะดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต ตามมาด้วยเสียงกระแทกของสิ่งรอบตัวที่ดังเหมือนระเบิดในหนังสงคราม แล้วภาพทุกอย่างก็มืดสนิทไปในไม่กี่วินาที : |- B: v* O- R" u- D) \/ r
ผมจำได้ว่าตอนนั้นมันเจ็บไปทั้งตัวเลย แขนขาก็ขยับไม่ได้เลยสักอย่าง ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องสีขาวสว่างมีคุณป้าพยาบาลกำลังทำแผลที่ขาให้ผมอยู่ ทุกคนในห้องนั้นดูเร่งรีบกันหมด มีเสียงคนตะโกนเรียกกัน เสียงเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างดัง ติ้ด ติ้ด อยู่ตลอด
' O5 u6 V8 r2 ]" L7 ^
ทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ ผมเพิ่งกลับจากไปเที่ยวทะเลในปิดเทอมหน้าร้อนกับพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ
+ Y z5 |0 L0 ?/ z+ T
“แสบหน่อยนะคะ อดทนนะลูก” คุณป้าพยาบาลร่างท้วมยิ้มก่อนใช้สำลีชุ่มยาสีเข้มทาที่รอยถลอกบนตัวผม
) R/ e3 j" r, b
“คุณป้าครับ พาผมไปหาป๊าม้าได้ไหมครับ” . e! e5 I- T9 h! [( B. Y
“ดะ..ได้ค่ะ แต่หนูต้องรอให้ป้าทำแผลเสร็จก่อนนะ” สีหน้าของคุณป้าพยาบาลใจดีถอดสีก่อนจะเร่งมือทำแผลให้ผมจนเสร็จ
- j# [7 j+ X% j$ O
ไม่นานผมก็ถูกเข็นบนรถเข็นมาหน้าห้องใหม่ ประตูห้องเป็นแผ่นเหล็กทึบบานใหญ่ที่เขียนห้ามคนนอกเข้าไป คุณป้าพยาบาลบอกผมให้รอตรงนี้เพราะต้องไปเอาของสำคัญจากป๊าม้ามาให้ผม ข้าง ๆ ผมมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ เธอดูเสียใจมากอย่างกับโลกทั้งใบของเธอพังลงไปแล้ว 4 X- v9 q. `& e" W1 N R+ T
“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมเองก็รอเจอป๊ากับหม่าม้าอยู่เหมือนกัน”
) [/ Z" H* l: O1 j; u1 e3 g
“อะไรนะจ๊ะ” 1 T; k) @ j& m: E
“เดี๋ยวผมอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณป้าเองครับ” ผมยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น เธอยังร้องไห้ไม่หยุดแต่ก็หันกลับมายิ้มตอบผมเล็กน้อย # u4 J/ K7 f; N+ I$ V# m
และในไม่กี่นาทีถัดมาโลกทั้งใบของผมก็พังลงตามคุณป้าคนนั้นไปติด ๆ พยาบาลแจ้งว่าพ่อแม่ของผมเสียแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่รอดมาได้เพียงคนเดียว ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรต่อไป ทำไมป๊ากับม้าถึงทิ้งผมไว้คนเดียว ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยบนรถเข็นผู้ป่วยอยู่ตรงนั้นหลังรู้เรื่องที่เกิดขึ้น น้ำอุ่น ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของผม จะมีเด็กอายุ10 ขวบที่ต้องรับมือกับเรื่องหนักหน่วงขนาดนี้สักกี่คนบนโลก
L' S! n/ z! Y4 O: o
เรื่องในวันนั้นยังคงฉายซ้ำในความทรงจำของผมทุกปีตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จนถึงตอนนี้ เป็นภาพจำที่ไม่เคยลบเลือนไปตามกาลเวลาแต่ยังชัดเจนเสมอมา จากวันนั้นถึงวันนี้ผมก็ไม่มีโอกาสได้เจอป๊าม้าที่เป็นครอบครัวของผมอีกเลย ญาติของผมก็ไม่สามารถตามหาตัวหรือติดต่อได้สักคน ถึงจะดูหดหู่สักหน่อยแต่ยังพอมีผู้ใหญ่ใจดีที่รับผมมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรมและทำให้ชีวิตของเด็กคนนั้นยังมีทางไปต่อ + L- k. f3 t9 b" }
คุณหญิงกชพรรณ ธาดาวรพงศ์ คุณป้าที่นั่งร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินในวันนั้นพร้อมกันกับผม ลูกชายคนเล็กของเธอเสียไปในเหตุการณ์เดียวกันกับพ่อแม่ของผม เธอเสียใจมากกับการสูญเสียลูกชายของเธอแต่เธอเองก็เอ็นดูและสงสารผมที่ต้องเสียครอบครัวไปในตอนที่ยังเด็กมาก เมื่อจัดการเอกสารและตรวจสอบเรื่องกฎหมายเรียบร้อยเธอก็รับผมเข้าเป็นบุตรบุญธรรมของ “ธาดาวรพงศ์”
8 ]6 P6 Z. _6 W. ?
เหตุการณ์อุบัติเหตุในวันนั้นเกิดเหตุรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนรถของลูกชายคุณหญิงกชพรรณที่เพิ่งกลับจากไปเลือกซื้อของให้คุณแม่ก่อนจะกระเด็นต่อมาชนรถของครอบครัวของผมอีกทอดหนึ่ง เหตุการณ์นั้นมีผู้โชคดีรอดชีวิตมาได้เพียงคนเดียวคือผม “ไนซ์” ลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัวที่โชคร้าย
( D. C$ ^, ^1 f6 v6 {
“คุณไนซ์จะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ป้าจะได้จัดขึ้นโต๊ะให้เลย” ; h. }, v% C" [0 K
“ไม่เป็นไรครับป้าแพร ไนซ์ไปทานที่โรงเรียนกับเพื่อนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมไหว้หญิงสาวสูงวัยในชุดยูนิฟอร์มคนงานของคุณหญิงกชพรรณก่อนเช็กความเรียบร้อยของชุดนักเรียนอีกครั้ง
$ M' B! b4 | {& v( O* o
ชีวิตของผมตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ก็เปลี่ยนไปจากชีวิตเดิมที่เคยอยู่กับครอบครัวอย่างลิบลับ ถึงแม้จะไม่ได้รักความรักที่อบอุ่นจากพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว แต่คุณหญิงรวมถึงพี่ ๆ คนงานในบ้านก็เอ็นดูและดูแลผมดีมากจนแทบไม่รู้สึกว่าขาดเหลืออะไร - b& h3 ^5 \1 k5 y8 v" O
ธาดาวรพงศ์ เป็นตระกูลที่ครอบครองธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในเขตปริมณฑลซึ่งมีคุณหญิงกชพรรณเป็นผู้บริหารใหญ่เนื่องจากคุณชายสามีของคุณหญิงเสียไปได้ราว 10 ปีแล้ว ทำให้ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนจากการตื่นมาช่วยงานป๊าม้าเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ในวัยเด็กต้องหันมาให้ความสนใจแต่เรื่องเรียนเพราะคนงานที่คุณหญิงมีก็สามารถทำงานทุกอย่างที่มีในบ้านได้ครบจนไม่ได้ต้องการให้ผมไปช่วยหยิบจับอะไรแล้ว 8 E. [2 X/ u# m- Y1 u6 ?
“น้องไนซ์จะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก”
2 Q" A) H" r. O2 o* ]' A
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหญิงแม่” ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มือถือขึ้นสวัสดีผู้มีพระคุณของผม ปัจจุบันคุณหญิงเองก็อายุเข้า 64 ปีแล้วแต่ยังดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงอยู่เลย
) ?3 d% Y+ Q: B
“วันนี้ตื่นเช้าเชียว วันสุดท้ายแล้วใช่ไหมลูก”
3 N8 G! w$ C1 R9 l
“ใช่ครับ ตอนเย็นจะมีงานปัจฉิมด้วยครับ ผมจะขอให้พี่ช้างไปรับช้าหน่อยนะครับ” 4 _$ |# b8 G8 U* T* W8 _ @
“ได้เลยลูก บอกกับช้างเขาเลย ไปดีมาดีนะลูก” ผมไหว้คุณหญิงอีกรอบก่อนจะรีบขึ้นรถที่คนงานที่บ้านมาจอดรอเพื่อไปโรงเรียน ผมมีคนรับส่งไปโรงเรียนแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว จะเรียกว่าสะดวกสบายก็คงใช่ แต่ก็ทำให้ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นสนุกสุดเหวี่ยงอย่างเพื่อน ๆ เขาเท่าไหร่
, ?: {( d( ^$ {) c. V
หลังจากวันนี้ผมก็จะเรียนจบมัธยมแล้ว คงมีโอกาสได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองมากขึ้นกว่านี้ล่ะมั้ง ผมยังทันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมจะเป็นไปอย่างไร แต่อย่างน้อยขอแค่ให้ผมได้มีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทุกวันแบบนี้ก็พอแล้วล่ะ และที่สำคัญก็หวังลึก ๆ ว่าจะได้ลองทำอะไรมากขึ้นในสิ่งที่ผมชอบ ไม่สิ เรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ได้ล่ะแต่ต้องเก็บเป็นความลับไว้เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณหญิงและคนในบ้านไม่สบายใจ
2 O! U( B& d$ _: B
" ^1 L R5 D* P% e4 ~4 o' v
--------------------------------------------------------------------------------------- ฝากติดตามชีวิตต่อจากนี้ของไนซ์ด้วยนะครับ ประการณ์ที่กำลังจะได้เจอนำพาไนซ์ไปเจอทั้งความสุขและความเสียวอย่างแน่นอน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-8-23 18:42:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-8-23 19:54:08
โพสต์ 2024-8-24 04:05:37
โพสต์ 2024-8-25 01:53:03
