แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย nobodyknows เมื่อ 2024-8-23 18:45
: x9 O! s* A* n/ \; V$ N: N
3 h3 _ J0 q l/ Kบทนำ ที่มาของผม - {! E4 Y1 f0 ?5 Q# ?
“เฮียระวัง!”
8 J* B l- k3 g0 N8 e: |; x. j
“ไนซ์หลบลูก” - }" ^, Y( \7 Y( N( `
เอี๊ยดดด ปัง เสียงตะโกนของพ่อแม่ผมดังขึ้น และน่าจะดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต ตามมาด้วยเสียงกระแทกของสิ่งรอบตัวที่ดังเหมือนระเบิดในหนังสงคราม แล้วภาพทุกอย่างก็มืดสนิทไปในไม่กี่วินาที
- u/ J4 j9 |' E" B. c
ผมจำได้ว่าตอนนั้นมันเจ็บไปทั้งตัวเลย แขนขาก็ขยับไม่ได้เลยสักอย่าง ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องสีขาวสว่างมีคุณป้าพยาบาลกำลังทำแผลที่ขาให้ผมอยู่ ทุกคนในห้องนั้นดูเร่งรีบกันหมด มีเสียงคนตะโกนเรียกกัน เสียงเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างดัง ติ้ด ติ้ด อยู่ตลอด
$ _4 O$ v9 Z5 k) o1 M
ทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ ผมเพิ่งกลับจากไปเที่ยวทะเลในปิดเทอมหน้าร้อนกับพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ G& ]; ~% r: b( g5 g2 |
“แสบหน่อยนะคะ อดทนนะลูก” คุณป้าพยาบาลร่างท้วมยิ้มก่อนใช้สำลีชุ่มยาสีเข้มทาที่รอยถลอกบนตัวผม
, ^6 X& M1 P; ?- z: g, N# ]5 L
“คุณป้าครับ พาผมไปหาป๊าม้าได้ไหมครับ”
W9 I O) R; h0 ~. Z& g
“ดะ..ได้ค่ะ แต่หนูต้องรอให้ป้าทำแผลเสร็จก่อนนะ” สีหน้าของคุณป้าพยาบาลใจดีถอดสีก่อนจะเร่งมือทำแผลให้ผมจนเสร็จ
/ @) v' J4 e/ X" W4 p
ไม่นานผมก็ถูกเข็นบนรถเข็นมาหน้าห้องใหม่ ประตูห้องเป็นแผ่นเหล็กทึบบานใหญ่ที่เขียนห้ามคนนอกเข้าไป คุณป้าพยาบาลบอกผมให้รอตรงนี้เพราะต้องไปเอาของสำคัญจากป๊าม้ามาให้ผม ข้าง ๆ ผมมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ เธอดูเสียใจมากอย่างกับโลกทั้งใบของเธอพังลงไปแล้ว
+ G) F( e; @: N8 i" a# U
“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมเองก็รอเจอป๊ากับหม่าม้าอยู่เหมือนกัน”
% ^, ` D4 \9 S
“อะไรนะจ๊ะ”
, z, O R0 F6 |
“เดี๋ยวผมอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณป้าเองครับ” ผมยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น เธอยังร้องไห้ไม่หยุดแต่ก็หันกลับมายิ้มตอบผมเล็กน้อย 8 l- {# A1 ~6 H, w# A# @
และในไม่กี่นาทีถัดมาโลกทั้งใบของผมก็พังลงตามคุณป้าคนนั้นไปติด ๆ พยาบาลแจ้งว่าพ่อแม่ของผมเสียแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่รอดมาได้เพียงคนเดียว ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรต่อไป ทำไมป๊ากับม้าถึงทิ้งผมไว้คนเดียว ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยบนรถเข็นผู้ป่วยอยู่ตรงนั้นหลังรู้เรื่องที่เกิดขึ้น น้ำอุ่น ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของผม จะมีเด็กอายุ10 ขวบที่ต้องรับมือกับเรื่องหนักหน่วงขนาดนี้สักกี่คนบนโลก 2 E0 B2 N: s. b- {' o: o# T2 z) n
เรื่องในวันนั้นยังคงฉายซ้ำในความทรงจำของผมทุกปีตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จนถึงตอนนี้ เป็นภาพจำที่ไม่เคยลบเลือนไปตามกาลเวลาแต่ยังชัดเจนเสมอมา จากวันนั้นถึงวันนี้ผมก็ไม่มีโอกาสได้เจอป๊าม้าที่เป็นครอบครัวของผมอีกเลย ญาติของผมก็ไม่สามารถตามหาตัวหรือติดต่อได้สักคน ถึงจะดูหดหู่สักหน่อยแต่ยังพอมีผู้ใหญ่ใจดีที่รับผมมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรมและทำให้ชีวิตของเด็กคนนั้นยังมีทางไปต่อ
7 U, K( o/ c) a/ ^! b. B
คุณหญิงกชพรรณ ธาดาวรพงศ์ คุณป้าที่นั่งร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินในวันนั้นพร้อมกันกับผม ลูกชายคนเล็กของเธอเสียไปในเหตุการณ์เดียวกันกับพ่อแม่ของผม เธอเสียใจมากกับการสูญเสียลูกชายของเธอแต่เธอเองก็เอ็นดูและสงสารผมที่ต้องเสียครอบครัวไปในตอนที่ยังเด็กมาก เมื่อจัดการเอกสารและตรวจสอบเรื่องกฎหมายเรียบร้อยเธอก็รับผมเข้าเป็นบุตรบุญธรรมของ “ธาดาวรพงศ์”
, F6 Q+ g! e0 l
เหตุการณ์อุบัติเหตุในวันนั้นเกิดเหตุรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนรถของลูกชายคุณหญิงกชพรรณที่เพิ่งกลับจากไปเลือกซื้อของให้คุณแม่ก่อนจะกระเด็นต่อมาชนรถของครอบครัวของผมอีกทอดหนึ่ง เหตุการณ์นั้นมีผู้โชคดีรอดชีวิตมาได้เพียงคนเดียวคือผม “ไนซ์” ลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัวที่โชคร้าย 8 B) T7 ^9 j2 E8 V% U
“คุณไนซ์จะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ป้าจะได้จัดขึ้นโต๊ะให้เลย”
9 m5 z% m, z! j8 U' H7 }2 D
“ไม่เป็นไรครับป้าแพร ไนซ์ไปทานที่โรงเรียนกับเพื่อนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมไหว้หญิงสาวสูงวัยในชุดยูนิฟอร์มคนงานของคุณหญิงกชพรรณก่อนเช็กความเรียบร้อยของชุดนักเรียนอีกครั้ง
7 b, Y) R! j/ C8 d, [7 w1 c7 _9 i- l
ชีวิตของผมตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ก็เปลี่ยนไปจากชีวิตเดิมที่เคยอยู่กับครอบครัวอย่างลิบลับ ถึงแม้จะไม่ได้รักความรักที่อบอุ่นจากพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว แต่คุณหญิงรวมถึงพี่ ๆ คนงานในบ้านก็เอ็นดูและดูแลผมดีมากจนแทบไม่รู้สึกว่าขาดเหลืออะไร ' N$ U1 e4 ~1 B1 B) ] u) @
ธาดาวรพงศ์ เป็นตระกูลที่ครอบครองธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในเขตปริมณฑลซึ่งมีคุณหญิงกชพรรณเป็นผู้บริหารใหญ่เนื่องจากคุณชายสามีของคุณหญิงเสียไปได้ราว 10 ปีแล้ว ทำให้ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนจากการตื่นมาช่วยงานป๊าม้าเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ในวัยเด็กต้องหันมาให้ความสนใจแต่เรื่องเรียนเพราะคนงานที่คุณหญิงมีก็สามารถทำงานทุกอย่างที่มีในบ้านได้ครบจนไม่ได้ต้องการให้ผมไปช่วยหยิบจับอะไรแล้ว
7 a) j# |$ j7 Z. h; U
“น้องไนซ์จะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก”
; T# ~% k+ z0 o+ f/ O+ A' i- r
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหญิงแม่” ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มือถือขึ้นสวัสดีผู้มีพระคุณของผม ปัจจุบันคุณหญิงเองก็อายุเข้า 64 ปีแล้วแต่ยังดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงอยู่เลย ; c7 a0 l7 v# X3 y9 e3 k% R# V
“วันนี้ตื่นเช้าเชียว วันสุดท้ายแล้วใช่ไหมลูก” 4 T6 R1 h: D2 f, [9 H
“ใช่ครับ ตอนเย็นจะมีงานปัจฉิมด้วยครับ ผมจะขอให้พี่ช้างไปรับช้าหน่อยนะครับ”
9 a0 U0 R( w$ Z! d4 j
“ได้เลยลูก บอกกับช้างเขาเลย ไปดีมาดีนะลูก” ผมไหว้คุณหญิงอีกรอบก่อนจะรีบขึ้นรถที่คนงานที่บ้านมาจอดรอเพื่อไปโรงเรียน ผมมีคนรับส่งไปโรงเรียนแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว จะเรียกว่าสะดวกสบายก็คงใช่ แต่ก็ทำให้ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นสนุกสุดเหวี่ยงอย่างเพื่อน ๆ เขาเท่าไหร่ 3 n2 G+ `3 p$ m9 j4 _/ O0 { t( C
หลังจากวันนี้ผมก็จะเรียนจบมัธยมแล้ว คงมีโอกาสได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองมากขึ้นกว่านี้ล่ะมั้ง ผมยังทันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมจะเป็นไปอย่างไร แต่อย่างน้อยขอแค่ให้ผมได้มีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทุกวันแบบนี้ก็พอแล้วล่ะ และที่สำคัญก็หวังลึก ๆ ว่าจะได้ลองทำอะไรมากขึ้นในสิ่งที่ผมชอบ ไม่สิ เรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ได้ล่ะแต่ต้องเก็บเป็นความลับไว้เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณหญิงและคนในบ้านไม่สบายใจ
' ~, e5 `+ s" {
3 O1 f0 B3 S6 J
--------------------------------------------------------------------------------------- ฝากติดตามชีวิตต่อจากนี้ของไนซ์ด้วยนะครับ ประการณ์ที่กำลังจะได้เจอนำพาไนซ์ไปเจอทั้งความสุขและความเสียวอย่างแน่นอน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-8-23 18:42:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-8-23 19:54:08
โพสต์ 2024-8-24 04:05:37
โพสต์ 2024-8-25 01:53:03
