โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 79-80 )
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tanya เมื่อ 2011-12-29 09:43(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอนที่ 79 เสี้ยวความทรงจำ
“หิวมั๊ย มีส้มในตู้เย็นเดี๋ยวปลอกให้กิน”พี่โชว์ถามผม
“ไม่ครับ พึ่งกินข้าวอิ่มๆ”
“อืม งั้นนอนพักนะ” ผมรับรู้ถึงความรักและความเป็นห่วงจากพี่เขา พี่เขาเป็นห่วงผมมาก แล้วก็คงรักผมมากเช่นกันทุกคนรอผมนะผมจะรีบจำเรื่องราวต่างๆ ให้ได้
“บ่ายนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ แล้วก็มาพบหมอตามใบตรวจร่างกายนะครับส่วนเรื่องความจำให้ญาติพยายามเล่าเรื่องราว เพื่อกระตุ้นความทรงจำแต่อย่าพยายามมากจนเกินไปเพราะอาจทำให้เกิดอาการเครียดได้ ค่อยๆ จำนะครับ” ผมหมอบอกหลังตรวจร่างกายครั้งสุดท้ายให้เสร็จเรียบร้อย
“ครับ ขอบคุณมากๆ นะครับคุณหมอ”ตอนนี้มีเพียงพี่โชว์ที่คอยมารับผมเพราะเพื่อนๆ ผมติดเรียนกันหมด ผมโทรบอกแม่แล้วว่าไม่ต้องเป็นห่วงไม่อยากให้แม่นั่งรถมาเหนื่อยนะครับ
**** Hidden Message *****
“กูหมายถึงตอนนี้” ผมก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วพวกผมก็จัดแจงสั่งอาหารกันมาเต็มโต๊ะแหละครับผู้ชายควายๆ กี่ตัวละ กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มหรอก
กริ๊งงงงงงงงๆๆๆใครโทรมาเนี้ยะกำลังกินข้าว “พี่โชว์” ตายห่า
“ครับ” ผมรับสายปลายสาย
“อยู่ไหน” เสียงห้วนแท้เล่า
“ร้านเจ้อ้วน” แล้วสายก็ตัดไปเลยมันจะฆ่าผมไหมเนี้ยะ
“เป็นไรมึง” ไอ้เจ๋งถามหลังจากเห็นผมหน้าจ๋อยๆ หลังจากวางโทรศัพท์
“ปะ ป่าว ไม่มีไร กินเหอะ” ผมกินไปก็ใจเต้นตุ่มๆต่อมๆ ไม่อยู่กับเนี้ยะกับตัว ผมไม่รู้ทำไม แต่ผมรู้สึกกลัวพี่โชว์ยังไงก็ไม่รู้มันกลัวจากจิตใต้สำนึก
นึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่ณเรื่องหนึ่งเลย อยากอ่านต่อ:loveliness: ชอบชอบชอบชอบ ง่ะอ่านแล้วน้ำตาจะไหล ไม่รู้จะอธิบายยังไงทำไมเศร้าแบบนี้อ่ะ.. ขอบคุณครับ อ้าวตุลเปงรัยมากป่าว สนุกครับ ชอบมาก ขอบใจมากๆๆๆๆคับ ชอบชอบชอบชอบ ขอบคุณครับ โคร ต ๆ อ่ะ Smile :') ขอบคุณมากๆครับ นึกถึงการ์ตูนญี่ปุ่ณเรื่องหนึ่งเลย อยากอ่านต่อ ขอบคุณมากๆนะคับบ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนนะครับ ขอบคุนครับ