ต้นรักของพ่อ EP01 (Mpreg/Fetish/Golden showers)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย depaper เมื่อ 2025-11-20 16:46Disclaimer: เนื้อหานี้มีรูปแบบของเพศสัมพันธ์ที่ผิดศีลธรรม, มีการร่วมเพศที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ก่อให้เกิดอันตราย และเป็นรสนิยมเฉพาะบุคคล ไม่ควรลอกเลียนแบบทุกกรณี
เนื้อหานี้มีตัวละครเพศชายที่ตั้งครรภ์ได้ (Mpreg - Male Pregnancy) เขียนขึ้นเพื่อบันเทิง หากไม่ชื่นชอบกรุณาเลื่อนผ่าน หากอ่านแล้วถูกใจสามารถให้กำลงใจผู้เขียนได้ด้วย การมอบเหรียญหรือพิมพ์ความรู้สึกของคุณต่อเรื่องนี้ในคอมเม้นต์
ต้นรักของพ่อ EP01
1ฝนตกหนักจนถนนดินแดงกลายเป็นลำธารสีน้ำตาลเข้มแม่จอดรถส่งผมที่ปากทางเข้าสวนยาง เธอไม่ลงจากรถด้วยซ้ำ แค่ลดกระจกลงนิดหนึ่งแล้วพูดเสียงเรียบ“จากนี้แกอยู่กับพ่อแกที่นี่แหละอย่ากลับไปที่บ้านอีก”แล้วรถก็แล่นหายไปในม่านฝน ปล่อยให้ผมยืนตัวเปียกสั่นหนาวอยู่คนเดียวผมกอดกระเป๋าใบเล็กใบเดียว เดินลุยโคลนขึ้นเนินไปตามทางแคบ ๆ ที่มีต้นยางเรียงรายสองข้างทาง ฝนเม็ดใหญ่อาบร่างจนเสื้อยืดสีขาวที่ผมใส่ลู่ไปกับผิว เผยให้เห็นหน้าท้องที่ป่องนูน ใช่ครับผมตั้งท้อง และนั่นเองเป็นสาเหตุที่แม่โกรธและส่งผมมาอยู่กับพ่อที่สวนยางแห่งนี้ ไม่นานนัก บ้านไม้ปีกหลังเล็ก ๆบนเนินเหนือสวนก็โผล่พ้นม่านฝนมาในที่สุด ถึงจะเป็นเวลาบ่ายแก่ แต่ฟ้าที่ฉ่ำฝนก็หม่นพอที่จะทำให้คนในบ้านจุดตะเกียงแสงสลัว ผมยืนอยู่หน้าประตูแต่ยังไม่ทันแตะ ประตูก็เปิดผางออกเอง พ่อยืนอยู่ตรงนั้น!พ่อยังคงแต่งตัวเหมือนเมื่อสิบปีก่อน เขาใส่เสื้อกล้ามย้วย ๆ กับกางเกงขาสั้นแบบที่ชอบ สิ่งที่เปลี่ยนไปคือร่างสูงใหญ่นั้น มีพุงพลุ้ยตามวัยแต่ก็ยังดูหล่อเหลา หนวดหนาที่ริมฝีปาก ยิ่งขับให้ใบหน้าคมขำตามแบบฉบับคนใต้แท้ ๆ “ต้น…” เสียงพ่อสั่นเครือพูดได้เท่านั้น แกวิ่งออกจากบ้านมาหาผมโดยไม่สนใจเม็ดฝนที่กระหน่ำตก ก่อนจะกางแขนโอบผมแน่นตัวพ่ออุ่นมาก อุ่นเหลือเกิน…“พ่อ…ผมไม่มีที่ไปแล้ว” ผมพูดเสียงสั่น น้ำตาไหล“ไม่เป็นไรลูก มีพ่อ…มีพ่ออยู่” พ่อตบหลังผมเบา ๆ แล้วประคองผมเดินเข้าบ้าน
ในบ้านไม่ปีกหลังเก่า อบอวนไปด้วยกลิ่นน้ำมัยตะเกียงระคนกลิ่นดินชื้นๆ แสงส้มสลัวส่องจากตะเกียงเจ้าพายุ เผยให้เห็นเตียงไม้เก่าเพียงเตียงเดียว ที่มีเพียงเสื่อและหมอนหนึ่งใบ ชีวิตความเป็นอยู่ของพ่อที่นี่คงไม่ได้สุขสบายนัก พ่อมองหน้าท้องที่ป่องนูนของผม “หลานพ่อ…ใช่ไหม”ผมพยักหน้า “ครับ…ผมท้องได้สามเดือนแล้ว”สมองผมเตรียมคำตอบมากมายว่าผมท้องกับใคร ที่ไหน ยังไง แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่ถามอะไร แกนั่งลงข้าง ๆ ผมบนเตียงไม้ ยื่นมือใหญ่หนามาแตะท้องผมเบา ๆ“ลูกก็คงจะเห็นว่าพ่อมีแค่นี้…แต่พ่อจะดูแลต้น กับ… หลาน.. ของพ่อ พ่อจะเลี้ยงเองนะ พ่อสัญญา”ผมก้มหน้า น้ำตาไหลอีกครั้ง พ่อดึงผมเข้าไปซบอก“อย่าร้องเลย…อยู่กับพ่อแล้วไง ไม่มีใครทิ้งลูกแล้ว”
คืนนั้นพ่อให้ผมนอนบนเตียงไม้เพียงเตียงเดียว“เดี๋ยวพ่อออกไปนอนที่แคร่หน้าบ้าน ลูกจะได้นอนสบายๆ ”“อย่าเลยครับพ่อ ยุงจะกัดเปล่าๆ… นอนด้วยกันเถอะ ผมหนาว…”พ่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็มุดมุุ้งสีเทาหม่น ขึ้นมานอนข้าง ๆ ต้น ขนาดของเตียงไม้บังคับให้ทั้งสองต้อง นอนตัวชิดกัน แรก ๆ ทั้งสองก็ขยับไปมาให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายที่สุด แต่สุดท้ายก็จบที่ผมนอนหนุนแขนพ่อ โดยที่พ่อนอนตะแคงใช้อีกแขนโอบตัวผมมือหนาอุ่นของพ่อวางบนท้องผมเบา ๆ “นอนเถอะลูก พ่ออยู่ตรงนี้…ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว” พ่อกระซิบข้างหูฝนยังกระหน่ำหลังคาสังกะสีไม่หยุด ผมหลับไปในอ้อมแขนพ่อเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี
2สามเดือนเดือนก่อนผมเป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่กำลังเดินตามฝัน ผมจบชั้นมัธยมศึกษาและกำลังจะเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยชื่อดังของภูมิภาค แต่ผมพลาดเองในคืนปาร์ตี้ฉลองวันเรียบจบ ผมเผลอใจไปมีอะไรกับพ่อเพื่อน รุ่งเช้าหลังจากที่เพื่อนในกลุ่มหายเมา ทุกคนก็พบว่าผมนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงเดียวกับพ่อเพื่อน และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มเลิกคบกับผม แต่ที่แย่ไปกว่านั้นผมดันตั้งท้องขึ้นมา พ่อเพื่อนปฏิเสธความรับผิดชอบทันที เพราะเขาเองก็มีภรรยาและครอบครัวต้องดูแล แถมยังพูดให้ผมเจ็บช้ำน้ำใจว่าผมเป็นเด็กใจแตก คงมั่วกับใครมาจนท้อง
เมื่อหันกลับมาที่บ้าน แม่ที่ควรจะเป็นที่เพิ่งพิงก็กลับร้ายกาจกว่าที่คิด“มึงไปท้องกับใครมา กูถามว่ามึงไปท้องกับใคร” แม่ถามพร้อมกับใช้ไม้เรียวฟาดผมจนเนื้อแตกริ้วแต่ต่อให้แม่ตีผมแค่ไหมผมก็ไม่สามารถพูดได้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก เพราะผมไม่อยากทำลายครอบครัวของเพื่อนไปมากกว่านี้ แม่พยายามให้ผมไปทำแท้ง แต่ผมก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะทำร้ายใครได้ เรื่องนี้คนที่ควรจะได้รับผลของการกระทำที่สุดคือผมที่พลาดเอง นั่นเป็นสาเหตุที่แม่ส่งผมมาอยู่กับพ่อ ผู้ชายไม่เอาไหนที่แม่ขอหย่าและทิ้งเขาไว้ในอดีต
ฝนยังตกไม่ขาดสาย เม็ดฝนกระทบหลังคาสังกะสีดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เหมือนมีใครกำลังเคาะประตูบ้านไม่หยุดหย่อนผมหลับ ๆ ตื่น ๆ อยู่หลายรอบ ทุกครั้งที่ขยับตัว แขนใหญ่ของพ่อก็จะโอบรัดผมกลับมาแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ เหมือนกลัวว่าผมจะหายไปในความมืด“ยังไม่นอนเหรอลูก” เสียงพ่อแหบพร่า ต่ำจนแทบเป็นกระซิบผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เพราะรู้สึกอึดอัดจากการตั้งท้องพ่อยังคงนอนอยู่ข้างๆ เปลือกตายังปิดแต่มือข้างซ้ายกลับลูบวนไปมาช้า ๆ ที่ท้องผมอย่างแผ่วเบา นิ้วหนา ๆ ไล้ไปตามหน้าท้องที่เริ่มโค้งมนชัดเจนแล้วพ่อก็ทำในสิ่งที่ผมคิดไม่ถึง แกยกหัวขึ้น แล้วจูบเบา ๆ ตรงท้องผมริมฝีปากหนา สัมผัสผิวผมแผ่วเบา เหมือนกลัวผมจะแตกสลายจูบครั้งแรกอยู่เหนือสะดือ ครั้งที่สองต่ำลงมานิดหนึ่ง ครั้งที่สามวนกลับขึ้นไปใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช้า ๆ จนผมขนลุกไปทั้งตัว“พ่อขอโทษนะลูก” พ่อพูดระหว่างจูบ “ที่พ่อไม่อยู่กับลูกมาตั้งแต่เด็ก…”น้ำตาผมไหลเงียบ ๆ พ่อเงยหน้าขึ้นเห็น พลางยกนิ้วโป้งหนา ๆ มาซับน้ำตาให้“อย่าร้องเลย…จากนี้พ่อจะอยู่กับลูกทุกวัน”พ่อขยับตัวขึ้นเล็กน้อย วางหัวลงบนท้องผมเบาๆ จมูกแนบชิดอยู่กับหน้าท้อง ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่โปรยลงบนผิวบาง “หลาน…ตาอยู่ตรงนี้นะ ตาจะดูแลเอง”ผมยกมือขึ้นลูบผมหยิกฟูของพ่อ นิ้วสอดเข้าไปในเส้นผมหนาฟู พ่อพริ้มตาหลับลง แล้วโอบกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม…
3ตีสามครึ่ง แม้ไก่จะยังไม่ขัน แต่พ่อก็เด้งตัวตื่นขึ้นมาอัตโนมัติ “ต้นได้นอนหรือยัง เดี๋ยวพ่อต้องออกไปกรีดยางแล้วนะ”ถึงแม้จะเพลียจากการเดินทาง แต่ผมก็แปลกที่จนหลับไม่ลง ยิ่งรู้ว่าพ่อจะออกไปกรีดยางและทิ้งผมไว้คนเดียว ความกลัวก็วิ่งเข้ามาจับหัวใจ “ผมไปกับพ่อได้ไหม”“อย่าเลยลูก กำลังท้องกำลังไส้ เดียวลื่นหรือสะดุดอะไรขึ้นมาจะลำบาก”“แต่ผมกลัว…” ผมหน้าหงอยเหมือนลูกหมาและในที่สุดพ่อก็แพ้ลูกอ้อนไม่ไหว “ไป… ไปก็ไป…”พ่อจุดตะเกียงเจ้าพายุนำทาง ผมค่อยๆ เดินตามอย่างระมัดระวัง แม้ฝนจะหยุดแล้ว แต่ทางชันยังคงลื่น อากาศยังเย็นจนจับใจพ่อเล่าว่าคนกรีดยางแถวนี้จะเริ่มงานตั้งแต่ตีสาม-ตีสี่ เพื่อให้เสร็จก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวง เพราะน้ำยางจะไหลดีที่สุดในช่วงอากาศเย็นและมืด พ่อพาผมเดินตามทางดินเปียกชื้นไปยังแนวต้นยางแรกพ่อชี้ไปที่ขนำน้อยที่ทำขึ้นจากไม้ผุๆ “นั่งรอพ่อตรงนี้นะลูก อย่าเดินตาม เดี๋ยวลื่น”
ผมไม่ดื้อ นั่งกอดเข่าให้ตัวอุ่น มองเงาพ่อที่เดินไปตามแนวต้นยางทีละต้นเสียงมีดกรีดบาง ๆ ดัง “แควะ… แควะ…” ตามจังหวะสม่ำเสมอ ถ้วยน้ำยางที่ผูกไว้กับลำต้นเริ่มมีน้ำสีขาวข้นหยดลงช้า ๆ เสียงหยดกระทบก้นถ้วยดัง “ติ๊ก… ตึก… ติ๊ก…” ท่ามกลางความเงียบของสวนยางตอนหัวรุ่งพ่อกรีดไปเกือบสองร้อยต้น ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงครึ่ง พอฟ้าเริ่มสว่างสีเทา ๆ พ่อก็เก็บมีด เก็บตะเกียง แล้วเดินกลับมาหาผม แม้อากาศยาวเช้าจะยังเย็น แต่หลังพ่อก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ“เสร็จแล้วลูก” พ่อนั่งลงที่ขนำ เช็ดเหงื่อที่หน้าผากด้วยหลังมือ “หนาวไหมลูก”“นิดหน่อยครับ”พ่อดึงผมเข้าไปซบอกทันที ตัวพ่ออุ่นจัดจากการทำงาน กลิ่นเหงื่อที่ลอยในอากาศทำผมใจเต็นแปลกๆ
กลางสวนยาง มีแต่เสียงลมหายใจของเราสองคน และเสียงน้ำยางที่หยดลงถ้วยเบาๆ “สวนยางผืนนี้… พ่อปลูกไว้ตั้งแต่เลิกกับแม่เมื่อสิบปีก่อนตอนแรกคิดว่าจะไม่เหลืออะไรซะแล้ว ดีที่เพื่อนพ่อที่เป็นตำรวจเขาหาที่หาทางให้ แถมยังมาลงทุนกล้ายางให้อีก” พ่อยิ้มแห้งๆ เมื่อพูดถึงเหตุการณ์ในวันที่เลิกกับแม่ เมื่อสิบปีก่อน และแน่นอนผมจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี
เช้าวันนั้น แม่ทะเลาะกับพ่ออย่างรุนแรง แม่เขวี้ยงกระจกส่องหน้าใส่พ่อจนหน้าผากแตกเลือดไหล แต่พ่อยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาไม่โต้ตอบ ผมในวัยสิบขวบพอจะรู้มาบ้างว่าพ่อเอาตึกซึ่งเป็นสมบัติของบ้านไปค้ำประกันให้เพื่อน จนธนาคารตามมายึดทรัพย์ แม่ซึ่งเป็นลูกสาวของตระกูลใหญ่ในจังหวัด รู้สึกอับอาย สำหรับแม่ผม หน้าตาและศักดิ์ศรีของตระกูลมีค่าเหนือผู้ชายห่วยๆ อย่างพ่อ
“วันนี้มึงกับกูไปหย่ากัน” แม่ยื่นคำขาด “ตึกหลังนั้นให้ธนาคารมันยึดไป แล้วมึงกับเพื่อนมึงก็ไสหัวออกไปบ้านกู”“กูไม่น่าหน้ามืดเอาลูกจ้างอย่างมึงมาทำผัวเลย นี่ถ้ากูไม่ท้องไอ้เด็กนั่น ก็คงไล่มึงออกไปนานแล้ว”แม่ไม่รู้หรอกว่าไอ้เด็กนั่นที่แม่พูดถึง แอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่หลังเห้าอี้ไม่สักตัวใหญ่ และตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เคยได้เจอพ่ออีกเลย
“พ่อพยายามมากนะ ลูกรู้ไหม” เสียงสั่นๆ ของพ่อดึงผมกลับสู่ปัจจุบัน “พ่อตื่นตีสามทุกวัน กรีดยาง เก็บเงินทีละบาท พ่อส่งเงินให้แม่เป็นค่าตกหลังนั้น ไม่รู้จะหมดเมื่อไหร่ แต่พ่อก็จะพยายาม ”พ่อก้มหน้า น้ำตาไหลเป็นสาย ผมยกมือซับน้ำตาที่แก้มพ่อ “พ่อ… อย่าร้องเลยครับ”พ่อเงยหน้ามองผม ตาแดงก่ำ ใบหน้าเราใกล้กันมาก… เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ชักพาให้ริมฝีปากเราจะเกือบแตะกัน
พ่อหลับตาลงช้า ๆเบี่ยงหน้าหนี… แกโน้มตัวลงมานอนหนุนตักผมแทน ใบหน้าแนบลงบนท้อง จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แล้วพ่อก็จูบหน้าท้องผมผ่านเสื้อยืด ครั้งแล้วครั้งเล่า“ต้น ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง ทิ้งมันไว้หน้าสวนยางนะลูก ตอนนี้พ่อมีโอกาสได้ดูแลลูกแล้ว พ่อจะดูแลทั้งต้นและหลานให้ดีที่สุด พ่อสัญญา”
....ฝนเริ่มลงเม็ดอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่รู้สึกว่ามันเหน็บหนาวเข้ากระดูกเหมือนเมื่อวาน แต่เป็นเม็ดฝนสดชื่นที่หล่นมาชำระล้าง และเริ่มต้นใหม่
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ รอตอนต่อไปนะครับ
Naruto9981 ตอบกลับเมื่อ 2025-11-20 14:34
ขอบคุณครับ รอตอนต่อไปนะครับ
ขอบคุณครับ nuangnut1996 ตอบกลับเมื่อ 2025-11-20 14:32
สนุกมากครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอขอบคุณ {:5_146:}เนื้อเรื่องน่าสนใจ ขอบคุณครับ สนุกๆ มาต่อไวๆ เนื้อหาน่าติดตามมากครับ ริตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ น่าติดตามมากครับ รอติดตามต่อนะครับ น่าสนจายยย เรื่องราวแนวสะเทือนใจ อ่านแล้วได้อรรถรถได้ใจมากๆคับ ชอบมากคับ
ตามต่ออะไรยังไงถึงจะร้าวใจยังมีพ่อคอยพยุงโอบกอดขอบคุนคับ คำปุ้ย ตอบกลับเมื่อ 2025-11-21 08:51
เรื่องราวแนวสะเทือนใจ อ่านแล้วได้อรรถรถได้ใจมากๆคั ...
ขอบคุณครับ Nukinho ตอบกลับเมื่อ 2025-11-20 23:52
น่าติดตามมากครับ รอติดตามต่อนะครับ
ขอบคุณครับ