ซ่อนรักในไซต์งาน ตอนที่ 2
https://www.g4guys.com/data/attachment/album/202510/14/094330bh86j8jhqxj9t37m.jpgสามวันต่อมา ตอนเช้าตรู่ ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทาหม่นยามเช้าตรู่ ไอหมอกบางๆ ปกคลุมไปทั่วบริเวณบ้านไม้เก่าๆ ที่ล้อมรอบด้วยทุ่งนา ที่เงียบสงบ ทิม ลุกขึ้นแต่งตัวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่แม่เพิ่งซื้อให้เมื่อวาน เป็นชุดสำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะคนงาน ไม่ใช่ชุดสำหรับนักศึกษาอย่างที่เขาเคยจินตนาการไว้
แม่เดือนเตรียมข้าวต้มไว้ให้ทิมอย่างพิถีพิถัน และนั่งมองลูกชายกินจนหมดชาม ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและชื่นชมในการเสียสละของเขา ส่วนที... น้องชายที่รู้สึกผิด นั่งเงียบๆ อยู่ข้างโต๊ะอาหาร ไม่กล้าสบตาพี่ชายตรงๆ แต่ก็พยายามยื่นถุงขนมปังกรอบให้ทิมอย่างอ้อมแอ้มเพื่อเป็นการแสดงความรู้สึก
“เดินทางดีๆ นะลูก”
แม่เดือนกำชับ ขณะที่ช่วยทิมหิ้วกระเป๋าเดินทางที่บรรจุเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นไม่กี่อย่าง
เวลาประมาณเจ็ดโมงเช้า เสียงเครื่องยนต์ของรถกระบะสี่ประตูเก่าๆ ที่มีร่องรอยการใช้งานหนักและคราบดินโคลน ก็แล่นมาจอดเทียบหน้าบ้าน
นนท์ ก้าวลงจากรถด้วยท่าทางคล่องแคล่วสมเป็นผู้รับเหมาวัยสามสิบสองปี เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตและกางเกงยีนส์สีเข้ม ใบหน้าของเขามีหนวดเคราที่ตัดแต่งอย่างเรียบร้อย และแววตาที่ดูจริงจังแต่ก็ใจดีตามที่แม่เดือนบอก
“สวัสดีครับแม่เดือน สวัสดีครับน้องที”
นนท์ทักทายอย่างสุภาพก่อนจะหันมาจับมือทิมอย่างหนักแน่น
“พร้อมนะทิม” นนท์ถาม
ทิมสูดหายใจลึก เขามองไปยังใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของแม่ และสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของน้องชาย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง
“พร้อมครับ”
นนท์พยักหน้ารับ เขาช่วยทิมโยนกระเป๋าขึ้นท้ายรถ จากนั้น ทิมก็หันไปกอดแม่เดือนแน่น แม่กระซิบคำอวยพรและให้กำลังใจที่ข้างหู ก่อนที่ทิมจะตบบ่าทีเบาๆ
“อยู่ดูแลแม่ดีๆ นะน้อง”
ทิมพูดกับน้องชาย
ทีพยักหน้าอย่างแรง ดวงตาแดงก่ำราวกับกำลังจะร้องไห้
ทิมก้าวขึ้นไปนั่งข้างคนขับ มองผ่านกระจกรถไปยังบ้านของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่นนท์จะเหยียบคันเร่ง รถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากบ้านอย่างช้าๆ พาเด็กหนุ่มผู้ซึ่งเพิ่งจะจบการศึกษามัธยมปลายไปสู่โลกกว้างที่เต็มไปด้วยงานหนัก ความรับผิดชอบ และความจริงของชีวิต ที่เขาต้องแบกรับไว้แทนครอบครัวของเขา.
รถกระบะแล่นออกสู่ถนนใหญ่ ทิ้งความเงียบสงบของย่านที่อยู่อาศัยไว้เบื้องหลัง ทิมนั่งมองทิวทัศน์ที่ค่อยๆ เปลี่ยนไป สลับกับมองไปที่มือของตัวเองที่วางอยู่บนหน้าขา ราวกับกำลังสำรวจความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงภายใน
นนท์สังเกตความเงียบของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เขายังไม่พูดอะไรทันที ปล่อยให้ทิมได้ใช้เวลาอยู่กับความคิดของตัวเองสักพัก จนกระทั่งรถแล่นเข้ามาในเขตเมืองมาพอสมควรแล้ว
“สบายใจขึ้นหน่อยไหม?”
นนท์เปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าตอนที่คุยงานกับแม่เดือน
ทิมหันไปมองนนท์ พยักหน้าเบาๆ “ครับ”
นนท์พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ เขาเอื้อมมือไปเปิดเพลงเก่าๆ เบาๆ จากวิทยุ เพื่อลดความอึดอัด ก่อนจะหันมามองทิมแวบหนึ่ง
“ชีวิตมันก็แบบนี้แหละทิม มันมีทางแยกที่เราไม่ได้เลือกเสมอ”
นนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่เข้าใจโลก
“แต่การตัดสินใจของนาย.. มันกล้าหาญมากนะ”
ทิมเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถามด้วยความอยากรู้
“พี่นนท์สนิทกับพ่อผมมากแค่ไหนครับ”
รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนนท์ “เราทำงานด้วยกันมาหลายปี ตั้งแต่ตอนที่พ่อของนายตัดสินใจออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัด เขาเป็นคนดีนะทิม เป็นคนทำงานหนัก และเป็นที่รักของทุกคนในไซต์งาน”
นนท์นิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ถนนเบื้องหน้า แต่ทิมรู้สึกได้ว่าความคิดของเขาลอยกลับไปยังอดีต
“คิดถึงพ่อไหม?”
นนท์ถามทิมด้วยคำถามสั้นๆ ตรงไปตรงมา
ทิมเม้มปากแน่น ความเศร้าที่ซ่อนอยู่ถูกกระตุ้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“คิดถึงครับ”
เขาตอบเสียงแผ่ว
“คิดถึงตลอดเวลา”
นนท์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“ฉันก็คิดถึงเขาเหมือนกันนะทิม”
นนท์ยอมรับอย่างจริงใจ
“ไม่ต้องห่วงนะ” นนท์หันมาตบบ่าทิมเบาๆ เพื่อปลอบใจ
“ที่ไซต์งานของฉัน... ฉันจะดูแลนายอย่างดี เหมือนที่ฉันเคยสัญญากับพ่อของนายไว้”
คำพูดนั้นทำให้ทิมรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างประหลาด มันไม่ใช่แค่การไปทำงาน แต่เป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ภายใต้การดูแลของคนที่รู้จักและรักพ่อของเขา.
นนท์เหยียบคลัตช์เพื่อเปลี่ยนเกียร์ขณะที่รถไต่ระดับขึ้นเนินเล็กน้อย เขาหันมาพูดกับทิมด้วยท่าทีผ่อนคลาย เพื่อให้เด็กหนุ่มได้คลายความกังวล
“เอาล่ะทิม ที่นี่ก็เริ่มเป็นชนบทแล้วนะ เราคงต้องใช้เวลาขับรถอีกเกือบทั้งวันกว่าจะถึงไซต์งานหลัก”
นนท์พูดพลางมองกระจกหลังเพื่อดูสัมภาระที่ท้ายรถ
“แต่เราไม่ได้ไปกันแค่สองคนหรอก”
“เดี๋ยวเราจะแวะรับคนงานของเราอีกคน ชื่อ ไอ้เก่ง มันกำลังรออยู่ที่สถานีขนส่งในตัวเมือง”
ทิมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“วันนี้เราคงขับรวดเดียวไม่ไหว”
นนท์คำนวณจากระยะทางและเวลา
“รับไอ้เก่งแล้วเราจะขับต่อไปอีกสักหน่อย แล้วเราจะหาที่พักค้างคืนกันก่อน”
นนท์ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของทิม
“ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย ฉันออกให้ก่อน ถือเป็นค่าเดินทางของทีม”
“การทำงานกับฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละทิม เราต้องเดินทางบ่อยๆ เวลาย้ายไซต์งาน เราจะนอนตามห้องเช่ารายวัน หรือบางทีก็เช่าบ้านเล็กๆ อยู่รวมกันหลายคนเพื่อประหยัด” นนท์อธิบายเพื่อเตรียมความพร้อมให้ทิมรับรู้ถึงสภาพการทำงานจริง
“นายจะต้องชินกับการนอนแบบนี้แหละ”
นนท์พูดพลางเร่งความเร็วเมื่อเห็นถนนโล่ง
“มันอาจจะไม่สบายเหมือนนอนที่บ้าน แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผู้รับเหมา ที่ไหนมีงาน ที่นั่นก็คือบ้านชั่วคราวของเรา”
ทิมมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงสีทองสาดส่องลงบนทุ่งนา ความคิดที่ต้องนอนค้างแรมกับคนแปลกหน้าสองคนทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและประหม่าไปพร้อมๆ กัน แต่นี่คือสิ่งที่เขาต้องเผชิญเพื่อเริ่มต้นบทบาทใหม่ในชีวิต.
รถกระบะเลี้ยวเข้าสู่สถานีขนส่งผู้โดยสารในตัวเมือง ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คนที่กำลังเดินทางและรถโดยสารที่เข้าออกตลอดเวลา นนท์ขับรถไปจอดเทียบฟุตบาทใกล้กับจุดพักคอย
“นายไปนั่งเบาะหลังก่อนนะทิม”
นนท์บอกพลางปลดล็อกประตู
ทิมรีบขยับตัวไปนั่งเบาะหลังทันที แล้วนนท์ก็ลงจากรถเพื่อไปรับคนงานที่นัดไว้ ไม่นานนัก เขาก็เดินกลับมาพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินตามหลังมาอย่างกระฉับกระเฉง
ไอ้เก่ง มีอายุประมาณยี่สิบห้าปี รูปร่างของเขาหนาแน่น กำยำ สมกับเป็นคนงานที่ใช้แรงงานหนัก ผิวของเขาเป็นสีแทนเข้มจนเกือบคล้ำจากการทำงานตากแดด หน้าตาของเก่งดูซื่อๆ และเป็นมิตร แต่ด้วยโครงหน้าที่คมเข้ม ทำให้เขามีเสน่ห์บางอย่าง
นนท์เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้เก่ง
“นี่ทิม ลูกชายของพี่เทิด ส่วนนี่ไอ้เก่ง คนงานที่ฉันบอก”
เก่งหันมาพยักหน้าให้ทิมเบาๆ ก่อนจะโยนกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่พื้นรถตรงเบาะหลัง แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะหน้าข้างนนท์
"ยินดีที่ได้รู้จักนะทิม "เก่งพูดหลังจากที่ปิดประตูรถ
"ครับพี่เก่ง"
ทิมมองสำรวจรูปร่างและใบหน้าของเก่งจากเบาะหลังโดยที่เก่งไม่ทันสังเกต เขารู้สึกได้ถึงความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างตัวเอง เด็กหนุ่มผอมบางที่เพิ่งออกจากรั้วโรงเรียน กับชายหนุ่มที่ดูแข็งแกร่งและเชี่ยวชาญชีวิตที่นั่งอยู่เบื้องหน้า
ท่ามกลางความตื่นเต้นและความประหม่าที่จะได้ร่วมเดินทางกับคนแปลกหน้าสองคน ทิมกลับรู้สึกถึงความรู้สึกที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่งซ่อนอยู่ลึกๆ
ความหวั่นไหว อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแล่นริ้วขึ้นมาในใจของเด็กหนุ่มที่เพิ่งก้าวออกจากโลกใบเก่าของตัวเอง
รูปร่างที่ดูดีและหุ่นที่สมส่วนของเก่งภายใต้เสื้อยืดสีทึมๆ ประกอบกับใบหน้าแบบคนซื่อๆ บ้านๆ แต่มีเสน่ห์ ทำให้ทิมรู้สึกสับสนในตัวเอง เขาพยายามละสายตาออกไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง แต่ภาพของเก่งก็ยังคงฉายชัดอยู่ในความคิดของเขา.
รถกระบะขับมาเรื่อยๆ จนกระทั่งตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงไปทางทิศตะวันตก นนท์แวะเข้าปั๊มน้ำมันเพื่อเติมเชื้อเพลิงและให้ทุกคนได้ยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะขับต่อไปอีกเล็กน้อยแล้วเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายรอง
“เราถึงที่พักคืนนี้แล้ว”
นนท์บอกพลางชะลอรถหน้าอาคารเตี้ยๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีป้ายไฟนีออนเก่าๆ เขียนว่า 'รีสอร์ตชั่วคราว' ซึ่งจริงๆ แล้วก็คือโรงแรมม่านรูดเก่าๆ นั่นเอง
นนท์จอดรถและให้เก่งไปช่วยทิมเอาสัมภาระลงจากรถ ส่วนตัวเขาเดินเข้าไปติดต่อห้องพักกับเคาน์เตอร์
ไม่นานนนท์ก็กลับออกมาพร้อมลูกกุญแจสองดอก
“ฉันได้มาสองห้องนะ”
นนท์พูดพลางยื่นกุญแจดอกหนึ่งให้ทิม
“ตามปกติห้องพักให้เข้าพักได้ห้องละสองคน เรามักจะแอบพักรวมกันหลายคนเพื่อประหยัด แต่เพื่อให้ทิมได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในคืนแรก ฉันเลยตัดสินใจเปิดสองห้อง”
ทิมรับกุญแจมาอย่างงงๆ
นนท์พูดต่อขณะเดินนำไปยังห้องพัก
“ห้องแรกเป็นของทิม นายพักคนเดียวไปเลย ส่วนฉัน... ฉันจะนอนกับเก่ง”
นนท์หันมามองทิมด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ทิมไม่เข้าใจ
“ไอ้เก่งเขาชินแล้วกับการนอนห้องเดียวกับฉัน พวกเราทำงานด้วยกันมานาน”
ทิมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แม้จะรู้สึกแปลกๆ ที่นายจ้างอย่างนนท์เลือกที่จะนอนห้องเดียวกับลูกน้องอย่างเก่ง แทนที่จะให้น้องใหม่ที่มาจากทางไกลอย่างเขาได้พักกับลูกน้องด้วยกัน แต่เขาก็ไม่กล้าโต้แย้ง
“ห้องนายอยู่ทางซ้าย ส่วนห้องฉันกับเก่งอยู่ทางขวา ถ้ามีอะไรให้เรียกได้เลยนะทิม” นนท์กล่าว
ทิมเดินตามหลังเก่งไปยังห้องพักของตัวเอง ห้องนั้นมีขนาดเล็ก มีเตียงเดี่ยวตั้งอยู่กลางห้อง และมีไฟสลัวๆ จากโคมไฟหัวเตียง ทันทีที่เก่งวางกระเป๋าของทิมลงที่พื้น เขาก็พูดกับทิมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าตอนแรก
“พักผ่อนเยอะๆ นะน้อง พรุ่งนี้ต้องเดินทางอีกไกล”
เก่งตบบ่าทิมเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปสมทบกับนนท์ที่หน้าห้องพักอีกห้อง
ทิมยืนอยู่กลางห้องเงียบๆ เขาวางกระเป๋าเป้ของตัวเองลงความคิดของทิมวนเวียนอยู่กับความรู้สึกหวั่นไหวที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า เขาพยายามสลัดความคิดที่ไม่สมควรเหล่านั้นออกไป ก่อนจะเริ่มจัดข้าวของและเตรียมตัวเข้านอน เพื่อรับมือกับการเดินทางและชีวิตใหม่ที่กำลังจะมาถึงในวันพรุ่งนี้.
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอขอบคุณมากๆนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]