เสียงหัวใจในสนามเชียร์ ตอนที่3
ตอนที่ 3 : ฝนตกในหัวใจ
ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มเปลี่ยนสีเร็วผิดปกติ ก้อนเมฆสีเทาเข้มลอยต่ำเหนือสนามเชียร์ เสียงลมดังวูบจนธงที่นัทกับพายช่วยกันผูกเมื่อวานแกว่งแรงกว่าทุกวัน
“ดูท่าฝนจะตกแน่เลยวันนี้” พายพูดพลางกวาดตามองรอบสนาม“ให้ผมช่วยเก็บอุปกรณ์ก่อนมั้ยครับ”“ดีเลย เดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรง”
เสียงฟ้าร้องดังมาจากไกลๆ ก่อนที่หยดฝนเม็ดแรกจะตกกระทบหลังคาอัฒจันทร์อย่างแผ่วเบา และในไม่กี่นาทีต่อมา ฝนก็เทลงมาหนักราวกับฟ้ารั่ว
“เฮ้! ทุกคน รีบหลบฝนในห้องเก็บของเร็ว!” พายตะโกนบอกเด็กๆ ก่อนหันกลับมามองนัทที่ยังยกกล่องกลองอยู่กลางสนาม“นัท! ปล่อยไว้ก่อน เดี๋ยวเปียกหมด!”
แต่เด็กหนุ่มไม่ฟัง เขากำลังพยายามดึงกลองให้พ้นน้ำที่เริ่มขังจนสูงถึงข้อเท้า พายรีบวิ่งเข้าไปช่วยโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น
“พี่บอกให้ปล่อยไง เดี๋ยวไม่สบาย!”“กลองมันเปียกไม่ได้ครับ เดี๋ยวใช้ซ้อมพรุ่งนี้ไม่ได้—”คำพูดยังไม่ทันจบ มือของพายก็คว้าแขนนัทไว้ แล้วดึงเข้ามาในร่มอย่างแรง
ทั้งสองคนวิ่งฝ่าสายฝนมาหยุดที่หน้าห้องเก็บอุปกรณ์ เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีดัง “เปาะแปะ” ไม่ขาดสาย เสื้อของทั้งคู่เปียกชุ่มจนหยดน้ำไหลจากปลายผมลงมาที่คอเสื้อ
“เห็นมั้ย บอกแล้วว่าฝนมาแรง” พายพูดพลางยกผ้าขนหนูในห้องส่งให้นัท“ขอบคุณครับ” เสียงของนัทเบาจนแทบกลืนไปกับเสียงฝน
ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวจากหลอดไฟดวงเล็ก เสียงฝนดังราวกับกำลังขับกล่อมให้หัวใจทั้งสองเต้นช้าลงนัทนั่งพิงกำแพง พายหยิบผ้าอีกผืนมาเช็ดผมตัวเอง แล้วเดินมาหยุดตรงหน้า
“มานี่สิ เดี๋ยวพี่ช่วยเช็ดให้”“ไม่เป็นไรครับ ผม—”“อย่าดื้อ” พายพูดพร้อมย่อตัวลง แล้วค่อยๆ เช็ดผมให้นัทอย่างเบามือ
กลิ่นสบู่ของพายลอยมาแตะจมูกอีกครั้ง เส้นผมของนัทชื้นน้ำเย็น แต่หัวใจกลับร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขากลืนน้ำลายเบาๆ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
“ผมแอบสงสัยมาหลายวันแล้ว” พายพูดขณะเช็ดผมต่อ“สงสัยอะไรเหรอครับ”“ทำไมนัทถึงชอบมาช่วยพี่ตลอดเลย ทั้งที่คนอื่นกลับบ้านกันหมด”
นัทชะงักไปชั่วครู่ ก่อนตอบเสียงเบา “ก็… ผมอยากอยู่ตรงนี้ครับ”“ตรงนี้?”“ตรงที่มีพี่อยู่…”
มือของพายหยุดนิ่งทันที เสียงฝนภายนอกยังคงดังต่อเนื่อง แต่ภายในห้องกลับเงียบราวกับเวลาได้หยุดลง
พายค่อยๆ เงยหน้ามองนัท ดวงตาของเขาสั่นนิดๆ เหมือนกำลังประเมินว่าควรพูดอะไรต่อดี ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า“พูดแบบนี้ ระวังพี่จะเผลอชอบเรากลับนะ”
นัทเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเบิกเล็กน้อย รอยยิ้มของพายดูจริงใจจนหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“แต่ตอนนี้… พี่ว่าฝนยังไม่หยุด เราอยู่ตรงนี้ด้วยกันไปก่อนก็แล้วกัน”
ทั้งสองคนหัวเราะเบาๆ ก่อนนั่งพิงกำแพงข้างกัน เสียงฝนยังคงตกไม่ขาดสาย แต่ภายในห้องเก็บอุปกรณ์กลับอบอุ่นจนไม่รู้สึกหนาวอีกเลย
ในคืนนั้น — ฝนตกหนักทั้งเมือง แต่ในใจของนัทกลับรู้สึกเหมือนมีแสงอุ่นจากใครบางคนกำลังส่องอยู่ข้างๆ เขา
เสียงหัวใจสองดวงเต้นไปพร้อมกัน…เหมือนจังหวะกลองในสนามเชียร์ ที่ไม่มีวันลืม 💓
สนุกมากครับ แต่ละตอน สั้นมากครับ เนื้อเรื่องขยับไปทีละนี๊ดดดด 5555 ขอบคุณมากๆนะครับ 😄👍👌👍👌👍
หน้า:
[1]