[นิยายแปล]การเดินทางที่มีชีวิตชีวาของจ็อกกิ้งโจ ตอนที่ 3.1
ส่วนที่ 1ตอนที่3 โจเดินตามเพื่อนบ้านเข้ามาในบ้านมองไปที่ก้นของวัยรุ่นที่สวมกางเกงนักเรียนอยู่โจไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไรอยู่เขาไม่ได้ถูกลุคควบคุมอีกต่อไปแต่ยิ่งเขาอยู่ห่างจากเด็กหนุ่มที่ควบคุมเขานานเท่าไรโจก็ยิ่งสงสัยในตัวเองมากขึ้นเท่านั้นเขาอยู่ภายใต้การควบคุมจริงหรือ?เขาปฏิเสธไม่ได้จริงหรือ? มันเหมือนกับการหลอกล่อด้วยพลังจิตไม่ต้องสงสัยเลยว่าโจเคยอยู่ภายใต้อิทธิพลบางอย่างแต่เขากลับตั้งคำถามกับความเป็นจริงนั้น!โจได้เปลื้องผ้าข้างถนนที่พลุกพล่านจากนั้นก็ไปเข้าร่วมกับผู้ชายที่ไซต์หาคู่เขาเป็นชายแท้เขาคงจะไม่ทำอย่างนั้นถ้าลุคไม่ได้บังคับเขาถึงกระนั้นเขาก็รักทุกวินาทีที่อยากมีอะไรกับผู้ชาย แล้วจะอธิบายได้ยังไงดีว่าทำไมเขาถึงตามเด็กชายข้างบ้านเข้าไปในบ้านของเขาเบ็นไม่มีการควบคุมจิตใจหรือพลังการสะกดจิตหรือวูดูเว้นแต่ว่ามันจะเป็นสิ่งที่โรงเรียนสอนกันในสมัยนี้?“เข้ามาข้างในสิ” เบ็นแนะนำ “คุณคงชอบแบบนั้นใช่ไหม” และเขาก็จะทำโจอยากไปกับเบ็นมากเขาแค่อดไม่ได้ที่จะทำในสิ่งที่เด็กชายบอกให้เขาทำเบ็นก้าวเข้ามาและช่วยเปิดประตูให้โจเพื่อให้ชายคนนั้นเดินผ่านวัยรุ่นคนนั้นในขณะที่เขาก้าวเข้าไปในห้องโถงเบ็นสูงเท่ากับโจและมีรูปร่างเหมือนนักฟุตบอลวัยรุ่นยังคงสวมเครื่องแบบนักเรียนของเขาเสื้อเบลเซอร์และเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของเขาดูเหมือนจะเน้นให้เห็นถึงความเยาว์วัยของเขา ในขณะเดียวกันโจไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากกางเกงวิ่งขาสั้นของเขาไม่สวมเสื้อยืดไม่สวมชุดชั้นในแม้แต่รองเท้าผ้าใบเมื่อเท้าเปล่าของโจหยุดอยู่ที่เชิงบันไดในห้องโถงเบ็นก็ปิดประตูหน้าบ้านเบ็นหันไปหาโจและหัวเราะเยาะชายคนนั้น โจมีรูปร่างที่สมส่วนผอมเพรียวและมีกล้ามเนื้อพอประมาณขาของโจยาวและเนื่องจากเขาใส่แต่กางเกงขาสั้นขาของเขาจึงรู้สึกดูเปิดเผยมากต้นขาด้านในของโจมีขนสีดำปกคลุมในขณะที่ต้นขาส่วนบนมีขนบาง ๆน่องและหน้าแข้งของโจมีขนดกแต่ขนที่เปียกชื้นนั้นเกลี้ยงไปที่หน้าแข้งและน่องของเขา เบ็นคิดว่าภาพทั้งหมดนั้นตลกดีเท้าเปล่าขนาดใหญ่ของโจนั้นดูดีและข้อเท้าที่เรียบเนียนของเขาที่สัมผัสกับขนที่กระจัดกระจายนั้นเกือบจะน่ารักโจเปลือยท่อนบนหน้าอกของเขามีสะเก็ดจากสิ่งที่อาจเป็นเพียงความมีชีวิตชีวาขนหน้าอกและร่องรอยของสมบัติของเขานั้นไม่มีอะไรโดดเด่นสำหรับข้อเท็จจริงนี้เองโจจึงเป็นคนที่โดดเด่นอย่างน่าทึ่งใบหน้าของโจก็เปื้อนด้วยน้ำอสุจิเช่นกันเงินบริจาคบางส่วนถูออกไปหรือถูกฝนชะล้างออกไปบางส่วนแต่โจกลับสกปรกด้วยความสกปรกอย่างแน่นอน“เรามีนโยบายห้ามใส่กางเกงขาสั้นในบ้านนี้” เบ็นกล่าวโจกลืนน้ำลายอย่างหนัก“อะ-อะไรนะ?” โจตอบ“มันเต็มไปด้วยโคลนและเปียก และเกือบจะมองทะลุผ่านได้ คุณเดินกลับบ้านด้วยสภาพแบบนั้นจริง ๆ เหรอ” เบ็นหัวเราะคิกคัก“ฉันควรจะกลับบ้านและอาบน้ำ” โจพยายามพูด“ไม่ ไม่” เบ็นขัดจังหวะอย่างเร่งรีบ “ผมเชิญคุณเข้ามา แต่คุณไม่สามารถยืนนิ่ง ๆ ในสภาพที่เปียกชื้นไม่ได้นะ คุณเจนกินส์” การที่ถูกเด็กชายข้างบ้านเรียกว่านายในขณะที่เด็กชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าครบชุดและเขาเกือบจะเปลือยเปล่าอยู่นั้นเป็นความอัปยศอดสู“ฉันถอดมันออกไม่ได้หรอกเบ็น” โจยืนยัน “ฉันเป็นผู้ชายและนายเป็นแค่เด็กวัยรุ่น มันจะไม่ถูกต้อง”“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงอยากให้คุณทำแบบนั้น นอกจากนี้ มันไม่ถูกต้องที่จะเดินไปรอย ๆ ละแวกใกล้เคียงด้วยเท้าเปล่าในกางเกงขาสั้นที่ดูเหมือนพวกเขาอยู่บนพื้นห้องน้ำ แต่คุณกลับทำแบบนั้น” เบ็นตั้งข้อสังเกตชายหนุ่มสุภาพมากในวิธีที่เขาแสดงความคิดที่น่ารังเกียจออกมามันเป็นความขัดแย้งที่แปลกประหลาด“เบ็น...” โจตอบ“ถอดกางเกงขาสั้นออกเถอะ คุณเจนกินส์” เบ็นยืนกราน โจวางมือบนสะโพกของเขาและดันกางเกงขาสั้นลงไปที่หัวเข่าของเขาอวัยวะเพศของเขาที่ถูกเปิดเผยนั้นเหี่ยวเฉาแต่ก็เต็มไปด้วยน้ำกามไม่ใช่แค่ของเขาเองเช่นกันกางเกงขาสั้นหลุดลงมาถึงข้อเท้าของเขาและเบ็นก็หัวเราะคิกคัก “บ้าเอ้ย ผมไม่คิดว่าคุณจะทำมันจริง ๆ” เบ็นกล่าว โจหน้าแดงและปกปิดองคชาตและอัณฑะของเขาอายที่จะเปลือยกายต่อหน้าเด็กวัยรุ่นโจหวังว่าเขาจะจำได้ว่าเด็กชายอายุเท่าไหร่การรู้อายุของเบ็นจะทำให้เขาเปลี่ยนใจว่าสิ่งนี้ผิดมากหรือผิดเพียงเล็กน้อยครอบครัวย้ายมาอยู่ข้างบ้านเมื่อสิบสี่หรือสิบห้าปีที่แล้วและเบ็นยังเป็นทารก...หรือเด็กวัยหัดเดิน?เมื่อมองไปที่เขาเบ็นเป็นเด็กอายุสิบสี่ปีตัวใหญ่หรือเด็กธรรมดา ๆ 17-18 ปี“ก้าวออกจากกางเกงขาสั้นโจ” เบ็นบอกเขา โจทำอย่างนั้นทำไมล่ะ?มันรู้สึกแตกต่างจากตอนที่เขาอยู่ภายใต้การควบคุมของลุคลุคได้ถามคำถามเชิงวาทศิลป์และโจรู้สึกว่าจำเป็นต้องทำเช่นนั้นกับเบ็น...รู้สึกเหมือนว่าเขาอดใจไม่ไหวโจก้าวเท้าเปล่าออกจากกางเกงขาสั้นแล้ววางลงบนพื้นตรงหน้าเขาโจรู้สึกละอายใจที่ต้องเปลือยกายอยู่ที่บ้านเพื่อนบ้านกับลูกชายวัยรุ่นของครอบครัว“ผมมีไอเดียสนุก ๆ นะโจ ขึ้นไปชั้นบนหน่อย” เบ็นพูด“ชั้นบนมีอะไร” โจถาม“ผมอยากให้คุณเห็นห้องของผม” เบ็นพูดอย่างตื่นเต้น โจได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักในเสียงของเบ็นราวกับว่าเขารู้ว่ามันฟังดูเด็กแค่ไหนและเขาตั้งใจพูดอย่างนั้นเพื่อทำให้โจอับอายมากขึ้นไปอีกโจเลื่อนกางเกงขาสั้นของเขาไปไว้ที่มุมข้างราวแขวนเสื้อโค้ทดังนั้นถ้าใครเข้ามาพวกเขาจะไม่พบพวกมันและสงสัยว่าทำไมพวกมันถึงอยู่ที่นั่นโจเดินตามเบ็นขึ้นไปชั้นบนก้นของเบ็นในกางเกงขายาวสีดำเป็นแพ็คเกจกลมสวยจริง ๆเขากำลังคิดอะไรอยู่โจเป็นชายแท้!นั่นไม่ได้เปลี่ยนไปไม่ว่าลุคจะทำอะไรกับเข้าหรือสิ่งที่เบ็นขอให้เขาทำเขาเป็นชายแท้! ห้องนอนของเบ็นเป็นห้องเด็กผู้ชายอย่างแท้จริงพื้นไม้และผนังสีน้ำเงินพร้อมโปสเตอร์ฟุตบอลติดอยู่ที่แท่นวางและสายไปที่ยุ่งเหยิงบนโต๊ะที่มรแล็ปท็อปลำโพงและกองแฟ้มและสมุดจดบันทึกกองหนึ่งเตียงขนาดควีนไซส์ของเบ็นได้รับการจัดวางเรียบร้อยแล้วแต่ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่โจไม่ได้อยู่ในห้องนอนของวัยรุ่นตั้งแต่เขาอายุเกือบยี่สิบปีแล้ว เบ็นมองโจจากบนลงล่างในขณะที่ชายคนนั้นยืนอยู่กลางห้องอย่างหมดหนทาง“ผมจะถ่ายรูปคุณในโถงทางเดินแต่คิดว่ามันจะสนุกกว่าถ้าถ่ายรูปกับคุณในห้องนอนของผม” เบ็นหยอกล้อ“ไม่นะ ได้โปรด... นายไม่สามารถถ่ายรูปฉันได้ในตอนนี้” โจบ่น“ทำไมจะไม่ล่ะ” เบ็นถามอย่างไร้เดียงสา“เพราะว่า...” โจอายเกินกว่าจะพูด“บอกผมทีว่าทำไมผมถึงไม่ควรถ่ายรูปคุณ คุณเจนกินส์” เบ็นกดดัน“เพราะ... เพราะว่าฉันเป็นผู้ชายเปลือยกาย เบ็น” โจกล่าว “และ... นายยังเรียนอยู่มัธยมปลายอยู่เลย” โจหลบเลี่ยงความไม่รู้เกี่ยวกับอายุที่แน่นอนของเบ็นวัยรุ่นคนนั้นหัวเราะเยาะเขาอยู่ดีเด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือทำไมโจถึงทำทุกอย่างที่เขาพูดแต่ผู้ชายข้างบ้านร้อนแรงมากจนเขาไม่อาจต้านทานได้“คุณคือผู้ชายที่เข้ามาในบ้านของผมและถอดกางเกงขาสั้นที่สกปรกออกและเปลือยกายตามนักเรียนมัธยมปลายไปที่ห้องนอนของเขา” เบ็นเตือนเขา “ผมอยากถ่ายรูปคุณและคุณจะยอมให้ผมถ่ายรูปด้วยใช่ไหม”“ใช่” โจยอมรับ“คุณจะทำทุกอย่างที่ผมบอกไหม” เบ็นถาม“ใช่” โจตอบ“บอกผมทีว่าทำไม” เบ็นถามด้วยความดีใจ“เพราะลุคบอกว่าฉันอดทำอะไรไม่ได้ถ้าเด็กผู้ชายบอกให้ฉันทำ...” โจตอบเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดด้วยซ้ำคำพูดนั้นหลุดออกมาเหมือนกับว่าความรู้นั้นอยู่ในนั้นเสมอและมันถูกดึงออกมา... เมื่อเบ็นบอกให้เขาเปิดเผยมัน“โอ้ พระเจ้า! เหมือน... การสะกดจิตหรืออะไรทำนองนั้นเหรอ” เบ็นถาม“การสะกดจิตหรืออะไรทำนองนั้น” โจเห็นด้วย“นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมคุณถึงดูเหมือนบ้านโสเภณีเหรอ” เบ็นดูหมิ่นเขาอย่างมีวาทศิลป์ โจรู้สึกว่าไม่ต้องตอบคำถามเชิงวาทศิลป์ดังนั้นอิทธิพลในปัจจุบันจึงแตกต่างไปจากตอนที่ลุคควบคุมเขาโจสงสัยว่าเบ็นจะมีคำถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกหรือไม่แต่เด็กหนุ่มกลับยุ่งเกินไปที่จะฝันถึงความคิดของตัวเองจนไม่มีเวลาคิดว่าโจเคยไปที่ไหนมาก่อนโจยังคงปกปิดส่วนตัวของเขาอยู่แต่ไม่นานนัก“ขยับมือไปข้างลำตัวของคุณ คุณเจนกินส์” เบ็นกล่าว โจขยับมือและเบ็นก็หัวเราะคิกคักกับอวัยวะเพศของเพื่อนข้างบ้านที่เปิดเผยออกมาองคชาตของชายคนนี้มีความยาวเพียงสองนิ้วครึ่งและอัณฑะของเขามีรูปร่างกลมมนอยู่ข้างใต้ชายคนนี้เบ็นถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์ของเขาและบอกให้โจวางมือบนศีรษะของเขาเพื่อที่เขาจะได้เปิดเผยตัวตนของชายคนนี้ให้มากขึ้น“ดูนี่สิ คุณเจนกินส์” เบ็นล้อเลียนเขา เบ็นแสดงโทรศัพท์ของเขาให้โจดูและเลื่อนดูรูปภาพอย่างมีความสุขทำไมทุกคนถึงมีความสุขที่ได้ถ่ายรูป้ขาและล้อเลียนเขาจัง“คุณอยากเห็นผมเปลือยกายไหม คุณเจนกินส์” เบ็นถาม โจมองวัยรุ่นคนนั้นด้วยสายตาที่เบิกกว้างและตกใจเขาเป็นเด็กผู้ชายที่หล่อเหลาแต่โจเป็นชายแท้เขาไม่อยากดูร่างกายเปลือยเปล่าของเพื่อนบ้านวัยรุ่นของเขา...ใช่ไหม?“คุณอยากดูนะ คุณเจนกินส์” เบ็นตัดสินใจ โจพบว่าดวงตาของเขาเลื่อนไปที่แขนเสื้อและจินตนาการถึงหน้าอกที่อยู่ด้านล่างโจต้องการดึงกางเกงและกางเกงชั้นในของเด็กหนุ่มลงมาและมองไปที่องคชาตของเขาเบ็นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนของเขามีคำถามมากมายและตั้งตารอที่จะทดสอบว่าชายคนนี้จะไปได้ไกลแค่ไหน“มาเล่นสวมบทบาทกันเถอะ” เบ็นกล่าว“โลกหรือวอร์คราฟต์” โจหวังและเบ็นหัวเราะคิกคัก“พยายามดีนะ แต่ไม่ล่ะ” เบ็นตอบ“เบ็น ฉันเป็นเพื่อนบ้านของนาย ฉันควรจะกลับบ้าน” โจพยายามพูดแต่เขายังคงถอดเสื้อผ้าของเบ็นออกในใจเด็กวัยรุ่นคนนั้นไม่สนใจเขา
เรื่องโดย J Forrester
ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ
หน้า:
[1]