ปรสิตสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ บทที่ 1 – กำเนิดปรสิต ตอนที่ 1.1 – หมู่บ้านและชีวิตประจำวัน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย AMFUSE เมื่อ 2025-9-15 05:53อันนี้ฉบับแก้ไข และเพิ่มเนื้อหาใหม่ๆสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่ ธัญ พิมพ์ชื่อเรื่อง🎭 ตัวละครหลักชิต (ราชาฝูง / พระเอก)
[*]อายุ 22 หนุ่มบ้านไร่ หล่อแต่ยากจน พ่อแม่ตาย เหลือแค่กระต๊อบกับที่นา
[*]ใสซื่อ ไม่เข้าใจเรื่องทางโลก มักถูกคนในหมู่บ้าน “ลอบได้” บ่อย ๆ
[*]เอกลักษณ์: ท่อนลำใหญ่ เรียวยาว ผิวขาว หัวแดงสด น้ำเชื้อหวานกว่าปกติ
[*]เป็นศูนย์กลางของฝูง → ทุกการปล่อย = การแพร่พันธุ์
แก้ว (กะเทยในหมู่บ้าน)
[*]อายุ 20 แอบรักชิตมานาน
[*]คนแรก ๆ ที่ลอบได้ชิตหลังปรสิตเข้าสู่ร่าง
[*]ทำหน้าที่ “หน่อพิเศษ” → เก็บทุกหยดและส่งต่อให้ฝูง แต่ไม่สามารถสร้างทายาท
แทน (ลูกผู้ใหญ่บ้าน)
[*]อายุ 23 หนุ่มเกเร ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ใจร้อน
[*]หลังได้ชิมชิต → กลายเป็นทาสปรสิต → จุดเริ่มของการแพร่ไปยังชายอื่น
แก้ม (สาวชาวนา)
[*]อายุ 20 แอบชอบชิตมาตลอด
[*]กลายเป็นผู้หญิง “คนแรกและคนเดียว” ที่ได้ร่วมกับชิตในเชิงสืบพันธุ์
[*]ท้องผิดธรรมชาติ โตไวเกินมนุษย์ → คลอด “ปอ”
[*]❌ หลังคลอด → ตายทันที เพราะทายาทสูบร่างกายแม่ผ่านรก
ปอ (ทายาทสายตรง)
[*]เกิดจากชิต + แก้ม แต่เป็น “ลูกของปรสิต” โดยตรง
[*]โตเร็วผิดปกติ ภายในไม่กี่วันเป็นหนุ่มวัยรุ่น
[*]ใช้ได้ทุกทาง (ปาก–ช่องทางรัก–ข้างหลัง)
[*]ฟีโรโมนแรงกว่าชิต → ดึงดูดจนเกือบเป็นคำสั่ง
[*]เป็น “เจ้าชายปรสิต” ที่อาจขึ้นแทนชิตในอนาคต
🧬 ระยะการเติบโตของปรสิต
ระยะที่ 0 – ก่อนปรสิต
[*]ชิตยังเป็นคนปกติ → เพียงแต่หน้าตาดี, น้ำเชื้อหวานนิดหน่อย
[*]มักถูกคนในหมู่บ้านลอบได้เพราะไม่ระวัง
ระยะที่ 1 – กำเนิด + แฝงตัว
[*]อุกกาบาตตก → ปรสิตเข้าสู่ร่างชิตผ่านรูฉี่
[*]ฝังในไข่แฝด → เริ่มบังคับร่างกายผลิตสาร
[*]อาการ: น้ำใสไหลไม่หยุด, ร่างกายร้อนง่าย
ระยะที่ 2 – การยึดร่างเริ่มต้น
[*]ชิตเริ่มมีอารมณ์มากขึ้น, น้ำเชื้อหวานกว่าปกติ
[*]กลิ่นหอมจาง ๆ เริ่มปรากฏ
[*]ผู้ที่ลอบได้รู้สึกแตกต่าง แต่ยังไม่รู้สาเหตุ
ระยะที่ 3 – การแพร่พันธุ์
[*]ทุกครั้งที่ชิตปล่อย → กลายเป็นการแพร่ปรสิต
[*]ผู้ชายที่ “กินหมด” = ทาสเงียบ
[*]รสน้ำหวานกว่าปกติอย่างชัดเจน
ระยะที่ 4 – ฟีโรโมนแรง
[*]กลิ่นหอมหวานลอยไปไกล → ดึงดูดใครก็ตามในระยะ
[*]ร่างกายของชิตแทบไม่ต้องพัก สามารถผลิตได้ต่อเนื่อง
[*]คนในหมู่บ้านเริ่มวนเวียนใกล้ชิตเหมือนแรงสะกด
ระยะที่ 5 – ทายาทปรสิต
[*]ชิต (หรือทายาท) + ผู้หญิง → สร้างทายาทใหม่
[*]❌ หลังการคลอด → ผู้หญิงตายทันที (ร่างกายถูกสูบผ่านสายรก)
[*]ทายาทโตเร็ว ใช้ได้ทุกทาง และสามารถสร้างทายาทต่อไปเอง
🧩 เอกลักษณ์ของชิต1. รูปร่างและท่อนลำ
[*]ใหญ่ ยาว เรียวสวย ได้รูปเหมือน “งานปั้น”
[*]หัวแดงสดเหมือนผลทับทิมสุก → เป็นจุดเด่นสะดุดตา
[*]ผิวลำขาวเนียนสะอาด แม้ทำงานกลางแดด
[*]เส้นเลือดรอบท่อนลำชัดเจนเวลาตั้งชัน
2. น้ำและกลิ่น
[*]ช่วงปกติ (ก่อนปรสิต)
[*]น้ำหวานกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย
[*]กลิ่นหอมต้องดมใกล้ ๆ ไม่ลอยออกมา
[*]
[*]ช่วงหลังปรสิต
[*]น้ำเงี่ยน (ใส) ไหลออกตลอดเวลา เป็นสัญญาณ “มีอารมณ์”
[*]น้ำเชื้อ (ขาว) แตกแรง พุ่งกระฉูดไม่หยุด
[*]รสหวานกว่าช่วงปกติ → คนที่ได้กินติดใจ
[*]กลิ่นหอมหวานจาง ๆ ค่อย ๆ แรงขึ้นตามการเจริญเติบโตของปรสิต
[*]ทุกหยดถูกกินหมดเสมอ (กฎของฝูง: กินหมดไม่เหลือ)
[*]
3. พฤติกรรม
[*]ไม่เคยช่วยตัวเอง → ทุกการปล่อยจึง “สดใหม่บริสุทธิ์”
[*]ถูกคนพาไปลับ ๆ บ่อย เพราะไม่ระวัง / ไม่เข้าใจเรื่องทางโลก
[*]รู้สึกอาย แต่ก็ไม่เคยห้ามใครได้จริง → จึงกลายเป็น ของกลางหมู่บ้าน
[*]หลังปรสิตเข้าร่าง → ยิ่งถูกรีดก็ยิ่งแข็งแรง แทนที่จะเหนื่อยกลับมีแรงเพิ่ม
บทที่ 1 – กำเนิดปรสิตตอนที่ 1.1 – หมู่บ้านและชีวิตประจำวันตอนที่ 1.1.1 – เปิดบรรยากาศหมู่บ้านแสงอาทิตย์แรกยามเช้าสาดลงมาบนทุ่งนากว้างใหญ่ ละอองหมอกยังลอยเหนือผืนนาและหนองน้ำที่ทอดยาวราวกับทะเลเล็ก ๆ ของหมู่บ้านแห่งนี้ เสียงไก่ขันแว่วก้องไปทั่ว เสียงจักจั่นเริ่มเร่งจังหวะราวกับบรรเลงเพลงต้อนรับวันใหม่
หมู่บ้านแห่งนี้มีบ้านไม้ไม่ถึงห้าสิบหลังเรียงรายกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ หลังคาสังกะสีบางหลังก็เป็นสนิม บางหลังก็ยังคงใช้ฟางคลุมเหมือนเมื่อหลายสิบปีก่อน ที่นี่ไม่มีถนนลาดยาง มีเพียงทางดินและสะพานไม้ไผ่ทอดไปตามคันนา ผู้คนรู้จักกันทุกคน แค่เห็นเงาก็รู้ว่าใครเดินมา
วิถีชีวิตของคนที่นี่เรียบง่าย แต่หนักแน่น ทุกเช้า ผู้ใหญ่จะหาบน้ำใส่โอ่ง เด็ก ๆ วิ่งตามควายร้องเล่นเสียงดัง บ้างก็ถือหนังสติ๊กวิ่งตามนกกระจอก เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วกลายเป็นส่วนหนึ่งของความสงบสุขที่คงอยู่มานานแสนนาน
หนองน้ำทางทิศเหนือของหมู่บ้านคือหัวใจสำคัญ ทั้งเป็นแหล่งหาปลา ที่เล่นน้ำ และเป็นเหมือนสถานที่นัดพบในยามเย็น ผู้เฒ่าผู้แก่บอกต่อกันว่า หนองน้ำนี้มีมานานกว่าหมู่บ้านเสียอีก ใครแตะต้องก็มีแต่โชค แต่ห้ามลบหลู่ เพราะมันคือ “ที่อยู่ของวิญญาณเก่าแก่” ที่คอยดูแลผู้คนมาตลอด
แม้ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจตำนาน แต่ต่างก็รู้ว่าหนองน้ำแห่งนี้มีบางสิ่งบางอย่างไม่ธรรมดา เพราะเวลาค่ำ ความเงียบของมันไม่เหมือนหนองน้ำทั่วไป มันมักมีเสียงประหลาดแทรกมาเป็นระยะ คล้ายเสียงพึมพำจากใต้ผิวน้ำ
ยามเช้าของหมู่บ้านจึงเต็มไปด้วยกลิ่นฟืน กลิ่นข้าวหอม และเสียงควายที่ถูกจูงไปนา ส่วนยามค่ำคือความเงียบสงัดจนได้ยินแม้แต่เสียงใบไม้เสียดสีกัน ทุกสิ่งดูธรรมดาเรียบง่าย…แต่กลับแฝงด้วยเงาที่รอวันปรากฏ
ตอนที่ 1.1.2 – วิถีชีวิตของชิตท่ามกลางผู้คนในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ใคร ๆ ต่างก็พูดถึงอยู่เสมอ—ชิต
ชิตอายุยี่สิบสองปี หน้าตาคมเข้ม ผิวสีแทนจากการทำงานกลางแดดทุกวัน เขาอาศัยอยู่เพียงลำพังในกระต๊อบไม้เก่า ๆ ริมทุ่งนา หลังพ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เขายังเป็นวัยรุ่น สิ่งเดียวที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้คือที่นาผืนเล็กกับควายแก่หนึ่งตัว นอกนั้นเขาต้องพึ่งแรงกายของตนเอง
ชีวิตของชิตเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เขาตื่นเช้ากว่าคนอื่นเสมอ ออกไปดูนาก่อนแดดจะร้อน ตรวจร่องน้ำ ดูว่าต้องซ่อมคันนาหรือไม่ ก่อนจะกลับมาหาบน้ำเข้าบ้าน จุดไฟหุงหาอาหาร ข้าวเช้าเรียบง่ายที่สุดคือข้าวสวยกับปลาย่างหรือผักต้มที่เขาเก็บมาจากสวนหลังบ้าน
กลางวันเขามักอยู่ที่ทุ่งนา ร่างกายกำยำจากการทำงานหนัก เสื้อผ้าที่ใส่ส่วนใหญ่คือผ้าขาวม้าเก่า ๆ หรือกางเกงทำงานที่ซักจนซีด บ่อยครั้งเขามักลงไปหว่านแหหาปลาในหนองน้ำ—เสื้อผ้าเปียกชุ่ม ร่างกายแน่นตึงจนผ้าที่สวมอยู่แทบไม่อาจปิดบังรูปทรงได้
นี่แหละที่ทำให้ชิตกลายเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครในหมู่บ้าน
สาว ๆ มักแอบมองเขาตอนยกน้ำใส่โอ่ง เห็นกล้ามแขนเป็นมัด ๆ ขณะที่กะเทยวัยรุ่นก็พูดกันลับ ๆ ว่าเพียงแค่เห็นเขาเดินผ่านตลาดก็ใจเต้นแรงเหมือนจะขาดลม บางคนถึงขั้นแอบตามไปดูเวลาชิตลงน้ำหาปลา หวังได้เห็นร่างกายแน่นตึงกับท่อนลำที่ปูดออกมาในกางเกงในเก่า ๆ
แต่ชิตเองกลับไม่รู้ตัว เขามีเพียงความอายทุกครั้งที่รู้ว่ามีคนมอง เขาไม่เข้าใจความหมายของการถูกแอบเล็งหรือการถูกลอบแตะต้อง เขาคิดเพียงว่า “เราแค่จนเกินไป ไม่มีใครคิดจริงจังหรอก”
สิ่งหนึ่งที่คนใกล้ชิดรู้กันดีคือ ความซื่อของชิต เขาแทบไม่เคยออกไปเที่ยวกับใคร นอกจากไปช่วยงานบุญหรืองานวัด เขามักทำงานจนเหนื่อยแล้วกลับมานอนเงียบ ๆ ในกระต๊อบ หลายครั้งที่เพื่อนบ้านมาเรียกไปช่วยยกของหรือทำงานใช้แรง ชิตก็มักยอมทุกครั้งโดยไม่เคยปฏิเสธ
ความไม่รู้เรื่องโลกและความซื่อเกินไปนี้เอง กลับกลายเป็นจุดอ่อนที่ทำให้เขาตกเป็นเป้าของผู้คนที่หวัง “ลอบได้” โดยที่เจ้าตัวไม่เคยบอกใคร…
ตอนที่ 1.1.3 – คนในหมู่บ้านมองชิตอย่างไรแม้ชิตจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและซื่อเหมือนหนุ่มบ้านไร่ทั่วไป แต่สำหรับสายตาคนในหมู่บ้าน เขาไม่เคยเป็น “ธรรมดา” เลย
เวลาชิตเดินผ่านตลาดนัดประจำสัปดาห์ มักมีสายตาหลายคู่เหลือบตามอง ไม่ว่าจะเป็นแม่ค้า ผู้เฒ่า หรือแม้แต่เด็กสาววัยรุ่นที่หัวเราะคิกคักอยู่หลังแผงผัก กะเทยวัยรุ่นในหมู่บ้านอย่างแก้วก็มักจะกระซิบกับเพื่อนว่า “ของชิตมันไม่เหมือนใคร” ทุกครั้งที่เห็นเขาเหงื่อท่วมหลังเลิกงานนา
ในวงเหล้า หนุ่ม ๆ มักพูดกันลับ ๆ เสียงเบาไม่ให้เจ้าตัวได้ยิน พวกเขาเปรียบเทียบความกำยำและรูปร่างของชิตกับนักมวยในเมือง บางครั้งก็เผลอพูดถึงท่อนลำที่ปูดชัดเวลาเขานั่งพักข้างนา ถึงจะเป็นการหยอกล้อ แต่ลึก ๆ แล้วหลายคนก็แอบคิดอยากได้สัมผัสสักครั้ง
ผู้หญิงบางคนถึงขั้นทะเลาะกันเบา ๆ เพราะต่างเคยเห็น “เงา” ของสิ่งที่อยู่ในกางเกงผ้าขาวม้าของเขาเวลาเปียกน้ำ บางคนบอกว่าเห็นหัวแดงโผล่ชัดเหมือนผลทับทิม บางคนบอกว่าเส้นเลือดปูดจนดูน่ากลัว แต่ไม่ว่าใครก็ยอมรับตรงกันว่า “มันงดงามเกินกว่าจะไม่มอง”
แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าคือ…ไม่มีใครพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าชิตเลย ทุกคนเก็บไว้เป็นเรื่องซุบซิบหลังบ้าน เป็นความลับที่ไม่ถูกเปิดเผยราวกับกฎเงียบ ๆ ของทั้งหมู่บ้าน เพราะทุกคนรู้ว่าเจ้าตัวใสซื่อเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้
หลายครั้งที่มีงานบุญหรืองานวัด สายตาที่จ้องมองเขาก็มากขึ้นเป็นพิเศษ ยามค่ำในบรรยากาศแสงไฟสลัว เสียงกลองยาวและเสียงหัวเราะดังลั่น ทุกครั้งที่ชิตเดินไปช่วยงาน เขาจะไม่รู้เลยว่ามีคนแอบตามไปด้านหลัง หรือตั้งใจชวนเขาไปมุมลับ ๆ โดยใช้ข้ออ้างเรื่องงาน ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเงียบ ๆ ไม่เคยมีใครพูดออกมาอย่างเปิดเผย
เด็กหนุ่มบางคนที่อายุน้อยกว่าก็แอบเลียนแบบท่าทางการทำงานของชิต บอกว่าอยากแข็งแรงแบบเขา ขณะที่ผู้หญิงบางคนเฝ้าเก็บภาพเขาไว้ในใจเหมือนความฝันต้องห้าม
แต่ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความหมายปองเงียบ ๆ นั้น มีเพียงชิตคนเดียวที่ไม่เคยรู้เลยว่า ตัวเองกำลังถูกจับตามองเหมือน “ของล้ำค่า” ที่ใครก็อยากครอบครองสักครั้ง
ตอนที่ 1.1.4 – ความซื่อและความไม่รู้เรื่องของชิตแม้จะเป็นที่หมายปองของใครหลายคน แต่ชิตกลับไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์อะไรเลย เขาใช้ชีวิตประจำวันเหมือนหนุ่มบ้านไร่ทั่วไป—ตื่นเช้าหาบน้ำ, ออกนา, ลงแหหาปลา, กินข้าวง่าย ๆ แล้วนอนพัก—โดยไม่ระวังว่ากิริยาท่าทางของเขาจะไปกระตุ้นความคิดใคร
เวลานั่งพักเหนื่อย เขามักนั่งเอนหลังตามคันนา ขยับผ้าขาวม้าแบบไม่ทันระวัง บางครั้งปล่อยให้ร่องผ้าหลวมจนเห็นเกินจำเป็น ถ้าใครผ่านมาพอดี ภาพนั้นก็ติดตาไปนาน แต่ชิตกลับเพียงยกผ้ามัดใหม่ด้วยความเขิน ไม่คิดว่านั่นคือ “การยั่ว” อย่างไม่ตั้งใจ
เขาเป็นคนอ่อนน้อม ใครขอแรงอะไรก็ไม่เคยปฏิเสธ ไม่ว่าจะหาบน้ำเข้าบ้าน ช่วยซ่อมรั้ว หรือแม้แต่ถูกชวนให้ไปเก็บของหลังงาน เขาก็มักเดินตามไปเงียบ ๆ อย่างไม่ตั้งข้อสงสัยเลยว่าคนชวนมีเจตนาอื่น
เพราะความซื่อนี้เอง หลายครั้งเขาจึงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เข้าใจ—ถูกผลักให้นั่งพิงผนัง ถูกมือหนาลูบผ่านต้นขา หรือถูกสายตาจ้องลึกจนพูดไม่ออก เขาอายจนหน้าร้อนผ่าว แต่ไม่เคยกล้าขัดขืนเต็มที่ และยิ่งไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง
ยามค่ำเมื่อเหนื่อยจนเผลอหลับในกระต๊อบเล็ก ๆ บางครั้งเขาก็ตื่นขึ้นมาเพราะความรู้สึกวูบวาบผิดปกติ แต่เมื่อลืมตาแล้วเห็นเงาคนเคลื่อนไหว เขากลับไม่กล้าพูดอะไร นอกจากแกล้งทำเป็นนอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เช้าวันถัดมา เขามักบอกตัวเองว่า “คงฝันไป”
ความไม่รู้เรื่องโลกของชิตจึงกลายเป็นทั้งเกราะและบ่วง เกราะเพราะเขายังไม่เปิดเผยความลับให้ใครฟัง แต่เป็นบ่วงเพราะทุกครั้งที่เผลอ เขามักถูก “ลอบได้” อยู่เสมอ และสิ่งที่เกิดขึ้นเงียบ ๆ นี้ กลายเป็นกฎที่ไม่พูดออกมาในหมู่บ้าน—ใครได้ชิมแล้วต้องเก็บเป็นความลับ
แม้ในใจเขาจะรู้สึกอายและสับสน แต่ลึก ๆ ร่างกายกลับตอบสนองทุกครั้งโดยไม่อาจปฏิเสธ นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชิตค่อย ๆ เดินเข้าสู่เส้นทางอันลึกลับ โดยไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วโชคชะตาของเขากำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล…
จบตอนที่ 1.1
ขอบคุณครับ มันโครตดีจริงๆไม่คิดว่าจะเขียนลงรายละเอียดได้ขนาดนี้ เหมือนหลุดไปยืนดูอยู่ข้างๆเลย สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุน
หน้า:
[1]