เมื่อหลงรักชายแท้ ต้องลุ้นจนวินาทีสุดท้าย
ผมนั่งลงบนเสื่อเก่าตัวเดิมหน้าระเบียงบ้านไม้พี่นิดนั่งอยู่ก่อนแล้ว ในมือถือแก้วเหล้าโซดาแกว่งไปมา แกยิ้มให้ผมก่อนจะยื่นแก้วมาให้เหมือนเคยเราไม่ได้เจอกันนาน...นานจนผมไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่เคยมี มันยังอยู่ดีไหม“ไปอยู่กรุงเทพฯขาวขึ้นนะมึง” แกพูดกลั้วหัวเราะ เสียงอบอุ่นแบบคนบ้าน ๆ ที่ผมคิดถึงแทบบ้า“ราศีคนเมืองจับเลย”“พี่เองก็ล่ำขึ้นเยอะเลยนี่”ผมแซวกลับไปกลั้วหัวเราะ
“ได้ข่าวว่า...เมียทิ้งเหรอ”พี่นิดแกล้งทำหน้าโกรธยกมือขึ้นจะตบหัวผมเล่น ๆ แต่ก็แค่หัวเราะ แล้วเราก็ชนแก้วกันอีกครั้งมันเป็นจังหวะเดิม ๆแบบที่เคยทำกันเมื่อหลายปีก่อน ไม่มีคำพูดเยอะแยะ แต่เข้าใจกันแค่สายตาพอเหล้าเริ่มซึมเราคุยเรื่องอดีตมากมาย ตั้งแต่วัยเรียนยันวีรกรรมวัยรุ่นแกยังคงท่าทางล้อเลียนเวลาเล่าเรื่องสนุก ๆ แบบเดิม หัวเราะเสียงดังบางจังหวะแกเอนหลังนอนลงบนเสื่อ สายลมเย็นพัดผ่านพัดกลิ่นดินแห้งของบ้านนอกที่ผมคิดถึงเข้าจมูกผมนั่งมองแกเงียบๆพี่นิดไม่เปลี่ยนเลยผิวคล้ำแบบคนทำงานกลางแดด แผงอกหนา ๆ ขยับขึ้นลงตามลมหายใจ กางเกงบอลเก่า ๆที่ใส่นอนดูชุ่ย ๆ แต่กลับทำให้เขาดูจริงใจอย่างประหลาดผมหยิบแก้วเหล้าขึ้นจิบช้าๆ ละสายตาจากพี่นิดไม่ได้เลยมันไม่ใช่แค่เพราะแกดูดีขึ้นหรือหล่อในแบบคนเถื่อน ๆ
มันเป็นเพราะ...ความรู้สึกเก่าที่ผมเคยพับเก็บไว้มันแผ่วขึ้นมาอีกครั้งหลายปีแล้วที่ผมไม่กล้ามองหน้าแกนาน ๆ
หลายปีแล้ว ที่ผมไม่กล้าบอกว่า...ผมเคยชอบพี่แกพลิกตัวมามองหน้าผมสายตานั้นนิ่ง...แต่เหมือนรู้อะไรบางอย่าง“ไอ้ต้น”แกเรียกชื่อผมเบา ๆ “ตอนนั้น...ที่มึงย้ายไปกรุงเทพฯ กูโคตรเหงาเลยว่ะ”ผมชะงัก...ใจเต้นรัวความเงียบเคลื่อนผ่านไปสักพักผมค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้พี่นิด
เสียงหัวใจเต้นในอกดังจนผมได้ยินชัดเจนพี่นิดมองผมนิ่งๆ สายตาอบอุ่นเหมือนแสงโคมไฟในคืนมืด
ก่อนที่เขาจะยื่นมือมากุมมือผมไว้แน่น
ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่ม เพราะมือของเขาพูดทุกอย่างเรานั่งเงียบ ๆข้างกันในคืนนั้น ไม่ต้องรีบร้อน
เพราะสำหรับผม แค่ได้กลับมานั่งข้างพี่นิด
หัวใจก็ไม่รู้สึกขาดอะไรอีกแล้วคืนนั้นพอพี่นิดกุมมือผมไว้ ทุกอย่างก็เหมือนหยุดนิ่ง
ผมนั่งมองมือหยาบ ๆ นั้นแนบกับมือผมที่เรียวยาวกว่าแตกต่างกันขนาดนี้...แต่มันกลับพอดีกันอย่างประหลาดพี่นิดหันมายิ้มให้บางๆ รอยยิ้มนั้นเหมือนเคยผ่านฝน ลม แดด จนมีรอยแตกนิด ๆ ที่มุมปากแต่ยิ่งมองยิ่งน่าหลงใหลผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมจ้องพี่นิดนานแค่ไหน
บางที...ผมไม่ได้แค่ “ชอบ” พี่
แต่ผม “แพ้” พี่แบบหมดทางสู้“มองอะไรนักหนาหลงกูเหรอ?”
แกพูดขึ้นเรียบ ๆ เสียงแหบ ๆ จากเหล้า แต่ตาหยอกล้อเหมือนเดิมผมยิ้มมองเขาแบบไม่หลบสายตา
“เออ...หลงจริง”เงียบไปครู่หนึ่งแกหัวเราะในลำคอ หัวเราะแบบพี่นิด...หัวเราะแบบผู้ชายที่ผ่านชีวิตมาเยอะ
แล้วก็เอื้อมมืออีกข้างมาขยี้ผมผมเบา ๆ เหมือนตอนเราเคยเป็นเด็ก ๆ“หลงอะไรกูนักหนาวะ”
“หลงทั้งตัวนั่นแหละ” ผมกล้าพูดออกไปเต็มเสียงใช่ ผมหลงพี่นิดตรงที่แกไม่เสแสร้ง
ผิวเข้มหนาแดดแบบบ้านนอก ๆ เสียงทุ้มแหบเส้นเลือดบนแขนที่เห็นชัดเพราะทำงานกลางแจ้ง
หนวดเคราหยาบ ๆ ที่ไม่ได้โกนเกลี้ยงแต่กลับทำให้รู้สึกว่าแกเป็นคนจริงแม้แต่กลิ่นเหล้าปนเหงื่อที่โชยมากับลมผมยังรู้สึกว่ามันหอม…ในแบบของพี่นิดและ...ใช่
แม้แต่ตรงนั้นที่ดูเป็นผู้ชายเต็มตัว แข็งแรง ชัดเจน และนูนเด่นแบบไม่อายใคร
มันก็ดึงดูดผมในแบบที่อธิบายไม่ได้
ไม่ใช่แค่เรื่องกายภาพ แต่มันคือความรู้สึกว่า"เขาเป็นผู้ชายที่ผมไว้ใจได้ที่สุด"ผมเงยหน้าขึ้นมองแกอีกครั้ง
“พี่รู้ตัวไหมว่า...พี่มีเสน่ห์มาก”แกเลิกคิ้วยกแก้วขึ้นจิบ แล้วพูดเบา ๆ
“ไม่เคยมีใครบอก...จนวันนี้”ผมยิ้ม
“งั้นจำไว้นะ...เพราะผมจะบอกทุกวัน ถ้าพี่ยอมให้ผมอยู่ข้าง ๆ”พี่นิดไม่ตอบเขาแค่ยื่นแขนข้างหนึ่งมาพาดบ่าผม ดึงเบา ๆ ให้ผมขยับเข้าไปใกล้
หน้าเราอยู่ห่างกันแค่ลมหายใจ"อยู่ดิ..." แกพูดเสียงเบา "...อยู่เลย"เราไม่ได้จูบกันในคืนนี้
ไม่มีอะไรเกินเลย
แต่หัวใจผม...เต้นแรงราวกับโลกทั้งใบกำลังเริ่มใหม่อีกครั้งคืนนั้นลมพัดเอื่อย เสียงจิ้งหรีดแผ่วแทรกมาในความเงียบ
ผมนั่งอยู่ข้างพี่นิด ในใจมีคำถามมากมายที่ไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆพี่นิดเมาหรือเปล่านะ?
เขาคิดอะไรอยู่?
หรือทั้งหมดนี่...เป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้า?ผมรู้ว่าพี่นิดเป็น“ชายแท้”
เคยมีเมีย เคยมีครอบครัว
ผมไม่เคยคิดจะเป็นคนที่ “แทรก” ในชีวิตของใคร
แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า
การได้อยู่ใกล้พี่นิด มันทำให้ใจผมสั่นและใช่...
แม้แต่ตอนที่ผมเผลอมอง “ส่วนนั้น” ของเขาที่นูนเด่นอยู่ในกางเกงบอลเก่า ๆ
มันก็ยังทำให้ผมรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอธิบาย
มันไม่ใช่แค่ราคะ มันคือเสน่ห์ของความเป็น “เขา”
ความดิบ ความจริง ความตรง ที่ไม่ผ่านการขัดเกลาใด ๆผมหันไปถามเบา ๆ
“พี่...ง่วงรึยัง”พี่นิดหันมามองก่อนจะส่ายหน้าน้อย ๆ
“ยัง...ไม่ง่วง”ผมหายใจลึกรวบรวมความกล้า
“งั้น...ผมนอนได้ไหม หนุนตักพี่อะ จะได้คุยเป็นเพื่อน”พี่นิดไม่ได้ตอบว่า“ได้”
แต่เขาเลื่อนตัวเล็กน้อย
มองหน้าผมนิ่ง ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆผมค่อย ๆเอนตัวลงไป หนุนตักพี่นิด
อุ่น...แน่น...มั่นคงใบหน้าผมอยู่ใกล้จุดที่อ่อนไหวของใจตัวเอง
กลิ่นกายของพี่นิดเหงื่ออ่อน ๆ ปนกลิ่นเหล้าจาง ๆกลิ่นแบบผู้ชายแท้ ๆ ที่ไม่ปรุงแต่ง
มันช่าง...เย้ายวนใจมากเกินกว่าจะหลีกหนีผมนอนนิ่งปล่อยให้ความใกล้ชิดซึมผ่านทุกลมหายใจ
ไม่พูดอะไรอีกแล้ว
เพราะแม้ไม่มีคำใด ความเงียบระหว่างเรากลับไม่เคยน่าอึดอัดพี่นิดยกมือมาลูบหัวผมเบาๆ แค่จังหวะเดียว...แต่ทำเอาผมเกือบหลุดลมหายใจ
สัมผัสนั้นเหมือนคำยืนยันเงียบ ๆ ว่า...ผมไม่ได้อยู่คนเดียวบางทีเขาอาจยังไม่แน่ใจบางทีเขาอาจยังไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง
หรือบางที...เขารู้อยู่แล้ว แต่แค่รอให้ผมอยู่ตรงนี้กับเขานานพอที่จะเข้าใจกันเสียงลมหายใจของพี่นิดสม่ำเสมอเหนือศีรษะผม
มือหยาบ ๆ ของเขายังวางอยู่บนเส้นผม ลูบเบา ๆ อย่างเงียบงัน
อากาศรอบตัวเย็นลงนิด ๆ แต่ผมกลับรู้สึกอุ่น…อุ่นแปลก ๆ ตรงหน้าอกผมนอนนิ่งบนตักเขาสูดกลิ่นตัวของผู้ชายคนนี้เข้าไปเต็มปอด
กลิ่นกายแบบธรรมชาติ — ไม่มีน้ำหอม ไม่มีแชมพูแพง ๆ
มีแค่ “เขา” คนเดียว
กลิ่นที่ทรงพลังแบบไม่ต้องพยายามใจผมเต้นแรง
เพราะไม่เคยอยู่ใกล้ใครขนาดนี้
ไม่เคยรู้สึกว่า...อยากครอบครองใครขนาดนี้แต่ผมก็รู้ดีว่ายังไม่ใช่เวลาและเขา...อาจไม่ได้คิดแบบเดียวกันผมหลับตาแน่นพยายามควบคุมลมหายใจ
แต่ทันใดนั้น พี่นิดขยับตัวเล็กน้อย
ผมรับรู้ได้ถึงแรงกระเพื่อมของกล้ามต้นขาแข็ง ๆ ใต้หัว
และ...เผอิญแค่เพียงเสี้ยววินาที บางอย่างสัมผัสกับแก้มผมแค่ชั่วพริบตา
แต่ทำให้หัวใจผมเต้นเหมือนจะหลุดจากอกผมกลั้นหายใจ
ดวงตาเบิกเล็กน้อย
ก่อนจะรีบหลับตาแน่นอีกครั้งกลัวว่าตัวเองจะเผลอแสดงออกอะไรไปมากกว่านั้นมันแค่แป๊บเดียว...แต่จะอยู่กับผมไปอีกนานผมไม่ได้มอง ไม่ได้แตะต้องไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเลย
แต่ความรู้สึก...มันเต็มตื้นในอกไปหมดผมอยากกอดเขาอยากจูบแผ่ว ๆ ที่ท่อนแขนคล้ำแดดนั่น
อยากกระซิบเบา ๆ ว่า “พี่รู้ไหมว่าพี่ทำให้ผมแพ้ขนาดไหน”แต่ผมทำไม่ได้
เพราะผมรู้ว่าการเร่งรีบ จะทำให้ความสัมพันธ์แบบนี้พังทลาย
มันเปราะบางเกินกว่าจะผลีผลาม
เหมือนใบไม้แห้งบนผิวน้ำถ้าเราคว้าเร็วเกินไป มันจะจมดังนั้น...
ผมนอนนิ่ง ปล่อยให้ความอบอุ่นผ่านกาย ปล่อยให้แรงดึงดูดซึมลึกในใจ
ไม่ได้ครอบครองแค่ได้อยู่ใกล้ก็เพียงพอแล้วอย่างน้อยในคืนนี้มือพี่นิดยังคงลูบเส้นผมผมเบาๆ
จังหวะสม่ำเสมอเหมือนเสียงหัวใจ…ที่ไม่แน่ใจว่าเต้นเพื่อใครผมนอนนิ่งหนุนตักเขา สายตาไม่อาจละจากภาพตรงหน้า
เป้ากางเกงบอลนั้น...ตอนนี้แน่นขึ้นกว่าเดิมมันไม่ใช่แค่เงา
มันคือความชัดเจนจนใจผมสั่นเขามีอารมณ์เหรอ...?
หรือเป็นแค่เรื่องธรรมชาติของผู้ชายคนหนึ่งที่เมา
หรือ...ผมคิดไปเองหมดเลย...แต่สิ่งที่ยืนยันคือการขยับเล็ก ๆ ของพี่นิด
ทำให้แก้มผมเผลอสัมผัสกับตรงนั้นอีกครั้ง
ไม่แรง...ไม่จงใจ
แต่มากพอจะทำให้ผมรับรู้ถึง "แรงตื่นตัว"
ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าน่าเกรงขาม และน่าหลงใหลผมไม่กล้าหันหน้าไม่กล้าขยับกลัวว่าอะไรบางอย่างจะ“เปลี่ยนไป”
เลยเลือกอยู่นิ่ง ปล่อยให้ลมหายใจเบา ๆ ของเขาและความแน่นของสัมผัสนั้น ผ่านเข้าไปถึงข้างในของผมผมหลับตาลง ไม่ได้เพราะง่วง
แต่เพราะ...กลัวแววตาตัวเองจะเผลอเปิดใจเกินไปเช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดลอดผ้าม่านไม้ไผ่เข้ามา
ผมค่อย ๆ ลืมตา ลุกขึ้นช้า ๆ พลางขยับคอที่นอนตะแคงนานจนเมื่อยพี่นิดนั่งอยู่ข้างๆ แล้ว กำลังจุดเตาถ่านต้มน้ำ
เหมือนทุกอย่าง...เป็นเพียงแค่ "คืนธรรมดา"“ตื่นแล้วเหรอ”เขาหันมายิ้มให้ผม
เหมือนคนคุ้นเคย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนไม่มีคำถาม ไม่มีบทสนทนาอ้อมค้อม
ไม่มีการเอ่ยถึงอะไรที่เกิดขึ้นตอนผมหนุนตักเขาเมื่อคืนนั้นใจผมสับสน ไม่รู้จะตีความแบบไหนดี
เขาลืม...?
เขาแค่เมา...?
หรือ...เขาจำได้ แต่เลือกจะไม่พูด?ผมนั่งนิ่งเงียบข้างเตามือของพี่นิดหยาบ ๆ แต่มั่นคง ขยับหยิบถ่านเติมฟืน
แล้วก็ถามขึ้นเรียบ ๆ ว่า “กินกาแฟไหมเดี๋ยวกูชงให้”แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรอีก
เหมือนหัวใจผมยังลอยค้างอยู่ที่ตักเขาเมื่อคืน
แต่ตัวเขา...กลับยืนอยู่ในตอนเช้าอย่างแน่วแน่ผมได้แต่พยักหน้ากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ
พร้อมคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ:แล้วเราสองคน...เมื่อคืนคืออะไร?ตั้งแต่คืนนั้นพี่นิดก็ไม่ได้พูดถึงอะไรเลย
เหมือนความเงียบถูกตั้งใจวางไว้ให้บดบังบางอย่าง
แต่ผมรู้เขารู้และผมก็รู้ว่าเขา "รู้"แต่พี่นิด...เลือกจะไม่พูดเลือกจะวางตัวเหมือนผู้ชายธรรมดาที่แค่ดูแลเพื่อนเก่าคนหนึ่ง
ทั้งที่บางคืน...สายตาเขา ไม่ธรรมดาเอาเสียเลยโดยเฉพาะเวลาที่เขาเริ่มเมาเมื่อฤทธิ์เหล้ากรุ่นเข้ามาแทนสติ
น้ำเสียงพี่นิดนุ่มลง สายตาเขาเริ่มหวานขึ้น
หวานในแบบที่ทำให้ผม สั่นไปทั้งตัวมันไม่ใช่ความหวานของคำพูด
แต่มันคือสายตาที่มองมาจากคนที่ไม่กล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเองในค่ำคืนหนึ่ง ที่ไม่ต่างจากหลายคืนก่อนลมอ่อน ๆ พัดผ่านเงาไม้
พี่นิดนั่งเอนตัวพิงเสาไม้หน้าบ้าน แก้วเหล้าในมือแทบจะวางไม่ลง“ง่วงยังวะ”เขาถามเบา ๆ“ยัง”ผมตอบ แอบมองตาเขา
มันเป็นดวงตาที่เหมือนกำลังถามอะไรบางอย่าง
แต่ไม่เอื้อนเอ่ยออกมา“งั้นก็มานอนนี่ดิ” เขาขยับตัว เปิดตักให้ตามเคย
แค่ประโยคนั้น หัวใจผมก็เหมือนจะหยุดเต้นผมค่อย ๆ เอนตัวลง
หนุนตักพี่นิดเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้...ทุกอย่างชัดเจนกว่าเดิมความแน่นนั้น อัดชิดอยู่กับแก้มผมตลอดแนวร้อนผ่าวและเปล่งพลังออกมาอย่างเงียบงัน
กลิ่นเหล้าผสมเหงื่อเจือจาง ชัดเจนเกินพอที่จะทำให้ใจสั่น ผมหลับตาแน่น
พยายามห้ามมือ ไม่ให้เผลอขยับไปแตะ พยายามห้ามใจ...ไม่ให้หัวใจเผลอหลุดออกไปถึงเขาแต่...มันยากเหลือเกินสัมผัสนั้นแรงเต้นของอะไรบางอย่างใต้กางเกงผืนบางนั้น
มันราวกับกำลังสะกิดหัวใจผม บอกให้รู้ว่า…
ผมไม่ได้คิดไปเองพี่นิดไม่พูดอะไรแต่เขาไม่ถอย ไม่ขยับหนีมือเขายังลูบผมเบา ๆ เหมือนกล่อมให้ผมหลับ
แต่หัวใจผมกำลังตื่นเต็มตาเต็มไปด้วยความเสน่หาที่ไม่กล้าเอื้อมแตะผมอยากทำมากกว่านี้อยากหันหน้าเข้าหา อยากกอดเขาไว้แน่น ๆ อยากให้เขารู้ว่าผมรู้สึกยังไงแต่...ผมไม่กล้าเพราะหากผมก้าวข้ามไปแล้ว ผมอาจเสียเขาไปตลอดชีวิตผมจึงเลือกอยู่นิ่งซ่อนความหวั่นไหวไว้ใต้เปลือกตาที่ปิดสนิท ให้แรงสั่นสะเทือนนั้นเก็บไว้...แค่ในใจ
แม้เพียงสัมผัส แม้เพียงผ่านเนื้อผ้าแต่มันจะเป็น ความทรงจำที่ผมไม่มีวันลืมวันนั้นพี่นิดบอกว่ากลุ่มเพื่อนเก่าจะนัดกันไปสังสรรค์ที่ชายหาด
บรรยากาศริมทะเลยามเย็นที่วุ่นวายด้วยเสียงหัวเราะ เสียงเพลงเบา ๆจากลำโพงเล็ก ๆ กับแสงไฟจากเต็นท์ที่ปักเรียงรายตามแนวทรายทำให้ผมรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในโลกที่ไม่มีเวลาผมแทบไม่ได้สนใจเสียงรอบตัวเพราะตลอดทั้งคืน...สายตาผมมีไว้เพื่อ มองเขาเท่านั้นพี่นิดอยู่ในเสื้อกล้ามหลวมๆ กับกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วสีกรมท่า
ร่างกายคล้ำแดดแน่นไปทั้งตัว ขยับไปมาพร้อมรอยยิ้มกวน ๆที่ทุกคนหัวเราะตาม
แต่ผม...กลับหัวใจเต้นแรงขึ้นทุกทีที่เห็นเขาเดินใกล้ผมนั่งเงียบๆตรงมุมหนึ่งของวงสนทนา
แก้วเหล้าในมือผมแทบไม่พร่องเพราะรู้ว่าถ้าผมเมา…ผมอาจควบคุมตัวเองไม่ได้แต่พี่นิดน่ะสิเขาดื่มเยอะ และพอเขาเริ่มเมา สายตานั้นก็กลับมาอีกครั้ง
สายตาแบบเดิม...แต่ยิ่งหวาน ยิ่งเย้ายวนสายตาที่ทำให้ผมแทบละลายตรงนั้นสายตาที่เหมือนจะบอกอะไรบางอย่างโดยไม่ต้องใช้คำพูด
“มึงรู้ใช่ไหม...ว่ากูก็รู้”จนกระทั่งทุกคนเริ่มแยกย้ายบางคนหลับ บางคนเอนตัวนอนใต้เต็นท์บ้างเดินไปไกลริมคลื่น
พี่นิดเดินมานั่งข้างผมเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร แค่นั่งมองทะเล
เหมือนทุกครั้งที่เขารู้ว่าผมต้องการความเงียบ...แต่ไม่อยากอยู่คนเดียว“ลมดีเนอะ”ผมพูดเขาพยักหน้า แล้วหันมายิ้มเบา ๆ“เมื่อไหร่จะเลิกมองกูเหมือนจะกลืนลงท้องสักทีวะ”
เขาแกล้งพูดติดตลก แต่เสียงกลับเบาเหมือนคนใจเต้นแรง“ก็...พี่มันน่ามอง”ผมตอบแบบไม่หลบตาพี่นิดยิ้มไม่พูดอะไรต่อ แล้วเอนตัวลงนอนบนผ้าปูชายหาด
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที...เขาตบเบา ๆ ที่ต้นขาของตัวเอง“จะมานอนหนุนตักเหมือนเดิมก็มา”หัวใจผมกระแทกอกดังชัดเพราะครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งกางเกงบอลหลวมๆ ถูกแทนด้วยกางเกงว่ายน้ำรัดรูปตัวจิ๋ว
ซึ่งแทบจะไม่สามารถซ่อนอะไรไว้ได้เลยแต่ผมก็ขยับเข้าไป...เอนตัวลงอย่างช้า ๆ หนุนบนต้นขาที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ
ผิวสัมผัสของผ้ารัดรูปแนบแน่นยิ่งกว่าที่เคย และแน่นอน...บางสิ่งที่อยู่ใต้เนื้อผ้านั้น
มัน สัมผัสกับแก้มผมโดยตรง ไม่ใช่แค่แป๊บเดียวแบบทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้ มันยาวนาน
และพี่นิด…ก็ไม่ได้ขยับหนี
ตรงกันข้ามเขาขยับตัวเล็กน้อย
เหมือนตั้งใจให้ “การสัมผัสนั้น” แนบแน่นยิ่งขึ้นผมนอนนิ่งแทบไม่หายใจความรู้สึกที่แล่นผ่านทั้งร่างคือ…
เสน่หาแบบที่ยากจะอธิบายความแน่นนั้นแรงอุ่นนั้น เหมือนบอกว่าผมอยู่ใกล้หัวใจเขามากกว่าที่คิดผมอยากทำมากกว่านี้อยากหันหน้าเข้าหาอยากเอื้อมมือไปสัมผัส
อยากรู้ว่า...เขารู้สึกยังไงกันแน่ แต่ผมยังคงเลือกนอนนิ่ง
เพราะผมรู้ว่า...เรายังไม่พร้อม หรือบางทีเขาอาจยังไม่กล้าเผชิญความรู้สึกของตัวเองแค่ได้หนุนตัก แค่ได้กลิ่นเค็มๆ ของลมทะเลปนกลิ่นกายของเขาแค่ได้รู้ว่า...เขายังไม่ผลักไส
ผมก็พอแล้ว
ผมเริ่มแน่ใจว่า พี่นิด...เปิดโอกาสให้ผมแล้ว
ไม่ใช่ด้วยคำพูดแต่ด้วย“การกระทำ”ทุกครั้งที่เขาชวนให้นอนหนุนตักทุกครั้งที่เขาขยับตัวเข้ามาใกล้และทุกครั้งที่เขา ไม่ห้าม
นั่นคือคำตอบเงียบ ๆ ที่ดังก้องกว่าคำใดตอนที่ผมค่อย ๆปล่อยปลายนิ้วผ่านลงไปบนหน้าขาของเขา เบา ๆ...เหมือนไม่ตั้งใจ
แต่พี่นิดก็ยังคงลูบหัวผม ไม่ได้ปัดมือผมออก ไม่ขยับหนี
ไม่แม้แต่จะถอนหายใจแบบอึดอัดกลับกัน...
บางครั้งผมได้ยินเสียงลมหายใจของเขาแรงขึ้นเล็กน้อย
เหมือนพยายามเก็บบางอย่างไว้ภายใน เหมือนกำลังกลั้นใจไม่ให้หลุดความรู้สึกออกมามันคือแรงบันดาลใจให้ผมกล้าขึ้น…ทีละนิดในแบบของผม แยบยล ไม่โจ่งแจ้งแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกคืนก่อนกลับพวกเราจัดกิจกรรมเล็ก ๆ ริมหาด เสียงหัวเราะดังไปทั่ว
และเมื่อถึงกิจกรรม “ขี่ม้าส่งเมือง”ทุกคนโห่ฮาด้วยความสนุก
แต่ผมกลับกลั้นหายใจเพราะผมจับคู่กับพี่นิดและแน่นอน...ผมเป็น“ม้า”ตอนที่พี่นิดขึ้นคร่อมบนหลังผม
มือใหญ่ ๆ ของเขาจับไหล่ผมแน่น
และสิ่งนั้น...แนบติดหลังผมแบบไม่มีอะไรกั้นเลยมันเต็มไปหมดทั้งแรงกด ร้อนผ่าว และความนุ่มแน่นของดุ้นเนื้อความเป็นชาย
ผมแทบต้องกลั้นเสียงครางในใจ ขณะที่เขาขยับตัวไปตามจังหวะของเกม
ผมแทบจะไม่อยากให้เกมจบมันไม่ใช่แค่การเล่นแต่มันคือ “ความรู้สึก” ที่แทบปะทุออกมาหลังเกมจบเราชนะแต่ผมรู้ว่ารางวัลจริง ๆคือการได้อยู่ใกล้เขาแบบนั้นใกล้เกินกว่าจะห้ามใจคืนนั้นคืนสุดท้ายก่อนเราจะกลับพี่นิดหันมาถามผมตอนคนอื่นแยกย้ายเข้าที่พัก“นอนเต็นท์กูก็ได้นะ”เขาพูดเบา ๆ
สายตานิ่ง แต่ลึกเกินจะมองผ่าน“อือ...”
ผมตอบได้แค่นั้น แต่ข้างในร้อนวูบไปทั้งร่างในเต็นท์เล็ก ๆมีแค่เสียงลมหายใจของเราสองคน
เขานอนหงาย ส่วนผมนอนตะแคงซุกเข้าที่อกเขา
กลิ่นตัวพี่นิดปะปนกับกลิ่นทะเลจาง ๆทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะหลอมละลายพี่นิดไม่ได้กอดผมแต่เขาวางแขนแนบไว้ใกล้ ๆ
มือเขาไม่ไล่ ไม่ผลัก แต่เปิดทางให้อย่างเงียบ ๆ
จนดึก...ผมค่อย ๆ เลื่อนตัวลงต่ำผมไม่ได้พูดอะไรเขาก็ไม่ได้พูด
แต่ทุกการขยับตัว ทุกลมหายใจ คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดผมซบหน้าลงตรงนั้นเป้าแน่นๆผมสัมผัสสิ่งที่อยู่ใต้ผ้าบาง ๆมันร้อนผ่าว หนักแน่น และตอบสนองอย่างเงียบงัน
พี่นิดไม่ขยับหนีไม่ดึงผมกลับไม่พูดว่า “พอแล้ว”กลับกัน...ลมหายใจเขาหนักขึ้นอกเขาเคลื่อนไหวแรงขึ้นเล็กน้อย
และผมก็แค่นอนนิ่งๆ ตรงนั้น อ้อมอกของเขาคือพื้นที่ปลอดภัย
แต่พื้นที่ตรงนั้น...คือสิ่งต้องห้ามที่ผมกำลัง “แอบแตะ” ด้วยหัวใจคืนนี้เราไม่พูดกันสักคำ
แต่ผมรู้แล้วว่า เขารู้สึก
และเขาก็รู้...ว่าผมรู้
{:5_120:} เสียวๆ กับชายแท้ เคยลงหนุนตักกันบ้างไหมครับ ขอบคุณครับ ประสบการณ์ดี ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ หลงรักพี่นิดด้วยคน ขอบคุณครับ เขียนดีมากครับ ฟินตาม 555 ขอบคุณครับ จะมีตอนต่อไปไหมน่าาา ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ดีครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ
หน้า:
[1]
2