Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.2
Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม/2/
สัปดาห์ที่สอง พีทยังอยู่โต๊ะเดิม — มีงานประจำแค่ถือแฟ้ม เสิร์ฟน้ำ ยืนรอยิ้ม
วันนั้น HR ส่งอีเมลถึงกลุ่ม Support ป้ายแดงสั้น ๆ ว่า
“ลูกค้า VIP จะมาเยี่ยมชั้น 8 เตรียมทีมรับรองด้วยค่ะ”
พีทถามรุ่นพี่ป้ายแดง “รับรองยังไงวะพี่?”
ดิวหัวเราะแห้ง ๆ ไม่ตอบ แค่บอกให้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวบางสุด กางเกงรัดที่สุด
ลูกค้า VIP คือกลุ่มผู้บริหารเอเจนซี่โฆษณาชื่อดัง — ขนาดพนักงานป้ายม่วงยังโค้งรับเต็มที่
ในห้องรับรองโซน Lounge มีเด็กป้ายแดง 4 คนยืนเรียงหลังเคาน์เตอร์กาแฟ — พีทคือหนึ่งในนั้น
ลูกค้าหนุ่มใหญ่ 2 คนยืนชี้นิ้วเล่น “ขอกาแฟแล้วขอแถมรอยยิ้มด้วยครับ”
มือหนึ่งโอบหลังพีทแล้วแกล้งปลดกระดุมบน “จะได้ดูเป็นกันเอง”
พีทยืนแข็ง ทำตามเพราะรุ่นพี่ดิวกระซิบว่า “ถ้าไม่ทำ เดี๋ยวโดนหักเบี้ยขยันนะ”
พวกเขาตามไปช่วยรับรองแขกชุดนี้ในระหว่างการประชุมนำเสนอให้ลูกค้าด้วย แอร์ในห้องเย็นกว่าเดิมเพราะเปิดแรงเพื่อรับแขก VIP กลุ่มเล็กที่นั่งเรียงแถวบนเก้าอี้พับ เสียงหัวหน้าฝ่ายป้ายม่วงพูดจบโปรเจกต์ใหม่ แต่คำถามสุดท้ายจากลูกค้ากลับก้องกว่าประโยคไหน
“ถ้าโครงการนี้โตขึ้นจริง คุณภาพทีมงานจะพอรองรับเหรอ?”
น้ำเสียงดูจริงจังแต่ผู้ถามกลับขยิบตา หัวหน้าฝ่ายป้ายม่วงหันไปมองพีทกับป้ายแดงอีกคนที่ยืนตัวตรงชิดผนัง — เสื้อเชิ้ตเรียบร้อย กางเกงสแลคแทบไม่มีรอยยับ
"เดี๋ยวให้เด็กสาธิตดีกว่าครับ…ให้ดูว่าคุณภาพร่างกายดีแค่ไหน”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ลอดมาจากแถวเก้าอี้ VIP กล้องมือถือถูกยกขึ้นทีละเครื่อง ไฟสปอร์ตไลท์บนเพดานถูกเปิดเข้าหน้าพีทจนตาแทบพร่า
มือพีทกำสาบเสื้อแน่น เขาหันไปมองเพื่อนป้ายแดงข้าง ๆ — อีกฝ่ายถอนหายใจยกมือปลดกระดุมอย่างรู้หน้าที่
พีทกลืนน้ำลาย กัดฟัน รูดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด ไฟสปอร์ตไลท์ห้องฝึกอบรมส่องจนเงากล้ามท้องกับแนวขนหน้าท้องสะท้อนบนผนังไวท์บอร์ดด้านหลัง
เสียงหัวเราะปนเสียงแชะ แชะ จากมือถือ VIP แถวหน้า
“พอมั้ยครับ? หรืออยากดูเต็มกว่านี้?”
เสียง VIP อีกคนพูดติดขำ “ในกางเกงก็ขอดูด้วยสิ จะได้รู้ว่าเด็กใหม่ฟิตจริงรึเปล่า ฮ่าๆ”
พีทเงยหน้าช้า ๆ เหงื่อเม็ดเล็กซึมตามไรผม มือสั่นตอนปลดเข็มขัด
กางเกงสแลคราคาโปรฯ จากห้างรูดหลวมจนเลยสะโพก เผยแนวขอบชั้นในสีจางที่รั้งไม่มิดแนวขนหน้าท้อง
เสียงหัวเราะกราวอีกทีเมื่อพีทฝืนดึงขอบกางเกงลงจนคาบเกี่ยวกับส่วนโคนอวบหนา แนวขนหนาด้านหน้าโผล่ให้กล้องเห็นชัดเจน
“ดี…เด็กใหม่ Spirit แท้ กล้ามท้องตึงเชียว”
ไฟแฟลชมือถือวาบใส่ใบหน้าพีท ใบหูแดงจัดเพราะเสียงหัวเราะกับเสียงชัตเตอร์มันปนกันไม่หยุด
ป้ายแดงอีกคนยืนข้าง ๆ ก็อยู่ในสภาพที่ไม่รู้ว่าใจกล้าหรือชาชิน — เสื้อปลดหมด ซิปกางเกงถูกรูดลงจนสุด สาบกางเกงแยกออกจากกัน วันนี้เขาไม่ได้สวมกางเกงในมาตั้งแต่แรก เหงื่อซึมจนอวัยวะกลางลำตัวดูชื้นแฉะ
“เรียบร้อยครับ…เด็ก Support เรา จะดูแลลูกค้าและทีมทำงานเต็มร้อย”
เสียงแชะสุดท้ายตอกซ้ำ ความร้อนในอกพีทเหมือนจะแผดข้างในมากกว่าไฟสปอร์ตไลท์
แต่ขาเขายังต้องยืนตรงเหมือนตุ๊กตาโชว์หน้าตู้
เย็นวันนั้นพีทนั่งรถไฟใต้ดินกลับห้องพักใหม่ที่เป็นภาระต้องหาเงินมาจ่ายค่าเช่าทุกเดือน มือกดมือถือหาข้อมูลบริษัทตัวเอง
คำว่า “วัฒนธรรมบริษัท” ในเว็บอย่างเป็นทางการเขียนแต่เรื่องสร้างสรรค์ ไม่มีสักคำพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้
มือเขากำป้ายชื่อสีแดงแน่น
ในหัวเขามีแค่คำถามเดียว “…ถ้าไม่อยู่ตรงนี้ จะไปไหน?”
สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]