ประสบการณ์เห็นของดีโดยไม่ตั้งใจ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย jokecup เมื่อ 2025-7-5 18:25เรื่องที่จะเล่านี้ เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นนานร่วมสิบปีแล้วครับ
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นสมัยที่ผมทำงานที่เก่า เป็นหน่วยงานที่ทำงานด้านวิชาการครับ รับทุนจากหน่วยงานที่ให้ทุนด้านส่งเสริมสุขภาวะ
งานวิชาการที่เราทำคือการทำงานศึกษาวิจัยสถานการณ์ทางสังคมต่าง ๆ พอทำเสร็จก็จะนำเสนอผลการศึกษาต่อสาธารณะครับ
ช่วงแรกที่ผมเข้าไปทำงาน ออฟฟิศเราเช่าพื้นที่อาคารไว้ 2 ห้อง ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ได้เล็กจนเกินไป
มีคนทำงานสิบกว่าชีวิต แบ่งเป็น 2 แผนกใหญ่ ๆ คือ ทีมวิชาการ กับทีมสื่อสาร
ผมจะทำงานอยู่ในทีมวิชาการ ที่มีคนทำงาน 5 คนครับ ซึ่งเราจะมีห้องทำงานของแผนกเราต่างหากห้องหนึ่ง
นอกจากนี้ที่ทำงานเรายังมีห้องประชุมด้วย ที่ต้องมีห้องประชุมไม่ใช่แค่ให้เราไว้ใช้ประชุมงานกันเท่านั้น
แต่มีไว้สำหรับการประชุมกับนักวิชาการที่เป็นที่ปรึกษาโครงการด้วยครับ
คือทุกเดือนเราต้องนำเสนอผลการศึกษาที่กำลังทำอยู่เพื่อให้นักวิชาการให้ความเห็นครับ เหมือนกับการสอบวิทยานิพนธ์นั่นแหละครับ
ซึ่งเกือบทุกครั้งก็จะโดนคอมเมนต์หนัก ๆ แทบทุกรอบ งานการศึกษาชิ้นหนึ่งกว่าจะผ่านออกมาสู่สาธารณะนี่ใช้เวลาอย่างต่ำ 3 เดือนครับ
พองานผ่านเราก็ส่งงานไปให้ทีมสื่อสารขับเคลื่อนงานต่อเพื่อให้เขาถึงคนในวงกว้าง
วิถีการทำงานของเราก็จะเป็นลูปแบบนี้ครับ
การทำงานวิชาการว่าเครียดแล้วนะครับ สิ่งที่เครียดกว่าคือตอนประชุมกับนักวิชาการที่เกิดขึ้นเดือนละครั้ง
จะมีนักวิชาการจากหลากหลายกลุ่มมาให้ความเห็น ทั้งอาจารย์มหาวิทยาลัย นักสื่อสารมวลชน คนทำงานภาคประชาสังคม
โดยมีอาจารย์จากสถาบันวิจัยระดับประเทศเป็นหัวหน้าทีมนักวิชาการกลาย ๆ
อาจารย์ท่านนี้ผมขอให้ชื่อสมมติแกว่า อาจารย์พิธานแล้วกันนะครับ
การประชุมวิชาการจะขาดแกไม่ได้ครับ ไม่ว่าแกจะติดภารกิจไม่มีวันว่างยังไง เราก็ต้องรอแก เหมือนแกเป็นประธานคุมสอบนั่นแหละครับ
เราทุกคนต่างกลัวแกกันหมด เพราะมาดแกเป็นคนนิ่ง ขรึม วันไหนแกมาพร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะทักทายคนอื่นเราก็พอจะใจชื้นขึ้นมาบ้าง
แต่ถ้าวันไหนแกมานิ่ง ๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา เรารู้สึกเหมือนชะตาจะขาดตั้งแต่ยังไม่เริ่มประชุม
แต่ถ้าไม่มองเรื่องความเป็นนักวิชาการที่โหด ดุ และตรงไปตรงมา
อาจารย์พิธานเป็นคนที่ดูดีมาก ๆ คนหนึ่งเลยครับ แกเป็นคนสูง หุ่นกำลังดีไม่อ้วนไม่ผอม หน้าตาผิวพรรณเหมือนคนจีน
อายุอานามน่าจะเกือบ ๆ ห้าสิบ แต่ดูไม่แก่ แกมีเมียและลูกแล้วครับ
ด้วยความที่งานค่อนข้างเครียด และไม่ค่อยมีความมั่นคง เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่กับแหล่งทุนซึ่งอาจจะไม่ให้ทุนทำต่อเมื่อไรก็ได้
ทำให้เราหาคนทำงานได้ยากเมื่อคนเก่าลาออก สุดท้ายหลังจากผ่านไปหลายปี องค์กรเราต้องลดขนาดลง เพราะหาคนทำงานใหม่มาทดแทนคนเก่าที่ออกไปไม่ได้
หรือหาได้ก็มักอยู่ไม่นานเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว เราจึงยุบทีมสื่อสาร เหลือแต่คนทำงานวิชาการแค่ 6 คน
สุดท้ายเราจึงตัดสินใจย้ายออฟฟิศไปอยู่ในสถานที่ที่เล็กลงกว่าเดิมมาก
และการย้ายออฟฟิศไปที่ใหม่ทำให้เราไม่มีห้องประชุม ดีที่ออฟฟิศใหม่อยู่ใกล้กับอาคารสำนักงานย่อยของแหล่งทุน เราจึงขอใช้ห้องประชุมที่นี่เป็นที่ประชุมวิชาการเดือนละครั้ง
ด้วยความที่มันเป็นสาขาย่อย ขนาดของสำนักงานจึงไม่ใหญ่ครับ ส่วนที่เราขอใช้ห้องประชุมมันจะเป็นส่วนเล็ก ๆ คือมีแค่ห้องประชุมขนาดความจุไม่เกิน 20 คน (แออัดนิดหน่อย)
มีส่วนของแม่บ้านอยู่ฝั่งตรงข้ามห้องประชุม แล้วที่อยู่ติดเป็นหัวกับท้ายของห้องแม่บ้านคือ ห้องน้ำชาย กับห้องน้ำหญิง
ผมไม่รู้ว่าห้องน้ำหญิงมีขนาดเท่าไร แต่จะบอกว่าห้องน้ำชายมีขนาดเล็กมาก
คือห้องนี้เปิดประตูออกมา จะเจอกับโถฉี่เลยครับ พอฉี่เสร็จหันกลับไปจะเป็นอ่างล้างมือ แล้วถัดจากอ่างล้างมือกับโถฉี่จะเป็นห้องน้ำแบบชักโครก
ทั้งหมดนี้คือยืนคนเดียวก็เต็มห้องแล้ว เพราะฉะนั้นทุกครั้งเวลาเข้าผมจะล็อกกลอนทุกครั้งเพื่อไม่ให้คนเปิดมาเจอผมทำธุระส่วนตัว
และด้วยความคับแคบนี้ผมจึงแทบไม่เคยใช้มันเลย ผมจะจัดการให้เสร็จตั้งแต่ที่ทำงานไปเลย
แต่ไม่รู้เพราะพรหมลิขิตบันดาลชักพาอะไรจึงเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นในวันหนึ่งที่เราประชุม
วันนั้นเราทำงานเกือบไม่เสร็จ ต้องแก้งานกันจนนาทีสุดท้าย แล้วรีบไปให้ทันเวลานัดประชุม
พอไปถึงห้องประชุมผมก็รีบจัดการเตรียมทุกอย่าง ไฟล์นำเสนอ และเอกสารให้นักวิชาการดูระหว่างนำเสนองาน
พอเสร็จผมก็เลยรีบบึ่งไปห้องน้ำเพื่อจัดการธุระให้เสร็จก่อนเริ่มการประชุม
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นตอนที่ผมหมุนลูกบิดเปิดประตูห้องน้ำออก ผมก็เจออาจารย์พิธานยืนฉี่อยู่หน้าโถฉี่ครับ
ผมตกใจมาก ยืนนิ่งงั้นทำอะไรไม่ถูก นอกจากเอ่ยปากพูดออกไปว่าขอโทษครับ
อาจารย์พิธานไม่รู้ว่าแกตกใจไหม แต่แกนิ่งมากและยังคงทำธุระต่อไป
"เดี๋ยวเสร็จแล้ว"
แกบอกผม ประโยคนั้นผมเลยทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรปิดประตูลงหรือเปิดรอจนแกเสร็จ สมองมันคิดอะไรไม่ทันเลย
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นอัตโนมัติคือ สายตาผมมองต่ำลงไปตรงส่วนนั้นของอาจารย์พิธานครับ
แล้วผมก็เห็นว่าแกไม่ได้แค่รูดซิปกางเกงแล้วควักควยออกมาฉี่
แต่แกปลดตะขอ รูดซิป และดึงกางเกงลงมาด้วยเล็กน้อย
ไม่เท่านั้นมือของแกยังจับชายเสื้อเลิกขึ้นไปด้วย อาจจะกลัวว่าชายเสื้อที่ยาวมันจะไปการฉี่
พอเป็นอย่างนั้นผมจึงเห็นทั้งควย ทั้งไข่ และหมอยของแกแบบเต็ม ๆ
ควยที่ยังไม่ตื่นตัว สีคล้ำกว่าสีผิวแกเล็กน้อย ปลายหัวเปิดสีเข้ม และขนหมอยขึ้นเป็นแผงค่อนข้างดกเลยทีเดียว
ไม่เท่านั้นผมยังเห็นฉี่ของแกออกมาเป็นสายอีกด้วย
ขณะที่ผมมองแกพูดขึ้นมาอีกว่า
"เสร็จแล้ว ขอล้างมือแต่งตัวแป๊บ"
ว่าแล้วแกก็เอามือข้างหนึ่งมาจับควยสะบัดน้ำที่ยังค้างรูออกให้หมด ก่อนที่แกจะหันหลังกลับไปเพื่อที่จะล้างมือที่อ่างล้างมือ
แกทำอย่างนั้นทั้งที่กางเกงยังคาอยู่ที่หน้าขา
และตอนหันไปที่อ่างแทนที่แกจะหันหลังแกกลับหันหน้ามาทางผม จนผมเห็นควยแกแบบเต็ม ๆ อีกครั้ง
ตอนแกยืนล้างมือผมได้เห็นก้นแกที่แพลมออกมาจากชายเสื้อเล็กน้อย ตอนนั้นหัวใจจะวายเลยครับ
แล้วพอแกล้างมือเสร็จแกก็แต่งตัวอยู่ตรงหน้ากระจกเลย ตอนนั้นเองผมได้เห็นก้นแกเต็ม ๆ เพราะแกดึงกางเกงลงต่ำลงไปอีก
ก่อนจะก้มตัวลงเพื่อที่จะเอื้อมมือไปดึงกางเกงชั้นในขึ้นมาใส่ก่อน
ตอนแกก้มลงผมเห็นก้นแกที่โผลพ้นชายเสื้อออกมาทีละนิด ทีละนิด เป็นความรู้สึกที่โคตรเสียว
พอแกดึงชั้นในขึ้นมาสวมตอนนั้นเองที่ผมได้สบตากับแกในกระจก แกเห็นว่าผมมองสิ่งที่แกทำตลอด
แต่แกยังยืนโชว์กางเกงชั้นในแบบบิกินี่สีขาวที่บางมาก บางจนเห็นร่องก้นต่อหน้าผมต่อไปสักพัก กว่าที่แกจะดึงกางเกงสแลกขึ้นมาสวม
แกบอกผมว่าให้เข้ามาฉี่ได้เลย ตอนที่แกจัดเครื่องแต่งตัวจนเกือบเสร็จ ผมเลยเดินเข้าไป และเป็นจังหวะที่แกเบียดผมออกจากน้ำไป
ผมฉี่ไปใจเต้นไม่เป็นส่ำไป ไม่รู้ว่ากลับไปประชุมจะมองหน้าแกยังไง
แต่พอกลับไปผมก็เห็นแกกำลังคุยเล่นกับหัวหน้าและอาจารย์ท่านอื่น ๆ อย่างสนุกสนาน
แกไม่ได้มองมาที่ผมเลยตลอดการประชุมวันนั้น
และนี่คือประสบการณ์สุดกระอักกระอ่วนใจที่ผมจะไม่มีวันลืมเลยครับ
ไม่คิดว่าเจออาจารย์พิธานมานานหลายปี นั่งประชุมด้วยความหวาดกลัวแกมาทุกครั้ง
วันหนึ่งจะได้เห็นทั้งควย ทั้งไข่ ทั้งหมอย ทั้งก้นของแกแบบเต็ม ๆ ตา
ขอบคุณนะครับ เยี่ยมๆ{:5_146:}{:5_146:}{:5_146:} เขียนดีครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบใจ ขอบคุณครับ ดีคับ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณครับ ขอบคุงมากคร้าบ{:5_119:} ขอบคุณครับ