Familia ครอบครัวสุดเสียว EP1
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย kanakom เมื่อ 2025-6-27 15:47เสียงฝนตกโปรยปรายนอกหน้าต่างบานกว้างของโรงพยาบาลเอกชนย่านใจกลางเมือง
เป็นเช้าวันที่ฟ้าเหมือนถูกล้างให้สะอาด
ภายในห้องคลอด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเจือจางปะปนกับกลิ่นของชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น
พิมนอนเหงื่อท่วมหน้าบนเตียง เธอบีบมือสามีแน่น ขณะพยาบาลกำลังเร่งเร้าให้เธอเบ่งอีกครั้ง
“อีกนิดนะพิม ลูกมาแล้ว…ลูกของเรา…”
เสียงดาเรนที่เอ่ยข้างหูนั้นสั่นเล็กน้อย ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลั้นลมหายใจตามคนรัก
“อ๊ะ…! ฮึ่ยย…!”
เสียงร้องของพิมดังก้อง ตามด้วยเสียงร้องแหลมเล็กของทารกแรกเกิดที่แหวกอากาศออกมา
“ยินดีด้วยค่ะ เด็กชาย สุขภาพแข็งแรงดี!”
เสียงร้องนั้น…
เหมือนปลุกทั้งห้องให้หยุดหายใจเพียงชั่วขณะ
ขณะที่พยาบาลยกเด็กทารกตัวน้อยให้แม่ได้แนบอก พิมก็ยิ้มทั้งน้ำตา ดวงตาสั่นระริกด้วยความรักแบบที่ผู้เป็นแม่เข้าใจทันทีในวินาทีแรก
“ลีโอ…ลูกแม่”
เสียงของเธอสั่นพร่า ขณะปลายนิ้วแตะใบหน้ากลมเล็กอย่างแผ่วเบา
ดาเรนยืนข้างเตียง ใบหน้าคมที่เคยสุขุมเยือกเย็น บัดนี้กลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและน้ำตาที่ไม่เคยมีใครเห็นบ่อยนัก
“ยินดีต้อนรับสู่โลกนะลีโอ” เขาพูดพลางเอื้อมมือสัมผัสศีรษะลูกน้อย
“นายตัวเล็กแต่เสียงดังใช่ย่อยเลยนะ…”
ไม่กี่นาทีต่อมา
ประตูห้องพักฟื้นเปิดออก พร้อมเสียงฝีเท้าเร่งรีบและเสียงตื่นเต้นของผู้มาเยือน
“หลานมาแล้วใช่ไหมลูก!?”
เสียงคุณย่าลั่นอย่างไม่สนเกียรติของผู้ดีอังกฤษเก่า แต่อารมณ์ตื่นเต้นเกินจะอดกลั้น
“แม่ครับ เบาๆ หน่อยครับ โรงพยาบาลนะครับ”
ชายวัยหกสิบต้นๆ ที่ตามมาข้างหลังพูดเสียงเบา ดาเรนยิ้มพลางพยักหน้าให้พ่อแม่
“แม่ครับ พ่อครับ…นี่หลานชายคนสุดท้องของเรา — ลีโอ”
คุณย่าทำหน้าตาเหมือนกำลังจะร้องไห้
“โอ้พระเจ้า…หลานคนสุดท้อง หน้าตาเหมือนดาเรนตอนเด็กเลย…แต่จมูกโด่งเหมือนพิมเป๊ะ”
เธอว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวขึ้นซับน้ำตา
คุณปู่เดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ก้มมองหลานตัวจิ๋วที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนอกแม่
“เขาดูสงบนะ เหมือน…เขาเคยมาที่นี่มาก่อน”
ดาเรนหัวเราะ
“พ่อพูดเหมือนลูกผมเป็นเทพลงมาเกิด”
คุณปู่หัวเราะเบาๆ แต่แววตากลับนิ่งลึก
“บางที…ก็อาจใช่”
ลีโอในวัยเพียงไม่กี่นาทีบนโลก ใบหน้าเล็กนั้นดูราวกับยิ้มบางๆ ขณะลมหายใจเข้า-ออกเป็นจังหวะนิ่งสงบผิดวิสัยเด็กทารกทั่วไป
ดวงจิตเก่าแก่ที่เพิ่งกลับชาติมาเกิด เริ่มต้นเส้นทางใหม่ในครอบครัวที่ไม่คาดฝัน
ลูกชาย…ของชายที่เขาเคยรักด้วยหัวใจทั้งหมด
“ไม่เป็นไรนะลีโอ”
เสียงพิมกระซิบแผ่ว
“พ่อกับแม่จะอยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ปล่อยให้หนูโดดเดี่ยว”
ลีโออาจยังพูดไม่ได้
แต่หัวใจของเขาเต้นตอบ
เป็นจังหวะที่บอกว่า…
ครั้งนี้ เขาพร้อมจะมีชีวิตอยู่
และจะเติบโตในโลกที่เต็มไปด้วยรัก
บนเนินเขาอันเงียบสงบกลางเมืองใหญ่ มีคฤหาสน์สีขาวสามชั้นตั้งอยู่ท่ามกลางสวนกุหลาบที่ผลิบานตลอดปี
ประตูรั้วเหล็กดัดโค้งมนเปิดต้อนรับแสงเช้าอย่างเชื่องช้า
นกกระจิบร้องเพลงคลอเสียงลมพัดผ่านม่านโปร่งริมระเบียง
นี่คือ “บ้านออสเทนฟอร์ด”
ที่พำนักของตระกูลเก่าแก่ผู้ทรงอิทธิพล และปัจจุบันคือเรือนรักของดาเรน พิม และลูกชายทั้งสาม: ไลออน, ลีออน และลีโอ
---
ในห้องเด็กอ่อนชั้นสอง ผ้าม่านลูกไม้ปลิวเบาๆ ขณะลมเย็นพัดผ่าน
พยาบาลพิเศษสาววัยกลางคนวางขวดนมลงพลางโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเด็กชายที่นอนอยู่ในเปลแกะสลักสีขาว
“เช้านี้คุณลีโอกินนมหมดขวดเลยนะคะ เก่งที่สุดเลยค่ะ”
ประตูเปิดออกอย่างเงียบงัน ก่อนที่ร่างของพิมจะเดินเข้ามาในชุดกระโปรงผ้าลินินสีอ่อน
เธอยิ้มกว้างเมื่อเห็นภาพนั้น
“ขอบคุณมากค่ะพี่แพร เดี๋ยวฉันขออยู่กับเขาสักครู่นะคะ”
พยาบาลโค้งศีรษะอย่างนอบน้อมแล้วถอยออกจากห้อง
พิมทรุดตัวนั่งข้างเปล ลูกชายคนเล็กของเธอนอนหลับสนิท แก้มแดงน่าหยิก
เส้นผมอ่อนนุ่มคล้ายขนนก ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มที่เธอจูบเบาๆ ในทุกเช้า
“เช้านี้ฝันอะไรเหรอลูก…”
เธอกระซิบ พร้อมลูบกล่อมเขาด้วยปลายนิ้วเบาๆ
“แม่อยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องกลัวอะไรเลย”
---
ด้านล่างของคฤหาสน์
ดาเรนยืนคุยกับคุณปู่ที่ระเบียงหินอ่อน มองสวนที่ถูกดูแลอย่างประณีตโดยคนสวนประจำตระกูล
“ลีโอโตขึ้นจะเป็นยังไงนะพ่อ…” ดาเรนพูดขณะจิบกาแฟ
“เขาไม่เหมือนเด็กทั่วไปเลยตั้งแต่เกิด ดวงตาของเขา...เหมือนคนที่เคยเห็นทุกอย่างมาแล้ว”
คุณปู่วางหนังสือพับเก็บ
“เด็กบางคน…อาจพกอดีตชาติมาด้วยก็ได้นะลูก”
“และถ้าใช่…จงดีใจที่เขาได้กลับมาอยู่ในครอบครัวนี้อีกครั้ง”
---
ช่วงสาย ปู่และย่าขึ้นมาเยี่ยมห้องของหลานชาย
คุณย่าพลางอุ้มลีโอขึ้นแนบอก ยิ้มกว้างจนตีนกาลามเต็มใบหน้า
“หลานคนนี้จะต้องฉลาดแน่ ดูสิ มองหน้าเราตาแป๋วเลย”
ลีโอกะพริบตาช้าๆ ราวกับเข้าใจทุกคำ
คุณย่าโอบหลานไว้แน่น
“ย่าจะเล่านิทานให้ฟังทุกคืนเลยนะ…นิทานของโลกที่ไกลออกไป…ที่มีมังกร มีเทพ และความรักที่ไม่สิ้นสุด”
พิมหัวเราะเบาๆ
“แม่คะ นั่นไม่ใช่เรื่องจริงนะคะ…”
คุณย่าหัวเราะกลับ
“ใครว่าไม่จริง? ความรักที่ไม่สิ้นสุดมีอยู่จริงเสมอ ถ้าใจเรารอ…พอและซื่อสัตย์พอ”
---
ข้างล่าง คนรับใช้หญิงคนหนึ่งกำลังซักผ้าอ้อมด้วยมืออย่างเบามือราวผ้าชีฟอง
อีกคนกวาดพรมด้วยแปรงทองเหลืองอย่างตั้งใจ
ไม่มีใครบ่น ไม่มีใครเหนื่อย
เพราะทุกคนล้วนรักเด็กคนนี้โดยไม่ต้องรู้เหตุผล
---
ในยามค่ำคืน
ดาเรนอุ้มลีโอขึ้นแนบอก เดินพาไปรอบห้องใต้แสงไฟอุ่น
“พ่อไม่รู้หรอกว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นยังไง…”
เขาพูดพลางไกวเบาๆ
“แต่พ่อสัญญาว่าจะอยู่ตรงนี้ จะปกป้อง และจะรักลูก...ด้วยทั้งหมดที่พ่อมี”
ลีโอไม่อาจพูด
แต่ในความเงียบ ดวงตาของเขาเปิดขึ้นช้าๆ แล้วสบตาพ่ออย่างนิ่งลึก
แววตาคู่นั้น…คล้ายกำลังบอกว่า “ฉันรู้ และฉันก็รักคุณเช่นกัน”
ภายในห้องรับแสงแดดยามสายดาเรนนั่งพิงพนักโซฟานุ่มในห้องเด็กที่ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าอ่อนและลายเมฆน้อยมือหนึ่งโอบทารกน้อยไว้แนบอก โดยมีแสงสีรุ่งเรืองรองอยู่รอบตัว ภาพนัยตาของดาเรนเห็นเป็นภาพมือของตนถือขวดนมแก้วอุ่น แต่ภาพที่ปรากฎโดยแท้ดาเรนเปลือยท่อนล่างอวุธรักแข็งโด่แต่นุ่มแนบกับริมฝีปากเล็กของลีโอ ดวงตาของเด็กน้อยปิดลงอย่างพริ้มพราย เขาดูดควยพ่อเบาๆ พร้อมเสียงจิ๊บจ๊าบแผ่ว ๆ ดาเรนโน้มตัวลงเล็กน้อยใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือแตะที่แก้มนิ่มของลูกชายด้วยความแผ่วเบาแววตาคมกริบของชายหนุ่มที่เคยแข็งกร้าวในวัยเรียนวันนี้กลับเต็มไปด้วยความละมุนและละลาย ไม่ได้ครุ่นรู้เลยว่าตอนนี้ตกอยู่ภายใต้การสะกดจิตของลูกชายตัวน้อย
แสงแดดลอดผ้าม่านกระทบไหล่กว้างและกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของดาเรนเสียงลมหายใจของเขาสัมผัสปลายผมเส้นเล็กของลูกน้อยที่เอนศีรษะอยู่บนท่อนแขน“เจ้าตัวเล็ก...ลูกของพ่อกินเก่งจังเลยนะ”ดาเรนกระซิบเบา ๆ ริมฝีปากแตะหน้าผากนิ่มของลีโออย่างอ่อนโยนพิมยืนมองจากประตูด้วยรอยยิ้มดวงตาของเธอเปล่งประกายไปด้วยความรัก—ไม่ใช่แค่ต่อสามีแต่ต่อความงดงามของความเป็นพ่อที่เธอได้เห็นกับตาตัวเอง
ขอบคุณครับ รอวันกลับมาเขียนอยู่ตลอดเลยครับ ขอบคุณครับ จะคอยติดตามต่อเนื่องนะครับ ขอบคุณครับ เลิฟเลิฟ รอๆคับ สนุกมากครับ รอเลยครับบบ ขอบคุณครับ รออออออออ รอ ขอบคุณครับ รออ่านอยู่น่าา ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ สนุกมากคร้าบ สุดยอด{:5_119:}{:5_146:} ติดตามครับ ขอบคุณครับ นิยายแฟนตาซี รออยู่คับ