ณ เวลาที่รังสีสาดผ่านฟ้า EP4
ตัวละครเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้นนิยายเรื่องนี้เป็นแนวโอเมก้าเวิร์ส ผมเพิ่งลองหัดแต่งแนวนี้ ติชมผมได้ครับหอพักแบงก์ยามค่ำเสียงประตูเหล็กเลื่อนเบา ๆ ปิดลงตามหลังร่างของแบงก์ เขาวางหมวกกันน็อคบนชั้นวางรองเท้า ถอนหายใจยาว ก่อนเดินเข้าหอพักเข้าห้องตัวเองไปเปิดตู้เย็น ตรวจเช็คว่าอะไรพอจะยังอยู่รอดไปถึงพรุ่งนี้ได้บ้าง
กล้ามเนื้อของเขายังเกร็งนิด ๆ จากเหตุการณ์ช่วงเย็น …กลิ่นจากกางเกงของธามยังเหมือนจะติดอยู่ในความทรงจำ“ไม่ได้รู้สึกอะไรเว้ย…” เขาพึมพำกับตัวเอง
หลังอาบน้ำ เขาทิ้งตัวลงบนเตียง หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเขาพิมพ์คำว่า ‘porn’ ลงในช่องค้นหาอย่างไม่ลังเลภาพปรากฏบนจอ — ผู้หญิงผมยาวในชุดชั้นในลูกไม้ ค่อย ๆ ก้มลงปรนเปรอชายหนุ่มลิ้นตวัดแท่งเนื้อที่สั่ง เสียงครางชายหนุ่ม และเสียงครางเล็กๆของหญิงสาวที่อ้อนอยากกินน้ำสีขาว
แบงก์จ้องนิ่ง เขาพยายามจะ “ตอบสนอง” ตามปกติ แต่ร่างกายกลับเงียบกว่าที่เคย
กล้ามท้องเกร็งเบา ๆ แต่ไม่ใช่เพราะปลุกเร้า มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด.....
ริมฝีปากของเขา... เผลอเผยอออกนิดหนึ่ง
จังหวะเดียวกับที่หญิงสาวในคลิปดูดปลายลำของฝ่ายชายเข้าปาก
เขาเบิกตาเล็กน้อย ก่อนรีบสะบัดหน้าหนี“เหี้ยเอ๊ย…”มือข้างหนึ่งของเขากำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูด กล้ามแขนเต้นตุ้บ ๆ
มันไม่ใช่ความเงี่ยนแบบปกติ มันคือแรงกดดันจากภายใน ที่บอกไม่ถูก
เขาไม่อยาก “ระบายออก” …แต่กลับรู้สึกเหมือนข้างในมัน “ขาดอะไรบางอย่าง”
เหมือนกับว่ามันมีช่องว่างที่ควรจะมีอะไร เติมเต็มเขาปิดโน้ตบุ๊กอย่างแรง ทิ้งตัวลงนอน ตะแคงหันหลังให้กับโลกในตอนนี้แบงก์รู้สึกว่า "แค่ได้ออกแรงเบ่งหรือแนบก้นกับอะไรบางอย่างก็ช่วยให้หายวาบในอกลงนิดหนึ่ง" แต่ยังไม่เข้าใจว่าจริง ๆ ร่างกายต้องการอะไร....
เช้าวันนั้นแบงก์ตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่มืดครึ้มแสงจากพระอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นเขารู้สึกหนึบๆ บางอย่างในร่างกายจากอารมณ์ที่ยังคงเกาะอยู่ในตัวเขาจากเมื่อวาน ความรู้สึกแปลกๆ ยังไม่หายไปจากร่างกาย แม้จะสงบลงบ้างแล้วจากผลของ “โอเมก้าเอฟเฟกต์” แต่ก็ยังมีแรงกระตุ้นที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเหมือนมันไม่ยอมปล่อยไป
แบงก์ลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า ขยับแขนและขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักไปอาบน้ำแต่งตัว ด้วยชุดที่ฟิตร่างกาย ฟิตสะโพกของเขาและเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง แต่งตัวก่อนออกจากห้องเขาหยิบขวดโรลออนขึ้นมา หมุนมันออกมาและเริ่มทามันที่ใต้รักแร้ช้าๆ ความเย็นจากโรลออนทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่บางอย่างในตัวเขายังคงรู้สึกตึงเครียด 'อะไรวะ กูเป็นเชี่ยไรวะ....' เขาพึมพัม รำคาญใจเขวี้ยงโรลออนไปบนเตียงไม่แยแส
เขาหายใจช้าๆ ออกแรงเบ่งแบบเมื่อวาน และขมิบกลับช้าๆ หากใครเอามือจับที่ก้นกล้มของเขาตอนนี้คงรู้สึกได้ว่า ร่องก้นเขาร้อนมาก และมีการตอดอยู่ยวบๆเขาทิ้งตัวลงบนเตียงเผื่อคลายความคิดแปลกๆ แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั่งทับขวดโรลออนอยู่ มันสัมผัสกับสะโพกของเขาอย่างไม่ตั้งใจ จู่ๆ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มตื่นขึ้นในร่างกาย แบงก์สะดุ้งนิดหน่อย เขารู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่เริ่มมีผลต่อเขาอีกครั้ง มันเหมือนเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างที่บอกเขาว่าเขากำลังเริ่มรู้สึกดี กับสิ่งที่เคยไม่เคยรู้สึกมาก่อน ร่างกายเริ่มตอบสนองในลักษณะที่แปลกและใหม่
เขารู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อบริเวณสะโพกและขาหลังมีการเกร็งตัวตามแรงกระตุ้นนั้น แม้จะยังพยายามจะทำใจให้สงบ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมมันได้มากนัก เขากลืนน้ำลายบางๆ พยายามยืนขึ้นและก้าวออกไปจากห้อง แต่มันเหมือนเขาจะหนีจากความรู้สึกนี้ไม่ได้ มันยิ่งลึกซึ้งขึ้นในใจของเขาแบงก์ไม่รู้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นกับเขา เขารู้แค่เพียงว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนและมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่เป็นความรู้สึกดีในตัวเองบรรยากาศในโรงพักเช้านั้นเงียบกว่าปกติ.... มีเพียงเสียงพัดลมเพดานหมุนครืดๆ กับเสียงเคาะแป้นพิมพ์เบาๆ จากปลายนิ้วของแบงก์ สิบตำรวจโทหนุ่มที่ยังไม่หายจากอาการมวนๆในช่องท้องตั้งแต่ตื่นนอนไม่ใช่ปวด ไม่ใช่อยากปลดปล่อย
มันเหมือนช่องท้องว่างเปล่าแต่ตึงแน่น...คล้ายร่างกายเรียกร้องให้มีอะไรบางอย่าง ‘เข้ามา’ เติมเต็มจากด้านใน
เขานั่งหลังตรง สะโพกแนบแน่นกับเก้าอี้พลาสติกธรรมดา ๆ ตัวหนึ่งในห้องประชุมเล็กแต่พิมพ์ไปไม่นานก็เริ่มรู้สึกไม่สบายตัว—ความมวนในร่างยังไม่บรรเทาสายตาเลื่อนไปเห็นเก้าอี้อีกตัว ที่ปกติไม่มีใครอยากนั่ง เพราะส่วนที่นั่งมันยุบและแกนพลาสติกตรงกลางนูนขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนถูกดันจากด้านล่างแบงก์ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะดึงมันมาแทนที่ แล้วค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงไป..."อืมมมมม......."กล้ามเนื้อสะโพกตึงวูบรับแรงกด
เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อจะจัดกางเกงให้สบาย แต่ทันทีที่ขยับ—แกนพลาสติกนั่นก็พอดีเหมือนจงใจ ดันเข้าแนวร่องของเขา
กล้ามเนื้อท้องน้อยเกร็งอัตโนมัติ ความวูบวาบแปลก ๆ แล่นผ่านขึ้นสันหลังเขาเผลอสูดลมหายใจเข้าลึก มือแตะแป้นพิมพ์ต่อ แต่จังหวะเอื้อมหยิบแฟ้ม หรือเลื่อนตัวเข้าโต๊ะ มักทำให้สะโพกเบียดกับจุดนั้นพอดี จนความมวนกลับกลายเป็นความผ่อนคลายลึก ๆ ที่เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไรแบงก์หลับตาเล็กน้อย รู้สึกเหมือนร่างกายได้หายใจลึกขึ้น แม้จะไม่ได้ทำอะไรผิด
เขาก็แค่นั่งทำงาน...แค่เอนตัวนิดหน่อย...ขยับขาไปมา...
และทุกครั้งที่แกนพลาสติกนั่นแนบเข้ามาอีก เขาก็รู้สึก "ดีขึ้น"แบงก์นั่งพิมพ์งานต่อ ทั้งที่หัวสมองแทบไม่รู้ว่ากำลังพิมพ์อะไร ขาเขาเริ่มขยับโดยไม่รู้ตัว
ข้างหนึ่งสั่นเบา ๆ อีกข้างกระตุกเร็วขึ้น เหมือนกำลังหา "จังหวะ" บางอย่างที่สอดรับกับแรงกดจากแกนเก้าอี้เสียงพลาสติกเสียดสีกับกางเกงตำรวจดังเบา ๆ จังหวะที่เขาขยับตัวน้อย ๆ ไปข้างหน้า แล้วสั่นขากลับมา
มันแน่นขึ้น กดลึกเข้าในแนวร่อง
เขาขยับอีกที เบา ๆ ผ่อนแรง มันก็คล้ายหลุดออก ก่อนเขาจะเร่งขาอีกครั้ง...ให้มันแน่นใหม่ริมฝีปากเขาเม้มแน่น ขณะพิมพ์ผิดพิมพ์ถูก มือซ้ายเผลอกำชายเสื้อตัวเองไว้แน่นและแล้ว ประตูเปิดเสียงรองเท้ากระทบพื้นกับน้ำเสียงห้าว ๆ ของตำรวจรุ่นพี่คนหนึ่งที่เดินเข้ามาทำให้แบงก์สะดุ้ง
เขารีบขยับตัวให้หลังตรง หยุดขาสั่น พยายามนั่งนิ่ง และเหลือบมองจอพิมพ์ต่ออย่างเรียบร้อย"น้องแบงก์ ไม่ไปพักหน่อยเหรอ หน้าซีดเชียว""ไม่เป็นไรครับพี่ พอดีเมื่อคืน...นอนน้อย""เออๆ งั้นตามสบาย"รุ่นพี่เดินไปอีกมุมของห้อง เปิดแฟ้มพลิกดูเอกสารอย่างไม่สนใจแบงก์ยืดตัวขึ้นนิดหน่อย แสร้งทำเป็นไอเบา ๆ เพื่อให้ดูเหมือนธรรมชาติ
แต่ในจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอ...เขาก็ชะเง้อดูเห็นว่าไม่มีใครมอง
เขาก็ค่อย ๆ ขยับขากลับมา
กดน้ำหนักเบา ๆ ให้แกนพลาสติกนูนตรงนั้นแนบชิดร่องกางเกงอีกครั้ง..."อึก..."เสียงในลำคอเล็ดรอดอย่างควบคุมไม่ได้
แบงก์หลับตาแน่น...ยกมือขึ้นลูบหน้าผาก แล้วพิมพ์งานต่อ ขณะที่ขาทั้งสองยังขยับช้าๆ อย่างมีจังหวะ
ความวูบวาบนั้นคล้ายแรงกดทับจากภายใน มันผ่อนคลายจนเขาไม่อยากหยุด
เขาไม่ได้ ‘ทำอะไร’ ผิด ไม่ได้ละเมิดอะไร
ก็แค่นั่งบนเก้าอี้...แล้วมัน "ดีเอง"
ช่วง 10 โมง ธามเรียกแบงค์ออกพื้นที่เหมือนเดิม เขาถอนหายใจและลุกขึ้นเก็บเก้าอี้ตัวนั้น ชิดโต๊ะตัวเอง หันไปมองราวกับเด็กเสียของเล่น"ไปๆ เผื่อได้ข้อมูลเพิ่ม" ธามพูดพลางออกรถจาก สน."ครับพี่..." แบงค์ตอบ
"เออกูแวะซื้อกาแฟหน่อยนะ ยังง่วงอยู่เลย เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง" ธามหันมายิ้ม พูดพลางเอานิ้วเคาะพวงพาลัยตามจังหวะเพลง"เอ่อ...ได้ครับ...ขอบคูณครับพี่" แบงค์พยักหน้า พยายามข่มอารมณ์บางอย่างที่มันสงบไปนิดหน่อยหลังจากนั่งเก้าอี้ที่สำนักงาน
ในรถจอดหน้าร้านกาแฟ – ช่วงสายของวัน
อากาศเริ่มร้อน แอร์ในรถเริ่มอ่อนแรง แบงก์เอนหลังนิด ๆ พลางหลุบตามองกระจกข้างเห็นธามยืนต่อคิว มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือมือถือกดเล่นฆ่าเวลาเขาหันกลับมามองพื้นรถ…พลาสติก ถุงขยะ เศษซองขนม แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ กระดาษทิชชู่ขาวขุ่นที่ดูเปียกบางจุดเขาหยิบมันขึ้นช้าๆ มือสั่นๆ —กลิ่นลอยฟุ้ง มันหอมแบบบ้าคลั่งไม่ใช่หอมแบบน้ำหอม — แต่มันคือกลิ่นดิบ กลิ่นร่างกาย กลิ่นปลายของบางอย่างที่ถูกปลดปล่อยด้วยความสุข
และนั่นแหละ…มันถึงใจเขามากกว่าอะไรทั้งหมดร่างกายเขาเบาโหวง แต่ปลายเส้นประสาทกลับไวขึ้นเรื่อย ๆ
เขารู้สึก…อยาก
ไม่ใช่แค่การปลดปล่อย
แต่มันคือความต้องการ จะถูกเติมเต็ม“ไม่นะ…จะบ้าเหรอ…”
เขากระซิบเสียงแหบ พลางมองออกไปนอกรถ เห็นธามยังอยู่ที่คิว
เวลามีแค่ไม่กี่นาทีแบงก์หันกลับมามองทิชชู่ในมือ
เขาอ้าปากเล็กน้อย ลิ้นแตะที่มุมหนึ่งของมัน
ความเค็มจาง ๆ กับกลิ่นอุ่นของเพศผู้ ทำให้เขาแทบทรุด
ขาสั่น มือเปียกเหงื่อไปหมดหัวใจสั่งให้วาง แต่ร่างกาย…
กลับยกแผ่นนั้นขึ้นช้า ๆ จนริมฝีปากแตะเข้าไปมากขึ้นเรื่อย ๆ"เชี่ย...…"
เขาครางต่ำในลำคอ ดวงตาเบิกเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น
และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของธามเริ่มเดินข้ามถนนกลับมา —
แบงก์ก็ทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำในชีวิตเขากลืนมันลงไป
ในลมหายใจสุดท้าย…ก่อนที่ประตูรถจะเปิด
สนุกมากครับ ขอบคุณนะครับ อาการนี้มันใช่เลย ที่บ้านเรียกคัน ขอบคุณ โอ้ สนุกมากเลย รอตามต่อครับผม ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ แบงค์จนทนไหวไหมกินของดีไปเต็มๆ
หน้า:
[1]