ความลับดำมืดในใจหนุ่มหล่อ ตอน 4 [เอื้อมถึง]
เป็น tie in มีเรื่องราวในห้องอีกตอนที่ยังไม่ได้เผยแพร่เอื้อมถึง
บุญเอื้อมเป็นหนุ่มอีสานหน้าตาธรรมดา รูปร่างค่อนข้างเตี้ย อวบ ผมของมันเริ่มบาง มีพุงนิดๆ อายุปามาถึง 40 แต่ทั้งชีวิตไม่เคยมีแฟน เพราะเป็นคนขี้อาย ชอบเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ลึกๆ แล้วเขาชอบผู้ชายแต่ไม่เคยเปิดเผย ทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายจัดสินค้าในบริษัทของวิคเตอร์ รับผิดชอบดูแลสต็อก ประสานงานกับคนขับรถ และตรวจสอบสินค้าให้เข้าออกตรงเวลา
บุญเอื้อมพบวิคเตอร์ครั้งแรกในห้องประชุม ชายหนุ่มในสูทเทาเข้ม กางเกงสเลคพอดีตัว รองเท้าหนังเงาวับ และนาฬิกาหรู ทุกอย่างในตัววิคเตอร์ดูสมบูรณ์แบบราวกับเทพบุตร ทันทีที่สบตา บุญเอื้อมก็รู้ว่าเขาหลงรักผู้ชายคนนี้เข้าเต็มโครม มันชอบแอบสังเกตวิคเตอร์ทุกวัน ทั้งรองเท้า กลิ่นน้ำหอม ทรงผม โดยไม่เคยเข้าใกล้ ไม่เคยพูด แค่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ และเก็บภาพนั้นไปฝันซ้ำๆ ทุกคืน ลึกๆมันไฝ่ฝันอยากได้ตัววิคเตอร์มาตลอด
"มันเคยแกล้งทำกาแฟหกใส่วิคเตอร์จนเสื้อนอกเลอะ ก่อนจะรีบอาสาขอเอาเสื้อสูทไปซักให้—ทั้งที่จริงแล้วมันอยากได้เสื้อนั่นเอง"คืนนั้น...มันเอาสูทไปวางไว้บนเตียง ค่อยๆก้มลง สูดกลิ่นตัวจางๆ ที่ยังติดอยู่ตรงปกเสื้อ
แล้วช่วยตัวเองไปพลางอ้า…โอ้ย นายน้อยวิคเตอร์ของบุญเอื้อม มันร้องครางขณะกำลังสาวท่อนควยเล็กๆของตัวเอง“กลิ่นจางๆ จากสูทยังทำให้บุญเอื้อมคิดใจเต้นได้ขนาดนี้... เขาไม่กล้านึกเลยว่าถ้าได้กลิ่นจากเสื้อกีฬาเปียกเหงื่อ…หรือกางเกงในหลังเล่นฟิตเนสชุ่มๆจะเป็นยังไง—กลัวจะหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น”มันรู้ว่าวิคเตอร์อยู่สูงเกินไป เกินบุญของมันจะเอื้อมได้ แต่แค่ได้กอดสูท แค่ได้กลิ่น มันก็ฟินมากแล้ว
วันนั้นเป็นวันศุกร์ที่แสนธรรมดาในออฟฟิศ
ตอนบ่าย บุญเอื้อมขอลาครึ่งวันเพราะจะขอลากลับต่างจังหวัด ระหว่างทางเดินกลับมันเห็นวิคเตอร์ที่มันหลงไหลเดินออกมาจากบ้านคนงาน ท่าทางดูมีพิรุธซ้ำพอไอ้เบี้ยวออกไป มันเห็นวิคเตอร์กลับเข้าไปอีกครั้ง
“นายน้อยจะไปทำอะไรในนั้น?”
บุญอ้ายคิดในใจ มันยืนอยู่ตรงมุมตึกห่างออกไปเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ทอดสายตามองตามวิคเตอร์ไป สักพักพอวิคเตอร์เดินเข้าบ้านไปครั้งที่สอง บุญเอื้อมย่องตามเข้าไปอย่างเงียบๆ มันไม่เคยคิดจะตามใครเข้าไปแบบนี้มาก่อน
แต่ว่าครั้งนี้มันต่างออกไป ครั้งนี้มันรู้สึกว่า มันต้องรู้ให้ได้บุญเอื้อมยืนนิ่งมองผ่านช่องผนัง ดวงตาจับจ้องไปที่คนที่มันบูชา
รู้สึกเหมือนลมหายใจของมันหยุดลง ทุกอย่างในภาพเบื้องหน้ามันตรึงมันไว้
วิคเตอร์ที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า นอนอยู่บนฟูกไอ้เบี้ยว ตอนนี้บนตัวสวมแค่กางเกงในสีแดงดูแล้วไม่เข้ากับรูปร่างของเขา กล้ามเนื้อแน่นๆ ที่สะท้อนแสงไฟจากหลอดไฟในห้องมันไม่ใช่แค่การเห็นรูปร่าง
มันคือการเห็น "วิคเตอร์" ในด้านที่บุญเอื้อมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น
ความสง่างามที่ถูกซ่อนไว้จากสายตาของทุกคน ทุกครั้งที่วิคเตอร์เดินในที่ทำงาน เขาคือผู้ชายที่ดูสง่าผ่าเผย แต่ในตอนนี้...เขาอยู่ตรงนี้ โดยไม่รู้ว่าใครกำลังมองดูเขาอยู่บุญเอื้อมรู้สึกใจเต้นแรงจนแทบไม่สามารถหายใจได้
ภาพนั้นมันฝังอยู่ในใจ
รูปร่างของวิคเตอร์ กางเกงในสีแดงเก่าๆหุ้มบนสัดส่วนที่แน่นกระชับของร่างกาย
ทุกๆ รายละเอียดมันเหมือนกับการได้เห็น ความสมบูรณ์แบบ ที่บุญเอื้อมไม่คิดมาก่อนมันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้โชคดี
"ทุกคนต้องอิจฉา" คำนี้แล่นผ่านหัวมันอย่างไม่รู้ตัว
ภาพของหุ่นวิคเตอร์ในชุดชั้นในที่สวยงามไม่แพ้ใคร แสดงให้เห็นถึงความเป็นชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ มันทำให้บุญเอืัอมแทบหลุดจากการควบคุมตัวเอง ไม่นานแก่นกายความเป็นชายของวิคเตอร์ที่ใครๆก็อยากเห็น บัดนี้ปรากฏแก่สายตาของมัน ลำแท่งตั้งตรงขาวสะอาด ปลายสีชมพู ขนหมอยมันขลับดูเป็นระเบียบ มันกำลังผงกคอชูชันหงึกๆ อวดสายตา แต่ทำไมเขากลับไปคุ้ยถังขยะเอาบางอย่างออกมา ทำไมกล้ามเนื้อบนตัวมีฟองขาวๆเต็มไปหมด มันได้แต่สงสัยบุญเอื้อมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เขาควรหันกลับไป ควรเคารพสิทธิของอีกฝ่าย แต่โอกาสแบบนี้มันจะมีมาอีกหรอ มันแอบหยิบมือถือขึ้นมาช้าๆ มือมันสั่น แลัวกด “อัดวิดีโอ” มันเหมือนฉากในหนังที่ฝันถึงมาตลอด……………เมื่อเวลาผ่านไปบุญเอื้อมกลับมาที่ห้องของตัวเองและนั่งจ้องไปที่โทรศัพท์มือถือ รายละเอียดในคลิปทำมันแทบคลั่ง คลิปที่แอบถ่ายนั้น...มันคมชัดมาก ทุกอิริยาบทของวิคเตอร์ถูกเก็บเอาไว้อย่างละเอียดภาพที่เห็นคือวิคเตอร์ในชุดชั้นในเก่าๆ กำลังสไลด์หนอนน้อยต่อหน้าราวกับสัตว์ป่าที่กำลังพร้อมผสมพันธุ์และในใจของมันก็เกิดแผนการบางอย่างขึ้นมา มันต้องได้มากกว่าที่เห็น……………………………วิคเตอร์มาถึงบริษัทเหมือนทุกวัน ดูไม่มีอะไรผิดปกติ
แต่บุญเอื้อมกำลังรอจังหวะ—มันเข้าไปที่ห้องทำงานของวิคเตอร์ในช่วงพักเที่ยงที่ออฟฟิศไม่ค่อยมีคน
ประตูค่อยๆ เปิดออก วิคเตอร์หันมาพร้อมแววตาแปลกใจ“มีอะไรครับ บุญเอื้อม?” เสียงเขาฟังดูคุ้นเคยบุญเอื้อมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“มีเรื่องอยากคุยครับนาย... เรื่องส่วนตัว”วิคเตอร์เลิกคิ้ว “เรื่องอะไร?”บุญเอื้อมก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด น้ำเสียงต่ำลง “คุณยังจำวันนั้นได้ไหม—วันที่คุณเข้าไปในบ้านพัก”แววตาของวิคเตอร์แข็งตึงไปชั่วครู่“ผมเห็นบางอย่างครับ... บางอย่างที่คุณคงไม่อยากให้ใครรู้”มันหยิบมือถือออกมา เปิดภาพให้ดู วิคเตอร์ถึงกับหน้าซีด
ปากขยับจะพูด แต่ไม่มีเสียงออกมา
เขามองบุญเอื้อม—คราวนี้ไม่ใช่ด้วยความสงสัย แต่ด้วยความกลัว“อย่า... อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ” เสียงของเขาแทบเป็นกระซิบบุญเอื้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาเยือกเย็น
“ไม่ต้องห่วงครับ... ผมแค่ต้องการบางอย่างจากคุณ”วิคเตอร์นิ่งงัน ไม่รู้ว่าควรพูดหรือหนี“และเชื่อผมเถอะ... มันง่ายมากที่จะให้ในสิ่งที่ผมต้องการ”
เป็นไงบ้างครับ ฉากที่บุญเอื้อมได้เห็นในห้องจริงๆจะเป็นยังไง แล้วจะมีอะไรจะเกิดกับตัววิคเตอร์บ้าง????
แงงงงง ค้างคามากเลยครับ รอติดตามนะครับ บุญเอื้อม เอื้อมถึงๆน้อลุ้นตามตอนต่อไปขอบคุนคับ สนุกดีครับ สนุกมากครับ สนุกดีครับ มาต่อเลยได้ไหม เขียนดีมาก ขอบคุณมากครับ เอาแล้ววว ขอบคุณครับ ขอบคุณ ค้าง ขอบคุณครับต่อเลยคับแข็งค้างงงงง 55 ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ รอตอนต่อไปนะครับบ ใช้คลิปขู่แน่ๆ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณครับ