วันนั้น...ที่ตะวันหวนคืน (บท14)
บทที่ ๑๔: ร่องรอยของใครอีกคนในช่วงสุดสัปดาห์ที่ตะวันกลับบ้านครั้งล่าสุด เขาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวภาคิน แม้ว่าภายนอกพ่อจะยังคงมีท่าทีเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ตะวันสัมผัสได้ถึงความกระปรี้กระเปร่าและความสดใสที่แฝงอยู่ในแววตา รอยยิ้มที่มุมปากดูบ่อยขึ้น และน้ำเสียงในการพูดคุยโทรศัพท์ที่ดูอ่อนโยนกว่าปกติ ความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ สร้างความสงสัยและความกระวนกระวายใจให้กับตะวันอย่างมาก
วันหนึ่ง ขณะที่ตะวันกำลังช่วยภาคินจัดของอยู่ในห้องนั่งเล่น โทรศัพท์มือถือของภาคินก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้หัวใจของตะวันเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ มันเป็นชื่อที่ไม่คุ้นเคย... "พี่อร"
ภาคินรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ดูสุภาพและเป็นกันเอง บทสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งสองคนพูดคุยกันเรื่องงาน และมีการนัดหมายที่จะมาช่วยเหลือกันในบางเรื่อง ตะวันที่นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ รู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดหัวใจ ความรู้สึกหึงหวงที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เริ่มกัดกินจิตใจของเขาอย่างรุนแรง
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ภาคินหันมาเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของตะวัน
“ใครโทรมาเหรอครับพ่อ?” ตะวันถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ
“อ๋อ พี่อร เพื่อนร่วมงานที่ไซต์น่ะ ช่วงนี้งานเยอะ เขาก็มาช่วยดูๆ ให้” ภาคินตอบด้วยท่าทีสบายๆ
“เพื่อนร่วมงาน...ผู้หญิงเหรอครับ?” ตะวันถามต่อ น้ำเสียงเริ่มแฝงไปด้วยความไม่พอใจ
ภาคินขมวดคิ้วเล็กน้อย มองหน้าลูกชายด้วยความสงสัย “เออ ก็ผู้หญิง แล้วทำไมวะ?”
ตะวันรีบส่ายหน้า “เปล่าครับ ผมแค่ถามดู” แต่ในใจกลับรู้สึกปั่นป่วนอย่างมาก ความคิดต่างๆ วิ่งวุ่นอยู่ในหัว "พี่อร" คนนี้เป็นใคร? ทำไมถึงโทรมาหาพ่อบ่อยนัก? ความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งแค่ไหน?
ตลอดช่วงสุดสัปดาห์ ตะวันพยายามที่จะสืบถามเรื่อง "พี่อร" จากภาคิน แต่พ่อก็มักจะตอบเพียงสั้นๆ ว่าเป็นเพื่อนร่วมงานที่ช่วยเหลือเรื่องงานเท่านั้น ท่าทีที่ดูปกปิดและความไม่ชัดเจนของภาคิน ยิ่งทำให้ความหึงหวงในใจของตะวันทวีความรุนแรงขึ้น
เมื่อถึงเวลาที่ตะวันต้องเดินทางกลับมหาวิทยาลัย ความรู้สึกกระวนกระวายยังคงตามติดเขาไปทุกหนทุกแห่ง เขาไม่สามารถจดจ่อกับเรื่องเรียนได้ ความคิดถึงแต่เรื่อง "พี่อร" และความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อ
ตะวันเริ่มโทรศัพท์กลับบ้านบ่อยขึ้นกว่าเดิม เพียงเพื่อต้องการฟังเสียงของภาคิน และสังเกตว่ามีใครอยู่ด้วยหรือไม่ เขาพยายามที่จะสืบถามถึง "พี่อร" ผ่านบทสนทนา แต่ภาคินก็ยังคงตอบแบบเลี่ยงๆ ทำให้ตะวันรู้สึกไม่พอใจและหงุดหงิดมากขึ้น
ความหึงหวงที่กัดกินใจ ทำให้ตะวันเริ่มมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป เขาอาจจะแสดงน้ำเสียงไม่พอใจออกมาโดยไม่รู้ตัว หรือแสดงท่าทีเย็นชาใส่ภาคินในบางครั้ง
“ไอ้ตะวัน...ทำไมช่วงนี้มึงโทรมาบ่อยจังวะ? มีอะไรด่วนหรือเปล่า?” ภาคินเคยถามด้วยความสงสัย
ตะวันรีบแก้ตัว “เปล่าครับพ่อ ผมแค่...คิดถึงพ่อ” แต่ในใจกลับรู้สึกผิดที่ต้องโกหก
ความรู้สึกหึงหวงที่รุนแรง ทำให้ตะวันเริ่มจินตนาการถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างภาคินกับ "พี่อร" เขาจินตนาการถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความใกล้ชิดที่พ่ออาจจะมีให้กับผู้หญิงคนอื่น ความคิดเหล่านี้ราวกับมีดแหลมที่คอยกรีดแทงหัวใจของเขา
ตะวันเริ่มรู้สึกว่าเขากำลังสูญเสียภาคินไปให้กับใครอีกคน ความรู้สึกเป็นเจ้าของและความหวงแหนในตัวพ่อทวีความรุนแรงขึ้นจนยากจะควบคุม เขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามาใกล้ชิดหรือแย่งชิงความรักและความสนใจจากพ่อไป
ความรู้สึกที่ "ไม่ใช่ลูก" ที่เขาพยายามเก็บซ่อนไว้ บัดนี้กลับปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง ความหึงหวงทำให้เขาไม่สามารถมอง "พี่อร" ในฐานะเพื่อนร่วมงานของพ่อได้เลย เธอคือภัยคุกคาม คือคู่แข่ง ที่กำลังเข้ามาแย่งชิงสิ่งที่เขารู้สึกว่าเป็นของเขา
ตะวันรู้ว่าความรู้สึกเช่นนี้มันผิด มันไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ ความหึงหวงกัดกินจิตใจของเขาจนแทบคลั่ง เขาอยากจะกลับบ้านไปขัดขวางความสัมพันธ์นั้น อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของในตัวภาคินให้ทุกคนได้รู้
ความกระวนกระวายและความหึงหวง ทำให้ตะวันแทบจะทนไม่ไหว เขาต้องทำอะไรสักอย่าง...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
สนุกมากครับ ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ
ได้เวลาระเบิดลงแล้วบักตะวัน
...
สำหรับเรื่อง พล็อตน่าสนใจมาก แต่บางจุดน่าจะกระชับกว่านี้ครับ ยืดนานเกินไป ผู้อ่านจะเสียอรรถรส เริ่องเริ่มยืด จิงๆบทเรื่องความรุ้สึกของตะวัน บรรยายหลายตอนเกินไป
แต่วนอยุ่กับเรื่องเดิม ไม่มีอะไรใหม่เลย คนอ่านอาจจะเบื่อได้ คือมีคนอื่นมายืดเรื่องอีก แย่งไปเหอะบางที ตอนนี้อยากสู้ ตอนหน้าพ่อถามก็บอกไม่มีอะไรคือเก่า งง คิดเห็นเหมือนหลาย ๆ คน ว่า เรื่องราวไม่เดินหน้า แต่อย่างไรก็ตาม จะติดตามต่อไปครับ สนุกนะงับแต่แอบยืดเยื้อไปนิดนึง5555 ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ ตะวันรู้ว่าความรู้สึกเช่นนี้มันผิด
หน้า:
[1]