เมียผมเป็นนายตานี Ep.6
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2025-2-21 14:16หลายวันผ่านไปสิ่งที่ไม่อยากคิดก็มาถึง.....
"นี่บ้านกำนันแทนคุณใช่ไหม"
เสียงเอ่ยถามดังขึ้น อารักษ์ที่เก็บกวาดหน้าบ้านหลังจากที่กำนันและลูกน้อง
ขนของขึ้นรถออกไปส่งที่ตลาด ตอนนี้บารมีบุญและกามแห่งมนุษย์ได้เพิ่มขึ้น
เท่าทวีจนสามารถแปลงเป็็นมนุษย์และใช้ชีวิตได้เหมือนมนุษย์ทั่วไปอย่างปกติ
เขาไ้หันไปตามเสียงก็พบกับ.....
"วามน ..."
อารักษ์อุทานชื่อวามนออกมาทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก แต่ว่ามนเองก็ไม่คิด
แปลกใจอย่างไรเพราะตนคือดาราคงต้องคนเห็นผ่านสื่อบ้าง วามนอาจจะยัง
จำอารักษ์ไม่ได้แต่อารักษ์จำได้ไม่มีลืม
"อะนี่ยังไง ถามว่าใช่บ้านกำนันไหม โง่ๆแบบนี้คนใช้แน่นอน"
วามนพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเหยียด ทันใดนั้นแทนไทก็เดินออกมาจากบ้านด้วย
เสื้อกล้ามและกางเกงขาก๊วยที่พร้อมสะกดยั่วสายตาวามนมากสุดๆ
"เกิดอะไรขึ้นครับรักษ์อ้าวคุณวามน"
"คุณไท ผมมาถูกบ้านแล้วจริงๆด้วย"
วามนเอ่ยทักแทนไทพร้อมเดินเข้ามาเกาะเเขนไทโดยที่อารักษ์ยังยืนอยู่ต้องนั้น
ไทจึงแกะมือว่ามนออกและถามไปว่า...
"มีธุระอะไรกับพ่อผมหรือเปล่าครับ ท่านไม่อยู่ รักษ์ครับทานมื้อเช้ากันคุณยัง
ไม่ได้ทานไรเลยนี่"
"นั้นวามนขอทานด้วยได้ไหมครับ กับข้าวบ้านๆ วามนไม่ค่อยได้ทาน"
วามนพูดแบบนั้นอารมย์เมียหลวงต้องออกแล้วหละ
"ขอโทษนะครับ ไทเขาไม่ได้เชิญคุณ รบกวนคุณกลับไปดีกว่าถ้าไม่มีธุรอะไร"
"ไทครับ คนรับใช้บ้านคุณนี่ปากดีจังนะครับ ทำไมไม่มีคนสั่งสอนหรือครับว่า
เจ้านายคุยกันคนใช้อย่าเสือก"
"หยุดนะครับวามน นี่อารักษ์เมียผมครับ เขามีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวผม"
ทันทีที่แทนไทพูดจบเสียงฟ้าก็คำราม จิตใต้สำนึกลึกๆของวามนก็กระตุ้นขึ้นมา
ให้ย้อนเห็นภาพและเรื่องราวในอดีตจนจำได้หมดทุกอย่างว่าแทนไทกับอารักษ์
คือคนรักที่วามนได้สาปเอาไว้เมื่อหลายพันปีก่อน วามนจึงพูดขึ้นว่า....
"จะกี่พันปี กี่ภพ กี่ชาติ ก็จะรักกันไม่มีเสื่อมคลายใช่ไหม"
"ใช่ ผมรักอารักษ์ ผมไม่ได้รักคุณ"
"แทนไท คุณกับมันก็ไม่สมหวังกันมาเป็นพันๆปีแล้ว คุณไม่ทรมาณบ้างหรือไง
ที่ต้องตายทุกครั้งเมื่อเจอกับมัน"
"ทรมานสิ ผมทรมานมากที่ผมต้องตายก่อนคนรักผมทั้งที่เพิ่งหากันเจอ แต่ผม
ก็จะใจด้วยที่เห็นคนทำร้ายความรักของผมกับรักษ์ทรมานเป็นร้อยเท่าพันทวี
หากไม่สิ้นอสงไขย คุณกับผมก็ทรมานไม่ต่างกัน ไปเถอะครับที่รักผมอยากทาน
ของหวานต่อแล้ว รีบกินมื้อเช้ากันดีกว่า"
"ได้สิครับ เดี๋ยวรักษ์คั้นน้ำกะทิไว้รอ"
วามนเห็นทั้งคู่เดินกอดกันไปต่อหน้าต่อตา ก็ยิ่งแปลกใจว่าทำไมภพนี้อารักษ์มัน
ไม่อ่อนแอเป็นนางเอกผู้แสนซื่อ นั้นก็เป็นเพราะว่าภพนี้อารักษ์ได้กายหยาบแบบ
เต็มตัวที่สามารถสร้างได้ทั้งกรรมดีและกรรมชั่วเหมือนมนุษย์ทั่วไป รัก หวง หึง
จึงเป็นสิ่งที่ทำให้อารักษ์ไม่ยอมจมอยู่กับคำสาปอีกต่อไป
"ฉันจะทำทุกทางให้พวกแกไม่ได้สมหวังในรักของแก อารักษ์อีมาร อีไวรัสหัวใจ"
ทันทีที่วามนกำลังจะกลับ วิฑูลก็ขับรถกลับมาจากวัดพอดีและได้พบเข้ากับวามน
"อ้าวคุณหนู วันนี้มาก่อกวนอะไรครับ"
"สาระแน ไม่ใช่เรื่องของแก"
วามนพูดขึ้นพร้อมกับจะก้าวขึ้นรถ ทันใดนั้นเขาก็จำความในอดีตได้ว่าวิฑูลคือหมอ
เสน่ห์ที่เขาใช้ให้ทำเสน่ห์ใส่แทนไทจนถูกจับได้และโดนประหารชีวิต และเขาก็ได้
ยินเสียงกระซิบจากจิตด้านมืดบอกให้รู้ว่าวิฑูลภพนี้เกิดมาก็ได้เป็นหมอเสน่ห์เช่นกัน
"เดี๋ยวนาย ฉันรู้มาว่านายทำเสน่ห์เวทมนต์ ฉันมีผลตอบแทนดีดีให้ ถ้านายทำงาน
ให้ฉันสำเร็จ"
วิฑูลที่เพิ่งกลับจากวัดและได้สนทนากับพระพีมะเจ้าอาวาสก็มีสติคุ้มอารมย์ไว้ได้
จึงพูดไปว่า...
"นับพันๆปีคุณไม่ทรมานบ้างหรือไง ผมไม่น่าโง่เชื่อคุณเลยจริงๆจะกี่ภพกี่ชาติที่เกิด
ผมโดนหลอกและผิดหวังกับความรักจนต้องตายเพราะกรรมที่ทำกับคุณ"
"ช่วยไม่ได้นายมันโง่เอง นายไม่ทำฉันทำเองก็ได้"
"พระพีมะท่านอยู่ที่วัด คุณก็น่าจะไปขออโหสิกรรมบ้างนะเผื่อจิตคุณมันจะสูงขึ้น
อ่อผมจะบอกอีกอย่างนะว่าบ้านไอ้ไทเขาเป็นสายขาวพุทธมนต์อันเป็นมงคลคุ้ม
ครองทุกคนในบ้านนี้ ถ้าทำไม่ดีระวังของเข้าตัวนะ"
วามนขึ้นรถและขับออกไปแบบที่ไม่สนคำพูดวิฑูล
ที่ห้องครัวแทนไทกับอารักษ์กำลังทานอาหารด้วยกันอยู่นั้น...
"ขอบใจนะไทที่ช่วยปกป้อง"
"ผมเสียคุณมา หลายภพ หลายชาติแล้วนะรักษ์ ผมจะไม่ยอมเสียคุณไปไหน
อีกแล้ว ว่าคุณเป็นมนุษย์เหมือนผมแล้วคุณก็จ้ำม่ำเหมือ่นกันนะ"
"นี่นายว่าฉันอ้วนเหรอ"
"อื้อ5555"
"ไท"
ในขณะที่ความรักของทั้งคู่เริ่มมาในทางที่ดีขึ้น วามนก็ยิ่งร้อนรุ่มในแรงอาฆาต
ที่ไม่ปล่อยวางและไม่ยอมรับในความเป็นจริง เขาจ้างคนในพื้นที่ให้เข้าไปทำลาย
ต้นกล้วยตานีที่เป็นต้นเอกของสวนซึ่งนั้นก็คือเรือนที่อยู่ของอารักษ์ ทุกสิ่งในสวน
พยายามช่วยหลอกหลอนและเรียกหาอารักษ์แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะอารักษ์ตอนนี้
มีความเป็นมนุษย์ไปแล้ว
และเช้าวันรุ่งขึ้นโจรที่ลักลอบเข้ามาก็ถูกจับตัวส่งตำรวจไป อารักษ์เสียใจมาก
ที่เรือนพักพิ่งของเขาถูกทำลายลงและรู้ตัวคนบงการ กำนันจึงปลอบใจไปว่า...
"ลูกเอ๋ย ตอนนี้เอ็งเป็นมนุษย์แล้ว บ้านหลังนี้คือเรือนของเอ็งไม่ต้องอยู่แล้วนะ
ในต้นกล้วยนั้น"
"แต่พ่อครับ รักษ์มีความผูกพันธ์และรักในเรือนนั้นมาก แล้วเพื่อนๆในนั้นเล่าครับ"
"พวกเขายังไม่พ้นกรรมแต่ก็ไม่เป็นไร ต้นไม้ทุกต้นปลอดภัยดีมีเพียงต้นกล้วยตานี
เรือนของคุณเท่านั้น ไปทำบุญกันไหมผมพาไป"
ไทพูดปลอบใจและพารักษ์ไปวัดทำบุญและเป็นครั้งแรกที่รักษ์เปิดตัวตนเมียของ
เขาอย่างเป็นทางกัน โดยชาวบ้านรู้กันว่านี่คืออารักษ์ ญาติข้างเมียของกำนัน
เว้นเเต่พวกมีวิชาอาคมที่มองชาติกรรมเนิดของรักษ์ได้เท่านั้น
เมื่อมาถึงวัดทั้งสองก็เข้าไปถวายสังฆทานต่อหลวงพี่พีมะ
"หมดเคราะห์หมดกรรมเสียทีนะโยมทั้งสอง"
"ยังคงไม่ง่ายหรอกครับหลวงพี่ เมื่อคืนก็จ้างคนมาฟันต้นกล้วยตานีต้นเอกซะไม่มี
เหลือชิ้นดีให้บำรุงได้"
ไทพูดขึ้น หลวงพี่พีมะจึงบอกไปว่า...
"ก็เรือนของรักษ์มีใหม่แล้วนี่ ทำไมจึงอาวรณ์ให้เศร้า เขาจะได้ใจ ไม่ดีหรือจะได้
อยู่ร่วมเรียงเคียงหอด้วยกัน ตั้งใจกรวดน้ำรับพรนะโยม"
"สาธุ"
ทั้งคู่กรวดน้ำเสร็จและกำลังจะนำน้ำไปเท นายอำเภอวาคินและวามนลูกชายก็แวะ
มาทำบุญที่วัดด้วยเช่ากัน
"อ้าวไท มาทำบุญหรือครับ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนขโมยเข้าตัดกล้วยในสวน แล้วไอ้ผีตานี
มันยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกหรือครับ"
วามนเอ่ยทักพร้อมหันมามองรักษ์แบบสะใจ อารักษ์จึงตอบกลับไปว่า...
"ขอบคุณคนทำมากกว่าครับที่ทำลายต้นกล้วยตานี"
"แก่พูดอะไรของแกอีผีต้นกล้วย"
"ก็สิ่งที่คุณบงการมันทำให้ผมกับไทอยู่ใกล้กันมากขึ้น อะไม่ต้องสงสัยนะครับว่าทำไม
ผมยังอยู่ เพราะเมื่อคืนไทเขาบังคับให้ผมนอนด้วย อิจฉาไหมครับส่วนเกิน"
วามนตั้งแต่โตมายังไม่เคยโดนใครด่าได้แซ่บขนาดนี้ เขาจึงหยิบที่กรวดในมือไทมาและ
เทราดหัวอารักษ์
"เป็นผี อะนี่ผลบุญกินไปสิ ทุกคน ไอ้นี่มันเป็นผีเป็นปีศาจแปลงกายมาทุกคนไม่คิด
จะทำลายมันเลยหรือไงครับ หรือนี่เป็นตำบลผีสิง"
"หยุดนะ วามนแกทำไรของแก ผีเผออะไรกัน ฉันต้องขอโทษหนูด้วยนะ"
"ไม่เป็นครับ เพราะผมเอาคืน นี่ไง"
อ๊ายยยยยยยย วามนกรี๊ดลั่นวัดเมื่อรักษ์เอาบาตรน้ำมนต์มาเทรดหัวคืนแล้วยัง
เอาบาตรคว่ำลงที่หัวด้วย
"อีบ้าแก้เอาน้ำอะไรมารดหัวฉัน"
"เห็นยังครับทุกคนว่าใครผีใครคน โดนน้ำมนต์ก้นบาตรยังกรี๊ดซะอย่างกับเปรต
กลับบ้านกันเถอะครับที่รัก"
"แกยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ก้มกราบขอโทษฉันเดี๋ยวนี้"
"โยมวามน พอได้หรือยัง ไม่เห็นอาตมาก็เห็นแก่ศาสนสถานด้วยโยม"
"หุบปาก นี่ไม่ใช่เรื่องของพระ อย่ายุ่ง แก อารักษ์ อีอาเพศ"
วามนตอนนี้เกิดที่จะเยียวยาด่าหมดไม่เว้นแม้แต่พระสงฆ์ นั้นก็เป็นเพราะกรรม
ที่กำลังจะจบลง จังหวะนั้นแองจี้กระเทยสาวผู้จัดการส่วนตัววามนก็เอาเครื่อง
ประดับโบราณยุคทวารวดี 1,000 กว่าปีมาให้ลอง...
"คุณวามน โอ๊ยคุณน้องขาทำไมเปียกปอนเป็นหมาน้อยแบบนี้"
"มีไรพี่แองจี้"
"คุณพี่จะมาบอกคุณน้องว่า เครื่องประดับยุคทวารวดีที่ให้หาได้แล้วนะคะนี่ค่ะ
สวยไหม"
ทันทีที่กล่องเปิดรักษ์ก็มงเห็นภาพเก่าในอดีต วามนบุตรชายของท่านมหาเสนา
อำมาตย์ที่แอบหลงรักวาณิชหนุ่มที่ชื่อแทนไทจากเหตุการณืที่แทนไทได้ช่วยเหลือ
เขาไว้จากโจรป่า...
"เป็นไรไปครับคุณ คุณ รักษ์ รักษ์"
ไทพยายามเรียกสติแต่ด้วยภาพเก่าและความกลัวจึงทำให้รักษ์เป็นลมล้มลงไป
แทนไทรีบอุ้มขึ้นรถและพากลับบ้าน ภาพที่เห็นวามนหยิบกำไลข้อมือมาใส่มันยัง
ติดฝั่งในความทรงจำเข้าไม่มีลืม....
"ไม่ อย่านะวามน อย่าพูดอย่างนั้น อสงไขยไม่ใช่เวลาแค่วินาที ข้ากราบได้โปรด"
อารักษ์ละเมอขึ้นมาแทนไทจึงเรียกสติจนอารักษ์ตื่นขึ้นมา รักษ์โผเข้ากอดแทนไท
และร้องไห้ออกมา
"ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่มีใครทำอะไรเราได้"
"แต่กำไลวงนั้น มันคือกำไลที่วามนใส่ตอนถูกประหาร รักษ์จำได้"
"รักษ์ ตั้งสติ เวลาผ่านมานับพันปีแล้ว รักษ์คิดมากไป พรุ่งนี้จะมีทีมงานมาถ่าย
ภาพโปรโมทซีรี่ย์ของวามนที่ทุ่งนาบ้านเรา รักษ์ไม่สบายใจก็หลบตัวอยู่ที่เรือนนอน
ก่อนไม่ต้องออกมา"
"ไม่ไม่ รักษ์ไหว แขกมาบ้านรักษ์ก็ต้องช่วยพ่อกำนัน ช่วยไทต้อนรับสิ"
แทนไทจูบลงที่หน้าผากของอารักษ์แล้วก็.......(คิดเอากันเองนะจ๊ะ)......
เรื่องราวใกล้ถึงจุดจบแล้วนะครับ อย่าลืมติดตามEP7 ตอนจบนะครับ
รอลุ้นตอนต่อไป
{:5_146:}{:5_146:}{:5_146:}{:5_146:}{:5_146:} ขอบคุณครับ รอตามต่อนะครับ ไม่อยากให้จบเลย ขอบคูนคับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ {:5_124:} ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ สนุกดี ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:}{:5_119:}{:5_119:} ขอบคูณคับ มันดีมากๆ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]