มิติรักต่างภพ(นิยายรักสุรรณภูมิ) ตอนที่ 2
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2023-8-4 18:34เมื่อขบวนนักศึกษาวิชาทหารเดินทางมาถึงอุทยาประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา นศท.ทุกคนต่างแบ่ง
กลุ่มกันไปทำงานและหาข้อมูลต่างเพื่อรวบข้อมมูลทำรายงาน แต่เเล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่ออัย
กับกิตได้แอบไปเช่ารถมอเตร์ขับเเว๊น ไปตามที่ต่าง ๆ จนเจอกับพวกลักลอบค้ายาและลักลอบค้าของ
โบราณ
"ไอ้กิต มึงเห็นแบบที่กูเห็นป่ะ"
"เออ กูว่าเราถอยกลับดีกว่าหว่ะ เอารูปถ่ายไปให้อาจารย์"
"ไม่ได้เว้ย เราLGBTQ+ชาติทหาร อย่างไรก็ต้องทำลายขบวนการเลว ๆ แบบนี้"
"แต่มันเสี่ยงนะเว้ย"
"ไม่ลองไม่รู้"
"ไอ้อัย"
อัยเรศแอบลักลอบเข้าไปเพื่อสืบเรื่องและเก็บข้อมูล กิตก็แจ้งเรื่องไปที่อาจารย์วินัยจนอาจารย์ช่วย
ประสานงานกับเจ้าหน้าที่ แต่เเล้วก็....
"เฮ้ยมีคนบุกรุกมา"
"ใครว่ะเเม่ง เฮ้ยนี่มันไอ้นักเรียน รด.นี่"
"เออ กูเอง ไอ้พวกหนีนรกมาเกิด มึงเตรียมเข้าคุกได้เลย"
"นั้นมึงก็ไปลงนรกก่อนเลยไอ้เด็กเวร"
"อัยหลบ"
พวกโจรยิงปืนใส่อัยแต่กิตดึงตัวมาหลบไว้ได้ทัน แต่อัยก็ไม่ยอมเลิกลาขับรถมอไซต์ตามไปกิตก็ขับตาม
"เอาไงดีพี่ไอ้เด็ก 2 ตัวนี่กัดไม่ยอมปล่อย"
"แค่เด็กคนเดียวจัดการให้ได้"
และในที่สุดพวกโจรก็ยิงสวนออกมาจากรถ อัยเรศจึงเข้ามาขวางทางกระสุนปืนป้องกันไม่ให้กิตเป็น
อันตราย กระสุนจึงเข้าที่กลางอกซ้ายแต่ด้วยความอดทนและความไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ อัยเรศจึง
เร่งบิดรถตามและตัดสินใจตัดหน้ารถของพวกคนร้ายจนรถคนเสียหลักตกลงในแม่น้ำ ส่วนร่างของอันเรศ
ก็กระเด็นลอยไปตกอีกฝากของถนนอัยเรศเป็นคนดวงแข็งถึงจะยังไม่ตายแต่เขาก็กลายเป็นเจ้าชายนิทรา
"อัยเรศ อัยเรศน้องพี่"
"เฮ้ย....ใครว่ะเนี่ย แต่งกายอย่างกะคนโบราณ ท่านรู้จักผมได้ไง"
"ข้าไม่มีเวลาแล้ว เจ้ารีบกลับไปภพของข้าและทำดีชดเชยแทนข้าด้วย"
"เดี๋ยว นี่ผมไม่ตลกนะคุณ คุณ คุณ......."
และแล้วอัยเรศก็หลุดมิติเข้ามาที่เมืองสุวรรณภูมิ ซึ่งตอนนี้กำลังมีสงครามการล่าอาณาเขตของชาว
ตะวันตก
"เฮ้ย....นี่ออเจ้าแต่งกายอันใด ข้าห้ามแล้วไงไม่ให้มาที่นี่"
"เดี๋ยวคุณผม..."
"ระวัง"
หมื่นเพชรรัตน์ใช้ดาบฟันข้าศึกที่เข้ามาและป้องกันภัยให้อัยเรศที่หลุดมิติมาในชุดเครื่องแบบ ร.ด.
"มาพี่ชายข้าช่วย"
"เจ้าว่าอันใดไอยรา"
"พี่ชายระวัง"
อัยเรศหยิบปืนที่ล่วงอยู่ข้างท่านหมื่นมายิงศัตรูได้อย่างแม่นยำ และเข้าเลือกเล็งไปที่แม่ทัพจนแม่ทัพผู้นั้นสิ้นชีพ พวกรุกรานจึงถอยทัพทันที
"เจ้าใช้ปืนไฟเป็นด้วยฤๅ"
"เอ้าก็ผมเรียนวิชาทหารมาทำไมจะยิงไม่เป็นเล่า"
"ออกหมื่นขอรับพวกมันร้นหนีถอยไปแล้วขอรับเราควรตามไปไหมขอรับ"
ทหารเร่งเข้ามารายงานต่อท่านหมื่นเพชรรัตน์ อัยเรศจึงพูดขึ้นว่า....
"อย่า.... ผมเคยอ่านเจอในตำราศึกแบบนี้อาจเป็นกลอุบายล่อลวง ผมว่าพวกท่านนำทัพกลับเมือง
ก่อนเถิด แล้วจัดเวรยามตรวจตราหากมีผู้รุกรานก็ค่อยจัดการดีกว่า"
"หือ ไอยราเจ้ารู้พิชัยสงคราม"
"ผมชื่ออัยเรศ"
"ออเจ้านี่ถ้าจะวิปลาศไปเสียแล้ว ไปรีบกลับไปสมทบกับทัพของราชกุมารราเชน จะได้รีบกลับพระนคร"
"เดี๋ยว ที่นี่ที่ไหนทำไมเหมือนนิยายที่ผมเคยอ่าน"
"ไอยรา เจ้านี่พาข้าฉงนนักนี่ก็แผ่นดินสุวรรณภูมิไงเล่า แต่งกายก็ประหลาดยังจะวิปลาศอีก"
"นี่ท่าน กล้าดีอย่างไรมาว่าผมเนี่ย"
เมื่อทัพชัยกลับถึงพระนคร หมื่นเพชรรัตน์ก็พาอัยเรศกลับมาที่เรือนเพราะคิดว่านี่คือไอยรา
"เกิดเหตุอันใดขึ้นหรือขอรับคุณแม่ ทำไม...."
"พ่อเพชร ไอยรา"
"นี่่ไงขอรับ แอบออกไปสนามรบแล้วยังแต่งกายประหลาดอีกขอรับ"
ทันทีที่ทุกคนเห็นอัยเรศ ......
"ไอยรา ....."
"นี่เจ้ายังมิสิ้นฤๅ พวกข้าทั้งเรือนเห็นเจ้าแน่นิ่งไป"
"พ่อคุณของบ่าว เหตุไฉนจึง...."
ทดกับก้านบ่าวรับใช้เข้ามาหา แต่อัยเรศในร่างไอยราก็ตกใจแล้วถอยหนี ทำให้บ่าวสองคนประหลาดใจ
"เอ้ยยย เดี๋ยวนะนี่พวกท่านเป็นใครกัน เเล้วอะไร ใคร ไอยรา ใครกัน"
ตอนนี้อัยเรศสับสนและงงกับตัวเองมาก จนในที่สุดท่านมหาเสนาสุนทรก็เดินออกมาจากห้องพระ
"เอาหละทุกคน ต่อไปนี้ไอยราจะไม่ใช่คนเดิมที่พวกเรารู้จัก"
"เจ้าคุณพี่ เห็นใดจึงว่าเยี่ยงนั้นหละเจ้าค่ะ"
"ไอยรา มาหาลุงสิ"
"ผมเหรอครับ"
"เจ้าคุณพ่อเรียกหาเจ้านั้นแลหนา ไปหาท่านสิ"
อัยเรศเดินเข้าไปหาท่านเสนาบดีพร้อมด้วยหมื่นเพชรรัตน์แลคุณหญิงแม่ ท่านเสนาบดีเคยร่ำเรียน
วิชาโหรามาบ้างจึงพอรู้ดีว่าไอยราที่เห็นอยู่นี้ไม่ใช่พ่อนายจอมร้ายกาจอย่างที่เคยเป็น ท่านจึงพูดกับ
ทุกคนในเรือนว่า...
"ไอยรา จากนี้สืบไปเจ้าคือคนของที่นี่ ไม่มีที่อื่นให้ไปเเล้วหนา เรือนนี้คือเรือนของเจ้า ทุกคนในเรือนนี้
พึงจำไว้ว่า ชายผู้นี้คือไอยรา หาใช้ผีสางอื่นใดไม่"
"คุณพี่เจ้าค่ะ"
"อย่าได้ถามความให้ยาวยืดเลยแม่ศรีตลา เขากลับมาเเล้วจะดีขึ้นกว่า"
"ข้าหาเชื่อไม่เจ้าค่ะตราบใดที่ไอยรายังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปข้าก็มิมีวันเชื่อ ไอ้ทด ไอ้ก้าน"
"ขอรับ"
"พานายเอ็งกลับหอนอนไปซะ ไปตรึกตรองให้ดี ว่าจะเปลี่ยนตัวเองได้ไหม คนในเรือนตกอกตกใจคิดว่า
เจ้าสิ้น แต่ที่ไหนแอบออกไปสนามรบแล้วแต่งกายประหลาดพิลึก ไป ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะให้บ่าว
เอาสำรับไปให้"
"ขอรับ ทางนี้ขอรับนายท่าน"
เมื่อไอยรามาถึงห้องนอน
"พี่ พี่สองคนนั้นแหละ พี่ชื่อทด กับพี่ก้านใช่ไหม"
"ใช่ขอรับ นายท่านลืมบ่าวสิ้นนเเล้วหรือ"
ทดเอ่ยถาม ก้านจึงพูดว่า....
"เมื่อสักครู่ ท่านเสนาได้สวดมนต์เหตุที่นายท่านลักลอบไปล้มเรือของคุณวาทีจน ไอ้ชมจมน้ำตาย"
"หือ ข้าเนี่ยนะ พี่ จะฆ่ามดข้ายังลังเลนี่ฆ่าคน แล้วไงต่อพี่"
"ในขณะที่ท่านเสนาร่ายมนต์ นายท่านก็ร้อนรุ่มทุรณทุรายจนสิ้นใจ ทุกคนในเรือนเห็นว่านายท่าน
สิ้นลมจึงจักเตรียมเอาร่างไปวัด แต่...."
"แต่อะไรพี่ทด"
"นายท่านกลับมากับออกหมื่นเพชรรัตน์ขอรับ"
"สุดยอดจริง ไอยรา สร้างวีรกรรมไว้แสบมาก ดูท่าผมคงจะร้ายนะดูใช่ไหมพี่"
"ร้ายมากขอรับ"
"ปะ พาผมไปอาบน้ำห้องน้ำอยู่ไหน"
"ห้อง อันใดขอรับ ต้องไปอาบที่ท่าด้านหลังเรือนขอรับ ปะไอ้ก้านเตรียมของ"
หลังจากที่ทดกับก้านพาไอยราไปอาบน้ำเเละเเต่งตัวเสร็จ
"ร่างกายเจ้านี่ก็งามเหมือนกันนะเนี่ย ชาวสุวรรณภูมิถึงผิวกายจะออกสีแทนแต่ก็ไม่ดำ ไม่ผิดจาก
การบันทึกเรื่องราว เออพี่ไอยรานี่คือใครหรือครับ"
"นายท่านลืมแล้วไอ้ก้าน"
"นายท่าน ไอยราก็คือนายท่านไงขอรับ"
"ผมชื่ออัยเรศ"
"คุณหนูอัยเรศเป็นน้องชายฝาแฝดท่านสิ้นหลงคลอดได้เพียง 7 วัน ก็เหลือแค่นายท่านไอยรานี่ขอรับ"
"หือ ตอนเด็กพ่ออ้วนเคยบอกว่าเรามีพี่ชายฝาแฝดแต่พี่เราตายหลังคลอด 7 วันพร้อมกับแม่
อย่าบอกนะว่าเราตายจากภพนั้นแล้วมาเกิดใหม่ภพนี้ในร่างพี่ชาย อิ๊บอ๋าย ทลุมิติ"
"นายท่านว่ากระไรหรือขอรับ บ่าว....."
"พี่สองคน ต่อไปนี้ก็ทำตัวตามสบายเราจะไม่มีนายมีบ่าว พี่คือพี่เลี้ยงของผม ผมจะดูแลพี่เอง"
"มิได้ขอรับนายท่าน บ่าวเป็นทาส เป็นบ่าวของนายท่านต้องดูแลและมอบชีวิตให้ท่าน มิหวังสิ่งใด"
"โธ่พี่"
ไอยรากอดคอบ่าวทั้งสอง ซึ้งบ่าวทั้งสองก็ยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่านี้ไม่ใช่ไอยราคนเดิมที่เขาเคยดูเเล
เมื่อนายและบ่าวรู้ซึ้งซึ่งกัน ทดกับก้านก็พาไอยราออกมาที่หน้าหอนอนเพื่อเตรียมกินข้าวเย็น
"ปกติผม เอ๊ย ข้ากินข้าวที่นี่หรือพี่"
"ใช่ขอรับ นายท่านมิกินร่วมวงใหญ่ เพราะ....."
"เพราะอะไรพี่"
"เพราะโดนคุณแม่ท่านดุบ่อย ๆ ไง จะไปกินด้วยไหมถ้าไปก็สำรวมอาการ"
ออกหมื่อนเพชรรัตน์ออกมาพบไอยราในชุดของชาวสุวรรณภูมิที่นุ่งโจงมีจีบชายหน้านาง ห่มผ้า
คลุมอกคลายหญิงห่มสไบ ออกหมื่อนเพชรเห็นดังนั้นก็รู้สึกแปลกและเริ่มสนใจไอยรามากกว่าเก่า
ไอยราได้ยินดังนั้นจึงตอบว่า....
"ครับ ท่านพี่"
"เจ้าเรียกข้าว่าอะไร เหตุใดมิเรียกคุณพี่ดังเคย"
"ครับ คุณพี่หมื่น"
ณ โถงเรือนอาหาร
ไอยราเข้าร่วมวงด้วยอาการที่แปลกตาไป เดินเข้าเข้ามาต่างจากเมื่อก่อนที่เดินเข้ามาถึงที่ไม่สนหัวใคร
"ฝนฟ้าท่าจะตกห่าใหญ่ พ่อหนุ่มไอยรามีมารยาท"
"แม่ศกุลตลา หลานปรับตัวก็แทนที่จักชม"
"ขอให้รักษาให้ได้นานๆแล้วกัน เออพ่อเพชรเเล้วพี่ชายเจ้ายังมิกลับเรือนหรือวันนี้"
"พี่ขุนวิษณุอยูถวายอารักขาองค์รามินขอรับคุณแม่ วันนี้คงมิกลับ"
"แม่หละใคร่ห่วงยิ่งนัก ออกรบออกศึกพระโอรสรามินก็สำอางค์นัก"
"หาเป็นเช่นนั้นไม่ขอรับคุณแม่ พระโอรสรามินกล้าหาญมิแพ้องค์ราเชน ยิ่งเวลาที่พี่ขุนออกรบเคียงคู่
ข้าศึกตายเรียบ"
"หือ.....น่ารัก ทั้งคู่จะได้ครองคู่แต่....อุ๊ย"
"แต่อันใด พ่อไอยรา แล้วเจ้ารู้ได้ไงว่าลูกข้าจะคู่กับพระโอรส อย่าดึงฟ้าลงมาต่ำขี้กลากจะกินหัว"
"ขอโทษ เอ๊ยขอประทานโทษขอรับคุณป้า เชื่อข้าเถิดว่าทั้งสองต้องได้คู่กัน"
"ลุงก็เชื่อ ว่าเจ้านั้นรู้กาลเบื้องหน้า กินข้าเถิดพ่อฝีมือป้าเจ้า อร่อยนักแล"
"ขอรับคุณลุง หืออร่อยจริงด้วยขอรับ"
ไอยราที่ดูเปลี่ยนไปเพราะอัยเรศเข้ามาสู่ร่าง ถึงแม้คุณหญิงและบ่าวคนอื่นจะยังไม่ยอมรับแต่คุณป้าก็
พอจะเมตตาบ้างเพราะญาณบางอย่างในตัวคุณหญิงพอรับรู้ได้ว่าไอยราคนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่เคยร้ายกาจ
ขอบคุณครับ {:7_295:}ขอบคุณมากครับผม{:4_110:} {:5_116:} สนุกมากครับ ขอบคุณขอรับ ชอบ
หน้า:
[1]