เพลิงกันต์ บทที่สอง
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย normalcy เมื่อ 2022-9-26 09:37บทที่สอง -- ก่อนที่เราจะพบกัน
ธีร์รู้สึกว่าตนเองนั้นโชคร้าย
ไม่สิ
ธีร์เป็นคนโชคร้าย
มันเกิดเรื่องตอนที่ธีร์อายุแค่สิบห้า พ่อของธีร์กลายเป็นผู้ติดเชื้อรายใหม่
ในตอนนั้น ทุกอย่างยังอยู่ในความสงบ
หรืออาจจะแค่มีหมอกของยุคสันติสุขซ่อนความเลวร้ายไว้ในเงามืด รอวันที่มันจะเผยโฉมออกมา
มีพวกคนใส่ Hazmat suit* มาเอาพ่อไป แม่กับธีร์โดนกักกันตัวและเอ็กซ์เรย์ แต่ไม่พบผลึกในตัวของทั้งสองคน
*ชุดป้องกันเชื้อโรค
ในตอนนั้น ธีร์ยังไม่รู้
รัฐบาลพยายามครอบครอง "อำนาจ" และหาวิธีเอามันไปใช้
...ไม่ว่าด้วยวิธีอะไรก็ตาม
ผ่านไปไม่นาน ข่าวจากทางโรงพยาบาลก็ทำให้ธีร์หัวตื้อไปหมด
พ่อของธีร์เสียแล้ว
"เขาควบคุมพลังของผลึกไม่ได้ และผลึกระเบิดทำลายหัวใจเฉียบพลัน"
เป็นไปได้ยังไงกัน ในเมื่อในระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน
พ่อก็ยังสร้างนกสร้างปลาจากน้ำลอยว่อนทั่วบ้านอยู่เลย
ร่างของพ่อไม่มีรอยฟกช้ำใดๆทั้งสิ้น มีแค่อกทางซ้ายที่เปิดโหว่อ้ากว้าง แม่ทำได้แค่ทรุดลงไปร้องไห้
ธีร์มองศพของพ่อด้วยความสิ้นหวัง
ไหนว่าพ่อจะหายไง ไหนพ่อบอกว่าพ่อควบคุม "อำนาจ" บ้าๆนี่ได้ ไหนพ่อสัญญาว่าจะรีบให้ผ่าตัดและกลับออกมา
ทันใดนั้น ธีร์ก็เย็นเยียบไปทั้งหัวใจ
ผ่าตัด?
ธีร์ไม่เคยเจอข่าวของคนที่รอดจากการนำผลึกออกมาจากร่างเลย ในช่วงเวลาก่อนที่ความโกลาหลจะกระจายไปทั่วและประเทศไทยได้ปิดประเทศลงอย่างสมบูรณ์ ข่าวของต่างประเทศก็ประกาศว่าผู้ติดเชื้อจะควบคุมพลังไม่ได้และผลึกระเบิด แต่ถ้าเอาผลึกออกไป ผู้ติดเชื้อจะเสียชีวิตทันทีแม้ผลึกจะไม่ทำร้ายร่างกายก็ตาม
แต่ทำไม... พ่อถึงจะต้องผ่าตัดล่ะ...
ธีร์พยายามทำให้หน้าตนนิ่งที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ มีนางพยาบาลคนนึงมาช่วยพยุงแม่ขึ้น ธีร์เร่งให้แม่กลับบ้าน หลบมือและสายตาของพยาบาลคนนั้น ตอนนี้เขาสับสนและหวาดกลัวเกินกว่าที่เด็กวัยรุ่นคนนึงจะรับไหว ใช้เรื่องเก็บความทรงจำของพ่อเป็นข้ออ้าง บอกแม่ว่ามีอะไรบางอย่างที่จะบอกเมื่อถึงบ้านแล้ว
พอถึงบ้าน ธีร์ก็เล่าทุกอย่างที่ตนสงสัยให้แม่ฟัง
แต่โชคร้าย...
ธีร์รู้สึกว่าแม่ก้มหน้านิ่งไป ธีร์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อแม่ธีร์เงยหน้าขึ้นมา ธีร์ก็ต้องถอยผวา
"น่าเสียดายนะ ถ้าไม่พูดอะไรอีกนิดเดียว ก็จะคืนร่างให้อยู่แล้ว" แม่ของธีร์มีผื่นและตุ่มขาวขึ้นที่หน้าเต็มไปหมด ตรงแขนของแม่มีรอยสีคล้ำเหมือนรอยของมือ
รอยของมือที่เดียวกับจุดที่พยาบาลพยุงแม่ขึ้นมา
"คิดออกแล้ว เรื่องสลด เพราะสามีตายจากผลึกระเบิด เลยฆ่าลูกชายก่อนจะดับชีวิตตัวเอง" แม่ธีร์ยิ้มกว้างอย่างวิกลจริตก่อนจะวิ่งมาหาธีร์
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ธีร์รู้สึกได้
ห้ามโดนแม่สัมผัสอย่างเด็ดขาด
ธีร์หลบมุดใต้โต๊ะกินข้าว ดีจริงๆที่การเล่นเตะบอลทำให้ธีร์สไลด์ตัวได้เก่ง ถ้าเมื่อก่อนอาจจะสไลด์ขัดขาหรือหาลูกบอล
แต่ตอนนี้ต้องหนีตายจากแม่ของตนเอง
แม่หัวเราะก่อนจะวิ่งอ้อมโต๊ะกินข้าว
"เอาสิ ไม่ได้เล่นวิ่งไล่จับนานแล้ว" ธีร์ที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะถีบเก้าอี้ไปหาแม่
"ไอ้เด็กเวร กล้าแข็งข้อกับแม่ตัวเองได้ยังไง" แม่พูดด้วยน้ำเสียงสุขสันต์เหมือนได้ของเล่นใหม่
มันทำให้ธีร์รู้สึกอึดอัดเหลือเกิน แม่ไม่มีทางพูดแบบนี้
"แม่ ตื่นเถอะครับแม่" ธีร์ร้อง
"ลูกรัก แม่ตื่นแล้วนะ" แม่ของธีร์ยิ้มเสียงหวาน ผื่นบนหน้าลามไปทั้งตัวแล้ว บางจุดถึงขั้นมีหนองไหลออกมา ธีร์อยากจะร้องไห้ อยากจะคิดว่านี่มันเป็นแค่ฝันร้าย
"แต่ถึงเวลาเข้านอนแล้วนะลูก" แม่ของธีร์เอามือจับเก้าอี้ ธีร์ละสายตาไปมอง
"ตายตาหลับตามพ่อมึงซะเถอะ"
แม่ธีร์กระโจนข้ามเก้าอี้มา มือที่มีหนองและมีรอยสีดำหมายจะจับหน้าจับตัวของธีร์ให้ได้
static/image/hrline/line1.png
ปึก "อั้ค"
แรงเตะเข้าที่ท้องทำให้ธีร์ตื่นขึ้นอย่างกะทันหันจากกองเศษหนังสือพิมพ์และกล่องกระดาษที่ตนใช้กันความหนาวยามดึก
"แม่งงงง อ้ายพวก.. เห เห.. เหี้ยนั่น" ตุ้บ "อึก"
ความจุกที่ตนได้รับครั้งที่สองทำให้สมองแล่นสละความงัวเงียไปในทันที
"แม่งเก่งง มาจาก หนายวะถึงได้เตะ อึก.. กูออก" เสียงรอบนี้มาพร้อมกับเท้าที่เข้าใกล้ตนเอง ธีร์ที่ยังอยู่ในท่านอน รีบกลิ้งหลบทันที
"เฮ้ยยยยย มึงงงกล้าาดี อึก.. กับกูหรออวะ" ชายกลางคนพูดเสียงดังลั่น แก้มแดง เสื้อสูทที่เสียรูปและพุงโตจากการกินอาหารสมบูรณ์พูนสุข เป็นสิ่งที่ธีร์อิจฉาเสียเหลือเกิน
"อย่าทำธิ... ทำผมเลยครับพี่" ธีร์ร้องออกไปด้วยความเกรงกลัว ธีร์ย้ายที่หนีพวกแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่คิดเลยจริงๆว่าย้ายที่ใหม่ก็เจอทันที ทั้งๆที่แถวนี้สงบสุขกว่าที่อื่นๆและไม่ค่อยมีคนหาเรื่องกันโดยเฉพาะตอนกลางคืน
"เมิงกล้าาาส่างงกูหรอ" ชายร่างอ้วนชูมือมาจ่อหน้าธีร์ เห็นท่าไม่ดีธีร์จึงหลบทันที เสี้ยวอึดใจกล่องกระดาษข้างหลังก็ปลิวกระจาย ธีร์หน้าซีด
พวกมี "อำนาจ"
"เฮ้ยยย เมิงกล้าาหลบ อึก กูหรอ" ชายคนนั้นเอามือเล็งธีร์อีก ธีร์รีบหลบหนีตายทันที
ฟิ้ว ฟิ้ว ฉัวะ "อึก"
อาจจะเพราะการโดนเตะที่ท้องและเพราะเพิ่งตื่นจึงทำให้ธีร์โดน "อำนาจ" เฉี่ยวที่ขา ธีร์เจ็บเหมือนโดนมีดบาด
ธีร์กัดฟันเคลื่อนที่หลบคมมีดบิน ธีร์วิ่งวนหลบอยู่รอบตัวของชายคนนั้น
"อำนาจ" ของเขาเหมือนจะเป็นคมมีดอากาศ เขาต้องเล็งจากมือและในตอนนี้เขาก็น่าจะเมาอยู่ จุดที่ธีร์ควรจะวิ่งไปหลบคือข้างหลังของชายคนนี้ ขอแค่ธีร์วิ่งวนให้ชายคนนี้เหนื่อยหรือสับสน ธีร์ก็จะได้เปรียบทันที ธีร์แค่ต้องรอโอกาส แต่อนิจจา..
ฉัวะ เพราะแผลที่น่องขาทำให้ธีร์วิ่งช้าลงกว่าที่คำนวณไว้จึงโดน "อำนาจ" กรีดที่แขนซ้าย ธีร์ชะงักจากความเจ็บปวดเพียงเสี้ยววิ
แต่เพียงเสี้ยววิก็มากเกินไปแล้ว
ฉัวะ ฟิ้ว ฉัวะ ธีร์โดนโจมตีใส่ถึงสามที แขนที่ยกมากันที่หน้ามีรอยแผลลากยาวหลายเส้น เลือดออกซิบๆ บริเวณท้องของธีร์มีแผลของมีคมบาดเต็มไปหมด ถึงแม้แต่ละแผลจะไม่ลึกมาก แต่ก็เรียกเลือดได้ท่วมตัวมากทีเดียว
"อึก" ธีร์ล้มลงเพราะอาการบาดเจ็บของตนเอง
"ฮ่าๆๆ เหนม้าย กูอาวเมิงตายเมื่อหร่ายก้อด้าย" ชายร่างอ้วนหัวเราะก่อนจะเดินมาหน้าธีร์
"พี่ครับ ย.. อย่าทำผมเลย" ธีร์ร้องออกมา
ชายคนนั้นแสยะยิ้ม ในโลกยุคใหม่ที่ไร้ซึ่งกฎหมาย คนที่ผิด ก็คงเป็นคนที่อ่อนแอ ศพของพวกเดนถนนที่อยู่เกลื่อนแทบทุกวันเป็นเรื่องตอกย้ำได้เป็นอย่างดี โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว
ชายคนนั้นยกมือมาจ่อหน้าธีร์ น้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้ได้ไหลออกมา
"พ.. พ่อ.." ธีร์ร้องเสียงแหบ ทันใดนั้น
"หยุด"
เสียงเบาๆเย็นยะเยือกลอยขึ้นในตรอกซอยแห่งนี้
แต่มันดังเข้าไปในจิตใจของทุกคนที่ได้ยินมัน
ธีร์สงสัยว่าใครกันที่เป็นต้นเสียงอันน่าเกรงกลัวนี้ แต่แล้วธีร์ก็ตื่นตระหนก
ธีร์ขยับตัวไม่ได้
แม้แต่จะมองไปมาก็ไม่สามารถทำได้
หัวใจธีร์เต้นแทบระเบิดด้วยความกลัว
ตุบๆๆๆ เสียงบู้ทหนักๆกระทบกับพื้นก่อนที่จะมีชายสองคนหิ้วชายร่างอ้วนออกไป เหมือนตัวการ์ตูนที่โดนแช่แข็งโดนหิ้ว ถ้าชายคนนั้นไม่ได้พยายามจบชีวิตธีร์เมื่อครู่ ธีร์ก็คงหลุดหัวเราะออกมาแล้ว พวกเขาใส่เสื้อยืดสีดำ สวมแว่นดำ กางเกงลายพราง และรองเท้าบู้ท แต่ละคนมีกล้ามมากพอจะขยี้แขนธีร์ให้แตกได้เลย ดูแล้วน่ากลัวนัก แต่เมื่อพวกเขายกชายร่างอ้วนออกไปก็ทำให้ธีร์เห็นคนที่อยู่ข้างหลังชายคนนั้น
แดรคคูลา
คำแรกที่ธีร์นึกออกเมื่อชายคนนั้นปรากฏตัว
ชายผมเทา ผิวขาวซีดเหมือนไม่ใช่มนุษย์ ชุดสูทสีม่วง เสื้อในสีขาว และกางเกงสีดำดูแล้วเหมือนดยุคแห่งรัตติกาลเสียเหลือเกิน แต่สิ่งที่ตรึงตราที่สุด คือสายตาของชายคนนั้น
ความเย็นเยียบและแข็งกร้าว
สายตาของผู้ไม่ปราณีต่อศัตรู และไร้เยื่อใยยิ่งกว่าต่อพันธมิตร
หนี ไม่มีวันชนะชายคนนี้ได้
สัญชาตญาณของธีร์กรีดร้องออกมา
"ผมรู้สึกว่าชายเมาเหล้าคนนั้นอันตรายครับเสี่ย เป็นผู้ติดเชื้อครับ"
ชายคนที่อยู่ข้างๆชายผมเทาพูดออกมา
เขาใส่ชุดเหมือนชายสองคนก่อนหน้าที่ยกชายร่างอ้วนออกไป ผมสีน้ำตาลเข้ม ตัดทรงผมครูว์คัท* ผิวสีดำแดง ตาเป็นสีเทา
*Crew cut ทรงผมสั้นเกรียนที่ไม่ได้สั้นเท่าสกินเฮด มีการเรียงเฟดจากบนลงล่าง
"แล้วอีกคนล่ะ" ชายผมเทาถามเสียงเรียบ สายตามองมาที่ธีร์
"น่าจะแค่พวกไม่มีบ้าน..." ชายคนนั้นพูดก่อนจ้องมองมาที่ธีร์ คำถัดมาทำให้ใจธีร์ตกไปที่ตาตุ่ม
"ไอ้เด็กนั่นอันตรายครับเสี่ย"
ธีร์อยากจะร้องไห้เป็นสายเลือด ธีร์ในตอนนี้ก็แค่ลูกไก่ในกำมือ ชายผมเทากับลูกน้องสามคน เอาแค่นี้ธีร์ก็สู้ไม่ได้แล้ว แถมคนนึงอาจจะมี "อำนาจ" เป็นการค้นหาหรือจิตสัมผัส ส่วนชายผมเทา ธีร์ยังไม่รู้เลยว่าจะหนีได้ยังไง ทำไมต้องมากล่าวหากันด้วย
"พลังมากน้อย" ชายผมเทาถาม
"..ไม่มีครับ" ชายผิวดำแดงตอบ
ชายผมเทาได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วหันมามองธีร์
เหงื่อธีร์แตกพลั่ก แต่คำถัดมาทำให้ธีร์ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"เก็บมันมา"
"ครับเสี่ย" ชายผิวดำแดงยกธีร์ด้วยท่ายกเจ้าหญิง แต่เพราะธีร์ตัวยังเแข็งเกร็งจึงเหมือนยกกระด้งข้าวเสียมากกว่า
ธีร์ไม่ค่อยสบทมากนักแต่นี่มันอะไรวะเนี่ย
"วางลงตรงนั้น" เสียงของชายผมเทาสั่งชายผิวดำแดง
ธีร์ที่โดน "เก็บ" มาแบบไม่ยินยอมถูกวางลงบนเตียงของห้องหนึ่งในตึกข้างตรอก บาดแผลของธีร์ทำให้เตียงถูกย้อมไปด้วยสีแดงเปรอะ ชายผมเทาเดินมามองธีร์ที่รู้สึกหวาดกลัวและใจเต้นเร็วเพราะเสียเลือดมาก
ชายผมเทาเอามือทาบท้องของธีร์ ต่างจากสายตาอันแสนเย็นชา มือของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน..
ถ้าจะต้องตายจริงๆ...
มีคนเคียงข้างแบบนี้ก็ดี..
ขอบคุณนะครั-- อ้ากกกกกกกกกกกก
ความเจ็บปวดอันแสนทรมานเกินกว่าที่จะบรรยายแล่นทั่วทั้งร่างของธีร์
เจ็บโว้ย เจ็บชิบหาย เจ็บเหี้ยๆ อะไรวะ ปล่อยกูตายเถอะ ทำไมกูยังไม่ตาย ไอ้สัตว์ อ้ากกกกก
ทุกอย่างมันแดงเถือกไปหมดก่อนที่ธีร์จะสลบไป
"ฟู่ว" เด็กคนนี้หมดสติไปแล้ว เป็นไปได้ว่ามันน่าจะหมดสติเพราะเสียเลือดมาก เกลียดกลิ่นเลือดจริงๆ..
"...ไอ้เด็กคนนี้เคยทำอะไรให้เสี่ยแค้นหรือเปล่าครับ" ชลถามหน้าขยาด
"ไร้สาระ" หน้าตาไม่คุ้น แต่คงเพราะใช้ชีวิตเป็นพวกคนจรที่เพิ่งผ่านมาแถวนี้ สมัยนี้ถ้าอยู่ที่เดิมซ้ำๆและไม่มีพลัง ชีวิตก็คงไม่ปลอดภัย แต่ไม่ยักรู้ว่าไอ้ชลมันจะกลัวเลือด มันมองเด็กหน้าซีด
"มึงเตรียมที่ให้มันด้วย" ถ้าปล่อยเด็กคนนี้เอาไว้ มันก็คงไม่รอดหรอกแบบนี้
"ครับเสี่ย" ชลขานรับ "เฮ้ย มึงเตรียมหาที่ให้ไอ้เด็กนั่นด้วย รอมันตื่นแล้วเดี๋ยวฝากมึงดูแลมันหน่อย กว่าจะตื่นคงอีกนานอ่ะ" ชลเรียกให้หมาอีกคนจัดการแทน ในห้องเหลือแค่เราสองคน
ส่วนไอ้เด็กคนนี้... ถึงจะรู้ว่าเป็นคนละคนกันก็เถอะ...
แต่ช่างคล้ายกันเหลือเกิน...
"ห̴̘̎น̷̲̅ี̷̰̈ไ̵̩͒ป̴̺̐ ̷̬̓ก̸̖̄ร̴͇͂ ̶̧͘ด̴̴ู̢̲̓̿แ̴̣̕ล̴̱̀น̷̷้̩͙̄͘อ̵͍̎ง̷̟̚" ปังปังปัง
แม่?
เลือDเลื0ด1ลือ̷̯̋ด̵̢̐เลือดเลือด̴̢̟̟̞̱̹͈̟͈̱̙͙͓͕̣̣͈̇̍̍̌͛̎̿̿̑̓̀̌̀͂̓̆̂͑̕̕͜͝͝͝͠ͅ
กระจายไปหมด ทำไม
"พ̵̺̊̑͝ี̸̴่͇͔͕̣́́ก̸͉͐ร̸̘̟̍ ̴̯̗͐̈́͆ผ̶̩̩͝ม̶̻̳̃͗͒͠ͅเ̴͇̫̗͛͘͜จ̴̬̤͋͠็̶̖̗̼̍บ̵̧͉͇̩̑̐เ̵̰͚̝͉̎ห̷̪̿ͅล̶̢̰̺̐ื̵̤̟̟́̏̓̾อ̴̘͕̲̋͐͝͠เ̸̻̍͠ก̸̞̇ิ̸̠̰̯͂̋น̶͇̥̆̾ "
"ขอร้อง̸̪̈̕"
"สั่งให้ผม ๒̸͔͚͓͛͌าย̶͓̰̠̖̩̂̌͐͗͛̉͗̈́̓͗͗̿̂̎̐̓̔͂͑̄͗̊̍́̍̑͛͑̇̿̅̅͛̚̕͝͠͝͝͝͝"
"เสี่ย!!"
เสียงของชลปลุกกรออกมาจากความทรงจำสีเลือด
กรหายใจระรัว เหงื่อไหลผุดท่วมตัว กรรู้สึกกระวนกระวาย
มันเอาทุกอย่างไปจากกู เพราะมัน เพราะมัน เพราะมัน
ต้องหาเงินมากกว่านี้ กูต้องหาเงินมากกว่านี้มันจะได้-
"เสี่ย" ชลโผเข้าไปกอดกร
"ไม่เป็นไรครับเสี่ย" ชลลูบหลังกร เสียงสั่นของชลพูด
"ผมอยู่นี่แล้ว เสี่ยไม่เป็นไร เสี่ยไม่เป็นอะไรแล้ว" ชลลูบหลังกร เอามืออีกข้างประคองหลังหัวกร ดึงเข้ามาซบไหล่ตนเอง
ความชื้นที่ชลรู้สึกจากไหล่ไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อหรือน้ำตา ชลกัดฟันกรอด อารมณ์ดุดันพลุ่งพล่านอยากจะพาเจ้านายที่รักของตนหนีไปให้ไกลที่สุด
ไปที่ที่มีแค่มันกับเสี่ย
ที่ที่เสี่ยไม่ต้องเจ็บปวด
"เสี่ยไม่ต้องกังวลนะ เสี่ยไม่ต้องกังวลแล้ว ผมอยู่ตรงนี้ เสี่ยมีผมอยู่ตรงนี้" ชลพูดเหมือนเครื่องอัดเสียงพัง
ชลไม่รู้วิธีอื่นอีกแล้ว ชลไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้เสี่ยดีขึ้น ชลรู้แค่ว่าชลโคตรไม่ชอบเวลาที่เสี่ยต้องเป็นแบบนี้เลย
ชลกอดเสี่ยให้แน่นขึ้น กลัวว่าคนที่เก่ง คนที่ฉลาด คนที่จริงๆแล้วใจดี คนที่สมควรจะยิ้มมากที่สุด...
จะหลุดลอยหายไป...
ห้องหนึ่งในซ่องเพลย์กราวน์ มีกลิ่นเลือดและเสียงสะอื้นอาศัยอยู่
"...ปล่อย" หลังจากผ่านไปสักพักแล้ว กรก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
"...ครับเสี่ย" เสียงชลตอบเบาๆ ตามองเจ้านายของตนเองอย่างเป็นห่วง
กรสบสายตาชลกลับ ดวงตาสีเทาแสดงความห่วงใยมาให้ตน ทั้งสองจ้องตากันระยะหนึ่งก่อนที่กรจะเป็นคนละสายตาออกก่อน
"..กูไม่เป็นไรแล้ว" กรพูดขึ้น
"..."
"..."
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง
ชลเม้มปาก มันรู้วิธีทำให้เสี่ยของมันสบายใจขึ้นแค่ไม่กี่อย่าง
ชลค่อยๆลดตัวลงมาท่าคุกเข่า ถอดเสื้อยืดออกมา เผยให้เห็นอกแกร่งและกล้ามท้องเป็นลอนที่ผ่านการฝึกมาอย่างดี กรมองชลอย่างแปลกใจ
ชลเอื้อมไปจับมือของคนที่มันรักยิ่งกว่าชีวิต จับเอามือเจ้านายลูบแก้มของตัวเองด้วยความรักใคร่ สายตามองขึ้นไปหาเสี่ยที่ยืนมองมันด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ชลดูดนิ้วของเสี่ยอย่างอ่อนโยน ลิ้นเลียนิ้วโป้งและมานิ้วชี้ของเจ้านายตนเองก่อนจะปล่อยให้เสี่ยเอานิ้วออกมาจากปาก
น้ำลายเป็นเส้นสะท้อนแสงไฟในห้องเหมือนด้ายที่เชื่อมใจของทั้งสองเข้าด้วยกัน
กรใจเต้น ความรู้สึกของนิ้วส่งทอดความนุ่มและอุ่นจากปากชล
เป็นคำเชิญชวนให้ส่วนที่ไวต่อการสัมผัสของกรพุ่งทะลวงเข้าไปย่ำยีและเริงระบำในนั้น
สมกับที่ได้ชื่อว่าหมาของเสี่ย มันเอนตัวเข้ามาหาซิปกางเกงของเจ้านายมันอย่างรู้ใจ ก่อนที่จะกัดซิปและลากดึงลงมา
เหมือนเป็นกลไกสปริง ท่อนแกร่งของกรโผล่ออกมาทักทาย ชลมองมันเยี่ยงเด็กน้อยที่ได้ของเล่นถูกใจ และตัวมันแทบน้ำลายไหลเมื่อรู้ว่าเสี่ยของมันใส่คอมมานโด*มาทั้งวัน
*commando คำแสลงของการไม่ใส่กางเกงใน
กรสูดหายใจลึก ภาพของชายชาตรีสุดเข้มอย่างชลคุกเข่าต่อหน้าแก่นเนื้อของตนเอง เป็นการมอบอำนาจและการยกย่องเจ้านายของมันหมดทั้งใจ
ชลเงยหน้ามาสบตากับเสี่ยของมันเหมือนลูกหมาส่งสายตาอ้อนวอน กรแค่มองก็เดาใจหมาของตนได้ทันที
นี่คือหมาของกูเท่านั้น ในใจที่อ้างว้างและเจ็บปวดของกรได้ยอมให้ลูกหมาตัวนึงเข้ามา
"อมควยกู" สิ้นคำสั่งของเจ้านาย เจ้าหมาก็เข้ามาดูดเลียควยด้วยความกระหาย
มันดูด ลิ้นเล่นหัวควยของเจ้าของ และเลียจากโคนยันหัวด้วยความกระตือรือร้น หวังจะทำให้เจ้าของพอใจ
มันดื่มด่ำกับรสชาติเนื้อผสมน้ำหล่อลื่นที่หลั่งออกมา วันที่มันรอคอยในที่สุดก็มาถึง มันพยายามเอาควยของเจ้านายเข้าให้ลึกที่สุด
"ค่อก ค่อก" มันเริ่มสำลักควยของเจ้านาย แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหามากนักในยุคใหม่
"อย่าสำลัก" คำของนายที่ "สั่ง" หมาของตน แก้ปัญหาได้เสมอ เจ้าหมาปล่อยให้ควยของนายเข้าไปลึกถึงคอก่อนจะถอยออกมาเพื่อหายใจ
แต่ยังสูดอากาศไม่ถึงวิ นายของมันก็จับหัวกระหน่ำเย็ดเจ้าหมาต่อ เจ้าหมาน้ำตาเล็ด
อ็อค อ็อค อ็อค อ็อค
เสียงของเกมกาม ความรู้สึกในปาก และการสูดดมกลิ่นขนลับเจ้านายทำให้ควยของเจ้าหมาลุกสู้
มันปลดซิปและหยิบควยของมันออกมา แท่งเขื่องของมันหลั่งน้ำสีใสใหลลงพื้น
แผละ เสียงดึงควยออกมาจากปากหมา เจ้านายเอาควยแปะหน้าของมัน น้ำลายเปรอะเปื้อนไปทุกที่ มันหลับตาสูดกลิ่นของควยบนหน้าเหมือนต้องมนต์ มือมันเลื่อนไปหาควยของมันเองพยายามจะชักแต่
"อย่าจับควย" คำสั่งของนายทำให้มือละออกไปทันที ต่อให้มันจะอยากขนาดไหนแต่ร่างกายทุกส่วนของมันก็เป็นของนายมันแล้ว
"แก้ผ้า" นายมันสั่งอีกครั้ง คราวนี้หัวใจของเจ้าหมาเต้นระรัว ความอยากและความตื่นเต้นเริงระรื่นอยู่ในหัวใจ
มันรีบลุกขึ้นก่อนจะถอดกางเกงมันทิ้งไป ส่งสายตาไปหาเจ้านายของมันและยิ้มเขิน คราบน้ำลายยังเปรอะบนหน้าคมเข้มเป็นทางยาวจากควยนายแต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่สังเกตหรือไม่สนใจ
กรใช้สายตาละโลมดื่มด่ำกับภาพตรงหน้า
ชายร่างแกร่งผิวดำแดงที่คอยช่วยตนเองมาตลอด ในวันนี้มันได้เผยให้เห็นทุกสัดส่วนที่เคยซ่อนอยู่ในร่มผ้า
กล้ามอกแน่น ไหล่กว้าง แขนกำยำ กล้ามท้องเป็นลอน ขาไร้ซึ่งไขมันส่วนเกิน และท่อนเอ็นที่แข็งเกร็งกระตุก น้ำไหลออกมาเหมือนก๊อกรั่ว
ทุกอย่างมอบให้เจ้านายของมันหมดทั้งสิ้น
กรเดินเข้าไปหาร่างเปลือย แม้ผิวของมันจะเข้มแต่มันก็ไม่อาจซ่อนแก้มที่แดงระเรื่อชัดเจนได้ สายตามองเจ้านายด้วยความรักบริสุทธิ์เหมือนเด็กน้อยที่สัญญาจะแต่งงานกับพ่อตนเอง
เจ้านายเอื้อมมือไปจับควยของเจ้าหมา มันเม้มปากหลับตาแน่น ควยของมันเกร็งสู้มือนายที่กำลังมอบรางวัลให้กับมัน ฝ่ามือเจ้านายบี้หัวควย สร้างความเสียวสะท้านให้หมาไปทั้งตัว
"อื้อ.. ส.. เสี่ย.." เจ้าหมาส่งเสียงครางเสียงสั่น มันแทบอยากจะลงไปกองกับพื้นเสียตรงนั้น
"ผ.. ผมอยากโดน.. คว.. ของส.. เสี่ย" เจ้าหมาพูดขาดๆหายๆจากความอายและความเสียวที่มันได้รับ หลังพูดเสร็จมันก็กัดเม้มปากเพราะความรู้สึกจากจุดรวมประสาทที่หัวควย มันยังไม่อยากหลั่งตอนนี้
กรได้ยินดังนั้นก็ยินดีที่จะตบรางวัลชุดใหญ่ให้หมาของตนเอง
"งั้นมึงก็มาช่วยถอดสิ" ปากสั่งเจ้าหมาน้อยของตนเองก่อนจะละมือที่จู่โจมควยของมัน
"และมึงห้ามแตกจนกว่ากูจะแตก" คำสั่งด้วย "อำนาจ" เป็นพลังที่ล่ามควยของเจ้าหมาไว้ เมื่อมันได้ยินคำของเจ้านายมัน ควยของมันก็กระตุกเหมือนทหารวันทยหัตถ์
ปล1 แก้คำผิด เปลี่ยนคำให้ลื่นไหล
บทที่สองค่อนข้างยาวกว่าที่คิดเอาไว้ในระดับนึงเลยครับ ใจจริงอยากจะแบ่งออกเป็นบทที่สองกับสาม แต่นั่นจะทำให้บทที่สองไม่มีฉากตื่นเต้นของเสี่ยกรกับเจ้าหมาชลเลยต้องแปะเอาไว้ให้ ขอบคุณครับ ชีวิตของธีร์น่าเศร้าจังครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เสียวมากๆเลยครับ ขอบคุณครับ {:5_119:} เนื้อเรื่องยังน่าติดตามอยู่ อยากรู้สุดท้ายธีร์จะมีอำนาจอะไร น่าสนใจมากเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ดีมาก อ่านไปลุ้นไปอยากรู้เลย อำนาจได้มาอย่างไรแล้วทำไมถึงยอมเป็นหมา ฝึกอย่างไรถึงสั่งได้ทุกอย่าง ยิ่งน่าจืดตาม
หน้า:
[1]