ความซวยของนายโชน 2 การพบกัน
โชนค่อยๆงัวเงียลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วค่อยๆบิดตัวเอียวซ้ายทีขวาที พอบิดไปตัวก็ดันทำให้เตียงอีกข้างขยับจนนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนไม่ได้นอนอยู่ในห้องของตัวเอง เลยกลัวว่าจะทำให้เจ้าของห้องตื่น เลยค่อยๆหยัดตัวลุกจากเตียงอย่างเบาๆ แล้วย่องกลับห้องของตัวเองไประหว่างชำระกาย โชนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ใช่ว่าเขาจะไม่เคยกับเรื่องอย่างว่า เพียงแต่นี่มันเป็นประสบการณ์กับคนใกล้ตัว ทำให้โชนไม่รู้ว่าจะมองหน้ากันอย่างไร
โชนทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ลงไปชั้นล่างเห็นโป้กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่จึงเดินเข้าไปช่วย
"อ้าวมาครับ ผมช่วย ว่าแต่ทำไมคุณโป้ถึงมาทำเองครับ ป้านวลไปไหนหรอครับ" โชนเอ่ยถามถึงแม่บ้านควบตำแหน่งแม่ครัวอย่างป้านวล ที่ทำงานกับพ่อของตนมาตั้งแต่โชนยังเด็ก
"ไม่เป็นไรๆ อาทำเสร็จพอดี ไปตักข้าวเลยไป พอดีวันนี้ป้านวลแกไปโรงพยาบาลน่ะ ลูกชายแกรถล้ม อาเลยให้แกไปเฝ้าลูก"
"อ๋อครับ" พอโชนได้ยินก็หน้าหงอยเพราะคิดถึงพ่อของตน
"ไม่ต้องหงอยหรอก วันนี้ไปเยี่ยมพ่อได้แล้วนะ"โป้พูดปลอบ พอโชนได้ยินก็ดีใจ
"จริงหรอครับ!"
"จริงสิ เมื่อคืนโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าตอนนี้อาการดีขึ้นแล้ว ไปตามน้องมากินข้าวป่ะ เดี๋ยวอาไปส่งน้องเสร็จอาจะพาไปเยี่ยมพ่อ" โชนดีใจรีบเดินขึ้นไปห้องของปาย ด้วยความเคยชินโชนเลยเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะห้องก่อน
"ปาย ลุกไปอาบน้ำแต่....แต่งตัว โอเค เสร็จแล้วลงมากินข้าวนะ" ใบหน้าของโชนที่ยิ้มร่าในตอนแรกหลังจากรู้ข่าว ค่อยๆขึ้นสีเมื่อเปิดประตูมาเห็นปายที่สวมเสื้อนักเรียนแต่ช่วงล่างนั้นเปลือยเปล่ากำลังช่วยตัวเองอยู่ และจังหวะที่โชนพูดอยู่ ปายน้อยก็กระดกหงึกๆพร้อมพ่นน้ำกามขาวขุ่นออกมาพอดี โชนเลยปิดประตูแล้วลงมารอทานข้าว
ไม่นานปายก็เดินลงมาทานข้าวใน บนโต๊ะอาหารนั้นเงียบสงบ ต่างคนต่างกินจนโป้ลอบมองหน้าของลูกชายและลูกคนงานด้วยความสงสัย ปายมีท่าทีที่ปกติ สีหน้านิ่งขรึมกลบความรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องที่เพิ่งเจอ ส่วนโชนตอนนี้เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้านิ่งจนเหมือนเด็กน้อยที่คุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
พอทานข้าวเสร็จ โป้ก็ขับรถไปส่งปาย และขับพาโชนไปเยี่ยมพ่อ ระหว่างนั้นโชนเลยถามเรื่องที่สงสัยกับโป้
"เอ่อ คุณโป้ครับ ทำไมถึงขับรถเองอ่าครับ ไม่ได้จ้างคนขับรถหรอ?"
"อ๋อ คนขับรถคนเก่าอาขอลาออกน่ะ อาเลยให้พ่อเรามาขับให้ พอเกิดเรื่อง อายังไม่ทันได้หาคนมาแทนเลยขับเองไปก่อน"
"อ๋อ เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ที่บ้านคนน้อยๆแปลกๆ"
"ฮ่าๆ โชนคิดไปเองหรือเปล่า ปกติก็อยู่กันแค่นี้ พ่อโชนไม่อยู่บ้านเลยรู้สึกเหงาไปเองหรือเปล่า"
"ครับ น่าจะเป็นอย่างนั้น" โชนหน้าซึมนึกถึงช่วงเวลาที่ตนเองนั้นอาศัยอยู่บ้านหลังนี้สมัยก่อน ช่วงเวลานั้น รู้สึกว่าบ้านที่อยู่อาศัยในตอนนั้นมันมีชีวิต มันสนุกสดใสมาก หรือเพราะโตแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นเลยหายไป...
โป้พาโชนเดินไปยังห้องพักพิเศษที่เป็นห้องเดี๋ยว โชนรีบวิ่งเข้าไปดูพ่อ แต่เชนนั้นยังหลับอยู่ ไม่นานก็มีพยาบาลเดินเข้ามาตรวจเช็คและดูอาการของเชน
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะ แต่ว่าคงต้องอยู่ดูอาการก่อน เมื่อไม่นานมานี้คนไข้เพิ่งหลับไป ให้ปลุกไหมคะ?"พยาบาลหันมาถามโชน
"มะ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ"โชนพูดขอบคุณด้วยความจริงใจที่รักษาพ่อของเขา ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะข้างๆเตียงแล้วเอามือกุมมือของเชนเอาไว้ โชนมองดูร่างกายของเชนที่มีสายอะไรโยงเต็มไปหมด มีบางส่วนที่พันแผลเอาไว้ แต่ดูไม่ค่อยมีรอยฟกช้ำเหมือนที่คิด
"ผมขอโทษครับพ่อ รีบๆหายนะครับ ถ้าพ่อหายแล้ว เดี๋ยวผมจะอยู่ดูแลพ่อเอง พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ" โชนพูดน้ำตาคลอ ก่อนจะเอาหน้าของตนลูบไล้กับมือของพ่อ 'นานขนาดไหนแล้ว ที่ได้จับมือกับพ่อ มือพ่อเล็กกว่ามือของเราตั้งแต่เมื่อไหร่' โชนได้แต่นึกในใจว่าตนนั้นไม่ใส่ใจคนตรงหน้าเท่าที่ควร ทั้งที่คนตรงหน้านั้นดูแลและเลี้ยงเขามาด้วยตัวคนเดียว
พ่อของเขาไม่มีญาติที่ไหน ปู่กับย่าก็เสียไปแล้ว พอแม่เสีย ญาติฝั่งแม่ก็ไม่ติดต่อ แถมยังเคยได้ยินว่าตากับยายตรอมใจ เสียหลังจากแม่ไม่นาน แต่ญาติๆของแม่กลัวตนนั้นจะไปแย่งมรดก เลยตัดการติดต่อทุกช่องทาง พ่อเลยไม่หวังพึ่งแล้วออกมาใช้ชีวิตเองลำพัง
"เอ่อโชนอยู่กับพ่อไปนะ เดี๋ยวอาไปคุยกับหมอก่อน"
"ครับ" โป้ขอตัวออกจากห้องไป โชนได้แต่นั่งเฝ้าคิดถึงวันเวลาเก่าๆ
กริ๊งงงงง
จู่ๆเสียงมือถือบนหัวเตียงก็ดังขึ้น โชนเลยเอื้อมมือไปหยิบ แล้วหันซ้ายหันขวาไม่รู้ว่าเป็นของใคร แต่ดูจากสภาพเหมือนใหม่ อาจจะเป็นของเจ้าของห้องคนเก่าลืมไว้ โชนเลยกดรับสายเพื่อจะได้ถามให้รู้
"สวัสดีครั....."
"ไอ้เชนรับโทรศัพท์ได้แล้วหรอ คิดว่าจะหนีพ้นหรือไง ฮะ !!"
ไม่ทันที่โชนจะพูดจบประโยคก็ถูกสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
"เอ่อ สวัสดีครับ ผมไม่ใช่เจ้าของมือถือครับ"
"อ้าวหรอ ขอโทษที แล้วนั่นใครพูด เจ้าของเครื่องไปไหน"
"ผม เอ่อ ผมอยู่โรงพยาบาลครับ คิดว่าเจ้าของเครื่องคงลืมไว้ คุณรู้ชื่อของเจ้าของมือถือเครรื่องนี้ไหมครับ ผมจะได้นำไปแจ้งหาเจ้าของครับ"
"หรือว่ามันจะหนีอีกแล้ววะ เจ้าของมันชื่อ คเชน xxxx แค่นี้นะ ขอโทษที่รบกวน" แม้จะวางสายไปแล้ว แต่มือถือเครื่องนั้นยังแนบใบหน้าของโชนอยู่ โชนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เพราะชื่อที่ได้ยินนั้นคือชื่อของเขาเอง ทำให้โชนสับสนว่าทำไมถึงได้ยินชื่อพ่อจากปลายสาย แล้วมือถือนี่ก็รุ่นใหม่ ถึงจะไม่ใช่เครื่องที่ใหม่จ๋า แต่ราคามันก็ไม่น้อย แล้วพ่อเขาจะใช้ของแบบนี้หรอ เพราะปกติเชนนั้นเป็นคนประหยัดมาก
โชนคิดอะไรไม่ออก โป้ที่เดินเข้ามาพอดีเห็นโชนนิ่งเลยเรียกโชน จนโชนออกจากภวังค์
"โชน โชน โชน เป็นอะไรไปเรา แล้วนั่นมือถือใหม่หรอ อาเห็นเมื่อวานไม่ใช่ครื่องนี้"
"อะ อ๋อ คะ ครับ พอดีอันนี้เป็นเครื่องรองครับ ไว้ใช้เล่นเน็ต"
"อืม แล้วโชนจะอยู่ต่อไหม พอดีอามีธุระหน่ะ ถ้าอยู่ต่ออาจะได้ทิ้งรถไว้ให้"
"มะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมนั่งรถกลับเองครับ ขอบคุณนะครับ อาโป้" โชนกล่าวขอบคุณออกไปแต่ทำให้โป้ยืนค้าง จนโชนที่สังเกตเห็นต้องถาม
"เอ่อ อาไม่ไปธุระหรอครับ เมื่อกี้เห็นว่ารีบ" ถ้าฟังดีๆ เหมือนโชนนั้นกำลังไล่โป้ แต่ที่โป้ฟังนั้นไม่ได้สนใจน้ำเสียงโชนเลย แต่เป็นคำที่โชนใช้
"ปะ เปล่าหรอก อาแค่แปลกใจ ที่โชนเรียกอาว่า 'อา' อาแค่....ไม่ชินน่ะ" โชนก็พึ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นพูดออกไปแบบนั้นจริงๆ แต่ในหัวตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ โป้เองก็เดินออกจากห้องไป
ระหว่างที่โชนกุมมือถือเครื่องนั้นกระวนกระวายใจอยู่ เลยตัดสินใจหยิบมือถือเครื่องนั้นมาเปิดดู แต่มันล็อคหน้าจอ โชนเลยลองใช้นิ้วมือของพ่อนั้นเปิดดู
คลิก!
ปรากฎว่ามันได้ผล โชนเลยกดเข้าดูอัลบั้มภาพ ซึ่งมีแต่รูปของโชนที่โชนลงไว้บนโซเชียลของเขา โชนเลยกดไล่ดูแอปพลิเคชั่นทุกอย่างในเครื่องนั้น รวมไปถึงกล่องข้อความ ข้อมูลที่ได้นั้นมีน้อยมากๆ เพราะเหมือนรูปที่มีในเครื่องมาจากเมมโมรี่ ส่วนแอปโซเชียลต่างๆนั้นว่างเปล่า เหมือนเครื่องนี้จะเป็นเครื่องใหม่ทั้งหมด ยกเว้นซิมที่อยู่ในเครื่อง ซึ่่งมี2ซิม และโชนลองกดโทรออกอีกซิมก็ตรงกันว่าเป็นเบอร์ของพ่อเขาที่โชนแทบไม่เคยโทรหาเลย
โชนยิ่งนึกโมโหตัวเอง ที่คิดว่าพ่อนั้นเลี้ยงดูตัวเองมาคนเดียว คิดว่าพ่อรักและดูแลมาตลอด แต่เอาเข้าจริง โชนแทบไม่เคยโทรหาหรือติดต่อพ่อเลยด้วยซ้ำ แถมยังอายที่มีพ่อเป็นแค่คนใช้ และไม่ยอมรับในตัวพ่อ ที่เขาเรียนด้านภาษาคิดว่าจบแล้วจะทำงานต่างประเทศ ได้เงินเยอะๆ แล้วตอนนั้นจะได้พาพ่อออกจากงานที่สังคมมองว่าต่ำต้อย แต่ท้ายที่สุดก็เป็นได้แค่พนักงานธรรมดาๆคนหนึ่งและทั้งหมดก็เป็นเพราะความไม่ได้เรื่องของเขาเอง
โชนน้ำตาไหลพรากออกมา ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด ยิ่งคิดว่าถ้าเกิดไม่โชคดีแบบนี้ ถ้าหมอรักษาพ่อไม่หาย หรือถ้าอะไรๆแย่กว่านี้ เขาคง ....โดดเดี่ยว และต้องอยู่ลำพังบนโลกใบนี้
...
..
.
โชนค่อยๆลืมตา แล้วหยัดตัวนั่ง โชนมองดูตัวเองที่นั่งบนโซฟา ในห้องพัก ก่อนจะลุกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ แล้วนึกภาพตัวเองที่ร้องให้ฟูมฟายเหมือนคนบ้าก่อนจะได้สติ โชนมานั่งจ้องมือถือเครื่องนั้นก่อนจะตัดสินใจกดโทรออกไปที่เบอร์นั้น เบอร์ที่โทรมาในตอนแรก......
ณ โรงยิม
หลังเลิกเรียน นักเรียนทยอยกลับบ้านกันไปหมดจนโรงเรียนเงียบอย่างกับป่าช้า มีเพียงโรงยิมเท่านั้นที่เสียงดังเจี๊ยวจ๊าว เพราะเป็นเสียงจากนักกีฬาที่ซ้อมกันอย่างหนักหน่วง ไม่ว่าจะเป็นนัักกฬาประจำโรงเรียน หรือนักเรียนที่อยากเล่นกีฬารอคนที่บ้านมารับอย่าง ปาย และกลุ่มเพื่อน
"ไอ้ปาย ไม่น่าเชื่อนะว่ามึงจะทำการบ้านถูกหมด มึงไปลอกใครมาสารภาพซะ กูจะลดโทษให้"
เสียง 'บิว'เพื่อนในกลุ่มทักขึ้นขณะที่ทั้ง5คนกำลังเดินไปพักที่อัฒจรรย์ข้างสนาม
"เออ มึงไปลอกใครมาวะ" 'โดม' ถามย้ำกับปายก่อนปายจะสวนกลับ
"ไอ้สัส พวกมึงไม่เคยคิดว่ากูจะเองเองมั่งไงวะ"
"เออ!!!" ทุกเสียงตอบรับพร้อมกัน
"พวกมึงแม่ง กูไปอาบน้ำและ ไอ้พวกห่า"
"ฮ่าๆๆๆ โอ๋ๆๆๆ อย่างอลเค้านะตัวเอง" 'เต้' ที่เห็นปายเดินหนีไปทางห้องน้ำก็เดินมากอดคอปายก่อนจะล้อแล้วเอามือมาเกาคางปายอย่างสนุกสนาน
และทั้งหมดก็เดินไปเพื่อที่จะล้างตัวก่อนกลับบ้านในห้องน้ำข้างโรงยิม โดยประกอบไปด้วย
'เต้' ลูกเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ ที่สนิทกับปายที่สุด คบกันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะพ่อกับปายและพ่อของเต้นั้นสนิทกัน และ'รู้ใจ' ปายที่สุด
'บิว' ลูกเจ้าของร้านทอง ผิวขาวหุ่นลีนจัดฟัน ลุคลูกคุณหนู แต่ขี้เงี่ยนตัวพ่อ รู้จักปายตอนขึ้นม.1
'โดม' เป็นนักกีฬาโรงเรียนคนเดียวในกลุ่ม พ่อเป็นครูโรงเรียนเอกชนในเมือง จริงๆพ่อมันให้ไปเรียนเอกชนแต่มันติดเพื่อนอย่างต้นมาก เลยไม่ยอมจะเรียนที่เดียวกับต้นให้ได้
'ต้น' ลูกชายนายแพทย์ที่ย้ายเข้ามาตอนม.4 พร้อมกับโดม ที่บ้านเป็นนายแพทย์มา5รุ่น และต้นจะเป็นรุ่นต่อไป รู้จักกันเพราะต้นมันเครียดแล้วไปแอบสูบบุหรี่หลังห้องน้ำช็อปคหกรรม จนได้มาเจอกับเต้ ที่หาทางระบายความเครียดพอดี สองคนนี้เลยเข้ากันได้ดี จากนั้นเต้เลยชวนต้นกับโดมมาเข้ากลุ่ม
ทั้ง5คนมาถึงล็อคเกอร์ก็จัดการเปลื้องผ้าก่อนจะเดินเข้าไปล้างตัว ด้วยฝักบัวที่ติดผนัง5อันเรียงกันในห้องน้ำ ทั้งหมดแก้ผ้าไม่อายกันเพราะ'สนิทกัน'มาเป็นปีๆ ผ่านอะไรกันมามากมาย เลยไม่ได้อายกันเสียเท่าไหร่นัก
พอเสร็จก็ออกมาเช็ดตัวเตรียมแต่งตัวเพื่อจะไปรอที่บ้านมารับหน้าโรงเรียน แต่เต้นนั้นยังไม่ยอมแต่งตัว หยิบมือถือขึ้นมาเล่นแล้วเซ้าซี้ปาย
"มึงยังไม่บอกพวกกูเลยนะ ว่าไปลอกใครมา หรือว่า....ได้ติวเตอร์ดี?" พอเต้พูดจบปายก็ชะงัก ทำให้เต้ที่มองอยู่จับพิรุธได้ คนอื่นๆเลยหันมาสนใจ
"ไอ้เต้ มึงไม่แต่งตัววะ"บิวที่หันไปเห็นเต้ล่อนจ้อนอยู่เลยถาม พร้อมหันไปกดดันปาย
"เออ เออ เออ พี่โชนติวให้ พอใจยังสัส"ปายทนแรงกดดันไม่ไหวเลยพูดออกไป
"ใครวะ?"ต้นเอ่ยถามออกมา โดมก็ทำหน้างง
"เออ พวกมึงไม่ทันหรอก พี่โชนเป็นลูกคนใช้พ่อมันอะ"บิวพูดบอกให้สองคนที่ไม่ทันได้รู้ ทั้งคู่ก็พยักหน้ารับรู้ แต่ปายทำหน้าเคืองๆที่ได้ยินบิวพูดแบบนั้น
"ไม่ใช่คนใช้ แต่เป็นพ่อบ้านเว้ย!"ปายเผลอตะคอกใส่บิวจนบิวตกใจ
"เออๆ ใจเย็นมึง บิวมึงก็พูดเกินไป ปายมึงก็อย่าใจร้อนดิบิวมันพูดไม่คิดงี้ประจำ" เต้พูดคลายสถานการณ์
"เออๆ กูขอโทษ กูพูดไม่คิดเอง สัส"บิวขอโทษปายก่อนจะหันไปสบถใส่เต้ ปายก็ไม่ได้โกรธเลยพยักหน้าให้บิวไป บิวก็ไม่ใช่คนคิดมากเลย เคลียร์
"กูไปละ มีไรอัพเดทด้วย"บิวพูดพร้อมโบกมือลาจากด้านหลัง แล้วต้นกับโดมก็ตามออกไป
"นี่สรุปมึงชอบพี่เขาจริงหรอ" เต้รีบเข้ามาถาม
"กูก็ไม่รู้ดิ กูไม่ได้เจอพี่เขามานาน พอได้เห็นหน้าแล้ว...กูก็ คิดถึง"
"แล้วมึง......เอากันยัง"
"เชี่ย ถามไรเนี่ย พี่เขาเป็นผู้ชายนะเว้ย"
"มึงผู้ชาย กูก็ผู้ชาย ยังเอากันได้เลย"
"สัส ไม่ใช่แบบนั้น กูหมายถึง พี่เค้ามีแฟนเป็นผู้หญิง"
"แล้วยังไง"
"พี่เค้าไม่ได้เป็นไบเหมือนพวกเราไง"
"แล้ว?"
"ไอ้สัส กูไม่รู้โว๊ยยยยย แล้วมึงอะ เมื่อวานกับน้องบาสเป็นไง" ปายเปลี่ยนเรื่องด้วยการถามเต้เรื่องเด็กในสังกัด เต้เลยยื่นมือถือมาให้ปาย
"สดเลยหรอมึง น้องมันร่านขนาดนั้นไม่กลัวหรือไง"
ปายที่รับมือถือเต้มาดู เป็นคลิปที่เต้ถ่ายเอง ในคลิปนั้นท่อนลำขนาดเขื่องสีคล้ำกำลังทะลวงประตูหลังที่เนียนเรียบไร้ขนสีขาวผ่อง แต่หูรูดนั้นแดงปลิ้นตามท่อนลำที่กระซวกผ่านเข้าออก
"ไม่ใช่กู อันนั้นไอ้กันห้อง2 กูสดกับมึงคนเดียวนะจ๊ะเมียจ๋า" เต้พูดพร้อมเดินมาคลอเคลียปาย
"เมียพ่อง!!! นี่สินะที่มึงไม่ยอมแต่งตัว" ปายพูดพร้อมหันไปมองที่แก่นกลางลำตัวของเต้ที่มันตั้งลำโด่ เต้ยิ้มอ่อนพร้อมเอามือกดมันลงก่อนจะปล่อยมันเด้งตีหน้าท้อง แปะ แปะ
"มึงนี่แม่งรู้ใจกูจริงๆ" เต้พูดพร้อมส่งสายตาอ่อยปาย พร้อมเข้ามาถอดชุดที่ปายเพิ่งสวมออกจนเกลี้ยง
ทั้งสองคนเปลือเปล่าในห้องล็อคเกอร์โดยไม่สนใจว่าจะมีใครหรือนักกีฬาคนไหนเดินมาเจอแม้แต่น้อย ทั้งคู่เลื่อนหน้าเข้าหากัน มือของเต้กอบกุมเอาท่อนเอ็นที่ผงาดเต็มที่สาวควง ก่อนที่เต้ จะเริ่มบทรักกับปาย ด้วยการกระซิบเบาๆข้างหูปายว่า
"มึงจินตนาการว่ากูเป็นพี่โชนดูสิ"
พอปายได้ยินก็ผงะหน้าออก
"เมื่อวาน มึงทำอะไรพี่เข้าบ้าง" เต้รู้ว่าปายเคยชอบโชนและมองท่าทีปายก็คงจะมีการสัมผัสกับโชนมาแล้ว เพียงแต่ไม่รู้มากน้อยแค่ไหน
"แค่ภายนอกกัน"
"อืมมม แล้วมึงทำอะให้พี่โชนบ้าง" ปายค่อยๆเดินเข้ามาหาเต้ก่อนจะเอาท่อนลำของทั้งคู่จับชิดกันแล้วใช้มือสาวว่าว เต้ก็เพลินกับมือปาย
"แค่นี้หรอ?"
"หึ"
"แล้วมึงทำอะไรอีก อ่าาาาา"
ปายค่อยๆก้มตัวลงตรงหน้าเต้ ก่อนจะจับท่อนเอ็นของเต้ที่ตอนนี้หัวแดงบานเตรียมพร้อม แล้วจัดการเอาปากครอบใช้ลิ้นดุนเลียเงี่ยงให้เต้ เต้จับหน้าปายกระเด้าเข้าออกเองจนในที่สุดก็ทนไม่ไหวปลดปล่อยอารมณ์ที่มีระบายลงคอปายไปจนหมด
"อ่าาาาส์ มา กูทำให้"
เต้พูดจบก็จับปายขึ้นมานั่งบนโต๊ะไม้ตัวยาวที่คั่งกลางระหวางตู้ล็อคเกอร์ ก่อนจะดูดดุนท่อนเอ็นให้ปาย
"มึงลองคิดว่านี่คือปากพี่โชนสิ"
พอปายได้ยิน ภาพของโชนที่ทำรักกับเขาเมื่อวานก็ลอยมาในหัว ภาพของโชนที่นอนหลับบนเตียงของเขาลอยมา ภาพริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาแอบมองตอนโชนหลับแล้วเขาจับปลายอวัยเพศของตนเขี่ยปัดซ้ายขวา จนทนไม่ไหวเข้าไปชักตัวเองจนแตกเมื่อคืนลอยมา จนเขาเองไม่อาจห้ามได้พอคิดว่าโชนเป็นคนถวายบัวให้อย่างถึงพริกถึงขิงแบบนี้ เลยปล่อยน้ำออกมาใส่ปากของเต้ด้วยเวลาอันรวดเร็ว พอเสร็จสมอารมณ์หมาย ทั้งคู่หันไปเห็นนักกีฬาที่เพิ่งซ้อมเสร็จเนื้อตัวชุ่มเหงื่อ 4คนกำลังยืนมองมาทางพวกเขา ก่อนจะเดินเข้ามาหา แต่ปายเพิ่งเสร็จไปแล้วนึกถึงหน้าโชน อยากกลับบ้านไปหาเร็วๆจึงขอตัวก่อน ปล่อยให้เต้ได้สนุกสนานกับนักกีฬาที่เหลือแทน.....
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ยอดเลย หนุกๆๆ ขอบคุณมากๆ ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ มีเรื่องแยกของเต้มั้ย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:}{:5_119:} สนุกครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ