热爱 รักที่คลั่ง 1
รถยนต์ของจ้าวฉงซานแล่นสู่ประตูคฤหาสน์ที่เขาเคยแอบซื้อเอาไว้ลับๆ ก่อนจะรวบร่างคนอยู่ในห้วงนิทราเข้าอ้อมแขนตัวเองนัยน์ตาคมกริบเหลือบมองดวงหน้าอีกคนอีกครั้งเตรียมพร้อมลุกจากรถโดยมีบริการ์ดเปิดประตูไว้รอ"บอกให้คนอื่นเปิดไฟห้องนั้นแล้วเตรียมอาหารอ่อนให้ฉันด้วย" เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยสั่งชายชุดดำที่ประกบซ้ายขวาพลางก้าวเดินแผ่วเบาเพื่อให้คนนอนหลับไหลสบายตัวที่สุดและในระหว่างนั้น สมองของเขาต่างคิดไปนาว่าทำไมเขาถึงต้องดูแลคนนี้เหมือนที่เคยผ่านมาทั้งที่เขาถูกอีกคนทอดทิ้งไว้ข้างหลังและจากไปอย่างไม่ไยดี
อาจเป็นเพราะยังรักอยู่หรืออยากเอาคืน?
เขาคิดครุ่นคิดหนักทว่าสองมือวางร่างหยางเฟยอวี่ลงบนเตียงแผ่วเบาจ้าวฉงซานปัดเส้นผมหน้าม้าที่ปกปิดใบหน้าอีกคนออกก่อนประทับจูบลงบนหน้าผากอีกคน
"ช่วยบอกฉันได้ไหม ว่าตอนนั้นทำไมนายถึงทิ้งฉันไป.."เขาพูดด้วยความเศร้าสร้อยขณะมองหน้าของคนหลับตาพริ้มก่อนเขาจะลายสายตาออกแล้วหยิบโซ่ที่เตรียมไว้มาเนิ่นนานล็อคเข้ากับขาเรียวพลางเอาอีกด้านมาล็อคไว้ข้างเตียงอย่างแน่นหนา
สาเหตุที่เขาต้องทำคงเป็นเพราะ..
ภาพที่หยางเฟยอวี่เดินหันหลังไปโดยไม่หวนกลับยังคงตามหลอกหลอนเขาถึงทุกวันนี้และนี่เป็นวิธีเดียวที่เขาทำได้ต่อให้มันผิดกฏหมายก็ตามก่อนจ้าวฉงซานมานั่งข้างกายอีกคนพร้อมค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อโค้ชของอีกฝ่ายออกจากร่างให้เพื่อให้หยางเฟยอวี่นอนหลับได้สบายตัว
เขานั่งมองหน้าอีกคนอยู่นานพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังชมคนงานจนหนำใจเขาถึงยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองบ้างและเขาก็ค่อยสอดตัวหาผ้าห่มไม่วายที่จะห่มให้หยางเฟยอวี่เช่นกัน
จ้าวฉงซานรวบอีกฝ่ายเข้าอ้อมกอดตนก่อนหอมแก้มเนียนใส "หวังว่าตื่นมานายจะไม่โวยวายนะ"เขาบ่นพึมพ่มจากนั้นก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาตลอดสองวันและครั้งนี้เขาหลับได้ไวเมื่อได้กลิ่นของคนคุ้นเคยในอดีต
*
แสงไฟสีขาวเริ่มแยงตาคนหลับไหลพร้อมกับท่อนหนักๆ บางอย่างที่ร้อนจัดทาบทับอยู่ช่วงท้องทำเอาหยางเฟยอวี่ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดถึงแม้เตียงนอนมันจะนุ่มแค่ไหนก่อนเขาจะเบิกตากว้างและย้อนกลับไปทบทวนความคิดตัวเองใหม่อีกครั้ง
ที่นอน?แสงไฟ? และท่อนหนักๆนั้นยิ่งทำให้เขาตื่นจากอาการงัวเงียทันทีและเตรียมพร้อมอาละวาดทว่าเสียงลมหายใจสม่ำเสมอทำเอาเขาไม่กล้าอย่างที่่คิดหยางเฟยอวี่ค่อยลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้าก่อนจะยกแขนจ้าวฉงซานออกอย่างเบามือแต่มันกลับยิ่งรัดเอวเขาแน่นจนต้องเบ้หน้าจากความจุก
"กลัวฉันหนีหายหรือไง?"เขาบ่นกับตัวเองเสียงแผ่วถึงอย่างนั้นคนอยู่ห้วงฝันก็ยังครางตอบรับว่า "อืม"กลับมาปากของเขาอ้าพะงาบจนแล้วจนเล่าก็ไม่ยอมพูดออกไปจึงโน้มตัวนอนลงตามเดิม หยางเฟยอวี่หันข้างเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมสำรวจหน้าตาของอีกคนไปเวลาเดียวกัน
ดวงหน้าหล่อเหลาไร้การปกปิดจากแว่นอันหนาเตอะทำเขาเผลอยกมือขึ้นลูบไล้โครงหน้าจ้าวฉงซานอย่างไม่รู้ตัวและเขาก็ลืมว่าตัวเองถูกจับมาไว้แม้จะจำได้เขาขอทำเป็นจำไม่ได้เมื่อได้อยู่กับคนที่รัก..
หยางเฟยอวี่ขบริมฝีปากตัวเองแน่นหวังกลั้นหยดน้ำร้อนที่คลอตรงเบ้าตา "ฉันคิดถึงนายมาก" ว่าแล้วเขาก็ลูบสันจมูกโด่งนั้นแผ่วเบาจนอีกคนต้องครางออกมาด้วยความรำคาญทั้งยังกกกอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ฉันไม่หนีไปไหนหรอกนา ยกเว้นตอนที่นายไล่ฉันไปตอนนั้นฉันคงไม่หน้าด้านอยู่กับนายแน่ซานซาน"เขาเอ่ยเสียงแผ่วพลางบดขยี้กับปลายจมูกของอีกฝ่ายก่อนข้อมือเขาถูกฝ่ามือใหญ่กอบกุ่มเอาไว้"นายกล้ามากที่เรียกฉันแบบสนิทแถมยังมากวนฉันเวลานอนอีก"
บุคคลที่โดนดุก็หดคอหนีก่อนเอ่ยเสียงตะกุตะกัก "ขอโทษนายด้วยละกันแต่ว่าฉันหิวแล้ว.." พูดจบ เสียงจากธรรมชาติดังขึ้นจนหยางเฟยอวี่ต้องหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย
ทว่าร่างของเขายังโดนจ้าวฉงซานจ้องเขม็ง "ขอโทษที่ไร้มารยาทใส่นาย"วันนี้เป็นวันอะไรโดนลักพาตัวไม่พอแถมยังต้องเอ่ยปากขอโทษอีกฝ่ายตั้งสองครั้งเฟยอวี่เงยหน้ามองอย่างไม่ยอมแพ้และพวกเขาก็จ้องตากันไปมา สุดท้ายเขาพ่ายแพ้เพราะความเหนือกว่าของอีกคน
บรรยากาศสองเราเริ่มอึมครึมก่อนจ้าวฉงซานเอ่ยแทรก "ตกลง ฉันจะไปบอกให้แม่ครัวทำอาหารให้" แล้วอีกคนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเขาแม้แต่น้อยหยางเฟยอวี่เบ้ปากพร้อมเอาผ้าห่มออกจากร่างตัวเองและเขาก็พบกับความจริง
เขากำลังโดนคนแซ่จ้าวกักขัง!
แผ่นเหล็กขนาดใหญ่และเย็นเฉียบแทรกผ่านรูขุมขนของผิวหนังแต่แปลกกว่าคือตอนนั้นทำไมเขาถึงไม่รู้สึกตัว? พอคิดได้ใบหน้าของหยางเฟยอวี่มืดลงหลายส่วนเขานั่งรอจ้าวฉงซานจนแล้วจนเล่าเสียงเปิดประตูก็ดังเข้ามาในหู
เขาสบตาอีกคนและอีกคนก็สบตาเขากลับพร้อมมือถือถ้วยที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายทว่าเขายอมกลืนน้ำลายดังอึกก่อนเอ่ยถาม "นายกล้ามากที่ใช้โซ่ห่วยๆ นี่มามัดฉัน!"เขากระแทกน้ำเสียงลงเล็กน้อยเหมือนเป็นการขู่
จ้าวฉงซานที่ได้เห็นท่าทางราวกับแมวน้อยขู่ก็ยิ้มหยันออกมา "รู้ไหม? โซ่ตรงขาข้างซ้ายของนายมันสั่งทำมาจากเหล็กพิเศษมาก"ว่าแล้ว เขาก็ยื่นข้าวต้มหมูเข้าหาจมูกหยางเฟยอวี่ทว่าฝ่ายตรงข้ามดันส่งเสียงดัง 'หึ' เขายิ่งยั่วยุตักข้าวต้มร้อนๆ ส่งเข้าปากตัวเองแทน
"เสียดายฝีมือแม่ครัวที่ฉันลงทุนหามาน่าดู สุดท้ายคนไม่กินดันต้องเอาไปให้หมากินแทน"เอ่ยจบก็ตักเข้าอีกคำโต
"พอแล้ว ฉันหิวเอามาให้ฉันแล้วก็ปล่อยฉันไปด้วย!" หยางเฟยอวี่ตะโกนใส่จ้าวฉงซานอย่าเรียกอดก่อนคว้าถ้วยใบนั้นมาอย่างรีบร้อนเขาตักข้ามต้มภายในชามคำโตพร้อมทำสีหน้าเคลิ้บเคลิ้มไม่เหมือนคนกำลังถูกจับขังแม้แต่น้อย
และเขาก็ตักจ้วงเอาบนเตียงนอนในท่านั่งขัดตะหมาดตัดจากใบหน้าที่สง่างามแถมท่าทางแบบนี้ต้องตกอยู่ในสายตาจ้าวฉงซานเพียงคนเดียวเท่านั้น..
กว่าหยางเฟยอวี่รู้ตัวว่าถูกมอง เขาถึงกลับมากินอย่างเชื่องช้าแทนเหมือนกำลังสำรวมท่าทีตัวเองไว้ก่อนเขาตวัดสายตามองค้อนไปหาคนไร้มารยาทเล็กน้อยแต่ความอร่อยของอาหารตรงหน้ามันเย้ายวนไม่ไหวเขากินด้วยความสุขทว่าเสียงมารผจญก็เอ่ยขัด
"ถ้าฉันไม่ปล่อยละ?"อีกคนพูดขึ้นมาทำเอาเขาเบิกตากว้าง "รู้ไหม? ฉันต้องไปหางานใหม่เพราะก่อนหน้านี้ฉันโดนไล่ออกและนายเป็นคนทำร้ายตะกูลฉันยับแถมฉันต้องเร่หางานในปักกิ่งตลอดจนมาเจอนายเนี่ยละ ฉันอยากจะบอกอะไรให้นะ นายเคยเป็นแฟนเก่าฉันขอพูดไม่แรงมากนักแล้วกัน"
หยางเฟยอวี่หยุดหายใจเมื่อพูดถึง 'คนรักเก่า' ก่อนเขาพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาพร้อมพูดต่อ "ฉันไม่มีเงินติดตัวสักหยวนเดียวที่สำคัญฉันไม่ใช่ที่เกิดเป็นลูกผู้ดี? มีเงินมีทองต่อให้ไม่ทำงานก็เถอะฉะนั้นนายต้องปล่อยฉันไป"
เสียงของอีกคนเงียบหายไปพอเขาแหงนหน้าสบตา จ้าวฉงซานหน้าก็ดำครึมไปหลายส่วนเสียแล้ว "ฉันบอกว่าไม่คือไม่ถ้าอยากทำงานนัก นอนเฉยๆบนเตียงให้ฉันกอดก็พอ" แล้วก็เดินหนีหายไปทิ้งหยางเฟยอวี่หัวเราะลั่นห้องอยู่เพียงคนเดียว
จ้าวฉงซานบุคคลที่เดินออกมานอกห้อง เขายืนพิงผนังประตูด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว..
และหลังจากทำให้หน้าของเขาหายร้อนก็เดินกลับเข้าห้องไปใหม่ส่วนอีกคนที่เป็นต้นเหตุนอนตีพุงด้วยท่าทางสบายเหมือนไม่มีคนถูกกักขังแม้แต่พอหยางเฟยอวี่ได้ยินเสียงของเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองแล้วนอนต่อพร้อมกับชี้ไปทางถ้วยว่างเปล่า
"ฉันกินหมดแล้ว ว่าแต่น้ำไม่มีให้เหรอ?"น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยดังขึ้นในขณะที่เขาพร้อมแยกเขี้ยวใส่สุดท้ายเขาทำไม่ลงเลยตัดใจเดินไปเก็บถ้วยอย่างเงียบๆ ราวกับหยางเฟยอวี่่เป็นคุณนายส่วนเขาข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์จ้าวฉงซานขบเขี้ยวฟันเล็กน้อยก่อนเอ่ย "นายช่วยทำตัวเหมือนเป็นคนที่ติดหนี้แล้วอ้อนวอนให้ฉันปล่อยนายไปสักทีเพราะกลัวว่าฉันจะจับนายข่มขืนอะไรตามนองนี้"
หยางเฟยอวี่ลุกขึ้นพรวดพลาด มองหน้าเขาแบบอ้อนวอน "ผมไม่มีเงินสักหยวนเลย ขอชดใช้หนี้ทั้งหมดด้วยร่างกายได้ไหม?"จ้าวฉงซานรู้สึกอยากกุมขมับแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
"ฉันให้อ้อนวอนแบบ ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่มีเงินหยวนเลยและผมจะรีบทำงานหาเงินมาคืนให้" เขาว่าพลางทำท่าทางแบบขอไปทีให้อีกคนดูทว่าเสียงหัวเราะดังขึ้น หน้าของเขาก็พัลบึ้งตึ้งมาก่อนจ้าวฉงซานจะเดินออกจากห้องอีกครั้ง
ขอบคุนคับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]