เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 27
เรื่องของเบนซ์ตอนที่ 27หลังจากที่ญาติทุกคนกลับกันหมดแล้วผมก็ยืนเหม่อมองตามถนนที่ทอดยาวนานจนแม่กับพ่อต้องออกมาหาท่านคงเป็นห่วงผม“บอล ไปหาเบนซ์เถอะลูกเบนซ์เขาอยู่คนเดียวป่านนี้คงเหงาแย่แล้ว”แม่เดินมาแล้วชวนผมส่วนคุณพ่อท่านเก็บกวาดหน้าบ้าน เพราะผมต้องย้ายมาอยู่ในคืนนี้วันนี้
“ครับงั้นผมไปก่อนนะ” ผมก็ขี่มอไซคู่ใจของผมมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลไปถึงผมก็กอดเบนซ์ไม่พูดไม่จาวันนี้นี่เองที่ผมรู้สึกว่าอกของเบนซ์มันอบอุ่นดีจังเบนซ์ก็ไม่มีคำพูดใดๆเอามือลูบหลังผมอย่างเดียวนานมากที่ผมกอดเบนซ์มันเป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายความกังวลต่างๆ นาๆมันขาดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ“บอลพี่กอล์ฟกลับไปแล้วใช่ไหมครับ” เบนซ์ถามผมเสียงเบนซ์เบามากเหมือนกับว่าเบนซ์เข้าใจสภาพจิตใจของผมที่ค่อนข้างสับสนแต่คำถามนี้มันดูแปลกๆ พอถามจบเบนซ์ก็อมยิ้ม ผมก็พยักหน้ารับ“บอลเราถามบอลหน่อยได้ไหมครับ”ผมพยักหน้ารับ“บอลต้องไม่โกธรเบนซ์นะ”
“เราก็มีเรื่องบอกเบนซ์นะ แต่เบนซ์รู้แล้วเบนซ์ต้องไม่โกธรนะครับ”ผมจะพูดเรื่องตั้มให้ได้วันนี้
“ไม่โกธรหรอกเบนซ์รู้เรื่องบอลหมดทุกอย่างแล้ว” ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่รู้เป็นเรื่องตั้มหรือเปล่า
“เบนซ์ รู้เรื่องอะไรครับ” ผมอ้อนเพราะที่ผมกลัวเบนซ์ที่สุดก็คือเรื่องตั้มเรื่องเดียว
“ก็เรื่องที่นายไปหว่านเสน่ห์ ไงล่ะ” เบนซ์ยิ้มและเอามือจับหัวผมเขย่าผมก็สบายใจมากที่เบนซ์ไม่โกธรอย่างที่ผมคิดเอาไว้
“รู้เรื่องนี้ได้ไงล่ะ บอกเราหน่อย”
“ตะกี้นี่พี่กอล์ฟพาพวกเขามาหาเราและเล่าเรื่องที่ตั้มลักหลับบอลให้เราฟัง”เบนซ์ดูท่าไม่โกธรหรือน้อยใจอะไร
“เบนซ์ไม่โกธรจริงหรือเราไม่สบายใจมากเลยนะเรื่องนี้”ผมก็พูดตามความเป็นจริง
“ไม่โกธรหรอกแต่ถ้ามีเรื่องอะไรเราต้องเอามาคุยกันไม่ใช่เก็บเอาไว้ เขาลักหลับนายนี่แต่ถ้าบอลไปทำเองอันนั้นเขาเบนซ์เอาตายแน่ทีหลังระวังหน่อย ต่อไปถ้าที่ไหนมีบอลเบนซ์จะอยู่ด้วยตลอดจะได้ไม่มีใครเขาทำอะไรกับบอลได้อีก”
“เพราะอะไรเบนซ์ถึงไม่โกธรล่ะครับ” ผมยังอยากรู้
“เพราะบอลรักเราที่สุด รักมากกว่าใครทั้งหมดไงแต่เรื่องตั้มก็น่าสงสารเขานะตั้มเขาว่าจะทำใจตั้มไม่รู้ว่าเรารักกัน” เบนซ์เขาเห็นใจตั้ม
“แต่ก็น่าสงสารตั้มนะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะเราไม่รู้มาก่อนว่าขาแอบรักเราขนาดนี้”(ผมเอาความจริงมาพูดนะนี่)
“บอลก็ติดต่อเขาสิ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้”ครับความจริงก็คือหลังจากที่พี่กอล์ฟออกจากบ้านสวนก่อนจะกลับบ้านได้มาแวะเบนซ์ก่อนแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เบนซ์ฟัง ตั้มก็รับรู้เรื่องผมกับเบนซ์ด้วยแต่ตั้มคงจะทำใจลำบากตั้มรักผมมาก ผมก็เลยต้องไปหาซื้อซิมโทรศัพท์รีบโทรติดต่อเขาทันที
“ตั้มหรือ”
“บอลหรือ บอลไม่โกธรเราหรือ” เสียงตั้มสั่นมาก
“ไม่บอลไม่เคยโกธรตั้มเลยนะตั้มเป็นเพื่อนบอล”
“ถึงแม้ว่าตั้มจะทำกับบอลอย่างนี้นะเหรอ”
“มากกว่านี้เราก็ไม่โกธรเราเป็นเพื่อนกันนะตั้ม”
“ขอบคุณมากบอล” ดูเหมือนตั้มเขาร้องไห้
“ตั้มเราจะเป็นเหมือนเดิมนะ” แล้วเบนซ์ก็ขอคุยกับตั้มผมก็พอจับใจความได้ว่าเบนซ์อยากให้ตั้มเหมือนเดิมกับบอลเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมแล้วไม่ต้องกลัวว่าเบนซ์จะหึง ที่เบนซ์ไม่พูดอะไรมากตอนรู้เรื่องทีแรกเพราะเบนซ์ทำตัวไม่ถูกไม่ต้องมาคิดว่าเบนซ์จะโกธรอะไร“ทำไมเบนซ์ไม่หึงบอลเหมือนเมื่อก่อนล่ะครับ”ผมถามเบนซ์เพราะอยากรู้อะไรทำให้เบนซ์เปลี่ยนไปขนาดนี้“เพราะรักมากไงล่ะเราจะตามใจบอลทุกอย่างขอให้บอลอยู่กับเรา”คำตอบนี้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ
“มันหลีกเลี่ยงยากนะบอลก็ตั้มรักบอลไม่แน่บอลอาจจะไปมีคนอื่นอีกก็เป็นได้”เบนซ์ว่าคำนี้ทำให้ผมต้องถามเบนซ์
“แล้วเราจะป้องกันอย่างไร เบนซ์ เราไม่อยากมีใครแล้ว”
“ไม่ต้องหรอก เราเชื่อว่าบอลรักษาตัวเองได้ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญบอลคงไม่ยอมหรอกแต่เบนซ์จะไม่ปล่อยให้บอลอยู่ตามลำพังอีกแล้ว” จริงของเบนซ์มั้ง
“ทำไมเขาต้องมารักมาอ่านกินเราด้วยนะ”
“แล้วทำไมบอลต้องรักเบนซ์ด้วยล่ะครับทำไมมาลักหลับเบนซ์ตั้งหลายครั้ง” ผมโดนย้อนศรซะแล้ว“ก็เพราะบอลรักเบนซ์ไงล่ะ”เบนซ์ไม่พูดต่อ คงเป็นเพราะว่าเบนซ์ได้ฟังคำพูดของพี่กอล์ฟเหมือนกันกับผม
“เราเป็นแฟนกันนะครับ แต่คนอื่นเขาก็เป็นคนอื่น” เบนซ์กล่าวเสริมอีกครั้ง แล้วเราสองคนก็ต้องหยุดคุยกันเมื่อคุณหมอเดินมา
“เป็นไงรัชนนท์ อาการดีขึ้นมากเลยนะ” คุณหมอกล่าวส่วนผมต้องหลบไปอยู่ด้านข้าง
“ครับ” เบนซ์ก็ตอบรับคำหมอ
“ไหน ลองเดินดูซิ” เบนซ์ก็ต้องเดินให้หมอดูเบนซ์เดินได้เก่งมากครับแทบจะช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง หมอก็ให้เบนซ์หัดนั่งหัดยืนเบนซ์ทำได้หมดทุกอย่างแต่ยังไม่คล่องนัก
“เอาล่ะวันนี้รัชนนท์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนครับ”เบนซ์ก็บอกว่าท่านไปธุระที่จริงพ่อแม่อยู่บ้านผมทำความสะอาดจัดของให้เข้าที่เข้าทาง
“ถ้ายังไม่พร้อมที่จะออกวันนี้ก็เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะครับ”คุณหมอก็เดินออกจากห้องไปเหลือผมกับเบนซ์ ผมกระโดดใหญ่เพราะมันคือความฝันอีกอย่างของผมที่เบนซ์จะได้ออกจากโรงพยาบาล
“โคตรดีใจเลยว่ะ สองเดือนกว่าแล้วที่เรามาอยู่โรงบาล ได้ออกซักที”เบนซ์ดีใจมากเขาแทบจะวิ่งมากอดผม ผมเลยวิ่งเข้าไปหาเบนซ์แล้วผมก็รีบโทรหาคุณแม่ให้ท่านรู้
“เบนซ์นายไปนอนบ้านเราเลยนะ”
“อือ ทีนี้เราจะได้เห็นบ้านนายแล้วสินะ”
“ช่าย เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่ก็เดินทางมาถึงแล้วคุณพ่อก็ไปติดต่อกับหมอผมกับแม่ก็เก็บของพาเบนซ์ไปรอที่รถ
“บอลนั่นรถใครหรือ” เบนซ์ชี้ใส่มอไซคันใหม่ของผมผมยังไม่ได้ตอบเลยเบนซ์ก็พูดเสียก่อน
“อย่าบอกนะว่ารถนาย”
“ใช่รถเราเอง”
“อ้าวไหนคุณแม่บอกว่าคุณตานายขายไปแล้ว”
“คันใหม่”
“ไปกันเถอะเบนซ์ขึ้นรถเร็ว แม่ยังทำความสะอาดบ้านบอลไม่เสร็จเลยลูก”
“ผมขอนั่งไปกับบอลไม่ได้หรอครับแม่”
“เบนซ์มันอันตรายออก ไปกับคุณแม่เถอะ” ผมเป็นห่วงเบนซ์แต่เบนซ์เขาไม่ยอมหรอกยังอ้อนจะไปกับผม
“นะแม่นะ นะครับ” แม่ก็ใจอ่อนแล้วเราสองคนก็นั่งมอไซกลับบ้านโดยมีผมเป็นคนขับ มันนานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้นั่งรถด้วยกัน
“บอล”
“ไรหรอ”
“แล้วเราก็มีวันนี้อีกนะ” ผมทราบซึ้งเหลือเกินที่เขาพูดได้ตรงใจผม
“จะมีอีกหลายวันถ้าเบนซ์ยังรักบอลอยู่”
“รักสิเบนซ์รักบอลคนเดียวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องมีเหตุผลนะต้องไม่แยกจากกันเหมือนที่ผ่านมา รู้ไหมมันทรมานมากเบนซ์ไม่อยากเจออีกแล้ว”ผมรีบตอบเบนซ์ทันทีเพราะผมก็คิดเหมือนเขา“ใช่เราก็ทรมานมากไม่อยากจากเบนซ์อีกแล้ว”แล้วก็ถึงบ้าน รถคุณพ่อจอดรอแล้ว
“อย่าบอกนะว่าเป็นบ้านหลังนี้”
“หลังนี้แหละ”
“น่าอยู่เนาะ บรรยากาศดีออก”
จากนั้นเราสองคนก็เข้าบ้าน พอผมเข้าไปถึงแม่ก็คุยกับผมเรื่องทำบุญขึ้นบ้านใหม่ และจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อกับแม่ด้วยวันนี้เป็นวันเสาร์ แล้วงานบุญที่จะทำต้องทำวันจันทร์เพราะอาทิตย์เตรียมไม่ทันผมกับเบนซ์ก็ต้องไปหาเพื่อนเชิญมางานขึ้นบ้านใหม่ด้วยผมตื่นเต้นมากครับที่จะได้ไปกับเบนซ์แต่แม่กับพ่อไม่ยอมให้เราขี่มอไซเพราะท่านกลัวจะมีอุบัติเหตุอีกเบนซ์ก็เลยต้องเอารถเก๋งของแม่ไป “ขานายดีแล้วหรอเบนซ์จะขับรถได้หรือ”
“ดีแล้ว มันไม่ยากหรอกรับรองไม่มีปัญหา”
พ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ท่านอยากให้ผมสองคนมีเพื่อนมากๆจึงให้ไปชวนเพื่อนมาผมกับเบนซ์ก็ตั้งเป้าไปที่บ้านโต้ก่อนเลยพอไปถึงก็ไม่เจอโต้ที่บ้านของโต้บอกว่าโต้ไปหาเพื่อนไว้ถ้าโต้กลับเมื่อไหร่ท่านจะให้โต้ไปหาผมที่บ้าน ผมจึงเอาที่อยู่ให้ไว้จากนั้นเราก็เดินทางต่อไปที่บ้านช๊อฟ (ไม่รู้ท่านผู้อ่านจำหนุ่มจอมเซกส์คนนี้ได้หรือเปล่า)ช๊อฟดีใจ
มากที่ได้เจอผมช๊อฟไม่รู้เรื่องที่เบนซ์ประสบอุบัติเหตุ“เฮี้ยเบนซ์เราไม่รู้เรื่องเลยนะนี่”“ไอ้ห่าเจอหน้ามึงก็แช่งกูเลยนะ”
“เปล่า กูคิดถึงมึงมากเลยว่ะ แม่งไม่ติดต่อกันเลย”
“ขอโทษทีนะ ถ้ากูไม่อยู่โรงพยาบาลกูคงติดต่อมึง” เบนซ์ก็ตอบช๊อฟมั่ง “บอลนายมากี่วันหรอนี่ โคตรคิดถึงนายเลยว่ะ”ผมก็เลยแกล้งอำช๊อฟซะเลย
“กลับวันนี้แหละ เรามาลานายอ่ะ”
“นายสองคนพูดเหมือนกับว่าเราไม่ใช่เพื่อนเลยว่ะ” มันทำท่าน้อยใจ
“อารายช๊อฟ มันไม่เหมือนเพื่อนตรงไหน” เบนซ์ก็เอามือจับไหล่ช๊อฟเขย่า“ก็ดูสิบอลมาตั้งนานก็ไม่ยอมติดต่อเราพอจะกลับดันมาลาซะนี่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” ผมหัวเราะช๊อฟ
เขาคงน้อยใจจริงๆ แหละที่ผมกับเบนซ์ไม่เคยติดต่อเขาเลย“ช๊อฟเรามาเชิญนายไปบ้านเราเราจะทำบุญขึ้นบ้านใหม่”
“เฮ้ยกูหูฝาดหรือเปล่าวะ”
“หู แกไม่ฝาดหรอก เอาที่อยู่ไปตามนี้ ถ้าช๊อฟไปค้างได้ก็ดีนะ ไปคืนพรุ่งนี้ไปช่วยงานแต่ต้องขาดเรียนนะสละเพื่อเพื่อนได้หรือเปล่า” ผมบอกช๊อฟ
“เรื่องแค่เนี้ย โดดเรียนเรายังโดด ไอ้แค่ขาด สบมยห.”
“ช๊อฟชวนเพื่อนๆ ด้วยนะ”
“พวกมันบ่นถึงแกสองคนแทบทุกวัน รู้มั้ยไปเล่นบอลที่ไหน แพ้ตลอด”ช๊อฟพูดเก่งครับ คุยกับช๊อฟเรียบร้อยเราสองคนก็กลับบ้านเพราะเพื่อนก็มีอยู่แค่นี้ กลับไปบ้านผมก็เจอโต้กับเอ๋นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่เบนซ์ถามผมทันที
“ใครน่ะบอล อย่าบอกนะว่าแฟนนายอีก”
“บ้าหรอ เพื่อนโต้มัน”
“มันมีเพื่อนด้วยหรอ”
“เพื่อนพึ่งย้ายมาใหม่” ผมก็ช่วยพยุงเบนซ์ให้ลงจากรถขณะที่ผมพาเบนซ์เข้าบ้านเอ๋เขาก็มองเราสองคนตลอดผมเขินเลยผมกลัวว่าโต้จะเอาเรื่องผมไปเล่าให้เอ๋ฟัง
“โอ้โห บอลหายไปไม่กี่วันเป็นเสี่ยเลยนะแก” ผมอ๊ายอายเวลาที่มีใครพูดแบบนี้ดูมันไม่เป็นธรรมชาติเลย
“โต้รู้เรื่องยัง” เบนซ์ทวนคำถามเรื่องจะชวนมาทำบุญ
“อือ เราจะมาค้างที่นี่เลยได้เปล่าล่ะ” เบนซ์ยิ้มเพราะนานแล้วที่เบนซ์ไม่ได้คุยกับโต้บ้านโต้อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก โต้จึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเบนซ์ที่โรงพยาบาล
“เออ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูก็เห็นมึงคิดสร้างสรรค์ก็วันนี้แหละ”เบนซ์ก็เดินไปหาโต้แล้วนั่งคุยกันผมก็เดินเข้าไปเอาน้ำมาให้ทั้งสองคนตามมารยาท
“อ่าน้ำ” ผมยื่นให้โต้กับเอ๋แต่เอ๋เขาไม่มองหน้าผมเลยเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว โต้ก็แนะนำให้เบนซ์รู้จักกับเอ๋ผมก็นั่งอยู่ด้วย
“นี่เอ๋เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ลูกชายปลัดที่ย้ายมาใหม่อำเภอเราอ่ะ”
“เราชื่อเบนซ์นะเอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมไม่เห็นนายคนนี้เขายิ้มเลยผมก็เลยเดินหนีไปทำอย่างอื่นดีกว่าผมอยากให้เบนซ์คุยกับเพื่อนบ้างเพราะเบนซ์อยู่แต่กับผมผมกลัวเบนซ์จะเบื่อเอาผมก็เดินไปช่วยงานแม่ในบ้าน“บอลลูกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”
“ซื้ออะไรครับ”
“น้ำยาล้างจานลูก แม่ก็ลืมซื้อมาจากในเมือง”
“ร้านค้าอยู่ไหนน้อ”
“ไม่ใกล้เลยนะลูก อยู่อีกสามซอยถัดไป” พ่อกำลังทำความสะอาดจักรยานผมก็เลยเดินไปดูด้วย
“จักรยานใครครับพ่อ”
“ของที่บ้านนี้แหละ เขาคงลืมเอาไปมั้งของราคาแพงนะเนี่ยไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า บอลจะลองขี่ดูไหม”
“ครับ มันเท่ห์ดีเนาะพ่อ” ผมก็ขี่ออกจากบ้านแล้วก็ผ่านโต้กับเบนซ์เบนซ์ก็ถามผม
“บอลไปไหน” เบนซ์ท่าเหมือนอยากจะไปด้วย
“ไปซื้อของให้แม่เดี๋ยวมา กินหนมมั้ยเดี๋ยวซื้อมาฝาก”
ไอ้โต้รีบพูดว่าเอาๆผมก็รีบไปตามทางที่พ่อบอกหมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่มีบ้านห่างกันมาก สามซอยที่ว่าผมพึ่งจะผ่านไปได้แค่ซอยแรกแล้วแถบนี้ก็มีแต่สวนกล้วยสวนมะขามทั้งนั้น ดูไปก็น่ากลัวแต่ดีที่บรรยากาศดีมากครับสะอาดสะอ้านดีบ้านเรือนคนก็อยู่เป็นระยะส่วนมากจะมีแต่บ้านหลังเล็กๆมีบ้านที่คุณป้าซื้อให้ผมใหญ่หน่อยผมขี่จักรยานไปเพลินๆ ผมก็ต้องกระเด็นไปกองอยู่กับพื้น“โอ๊ยเจ็บจังวันนี้ซวยจัง จักรยานบ้า” เสียงนั่นเป็นเด็กครับตัวเขากระเด็นเข้าป่ากล้วยริมถนนผมก็รีบลุกจากที่ไปดูเขาเพราะเท่าที่เห็นจักรยายเขาคอขาด“น้องเป็นไงบ้างครับ”ผมเอามือไปดึงเขาขึ้นมา ดูเขาไม่ค่อยเจ็บหรอก“อ้าวพี่บอลโลกโคตรกลมเลยพี่”ครับผมดีใจมากนั่น
เป็นน้องเดย์ พ่อหนุ่มน้อยของผมที่ผมรักเหมือนน้องชายมากที่สุด“พี่มาทำอะไรตรงนี้ครับ”ผมยังไม่ได้ถามเขาเลยดูน้องเดย์ดีใจมากครับพี่บังเอิญมาเจอผม
“บ้านพี่อยู่แถวนี้ครับว่าไงเจ็บไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะเจ็บหรือเปล่า” ตรงนี้มันเป็นสามแยกครับผมมองไม่เห็นว่ามีจักรยานของเดย์มา
“พี่ไม่เจ็บหรอก มาลุกขึ้น แล้วน้องมาที่นี่ได้ไง”
“โน่นบ้านผม” เดย์ชี้เข้าไปในป่ามะขามหวานที่มองไม่เห็นบ้านเลยเห็นแต่ถนนเล็กๆทอดยาวเข้าไป
“แล้วน้องจะกลับบ้านยังไงครับ”
“ไม่ยากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เอาเศษเหล็กนี่เดินไปก็ได้ แล้วพี่บอลจะไปไหนหรือครับ”
“พี่จะไปซื้อของครับ ไม่รู้ร้านค้าอยู่ไหน”
“เอางี้ผมพาพี่ไปดีกว่า”ผมก็จับจักรยานขึ้นแล้วบอกให้เดย์ซ้อนท้ายบอกทางพาผมไป
“พี่พูดแปลกจังครับ”
“แปลกตรงไหนครับ”
“ก็ไม่รู้จักร้านค้า ไหนพี่ว่าบ้านพี่อยู่แถวนี้”
“อ๋อพี่ลืมบอกน้องว่า เป็นบ้านใหม่ของพี่”
“อ๋อเข้าใจแล้วที่พี่เล่าให้ผมฟังวันนั้น แล้วพี่เบนซ์หายยังครับ”
“หายแล้วพี่เบนซ์รออยู่ที่บ้านครับ” เดย์พาผมไปจนถึงร้านค้าตั้งไกลครับขากลับเดย์เขาอาสาถีบจักรยานให้ผมซ้อน ตัวผมหนักว่าเดย์ตั้งเยอะแต่เดย์ก็เก่งพาผมไปจนถึงที่จักรยานเขาจอด แต่มองไม่เห็นเลยว่าจักรยานเขาไปไหน
“อ้าว จักรยานเดย์หายไปไหนแล้ว”
“สงสัยว่าพ่อคงเอากลับบ้านแล้วมั้ง”
“งั้นก็แวะบ้านน้องเดย์ก่อนครับ”
“พี่ครับเจอบ้านผมอย่าตกใจนะครับ” ผมก็แปลกใจทำไมน้องเดย์ถึงพูดงั้นคิดในใจหรือพ่อแม่เดย์เป็นยักษ์ อิอิพอไปถึงผมก็ได้รับรู้ถึงความเป็นอยู่ที่ไม่พร้อมเลยซักอย่าง ผมทอดสายตามองภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผมเดย์ก็กอดเอวผม ผมก็เอามือจับหัวของเดย์ด้วยความรักความห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน
“พี่ครับบ้านผมก็มีแค่นี้แหละครับ”เสียงน้องเดย์เศร้ามากบ้านของน้องเดย์หลังเล็กๆ มุงหญ้าคาเก่าๆ โทรมๆหรือจะมองอีกอย่างก็กระท่อมนั่นเอง ไม่มีไฟฟ้า แล้วเด็กตัวเล็กๆ เ ป็นผู้หญิงอายุประมาณ5 ขวบก็วิ่งมาหาเดย์ มากอดที่เข่าเดย์แล้วพูด
“พี่เอาขนมมาฝากเมย์หรือคะ” ขนมที่ผมซื้อมาจะฝากโต้สามห่อผมก็ส่งยื่นให้น้องตัวเล็กๆนั่น
“พี่ครับไม่ต้องให้หรอกครับเอากลับบ้านพี่เถอะ”
“พี่โตแล้วให้น้องเขาเถอะ” ผมยื่นขนมให้เด็กหญิงตัวน้อยๆนั่น เด็กก็ไหว้เอาจากผมอย่างมีมารยาทผมนึกถึงวันที่เดย์เอาขนมไปฝากผมวันนั้นแล้วผมรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากครับ ผมก็นั่งลงแกะขนมให้น้องสาวเดย์พ่อกับแม่เดย์ก็เดินมา
“แม่ครับ นี่ไงครับพี่บอลที่ผมบอกแม่”
ผมจ้องมองหญิงชายที่แก่กว่าแม่กับพ่อผมเยอะผมมองเห็นความอ่อนน้อมถ่อมตนของท่านในความรู้สึกผมไม่มองเห็นความแข็งกร้านหรือความมีอำนาจเหมือนผู้ใหญ่คนอื่นเลยผมยกมือไหว้ท่าน
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” เสียงท่านนิ่มนวลมากครับ
“ไปกวนพี่เขาหรือเปล่าเดย์” เดย์ก้มหน้าดูท่าเดย์จะกลัวพ่อมากผมรีบบอกท่าน
“ไม่ครับน้องเดย์พาผมไปซื้อของที่ร้านค้า ผมย้ายมาอยู่ใหม่” พ่อกับแม่ก็ยิ้มให้ผม แล้วท่านก็ถามผมว่าบ้านอยู่ไหน ท่านทั้งสองก็สั่งให้เดย์ไปเอาน้ำให้ผม
“บ้านผมอยู่ที่ท้ายสุดของหมู่บ้าน ติดกับอ่างเก็บน้ำครับ”
“อ๋อ บ้านที่พึ่งมาซื้อน่ะหรือจ๊ะ”
“ครับ” เหมือนท่านทั้งสองจะรู้เรื่องผมย้ายมาอยู่อย่างละเอียด
“พี่ครับน้ำครับ” ผมรับเอาขันน้ำที่เดย์ถือมาให้ผมผมก็ยกขันน้ำมาดื่มรสชาติไม่ได้เหมือนน้ำในขวดที่เราดื่มเลยครับท่านผู้อ่านถ้าถ้าท่านเคยทานน้ำในบ่อ ท่านจะรู้ว่าเป็นไง
“บ้านผมไม่มีตู้เย็น ไม่มีโทรทัศน์” รู้สึกว่าเดย์จะน้อยใจมากผมก็เลยหาทางให้เดย์ไม่คิดมาก
“พี่ชอบมาก อยู่แบบนี้ ว่างๆ พี่มาค้างบ้านเดย์ได้ไหม”
“ไม่กลัวลำบากหรือจ๊ะ” แม่เดย์ถามผม
“ไม่ครับ” ลืมบอกไปว่าผมพูดภาษากลาง แต่พ่อแม่เดย์เขาพูดภาษาท้องถิ่นท่านคงรู้ว่าผมไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ผมเองก็กำลังหัดพูดภาษาท้องถิ่นอยู่แต่มันไม่ได้พูดง่ายนะครับ (ภาษา จ.นครพนม)
“พี่ครับผมอยากให้พี่มาค้างบ้านผมจังเลยครับ”
“พี่ต้องมาแน่ครับ”ผมก็ยิ้มให้เดย์ แล้วผมก็เชิญพ่อแม่เดย์ไปทำบุญที่บ้านผม “ได้จ๊ะพรุ่งนี้จะให้เดย์ไปช่วยก่อน มีไรก็ใช้ได้เลยนะจ๊ะ มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกป้ากับลุงได้นะ”
“เดย์พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะมารับนะครับ”เดย์ดูเศร้ามากครับ แต่ผมก็ให้คำมั่นว่าผมจะต้องมารับเขาให้ได้ผมก็รีบกลับบ้านเพราะผมกลัวว่าแม่จะรอเมื่อกลับถึงบ้านผมก็เจอโต้ทวงเอาขนม“เดี๋ยวมาเอาของไปให้แม่ก่อน” เสร็จผมก็เดินออกมาแก้ตัวที่ไม่ได้เอาขนมมาฝาก
“เราไปเจอเด็ก น่าสงสารมาก เราเลยเอาขนมให้เด็กเขา”
“บ้านเขาอยู่ไหนล่ะบอล”
“อยู่เลยบ้านเราไปไม่ไกล้เลยนะ จำเดย์ได้ไหมที่เราเล่าให้ฟังวันนั้น”ผมเคยเอาเรื่องเดย์เล่าให้เบนซ์ฟังแล้วเบนซ์ก็อยากรู้จักเดย์ ไอ้โต้รีบอ๋อทันที
“บอลเด็กคนนี้น่าสงสารมากนะโว้ย เมื่อก่อนเรียนอยู่ที่อื่น แต่ปีนี้ได้ทุนการศึกษาคนยากจนเลยได้มาเรียนในเมืองนิสัยมันโคตรดีเลย”
“อือเราไปเห็นมาแล้ว” ผมบอกโต้
“บอลแล้วบอลชวนเขามาบ้านเราหรือเปล่า” เบนซ์ถามผม
“ชวนสิ พรุ่งนี้มั้งเดย์จะมา”
“บอลเบนซ์เราต้องกลับบ้านก่อนนะ เพราะต้องไปขออนุญาตพ่อแม่เอ๋ก่อน ไว้ตอนค่ำๆเราจะกลับมาใหม่”
“เฮ้ยมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะเอ๋”เบนซ์บอกเอ๋เพราะน่าห่วงเขาลูกคนดัง
“ไม่เป็นไรหรอกพ่อเราท่านอยากให้เรามีเพื่อน กลัวเราไม่ติดที่นี่”พึ่งได้ยินเสียงเอ๋พูดก็คราวนี้
“งั้นก็รีบมาล่ะ ให้ไปรับหรือเปล่าโต้” เบนซ์ถามโต้
“ไม่ต้องหรอก ไม่แน่เอ๋อาจจะเอารถมาเอง” เอ๋แย่งตอบเขาสองคนก็กลับบ้านไป
“เบนซ์ แถวนี้น่ากลัวจัง เบนซ์ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดนะ” ผมกอดแขนเบนซ์
“ครับเบนซ์ไม่ไปไหนหรอก ไม่แน่ถ้าบอลไล่เบนซ์ เบนซ์ก็ไม่ไป” มีหรือผมจะไล่เบนซ์ไม่มีทาง
“สองคนมาอาบน้ำดูห้องนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อน” เสียงแม่ตะโกนเรียกเราสองคนผมกับเบนซ์ก็เดินเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโต้ก็โทรมาแล้วบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นที่บ้าน เบนซ์เลยต้องโชว์ฝีมือทำกับข้าวเองพ่อกับแม่ก็นั่งดูแล้วก็ชม “เบนซ์ไปได้แบบมาจากใครก็ไม่รู้เรื่องทำกับข้าวเนี่ย”คุณแม่พูดตอนที่เบนซ์ทำกับข้าว
“อ้าวคุณแม่ไม่ได้สอนเบนซ์หรอกหรือครับ” ผมถาม
“เปล่าเลยบอล เบนซ์อ่านในหนังสือ เบนซ์ทำเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว”เบนซ์พูดขณะที่ทำอาหารจานโปรดให้ผมอยู่
“สมัยเบนซ์ยังเด็ก พ่อกับแม่ก็ไปขายผ้าวันเสาร์อาทิตย์ทิ้งเบนซ์เฝ้าบ้านแล้วเบนซ์ก็จะชอบทำกับข้าวรอแม่กับพ่อทุกวัน”ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่าเบนซ์เก่งและแสนดีกว่าที่ผมคิด ตัวผมเองยังไม่ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่เลยซักอย่าง“หอมจังเลย” โต้แอบมาอย่างไม่ทันระวังตัว แต่ก็มีผู้ใหญ่เดินตามหลังโต้เ อ๋ก็ตามเข้ามาด้วยพ่อกับแม่เอ๋มาส่งเอ๋นั่นเอง
แล้วพ่อแม่เบนซ์ก็เชิญให้ทุกคนทานอาหารก่อนพ่อแม่เอ๋ก็ทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเบนซ์อย่างลึกซึ้งเอ๋จึงกลายเป็นเพื่อนเบนซ์อีกคน และพ่อกับแม่เขาฝากไว้ให้โต้กับเบนซ์ดูแลผมดูเหมือนว่าจะเป็นหมาหัวเน่าพ่อแม่เอ๋ไม่ยอมฝากเอ๋ไว้กับผมเลยแต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากรู้จักเอ๋หรอก แต่มันก็น่าน้อยใจนะ“เบนซ์กับโต้พ่อขอฝากเอ๋ด้วยนะบางทีพ่อกับแม่อาจไม่อยู่ ไปราชการหลายวัน ฝากด้วยนะลูก” คุณประหลัดเขากล่าวผมก็เอาจานไปล้างแก้เขินที่เขาไม่ยอมพูดถึงผมเลย เอ๋เดินตามผมเข้าไปที่ครัวแต่ผมก็เดินหนีไม่รู้เป็นไรผมไม่มีอะไรจะคุยกับเอ๋ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดีเมื่อทุกคนอิ่มกันหมดพ่อแม่เอ๋พ่อแม่เบนซ์ก็กลับบ้านกันหมดเหลือพวกผมสี่คนอยู่บ้านรู้ไหมอะไรจะเกิดขึ้น
-------------------- จบตอนที่ 27 --------------------
ขอโทษเพื่อนๆ ที่หายไปนานนะครับ ช่วงสิ้นเดือนงานก็จะยุ่งๆ หน่อย แต่ผมก็จะพยายามมาอัพลงให้เรื่อยๆ น๊า ^^
ขอบคุณครับ วงวารเดย์ {:5_119:}ขอบคุณครับ{:5_119:}
ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขอบคุณครับ หลายชีวิตอ่านแล้วสนุก
ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ ขอบคุนคับ ขอบคุณมากครับเรื่องน่ารักมากครับ มีตัวละครเพิ่มมาอีก ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]
2