เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 22
เรื่องของเบนซ์ตอนที่ 22“ถึงแล้วน้องพี่” พี่กอร์ฟกอดผมแน่นแล้วร้องไห้ผมพูดอะไรไม่ออกไม่รู้ว่าพี่กอร์ฟจะมาไม้ไหนอีก“พี่อิจฉานายจังที่นายจะได้มีชีวิตที่อิสระแล้วแต่ก็สงสารนายมากที่ต้องอยู่ตามลำพังคนเดียว” ผมเริ่มเข้าใจและอาจเป็นความรู้สึกแรกของญาติผมที่ห่วงผมอย่างจริงใจ เพราะที่ผ่านมาไม่เห็นมีใครห่วงผมเลยตั้งแต่พ่อกับแม่ผมตายจากผม ผมไม่เคยได้ความรักจากญาติๆ ของผม พี่กอร์ฟเป็นคนเดียวที่แสดงความจริงใจต่อผม
“พี่ครับผมก็ไม่มั่นใจว่าผมจะอยู่ได้ไหมถ้าผมเอาตัวไม่รอดพี่อย่าทิ้งผมนะครับ”ผมก็ต้องร้องไห้อีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต่อไปนี้ผมต้องอยู่คนเดียวรู้สึกหวั่นไหวก็คราวนี้ล่ะ
“น้องพี่ต้องแกร่งนะครับบอลต้องเก่งต้องเอาตัวให้รอดชีวิตมันไม่ยากหรอกทุกอย่างมันขึ้นอยู่ตรงนี้ใจไงน้อง”พี่กอร์ฟเอามือทุบที่หน้าอกตัวเองสองสามทีผมก็คิดได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่ใจทั้งนั้น ทุกครั้งที่ผมหวั่นไหวผมก็จะคิดถึงคำที่พี่กอร์ฟบอกผมก็แก้ปัญหาทุกอย่างได้ “อ้าว แล้วน้องจะไปอยู่ที่ไหนกว่าจะได้บ้านพี่ยังไม่รู้เลยว่าคุณแม่จะหาบ้านได้เมื่อไหร่”ผมก็เริ่มกังวลใจอีกครั้งเมื่อคิดถึงที่อยู่
“บอลนายจะอยู่บ้านเบนซ์ไม่ได้นะพี่ว่าบอลไปหาบ้านเช่าอยู่ก่อนไหม”ผมก็จำต้องทำตามพี่กอร์ฟเสนอแล้วพี่กอร์ฟก็พาผมไปหาบ้านเช่าหายากมากครับแต่ก็ได้บ้านที่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก “บอลเอากระเป๋ามาเก็บก่อนสิแล้วทำความสะอาดจัดการเรื่องบ้านเสร็จก่อนเราค่อยไปเยี่ยมเบนซ์”
“ครับ”ผมก็ทำความสะอาดบ้านพี่กอร์ฟช่วยทุกอย่างไม่น่าเชื่อว่าพี่ทำเป็นก็ที่บ้านเขามีคนรับใช้หลายคน
“พี่กอร์ฟถูบ้านเป็นได้ไงครับ”
“บอล รู้น้อยไปแล้วพี่ทำทุกวัน ถึงบ้านพี่จะมีคนรับใช้แต่พี่ไม่เคยใช้เขานะพี่ทำเองทุกอย่าง”มิน่าล่ะครับพี่กอร์ฟถึงทำเป็นทุกอย่างหลังจากที่เสร็จเรียบร้อยพี่กอร์ฟก็คุยกับผมเรื่องเงิน“บอลน้องมีเงินมั้ย”
“มีครับ ก็ที่พี่กอร์ฟให้แคุณปู่ให้ยังอยู่ครับ”
“อือเอาเก็บไว้นะอย่าพึ่งไปซื้ออะไรนะของที่จำเป็นพี่จะขอตังค์คุณแม่ซื้อให้บอลเอง”
“พี่ครับ ไม่เป็นไรครับผมไม่ต้องการอะไรหรอกครับอยากอยู่ง่าย ๆ”
“อยู่ง่ายมันก็ดีแต่บอลยังเรียนอยู่นะครับพี่ดูแล้วการเรียนบอลแย่มากเลย”อันนี้จริงของพี่กอร์ฟผมเรียนแย่มากๆ ครับแล้วเรื่องคอมเนี่ยผมโคตรโง่เลยรู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นครับ ผมพึ่งจะมาเรียนรู้ก็ไม่กี่เดือนนี่ล่ะครับเล่น MSNผมยังเล่นไม่เป็นเลยครับนับว่าผมมีบุญมากนะครับที่ผมได้มาเจอเว็บนี้พี่เขาไปตรวจสอบผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ครับผมเรียนไม่เก่ง แล้วจะทำไงล่ะครับให้เรียนดีขึ้น”
“น้องขาดจากโลกภายนอกจนเกินไปเอาน่าพี่จะจัดการให้”
“ครับ”พี่กอร์ฟก็พาผมไปทานข้าวแล้วก็พาผมไปที่โรงพยาบาลหาเบนซ์ ผมก็แอบมองดูเบนซ์เขานอนหลับอยู่เลยเดินเข้าไปที่ห้องพี่กอร์ฟก็ตามเข้ามาเหมือนกันผมก็ก้มลงหอมแก้มเบนซ์ เบนซ์ก็ตื่นพอดี
“บอลมาแล้วหรอ”ผมกอดเบนซ์ผมหลับตากอดเบนซ์ให้แน่นผมพูดไม่ออกผมอยากบอกเบนซ์ว่าทุกอย่างที่ผมฝัน ตอนนี้ผมได้มันทุกอย่างแล้ว
“บอลบอลได้มาอยู่กับเบนซ์แล้วใช่ไหม”ผมพยักหน้ารับ แล้วเบนซ์ก็ลุกขึ้นกำหมัดแล้วยกแขนขึ้นร้องเย้! เหมือนที่เขาเคยทำคราที่ดีใจแต่แขนที่ยังไม่หายดีทำให้เบนซ์เจ็บ“โอ้ย!!!”
“เบนซ์ เจ็บมากมั้ย”ผมก็ถามเบนซ์ แล้วพี่กอร์ฟก็วิ่งไปเรียกพยาบาลให้เพราะดูอาการเบนซ์ถ้าจะแย่มาก ผมก็ต้องเดินออกจากห้องเมื่อหมอและพยาบาลมาถึงห้องทำให้ผมตกใจอีกครั้ง
“พี่เบนซ์จะเป็นอะไรมากไหมครับ”
“อย่าคิดมากน่ะบอลอยู่กับหมอเบนซ์ไม่เป็นไรหรอก” ผมกับพี่กอร์ฟก็นั่งรอว่าหมอจะออกจากห้องเมื่อไหร่
“พี่กอร์ฟจะกลับบ้านตอนไหนครับ”
“พี่คงต้องนอนพักก่อนคงจะเป็นตอนเช้าครับ”
“พี่กลับไปพักผ่อนที่บ้านเช่าก่อนไหมครับ”
“พี่ว่าเรารอดูอาการเบนซ์ก่อนดีกว่าแล้วค่อยกลับ” นานมากกว่าหมอจะออกมาจากห้องหรือเพราะใจผมร้อนก็ไม่รู้
“อาการเป็นไงมั่งครับหมอ” พี่กอร์ฟถามหมอก่อนผมซะอีก“ไม่เป็นไรครับแค่กระดูกแขนที่แตกมันเคลื่อนแทงกับเนื้อเข้าเผือกเรียบร้อยแล้วไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ”หมอใจดีมากครับพูดจบก็ยิ้มให้แล้วบอกให้ผมกับพี่กอร์ฟเข้าเยี่ยมได้
“บอลครับ....” เบนซ์ดูเศร้ามากที่เรียกชื่อผม
“มีอะไรเบนซ์”ผมยิ้มเพราะความดีใจที่หมอว่าเบนซ์ไม่เป็นไรแล้ว
“ถ้าเบนซ์พิการเดินไม่ได้บอลจะยังรักเบนซ์อยู่ไหม”เบนซ์ร้องไห้ผมต้องเข้าไปกอดเบนซ์อยากพูดว่าได้แต่มันพูดไม่ออกผมสงสารเบนซ์ที่ต้องเป็นแบบนี้
“เราถามหมอแล้วนะ หมอบอกว่าอาจจะกลับมาเดินได้แต่จะมาเตะบอลเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะแต่ก็อย่างว่าคำว่าอาจจะส่วนมากมันไม่หายหรอกเราอาจจะได้นั่งรถเข็นตลอดชีวิตก็เป็นได้”
“เบนซ์อย่าให้ร้ายตัวเองเลย นายต้องหายมีบอลมาดูแลนายอยู่ข้างๆแล้วนายต้องมีกำลังใจสู้นะน่านะมันต้องหายอย่าคิดมาก”พี่กอร์ฟพูดปลอบใจเบนซ์และยกตัวอย่างมากมายที่คนเขาได้รับบาดเจ็บเขายังหายให้เบนซ์ฟัง ส่วนผมเอาแต่ร้องไห้มันพูดไม่ออกผมรักเบนซ์มาก ถึงแม้เบนซ์จะขี้เหล่หูหนวกตาบอดผมก็จะยังรักเบนซ์อยู่
“เบนซ์เราไม่ได้รักเบนซ์ที่ร่างกายนะเรารักเบนซ์ที่ใจ”
“อย่าทิ้งเรานะ” เบนซ์พึ่งแสดงท่าทีน้อยใจก็คราวนี้
“ไม่เด็ดขาด เราไม่มีทางทิ้งเบนซ์อย่างแน่นอน” ผมส่ายหัวแต่ยังกอดเบนซ์อยู่
“บอลพี่ว่าเราค้างที่นี่แหละอยู่เป็นเพื่อนเบนซ์กัน”
“อ้าวแล้วพี่จะสะดวกหรอครับ”
“พี่นอนตรงนี้ก็ได้” ห้องที่เบนซ์อยู่เป็นห้องพิเศษ
“อ้าวบอลมาถึงแล้วหรอ” พ่อกับแม่ก็มาพอดีผมจะปล่อยเบนซ์เพราะยังกอดอยู่แต่เบนซ์ทำท่าทางไม่ให้ปล่อย
“เดี๋ยวไหว้แม่ก่อน” ผมทำตาดุใส่เบนซ์
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้พร้อมกับพี่กอร์ฟพ่อก็แยกไปคุยกับพี่กอร์ฟส่วนแม่ก็มาคุยกับผมแล้วฟ้องเรื่องเบนซ์
“บอลไปสองสามวันเบนซ์ไม่ยอมทานอะไรเลย”
“ทำไมไม่ทานเบนซ์” ผมก็จ้องหน้าเบนซ์
“เราทานไม่ลงลุ้นว่าบอลจะได้มาอยู่ที่นี่ไหม”
“แล้วตกลงว่าไงบอล” แม่รอคำตอบจากผม
“ผมมาอยู่ที่นี่เลยครับ” แม่ยิ้มดีใจพร้อมแกะเอากับข้าวออกมาให้เบนซ์แม่กำลังจะป้อน เพราะเบนซ์ยังทานเองไม่ได้
“แม่ครับผมป้อนเองครับ”ผมแย่งเอากล่องข้าวจากแม่ ตาเบนซ์ของผมยิ้มชอบใจ
“อร่อยจัง แม่ซื้อร้านไหนครับ เมื่อวานไม่อร่อยเลย” เบนซ์ถามแม่
“จะร้านไหนซะอีกล่ะ ก็ฟรีมือห่วยๆ ของแม่แกนะแหละลูก” พ่อเดินมาพูดแม่ก็หยิกพ่อ
“ต่อไปบอลต้องมาป้อนข้าวป้อนน้ำเบนซ์ทุกวันแน่ๆลูก” แม่ก็ล้อผม
“ยินดีครับเบนซ์ต่อไปบอลจะมาป้อนข้าวทุกวันเลยนะ”เบนซ์ทานเยอะมาก แล้วเบนซ์ก็เล่าถึงอดีต
“นายจำได้ไหมวันนั้น” เบนซ์ถามผม
“วันไหนล่ะ มันตั้งหลายวัน”ผมทำท่างง
“ก็วันที่เราไปทานข้าวที่ร้านริมโขงไง”
“อ๋อวันนั้นหรอ จำได้” ผมยิ้มเพราะวันนั้นเป็นวันที่ผมอบอุ่นที่สุด
“วันนั้นนายทานข้าวช้ากว่าเรา นายแพ้เรานะ” (ถ้าท่านผู้อ่านอ่านทุกตอนท่านจะจำได้ว่าเหตุการณ์วันนั้นตลกมากที่ผมก้มหน้าก้มตาทานหวังจะทานหมดก่อนเบนซ์แต่เงยหน้าขึ้นมาเบนซ์อิ่มนานแล้ว)
“บอลถ้าเราหายเราจะไปทานแข่งกับนายอีก” เศร้ามากถ้าคิดเรื่องนี้
“เบนซ์ คราวนี้บอลไม่ยอมแพ้หรอก”ผมก็แกล้งหัวเราะแต่ข้างในแทบจะขาดใจผมสงสารเบนซ์มากที่เบนซ์ทำอะไรไม่ได้
“เดี๋ยวก็หายลูกเดี๋ยวก็ได้กลับมาทะเลาะกันเหมือนเดิม”แม่เสริมอีกเบนซ์ก็ยิ้มหัวเราะได้แล้วพี่กอร์ฟก็เดินมาหาผม
“บอลพรุ่งนี้บอลต้องไปที่โรงเรียนกับคุณอานะทางโน้นคุณแม่ไปจัดการโอนชื่อบอลมาเรียบร้อยแล้วบอลก็ไปโรงเรียนกับคุณอาแล้วอย่าน้อยใจล่ะคุณอาทั้งสองก็เป็นญาติน้องนะครับ” “แล้วอย่าน้อยใจล่ะพ่อกับแม่ก็เป็นญาติน้องนะ”พี่เขาพูดเสริมอีก
“ใช่แล้วบอล บอลก็เป็นลูกพ่อกับแม่นะ” ผมพยักหน้ารับ เมื่อดึกแล้วพี่กอร์ฟก็ให้พ่อกับแม่กลับบ้านปกติท่านต้องเฝ้าเบนซ์ทุกคืน แต่วันนี้พี่กอร์ฟกับผมอาสาเฝ้าเอง
“จะไม่ลำบากบอลหรือลูกแล้วเรื่องข้าวปลาอาหารที่อาบน้ำล่ะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะลูกแม่ว่าลูกสองคนกลับไปพักบ้านแม่ดีกว่า”
“ผมเตรียมพร้อมแล้วครับบ้านเช่าผมอยู่ในเมืองนี่ล่ะครับ”“เหรอถ้างั้นเช้าพ่อมารับไปโรงเรียนนะ”พ่อเอามือขยี้หัวผมแล้วก็กลับคืนนั้นทั้งคืนผมนั้งข้างเตียงเอามือโอบกอดเบนซ์ตลอดจนสว่างพี่กอร์ฟก็ชวนผมไปอาบน้ำแต่งตัวพี่กอร์ฟก็กลับนครนายกเลยผมก็รอพ่ออยู่ที่โรงพยาบาล “บอลอิจฉานายจังได้ใส่ชุดนักเรียนเราไม่รู้จะได้ใส่เมื่อไหร่”
“เดี๋ยวก็ได้ใส่น่า อย่าขี้ใจน้อยเลย” ผมสงสัยเพราะตลอดที่ผมอยู่ไม่เห็นว่ามีใครมาเยี่ยมเบนซ์เลย
“เบนซ์พวกเพื่อนๆ มาเยี่ยมเบนซ์บ้างหรือเปล่า”
“มาบ่อยเหมือนกันแต่เขามาตอนที่บอลไม่อยู่พวกมันคิดถึงบอลมากเลยนะพวกไอ้โต้มันยังไม่รู้นะว่าบอลจะกลับมาเรียนที่นี่อีก”
“เหรอเบนซ์รีบหายนะครับ เราจะได้ไปเรียนด้วยกัน”
“ครับผมจะรีบหายครับคุณบอล” เบนซ์ยิ้มส่วนผมเช็ดตัวให้เบนซ์ผมไม่ได้สำผัสตัวเบนซ์ตั้งแต่จากกันวันนี้ผมได้เห็นทุกอย่างที่ผมเคยเห็นอีกครั้งผมก็เช็ดไปเรื่อยๆ จนถึงเจ้าโลก ผมก็อดคิดถึงมันไม่ได้พอมือผมไปโดนมันเข้ามันก็แข็งสู้มือผมเลยครับเหมือนยังกะว่าเบนซ์ไม่ได้ป่วย
“ที่รักครับ...มันอยากแล้วนะ” เบนซ์ก็ลุกมากระซิบที่ห้างหูผมแผ้วลมร้อนบอกอาการว่าเบนซ์เสียวมากและมีอารมณ์สุดๆ
“ไม่ได้นะเบนซ์ยังป่วยอยู่นะ อดเอาก่อน”
“จะต้องอดไปนานแค่ไหนล่ะ ไม่เป็นไรหรอกน่าไม่ไหวแล้วนะ”
“เบนซ์ต้องอดทนเอานะ” ผมอยากยิ่งกว่าเบนซ์อีกแต่ผมต้องอด
“บอลไม่ไหวแล้วนะมันจะออกแล้ว เดี๋ยวน้ำออกเปื้อนคุณแม่มาเห็นทำไง” จะไม่ออกได้ไงครับปากผมว่าไม่เอาไม่เอา แต่มือก็ยังเช็ดอยู่แต่ตรงนั้นมันก็จริงของเบนซ์ ใจผมตอนนี้มันบ้าแล้วเลยตัดสินใจเอาก็เอาวะเอาปากเรารองน้ำดีกว่า ผมรีบก้มลงไปดูดตั้งแต่ปลายจนถึงโคลน เสียงเบนซ์ครางไม่หยุดเอาเข้าจริงๆแล้วผมทำตั้งนานก็ยังไม่ออกแต่ผมก็ไม่คิดจะหยุดผมกำลังมันปาก และทำเพื่อคนที่ผมรักเสียงครางเริ่ม ถี่ขึ้นถี่ขึ้นน้ำพุ่งออกมากมายขนาดกลืนแล้วกลืนอีกก็ยังไม่ทันมีล้นออกตามมุมปากด้วยความหวานนั้นมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เมือเบนซ์คลายจากอารมณ์เสียวแล้วผมก็รีบนุ่งกางเกงให้เขา
“ขอบคุณมานะที่หลงเชื่อเบนซ์” เบนซ์หัวเราะผมก็ถามแบบงงๆ
“หลงเชื่ออะไรล่ะ” ผมก็เช็ดตัวเขาต่อ
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก แค่เราหลอกเรื่องน้ำจะออกอ่ะความจิงแล้วเราอยากเสียว”เบนซ์หัวเราะชอบใจ ผมก็ทำน่าดุใส่
“เออเบนซ์ทำไมน้ำออกเยอะจัง” ผมยังสงสัยอยู่
“บอลครับเอาหน้ามาใกล้ๆเบนซ์หน่อยครับ”ผมก็ขยับเข้าไปใกล้เขาแล้วเบนซ์ก็จูบปากผมแต่แปลกเลียไปทั่วตามแก้มคางผม แล้วก็หยุดขณะที่ผมกำลังมันส์อยู่
“คนไรไม่รู้ตระกะจังกินอะไรไม่รู้จักเช็ดหน้าเช็ดตาสองครั้งแล้วนะที่ปล่อยให้น้ำติดแก้ม”เฮ้ย !เบนซ์พูดคำนี้ทำให้ผมนึกถึงวันที่ผ่านมาตอนที่ผมลักหลับเขาแล้วน้ำอสุจิติดที่แก้มผมเบนซ์ตื่นมาก็ถามว่าน้ำอะไรแล้วเบนซ์ก็เช็ดให้ผมจึงนึกออกทันทีว่าเบนซ์ไม่ได้หลับแล้วอีกหลายครั้งที่ผมลักหลับเบนซ์ก็รู้หมดอ่ะดิ
“เบนซ์อย่าบอกนะว่าที่เราทำนายทุกครั้งนายรู้หมด”
“ก็รู้นะสิ แต่เบนซ์แกล้งหลับไปงั้นแหละ” เบนซ์หัวเราะสะใจผมก็ทุบที่ตัวเบนซ์ ลืมว่าเบนซ์ป่วยอยู่
“โอ้ยจะฆ่าเบนซ์ให้ตายหรือไงบอล” “ขอโทษก็มาหลอกกันทำไมตั้งนาน เขาอายนะ”
“เบนซ์สิอายบอลมากกว่ามีแต่บอลที่ทำทุกอย่างให้เบนซ์แต่เบนซ์ไม่เคยทำไรให้บอลเลยนะ” ผมเริ่มหายจากความอายแล้วผมก็หยิกแก้มเขาทั้งสองข้างถึงแม้เบนซ์จะประสบอุบัติเหตุ แต่หน้าตาเขาไม่ได้โทรมเขายังน่ารักเหมือนเดิมผมก็หยิกแก้มเบนซ์ จนเบนซ์หงุดหงิดอยากเอาคืนมั่ง
“ว้า สงสารจังไม่ได้หยิกแก้มเขา”ผมทำท่าล้อเบนซ์เพราะมือเบนซ์ขยับไม่ได้
“มาเลยมาให้กัดแทนเร็วดิมันหมั่นไส้เอาแก้มมาให้กัดก่อน”
“อยากกัดก็ลุกแล้วตามมาดิ”ผมไม่ยอมแพ้แกล้งเบนซ์ต่อ
“โอ้ย...แกล้งกันนะ อย่าให้หายนะ หายเมื่อไหร่จะไล่เตะก้นเลย”
“เตะก้น เบนซ์ก็ขาหักอีก จำไม่ได้หรอที่หมอบอกเตะบอลไม่ได้แล้ว”ผมทำหน้าให้เหมือนลิงหยอกเบนซ์
“ใครว่าหมอบอกว่าเตะฟุตบอลไม่ได้ตางหากแต่เตะก้นบอลเตะได้”“จ้างก็ไม่ให้เตะฟรีหรอกบอลก็มีตีนนะจ๊ะ จาบอกไห้”
“โอ๊ย..เจ็บคอจังอะไรมากัดก็ไม่รู้ บอลมาเอาออกให้หน่อย” ผมรีบวิ่งเข้าไปเพราะห่วงเบนซ์มาก
“ไหนเบนซ์ ไม่เห็นมีเลย” ผมเปิดหาตามคอเสื้อก็ไม่มี
“ขยับขึ้นมาหน่อยสิ ข้างบนนี่”
“โอ๊ย !! เจ็บนะ เจ็บปล่อยสิ” ผมโดนเบนซ์กัดแก้มจนได้ไม่เจ็บหรอกแต่ผมร้องเจ็บให้เบนซ์รู้ว่าเขาแกล้งผมสำเร็จ
“เจ็บนะ ปล่อยดิ” “หึ”ไม่ปล่อยแถมยังส่ายหน้าไปมาอีกผมก็ร้องอยู่นั่นแหละ จนแม่กับพ่อเดินเข้ามา
“อะไรกันเป็นไรกัดกันยังกะหมา”แม่พูดแต่พ่อหัวเราะ
“เอา เอาเข้าไป ถ้าแก้มบอลขาดจะทำไงเบนซ์” เจ้าเบนซ์ก็ยอมปล่อยผมเอามือลูบแก้มดูเป็นรอยเลยครับ
“บอลแกล้งผมอ่ะแม่” เบนซ์ฟ้องใหญ่เลยครับกลัวแม่ดุมั้ง
“เบนซ์แกล้งผมครับ”“พอพอกันแหละเบนซ์บอลทานข้าวกันลูก จะได้ไปโรงเรียนกัน”
ผมก็หยิบเอาข้าวมาป้อนเบนซ์ ตาเบนซ์ของผมยิ้มไปกินไป
“เบนซ์บอลจะมาป้อนข้าวเบนซ์นะตอนเที่ยง”
“บอลไม่เป็นไรลูกแม่จ้างพยาบาลไว้แล้ว ตอนค่ำบอลค่อยมาก็ได้”
“แม่ครับโรงเรียนใกล้นิดเดียวครับ ผมออกมาป้อนแป๊บเดียว”
“จับยัดเข้ายัดเข้าก็เสร็จแล้วแม่” เบนซ์พูดล้อผม
“ตามใจแต่อย่าให้เสียการเรียนนะ” ผมยิ้มดีใจเบนซ์ก็ยิ้มเหมือนกันเมื่อป้อนข้าวเบนซ์เรียบร้อยผมก็ทานข้าว แล้วพ่อก็พาผมไปโรงเรียนว่าไปแล้วผมก็ตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้เจอบรรยากาศเก่าๆถึงแม้เบนซ์จะไม่ได้ไปกับผม แต่ผมก็นึกถึงวันที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันผมลองนึกภาพดูว่าเพื่อนๆ ของผมจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่าไอ้ต่อจอมกวนจะยังเหมือนเดิมมั้ยผมต้องไปเจออะไรมั่งผมลุ้นในใจขณะนั่งรถไป
-------------------- จบตอนที่ 22 --------------------
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ แหม่ะ
ขอบคุณคับ คิดถึงครับ ขอบคุณ/ครับ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ มาอยู่ด้วยกันแล้ว
สู้ต่อไปครับ
หน้า:
[1]
2