เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 16
เรื่องของเบนซ์ตอน 16ครับเมื่อผมเข้าไปในบ้านก็ต้องได้ยินเหมือนที่เบนซ์บอกคุณตาย้ำอีกว่าให้ผมไปเรียนที่นครนายกไม่ต้องห่วงทางบ้าน“ไม่ครับผมอยากเรียนที่นี่ ผมไม่ไปนะ”ผมขอร้อง แต่ดูเหมือนคำขอร้องของผมจะไม่มีผลใดๆ“บอลอย่าดื้อสิ ผู้ใหญ่สั่งอะไรบอลต้องทำตาม”คุณตาท่านเริ่มทำเสียงดุใส่ผม
“บอลดูพ่อของบอลสิเพราะดื้อรั้นไม่ยอมฟังที่ผู้ใหญ่บอกหนีออกจากบ้านไปใช้ชีวิตอยู่กับแม่แกพากันเดือดร้อนหาเลี้ยงตัวเองก็แทบไม่รอดสิ้นชีวิตมาก็ไม่เหลืออะไรให้แกซักอย่างรู้มั้ยว่าบอลมาอยู่บ้านกับตายายตากับยายก็ไม่รู้จะหาเลี้ยงบอลยังไงแล้วบอลไปอยู่กับปู่ย่าเถอะ ตายายจะได้พักบ้าง”คำที่คุณตาพูดทำให้ผมต้องตัดสินใจเสียที“ครับผมจะไป”ผมก็ลุกขึ้นเดินหนีทันทีผมเดินไปหลังบ้านยายก็เดินตาม
“บอลไปเถอะลูกไม่ต้องมาห่วงใยทางนี้หรอกนะหลานไม่เข้าใจหรอกว่ายายก็ลำบากใจเหมือนกัน”
“ลำบากเรื่องผมใช่ไหมครับ ที่คุณยายต้องเลี้ยงผมใช่ไหมครับ”ผมน้อยใจที่จู่ๆเหมือนกับว่าเขาไล่ผมออกจากบ้านผมรู้สึกมาตลอดว่าตายายรักผมแต่วันนี้มันไม่ใช่เลย นี่หรือเด็กเราไม่เคยตามความคิดผู้ใหญ่ทันเลย“สำหรับยายยายเลี้ยงบอลได้แต่คุณตาอาจจะไม่ได้คุณตาไม่ใช่ตาจิงๆของบอลนะ”จากนั้นคุณยายก็เล่าให้ฟังว่าคุณตาเป็นสามีใหม่ของคุณยายตลอดที่ผมมาอยู่บ้านแกไม่ค่อยพอใจหรอกแต่ยายก็ขอไว้ เมื่อมีโอกาสดีท่านจึงอยากให้ผมไปเสียทีทำให้ผมเข้าใจว่ามิน่าน้าชายจึงไม่เคยกลับบ้านคงจะไม่ถูกกันกับคุณตานี่เอง
“ไม่เป็นไรครับคุณยายผมจะไปครับ” ผมยืนยันอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงยายหรอกนะ ยายไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ยายอย่ได้อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวยายก็ตายแล้ว”ยายเดินร้องไห้เข้าบ้านส่วนผมนั้นก็เดินร้องไห้ไปหาเบนซ์
“นายต้องไปใช่ไหมบอล” เสียงที่เศร้ามากๆ ถามผมผมพยักหน้าเป็นการบอกว่าใช่
“ไปเถอะนะ แล้วจะไปวันไหนล่ะ” เบนซ์จ้องหน้าผมอย่างโหยหา
“ไม่รู้แต่คุณตาท่านไล่เราแล้วนะท่านไม่เคยอยากให้เราอยู่”ผมเสียใจมากที่ต้องพูดคำนี้
“บอลเรารู้ตั้งนานแล้วแม่บอกเราถ้าท่านรักบอลท่านจะให้บอลไปอยู่บ้านเราทำไม”ถูกของเบนซ์ท่านมักจะหาทางให้ผมไปค้างบ้านเบนซ์ตลอด
“ไม่เป็นไรนะบอลเบนซ์เข้าใจบอลเราสองคนยังเด็กอยู่เราต้องหาที่พึ่งนะ” เบนซ์เขาปลอบผมตลอดผมรู้สึกผิดที่ผมปิดบังเบนซ์เรื่องพี่กอร์ฟผมจึงตัดสินใจบอกเขา
“เบนซ์อย่าโกธรเรานะเรามีอะไรจะสารภาพกับเบนซ์”
“ไม่โกรธหรอกเราก็มีเรื่องที่ปิดบังบอลเหมือนกันแต่บอลต้องไม่โกรธเหมือนกันนะ”
“ครับ”ผมจะรับทุกเรื่องที่เบนซ์จะบอก “เบนซ์เรากับพี่กอร์ฟมีอะไรกันแล้วแต่เรารักเบนซ์คนเดียวนะ”
“ไม่เป็นไรเราพอรับได้เราก็มีอะไรกับน้าโจเหมือนกันวันนั้นที่นายได้ยินมันเป็นความจริงแต่เราต้องโกหก” ใช่ถ้าเบนซ์ไม่โกหกก็ไม่มีวันนี้หรอก
“ตั้งแต่วันนั้นมาเบนซ์ก็ไม่ได้มีอะไรกับน้าอีกเลยนะน้าโจสัญญาแล้ว” ผมรู้สึกน้อยใจนิดหน่อยแต่พอคิดว่าตัวเองก็มีกับพี่กอร์ฟแล้วมันทำให้ผมพอทำใจได้
“ทำไงน้าโจเขาถึงยอมล่ะ” ผมอยากรู้ว่าจะเชื่อได้แค่ไหน
“ก็เราบอกความจริงว่าเรากับนายรักกันน้าเลยไม่ต้องการเราอีก” ผมก็คิดได้ว่าการที่ผมจะเลิกกับพี่กอร์ฟได้ผมต้องบอกเรื่องเบนซ์เหมือนกัน
“บอล”
“ว่าไง” ผมกอดเบนซ์แล้วผมก็เงยหน้ามองเพื่อรอคำถาม
“เราไม่อยากให้บอลมีอะไรกับพี่กอร์ฟอีกเราอ่ะเราสัญญาว่าเราจะไม่มีอะไรกับใครอีก”เบนซ์คงหึงเหมือนที่ผมหึงเบนซ์
“ได้เราก็หงุดหงิดเรื่องนี้มาก” ผมต้องไม่ใจอ่อนกับพี่กอร์ฟอีกผมรู้สึกมั่นใจว่าผมต้องทำได้ “งั้น เราไปช่วยเพื่อนๆ กันเถอะ แล้วต้องหายโศกเศร้าด้วยนะ เดี๋ยวเขาจะไม่สบายใจไปด้วย” ผมก็เลยหยุดคิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน ผมไปสนุกกับเพื่อนๆ ที่หน้าบ้านเพราะตอนเย็นนี้เราต้องสังสรรค์กันแล้วผมก็ไปคุยกับคนนั้นคนนี้ผมอยากคุยกับพวกเขาให้เต็มอิ่มในความรู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกทำท่าสนุกสนานแต่ในใจของผมมันหวิวๆ ยังไงไม่รู้แต่ก็ต้องยิ้มร่าเริงไปตามเพื่อนในคืนนั้นผมก็ได้พบคนที่รู้จักบ้างคนที่ไม่รู้จักบ้างทุกคนมาทักทายผมให้พรผมกันทั้งนั้น แต่พองานเลิกผมก็ต้องอยู่กับเบนซ์สองคนเราช่วยกันเก็บของพวกพี่กอร์ฟเหนื่อยพากันไปนอนหมดเลยเมื่อเก็บของเสร็จเบนซ์ก็พาผมกลับบ้านเขา ไปคุยเรื่องที่จะต้องไปอยู่นครนายกให้แม่ฟัง เบนซ์ร้องไห้ทำใจไม่ได้“ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ แล้วบอลมั่นใจแล้วหรอว่าจะอยู่ที่นั่นได้แม่ได้ข่าวว่าร้อยวันพันปีเขาไม่เคยอยากให้ครอบครัวบอลเข้าบ้านเลยนะ”ผมต้องตอบแม่ด้วยความสับสน
“ถ้าผมไม่ไปจะไปอยู่ที่ไหนครับที่บ้านนี้เขาก็ไล่ผมแล้ว”ตอนนี้ผมสับสนมากไม่รู้ว่าจะไปอาศัยใครแล้ว “ถ้าเลือกได้แม่จะขอบอลมาอยู่บ้านด้วยมาเป็นลูกแม่อีกคนบอลขายของเก่งจะตายแต่ทางคุณปู่คงจะไม่ยอม”
“นี่แหละนะลูกขาดพ่อขาดแม่ก็เป็นกันแบบนี้แหละ บอลต้องสู้ชีวิตให้ได้นะภายภาคหน้าเราจะเจออะไรก็ตามการเรียนเราอย่าไปทิ้งเด็จขาด” พ่อพูดเสริมเพื่อให้กำลังใจ
“ครับ ผมจะไม่ให้เสียการเรียนครับ” ผมก็ต้องเข้าห้องนอนกับเบนซ์เข้าไปถึงห้องผมกับเบนซ์ก็นอนกอดกัน คงจะเป็นเพราะเสียใจมาก ผมไม่เกิดอารมณ์เลยมีแต่น้ำตาของผมที่ไหลอยู่ตลอดเวลาเบนซ์ปลอบผมทั้งคืนจนเช้า เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยครับพอเช้าแล้วเบนซ์ก็พาผมกลับบ้าน ไปถึงพี่กอร์ฟก็ให้ผมเก็บเสื้อผ้าบอกว่าวันนี้จะพากลับแล้วเบนซ์คงทำใจไม่ได้เห็นหายไปเลยผมก็เข้าใจผมนั่งเก็บของไปเรื่อยๆ ผมก็เอาทุกอย่างที่เป็นของเบนซ์ใส่กระเป๋าไปหมดเลยคุณตาท่านก็เดินเข้ามา แล้วพูดขึ้นว่า
“ไปแล้วต้องไม่กลับมาอีก ลูกผู้ชายก้าวหน้าแล้วต้องไม่ถอยหลัง”น้ำตาผมที่แห้งแล้วตอนนี้มันหล่นออกมาไหลมาโดยไม่ตั้งใจ
“เอาโทรศัพท์มาคืนฉันด้วย” คุณตาท่านทวงเอาโทรศัพท์ที่เคยให้ผมเมื่อต้นเดือนผมเลยหยิบเอาคืนท่านท่านไม่ว่าอะไร แล้วท่านก็เดินออกไปเลย มันทำให้ผมยิ่งไม่อยากอยู่ที่นี่ในใจตอนนี้รู้เพียงอย่างเดียวว่าต้องไปตายเอาดาบหน้าเก็บของเสร็จพี่กอร์ฟก็พาผมเดินทางเลยครับส่วนคุณปู่คุณย่าท่านก็กลับรถตู้ส่วนตัวมีพี่สาวพลนั่งกลับไปด้วย
“บอลนายต้องทำใจนะถ้าไปอยู่บ้านเรา” อ้าวเรื่องอะไรอีกล่ะผมตกใจครับที่พลบอกเช่นนั้น
“ทำไมหรือพล” ผมอยากรู้มาก
“ก็ที่บ้านเราคนอยู่กันเยอะมาก มีเรื่องปวดหัวอยู่ตลอดเดือนหน้าเราก็จะย้ายออกแล้วบ้านเราเสร็จพอดี”
“ไม่เป็นไรหรอกบอลก็ไปอยู่บ้านพี่ก็ได้”ผมคิดถึงเบนซ์ขึ้นมาทำให้ผมบอกตัวเองว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามผมต้องไม่ไปอยู่บ้านพี่กอร์ฟผมจะไม่ยุ่งกับพี่กอร์ฟอีกผมก็นั่งซึมไปตลอดทางคิดกลัวว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมอีกก็ไม่รู้ผมจะต้องไปเจออะไรบ้างในวันข้างหน้าที่จะถึงผมคิดถึงเบนซ์ไปด้วยคิดถึง เรื่องตัวเองไปด้วยเมื่อก่อนถ้าเป็นการเดินทางผมจะต้องมองวิวสองข้างทางอยู่ตลอดดูความสวยงามแต่วันนี้มันมองไม่ได้น้ำตามันจะไหลอีกเลยต้องนั่งขดตัวหลับตาปล่อยสมองและหัวใจคิดวนเวียนไปมาในเรื่องต่าง ๆ
-------------------- จบตอนที่ 17 --------------------
จากนี้ไป บอลจะเจอกับอะไรบ้าง โปรดติดตามและให้กำลังใจบอลด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ง่ะเส้า ขอบคุณครับ จะทำได้ไหมนะบอล
ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ พลังชีวิตล้วน ๆ เลยบอล ขอบคุณนะ_ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ
หน้า:
[1]
2