รุ่นที่พี่รัก 42 (By P'not) CP
แม่สิงโต : อุ้ย! คุณค่ะเด็กๆซื้อของมาให้เราด้วยน่ารักจริงๆเลยค่ะ(ดูแม่จะดีใจมากเลยอะครับ จับดอกไม้ขึ้นมาดม แล้วก็ดูผลไม้ครับ)พ่อสิงโต : อื้มๆ(พยักหน้า แล้วก็มองของที่ผมหยิบให้) ผลไม้นี่ใครเลือกหรอ?(ถามเสียงเข้ม ผมชะงักไปนิดแล้วก็หันไปตอบ)
ผม : ผมครับ (ผมพูดแล้วก็มองหน้าแบบตาต่อตาอะ ผมรู้สึกหวั่นจริงๆ)
พ่อสิงโต : อืมๆ (พยักหน้าเหมือนรับรู้)
สิงโต : ถ้างั้นผมกับเพื่อนๆขอตัวก่อนนะครับ(พูดสุภาพเหลือเกิน แล้วเข้าไปกอดคุณแม่แล้วละออกมา)
น้องซิน : พี่นทค่ะ (เข้ามานั่งข้างผมแล้วก็กระซิป....) วันนี้ซินแอบซื้อแฮมส์เตอร์มาด้วย พี่นทมาช่วยซินจัดกรงด้วยนะค่ะ อิอิ(หันมาหัวเราคิกคัก)
ผม : จ้าๆ เดี๋ยวพี่ช่วย(ยิ้ม คือจะเปิดสวนสัตว์หรอจ้ะน้องซิน)
แม่สิงโต : เอาละจ้ะ ไปเล่นกันเถอะ เดี๋ยวแม่จะไปเตรียมของว่างให้(ยิ้มแล้วแม่สิงโตก็ลุกไป)
พวกเราก็ลุกแล้วเดินออกไปครับ ผมแยกออกมากับน้องซินโดยบอกเพื่อนๆว่าจะไปช่วยน้องซินดูการบ้านหนะครับ ตอนแรกสิงโตจะตามมาแต่น้องซินห้ามไว้ แล้วน้องซินก็ดึงผมไปครับ...
ผม : โหห!(ผมเข้ามาแทบช๊อค)
คือจากตอนแรกที่มีแค่กระต่ายกับแกสบี้ ตอนนี้มีนก มีตู้ปลา มีหมา เอิ่ม แล้วก็กล่องกรงแฮมส์เตอร์ แล้วก่อนเข้ามาผมเห็นป้ายหน้าห้องว่าห้ามใครเข้าถ้าไม่ได้รับอนุญาติ...
น้องซิน : เยอะเลยใช่มั้ยค่ะ หนูหนะชอบพวกนี้มากๆเลยอะ(ยิ้มแล้วเดินดูอย่างภูมิใจ)
ผม : แล้วทำไมซินถึงติดป้ายหน้าห้องแบบนั้นละครับ(ถามอย่างสงสัย)
น้องซิน : ก็พ่ออะสิค่ะ ชอบให้คนงานมาขนออกไปบอกว่ามันสกปรก(ทำหน้างอ)
ผม : เอ่อ คือ(พูดไม่ถูก คือตอนนี้ผมว่าห้องนี้มันมีกลิ่น)
น้องซิน : แล้วนี่อะ(ชี้ไปที่แฮมส์เตอร์) หนูแอบซื้อมาค่ะ ไม่มีใครรู้ ถ้าพ่อรู้หนูโดนดุแน่อ่ะคะ(กระซิปบอกผม)
ผม : โอเคๆ งั้นเรารีบมาทำให้เสร็จดีกว่าเนอะ(พูดอย่างเหนื่อยใจ ผมว่ามันไม่ธรรมดาแล้วละครับ)
ผมก็ช่วยน้องซินทำไปครับ น้องเข้าก็เล่นกับหนูไป จนเสร็จผมก็ช่วยเคลียอะไรเข้าที่ ผมก็เดินดูนิดหน่อย คือห้องนี้มันกลายเป็นห้องสัตว์เลี้ยงไปแล้วจริงๆ พอทำไรเสร็จผมก็ขอตัวออกไปหาเพื่อนๆ น้องซินก็บอกว่าจะอยู่เล่นก่อนเดี๋ยวมีอะไรจะตามไป พอออกห้องมาผมต้องสูดลมหายใจแบบลึกสุดๆอะ ข้างไหนเหม็นหญ้าเหม็นขี้หนูฉี่หนูอะ เฮ้อ! แล้วผมก็เดินมาแถวห้องนั่งเล่นใหญ่ก็ได้ยินเสียงคุยกันได้ยินเสียงก็รู้เลยว่าใคร ตอนแรกก็ไม่ได้จะเสียมารยาทนะครับ แต่ในประโยคมีชื่อผมด้วยผมก็หยุดเดินแล้วตั้งใจฟังครับ........
“เพื่อนๆลูกน่ารักทั้งนั้นเลยนะค่ะ โดยเฉพาะนทดูจะเข้ากับซินได้ดี” เสียงแม่สิงโต
“ก็ดีนิ” เสียงแบบไม่ใส่ใจอะไร
“ฉันเห็นพวกกระแตพูดกันว่านทเค้าทำข้าวผัดให้สิงโตทานด้วยนะค่ะ เด็กคนนี้เก่งจริงๆเลย” พูดเสียงหวานเหมือนภูมิใจมาก
“หึ หวังอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ ระวังไว้ก็ดีนะคุณ” พูดเสียงติดไม่พอใจ ผมชะงักไปนิดเลยครับ
“คุณก็ เด็กๆน่ารักขนาดนี้คิดอะไรค่ะ” ถามแบบไม่พอใจ
“ก็ดูสิหน้าตาแบบนั้นผู้ชายรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่ามาชอบสิงโตหรอ ดีไม่ดีมาหลอกลูกเรารึเปล่าก็ไม่รู้!”พูดเสียงดังหน่อย แต่ผมรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้
“คุณนี่คิดอะไรก็ไม่รู้ฉันไม่คุยด้วยแล้วค่ะ” แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนเดินกระแทกเท้าออกไป คงจะเป็นแม่สิงโตนั่นแหละ...
“จะยืนแอบฟังอีกนานมั้ย!” ตะคอกเลยครับ ผมสะดุงเลยสิแล้วอยู่ๆผ้าม่านก็เลื่อนออก พ่อสิงโตยืนจ้องผมตาเขม่งเลย ผมนี่ทำหน้าไม่ถูกเลยอะ แต่ก็ยังแปลกใจว่ารู้ได้ยังไงแต่ก็ไม่สำคัญนิครับโดนจับได้แล้วอะ.......
ผม : อะเอ่อ คะคือขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะครับ (พูดแบบรนๆแล้วก้มหน้าหงุดเลย)
พ่อสิงโต : เข้ามานี่สิ (พูดเสียงเข้ม)
ผมก็เดินตามเข้าไปพอผมหยุดเค้าก็เรียกให้ตามไปอีกห้องนึงคาดว่าน่าจะห้องทำงานเพราะมีโต๊ะเอกสารอะไรเต็มไปหมดเหมือนที่ทำงานเลยครับ ผมก็ยืนก้มหน้าอย่างเดียว พ่อสิงโตก็ล๊อกประตูห้องและปิดผ้าม่านคือทั้งห้องมีผมและพ่อสิงโตนั่นแหละครับ ผมเงียบและรู้สึกว่าพ่อสิงโตยืนจ้องผมอยู่ เงียบจนได้ยินเสียงแอร์อ่ะ เค้าต้องโกรธแน่ๆที่ไปแอบฟังแบบนั้นอะ รู้สึกผิดแบบหาทางแก้ตัวไม่ได้อะ......
พ่อสิงโต : ไม่รู้หรอ ว่าการแอบฟังผู้ใหญ่คุยกันมันไร้มารยาท(พูดกดเสียง ผมตัวสั่นเลยสิครับ คนอะไรแค่คำพูดยังน่ากลัว)
ผม : ทะทราบครับ ผะผมขอโทษครับ(ยกมือไหว้ขอโทษแล้วก็ก้มหน้า)
พ่อสิงโต : แล้วคุยกับผู้ใหญ่ต้องมองหน้าสิ(พูดเสียงเข้มผมก็ค่อยๆเงยหน้ามอง คือแบบหน้านิ่งมาก ผมทำหน้าไม่ถูกเลยไม่รู้ว่าทำหน้าแบบไหน แต่มันคงจะแย่มากจริงๆ) หน้าตาดีนะเรานะ(มองนิ่งๆ)
ผม : ขอบคุณครับ(พูดเบาๆ)
พ่อสิงโต : อยู่คนละโรงเรียนกัน ทำไมถึงรู้จักกันละ(พูดเสียงนิ่งๆ แล้วเดินวนไปนั่งที่เก้าอี้)
ผม : ผมเป็นเพื่อนของมินครับ (พูดแล้วหลบสายตา)
พ่อสิงโต : อืมๆ (พยักหน้า) หึ! คงเหมือนๆกันสินะ เพื่อนๆที่หวังประโยชน์กับสิงโตหนะ (ยิ้มเหยียด แต่นั้นทำให้ผมไม่พอใจอย่างมากอะ)
ผม : ไม่ใช่นะครับ(ผมพูดไปแบบธรรมดาไม่ได้ขึ้นเสียงแต่อย่างใด)
พ่อสิงโต : หึ! เห็นเพื่อนมันแต่ละคน ถ้าไม่ให้มันเลี้ยงก็มาเกาะกับของเล่นของมันใช่มั้ยละ(มองนิ่งๆ ผมเริ่มจะหายเกร็งละ นี่เค้าจะดูถูกเพื่อนลูกเค้ามากไปแล้วนะ)
ผม : ถ้าการที่ผมแค่บังเอิญไปได้ยินที่คุณพ่อและคุณแม่คุยกันก็ขอให้ต่อว่าแค่ผมเถอะครับ คนอื่นไม่เกี่ยว(ผมก็มองนิ่งๆหลบสายตาบ้าง กลัวนิดๆอะ)
พ่อสิงโต : ฉันไม่ใช่พ่อของเธอไม่ต้องมาเรียกฉันแบบนั้น(พูดนิ่งๆมองนิ่งๆ ผมชะงักไปนิด)
ผม : ขอโทษครับ (หน้าเสียเลย)
พ่อสิงโต : แค่มารยาททางสังคมยังไม่มี แล้วยังอื่นจะเหลือหรอ(พูดประชดประชันได้เจ็บใจสุดๆ)
ผม : ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้คุณหายโกรธผมทำได้แค่ขอโทษครับ(ก้มหน้า)
พ่อสิงโต : หึ! เด็กคนนี้นิปากดีจริงนะ(พูดเสียงแข็ง ผมปากดียังไงวะ)
ผม : งั้นผมขอตัวนะครับ(ผมกะลังจะหันหลัง)
พ่อสิงโต : หยุดนะ! ไม่มีใครกล้าหันหลังให้ฉันถ้าฉันยังคุยไม่จบ(ผมสะดุ้งเฮือกแล้วหันกลับมาก้มหน้าเลยครับ)
ผม : ผมแค่คิดว่า ยิ่งอยู่ก็ยิ่งทำให้คุณไม่พอใจ ผมไปสะดีกว่านะครับ(พูดแบบรนๆ)
พ่อสิงโต : อย่างที่เธอได้ยินที่ฉันคุยนั้นแหละคือคำถาม เธอหวังอะไรจากสิงโต(มองผมแบบนิ่งมาก ผมหัวหดไปหมดฉี่จะราดแล้ว)
ผม : ผมไม่ได้หวังอะไรครับ (พูดแบบติดไม่พอใจนิดๆ แต่ก็ไม่มองหน้านะผมก็กลัวนิ)
พ่อสิงโต : หึ! (ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาผม บีบคางผมให้หน้าผมเงยขึ้น บีบแรงอยู่ครับผมรู้สึกเจ็บเลยอะ ผมมองพ่อสิงโตด้วยสายตาสั่นๆกลัวจริงๆครับ)
ผม : ผมไปได้รึยังครับ(พูดเสียงสั่นๆ กลัวมากจริงๆ)
พ่อสิงโต : จะกล้าหรือจะกลัว ให้มันสักอย่างสิ!(ปล่อยมือจากหน้าผมแล้วก็ยืนมองผม)
ผม : ผมไม่กล้าอะไรทั้งนั้นแหละครับ ผมขอโทษไปแล้วคุณก็ปล่อยผมไปสิครับ(ผมพูดแบบกลัวๆจริงๆอะ)
พ่อสิงโต : หึ! ไปสิอยากไปไหนก็ไป! แล้วก็เลิกยุ่งกับสิงโตสะ!(พูดเสียงดังทำผมสะดุ้งเฮือกเลยอะ)
ผมก็จ้องหน้าพ่อไอสิงโตแบบกลัวอะ รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล ไหลแล้วละผมยกมือปัดน้ำตัวลวกๆ ไหว้ลาเค้าแล้วก็เดินออกมาจากห้องครับ เค้าคงเกลียดผมมากจริงๆแหละครับ ผมรู้สึกว่าตัวเองผิดแต่มันผิดถึงกับต้องเรียกไปดูถูกและกดดันแบบนั้นนะหรอ ผมเดินไปห้องเล่นของไอสิงโต พวกมันตกใจกันใหญ่เลยครับคือผมร้องไห้แล้วไง ผมไม่ตอบคำถามใครทั้งนั้น ผมเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองสะพายแล้วเดินออกจากห้องเลยครับ ปอก็ดึงผมไว้ผมก็สะบัดออก พออกมาได้กะลังจะผ่านห้องนั่งเล่นใหญ่นั้น พ่อกับแม่มันก็ยืนอยู่แล้วมอง ผมก็ไหว้ลาทั้งสองแล้วเดินไปครับ แม่มันถามใหญ่เลยว่าเป็นอะไรผมไม่ตอบส่วนพ่อสิงโตก็มองนิ่งๆ ผมเดินออกมาเลยครับ พวกไอสิงโตก็วิ่งตามมาครับ....
ปอ : เป็นไรนทเป็นไร(จับมือผมอย่างเป็นห่วง)
มิน : นทใครทำอะไรมึง(จับไหล่ผม)
สิงโต : นทเป็นไรวะ(จับหน้าผม ผมนึกถึงหน้าพ่อมันขึ้นมาเลยครับ ผมสะบัดออกแล้วผลักพวกมันออกไปแล้ววิ่งออกไปทางประตูหน้าบ้านมัน พวกมันก็วิ่งตามมากัน )
ผมถึงประตูหน้าบ้านแล้ว ยามก็ไม่ยอมเปิดประตู ผมเขย่าประตูก็ไม่ยอมเปิด.....
ผม : ลุกยามครับ..อึก เปิดประตูให้ผมหน่อยนะครับ(เช็ดน้ำตาแบบลวกๆ)
ลุงยามก็อึกอักเล็กน้อยเพราะไอสิงโตไม่ยอมบอกให้เปิด แถมพวกมันยังคาดคั้นว่าผมเป็นอะไร ผมก็ไม่พูดแถมร้องหนักกว่าเดิมอีก คืออะไรวะผมแอบฟังเค้าผิดถึงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย จริงๆก็รู้สึกผิดแหละครับมันก็สมควรแล้วละ.....
ผม : ไอสิงโต มึงจะเปิดประตูให้กูมั้ย!(หันไปตะคอกมันตาขวาง)
สิงโต : มึงเป็นไรมึงบอกกูมาก่อนดิ!(ตะคอกผมกลับ)
ผม : กะ กูจะกลับบ้าน ฮึก(พยายามกลั้นน้ำตา แต่ไม่ได้ผลเท่าไหร่)
“ชัยเปิดประตูสิเด็กเค้าจะกลับบ้านอะ!” เสียงพ่อไอสิงโตตะโกนมาครับ ผมมองไปก็หันหน้าหนีครับ แล้วลุงชัยหรือลุงยามก็เปิดประตู......
ผม : มิน พวกมึงอยู่ก่อนก็ได้นะกูรีบกลับนะ(พูดแบบข่มเสียงไม่ให้สะอื้น)
แล้วผมก็เดินไปเลยครับ ไอสิงโตก็ตามมาเรื่อยๆเพื่อนๆคนอื่นก็วิ่งไปเข้าบ้านไปครับตอนนี้เหลือไอสิงโตที่ตามผมมาติดๆ....
สิงโต : นทมึงบอกกูได้มั้ยมึงเป็นอะไรกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย(พูดด้วยหน้าเศร้าๆ)
ผม : เห้ยกูไม่เป็นไรมึง มึงเข้าบ้านไปเถอะกูจะกลับบ้านแล้ว(เช็ดน้ำตาลวกๆแล้วหันไปยิ้มให้มัน)
สิงโต : งั้นให้กูไปส่งนะ(กระชากแขนให้ผมหยุดเดิน)
ผม : ไม่ต้อง! กูกลับเองได้(ผมสะบัดแขนออกแล้วเดินไปครับ ไอสิงโตก็วิ่งกลับบ้าน ผมเดาว่ามันก็ต้องวิ่งกลับไปเอารถแน่ๆ)
ผมรีบวิ่งไปปากทางเข้าเพื่อหารถสองแถวขึ้น ผมเห็นพวกเพื่อนผมตามมาแล้วครับ ผมวิ่งไปอีกจนรถผ่านมาผมก็โบกแล้วก็รีบขึ้นไปเลยตะโกนบอกคนขับว่าไป...(บ้านผม) แล้วผมก็เห็นพวกเพื่อนหยุดวิ่งแล้วตะโกนเรียกผมผมก็หันหลังทำไม่สนใจ พอถึงบ้านผมก็รีบเก็บของแล้วไปนอนบ้านพี่อ๊อฟเลยครับ โดยบอกป๊ากับแม่ว่าพรุ่งนี้ที่โรงเรียนมีงานนู่นนี่นั้นข้ออ้างสารพัดหนะครับ เพราะผมมั่นใจแปลกๆว่าไอสิงโตต้องมาหาผมที่บ้าน พอป๊าอนุญาติผมก็รีบไปบ้านพี่อ๊อฟเลยครับ โดยป๊าก็บอกว่าพรุ่งนี้จะไปงานที่โรงเรียนด้วย มันเป็นงานเปิดในโรงเรียนหนะครับ นักเรียน ผู้ปกครองชาวต่างชาตินักท่องเที่ยวเข้ามาดูได้หมด พอถึงบ้านพี่อ๊อฟผมก็ปรับหน้าให้ปกติที่สุดแล้วกดกริ่ง วันนี้พี่อิฐมาเปิดประตูให้ผมคุยไรกันนิดหน่อยก็ขึ้นไปหาพี่อ๊อฟ พี่อ๊อฟหลับอยู่ครับ มันคงเหนื่อยมาผมวางของแล้วก็ขึ้นไปนอนข้างๆแล้วกอดพี่อ๊อฟ ผมก็คิดไปทั่วอะครับ......
พี่อ๊อฟ : เป็นไร(ลูบหัวผม)
ผม : ป่าว(กอดแน่นขึ้น ได้ยินเสียงพี่อ๊อฟแบบนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นจัง)
พี่อ๊อฟ : ร้องทำไม(จับไหล่ดันผมออกมามอง ผมหันหน้าหนี)
ผม : ขอกอดหน่อย(แล้วมันก็เป็นฝ่ายกอดผมเอง)
พี่อ๊อฟ : ไม่เป็นไรแล้วมึง กูอยุ่เนี่ยและ อยากร้องก็ร้องเถอะกูจะปลอบมึงเอง(ลูบหัวผม ผมปล่อยโฮแล้วกอดมันแน่นเลยครับ)
ผมก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้นสักพักพี่อ๊อฟก็กอดผมแน่นแล้วก็ลูบหัวผมอย่างแผ่วเบาจนผมสงบลงพี่อ๊อฟก็ผละออกมาเช็ดน้ำตาให้....
พี่อ๊อฟ : บอกได้ยังว่าเป็นไร(ลูบแก้มผม)
ผมก้มหน้าหงุด ไม่อยากบอกใครเพราะส่วนหนึ่งก็ความผิดผมเองด้วย พี่อ๊อฟก็มองผมแบบนั้นแหละครับ....
ก๊อกๆๆ “อ๊อฟแม่นทโทรมา” พี่อิฐตะโกนเรียกพี่อ๊อฟก็เดินออกไปเอาโทรศัพท์เข้ามาคุย ผมก็จับใจความที่คุยกันไม่ได้หรอกครับ เหมือนในหัวมันไม่อยากรับรู้อะไรอะ...
พี่อ๊อฟ : นทแม่จะคุยด้วย(ยื่นโทรศัพท์ให้ผม)
ผม : อื้ม (รับโทรศัพท์จากมันมาคุย) ฮัลโหล
แม่ : นทเพื่อนๆมาหานะลูก(แล้วเมื่อกี้คุยไรกับพี่อ๊อฟ เอออช่างเถอะ)
ผม : บอกให้กลับไปเลยแม่ นทมานอนบ้านพี่อ๊อฟแล้ว ยังไงพรุ่งนี้ก็เจอกัน(พูดแบบขอไปที)
แม่ : คะคือ (แม่ดูอึกอัก ผมแปลกใจนิดๆ)
ผม : แม่มีอะไรรึเปล่า (ถามอย่างสงสัย)
แม่ : คือเพื่อนๆลูกมาเยอะเลยอะ พวกปอแล้วก็พวก..(ได้ยินคนตะโกนบอกว่าสิงโต) พวกสิงโตนะลูก
ผม : ผมขอคุยกับสิงโตหน่อยนะ(บอกแม่อย่างแผ่วเบา)
สิงโต : ฮัลโหลนท อยู่ไหนอะนท(พูดอย่างรนๆ)
ผม : สิงโตพวกมึงกลับไปก่อนเถอะนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน(พูดเสียงแข็ง)
สิงโต : มึง....(พูดเบาสุดๆ)
ผม : พาเพื่อนๆกูไปส่งด้วยนะ ขอบคุณมาก(แล้ววางสายไปเลยครับ)
พี่อ๊อฟ : โอเคนะ(ยิ้ม)
ผม : อื้ม (ยิ้ม)
แล้วผมกับพี่อ๊อฟก็พากันอาบน้ำทำไรแล้วขึ้นนอน ผมรู้ว่าพี่อ๊อฟอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงจะกลัวว่าจะทำให้ผมรู้สึกแย่เลยไม่ถาม พอเช้ามาผมก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียนกัน พอถึงโรงเรียนพี่อ๊อฟก็แยกไปซุ้มตัวเองเพราะวันนี้ทั้งวันพี่อ๊อฟต้องอยู่ซุ้มเพราะมันเป็นคนไปประกวดวาดรูปต้องอยู่อธิบายผลงานไรไม่รู้ ผมก็เดินไปซุ้มตัวเองวันนี้คนเยอะมากครับ พอไปถึงเพื่อนๆผมก็เข้ามาผมถามใหญ่เลยครับ แต่ผมทำหน้าตายประมานว่าไม่อยากพูดไรตอนนี้พวกมันก็เงียบกันไป วันนี้ผมไม่ยิ้มไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ครับ ผมก็นั่งอยู่หลังซุ้มนี่แหละครับ นั่งเล่นโทรศัพท์พวกปอก็นั่งนี่แหละครับพวกมันก็พูดไปทั่ว จนถึงเวลาพักพวกเราก็พากันไปกินข้าวครับ เราก็นั่งกินกันไป ไอมินก็ลุกไปไหนก็ไม่รู้ผมก็ไม่สนใจ กินไปเขี่ยไป สักพักไอมินก็เดินกลับมาพร้อมกับพวกไอสิงโต.......
สิงโต : นท (เรียกผมแผ่วเบา ผมก็หันไปมองมันแล้วก็หลบหันไปมองอย่างอื่น)
ทุกคนก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็อึดอัดใจแต่ที่พ่อมันสั่งให้เลิกยุ่งกับไอสิงโตจะเพราะว่าผมไม่มีมารยาทแค่นั้นหรอ หรือเพราะอะไรก็ก็ช่างเถอะในเมื่อเค้าคงไม่อยากให้ลูกตัวเองมีเพื่อนไม่ดีผมก็เข้าใจ เอาเถอะ เลิกคบกันไปจะเป็นไรก็แค่เพื่อนคนนึงจะไปใส่ใจอะไร คิดแล้วก็รู้สึกใจไม่ดีไงไม่รู้ครับ.....
ผม : สิงโต (ทุกคนหันมามองที่ผมหมดเลยครับ)
สิงโต : ว่าไงมึง(ยิ้มอย่างดีใจ ผมละเสียดายจริงๆ จะไม่เห็นแบบนี้ละสินะ คิดแล้วก็หดหู่ ผมก็ยิ้มอย่างเศร้าๆ)
ผม : กูว่า.....มึงกับกูเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ(พูดแบบจริงจัง พวกมันอึ้งกันหมดครับ)
มิน : นทมึงพูดอะไรวะ! (ไอมินลุกขึ้นเลยครับ)
สิงโต : ทะทำไมนท กูทำอะไรผิดวะ(จับมือผม ผมสะบัดออก)
ผม : มึงไม่ผิดหรอก(ยิ้ม) กูผิดเอง เลิกเป็นเพื่อนกันกูไม่อยากยุ่งกับมึง(พูดด้วยเสียงสั่นๆแล้วลุกหยิบจานข้าวตัวเองแล้วเดินไปเลยครับ พวกมันมองกันแบบงงกันหมดผมเห็นตาไอสิงโตวูบไหวไปหมด ผมทนดูต่อไม่ได้หรอกครับ)
ผมคงดูเลวมากที่เลิกคบเพื่อนเพราะพ่อมันขู่มา แต่ขอให้เชื่อเถอะว่ามันไม่ใช่แค่ความกลัว ผมเดินเอาจานข้าวไปเก็บแล้วก็เดินไปหาที่นั่งเงียบๆ คิดไรเรื่อยเปื่อย ผมว่าพวกปอคงจะโกรธและเกลียดผมแล้วแน่ๆซึ่งผมเข้าใจดีเพราะผมไร้ซึ่งเหตุผล ผมนั่งคิดอะไรอยู่นานคิดไปทั่ว คือผมกลัวนั่นก็ใช่กลัวมากด้วย แต่ผมไม่อยากให้พ่อมันคิดว่าผมไปเกาะมันด้วยอีกอย่างผมก็คิดแค่นอยู่ในใจนะ ทำไมผมซึ่งเป็นเพื่อนใหม่ถึงโดนแล้วเพื่อนเก่าๆทำไมไม่โดน นั่นก็อาจจะเป็นเพราะเค้าเกลียดขี้หน้าผมมั้งครับ...
“หึ!”ผมเงยหน้ามองถึงกับต้องตกใจครับ พ่อไอสิงโต มาได้ไงไม่รู้คือผมมานั่งแถวหลังตึกเรียนซึ่งแน่ละไม่มีคนเพราะเค้าไปอยู่ในงานกันหมด มาคนเดียวด้วยนะครับ...
ผม : สวัสดีครับ (ไหว้แล้วหลบหน้า แล้วก็กะลังจะลุกแล้วเดินหนี)
หมับ! จับไหล่ผมกระชากผมล้มลงเลยครับ เจ็บก้นมากมายแต่ไม่ร้องนะครับ ผมค่อยๆถอยตัวลุกขึ้น...
พ่อสิงโต : จะไปไหนหรอ(มองผมนิ่งๆ)
ผม : ไปในงานครับ(พูดอย่างรนแล้วกำลังจะเดินหนี)
พ่อสิงโต : หึ! (จับแขนผมไว้แล้วบีบ) คุยกันก่อนสิ(ผมพยายามดึงมืออก แต่ก็ไม่ได้ผลครับ เค้ากระชากผมไปนั่งตรงม้าหินอ่อนคือพอถึงก็ผลักผมให้นั่งลง อย่างเจ็บอะ)
ผมก็นั่งก้มหน้าเค้าก็จ้องอยู่นั่นแหละครับ...
ผม : มีอะไรหรือปล่าครับ(เงยหน้าขึ้นมาพูดนิดหน่อย)
พ่อสิงโต : มองหน้าฉัน!(พูดเสียงดัง ผมก็ต้องรีบมองหนะครับ)
ผม : ผมจะเลิกคบกับสิงโตจะเลิกยุ่งกับมันครับ คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไม่ไปเหยียบที่บ้านคุณอีกจะไม่ติดต่ออะไรไปเลยครับ ผมสัญญา(พูดแบบรน จ้องหน้าด้วย)
พ่อสิงโต : ดีๆ ในเมื่อเข้าใจความหมายก็ดี ฉันไม่อยากให้สิงโตมันเดินทางผิดนักหรอก (ยิ้มเหยียด ผมก็สงสัยนะเดินทางผิดอะไร แต่เลือกที่จะไม่สนใจแล้วตอบไป)
ผม : ครับ (ก้มหน้า)
พ่อสิงโต : เงยหน้ามองฉัน!(กัดฟันพูด ผมก็รีบเงยมองหน้าเค้าเลยครับ)
ผม : งะงั้นผมขอตัวนะครับ(ผมพูดแต่ยังไม่ลุกไปไหน)
พ่อสิงโต : พาฉันไปเดินดูแนะนำในงานหน่อยสิ ฉันเพิ่งเคยมาหนะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
ผม : มีคนพาแนะนำอยู่หน้างานครับ ผมแนะนำไม่เป็นหรอกครับ(พูดแบบสั่นๆ)
พ่อสิงโต : หึ! (มองผมด้วยสายตาเย็นชา)
ผม : คุณเกลียดผมเพราะอะไรหรอครับ(ผมถามเบาๆ ใจจริงก็อยากรู้มากมาย)
พ่อสิงโต : ทำไมถึงคิดแบบนั้น(มองผมอย่างสงสัย)
ผม : แล้วที่ทำอยู่นี่ถ้าไม่ได้เรียกว่าเกลียดก็คงเรียกอย่างอื่นไม่ได้หรอกครับ(มองแบบกลัวๆ)
พ่อสิงโต : ก็จริงเนอะ เอาเถอะฉันว่าฉันไปเข้างานก่อนดีกว่า(แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปครับ) อ้อ! และคงรู้นะถ้าเอาไปบอกใคร เธอจะโดนอะไร(หันมาพูดข่มขู่ผมอีกนะครับ ผมก็รีบก้มหน้าเลย)
ผมก็ดูข้อแขนที่พ่อสิงโตจับเมื่อกี้คือแดงเลยครับ ผมก็ลูบไปลูบมาอยู่อย่างนั้นแหละครับ แล้วก็นั่งอยู่อย่างนั้นแหละ โทรศัพท์ผมก็สั่นอยู่นั้นแหละ ผมล้วงหยิบขึ้นมาดู ไอสิงโตนั้นเอง ผมก็มองอยู่อย่างนั้นแหละครับ แล้วผมก็ฟุบหลับไป....
“นท นท” ผมรู้สึกถึงแรงเขย่าแล้วผมก็ค่อยๆลุกขึ้นมา พวกไอปอ แล้วก็พวกไอสิงโต ผมชะงักไปนิดเห็นพ่อมันยืนอยู่ข้างหลังผมตาสว่างทันที ผมกดดูในโทรศัพท์นี่ผมฟุบไปได้แค่10นาทีเองครับ....
ปอ : มาทำไรตรงนี้มึง(ถามอย่างเป็นห่วง ผมก็เลิ่กลักครับ)
ผม : ปะปวดหัวนิดหน่อยนะ (ยิ้มบางๆให้มัน ไอวิวเอามือมาแนบหน้าผากผม)
วิว : ตัวรุมๆวะ(หันไปบอกพวกนั้น)
นัท : ไหวมั้ยมึง?(ถามอย่างเป็นห่วง)
มิน : เออลุกได้มั้ย เห้ยแล้วแขนมึงไปโดนไรมา(มันจับดูที่แขนมผม ผมก็ดึงคืนมา)
ผม : ไม่เป็นไรมึง ก็แค่โดนประตูห้องน้ำหนีบอะ(ยิ้มให้พวกมัน มองไปทางไอสิงโตคือมองผมด้วยสายตาที่แบบผมรีบหันหนีเลยครับ) พวกมึงมีไรป่าวมาตามกูอะ(หันไปถามทางปอ)
ปอ : ก็ไม่มีไรเห็นมึงหายไปเลยเป็นห่วงดิ(ยิ้มแล้วลูบหลัง)
สิงโต : นท (เสียงเศร้าไป)
ผมก็สงสัยนะทำไมพ่อมันไม่ลากกลับไปวะ ยังจะเอามายืนหน้าสล่อนอยู่...
สิงโต : มึงเป็นอะไรวะ(จะเข้ามาจับแขนผมผมหันตัวหนี)
ผม : มึงจะไปไหนต่อป่ะกูไม่อยากอยู่ตรงนี้อะ(หันไปคุยกับไอมิน)
มิน : อะ เอ่อ(มันทำเลิ่กลัก)
ผม : อื้มงั้นเดี๋ยวกูว่าจะไปซื้อหนมกินนะ พวกมึงจะอยู่นี่ใช่ป่าว(บอกพวกมันแล้วลุกขึ้น)
ปอ : มึงปวดหัวไม่ใช่หรอ(จับข้อมือผม)
ผม : เดี๋ยวก็หายน่า(ยิ้มให้มัน)
แล้วผมก็เดินออกมาเลยครับ ผมเห็นพวกมันคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ผมไม่สนใจเดินไปอย่างเดียวเลย ผมต้องหาที่สลัดอารมณ์ไม่งั้นผมเครียดจนไข้ขึ้นแน่ โทรศัพท์ก็สั่นอยู่นั้นแหละ ผมล้วงขึ้นมาดูอีกที อ่าวไอนัทหล่อ ผมก็กดรับครับ....
ผม : ฮัลโหลนัท(พูดเสียงเบา)
นัท : โฮนท กว่าจะรับ (พูดอย่างเซ็งๆ)
ผม : ก็ที่โรงเรียนมีงานไง เลยไม่ได้ยินโทรศัพท์(แถไปสิ)
นัท : ก็เราอยู่โรงเรียนนทเนี่ย นทอยู่ตรงไหน(ถามหาด้วยเสียงติดกังวล)
ผม : นัทนั่นแหละอยู่ไหนเดี๋ยวเราไปหา…
แล้วนัทก็บอกรายละเอียดครับ ผมก็กดวางแล้วเดินไปหานัท นัทอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ กลุ่มเพื่อนมันดู เป็นเด็กเรียนจัง.....
ผม : ดีนัท(ยิ้ม)
นัท : นท (ยิ้ม)
ผม : มานานยัง(ถามอย่างสงสัย)
นัท : สักพักแล้วละ....
แล้วผมก็ยืนคุยกับมันนิดหน่อย แล้วก็พามันเดินดูนู่นนี่นั้นไปทั่วอะครับ แล้วเราก็ไปหาไรกินกันพอทำไรเสร็จผมก็ไปนั่งกับพวกไอนัทแถวที่เค้าประกวดร้องเพลงครับ คนเยอะมากเพราะมีแต่คนหน้าตาดีมาร้องเพลง ทั้งคนในและนอกโรงเรียน ผมก็นั่งดูไปครับ พอดูจนเบื่อแล้วพวกเพื่อนๆไอนัทก็ชวนไอนัทไปเดินต่อตอนแรกไอนัทมันชวนผมไปด้วย แต่ผมว่าจะไปหาพี่อ๊อฟซะหน่อยเลยแยกกับมัน แล้วผมก็เดินไปหาพี่อ๊อฟ เห็นมันนั่งเหนื่อยอยู่กับพวกพี่ๆ แต่ยัยอิงฟ้านี่คืออะไร ทั้งพัดทั้งวีจนน่าหมั่นไส้ ซุ้มตัวเองละไม่ไปดู เอาจริงๆผมก็ไม่ไป555....
ผม : เหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอ(ยิ้ม พี่อ๊อฟก็หันมาดู)
พี่อ๊อฟ : ไปไหนมานท เพื่อนๆตามหามึงอะ (จับข้อมือผม แล้วยิ้ม)
ผม : ไปหาที่แอบงีบมานะสิ(ยิ้ม)
พี่อ๊อฟ : อื้ม กินไรยัง?(ถามอย่างอ่อนโยน ยัยอิงฟ้าเดินไปไหนแล้วไม่รู้)
ผม : กินแล้วนะ พี่อ๊อฟละ?(ถามกลับแล้วนั่งลงข้างๆ)
พี่อ๊อฟ : ยังอะ ไปหาไรกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ(ยิ้ม)
ผม : ไม่อะ (พี่อ๊อฟหน้าหงอเลยครับ)
พี่อ๊อฟ : ทำไมอะ(เบะปาก น่ารักจริง)
ผม : ไปเป็นเพื่อนไม่ไปด้วยหรอก ต้องไปเป็นแฟนดิ(ยิ้ม พูดเองก็เขินเองบ้าจริง555)
พี่อ๊อฟ : ร้ายนักนะมึง(ยิ้ม หูแดงแล้ว)
แล้วมันก็พาผมไปหาไรกิน คือก็เดินจนทั่วอะ อิ่มจนอืดแล้วแล้วก็พากันกลับมาที่ซุ้มยัยอิงฟ้าบ่นใหญ่เลยครับ555 เธอบอกว่าอุตส่าเดินไปหยิบน้ำมาให้ บางทีก็น่าสงสารนะครับ55 ผมก็นั่งคุยกับพวกพี่ๆไป ก็เห็นป๊าเดินมา...
ผม : ป๊า!(วิ่งไปหาป๊า)
ป๊า : ไปไหนมาป๊าโทรหาก็ไม่รับ(น้ำเสียงติดหงุดหงิด)
ผม : อยู่กับพี่อ๊อฟ พี่อ๊อฟยึดโทรศัพท์ไป(ยิ้ม พี่อ๊อฟที่เดินออกมาพอดีถึงกับค้าง)
พี่อ๊อฟ : อะเอ่อ ผม...(พูดไม่ออก555หน้าตลกจริง)
ผม : ป๊ามานานยัง(เปลี่ยนเรื่องสะงั้น)
ป๊า : เพิ่งมาเพื่อนนทบอกว่านทอยู่นี่ก็เลยมาหาเนี่ย(ทำหน้าเซ็งด้วยนะ)
ผม : ป๊าจะเดินดูหรอ? (ถามทำหน้าบ๊องแบ้ว)
ป๊า : ไม่ๆป๊ามาคุยงาน เดี๋ยวจะกลับพร้อมป๊าหรือว่าไง?(ลูบหัว)
ผม : พี่อ๊อฟยังไง? (หันไปถามมัน)
พี่อ๊อฟ : เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้ครับ(ยิ้มแห้งๆ)
ป๊า : โอเคๆ เดี๋ยวป๊าไปคุยงาน นทไปส่งป๊าหน่อยห้องนี้มันอยู่ไหนเนี่ย(เอาโทรศัพท์มาเปิด)
ผมก็พาป๊าไปครับ เป็นห้องสภานักเรียน ทำไมต้องไปห้องนั้นก็ไม่รู้ พอไปถึงผมก็เห็นพ่อไอสิงโตอีกแล้ว คืออะไรผมก็ทำเป็นไม่สนใจครับ...
ป๊า : ไงมานานยัง(หันไปคุยกับพ่อไอสิงโต ผมงงเล็กๆ พ่อไอสิงโตก็มองหน่อยๆแต่เก็บอาการ)
พ่อสิงโต : อืมเมื่อกี้นี่เอง (พยักหน้าบอกแล้วมองผม)
ป๊า : นี่ลูกชาย นทหวัดดีลุงโรจน์สิ (ผมก็มองงงๆ แล้วก็หวัดดีไป พ่อไอสิงโตก็งงเหมือนกัน)
พ่อสิงโต : นี่ลูกนายหรอกรานต์(ถามอย่างงงๆ)
ป๊า : อื้ม ทำไมอะ(มองอย่างสงสัย)
ผม : ป๊ารู้จักด้วยหรอ?(ถามป๊าอย่างสงสัย)
ป๊า : เพื่อนที่ไปออกรอบด้วยกันอ่ะสิ ทำไมนทรู้จักหรอ?(ป๊ามองอย่างสงสัย)
แล้ว ผอ.ก็เดินออกมาตามครับก็ไม่ทันได้พูดอะไร ป๊ากับพ่อไอสิงโตก็เข้าไปผมก็เดินลงตึกไปครับ ไปเจอกับพวกไอสิงโต....
สิงโต : นท(จับมือผม ผมก็หันไปมอง)
เอาจริงๆคือผมไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิดถึงพ่อมันจะรู้จักกับป๊าไม่ว่าจะด้านมิตรภาพหรือธุรกิจ ผมก็ไม่สนอยู่แล้วในเมื่อเค้าไม่อยากให้ผมยุ่งกับลูกเค้าผมก็ไม่ยุ่งหรอกครับ หรือถ้าเค้าจะมาพูดดีกับผมหรือทำดียังไงเพราะรู้จักกับป๊าผมก็ไม่เอาเหมือนกัน
สิงโต : นทมึงเป็นอะไรอะ(หน้านี่แบบสุดๆ)
ผม : ปล่อยเรานะ(ผมก็ดึงแขนออกมันก็ไม่ยอมปล่อย พวกไอโค้กก็นั่งมองคือไร มันก็เหมือนอยากจะช่วยแหละแต่ไม่อยากยุ่งมากกว่า)
สิงโต : นทกูทำไรผิดวะ (บีบแขนผมแน่น)
ผม : ปล่อย(มองหน้ามันนิ่งๆ มันผ่อนแรงลงแต่ยังไม่ปล่อย)
สิงโต : นท (แล้วปล่อยมือออก)
ผมก็เดินไปครับตอนแรกมันก็จะตามมาแต่พวกไอโค้กเรียกไว้ ผมก็ไม่สนเดินไปหาพี่อ๊อฟ พอถึงพี่อ๊อฟก็แนะนำและอธิบายอะไรไม่รู้อยู่
หมับ! พวกไอปอล็อคแขนล็อคคอมผมแล้วลากไปครับ คือทุลักทุเลมาก คนมองกันตรึมเลย ผมก็ดิ้นสิครับ พวกมันลากผมมาหลังตึกคนไม่มีเลย แล้วก็พลักผมให้นั่งลง....
ผม : พวกมึงทำเหี้ยอะไรเนี่ยกูเจ็บนะเนี่ย(ลูบต้นคอ)
ปอ : มึงพูดมาได้ละว่าเป็นอะไร!(มองผมอย่างกับจะกินหัว)
มิน : ขอตรงๆความจริง ห้ามเฉไฉ(ไอนี่ชี้หน้าเลยนะ)
วิว : พูดดินทมีไรก็พูด มึงจะเก็บไว้คนเดียวทำไมวะ(ไอนี่หน้าเป็นตูด)
นัท : มีเพื่อนไว้ทำไม มึงมีปัญหาไม่ให้เพื่อนช่วยอะ(อันนี่ซึ้งละ)
ผมก็ได้แต่นั่งก้มหน้า จะให้บอกยังไงให้บอกว่าโดนพ่อไอสิงโตขู่หรอ ใครจะเชื่อผมเนี่ย บ้าที่สุด!....
พวกมัน : นท! (พร้อมเพรียงกันเลยครับ)
ผม : กูไม่อยากพูดวะ (หันหน้าหนี)
ใจจริงก็กลัวขำขู่ ใจนึงก็กลัวเพื่อนไม่เชื่อ ใจนึงก็ไม่อยากพูดจาทำร้ายผู้ใหญ่ ก็เข้าใจว่าไม่อยากให้ลูกตัวเองคบเพื่อนไม่ดีแต่ผมไม่ใช่ไง....
ปอ : พวกกูเพื่อนมึงป่ะ(จ้องมาที่ผมทั้ง4เลยครับ เจอไม้นี้จะให้ผมทำไงเนี่ย)
ผม : เรื่องมันเป็นงี้...(ผมก็เริ่มเล่าไปครับ หน้าพวกมันแบบอึ้งซีดสั่นกันหมด พอเล่าจบพวกมันกลืนน้ำลายแทบไม่ลง) อันนี้กูไม่ได้พูดเพื่อให้พ่อมันดูไม่ดีในสายตาพวกมึงนะเว้ย นี่มันเรื่องจริงอะ อีกอย่างที่ไม่พูดกูก็กลัวพวกมึงไม่เชื่อด้วย แล้วเค้าก็ขู่กูไว้มึงจะให้กูทำไงวะ มึงอย่าไปบอกใครนะเว้ย(ทำหน้าเครียด หนักใจมากบอกตรง)
มิน : นทมึงเจ็บป่าววะ(มันจับแขนผมไปลูบ)
นัท : ไม่เป็นไรนะมึง มีพวกกูมึงไม่ต้องกลัวหรอก(เดินมาตบไหหล่ผม)
วิว : นั่นดิ แค่บอกกูก็ยืนข้างมึงนะเว้ย อย่าเก็บไว้คนเดียวดิ(ยีหัวผม)
ปอ : นั่นดิ แค่นี้เอง (ยิ้มแล้วจับมือผม)
ผม : พวกมึงก็ทำตัวปกติไปเถอะ คบกับสิงโตเหมือนเดิมนั่นแหละ กูไม่อยากทำให้เป็นปัญหาแค่นั้นแหละ(ยิ้ม)
มิน : พวกกูเข้าใจแล้วมึง (ลูบคอผม เพื่อ?)
วิว : มึงคงหนักใจมากใช่มั้ยวะ(ทำหน้าสงสารผม)
ผม : พวกมึงพอเลย กูเล่าให้ฟังก็หนักใจอยู่นะเว้ย อย่าเอาไปพูดที่ไหนละ (ยิ้ม)
มิน : ไม่ทันแล้ววะ (ยิ้มแห้งๆ แล้วชูโทรศัพท์ขึ้นมา 20นาทีสนทนากับไอสิงโต)
ผม : ไอเหี้ยมิน! (คว้าโทรศัพท์มันมากดวาง)
ปอ : คือมันเครียดนะมึง มันก็เพื่อนพวกเรามึงอย่าเพิ่งโกรธนะ พวกกูไม่อยากให้เพื่อนทะเลาะกันอะ(ลูบหลังผม)
ผม : กูไม่ได้โกรธเหี้ยไรหรอก แล้วถ้ามันไปมีปัญหากับพ่อมันละ กูไม่อยากทำให้มันทะเลาะกับพ่อมันนะเว้ย! (พูดอย่าจริงจัง)
วิว : มึงอย่าเป็นคนดีเลยไอนท (พลักหัวผม ผมมองตาขวางอะ)
นัท : เออ มึงโดนขนาดนี้ยังจะมาทำตัวเป็นนางเอกอีกนะสัส(พูดแบบหน้าตาย)
ผม : พวกมึงมันเลว(ผมฟุบลงโต้ะเลยครับ ผมได้ยินเสียงคนเดินมาเพิ่มแต่ไม่สนใจครับ)
สิงโต : นท (ผมเด้งตัวขึ้นมาครับ มันมานั่งข้างๆผม)
ผม : อืม (แล้วก็หันหน้าไปทางอื่น)
สิงโต : ทำไมไม่บอกกูละวะ (จะจับแขนผม ผมถอยห่างมัน)
ผม : ไม่เป็นไรๆแค่นี้เอง หนักกว่านี้ยังเจอมาแล้วเลย (พูดแบบไม่ใส่ใจอะไร)
สิงโต : กูจะไปคุยกับพ่อ!(แล้วก็ลุกขึ้นครับ )
ผม : อย่านะเว้ยอะสิงโต!(จับแขนมันไว้)
สิงโต : เพื่อไรวะ พ่อกูทำเกินไปนะเว้ยมึงเพื่อนกูนะ(หน้าจริงจังมาก)
ผม : ไม่ว่ามึงจะพูดยังไงกูขอร้องละนะ อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยวะ กูไม่อยากให้มึงทะเลาะกับพ่อมึงนะ(พูดอย่างใจเย็น)
สิงโต : แล้วมึงก็เลิกคบกูอย่างนี้หรอ(หน้ามันเศร้ามากอะ)
ผม : มึงจะแคร์ทำไมวะ เพื่อนมึงเยอะแยะออก(หันหน้าหนีมัน)
ปอ : ใจเย็นนท(ลูบหลังผม พวกไอโค้กก็จับไหล่ไอสิงโตประมานว่าใจเย็น)
ผม : ตามนั้นแหละมึง กูผิดเองแหละ ทำตัวไม่มีมารยาทจนพ่อมึงเกลียดอะ มันก็ถูกต้องแล้วละ(ยิ้มแห้งๆ)
สิงโต : นท (คือหน้ามันแบบผมมองไม่ได้อะ ต้องหันหน้าหนีอะ)
ผม : ก็ตามนั้นอะมึง กูไม่เป็นไรและมึงก็จะไม่เป็นไร(เดินไปตบไหล่มัน)
โค้ก : แต่กูแปลกใจนะเว้ย ถ้าพ่อมันพูดแบบนั้นแสดงว่าพ่อมันก็ต้องเกลียดพวกกูด้วยดิ(ทำหน้าสงสัย)
มิน : นั่นดิคงไม่ได้แค่เรื่องที่มึงไปแอบฟังเค้าคุยหรอก(พูดแบบทำหน้าคิด)
ผม : เอาน่า ไม่ว่าจะยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ อย่าคิดให้ปวดหัวเลยมึง(ยิ้ม ผมก็คิดหลายๆอย่างเหมือนกัน แต่มันจะได้อะไรอะ ก็ในเมื่อเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้นี่เนอะ)
สิงโต : ไม่เห็นต้องสนใจพ่อกูเลยมึงเราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย(น้ำตาคลอ ผมละหดหู่ใจจริง)
ผมไม่พูดไรยิ้มแล้วก็หันไปมองทางอื่น...
ปอ : นทมึงจะทำงี้จริงๆหรอวะ(บีบไหล่ผม)
ผม : ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้พวกมึงนี่นะ อยู่เฉยๆแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปนั้นแหละ กูจะไปหาพี่อ๊อฟนะมึง(ฝืนยิ้ม) ไปนะ(บอกกับพวกปอ) ลาก่อน(พูดตอนเดินผ่านไอสิงโตไปครับ)
ขอบคุณครับ. เข้าใจความรู้สึกทั้งนททั้งสิงโตเลย ร้องไห้หนักมากกกกฮือๆๆๆ ว่าแต่พ่อนทนี่ก็รู้จักคนเยอะมากเลยนะเนี่ย สงสัยคงไปเคลียกันแล้วแหงๆ
หน้า:
[1]