❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 3

tanya

C h a p t e r 3
❖
อั ล ฟ า
   นัยน์ตาสีเงินดุๆ คู่เดิมมองกวาดไปรอบๆ คณะวิศวกรรมศาสตร์ด้วยท่าทางไม่ค่อยสนใจในอะไรเท่าไหร่นักสาวๆ แถวนั้นเดินผ่านไปผ่านมาเหลียวมองกันให้หน้าหัน...แต่ก็ไม่มีหญิงใดกล้าจะเฉียดกายเข้าใกล้มาทำความรู้จักด้วยนัยน์ตา สีหน้าที่ดูเรียบเฉยและดุจนต้องขนลุก
   แต่จะรู้สึกยังไงนะถ้าได้สบตาคู่นั้นใกล้ๆ
   “เอ็กซ์” ซีที่เดินมาพร้อมอัลฟาส่งเสียงทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของชื่อยืนอยู่หน้าคณะ
   “…” เอ็กซ์หันมาพยักหน้าให้ซีแล้วเหลือบมองอัลฟาแวบนึงให้เจ้าตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจเล่น
   ขนาดตกใจยังเหมือนแมว…เอ็กซ์คิดในใจพลางหรี่ตามองอัลฟา
   “งั้น…แอลไปเข้าห้องเรียนก่อนนะครับ”อัลฟาเงยหน้ามองซี แล้วเอ่ยเสียงกล้ากลัวๆ
   “เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง” ซีเอ่ยท้วงพลางนึกไปถึงคำฝากฝังของสเปเชียล
   “ไม่ต้องหรอก แอลไปเองได้…ไม่บอกพี่สเปเชียลแน่ๆครับ” อัลฟาปฏิเสธด้วยท่าทีเกรงใจ
        ก่อนจะย้ำคำที่ซีหลุดยิ้ม...ก็เห็นทำหน้าดุทันทีที่เขาบอกปัด  ซีเองก็ไม่คิดจะเซ้าซี้อะไร...ไม่ใช่สเปเชียล

เสียหน่อย

“ตอนเที่ยงมาเจอกันตรงนี้”
   อัลฟาพยักหน้ารับคำซีก่อนจะเดินเลี่ยงเอ็กซ์เข้าคณะไป
   คนตัวเล็กเดินเข้าห้องมาหาที่นั่งท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของทุกคนการมีเด็กหนุ่มที่ดูอายุน้อยเกินกว่าเกณฑ์เข้ามาเรียนแถมยังมีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นแบบนี้คงน่าจับตาไม่น้อย
   อัลฟาไม่ใช่เด็กขี้อายค่อนไปทางไม่คิดอะไรเสียด้วยซ้ำ  อัลฟากัดริมฝีปากล่างนิดๆตั้งแต่เล็ก เจ้าตัวเรียนโฮมสคูลมาตลอดนี่คงเป็นเป็นครั้งแรกที่เขาเจอคนแปลกหน้าเยอะๆ โดยไม่มีพ่อแม่หรือพี่สเปเชียลอยู่ข้างตัว...
   อาการแบบนี้เรียกว่าตื่นเต้นสินะ
   “ตรงนี้มีคนนั่งปะ”
   อัลฟาหันไปตามเสียงทักที่ดังขึ้นใกล้ๆพอหันไปก็เจอผู้ชายท่าทางดูใจดี…ลักษณะนี้คือหล่อแบบอินเทรนสินะ…แต่พี่ซีหล่อกว่าเยอะ…
   “ไม่มีครับ” อัลฟาชะงักไปจมกับความคิดตัวเองไม่นานก็เอ่ยตอบ
   คนถามขยับตัวนั่งลงข้างๆ อัลฟาเมื่อได้รับคำตอบ
   “หวัดดี พี่ชื่อลีริกซ์”
   “อัลฟาครับ เรียกแอลก็ได้” อัลฟาตอบรับแล้วยิ้มหวานส่งให้
   “เห็นคนพูดกันว่ามีเด็กน้อยต่างชาติสอบเทียบเข้ามาเรียนนายสินะ”
   อัลฟาพยักหน้ารับคำอีกฝ่ายเขาไม่มีปัญหาเรื่องการพูดคุยสื่อสารกับคนที่เพิ่งเจอ เขาพบคนมามาก มากจนชินที่จะต้องทำความรู้จักซ้ำๆแต่คนคนนั้นจะต้องไม่มีสายตาหรือท่าทางที่ดุจนน่าขนลุก...
   เขาไม่ชอบสายตาดุๆ ที่มองมา...
   “ตานายสวยดีนะ”  เป็นอีกครั้งที่อัลฟาสะดุ้งกับเสียงทักของคู่สนทนา
   “สีฟ้าได้มาจากมัม”
   คนฟังพยักหน้ารับ

“ลูกครึ่งอะไรน่ะ”
   “ไทยฝรั่งเศส แม่แอลเป็นคนฝรั่งเศส”
   “อ๋อ แล้วทำไมไม่ชื่อไอเฟลล่ะ” ลีริกซ์เอ่ยแซวแล้วหัวเราะนิดๆ
   “ฮ่ะๆ นั่นสิ แล้วชื่อพี่ล่ะครับ”
   “ฮ่าๆ คำสุภาพน่ะไม่ต้องก็ได้ ชื่อลีริกซ์เขียนแบบนี้” คนพูดคว้าปากกาบนโต๊ะอัลฟามาเขียนลงกระดาษ

“l-y-r-i-c-s เนี่ย”
   อัลฟาก้มมองกระดาษที่อีกฝ่ายส่งมาให้ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
   “เนื้อเพลง?”
   “ใช่ พ่อพี่เป็นนักดนตรีน่ะ”
   “ดีจัง พี่ร้องเพลงเก่งสิน้า”
   ลีริกซ์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอ่อนๆ

“พอได้”
   “ไว้ร้องให้แอลฟังด้วยนะ” เสียงหวานๆที่ยังไม่แตกหนุ่มดี ซ้ำยังติดจะอ้อนของอัลฟาน่าฟังไม่น้อยทำเอาคู่สนทนาเผลอยิ้มเสียทุกครั้งไป
   ลีริกซ์ยิ้มรับมองใบหน้าใสซื่อของอีกฝ่ายแล้วก็นึกเอ็นดู…เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
   จะว่าไปเขาก็เคยเห็นแต่แมวนี่แหละที่มีตา 2สี…
   “ให้นั่งรอเป็นเพื่อนมั้ยแอล” ลีริกซ์เอ่ยถามเมื่อมายืนอยู่ตรงเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะหลังจากหมดคลาสแล้ว
   “ไม่เป็นไรครับ พี่ลีริกซ์กลับไปเถอะเดี๋ยวพี่แอลก็มาแล้ว” อัลฟาโบกมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ
   ลีริกซ์เหลือบมองผู้ชายรอบๆที่เหล่มองมาแล้วก็ส่ายหัวก่อนจะขยับนั่งข้างๆ

“เดี๋ยวรอเป็นเพื่อน”
   ไม่นานนักเอ็กซ์ก็เดินเข้ามา เขาเหลือบตามองอัลฟาแล้วเบนสายตาไปที่ลีริกซ์
   “เอ่อ…พี่ซีล่ะครับ?”อัลฟาเงยหน้ามองอีกฝ่ายแวบนึงก่อนจะก้มหน้าหลบตาแล้วเอ่ยถามเสียงกล้าๆกลัวๆ
   “ซีไปรับสเปเชียล” เอ็กซ์ตอบก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
   ลีริกซ์เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้น

“งั้นพี่กลับก่อนนะ”
   อัลฟาโบกมือให้ลีริกซ์ยิ้มรับก่อนจะหันไปผงกหัวให้เอ็กซ์เล็กน้อยแล้วเดินหลบออกไป
   “…”
   พอลีริกซ์กลับไปบรรยากาศระหว่างเอ็กซ์และอัลฟาก็เงียบสนิท…
   อัลฟาไม่หมือนสเปเชียลที่จะพูดแทรกความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้นมา…แม้จะรู้สึกกดดันแค่ไหน คนตัวเล็กก็ทำแค่เม้มปากเงียบ…
   เอ็กซ์เหล่ตามองอัลฟาที่ก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็ต้องประหลาดใจ
   สเปเชียลว่าตัวเล็กแล้ว แต่นี่เล็กกว่าอีก…ท่าทางกลัวๆแบบนั้น ดูแล้วต้องขมวดคิ้ว แน่ใจนะว่านี่เพศชาย?
   ดูบอบบางกว่าเพศหญิงอีก ถ้าจับแรงๆ จะตายมั้ยนะ?
   “อัลฟา” เสียงสเปเชียลดังขึ้น
   “พี่สเปเชียล!”
   เมื่ออัลฟาได้ยินก็เงยหน้าไวๆ ขึ้นมองก่อนจะผุดลุกวิ่งเข้าหาคนเป็นพี่ทันที
   “เป็นอะไรฮึ?” สเปเชียลเอ่ยถามแล้วลูบหัวตัวเล็กที่กอดเอวเขาอยู่
   อัลฟาเป็นเด็กขี้อ้อนแถมยังติดสัมผัสมาตั้งแต่เล็กๆแล้ว เวลาอยู่ด้วยกันมักจะมาคลอเคลียกอดแขนกอดเอวตลอดยิ่งกับแม่นี่อาการหนักหลังจากแม่เจ้าตัวเล็กเสียไปเขาก็นึกเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยว่าจะมีสภาพเป็นยังไงแต่พอเจอกันคราวนี้ท่าทางร่าเริงและนัยน์ตาสดใสของอัลฟาก็ไม่ได้หม่นแสงลงไปเลยไม่ได้เจอกันมา 6 ปี

เด็กน้อยตรงหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่ แถมอาการแบบเด็กๆ ก็ยังอยู่ครบ
   แต่หากสเปเชียลอาจจะคิดผิดไป...ความสูญเสียมันจะเป็นอะไรไปได้มากกว่าความสูญเสีย
   บางทีมันอาจจะร้ายแรงพอทำให้ภายในเสียหาย...ภายในที่มองด้วยตาไม่เห็น...
   “แอลหิวแล้ว พี่สเปพาแอลไปกินเค้กน้า”
   สเปเชียลยิ้มรับกับความน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายเจ้าตัวเล็กชอบของหวานชนิดกินแทนข้าว 3 มื้อได้เลย…
   “เอ้า” ซีวางจานที่มีเค้กอยู่3-4 ชิ้นตรงหน้าอัลฟาที่ตอนนี้กำลังตักพุดดิ้งเนื้อนิ่มเข้าปากอย่างมีความสุข

ก่อนจะนั่งลงข้างๆ สเปเชียลที่ยัดเค้กเข้าไปหลายชิ้นจนนึกเอียนแทน
   เอ็กซ์มองอัลฟากับสเปเชียลสลับกันด้วยสายตาอึ้งๆสเปเชียลยังไม่เท่าไหร่ รายนั้นไม่น่าตกใจนักหรอก

เมื่อเทียบกับตอนกินแซลมอนที่เคยเห็น แต่ฝ่ายคนตัวเล็กข้างๆ นี่สิ
   ตัวแค่นี้เอาไปเก็บไว้ตรงไหนกัน
   “ไม่กินเหรอเอ็กซ์” สเปเชียลเงยหน้าจากจานเค้กหันมาถามเอ็กซ์
   ขนาดซียังถูกสเปเชียลบังคับกินไป 1 ชิ้นเต็มๆ แต่เอ็กซ์ทำเพียงยกกาแฟดำขึ้นจิบแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
   เขาไม่ชอบของที่มีรสชาติหวานเลี่ยนแบบจำพวกเค้กแค่กลิ่นหวานๆ ของมันก็ไม่พึงใจเท่าไหร่แล้ว
   แต่ไหงเจ้านี่ถึงทำหน้ามีความสุขได้ขนาดนี้นะ   
   อัลฟารู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาจากข้างๆก็ทำเอาลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้ววางช้อนลงช้าๆ
   “...” เอ็กซ์ขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเจ้าตา2 สีข้างๆ หยุดกิน
   “เป็นไรไปแอล ไม่กินแล้วเหรอ” สเปเชียลชะงักช้อนแล้วเอ่ยถาม
   “ปะ...เปล่าครับ คือ...” อัลฟาพูดอึกอักด้วยความเกร็งจากสายตาดุๆของเอ็กซ์
   สเปเชียลมองท่าทางแบบนั้นของอัลฟา แล้วก็พอนึกออกก่อนจะเบนสายตาไปที่เอ็กซ์
   “เอ็กซ์ น้องกูกลัวมึง เลิกมองได้ละ”
   เอ็กซ์หันมาเลิกคิ้วให้สเปเชียลก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ  อัลฟาเม้มปากนิ่งไปแอบเหลือบมองคนข้างตัว ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นทานต่ออย่างลังเล  เอ็กซ์เหล่สายตามองเจ้าตัวเล็กหลังจากผ่านไปได้สักพัก

ก็ต้องขยับมุมปากขึ้นนิดๆ
   เหมือนแมวจริงๆ

◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
   4 ทุ่ม…เวลาเด็กดีควรเข้านอนสเปเชียลนั่งอยู่ขอบเตียงข้างๆอัลฟาที่ห่มผ้ามาถึงคอแล้วจ้องคนเป็นพี่ตาแป๋ว
   “วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง โอเคมั้ย?” ไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วง แต่ห่วงมากเลยมากกว่า
   “ก็ดีครับ คนมองเต็มเลย”
   “ฮ่ะๆ เขามองเพราะแอลยังเด็กล่ะมั้ง คงสนใจกันค่อยๆ ปรับตัวแล้วกันเนอะ” สเปเชียลพูดแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
   “6 ปีที่ผ่านมาไปประเทศไหนมาบ้างแล้วเรา”
   อย่างที่บอกไปว่าอติกานต์มักจะต้องเปลี่ยนที่ทำงานบ่อยๆปกติอัลฟาก็จะอยู่กับแม่ที่อังกฤษ แต่พอแม่เสียแน่นอนว่าก็ต้องมีตามพ่อไปบ้างบางครั้งไปอาทิตย์นึง บางครั้งเป็นเดือน มีแค่คราวนี้แหละที่เห็นจะเป็นปีฃ

จนต้องพาอัลฟามาฝากไว้ที่สเปเชียล
   “ฝรั่งเศสกับอิตาลี 2 ที่เองน้าตั้งแต่มัมเสีย แด๊ดเดินทางแค่ 3 ครั้งเองครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้วครั้งล่าสุดก็ตั้งแต่

3 ปีที่แล้ว”
   อัลฟาว่าแล้วยิ้มอ่อน

“พอมัมเสีย เหมือนแด๊ดเองก็ไม่อยากจะเดินทางเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็นเลยโอนหน้าที่ให้ลูกน้องหมดเลย”
   ความจริงแล้วถ้าอติกานต์เดินทางไม่นานคนที่อัลฟาไปอยู่ด้วยก็คงไม่พ้น…มิสเตอร์ไคลด์
   หากแต่คราวนี้ระยะเวลานานนับปีแม้มิสเตอร์ไคลด์จะดูหัวเสียแค่ไหน พ่อก็ไม่ยอมปล่อยเขาไว้
   “มาอยู่กับพี่บ้างก็ดีเนอะ” สเปเชียลว่าแล้วก็บีบเข้าเบาๆ ที่ข้างแก้มอัลฟา
   เขาเป็นพี่ชายที่หวงน้องมากคนนึงอัลฟาเป็นเด็กคนละขั้วกับเขาบางทีเขาก็คิดว่าถ้าหากอัลฟาได้คุณปู่เลี้ยงดูเหมือนที่เขาเคยได้รับการอบรมเด็กน้อยตรงหน้าเขาคงจะเข้มแข็งและน่าเป็นห่วงน้อยกว่านี้ใสซื่อเสียจนนึกกลัวว่าจะถูกใครชักจูงไปง่ายๆ
   “มีอะไร หรือไม่สบายใจตรงไหนบอกพี่นะแอลได้ทุกเรื่อง” คนเป็นห่วงทำได้เพียงเอ่ยย้ำคำด้วยเสียงจริงจัง
   “ได้เลย พี่สเปเชียลไม่ต้องห่วงน้า” อัลฟายิ้มตาหยีรับคำ
   “งั้นนอนนะแอล” สเปเชียลลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆแล้วกดปิดไฟหลักให้ เหลือเพียงแสงสีนวลตาตรงหัวเตียงอัลฟาที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งเล็กน้อยแล้วกระตุกยิ้มแหย
   “ไหวมั้ยเรา?” สเปเชียลมองท่าทางกลัวๆแบบนั้นของอัลฟาแล้วก็ยิ้มอ่อน ทรุดตัวลงนั่งที่ข้างเตียงอีกครั้ง
   “ไหวครับ แอลนอนได้”
   “ให้พี่นอนเป็นเพื่อนอีกคืนมั้ย?”
   อัลฟาส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่ซีหน้าเป็นยักษ์อีก” พลางเอ่ยวาจาที่คนฟังต้องกลั้นหัวเราะ
   “แล้วเรื่องนั้นเป็นไงบ้าง”
   “ตอนนี้คุมได้แล้วครับแด๊ดเคยบอกว่ามันคงจะหายไปเอง...แต่...” อัลฟาเอ่ยตอบ ก่อนจะพึมพำเสียงแผ่วในตอนท้าย
   ให้คนฟังได้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าที่เป็น

“อะไรนะ?”
   “เปล่าหรอกครับ พี่สเปเชียลไปนอนได้แล้ว” เจ้าตัวเล็กหันมาสบตาคนเป็นพี่ก่อนจะส่งยิ้มให้
   สเปเชียลมองคนตรงหน้าอย่างลังเล

“งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ เปิดไฟหัวเตียงไว้แบบนี้...ฝันดีนะหนุ่มน้อย”เขาว่าแล้วกดจูบเบาๆ

ที่หน้าผากอัลฟาอีกครั้ง
   “กู๊ดไนท์ครับ” อัลฟาจูบแก้มสเปเชียลคืนแล้วส่งยิ้มหวานให้สเปเชียลยิ้มรับแล้วค่อยๆ ลุกขึ้น
   อัลฟามองตามสเปเชียลออกไปก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงติดจะอ้อน
   “พี่สเปเชียล”
   “หืม?” เจ้าของชื่อหันมาเลิกคิ้วแล้วยิ้มส่งให้
   “กอดหน่อยได้มั้ยครับ”
   สเปเชียลเห็นแบบนั้นแล้วก็ยิ้มกว้างแล้วเดินมาโอบเจ้าตัวเล็กเข้ากอดทำหน้าอ้อนๆ ยก 2 มือมาทางเขาแบบนี้
   เป็นใครก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้หรอกเวลาอัลฟาอ้อนใครจะใจแข็งขัดไหว
   “นอนได้ยังเรา” สเปเชียลกอดลูบหัวอัลฟาอยู่สักพักก็ผละตัวออกมองหน้าอีกฝ่าย
   พอเห็นเจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักก็ลูบหัวอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น
   “หลับฝันดีนะแอล”
   “ฝันดีเหมือนกันน้า” อัลฟารับคำเสียงใสแล้วยิ้มหวานให้คนมองนึกเอ็นดู
   สเปเชียลเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดที่เขาจะสามารถมีได้...ตลอดเวลา6 ปีที่ผ่านมาที่เขาไม่ได้เจอพี่ชายคนนี้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นจนเขาแทบจะเล่าไม่หมด...ยังไม่มีเวลาได้คุยกันสักที
   เขาอยากเล่า อยากกอดอยากบอกทุกอย่างกับพี่สเปเชียล...เขารักพี่สเปเชียลที่สุดเลย...
   หลังจากประตูปิดลงและสเปเชียลออกจากห้องไปอัลฟาก็กวาดตามองรอบห้องนอนด้วยความกลัวลึกๆในใจภาพและความรู้สึกในวันนั้นกลับมาในความคิด...ห้องเย็นๆ ที่มืดมิดแบบนั้น
   แสงที่สว่างจนมองเห็นแต่สีขาวโพลนไปทั้งนัยน์ตาแสงสีขาวและดำที่สาดสลับกันทำเขามึนหัว เมื่อไหร่

ที่ต้องอยู่ในห้องมืดสนิทคนเดียวเขาจะรู้สึกหายใจไม่ออกทุกครั้ง...
   คิดแล้วเขาก็ขยับผ้าห่มคลุมถึงคอแล้วจับไว้แน่น...ยังมีแสงอยู่...ตอนนี้มีไฟเปิดอยู่
   ไม่เป็นไรนะอัลฟา ไม่เป็นไร...
   “เฮ้ย! มายืนทำไรตรงนี้เนี่ยซี” สเปเชียลร้องเสียงหลง ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อปิดประตูห้องแล้วหันกลับมาเจอซียืนอยู่ในระยะประชิด
   “…” ซีไม่ตอบ ทำเพียงมองหน้าสเปเชียลนิ่งๆ
   “น่า...คืนนี้ไม่นอนกับแอลแล้ว ไปนอนๆ” สเปเชียลเห็นสีหน้าติดจะบึ้งของอีกฝ่ายก็ยิ้มมุมปาก
   เมื่อคืนสเปเชียลขอไปนอนเป็นเพื่อนอัลฟาเนื่องจากน้องเพิ่งเปลี่ยนที่นอนแถมยังนอนคนเดียวเป็นครั้งแรกก็เป็นธรรมดาที่เขาต้องห่วงแต่กว่าซีจะยอมสงบได้ก็แทบแย่
   “ทำไมไม่ปิดไฟ แล้วเรื่องนั้นคืออะไร?” ซีเอ่ยถาม
   “แอบฟังอีกแล้วนะมึง”
   ซีไหวไหล่รับคำอย่างไม่ใส่ใจนัก
   “ตั้งแต่เด็กๆ แอลจะไปอยู่ที่ทำงานพ่อกับแม่ตลอดแล้วเคยไปติดอยู่ในห้องทดลอง ตอนนั้นกูก็อยู่...เผอิญไปเยี่ยมที่อังกฤษพอดีตอนหาตัวนี่แทบแย่ใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเจอ...แล้วก็กลายเป็นกลัวความมืดไป” สเปเชียลว่าด้วยน้ำเสียงกังวลแล้วหันไปมองทางห้องอัลฟา

“ไม่รู้จะนอนได้มั้ย”
   ซีหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างรู้ทัน

“ไม่”
   สเปเชียลถอนหายใจเฮือกใหญ่

“รู้อยู่แล้วน่า มึงไม่ให้กูไปนอนกับแอลหรอก”
   “แล้วคุมอะไร?” ซีเอ่ยถามต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหมือนเลี่ยงที่จะพูด
   “เออน่า ไปนอนเถอะไป เผื่อกูจะแวะมาดูน้อง”
   “ให้ไอมานอนเป็นเพื่อน” ซีนิ่งคิดไปนิดก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
   สเปเชียลเลิกคิ้วกับประโยคที่เหมือนจะบอกเล่า...

ไม่ใช่ประโยคคำถามเหรอ? มึงลืมเติมคำว่ามั้ยต่อท้ายรึเปล่าวะ?
   “ไว้ลองถามไอดูแล้วกัน” ซีตัดจบแล้วคว้าตัวสเปเชียลขึ้นอุ้มก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างที่คนถูกอุ้มก็ขี้เกียจจะโวยวายกับการกระทำที่ดูเหมือนจะเป็นความเคยชินของอีกฝ่ายไปแล้ว...
   อยู่กันแค่ 2 คน ยอมๆ ไปหน่อยก็คงไม่เป็นไร
   “ตื่นแล้วเหรอแอล” สเปเชียลที่เดินงัวเงียออกจากห้องนอนมาเอ่ยทักน้องขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวนั่งกินขนมปังปิ้งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
   “นอนไม่ค่อยหลับเลยพี่สเปเชียล” อัลฟาตอบรับเสียงงัวเงีย ท่าทางเหมือนจะยังง่วงไม่ใช่น้อย
   “ไปมหาลัยไหวมั้ย เมื่อคืนมันมืดไปเหรอ?” สเปเชียลรุดเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
   “แอลแค่ยังไม่ชินที่นอนเฉยๆ” อัลฟาตอบยิ้มๆ อย่างไม่ต้องการให้อีกฝ่ายกังวล

“ไม่ต้องห่วงครับ”
   “...เปลี่ยนที่นอนแรกๆ ก็แบบนี้แหละเดี๋ยวก็ชินนะ” สเปเชียลได้ยินแบบนั้นก็ทำได้แค่เออออกับอัลฟา

พลางลูบหัวเจ้าตัวเบาๆ
   เจ้าตัวเล็กตรงหน้าเขาคงไม่รู้...เวลาไม่สบายใจทีไรจะเผลอพูดภาษาอังกฤษอย่างไม่รู้ตัวทุกที
   “แอลจำพี่ไอได้มั้ย?”
   อัลฟาหยุดคิดไปนิด

“ได้ครับ”
   “ให้พี่ไอมานอนเป็นเพื่อนมั้ย?” สเปเชียลเอ่ยถามยิ้มๆ
   “ได้เหรอครับ?”
   “แอลโอเคใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวพี่จะได้ลองถามไอ”
   “แอลโอเคอยู่แล้ว” อัลฟาตอบรับไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
   เมื่อคืนอัลฟาแทบไม่ได้นอน...จำได้ว่าก่อนจะหลับก็ได้ยินเสียงนกร้องจิ๊บๆจากด้านนอกเสียแล้ว...
   ปกติเวลานอนจะนอนกับแด๊ดเสมอถ้าวันไหนต้องนอนคนเดียวสำหรับห้องนอนที่ออกแบบแสงสว่างได้ดีพอของเขาก็ทำให้นอนหลับตาลงได้อย่างไม่ลำบากนัก
   แต่หากได้ซุกตัวกับอกใครสักคนที่คุ้นเคยแล้วฟังเสียงจังหวะหัวใจเต้นก็จะสามารถหลับสนิทได้โดยไม่ต้องเปิดไฟไว้   แต่เมื่อคืนห้องมืดเกินไปสำหรับการนอนคนเดียวเปิดไฟหลักเลยก็สว่างเกินไป...เขานอนไม่หลับ...
   ทำเอาควบคุมมันไม่ค่อยได้...
   ตอนนี้เขาเหนื่อยชะมัด

4_NAY

น่าสงสารแอล

pt200

ขอบคุณครับ

daam2527

เริ่มเข้มข้น

JJBoss

ขอบคุณครับ

tidchoo2

สบายตัวเลยเรา มันมาก ขอบคุณนะครับ

tong111222

ขอบคุณครับ