สวรรคบ้านทุ่ง 4

tawan2062

เสร็จธุระผมเข้านอนแต่วันนี้ที่แปลกคือมีแขกคนอื่นนอนด้วยผมเปิดมุ้งเข้าไปนอนลงข้างๆ ใจผมเต้นแรงกว่าปกติผมพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ต้องสะดุ้ง
"หนาว หนาวจัง"ตะนอยเพ้อขึ้นมาด้วยพิษไข้และนอนตัวสั่นมิ่งรีบเอาผ้าห่มห่มให้แต่ตะนอยก็ยังเพ้อหนาวตัวยังสั่นอยู่มิ่งเลยตัดสินใจดึงผ้าห่มออกมาและนอนกอดตะนอยไว้ตะนอยกอดตอบทันทีทำให้มิ่งยิ่งใจเต้นแรงมากขึ้น และทำให้บางส่วนในร่างกายตื่นตัวไปด้วยเพราะได้สัมผัสกับเนื้อนุ่มๆและกลิ่นหอมจากกายของคนที่นอนกอดตัวเองอยู่ตอนนี้ตะนอยหายตัวสั่นแล้วแต่มิ่งเหมือนกับตัวจะสั่นเองเขากอดตะนอยนิ่งและหลับไป
"เฮ้ย...นายทำอะไรเนี่ย"ตะนอยตื่นมาแต่กับเห็นมิ่งนอนกอดตัวเองอยู่
"เออ..ทำอะไร"มิ่งงัวเงียใช้มือขยี้ตาแล้วถามตะนอยซึ่งตอนนี้ลุกขึ้นนั่งอยู่
"ก็นาย เออนอนกอด..เออ...เราอยู่"ตะนอยพูดติดอ่าง มิ่งเลยอธิบายให้ตะนอยฟังจนเข้าใจ ตะนอยก้มหน้าลงหน้าแดงด้วยความอายที่ตนเองเข้าใจผิด
"แล้วใครจะไปรู้หละ ก็ตื่นมาเห็นแบบนี้อ่ะ"ตะนอยยังก้มหน้าพูดไม่กล้ามองมิ่ง
"คุณนะ คิดมาก"มิ่งตอบแล้วทำหน้าทะเล้นใส่ แล้วลุกเดินออกไปเปิดประตูดูว่าแม่ตื่นมาทำกับข้าวหรือยังเมื่อเดินเข้ามาก็บอกให้ตะนอยไปล้างหน้าเดี๋ยวกินข้าวแล้วจะไปส่งตะนอยทำตามอย่างว่าง่ายซึ่งตอนนี้ที่ข้อเท้าเริ่มทุเลาดีขึ้นกว่าเมื่อวานเสร็จแล้วมิ่งก็พาไปส่งซึ่งเพื่อนๆก็ถามไถ่มากมาย มิ่งเดินออกมาอาจารย์ตามมาขอบคุณและมิ่งก็กลับบ้าน
จนกระทั่งถึงเวลาครบกำหนดที่นักศึกษาต้องกลับก็มีชาวบ้านมาส่งกันมากมาย
"ตะนอย เห็นกระสับกระส่ายตั้งนานแล้วเป็นอะไรป่าว"ฟ้าถามเมื่อเห็นตะนอยลุกลี้ลุกลนมองชะเง้อแล้วชะเง้ออีก
"ป่าวนี่ ไม่มีอะไร"ตะนอยตอบแต่ตาก็ยังมองไปตามทาง จนได้เวลาขึ้นรถก็ไม่มีวี่แววของคนที่ตะนอยอยากกล่าวขอบคุณอีกครั้ง
วันเวลาผ่านไปตอนนี้ในทุ่งที่มิ่งเฝ้าดูแลต้นข้าวกำลังออกรวงเหลืองสะพรั้งไปทั้งท้องทุ่งอีกไม่กี่วันก็จะได้เวลาเก็บเกี่ยวตอนนี้มิ่งจึงต้องมานอนเฝ้าที่กระหนำปลายนานี้ทั้งกลางวันและกลางคืน โดยไม่รู้เลยว่ามีแขกมาเยือนที่บ้านด้วยรถยนต์คันหรูก่อนตะนอยจะกลับในวันนั้นได้คุยกับผู้ใหญ่ถึงครอบครัวของมิ่งทำให้รู้ว่าครอบครัวของมิ่งยังเป็นหนี้และลำบากซึ่งตนเองนึกสงสารและอยากจะช่วยเหลือ เมื่อตะนอยเจอแม่ของมิ่งถามไถ่กันเรียบร้อยจึงรู้ว่ามิ่งอยู่ที่นาตนเองเลยเดินไป ถึงเวลาจะใกล้มืดแต่ตะนอยก็ไม่นึกกลัวกับรู้สึกดีใจแปลกๆที่จะได้เจอกับมิ่งอีกครั้ง พอเดินมาถึงทุงนาที่เต็มไปด้วยข้าวที่เหลืองสีทองอร่ามทั้งท้องทุ่งทำให้ตะนอยตะลึง มองจนเพลินจึงทำให้เซถลาตกลงไปในท้องทุ่งจนเลอะไปทั้งตัวตะนอยเดินไปที่กระหนำจนเจอกับมิ่ง มิ่งเห็นในตอนแรกทั้งตกตะลึงและขำในเวลาเดียวกัน
"อ้าว คุณไปทำอะไรมาถึงเหมือนลูกหมาตกน้ำแบบนั้น"
"นายอ่ะ ก็มองต้นข้าวเพลินไปนิดเดียวเลยล้มยังจะมาหัวเราะเยาะอีก"ตะนอยพูดและเกาไปตามแขนจนเนื้อขาวๆแดงเป็นปื้อ
"เอ้า เกาจนแดงหมดแล้วไปอาบน้ำก่อน กำลังจะไปอาบพอดี"มิ่งพูดแล้วรีบเดินไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำและเปลียนนุ่งผ้าขาวม้าไปอย่างเดียวและหยิบผ้าอีกผืนให้ตะนอยมองแบบเขินๆและเดินตามมิ่งไป กล้ามแขนขาซึ่งมองจากด้านหลังมันบึกบึนถึงผิวจะไม่ขาวก็ตาม มิ่งพาเดินมาจนถึงหนองน้ำที่กว้างพอสมควรน้ำใสสะอาดมีไม้วางไว้1แผ่น
"อาบตรงนี้หรือ"ตะนอยถามด้วยความงง
"ใช่ซิ หรือจะเดินกลับไปบ้านในสภาพนี้ไม่ต้องกลัวหรอกเย็นๆแบบนี้ชาวบ้านเขากลับกันไปหมดแล้วจะมีที่เฝ้านาก็อยู่ไกลโน่น"มิ่งบอกและชี้มือไป และดึงผ้าข้ามาลงเหลือแต่กางเกงในเก่าที่ห่อหุ้มมิ่งน้อย แต่จาการสังเกตมันตุงนูนซะขนาดนั้นคงไม่น้อยแล้วหละมิ่งเดินไปตามไม้แล้ววางขันอุปกรณ์แล้วกระโดดลงไปทันที
"เร็ว ซิคุณยืนเฉยเกาอยู่แบบนั้นเดียวก็แสบผิวหรอก"มิ่งบอกเพราะเห็นตะนอยยืนเฉยและเกาแขนจึงให้รีบมาอาบเพราะเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน ตะนอยจึงต้องถอดเสื้อและกางเกงออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนจนเหลือแต่กางเกงในสีขาว มิ่งหันมามองแว๊บหนึ่งและหันมองไปทางอื่นเพราะก็จะทำขายหน้าตะนอย ตะนอยเดินแบบไม่ถนัดและนั่งบนไม้ซึ่งไม่ห่างจากฝั่งเพราะกลัวจะตกลงไปในน้ำซึ่งตนยังว่ายน้ำไม่แข็งนัก แต่พอเอาน้ำรดตัวกางเกงในสีขาวก็ทำให้เห็นเหมือนไม่ได้นุ่งอะไรเลยตะนอยตกใจรีบลงไปในน้ำทันที โดยที่ไม่รู้ว่าตน
หยั้งไม่ถึงพื้นดินด้านล่างจึงทำให้จมจนสำลักน้ำมิ่งเห็นตกใจรีบว่ายมาฉุดร่างตะนอยทันที ทำให้ตะนอยลืมตัวกอดมิ่งจนแน่นและใช้ขาเกี่ยวเอวมิ่งไว้ มิ่งแตะขาตนเองอยู่ในน้ำเพื่อพยุงร่างกายทำให้เป้าของมิ่งและตะนอยชนกันตะนอยก้มหน้าลงด้วยความอายทำให้หน้าแดงเรื่อ
"เป็นไงบ้างคุณ ว่ายน้ำไม่เป็นก็ไม่บอก"มิ่งถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็น แต่ยังไม่เก่ง"ตะนอยพูดแล้วพยามยามพยุงตัวให้ขึ้นจากน้ำยิ่งทำให้เป้าของตะนอยไปเบียดเสียดสีกับเป้าของมิ่งบ่อยและถี่ขึ้น จนทำให้ท่อนลำของมิ่งซึ่งตอนแรกสงบอยู่แต่ตอนนี้แข็งเป็นลำแข็งชูชันจนขอบกางเกงด้านบนเปิดออก ตะนอยรับรู้ได้ทันทีเพราะยิ่งขยับเจ้าแท่งเนื้อก็จะชนเป้าตนและที่หน้าขาตลอดความอุ่นและแข็งทำให้ตะนอยเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปด้วย หัวใจสองคนเต้นแรงกว่าปกติ มิ่งกอดตะนอยนิ่ง
"อย่า เพิ่งขยับอยู่เฉยๆก่อนคุณ" มิ่งบอกเพื่อจะได้ระงับสติอารมณ์ของตนเองซึ่งร้อยวันพันปีก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ ท่อนลำกระดกหงึกๆใส่ตะนอยตลอด ตะนอยอยู่นิ่งตามที่มิ่งบอกและก้มหน้าลง มิ่งยิ่งมองหน้าแดงๆ ผิวตามตัวที่ขาวเนียนตัดกับผิวของตนมันก็ยิ่งทวีความต้องการออกมามากขึ้นจนเผลอตัวก้มหน้าลงไปหอมที่แก้มของตะนอยตอนนี้เหมือนอารมณ์และธรรมชาติพาไปยิ่งเห็นตะนอยกอดเฉยไม่ว่าอะไรมิ่งยิ่งหืดกระหายอยากมากขึ้นมิ่งหอมแก้มซ้ายขวาจนตะนอยเงยหน้าขึ้นมามิ่งจึงประกบปากลงที่ปากแดงๆของตะนอยทันที ธรรมชาติสอนให้สอดลิ้นเข้าไปควานในปากของตะนอยความหอมหวานทำให้มิ่งบดขยี้ปากแรงขึ้นมือของตะนอยเริ่มมาโอบที่คอของมิ่งมิ่งต้องพยุงพาตะนอยมายืนที่ข้างๆตลิ่งเมื่อทั้งคู่ยืนได้มิ่งก็กอดและลูบตามแผ่นหลังที่เนียนนุ่มของตะนอย มิ่งถอนปากออกมาและไซร้แถวซอกคอที่เนียนจนตะนอยเผลอครางออกมา มิ่งไล้จมูกและปากลงมาเรื่อยๆจากซอกคอมาแถวหน้าอกที่มีนมสีชมพูอ่อนๆซึ่งตอนนี้หัวนมแข็งขึ้นเป็นเม็ดมิ่งใช้ปากเม้มและดูดเหมือนเด็กกำลังดูดนมแม่ ตะนอยทั้งเสียวทั้งครางออกมาเสียงดังเพราะตั้งแต่เกิดไม่เคยมีใครได้มาสัมผัสตนขนาดนี้ มิ่งค่อยๆใช้มือถอดกางเกงของตะนอยออกและตามด้วยกางเกงของตนเมื่อมิ่งเบียดกายท่อนล่างเข้าหาตะนอยทำให้ตะนอยได้สัมผัสกับท่อนลำอันเขื่องซึ่งเสยหัวถอกบานมาถึงสะดื้อ จนทำให้ตะนอยสะดุ้ง
"มิ่ง...พอก่อนเถอะ..มันไม่ดี"ตะนอยพูดอ่อมแอ๋มมือที่โอบคอเริ่มมาดันที่หน้าอก
(เดี๋ยวมาต่อให้อีกนะครับ ขอดูเรตติ้งหน่อยว่าสมควรจะเขียนต่อไปไหม)

ฝุ่น

ขอบคุณมากครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

waragon

ขอบคุณมากครับ

iba

ขอบคุณมากครับผม

nakals

ขอบคุณครับ

taira

ขอบคุนครีบ

kuminum

ขอบคุณมากครับ

teambkk

ขอบคุณครับ

เหงาจัย

ขอบคุณมาก

pakhawma

ขอบคุณมากคับ

m.o.n

ขอบคุณครับ

somkaite

ขอบคุณครับผม

mojimaru

สนุกมากครับ

x-2008

ขอบคุณครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

iqdz

ขอบคุณครับ

oakman

ขอบคุณครับ  สนุกดี

EH700

ขอบคุนครับ

bubblebeer

ขอบคุณครับ